Την ώρα που ο πρωθυπουργός και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έδιναν μία κακοσκηνοθετημένη παράσταση αισιοδοξίας, μιλώντας για την επίτευξη των πρώτων μεγάλων στόχων, την εγκατάλειψη του φαύλου κύκλου και την εισαγωγή της ελληνικής οικονομίας στον… ενάρετο κύκλο, την ώρα που οι κυρίες της κρατικής ραδιοτηλοψίας μετέδιδαν έμπλεες ενθουσιασμού τα θετικά νέα της έγκρισης της δεύτερης δόσης του δανείου από την τρόικα, την ίδια ώρα η υπερεθνική «δύναμη κατοχής» -αφού αυτή αποφασίζει για τα καίρια και τα μεγάλα- άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο της λήψης και νέων μέτρων, διαψεύδοντας την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της, που έλεγαν πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Εν άλλοις λόγοις, η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων μέτρων λιτότητας που επέβαλε το περίφημο μνημό-νιο, αντί να οδηγήσει σε αναθεώρησή του, οδηγεί σε σκληρότερα μέτρα, που θα αποτελειώσουν τους καταναλωτές, την αγορά –συγκεκριμένα τους μικρομεσαίους- και εντέλει την Ελλάδα. Για «σπιράλ θανάτου» γράφει το γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπήγκελ». Για «δίνη θανάτου» έγραφε παλαιότερα ο Τζορτζ Σόρος, περιγράφοντας το φαύλο κύκλο της ύφεσης, αφού μειώνοντας της δημόσιες δαπάνες για να μειώσεις το δημόσιο έλλειμμα, μεγεθύνεις την ύφεση. Το κλειδί από την άλλη πλευρά για την έξοδο από την ύφεση είναι η Ανάπτυξη, αλλά για να υπάρξει ανάπτυξη χρειάζονται δημόσιες επενδύσεις. Οι δημόσιες επενδύσεις όμως αυξάνουν το έλλειμμα. Συνεπώς μπρος έλλειμμα και πίσω ύφεση! Αυτή είναι η άλυτη αντίφαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που εξακολουθεί να είναι κυρίαρχος στην ΕΕ. Υπενθυμίζουμε ότι ο Ομπάμα αδιαφόρησε για το μέγεθος του ελλείμματος, ρίχνοντας το βάρος στην ανάπτυξη. Και τούτο γιατί με την αύξηση των εσόδων λόγω της ανάπτυξης θα μειώσει και το έλλειμμα. Όμως αυτή είναι η κεϋνσιανή συνταγή την οποία απεχθάνονται οι νεοφιλελεύθεροι.
Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί άκριτα και αδιαπραγμάτευτα την ήδη χρεοκοπημένη συνταγή του ΔΝΤ και της τρόικας. Αλλά χειρότερο έγκλημα από την καταστροφή σε ό,τι απέμεινε από την ελληνική οικονομία είναι η διακήρυξη του περιορισμού της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας μας ως αναγκαίας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός απ’ αυτόν, καθώς παραπέμπει στις χειρότερες μορφές γραικυλισμού. Όμως, ποιος είναι ο γραικύλος; Είναι οι «πάνω»: Οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες, μεγαλοδημοσιογράφοι και διαμορφωτές της κοινής γνώμης; Όχι. Αυτοί δεν ανήκουν πλέον στην Ελλάδα, αλλά σε μία παγκόσμια ελίτ που υπερίπταται και κάνει κύκλους πάνω από τον πλανήτη, έχοντας ως πατρίδα της είτε την έδρα off shore εταιριών είτε τα σαλέ των Άλπεων και τα γκαλά της Νέας Υόρκης. Πρόκειται γι’ αυτούς που ένας Αμερικανός λογοτέχνης χαρακτήριζε χειρότερους κι από τα κογιότ. Τότε ποιοι είναι οι Γραικύλοι; Γραικύλοι είναι οι εντόπιοι, όσοι αισθάνονται και έχουν ως πατρίδα τους τη χώρα τούτη και δεν αντιδρούν στον εξευτελισμό και στον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας. Γιατί η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην αντιδράς στην αδικία είτε αυτή είναι ατομική είτε είναι συλλογική. Γραικύλοι, συνεπώς, είναι «οι κάτω»: Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, όσοι γενικά ζουν εντίμως και πληρώνουν πάντα τους νόμιμους φόρους τους, όλοι εκείνοι που υφίστανται αλλεπάλληλες λιτότητες αρχικά στο όνομα του παραδείσου μέλλοντος, ύστερα στο όνομα της ΟΝΕ (ευρωζώνης) και τώρα στο όνομα της σωτηρίας της χώρας. Γραικύλοι είναι αυτοί που διαφθάρηκαν χωρίς αντίσταση κι έγιναν αρχικά «μέτοχοι» του χρηματιστηρίου κι ύστερα ορατοί, δηλαδή «κάποιοι» με δανεικά σπίτια και τζιπ. Ποιος τους δάνεισε; Ποιος δάνεισε το ελληνικό δημόσιο; Εκτός από τους ξένους «επενδυτές», οι μεγαλύτεροι δανειστές είναι οι ελληνικές τράπεζες. Που πήγαν τα τεράστια κέρδη τους; Στην Goldman Sachs αλλά και σε τοξικά ομόλογα. Που πήγαν και τα 35 δις ευρώ που τώρα μας λείπουν; Άγνωστο. Εκείνο που είναι γνωστό είναι πως θα ξαναπληρώσουμε. Γιατί πληρώνουμε την αμαρτία μας της μη αντίδρασης στον εξευτελισμό μας.
Μικρομεσαίοι
Ο Πωλ Κρούγκμαν, ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος, έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη τη νοσταλγία του για την Αμερική της δεκαετίας του 1960, τότε που κυριαρχούσαν οι μεσαίες τάξεις, τότε που η υλική απόσταση πλούσιων και μη πλούσιων δεν ήταν αβυσσαλέα, όπως είναι σήμερα. Με άλλα λόγια η πολιτική του Μνημονίου, που επέβαλε η τρόικα, δεν είναι λάθος για όλους, αλλά μόνο για τους μικρομεσαίους και τους μισθωτούς. Εκείνοι που καταστρέφονται είναι οι μισθωτοί και οι μικρομεσαίοι, εκείνοι που εξαρτώνται άμεσα από την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών καθώς και την τραπεζική ρευστότητα. Η καταστροφή των μικρομεσαίων θα έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση κεφαλαίου σε λίγα χέρια και την μεγέθυνση της απόστασης μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών, δημιουργώντας στην ελληνική οικονομία ολιγοπωλιακές καταστάσεις και στην ελληνική κοινωνία και πολιτεία ολιγαρχικές. Το ολιγαρχικό φαινόμενο ως πολιτικό δεν θα είναι πρωτόγνωρο στα ελληνικά δεδομένα, αλλά ο συνδυασμός ολιγοπωλιακού και ολιγαρχικού δεν γνωρίζουμε τι αντιδημοκρατικές εκφάνσεις μπορεί να έχει. Κι αυτό επιτείνεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία αντίδραση ούτε πολιτική ούτε πολιτική. Αυτό, όμως, θα καταδειχθεί με σαφήνεια στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου, όπου υπάρχει η ελπίδα αντίδρασης της κοινωνίας. Οψόμεθα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου