[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 18.10.23 ]
Το 2010, στις εκατοντάδες χιλιάδες διπλωματικά τηλεγραφήματα που διέρρευσαν από τον ιστότοπο “Wikileaks” του Τζούλιαν Ασανζ υπήρχε μια ανταλλαγή τηλεγραφημάτων μεταξύ του τότε διευθυντή της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ισραήλ, υποστράτηγου Amos Yadlin, και του πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Ισραήλ Richard Jones. Εκεί εμφαίνονταν σαφώς η αμέριστη υποστήριξη της Χαμάς από το Ισραήλ προκειμένου να σχηματίσει «κυβέρνηση» στην Λωρίδα της Γάζας.
Στο τηλεγράφημα, ο Yadlin λέει στον Αμερικανό πρέσβη ότι θα ήταν “πολύ χαρούμενος” αν η Χαμάς σχημάτιζε κυβέρνηση στη Γάζα “αρκεί να μην έχουν λιμάνι και αεροδρόμιο”.
Πρόσθετε δε ότι το Ισραήλ θα συνεργαζόταν στη συνέχεια με το αντίπαλο παλαιστινιακό πολιτικό κόμμα, την Φατάχ , της οποίας ο ηγέτης είχε ήδη δολοφονηθεί το 2004, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση στη Δυτική Όχθη. Παράλληλα θα εργαζόταν για να υπονομεύσει την κυβέρνηση της Χαμάς στη Γάζα.
Αυτό ακριβώς συνέβη, αμέσως μετά τη συνάντηση του Yadlin με τον πρέσβη Jones, η Χαμάς κέρδισε τις παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2006, αλλά δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση, όπως απαιτεί το παλαιστινιακό σύνταγμα. Τα κατάφερε τον επόμενο χρόνο (2007)*. Αμέσως τότε το Ισραήλ χαρακτήρισε τη Γάζα “εχθρική οντότητα” και ξεκίνησε μια μαζική πολιορκία καθώς και τη μεγαλύτερη επίθεση στη Γάζα στα τέλη Δεκεμβρίου 2008.
Τώρα, 15 χρόνια μετά, η Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας εξαπέλυσε την φοβερή επίθεση με εκατοντάδες νεκρούς στο Ισραήλ αποτυπώνοντας έτσι και την ολέθρια αποτυχία της παραπάνω στρατηγικής, αλλά και την αποτυχία των λεγόμενων μικρών συμφωνιών «του Αβραάμ».
Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο με τίτλο «Μην το αποκαλείτε σχέδιο ειρήνης», ο Daniel Levy, πρώην Ισραηλινός διαπραγματευτής των Συμφωνιών του Όσλο, γράφει: «Υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας συνθηκολόγησης και ενός ειρηνευτικού σχεδίου. Αλλά ακόμη και οι συνθήκες μιας συνθηκολόγησης είναι πιο πιθανό να είναι ανθεκτικές εάν είναι κατασκευασμένες με τρόπο που να εξασφαλίζουν στους ηττημένους κάποια αξιοπρέπεια.» Το σχέδιο όμως της Ουάσιγκτον (επί Τραμπ) είναι ένα «σχέδιο μίσους».
Γενικά, στη λογική των επικυρίαρχων υπάρχει η κατηγορία των «Λευκών ανθρώπων» της Δύσης, των… φυσικών ηγετών του κόσμου, και των «άλλων», των υποδεέστερων λαών που οι πρώτοι μπορούν να τους βομβαρδίζουν όταν σηκώνουν κεφάλι. «Αποδέξου το χρέος του Λευκού ανθρώπου/ Και η ανταμοιβή σου θα είναι πάντα η ίδια/ Η κατάρα όσων σπλαχνίζεσαι, /Το μίσος εκείνων που βοηθάς, /Το παράπονο όσων οδηγείς (δυστυχώς με αργό ρυθμό) στο φως…». Τα λόγια αυτά από το ποίημα White man’s burden του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, που εκθειάζουν την αποικιοκρατία, εξακολουθούν να είναι το «ευαγγέλιο» των δυτικών νεοαποικιοκρατών και ο τρόπος που "βλέπουν" τους "άλλους"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου