«Τι πιστεύετε, είναι χαβαλέδες, είναι υποκινούμενοι, είναι η ηλικία; …» ρωτάει ο δημοσιογράφος Γ. Παπαδάκης την Γ.Γ. του υπουργείου Παιδείας Σ. Γκίκα. Όχι, δεν ρώτησε αν εφαρμόζονται επαρκή μέτρα υγειονομικής προστασίας για τους μαθητές/τριες και τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία, αν υπάρχει συνωστισμός στις αίθουσες. Όχι. Οι ερωτήσεις αυτές παρέλκουν!
Και όμως πριν, ακούστηκε ο καθαρός λόγος ενός μαθητή από το Πέραμα, με υπέροχα ελληνικά και σαφή αιτήματα. Θέλουμε 15 μαθητές σε κάθε αίθουσα και όχι 27. Θέλουμε εκπαιδευτικούς...
Ακούστηκε και ο λόγος της εξουσίας: «γλυκός» («τα παιδιά μας!» είπε η Γ.Γ. του υπουργείου Παιδείας) και, συγχρόνως, υπονομευτικός, συκοφαντικός: μιλούν για τα «Rafal»!
Η Εξουσία και το Iερατείο της, οι δημοσιογράφοι και οι μιντιοκράτες, κάνουν την αλήθεια του υπέροχου μαθητή να μοιάζει σαν μια στιγμή στην πορεία του επίπλαστου, καθιστούν το «αληθινό» γεγονός των δίκαιων αιτημάτων άλλοθι του ψεύδους τους. Επιχειρούν να απονομιμοποιήσουν τις μαθητικές συλλογικότητες και την δημοκρατικότητά τους.
Οι δημοσιογράφοι(υπάρχουν και οι εξαιρέσεις) και οι μιντιοκράτες αποτελούν το νέο ιερατείο της αλλοτρίωσης της γλωσσικής φύσης του ανθρώπου, όπου η εικόνα και το θέαμα(εμφαίνεσθαι) είναι ο τρόπος με τον οποίο πλέον επικοινωνούμε, γράφει ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν και ακόμα ότι «Το κράτος του θεάματος εξακολουθεί να αποτελεί ένα κράτος που δε βασίζεται στους κοινωνικούς δεσμούς, τους οποίους υποτίθεται ότι εκφράζει, αλλά μάλλον τη διάλυσή τους, την οποία ταυτόχρονα απαγορεύει»*.
Διαλύουν το συν-ανήκειν, δεν θέλουν τις συλλογικότητες, δεν θέλουν τις ταυτότητες, για την ακρίβεια τις κενώνουν από το περιεχόμενό τους, καθώς θέλουν άτομα απολιτικά, ιδιώτες, κατοίκους του ιδιωτικού τους μικρο-χώρου, του σπιτιού, του μικρομάγαζου, του μικροσυμφέροντος, τους θέλουν «νοικοκυραίους» μιας κενής ζωής, που γεμίζει από άηχες τεχνητές ψυχολογικές τρεμούλες, μια ζωή που θα ετεροπροσδιορίζεται από τον «άλλο», τον δήθεν «κακό άλλο», τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον ανέστιο, τον διαφορετικό, που τάχα συνιστά ό,τι μας απειλεί. Μόνο που η πραγματική απειλή είναι αόρατη, είναι αυτοί οι ίδιοι που κρατούν τα νήματα, αυτοί που χειραγωγούν το μυαλό, δημιουργώντας ψευδείς εικόνες(μισές, μονταρισμένες, σκηνοθετημένες), τις οποίες παρουσιάζουν ως αληθινές.
Κι όμως, ακούγεται ένας μαθητής από το Πέραμα, που τσακίζει την «εικόνα-μεταγλώσσα» του ψεύδους, και η ελπίδα ξανανθίζει…
*Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Μέσα χωρίς σκοπό, εκδόσεις νήσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου