Η έσχατη λύση

Η «έσχατη λύση». Η προσφυγή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και το ΔΝΤ θα συμβεί σε «έσχατη λύση». Αλλά γιατί η «έσχατη λύση» παραπέμπει στην «τελική λύση»; Ως γνωστόν η «τελική λύση» αναφερόταν στην στρατηγική των ναζί για την εξολόθρευση των Εβραίων. Η φράση, συνεπώς, «έσχατη λύση» σε συμβολικό επίπεδο μας οδηγεί σε μία ανάλογου είδους αντιπαράθεση των σύγχρονων Γερμανών με τους αταβιστικά «κακούς Έλληνες»! Χθες, στο σκίτσο μιας γερμανικής εφημερίδας, η Μέρκελ έδερνε τον «κακό Έλληνα» Παπανδρέου, λέγοντας να μην ξαναβάλει χέρι στο πορτοφόλι του Γερμανού φορολογούμενου. Παραδόξως, εμείς οι… κακοί Έλληνες πολύ χαρήκαμε για τη συμφωνία. Γιατί άραγε; Είναι αλήθεια ότι η απόφαση του προέδρου της ΕΚΤ, Τρισέ, ήταν θετική καθώς εξασφάλιζε τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών. Η συμφωνία όμως Μέρκελ-Σαρκοζί είναι ασαφής για το πότε θα ενεργοποιείται ο μηχανισμός βοήθειας, και «απλώς καθησυχάζει τις αγορές» ότι δεν υπάρχει ρίσκο από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου(Le Monde). Άρα για να χαρούμε ή για να μη χαρούμε πρέπει να περιμένουμε αν θα πέσουν τα spread και τα επιτόκια την επόμενη φορά(σε λίγες μέρες) που θα βγει η Ελλάδα να δανειστεί. Στην περίπτωση που δεν πέσουν τα επιτόκια κάτω από τα τοκογλυφικά τους επίπεδα, θα δεχτεί άραγε το eurogroup ότι το επιτόκιο 6,25% είναι τοκογλυφικό; Άγνωστο.
Πέραν, όμως, του ελληνικού ενδιαφέροντος, υπάρχει και το γενικότερο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον καθώς η εμπλοκή του ΔΝΤ συνιστά μία πάρα πολύ μεγάλη ήττα του ευρώ καθώς αυτό απώλεσε τη συμβολική του δύναμη έναντι του δολαρίου. Γιατί, άραγε, φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο; Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde, ευθύνονται γι’ αυτό πρώτα η Ελλάδα και άλλες χώρες «τύπου Enron» και στη συνέχεια η Γερμανία της κ. Μέρκελ που ενέπλεξε το ΔΝΤ για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, για να δείξει δηλαδή στους Γερμανούς ότι δεν θα πληρώσουν μόνο οι Γερμανοί.

Φιλελληνισμός!!!

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν οφείλεται μόνο στις εγχώριες παθογένειες αλλά «κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται και στην κερδοσκοπία των αμερικάνικων τραπεζών» σημειώνει ο Laurent Lemire(AgoraVox), ο οποίος υπενθυμίζει ότι η στάση των Γερμανών και των Γάλλων ήταν ανάλογη και στον πόλεμο της εθνικής ανεξαρτησίας(1821-1832), όταν αναπτύχθηκε ένα ευρύτατο, ευρωπαϊκό κίνημα «φιλελληνισμού». Σήμερα, η Ελλάδα παλεύει για την οικονομική της ανεξαρτησία συνεχίζει ο αρθρογράφος. Ανάλογες αντιπαραθέσεις των δύο μοντέλων, του Γερμανικού(αυστηρή τήρηση των κανόνων των Συμφώνων Σταθερότητας) και του Γαλλικού(Αλληλεγγύη), γίνονται και με αφορμή τις προσωπικότητες των υπουργών Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε και της Γαλλίας Λαγκάρντ. Ο πρώτος δεν ήταν ποτέ «τόσο κεφάτος και χαρούμενος» όσο τώρα σύμφωνα με τους συνεργάτες του. Αλλά τι είναι αυτό που κάνει τον κ. Σόιμπλε να χαίρεται; Μήπως οι οδύνες της Ελλάδας; Ενδεχομένως. Επισημαίνεται, πάντως, ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κατάγεται από την προτεσταντική νοτιοδυτική Γερμανία. Διαδραματίζει, άραγε, σημαντικό ρόλο η θρησκεία και η κουλτούρα εν γένει στην πολιτική στάση ενός ηγέτη; Ασφαλώς. Όμως, η «εποχή του κενού»(Ζιλ Λιποβετσκί), του ακραίου ατομικιστικού εγωισμού(ο καθένας μόνος του) και του ηδονιστικού ναρκισσισμού καθώς και της αντικατάστασης των «στρατευμένων», συλλογικών λογικών από την αδιαφορία και την ατομική κατανάλωση, δεν είναι πολιτιστικό χαρακτηριστικό μόνο της γερμανικής κοινωνίας αλλά όλων των δυτικών «μετανεωτερικών» κοινωνιών. Μάλιστα, πριν η ελληνική κοινωνία γνωρίσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, γνώρισε την καταστροφή ενός θαυμάσιου πολιτισμού που δόξαζε το «Εμείς» και το συλλογικό, και αντικαταστάθηκε(βλέπε εκσυγχρονισμό) από τον ατομικό καταναλωτισμό, από ένα υπερφίαλο ατομικισμό, που απεμπολούσε κάθε μορφής δέσμευσης, κάθε «ιερό και όσιο». Πρώτα η Ελλάδα αλώθηκε πολιτιστικά και ύστερα οικονομικά.
Τώρα οι ίδιοι οι Έλληνες δεν είναι «φιλέλληνες». Γιατί η εθνική ταυτότητα και κάθε ταυτότητα δεν είναι κάτι στατικό αλλά κάτι που δημιουργείται και καταστρέφεται συνεχώς και αδιαλείπτως. Εμείς ανήκουμε στη δεύτερη περίπτωση. Γι’ αυτό, για να ξαναβρούμε το Πρόσωπό μας, για να μπορούμε να απαιτούμε την αλληλεγγύη των άλλων θα πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε εμείς ξανά την αλληλεγγύη και τη μέριμνα για έννοιες όπως συλλογικότητα, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, πατρίδα, ισότητα. Να ξανα-ανακαλύψουμε ότι ισότητα υπάρχει μόνον όταν μοιράζεται, ότι δεν είναι παρά η μοιρασμένη ποιότητα μιας κοινωνία. Γι’ αυτό το θέμα της δικαιοσύνης των κυβερνητικών «μέτρων» είναι πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από ό,τι νομίζεται.

αδικος θάνατος

Τη φωνή της ίσως την ακούσατε στο ράδιο της ΕΡΤ, τη φωνή του συζύγου της την άκουγε μόνο εκείνη. Μεγάλης ηλικίας πλέον και οι δύο, με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, έτσι που την τελευταία λέξη ή θα την έλεγε ο αργός, αναξιοπρεπής θάνατος ή η δική τους αξιοπρεπής και γενναία απόφαση. «Ό,τι έκανα το έκανα για να μη λέει την τελευταία λέξη ο θάνατος», έλεγε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (Γ. Μπαχ, Βίοι αγίων). Όλοι εντρυφούν στη μελέτη του θανάτου, λέει ο Καφάογλου στη Μελισσάνθη, με στόχο να τον νικήσουν. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάποια μελέτη αλλά για την τελική πράξη της τραγωδίας. Ο άνδρας θα σκοτώσει την γυναίκα, θα αφήσει στους αγαπημένους τις πρέπουσες εξηγήσεις για την ενέργεια σ’ ένα χαρτί, και θα βουτήξει πάνω στο μαχαίρι που στέριωσε στο πάτωμα. Οι δύο ηλικιωμένοι πέρασαν χέρι χέρι στην άλλη όχθη μένοντας στο ύψος της αξιοπρεπούς τους ζωής. Όμως δεν συνέβη το ίδιο με ένα μωρό, ένα παιδί 12 μηνών που χάθηκε γιατί δεν υπήρχε παιδίατρος στα νοσοκομεία της περιοχής του. Θυμάμαι τον Αλμπέρ Καμύ να σημαδεύεται από το θάνατο, όταν το 1930 θα προσβληθεί από φυματίωση. Η ασθένεια για την εποχή εκείνη σήμαινε «ότι είσαι νεκρός στα μάτια του κόσμου». Εδώ ο θάνατος χτυπάει έναν δεκαεφτάχρονο, ένα παιδί, που δεν έχει προλάβει ακόμα να βιώσει το χρόνο και τις αναφορικότητές του, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αύριο είναι ο θάνατος. «Αυτή η οριστική πλευρά του γεγονότος αποτελεί το περιεχόμενο του παράλογου συναισθήματος». Αυτά έγραφε ο Καμύ. Αλλά ποιο τάχα μπορεί να είναι το νόημα της ζωής ενός αυριανού νεκρού; Η υπεκφυγή-ελπίδα μιας άλλης ζωής ή η μεταθανάτια δικαίωση στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας; Ούτε η αυτοκτονία ούτε η ελπίδα αλλά ούτε και τα άγονα παιχνίδια πάνω σε μεγάλες αθλιότητες απαντά ο Καμύ. Η παράλογη συνείδηση πρέπει να ξεπεραστεί. Δεν υπαγορεύει αφ’ εαυτής κανένα κανόνα δράσης. Υποθάλπει, όμως, την ανταρσία. «Ζειν, σημαίνει να ζεις το παράλογο», να ζεις χωρίς επαύριο, να απολαμβάνεις τη στιγμή και με όλες σου τις αισθήσεις να απολαμβάνεις τον πλούτο του κόσμου. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι να ζεις σκεπτόμενος. Και «Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να κατευθύνω τη συνείδησή μου, να δημιουργώ με κάθε ιδέα και με κάθε εικόνα, όπως ο Προυστ, έναν τόπο προνομιακό…» (Ο Μύθος του Σίσυφου).

Η τρομοκρατία των "πάνω"

Ένα αόρατο «άστρο του θανάτου» που δεν κατάφερε να γίνει ήλιος και το οποίο αποκλήθηκε «Νέμεσις», «πυροβολεί» με κομήτες τη Γη. Αυτό λένε οι επιστήμονες. Πως όμως «βλέπουν» ένα αόρατο άστρο; Από τις εκδηλώσεις του, ήτοι από τους κομήτες του. Πως όμως να χαρακτηρίσει κανείς τους ανθρώπους(παίκτες) στο «παιγνίδι του θανάτου», ένα τηλεοπτικό παιγνίδι, οι οποίοι στέλνουν θανατηφόρες δόσεις ηλεκτροσόκ σ’ ένα «θύμα»; Ενδεχομένως ανθρωποειδή. Τον δε πολιτισμό που εκπέμπει διασκεδάσεις αυτού του είδους «πολιτισμό του θανάτου». Ο Νηλ Πόστμαν μιλούσε για τη «διασκέδαση μέχρι θανάτου», αλλά εδώ έχουμε τον πολιτισμό του θανάτου, έναν πολιτισμό που δεν αφορά ανθρώπους αλλά ζόμπι και απέθαντους.
Ως γνωστόν κάθε πολιτισμός θεσπίζει τις δικές τους αξίες και παιδεύει τα άτομα σε συνάρτηση με αυτές. Ο σύγχρονος πολιτισμός μέσα στον οποίο θα μεγαλώσει ένα παιδί είναι ο πολιτισμός του θανάτου. Δείτε τα παιγνίδια που παίζουν τα παιδιά μας και την οικείωσή του με το θάνατο. Όχι το δικό τους αλλά των άλλων. Συνεπώς με το φόνο.
Μπορεί να ανατρέχει κανείς αυτή την πολιτιστική συνθήκη που επιβάλλεται μέσω της τηλεόρασης αλλά και μέσω του διαδικτύου; Δύσκολο. Γιατί κανείς δεν αμφισβητεί το κέρδος που προσπορίζει ο κανιβαλικός πολιτισμός σε συνδυασμό με την επ’ άπειρον συσσώρευση πλούτου και δύναμης. Αλλά αξίζει να δει κανείς τι έχει να ανατρέψει, ποια είναι η καθημερινότητα και οι «λαϊκές συνήθειες» που καλείται να αναμετρηθεί. Το ισχύον πολιτιστικό σύστημα διαθέτει έναν αρμονικό συνδυασμό νηστείας, αποχής και εκτονωτικού ξεσαλώματος, τη Σαρακοστή της εγκράτειας και το Καρναβάλι της παγανίζουσας ακολασίας, ένα σύστημα που συνδυάζει την ελευθεριότητα για τους πλούσιους (πολυγαμία) και τον περιορισμό για τους φτωχούς(μονογαμία). Δεν είναι τυχαίο ότι το προπατορικό αμάρτημα ενώ αρχικά ήταν μία παράβαση αλαζονείας και της περιέργειας(γνώσης) στη συνέχεια έγινε ένα «σεξουαλικό έγκλημα» με στόχο τον έλεγχο της σεξουαλικότητας και του σώματος(το μεγάλο θύμα είναι η γυναίκα, η μεγάλη «βουβή της ιστορίας»). Στις μέρες μας «γιορτάζουμε» τη Σαρακοστή της εγκράτειας, άλλως πως της λιτότητας είτε αυτή προέρχεται από τη Σκύλα της ΕΕ είτε από τη Χάρυβδη του ΔΝΤ. Μόνο που η Σαρακοστή αυτή για πρώτη φορά δεν έχει ως τέλος τη Γιορτή, την Ανάσταση, την αφθονία. Για πρώτη φορά η Σαρακοστή επιβάλλεται όχι ως εναλλαγή με την «ακολασία» αλλά ως ο τρόμος της καταστροφής και του θανάτου!

Τηλε-χυδαιότητα

Ταπείνωση για ορεκτικό, κρέας και αίμα ως κυρίως πιάτο και πορνογραφία ως επιδόρπιο. Αυτό είναι το καθημερινό τηλεοπτικό μενού, που παραπέμπει στα όργια της ταινίας Σαλό ή στα όργια του Ντε Σαντ, εκεί όπου θύτες και θύματα βρίσκονται σε πλήρη συνενοχή, σε πλήρη σύμμιξη μέσα στο ίδιο μαρτύριο. Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς εσχάτως βρίσκομαι συνεχώς ενώπιον της γενίκευσης σύμφωνα με την οποία «όλοι φταίμε» για την κρίση. Διαπιστώνω δε πως το πρόβλημα στον καιρό της κρίσης δεν είναι τόσο οι ουσιαστικές αλλά κυρίως οι συμβολικές ανισότητες. Διότι το μαρτύριο δεν το έχουν τόσο οι «πάνω» όσο οι «μεσαίοι», αυτοί οι οποίοι στον καιρό της «ευημερίας», αγοράζοντας σύμβολα και σημεία, όπως ένα πολλών αλόγων αυτοκίνητο, είχαν εξαλείψει πρόσκαιρα την ανισότητά τους με τους «πάνω». Τους βλέπω τώρα αποστερημένους από το συμβολικό τους κεφάλαιο, το οποίο αντικαθιστούν με την πορνογραφία! Ήδη βλέπω δύο κυρίες να αναπαράγουν τηλεοπτικά την «πορνοταινία» της μίας εξ αυτών. Τις βλέπω και θυμάμαι τον Μποντριγιάρ να λέει πως το πορνό είναι το «Τρίπτυχο της χαίνουσας σχισμής, της ευχαρίστησης και της σημασίας», ότι «Εφεξής η γυναίκα θα τέρπεται και θα ξέρει γιατί», πως ολόκληρη η θηλυκότητα θα καταστεί ορατή και η γυναίκα θα γίνει έμβλημα της ηδονής, ενώ η ηδονή θα γίνει έμβλημα της σεξουαλικότητας». Πάνω απ’ όλα δεν θα υπάρχει «Καμία αβεβαιότητα, κανένα μυστικό». Και από εδώ ακριβώς «αρχίζει η ριζική χυδαιότητα». Γιατί η εξάλειψη κάθε μυστικού, κάθε αβεβαιότητας αφαιρούν τη σαγήνη, αυτό που κάποτε αποκαλούνταν γοητεία, και απομένει το γυμνό κρέας, η χυδαία εκδοχή μιας άψυχης κούκλας. Αυτή η κούκλα, αυτό το τέχνημα, το «τεχνολογικό προϊόν ενός μηχανοστασίου σωμάτων» δεν συναντά πια το άρρεν –το αρσενικό πρόσωπο- αλλά ένα νεκρό αντικείμενο. Έτσι, χάνονται τα σύμβολα της γητειάς και τα τελετουργικά του έρωτα, χάνεται και το παιχνίδι, μα προπάντων η Γυναίκα παύει «να δανείζεται απ’ όλες τις τέχνες τα μέσα για να υψωθεί πάνω απ’ τη φύση, ώστε να σκλαβώνει καλύτερα τις καρδιές και να συναρπάζει τα πνεύματα», όπως έγραφε ο Μπωντλαίρ. Μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση των ρόλων και την απώλεια του Προσώπου, οι «μεσαίοι», άντρες και γυναίκες, θεατές και δρώντες, έχουν χάσει την ορατότητάς τους, και χωρίς φαίνεσθαι πλέον δεν Είναι, πάρεξ χαίνουσες σχισμές, που οδύρονται για την αναπηρία τους. Δεν είναι πάρεξ ακρωτηριασμένοι φαλλοί. Γιατί εντέλει η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και πολιτιστική καθώς και ανθρωπολογική.

Γερμανικός φασισμός

Οι Ευρωπαίοι αρχίζουν πλέον να αντιλαμβάνονται τον γερμανικό φασισμό. Όχι δεν τον αποκαλούν ακόμα φασισμό, αλλά πρόβλημα! «Υπάρχει ένα γερμανικό πρόβλημα στην Ευρώπη» γράφει η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα; Ότι η Γερμανική ηγεσία έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την κοινοτική αλληλεγγύη και με πρόσχημα την οικονομική κρίση έχει μειώσει την αγοραστική δύναμη των Γερμανών εργαζομένων στο όνομα του ανταγωνισμού, «κλείνοντας», έτσι, την αγορά της στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ η ίδια αύξησε κατακόρυφα της εξαγωγές της, γονατίζοντας κυριολεκτικά τα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Σ’ αυτό ευνοήθηκε και από το ευρώ που είναι πολύ πιο αδύνατο σε σχέση με το παλαιό γερμανικό μάρκο, ενώ από τις χώρες της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, εξέλειπε το παραδοσιακό εργαλείο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης που είναι η υποτίμηση του νομίσματος. Αλλά ακόμη χειρότερα, η Γερμανική ηγεσία μ’ έναν άκρως αυταρχικό και σχεδόν φασιστικό τρόπο διέπεται από την «παράλογη ιδέα», όπως τη χαρακτηρίζει η Le Monde, «ότι όλος ο κόσμος οφείλει να μοιάσει στη Γερμανία, υιοθετώντας το μοντέλο της». Με άλλα λόγια, οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι λαοί –τόσο οι «πάνω» όσο και οι «κάτω»- πρέπει να γίνουν κατά ένα τρόπο «Γερμανοί»! Αυτό, όμως, δεν απέχει από αυτό που σύμφωνα με τη Τζούλια Κρίστεβα χαρακτήριζε τους ναζί, οι οποίοι ανήγαγαν σε μοναδική παγκόσμια αξία τη δική τους εθνική κουλτούρα, το δικό τους τρόπο σκέψης και ζωής, αρνούμενες το σεβασμό στους τρόπους των άλλων λαών και την κατακτημένη διιστορική αξιοπρέπειά τους. Γι’ αυτό ο ναζισμός και ο φασισμός είναι εδώ. Γιατί όπως έλεγε ο Πρίμο Λεβί «ο φασισμός προϋπήρχε του Χίτλερ και του Μουσολίνι και εξακολουθεί να υπάρχει, έκδηλα ή άδηλα, και μετά την ήττα τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...». Μπορεί να συμβεί κάτι άλλο; Αυτό που προτείνει η γαλλική εφημερίδα, ότι δηλαδή η Γερμανία «οφείλει να μοιάσει στις άλλες χώρες». Μάλλον δύσκολο…

Έλεγχος σκέψης

Δεν είναι τυχαία η αντίδραση των Ευρωπαίων στην «απειλή» της Ελλάδας ότι θα καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην περίπτωση που οι Βρυξέλλες συνεχίσουν την παρελκυστική πολιτική τους σχετικά με την οικονομική στήριξη της χώρας μας. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πεταλωτής χρειάστηκε, χθες, να επισείσει και πάλι το φόβητρο της προσφυγής στο ΔΝΤ. Αλλά γιατί οι ευρωπαϊκές ελίτ φοβούνται τόσο πολύ ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Διότι αυτή τη στιγμή λαμβάνει χώρα ένας «πόλεμος θέσεων» στην παγκόσμια σκακιέρα μεταξύ των ΗΠΑ, της Κίνας και της ΕΕ. Συγκεκριμένα, οι Αμερικανοί με αιχμή του δόρατος το ΔΝΤ δημιουργούν ένα μπλοκ από υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση. Η Γερμανία από την πλευρά της ελέγχει το μπλοκ των χωρών της ΕΕ με τρόπο που είναι πάρα πολύ επαχθής καθώς είναι πολύ μεγάλο το εμπορικό πλεόνασμά της σε βάρος των ευρωπαϊκών χωρών, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι αλληλέγγυες(δεν είναι τυχαία η επίθεση της γαλλίδας υπουργού Οικονομικών εναντίον της Γερμανίας). Γι’ αυτό οι φυγόκεντρες τάσεις από την Ευρώπη προς το ΔΝΤ αρχίζουν να γίνονται ισχυρές στο βαθμό που η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου παραπέμπεται από τους Γερμανούς στο απώτερο μέλλον. Το τρίτο μπλοκ, που αντιτίθεται ισχυρά κυρίως σ’ αυτό των ΗΠΑ, είναι της Κίνας και των εσχάτως εκβιομηχανισμένων χωρών που είναι λιγότερο χρεωμένες και διαθέτουν πλουτοπαραγωγικές πηγές καθώς και μία μη επαρκώς στηριγμένη εσωτερική ζήτηση(η ανάπτυξη στην Κίνα για το 2010 θα είναι 8%!). Δεν είναι τυχαίες οι αντιδράσεις όταν φάνηκε ότι η Ελλάδα στρέφεται προς την Κίνα και αργότερα στο ΔΝΤ. Πολλοί εκτιμούν ότι ήδη βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν «ψυχρό πόλεμο» μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Τα πρώτα σημεία έντασης είναι η Υεμένη, η Ταϊβάν, το Θιβέτ και προπάντων το Ιράν. Στο τελευταίο έχει αρχίσει να αναπτύσσεται από τους Αμερικανούς και ο λεγόμενος «κυβερνο-πόλεμος». Τα αμερικανικά κονδύλια για τον πόλεμο αυτόν έχουν προϋπολογιστεί από την κυβέρνηση Ομπάμα. Εν τω μεταξύ, έχουν αρχίσει να συλλαμβάνονται στο Ιράν «κυβερνοδιαφωνούντες», ενώ και ο Τσάβες ζήτησε τον έλεγχο του διαδικτύου στη Βενεζουέλα. Σε όσους αυτά φαίνονται «περίεργα», τους παραπέμπουμε στον πρώτο «ψυχρό πόλεμο» και στο έγκλημα από τη CIA στην κωμόπολη της Γαλλίας Ποντ Σεντ Εσπρί, όπου πολλοί άνθρωποι πέθαναν, δεκάδες κλείστηκαν στα ψυχιατρεία και εκατοντάδες άρχισαν να παραληρούν, όταν Αμερικανοί πράκτορες έριξαν LSD στο αλεύρι, που έγινε ψωμί, στο «πλαίσιο απόρρητου πειράματος ελέγχου της σκέψης» σύμφωνα με τον Αμερικανό δημοσιογράφο Αλμπαρέλι. Γιατί άραγε ο λαχνός έπεσε σ’ αυτό το χωριό; Ίσως για τ’ όνομά του που σημαίνει «Γέφυρα Αγίου Πνεύματος»!

Big bank

Το Σύμπαν δημιουργήθηκε κατά μία εκδοχή από το Big bag. Η νέα οικονομική κρίση σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή θα λέγεται «big bank» και θα σημάνει την έκλειψη των μικρών τραπεζών! Ήδη στην Ελλάδα άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για τη χρεοκοπία μικρών τραπεζών, οι οποίες ως φήμες και μόνο μπορούν να αποτελέσουν την αιτία της καταστροφής τους, εκ του γεγονότος και μόνο ότι πολλοί καταθέτες θα αρχίσουν να αποσύρουν τα χρήματά τους. Η άποψη αυτή βασίζεται στην αντίληψη ότι οι οικονομικές κρίσεις δεν είναι κάποιες τυχαίες, ανεξέλεγκτες καταιγίδες, αλλά σταθμισμένα οικονομικά εγχειρήματα που πραγματοποιούνται από κάποιες παντοδύναμες, παγκόσμιου βεληνεκούς τράπεζες, όπως η Goldman Sachs. Ήδη από τον περασμένο Ιούλιο το αμερικανικό περιοδικό Rolling Stone δημοσίευσε ένα άρθρο για την G. S. σύμφωνα με το οποίο μερικά «κεφάλια» της τράπεζας αυτής συνέλαβαν και πραγματοποίησαν όλες τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις από το 1920 και εξής. Το ως άνω περιοδικό είναι απολύτως έγκυρο και σοβαρό για όποιον τολμήσει να εξακοντίσει τη γνωστή μομφή περί «συνομωσιολογικής προσέγγισης» των πραγμάτων. Εξάλλου, οι πασίγνωστες πλέον συναντήσεις των «κερδοσκόπων», όπως αυτή του Μανχάταν, αλλά και της μυστικής συνάντησης στις αρχές Φεβρουαρίου –σύμφωνα με τη Herald Sun- των επικεφαλής των Κεντρικών Τραπεζών όλου του κόσμου, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη συνεννοήσεων και κοινών ενεργειών. Αλλά πως τίθενται σε ενέργεια οι τεχνητές κρίσεις από την G.S.; Σχεδόν πάντα ακολουθείται η ίδια διαδικασία, με την τράπεζα να τίθεται στο κέντρο μία χρηματοπιστωτικής «φούσκας», εκδίδοντας εξεζητημένα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, όπως τα λεγόμενα τοξικά ομόλογα, δημιουργημένα εξ αρχής για να χρεοκοπήσουν. Η τράπεζα αυτή, στη συνέχεια, φροντίζει ώστε οι μικρο-μεσαίες τάξεις να επενδύσουν σ’ αυτά τα καταδικασμένα προϊόντα. Για να το πετύχει αυτό φθάνει στο σημείο να εξαγοράσει τις πολιτικές ελίτ και τους διαμορφωτές γνώμης των διαφόρων χωρών ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να θεωρηθούν επικίνδυνα τα τοξικά προϊόντα. Ακολούθως έχουμε το Big bank που σημαίνει το σπάσιμο της «φούσκας» και τη χρεοκοπία μικρών τραπεζών και μικρο-μεσαίων επενδυτών. Αφού όλος ο κόσμος πτωχεύσει, η τράπεζα θα προσφέρει τη «σωτηρία» της, δανείζοντας με τοκογλυφικά επιτόκια. Μάλιστα, το δημόσιο χρέος θα γίνει το «προσεχές πρόσχημα» επισήμαινε ο αρθρογράφος του αμερικανικού περιοδικού από τον περασμένο Ιούλιο. Βρισκόμαστε, άραγε, μπροστά σε μία νέα κρίση και το Big bank στην Ελλάδα; Σήμερα, ή το πολύ αύριο θα γνωρίσουμε αν αυτό θα συμβεί, αν δηλαδή οι πολιτικές ελίτ υπερεθνικών οργανισμών όπως η ΕΕ και η ευρωζώνη, για να είμαστε περισσότερο ακριβείς οι Γερμανοί, θα υλοποιήσουν ένα σχέδιο «άμυνας» της Ελλάδας και κατ’ επέκταση της ευρωζώνης.

Ελπίδα

«Όλοι φταίμε» ακούστηκε από τα τηλεοπτικά ηχεία, και δεν ήξερες αν ήταν για την οικονομική κρίση η γενίκευση ή για την πολιτιστική κατάντια του ελληνικού λαού, τον οποίο οι νεοβάρβαροι του χρήματος κρατούν χαυνωμένο, δείχνοντάς τον ύστερα ως τον υπαίτιο της κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας! Έτσι, συμβαίνει το παράδοξο να κραυγάζουν αυτοί που αφάνισαν τις πόλεις, το τοπίο και τη χώρα. Να εξαπολύουν μύδρους και μομφές αυτοί που μαζί με τις πόλεις κατέστρεψαν την ψυχή και τον χαρακτήρα των ανθρώπων της χώρας, βαφτίζοντάς τους όλους σε μια νύχτα επενδυτές της Σοφοκλέους και μετόχους του πλέον τυχοδιωκτικού και τζογαδόρικου καπιταλισμού. Να οιμώζουν για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας αυτοί που ανήγαγαν σε ύψιστες αξίες την απληστία, την ανοικτιρμοσύνη, την ατιμία, το ψέμα, την υποκρισία και τη χαμέρπεια. Να μυξοκλαίνε αυτοί οι οποίοι και σήμερα ακόμη ακούνε πνευματικότητα και βγάζουν πιστόλι, αυτοί που ύψωσαν στον ουρανό, ως ύψιστη αρετή, την επιχειρηματικότητα, την αποτελεσματικότητα της «μαύρης γάτας» και τη μέγιστη απόδοση του κέρδους, αυτοί που είδαν τον άνθρωπο ως το μέγεθος της κλιμακούμενης καταναλωτικής δαπάνης του, αυτοί που κοστολογούν ακόμη και τη ζωή, που έστειλαν στην εξορία της γραφικότητας τις τελευταίες αντιστάσεις, τους τελευταίους ανθρώπους της τιμιότητας, της έντιμης πολιτικής και του ήθους. Αυτοί που τώρα κρώζουν είναι αυτοί που εξευτέλισαν έννοιες όπως κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αναδεικνύοντας σε ύψιστη αρετή την ανταγωνιστικότητα και τον ατομικισμό, ενώ εξαφάνισαν το «γενικό καλό». Γιατί ο σημερινός κυρίαρχος πολιτισμός είναι συνυφασμένος με το νεοφιλελευθερισμό, με την πίστη στο «άγιο ρίσκο» (το χρηματιστηριακό ρίσκο) και την αρχή της αβεβαιότητας! Μόνο που την χασούρα την πληρώνουν πάντα τα πιόνια κι όχι οι παίκτες. Στο ανθρωπολογικό, μάλιστα. επίπεδο ο νεοφιλελευθερισμός πρότεινε τον πρωκτερωτικό άνθρωπο, τον άνθρωπο που μανιακά διαχέεται παντού, χωρίς όρια, με μοναδικό σκοπό το χρήμα. Τώρα το χρήμα μιλάει στον εαυτό του, νομιμοποιώντας τα πάντα, ακόμα και τον ζωντανό θάνατο ενός 23χρονου κοριτσιού σε απευθείας διακαναλική σύνδεση. Υπάρχει ελπίδα σωτηρίας; Υπάρχει λέει ο Τόμας Μπέρνχαρντ: «... να τους αφανίσουμε για να σωθούμε».

Η πίστη

Βδομάδες τώρα ολόκληρη η Γαλλία είναι συγκλονισμένη από την εικόνα της Παναγίας που «κλαίει», χύνοντας δάκρυα από ελαιόλαδο. Πλήθος πιστών προσέρχονται για να δουν το θέαμα και να προσκυνήσουν παρά το γεγονός ότι η εικόνα παραπέμπει στην Ορθόδοξη και όχι στην καθολική Εκκλησία. Πως εξηγείται το φαινόμενο; Οι θρησκευτικές πίστεις επανέρχονται για να καλύψουν οντολογικά αλλά και πολιτικά κενά, διατείνεται ο Ρεζίς Ντεμπρέ. Η προσφυγή στην πίστη είναι μια «υποκειμενική τρέλα», ένας τρόπος αποφυγής της τρέλας με τη δημιουργία μιας ελεγχόμενης «τρέλας», όπως όταν δημιουργούμε την «αντιπυρά» για να σταματήσουμε τη φωτιά, λέει ο Κίρκεγκορ. Επιπλέον, η πίστη μπορεί να είναι και το μελισόκερο, αυτό που βάζουν στα αυτιά τους οι άντρες του Οδυσσέα του Έζρα Πάουντ, ως άμυνα μπροστά στο ολοκληρωτικό κενό, που δεν αντέχεται. Αντί, συνεπώς, για την κατάρρευση και το τίποτα που οδηγούν στον ριζικό ψυχωτικό αυτισμό «επιλέγουμε κάτι». Αυτό το κάτι τι, που μπορεί να είναι μία θρησκευτική ή μία πολιτική πίστη, είναι εμποτισμένο με την (υπερ)απόλαυση των βεβαιοτήτων, που καταστρέφει αλλά και σώζει, αφού είναι το μόνο που παρέχει νόημα. Δεν θα άντεχα ούτε το χριστιανισμό ούτε τη ζωή χωρίς την «επί του Όρους Ομιλία» έλεγε ο Βόνεγκατ.
Αλλά πως η θρησκεία μπορεί να καλύπτει και τον ιεροεξεταστή και τον μάρτυρα, και την πορφύρα και το τζάκετ, και τον «πάνω», συντηρητικό κλήρο και τον επαναστάτη «κάτω» κλήρο; Αυτή η πολυσημία της θρησκείας αντιστοιχεί στην «πολύσημη κοινωνία» μας, απαντά ο Ρεζίς Ντεμπρέ, ο οποίος θεωρεί ότι μια κοινωνία χρειάζεται μια καταγωγή, ένα ιδεώδες, ένα τοτέμ, μια υπέρτατη αρχή, μια συνέχεια, μια αφήγηση, μια γενεαλογία, περισσότερο ή λιγότερο φανταστικές και τέλος μια εσωτερική ιεραρχία (το ιερό, το άβατο). Με άλλα λόγια η πίστη συμβάλει στη φαντασιακή κατασκευή του Εμείς, που μπορεί να είναι μια κοινότητα ή ένα έθνος. Όμως χρειάζονται αποστάσεις τόσο από τους φονταμενταλιστές όσο και από τους «αθεϊστές», όντας υπέρ μιας «έντιμης μεσότητας».
Τέλος, απέναντι στην ενοποιό κοινή θρησκευτική πίστη παρατίθεται η πίστη στην ανθρώπινη ιδιότητα, ή αλλιώς στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνδυασμένη με την εθνική ιδιοπροσωπία. Για τον Ντυρκέμ η «ιερότητα των προσώπων», τα ατομικά δικαιώματα και οι υποχρεώσεις έχουν γίνει σήμερα η σύγχρονη θρησκεία όπου «ο άνθρωπος είναι ταυτοχρόνως και πιστός και θεός». Αυτό είναι το αποκορύφωμα της ακραίας προτεσταντικής ατομικότητας που γεννήθηκε στα «γερμανικά δάση» και έχει εξαφανίσει ολοσχερώς το Εμείς, κάθε μορφή συλλογικότητας.

Υπέρ αργίας

«Όπλο της Ελλάδας είναι ο σύγχρονος πολιτισμός» επισημαίνει ο Κ. Γαβράς. Και ο τρόπος ζωής –η άμεση επικοινωνία, η αλληλεγγύη η ανθρωπιά- θα προσθέταμε, αυτός ακριβώς που μέμφονται ένιοι των βορειο-ευρωπαίων, κυρίως Γερμανοί, και τον οποίο αναζητούν μυριάδες εκ των συμπατριωτών τους. Δυστυχώς, όμως, ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός συντελείται μακριά από τους τηλεοπτικούς προβολείς που προτιμούν να φέγγουν τα πορνεία παρά ό,τι δημιουργείται αθόρυβα, ανεπαίσθητα, συλλογικά, ό,τι είναι τρόπος και ζωή. Ναι, αυτός ο πολιτισμός έχει ανάγκη προβολής. Γιατί μία μορφή τέχνης είναι και η τέχνη της ζωής, η τέχνη του οράν και του εράν, η μέθεξης του Εν με το Παν, του Εγώ με το Εμείς, γιατί ο πολιτισμός είναι ένα σύνολο πρακτικών, μια πλειάδα πίστεων, ακόμη κι ένας τρόπος σκέψης. Αυτός ο τρόπος σκέψης γίνεται και τρόπος ζωής, όταν συναντά τον «κοινοτισμό», τον κοινοτικό πολιτισμό με την έννοια των νέων συλλογικοτήτων, που αντιμάχονται τον ακραίο ναρκισσισμό και τον κανιβαλικό ανταγωνισμό, αυτόν που εκτρέφει το κράτος Λεβιάθαν, ο χομπσιανός, δυτικός πολιτισμός στην ακραία νεοφιλελεύθερη εκδοχή του. Γι’ αυτό όλοι όσοι εκ των βορειο-ευρωπαίων θέλουν να σώσουν την ψυχή τους βρίσκουν καταφύγιο στο Νότο, εκεί όπου υπάρχει ακόμα επικοινωνία, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια, λεβεντιά, το δώρο-γενναιοδωρία, εκεί όπου υφίστανται ακόμα τα υπολείμματα ενός κόσμου της ανθρωπιάς, της συμπόνιας, του συμπάσχειν και του συγχαίρειν. Γι’ αυτό η μεγαλύτερη επίθεση που δέχεται σήμερα η Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πολιτιστική. Και δεν αναφέρομαι στην ανάγκη εξάλειψης της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων, που προβάλλονται ως πρόβλημα –και είναι- αλλά στην απάλειψη σε ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική ιδιοσυγκρασία και τον ελληνικό τρόπο ζωής. Αναφέρομαι στις γιορτές(όπου από την αρχαιότητα ακόμη θυσιάζονταν το περίσσιο κι έτσι αποφεύγονταν η βία της συσσώρευσης), στις τελετουργίες του ανταμώματος, των θεσμών επικοινωνίας εντός του κόσμου και όχι εκτός. Η παράδοση αυτή, αυτός ο πολιτισμός που συνιστά μια εναλλακτική πρόταση στην άθλια συνθήκη του δυτικού ανθρώπου χτυπιέται σήμερα ως η αντι-ορθολογική παράδοση του αντιπαραγωγικού «τέττιγος»! Μόνο που εδώ η παράδοση έχει ρίζες αρχαίες και είναι μπολιασμένη με εκείνη την ευχή του Μ. Βασιλείου που έβλεπε την Κυριακή ως «Ημέρα του μέλλοντος αιώνος», τη δημιουργική αργία ως καθημερινότητα.

Μ. Γλέζος

Η βία του αστυνομικού εναντίον του συμβούλου της Εθνικής μας Αντίστασης κατά των Γερμανών, του Μανώλη Γλέζου, είναι η τυπική βία του αποκαλούμενου… απρόσωπου κρατικού μηχανισμού. Παρεμπιπτόντως, η ενέργεια του «οργάνου» ίσως και να ικανοποίησε τους κατιόντες των ναζιστών, που «φαντασιώνονται» σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Figaro την αγορά ελληνικών νησιών. Σημειωτέον ότι και το 1993 οι Γερμανοί μετά από την πρόταση δύο βουλευτών τους, «ονειρεύτηκαν» την αγορά της Μαγιόρκας από τους Ισπανούς! Αλλά πέραν τούτων, πώς άραγε να ερμηνεύσει κανείς τη βία που ασκήθηκε εναντίον του προέδρου της ΓΣΕΕ, του πρώτου τη τάξη συνδικαλιστή της Ελλάδας, από τους ίδιους τους εργαζόμενους-διαδηλωτές; Φαίνεται ότι ο κ. Παναγόπουλος έχει απολέσει την εμπιστοσύνη αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και κατόπιν τούτου οφείλει να παραιτηθεί. Αλλά γιατί τόση βία; Ναι, ασφαλώς η βία είναι παντού αλλά έχει πάντα ένα λόγο, ένα κίνητρο για να παραχθεί. Ποια βία άσκησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ; Όσοι κάνουν διάκριση σε ειρηνική και βίαιη διαμαρτυρία παραγνωρίζουν ότι η λεκτική αυτοδικία, ο ενστικτώδης εξορκισμός του «κακού» δεν αρκούν πάντοτε. Το περίφημο passage a l’ acte είναι το αποτέλεσμα της υπερχειλίζουσας οδύνης και της παρελκόμενης οργής, που είναι απαραίτητα ώστε να μην οδηγήσουν σε μια αβάσταχτη ηθική ακαμψία που θα επιφέρει η απώθηση ή ο εγκλωβισμός της οργής ή της απελπισίας. Εν προκειμένω, δηλαδή, η βία αποκαθιστά ένας είδος κοινωνικής ισορροπίας, ένα είδος κοινωνικής δικαιοσύνης, αφού συνιστά τη μοναδική τους κοινωνική και πολιτική διέξοδο. Εν άλλοις λόγοις, εδώ δεν ισχύει το «φιλοσοφούμε με το σφυρί» του Νίτσε, αλλά το πράττουμε το ρόπαλο και το καδρόνι.
Τελικά υπάρχει άλλος τρόπος πέραν της βίας; Μπορεί να βρεθεί η χαμένη αρμονία; Όχι όσο ισχύουν οι κανιβαλικές κοινωνικές σχέσεις, όσο υπάρχουν τα «μέτρα» που μας τρώνε τη ζωή και όσο ένα αυταρχικό κανονιστικό πλαίσιο προστατεύει το κενό και μας αφαιρεί κάθε ελπίδα.

Οι νεοφιλελεύθεροι

Σκληρά τα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά προς τι το σοκ; Η έκπληξη αφορά μόνο όσους έδωσαν πίστη στις προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ και του κ. Γιώργου Παπανδρέου, αφορά κι εκείνους που έδωσαν βάση στον παλαιό λαϊκό ου μην και σοσιαλιστικό χαρακτήρα του σημερινού κυβερνώντος κόμματος. Κανείς, όμως, δεν εξεπλάγη από εκείνους που θεωρούσαν ότι οι πολιτικές των δύο κομμάτων εξουσίας, ιδίως οι οικονομικές, δεν διαφοροποιούνται επ’ ουδενί. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν είναι γνωστό ότι αυτές διαμορφώνονται στις Βρυξέλλες. Τα νεοφιλελεύθερα, θατσερικού τύπου μέτρα, που έλαβε, συνεπώς, η κυβέρνηση, απλώς αντιστοιχούν στον πάγιο υπερ-νεοφιλελευθερισμό που επικρατεί στον πυρήνα της Ευρώπης, κυρίως στη Γερμανία. Γι’ αυτό το σοκ στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και σ’ εκείνους που το ψήφισαν είναι μεγάλο. Όσο για την αντίδραση του κ. Λοβέρδου, αυτή κινείται στην κατεύθυνση της «λεύκανσης» των μέτρων, ως εάν αυτά να μην έχουν πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα και να κινούνται στο πεδίο ενός αναγκαστικού «μονόδρομου». Κι όμως στην Ευρώπη «χαμογελούν» με την προσπάθεια του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του να ρίξουν όλο το βάρος για τη μείωση του ελλείμματος στο δημόσιο τομέα, όταν ο μεγάλος πλούτος βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα. Η επιλογή, άρα, των μισθωτών του δημοσίου και όχι των μεγάλων εισοδημάτων του ιδιωτικού τομέα χρωματίζουν πολιτικά και ιδεολογικά τα ληφθέντα από την κυβέρνηση μέτρα. Εξάλλου, η αντίδραση της Ευρώπης σε μια άλλου τύπου πολιτική που θα διακρίνονταν από κοινωνική δικαιοσύνη θα ήταν άμεση και σφοδρή. Το ίδιο συμβαίνει με την αποφυγή μείωσης έστω και κατά τι των εξοπλιστικών προγραμμάτων, καθώς οι Γερμανοί και οι Γάλλοι πιέζουν για να μας πωλήσουν αεροπλάνα και υποβρύχια, ακόμα κι αυτά που γέρνουν! Όλα τούτα δείχνουν την πλήρη υποταγή της χώρας μας σε μία Ευρώπη, που καθοδηγείται από τη Γερμανία και έχει νεοφιλελεύθερο στίγμα, κι έναν πρωτοφανή ιδιότυπο ρατσισμό εναντίον των Ελλήνων, που αποδεικνύει την εμμονή πολλών Γερμανών στην άρνηση της ελληνικής πολιτισμικής ιδιαιτερότητας, όπως συνέβαινε και με τους ναζιστές, σύμφωνα με τους οποίους, όποιος δεν αποδέχονταν την παγκοσμιότητα του γερμανικού πολιτισμού ήταν εχθρός!

Εποπτεία από ΔΝΤ

Η Wall Street Journal επανέρχεται στο δείπνο των «μεγάλων κερδοσκόπων» του περασμένου Δεκεμβρίου στο Μανχάταν και στη συμφωνία τους για την «πτώση» του ευρώ και την επίτευξη της απόλυτης ισοτιμίας του με το δολάριο. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι ο Τζόρτζ Σόρος, στοιχηματίζοντας στην πτώση του ευρώ, θα κερδίσει 200 εκατομμύρια δολάρια, επενδύοντας μόνο 10 εκατομμύρια δολάρια. Κατόπιν τούτου τίθεται το ερώτημα, «ο Σόρος είναι πίσω από την κερδοσκοπία κατά της Ελλάδας;»(AgoraVox). Αυτή η ερμηνεία της κατάστασης, αν και έχει επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα, παραμένει στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν εξηγεί την κρίση. Αντιθέτως, η άποψη του Ζακ Ατταλί μοιάζει ποιο πειστική. Σύμφωνα με τον γνωστό οικονομολόγο, από τη στιγμή που το G20 αποφάσισε στο Λονδίνο την έξοδο του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος(τράπεζες) από την κρίση μέσω των τεράστιων κρατικών ενισχύσεων, έχουμε τη μετατόπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία κατέστη πλέον κρίση των δημόσιων οικονομικών, ήτοι των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Ελλείμματα και χρέος έγιναν στοιχεία της κρίσης. Όχι όμως της κρίσης της πραγματικής οικονομίας αλλά της εικονικής, αφού η αναχρηματοδότηση του χρέους γίνεται πλέον με όρους υπερ-τοκογλυφικούς. Έτσι, οι περίφημες «αγορές» (τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης) άρχισαν να «στοιχηματίζουν» στην αδυναμία χωρών όπως η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα να αποκαταστήσουν τις ισορροπίες και να μην καταρρεύσουν. Στη συνέχεια, το στοίχημα θα είναι η εξαφάνιση του ευρώ, αφού αυτό δεν μπορεί να υπάρχει επί μακρόν χωρίς την χρηματοπιστωτική αλληλεγγύη των χωρών της ευρωζώνης. Τέλος, σύμφωνα πάντα με τον Ατταλί, θα έχουμε ξανά μία παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση καθώς το Χρήμα θα βρίσκεται πέρα και πάνω από την πραγματική παραγωγή του πλούτου. Συνεπώς, για τη σωτηρία δεν αρκεί η άμυνα στην κερδοσκοπία. Τι πρέπει τότε να γίνει; Εν προκειμένω κατατίθεται η πρόταση του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν που ζήτησε ώστε το ΔΝΤ να εποπτεύει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα με δικαίωμα παρέμβασης ακόμη και στους προϋπολογισμούς των διαφόρων κρατών ώστε να αποφεύγεται ο ανεξέλεγκτος δανεισμός τους. Ε, λοιπόν, τούτο υλοποιείται ήδη στην Ελλάδα!

Σοκ

Ένα πραγματικό ή τεχνητό γεγονός, όπως ένας πόλεμος, ένας σεισμός, ένας τυφώνας, το μεγάλο δημόσιο χρέος, η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας, το δημοσιονομικό έλλειμμα κ.ά., θεωρείται αξιοποιήσιμο, αφού το σοκ της κοινής γνώμης επιτρέπει την επιβολή αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων.
Ποιες συντάξεις, ποιο ασφαλιστικό, ποια κεκτημένα δικαιώματα και ποια οικονομία; Η ύφεση της αμερικανικής οικονομίας αλλά και της ευρωπαϊκής (Γερμανίας και Γαλλίας) πληρώνεται από τους Έλληνες, τους Ισπανούς και γενικά τους νότιους. Τούτο πιστοποιεί το τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας σήμερα έναντι της Ελλάδας και των άλλων χωρών. Αυτό σημαίνει ότι οι εξαγωγές της χώρας μας προς τη Γερμανία έχουν μειωθεί τραγικά. Η Naomi Klein στο βιβλίο της The Shock Doctrine. The Rise of Disaster Capitalism σημειώνει ότι πολλές κοινωνίες, εξουθενωμένες από διάφορες αιτίες, όπως η Ελλάδα από τις χρόνιες παθογένειές της αλλά και από την ύφεση των κεντρικών ευρωπαϊκών χωρών καθώς και από τις επιθέσεις των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, γίνονται το πεδίο εκμετάλλευσης από «άρπαγες» επενδυτές. Αυτό συνέβη με την καταστροφή της Νέας Ορλεάνης από τον τυφώνα Κατρίνα, με το τσουνάμι των νησιών της νοτιο-ανατολικής Ασίας, αλλά και με τον πόλεμο στο Ιράκ, το μακελειό της πλατείας Τιενανμεν κ.ά. Όσοι γλίτωσαν από το τσουνάμι και τους τυφώνες 5, δεν κατάφεραν να γλιτώσουν από το τσουνάμι και το σοκ του νεοφιλελευθερισμού, σημειώνει η Καναδή συγγραφέας. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έφταιξε η φύση για την καταστροφή, αλλά «η αποτυχία των κρατών και εκείνων που ωφελούνται απ’ αυτή, όπως η παγκόσμια τράπεζα, το διεθνές νομισματικό ταμείο και οι ΗΠΑ». Η Klein δεν αναφέρεται στην Ελλάδα καθώς όταν έγραφε το βιβλίο της το φαινόμενο των επιθέσεων εναντίον του ευρώ και του «αδύνατου κρίκου» του, της Ελλάδας, δεν είχε ακόμη εκδηλωθεί. Όμως, οι αναλογίες με τη «στρατηγική του σοκ» είναι μεγάλες καθώς και στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο, ο «εργασιακός μεσαίωνας» επιβάλλεται εκ μέρους των Βρυξελλών, ήτοι από τον γαλλο-γερμανικό άξονα, με εργαλείο το σοκ της επαπειλούμενης καταστροφής.

Στερεότυπα

Η εικόνα μας, η μορφή μας είναι σημείο αναγνώρισης, σημείο του είναι μας. Αλλά τι είναι η Μορφή; Είναι η μάσκα που οι άλλοι μας επιβάλλουν και που είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε για να γίνουμε αποδεκτοί. Ο Γκομπρόβιτς θεωρεί ότι η μη αποδοχή της μάσκας που μας επιβάλλουν είναι μία μάχη «αντι-μορφής», είναι η απελευθέρωση από τις αλυσίδες του εξωτερικού κόσμου, από το βλέμμα των άλλων. Αλλά πως μας βλέπουν οι άλλοι, εμάς τους Έλληνες, εν μέσω της δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας; Υπό τη μορφή ανθρώπου που έχει τη συμπεριφορά τέττιγος. Θα θυμάστε τον αισώπειου μύθο του φιλόπονου μυρμηγκιού και του διασκεδάζοντος τεμπέλη τζιτζικιού. Ε, λοιπόν, οι Έλληνες εκτός από «απατεώνες», άλλο στερεότυπο που μαρτυρά την ευθεία συνέχεια από τον ανιόντα Οδυσσέα, είμαστε και υπερκαταναλωτικοί τεμπέληδες σύμφωνα με τον δυτικό Τύπο. Εν προκειμένω έχουμε την ανάπτυξη ενός ψευδούς δυτικού βλέμματος που παραπέμπει σε μία Ανατολή(Οριενταλισμός), όπου εντάσσεται και Ελλάδα και η οποία λόγω της άγριας γενίκευσης παραβλέπει ότι υπάρχουν πολλές «Ελλάδες», πολλές «Ανατολές». Έτσι, οι Έλληνες από τον άνεργο του Περάματος μέχρι τον επιχειρηματία-κογιότ(σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Τρούμαν Καπότε) που συχνάζει στα σαλέ των Άλπεων, είναι όλοι ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Μόνο που δεν είναι έτσι. Το κογιότ και ο κανίβαλος ανήκει ως χαρακτήρας τόσο στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Ελλάδας όσο και σ’ αυτές της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας. Για όλους αυτούς ισχύει η ίδια moral insanity, η ίδια «Ηθική Τρέλα», όπου δεν αλλοιώνεται η νοημοσύνη αλλά «οι δυνάμεις του συναισθήματος», οι οποίες εκδηλώνονται με διαταραχή στις πράξεις, με μανιακές παρεκτροπές, που είναι το πεδίο του homo mente captus (παράφρονος ανθρώπου). Δείτε με τι ιερή εμμένεια τηρούν οι ευρωπαϊκές ελίτ τους κανόνες του Προκρούστη, το 3% ως όριο του δημοσιονομικού ελλείμματος(κατά το ευαγγέλιο του Μάαστριχτ . Ο κανόνας, συνεπώς, ή ο θάνατος! Μόνο που και πάλι θα «πεθάνουν», αυτοί που πεθαίνουν κάθε μέρα. Και θα επιβιώνουν οι απείθαρχοι, οι ελευθεριακοί, οι σαδιστές, αυτοί που κρατούν στο υπόγειο τα εργαλεία βασανισμού(Γιούνκερ) και οι οποίοι από την εποχή του ντε Σαντ θα ζητούν τη συναίνεση του θύματος!