Ένα στέλεχος της «Μπούντεσμπανκ» εκδίδει βιβλίο με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς για τους Εβραίους, τους Τούρκους και τους Άραβες. Ένας «υπερ-ορθόδοξος» ραβίνος, ο Ο. Γιοσέφ στο κήρυγμά του επιτίθεται εναντίον του Μαχμούντ Αμπάς και όλων των Παλαιστινίων. Στις ΗΠΑ, μπροστά στο μνημείο του Αβραάμ Λίνκολ -εκεί όπου ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε στις 28 Αυγούστου 1963 το περίφημο «Έχω ένα όνειρο…»- και ενώπιον δεκάδων χιλιάδων υπερ-συντηρητικών Αμερικανών ο σχολιαστής του FOX NEWS, Γκλεν Μπεκ, και η Σάρα Πέιλιν κατηγορούν τον Ομπάμα για ρατσισμό εναντίον των λευκών! Το μίσος, λοιπόν, παντού. Ο ρατσισμός παντού. Αλλά από τι τρέφεται το μίσος του τραπεζικού στελέχους, του ραβίνου, του Μπεκ και της Σάρας Πέιλιν; «Το μίσος, όπως και η αγάπη, τρέφονται με τα πιο μικρά πράγματα…» σημείωνε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Πρόκειται άραγε περί αυτού; Εν προκειμένω όχι. Εδώ δεν ισχύει η περίπτωση του Μερσώ(Α. Καμύ) που θα επανασυνθέσει τον αποδομημένο λόγω του ξεριζωμού και της μοναξιάς εαυτό του μέσα από το μίσος των άλλων. Ναι, ο Μερσώ μισεί «για να μην αισθάνεται μόνος», αλλά ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον πλανήτη, σήμερα, ένας ινδιάνος στο βραζιλιάνικο τμήμα του Αμαζονίου, αυτός που είναι ο τελευταίος άνθρωπος της φυλής του, συνυπάρχει με τα άγρια ζώα χωρίς να έχει την ανάγκη να μισεί. Τι γεννάει λοιπόν το μίσος; Παραδόξως ο πολιτισμός.
Η Τζούλια Κρίστεβα, όπως σημειώναμε χθες, διατρέχοντας όλες τις ιστορικές αντιλήψεις των διαφόρων συστημάτων που αφορούν τον «ξένο» και εμπεριέχονται στον στωικισμό, τον ιουδαϊσμό, το χριστιανισμό και τον ανθρωπισμό του Διαφωτισμού καταλήγει πως η ξενοφοβία των ημερών μας αντλεί την έντασή της από την κρίση των ηθικών και θρησκευτικών συστημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γκλεν Μπεκ λέει στους χιλιάδες συγκεντρωμένους στο μνημείο του Λίνκολν: «Σήμερα, η Αμερική αρχίζει να επιστρέφει στο Θεό». Φοβούμαστε ότι ενίοτε και ο Θεός γίνεται ο καθρέφτης μας, δηλαδή ένας ρατσιστής, ένα Υπερεγώ που νομιμοποιεί τα εγκλήματά μας. Αν, όμως, όλοι, σήμερα, είμαστε ξένοι και ρατσιστές ο ένας για τον άλλο, μπορούμε να μη πεθάνουμε από μίσος –δαγκώνοντας ενδεχομένως ακόμη και τη γλώσσα μας; Μπορούμε να ζήσουμε εν Αγάπη και με Αγάπη; Μπορούμε, αρκεί να δούμε την ξενότητα σαν ένα ταξίδι στην ξενότητα του άλλου και του αποξενωμένου εαυτού μας, με πυξίδα μία ηθική του σεβασμού για το ασυμβίβαστο. Διότι το ξένο είναι μέσα μας, είναι ο άλλος μας εαυτός. Γιατί όλοι είμαστε ξένοι. Κι αν είμαστε κι εμείς ξένοι, αν δούμε και υπ’ αυτή την οπτική τον εαυτό μας, τότε δεν θα υπάρχουν ξένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου