ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

«Ευχαριστώ Ελλάδα» αναφωνεί ο αρθρογράφος. Και συνεχίζει, «ΤΡΕΜΟΥΝ!... Τρέμουν μπροστά στην θαυμάσια ελπίδα που ανατέλλει στην Ελλάδα»(AgoraVox). Τρέμουν «Οι φύλαρχοι της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης», η Μέρκελ της φοβερής λιτότητας, ο Σόιμπλε της γερμανικής εθνικιστικής παράνοιας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι περίφημες «Αγορές», όλοι αυτοί οι βρικόλακες που πίνουν το αίμα των λαών. «Σύριζα, το κόμμα που φοβίζει τις Βρυξέλλες» ομολογεί και η La Tribune. «Μια νέα ελληνική κρίση, ο εφιάλτης των Ευρωπαίων» γράφει η Courrier international. Ενώ η γνωστή μας γερμανική λαϊκιστική εφημερίδα Bild μιλάει για «Ελληνικό χάος», που θα προκύψει αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακυρώσει τις συμφωνίες (μνημόνια) με τους δανειστές. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η αντιμετώπιση είναι πιο ψύχραιμη. «Η ελληνική ψήφος τρελαίνει τις αγορές» σημειώνει η Wall Street Journal και οι New York Times επισημαίνουν πως οι εκλογές θα «επανεκκινήσουν τον αγώνα κατά της λιτότητας», παραθέτοντας συγχρόνως και την απειλή Σόιμπλε για διακοπή τη...

Πέθανε ο Μωρίς Ντυβερζέ, αλλά, παραδόξως, κανείς δεν μιλά για την «Αυτοκρατορία»! Σύμφωνα με το κυρίαρχο θεωρητικό μοντέλο ανάλυσης της σημερινής κατάστασης του κόσμου, αν η νεοτερικότητα ήταν ο ιμπεριαλισμός, η μετανεοτερικότητα είναι η «Αυτοκρατορία». Και το μοντέλο αυτό, δηλαδή το παράδειγμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ανάγεται στην πρωτότυπη εργασία του Μ. Ντυβερζέ, Le concept d’ Empire (1980). Η Αυτοκρατορία είναι, σύμφωνα με την αντίληψη του εκλιπόντος, το πολιτικό υποκείμενο που ρυθμίζει αποτελεσματικά τις παγκόσμιες ανταλλαγές και τη διακυβέρνηση του κόσμου. Αν δε η επικυριαρχία των Κρατών-εθνών ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του ιμπεριαλισμού των ευρωπαϊκών δυνάμεων κατά τη σύγχρονη εποχή, η Αυτοκρατορία (ως σύνολο θεσμών, εταιρειών και υπερεθνικών διοικητικών οργανισμών- ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.) είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αφού δεν εγκαθιστά ένα τοπικό κέντρο εξουσίας, δεν έχει σύνορα, δεν έχει τόπο και αν την προσδιορίζαμε με θετικό τρόπο θα λέγαμε ότι μάλλον τοποθετείται ...

Να καταργηθούν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να καταργηθεί τώρα η Αμυγδαλέζα, ο ορισμός της ντροπής και της απανθρωπιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δικαστήρια των χωρών της Ευρώπης δέχονται ως αμάχητο το τεκμήριο των βασανιστηρίων κατά των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα και δεν τους επαναπροωθούν στη χώρα μας γιατί θεωρούν ότι κινδυνεύουν. Όποιος, λοιπόν, αποδέχεται την Αμυγδαλέζα, όποιος υπερβαίνει αυτό το κατάμαυρο όριο της συλλογικής μας ντροπής είναι πλέον έτοιμος για να γίνει φασίστας. Και δυστυχώς η ελληνική κοινωνία ανέχεται αυτό το όνειδος, που τη στιγματίζει και μας στιγματίζει. Η κοινοτοπία του κακού είναι εδώ και μας κατοικεί. Μόνο οι εξαιρέσεις προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται. Μιλώ για την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης που μας καλεί σε Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στο Πρωτοδικείο Αθηνών, όπου συνεχίζεται η δίκη των 65 μεταναστών οι οποίοι κατηγορούνται για την εξέγερση στις 10 Αυγούστου στην Αμυγδαλέζα. Θυμίζουμε πως το καλοκαίρι είχαμε εκεί ένα...

Πάντα στη ζωή θα υπάρχουν «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων»: μία θα είναι η στρατιωτική μπάντα που θα παίζει μια μουσική με απάνθρωπο και αδιάντροπο χαρακτήρα, ρυθμίζοντας το ρεύμα των ανθρώπων και μία άλλη ορχήστρα που είναι «αισθησιακή και σαγηνευτική», ευαίσθητη, ανθρώπινη. Η δική σας μουσική αγαπητά μου παιδιά είναι η δεύτερη. Η στρατιωτική μπάντα είναι η μουσική της εξουσίας και των κουλάκων της...

Αυτή την ώρα τα Ματ ετοιμάζονται να εισβάλλουν στο διοικητήριο του ΤΕΙ Ηπείρου που έχουν καταλάβει οι φοιτητές του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής. Πολίτες έχουν συγκεντρωθεί για να υπερασπιστούν τα παιδιά. Στην εκπομπή του metadefterou.gr που μεταδίδεται σε επανάληψη συνομιλούμε με φοιτητές της σχολής για τα αιτήματά τους και την αδιαλαξία του καθηγητικού κατεστημένου...

Η κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με το καθηγητικό κατεστημένο επιλέγει τη βία αντί του διαλόγου. Σε λιγότερο από μία ώρα η αστυνομία θα εισβάλλει στο διοικητήριο του ΤΕΙ Ηπείρου το οποίο έχουν καταλάβει οι φοιτητές του Τμήματος ΛαΪκής και Παραδοσιακής Μουσικής.

Ο Νίκος Ρωμανός νίκησε. Αγωνίστηκε σκληρά και νίκησε. Οι αγώνες όμως σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζονται. Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι συνταξιούχοι, οι πρόσφυγες του Συντάγματος, τα παιδιά του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου συνεχίζουν τον αγώνα τους, την πολυήμερη κατάληψη της σχολής τους, ζητώντας τους καθηγητές τους, αυτούς που μία εμπαθής διοίκηση χαρακτήρισε «ανεπιθύμητους», επειδή αρνήθηκαν τον εξευτελισμό του ωρομίσθιου! Θα μιλήσουμε με τους φοιτητές. Θα μιλήσουμε ακόμα με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη για το θεατρικό έργο του Φασμπίντερ «Ελευθερία στη Βρέμη» που παρουσιάζεται στο θέατρο Μεταξουργείο. Και θα έχουμε μαζί μας τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη με αφορμή το νέο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Μελίσσια».

Κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά;" (Ουίτμαν). Αυτός είναι ο ένας λόγος της διαμαρτυρίας του Νίκου Ρωμανού. Αλλά γιατί προσέφυγε στον αυτοβασανισμό του σώματός του μέσω μιας απεργίας πείνας; Γιατί δεν είχε άλλον προσφορότερο τρόπο. Αλλά και γιατί η δόξα και το μαρτύριο σχετίζονται με το σώμα. «Σεξουαλικότητα, εργασία, όνειρο, ενδυμασία, πόλεμος, χειρονομία, γέλιο…», πείνα, εθελούσια ή όχι, όλα είναι σώμα, ή αλλιώς εν-σωματωμένοι τρόποι έκφρασης του ανθρώπου. Ακόμη περισσότερο, το σώμα είναι σήμερα η αφετηρία της μεταμόρφωσης της νέας εποχής: «Από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους τρόπους διατροφής, απ...

Δριμύ το ψύχος στην "πρωτεύουσα της... δημοκρατικής Ευρώπης", όπως επιμένουν να αποκαλούν τις Βρυξέλλες οι ακριβοπληρωμένοι τεχνοκράτες της ΕΕ. Βρυξέλλες σημαίνει "βάλτος". Ένας βάλτος που έγινε πόλη με παλάτια, κήπους και ιστορική ταυτότητα χάρη στα διαμάντια και το αίμα των κατοίκων μιας αποικίας, του Κογκό. Ο Λεοπόλδος εδώ, ο τσάρος Πέτρος στους βάλτους της Αγίας Πετρούπολης, η Μέρκελ στην τραγωδία του ευρωπαϊκού νότου. Παντού η ιστορία θα είναι τα έργα των μεγάλων εγελιανών προσωπικοτήτων, τα οποία θεμελιώνονται στους τάφους των σκλάβων όπου Γης. Και θαυμάζουν οι τουρίστες τα μνημεία των βασιλιάδων, χωρίς κανείς να τους λέει ότι στα θεμέλιά τους βρίσκονται οι όμοιοί τους. Και σήμερα στο ίδιο έργο είμαστε τόσο οι δρώντες όσο και οι θεατές. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα παραμείνει ο θεσμός των ευρωπαϊκών ελίτ και των λόμπις, ένα θέατρο δημοκρατικής επίφασης, ένα προπέτασμα καπνού που νομιμοποιεί την ίδια ιστορικά εγκληματική πολιτική, την ίδια άγρια εκμετάλλευση α...