ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

«Ευχαριστώ Ελλάδα» αναφωνεί ο αρθρογράφος. Και συνεχίζει, «ΤΡΕΜΟΥΝ!... Τρέμουν μπροστά στην θαυμάσια ελπίδα που ανατέλλει στην Ελλάδα»(AgoraVox). Τρέμουν «Οι φύλαρχοι της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης», η Μέρκελ της φοβερής λιτότητας, ο Σόιμπλε της γερμανικής εθνικιστικής παράνοιας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι περίφημες «Αγορές», όλοι αυτοί οι βρικόλακες που πίνουν το αίμα των λαών. «Σύριζα, το κόμμα που φοβίζει τις Βρυξέλλες» ομολογεί και η La Tribune. «Μια νέα ελληνική κρίση, ο εφιάλτης των Ευρωπαίων» γράφει η Courrier international. Ενώ η γνωστή μας γερμανική λαϊκιστική εφημερίδα Bild μιλάει για «Ελληνικό χάος», που θα προκύψει αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακυρώσει τις συμφωνίες (μνημόνια) με τους δανειστές. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η αντιμετώπιση είναι πιο ψύχραιμη. «Η ελληνική ψήφος τρελαίνει τις αγορές» σημειώνει η Wall Street Journal και οι New York Times επισημαίνουν πως οι εκλογές θα «επανεκκινήσουν τον αγώνα κατά της λιτότητας», παραθέτοντας συγχρόνως και την απειλή Σόιμπλε για διακοπή της… «βοήθειας» προς την Ελλάδα. Ενδιαφέρον έχει η ανάλυση του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP) που επιχειρεί να καθησυχάσει τους φοβισμένους Ευρωπαίους, δηλαδή τις νεοφιλελεύθερες ελίτ, με άρθρο που τιτλοφορείται: «Εκλογές στην Ελλάδα: δεν έχουν ακόμα κερδηθεί από την αριστερά κατά της λιτότητας του ΣΥΡΙΖΑ». Το σημείωμα αναφέρεται στη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, συνεπώς, να σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση. Γι’ αυτό θα υποχρεωθεί να αναζητήσει συμμαχίες με τα μικρότερα κόμματα. Ο στόχος που διαφαίνεται «πίσω από τις γραμμές» είναι να μην μπουν στη Βουλή κόμματα τύπου ΑΝ.ΕΛ. και το ρόλο του ρυθμιστή (kingmaker) να τον παίξει το ΠΟΤΑΜΙ. Ελπίζουν, δηλαδή, ότι το κόμμα αυτό θα καταφέρει να τραβήξει τον ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και την… κωλοτούμπα όσον αφορά τις θέσεις αντι-λιτότητας. Τι θα συμβεί λοιπόν; Οι εκλογές θα δείξουν. Θα φοβηθούν για μία ακόμη φορά οι Έλληνες ψηφοφόροι; Ή η Ελλάδα θα λειτουργήσει σαν τον ηλεκτρόνιο που θα διανοίξει τη «μαύρη τρύπα» της νεοφιλελεύθερης κανιβαλικής Ευρώπης των «πάνω», εξαερώνοντάς την; Ελπίζουμε να συμβεί το τελευταίο.

Ο Ντυβερζέ πέθανε, η Αυτοκρατορία ζει

Πέθανε ο Μωρίς Ντυβερζέ, αλλά, παραδόξως, κανείς δεν μιλά για την «Αυτοκρατορία»! Σύμφωνα με το κυρίαρχο θεωρητικό μοντέλο ανάλυσης της σημερινής κατάστασης του κόσμου, αν η νεοτερικότητα ήταν ο ιμπεριαλισμός, η μετανεοτερικότητα είναι η «Αυτοκρατορία». Και το μοντέλο αυτό, δηλαδή το παράδειγμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ανάγεται στην πρωτότυπη εργασία του Μ. Ντυβερζέ, Le concept d’ Empire (1980). Η Αυτοκρατορία είναι, σύμφωνα με την αντίληψη του εκλιπόντος, το πολιτικό υποκείμενο που ρυθμίζει αποτελεσματικά τις παγκόσμιες ανταλλαγές και τη διακυβέρνηση του κόσμου. Αν δε η επικυριαρχία των Κρατών-εθνών ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του ιμπεριαλισμού των ευρωπαϊκών δυνάμεων κατά τη σύγχρονη εποχή, η Αυτοκρατορία (ως σύνολο θεσμών, εταιρειών και υπερεθνικών διοικητικών οργανισμών- ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.) είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αφού δεν εγκαθιστά ένα τοπικό κέντρο εξουσίας, δεν έχει σύνορα, δεν έχει τόπο και αν την προσδιορίζαμε με θετικό τρόπο θα λέγαμε ότι μάλλον τοποθετείται σ’ έναν ου-τόπο, ή καλύτερα σ’ έναν υπερ-τόπο γι’ αυτό είναι πανταχού παρούσα. Ακριβώς όπως το αρρύθμιστο πλανητικό κεφάλαιο, που αποτελεί το 90% του παγκόσμιου κεφαλαίου, και υπερίπταται πάνω από τον πλανήτη επιπίπτοντας όπου βρίσκει οικονομία από την οποία μπορεί να αντλήσει γρήγορο και μεγάλο κέρδος. Όσο για τις ΗΠΑ, αυτές δεν συνιστούν το κέντρο ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου, σύμφωνα με το θεωρητικό πρότυπο της Αυτοκρατορίας, γιατί, πλέον, «κανένα Κράτος-έθνος δεν μπορεί, σήμερα, να το πραγματοποιήσει. Ο ιμπεριαλισμός έχει τελειώσει... Οι ΗΠΑ καταλαμβάνουν (μεν) μια προνομιακή θέση στην Αυτοκρατορία, αλλά αυτό το προνόμιο δεν απορρέει από τις ομοιότητες με τις παλιές ευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά από τις διαφορές που έχει μ’ αυτές». Με άλλα λόγια, έχουμε εν προκειμένω την Αυτοκρατορία των πλανητικών ελίτ του κεφαλαίου που ενσωματώνει την παραδοσιακή αυτοκρατορική συμπεριφορά της Αμερικής, η οποία ενισχύεται από τις «αμιγώς αυτοκρατορικές βάσεις του Συντάγματος των ΗΠΑ» όπου η εξουσία διανέμεται μέσω δικτύων, κάτι που σήμερα υλοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα. Γενικά, στη μετανεοτερικότητα η παγκόσμια οικονομία τείνει στην αποκαλούμενη «βιο-πολιτική», στην παραγωγή, δηλαδή, της ίδιας της κοινωνικής ζωής, εντός της οποίας η οικονομία, η πολιτική και η κουλτούρα αποσυνδέονται ολοένα και περισσότερο αλλά και επανασυνδέονται αμοιβαίως. Η παγκοσμιοποίηση, υπ’ αυτή την οπτική, έχει μια αμφίσημη δυναμική, οι ποικίλες διαδικασίες της δεν είναι ούτε ενοποιημένες ούτε μονοσήμαντες γι’ αυτό το πολιτικό καθήκον μας -λένε- δεν είναι απλώς να αντισταθούμε σ’ αυτές αλλά να τις οργανώσουμε σε νέα βάση και να τις επαναπροσανατολίσουμε προς νέους σκοπούς. Η Αυτοκρατορία είναι σαν το δικέφαλο αετό, όπου το ένα κεφάλι είναι η συντακτική εξουσία και η δικαιοδοτική δομή, συγκροτημένες από την εντεταλμένη βιο-πολιτική μηχανή και το άλλο είναι η πληθύς των απελευθερωτικών δυνάμεων, οι δημιουργικές και παραγωγικές υποκειμενικότητες της παγκοσμιοποίησης που είναι ικανές να οικοδομήσουν με αυτόνομο τρόπο μια αντι-Αυτοκρατορία, μια πολιτική, δηλαδή, οργάνωση που θα αλλάξει τις υφιστάμενες παγκόσμιες ροές και ανταλλαγές. Νέες μορφές αγώνων θα εφεύρουν νέες δημοκρατικές μορφές και μία νέα συντακτική εξουσία θα μας οδηγήσει μέσω της Αυτοκρατορίας πέρα από αυτή. Αυτή η συλλογιστική βασίζεται στα θεωρητικά θεμέλια που έθεσε ο Ντυβερζέ το 1980 και την ανέπτυξαν πριν μερικά χρόνια οι Νέγκρι και Χαρντ στο βιβλίο τους «Η Αυτοκρατορία». Η εγκυρότητα της σύλληψης είναι μία άλλη συζήτηση…

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ

Να καταργηθούν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να καταργηθεί τώρα η Αμυγδαλέζα, ο ορισμός της ντροπής και της απανθρωπιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δικαστήρια των χωρών της Ευρώπης δέχονται ως αμάχητο το τεκμήριο των βασανιστηρίων κατά των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα και δεν τους επαναπροωθούν στη χώρα μας γιατί θεωρούν ότι κινδυνεύουν. Όποιος, λοιπόν, αποδέχεται την Αμυγδαλέζα, όποιος υπερβαίνει αυτό το κατάμαυρο όριο της συλλογικής μας ντροπής είναι πλέον έτοιμος για να γίνει φασίστας. Και δυστυχώς η ελληνική κοινωνία ανέχεται αυτό το όνειδος, που τη στιγματίζει και μας στιγματίζει. Η κοινοτοπία του κακού είναι εδώ και μας κατοικεί. Μόνο οι εξαιρέσεις προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται. Μιλώ για την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης που μας καλεί σε Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στο Πρωτοδικείο Αθηνών, όπου συνεχίζεται η δίκη των 65 μεταναστών οι οποίοι κατηγορούνται για την εξέγερση στις 10 Αυγούστου στην Αμυγδαλέζα. Θυμίζουμε πως το καλοκαίρι είχαμε εκεί έναν νεκρό. Αλλά ποιος να πιστέψει τους κατηγορούμενους; Οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν ότι συμμετείχαν στα επεισόδια και υποστηρίζουν ότι κατά τη διάρκεια της εξέγερσης τα ΜΑΤ εισέβαλαν στα κοντέινερ, οδήγησαν με τη βία σε ανοιχτό χώρο όλους όσους βρίσκονταν μέσα και τους ανάγκασαν να ξαπλώσουν μπρούμυτα. Στη συνέχεια τους ανάγκασαν να γδυθούν, τους έκαναν σωματικό έλεγχο και ξεχώρισαν όσους είχαν εμφανή τραύματα από τη βία που τους ασκήθηκε. Αυτούς τους οδήγησαν πίσω στα κοντέινερ, ενώ από τους υπόλοιπους συνέλαβαν στην τύχη κάποιους και τους οδήγησαν στο τμήμα Αλλοδαπών, όπου τους απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες. Πριν από λίγες ημέρες είχαμε άλλον έναν νεκρό στην Αμυγδαλέζα. Πέρασε στα μονόστηλα. Κι αυτό ενώ εξακολουθούμε να μνημονεύομε το Άουσβιτς και το Νταχάου. Μόνο που πρόκειται για μία στείρα μνήμη όταν επιτρέπουμε να επαναληφθούν ανάλογα τερατουργήματα, για μία μνήμη αμνήμονα. Οι σύγχρονοι homo sacer είναι εδώ. Είναι οι μετανάστες από τη Συρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, είναι τα παιδιά μας που μεταναστεύουν. Είναι όσοι δεν έχουν καμία νομική προστασία. Οι Σύροι πρόσφυγες στο Σύνταγμα ζητούσαν τα χαρτιά που θα τους καθιστούσαν νομικά προστατευμένους. Έχασαν κι αυτά που είχαν καθώς σαρώθηκαν σαν σκουπίδια από τα ΜΑΤ της ελληνικής κυβέρνησης. Γι’ αυτό λέμε πως η κυβέρνηση αυτή δεν συνάδει με την ελληνικότητα. Γιατί ο Έλληνας διακρίνονταν και διακρίνεται για την Αγάπη του προς τον Άλλο. Γι’ αυτό, δηλαδή, που έλεγε κάποτε ο Χένρι Μίλερ: «Αγαπάς βαθειά σαν Έλληνας που είσαι». Τώρα θέλουν να μας γεμίσουν την ψυχή με μίσος…

Για τους γενναίους φοιτητές του ΤΕΙ Ηπείρου

Πάντα στη ζωή θα υπάρχουν «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων»: μία θα είναι η στρατιωτική μπάντα που θα παίζει μια μουσική με απάνθρωπο και αδιάντροπο χαρακτήρα, ρυθμίζοντας το ρεύμα των ανθρώπων και μία άλλη ορχήστρα που είναι «αισθησιακή και σαγηνευτική», ευαίσθητη, ανθρώπινη. Η δική σας μουσική αγαπητά μου παιδιά είναι η δεύτερη. Η στρατιωτική μπάντα είναι η μουσική της εξουσίας και των κουλάκων της...

METADEFTERO.GR: ΤΑ ΜΑΤ ΕΤΟΙΜΑ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΙ ΗΠΕΙΡΟΥ

Αυτή την ώρα τα Ματ ετοιμάζονται να εισβάλλουν στο διοικητήριο του ΤΕΙ Ηπείρου που έχουν καταλάβει οι φοιτητές του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής. Πολίτες έχουν συγκεντρωθεί για να υπερασπιστούν τα παιδιά. Στην εκπομπή του metadefterou.gr που μεταδίδεται σε επανάληψη συνομιλούμε με φοιτητές της σχολής για τα αιτήματά τους και την αδιαλαξία του καθηγητικού κατεστημένου...

ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟ ΤΕΙ ΗΠΕΙΡΟΥ

Η κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με το καθηγητικό κατεστημένο επιλέγει τη βία αντί του διαλόγου. Σε λιγότερο από μία ώρα η αστυνομία θα εισβάλλει στο διοικητήριο του ΤΕΙ Ηπείρου το οποίο έχουν καταλάβει οι φοιτητές του Τμήματος ΛαΪκής και Παραδοσιακής Μουσικής.

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ στο Metadeftero(Πέμπτη 10-12 το πρωί)

Ο Νίκος Ρωμανός νίκησε. Αγωνίστηκε σκληρά και νίκησε. Οι αγώνες όμως σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζονται. Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι συνταξιούχοι, οι πρόσφυγες του Συντάγματος, τα παιδιά του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου συνεχίζουν τον αγώνα τους, την πολυήμερη κατάληψη της σχολής τους, ζητώντας τους καθηγητές τους, αυτούς που μία εμπαθής διοίκηση χαρακτήρισε «ανεπιθύμητους», επειδή αρνήθηκαν τον εξευτελισμό του ωρομίσθιου! Θα μιλήσουμε με τους φοιτητές. Θα μιλήσουμε ακόμα με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη για το θεατρικό έργο του Φασμπίντερ «Ελευθερία στη Βρέμη» που παρουσιάζεται στο θέατρο Μεταξουργείο. Και θα έχουμε μαζί μας τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη με αφορμή το νέο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Μελίσσια».

ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

Κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά;" (Ουίτμαν). Αυτός είναι ο ένας λόγος της διαμαρτυρίας του Νίκου Ρωμανού. Αλλά γιατί προσέφυγε στον αυτοβασανισμό του σώματός του μέσω μιας απεργίας πείνας; Γιατί δεν είχε άλλον προσφορότερο τρόπο. Αλλά και γιατί η δόξα και το μαρτύριο σχετίζονται με το σώμα. «Σεξουαλικότητα, εργασία, όνειρο, ενδυμασία, πόλεμος, χειρονομία, γέλιο…», πείνα, εθελούσια ή όχι, όλα είναι σώμα, ή αλλιώς εν-σωματωμένοι τρόποι έκφρασης του ανθρώπου. Ακόμη περισσότερο, το σώμα είναι σήμερα η αφετηρία της μεταμόρφωσης της νέας εποχής: «Από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους τρόπους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις…». Μία επιχείρηση συγγραφής της ιστορίας του σώματος θα είναι μία προσπάθεια καταγραφής της «υπόγειας ιστορίας», της ιστορίας των κάτω, αφού οι πάνω, οι νικητές έχουν γράψει την ιστορία με «πνευματικό» τρόπο σύμφωνα με τον καταμερισμό εργασίας πνεύματος-σώματος. Άρα οι κάτω δεν έχουν άλλο μέσο για να αγωνισθούν ειμή μόνο το σώμα τους. Εκτός αυτού, οι σχέσεις εξουσίας ασκούν πάνω στο σώμα μια άμεση επιρροή «το περικυκλώνουν, το σημαδεύουν, το χειραγωγούν, το βασανίζουν, το εξαναγκάζουν σε εργασίες, το υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν από αυτό κάποια σημάδια»(Φουκό). Το σώμα, λοιπόν, υπάρχει στο πλαίσιο μίας «βιο-εξουσίας», μιας εξουσίας που πλέον δεν σκοτώνει αλλά περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη, ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες. Ο Νίκος Ρωμανός επιθυμεί να πάει σχολείο. Δεν του το επιτρέπουν γιατί αλλιώς θα σπάσει το πλαίσιο της βιοεξουσίας τους, θα διαλυθεί η αόρατη φυλακή που μας περικλείει όλους όσοι νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Προπάντων θα σπάσει τον καταμερισμό σώματος-πνεύματος. Επίσης, οι κυβερνώντες είναι ικανοί να αφήσουν το παιδί να πεθάνει, προκειμένου να εκμεταλλευθούν την κοινωνική αναταραχή για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας και ψηφοθηρίας στα «χωράφια» των έμφοβων νοικοκυραίων. Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να συμβεί. Ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να ζήσει και να πάει στο σχολείο του. Αλλιώς, δεν θα νικήσουν οι πάνω-κι ας το νομίζουν με τα κρυπτοφασιστικά ανακλαστικά τους-, αλλά θα ηττηθούμε όλοι ως κοινωνία…

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

Η άμυνα στη γερμανική επίθεση

Δριμύ το ψύχος στην "πρωτεύουσα της... δημοκρατικής Ευρώπης", όπως επιμένουν να αποκαλούν τις Βρυξέλλες οι ακριβοπληρωμένοι τεχνοκράτες της ΕΕ. Βρυξέλλες σημαίνει "βάλτος". Ένας βάλτος που έγινε πόλη με παλάτια, κήπους και ιστορική ταυτότητα χάρη στα διαμάντια και το αίμα των κατοίκων μιας αποικίας, του Κογκό. Ο Λεοπόλδος εδώ, ο τσάρος Πέτρος στους βάλτους της Αγίας Πετρούπολης, η Μέρκελ στην τραγωδία του ευρωπαϊκού νότου. Παντού η ιστορία θα είναι τα έργα των μεγάλων εγελιανών προσωπικοτήτων, τα οποία θεμελιώνονται στους τάφους των σκλάβων όπου Γης. Και θαυμάζουν οι τουρίστες τα μνημεία των βασιλιάδων, χωρίς κανείς να τους λέει ότι στα θεμέλιά τους βρίσκονται οι όμοιοί τους. Και σήμερα στο ίδιο έργο είμαστε τόσο οι δρώντες όσο και οι θεατές. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα παραμείνει ο θεσμός των ευρωπαϊκών ελίτ και των λόμπις, ένα θέατρο δημοκρατικής επίφασης, ένα προπέτασμα καπνού που νομιμοποιεί την ίδια ιστορικά εγκληματική πολιτική, την ίδια άγρια εκμετάλλευση ανθρώπων και λαών. Ακόμη και όσοι εισέρχονται στο ευρωκοινοβούλιο με την πρόθεση να υπερασπιστούν τους "κάτω", χάνονται στον κτηριακό λαβύρινθο, στις συνεδριάσεις επιτροπών και παραεπιτροπών, που λειτουργούν τύποις και χωρίς καμία ουσιαστική αρμοδιότητα. Κυρίως χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα, όπως μας λέει ο νέος ευρωβουλευτής Γ. Κατρούγκαλος. Πλέον το αγωνιστικό βλέμμα διαμεσολαβείται από την τρομερή γραφειοκρατία και παθαίνει τύφλωση, ή αποκτά την αίσθηση μιας πραγματικότητας που διαμορφώνεται από τα "πάνω", από το κανονιστικό πλαίσιο της ΕΕ. Όλα τα ζητήματα μοιάζει να διέπονται από μία δήθεν νομική λογική και όχι από την πολιτική λογική του συσχετισμού των κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων. Γι' αυτό λίγοι είναι όσοι πιστεύουν στη δύναμη της κοινωνικής κινητοποίησης, ενώ οι πολλοί θεωρούν ότι όλα παίζονται εκεί ψηλά, ή καλύτερα στα παρασκήνια. Η επιβολή της Γερμανίας στην ΕΕ, που κάποτε θα ξεσήκωνε τους πάντες, τώρα δεν προκαλεί καμία αντίδραση. Αλλά και η Αριστερά στην Ελλάδα οδεύει προς την εξουσία παραβλέποντας τη σημασία της κοινωνικής κινητοποίησης, της μόνης ικανής να αντισταθεί στην ασφυκτική πίεση που θα ασκήσει η Γερμανία. Η τελευταία δεν θα υποχωρήσει σε καμία περίπτωση λέει ο Κατρούγκαλος, που επισημαίνει ότι χρειάστηκε η κατάληψη του Βερολίνου ενώ οι Γερμανοί είχαν χάσει τον πόλεμο από το Στάλιγκραντ. Γι' αυτό πρέπει η ελληνική κοινωνία να είναι προετοιμασμένη. Κι αυτό πρέπει να γίνει τώρα...