«Σώστε τους»

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 28.10.23 ]

---

«Σώστε τους» είναι ο τίτλος-κραυγή της Daily Mirror.

2.300 παιδιά έχουν σκοτωθεί.

Ισοπεδώνουν τη Γάζα.

Αυτό δεν είναι έγκλημα, είναι ΣΦΑΓΗ.

Η Ελλάδα κι άλλες χώρες δεν υποστήριξαν το ψήφισμα του ΟΗΕ για την «κατάπαυση του πυρός».

Και η ανοχή εν προκειμένω είναι συνενοχή στο έγκλημα.

Κι αυτό είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Είναι ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.

«Σώστε τους», φωνάζουν χιλιάδες άνθρωποι στη Νέα Υόρκη μαζί με το σύλλογο «Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη».

«Σώστε τους».

Κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος μπροστά στο φονικό.

Όλοι στους δρόμους…

Πίσω από τις λέξεις της ομιλίας του Μπάιντεν...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 20.10.23 ]

---

Στην ομιλία του προς το αμερικανικό έθνος το απόγευμα της Πέμπτης, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν «συνέδεσε τους πολέμους στην Ουκρανία και το Ισραήλ». Όπως αναφέρει το CNN έκανε «μια παθιασμένη έκκληση προς τον αμερικανικό λαό να υποστηρίξει τις δύο αδελφές δημοκρατίες, οι οποίες όπως είπε αντιμετωπίζουν υπαρξιακές απειλές».

Ο Αμερικανός πρόεδρος μίλησε για μια "μάχη μεταξύ δημοκρατιών και απολυταρχιών", σημειώνει το CNN. 

«Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όταν οι τρομοκράτες δεν πληρώνουν το τίμημα για τον τρόμο, όταν οι δικτάτορες δεν πληρώνουν το τίμημα για την επιθετικότητά τους, προκαλούν περισσότερο χάος, θάνατο και καταστροφή... Και το κόστος και οι απειλές για την Αμερική και τον κόσμο συνεχίζουν να αυξάνονται», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος.

«Η Χαμάς και ο Πούτιν αντιπροσωπεύουν διαφορετικές απειλές, αλλά μοιράζονται ένα κοινό πράγμα: και οι δύο θέλουν να εκμηδενίσουν εντελώς μια γειτονική δημοκρατία, να την εκμηδενίσουν εντελώς», πρόσθεσε ο Μπάιντεν.

Η «σύνδεση των δύο συγκρούσεων» που μαίνονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποσκοπεί «στην ενσωμάτωσή τους σε έναν ευρύτερο αγώνα με στόχο τη διαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης και την προστασία των ΗΠΑ στο εσωτερικό», επισημαίνει ο Guardian.

Μια άποψη που συμμερίζονται και οι New York Times, που επισημαίνουν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος προσπάθησε να πείσει τους συμπατριώτες του ότι «η παροχή στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας στο Ισραήλ και την Ουκρανία είναι προς το συμφέρον της παγκόσμιας σταθερότητας και της αμερικανικής εθνικής ασφάλειας».

Σύμφωνα όμως με πολιτικό αναλυτή του Al-Jazeera* το επιχείρημα του Τζο Μπάιντεν για τη σύνδεση των δύο πολέμων και των δύο χωρών (Ισραήλ και Ουκρανίας) πάσχει, καθώς το Ισραήλ είναι  μία κατοχική δύναμη, ενώ η Ουκρανία είναι μια χώρα που δέχεται επίθεση. Ο Μπάιντεν «Ενώ μιλά και καταδικάζει τη ρωσική βαρβαρότητα στην Ουκρανία, αγνοεί την ισραηλινή βαρβαρότητα στη Γάζα. Αυτή η αντίφαση παραλύει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή», σημειώνει.

Η ομιλία του Τζο Μπάιντεν είχε και έντονα ιδεολογικά στοιχεία. Ο Αμερικανός πρόεδρος είπε πως η Αμερική είναι «ένας φάρος για τον κόσμο»! Και ότι «Η αμερικανική ηγεσία είναι αυτή που ενώνει τον κόσμο». «Είναι οι συμμαχίες που έχουν δημιουργηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες που διασφαλίζουν την ασφάλειά μας. Αυτές είναι αμερικανικές αξίες που μας κάνουν εταίρο με τον οποίο θέλουν να συνεργαστούν άλλες χώρες. Η Αμερική είναι ένας φάρος για τον κόσμο, ακόμη και σήμερα».

Η άποψη ότι ο αμερικανικός λαός είναι ο «φάρος του κόσμου» εκκινεί από την πεποίθηση ότι πρόκειται για τον «περιούσιο λαό» είτε του Θεού για τους θρησκευόμενους (κυρίως Ρεπουμπλικάνους) είτε της Ιστορίας (κυρίως για τους περισσότερο ορθολογιστές Δημοκρατικούς). Ο Θεός ή η Ιστορία αναθέτει στους Αμερικανούς (τον «περιούσιο λαό») την υλοποίηση είτε του σκοπού του Θεού είτε της Ιστορίας (εδώ ενώνεται η φονταμενταλιστική με την εγελιανή «άλλη Αμερική»), εκείνους που μεταφέρουν σύμφωνα με τον Μέλβιλ και τους σημερινούς ενοίκους του Λευκού Οίκου «την κιβωτό των ελευθεριών στην ανθρωπότητα»**.

Η «νέα Ιερουσαλήμ» είναι ο ιδρυτικός μύθος του αμερικανικού έθνους και εξηγεί την άρρηκτη σύνδεση των ΗΠΑ με το Ισραήλ, η οποία θα ενεργοποιηθεί μετά τον πόλεμο του 1967. Βέβαια, πίσω, ή μάλλον εντός του μύθου, η μόνη αλήθεια που υπάρχει είναι ο περίφημος Πραγματισμός, δηλαδή τα επωφελή οικονομικά αποτελέσματα. Γιατί πίσω από κάθε τι υπάρχουν τα οικονομικά ή τα γεωπολιτικά συμφέροντα.

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε παρακμή. Κάποιοι μιλούν για «Το τέλος του Αμερικανικού αιώνα» και ότι αρχίζει ο αιώνας της Κίνας. Ο Κάπτσαν μιλά για την μετάβαση στη νέα αυτοκρατορία μέσω μιας σύγκρουσης. Ήδη η αμερικανική ηγεσία αντιμετωπίζει την οικονομική παρακμή, ρίχνοντας στην αντιπαράθεση το συγκριτικό της πλεονέκτημα, τον πιο ισχυρό στρατό του κόσμου. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται ένα αφήγημα. Κι αυτό είναι ο πόλεμος «των Δημοκρατιών εναντίον των Απολυταρχιών», των «δημοκρατών εναντίον των τρομοκρατών». Οι τρομοκράτες αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να εφευρεθούν. Η στρατιωτικοποίηση των οικονομικών σχέσεων μέσω του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» εξασφαλίζουν (για την ακρίβεια παρατείνουν) την αυτοκρατορική ηγεμονία των ΗΠΑ.

Μόνο που το αφήγημα ενέχει αντιφάσεις όπως λέει και ο αναλυτής του Αλ Τζαζήρα. Το Ισραήλ είναι κατοχική δύναμη. Οι Παλαιστίνιοι υφίστανται τα πάνδεινα από την ακροδεξιά ισραηλινή ηγεσία και την κατοχή. Εξάλλου, δεν είναι όλοι οι Παλαιστίνιοι Χαμάς.

Όσο για την αντιπαράθεση με τις απολυταρχίες και τις δικτατορίες, για την αιματοβαμμένη δικτατορία της Μιανμάρ(Βιρμανία) που χρηματοδοτείται από την πολυεθνική TOTAL δεν κουνιέται φύλλο. Για την στήριξη δικτατοριών σε όλο τον κόσμο, δεν γίνεται λόγος, όταν τα καθεστώτα αυτά διάκεινται ευμενώς προς τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό το αφήγημα της Ουάσιγκτον παρά την φοβερή προπαγάνδα και τον κίνδυνο να προκαλέσει μια γενικευμένη ανάφλεξη, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τον πόλεμο. Οι λαοί αντιδρούν. Αντιδρούν ακόμα και οι αντισιωνιστές Ισραηλινοί, αντιδρούν οι δημοκράτες όλου του κόσμου… Και όσο οι άνθρωποι αντιδρούν, κανένας πόλεμος δεν θα νομιμοποιείται...

*Courrierinternational.com

**Από το βιβλίο Homo Americanus, 2008

Το μήνυμα της τεράστιας αποχής...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Διασπορά / 16.10.23 ]

---

Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς Μητσοτάκη υπέστη δεινό πλήγμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Αλλά ισχυρό πλήγμα υπέστη δια της αποχής και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Η τεράστια αποχή των πολιτών από την εκλογική διαδικασία συνιστά αποδοκιμασία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. 

«Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, γιατί η πολιτική δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς» έγραφε παλαιότερα η γαλλική εφημερίδα Le Monde στην προσπάθειά της να εξηγήσει την αποχή.

Αλλά αν η πολιτική δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες, δηλαδή για το γενικό συμφέρον, τότε γιατί ενδιαφέρεται; Ενδιαφέρεται για τα ειδικά συμφέροντα, δηλαδή για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Για την ακρίβεια, έχουμε έναν «νέο νιτσεϊσμό» ο οποίος τείνει να αποδομήσει όλα τα κριτήρια και να δείξει ότι η πολιτική «αναλώνεται αποκλειστικά με βρώμικες υποθέσεις»(Χάμπερμας).

 Η ρουσωική θέση «για μία κυβέρνηση του λαού από το λαό για το λαό» αποδεικνύεται μύθος. Είναι πια ξεκάθαρο ότι δεν εκλέγει ο λαός –για την ακρίβεια το εκλογικό σώμα- αλλά εκείνοι που καταφέρνουν να εξαγοράσουν τα «πακέτα ψήφων» των «κάτω».

Ο δημοκρατικός ανταγωνισμός αντί να βασίζεται σε προγραμματικές αρχές και το γενικό συμφέρον, βασίζεται σε μια πλειοδοσία στη διαφθορά και στα ειδικά συμφέροντα. Σ’ αυτή την πλειοδοσία επιδίδονται όλα τα συστημικά, συντηρητικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατικών (και όσων από-δαιμονοποιούν το κεφάλαιο!).

Το πελατειακό σύστημα και η διαφθορά νομιμοποιήθηκαν μέσω της «κοινωνίας του ρίσκου», που εισήγαγαν οι «εκσυγχρονιστές» του Κ. Σημίτη. Έκτοτε, ο διεφθαρμένος πολιτικός, ο παράνομος επιχειρηματίας αλλά και ο «βυσματούχος» πολίτης έγιναν οι «έξυπνοι» που αναλαμβάνουν «κινδύνους». Γι’ αυτό σήμερα η περίφημη κοινωνία των πολιτών όταν ακούει για σκάνδαλα, για χρηματισμούς πολιτικών, για «οφ σορ» εταιρείες, για μαφιόζικους εκβιασμούς και για δωροδοκίες δεν αγανακτεί, δεν εξεγείρεται. Έχει συνηθίσει (habitus). Όλα πλέον έχουν σχετικοποιηθεί. Δεν υπάρχει έγκλημα. Δεν υπάρχει διαφθορά. Το «μαύρο πολιτικό χρήμα» και οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους «πάνω» (πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα) όσο και οι πελατειακές σχέσεις με τους «κάτω»(θέση στο δημόσιο, μικροε-εξυπηρετήσεις), παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις για εξάλειψή τους θεωρούνται πλέον βασικός συστατικός παρα-θεσμός του πολιτικού συστήματος. 

«…οι Έλληνες δεν αντιμετωπίζουν την διαφθορά μόνο ως πρόβλημα, αλλά ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζουν αν θέλουν να εξυπηρετούνται, ως ένα αναπόσπαστο συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής…», έγραφε γνωστός αρθρογράφος (ΤΑ ΝΕΑ 4.5.2023). Γι’ αυτό η παράσταση νίκης (δια των δημοσκοπήσεων) παίζει σημαντικό ρόλο στη χειραγώγηση των ψηφοφόρων, καθώς αυτοί ψηφίζουν εκείνον που έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγεί, έτσι ώστε να έχουν «πρόσβαση» στις «εξυπηρετήσεις».

Επιπλέον, η Δημοκρατία εκποιείται στο ψηφιακό Γιουσουρούμ όπως ένα φθηνό εμπόρευμα. Ψηφιακοί Φρανκενστάιν γαιομορφοποιούν τον κόσμο όπως θέλουν. «Η αλήθεια είναι βαρετή», λέει ένα στέλεχος μεγάλης πλατφόρμας του διαδικτύου, «έτσι διαμορφώθηκε το μοντέλο: παραπληροφόρηση-κέρδος». Τα fake news κερδίζουν. «Οι πλατφόρμες βοηθούν στην εξάπλωση χειριστικών θεωριών με συγκλονιστική επιτυχία…». Τελικά, «Η Δημοκρατία πουλιέται κι αγοράζεται από εκείνον που δίνει τα περισσότερα»!  

Θυμίζουμε τις συμφωνίες του Μαξίμου με μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες(Palantir). 

Είναι γνωστό επίσης ότι το Facebook έκανε τα λεγόμενα «πειράματα μετάδοσης μεγάλης κλίμακας», περνώντας στους χρήστες υποσυνείδητα μηνύματα με στόχο τη νίκη στις εκλογές. Ο επηρεασμός της συμπεριφοράς του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να γίνει χωρίς αυτός να αντιληφθεί το παραμικρό.  

Με βάση τα παραπάνω η αποχή δεν είναι απολιτική. Αντίθετα, είναι ένα μεγάλο «όχι» στη μεταδημοκρατία, τη δημοκρατία ως προσομοίωση, την ολιγαρχία με δημοκρατική μάσκα, όπου βιομήχανοι, εταιρείες και πολιτικοί διαπραγματεύονται τα πακέτα των ψήφων, κι όπου η ψήφος χειραγωγείται ψηφιακά ή «πωλείται» για μια θέση στο δημόσιο, για μια μετάθεση, για μια μικρο-εξυπηρέτηση.

Οι πολίτες που απέχουν από την ψηφοφορία, αρνούνται την ακύρωση των κοινωνικών θεσμών και της ουσίας της δημοκρατίας, αρνούνται τον εμπαιγμό και την χρησιμοποίησή τους ως "δημοκρατικό άλλοθι". Θεωρούν ότι τα κόμματα είναι επιχειρήσεις οικογενειών και παραγόντων ή επαγγελματιών που αναπαράγουν την προσωπική τους εξουσία. Ότι γενικά το παιγνίδι είναι στημένο. Και γι’ αυτό αρνούνται να το νομιμοποιήσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκλωβίζονται στον ατομικό πυρήνα τους (υπάρχουν βέβαια και αρκετοί που ιδιωτεύουν), αρκετοί επιχειρούν να βρουν ή να διαμορφώσουν νέες πολιτικές δομές, νοηματοδοτώντας τες άλλοτε με ανθρωπιά και άλλοτε με μίσος. Οι πρώτοι είναι οι δημοκράτες ακτιβιστές της κοινωνικής αλληλεγγύης, της οικολογικής συνείδησης και της προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ οι δεύτεροι είναι οι δήθεν αντισυστημικοί φασίστες, οι ομοφοβικοί, οι ξενοφοβικοί και οι ρατσιστές. Λέμε δήθεν αντισυστημικοί γιατί το σύστημα τους ενισχύει πολλαπλά μέσω θεσμών όπως η Εκκλησία, τα μίντια και ενίοτε η εκπαίδευση.

Γι’ αυτό στο δοκίμιο «Λίβελος από τον πλανήτη των πιθήκων», το οποίο αρχίζει με τους «βαρβάρους» του Κ. Καβάφη, ο Μανουέλ Μονταλμπάν διαπιστώνει ότι «οι καθρέφτες έσπασαν, τα είδωλα ξεθώριασαν» και καλεί τους κριτικούς διανοούμενους που πιστεύουν «στη συνεχή ποιοτική ανάπτυξη» του δημοκρατικού πνεύματος να συστήσουν μια «ένωση αμετανόητων» που θα ρωτούν τους πολιτικούς, τους μίσθαρνους κοινωνικούς διαμεσολαβητές, τους διανοούμενους-κατοικίδιους πιθήκους και τους συστημικούς γραφιάδες: «Τι το κάνατε το είδωλο της δημοκρατίας;».

Όταν το Ισραήλ υποστήριζε την Χαμάς...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 18.10.23 ]

---

 Το 2010, στις εκατοντάδες χιλιάδες διπλωματικά τηλεγραφήματα που διέρρευσαν από τον ιστότοπο “Wikileaks” του Τζούλιαν Ασανζ υπήρχε μια ανταλλαγή τηλεγραφημάτων μεταξύ του τότε διευθυντή της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ισραήλ, υποστράτηγου Amos Yadlin, και του πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Ισραήλ Richard Jones. Εκεί εμφαίνονταν σαφώς η αμέριστη υποστήριξη της Χαμάς από το Ισραήλ προκειμένου να σχηματίσει «κυβέρνηση» στην Λωρίδα της Γάζας.

Στο τηλεγράφημα, ο Yadlin λέει στον Αμερικανό πρέσβη ότι θα ήταν “πολύ χαρούμενος” αν η Χαμάς σχημάτιζε κυβέρνηση στη Γάζα “αρκεί να μην έχουν λιμάνι και αεροδρόμιο”.

Πρόσθετε δε ότι το Ισραήλ θα συνεργαζόταν στη συνέχεια με το αντίπαλο παλαιστινιακό πολιτικό κόμμα, την Φατάχ , της οποίας ο ηγέτης είχε ήδη δολοφονηθεί το 2004, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση στη Δυτική Όχθη. Παράλληλα θα εργαζόταν για να υπονομεύσει την κυβέρνηση της Χαμάς στη Γάζα.

Αυτό ακριβώς συνέβη, αμέσως μετά τη συνάντηση του Yadlin με τον πρέσβη Jones, η Χαμάς κέρδισε τις παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2006, αλλά δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση, όπως απαιτεί το παλαιστινιακό σύνταγμα. Τα κατάφερε τον επόμενο χρόνο (2007)*. Αμέσως τότε το Ισραήλ χαρακτήρισε τη Γάζα “εχθρική οντότητα” και ξεκίνησε μια μαζική πολιορκία καθώς και τη μεγαλύτερη επίθεση στη Γάζα στα τέλη Δεκεμβρίου 2008.

Τώρα, 15 χρόνια μετά, η Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας εξαπέλυσε την φοβερή επίθεση με εκατοντάδες νεκρούς στο Ισραήλ αποτυπώνοντας έτσι και την ολέθρια αποτυχία της παραπάνω στρατηγικής, αλλά και την αποτυχία των λεγόμενων μικρών συμφωνιών «του Αβραάμ».  

Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο με τίτλο «Μην το αποκαλείτε σχέδιο ειρήνης», ο Daniel Levy, πρώην Ισραηλινός διαπραγματευτής των Συμφωνιών του Όσλο, γράφει: «Υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας συνθηκολόγησης και ενός ειρηνευτικού σχεδίου. Αλλά ακόμη και οι συνθήκες μιας συνθηκολόγησης είναι πιο πιθανό να είναι ανθεκτικές εάν είναι κατασκευασμένες με τρόπο που να εξασφαλίζουν στους ηττημένους κάποια αξιοπρέπεια.» Το σχέδιο όμως της Ουάσιγκτον (επί Τραμπ) είναι ένα «σχέδιο μίσους».

Γενικά, στη λογική των επικυρίαρχων υπάρχει η κατηγορία των «Λευκών ανθρώπων» της Δύσης, των… φυσικών ηγετών του κόσμου, και των «άλλων», των υποδεέστερων λαών που οι πρώτοι μπορούν να τους βομβαρδίζουν όταν σηκώνουν κεφάλι. «Αποδέξου το χρέος του Λευκού ανθρώπου/ Και η ανταμοιβή σου θα είναι πάντα η ίδια/ Η κατάρα όσων σπλαχνίζεσαι, /Το μίσος εκείνων που βοηθάς, /Το παράπονο όσων οδηγείς (δυστυχώς με αργό ρυθμό) στο φως…». Τα λόγια αυτά από το ποίημα White man’s burden του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, που εκθειάζουν την αποικιοκρατία, εξακολουθούν να είναι το «ευαγγέλιο» των δυτικών νεοαποικιοκρατών και ο τρόπος που "βλέπουν" τους "άλλους"...

Ασύμμετρη συμπόνοια (Γάζα)

 

[ ARTI news / Κόσμος / 16.10.23 ]

---

Μιλούν για τη βία της Χαμάς. Την χαρακτηρίζουν «τρομοκρατία». Η «τρομοκρατία» κάνει τη βία να φαίνεται χωρίς νόημα, χωρίς αιτίες. Μια καθαρή βία, προερχόμενη από το πουθενά, η οποία δεν απαιτεί αυστηρά καμία άλλη ενέργεια εκτός από την εξόντωση, πιθανώς με την μορφή της σταυροφορίας: τη σύγκρουση των πολιτισμών, του άξονα του Καλού που αντιμάχεται τον άξονα του «Απόλυτου Κακού» (Μπάιντεν).

Τίποτα όμως δεν προκύπτει από το τίποτα (Ex nihilo nihil) σημειώνει ο Frédéric Lordon στη Le Monde diplomatique*: «Πάντα υπάρχει ένα προηγούμενο…. Κι όταν η αδικία έχει φτάσει στο απόγειό της, όταν η ομάδα έχει βιώσει μαζικές δολοφονίες… πώς θα μπορούσε να μην αναδυθεί ένα εκδικητικό μίσος;»

Στην γενική οικονομία της βίας εγκλήματα οδηγούν σε εγκλήματα. Γι’ αυτό η χρήση του όρου «τρομοκρατία» ικανοποιεί μόνο παθιασμένες ανάγκες – και όχι πνευματικές και πολύ περισσότερο πολιτικές απαιτήσεις.

Η αποδοχή του όρου «τρομοκρατία» ακυρώνει την πολιτική διάσταση αυτού που συμβαίνει ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες… Ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται σε πόλεμο – δεν του δόθηκαν πολλές επιλογές. … «Κάναμε τη Γάζα τερατώδη» , λέει ο Nadav Lapid…

Ο όρος «τρομοκρατία» εμποδίζει κάθε πολιτική ανάλυση, καθώς η «τρομοκρατία» είναι μια μη πολιτική κατηγορία, μια κατηγορία που βγάζει τους ανθρώπους εκτός πολιτικής. Γι’ αυτό οι διαδηλώσεις υποστήριξης στον παλαιστινιακό λαό θεωρούνται εκδηλώσεις υποστήριξης της τρομοκρατίας, ή ακόμη και τρομοκρατικές διαδηλώσεις, με αποτέλεσμα να απαγορεύονται.

Ένας ολόκληρος λαός υφίσταται μαρτύρια από μια κατοχή επί σχεδόν 80 χρόνια. Τους κλειδώνουμε, τους απομονώνουμε μέχρι να τους τρελάνουμε, τους λιμοκτονούμε, τους σκοτώνουμε και δεν υπάρχει μια επίσημη φωνή να πει μια λέξη γι' αυτό. Διακόσιοι νεκροί σε δέκα μήνες και ούτε μια λέξη. Ειρηνικές πορείες Παλαιστινίων στα σύνορα, το 2018, 200 νεκροί: ούτε λέξη. Ελεύθεροι σκοπευτές χτυπούν 42 Παλαιστίνιους σε ένα απόγευμα και ούτε λέξη… Πρώην Ισραηλινοί στρατιώτες εκφράζουν την αηδία τους για την απανθρωπιά που αναγκάστηκαν να κάνουν σε βάρος των Παλαιστινίων, ούτε λέξη... Αντίθετα, οι ισραηλινές τραγωδίες αποδίδονται με οδυνηρές μαρτυρίες… Η συμπόνοια τους είναι ασύμμετρη, μονομερής!

Υπάρχει μεγάλη ανησυχία στην Ευρώπη για τους κινδύνους «εισαγωγής της σύγκρουσης», σημειώνει ο  Lordon. Χωρίς να βλέπουμε ότι η σύγκρουση έχει ήδη εισαχθεί μαζικά. Φυσικά, η «εισαγωγή της σύγκρουσης» είναι μια κωδικοποιημένη λέξη που σημαίνει «Άραβες», «μετανάστες», «προάστια»… Το αστικό μπλοκ, όταν ενώνεται πίσω από το Ισραήλ στο εξωτερικό, πάνω από όλα αρπάζει την ευκαιρία για να ενωθεί ενάντια στους αντιπάλους του στο εσωτερικό.

Εδώ χρειαζόμαστε μια ανάλυση της αντανακλαστικής αλληλεγγύης του αστικού μπλοκ με το «Ισραήλ» (…) και τις συγγένειες από τις οποίες διέρχεται... Όλα οδηγούν το αστικό μπλοκ στην αυθόρμητη αναγνώριση του εαυτού του στην οντότητα «Ισραήλ»...

Και το γαλλικό αστικό μπλοκ είναι πιο Ισραηλινό από τους Ισραηλινούς: αρνείται να αποκαλεί «απαρτχάιντ» ότι συμβαίνει στη Γάζα ακόμη κι όταν το λένε Ισραηλινοί αξιωματούχοι, αρνείται να πει «ρατσιστικό κράτος» ακόμη κι όταν το λέει μέρος της ισραηλινής αριστεράς... Επιπλέον, αρνείται να μιλήσει για τη συντριπτική ευθύνη της ισραηλινής κυβέρνησης ενώ το λέει η Haaretz, αρνείται να πει για τη δολοφονική πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων, ενώ μια σειρά από ανώτερους ισραηλινούς αξιωματικούς το λένε, αρνείται να μιλήσει για «εγκλήματα πολέμου» ακόμη και αν και ο ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο το λένε. 

Ο Gideon Levy λέει ότι «Το Ισραήλ δεν μπορεί να φυλακίσει δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους χωρίς να πληρώσει ένα σκληρό τίμημα». 

Ο Daniel Levy, πρώην Ισραηλινός διπλωμάτης, λέει σε δημοσιογράφο του BBC « Το Ισραήλ μόνο αμύνεται ». Μιλούν για «τρομοκρατία» όταν οι Ρώσοι κόβουν όλους τους πόρους στην Ουκρανία, δεν λέει κανείς τίποτα όμως όταν το Ισραήλ κόβει όλους τους πόρους στη Γάζα. Το αστικό μπλοκ βιώνει μια ταύτιση που τίποτα δεν μπορεί να την ακυρώσει.    

Το να υποστηρίζεις τον παλαιστινιακό λαό έχει γίνει έγκλημα. Η ύψωση παλαιστινιακής σημαίας τιμωρείται με πρόστιμο 135 ευρώ. Το «Ελεύθερη Παλαιστίνη» θεωρείται αντισημιτικό σύνθημα! Ο αραβικός κόσμος, και όχι μόνο αυτός, τα παρατηρεί όλα αυτά και όλα αυτά χαράσσονται στη μνήμη των λαών του. Όταν η Νέμεσις επιστρέψει, επειδή θα επιστρέψει, οι δυτικοί ηγέτες, αιφνιδιασμένοι και με τα χέρια κρεμασμένα, για άλλη μια φορά δεν θα καταλάβουν τίποτα. Ηλίθιοι λευκοί άντρες .

*Αποσπάσματα από άρθρο του Frederic Lordon στη Le Monde diplomatique Οκτωβρίου

Ντρέπομαι...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Πολιτική / 09.10.23 ]

---

Συνάντηση έξω από το εκλογικό τμήμα. «Ντρέπομαι» μου λέει. Το παιδί έβαλε υποψηφιότητα «για να πάρει απόσπαση».

Έτσι γίνονται οι εκλογές. Έτσι ψηφίζουν Μπέους και Αγοραστούς.

Το πελατειακό σύστημα εξακολουθεί να λειτουργεί αδιάλειπτα. Το βλέπεις στις προσλήψεις χιλιάδων αστυνομικών, στρατιωτικών κ.ά., στις μεταθέσεις και τις αποσπάσεις, στα ατομικά επιδόματα αλλά και στις επιχειρηματικές επιδοτήσεις.

«…οι Έλληνες δεν αντιμετωπίζουν την διαφθορά μόνο ως πρόβλημα, αλλά ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζουν αν θέλουν να εξυπηρετούνται, ως ένα αναπόσπαστο συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής…», έγραφε γνωστός αρθρογράφος (ΤΑ ΝΕΑ 4.5.2023).

Ναι, η διαφθορά αντιμετωπίζεται ως ένα «μη πρόβλημα», ως συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής! Άρα μην ντρέπεσαι που «πουλάς» την ψήφο σου, μην αισθάνεσαι ενοχές, μη ντρέπεσαι, κάνεις ό,τι κάνουν όλοι, αυτό είναι η κανονικότητα!

Και όταν η «διαφθορά» είναι «μη πρόβλημα» και συστατικό του τρόπου ζωής μας, τότε δεν υπάρχουν ιδεολογικά όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ηθικότητας και ανηθικότητας, καθώς όλα βυθίζονται στον απόλυτο σχετικισμό, όλα επιτρέπονται, όλα αποενοχοποιούνται, και η πολιτική εξαντλείται στα «προσωπικά συμφέροντα».

Η «διαφθορά» αυτού του είδους δεν είναι στοιχείο μόνο του «ελληνικού τρόπου ζωής», όπως λέει ο αρθρογράφος των «Νέων», αλλά είναι γενικό φαινόμενο του καπιταλιστικού μοντέλου. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, έγραφε προ καιρού ότι ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Η διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα και για να λειτουργήσει χρειάζεται, επίσης, τη διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών, που η εξουσία και το χρήμα τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας (σ.σ. κάθε συνειρμός είναι λογικός)….

Μελόνι εναντίον ​​Σαβιάνο

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 14.10.23 ]

---

Ο Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας Roberto Saviano, ο άνθρωπος που ζει υπό την προστασία της αστυνομίας από τα 26 του χρόνια επειδή έγραψε τα βιβλία-έρευνες Gomorra (έρευνα για την Καμόρα, 2006) και Extra pure (έρευνα για την καλαβρέζικη μαφία, την περίφημη «Ντραγκέτα», η οποία ειδικεύεται στην διακίνηση κοκαΐνης), καταδικάστηκε από δικαστήριο για συκοφαντική δυσφήμηση της ακροδεξιάς πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι.

Ο Σαβιάνο οδηγήθηκε στο δικαστήριο από την σημερινή Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι, γιατί το 2020, άσκησε κριτική στις αντιμεταναστευτικές θέσεις της τότε βουλευτή και σημερινής πρωθυπουργού καθώς και του περίφημου τότε υπουργού εσωτερικών και νυν αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι.

Ο συγγραφέας, με αφορμή μάλιστα τον θάνατο ενός παιδιού-μετανάστη στη Μεσόγειο, χαρακτήρισε την Μελόνι και τον Σαλβίνι «καθάρματα».

Η καταγγελία της Μελόνι εκδικάστηκε την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου και το δικαστήριο επέβαλε στον Σαβιάνο πρόστιμο 1.000 ευρώ – η εισαγγελία είχε ζητήσει 10.000 ευρώ. Οι δικαστές αναγνώρισαν ότι ο συγγραφέας «έδρασε για λόγους υψηλής ηθικής αξίας» και αποφάσισαν η καταδίκη να είναι συμβολική και να μην αναφέρεται στο ποινικό μητρώο του.

Η τιμωρία όμως αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Σαβιάνο που σκέφτεται να εγκαταλείψει την Ιταλία.

«Το να ζεις εδώ γίνεται πάντα πιο περίπλοκο. Θα πρέπει να αναρωτηθώ για πόσο ακόμα θα μείνω σε αυτή τη χώρα, που γίνεται όλο και πιο αυταρχική. […] Σκέφτομαι να πάω στο εξωτερικό», δήλωσε o Ναπολιτάνος ​​συγγραφέας στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης μετά την ετυμηγορία του δικαστηρίου.

Σε κάθε περίπτωση, παρατηρεί η εφημερίδα Domani, μπορεί η τιμωρία να είναι συμβολική αλλά η δίωξη δεν θα τελειώσει εδώ, «καθώς οι διαδικασίες που κίνησε η Μελόνι δεν ήταν οι μόνες που προέρχονταν από μέλη της κυβέρνησης εναντίον του Σαβιάνο. Απόδειξη αυτού είναι ότι ο συγγραφέας θα δικασθεί τώρα και επειδή είχε χαρακτηρίσει στο παρελθόν τον ακροδεξιό Ματέο Σαλβίνι (σ.σ. γνωστό για την ρατσιστική και αντιμεταναστευτική του πολιτική) «υπουργό του εγκλήματος»».

Τελικά, ό,τι δεν κατάφερε η Μαφία εναντίον του Σαβιάνο, θα το καταφέρουν οι Μελόνι και Σαλβίνι...

Όταν ο Ε. Σαΐντ έγραφε για τα βάσανα των Παλαιστινίων

 

[ ARTI news / Κόσμος / 14.10.23 ]

---

Επιστρέφοντας το 1998 από τη διαμονή του στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ιερουσαλήμ, ο μεγάλος Παλαιστίνιος διανοούμενος Edward W. Saïd έκανε αυτή την αμείλικτη παρατήρηση: Η Παλαιστίνη δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά χάνει λίγη από τη γη της κάθε μέρα.

του Edward W. Said* 

 Μόλις επέστρεψα από δύο ξεχωριστά ταξίδια στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Έκανα μια ταινία εκεί, την οποία το BBC έχει προγραμματίσει να κυκλοφορήσει στις 10 Μαΐου. Αφορμή είναι η πεντηκοστή επέτειος του Ισραήλ, την οποία εξετάζω από προσωπική και, φυσικά, παλαιστινιακή σκοπιά.

Για μένα, αυτό το γύρισμα του ντοκιμαντέρ στην Παλαιστίνη ήταν μια πλούσια εμπειρία…

Δύο αντιφατικές εντυπώσεις κυριάρχησαν. Και οι δύο είναι συνέπειες του 1948.

Η πρώτη είναι ότι η Παλαιστίνη και οι Παλαιστίνιοι είναι ακόμα εκεί, παρά τις προσπάθειες του Ισραήλ, από την αρχή, να τους ξεφορτωθεί ή να τους καταστήσει πολιτικά ασήμαντους. Λέω με σιγουριά, αποδείξαμε την πλάνη της ισραηλινής πολιτικής: κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι, ως ιδέα, ανάμνηση και συχνά θαμμένη ή αόρατη πραγματικότητα, η Παλαιστίνη και ο λαός της δεν έχουν εξαφανιστεί. Ανεξάρτητα από τη συνεχιζόμενη εχθρότητα του ισραηλινού κατεστημένου προς ό,τι αντιπροσωπεύει η Παλαιστίνη, η ίδια η ύπαρξή μας έχει αποτρέψει την ισραηλινή προσπάθεια να μας εξαφανίσει εντελώς.

Όσο περισσότερο ο κ. Benjamin Netanyahu τυλίγεται με την αντιαραβική ξενοφοβία, τόσο περισσότερο ωθεί τους Παλαιστίνιους να μείνουν σταθεροί και να πολεμήσουν τις αδικίες και τα σκληρά μέτρα του. Αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο για τα εκατομμύρια Ισραηλινο-Παλαιστίνιους, των οποίων ο κύριος εκπρόσωπος στην Κνεσέτ είναι ο αξιόλογος Azmi Bishara, από τον οποίο πήρα μία εκτενή συνέντευξη: αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η ευφυΐα και το θάρρος της θέσης του, που δίνει ενέργεια στο νέα γενιά Παλαιστινίων τους οποίους γνώρισα επίσης. Για τον κ. Bishara, όπως και για έναν αυξανόμενο αριθμό Ισραηλινών, η πραγματική μάχη είναι για την ισότητα και τα δικαιώματα των πολιτών, καθώς το Ισραήλ παρουσιάζεται ρητά ως κράτος για τους Εβραίους και όχι για τους μη Εβραίους πολίτες του.

Εν ολίγοις, αντίθετα με την πρόθεσή του, το Ισραήλ, στην πραγματικότητα, ενίσχυσε την παλαιστινιακή παρουσία, μεταξύ άλλων στα μάτια των Εβραίων πολιτών που έχουν χάσει την υπομονή τους με την αιώνια κοντόφθαλμη πολιτική που χτυπά και αποκλείει τους Παλαιστινίους. Όπου κι αν πάμε, είμαστε εκεί, άλλοτε ταπεινοί και σιωπηλοί εργάτες (αυτοί που παραδόξως έχτισαν τις αποικίες), μπάτλερ στα εστιατόρια, μάγειρες και άλλοι, μερικές φορές και εκείνοι που προβάλουν μαζική αντίσταση -όπως στη Χεβρώνα για παράδειγμα- ενάντια στην καταπάτηση της ζωής μας από τους Ισραηλινούς.

Η δεύτερη κυρίαρχη εντύπωση είναι ότι λεπτό με λεπτό, ώρα με την ώρα, χάνουμε όλο και περισσότερη γη από τους Ισραηλινούς. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι, όλοι οι παρακαμπτήριοι δρόμοι και όλα τα μικρά χωριά από τα οποία περάσαμε ήταν το σκηνικό μιας καθημερινής τραγωδίας: δημευμένη γη, λεηλατημένα χωράφια, ξεριζωμένα δέντρα και φυτά, ξεριζωμένες σοδειές, κατεστραμμένα σπίτια. Ο Παλαιστίνιος ιδιοκτήτης στέκεται εκεί, ανίκανος να κάνει τίποτα για να σταματήσει την επίθεση, χωρίς καμία βοήθεια από την Αρχή του κ. Γιάσερ Αραφάτ ή την παραμικρή προσοχή από τους πιο τυχερούς συμπολίτες του.

Είναι σημαντικό να μην υποτιμούμε τη ζημιά που προκαλείται με αυτόν τον τρόπο, τη βία που σημαδεύει τη ζωή μας, τις κακοτυχίες που προκύπτουν από αυτήν.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με το αίσθημα θλιβερής αδυναμίας που νιώθει κανείς όταν ακούει για έναν άνδρα τριάντα πέντε ετών που, επί δεκαπέντε χρόνια, δούλευε μέρα με τη μέρα στο Ισραήλ, λαθραία, για να εξοικονομήσει χρήματα για να χτίσει ένα μικρό σπίτι για την οικογένειά του και που μια μέρα ανακαλύπτει αυτό το σπίτι ερειπωμένο, κατεδαφισμένο, με ό,τι περιείχε, από μια ισραηλινή μπουλντόζα. Και αν τον ρωτήσετε γιατί -επειδή, τελικά, η γη ήταν δική του- θα μάθετε ότι δεν υπήρχε προειδοποίηση: ένα χαρτί που έστειλε την επόμενη μέρα ένας Ισραηλινός στρατιώτης αναφέρει απλώς ότι ο άνδρας δεν είχε οικοδομική άδεια. Είναι γνωστό ότι οι ισραηλινές αρχές αρνούνται συστηματικά στους Άραβες άδειες για να οικοδομήσουν στη γη τους. Οι Εβραίοι μπορούν να χτίσουν, αλλά οι Παλαιστίνιοι ποτέ. Αυτό είναι απαρτχάιντ, καθαρό και απλό.

Μια μέρα, σταμάτησα στον κεντρικό δρόμο από την Ιερουσαλήμ προς τη Χεβρώνα για να κινηματογραφήσω μια ισραηλινή μπουλντόζα που «οργώνει», υπό την προστασία στρατιωτών, ένα σπαρμένο χωράφι. Περίπου εκατό μέτρα μακριά στέκονταν τέσσερις Παλαιστίνιοι, που έδειχναν συντετριμμένοι και οργισμένοι. Ήταν η γη τους, μου είπαν, καλλιεργημένη από γενιές και γενιές, και τώρα καταστρέφονταν με το πρόσχημα της διαπλάτυνσης ενός ήδη πολύ φαρδύ δρόμου που προοριζόταν για εποίκους. «Γιατί χρειάζονται δρόμο πλάτους 120 μέτρων; Γιατί δεν μπορούν να με αφήσουν να καλλιεργήσω τη γη μου; Πώς θα ταΐσω τα παιδιά μου;», παραπονέθηκε ένας από αυτούς. Τον ρώτησα αν είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων. Όχι, μου απάντησαν, μόλις σήμερα το μάθαμε και όταν φτάσαμε ήταν πολύ αργά. Και σε βοήθησε η Αρχή; Όχι, φυσικά και όχι, ήταν η απάντησή τους. «Αυτοί» δεν είναι ποτέ εκεί όταν τους χρειαζόμαστε.

Έτσι κατευθύνθηκα προς τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Στην αρχή αρνήθηκαν να μου μιλήσουν μπροστά σε κάμερα και μικρόφωνο. Αλλά επέμενα και ήμουν τυχερός που βρήκα έναν που φαινόταν ντροπιασμένος από την όλη υπόθεση, αν και ισχυριζόταν ότι υπάκουε σε εντολές. «Καταλαβαίνετε ότι είναι άδικο να παίρνουν τη γη τους από ανυπεράσπιστους αγρότες;» Απάντηση: «Δεν είναι η γη τους. Ανήκει στο κράτος του Ισραήλ.» Του θύμισα ότι, εξήντα χρόνια νωρίτερα, στη Γερμανία είχαν χρησιμοποιηθεί τα ίδια επιχειρήματα εναντίον των Εβραίων. Και τώρα οι Εβραίοι το χρησιμοποιούν εναντίον των Παλαιστινίων. Απομακρύνθηκε, αποφεύγοντας να απαντήσει.

[…]Το ότι τόσοι πολλοί ηγέτες επιτρέπουν στους εαυτούς τους να χτίζουν επιδεικτικές βίλες εν μέσω μιας περιόδου φτώχειας είναι πραγματικά αποτρόπαιο! Για να είναι χρήσιμη, η παλαιστινιακή ηγεσία πρέπει να επιδείξει την ικανότητά της να προσφέρει υπηρεσία και θυσία — ακριβώς τα δύο χαρακτηριστικά που λείπουν από την Αρχή. Αυτό που μου φαινόταν εκπληκτικό ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος για τον λαό: κάθε Παλαιστίνιος είναι μόνος στη δυστυχία του, χωρίς κανένας να του προσφέρει φαγητό, κουβέρτα ή ακόμη και να του πει μια καλή λέξη. Ειλικρινά, οι Παλαιστίνιοι μου φαίνονται ορφανός λαός (σ.σ. να γιατί ανέβηκε η επιρροή της Χαμάς).

Η Ιερουσαλήμ υφίσταται έναν συνεχή εξ-ιουδαϊσμό. Διαιρεμένη και υποκείμενη σε διακρίσεις, η μικρή συμπαγής πόλη στην οποία μεγάλωσα, πριν από πενήντα χρόνια, έχει γίνει μια τεράστια μητρόπολη, που απειλείται από όλες τις πλευρές από τεράστια ακίνητα. Αυτά μαρτυρούν τη δύναμη του Ισραήλ και την ικανότητά του να αλλάζει τον χαρακτήρα της πόλης - περιλαμβάνει την παρενόχληση και την καταπίεση των Αράβων μέχρι να γίνει η ζωή γι’ αυτούς εκεί αφόρητη. Και εδώ αντιλαμβανόμαστε έντονα την ανικανότητα των Παλαιστινίων, σαν να χάθηκε ήδη η μάχη και το μέλλον να είναι προδιαγεγραμμένο.

[…]Δεν είναι μόνο η παλαιστινιακή ηγεσία που απέτυχε στην Ιερουσαλήμ: οι αραβικές χώρες, τα μουσουλμανικά κράτη, ακόμη και ο Χριστιανισμός έχουν επίσης αποτύχει. Οι Παλαιστίνιοι από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη δεν μπορούν να εισέλθουν στην Ιερουσαλήμ, η οποία είναι αποκλεισμένη από Ισραηλινούς στρατιώτες. Ακόμα ένα απαρτχάιντ.

 […]

Η πιο απροσδόκητη από τις εμπειρίες μου με τους Ισραηλινούς ήταν μια συνέντευξη με τον Daniel Barenboim, τον λαμπρό πιανίστα και μαέστρο που ήρθε να δώσει ένα ρεσιτάλ στην Ιερουσαλήμ τη στιγμή που γυρίζαμε εκεί το ντοκιμαντέρ. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αργεντινή, ο Barenboim ήρθε στο Ισραήλ το 1950, σε ηλικία εννέα ετών, όπου έζησε για περίπου οκτώ χρόνια. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ παραμένει Ισραηλινός πολίτης, διευθύνει τις ορχήστρες της Κρατικής Όπερας του Βερολίνου και της Κρατικής Όπερας του Σικάγου. Να προσθέσω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει στενοί φίλοι. Απαντώντας ανοιχτά στις ερωτήσεις μου, είπε ότι λυπάται που τα πενήντα χρόνια του Ισραήλ αντιπροσώπευαν πενήντα χρόνια βασάνων για τον παλαιστινιακό λαό. Τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ ενός παλαιστινιακού κράτους.

Μετά τη συναυλία του, μπροστά στην κατάμεστη αίθουσα, αφιέρωσε το πρώτο του encore στην Παλαιστίνια που τον είχε καλέσει σε δείπνο το προηγούμενο βράδυ. Έμεινα έκπληκτος όταν είδα ότι ολόκληρο το κοινό των Ισραηλινών Εβραίων (αυτή και εγώ ήμασταν οι μόνοι Παλαιστίνιοι) ανταποκρίθηκε στην ευγενική αφιέρωσή του με ενθουσιώδες χειροκρότημα. Σαφώς, μια νέα κοινή γνώμη αρχίζει να αναδύεται, εν μέρει λόγω των υπερβολών του κ. Νετανιάχου, εν μέρει χάρη στην παλαιστινιακή αντίσταση. Βρήκα επίσης εξαιρετικά παρήγορο το γεγονός ότι ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς στον κόσμο προσφέρθηκε να παίξει μπροστά σε Παλαιστίνιους, σε μια χειρονομία συμφιλίωσης που θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο βάρος από δεκάδες Συμφωνίες του Όσλο.

[…]Παρά τη θλιβερή στιγμή που διανύουμε, μερικές ακτίνες ελπίδας μας επιτρέπουν να δούμε ένα μέλλον που είναι λιγότερο σκοτεινό από ό,τι πιστεύαμε πολλοί από εμάς. Ωστόσο, στο εγγύς μέλλον, δεδομένης της έλλειψης οράματος των Ισραηλινών, των Αμερικανών και των Παλαιστινίων, ένα τρομερό σύννεφο αδικίας και σύγχυσης μπορεί ακόμα να συσκοτίζει τους Αγίους Τόπους.

*https://www.monde-diplomatique.fr/

Ο Edward W. Said ήταν καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Columbia (Ηνωμένες Πολιτείες), συγγραφέας κυρίως του βιβλίου «Οριενταλισμός». Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 2003.

**Σκίτσο από εν ψυχρώ δολοφονία Παλαιστίνιου από Ισραηλινό στρατιώτη 

Η σύγκρουση των δύο φανατισμών...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 12.10.23 ]

---

«ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ», λέει ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής των ΗΠΑ Lindsey Graham στο Fox News: «Είμαστε σε έναν θρησκευτικό πόλεμο. Είμαι με το Ισραήλ. Κάντε ό,τι στο διάολο πρέπει να κάνετε για να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας. Ισοπεδώστε το μέρος.».

Καμία αιτία δεν μπορεί να δικαιολογήσει τα απεχθή εγκλήματα. Αλλά, αν όντως ο πόλεμος είναι θρησκευτικός, ποιες θρησκείες, ποιοι φονταμενταλισμοί και ποιοι φανατισμοί είναι αυτοί που συγκρούονται;

 Ο Τζον Γκρέι στο σχετικό βιβλίο του έβλεπε εδώ ένα «διπλό», όπου ο ένας φανατισμός (ο δυτικός) τροφοδοτεί τον άλλον (τον μουσουλμανικό). Συνήθως όμως η κάθε πλευρά αντιμετωπίζει ως «απόλυτο κακό» μόνο τον απέναντι φανατισμό, παραβλέποντας τον δικό της. Έτσι, πολλοί μιλούν για τον θρησκευτικό φανατισμό των μουσουλμάνων της Χαμάς, παραγνωρίζοντας τον αντίστοιχο θρησκευτικό φανατισμό που ενυπάρχει στον πολιτικό συνασπισμό που κυβερνά το Ισραήλ και πιο συγκεκριμένα στην κυβέρνηση του Μπένζαμιν Νετανιάχου στην οποία συμμετέχουν τα κόμματα του Θρησκευτικού Σιωνισμού (Hatzionout Hadatit), του Bezalel Smotrich, και η Jewish Force (Otzma Yehoudit), του Itamar Ben Gvir. Τα κόμματα αυτά είναι εκφραστές μιας ακραίας θρησκευτικής εθνικιστικής ιδεολογίας.

Ο ιδεολογικός μέντορας της θρησκευτικής ισραηλινής ακροδεξιάς είναι ο Ισραηλινοαμερικανός Yoram Hazony. Το βιβλίο του Χαζόνι, ‘Η Αρετή του Εθνικισμού’, ακολουθεί το «δόγμα Τραμπ» στην εξωτερική πολιτική και έγινε μπεστ σέλερ καθώς έγινε σημείο αναφοράς για τους υπερεθνικιστές σε ολόκληρο τον κόσμο (μεταφράστηκε σε είκοσι γλώσσες). Στη Βουδαπέστη, μάλιστα, ο Όρμπαν το αναφέρει τακτικά.

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, ο Χαζόνι ίδρυσε το Ίδρυμα Έντμουντ Μπερκ στην Ουάσιγκτον, το οποίο στοχεύει «να ενισχύσει  τον εθνικό συντηρητισμό στη Δύση και σε άλλες δημοκρατίες». Ο Μπερκ ήταν Βρετανός πολιτικός (1790) και μεγάλος επικριτής της Γαλλικής Επανάστασης και της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Συμπρόεδρος αυτής της οργάνωσης είναι ο David Brog, πρώην γενικός διευθυντής της αμερικανικής οργάνωσης Christians United for Israel, που αριθμεί δέκα εκατομμύρια μέλη.

Τον Ιούνιο του 2022, το Ίδρυμα Μπερκ καθόρισε την ιδεολογία του δημοσιεύοντας ένα μανιφέστο με τίτλο «Εθνικός Συντηρητισμός- Διακήρυξη αρχών». Το προοίμιο αναφέρει: «Θεωρούμε ότι η παράδοση των ανεξάρτητων και αυτοδιοικούμενων εθνών-κρατών αντιπροσωπεύει το απαραίτητο θεμέλιο για έναν δίκαιο δημόσιο προσανατολισμό προς τον πατριωτισμό, το θάρρος, την τιμή, την πίστη, τη θρησκεία και την οικογένεια... Είμαστε συντηρητικοί γιατί θεωρούμε αυτές τις αρετές απαραίτητες για τη διατήρηση του πολιτισμού μας.» Το άρθρο 4, με τίτλο «Ο Θεός και [η] δημόσια θρησκεία», ορίζει: «Όπου υπάρχει χριστιανική πλειοψηφία, η δημόσια ζωή πρέπει να έχει τις ρίζες της στον Χριστιανισμό και το ηθικό του όραμα να τιμάται από το κράτος και άλλους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς…»

Ο Χαζόνι υιοθέτησε τη νεομεσσιανική θεολογία του ρατσιστή ραβίνου Μέιρ Κάχανε, που καταδικάστηκε για τρομοκρατία στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ φυλακίστηκε πολλές φορές στο Ισραήλ επειδή είχε προετοιμάσει επιθέσεις εναντίον Παλαιστινίων. 

«Οι εβραϊκές αξίες, όχι οι φευγαλέες δυτικές αξίες, πρέπει να μας καθοδηγούν. Ούτε ο φιλελευθερισμός, ούτε η δημοκρατία, ούτε ένα λεγόμενο προοδευτικό όραμα δεν πρέπει να καθορίζουν τι είναι καλό ή κακό για εμάς.», είναι η δογματική αρχή του ακροδεξιού αυτού κινήματος.

Ο Χαζόνι συμμετείχε στην έκδοση του A Place Among  the Nations, του προγράμματος του πρωθυπουργού Νετανιάχου. Ένα παράδειγμα της επιρροής του Χαζόνι σε αυτό το έργο είναι το απόσπασμα όπου ο Νετανιάχου αναφέρει ότι «η ισραηλινή αριστερά πάσχει από μια χρόνια ασθένεια που έχει επηρεάσει τον εβραϊκό λαό εδώ και έναν αιώνα: τον μαρξισμό που διαπέρασε τα αριστερά, τα ακροαριστερά και τα κομμουνιστικά εβραϊκά κινήματα στην Ανατολική Ευρώπη» . 

Ο Χαζόνι θεωρεί ότι η μεγάλη συνωμοσία ενάντια στον εβραϊκό χαρακτήρα του Ισραήλ χρονολογείται από τη δεκαετία του 1920 με τη δημιουργία του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ από μεγάλους Εβραίους διανοούμενους, συμπεριλαμβανομένου του Judah Leon Magnes, Αμερικανοεβραίου, μεταρρυθμιστή ραβίνου, ειρηνιστή και εχθρού του εθνικισμού, καθώς και από τον φιλόσοφο Martin Buber, που υποστήριζε τη δημιουργία ενός διεθνικού κράτους με τη συμμετοχή των Αράβων. 

Οι ακροδεξιοί του Χαζόνι θεωρούν πώς  ένα «εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος είναι ένα μη εβραϊκό κράτος!» Σύμφωνα με αυτή τη λογική αντιτίθενται στην οικουμενικότητα, γιατί θεωρούν ότι αυτή η δημοκρατική αρχή θα συνέβαλε στον αποϊουδαϊσμό του Ισραήλ.

Ο κατάλογος των εχθρών του Ισραήλ σύμφωνα με τον Χαζόνι είναι μακρύς. Επικρίνει τους Ισραηλινούς συγγραφείς διότι κατά τη γνώμη του απορρίπτουν την ίδια την έννοια του εβραϊκού κράτους. Ανάμεσά τους είναι ο Amos Oz, που θεωρεί τον εθνικισμό κατάρα της ανθρωπότητας, ο AB Yehoshua και ο Ντέιβιντ Γκρόσμαν.

Λόγω των δεσμών του με τους Ρεπουμπλικάνους και την εβραϊκή δεξιά στις ΗΠΑ, ο Χαζόνι αποτελεί κεντρικό στέλεχος του θρησκευτικού σιωνιστικού ιδεολογικού οικοσυστήματος που έχει αναδυθεί με τα χρόνια, και το οποίο αποτελείται από μεσσιανιστές ραβίνους και από υπερεθνικιστικές οργανώσεις. Το Ταμείο Tikvah, που δημιουργήθηκε το 1998, χρηματοδοτεί τις περισσότερες από αυτές (με κεφάλαια κυρίως από πλούσιους Αμερικανούς χορηγούς). Το Kohelet Policy Forum, το οποίο ιδρύθηκε το 2012, είναι η θρησκευτική σιωνιστική «δεξαμενή σκέψης» που, σύμφωνα με την καθημερινή εφημερίδα Haaretz, διοικεί διακριτικά την Κνεσέτ. 

Απέναντι σ’ αυτόν τον φανατισμό αναπτύσσεται ο φανατισμός της Χαμάς.

Ο ισλαμικός φονταμενταλιστικός μύθος έχει την ίδια αφετηρία με το μύθο για την αλλαγή του κόσμου που είναι η βάση των δυτικών πολιτισμικών και πολιτικών αξιών. Ο δυτικός χριστιανικός (εν πολλοίς ακροδεξιός) φονταμενταλισμός όσο και η Αλ Κάιντα ή το Ισλαμικό Κράτος και τώρα η Χαμάς είναι προϊόντα της δυτικής νεωτερικότητας σημειώνει ο Τζον Γκρέι στο σχετικό βιβλίο του.

Οι Αμερικανοί πιστεύουν με θρησκευτικό τρόπο πως η δική τους κοινωνία είναι το «μοναδικό βιώσιμο μοντέλο» ανθρώπινης ανάπτυξης. Αντιστοίχως και στην Ευρώπη υπάρχει ένας «θρησκευτικός τρόπος», που μπορεί να μην είναι προτεσταντικός αλλά υπερασπίζεται με θρησκευτικό φανατισμό τις «δυτικές αξίες», την «ελευθερία της έκφρασης» ακόμα κι αν προσβάλλει τον Άλλο!

Η ισραηλινή ακροδεξιά από την πλευρά της θεωρεί ότι το δικό της κοινωνικό και πολιτιστικό μοντέλο είναι μοναδικό. Παραδόξως, όμως, αυτό πίστευαν και οι ναζί, θεωρώντας πως όσοι δεν υπάκουαν σ' αυτή την αντίληψη έπρεπε να εξαφανιστούν (Τζούλια Κρίστεβα)!

Η ρητορική των Ισραηλινών αξιωματούχων εναντίον των Παλαιστινίων συλλήβδην («ζώα» σύμφωνα με τον Νετανιάχου) το αποδεικνύει. Το ίδιο και η γλώσσα του Μπάιντεν που μιλάει για το «απόλυτο κακό».

Και όταν συγκρούονται τα «απόλυτα» προκύπτουν τραγωδίες…

Όμως τόσο στο Ισραήλ όσο και στους Παλαιστίνιους υπάρχουν δυνάμεις πέραν των φανατισμών ("δεν είμαστε όλοι Χαμάς" λέει Παλαιστίνιος δημοσιογράφος) ...

Εμείς σε αυτούς τους ανθρώπους στεκόμαστε δίπλα, αλληλέγγυοι...

*Φωτογραφία αρχείου από τη Γάζα-φυλακή