Η βία των αδυνάτων λέγεται αντίσταση

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 26.03.23 ]

---

Οι ένστολοι νταήδες του Μακρόν έδειξαν πάλι το αποκρουστικό πρόσωπό τους σε διαδήλωση χιλιάδων πολιτών στο λεκανοπέδιο του Sainte-Soline, στο Deux-Sèvres, όπου μεγαλοαγρότες επιχειρούν να ιδιοποιηθούν το νερό φτιάχνοντας τεράστιες δεξαμενές-ταμιευτήρες, σε βάρος της τοπικής κοινωνίας και των μικρών παραγωγών. «Η μάχη για το νερό είναι ίδια με αυτή για τις συντάξεις. Χρησιμοποιούν την ίδια βία εναντίον μας», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Ένωσης Αγροτών, Ζαν Μπενουά. 

Κι εδώ ασκήθηκε η ίδια σαδιστική βία από την γαλλική στρατοχωροφυλακή όπως και στις διαδηλώσεις για το συνταξιοδοτικό. Αποτροπιασμό έχει προκαλέσει η καταγραφή απειλών αστυνομικών κατά νεαρών διαδηλωτών: «Θέλεις ίσως και άλλο χαστούκι για να “ισιώσει” και το δεξί σου σαγόνι. Μην ανησυχείς την επόμενη φορά δεν θα μπεις στο περιπολικό για να πας στο αστυνομικό τμήμα, θα σε βάλω σε ασθενοφόρο…», ακούγεται να λέει αστυνομικός που μόλις έχει χαστουκίσει διαδηλωτή. Έντονες αντιδράσεις προκαλεί και ο τραυματισμός σιδηροδρομικού υπαλλήλου, ο οποίος έχασε το αριστερό του μάτι, ενώ έφευγε από μία διαδήλωση.

Ο Μακρόν επιχειρεί να καταστείλει τη γενικευμένη εξέγερση με τους ένστολους σαδιστές του, αλλά και με τους τηλεοπτικούς αναλυτές του που επιχειρούν να συκοφαντήσουν το κίνημα, προβάλλοντας τη βία των διαδηλωτών. Ο υπουργός Εσωτερικών, Ζεράρ Νταρμανάν, κατηγόρησε την «άκρα αριστερά για θρασύτατες επιθέσεις» και εξέφρασε τη στήριξη του προς τους αστυνομικούς!

Όμως σήμερα ούτε η συκοφαντία, ούτε η κυβερνητική προπαγάνδα, ούτε η άγρια αστυνομική βία και τρομοκρατία μπορούν να καταστείλουν το κίνημα στη Γαλλία.

Όσο για τη βία των διαδηλωτών θα το πω για μία ακόμη φορά: η βία του αδυνάτου δεν είναι ίδια με τη βία του ισχυρού. Όπως έλεγε η Χάνα Άρεντ, σε ορισμένες περιστάσεις «η βία (που ασκούν οι αποκάτω, οι αδύνατοι) ...είναι ο μόνος τρόπος να ισορροπήσει ξανά η πλάστιγγα της δικαιοσύνης».

Γι’ αυτό η βία των αδυνάτων έχει και μια άλλη ονομασία:

resistance-αντίσταση.

Είναι η βία της αντί-στασης στην ωμή βία της εξουσίας και της αστυνομοκρατίας, είναι η αντίσταση στην αδικία, η αντίσταση στη βία της ανεργίας και της πείνας, η αντίσταση στη βία μιας ζωής χωρίς νόημα, χωρίς όνειρα κι ελπίδα, στη βία μιας ζωής που "δεν χωράς πουθενά"... 

Τα κινητά μας είναι κόκκινα από το αίμα παιδιών-σκλάβων

Το βίντεο στο τουίτερ είναι συγκλονιστικό. Ένα ορυχείο στο Κονγκό έχει καταρρεύσει και εργάτες προσπαθούν με τα χέρια να απεγκλωβίσουν τους συναδέλφους τους. Μου θύμισε για μία ακόμα φορά το άρθρο που έγραψε τον Δεκέμβριο του 2016 ο Κώστας Κάππας στο artinews.gr  με τίτλο: «Σφάζουν μαύρα ανθρωπάκια για να έχουν PlayStation άσπρα ανθρωπάκια».

Πρόσφατα εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «κόκκινο κοβάλτιο», και με την αφορμή της έκδοσης παρουσιάστηκε το ανατριχιαστικό βίντεο από ένα βιομηχανικό ορυχείο κοβαλτίου στο Κονγκό, στο οποίο εργάζονται 15.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά-σκλάβοι (ακόμα και 4 ετών) στριμωγμένοι σε ένα λάκκο, σφυροκοπώντας με το καλέμι και αναπνέοντας τοξικές αναθυμιάσεις χωρίς κανέναν εξοπλισμό ασφαλείας. 

Τελικά, η δουλεία μπορεί να έχει καταργηθεί πριν από αιώνες, αλλά είναι ακόμα σε ισχύ.

«Υπάρχει αίμα σ’ αυτή τη συσκευή» λέει ο ακτιβιστής Mark–Olivier Herman κρατώντας ένα κινητό τηλέφωνο «γιατί τα κινητά σας τηλέφωνα περιέχουν μικρά ηλεκτρονικά κυκλώματα που δεν θα μπορούσαν να τεθούν σε λειτουργία χωρίς το ορυκτό που λέγεται κολτάνιο».

Αυτή είναι η περίφημη «πράσινη» ενέργεια που διαφημίζουν οι καπιταλιστές ως διέξοδο από την περιβαλλοντική κρίση. Στην πραγματικότητα είναι «κόκκινη ενέργεια» αφού είναι βαμμένη με το αίμα μικρών παιδιών-σκλάβων.

Ένοπλες συμμορίες και πολυεθνικές

Τον Απρίλιο του 2001, μία επιτροπή του ΟΗΕ αποκάλυψε τις σχέσεις μεταξύ του εμπορίου κολτανίου και των εισαγωγών παράνομων όπλων στην περιοχή. Πάνω από 22 χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η μαζική παρουσία των ένοπλων ομάδων καθιστά εντελώς ανασφαλή τη ζωή στην περιοχή. Οι τοπικές συμμορίες επιβάλλουν φόρους στους κατοίκους, βάζουν ανήλικα παιδιά να δουλεύουν στα ορυχεία  και βεβαίως τρομοκρατούν . 

Μ’ αυτές τις ένοπλες συμμορίες συναλλάσσονται οι μεγάλες δυτικές εταιρείες: Bayer, Nokia, Samsung, LG και πολλές άλλες, που αγοράζουν κοβάλτιο, κολτάνιο κ.ά., και πωλούν όπλα.

Παρότι "Κάθε ορυχείο έχει την ηλεκτρονική υπογραφή του", οι πολυεθνικές ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να εντοπίσουν την πηγή της εκμετάλλευσης των μικρών παιδιών αλλά και χιλιάδων ανθρακωρύχων που εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες με ελάχιστα χρήματα.  

Αυτή η τραγωδία λαμβάνει χώρα μέσα στη σιωπή. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν μιλούν. 

Ο Δανός Frank Piasecki Poulse βιντεοσκόπησε την εργασία των ανηλίκων στην περιοχή του Κίβου. Στη συνέχεια πήγε στα κεντρικά γραφεία της Nokia στο Espoo ( Φινλανδία)  και προσπάθησε να πάρει απαντήσεις για το θέμα. Τελικά του είπαν ότι η Nokia γνωρίζει το πρόβλημα από το 2001. Αλλά ο όμιλος δεν μπορεί να εξασφαλίσει την πλήρη διαφάνεια γιατί αυτό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την ανταγωνιστικότητά του!

Από αυτή την κόλαση, για την οποία έχουν πρωταρχική ευθύνη οι Δυτικοί και οι εταιρείες τους (ηλεκτρονικών ειδών αλλά και όπλων), κάποιοι ντόπιοι βρίσκουν το σθένος να αποδράσουν. Όσοι επιλέγουν το δρόμο της Λιβύης πέφτουν στα χέρια των εκεί επίσης χρηματοδοτούμενων από τη Δύση ένοπλων συμμοριών και καταλήγουν στα σκλαβοπάζαρα, στα σίδερα, μαστιγώνονται, βιάζονται ή εκτελούνται. Κάποιοι διαλέγουν το δρόμο της Τουρκίας και του Αιγαίου...

 

*Το κοβάλτιο είναι ένα κρίσιμο συστατικό για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων κυρίως αλλά και οποιαδήποτε σημαντική αύξηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από αιολική και ηλιακή ενέργεια. 

*Το Κολτάνιο είναι μαύρο μεταλλικό ορυκτό από το οποίο εξάγονται τα στοιχεία Νιόβιο και Ταντάλιο. Το Ταντάλιο χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών σε ηλεκτρονικά προϊόντα, τουρμπίνες και ιδίως στην παραγωγή κινητών τηλεφώνων.

ΟΗΕ: Ψήφισμα χωρίς ουσία για το περιβάλλον

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 30.03.23 ]

---

Ένα ακόμα ψήφισμα του ΟΗΕ για το περιβάλλον. Η περιβαλλοντική κρίση για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζεται ως νομικό ζήτημα.

Συγκεκριμένα, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε την Τετάρτη 29 Μαρτίου ψήφισμα που κατέθεσε το κρατίδιο του Βανουάτου, ζητώντας από το Διεθνές Δικαστήριο (ICJ) να καθορίσει τις υποχρεώσεις των κρατών στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Ο διεθνής συστημικός Τύπος χαιρετίζει με ενθουσιασμό!

Οι νομικοί που υποστηρίζουν το ψήφισμα θεωρούν ότι «αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη γιατί επί του παρόντος, βάσει της συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα, υπάρχει σύγχυση ως προς τις νομικές ευθύνες κάθε χώρας απέναντι στην υπερθέρμανση του πλανήτη», σημειώνει ο ανταποκριτής του BBC, Matt McGrath.

 Όμως το πρόβλημα δεν είναι νομικό, είναι πολιτικό και αλλαγής του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα «οι δύο μεγαλύτεροι ρυπαντές στον κόσμο» , παρόλο που δεν αντιτάχθηκαν στην έγκριση του ψηφίσματος, δεν το υποστηρίζουν αναφέρει το CNN. Ο Αμερικανός εκπρόσωπος, Νίκολας Χιλ, εξέφρασε μάλιστα τη διαφωνία του με το ψήφισμα μετά την έγκρισή του(!), λέγοντας ότι προτιμά τη «διπλωματία» από μια «δικαστική διαδικασία» που κινδυνεύει να «τονίσει τις διαφωνίες» ! Αυτό καταδεικνύει ότι το ψήφισμα είναι άνευ ουσίας και ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί νομικά.

Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας (δηλαδή της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος) με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» κέρδους είναι μία πλάνη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Συνοπτικά, τα οικολογικά προβλήματα οφείλονται στον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της οικονομίας της αγοράς που υποχρεώνει τους οικονομικούς ανταγωνιστές είτε να αναπτυχθούν, ο ένας εις βάρος του άλλου είτε να καταστραφούν, όπως σημειώνει ο Μπούκτσιν.

Γι’ αυτό η οικολογία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η υγεία συνδέονται σήμερα όσο ποτέ. Αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός αντι-καπιταλιστικού πολιτικού συνασπισμού ικανού να επιβάλει, άμεσα, ένα πρόγραμμα ρήξης.

Η Αριστερά, αν θέλει να είναι πραγματικά ουσιώδης και ανατρεπτική, θα πρέπει να αντιπαρατάξει στο καπιταλιστικό σχέδιο Β των μεγαλοκαρχαριών της δήθεν "πράσινης ενέργειας", ένα νέο πολιτιστικό και οικονομικό υπόδειγμα, να δείξει ότι το συμφέρον των ανθρώπων δεν ταυτίζεται με την συσσώρευση πλούτου αλλά με μια γεμάτη νόημα ζωή. Ότι αυτό μπορεί να προκύψει μόνο από τη συνεργασία και όχι από τον ανταγωνισμό. Να πείσει τους πολίτες ότι στη φύση δεν κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυρότερου ούτε ο ανταγωνισμός, αλλά υπάρχει αλληλεπίδραση των διαφόρων μορφών ζωής, ότι ένας κόσμος συμπληρωματικότητας και αμοιβαιότητας, ένα σύμπαν αλληλεγγύης και εντέλει αρμονίας είναι εφικτός…

Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης για βασανισμούς προσφύγων

 

[ ARTI news / Κόσμος / 30.03.23 ]

---

Οι ευρωπαϊκές χώρες καταφεύγουν ολοένα και περισσότερο σε παράνομες απωθήσεις προσφύγων και αιτούντων άσυλο, αλλά και σε βασανισμούς σύμφωνα με έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Η επιτροπή κατά των βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης (CPT) εντόπισε «ξεκάθαρα σημάδια σωματικής κακομεταχείρισης» εναντίον ατόμων που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα σε όλη την Ευρώπη.

Πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο ξυλοκοπήθηκαν με τα χέρια, με ρόπαλα, όπλα, ξύλα ή κλαδιά, από αστυνομικούς ή συνοριοφύλακες που συχνά αφαιρούσαν τις ταυτότητες ή τα διακριτικά τους (για να μην ταυτοποιούνται), ανέφερε η επιτροπή στην ετήσια έκθεσή της. Οι άνθρωποι που μετακινούνταν υπόκεινται σε απωθήσεις, απελάσεις από τα ευρωπαϊκά κράτη, είτε από ξηρά είτε από τη θάλασσα.

Η έκθεση δεν κατονομάζει καμία χώρα(γιατί άραγε;), αλλά ο Άλαν Μίτσελ, πρόεδρος της CPT, δήλωσε ότι έχουν ερευνήσει «πολλές εκατοντάδες» περιπτώσεις απωθήσεων τα τελευταία χρόνια σε όλες τις μεταναστευτικές διαδρομές προς την Ευρώπη. Η επιτροπή επισκέφθηκε πρόσφατα την Ελλάδα, την Τουρκία, την Ουγγαρία, την Ισπανία, τη Μάλτα και την Ιταλία για να αξιολογήσει τις μεταναστευτικές πολιτικές...

Τα πορίσματα της επιτροπής αντιτίθενται κατηγορηματικά στον επίσημο ισχυρισμό πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ότι δεν λαμβάνουν χώρα παράνομες επαναπροωθήσεις και απωθήσεις.

«Οι εκθέσεις της CPT βασίζονται σε γεγονότα που βρέθηκαν κατά τις επισκέψεις μας», είπε ο Μίτσελ. 

Η τελευταία έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια «αυξανόμενη καταφυγή σε απωθήσεις τα τελευταία χρόνια… από κρατικούς παράγοντες».

Η επιτροπή δε, καλεί τα κράτη να διασφαλίσουν την ανεξάρτητη παρακολούθηση των συνόρων.

Η έκθεση έρχεται τη στιγμή που οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη επιδιώκουν να ενισχύσουν τους ελέγχους στα σύνορα. Η ΕΕ που επικρίνεται από την επιτροπή κατά των βασανιστηρίων, δεσμεύτηκε πρόσφατα να χρηματοδοτήσει περισσότερες κάμερες, drones και παρατηρητήρια στα εξωτερικά της σύνορα. Για την χρηματοδότηση αυτή μίλησε σήμερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, εγκαλώντας ευρωβουλευτή που ζήτησε τη μη χρηματοδότηση του φράχτη του Έβρου. Για τις παράνομες απωθήσεις και τα βασανιστήρια που αναφέρει η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης τι έχει να πει άραγε ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί του;   

 

*Πληροφορίες από The Guardian

Φωτογραφία αρχείου από πρόσφυγες στον Έβρο τους οποίους οι "αρχές" ξεγύμνωσαν 

Γαλλία: Το κίνημα τώρα ξεκινά

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 24.03.23 ]

---

Η 23η Μαρτίου σημείο καμπής στη συνεχιζόμενη εξέγερση στη Γαλλία. 3,5 εκατομμύρια Γάλλοι, κυρίως νέοι, βγήκαν στους δρόμους. Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ολόκληρης της Ευρώπης «βλέπουν» τη βία των διαδηλωτών, οι υπόλοιποι «βλέπουμε» τη σαδιστική βία των ένστολων νταήδων του Μακρόν. «Στη Λυών, διαδηλωτές βανδάλισαν τράπεζα» αναφέρουν οι Times του Λονδίνου. «Βανδάλισαν» επαναλαμβάνουν τα συστημικά ηχεία τους και στην Ελλάδα δείχνοντας τις μαυρισμένες με μπογιά αρχαιοπρεπείς κολώνες της τράπεζας. Λες και έβαψαν τον Παρθενώνα. Αλλά ναι, γι’ αυτούς η τράπεζα είναι πιο σπουδαία από τον Παρθενώνα.  

Τους μπάτσους που παρατάνε τα όπλα και ενώνονται με τους διαδηλωτές, δεν τους δείχνουν.

Τη βία των ένστολων σαδιστών του Μακρόν που χτυπούν ανύποπτα κορίτσια δεν τη δείχνουν. Στην φλεγόμενη πόρτα του δημαρχείου του Μπορντό εστιάζουν, προκειμένου να εκφοβίσουν τους συντηρητικούς νοικοκυραίους στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη. Οι «μπάτσοι» του μυαλού επί το έργον.

Αλλά δεν τους περνάει πια. «Η δύναμη είναι στους δρόμους» γράφει το χαρτόνι που κρατάει ένα νέο κορίτσι. Ο «δρόμος» σαρώνει πια όλα τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του κράτους.

Στην Ελλάδα και αλλού, η δεξιά έχει ευθυγραμμιστεί με τη θέση του Μακρόν που ταύτισε τους Γάλλους διαδηλωτές με τους τραμπιστές που κατέλαβαν το Καπιτώλιο στην Ουάσινγκτον και τους μπολσοναριστές που κατέλαβαν το Κογκρέσο στη Μπραζίλια. Χθες, όμως, 3,5 εκατομμύρια Γάλλοι απάντησαν στην ύβρι του Μακρόν και των ομογάλακτών του.

Το θεσμικό πραξικόπημα [ με τη χρήση του 49,3 ] ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, και διεύρυνε περαιτέρω το κίνημα, μετατρέποντας την κοινωνική κρίση σε πολιτική κρίση.  

«Θα παραμείνει αυτή η ημέρα των απεργιών και των εθνικών διαδηλώσεων ως η τελευταία δράση του κινήματος ή θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας φάσης αγώνα, ακόμη πιο δυναμική;», ρωτάει η γαλλόφωνη ελβετική εφημερίδα Le Temps. «Τώρα ξεκινά το κίνημα» απαντά αρθρογράφος στη Le Monde diplomatique.

Ναι, το κίνημα τώρα ξεκινά. Γιατί το συνταξιοδοτικό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Γιατί το 1/4 των Γάλλων πεινάει. Οι νέοι πεινούν. Ατέλειωτες οι ουρές για επισιτιστική βοήθεια. Η κοινωνία ξεσηκώθηκε γιατί βιώνει μια απίστευτη νεοφιλελεύθερη δυστοπία… Το ερώτημα είναι αν η φωτιά της εξέγερσης θα μεταδοθεί και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Γιατί ο ξεσηκωμός σε μία μόνο χώρα δεν αρκεί…

Γαλλία: Τα αίτια και η προοπτική της εξέγερσης

 

[ ARTI news / Κόσμος / 23.03.23 ]

---

H πολιτική, με την εκρηκτική της ισχύ, κατέλαβε τη Γαλλία. Αυθόρμητες πρωτοβουλίες παντού, αποχωρήσεις χωρίς προειδοποίηση, αποκλεισμός δρόμων, ξεσπάσματα ταραχών ή απλώς δυναμικές διαδηλώσεις, φοιτητικά AG σε κάθε γωνιά, η πλατεία Concorde γεμάτη από την ενέργεια των νέων. Όλοι νιώθουν τη φωτιά αλλά οι δημοσιογράφοι που είναι προσκολλημένοι στον Μακρόν και την Μπορν, αγνοούν το τι πραγματικά συμβαίνει: τον κοινωνικό αναβρασμό.

Είναι όμορφο αυτό που συμβαίνει. Μικρά αλλά πρωτόγνωρα πράγματα. Εδώ οι αγρότες φέρνουν καλάθια με λαχανικά στους σιδηροδρομικούς που απεργούν. Εκεί ένας Λιβανέζος εστιάτορας μοιράζει φαλάφελ σε κουρασμένους διαδηλωτές. Οι μαθητές εντάσσονται στις πικετοφορίες. Σύντομα θα δούμε πολίτες ν’ ανοίγουν τις πόρτες τους για να κρύψουν τους διαδηλωτές από την αστυνομία. Το πραγματικό κίνημα ξεκινά. Ήδη μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση είναι προεπαναστατική. Τι προοπτικές έχει για να γίνει πλήρως επαναστατική;

 Ο Μακρόν είναι σε διάλογο μόνο με τον εαυτό του, άλλος δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το νόημα των λόγων του, δεν υπόκειται σε καμία από τις συλλογικές επικυρώσεις της συνομιλίας. Κάθε δυνατότητα διαλόγου στην πραγματικότητα καταργείται. Τίποτα από όσα λέει δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι ένα τέτοιο άτομο, μη γνωρίζοντας τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό του, είναι εντελώς ανίκανο να παραδεχτεί ένα λάθος. Γι’ αυτό όλα τα επίπεδα βίας είναι πιθανά, όλα μπορούν να συμβούν. Η πολιτική του Μακρόν επιδιώκει την πλήρη διάλυση του κινήματος μέσω του αστυνομικού εκφοβισμού. Στο εξής θα κυβερνά με το αστυνομικό συμβούλιο. Και το μήνυμα θα είναι ένα: μην βγαίνετε στο δρόμο, μείνετε στο σπίτι, δείτε τηλεόραση, υπακούστε… είναι η εποχή των σαδιστών και των νταήδων με στολή. Όταν η εξουσία απελευθερώνει τους κακοποιούς της, μπορεί να υπάρξουν δύο ριζικά αντίθετα αποτελέσματα: ή ο εκφοβισμός ή η αυξημένη οργή. Όλες οι ανατροπές συμβαίνουν όταν η πρώτη επίδραση (ο εκφοβισμός) μεταλλάσσεται σε οργή. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι είμαστε εκεί. 

Σε κάθε περίπτωση, δεν περνά κανείς από τη σημερινή «προεπαναστατική» κατάσταση σε «επαναστατική» με μόνη την άρνηση. Μια εξέγερση για να γίνει πραγματικά μια επαναστατική διαδικασία, πρέπει να αρθρώσει μια διέξοδο. Να διατυπώσει, δηλαδή, μια θετική πολιτική βούληση. Να περάσει η κυριαρχία από την ηγεσία της παρασιτικής τάξης, που έχει καταστρέψει τη χώρα, που έχει κάνει τα νοσοκομεία, τη δικαιοσύνη, την εκπαίδευση, την έρευνα και το πανεπιστήμιο ερείπια, στους παραγωγούς. Οι άνθρωποι πεινάνε. Δεν θα φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε κάτι τέτοιο μια μέρα, αλλά το γεγονός είναι εδώ: το ένα τέταρτο των Γάλλων δεν έχει αρκετό φαγητό. Οι νέοι πεινούν. Οι ουρές για επισιτιστική βοήθεια είναι ατελείωτες… Ένα ολόκληρο μοντέλο έχει γονατίσει. Γονάτισαν την οικονομία. Κατέστρεψαν τη χώρα. Η αποδιοργάνωση είναι πλήρης. Παράδοξο (που δεν είναι ένα), στον ύστερο καπιταλισμό, η ανικανότητα της αστικής τάξης έγινε μια δύναμη από μόνη της – μπορεί να της δοθεί το όνομα κατά παράφραση του Schumpeter: καταστροφική καταστροφή…

Πρέπει να διώξουμε αυτούς τους βλαβερούς ηλίθιους… το αληθινό νόημα που πρέπει να δοθεί στη φράση «γενική απεργία» είναι: όχι η γενική διακοπή της εργασίας, αλλά η πράξη της έναρξης της γενικής επανιδιοποίησης της κυριαρχίας από τους παραγωγούς.

 *Αποσπάσματα από κείμενο του Frédéric Lordon στην Le Monde diplomatique, 22 Μαρτίου 2023 σε ελεύθερη μετάφραση του ΓΧΠ

Γαλλία: Annie Ernaux, Δεν είμαστε μόνοι

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 18.03.23 ]

---

Η Γαλλία φλέγεται. Η απόφαση του Μακρόν να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης έβαλε φωτιά στο φυτίλι. Διαβάζω στο κύριο άρθρο του Serge Halimi στην Le Monde diplomatique ότι ο Γάλλος πρόεδρος ασκεί πολιτική υπέρ των προνομιούχων και εναντίον των εργαζόμενων. Οι προνομιούχοι έχουν αποδείξει την ευγνωμοσύνη τους προς τον ευεργέτη τους (Μακρόν), καθώς, μεταξύ 2017 και 2022, από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στον επόμενο, ο Μακρόν είδε τη δημοφιλία του μεταξύ των πλουσιότερων να αυξάνεται από το 34% στο 48%. 

Κύρια θύματα της αλλαγής του συνταξιοδοτικού θα είναι η εργατική τάξη, που καταψήφισε συντριπτικά τον Μακρόν, και στην οποία επιβάλει δύο επιπλέον χρόνια εργασίας, τη στιγμή που το προσδόκιμο ζωής με καλή υγεία των χαμηλόμισθων είναι δέκα χρόνια μικρότερο από αυτό των ανώτερων στελεχών. 

Η επιλογή αυτή δεν έχει στόχο την άντληση κεφαλαίων για τα νοσοκομεία και τα σχολεία, αλλά για να «μειώσει το βάρος των συνταξιοδοτικών δαπανών», την στιγμή που οι στρατιωτικές δαπάνες θα διπλασιαστούν από το 2017 μέχρι το 2030. 

Αυτός είναι ο κοινωνικός και πολιτικός πυρήνας του ξεσηκωμού. Η ένταση όμως του κοινωνικού κινήματος δείχνει ότι δεν αρκείται στην υλοποίηση αιτημάτων, αλλά φέρνει στην επιφάνεια μια μεγαλύτερης εμβέλειας συλλογική φιλοδοξία, αυτή για την αλλαγή της ζωής συνολικά. Αυτός ο στόχος «αρπάζει τους συμμετέχοντες στις διαδηλώσεις και τους μεταμορφώνει κυριολεκτικά» γράφει η νομπελίστρια συγγραφέας Annie Ernaux μεταφέροντας την εμπειρία της από τη συμμετοχή της στις διαδηλώσεις του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του 1995:

Σε αντίθεση με το σχέδιο για τις συντάξεις της σημερινής εξουσίας, εκείνο του 1995 για την Κοινωνική Ασφάλιση, δεν είχε ανακοινωθεί και μας πήρε λίγο χρόνο για να καταλάβουμε τι διακυβεύεται, γράφει η Ερνό. Υπήρχε όμως αυτή η αλαζονεία του Alain Juppé, του Πρωθυπουργού και συγγραφέα του σχεδίου, η μεγαλαυχία του ως επαΐοντος, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουμε, ότι είμαστε ηλίθιοι. Νομίζω ότι στην αρχή αρνηθήκαμε ιδιαίτερα αυτό, την αλαζονεία...

Η 24η Νοεμβρίου 1995 ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία κατά του σχεδίου Ζιπέ και η αρχή μιας κινητοποίησης όλων των δημόσιων τομέων. Ούτε τρένα, ούτε μετρό, ούτε ταχυδρομεία, ούτε σχολεία... Για μια βδομάδα, δεν νομίζω ότι ήμουν η μόνη που σκέφτηκα ότι βρισκόμασταν σε προεπαναστατική εποχή. Σε αντίθεση με τον Μάη του 68, ο πληθυσμός στο σύνολό του υποστήριζε την απεργία…

Ήταν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη του 1995 που συνειδητοποιήθηκε ότι οι αγορές, η διεθνοποίηση του εμπορίου, η οικοδόμηση μιας νεοφιλελεύθερης Ευρώπης κατεύθυναν τις ζωές των ανθρώπων. Τότε αρχίσαμε να συνδέουμε την οικοδόμηση της Ευρώπης με την κατεδάφιση των κοινωνικών δικαιωμάτων....

Το 1995, εμφανίστηκε μια διάσπαση στην πνευματική αριστερά. Ένα μέρος της είχε υπογράψει ένα κείμενο υπέρ της μεταρρύθμισης. Μεταξύ αυτών που υπέγραψαν ο φιλόσοφος Paul Ricœur, ο κοινωνιολόγος Alain Touraine, ο Pierre Rosanvallon, ο Joël Roman και ο Olivier Mongin, από το συντακτικό επιτελείο του περιοδικού Esprit... Εγώ, που θαύμαζα το έργο του Ricœur, ένιωσα έκπληξη. Εξεγέρθηκα όταν διάβασα ότι υπήρχε βασικά από τη μια πλευρά μια ελίτ που κατείχε τη «λογική κατανόηση του κόσμου» και από την άλλη η μεγάλη μάζα των ανθρώπων που παρασύρονταν από τα πάθη, τον θυμό ή τις παρορμήσεις τους. Αυτό ακριβώς θα πει ο Pierre Bourdieu στους αγωνιζόμενους σιδηροδρομικούς εργάτες σε μια αξέχαστη ομιλία στο Gare de Lyon, από την οποία πιστεύω ότι δεν έχουν πολλά αλλάξει το 2023. Ο Μπουρντιέ έλεγε ότι «Η αντίθεση μεταξύ του μακροπρόθεσμου οράματος μιας φωτισμένης «ελίτ» και των (δήθεν) κοντόφθαλμων παρορμήσεων του λαού ή των εκπροσώπων του, χαρακτηρίζει την αντιδραστική σκέψη όλων των εποχών και όλων των χωρών.»

Ο Πιερ Μπουρντιέ ήταν ένα από τα κύρια πρόσωπα του τμήματος των διανοουμένων που υποστήριζε τους απεργούς. Προφανώς ήμουν σε αυτή την πλευρά… Η πολιτική εμπλοκή του Μπουρντιέ στην απεργία είχε την αξία μιας υποχρέωσης για μένα, ως συγγραφέα, να μην παραμείνω θεατής της δημόσιας ζωής. Το να δεις αυτόν τον κοινωνιολόγο, διεθνώς αναγνωρισμένο, να εμπλέκεται στην κοινωνική σύγκρουση, να τον ακούς, ήταν μια απέραντη χαρά, μια απελευθέρωση. Μας έκανε να σηκώσουμε το κεφάλι όταν ο Ζιπέ και οι άλλοι ήθελαν να μας κάνουν να το σκύψουμε, σημειώνει η Ερνό.

Μια πράξη μνήμης

Οι σκληρές και οι μακροχρόνιες απεργίες σπάνε τη συνηθισμένη πορεία των ημερών. Αυτές του 1995 είχαν την ιδιαιτερότητα ότι μέρος του πληθυσμού συνέχιζε να πηγαίνει στο εργοστάσιο ή στο γραφείο χωρίς μεταφορικά μέσα εκτός από το αυτοκίνητο. Υπήρχε πολλή αλληλεγγύη, πολλή επινοητικότητα.…

Θυμάμαι το περίεργο συναίσθημα διαβάζοντας τη Le Monde το βράδυ. Έμοιαζε να είναι μακριά από την πραγματικότητα, από το παρόν, από την αίσθηση που προκαλεί κάθε κοινωνική αναταραχή. Γενικά, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα ήταν γεμάτα από editorial με μίσος για τους εργαζόμενους που αγωνίζονταν. Θα χαιρόμουν με τη δημιουργία λίγα χρόνια αργότερα της PLPL, «της εφημερίδας που δαγκώνει και φεύγει»*.

…η κινητοποίηση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς το είδος του ηλεκτροσόκ που προκαλεί το σχέδιο Ζιπέ στη γαλλική κοινωνία. Αυτό έθεσε υπό αμφισβήτηση την Κοινωνική Ασφάλιση, την κατάκτηση της Απελευθέρωσης, τις συντάξεις, άρα ζητήματα θεμελιώδη για τη ζωή, υπαρξιακά. Δεν είχε σημασία που η μεταρρύθμιση στόχευε δημοσίους υπαλλήλους και εργαζόμενους στις δημόσιες επιχειρήσεις. Ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι το κράτος, επιτιθέμενο στους εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες, έπληττε έμμεσα τον τρόπο ζωής του καθενός και σήμερα μπορούμε να δούμε ότι όντως αυτό είναι που συνέβη... Οι διαδηλωτές του 1995 το κατάλαβαν καλά, φωνάζοντας «Όλοι μαζί! Να υπερασπιστούμε τα κοινωνικά επιτεύγματα», μια έκφραση που πιστεύω ότι είναι επίκαιρη και σήμερα….

Από το 1995 παραμένει πάνω από όλα η ανάμνηση της τελευταίας νικηφόρας συνδικαλιστικής κινητοποίησης… (αλλά) δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το μέλλον. Παρά τους αγώνες στο νοσοκομείο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, μετά από είκοσι πέντε χρόνια αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, ζούμε σε μια χώρα με διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες (σχολείο, πανεπιστήμιο, νοσοκομείο).

Όλοι βλέπαμε μια άνευ προηγουμένου αγανάκτηση των μισθωτών που δεν αντέχουν άλλο την επισφάλεια των συμβάσεων ή τον παραλογισμό της εργασίας, την απελπισία της νεολαίας που κάποτε καταλάμβανε τα λύκεια και τα πανεπιστήμια ενάντια στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης… το #MeToo το 2017... την περιφρόνηση για την εργατική τάξη, αυτή που αποκαλώ φυλή μου… παντού μεμονωμένες κινητοποιήσεις. «Όλοι νόμιζαν ότι ήταν μόνοι». Μέχρι την κινητοποίηση στις 19 Ιανουαρίου. Τι χαρά εκείνο το πρωί… Συγκλονίστηκα το βράδυ όταν έμαθα ότι δύο εκατομμύρια άνθρωποι είχαν κάνει διαδηλώσεις παντού στη Γαλλία, ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης.

Παρά τις ήττες μας…  οι διαδηλωτές του Γενάρη του 2023…  με έκαναν να σκεφτώ για άλλη μια φορά τους στίχους του Éluard: «Ήταν λίγοι / Σε όλη τη γη / όλοι νόμιζαν ότι ήταν μόνοι/ έγιναν αίφνης πλήθος». Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω. Ας μην κατεβάζουμε άλλο το κεφάλι, καταλήγει η Annie Ernaux.

(Annie Ernaux: Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το κείμενο είναι από συνέντευξη που έχει αναθεωρηθεί από την ίδια).

* Το να διαβάζεις όχι να διαβάζεις, το PLPL, ήταν ένα περιοδικό κριτικής των μέσων ενημέρωσης. Δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2000 και έγινε Le Plan B το 2006.

Το πρόβλημα της αριστεράς

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 17.03.23 ]

---

Η ζωή δεν υποφέρεται χωρίς την υγρασία της ελπίδας, χωρίς εκείνον τον τραγουδισμένο καημό απ’ όπου δραπετεύει ο πόνος. Αλλά όταν η ελπίδα διαψεύδεται, τότε η έκρηξη είναι χειρότερη από εκείνη που προκύπτει από την απελπισία. Αυτό συνέβη με την ελπίδα που «πούλησε» ο Κυριάκος Μητσοτάκης και απεδείχθη σάπια, ψεύτικη, αντιδημοκρατική, αυταρχική, φονική, εγκληματική.

Μαζί με την «ελπίδα» του Μητσοτάκη, όμως, εξαερώθηκε και η ελπίδα που προβάλλουν τα δύο άλλα κόμματα τα οποία κυβέρνησαν τη χώρα: ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Φρόντισαν γι’ αυτό οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου και τα πετσωμένα μίντια, αλλά και τα ίδια τα δύο κόμματα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία αρθρώνουν έναν πολιτικό λόγο που κινείται στο πλαίσιο του ισχύοντος συστήματος.

Οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που γεννήθηκαν στο «Δρόμο», από τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, από το μεγάλο κίνημα των «πλατειών» (Αθήνα, Μαδρίτη, Occupy Wall Sreet), χάθηκαν στους λαβύρινθους του συστήματος, κατασπαράχθηκαν από το Μινώταυρο της εξουσίας ή μεταλλάχθηκαν σε συστημικές δυνάμεις. Από τη στιγμή που εγκατέλειψαν την κινηματική τους δράση, όταν απεκδύθηκαν την εναλλακτική και την ελπίδα της ουτοπίας στο όνομα του ρεαλισμού, όταν στο νερωμένο κρασί τους δεν έμεινε σταγόνα κρασί και υιοθέτησαν συστημικούς "τρόπους", όταν τελικά το «αλλιώς» έγινε μια «αριστερή δεξιά» ή μια «δεξιά της αριστεράς», τότε οι πολίτες τους τιμώρησαν και ένα μεγάλο μέρος τους στράφηκε στην δεξιά ή ακόμη και στην δήθεν αντισυστημική «ακροδεξιά», η οποία συμμαχεί με την δεξιά (δες κυβέρνηση Μελόνι, ή την υποστήριξη από την ακροδεξιά του Χριστοδουλίδη στην Κύπρο κ.ά.). 

Όπως αποδείχθηκε και με τη σοσιαλδημοκρατία, η αριστερά δεν μπορεί να λειτουργεί ως «ΜΚΟ» ούτε να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς. Η ουσιαστική πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση των οργάνων της εξουσίας. Το θέμα δηλαδή δεν είναι μόνο αν έχεις την κυβέρνηση και όχι την  εξουσία (όπως έλεγαν κάποιοι του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά να ξέρεις και τι να κάνεις την εξουσία. «Έχουμε επανάσταση, όταν μεταβάλλεται η ταξική σύσταση των Κοινοβουλίων, όταν τροποποιείται ο δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων... Έχουμε επανάσταση όταν η πειθαρχία, η συμβολική τάξη, η διδασκαλία στα εκπαιδευτικά κέντρα τροποποιούνται και μετασχηματίζονται», έγραφε ο Λινέρα για τη Βολιβία. Εκεί όπου, παρά τα λάθη, η αριστερά άντεξε, γιατί είχε οργανωθεί σε βάθος μέσα στην κοινωνία, και ανέτρεψε τόσο στο «δρόμο» όσο και στην κάλπη το πραξικόπημα που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ.

Δεν έχουμε αλλαγή, όμως, όταν έχουμε και πάλι τις ελίτ (με δεξιό ή αριστερό μανδύα) στην εξουσία. Δεν έχουμε αλλαγή όταν έχουμε μια κοινωνία των επιδομάτων («assistantship»). Προπάντων δεν έχουμε αλλαγή, όταν δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης και η συμβολική τάξη, δηλαδή ο πρακτικός, καθημερινός τρόπος με τον οποίο κάνουμε «συνήθεια» τους νέους κανόνες, όταν δεν επαναξιώνονται οι αρχές και οι χαρές του Εμείς και της αυτοδιαχείρισης, όταν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι υπερσυντηρητικό, όταν τα μίντια είναι ελεγχόμενα από τους ολιγάρχες.

Για να συμβεί η αλλαγή απαιτούνται λαϊκά κινήματα, η ενεργοποίηση του πληθυσμού μέσα από αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, που δεν θα λειτουργούν σαν αποστειρωμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά θα αναπτύσσουν την «ποίησή» τους μέσα στην πολιτική Πράξη, στη δράση, στο δρόμο, στις γειτονιές, εκεί όπου δημιουργούνται οι νέες σχέσεις αλληλεγγύης, εκεί όπου αλλάζει ο τρόπος ζωής και ο συσχετισμός των αξιών, εκεί όπου δημιουργείται η νέα αριστερά της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και μιας νέας συλλογικότητας, εκεί όπου αρθρώνεται ο πολιτικός λόγος που βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και δεν τον αντιμετωπίζει ως «πράγμα».   

Ο Ερνέστο Σάμπατο στο «Άνθρωποι και γρανάζια» έγραφε ότι η ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: «όχι μια απλή ανάσταση του ατομικισμού, αλλά τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα· όχι τον εκτοπισμό του ορθού λόγου και της μηχανής, αλλά στον αυστηρό περιορισμό στα εδάφη που τους αναλογούν (…) Το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του ίδιου του εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία της συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη στην οποία συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια. Μόνο η παραδοχή αυτής της αρχής θα μας επιτρέψει να θεμελιώσουμε αυθεντικές κοινότητες, αντί για κοινωνικές μηχανές»*.

Μια τέτοια αριστερά  έχει προοπτική γιατί μπορεί να δώσει προ-οπτική, δηλαδή ελπίδα.

*Απόσπασμα κειμένου που δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ) – 07/09/2001

Από τη Σίλικον Βάλεϊ στα Τέμπη

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 16.03.23 ]

---

Μετά τη χρεοκοπία της Silicon Valley Bank (SVB) στις ΗΠΑ, ήρθε η σειρά της Credit Suisse στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Η κρίση γενικεύεται, καθώς οι «πελάτες» ποντάρουν (τζογάρουν) σε ασφαλέστερες θέσεις, ακριβώς όπως στη ρουλέτα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός-καζίνο. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα (τράπεζες και χρηματιστήριο), δεν είναι παρά ένας τζόγος, βασιζόμενος κατ’ εξοχή στα τρικ, που ενίοτε σκάνε σαν παραφουσκωμένοι πομφόλυγες, όπως συνέβη με τα τοξικά ομόλογα το 2008 και την φούσκα των ακινήτων. Τότε οι ανακριτές της αμερικανικής δικαιοσύνης ανακάλυψαν ότι η μεγα-τράπεζα επενδύσεων, η Goldman Sachs, η πρώτη δύναμη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος ήταν ένα επικίνδυνο κερδοσκοπικό καζίνο. Το σύστημα αυτό που πολιτικά και ιδεολογικά στηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι και οι οπαδοί του «ελάχιστου κράτους», προσφεύγει αμέσως στο κράτος και στα χρήματα των φορολογουμένων προκειμένου να σωθεί!

Θυμίζουμε ότι μέχρι το 1980, η αγοραστική δύναμη(ζήτηση) ήταν εκ των ων ουκ άνευ για την κίνηση της παραγωγής (προσφορά). Σήμερα, η οικονομία έχει αποσυνδεθεί από την κατανάλωση και «παίζει» κυρίως στα Χρηματιστήρια όπου και επιδιώκεται η μεγιστοποίηση των κερδών (το χρήμα παράγει χρήμα). Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα(τράπεζες) δεν ποντάρει τόσο στην πραγματική οικονομία αλλά στην λεγόμενη εικονική οικονομία, στα ομόλογα κ.ά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένα «πανωσήκωμα» που όσο μεγαλώνει δημιουργεί κινδύνους καθώς υπερβαίνει τη στατικότητα του συνολικού οικοδομήματος της πραγματικής οικονομίας. Το «δημιούργημα» αυτό χρειάστηκε την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και τους κήρυκες της περίφημης κοινωνίας της διακινδύνευσης (του παρ’ ημίν «σημίτειου» εκσυγχρονισμού) μαζί με την κλασσική αντίληψη για την αυτορρύθμιση της αγοράς. Μόνο που η κρατική παρέμβαση καταρρίπτει το επιχείρημα της αυτορρύθμισης. Αλλά αυτοί που την επικαλούνται καταφεύγουν σε μία σοφιστεία υποστηρίζοντας σχεδόν ότι η απορρύθμιση της χρηματοπιστωτικής αγοράς είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Η μη ορθολογική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης τους είναι αναγκαία ώστε αυτοί που προκάλεσαν την κρίση να εξακολουθήσουν να τη διαχειρίζονται προς όφελός τους, διαχέοντας τις ζημίες τους στους «από κάτω»,

Βέβαια, κάποτε υπήρχαν προσωπικότητες του ίδιου του συστήματος, όπως ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ(συνέντευξη στη Le Monde), που καλούσε σε αγώνα εναντίον του «χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού» και την υπεράσπιση του «άλλου» καπιταλισμού, εκείνου της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών που δημιουργεί πραγματικό και όχι εικονικό πλούτο. Μόνο που αυτός ο τεμαχισμός του καπιταλισμού (σε καλό και κακό) από τους σοσιαλδημοκράτες, παραπέμπει στο τέχνασμα του «σπασίματος» μιας επιχείρησης σε κερδοφόρο και ζημιογόνο κομμάτι. Το ζημιογόνο το κρατάει το κράτος (όπως στην περίπτωση των ελληνικών σιδηροδρόμων), τουτέστιν το επωμίζονται οι φορολογούμενοι, και το κερδοφόρο το παίρνουν κοψοχρονιά οι ιδιώτες επιχειρηματίες.

Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός είτε με δεξιούς είτε με σοσιαλδημοκράτες στην εξουσία. Οι "από κάτω" όμως αντιλαμβάνονται την αδικία μόνο όταν θα βρεθούν στην κόλαση, μόνο όταν θα πέσει πάνω τους το θανατικό, όταν επισυμβεί η τραγωδία. Στο προηγούμενο διάστημα ζούσαν μέσα στην τύφλωση που δημιουργούν τα πετσωμένα μίντια του συστήματος και τις διαβεβαιώσεις ότι όλα είναι υπό έλεγχο. Η φωνή του πρώην υπουργού Μεταφορών Κ. Καραμανλή στη Βουλή "Ντροπή, ανακαλέστε, τα τρένα είναι ασφαλή" θα ξεσκίζει τ' αυτιά μας. Και μετά ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Για την ακρίβεια ο ΦΟΝΟΣ.

Γιατί σ’ αυτή την οικονομία, γιατί σ' αυτό το σύστημα οι νέοι και οι νέες, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, όλοι/ες είναι περιττό κόστος, είναι λίπος που πρέπει να χάσει η επιχείρηση, η οικονομία και η κοινωνία για να «εκσυγχρονιστούν»!

Βάρος είναι και οι μηχανισμοί ασφαλείας στις μεταφορές, τα φίλτρα στα εργοστάσια, γενικά ό,τι μειώνει τα κέρδη τους.

Γι’ αυτό δεν υπάρχει εναλλακτική, ή θα τους αφανίσουμε ή θα μας αφανίσουν...

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ