Η κυρία "Γιατί έτσι είναι"

Κάνεις ρύθμιση φορο-χρεών, τα οποία το 2004 το ίδιο το κράτος δεν τα θεωρούσε τέτοια, ενώ, συγχρόνως, πληρώνεις υψηλότατους τόκους και «παράβολα». «Γιατί»; Ρωτάς. «Γιατί, έτσι είναι», απαντά η υπάλληλος του «δικαστικού» της εφορίας με τον αυταρχισμό εκατό καρδιναλίων-γραφειοκρατών. Μίλησε κανείς για την αντισυνταγματικότητα της αναδρομικής φορολόγησης; Αλλά που να βρεις το δίκιο σου; Σκέφτεσαι τη δικαστική συνδρομή, αλλά είναι τόσο χρονοβόρα και κοστοβόρα, οπότε σκύβεις το κεφάλι, λέγοντας από μέσα σου ένα «γιατί έτσι είναι», και υπακούς, ενώ τα μηνίγγια σου χτυπούν από την ταπείνωση. Που να μπλέκεις τώρα. Αυτή είναι η σκέψη της πλειονότητας των πολιτών, που υφίστανται την τρομοκρατία της καθημερινότητας, η οποία είναι πιο ισχυρή από τη τρομοκρατική βία των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων. Κι ο λαός δεν αντιδρά στο «Γιατί έτσι είναι», επειδή κανείς δεν του λέει πειστικά ότι «δεν είναι έτσι». Όταν, όμως, η κυρία «Γιατί έτσι είναι» βγάζει στον πλειστηριασμό το σπίτι του άνεργου μεταλλεργάτη και πετάει στο δρόμο την οικογένειά του για 1.677 ευρώ, τότε επισυμβαίνει η έκρηξη. Στο κοινωνικό σύμπαν γίνεται ένα Bing Bag, το οποίο δεν μπορούν να αγνοήσουν ούτε και τα συστημικά μίντια. Η υπερεκμετάλλευση, όμως, του γεγονότος, το καθιστά θέαμα, το απομυζά, το αφυδατώνει, ώσπου εξαφανίζεται ωθούμενο από ένα άλλο γεγονός, όπως το σαλιγκάρι στο αλάτι. Και όλοι επιστρέφουμε στη ρουτίνα του «Γιατί έτσι είναι», αλλά διαφορετικοί από πριν, καθώς μία αδικία, για την ακρίβεια το θέαμά της εξαφανίστηκε, δηλαδή καταναλώθηκε, αφήνοντας ως λογικό ίζημα το καθησυχαστικό «υπάρχουν και χειρότερα». Αυτό που εμείς πρέπει να αποφύγουμε; Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό; Δια της συρρικνώσεως. Το κράτος δεν πρέπει να σε ξέρει. Γι’ αυτό πρέπει να διαλανθάνεις της προσοχής του, να μη σε παίρνει είδηση, να συρρικνώνεσαι σαν κατσαρίδα, όπως οι ήρωες του Κάφκα. Έτσι, ο απολογισμός της ζωής θα είναι μία ζωή λαθραία, ένα «λάθρα βιώσας», ένας βίος αόρατος, ανεόρταστος, απανδόκευτος, χωρίς φως και πρόσωπο. Έτσι θα είμαστε πανέτοιμοι για να αντικαταστήσουμε τις αξίες του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, του ορθολογισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ατομικών ελευθεριών με «αξίες ασιατικού τύπου» και πιο συγκεκριμένα κινεζικού. Δείτε τη φοβερή ταπείνωση της Κροατίας από την Άνγκελα Μέρκελ που δεν πήγε στο Ζάγκρεμπ, όπου εορτάζεται η ένταξη της χώρας στην ΕΕ λόγω, λέει, "φορτωμένου προγράμματος"! Τι δείχνει αυτό; Ότι η Κροατία και οι άλλες χώρες των Βαλκανίων πρέπει να αντιληφθούν ποια είναι το αφεντικό και ότι η μοίρα τους είναι να γίνουν «η Κίνα της Ευρώπης». Για να το καταλάβουν δε έτι περαιτέρω, τίθενται στη μέγγενη της λιτότητας και της εξαθλίωσης. Κατ’ αυτό τον τρόπο οι λαοί δουλώνονται απολύτως στο «Γιατί έτσι είναι». Κι αυτή η οικονομική, πνευματική και ηθική εξαθλίωση δεν οδηγεί στην εξανάσταση αλλά στη συντηρητικοποίηση και στη Χρυσή Αυγή!

Ο νεοφιλελευθερισμός του χάους

Είναι πλέον κατάδηλο ότι η πραγματική αιτία της σημερινής κρίσης είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Οι τράπεζες που καταβροχθίζουν την πραγματική οικονομία και «τζογάρουν» εκ του ασφαλούς. Έτσι, όταν τα τοξικά ομόλογα απέδιδαν, οι τραπεζίτες κέρδιζαν. Όταν όμως οι χρηματοπιστωτικές φούσκες, όπως αυτές των ακινήτων, έσκαγαν, τότε έχαναν οι φορολογούμενοι μέσω των χρημάτων που χαρίζονται στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2008 οι τράπεζες διακινούσαν σε λογιστικό χρήμα έξι φορές το παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν, πιστοποιώντας ότι η φούσκα ήταν πλανητική. Σήμερα ακόμη, υπάρχει ένα αρρύθμιστο κεφάλαιο –το 90% του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου- που μετακινείται όπου μυρίσει πτώμα. Βέβαια, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν λειτουργούσε πάντα έτσι. οι τραπεζίτες απολάμβαναν κάποτε το σεβασμό και το θαυμασμό των ανθρώπων σύμφωνα με τους Ζακ Γκραντερώ και Ζακ Τρώμαν, συγγραφέων του βιβλίου «Η απίστευτη Ιστορία της Γουόλ Στριτ». Ήταν τότε που οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα εν γένει δεν θεωρούνταν εχθροί της πραγματικής οικονομίας, αλλά οι πιο σταθεροί υποστηρικτές της. Τι συνέβη, όμως, μεταξύ του 1907 και του 2008; Μέχρι το 1980, όταν η οικονομία συνδέονταν με τη μαζική παραγωγή και την κατανάλωση, για να πωλείται η παραγωγή, έπρεπε οι πολίτες να μπορούν να αγοράζουν. Συνεπώς, η αγοραστική δύναμη(ζήτηση) ήταν το εκ των ων ουκ άνευ για την κίνηση της οικονομίας (προσφορά). Σήμερα, η οικονομία έχει αποσυνδεθεί από την κατανάλωση και «παίζει» κυρίως στα Χρηματιστήρια όπου και επιδιώκεται η μεγιστοποίηση των κερδών(το χρήμα παράγει χρήμα). Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα(τράπεζες) αποσυνδέθηκε τόσο από την πραγματική οικονομία όσο και από την πολιτική εξουσία, δημιουργώντας ένα πανωσήκωμα, που υπερβαίνει τη στατικότητα του συνολικού οικοδομήματος της πραγματικής οικονομίας και της δημοκρατικής κοινωνίας. Το «δημιούργημα» αυτό χρειάστηκε την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και τους κήρυκες της περίφημης κοινωνίας της διακινδύνευσης(του παρ’ ημίν εκσυγχρονισμού) και της αυτορρύθμισης της αγοράς που οδήγησε, τελικά, στη σημερινή απορύθμιση. Τώρα όλοι δείχνουν το χάος, την άβυσσο. Ως εάν να μη φταίει κανείς. Αυτή η μεταφυσική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης είναι αναγκαία ώστε αυτή που προκάλεσαν την κρίση να εξακολουθήσουν να τη διαχειρίζονται προς όφελός τους, διαχέοντας τις ζημίες τους στα έτσι κι αλλιώς θύματά τους, στους εργαζόμενους.

Τα καπρίτσια των τραπεζιτών

Η Ιρλανδία, η χώρα, η οποία παρουσιαζόταν ως νομιμοποιητικό παράδειγμα της ορθότητας της πολιτικής της άγριας λιτότητας, επανέρχεται στην τροχιά της ύφεσης. Για να αποδειχθεί για ακόμη μία φορά πως η λιτότητα δεν είναι φάρμακο αλλά φαρμάκι, όχι λόγω της αγριότητάς της, δηλαδή της υψηλής δοσολογίας της αλλά εξαιτίας της ίδιας της ουσίας της. Την αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας φαίνεται να αντιλαμβάνεται τώρα και η κυβέρνηση της Γερμανίας. Η έγκυρη γαλλική εφημερίδα Le Monde, όμως, διερωτάται στο editorial της, που φέρει τον τίτλο «Τα καπρίτσια της Άνγκελας», αν πρόκειται για ειλικρινή αλλαγή στρατηγικής ή για μία προεκλογική τακτική της καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ προκειμένου να αλιεύσει ψήφους από τη «θάλασσα» των σοσιαλδημοκρατών ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου. Η Γερμανίδα καγκελάριος, εξάλλου, είναι ειδική στους τακτικισμούς και στο να ανακρούει πρύμναν. Τώρα φέρεται να ξεκινάει εκστρατεία για την ανεργία των νέων, όχι με κάποια πρακτική μείωση των μέτρων λιτότητας, αλλά με συνόδους κορυφής όπως αυτή της 3ης Ιουλίου για την απασχόληση, στο Βερολίνο. Οι όψιμες διαπιστώσεις, ομοίως, όπως αυτή του Β. Σόιμπλε σύμφωνα με την οποία «Η ανεργία απειλεί την ασφάλεια της Ευρώπης», δεν γίνονται πιστευτές ειδικά όταν βγαίνουν από το στόμα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Τι ισχύει στην πραγματικότητα; Η κ. Μέρκελ εκτός από την ψηφοθηρία επιδιώκει να βελτιώσει την εικόνα της Γερμανίας στην Ευρώπη. Είναι γεγονός, επίσης, ότι η ανεργία έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις και συνιστά όντως κοινωνική και πολιτική απειλή. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως η λιτότητα απειλεί την ίδια τη Γερμανία, καθώς η καθίζηση της ζήτησης στη χειμαζόμενη νότια Ευρώπη αλλά και στο εσωτερικό της ίδιας της Γερμανίας έχουν φέρει την ύφεση προ των πυλών της τελευταίας. Συνεπώς, είναι πρόδηλο ότι οι συνέπειες της ακολουθούμενης περιοριστικής πολιτικής αγγίζει και τους εμπνευστές της. Ποιοι κερδίζουν, τελικά, από την εμμονή σ’ αυτή την πολιτική; Οι τραπεζίτες-bankeurs κατά το «γκάγκστερς». Η κυνική συνομιλία δύο τραπεζιτών στην Ιρλανδία, η οποία δημοσιοποιήθηκε χθες, καταδεικνύει ποιοι παίζουν και κερδίζουν από την πολιτική αυτή. Αντίθετα, οι καταθέτες… αναβαθμίζονται σε «επενδυτές» και κλέβονται σύμφωνα και με το νόμο! Τι έγινε, όμως, στην Ιρλανδία; Ότι και στην Ελλάδα. Οι Ιρλανδοί πλήρωσαν για τη σωτηρία-ανακεφαλαιοποίηση- των «άρρωστων» τραπεζών τους, αλλά εξαπατήθηκαν με τον πλέον ιταμό τρόπο. Την απάτη ομολογούν γελώντας κυνικά σε συνομιλία τους τα δύο κορυφαία διευθυντικά στελέχη εκείνη την εποχή της Anglo Irish Bank. Για την ακρίβεια, τα στελέχη λένε πως εξαπάτησαν την κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας προκειμένου να λάβουν τα 7 δις ευρώ της «ανακεφαλαιοποίησης»! Η τράπεζα, τελικά, έβαλε λουκέτο και τα λεφτά χάθηκαν. Ποιος τα κέρδισε; Οι γνωστο-άγνωστοι του άναρχο-νεοφιλελευθερισμού. Ποιοι τα έχασαν οι φορολογούμενοι-καταθέτες. Τώρα, η ιρλανδική κυβέρνηση συστήνει επιτροπή έρευνας! Και αναρωτιόμαστε, μήπως το ίδιο θα συμβεί και παρ’ ημίν;

Η δημοκρατία καταλύεται

Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα. Όχι, δεν αναφέρομαι στον Τομ Χανκ της γνωστής κινηματογραφικής ταινίας, που προσπαθούσε να επιβιώσει στο τράνζιτ, ούτε στον Γιάννη Αντετοκούμπο, ένα από τα χιλιάδες αόρατα παιδιά της Ελλάδας, που απέκτησε ελληνική υπηκοότητα επειδή παίζει «καταπληκτικό μπάσκετ», μιλώ για τον Σνόουντεν, τον νεαρό που αποκάλυψε το πρόγραμμα πλανητικής παρακολούθησης των ΗΠΑ, που ζει στη νεκρή ζώνη του αεροδρομίου της Μόσχας και δεν ξεσηκώνεται κανείς. Ο Σνόουντεν είναι πλέον όμηρος των Ρώσων οι οποίοι τον παζαρεύουν με τους Αμερικανούς. Οι τελευταίοι, μάλιστα, χαρακτηρίζουν τον «πληροφορικάριο», πρώην πράκτορα της CIA, υπόδικο, εχθρό της αμερικανικής δημοκρατίας και τρομοκράτη! Για τους ανθρώπους όλου του κόσμου, όμως, ο Σνόουντεν αποκάλυψε την υποκρισία της αμερικανικής δημοκρατίας, που παραβιάζει τις ατομικές ελευθερίες κατά το δοκούν και αναλόγως των μεγάλων οικονομικών και κρατικών συμφερόντων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπάρακ Ομπάμα ταξιδεύει αυτές τις ημέρες στην Αφρική με πρόσχημα την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, ενώ στην πραγματικότητα επιχειρεί να ενισχύσει την αμερικανική παρουσία στην αφρικανική ήπειρο, η οποία θεωρείται το μέλλον του κόσμου καθώς η παγκόσμια ανάπτυξη μπορεί να βασισθεί μόνο σ’ αυτή χάρη στα ενεργειακά κοιτάσματα και, γενικά, τον ορυκτό της πλούτο. Στην Αφρική, όμως, επιχειρούν και οι κινέζοι. Γι’ αυτό οι διάφοροι πόλεμοι στην ήπειρο αφορούν στα αντιτιθέμενα αμερικανικά και κινεζικά συμφέροντα. Αντί για δημοκρατία, συνεπώς, έχουμε πόλεμο, πείνα και εξαθλίωση των τοπικών πληθυσμών. Η μεγάλη αμερικανο-κινεζική σύγκρουση σοβεί εδώ και χρόνια στην Αφρική. Και η επίσκεψη του αμερικανού προέδρου είναι μέρος αυτού του πολέμου σε διπλωματικό και συμβολικό επίπεδο. Αλλά και στην Ευρώπη η δημοκρατία υποχωρεί προς χάρη της οικονομίας. Άλλως πως για χάρη των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. «Οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλονται για να υπερασπιστούν το ευρώ, είναι συμβατές με τις δημοκρατικές πρακτικές;» διερωτάται ο Serge Halimi σε άρθρο του με τίτλο «Ευρωπαϊκός Μεσαίωνας»(Le Monde diplomatique, Ιούλιος). Και απαντά: Δεν είναι συμβατές, όπως στην περίπτωση του «μαύρου» στην ΕΡΤ. Ο τρόπος που έγινε το κλείσιμο αντίκειται στα κείμενα της ίδιας της ΕΕ που διατείνεται πως «το σύστημα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στα κράτη μέλη είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις δημοκρατικές, τις κοινωνικές και τις πολιτιστικές ανάγκες κάθε κοινωνίας» συνεχίζει ο αρθρογράφος. Κι όμως η ΕΕ πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τα κείμενα και τη δημοκρατική της επίφαση, νομιμοποιώντας το κλείσιμο της ΕΡΤ, το οποίο απέδωσε «στις τεράστιες πλην αναγκαίες προσπάθειες των αρχών για να εκσυγχρονίσουν την ελληνική οικονομία». Η δημοκρατία, κατά συνέπεια, υποχωρεί προς χάριν της οικονομίας. Πιο συγκεκριμένα, τα συμφέροντα των μεγάλων πετρελαϊκών εταιριών υπερτερούν της δημοκρατίας και της ζωής των κατοίκων της Αφρικής. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους(απολύονται) από τη μία στιγμή στην άλλη και με τον πλέον κυνικό, αντιδημοκρατικό τρόπο. Η οικονομία έγινε μία αφαίρεση για να κρυφτούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Και η δημοκρατία έχει καταστεί μία αφαίρεση για να καταλύεται ή να επαναφέρεται αλα καρτ.

Όχι στο νέο ολοκληρωτισμό

Βάζει την παλάμη της πάνω από τα μάτια, αναζητώντας το φεγγάρι ανάμεσα στα ερείπια του Ηρωδείου. Μιλά για τη δημοκρατία και την Κάλλας. Μας καλεί να κάνουμε υπομονή «τρώγοντας ψωμί, νερό και λαχανικά» και ζητά να είμαστε ενωμένοι, γιατί έτσι θα μας φοβούνται οι εταιρίες. Σιχτιρίζει τους «γαμημένους Ολυμπιακούς Αγώνες» που εξαφάνισαν τα αδέσποτα. Είναι η θρυλική Πάτι Σμιθ, που αξιώνει ξανά τις λέξεις «επανάσταση» και «λαός» στ’ αυτιά και στις ψυχές μαςμ τραγουδώντας πως ο λαός έχει τη δύναμη, αυτός που είναι η λησμονημένη καρδιά της κοινωνίας. Βέβαια, η Σμιθ απευθυνόταν σ’ αυτούς που διαθέτουν ακόμα 15 έως 50 ευρώ για να την ακούσουν, αγνοώντας, ενδεχομένως, ότι το 1,5 εκ. των ανέργων είναι τα σημερινά «αδέσποτα», είναι οι «μη χρήσιμοι» ενός κόσμου που δομείται σαν μία πλανητική επιχείρηση, όπου οι εργαζόμενοι είναι γρανάζια της μηχανής, μην έχοντας προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, αφού αυτές προκαλούν τριβές. Η τραγουδίστρια και ποιήτρια δεν γνωρίζει ότι οι γονείς στην Ελλάδα εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στα ιδρύματα, γιατί δεν έχουν να τα θρέψουν(Daily Mail), ότι η απάνθρωπη αλαζονεία των ισχυρών πετάει στο δρόμο με μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου χιλιάδες εργαζόμενους από τα σχολεία, από τα Νοσοκομεία, από τη δημόσια τηλεόραση. Κι όλα αυτά στο όνομα του εξορθολογισμού και των μεταρρυθμίσεων. Αλλά γιατί δεν κλείνουν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια που λειτουργούν χωρίς άδεια; Γιατί ανέστειλαν τη φορολογία του 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων; Οι διερωτήσεις εμπεριέχουν και την απάντησή τους. Ότι δηλαδή ο «εξορθολογισμός» αφορά μόνο τους «κάτω». Αυτοί είναι το «λίπος» που πρέπει να καεί. Γι’ αυτό η σημερινή αντίθεση είναι οι «πάνω» -οι τοπικοί διαχειριστές και οι διεθνείς πάτρωνες της τρόικας-, που πραγματοποιούν τις μεταρρυθμίσεις και αυτοί που τις υφίστανται. Μόνο που οι νέες στρατιές των ανέργων του δημόσιου τομέα θα ανεβάζουν τη θερμοκρασία της κοινωνίας από τη μια και από την άλλη θα καταψύχουν την οικονομία, καθώς θα μειώνουν τη ζήτηση, προκαλώντας νέα λουκέτα στην αγορά και, άρα, νέες στρατιές ανέργων στον ιδιωτικό τομέα. Ο εξορθολογισμός, συνεπώς, και οι μεταρρυθμίσεις δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο, τη νέα ύφεση και τον αργό θάνατο της οικονομίας. Υπάρχει, άραγε, εναλλακτική; Πολλοί μιλούν για τον Κέυνς, για την ανάγκη ανάπτυξης μέσω των δημόσιων επενδύσεων και της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης. Ο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η Γερμανία, όμως, δεν επιθυμούν αυτή την πολιτική, προκρίνοντας την άγρια λιτότητα. Γι’ αυτό οποιοσδήποτε πολιτικός φορέας ή μέσο ενημέρωσης αναφέρονται σε μία εναλλακτική εξαφανίζονται. Γιατί όλα πρέπει να συναινούν στον «μονόδρομο» της σημερινής καταστροφικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Και επειδή ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, ό,τι ενισχύει τα εμπόδια για την επικράτηση της τελευταίας πρέπει να χαθεί. Έτσι, ό,τι συγκροτεί και συντηρεί το έθνος-κράτος(δημόσια τηλεόραση, εκπαίδευση, «μύθοι» και εν γένει ο πολιτισμός και η παράδοση), ό,τι στρέφεται εναντίον της πλανητικής, αγοραίας ομοιομορφίας πρέπει να εξαφανισθεί. Υπάρχει απάντηση απέναντι στην αγοραία παγκοσμιοποίηση; Υπάρχει. Είναι μία νέα «οικουμενικότητα» που θα αποδέχεται όλες τις πολιτισμικές, τις εθνοτικές και τις ατομικές ιδιαιτερότητες. Προπάντων, θα είναι ο νέος κόσμος στον οποίο δεν θα υπάρχουν «άχρηστοι», δηλαδή άνεργοι, και περιττοί, όπως συνέβαινε στους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα.

Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κανοναρχούν την πολιτική

Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν επιβληθεί προ πολλού στην πολιτική διαδικασία. Οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα επισημαίνει ο Νόαμ Τσόμσκι, καθώς «η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής -στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων. Μόλις του 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει… Έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία». Κάτι που ίσχυε μόνο στις ΗΠΑ, τώρα ισχύει και στην Ευρώπη. Ο οικονομικός και πολιτικός νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί παντού. Το γεγονός έχει εντοπιστεί προ πολλού. Ο Λέστερ Θόροου, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω». Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά, για το ποιος, δηλαδή, θα έχει με το μέρος του το χρήμα. Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η «σχετική ισότητα». Όμως κενό θεσμών και κουλτούρας δεν μπορεί να υπάρχει. Με τι συνεπώς αντικαταστάθηκαν οι θεσμοί και οι ιδέες της ισότητας; Με ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας -μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, κράτος, κόμματα- που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες». Οι θεσμοί αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας(σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)». Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους. Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών» που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, του ζημιογόνου των μισθολογικών αυξήσεων ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά. Αυτός ο κόσμος είναι αυτός του 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», των «λυκανθρώπων» που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές(από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη. Το υπόλοιπο 99% αυτού του κόσμου θα είναι είλωτες. Οι δεύτεροι θα πρέπει να αδυνατούν να κινηθούν χωρίς εντολή. Πρέπει να πάψουν να ονειρεύονται, ή να θεωρούν ότι μπορούν να ανέρχονται, να έχουν προοπτική, βελτιώνοντας τους όρους της ζωής τους. Αντιθέτως, πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους απομειωμένου, άσκεφτου ατόμου. Συνεπώς, ο σημερινός κατακτητής είναι τα πλανητικά καρτέλ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Αυτοί είναι οι αντίπαλοι του 99% των Ελλήνων, των Ιταλών, των Ισπανών, των Πορτογάλων κ.ά.. Σ’ αυτούς και στους εγχώριους τοποτηρητές τους καθώς και στους εθελόδουλους πρέπει να απευθυνθεί το νέο ηχηρό «Όχι» των Ελλήνων, των Ισπανών, των Ιταλών και όλων όσων τους αφαιρούνται τα δικαιώματα στην αξιοπρεπή ζωή και στην ελευθερία..

Πελατειακό σύστημα 4-2-1

Δεν είναι μόνο η ανεργία στην Ελλάδα, ούτε οι νέοι που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες, μήτε οι αυτοχειρίες, είναι και οι 1.200 πρόωροι θάνατοι ετησίως από την καύση του λιγνίτη σύμφωνα με την Greenpeace. Δεν είναι, ομοίως, μόνο οι διαδηλώσεις και οι σιωπηρά διαμαρτυρόμενοι «όρθιοι άνθρωποι» στην Τουρκία, αλλά είναι και οι τεράστιες διαδηλώσεις εναντίον της διαφθοράς που ξέσπασαν στη χώρα του «οικονομικού θαύματος» και των τενεκεδουπόλεων, η οποία λέγεται Βραζιλία. Η οργή των λαών εκτινάσσεται στα ύψη καθώς η συσσώρευση πλούτου των λίγων αντιστοιχεί στην εξαθλίωση των πολλών. Την ίδια ώρα, αυτοί που μας κατηγορούσαν ως διεφθαρμένους, εξακολουθούν να είναι οι συστηματικοί και συστημικοί διαφθορείς μας. Μιλώ για τους Γερμανούς που χρημάτισαν και πάλι Έλληνες αξιωματούχους για τις επεκτάσεις του Μετρό! Οι διαφθορείς, όμως, ενδημούν και στο εσωτερικό της Ελλάδας, όπου το μεγάλο κράτος του πελατειακού συστήματος και της διαφθοράς, καθίσταται ένα μικρό κράτος ομοίως του πελατειακού συστήματος και της διαφθοράς. Στην ΕΡΤ, το πελατειακό σύστημα (στη μορφή του 4 ΝΔ-2 ΠΑΣΟΚ-1 ΔΗΜΑΡ) τέθηκε ήδη σε λειτουργία ενόψει των 1000 προσλήψεων! 2650 απολυμένοι θα διαγκωνισθούν και θα αλληλοκανιβαλισθούν στους προθαλάμους των «διαχειριστών» των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. Αλλά και η αντιπολίτευση, υπήκουσα στην ίδια λογική και έχοντας τον ίδιο τρόπο σκέψης και πράξης, αντιμετωπίζει ένα αμιγώς πολιτικό πρόβλημα ως νομικό! Σ’ αυτό το πεδίο, όμως, κυριαρχεί η καθεστηκυία τάξη. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της αντιμετώπισης της δημόσιας τηλεόρασης με εμπορικά κριτήρια. Φαίνεται πως κάποιοι τυφλοί από νεοφιλελεύθερο δογματισμό αδυνατούν να αντιληφθούν τη σημασία του πολιτισμού στη ζωή ενός έθνους και μίας συγκροτημένης κοινωνίας. Η πολιτιστική διαδικασία, που είναι η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και κανόνων από ένα άτομο, έχει μία ιστορία. Το όνειδος και η αιδώς υπάγονται σ’ ένα σύστημα απαγορεύσεων και έχουν, επίσης, μία ιστορία. Έτσι, τα επινοημένα προϊόντα του πολιτισμού επιβάλλονται και εσωτερικεύονται με τέτοιο τρόπο στα άτομα μιας κοινωνίας ώστε αυτά να τα αισθάνονται ως φυσικά. Και αφού τα αισθάνονται ως φυσικά και τα συναισθήματα που προκαλούνται δημιουργούν ένα κοινό πεδίο ευαισθησίας, ένα κοινό τόπο συναισθηματικής συναίνεσης και, εντέλει το κοινό αίσθημα του συνανήκειν. Οι Έλληνες έχουμε ανάγκη σ’ αυτό το δύσκολο καιρό να αισθανθούμε σαν μία συλλογικότητα, που τρέφεται καθημερινά από τον κοινό πόνο και την κοινή χαρά, από τα ίδια γέλια και τα ίδια κλάματα. Όλα αυτά, όμως, υπονομεύονται από την αλαζονεία της βλακείας μιας εξουσίας που ακολουθεί την τακτική του διαίρει και βασίλευε μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, μιας μειονότητας που συσσωρεύει αδιαλείπτως πλούτο, ενώ η μεγάλη πλειονότητα υποφέρει και εξαθλιώνεται. Γι’ αυτό οι σημερινοί ανθέλληνες είναι οι «πλούσιοι»(οι κατά αυτοπροσδιορισμό εθνικιστές), είναι αυτοί που εκτιμούν τα πάντα μαζί και τον πολιτισμό με αγοραίο τρόπο, ως εάν όλα, ακόμα και οι άυλες αξίες να είναι προϊόντα αγοραπωλησίας στα παζάρια του κόσμου.

Όταν αναλαμβάνουν δράση τα κανόνια

Αυτοί που μας πωλούσαν την ευτυχία, αυτοί που μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος-καταναλωτής είναι μια επιχείρηση ικανοποίησης, μιας θεσμοποιημένης, καταναγκαστικής ηδονής, η οποία δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε τέρψη, αλλά καθήκον του πολίτη που οφείλει να απολαμβάνει, να είναι ευτυχισμένος, ερωτευμένος, ευφορικός, δυναμικός, συμμετοχικός, ενθουσιαστικός· αυτοί που μας δάνειζαν αυτοκίνητα και σπίτια, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαμε να αναγνωριστούμε από τους άλλους, τώρα μας λένε ότι η δανεική ευμάρεια ήταν και είναι η διαφθορά και η ευήθειά μας, και πως γι’ αυτό η τιμωρία μας θα είναι η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία! Αυτοί που εξαγόραζαν την ψήφο μας με μία θέση στο Δημόσιο, αυτοί που μας μετάλλαξαν από πολίτες σε πελάτες και τώρα μας μυκτηρίζουν γι’ αυτή μας τη μετάλλαξη, αυτοί, οι διαχρονικοί διαφθορείς της ελληνικής κοινωνίας δεν κάνουν τίποτ’ άλλο, σήμερα, παρά να σμικραίνουν τη διαφθορά μαζί με το πελατειακό σύστημα, υποσχόμενοι αντί της πρόσληψης, τη μη απόλυση. Είναι οι ίδιοι που διατείνονται πως εμείς, οι εργαζόμενοι ευθυνόμαστε για την κατάντια της χώρας, για το οικονομικό μοντέλο, για τις «έξυπνες» επενδύσεις στα τοξικά ομόλογα, για τα πάντα. Όμως, αυτοί που επέβαλαν ή διαιωνίζουν όλα τα παραπάνω εξακολουθούν να είναι το κατεστημένο, εκείνοι που κερδίζουν έτσι κι αλλιώς. Αντιθέτως, οι εργαζόμενοι είμαστε οι χαμένοι έτσι κι αλλιώς. Όμως να, η ορφανή -από συνδικαλιστική και πολιτική έκφραση- οργή πλανάται στους δρόμους καθώς οι πολιτικοί εκπρόσωποι έχουν χαθεί στα μυστικοσυμβούλια για να βρουν δήθεν λύση. Τα όνειρα που φορούν πάνινα παπούτσια γεμίζουν τους δρόμους, επιχειρώντας να αλώσουν τη Βαστίλη του φυλακισμένου μέλλοντός τους, φτύνοντας τους εγωτισμούς και προβάλλοντας την υπέροχη αρχαία ελληνική συλλογικότητα σε μια απέραντη γιορτή, αυτή που προφύλασσε από τον πειρασμό και τη διαφθορά της συσσώρευσης, αναβαπτίζοντας εδώ και τώρα τις ψυχές στο θαύμα της ζωής. Στους δρόμους είναι τα παιδιά που η «πάνω» Ελλάδα πέταξε στον Καιάδα, τα παιδιά που κρεμούν το δισάκι τους στον ώμο και παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς. Και αυτά δεν είναι κάποιων άλλων τα παιδιά, είναι τα παιδιά μας, είναι τα όνειρα και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Ας μην επιτρέψουμε να γίνουν τα θύματα της ανεργίας και της μετανάστευσης, βορά του κοινωνικού εμφυλίου που υποκινεί η εξουσία. Ήδη βλέπω τον διαγκωνισμό των 2.600 υπαλλήλων της ΕΡΤ, οι οποίοι θα καταλάβουν τις 1000 θέσεις του νέου οργανισμού. Γιατί αυτό είναι το κόλπο: εξουδετέρωση δια του κοινωνικού αυτοματισμού. Κοινωνικός εμφύλιος παντού. Όλα παραπέμπουν στο κινηματογραφικό έργο «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης»; Όσο οι εξαθλιωμένοι -«κάτω»- σφάζονταν μεταξύ τους, η κεντρική εξουσία δεν είχε κανένα πρόβλημα. Όταν ενώθηκαν, τότε ανέλαβαν δράση τα κανόνια.

Λαμβάνοντας αποστάσεις από τον εαυτό μας!

Γιατί ο Σαμαράς στράφηκε εναντίον της ΕΡΤ τώρα; Γιατί απλούστατα η φούσκα αισιοδοξίας εξαερώθηκε μετά την αποχώρηση των Ρώσων από τη ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Είναι γνωστό ότι Αμερικανοί και Γερμανοί δεν ήθελαν τους Ρώσους. Αλλά δεν είναι τόσο γνωστό ότι σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν και τα μη εγγυημένα τεράστια χρέη των Ελλήνων μεγαλο-επιχειρηματιών. Ο Σαμαράς με το χτύπημα στην ΕΡΤ πόνταρε στον κοινωνικό αυτοματισμό του "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι". Πολύ δε περισσότερο στη γενικευμένη εντύπωση ότι πρόκειται για υψηλόμισθους κομματικούς πελάτες. Οι σύμβουλοι του Σαμαρά διαψεύστηκαν, όχι από τους υπολογισμούς τους, αλλά από μία απλή πρακτική, το κατέβασμα του διακόπτη των πομπών και το "μαύρισμα" της οθόνης. Το γεγονός ανακάλεσε μνήμες άγριου αυταρχισμού στους παλιούς και, συγχρόνως, δημιούργησε σε όλους ένα κενό, καθώς η "εικόνα" κάλυπτε ζωτικό χρόνο με εξαρτησιακό τρόπο και μάλιστα πολύ φθηνά. Γι' αυτό η απουσία της τηλοψίας ενδυνάμωσε ένα παραδοσιακό μέσο επικοινωνίας που είναι ο "δρόμος". Έτσι έχουμε το παράδοξο ένα παραδοσιακό μέσο επικοινωνίας να στηρίζει ένα σύγχρονο και, μάλιστα, αυτό που το εξαφάνισε. Μη λησμονούμε ότι ο "δρόμος"(διαδηλώσεις κ.ά.) είναι το μόνο μέσο επικοινωνίας που διαθέτουν οι αντίπαλοι της καθεστηκυίας τάξης. Όμως, η συνύπαρξη του "δρόμου" και της απαγορευμένης ΕΡΤ τελικά εξαφανίζει και πάλι το "δρόμο", καθώς ο λόγος των τηλεοπτικών παρουσιαστών είναι συντεχνιακός, απολιτικός και εν γένει δημοσιογραφικός. Νομίζουν, με άλλα λόγια, ότι πρέπει να είναι αντικειμενικοί, δηλαδή να λάβουν απόσταση από την πολιτική εξουσία αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό που πλήττεται! Αυτή η σχιζοφρένεια τους ακυρώνει, καθώς τους καθιστά αναξιόπιστους και πρωτίστους "ψυχρούς" δηλαδή αναίσθητους, παραπέμποντας σ' εκείνους που θεωρούν ότι θέτουν από τώρα υποψηφιότητα για τη λίστα με τους "χίλιους" της ΝΕΡΙΤ! Η στάση αυτή ενισχύει στα ένδον του "δρόμου" τον κοινωνικό αυτοματισμό. Πολλοί, μάλιστα, βάλουν εναντίον των υψηλόμισθων κομματο-διόριστων δημοσιογράφων, αγνοώντας ότι αυτοί είναι λίγοι σχετικά και πως οι περισσότεροι μισθοί κυμαίνονται στα χίλια ευρώ περίπου. Ο "εμφύλιος" και η εξουδετέρωση των "κάτω" γίνεται όταν οι αντιθέσεις αυτές κυριαρχούν. Γι' αυτό ακόμη κι αν κάποιος μέχρι χθες πληρωνόταν με τεράστιο μισθό, σήμερα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας ακόμα άνεργος. Όσο για την απειλή του Σαμαρά για εκλογές, θυμίζουν το δίλημμα του Παπανδρέου "Εγώ ή χρεοκοπία" και την πολιτική των συνεχών εκβιασμών. Εν κατακλείδι, η υπόθεση της ΕΡΤ κατά ένα περίεργο τρόπο συμπυκνώνει το δικαίωμα των Ελλήνων στην εργασία και στη ζωή, το αίτημα για μη συρίκνωση των ατομικών ελευθεριών, την ελευθερία στην πληροφόρηση και την επαναδιεκδίκηση της δημοκρατίας, καθώς η επιβολή του καθεστώτος της διαρκούς έκτακτης ανάγκης και των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου παραπέμπει σε μία μορφή αυταρχικής ψευτο-δημοκρατίας.

Ο έλεγχος της χρονοπολιτικής

Ο κόσμος του Όργουελ είναι εδώ. Η καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών μ’ ένα πλανητικής εμβέλειας πρόγραμμα επιτήρησης και ελέγχου των πάντων εκ μέρους των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ(και όχι μόνο) αυτό δηλοί. Μαζί με την παρακολούθηση και ο παραδοσιακός τρόπος καταστολής, όπως αυτός στην πλατεία Ταξίμ καθώς και η σύλληψη 70 Τούρκων δικηγόρων από το καθεστώς Ερντογάν, επειδή τόλμησαν, απλώς, να διαμαρτυρηθούν. Παρ’ ημίν εμφανίστηκαν και πάλι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου περιεχομένου στο όνομα του επείγοντος και της... διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Αυτή τη φορά με τη φίμωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Την ίδια ώρα, η αγωνία για την εξέλιξη των οικονομικών πραγμάτων, η ανασφάλεια, η ανεργία, η ανεστιότητα και ο φόβος πυκνώνουν το χρόνο και οι οδύνες των εργαζομένων μακραίνουν αφόρητα. Εδώ ο χρόνος σταματά. Για τους άλλους, τους ελάχιστους έχοντες,αντίθετα, ο χρόνος κυλά τρελά. Στις εσχατιές της κοινωνίας, όμως, ενδημεί μία διαφορετική, κολασμένη, απόκεντρη χρονικότητα, ένας δυστυχισμένος «πανικός» του χρόνου. Εδώ η «στιγμή» φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας και της αφαιρεί κάθε προοπτική. Αυτοί οι θλιμμένοι κάτοικοι του ακρωτηριασμένου χρόνου επιβιώνουν μόνο με την καταφυγή στο φαντασιακό κάποιου υπερδιογκωμένου παρελθόντος –όπως κάνουν οι ηλικιωμένοι- ή με την προσφυγή στη δράση, όπως κάνουν οι νέοι, όταν δεν μεταναστεύουν. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε είτε την πολιτική πράξη είτε την τυφλή βία. Αλλά ποιος είναι ο χρόνος της πολιτικής πράξης; Ποιος δημιουργεί και ποιος διαχειρίζεται τον πολιτικό μας χρόνο; Στη δυτική πολιτική υπάρχει ο ψυχρός χρόνος της υπομονής(ή ανοχής) και ο θερμός χρόνος της σύγκρουσης και της ανατροπής. Ο θερμός χρόνος έχει ως καύσιμο ύλη του την οργή. Συνεπώς, η διαχείριση της οργής είναι υπόθεση του χρόνου. Γι’ αυτό πολλοί ηγέτες χρησιμοποίησαν το χρόνο(«χθες ήταν νωρίς, αύριο θάναι αργά») για να ερεθίσουν ακόμα περισσότερο την αγανάκτηση των δυσανεκτούντων και να προκαλέσουν την εξέγερσή τους. Αντιθέτως, το καθεστώς επιδιώκει την «ψύχρανση» του θερμού πολιτικού χρόνου, το "πάγωμα" του θυμού με τον εκφοβισμό και την πολιτική του χειρότερου. Το σημαντικότερο μέσο «ψύξης» της οργής είναι η τηλοψία. Γι’ αυτό ο έλεγχος των ΜΜΕ είναι καθοριστικός, καθώς μέσω αυτών ελέγχεται ο πολιτικός χρόνος(η ημερήσια διάταξη των θεμάτων), η πολιτική διαδικασία(συμφέροντα) και εντέλει οι «κάτω». Αυτόν τον έλεγχο αξιοποιούσαν τα οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα για να λάβουν "θαλασσοδάνεια" αλλά και για να ελέγξουν τους πολιτικούς. Σήμερα, η εσωτερική και η εξωχώρια οικονομική συμμαχία επιχειρούν τον έλεγχο των ελληνικών μίντια με την εξαφάνιση των διαφορετικών "φωνών"(θα υπάρχουν μόνο δύο-τρία τηλεοπτικά κανάλια και τρεις εφημερίδες). Με τι μπορούν να απαντήσουν οι "κάτω" σ' αυτή τη χειραγώγηση των συνειδήσεων; Με το συνδυασμό διαδικτύου και "Δρόμου"( ως πολιτική δράση και επικοινωνιακό εργαλείο), απαιτώντας τον εκδημοκρατισμό του χρόνου. Αυτό θα συμβεί με την εξάλειψη του πελατειακού συστήματος και μία «χρονοπολιτική», η οποία θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί οι ετεροχρονίες τσακίζουν την κοινωνική συνοχή και είναι ο λόγος της μη συναίσθησης του κοινού συμφέροντος αλλά και η αιτία της πολυδιάσπασης της «μεγάλης οργής», που καταλήγει στον εμφύλιο των «κάτω»(κοινωνικός αυτοματισμός).

Ψηφιακός φασισμός

Ανέβηκε στον ουρανό ο ερευνητής δημοσιογράφος αναζητώντας αυτούς που μας «ψεκάζουν». Ειρωνεία και σαρκασμός για τον απίστευτο λαϊκισμό που πωλείται χύδην στην αγορά. Όμως χειρότερη και από το ψεύδος είναι η μισή αλήθεια. Ναι, δεν υπάρχουν «ψεκασμοί», αλλά οι «συνομωσίες» περισσεύουν. Αυτό κατέδειξε η υπόθεση της παρακολούθησης εκατοντάδων εκατομμυρίων χρηστών του διαδικτύου από την αμερικανική υπηρεσία NSA, η οποία δημιουργήθηκε από τον Τρούμαν το 1952 προκειμένου να συλλέγει πληροφορίες στρατιωτικού χαρακτήρα. Υπενθυμίζουμε τα χιλιάδες διαβαθμισμένα έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν από το Wikileaks , αποδεικνύοντας πως όχι μόνο υπάρχουν συνομωσίες αλλά ότι οι Αμερικανοί διπλωμάτες λειτουργούν και ως κατάσκοποι, αφού καλούνται να προμηθεύσουν την υπηρεσία IC(Intelligence Community), που περιλαμβάνει 17 μυστικές υπηρεσίες μεταξύ των οποίων τη CIA και την NSA με δεδομένα ακόμα και αυτά που αφορούν το DNA αλλοεθνών διπλωματών! Αλλά όσο εκπλήσσονται με την υπόθεση NSA ξεχνούν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα ψήφισε διάταξη για τον έλεγχο του διαδικτύου (αποκάλυψη των New York Times το 2010). Σύμφωνα με αυτή επιβλήθηκε σε όλες τις ιδιωτικές εταιρίες επικοινωνίας να είναι συμβατές με τα συστήματα παρακολούθησης των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας. Συνεπώς, η Microsoft, το Google, το Yahoo, το Facebook, το Skyp, ακόμα και το Blackberry διαφοροποίησαν τον τρόπο λειτουργίας τους έτσι ώστε το FBI και η NSA να μπορούν να ακούν και να βλέπουν ό,τι επικοινωνείται σ’ αυτά. Μέχρι πρότινος στις ΗΠΑ παρεχόταν η δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες να ελέγχουν μέσω ειδικών «παραθύρων» τους χρήστες του διαδικτύου. Αλλά ο έλεγχος κινούνταν στα όρια της παρανομίας. Γι’ αυτό η κυβέρνηση Ομπάμα νομιμοποίησε απολύτως την παρακολούθηση. Η NSA επιτηρεί, τώρα, τους πάντες και τα πάντα χάρη στο δίκτυο δορυφόρων, τις θυγατρικές της υπηρεσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη και τους σέρβερ των μεγάλων ιντερνετικών δικτύων. Η NSA, μάλιστα, είχε εμπλακεί και στην υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών στην Ελλάδα. Και τότε αλλά και όταν οι γερουσιαστές Widen και Udall υπέβαλαν ερωτήσεις για τις παρακολουθήσεις από την NSA οι απαντήσεις της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν αρνητικές. Το ίδιο έλεγαν και οι εταιρείες, όπως η Microsoft που διαφήμιζε την ασφάλεια των δεδομένων των πελατών της. Κι όμως οι παρακολουθήσεις εγένοντο. Έτσι, για μία ακόμη φορά τίθεται το θέμα της ελευθερίας στις επικοινωνίες αλλά και της παραβίασης του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων, καθώς και για το αν η πληροφορική θα καταστεί ένας νέος ολοκληρωτισμός. Το ζήτημα της κοινωνικής επιτήρησης το έθεσε πρώτος ο Φουκώ, ενώ της πληροφορικής επιτήρησης ο Βιριλιό. Είναι άραγε δικαιολογημένοι οι φόβοι ενός νέου ολοκληρωτισμού; «Ναι», απαντούσε ο Π. Βιριλιό (στο βιβλίο του: Η πληροφορική βόμβα), «αλλά αυτό δεν είναι ορατό αν βλέπει κανείς μόνο το ιντερνέτ». Με την NSA οι ΗΠΑ ελέγχουν το συνολικό σύστημα των λεωφόρων της πληροφορίας και όχι μόνο ένα μέρος του. Ακριβώς, αυτό το τεχνο-σύστημα στρατηγικής επικοινωνίας είναι εκείνο το οποίο φέρει αφ’ εαυτού το «συστημικό κίνδυνο μιας αλυσιδωτής αντίδρασης των καταστροφών». Πιο συγκεκριμένα, «Μετά την ατομική βόμβα και την ενεργοποίηση επί σαράντα χρόνια μιας γενικευμένης πυρηνικής αποτροπής, η πληροφορική βόμβα… θα απαιτήσει πολύ σύντομα την εγκαθίδρυση μιας νέου τύπου αποτροπής, κοινωνικής τούτη τη φορά, με την τοποθέτηση «αυτόματων διακοπτών» που θα μπορούν να σταματούν την υπερθέρμανση και, πιθανόν, τη διάσπαση του κοινωνικού πυρήνα των εθνών». Η ζήτηση αυτών των «αυτόματων διακοπτών» διαμορφώνεται, σήμερα, στη γειτονιά μας και σε ολόκληρο τον κόσμο.