Ο αστερισμός των κοινών συμφερόντων

Θόρυβος προκλήθηκε από τη συνομωσιολογική προσέγγιση του φασιστικού φαινομένου. Οι πολιτικές συνομωσίες, όμως, δεν συνιστούν πάντα ανορθολογική προσέγγιση, καθώς τα ιστορικά παραδείγματα βρίθουν. Προσωπικά, ωστόσο, θα μιλήσω με βάση την προσέγγιση του "αστερισμού των κοινών συμφερόντων". Όχι, δεν έδωσαν εντολή στη Χρυσή Αυγή να σκοτώσει. Αλλά αυτό ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί με την κλιμάκωση της βίας. Αλλά τι λέω, συνέβη ξανά πριν δέκα μήνες στα Πετράλωνα, πλην όμως κανείς δεν εξανέστη, γιατί το θύμα ήταν αλλοδαπός. Αυτό ας προβληματίσει κάθε όψιμο φανατικό, εθνικο-αντιφασίστα! Παρολίγο, επίσης, να συμβεί στο Πέραμα. Αλλά ποια κοινά συμφέροντα ενώνουν τη Χρυσή Αυγή, τη Νέα Δημοκρατία και εν γένει την καθεστηκυία τάξη(εγχώρια και εξωχώρια); Κατ' αρχήν η προσέγγιση του μεταναστευτικού και της τάξης. Η ΧΑ και η ΝΔ προβάλλουν ότι η αιτία της ανεργίας είναι οι μετανάστες. Θυμίζουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς επικαλέστηκε το μεταναστευτικό στην απαντητική του επιστολή στο Νάνο Βαλαωρίτη. Η ΧΑ καταδιώκει τους μετανάστες, τρομοκρατώντας και χτυπώντας τους, ενώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ τους εγκλείει στα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας. Ο ρόλος τους, λοιπόν, είναι συμπληρωματικός. Ακριβώς όπως είναι και ο παρακρατικός ρόλος της ΧΑ με τον κρατικό της αστυνομίας. Απεδείχθη, μάλιστα, ότι οι άνθρωποι του κράτους(ΕΛ.ΑΣ., ΕΥΠ κ.ά.) δρούσαν και για λογαριασμό της ΧΑ. Δεν ήταν λίγες οι φορές κατά τις οποίες αστυνομία και ΧΑ δρούσαν από κοινού. Η περίπτωση στο Κερατσίνι με τους χρυσαυγίτες πελταστές-πετροβολητές που κινούνταν δίπλα από τα ΜΑΤ είναι συνήθης στις γειτονιές της Αθήνας. Εδώ τα "δύο άκρα", το κράτος και το παρακράτος λειτουργούν μαζί. Το ίδιο έκαναν και στις μεγαλιώδεις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις της Αθήνας. Αυτά δεν ήταν γνωστά στου Μαξίμου; Ασφαλώς και ήταν. Αλλά κάποιοι που είναι κοντά ιδεολογικά στη ΧΑ και άλλοι -που δεν είναι- θεωρούσαν ότι στην παρούσα συγκυρία η παραστρατιωτική οργάνωση είναι χρήσιμη στο τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την Αριστερά. Σ' αυτή την κατεύθυνση αναπτύχθηκαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τύπου βίλας Αμαλία. Παράλληλα αναπτύχθηκε η κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία με την αντιπαράθεση για τα παγκάκια της Κυψέλης και την απάντηση στην επιστολή Βαλαωρίτη. Εδώ η δεξιά, συμπεριλαμβανομένης της ΧΑ και μεγάλου μέρους της ΝΔ(οπωσδήποτε της ηγεσίας της), αντιπαρατίθεται με την Αριστερά στη βάση του μεταναστευτικού. Δεν είναι τυχαία η περίπτωση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Ο νόμος αυτός θα έπληττε κυρίως τη ΧΑ. Ποιος το απέσυρε; Οι άνθρωποι του πρωθυπουργού. Τώρα το επαναφέρουν. Τι ανάγκασε, εντέλει, τη ΝΔ να αποσυρθεί από τον "αστερισμό των κοινών συμφερόντων" και τον άτυπο συνεταιρισμό με τη Χρυσή Αυγή; Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αίφνης η κυβέρνηση και τα κόμματα που την αποτελούν προσχώρησαν στο αντιφασιστικό μέτωπο. Κι αν υπάρχει αυτή τη στιγμή μία αντιπαράθεση, είναι αν η ΝΔ νομιμοποιείται να βρίσκεται εντός του μετώπου. Κάποιοι θεωρούν ότι η ΧΑ είναι "το εκτελεστικό όργανο" της καθεστηκυίας πολιτικής και οικονομικής τάξης. Άλλοι εκτιμούν ότι αυτό "αθωώνει" τη Χρυσή Αυγή. Οι πρώτοι υποτιμούν τη δυναμική της ΧΑ εντός της ελληνικής κοινωνίας. Οι δεύτεροι την υπερεκτιμούν, υποτιμώντας τους ελιγμούς της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Θυμίζουμε την περίπτωση της Γαλλίας και ότι ο Σαρκοζί απορρόφησε τους ψηφοφόρους του Λε Πεν. Αυτό επιχειρεί τώρα η ΝΔ ενισχύοντας τη φασιστική ιδεολογική της σκευή, δηλαδή το περιβάλλον όπου εκκολάπτεται ο φασισμός. Ένα περιβάλλον όπου καταπνίγονται τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, το δικαίωμα στην ελευθερία, στην εργασία, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην αξιοπρέπεια. Από τη μια πλευρά, λοιπόν, έχουμε τον φανερό οικονομικό και κοινωνικό φασισμό που ρίχνει στον Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Και από την άλλη πλευρά, τον άδηλο φασισμό του ισχύοντος δήθεν δημοκρατικού συστήματος, όπου η ψήφος υφαρπάζεται με εκφοβισμούς και εκβιασμούς ή εξαγοράζεται μέσω του πελατειακού συστήματος. Τώρα, ο αποτρόπαιος φασισμός της Χρυσής Αυγής επιχειρείται να αξιοποιηθεί για να δώσει άλλοθι στον φασισμό της καθεστηκυίας τάξης, αποπροσανατολίζοντας τον πληθυσμό.

Η ΧΑ κρύβει τον... κυβερνητικό φασισμό

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών δεν είναι φασισμός; Το σφράγισμα κτηρίων(δες Χατζηκώστα στα Γάννενα) για να μη βρίσκουν καταφύγιο οι άστεγοι και οι μετανάστες δεν είναι φασισμός; Η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα στη Χαλκιδική, του νερού που πίνουν μεγάλοι και παιδιά με αρσενικό από τα μεταλλεία χρυσού δεν είναι φασισμός; Τα δύο εκ. άνεργοι, οι γονείς που δεν έχουν να πάνε γάλα στα παιδιά τους, η εξαθλίωση των συνταξιούχων, οι νέοι που ξενιτεύονται, αναζητώντας δουλειά, αυτά δεν είναι φασισμός; Οι τόνοι χημικών και οι άγριοι ξυλοδαρμοί από τα ΜΑΤ εναντίον των διαμαρτυρόμενων εργαζομένων δεν είναι φασισμός; Οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών και το "ξέπλυμα" μαύρου χρήματος με νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης και τα χαράτσια για τους "κάτω" δεν είναι φασισμός; Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το "μαύρο" στην ΕΡΤ και ο απόλυτος έλεγχος της ενημέρωσης δεν είναι φασισμός; Ο εκβιασμός στους μαθητές ότι θα παραταθεί το σχολικό έτος σε όσα σχολεία γίνουν καταλήψεις δεν είναι φασισμός; Το γεγονός ότι οι σημαντικότερες αποφάσεις για την Ελλάδα λαμβάνονται εκτός Ελλάδας και συγκεκριμένα στη Γερμανία δεν είναι παραβίασης της ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας; Αίφνης, όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ακόμα καλύφθηκαν από τα εγκλήματα των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Για όλα φταίει η... ΧΑ! Οι εθνικοί εργολάβοι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι(πλην εξαιρέσεων), τα διάφορα παπαγαλάκια, όλοι όσοι δόξασαν τις φασιστικές πρακτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων, τα χημικά του Παπουτσή στο Σύνταγμα, τα μέτρα λιτότητας της τρόικας, τις απολύσεις στο Δημόσιο στο όνομα του "εξορθολογισμού", όλοι αυτοί οι οπαδοί του φασισμού στην πράξη, αυτοί που υπέθαλψαν και πρόβαλαν την Χ.Α.. τώρα "ξεπλένονται" και γίνονται "αντιφασίστες" ως δήθεν αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής. Επίσης, η ΝΔ εισπράττει τις... ψήφους που επανακάμπτουν από τη ΧΑ. Βέβαια, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Οι άλλοι, όμως; Η Αριστερά; Γιατί αμήχανη, άβουλη και μοιραία αδυνατεί να συνδέσει πολιτικά το φασισμό με την οικονομική εξαθλίωση; Γιατί ο Παύλος Φύσσας δεν γίνεται "σημαία"; Κάποτε Αριστερός σήμαινε Άνθρωπος και όλοι οι Άνθρωποι σαν τον Παύλο Φύσσα δεν χρειάζονταν να λένε ότι είναι αριστεροί...

Ο μπάτσος στο κεφάλι μας

"Είδε το μαχαίρι να στάζει από την καρδιά του νεαρού, κι όμως δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό. Ενα 24χρονο κορίτσι, με ομορφιά που συγκλονίζει, ήταν αυτή η ηρωίδα που πρώτα(σ.σ. φόρεσε) χειροπέδες στον αδίστακτο Γιώργο Ρουπακιά, με τα βουτηγμένα στο αίμα χέρια, κι ύστερα είχε το θάρρος να αγκαλιάσει τον Παύλο που ξεψυχούσε στο πεζοδρόμιο...". Έτσι περιγράφει η εφημερίδα "Έθνος" την αστυνομικό που συνέλαβε το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα. Ένας άνθρωπος έχων σώας τας φρένας του θα αναφωνούσε, "έλεος, σε ποιον απευθύνονται;". Κάποιοι άλλοι με αφορμή τη δημοσίευση της φωτογραφίας του ψυχορραγούντα Παύλου Φύσσα(εφημερίδα «Πρώτο Θέμα») θα πουν πως "πωλούν αίμα και σπέρμα". Φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, καθώς μέσα από την "προσωποκεντρική" προσέγγιση της ενημέρωσης θα αρχίσει η μεγάλη επίθεση των κανιβάλων. Ήδη έχουμε μία κλιμάκωση της νέας δημοσιογραφικής αγυρτείας από την υπόθεση "Μπερμπερι" μέχρι την υπόθεση του "δεξιού χεριού του Τσίπρα"(εφημερίδα "Δημοκρατία" για τον Γ. Σταθάκη). Κι όλα αυτά με την αιτιολογία της... απόλαυσης του κειμένου και όχι της ενημέρωσης. Ότι δηλαδή οι αναγνώστες αρέσκονται σε πικάντικες ιστορίες προσώπων. Αυτό δεν απέχει πολύ από την εκπαίδευση των "κάτω" σε μία απολιτική προσέγγιση των πραγμάτων, σε μία μετατόπιση σε δευτερεύουσες αντιθέσεις και, τελικά, στη χειραγώγησή τους. Εδώ η αξιολόγηση δεν γίνεται με πολιτικούς όρους αλλά με όρους ιπποδρόμου: το καλό και το κακό άλογο. Ο καλός Σαμαράς και ο δόλιος Τσίπρας. Όλα ένας αέναος τζόγος. Η ψήφος καθίσταται χαρτάκι του τζόκερ. Αυτή η εξέλιξη καταδεικνύει ότι σύμφωνα με τη θέση της κυβερνώσας τάξης ο πληθυσμός είναι μία ρευστή και χωρίς συνοχή μάζα, ο λαός είναι ένα «σώμα» ανώριμο και ανίκανο να συμμετάσχει σε πολιτικές επιλογές και αποφάσεις. Αυτό αποκαλείται «δημοκρατικός ελιτισμός» και είναι μία ιδεολογία που αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο διαπερνά οριζόντια ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Έχει δίκιο, όμως, όποιος τη διαπιστώνει κυρίως στη «δεξιά», αναγνωρίζοντας σ’ αυτή φασιστικά στοιχεία(άλλοτε ιδεολογικά και άλλοτε πολιτικά). Η μόνη σχέση πολιτικής και κοινωνίας που μπορεί να υπάρξει εδώ, είναι αυτή της χειραγώγησης της κοινωνίας των πολιτών από τους πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης -και πνευματικής παραγωγής-, τα οποία ως γνωστόν ελέγχονται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η διαπλοκή συνεπώς έχει ως βάση της τη συνάντηση μιας πολλαπλής ιδιοτέλειας, που νομιμοποιείται πολιτικο-ιδεολογικά από τις ελιτίστικες θεωρίες που εκλαμβάνουν τους «κάτω», το εκλογικό σώμα, το λαό, ως επιβλαβή παράγοντα για τη… δημοκρατία. Γενικά, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα η πολιτική των κομμάτων αιωρείται μεταξύ των δύο πόλων που είναι ο «ήπιος βοναπαρτισμός» (προσωποπαγή κόμματα) και ο «ελιτισμός» (περιφρόνηση κοινωνίας). Ένα δεύτερο στοιχείο της ελληνικής και όχι μόνο πραγματικότητας είναι ότι από τη δημοκρατία της αέναης ανάπτυξης, της ευφορικότητας και της θέσης ότι δια της ποσότητας θα επέλθει η αυτόματη κοινωνική εξίσωση και η ευημερία για όλους, βρισκόμαστε ενώπιον της «δημοκρατίας του φόβου», μπροστά στη δημοκρατία της καθήλωσης, όπου τα δικαιώματα στην υγεία, στη γνώση, στο νερό, ακόμα και στον φυσικό αέρα δεν υφίστανται ως αξίες χρήσης, ως φυσικά δικαιώματα, αλλά ως ανταλλακτικές αξίες, ως εμπορεύματα. Επίσης, η εργασία δεν υφίσταται ως στοιχείο του Προσώπου του ανθρώπου και συνεπώς ούτε ως δικαίωμα. Αυτό συνιστά μια τεράστια διαφθορά. Τα δικαιώματα επιδοτούνται για να ριχθούν στη χωματερή των αξιών του ΟΑΕΔ και να σαπίσουν. Έτσι έγινε και με τις χωματερές των πορτοκαλιών, όπου οι παραγωγοί δεν ενδιαφέρονταν πια να κάνουν καλό(«ανταγωνιστικό») προϊόν, γιατί δεν είχε γι’ αυτούς κανένα νόημα. Η πρώτη μεγάλη διαφθορά στην Ελλάδα ήταν η ένταξη στο πολιτικό πελατειακό σύστημα και των αποκλεισμένων αριστερών. Η δεύτερη μεγάλη διαφθορά ήταν αυτή με τις επιδοτήσεις και τις χωματερές της τότε ΕΕ. Τρίτο στοιχείο είναι η καταναλωτική διαφθορά, όπου το μέτρο της αξίας του καθενός είναι το μέγεθος της καταναλωτικής του δαπάνης. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε ένα σύστημα που να διαπλάθει τις προτιμήσεις των «κάτω», να κατευθύνει τις επιθυμίες τους, διαμορφώνοντας την εκούσια συμμόρφωσή τους στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών, των πεποιθήσεων και της κατήχησης («βιομηχανία της συνείδησης»- ΜΜΕ). Θυμάμαι το 1994 όταν από το περιοδικό «ΧΑΟΣ» ασκούσαμε κριτική στον τότε διαπρύσιο κήρυκα του «life style», τότε εκείνος μας… ανατίναξε με μία βόμβα «Νιτρο-γλυκερίνης», που περιείχε τη… φοβερή για την εποχή φράση «είστε αγάμητοι»! Τώρα εμείς δικαιωθήκαμε κι εκείνος «πτώχευσε». Τώρα εμείς είμαστε απολυμένοι κι εκείνος ξαναπουλάει Life style! Γιατί ένας ορισμένος τρόπος ζωής και πολύ περισσότερο σκέψης είναι απαραίτητος στους ισχυρούς αφού καθηλώνει τα μυαλά των «κάτω». Γιατί μία συνδυασμένη λειτουργία εκμαυλισμών και εκφοβισμών, μία ήπια, συμβολική βία, που είναι ανεπαίσθητη και αδιαφανής, αυτή που τοποθετεί τα ΜΑΤ μέσα στο κεφάλι μας κατευθύνει την πράξη εκτός της πραγματικότητας. Η αυτοεγκατάλειψη, η αδράνεια και η αποπολιτικοποίηση είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Υπ’ αυτή την οπτική έχουμε μία εκούσια συμμόρφωση και, ενδεχομένως, μία συνέργια καταπιεστών και καταπιεζόμενων. Έτσι, «οι πιο κραυγαλέες μορφές ανισοτήτων κι εκμετάλλευσης διαιωνίζονται στον κόσμο χάρη σε συμμαχίες (της εξουσίας) με στερημένους κι εκμεταλλευόμενους». Και τούτο γιατί «Η δυσφορία αντικαθίσταται από την αποδοχή, η απελπισμένη εξέγερση από την κομφορμιστική ηρεμία… και τα βάσανα κι ο θυμός από την εύθυμη καρτερία» (Αμάρτυα Σεν). Κι όλο αυτό κλείνει με το σύνθημα: «Αισιοδοξούμε, πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή!

Αποπροσανατολισμός

Οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες, η ανεργία, οι νέοι φόροι, η μεγάλη απεργία των καθηγητών, τα γεγονότα στη Λάρκο, ο αυταρχισμός της κυβέρνησης και της τρόικας, η διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, όλα "χάθηκαν" από την ημερήσια διάταξη των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης. Το θέμα των "δύο άκρων" με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη μιντιακή προώθησή του από τον ακροδεξιό πυρήνα της αυλής Σαμαρά κυριάρχησε, ρίχνοντας κυριολεκτικά "μαύρο" στα ζητήματα που προβάλλουν οι εργαζόμενοι. Υπ' αυτή την οπτική, την ώρα που ο κόσμος άρχισε να ξεθαρρεύει μετά τις μεγαλειώδεις, ειρηνικές διαδηλώσεις, έρχεται η υπερπροβολή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή με τη μορφή του δήθεν "εμφυλίου" των... "δύο άκρων" για να τρομοκρατήσει και πάλι τους ξεσηκωμένους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Σαμαράς, ενώ ήταν στα σχοινιά, αποκτούν και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων, παίζοντας το ρόλο των εγγυητών της τάξης και της δημοκρατίας, και στέλοντας, αίφνης, 32 φακέλους για εγκλήματα της Χρυσής Αυγής στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής δεν είναι μικρό ζήτημα, αλλά αυτό γίνεται εκ μέρους της κυβέρνησης της ΝΔ με σαφείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες και δη το χτύπημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, μάλιστα, ήταν τόσο εξόφθαλμο, που δημιουργούσε την εντύπωση ότι ο φόνος του αντιφασίστα νεαρού στο Κερατσίνι ήταν υποδεέστερος ως μορφή βίας από τις μολότοφ των αντιεξουσιαστών! Γι' αυτό ο Λαζαρίδης και η πολιτική "των δύο άκρων" αποσύρθηκαν για την ώρα από την κυκλοφορία για να επανέλθουν αργότερα. Όμως, από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι δεν μπόρεσαν να "ενσωματώσουν" τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στις διεκδικήσεις τους, γιατί αυτές παραμένουν συντεχνιακές και αποστειρωμένες από τις πολιτικές και δημοκρατικές τους προεκτάσεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η απελπισία και η οργή έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και οι όποιοι αποπροσανατολισμοί μέσω του "βομβαρδισμού εικόνων" από τα καθεστωτικά μίντια δεν μπορούν να τις εξαλείψουν. Η δύναμη των μέσων της καθεστωτικής προπαγάνδας δεν είναι απεριόριστη. Πολύ περισσότερο όταν όλοι μας και κυρίως οι νέοι γνωρίζουμε πως ότι κι αν κάνουμε δεν έχουμε προοπτική, δεν έχουμε μέλλον, δεν έχουμε ζωή. Όμως, είναι πλέον πασιφανές ότι πρέπει να υπερβούμε την πολιτική μας ανεπάρκεια. Γιατί δεν μπορεί να σε σκοτώνουν, και να είσαι και πάλι χαμένος...

Η Χρυσή Αυγή ωφελεί τη ΝΔ

Θυμάστε την απάντηση του Αντ. Σαμαρά στην επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη; Ο Σαμαράς (ή ο αντ' αυτού συγγραφέας της απαντητικής επιστολής, ίσως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης) έγραφε τον περασμένο Μάιο ότι τα αίτια της ενδυνάμωσης του φασιστικού φαινομένου και της Χρυσής Αυγής είναι οι… λαθρομετανάστες! Για την ανεργία ούτε λόγος. Κουβέντα για τον μεγάλο φόβο που προκαλούν τα βάρβαρα μέτρα λιτότητας τα οποία επιβάλλουν η εξωτερική και η εσωτερική τρόικα, επιφέροντας την καταφυγή στη Χρυσή Αυγή των πιο απαίδευτων στρωμάτων του πληθυσμού. Να τι έγραφε τότε ο πρωθυπουργός στην επιστολή του προς το Ν. Βαλαωρίτη: Η «...μαζική λαθρομετανάστευση! Αυτό δημιούργησε πολύ ευνοϊκό έδαφος για να εμφανιστεί ο εφιάλτης των νεοναζί. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αυτό. Όχι να το αποσιωπούμε. Πρέπει να αφαιρέσουμε από τους νεοναζί το βασικό τους όπλο. Όχι να τους οπλίσουμε ακόμα περισσότερο». Ο Αντ. Σαμαράς, με άλλα λόγια, καλεί σε εξάλειψη των "λαθρομεταναστών" γιατί είναι το "ευνοϊκό έδαφος για να εμφανιστεί ο εφιάλτης των νεοναζί". Εμπρός, λέει, να εξοντώσουμε εμείς πρώτοι τους μετανάστες έτσι ώστε οι φασίστες να μην έχουν νόημα ύπαρξης! Άρα, για την ηγεσία της ΝΔ η ρατσιστική και εγκληματική δράση της Χ.Α είναι θεμιτή. Ως προς το στόχο, συνεπώς, ήτοι την εκδίωξη των μεταναστών, η ΝΔ και η Χ.Α. ταυτίζονται. Το θέμα τους είναι ποιος πρώτος θα εκμεταλλευθεί πολιτικά την εκδίωξη! Αυτή την έχει αναλάβει ο Δένδιας. Έτσι, παρουσιάζεται το φαινόμενο χρυσαυγίτες και αστυνομικοί(κράτος και παρακράτος) να έχουν κοινό στόχο και να δρουν από κοινού. Κανείς, όμως, δεν ρωτά ποιος έφερε τους μετανάστες στην Ελλάδα, ποιοι αξιοποίησαν ή ακόμα και σήμερα εκμεταλλεύονται τη φθηνή και ανασφάλιστη εργασία τους; Ποιος κάνει ότι δεν θυμάται τα φαραωνικά έργα των Ολυμπιακών αγώνων, των γεφυρών και των εθνικών οδών με τις στρατιές των "σκλάβων"; Ποιος επιτρέπει, σήμερα, στα "τάγματα εφόδου" της Χ.Α. να δρουν ανενόχλητα και ενίοτε με τη συνεργασία αστυνομικών; Τέλος, κανείς δεν μιλάει για το ποιος χρηματοδοτεί τη Χ.Α.. Η ιστορία έχει καταδείξει ότι ο ναζισμός στη Γερμανία και ο φασισμός στην Ιταλία γιγαντώθηκαν όταν στην πρώτη περίπτωση οι ναζιστές έγιναν αποδέκτες της χρηματοδότησης των μεγαλοβιομηχάνων και στη δεύτερη των μεγαλοκτηματιών. Άρα κάποιοι χρειάζονται τη Χ.Α. ως φόβητρο σήμερα και ως "εφεδρεία" αύριο. Συγκεκριμένα, η Χ.Α. με την ύπαρξή της και μόνο «σπρώχνει» τη ΝΔ προς το κέντρο, καμουφλάροντας τη φασιστική συμπεριφορά της(δες το «μαύρο» στην ΕΡΤ). Τέλος, οι δολοφονικές επιθέσεις της Χ.Α. αξιοποιούνται από τη ΝΔ, η οποία απευθυνόμενη στους «νοικοκυραίους» μέσω της θεωρίας της σύγκρουσης των «δύο άκρων» επιχειρεί να παρουσιαστεί ως εγγυητής της «τάξης» και μοναδική υπεύθυνη δύναμη διακυβέρνησης! Κι όλα αυτά πάνω στα ερείπια της ελληνικής κοινωνίας…

Η δημοσιογραφία του "Μπέρμπερι"

Πιο προκλητική κι από την ερώτηση για το "μπέρμπερι" ήταν η τοποθέτηση του κ. Τ. πως είναι, τάχα, "παρακινδυνευμένο" να χαρακτηρίζει κάποιος, ο Τσίπρας εν προκειμένω, ως "μη σοβαρή μία δημοσιογραφική ερώτηση". Γιατί τάχα; Σε τι συνίσταται το... ανίερο της κρίσης αυτής; ο κ. Τ. θα είχε δίκιο αν όλοι οι δημοσιογράφοι λειτουργούσαν, πραγματικά, ανεξάρτητα. Αν δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια των γραφείων Τύπου των κομμάτων. Αν δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι που παίρνουν "ετοιμες ερωτήσεις" για να επιτεθούν στον αντίπαλο πολιτικό αρχηγό ή για να τις υποβάλλουν στον "οικείο" αρχηγό έτσι ώστε αυτός να απαντήσει με έτοιμες απαντήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι παγκοίνως γνωστό ότι η ομάδα προπαγάνδας της ΝΔ κάνει μία αμερικανικού τύπου επίθεση(με δήθεν σκάνδαλα και όχι πολιτικές θέσεις) κατά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να απαξιώσει την αξιοπιστία και την ανιδιοτέλειά του. Αυτό είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και πολύ περισσότερο στους δημοσιογράφους. Είναι, συνεπώς, τουλάχιστον αφελές -αν δεν υποκρύπτει σκοπιμότητα- να υπερασπίζεται κανείς την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία του "Μπέρμπερι", τη δημοσιογραφία του "κουτσομπολιού" και του απέθαντου -δίκην ζόμπι- λάιφ στάιλ. Αλήθεια, εκτός από τα τραπεζικά δάνεια στα καταχρεωμένα συστημικά μιντιακά συγκροτήματα -αυτά τα επιτρέπει η τρόικα παρά το γεγονός ότι η δανειοδότηση δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό με τα άλλα μέσα ενημέρωσης-, γιατί δεν ελέγχεται το "πόθεν έσχες" των ιδιοκτητών των νέων τηλεοπτικών καναλιών, τα οποία ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια εν μέσω κρίσης; Με ποια κριτήρια τους παρέχεται η άδεια εκπομπής; Τα ερωτήματα αυτά ποιος δημοσιογράφος θα τα θέσει; Ποιος θα μιλήσει για τον διαρκή εκβιασμό στους δημοσιογράφους με τη ρητή ή μη απειλή απόλυσης; Ποιος θα πει για το νέο πελατειακό σύστημα, που βασίζεται όχι στην πρόσληψη αλλά στη μη απόλυση; Ποιος θα καταγγείλλει τις λίστες των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν και όπου καταγράφονται οι προς απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιος θα ξετινάξει την φοβερή τρομοκρατία των κυβερνητικών τρομοκρατών κατά των εργαζομένων, κρατώντας ομήρους τα παιδιά τους, την επιβίωση και το μέλλον τους; Γιατί δεν διώκεται κανείς για το Μέγαρο Μουσικής και τα τεράστια χρέη του παρά τη συνεχή κρατική χρηματοδότηση; Ποιος θα μιλήσει για τα τραπεζικά δάνεια και το "μαύρο χρήμα" που εισρέει στα πολιτικά κόμματα; Για το ποιοι επιχειρηματίες τα δίνουν και με ποια ανταλλάγματα; Ποιος δημοσιογραφος θα ρωτήσει, επιτέλους, γι' αυτά και πολλά άλλα ακόμη;

Παλιός και νέος ολοκληρωτισμός

Μία νεαρή ακτιβίστρια στη Γερμανία ανεβαίνει στο βήμα, εγκαλώντας τον Κ. Σημίτη ως συνυπεύθυνο για τη διαφθορά που οδήγησε την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση. Ο Κ. Σημίτης εκνευρίζεται. Όχι, τώρα δεν λέει "όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα", απαντώντας έτσι σε όσους επί της πρωθυπουργίας του μιλούσαν για την τεράστια διαφθορά των εκσυγχρονιστών-λαμόγιων. Τώρα αυτοί που κατά τη γνώμη του ασκούν κριτική είναι οι "κακοί -και διεφθαρμένοι- επιχειρηματίες που βρίσκονται στο περιθώριο" και οι οποίοι επιδιώκουνμ την επιστροφή στη δραχμή! Για τα δύο εκατομμύρια ανέργους που βρίσκονται στο περιθώριο της ζωής δεν λέει ούτε μία κουβέντα ο ανεκδιήγητος. Γι' αυτόν που νομιμοποίησε τη διαφθορά, χαρακτηρίζοντάς την "μετανεωτερική διακινδύνευση" οι "κάτω" δεν υπάρχουν, δεν υφίστανται ως ορατές ανθρώπινες οντότητες. Αλλά και ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ -στο ίδιο τραπέζι- μας εγκαλεί ως λαό γιατί υποστηρίξαμε τους Σέρβους στον "ανθρωπιστικό πόλεμο" εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον οποίο ο ίδιος υποστήριξε. Συνεπώς, είναι και ο ελληνικός λαός διεφθαρμένος. Όχι αυτός δεν λέει ότι "μαζί τα φάγαμε", αλλά πως είμαστε διεφθαρμένοι ως "Ορθόδοξοι χριστιανοί". Κατόπιν τούτου, δεν αποκλείεται, σε λίγο, το φασιστικό φαινόμενο που λέγεται "Χρυσή Αυγή" να αποδοθεί στην πολιτιστική διαφθορά του ελληνικού λαού και όχι στην δραματική εξαθλίωση που επιβάλλουν οι εγχώριοι και οι ξένοι ολιγάρχες. Αλλά, αν αυτά λέγονται στην αλλοδαπή, και στην Ελλάδα η προσπάθεια αποπροσανατολισμού είναι πασιφανής. Όπως συνέβαινε στους "κοινωνικούς εμφυλίους" στην Αμερική έτσι κι εδώ μας κατευθύνουν σε δευτερογενείς αντιθέσεις, όπως η υπόθεση του ποδοσφαιριστή Κάτσε και η διδασκαλία ή μη των θρησκευτικών και των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία. Κατ' αυτό τον τρόπο επιχειρείται να αποκρυβεί η ανθρωπιστική καταστροφή με τα δύο εκατομμύρια συμβολικά νεκρών(ανέργων). Αυτοί οι αποπροσανατολισμοί, όμως, μπορούν να είναι αποτελεσματικοί μόνο σε περιπτώσεις σχετικής οικονομικής δυνατότητας και ευμάρειας. Τώρα δεν μπορούν να "περάσουν". Γι' αυτό επειχειρείται ο Ολοκληρωτικός έλεγχος των μέσων ενημέρωσης. Ο άλλος λόγος πρέπει να αποκλειστεί. Έκλεισαν την ΕΡΤ. Κλείνουν τα δημοτικά ραδιόφωνα. Κλείνουν εφημερίδες. Αλλά συγχρόνως οι χρεοκοπημένες τράπεζες χρηματοδοτούν τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης! Μάλιστα, εν μέσω ανυπαρξίας διαφήμισης και άλλων εσόδων ξεπηδούν πανάκριβα τηλεοπτικά εγχειρήματα. Γι' αυτό, λέω, πως ο νέος ολοκληρωτισμός και η χρηματοπιστωτική δικτατορία είναι εδώ. Η "Χρυσή Αυγή" δεν είναι παρά ο φασισμός που έρχεται από το παρελθόν, ως ένα παρωχημένο ολοκληρωτικό μόρφωμα, για να συμπληρώσει ή για να επικαλύψει τον μετανεωτερικό ολοκληρωτισμό, προσδίδοντάς του την αναγκαία δημοκρατική επίφαση.

Το αντίδοτο στο ιδεολογικό Σαρίν

Θυμάστε την ιστορία του Ιωσήφ που μετέτρεψε μπροστά στον φαραώ τα φίδια σε άκαμπτες βακτηρίες; Ε, λοιπόν, το θαύμα δεν ήταν και πολύ… θαύμα. Ο Ιωσήφ γνώριζε πως αν πιέσεις τη νάγια την ορχούμενη(είδος κόμπρας) σε ένα ορισμένο σημείο του κεφαλιού της, αυτή κοκαλώνει. Το νευρικό της σύστημα παραλύει, ακριβώς όπως παραλύουν οι Έλληνες εργαζόμενοι από το φόβο του χειρότερου, από την έλλειψη προοπτικής και ελπίδας. Κανείς δεν αντιδρά, γιατί κανείς δεν ελπίζει, γιατί μας βομβαρδίζουν μιντιακά μ’ ένα είδος ιδεολογικού αερίου Σαρίν, που μας παραλύει την ψυχή, μας τσακίζει τη βούληση και μας συρρικνώνει σαν τις κατσαρίδες του Κάφκα, έτσι ώστε κρυπτόμενοι να νομίζουμε ότι θα αποφύγουμε το βλέμμα της Μέδουσας, επιβιώνοντας λάθρα, φοβισμένοι, μη ορατοί, χωρίς αξιοπρέπεια και πρόσωπο. Κάποιοι, είτε γιατί χτυπήθηκαν από την καταστροφή είτε γιατί αρνούνται να μεταλλαχθούν σε υπάρξεις χωρίς ύπαρξη καταφεύγουν σε μία ύστατη προσπάθεια επανασύστασης του προσώπου τους μέσω της τρέλας ή της αυτοχειρίας. Ήδη για εφιαλτική αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, λόγω της τρόικας και της ανεργίας, γράφει η Washington Post: «Για κάθε αυτοκτονία, έχουμε άλλες 30 απόπειρες», ενώ το 43% των αυτοκτονιών αφορούν άνεργους πολίτες, σημειώνει η αμερικανική εφημερίδα. Η αυτοχειρία δεν είναι δειλία, όπως λανθασμένα διατείνονται κάποιοι. Η αυτοχειρία παίρνει θάρρος από την απελπισία. Αυτή που σου δένει κόμπο το στομάχι, που σου κόβει την ανάσα και σου δημιουργεί ένα μαύρο κενό στη σκέψη. Είναι, αλήθεια, όμως, πως κανένας δεν θέλει να φύγει αμαχητί. «Ούρλιαζα έξω από το γυμνάσιο» μου ΄λεγε η «διαθέσιμη» καθηγήτρια φίλη μου στη χθεσινή συγκέντρωση της ΟΛΜΕ έξω από τη Βουλή. Μικρή η συγκέντρωση. Οι πολλοί έχουν συρρικνωθεί, έχουν μεταλλαχθεί, ελπίζοντας ότι μόνο έτσι θα διαφύγουν. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα, που διακινούν τα συστημικά μίντια. Μια ελπίδα χωρίς αξιοπρέπεια, μια ελπίδα ατομικιστική, ψευδή. Κι όμως αυτή η αναξιοπρεπής «ελπίδα», η ελπίδα του μικρού κανίβαλου έχει επιβληθεί. Γι’ αυτό οι «διαθέσιμοι» θα συνεχίσουν να «ουρλιάζουν» επί ματαίω όσο ο «Δρόμος»(ως τόπος αγωνιστικών διεκδικήσεων αλλά και μοντέλο δημοκρατικής και αντικαθεστωτικής επικοινωνίας) δεν αποκτήσει το πάνω χέρι στο συσχετισμό των αξιών και δεν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το ιδεολογικό Σαρίν που εκπέμπουν τα καθεστωτικά μίντια. Μιλώ για το «δρόμο»(Σύνταγμα) που δηλητηρίασαν τα ματ του Παπουτσή με τόνους χημικά. Μιλώ για την απογοήτευση των πολιτών από τη στάση των συνδικάτων και των κομμάτων της Αριστεράς(ούτε την ΟΛΜΕ αναγνωρίζει το ΚΚΕ, το οποίο χθες κατέβηκε πάλι χωριστά!), ενισχυμένη από την επίθεση με «στάχτη και μπούρπερη» της προπαγάνδας της Δεξιάς. Τι μένει; Αυτοοργάνωση παντού. Στις γειτονιές, στις δουλειές, στα σχολεία. Αγωνιστική αλληλεγγύη και διαρκής δράση, εδώ και τώρα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, παντού…

Οι θλιμμένες Τζασμίν επανέρχονται

Γιατί η Σου, η απελευθερωμένη σκλάβα του Τρούμαν Καπότε επιστρέφει στη σκλαβιά της; Μέσα από ποια διαδικασία ερωτεύεται το βιαστή της; Γιατί οι Έλληνες -1,5 εκατομμύριο άνεργοι- δεν αντιδρούν στο οδυνηρό σοκ και μένουν κοκαλωμένοι σαν τη νάγια την ορχούμενη; Που οφείλεται ο κανιβαλισμός και ο εμφύλιος των «κάτω»; Γιατί χιλιάδες νέοι φεύγουν μετανάστες κι άλλοι τόσοι εκστασιάζονται με τα τραγούδια μιας αοιδού σκυλάδικων; Ποιος επιβάλλει τον «κυνι-σμό» ως κοινό πεδίο αναισθησίας(αντί ευαισθησίας); Γιατί η «εκδικητική χαρά» για την οδύνη των θλιμμένων Τζασμίν; Κι όμως οι Τζασμίν-ες δεν πηγαίνουν στην κόλαση. Οι ήρωες του λάιφ στάιλ του ‘90 και του ‘00 πάνε στον Μεγκάλο παράδεισο. Κι αυτό γιατί μπορεί να απώλεσαν το υλικό τους κεφάλαιο αλλά όχι και το συμβολικό. Ναι, η ρήση του Τολστόι, που έλεγε πως η σκλαβιά διαιωνίζεται και νομιμοποιείται από το γεγονός ότι και οι σκλάβοι σκέφτονται σαν τα αφεντικά τους, ισχύει, αλλά πρέπει να εξηγήσουμε πως επιβάλλεται ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης και πράξης. Η εξήγηση αυτή θα καταδείξει ότι οποιαδήποτε ριζική αλλαγή δεν θα ριζώσει αν δεν επαναξιώσουμε τη σημασία της συμβολικής τάξης, δηλαδή του πολιτισμού ως καθημερινής πρακτικής στην όλη πολιτική διαδικασία της αλλαγής. Με άλλα λόγια, μία πολιτική αλλαγή ή θα επιβάλλει έναν άλλο τόπο συναισθηματικής συναίνεσης και του συνανήκειν, ένα νέο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους, οι οποίοι θα εσωτερικευθούν, θα γίνουν οι νέοι κανόνες και θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις), ή θα αποτύχει. Χρειάζεται, λοιπόν, μία νέα Συμβολική Τάξη. Η τελευταία είναι η πολιτιστική διαδικασία μέσω της οποίας γίνεται η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και των κανόνων από τα άτομα δίκην συνήθειας(habitus), έτσι ώστε να φαίνεται ότι οι κανόνες και οι απαγορεύσεις είναι φυσικοί και όχι καταναγκαστικοί. Γι’ αυτό κάθε πολιτική ανατροπή, αν δεν συνοδεύεται από μία διαφορετική πολιτιστική διαδικασία, από μία πολιτιστική ανατροπή, μία μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητα, στον τρόπο που βλέπει, αισθάνεται και συναισθάνεται το κάθε άτομο την κάθε στιγμή, την κάθε σχέση του με τους άλλους, τότε η ανατροπή αυτή δεν θα έχει διάρκεια. Η συγκεκριμένη αοιδός και ο τηλεοπτικός παρουσιαστής, που προαναφέραμε, είναι τα επινοημένα προϊόντα του πολιτισμού του λάιφ στάιλ, είναι τα σύμβολα ενός τρόπου ζωής, που επιβάλλονται για να διατηρήσουν το προηγούμενο, κοινό πεδίο ευαισθησίας(για την ακρίβεια αναισθησίας), τον κοινό τόπο συναισθηματικής συναίνεσης, δηλαδή το συνανήκειν στον κυνισμό. Με άλλα λόγια, πρέπει να είμαστε όλοι σαν κι αυτούς. Να περπατάμε, να μιλάμε, να χειρονομούμε, να ντυνόμαστε, να τρώμε, να καθόμαστε, να ερωτευόμαστε, να σχετιζόμαστε και να αλληλοεξουσιαζόμαστε, όπως μας δείχνουν αυτοί, ως σύμβολα μιας ορισμένης Συμβολικής Τάξης. Αλλιώς δεν θα είμαστε «in», αλλά εκτός του αναγνωρισμένου κοινωνικού σώματος, περιθωριακοί, μη ορατοί. Ας δούμε, επί παραδείγματι, πως η Συμβολική Τάξη ενός συστήματος εξουσίας μπορεί να «χαλάει» και τον πιο αντί-εξουσιαστή πολιτικό χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί. Τα σημεία και τα σύμβολα της εξουσίας –αυτοκίνητα, σωφέρ, σωματοφύλακες, κλάκα οπαδών και σφογγοκωλάριων, υποδοχές, εμβλήματα κ.ά.- «ευνουχίζουν» καθώς παγιδεύουν το πολιτικό στέλεχος μέσα στη συμβολική τάξη της εξουσίας τους. Τα σύμβολα, δηλαδή, επιβάλλονται και εξουσιάζουν τον άνθρωπο. Αυτός ο συμβολικός ευνουχισμός είναι συνώνυμος με την εξουσία. Ο πολιτικός ως εξουσιαστής δεν αναγνωρίζεται χωρίς τα σύμβολα. Αλλά αυτά εντέλει τον καθορίζουν, γίνονται οι αλυσίδες του. Το ίδιο συμβαίνει με μία άλλη μορφή εξουσίας, την τεχνοκρατική, όπου επικρατούν, όχι η δημοκρατική ουσία, αλλά οι τεχνικές της εξουσίας και οι τεχνοκράτες. Πρόκειται γι’ αυτό που ο Έντγκαρ Άλαν Πόε είχε προβλέψει από τις αρχές του 19ου αιώνα, λέγοντας πως «Ενώ ο άνθρωπος καμάρωνε και έκανε το θεό, μια παιδική ηλιθιότητα έπεφτε πάνω του. (...) Οι τεχνικές είχαν εξυψωθεί στην υπέρτατη τάξη και, από την στιγμή που εγκαταστάθηκαν στο θρόνο τους, έριξαν τις αλυσίδες τους πάνω στα μυαλά που τις είχαν δημιουργήσει». Υπάρχει, άραγε, μια άλλη στάση για εκείνους που κατέχουν την πολιτική εξουσία; Σ’ αυτήν αναφέρεται ο Ν. Μπόμπιο, ο οποίος θεωρεί ότι η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά εξουσία για την επίτευξη ενός στόχου που είναι συνήθως το κοινό καλό, το συλλογικό ή γενικό συμφέρον. Συνεπώς, μία πολιτική ανατροπή ή θα επιβάλλει έναν άλλο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν και θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις) ή θα αποτύχει. Αν δεν συμβεί αυτό η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι προηγούμενες παθογένειες αργά ή γρήγορα θα ενσκήψουν πιο δυνατές. Εδώ θα πρέπει να ειδωθεί η περίπτωση της «αντι-κουλτούρας», μιας νέας δηλαδή κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη φέρουν και βιώνουν τα μέλη του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πυρήνα και που έρχεται να απαντήσει στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό σύστημα νέων αξιών και κανόνων, το μπόλι δηλαδή που θα ενοφθαλμιστεί στην κοινωνία, αφού πρώτα το «μαχαίρι»(η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας) χαράξει τον κορμό (Δεν υπερτιμάμε τον πολιτιστικό παράγοντα, απλώς επισημαίνουμε το κενό των πολιτικών ανατροπών και την ανοησία της βουλησιαρχίας). Αλλά αν σ’ αυτούς που δεν είναι ακόμα συμβολικά νεκροί(άνεργοι) υπάρχει ο τρόμος, που εξοστρακίζει από το βλέμμα τους δίκην αγχογόνου αντικειμένου τους απολυμένους, στους ίδιους τους ανέργους εκτός από το φόβο ενδημεί ο φθόνος και η εκδίκηση. Ο απολυμένος τραβάει στο βυθό -στην τυφλή απόγνωσή του- κι αυτόν που δεν έχει ακόμα απολυθεί. Γι’ αυτό επιβάλλεται ένας τρίτος όρος, μια ορισμένη ιδεολογία, μια νέα θέαση του κόσμου, μία ηθική(ανθρωπισμός, φιλαλληλία, φιλία, αγάπη, συντροφικότητα…), που αντιμετωπίζει με τόλμη το λανθάνον τερατώδες στοιχείο που ενοικεί στον άνθρωπο και τον καθιστά φθονερό, μισερό και φονιά του ομοίου του, δηλαδή του εαυτού του. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται, σήμερα, όσο τίποτ’ άλλο αυτή την «ιδεολογία», αυτή τη νέα κοινωνική και πολιτική ηθική, που θα αρμολογήσει τους διαλυμένους αρμούς της.

Αγωνίζεσθε;

Με συστήνουν. ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ. Φρικώδης απελπισία καθρεφτίζεται στο βλέμμα του άλλου. Στα μάτια του δεν έχω απολυθεί μόνο απ’ την εργασία μου, αλλά απ’ την ίδια τη ζωή. Με κοιτά με τρόμο, όπως κοιτούν έναν απέθαντο, έναν που ζει καθ’ υπερβολή και υπερωρία. Φτύνει κρυφά στον κόρφο του, με δαιμονοποιεί, με ξορκίζει και με εξορίζει στη σφαίρα του αόρατου, σ’ εκείνη τη μαύρη τρύπα όπου στοιβάζεται το καταραμένο απόθεμα της κοινωνίας, αυτό που είμαστε και το οποίο προσπαθούμε να αποφύγουμε, κλείνοντας σαν πίθηκοι τα μάτια. Διακρίνω το άγχος στο βλέμμα του. ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ, ένα αγχογόνο αντικείμενο, ούτε καν υποκείμενο, η μορφοποίηση του ακραίου σημερινού κακού, του απευκταίου, η εικόνα της εν ζωή κόλασης. Κανείς δεν βλέπει το πρόσωπό του στο πρόσωπό μου, έτσι καθώς είμαι πλέον απομειωμένος, απαξιωμένος, ταπεινωμένος. Σκέφτομαι ότι υπό ορισμένες συνθήκες η έλλειψη του βλέμματος των άλλων και το σοκ της ξαφνικής μετάβασης από το φως της αναγνώρισης στο σκοτάδι της μη ορατότητας μπορεί να προκαλέσει διάταση ψυχής και ενδόρηξη. Ότι τη χαριστική βολή τη δίνουν οι όμοιοι. Ότι τόσο οι κουλάκοι του Τολστόι όσο και οι σημερινοί εργαζόμενοι σκέφτονται όπως τα αφεντικά. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι που νομιμοποιεί και διατηρεί το απάνθρωπο οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς του καπιταλισμού των κανιβάλων. Βρίσκουν, λοιπόν, και κάνουν. Γιατί κάποτε ο εργαζόμενος και πολύ περισσότερο ο άνεργος έβρισκε το απ-αλλοτριωμένο πρόσωπό του στα μάτια των ομοίων του, στους συντρόφους του στο συνδικάτο. Σήμερα, τα συνδικάτα ως ζωντανοί θεσμοί καθημερινής, αγωνιστικής διεκδίκησης και αναπαραγωγής της χαμένης ψυχής των εργαζομένων(απολυμένων και μη), δεν υπάρχουν. Έχουν καταστεί είτε σωματεία-σφραγίδες, τα οποία κατέχουν εξωνημένοι συνδικαλιστές-κομματάρχες είτε ιμάντες μεταβίβασης κομματικών και κυβερνητικών γραμμών. Τα εργατικά συνδικάτα δεν ανήκουν στους εργαζόμενους εδώ και πολύ καιρό. Γι’ αυτό πρέπει να ανακαταληφθούν με την προοπτική της διαρκούς κινητοποίησης και της ιδεολογικής και ψυχολογικής ανάταξης των «κάτω». Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δείχνουν το δρόμο της διαρκούς δράσης. Εδώ οι απολυμένοι δεν αισθάνονται ταπεινωμένοι, αλλά υπερήφανοι, καθώς αντιστέκονται, παράγοντας πολιτισμό και γράφοντας ιστορία. Στη μακρινή Βολιβία, επίσης, δείχνουν το δρόμο ενός άλλου πολιτικού συστήματος, όπου το 1/3 των μελών του Κοινοβουλίου εκλέγεται άμεσα από το εκλογικό σώμα, το άλλο 1/3 εκλέγεται από τα συνδικάτα και το τελευταίο 1/3 εκλέγεται από τις γειτονιές(τοπική αυτοδιοίκηση). Ναι, ο άνθρωπος ματώνει, αλλά από τις οδύνες του μπορεί να αναδυθεί ένας νέος κόσμος, «αναπαρθενεμένος», όπως λέει ο ποιητής. Με συστήνουν: Απολυμένος. «ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΕ;» με ρωτάει, σφίγγοντάς μου ζεστά το χέρι, εκείνη. Αίφνης, το κάταγμα της ψυχής μου ανατάσσεται και ξαναβρίσκω τη φωνή μου…