Η δικτατορία των συναισθημάτων

 Αυτόκλητο τσούρμο τιμωρών, που καταδικάζει σε θάνατο, πριν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Άνθρωποι που μετατρέπονται σε αγρίμια την ώρα που δημοσιεύουν τη δίψα τους για αίμα στα κοινωνικά δίκτυα. Δημοσιογράφοι που παρουσιάζουν ολογράμματα νεκρών παιδιών σε τηλεοπτικές εκπομπές-δίκες, όπως παλιότερα παρουσίαζαν τα καμένα κορμάκια τους. Η φρίκη για ένα πιθανό έγκλημα και η φρικωδία για τις υλακές της αγέλης. Ο κοινωνικός φασισμός που διαμορφώνεται από μία «στρατηγική του συναισθήματος», που αποκτηνώνει μία ασθματική, αλλεργική μάζα ανθρώπων χωρίς ταυτότητα και πρόσωπο, στους οποίους δίνουν κάτι -φρικτά εγκλήματα, θεωρίες αποκάλυψης και συνομωσίας- για να μην αισθάνονται την κενότητα και την απέραντη μοναξιά τους.

Η δικτατορία των συναισθημάτων

Το συναίσθημα γίνεται, σήμερα, ένας από τους σημαντικότερους τρόπους  κοινωνικής έκφρασης και αποκρυπτογράφησης των γεγονότων. Ένα παράδειγμα εισβολής στον δημόσιο χώρο του συναισθήματος είναι το φαινόμενο των συγκεντρώσεων και των «λευκών πορειών»  μετά από ένα ιδιαίτερα αποτρόπαιο έγκλημα. Η πρώτη «λευκή πορεία» έγινε το 1996 στο Βέλγιο, κατά τη σύλληψη του παιδόφιλου Marc Dutroux*. Ονομάζονται «λευκά» γιατί αναφέρονται στη μη βία και εκφράζουν αγανάκτηση μπροστά σε ενέργειες που είναι τόσο αφόρητες όσο και ακατανόητες. Η ελληνική περίπτωση, όπως εκδηλώνεται στην Πάτρα, δεν έχει καμία σχέση με τις «λευκές πορείες», αντίθετα παραπέμπει σε αυτοδικίες φασιστικού τύπου.

«Το συναίσθημα θέτει μια τρομερή πρόκληση για τη δημοκρατία, γιατί είναι από τη φύση του ένα φαινόμενο που τοποθετεί τον πολίτη σε παθητική θέση. Αντιδρά αντί να ενεργεί. Βασίζεται στα συναισθήματά του περισσότερο παρά στη λογική του. Είναι τα γεγονότα που τον παρακινούν, όχι η σκέψη του… η δικαιοσύνη παραμένει χωρίς μέσα, η κοινωνία συνεχίζει να καταρρέει…», γράφει η Αν-Σέσιλ Ρόμπερτ*. Σύμφωνα με την Ρόμπερτ η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί μια «στρατηγική συναισθήματος» για να αποπολιτικοποιήσει τις συζητήσεις. Το συναίσθημα παραμένει ο ριζικός εχθρός της λογικής: δεν προσπαθεί κανείς να καταλάβει, του αρκεί να «αισθάνεται». 

Τα ΜΜΕ

Τα μίντια διαδραματίζουν καταλυτικό ρόλο στην «στρατηγική του συναισθήματος». Η υπερπροβολή εικόνων μικρών παιδιών, νεκρών και μη, έχει ως στόχο το συναίσθημα. Έτσι λειτουργεί η «βιομηχανία των συγκινήσεων» και η χειραγώγηση. Τα μέσα μαζικής προπαγάνδας λειτουργούν κυριολεκτικά ως θερμοστάτες της κοινωνικής θερμοκρασίας που άλλοτε δημιουργούν συνθήκες υπερθέρμανσης, άλλοτε συνθήκης κατάψυξης και άλλοτε υπερθέρμανσης σε μη πολιτικά θέματα(αποπροσανατολισμός). Γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο έλεγχος των “κοινωνικών διακοπτών”(ΜΜΕ) με τις σκανδαλώδεις χρηματοδοτήσεις τους. Η πολιτική εξουσία χρησιμοποιεί κατά κόρον τη βιοπολιτική του φόβου και την «δικτατορία του συναισθήματος». Αυτό εκφράστηκε με την επικοινωνιακή πολιτική της «καταπολέμησης της παραβατικότητας», η οποία με την άνοδο της ΝΔ στη εξουσία «εξαφανίστηκε» μαγικά μόλις έσβησαν οι προβολείς των τηλεοπτικών καναλιών. 

Η θετική πλευρά

Το συναίσθημα δεν λειτουργεί μόνο αρνητικά, αλλά και θετικά. Το αποδεικνύει η συγκίνηση για τον Σαϊντού, η αγωνιστική αλληλεγγύη των συμμαθητών του, των καθηγητών και των πολιτών του Μπραχαμίου. Το συναίσθημα είναι αρνητικό όταν χρησιμοποιείται για να χειραγωγήσει τη συνείδηση, όταν στομώνει τη λογική. Αντίθετα, όταν το συναίσθημα πολιτικοποιείται, όταν επανανθρωπίζεται μπροστά στην φωτογραφία του Σαϊντού στην αγκαλιά των συμμαθητών του, τότε γίνεται ανάσα για την ψυχή, γίνεται κοινωνικό μοίρασμα και ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

Η διττή λειτουργία του συναισθήματος παραπέμπει στη μεταφορά του Βολταίρου με τους δύο βατράχους που έπεσαν σε μια κανάτα με γάλα. Ο πρώτος αρχίζει να προσεύχεται χωρίς να κινείται. Έτσι, βυθίζεται και πνίγεται. Ο δεύτερος παλεύει τόσο πολύ που το γάλα γίνεται βούτυρο. Αρκεί μόνο να στηριχθεί σε αυτό το στερεό στοιχείο για να απεγκλωβιστεί! Η πολιτικοποίηση του συναισθήματος παραπέμπει στον άνθρωπο που δρα, που κινείται, που αισθάνεται αλλά και σκέφτεται κριτικά...

Συνεπώς, για να συμβάλει το συναίσθημα στην ανασυγκρότηση της δημοκρατίας, θα πρέπει να οδηγεί στην προοδευτική πολιτικοποίησή του μέσα από κοινοτικούς θεσμούς. Η αλληλεγγύη και το μοίρασμα μέσα από τις διάφορες κοινότητες αλληλεγύης και πολιτισμού είναι κατά κάποιο τρόπο το πρωταρχικό στάδιο για τη διόρθωση του πολιτικού ιστού. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο που χτύπησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν ακριβώς αυτές οι κοινότητες στις γειτονιές και κυρίως στα Εξάρχεια. Αυτές οι κοινότητες είναι το μέλλον και η ελπίδα…

*Αν-Σέσιλ Ρόμπερτ https://www.monde-diplomatique.fr/2016/02/ROBERT/54709

Η αλήθεια για τη σύγκρουση δημοκρατίας και αυταρχισμού

 Σήκωσε το κεφάλι από το κείμενο που του έγραψαν, για να πει και δυο λόγια δικά του και «τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη». Για την ακρίβεια εσχίσθη η μάσκα και φάνηκε η πραγματικότητα. «Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία», είπε ο Τζο Μπάιντεν για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, στη Βαρσοβία το Σάββατο, προκαλώντας μια χιονοστιβάδα επικρίσεων. Αυτοί που κατηγορούν τον Πούτιν για εισβολή σε μία ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα, την Ουκρανία, οι ίδιοι παρεμβαίνουν στο εσωτερικό ενός ανεξάρτητου κράτους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τζο Μπάιντεν αποκαλύπτει τους μυστικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησής του. Είναι γνωστός ο σάλος από τη δήλωσή του πως οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να παρέμβουν σ’ έναν περιορισμένο πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία. Κάποιοι είπαν ότι "του ξέφυγε". Δεν πρόκειται όμως περί αυτού, αλλά για συνειδητή επιλογή. Ο Μπάιντεν συνεχίζει συνειδητά να κλιμακώνει την ένταση. Στη Βαρσοβία χαρακτήρισε τη στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία ως τη «δοκιμασία όλων των εποχών». «Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα τελειώσει σύντομα… η μάχη ανάμεσα στη Δημοκρατία και τον αυταρχισμό θα είναι μακρά και είναι μπροστά μας», είπε, δίνοντας το ιδεολογικό και το χρονικό στίγμα της σύγκρουσης.

Η ρητορική αυτή δεν είναι καινούργια. Για την «εισαγωγή της δημοκρατίας» στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ είχε μιλήσει και ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Για την ανατροπή των αυταρχικών αραβικών καθεστώτων είχε μιλήσει στο Κάιρο και ο Μπ. Ομπάμα. Αλλά τα καθεστώτα αυτά παρά την «Αραβική Άνοιξη» παραμένουν αυταρχικά με πρώτη την Σαουδική Αραβία και τα Αραβικά Εμιράτα, που εξακολουθούν να είναι προνομιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ! Το φαινομενικά παράδοξο, μάλιστα, είναι ότι εκεί καταφεύγουν οι Ρώσοι ολιγάρχες, «κυνηγημένοι» από τις κυρώσεις των δυτικών!

Πίσω, λοιπόν, από τις ευγενείς ιδέες περί δημοκρατίας και ελευθερίας, αποκρύπτονται γεωοικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, κρύβονται εγκλήματα και συμμαχίες με μια σειρά αυταρχικά καθεστώτα. Θυμίζουμε ότι αυτοί είναι οι υποστηρικτές του Όρμπαν και του Ζαΐρ Μπολσονάρου (συμπτωματικά κι αυτός άρχισε την προεκλογική του εκστρατεία μιλώντας για «μια μάχη μεταξύ καλού και κακού»!). Αυτοί διαφεντεύουν τα αυταρχικά καθεστώτα στις χώρες του Σαχέλ, όπου οι λαοί είναι στους δρόμους(θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συμφωνήσει να στείλει Έλληνες στρατιώτες εκεί). Στην Αφρική συνεχίζεται εδώ και χρόνια η τεράστια γεωπολιτική σύγκρουση Κίνας και Δύσης με θύματα τους ανθρώπους, τους Σαϊντού Καμαρά αυτής της λεηλατημένης ηπείρου. Οι δυτικοί είναι οι σύμμαχοι της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων που βομβαρδίζουν παιδιά στην Υεμένη(κι εδώ η ελληνική κυβέρνηση έστειλε όπλα, συγκεκριμένα συστοιχίες πάτριοτ!). Στην Ασία οι Αμερικανοί είναι αυτοί που συμφώνησαν με τους... δημοκράτες Ταλιμπάν, καταδικάζοντας σε μαύρο μεσαίωνα εκατομμύρια πολίτες της χώρας αυτής, κυρίως τις γυναίκες. Οι δυτικοί στηρίζουν την αιματοβαμμένη χούντα της Μιανμάρ (Βιρμανία), που πριν ένα χρόνο σκότωσε χιλιάδες δημοκράτες διαδηλωτές κ.ά.. Ας σταματήσουν λοιπόν τον εμπαιγμό περί δημοκρατίας. Η ευαισθησία τους είναι αποδεδειγμένα επιλεκτική. 

Ασφαλώς ο Πούτιν είναι ένας αιμοσταγής αρχι-ολιγάρχης. Όμως αυτό που απασχολεί την Ουάσινγκτον δεν είναι η δημοκρατικότητα ή όχι του Ρώσου δικτάτορα, αλλά το γεγονός ότι εκείνος μαζί με τον Σι (Κίνα), αμφισβητούν την πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ. Και αυτό είναι το διακύβευμα της σημερινής σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μεταξύ τους: Η πρωτοκαθεδρία, το ποιος θα κάνει κουμάντο. Το έχει προβλέψει εδώ και χρόνια ο Αμερικανός διεθνολόγος Τσαρλς Κάπτσαν, ο οποίος είχε γράψει για τη σύγκρουση των ΗΠΑ(της αυτοκρατορικής δύναμης που η εποχή της τελειώνει) και της Κίνας(της αναδυόμενης αυτοκρατορικής δύναμης). Οι ΗΠΑ επιχειρούν να περιορίσουν τον ζωτικό χώρο της αντιπάλου τους, της Κίνας, χτυπώντας έναν ισχυρό σύμμαχο της, τη Ρωσία. Βέβαια, τις συνέπειες της σύγκρουσης δεν τις υφίστανται οι ΗΠΑ, αλλά η Ουκρανία και η Ευρώπη. Γι’ αυτό ο Μπάιντεν δεν φοβάται την κλιμάκωση. Αντίθετα, την ενισχύει καθώς η μακροχρόνια εμπλοκή και το ενεργειακό πρόβλημα καθιστούν την Ευρώπη κυριολεκτικά όμηρο(αποικία) των ΗΠΑ. Έτσι, μ’ ένα σμπάρο η Ουάσινγκτον χτυπάει πολλά τρυγόνια.  

Τα υποδέλοιπα περί σύγκρουσης της δημοκρατίας και του αυταρχισμού, είναι ντόπες «ευγενών σκοπών» για τους «από κάτω», για όλους εκείνους που θα δώσουν «με πατριωτικό ενθουσιασμό» τη ζωή τους για την πατρίδα, καθώς και για όλους τους άλλους που θα υφίστανται τις συνέπειες της κερδοσκοπίας των πολυεθνικών (τροφίμων, ενέργειας, όπλων και φαρμάκων), η οποία θα αποδίδεται στον πόλεμο.

Ο Πούτιν είναι αιμοσταγής δικτάτορας δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά κι ετούτη η δημοκρατία, είναι μια μασκαρεμένη δικτατορία, «είναι η βαρβαρότητα», όπως την περιέγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης,  που την έβλεπε «…να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του…».

*Η φωτογραφία είναι του Άρη Μεσσήνη

ΝΑ ΜΗ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΑΚΗ

 

«Ήθελες και να καταγγείλεις ε;», του φώναξαν και του τσάκισαν τα πλευρά. Ο Βασίλης Δημάκης είναι βαριά τραυματισμένος και οι συστημικοί γραφιάδες, οι μίσθαρνοι κοινωνικοί διαμεσολαβητές, οι διαπρύσιοι υποστηρικτές των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, οι διανοουμενίζοντες πίθηκοι που μας κουνούσαν το δάχτυλο κατηγορώντας μας για αντιαμερικανισμό, αυτοί που τώρα οιμώζουν για τη συναυλία ειρήνης κατά της εισβολής στην Ουκρανία, δεν έχουν μια κουβέντα να πουν για την άγρια παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, για την βαρβαρότητα του κράτους και της κυβέρνησής τους.

Το «Ήθελες και να καταγγείλεις ε;» ηχεί σαν πυροβολισμός στην καρδιά της δημοκρατίας, είναι το τσιμέντωμα της ρωγμής στον θεσμικό αυταρχισμό, που δημιούργησε ο Βασίλης Δημάκης. Οι χρονοφύλακες και οι χωροφύλακες ξέρουν ότι το κριτικό Πνεύμα μπορεί να σωθεί μόνο ανάμεσα στις ρωγμές. Γι’ αυτό φροντίζουν να τις εξαλείψουν. Ο ατομάνθρωπος του money-theisme που προτείνουν, δεν επιδέχεται ούτε μία σκιά αμφισβήτησης.

Μας επιβάλουν ως πρότυπο τον homo mente captus (τον παράφρονα άνθρωπο), αυτόν που επιχειρεί να λύσει το αίνιγμα των επιλογών του με ξυλοδαρμούς, διαπομπεύσεις και βομβαρδισμούς. Η δυνατότητα μιας Ποίησης του Κόσμου λειώνεται κάτω από τους πυραύλους, τα κλομπς και τους φόνους, πραγματικούς και συμβολικούς. Πλέον πορευόμαστε «τυφλοί» χωρίς σημείο αναφοράς, κατευθείαν στο τίποτα, χωρίς καν την κραυγή του τέλους.

«Λένε, έγραφε ο Σαραμάγκου, πως μισεί κανείς τον άλλο μόνο όταν μισεί τον εαυτό του, το χειρότερο όμως απ’ όλα τα μίση είναι αυτό που βαραίνει όταν δεν μπορείς ν’ αντέξεις την ομοιότητα του άλλου…». Το μίσος των ομοίων βιώνουμε σήμερα σε όλη του την αγριότητα. Ο άνθρωπος συνεχίζει την ιστορία του εσωτερικού μαρασμού, των συνεχών μεταμορφώσεων, από σκουλήκι σε πεταλούδα, από ανόργανος σε οργανικό, από σαλιγκάρι σε χρυσαλίδα. Κάποιες φορές, όμως, όταν η αντίδραση στο μαρασμό εξωτερικεύεται, τότε η μεγάλη οργή των πράων οδηγεί στις μεγάλες αλλαγές. Αυτό ας γίνει χωρίς να χρειαστεί μία Ιφιγένεια… χωρίς να σκοτώσουν τον Δημάκη.

Αλληλεγγύη στον Βασίλη Δημάκη...

Ο Βασίλης Δημάκης και οι φασιστικές αντιλήψεις περί σωφρονισμού

 Η αλληλεγγύη στον Βασίλη Δημάκη έχει προσωπικό αλλά και γενικό χαρακτήρα. Ο κρατούμενος φοιτητής αντιμετωπίζει κατά μέτωπο το μεσαιωνικό σωφρονιστικό σύστημα καθώς και τις φασιστικές αντιλήψεις περί σωφρονισμού των πολιτικών και υπηρεσιακών ιθυνόντων.

Για να καταλάβει κανείς τον Βασίλη Δημάκη πρέπει να γνωρίσει τι συμβαίνει στις ελληνικές φυλακές σήμερα.

Έγραψα πριν λίγες μέρες το κείμενο «Ελπίζω ο Βασίλης Δημάκης να δραπέτευσε». Τώρα που ο Δημάκης συνελήφθη, θέλω να γράψω ξανά τόσο για την εκδικητικότητα του κατ’ ευφημισμό σωφρονιστικού συστήματος όσο και για τις συνθήκες κόλασης που επικρατεί σ’ αυτό.

Ο Δημάκης στην επιστολή του κατήγγειλε με ονόματα και διευθύνσεις την εξουσία του θεσμού, καθώς και την φασιστική πολιτική αντίληψη των ιθυνόντων.

Οι θεωρίες του Λομπρόζο, που μιλούσε για «γεννημένους εγκληματίες», κυριαρχούν στο χώρο της δεξιάς. Αυτό αποδείχθηκε με τον πανηγυρισμό στο τουίτερ της πρώην ΓΓ αντιεγκληματικής πολιτικής Σ. Νικολάου, η οποία θεώρησε ότι η απόδραση του Δημάκη την δικαίωσε. Μόνο που έτσι ομολόγησε εμμέσως πλην σαφώς ότι έκανε αθέμιτες παρεμβάσεις στα συμβούλια των φυλακών για να μην δίνουν στον Δημάκη εκπαιδευτική άδεια!

Γενικά, η διαφορά μεταξύ των συντηρητικών και των προοδευτικών, των δεξιών και των αριστερών σχετικά με το σωφρονιστικό σύστημα, είναι ότι οι πρώτοι πιστεύουν στον «σωφρονισμό» δια της εκπαίδευσης, ενώ οι δεύτεροι πιστεύουν, όπως και ο Λομπρόζο, ότι ο εγκληματίας δεν γίνεται, αλλά «γεννιέται», ότι το έγκλημα είναι εγγεγραμμένο στο DNA του! Ακόμη περισσότερο, οι συντηρητικοί, όπως ο κόμης d’ Haussonville στην έκθεση που παρουσίασε στο εθνικό Κοινοβούλιο της Γαλλίας (1873), θεωρούν ότι οι «εγκληματίες» προέρχονται από τις «επικίνδυνες τάξεις», τις λαϊκές τάξεις απ’ όπου στρατολογεί «ο στρατός του εγκλήματος». Η ίδια επιχειρηματολογία χρησιμοποιείται και σήμερα. Έτσι δικαιολογούν διαχρονικά οι δεξιοί την γενικευμένη χρήση άγριας καταστολής εντός και εκτός των φυλακών.

Η κόλαση στις φυλακές

Υπάρχουν πολλές μελέτες που περιγράφουν την κόλαση μέσα στις φυλακές. Σήμερα κατέφυγα σε μία απ’ αυτές*, που χρησιμοποιεί συνεντεύξεις φυλακισμένων (γυναικών και ανδρών).

«…όταν μπήκα στην φυλακή με ξεγυμνώσαν εντελώς και με ψάχνανε εμένα, τα πράγματα μου, τα πάντα, με βάλαν και έσκυψα με ψάξαν πίσω… θες και λεπτομέρειες; Δεν έχω θέμα, εγώ ας πούμε ντρεπόμουν πάρα πολύ, σκύψε, βήξε άστα να πάνε…

…Λοιπόν επειδή άκουγα πολλά για τις φυλακές γενικώς όχι μόνο για τον Κορυδαλλό που έζησα αυτούς τους μήνες μέσα, μπήκα πολύ ψαρωμένη, που έλεγα ή θα αντέξω μέχρι να γίνει η δίκη μου τουλάχιστον ή που θα τρελαθώ ή που θα αυτοκτονήσω…

 …δηλαδή πολύ μεγάλο άγχος σε τι θα πέσω, θα πέσω σε τίποτε μαλάκες, γιατί είναι πραγματικά λαχείο, εγώ ήμουν σχετικά τυχερός όχι απολύτως τυχερός αλλά δεν κακόπεσα.

Οι καλοί και οι κακοί σωφρονιστικοί

Αναφορικά με την στάση των σωφρονιστικών υπαλλήλων απέναντι στους κρατούμενους από τις απαντήσεις μπορούν να αναδυθούν δυο τύποι υπαλλήλων. Η μια κατηγορία ασκεί αυθαίρετη βία και φέρεται απαίσια στους έγκλειστους και στην άλλη ανήκουν οι υπάλληλοι που κάνουν ευσυνείδητα την δουλειά τους, παρά τις όποιες δυσκολίες και κινδύνους συνεπάγεται αυτό το επάγγελμα και που τις αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι υπάλληλοι…

Άσε ρε φίλε φυσικά και τον χτυπάγανε οι ίδιοι οι ένστολοι λοιπόν οπότε στην περίπτωση της… οι μαλάκες είναι σίγουρα μαλάκες, οι άλλοι είναι αυτοί που όταν είναι μόνοι τους είναι εξαιρετικοί όλοι, υπάρχουν και αυτοί που όταν είναι με τους μαλάκες αισθάνονται την ανάγκη να γίνουν ομάδα… Ο αρχιφύλακας ήταν αισχρός, ήταν μπεκρής. …εδώ υπάρχουν δυο είδη ο μαλάκας και ο πολύ καλός…

Ως προς την συναισθηματική τους κατάσταση αυτή συμπίπτει με τα πορίσματα των ερευνητών, οι οποίοι ασχολήθηκαν με το θέμα Taylor, Unkovic και Albin, Τσαλίκογλου κ.α.…

Στο περιγράφω είμαι μέσα σε μια βάρκα μέσα στον ωκεανό, δεν βλέπω τίποτα στον ορίζοντα, αυτό έπαθα. Και μετά περνάς από φάσεις δηλαδή από την αρχή που είναι φρίκη, που είναι φόβος, που είναι ανησυχία, που είναι αμηχανία, που είναι απόγνωση, οδύνη, ανασφάλεια, απελπισία δεν ξέρω εγώ τι, μετά ηρεμείς και ξεκινάς και θυμώνεις, ματαιώνεσαι και μετά ξεκινάς να αδιαφορείς και μετά καταλαβαίνεις ότι ξεκίνησες να αδιαφορείς και αυτό σημαίνει ότι το σύστημα ξεκινάει και μπαίνει μέσα σου…

Η απομόνωση

 «…Η απομόνωση στον Κορυδαλλό ευτυχώς τώρα έκλεισε. Υπάρχει αλλά όχι σαν αυτή στο υπόγειο που πεθάναν άτομα, ήταν 1 δωμάτιο δυο επί δύο και να είμαστε 7 άτομα μέσα χωρίς τουαλέτα και τίποτα, τα στρώματα βρώμικα να είμαστε με ψώρα, δεν μπορείς να φανταστείς με τι βγαίνουμε, δηλαδή για να βγεις πρέπει να πας τουαλέτα εκτόνωσης 7 φορές για να μπορέσεις να βγεις από εκεί, σε πλακώνουνε στα dulcolax τα έτσι τα αλλιώς…

 Διακίνηση ναρκωτικών

Το φαινόμενο της διακίνησης ναρκωτικών στις φυλακές είναι υπαρκτό. Η διακίνηση υφίσταται είτε με τρόπους εισαγωγής από τους ίδιους τους κρατούμενους, είτε με τη συνδρομή των σωφρονιστικών υπαλλήλων. Επίσης είναι ένα φαινόμενο, που υπάρχει σε όλες τις φυλακές, σε μικρότερη έκταση στις γυναικείες.

… στο νοσοκομείο Κορυδαλλού ήταν ξέφραγο αμπέλι. Ναι δυστυχώς υπάρχει, και στων ανηλίκων. Όχι επειδή δεν ξέρουν να μοιράζονται και αν δουν κάτι  έρχονται και σου λένε το θέλω γιατί το είδα ή μου το δίνεις ή σε δίνω, δεν θέλουν να το μοιράζονται πηγαίνει και τη δίνει την άλλη, ενώ οι άντρες είναι πιο επιχειρηματικοί ας πούμε θα έχουν ένα κινητό 4 άτομα που είναι στο δωμάτιο θα το μοιραστούν ο καθένας συγκεκριμένες ώρες, ο ένας καλύπτει τον άλλο.

Ο πιο δυνατός επικρατεί

Εδώ αναδύεται το θέμα της σωματικής υπεροχής, δηλαδή οι κρατούμενοι που είχαν δύναμη και σωματική διάπλαση είχαν το πλεονέκτημα να μην προκαλούνται από τους υπόλοιπους κρατούμενους…

 Στην αρχή δύσκολη αλλά μετά, υπήρχαν καυγάδες και ξύλο, δεν το λες bullying εμείς το λέμε πλάκα. Εγώ επειδή είχα ασχοληθεί με πολεμικές τέχνες και ήξερα και έκανα κάποιες ασκήσεις πολεμικών τεχνών εκεί πέρα δεν μου μιλούσε κανείς δεν με πλησίαζε, είχα και την μπαρμπουτιέρα στο τέλος της β πτέρυγας, στην α πτέρυγα της Πάτρας, πουλούσα προστασία δηλαδή, εγώ πέρασα καλά γενικώς όποιος είναι δυνατός γιατί εκεί μετράει πολύ η μυϊκή δύναμη, περνάει καλά όταν είσαι αδύναμος σε πιάνουν σε βάζουν να πλένεις τα σώβρακα, να κάνεις φασίνα στο κελί, να κάνεις διάφορα, είσαι από κάτω και είσαι. 

Εργασία και σχολείο

…κάποιοι κρατούμενοι εργάζονταν στις φυλακές και αυτό εκτός από τον ευεργετικό υπολογισμό της ποινής, επιδρούσε θετικά στην ψυχολογία τους και τους βοηθούσε στην καθημερινότητα εντός φυλακής.

…εγώ ας πούμε στην Θήβα ζήτησα να δουλεύω στην αποθήκη ρουχισμού της κοινωνικής υπηρεσίας, που ήμουν σταθερά 10 ώρες την ημέρα, συν τις ώρες που με φώναζαν έκτακτα, αυτό προσμετρά ευεργετικά την ποινή…

…Επίσης θετικά αποτιμάται και η ύπαρξη σχολείων δεύτερης ευκαιρίας στις φυλακές.

Ναι να επισημάνω ότι στην φυλακή βοήθησε πάρα πολύ το ΣΔΕ (σ.σ. Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας) ξέρω ότι σε άλλες φυλακές, ξέρω ότι δεν υπάρχει…».

*ΛΕΡΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ: Διπλωματική Εργασία: «Κριτική Ανάλυση των φυλακών: Έρευνα στις διαστάσεις κοινωνικού αποκλεισμού των αποφυλακισμένων ατόμων»

Η απομυθοποίηση της Ιστορίας

 «Να σφάξωμεν τους λύκους που στον ζυγό βαστούν/ και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν», Ρήγας Φεραίος.

Αν κάποιος διατύπωνε την απορία, τι εννοούσε ο Ρήγας όταν μιλούσε για απελευθέρωση από τους "λύκους" "Χριστιανούς και Τούρκους", θα αντιμετωπιζόταν με την φοβερή υποψία του αναθεωρητή της πραγματικής ιστορίας.

Αλλά ποια είναι η πραγματική ιστορία και ποιος ο μύθος; Μήπως ήρθε η ώρα να αναστοχαστούμε την ιστορία χωρίς τις φαλκιδεύσεις που επέβαλε η ανάγκη διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας του νεοσύστατου κράτους; Μήπως μια νέα ανάγνωση της ιστορίας θα μας επιτρέψει να ξανασκεφτούμε και να εξηγήσουμε ό,τι συνέβη και ό,τι μας συμβαίνει ακόμη και σήμερα; Μήπως θα πρέπει να δούμε ότι οι Έλληνες δεν ήταν όλοι «σκλάβοι» και πως η διαμόρφωση των βαλκανικών κρατών δεν ήταν παρά η διάσπαση του Ορθόδοξου Μιλέτ (το δεύτερο ισχυρότερο από τα έξι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας); Μήπως πρέπει να ξαναδούμε την ιστορία μας, όντας πια απελευθερωμένοι από τις προκαταλήψεις και τις ιδεολογικές μας «άμυνες»;

Κάποιοι θα μπορούσαν να απαντήσουν θετικά στο πασιφανές, κάποιοι άλλοι όμως για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς θα επιμείνουν στη συντήρηση των μύθων. Προσωπικά πιστεύω ότι η αναζήτηση της αλήθειας θα μας συμφιλιώσει με τον εαυτό μας, θα μας απελευθερώσει από τα αχρείαστα πια ζωτικά μας ψεύδη, θα μας αλαφρώσει από τα βαρίδια του παρελθόντος και από κάτι που δεν είμαστε, θα μας κάνει πιο πλούσιους καθώς οι τέσσερις αιώνες "σκλαβιάς" δεν ήταν μια πολιτισμική «μαύρη τρύπα», μία άγραφη σελίδα, ένα κενό της ιστορίας, αλλά μια πλούσια πολιτιστική παρακαταθήκη, την οποία κακώς αρνούμαστε. Να ξαναδούμε, λοιπόν, την Ανατολή (όπως καλούσε κι ο Ελύτης) απαλλαγμένοι από την ενοχική ενδοβολή του δυτικού βλέμματος(οριενταλισμός)...  

 Έλληνες και Τούρκοι στον ίδιο ζυγό;

Το βιβλίο «Ένδοξη δουλεία» της Κατερίνας Μυστακίδου (εκδόσεις Κέδρος) παραπέμπει στον Βολταίρο που, όταν η Ευρώπη μαστιζόταν από τους θρησκευτικούς πολέμους, έλεγε «Δες τε το μεγάλο Τούρκο. Καλύτερα να έχεις πολλές θρησκείες παρά μία». Ο Βολταίρος αναφερόταν στον τρόπο δόμησης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με την αναγνώριση όλων των θρησκειών και την απόδοση σ’ αυτές θρησκευτικών και πολιτικών εξουσιών, έτσι ώστε καμία να μην μπορεί να αποκτήσει τόση ισχύ ώστε να επιχειρήσει να ελέγξει την κεντρική εξουσία.

Σύμφωνα με την Μυστακίδου, οι Έλληνες δεν ήταν όλοι δούλοι των Οθωμανών. Αντιθέτως, μία μερίδα τους όπως οι Φαναριώτες ήταν μέρος του κατεστημένου της Υψηλής Πύλης. Η συγγραφέας παραθέτει στην εισαγωγή της πως «η σχέση Ελλήνων Ορθοδόξων και Οθωμανών μουσουλμάνων ήταν αμφίδρομη, αμφίσημη και σαφώς διαφορετική για τους Φαναριώτες απ’ ό,τι για τους Έλληνες υπηκόους της Υψηλής Πύλης –Κωνσταντινουπολίτες, Μικρασιάτες, Πόντιους- και τους Ελλαδίτες». Με άλλα λόγια, υπήρχε μία οριζόντια κοινωνική, οικονομική (και πολιτική) διαστρωμάτωση στα διάφορα μιλέτ και κάθε στρώμα είχε αμφίδρομη σχέση με το θρησκευτικά ομόλογό του.

Η συνύπαρξη των διαφόρων «μιλέτ» ήταν ειρηνική και το «Ορθόδοξο Ρουμ Μιλλέτ-ι» ήταν το δεύτερο πιο πολυάριθμο μετά το μουσουλμανικό. Αυτό διήρκεσε μέχρι την έναρξη της παρακμής της αυτοκρατορίας, όταν ανεφύει το Ανατολικό Ζήτημα, που δεν ήταν παρά ο τρόπος διαμοιρασμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και τη Ρωσία. Η Δύση για τους δικούς της λόγους διαχώρισε την Αυτοκρατορία σε δύο αντιθετικούς πόλους, τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. Συνεπώς, «η σύγχρονη Ελλάδα παρακολούθησε τη σταδιακή διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ούσα η ίδια ένα από τα βασικά συνθετικά κομμάτια της». Όπως ακριβώς και η Τουρκία. Μόνο που η ταύτιση των μουσουλμάνων με τους Τούρκους επέφερε στη συλλογική συνείδηση την ταύτιση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με την Τουρκία, η οποία παρά το ότι δημιουργήθηκε ως σύγχρονο έθνος-κράτος μετά την Μικρασιατική καταστροφή, θεωρήθηκε κληρονόμος της. Πάνω σ' αυτή την "κληρονομιά" βασίζεται η αξίωση της σημερινής ηγεσίας της Τουρκίας για αποκατάσταση του αυτοκρατορικού οθωμανικού παρελθόντος της! 

Υπ’ αυτή την έννοια η συγγραφέας μέμφεται την αποποίηση εκ μέρους της Ελλάδας του οθωμανικού της παρελθόντος, για το γεγονός ότι «δεν ζήτησε ποτέ μερίδιο από την κληρονομιά των Οθωμανών», για την έλλειψη προνοητικότητας στην εθνική μας ιστορία, ώστε βρίσκοντας προσεκτικά τις ισορροπίες να οικειοποιηθεί το μέρος της οθωμανικής κληρονομιάς που της αναλογεί.

Η Μυστακίδου υποστηρίζει την άποψή της ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες σκλάβοι υπό τον οθωμανικό ζυγό, αναφέροντας τον Πατριάρχη και τους Οθωμανούς χριστιανούς (κατά το αντίστοιχο των Οθωμανών μουσουλμάνων) που «είχαν πρωτεύοντα ρόλο στη δυναστεία των Οθωμανών και υπηρέτησαν κυρίως τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι το τέλος». Πρόκειται για τους Φαναριώτες και «τα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης» που αποτελούσαν «μέρος του μηχανισμού της Υψηλής Πύλης» (οσποδάροι, υπουργοί Εξωτερικών κ.ά.). Ακόμη και το 1867 οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης θεωρούσαν και την αυτοκρατορία πατρίδα τους («αγαπώντες δε την εαυτών πατρίδα, δεν δύνανται βεβαίως να μην αγαπώσι την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν, διότι αυτή είναι η πατρίδα των»!).

Η θέση της Μυστακίδου αποτυπώνεται σαφώς και ευκρινώς σε μία υποσημείωση στη σελίδα 20 και 21: «Ανεξάρτητα από το βαθμό συμμετοχής των διαφόρων εθνοτήτων, είτε ως μουσουλμάνοι βεζίρηδες από το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία είτε ως χριστιανοί Φαναριώτες οσποδάροι στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, στην εθνική τους ιστορία όλοι οι Βαλκάνιοι τήρησαν την ίδια στάση. Απλώς ανέφεραν τους άξιους συμπατριώτες τους χωρίς να γίνει καμία διασαφήνιση ότι η άρχουσα τάξη των Οθωμανών αποτελούνταν και από τους «υπόδουλους λαούς»»! Στην πραγματικότητα οι λαοί, ακόμα και οι Τούρκοι, ήταν υπόδουλοι των «από πάνω» όλων των μιλέτ. 

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί θεωρούνται συλλήβδην «υπόδουλοι» από τη στιγμή που η Ρωσία και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις προώθησαν τη διάλυση της φθίνουσας αυτοκρατορίας, θεωρώντας τους χριστιανούς ως μέρος της Δύσης (της «προσιτής Ανατολής») και τους μουσουλμάνους, μέρος της απρόσιτης και εχθρικής Ανατολής. Με άλλα λόγια, έχουμε σύμφωνα με τη συγγραφέα την πρόκληση ενός θρησκευτικού πολέμου, που καλλιεργήθηκε από τους δυτικούς και στον οποίο βασίσθηκε η δημιουργία των εθνικών χαρακτηριστικών των βαλκανικών χωρών. Δεν είναι τυχαία η άμεση ανεξαρτητοποίηση της Εκκλησίας της Ελλάδας (Αυτοκέφαλη) από το Πατριαρχείο που θεωρούνταν οθωμανικός θεσμός. Αλλά και ο διαχωρισμός των βαλκανικών λαών με βάση τη θρησκεία και τη γλώσσα είναι αμιγώς οθωμανικοί διαχωρισμοί. 

Βέβαια, παρά τις διακρίσεις, στην προσέγγιση της Μυστακίδου δεν αναπτύσσεται η διαφορά μεταξύ των Ελλήνων της οθωμανικής «άρχουσας τάξης»(Φαναριωτών) και των «ταλαιπωρημένων μέσων Ελλαδιτών» καθώς και οι μεταξύ τους σχέσεις. Ούτε και οι διαφορές του Πατριαρχείου και των Φαναριωτών με την Ελληνική Επανάσταση. Αντιθέτως, αναπτύσσονται οι σχέσεις των Φαναριωτών με τη Ρωσία και η φιλοδοξία των πρώτων «να ηγηθούν μιας ορθόδοξης αυτοκρατορίας η οποία έπρεπε να κληρονομήσει την οθωμανική, χωρίς όμως να αλλάξει τη δομή των βαλκανικών λαών και τη δική τους κυρίαρχη θέση»(άρα η Μεγάλη Ιδέα χρονολογείται από τον 18ο αιώνα). Η εστίαση στους Φαναριώτες εκπληρώνει την υπόθεση εργασίας ότι οι Ελληνο-ορθόδοξοι ήταν μέρος του οθωμανικού συστήματος. Όμως, αποφεύγονται οι γενικεύσεις και επισημαίνονται οι αποχρώσεις, όπως για τον ρόλο μέρους των Φαναριωτών στο νεοελληνικό «Διαφωτισμό». 

Εν συμπεράσματι, έχουμε μία κατεύθυνση από τους Φαναριώτες για την Ορθόδοξη αυτοκρατορία και μία ελλαδίτικη προσέγγιση(των ταλαιπωρημένων μέσων Ελλαδιτών) που κινούνταν είτε στο πλαίσιο των Βαλκανίων (Ρήγας) είτε στο αυτονομιστικό πλαίσιο της νότιας Ελλάδας(λόγω και των εκεί αυτόνομων περιοχών).

Ο Καραπάνος

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πως η Θεσσαλία και η Άρτα περιήλθαν μετά την απελευθέρωσή τους το 1881 σε Έλληνες που ανήκαν στην άρχουσα τάξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήτοι στον έμπορο, τραπεζίτη και προμηθευτή του οθωμανικού στρατού Χρηστάκη εφέντη Ζωγράφο και το γαμπρό του, ακόλουθο της πρεσβείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Παρίσι, χρηματιστή, τραπεζίτη, αρχαιολόγο (ανακάλυψε το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης με τον μηχανικό Μινέικο), τσιφλικά και υπουργό Κωνσταντίνο Καραπάνο! Οι «Έλληνες αγάδες(τσιφλικάδες)» θεωρήθηκαν αγριότεροι των Οθωμανών μουσουλμάνων! Μάλιστα, ένα ολόκληρο χωριό, το Πέτα Άρτας, επιχείρησε μετά την απελευθέρωση (1881) να μετακινηθεί στο «τούρκικο» εξαιτίας της βάρβαρης συμπεριφοράς των ανθρώπων του τσιφλικά Καραπάνου. Βέβαια, και από την πλευρά του "τούρκικου" ο Καραπάνος διαφέντευε!

Η προσέγγιση της ταξικής διαστρωμάτωσης των διαφόρων θρησκευτικών μιλέτ και η οριζόντια ανταγωνιστική κυριαρχία μας άρχουσας διαθρησκευτικής ελίτ, παραπέμπει σε αυτό που τονίσαμε πιο πάνω, δηλαδή στην ανάγκη αναστοχασμού της οθωμανικής μας ιστορίας που μένει «άγραφτη» ή μάλλον διαγραμμένη από τον γενικό αφορισμό της «σκλαβιάς». Με άλλα λόγια, οι «από κάτω» Έλληνες ήταν σκλάβοι τόσο στους Οθωμανούς όσο και στους χριστιανούς Έλληνες, που ήταν μέλη της άρχουσας τάξης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Το ίδιο ίσχυε και για τους «από κάτω» Οθωμανούς μουσουλμάνους, αυτούς που ο Ρήγας αποκαλεί «Τούρκους». Συνεπώς, οι «λύκοι» ανήκουν σε όλα τα μιλέτ, είναι η διαθρησκευτική και πολυεθνοτική ελίτ, όπως αντίστοιχα είναι και οι υπό «τον ζυγό».

Ο Δαμιανός Μέγης, το 1864, είναι εκείνος που θα ταυτίσει τους Οθωμανούς με του Τούρκους και θα επιχειρήσει να αποδείξει τη συνέχεια της φυλής με ένα άλμα προς το αρχαίο και βυζαντινό παρελθόν. Η Μεγάλη Ιδέα είναι αυτή που θα συνέξει όλους τους Έλληνες, τους «από πάνω» και τους «από κάτω» (τους Φαναριώτες, τους αστούς της Μ. Ασίας αλλά και τους βασανισμένους Ελλαδίτες). Εδώ, η ιστορία αρχίζει να αποκτά τις αναγκαίες επινοήσεις για τη διαμόρφωση της ελληνικής εθνικής συνείδησης. Η θέση αυτή εξέφραζε και τους Φαναριώτες που ήθελαν την αλλαγή εκ των έσω, δηλαδή μία Ορθόδοξη Αυτοκρατορία που διαδεχθεί την Οθωμανική. Ο ρόλος των Φαναριωτών, τελικά, θα κρυφτεί στην «μαύρη τρύπα» των 400 χρόνων σκλαβιάς. Έτσι, ο χρόνος της Ανατολής, ένας ολόκληρος πολιτισμός θα απωθηθεί και θα δαιμονοποιηθεί. Η όποια προσπάθεια ανάσυρσης της απώθηση και αναστοχασμού της ιστορίας θα πυροδοτεί εμφύλιες αντιπαραθέσεις, καθώς θα αποκαλύπτει την ιστορική ταξικότητα της δουλείας, θα ξεσκίζει το πέπλο των μύθων και της «επιφαινόμενης» ιστορίας. Όμως, μόνο με τον αναστοχασμό της ιστορίας θα σταματήσει ο κύκλος του αίματος…

Τι ζητούν οι βάρβαροι;

Το μυθιστόρημα του Δημοσθένη Κούρτοβικ «Τι ζητούν οι βάρβαροι;» βασίζεται σ’ ένα πραγματικό περιστατικό, τον «ματωμένο γάμο», που οι εμπλεκόμενοι βαλκανικοί λαοί αφηγούνται με τρόπο που να εξυπηρετεί τη διαχείριση της βαλκανικής κληρονομιάς υπό την ηγεμονία τους. Η ιστορική αλήθεια είναι η εκδοχή που νικάει (καταβροχθίζοντας) την άλλη, αλλά και η επιβολή μια συγκεκριμένης εικόνας που επιβάλλει το ευρωπαϊκό βλέμμα (αυτή η ισχυρότερη και ευρύτερη πολιτικο-ιδεολογική ηγεμονία και κατ' επέκταση ηγεμονία επί των ιστορικών "αληθειών").

Στα Βαλκάνια, «οι άνθρωποι πνίγονται, πνίγονταν πάντα, φυλακισμένοι σε μια φυσαλίδα του χρόνου που τους καταδικάζει να επαναλαμβάνουν αδιάκοπα τον κύκλο του ίδιου κανιβαλικού δράματος […] το χυμένο αίμα δεν έθρεψε τίποτε άλλο από τα σαπρόφυτα». 

Και ο Κούρτοβικ προτείνει τον αναστοχασμό (την λεγόμενη «κρυσταλλική μνήμη») πάνω στην ιστορία, αρνούμενος τη «θερμή μνήμη», αυτή που αφηγείται το ιστορικό παρελθόν σαν ζωντανό μύθο. Γιατί η μνήμη είναι ύπουλο πράγμα, όπως συμβαίνει με όσους «σβαρνίζουν τους τάφους μας για να σπείρουν καινούργιο σπόρο στο χωράφι τους, αλλά βουλιάζουν μέσα τους» (σελ. 296).
Η γνώση της ιστορικής αλήθειας, αλλά και η τέχνη, που προτείνει την εκ-σταση (από-σταση από το κατασκευασμένο), καθώς και η βίωση των κοινών πολιτιστικών τελετουργιών μπορεί να γίνει το «φάρμακο» που θα αποκαταστήσει τα τραύματα που προκάλεσε το ψέμα, επιφέροντας τη συμφιλίωση…

Judith Butler, Η επίθεση στην «ιδεολογία του φύλου»

 Το χυδαίο χάσταγκ #ERT_ανωμαλοι εντάσσεται στην επίθεση της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών και των LGBTQI κοινοτήτων. Στον Guardian, η φιλόσοφος Judith Butler καταγγέλλει την επίθεση αυτή που γίνεται στο όνομα της διάσωσης της παραδοσιακής οικογένειας από το λεγόμενο μοντέλο της «ιδεολογίας του φύλου».

Οι επιθέσεις στην 

«ιδεολογία του φύλου» υποστηρίζονται από δεξιές, ακροδεξιές, καθολικές και ευαγγελικές οργανώσεις. Αυτές οι ομάδες ταυτίζονται στο ότι θεωρούν πως η παραδοσιακή οικογένεια δέχεται επίθεση, ότι τα παιδιά στην τάξη διδάσκονται να γίνουν ομοφυλόφιλοι και ότι το «φύλο» είναι μια διαβολική ιδεολογία που απειλεί να καταστρέψει οικογένειες, τοπικούς πολιτισμούς, ακόμα και τον ίδιο τον «άνθρωπο»!

Όπως γράφει η Judith Butler, δεν είναι εύκολο να συγκροτηθούν πλήρως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί το κίνημα κατά της «ιδεολογίας του φύλου». Εξαπολύουν διάφορες εμπρηστικές ρητορικές επιθέσεις εναντίον αυτού που θεωρούν ως «ιδεολογία του φύλου». Για παράδειγμα, πιστεύουν ότι αυτή υπονομεύει το φυσικό ή θεϊκό χαρακτήρα της ετεροφυλικής οικογένειας. Φοβούνται ότι οι άνδρες θα χάσουν τις κυρίαρχες θέσεις τους ή θα μειωθούν μοιραία εάν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σύμφωνα με την «ιδεολογία του φύλου». Πιστεύουν ότι τα παιδιά θέλουν να αλλάξουν φύλο, επειδή στρατολογούνται από γκέι και τρανς άτομα, ή πιέζονται να δηλώσουν ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Ανησυχούν ότι εάν κάτι που ονομάζεται «φύλο» γίνει κοινωνικά αποδεκτό, θα υπάρξει μια πλημμυρίδα σεξουαλικών διαστροφών, συμπεριλαμβανομένης της κτηνωδίας και της παιδεραστίας!

Η βάση του κινήματος είναι εθνικιστική, τρανσφοβική, μισογυνική και ομοφοβική και επιδιώκει να ακυρώσει την προοδευτική νομοθεσία που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες μετά από τους αγώνες των LGBTQI όσο και των φεμινιστικών κινημάτων. Επιτιθέμενοι στην «ιδεολογία του φύλου» αντιτίθενται στην αναπαραγωγική ελευθερία των γυναικών και στα δικαιώματα των μονογονέων. Αντιτίθενται στην προστασία των γυναικών από τους βιασμούς και την ενδοοικογενειακή βία· αρνούνται τα νομικά και κοινωνικά δικαιώματα των τρανς ατόμων και τις νομικές και θεσμικές εγγυήσεις κατά των διακρίσεων λόγω φύλου, κατά της βάναυσης σωματικής παρενόχλησης και της δολοφονίας. Το αντιδραστικό αυτό κίνημα ενισχύθηκε την περίοδο της πανδημίας, καθώς η ενδοοικογενειακή κακοποίηση έχει εκτοξευθεί στα ύψη και τα queer και τρανς άτομα έχουν στερηθεί τους χώρους όπου σχηματίζουν κοινότητες αλληλεγγύης.

Για αυτό το αντιδραστικό κίνημα, ο όρος «φύλο» συμπυκνώνει ένα σύνολο κοινωνικών και οικονομικών ανησυχιών που παράγονται από την αυξανόμενη οικονομική επισφάλεια υπό νεοφιλελεύθερα καθεστώτα, από την εντεινόμενη κοινωνική ανισότητα και τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας. Τροφοδοτείται δε από τους φόβους για κατάρρευση των υποδομών, τον αντιμεταναστευτικό θυμό και τον φόβο της απώλειας της «ιερότητας της ετεροφυλικής οικογένειας», την απώλεια της εθνικής ταυτότητας και της λευκής υπεροχής. Το έθνος για το οποίο αγωνίζονται είναι χτισμένο πάνω στην λευκή υπεροχή και στην ετεροφυλική οικογένεια.

Η εξαφάνιση των κοινωνικών υπηρεσιών από τον νεοφιλελευθερισμό άσκησε πίεση στην παραδοσιακή οικογένεια ως προς την παροχή φροντίδας, Σε αυτό το πλαίσιο άγχους και φόβου η «ιδεολογία του φύλου» παρουσιάζεται ως μια καταστροφική δύναμη, μια ξένη επιρροή (σ.σ. οι «δυτικές αξίες» τις οποίες πολεμά ο Κύριλλος και ο Πούτιν) που διεισδύει στο πολιτικό σώμα και αποσταθεροποιεί την παραδοσιακή οικογένεια. Για όλα φταίει το «φύλο». (σ.σ. Δεν φταίει η απληστία των υπερπλούσιων, δεν φταίει η κλιματική κρίση, ούτε η κατάργηση του κοινωνικού κράτους, φταίνε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα -αυτό λέει κι ο πατριάρχης της Ρωσίας-, φταίνε οι φεμινίστριες, οι γκέι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, φταίνε οι ακτιβιστές, οι... δαίμονες!)

Η «ιδεολογία του φύλου» γίνεται ένα σατανικό φάντασμα, μια δύναμη καταστροφής που απειλεί τη δημιουργία του Θεού! Αυτή η καταστροφική δύναμη θεωρούν ότι μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο μέσω απελπισμένων εκκλήσεων στον εθνικισμό, τον αντιδιανοουμενισμό, τη λογοκρισία, την απέλαση και τους φράχτες στα σύνορα. 

Ένας λόγος, λοιπόν, που χρειαζόμαστε σπουδές φύλου περισσότερο από ποτέ είναι για να κατανοήσουμε αυτό το αντιδραστικό κίνημα, γράφει η Judith Butler .

Το κίνημα κατά της ιδεολογίας του φύλου διασχίζει τα σύνορα, συνδέοντας οργανώσεις στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ανατολική Ασία. Η αντίθεση στην «ιδεολογία του φύλου» εκφράζεται από διαφορετικές κυβερνήσεις όπως της Γαλλίας του Μακρόν και της Πολωνίας του Ντούντα, (σ.σ. από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την Κεραμέως) από δεξιά κόμματα στην Ιταλία, στην Κόστα Ρίκα και την Κολομβία, από τον Όρμπαν και τον Μπολσονάρου.

Η «ιδεολογία του φύλου» στη Γερμανία και σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη παρομοιάζεται με τον «κομμουνισμό» ή με τον «ολοκληρωτισμό». 

Στην Πολωνία, περισσότερες από εκατό περιοχές έχουν αυτοανακηρυχθεί «ζώνες κατά των LGBT», ποινικοποιώντας την ανοιχτή δημόσια ζωή για όποιον θεωρείται ότι ανήκει στις ΛΟΑΤΚΙ+κοινότητες, αναγκάζοντας τους νέους να εγκαταλείψουν τη χώρα ή να παρανομήσουν. Αυτές οι αντιδραστικές φλόγες έχουν αναζωπυρωθεί από το Βατικανό, το οποίο ανακήρυξε την «ιδεολογία του φύλου» «διαβολική», αποκαλώντας την μια μορφή «αποικιστικού ιμπεριαλισμού»(Τα ίδια λέει και ο πατριάρχης Κύριλλος της Μόσχας).

Τα κινήματα κατά της «ιδεολογίας του φύλου» είναι φασιστικά κινήματα που διαστρεβλώνουν τον ορθολογισμό (σ.σ. γι' αυτό συνδέονται και με το αντιεμβολιαστικό κίνημα) για να ταιριάζουν με τους υπερεθνικιστικούς στόχους τους.

Στη γνωστή λίστα του με τα στοιχεία του φασισμού, ο Umberto Eco γράφει: «το φασιστικό παιχνίδι μπορεί να παιχτεί με πολλές μορφές», γιατί ο φασισμός είναι «ένα κολάζ… μια κυψέλη αντιφάσεων». Αυτό περιγράφει τέλεια την επίθεση στην λεγόμενη «ιδεολογία του φύλου» σήμερα. Είναι μια αντιδραστική υποκίνηση, μια εμπρηστική δέσμη αντιφατικών και ασυνάρτητων ισχυρισμών και κατηγοριών. Μέσα από ένα κύμα ασυνεπών, αντιφατικών και υπερβολικών ισχυρισμών, επινοούν έναν κόσμο πολλαπλών επικείμενων απειλών για να υποστηρίξουν την ανάγκη αυταρχικής διακυβέρνησης και τη λογοκρισία.

Το φασιστικό το κίνημα κατά της «ιδεολογίας του φύλου» υποστηρίζει συνεχώς ενισχυμένες μορφές αυταρχισμού. Ενθαρρύνουν τις κρατικές εξουσίες να παρεμβαίνουν σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, να λογοκρίνουν καλλιτεχνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, να απαγορεύουν στα τρανς άτομα τα νόμιμα δικαιώματά τους, να αποκλείουν τα LGBTQI άτομα από δημόσιους χώρους, να υπονομεύουν την αναπαραγωγική ελευθερία και τον αγώνα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, των LGBTQI ατόμων και των παιδιών. Απειλεί με βία εκείνους/ες, που έχουν χαρακτηριστεί δαιμονικές δυνάμεις(συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών) και των οποίων η καταστολή ή η απέλαση υπόσχεται την προστασία του έθνους!

Γι’ αυτό η ώρα της αντιφασιστικής αλληλεγγύης είναι τώρα, λέει η Τζούντιθ Μπάτλερ*.

 

*Η Judith Butler είναι διακεκριμένη καθηγήτρια φιλοσοφίας στο New School University. Το τελευταίο βιβλίο της είναι η Δύναμη της Μη Βίας

https://www.theguardian.com/us-news/commentisfree/2021/oct/23/judith-butler-gender-ideology-backlash?CMP=Share_iOSApp_Other

#ΕΡΤ_ανώμαλοι!

 Πρώτα ήταν ο Κύριλλος, ο πατριάρχης των ορθόδοξων χριστιανών της Ρωσίας, που διακήρυξε ότι η φονική ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει ως αιτία τα gay pride και την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα! Τώρα, ένα γκέι φιλί σε τηλεοπτική σειρά ξεσηκώνει ορυμαγδό διαμαρτυριών και τη δημιουργία του χάσταγκ

#ΕΡΤ_ανώμαλοι!

Η ακροδεξιά του Πούτιν, του Τραμπ, του Μπολσονάρου, του Όρμπαν, του Μηταράκη και του Χίου, επιτίθεται.

Είναι οι υπερασπιστές των «παραδοσιακών αξιών», του φυσιολογικού και του κανονικού που κατά τη γνώμη τους απειλούνται από την εξουσία της «νέας (παγκοσμιοποιημένης) τάξης».

Μόνο που οι έννοιες της φυσιολογικότητας, της κανονικότητας και της παρέκκλισης, που υπερασπίζονται είναι ο κυρίαρχος λόγος της συγκεκριμένης εξουσίας.

H διάκριση ανάμεσα στο δέον και το μη δέον, το επιτρεπόμενο και το μη επιτρεπόμενο, το υγιές και το μη υγιές είναι ισχυρότατο εργαλείο κοινωνικού ελέγχου από την κυρίαρχη εξουσία.

Εξάλλου, ο λόγος των ακροδεξιών, των φασιστών και των ομοφοβικών, είναι ο κυρίαρχος λόγος της εξουσίας εδώ και πολλούς αιώνες.

Αν είναι όμως έτσι, πώς εξηγείται η ρητορική αντίθεση των ακροδεξιών με την εξουσία και μάλιστα στη "νεοταξική" μορφή της;

Το παράδοξο αυτό παραπέμπει στον περίφημο «αντιθετικό προσδιορισμό» του Χέγκελ. Ο Γερμανός φιλόσοφος περιέγραψε κατ’ αυτόν τον τρόπο την τακτική των ανθρωποειδών της Κου Κλουξ Κλαν, που έκαναν εκστρατείες κατά των ομοφυλόφιλων, τους οποίους αφού έδερναν ανηλεώς, μετά τους βίαζαν. Έτσι, όμως, αποδείκνυαν, (κατά «αντιθετικό προσδιορισμό» σύμφωνα με τον Χέγκελ), ότι και οι ίδιοι ήταν ομοφυλόφιλοι. Ότι οι ακροδεξιοί είναι υπέρ της σημερινής εξουσίας.

«…το “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”... ανασύρεται ξανά ως ύστατο ανάχωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φασιστικός πολιτικός και μιντιακός χώρος υιοθετεί και προωθεί αυτές τις ιδεολογίες*».

Στο τουίτερ κάτω από το χάσταγκ #ΕΡΤ_ανωμαλοι, διαβάζω: «... Όποιος συνεχίζει να προσποιείται, είναι συνένοχος στην εκπουτάνευση, παρακμή και εξάλειψη του Ελληνισμού, και άρα εχθρός. Εθνικισμός ή θάνατος.». Ή ακόμα, «Κανενας θεολογικος αναθεωρητισμος, καμια αγαπη σε αλλοτριους που μεταφραζουν το "αλληλους" ως "αλλους" αδιακριτα και ευκαιριακα για να προωθησουν ατζεντες»!

Μη μπερδεύεται, λοιπόν, τους «άλλους» με τους «αλλήλους», τους ξένους άλλους με τους δικούς μας αλλήλους, τους λευκούς Ουκρανούς πρόσφυγες με τους μελαψούς πρόσφυγες! Όχι στους «άλλους αδιάκριτα»! Αυτό λένε οι ακροδεξιοί σήμερα, αυτός έλεγε και η χρυσή αυγή χθες. 

Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αρνείται πεισματικά να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Φαίνεται, δε, να είναι ισχυρό γιατί, όσο κι αν δεν φαίνεται, στηρίζεται όχι μόνο από φυσικοποιημένες ιδεολογίες (την “μπέσα”, τη “μαγκιά”, το "φιλότιμο" και τον “ανδρισμό” ως την “ανωτερότητα της φυλής (μας)” και τον “ιστορικό της ρόλο”) αλλά και από συμφέροντα συγκεκριμένα, οργανωμένα συμφέροντα που δεν θέλουν να αλλάζουν οι βασικές κατηγορίες διανομής του συμβολικού, του κοινωνικού, του πολιτικού και του υλικού κεφαλαίου*.

Τα συμφέροντα αυτά στο τρέχον πολιτικό πεδίο δημιουργούν ρήγμα στη ΝΔ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να οικειοποιηθεί τις ακροδεξιές ψήφους, υιοθετώντας την ακροδεξιά ρητορική τόσο αναφορικά με τη συμφωνία των Πρεσπών όσο και στο προσφυγικό, αλλά φαίνεται να συγκρούεται με την ακροδεξιά σε θέματα σχετικά με την ΛΟΑΤΚΙ+κοινότητα! Αυτό αξιοποιούν σήμερα τα διάφορα συμφέροντα και οι εκτός της ΝΔ παραφυάδες της ακροδεξιάς… Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Το δικό μας ζήτημα είναι η προάσπιση της διαφορετικότητας, η αλληλεγγύη χωρίς διακρίσεις. 

Για μας το ερώτημα περί κανονικότητας χωρίζει το άτομο, σπάει τους δεσμούς του με τους άλλους, διασπά τη ζωή της κοινότητας, αναγκάζει το άτομο να επιστρέψει στον εαυτό του και τον συνδέει με την ταυτότητά του με έναν περιοριστικό τρόπο. Ίσως ο στόχος σήμερα δεν είναι να ανακαλύψουμε τι είμαστε αλλά να αρνηθούμε ό,τι είμαστε.

Να προωθήσουμε νέες μορφές υποκειμενικότητας με την άρνηση αυτού του είδους της ατομικότητας που μας επιβλήθηκε και μας διαμόρφωσε εδώ και αρκετούς αιώνες...

*Δημήτρης Παπανικολάου, «Κάτι τρέχει με την οικογένεια/έθνος, πόθος και συγγένεια στην εποχή της κρίσης» (εκδ. Πατάκη).

Ελπίζω ο Δημάκης να δραπέτευσε…

 Ο Βασίλης Δημάκης ή δραπέτευσε ή δολοφονήθηκε.

Από που δραπέτευσε; Από την κόλαση. «…Αίματα! Στα πατώματα, τους τοίχους, τις πόρτες, τις βρώμικες κουβέρτες, παντού. Πρησμένα παραμορφωμένα πρόσωπα γεμάτα από αιματώματα από βαριές κακώσεις. Βασανισμένα κορμιά κουλουριασμένα σε κουβέρτες για εβδομάδες, να μην μπορούν να πάνε ούτε για την προσωπική τους ανάγκη. Στοιβαγμένες εγκαταλελειμμένες ψυχές σε θαλάμους, σε κελιά, σε κρατητήρια. Να μεταφέρονται σε κλούβες χειρότερα και από ζώα, χωρίς μέλλον και χωρίς ελπίδα. Σκληρός ο νομοθέτης κι απάνθρωπος ο δικαστής. Πιστοί κι οι δύο ότι η ελπίδα του ανθρώπου δεν μπορεί να ανθίσει δίχως πόνο και φόβο στην ψυχή του, κραδαίναν τον αστραφτερό, ψυχρό και ατσάλινο πέλεκυ του δικαίου πάνω από τα κεφάλια τους, με ηδονή που σε κάνει να αποστρέφεσαι τον ανθρώπινο πολιτισμό και τα επιτεύγματά του.»., γράφει ο Βασίλης Παλαιοκώστας στο βιβλίο του «Μια φυσιολογική ζωή».

Ή μήπως δολοφονήθηκε;

Τα κυκλώματα έχουν βαθιές ρίζες. Το «πρόβλημα» είναι δομικό, συστημικό. Κανείς δεν τολμάει να μιλήσει. Αν μιλήσουμε, «Θα μας βρουν στο χαντάκι» είχε πει κάποτε γνωστός δημοσιογράφος. Στο «χαντάκι», τελικά, βρέθηκε ο Γιώργος Καραϊβάζ, που τόλμησε να πει: «…πως λειτουργεί το σύστημα. Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών ρομαντικών οδοιπόρων -κατά παράφραση του Ρουσσώ- που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα. Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.».

Ελπίζω ο Βασίλης Δημάκης να δραπέτευσε.

Όπως δραπέτευσε ο Όσκαρ Ουάιλντ από τη φυλακή του Ρέντινγκ. Γιατί «Με το που γυρνάει το κλειδί στην πόρτα, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι να βγεις. Τίποτε άλλο! Ο τρόπος δεν έχει τόση σημασία. Εσύ είσαι μέσα και οι άλλοι έξω. Αυτό φτάνει για να τρελαθείς», λέει ο Ε. Μπ., παλιός ποινικός*.

Ο Βασίλης Δημάκης, δραπέτευσε, όπως και ο Ζενέ.

Ο Ζενέ (το ίδιο και ο Δημάκης) είναι η ενσάρκωση της λαϊκής ανυπακοής τόσο στους νόμους της  πειθαρχικής κοινωνίας όσο και στην πειθαρχία μέσω της γνώσης. Ήθελε λέει δύο μαθήματα για να πάρει το πτυχίο! Και μετά τι; Θα τον προσλάμβαναν στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ; Ο Δημάκης υιοθετεί την ηθική των απόκληρων, των ανώνυμων, των ξένων, των ομοφυλόφιλων, των γυναικών, των άλλων, όλων εκείνων των οποίων ο λόγος «καταπατείται και απορρίπτεται από την κατεστημένη «ηθική», τη διεφθαρμένη ηθική ολόκληρου του συστήματος: αστυνομία-δικαιοσύνη(δικαστές και δικηγόροι)-φυλακές-πολιτικοί***».

Ελπίζω ο Βασίλης Δημάκης να δραπέτευσε.

Γιατί «Πώς να συγκρατηθεί η θέληση για ζωή; Τούτο το ζουλάπι δεν έλεγε να προσκυνήσει την αλυσίδα. Μου απαγόρευε να ζήσω και πολύ περισσότερο να αποδεχτώ ως φυσιολογική κατάσταση την αιχμαλωσία. Με κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση, ψάχνοντας αδιάκοπα μια δίοδο διαφυγής. Να σκάψει, να κόψει κάγκελα, να βάλει φουρνέλο στα ντουβάρια, να φτιάξει μια σκάλα να ανεβεί στ' άστρα, μέχρι να ανακαλύψει τη μεγάλη έξοδο. Να απαλλαγεί απ' τον κυκλωτικό χορό των βρικολάκων που στήναν ολόγυρα τ' ανθρώπινα βαμπίρ. Ώσπου να βρεθεί έξω εκεί, μακριά. Να 'χει στα ποδάρια του τη φυλλωσιά του δάσους, στα πνευμόνια του τον καθάριο βουνίσιο άνεμο και να αφουγκράζεται τον αντίλαλο της φωνής του στην αστροφεγγιά.» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Βασίλη Παλαιοκώστα).

Στα σίδερα 23 χρόνια, ο Δημάκης.  

«Είκοσι χρόνια στα σίδερα! Από δω κι από κει! Αν είχα φύγει θα ήμουνα μια χαρά! Δεν βλέπεις τον Παλαιοκώστα; Τον τρέφει ο μύθος του». Ο παράνομος βρίσκεται σε πόλεμο με την Αστυνομία. Κι όταν πιαστεί, έχει υποχρέωση να αποδράσει. Είναι θέμα τιμής. Πώς έκαναν οι κρατούμενοι στον πόλεμο; Έσκαβαν λαγούμια, έτρωγαν το χώμα, έκοβαν με τα χέρια τα σύρματα για να φύγουν. Ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα τους πιάσουν. Και όταν τους έπιαναν άρχιζαν πάλι να στήνουν απόδραση. Όπως έφυγε απ’ την Κέρκυρα ο Βαλυράκης και κολύμπησε μέχρι την Αλβανία», λέει ο ποινικός στον Καπράνο (Καθημερινή)

Ελπίζω ο Δημάκης να δραπέτευσε…

 

*https://www.kathimerini.gr/society/253636/sto-keli-skeftesai-mono-pos-tha-vgeis/

**Δήλωση δικηγόρου Β. Καμπαγιάννη: «…Ο Βασίλης Δημάκης δεν έχει “καταδικαστεί για ληστείες με τη χρήση Kalashnikov”. Το προσωνύμιο “ο ληστής με τα καλάσνικοφ” είναι ειδησεογραφικό εφεύρημα, απολύτως ψευδές. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε καλάσνικοφ ο Βασίλης Δημάκης. Το Υπουργείο υιοθέτησε στον ιστότοπό του έναν άθλιο λίβελο, παντελώς αστήρικτο από κάθε σε βάρος του δικογραφία. Χυδαίος κιτρινισμός από αυτούς που μιλάνε στο όνομα του “κράτους δικαίου”…».

***Βασίλη Παλαιοκώστα «Μια φυσιολογική ζωή», εκδόσεις των συναδέλφων

Ουκρανία: Η γεωπολιτική σκακιέρα και το αιματηρό παίγνιο

 Στην Ουκρανία το αίμα των αθώων ρέει ακατάπαυστα. Αλλά αυτό δεν απασχολεί τους «από πάνω» που έχουν απλώσει τη γεωπολιτική τους σκακιέρα και «παίζουν», θυσιάζοντας πιόνια και αξιωματικούς.

Ο Τζο Μπάιντεν θα τηλεφωνήσει, σύμφωνα με την εφημερίδα The Guardian, στον Σι Τζινπίνγκ για να διερευνήσει πόσο μακριά είναι διατεθειμένη η Κίνα να φτάσει στην υποστήριξη της Ρωσίας. Στην τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Σι, ο Μπάιντεν θα υποστηρίξει ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Κίνας να υποστηρίζει τον χαμένο. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα τα μίντια αναφέρουν «ουκρανική αντεπίθεση» στο μέτωπο!

Η κυβέρνηση Μπάιντεν πιστεύει ότι η Κίνα έχει ήδη αποφασίσει να διασώσει οικονομικά τη Ρωσία. «Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι κινέζοι κάνουν περισσότερα στα παρασκήνια για να στηρίξουν τη Ρωσία, σε κάθε τομέα: οικονομικά και στρατιωτικά», είπε ένας Αμερικανός αξιωματούχος. Αν συνεχίσουν έτσι, «θα βαθύνει το σχίσμα μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου»*. 

Σε μια συνάντηση στη Ρώμη τη Δευτέρα μεταξύ του συμβούλου εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, και του Κινέζου ομολόγου του, Γιανγκ Τζιέτσι, η κινεζική αντιπροσωπεία επανέλαβε τις ρωσικές κατηγορίες ότι οι ΗΠΑ και η Ουκρανία προωθούσαν από κοινού ένα μυστικό πρόγραμμα βιολογικών όπλων. 

Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες φωνές. Στις 12 Μαρτίου, ο καθηγητής Hu Wei, αντιπρόεδρος του ερευνητικού κέντρου πολιτικής, έγραψε ένα άρθρο για το δίλημμα της Κίνας στην Ουκρανία, σημειώνοντας ότι η στρατιωτική προσπάθεια του Πούτιν στην Ουκρανία παραπαίει. «Η Κίνα δεν μπορεί να συνδεθεί με τον Πούτιν και πρέπει να αποκοπεί το συντομότερο δυνατό», υποστήριξε.

Η Ουάσινγκτον όμως πιστεύει ότι ο Σι δεν ακούει αυτές τις φωνές και έχει καταστήσει τη συμφωνία του με τον Πούτιν πρωταρχική του προτεραιότητα με στόχο να αμβλύνει την ισχύ και την επιρροή των ΗΠΑ με κάθε κόστος. Ήδη, ο Σι και ο Πούτιν συναντήθηκαν τον Φεβρουάριο και υποσχέθηκε ο ένας στον άλλον μια συνεργασία «χωρίς όρια».

Τι παίζεται;

Ο Τσαρλς Α. Κάπτσαν («Το τέλος της αμερικάνικης εποχής»), διεθνολόγος και μέλος του εθνικού συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ επί Κλίντον, έγραφε ότι πάντα η μετάβαση από την πλανητική ηγεμονία μιας υπερδύναμης σε μία άλλη γινόταν με πόλεμο. Υπήρξε μόνο μία εξαίρεση, η περίπτωση της μετάβασης από την ηγεμονία της Βρετανίας σε αυτή των ΗΠΑ. Σήμερα, όμως, έχουμε την μετάβαση από την παρηκμασμένη οικονομικά «αυτοκρατορία» των ΗΠΑ σ’ αυτή της Κίνας. Βέβαια, η εξασθενημένη οικονομικά αμερικανική αυτοκρατορία αντιτάσσει στην αναδυόμενη κινεζική οικονομική αυτοκρατορία τη φοβερή στρατιωτική υπεροπλία της. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μία κατά μέτωπο σύγκρουση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων θα σήμαινε πυρηνική καταστροφή. Γι’ αυτό έχει επιλεγεί η στρατηγική του περιορισμού του ζωτικού χώρου και της φθοράς του αντιπάλου μέσω των «ελεγχόμενων συγκρούσεων», όπως έγινε στο Ιράκ, στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στην Ουκρανία και στην αφανή πλην φοβερά αιματηρή σύγκρουση των υπερδυνάμεων στην Αφρική.

Οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους... δημοκρατικούς Ταλιμπάν! Θυμίζουμε ότι οι τελευταίοι ενισχύθηκαν απίστευτα από τις ΗΠΑ και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Πούτιν έπεσε στην ίδια παγίδα στην Ουκρανία, υποστηρίζουν κάποιοι.

Η προπαγάνδα

Ποιος έχει συμφέρον από τον πόλεμο; Ο Κάπτσαν αναφέρει ότι οι ΗΠΑ εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο από την αμυντική βιομηχανία και τους τραπεζίτες. Αυτό απέδειξε το πόρισμα της κοινοβουλευτικής επιτροπής, που συστήθηκε για να εξετάσει την ανάμειξη σ' αυτόν τον πόλεμο**. Αποδεικνύεται, έτσι, ότι τα οικονομικά συμφέροντα καθορίζουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ η ιδεολογία και η μιντιακή προπαγάνδα έπεται για να τη νομιμοποιήσει. Είναι γνωστή η περίφημη επιτροπή προπαγάνδας που σύστησε ο πρόεδρος Ουίλσον για να πείσει τους απρόθυμους Αμερικανούς να συμμετάσχουν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Για πρώτη φορά τότε είχαμε τη «δαιμονοποίηση» ενός λαού αλλά και τον περίφημο «άξονα του κακού». Αλλά και κατά τον δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο η προπαγάνδα της Ουάσινγκτον στρατολόγησε ακόμη και τον Χίτσκοκ, που χρηματοδοτήθηκε για να κάνει μία ταινία της οποίας το σενάριο είχε ως υπόθεση την απειλή ενός ξένου εισβολέα.

Σήμερα, η προπαγάνδα ταυτίζεται με την εχθρική στάση απέναντι στο νέο «άξονα του κακού» (Κίνα-Ρωσία), που ενισχύει τον αμερικανικό εθνικισμό, δηλαδή τον «αμερικανισμό», παρέχοντας μια πρόσκαιρη συνοχή στη διαλυμένη αμερικανική κοινωνία. Μόνο που αυτή η επιλογή ενισχύει τρομερά τον «τραμπισμό» και τον φασισμό, φέρνοντας τον πυρηνικό όλεθρο όλο και πιο κοντά.

Οι λαοί θα ανακόψουν την πορεία προς την καταστροφή; 

 

*The Guardian

**Homo americanus, 2008