Η Palantir, τα data και η εκποίηση της δημοκρατίας

 Μάθαμε για την κρυφή συμφωνία της αμερικανικής εταιρείας Palantir Technologies, που συλλέγει και επεξεργάζεται δεδομένα, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γνωρίζαμε για το σκάνδαλο της εταιρείας Cambridge Analytica, που απέκτησε πρόσβαση σε προσωπικές πληροφορίες εκατομμυρίων χρηστών του Facebook και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο δημοψήφισμα για το Brexit και την εκλογή Τζόνσον. Τι ακριβώς συμβαίνει με τις εταιρείες αυτές και σε τι συνίσταται το σκάνδαλο;

Οι μεγάλες εταιρείες, όπως η Palantir, ικανοποιούν αυτό που θέλει κάθε επιχείρηση, κάθε κυβέρνηση και κάθε πολιτικό κόμμα, τη σιγουριά μιας εγγυημένα πετυχημένης διαφήμισης(παλιότερα αποκαλούνταν προπαγάνδα). Για να το πετύχουν αυτό χρειάζεται να κάνουν προβλέψεις. Και για να κάνουν προβλέψεις, απαιτείται να έχουν πληροφορίες, δηλαδή πολλά δεδομένα(data). Πώς θα συλλέξουν αυτές τις πληροφορίες; Παρακολουθώντας τους ανθρώπους μέσω των μεγάλων τεχνολογικών εταιρειών(Facebook, twitter, Instagram, Google…). Κάθε τι παρακολουθείται, εξετάζεται, αναλύεται. Πότε σταματάς, τι κοιτάς, για πόσο το κοιτάς. Γνωρίζουν πότε ο κόσμος νιώθει μοναξιά ή μελαγχολία. Ξέρουν τι κάνεις αργά το βράδυ, τι νευρώσεις έχεις, την προσωπικότητά σου. Όλα αυτά τα δεδομένα διοχετεύονται σε συστήματα που κάνουν όλο και καλύτερες προβλέψεις για το τι θα κάνουμε, ακόμη και το ποιοι θα γίνουμε. Αυτός είναι ο λεγόμενος «κατασκοπευτικός καπιταλισμός» που επωφελείται από την συνεχή παρακολούθηση των ανθρώπων. Με τα δεδομένα που συλλέγουν «χτίζουν» μοντέλα που προβλέπουν τις πράξεις μας. Όποιος έχει το καλύτερο μοντέλο κερδίζει! Ό,τι έχουμε κλικάρει, ό,τι έχουμε δει, όπου έχουμε κάνει λάικ, προστίθεται για να κάνει το μοντέλο πιο ακριβές. Έτσι, μπορούν να κάνουν τις προβλέψεις για τις συμπεριφορές, αλλά ακόμα και για τα συναισθήματα ενός ανθρώπου.

Γενικός στόχος είναι η χειραγώγηση με εξαπάτηση και δόλο. Το Facebook έκανε τα λεγόμενα «πειράματα μετάδοσης μεγάλης κλίμακας», περνώντας στους χρήστες υποσυνείδητα μηνύματα με στόχο να κερδίσουν τις εκλογές. Ο επηρεασμός της συμπεριφοράς του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να γίνει χωρίς αυτός να αντιληφθεί το παραμικρό.  

Κάθε στόχος λειτουργεί με αλγόριθμους. «Οι αλγόριθμοι είναι απόψεις περασμένες σε κώδικα και δεν είναι αντικειμενικοί», λέει στέλεχος τεχνολογικής εταιρείας στο ντοκιμαντέρ «The social dilemma". Οι αλγόριθμοι, είναι προγράμματα που συλλέγουν στοιχεία από χρήστες του Διαδικτύου και βγάζουν συμπέρασμα για τις ιδεολογικές τους καταβολές και τις πολιτικές προθέσεις τους. Με αυτόματο τρόπο κατατάσσουν τους χρήστες σε κατηγορίες και στη συνέχεια προσαρμόζουν τα μηνύματα στην ιδιαιτερότητα κάθε ομάδας, βομβαρδίζοντάς την με τα κατάλληλα μηνύματα. Στο δημοψήφισμα για το Brexit εστάλησαν ένα δισ. μηνύματα κατά τη διάρκεια της καμπάνιας από τους υποστηρικτές του. Ο Ντόμινικ Κάμινγκς στην ταινία Brexit: The Uncivil War, αποκάλυψε τη νέα ολιστική προπαγάνδα, απευθυνόμενος στους «αόρατους», στους αφανείς, στους αποκλεισμένους, σε όσους αισθάνονται ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτούς, στους θυμωμένους, σ' αυτούς που κατοικούσαν στην ξεχασμένη ύπαιθρο, στους συνταξιούχους, σ' αυτούς που δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν εφόδια για μια καλύτερη ζωή, ουσιαστικά απευθύνθηκε στους ψηφοφόρους που πολιτικο-ιδεολογικά έτειναν προς την αριστερά! Στόχος, να τους προσελκύσει στη θέση της δεξιάς. Ένα δισεκατομμύριο προσωποποιημένα μηνύματα -σε πραγματικό χρόνο- απεστάλησαν στα κοινωνικά δίκτυα. Έντεκα εκατομμύρια ψηφοφόροι, το 1/3 του εκλογικού σώματος, "στοχεύθηκαν" στο συναίσθημα, στην καρδιά. Ναι, θα σας φέρουμε τα παιδιά σας πίσω, τους φίλους, τη γειτονιά σας, όλα. Ήδη σας ακούμε. Ακούμε εσάς που μέχρι τώρα δεν σας άκουσε κανείς! 

 Ο Κάμινγκ πρόσθεσε στην καμπάνια του τα fake news, όπως το φοβερό ψέμα ότι «70 εκατομμύρια Τούρκοι θα μεταναστεύσουν στην Αγγλία»! Στις γειτονιές και στα τηλεοπτικά πάνελ ο διάλογος ήταν αδύνατος. Προσέκρουε στην πίστη στα ψέματα της καμπάνιας. Ο ορθός λόγος εξοστρακίστηκε, τα Fake news θριάμβευσαν. Και στις ΗΠΑ είχε διαδοθεί ψευδώς στις προηγούμενες εκλογές ότι δήθεν ο Πάπας τάχθηκε υπέρ του Τραμπ! Δεν τους ενδιαφέρει η πόλωση, ούτε η ρητορική του μίσους, ούτε καν η καταστροφή της κοινωνίας και ο «εμφύλιος», το θέμα είναι να νικήσουν στις εκλογές! Ποτέ άλλοτε η πόλωση δεν ήταν τόσο ισχυρή στις ΗΠΑ.

Πρόσφατα, μία συνδιευθύντρια της Google που έθεσε το ζήτημα της ενίσχυσης της ρητορικής του μίσους από την εταιρεία, υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Η ίδια η λειτουργία της Google και του Facebook προκαλούν την πόλωση, καθώς μας δείχνουν τον κόσμο ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθενός μας. Ο καθένας μας διαμορφώνει τη δική του πραγματικότητα, τη δική του αλήθεια, το δικό του κόσμο, αυτόν που οι εταιρείες μας παρουσιάζουν. Με τον καιρό έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) συμφωνούν μαζί του. Μόλις βρεθεί σ’ αυτή την κατάσταση χειραγωγείται εύκολα. Όλοι λειτουργούμε με διαφορετικά δεδομένα. Και δεν μπορούμε να δεχθούμε δεδομένα πέρα από αυτά του κόσμου μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε αντικειμενικοί. Γι' αυτό το διαδίκτυο δεν μπορεί να λειτουργήσει ως δημόσιος χώρος συνάντησης διαφορετικών απόψεων και σύνθεσής τους. Από εδώ ξεκινά η πόλωση, ο φανατισμός, η ρήξη, η ρητορική του μίσους και οι θεωρίες συνωμοσίας. Η θεωρία ότι η Γη είναι επίπεδη, ειπώθηκε από έναν διάσημο μπασκετμπολίστα και επειδή αναπαράχθηκε εκατομμύρια φορές στο διαδίκτυο απέκτησε την ισχύ «αλήθειας». Η «παραπληροφόρηση δίνει λεφτά στις εταιρείες. Η αλήθεια είναι βαρετή», λέει ένα στέλεχος μεγάλη τεχνολογικής εταιρείας, «έτσι διαμορφώθηκε το μοντέλο: παραπληροφόρηση-κέρδος». Δεν είναι τυχαίο ότι ελληνική φαιά εφημερίδα και η ιστοσελίδα της, που βασίζονται στην παραπληροφόρηση έχουν τεράστια επισκεψιμότητα. «Οι πλατφόρμες βοηθούν στην εξάπλωση χειριστικών θεωριών με συγκλονιστική επιτυχία… Ψηφιακοί Φρανκενστάιν γαιομορφοποιούν τον κόσμο όπως θέλουν». Τελικά, «το σύστημα πωλείται σε όποιον δίνει περισσότερα»! Η Δημοκρατία εκποιείται στο ψηφιακό Γιουσουρούμ, όπως κάθε εμπόρευμα. Και το ερώτημα είναι: Θα αφήσουμε αυτό να συμβεί;  

*Οι φράσεις που περικλείονται σε εισαγωγικά είναι από δηλώσεις στελεχών μεγάλων εταιρειών νέων τεχνολογιών στο ντοκιμαντέρ The Social Dilemma.

**Η φωτογραφία είναι από ρεπορτάζ της εφημερίδας Η Καθημερινή

http://artinews.gr/%CE%B7-palantir-%CF%84%CE%B1-data-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82.html

Το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια...

 Μια πανδημία με τη μορφή που έχει, σήμερα, ο κορονoϊός είναι μία "θανατηφόρος δοκιμασία για ολόκληρη τη λογική του νεοφιλελευθερισμού" σημειώνει ο Fr. Lordon στη Le Monde Diplomatique. Το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα κατέρρευσε. Η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, που επιδιώκουν έντονα όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, και ειδικά η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας, αποδείχθηκε μια "δολοφονική" ιδεοληψία, μία ταξική γενοκτονία. Τον Δεκέμβριο του 2019, ένα πανό διαμαρτυρόμενων εργαζόμενων στα γαλλικά νοσοκομεία έγραφε: «Το κράτος μετράει τα χρήματα, εμείς θα μετράμε τους νεκρούς». Τώρα είμαστε εκεί.

Αυτή τη στιγμή οι «ηλίθιοι» που μας κυβερνούν, γράφει ο Lordon, αν τους είχαν μείνει δύο γραμμάρια αξιοπρέπειας, θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι μιλούσαν για την διάλυση(της δημόσιας Υγείας) που είχαν ήδη αναγγείλει μπροστά στο κοινό, να παραδεχτούν ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα ούτε για το τι είναι να ζει κανείς στην κοινότητα ούτε για το τι η εποχή απαιτεί. Στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα, παντού, η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας, η έλλειψη υγειονομικού προσωπικού και ΜΕΘ οδηγούν στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα έπρεπε να είχαν παραδεχτεί ότι είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή και να ανακοινώσουν ότι θα παραιτηθούν μόλις περάσει η κρίση. Αλλά δεν θα κάνουν αυτό. Αντίθετα επιχειρούν να εκμεταλλευθούν την καταστροφή, παίζουν με τον φόβο, στρατιωτικοποιούν την κοινωνία, εντείνουν τον έλεγχο και την επιτήρηση, για να δημιουργήσουν έναν νέο δυστοπικό καπιταλιστικό σύστημα, που θα υπηρετεί ομοίως το κέρδος χωρίς όρια, την υπερσυσσώρευση χωρίς φρένο…

 Πανδημίες και οικολογία

Το πρώτο βήμα των νεοφιλελεύθερων κυβερνώντων είναι να αποσείσουν τις ευθύνες τους. Δεν φταίνε αυτοί που διέλυσαν το σύστημα υγείας προς χάριν των ιδιωτών επιχειρηματιών. «Φταίνε οι Κινέζοι που καθυστέρησαν» λέει ο Τραμπ. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης καθώς και οι "ατομικά αν-εύθυνοι" πολίτες! Φταίει ο παγκολίνος, μια νυχτερίδα, ή ακόμα ένα φίδι λένε όλοι μαζί, ενοχοποιώντας τα άγρια ζώα! Είναι απαραίτητο να αποκαλύψουμε την πραγματικότητα, γιατί η κερδοσκοπία μας εμποδίζει να δούμε ότι η αυξανόμενη ευπάθεια στις πανδημίες έχει μια βαθύτερη αιτία: την επιταχυνόμενη καταστροφή των ενδιαιτημάτων, των οικοτόπων. Παρεμπιπτόντως, η Ελλάδα εισέπραξε μία ακόμη καταδίκη για την μη προστασία των οικοτόπων. Δηλητηριάζουμε το περιβάλλον του οποίου είμαστε μέρος και μετά απορούμε που δηλητηριαζόμαστε κι εμείς! Το ίδιο συμβαίνει στην Δυτική Αττική, στο Θριάσιο, στα καιόμενα σκουπίδια της Φυλής, τα οποία εκλύουν τοξικά αέρια.

Από το 1940, εκατοντάδες παθογόνα εμφανίστηκαν ή επανεμφανίστηκαν. Αυτή είναι η περίπτωση του ιού της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV), της Ebola στη Δυτική Αφρική ή του Zika στην αμερικανική ήπειρο. Η πλειοψηφία αυτών (60%) είναι ζωικής προέλευσης. Ορισμένα προέρχονται από κατοικίδια ή αγροτικά ζώα, αλλά τα περισσότερα (πάνω από τα δύο τρίτα) προέρχονται από άγρια ​​ζώα.

Μόνο που τα άγρια ζώα δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς τους ιούς. Κι αυτό παρά τα άρθρα που υποστηρίζονται από φωτογραφίες, και δείχνουν την άγρια ​​φύση ως σημείο εκκίνησης των καταστροφικών επιδημιών. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι αυτά τα ζώα είναι ιδιαίτερα μολυσμένα με θανατηφόρα παθογόνα έτοιμα να μας μολύνουν. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα από τα μικρόβια αυτά ζουν στα ζώα χωρίς να τα βλάπτουν. Το πρόβλημα είναι αλλού, είναι στην αχαλίνωτη αποψίλωση, την αστικοποίηση και την εκβιομηχάνιση. Προσφέρουμε σε αυτά τα μικρόβια τα μέσα για να φτάσουν στο ανθρώπινο σώμα και να προσαρμοστούν σ’ αυτό. Αυτό τονίζει η καθηγήτρια της οικονομίας της οικολογίας Laurence Tubiana. Το Covid-19, λέει, είναι μια "ζωονόσος, μια ασθένεια που προέρχεται από τον κόσμο των ζώων. Αλλά η εξάπλωσή του έγινε εφικτή από τον τρόπο ζωής μας. Η επέκταση του ανθρωπίνου οικοτόπου, η αποψίλωση των δασών, η «τεχνική επεξεργασία» του εδάφους προκαλούν όλο και περισσότερες αλληλεπιδράσεις μεταξύ του ανθρώπινου είδους και του άγριου κόσμου.  

Η καταστροφή των οικοτόπων απειλεί την εξαφάνιση πολλών ειδών, μεταξύ αυτών είναι τα φαρμακευτικά φυτά και τα ζώα στα οποία η φαρμακοποιία μας πάντα βασίζεται. Όσο για τα είδη που επιβιώνουν, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να επιστρέψουν στις μειωμένες εκτάσεις των οικοτόπων που τους αφήνουν οι ανθρώπινοι οικισμοί. Η καταστροφή του τροπικού δάσους του Αμαζονίου από τον υπερνεοφιλελεύθερο φασίστα Μπολσονάρου είναι ένα απτό παράδειγμα της «τρελής» ανθρώπινης κερδοσκοπίας και των συνεπειών της.

«Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου οικονομολόγους», λέει η L. Tubiana, «δεν πίστευαν σε ένα πράσινο σχέδιο κινήτρων για να προχωρήσει η οικονομία. Για αυτούς, ήταν ακόμα μια μακροπρόθεσμη πρόταση. Πολλοί από εμάς, εμπειρογνώμονες και επιστήμονες, είπαμε ότι τα εργαλεία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών, όπως η μείωση των επιτοκίων, πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν το περιβάλλον. Το κάναμε λίγο. Έγιναν πράσινες επενδύσεις στην Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Ωστόσο, οι τελευταίες υπονομεύθηκαν από τις μεγαλύτερες επενδύσεις σε ορυκτά καύσιμα. Υφιστάμεθα σήμερα τις συνέπειες». 

Το παραγωγικό μοντέλο

«Η κρίση για την υγεία συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την οικολογική κρίση», υποστηρίζει η Tubiana. “Μας οδηγεί να σκεφτούμε την υπερκατανάλωση, την εξάρτησή μας από τις διεθνείς αγορές, την αλληλοδιείσδυση των οικονομιών μας... δεν μπορούμε πλέον να ζήσουμε όπως πριν...».

«Δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη... Τα κράτη θα έχουν τα μέσα να δανειστούν, να εκδώσουν πράσινα ομόλογα. Οι θέσεις εργασίας πρέπει να ξαναανοίξουν. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό αυξάνοντας τα επιδόματα για καθαρά οχήματα, με μεταβατική ενίσχυση για τους αγρότες, ενεργειακή ανακαίνιση σε κτίρια, ηλεκτροδότηση των μεταφορών κ.λπ.».

Αυτή είναι η πρόταση, αυτός είναι ο νέος καπιταλισμός, μόνο που θα είναι «πράσινος». Σ’ αυτόν επένδυσε ο Μπιλ Γκέητς (είχαν προηγηθεί οι φαρμακοβιομηχανίες). Αλλά μπορεί ο καπιταλισμός να επιτρέψει όρια και κανόνες; Να περιορίσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα; Μπορεί να θέσει όρια στην παραγωγή, να απαρνηθεί την απορρύθμιση, την υπερκερδοσκοπία και την περίφημη «αόρατη χείρα» της αγοράς; Ή θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο ή η καταστροφή της φύσης και του ανθρώπου θα είναι ανεπίστρεπτο γεγονός. Ήδη στη Βρετανία ο Covind-19 μεταλλάχθηκε. Το εμβόλιο δεν συνιστά λύση, δεν είναι πανάκεια. Πρέπει να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας απέναντι στη φύση, να θέσουμε όρια στο κέρδος, να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο. Αλλιώς χαθήκαμε...

*Το κείμενο βασίσθηκε σε άρθρα της Le Monde diplomatique(Μάρτιος 2020) και σε μία συνέντευξη της οικολόγου οικονομολόγου Laurence Tubiana.

**Η φωτογραφία είναι αρχείου

«Οι Νάρκισσοι πήραν την εξουσία»: Από τον Τραμπ στον Μητσοτάκη

 Το ύφος του είναι καταδήλως αλαζονικό. Καμιά φορά αναζητά με λοξό, παιδικό βλέμμα, την επιδοκιμασία. Όταν θέλει να επιτεθεί, ακολουθεί τον τρόπο του σαρκοφάγου της ζούγκλας: ξεκινάει ακροποδητί, κλιμακώνει την ένταση, επιταχύνει, και ξαφνικά επιτίθεται με όλη του την ενέργεια. Η ένταση της φωνής ανεβαίνει, ώσπου πιάνει το θύμα «από το λαιμό», το χτυπάει κάτω, το ξεσκίζει. Το κοινό της «περφόρμανς» ενθουσιάζεται, σηκώνεται όρθιο, χειροκροτεί με ενθουσιασμό. Η παράσταση πέτυχε, η «συμβολική νίκη» επί του αντιπάλου επιτεύχθηκε. Αυτή η εικονική πραγματικότητα θα γίνει στη συνέχεια πιο πραγματική από την πραγματική, καθώς θα επικυρωθεί ως τέτοια από τα μίντια και πρωτίστως από την τηλοψία. «Όλα πάνε καλά, όλα είναι υπό έλεγχο». Ο οδηγός κρατάει γερά το τιμόνι και το πόπολο ησυχάζει. Έτσι, ζούμε στον καλύτερο δυνατό εικονικό κόσμο. Ζούμε στην εποχή των ψευδαισθήσεων. Μόνο που κάποτε επισυμβαίνουν κάποιες ρηγματώσεις, κάποιες «κακοφωνίες», όπως γράφει η «Καθημερινή»(16/12/2020) και η εικόνα «ραγίζει». Είναι οι «ειδικοί» που αποκαλύπτουν το παιγνίδια της κυβέρνησης. Είναι μία φωτογραφία που δείχνει τους τάφους στη Θεσσαλονίκη. Είναι η φρίκη που βιώνουν οι ασθενείς του κορονοϊού και οι οικείοι τους. Είναι η οργή για την κυβέρνηση, που κάποτε ενδοβάλεται(όπως στον αυτόχειρα επιχειρηματία στο Βόλο) κι άλλοτε εξωστρέφεται, βάζοντας φωτιά στο σύμπαν, γιατί κανείς «δεν έχει τίποτα να χάσει», όπως γράφει Ο Α. Παπαχελάς, σήμερα.

«Οι Νάρκισσοι πήραν την εξουσία»

Κι όμως, η χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή δείχνει ότι ζει στον δικό του κόσμο. Δεν «βλέπει». Για την ακρίβεια, βλέπει ό,τι νάναι, ό,τι τον συμφέρει, όπως γράφει στο βιβλίο της: «Οι Νάρκισσοι πήραν την εξουσία», η ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen. Στη Γαλλία, γράφει η ψυχίατρος, «το μεγάλο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εστιάζεται σε μία ιδιαίτερη μορφή της ναρκισσιστικής παθολογίας, τη ναρκισσιστική παρενόχληση…». Πρόκειται για μία άκρως επικίνδυνη διαταραχή (TPN) καθώς αφορά στην «ηθική παρενόχληση». Πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό που έκανε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής εναντίον του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλη, αναφέροντας με απαξιωτικό τρόπο ότι ανήκει σε «ευπαθή ομάδα»(ο βουλευτής είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας). «Ναρκισσιστική ηθική παρενόχληση» είναι και το «κυβερνο-μπούλινγκ» (cyberbullying) εναντίον της Έλενας Ακρίτα, που χαρακτηρίστηκε απαξιωτικά μέσω τουίτερ ως «καταθλιπτική» από δημοσιογράφο. Το ίδιο συνέβη με δημοσιογράφο που ειρωνεύθηκε τα χαμένα μαλλιά λόγω χημειοθεραπείας του Γιώργου Κατρούγκαλου.

Βέβαια, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν ανήκει στην κατηγορία των παθολογικά Νάρκισσων. Μπορεί και ζητάει (ακόμη) συγγνώμη. Τείνει όμως να γίνει. Οι Αμερικανοί ψυχίατροι έχουν δημιουργήσει μία κλίμακα για τον ναρκισσισμό που κυμαίνεται από το 1 έως το 10. Μέχρι το 5, ένα πρόσωπο έχει μειωμένο ναρκισσισμό, που μπορεί να θεωρηθεί νορμάλ. Πέραν αυτού, εισερχόμαστε σε μία παθολογία όλο και βαρύτερη, η οποία μπορεί να φθάσει μέχρι την ψύχωση. Ένας ακραίος ναρκισσισμός μπορεί να φθάσει σε μεγαλομανιακό παραλήρημα. Παθολογικά Νάρκισσος είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Σε αυτόν αφιερώνει το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της η Γαλλίδα ψυχίατρος.  

Ο ναρκισσισμός του Ντόναλντ Τραμπ

Τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της διαταραχής της ναρκισσιστικής προσωπικότητας του Ντ. Τραμπ είναι τα εξής: Έχει ένα αίσθημα μεγαλείου, υπερεκτιμά τις πράξεις και τις ικανότητές του, θέλει να αναγνωρίζεται ως «ανώτερος», χωρίς να έχει κάνει κάτι… Είναι χαμένος στην φαντασίωση των αναρίθμητων υποτιθέμενων επιτυχιών του, στην εξουσία του, στη δόξα του… Βρίσκεται συνεχώς μέσα στην υπερβολή: «Πιστεύω ότι θα γίνω ο πιο μεγάλος δημιουργός θέσεων εργασίας που έχει κάνει ποτέ ο Θεός», είπε! Θεωρεί τον εαυτό του «ειδικό» και μοναδικό καθώς και ότι δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός από εκείνους που δεν είναι «ειδικοί» και «υψηλού επιπέδου». Ακόμα και όταν παρουσιάζεται ως «λαϊκιστής» είναι από τους πιο «μεγάλους». Η πλειονότητα των συνεργατών του είναι «Άριστοι», έχουν «κλας», γεννήθηκαν πλούσιοι, πήγαν στα καλύτερα σχολεία… Στον Τραμπ η έλλειψη ενσυναίσθησης εκδηλώνεται με τον σεξισμό, το ρατσισμό(δέχεται μόνο τους λευκούς χριστιανούς, χαρακτηρίζει τους μουσουλμάνους εν δυνάμει τρομοκράτες)  και γενικά περιφρονεί όλους εκείνους που αρνούνται να του πλέξουν το εγκώμιο. 

Η αλαζονική του συμπεριφορά είναι μία άμυνα απέναντι στο αίσθημα κατωτερότητας που έχει: «Δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος. Αλλά, κυρίως, περιφρονεί τη δημοκρατία, γιατί γι’ αυτόν η πραγματική δύναμη είναι το χρήμα». Δίνοντας την εντύπωση ότι είναι σίγουρος για τον εαυτό του, ο Τραμπ είναι ισχυρά χειραγωγήσιμος. Ο ακροδεξιός Στιβ Μπάνον, που για ένα διάστημα ήταν το δεξί χέρι του Τραμπ, χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό  "Τάιμ" ως «Ο μέγας χειραγωγός». Το δημοσίευμα είχε ως συνέπεια την απόλυση του Μπάνον, καθώς ο Τραμπ δεν μπορούσε να δεχθεί ότι ήταν «η μαριονέτα» του. Όπως κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. Κάθε κριτική, πραγματική ή φανταστική, αντιμετωπίζεται ως ένα τραύμα ή μία απόρριψη… Λέει «ότι νάναι» προκειμένου να δικαιολογηθεί, κλείνεται μέσα στα ψεύδη και ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. Ο Τραμπ μεταμφιέζει συνεχώς την πραγματικότητα και φτάνει στο σημείο να πείθεται και ο ίδιος ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ή ότι τουλάχιστον θα όφειλε να είναι αλήθεια.

Γιατί ψηφίζουμε τους Νάρκισσους;

Το φαινόμενο των πολιτικών-Νάρκισσων είναι αποτέλεσμα της «ναρκισσιστικοποίησης» της αμερικανικής κοινωνίας και η παθολογία αντανακλά σαν καθρέφτης σ’ ένα σημαντικό κομμάτι των Αμερικανών και πολλών Ευρωπαίων. Αυτό εξηγεί κατά τη γνώμη της M-F Hirigoyen γιατί οι εκλογείς αφήνονται να σαγηνευθούν από έναν άνθρωπο ανοιχτά ρατσιστή, σεξιστή και ικανό να ψεύδεται ανοιχτά(Τραμπ, Μπολσονάρου,  Όρμπαν κ.ά.)

Οι συνέπειες του ναρκισσισμού (άλλοι μιλούν για υπερ-ατομικισμό) είναι εμφανείς πλέον παντού. Για να «επιτύχεις» επαγγελματικά ή στην ιδιωτική ζωή, πρέπει να βγεις μπροστά. Αυτό είναι έκδηλο στα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ και στα τηλερεάλιτι, ή στις οικογένειες όπου τα ζευγάρια είναι όλο και περισσότερο εφήμερα, και πολύ περισσότερο στους εργασιακούς χώρους, όπου υπάρχει όλο και μεγαλύτερη πίεση και μία ψυχική οδύνη συνδεδεμένη με την «ηθική παρενόχληση» και το burn out(«εγκεφαλικό κάψιμο»). Οι κοινωνικοί κανόνες είναι επικεντρωμένοι στο ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ γι’ αυτό διευκολύνουν τη συκοφαντία και τις απάτες, καθώς καθένας οφείλει να κάνει την αυτοπροώθησή του, ακόμα και σε βάρος της αλήθειας, ακόμα και σε βάρος του άλλου, «σκοτώνοντάς» τον συμβολικά, δολοφονώντας τον χαρακτήρα του, δηλαδή την εικόνα του.

Η απάντηση

Το έχουμε ξαναγράψει. Απέναντι σ’ αυτούς τους πολιτικούς και την κουλτούρα του άκρατου ατομικισμού και του παθολογικού ναρκισσισμού του κανιβαλικού καπιταλισμού, η απάντηση είναι η κουλτούρα της συλλογικότητας, του μοιράσματος και της αλληλεγγύης, είναι το παράδειγμα του Χοσέ Μουχίκα, του πάμπτωχου προέδρου της Ουρουγουάης(2010-2015), που δεν έπεσε στην παγίδα της εξουσίας και των συμβόλων της. Έμεινε με το ταπεινό φολκς βάγκεν του, ένα φτωχόσπιτο και τα σκυλιά του, λέγοντάς μας ότι «Μαθαίνουμε περισσότερα από την οδύνη και την μοναξιά παρά από την επιτυχία και την ευημερία […] (και πως) αν δεν προσέξουμε, οι δημοκρατίες θα καταλήξουν να μοιάσουν στις μοναρχίες».

«Το κοινωνικό δίλημμα» και η απόλυση διευθύντριας της Google

 Η Timnit Gebru, συν-διευθύντρια στο τμήμα ηθικής και Τεχνητής Νοημοσύνης της Google, απολύθηκε, προκαλώντας κύμα διαμαρτυριών. Ένα ντοκιμαντέρ: «Το κοινωνικό δίλημμα», στο οποίο μιλούν κορυφαία στελέχη της Google, του Facebook κ.ά., προκαλεί επίσης αντιδράσεις, καθώς «δαιμονοποιεί» τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενισχύει τις θεωρίες συνωμοσίας, τη στιγμή που τις καταγγέλλει! Και τα δύο γεγονότα συνδέονται, καταδεικνύοντας τη σπουδαιότητα της χρήσης των νέων μέσων επικοινωνίας. 

Η Timnit Gebru εργαζόταν (ως συν-διευθύντρια) σε θέματα ηθικής και Τεχνητής Νοημοσύνης (IA) της Google. Απολύθηκε γιατί, όπως λέει η Gebru, διαμαρτυρήθηκε σε μια εσωτερική ομάδα ότι ο αμερικανικός κολοσσός «φιμώνει τις περιθωριακές φωνές».

Σύμφωνα με το αμερικανικό ραδιοφωνικό δίκτυο NPR, η Timnit Gebru είχε επίσης εκμυστηρευτεί σε αυτήν την ομάδα ότι έλαβε εντολή να αποσύρει ένα επιστημονικό άρθρο σχετικά με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης για την ανάπτυξη της ρητορικής μίσους. Η Gebru υποχρεώνεται να αποσύρει το άρθρο αυτό που ήταν να δημοσιευτεί στο περιοδικό του περίφημου πανεπιστημίου MIT, με τίτλο: «On the Dangers of Stochastic Parrots: Can Language Models Be Too Big?».

Ακολουθεί το περίφημο πλέον ντοκιμαντέρ «Το κοινωνικό δίλημμα» όπου ακούγονται πρώην στελέχη, όπως ο Tristan Harris (πρώην υπεύθυνος σχεδιασμού στην Google), ο Justin Rosenstein, ο άνθρωπος που είχε την ιδέα του Like στο Facebook, και άλλοι. Όλοι μιλούν για τη ριζική αλλαγή της ανθρώπινης υπόστασης, για χειραγώγηση, εθισμό, για τον κατασκοπευτικό καπιταλισμό, για την εξαφάνιση της αλήθειας σε ατομικές εκδοχές της «αλήθειας», για πόλωση, εμφύλιο και κατάργηση της δημοκρατίας. Ακούγοντας όλα αυτά, δημιουργείται η εντύπωση ενίσχυσης της «συνωμοσιολογίας», η οποία παραδόξως καταγγέλλεται! Η οπτική χάνεται σε μία σαλάτα από παράθεση τεχνικών και αλγορίθμων, ενώ το κινούν αίτιο, αυτό που ωθεί τα πράγματα σε μία συγκεκριμένη οδό, που δίνει στη χρήση των «μέσων» ορισμένο περιεχόμενο και κατεύθυνση, παρακάμπτεται, ή υποτονίζεται. Κάποια στιγμή, κάποιος μιλάει για την «αυτονομία του συστήματος». Ότι δηλαδή το σύστημα κινείται πέρα από την ανθρώπινη βούληση. Κάποιος άλλος θα πει στο τέλος, ότι όλα γίνονται για το κέρδος.

Αν δούμε το ντοκιμαντέρ «Το κοινωνικό δίλημμα» από την οπτική της επιδίωξης οικονομικού οφέλους και διατήρησης του πολιτικού status quo, τότε μπορούμε εύκολα να βρούμε τον μίτο της Αριάδνης, το κινούν αίτιο όλης της εξέλιξης, και να βγούμε από το λαβύρινθο. Είναι αλήθεια ότι οι μεγάλες πλατφόρμες Google, Facebook, επιδιώκουν να εθίζουν τους χρήστες, να τους χειραγωγούν, θέλουν να τους κρατούν κολλημένους στην οθόνη για να βλέπουν τις διαφημίσεις, επιδιώκουν να διαμορφώνουν τον τρόπο που σκέφτονται, που επιθυμούν(έτσι δημιουργούνται οι νέες ανάγκες), που γουστάρουν (έτσι δημιουργούν το γούστο και τη μόδα), που αναγνωρίζουν τους άλλους(οι ορατοί και οι αόρατοι) και αναγνωρίζονται και οι ίδιοι(μέσα από το like), που καταναλώνουν(και τελικά αυτοκαταναλώνονται), που πιστεύουν (δήθεν θεωρίες συνωμοσίας), που ψηφίζουν…

Τα στελέχη μιλούν ως τεχνοκράτες, δίνοντας τον τόνο στο τεχνικό σκέλος. Στον τρόπο, δηλαδή, που το σύστημα έχει αυτονομηθεί και δουλεύει από μόνο του, οδηγώντας στην καταστροφή. Εξηγούν πως η κοινωνία οδηγείται στον εμφύλιο. Πως ο άνθρωπος γίνεται «εργαλείο»(rouage), μαριονέτα, ανδρείκελο. Κάναμε το Like λέει ο ειδικός «για να χαρούν οι άνθρωποι»(ανεβάζοντας την ντοπαμίνη), αλλά τώρα το Like καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων τόσο πολύ, που οδηγεί σε αυτοκτονίες. Τώρα πεθαίνουν για Like! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος αναγνώρισης, ειμή μόνο το… like.

Τα πρώην στελέχη, ως νέοι «ψηφιακοί λουδίτες», προτείνουν να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας στα social media, να απεξαρτηθούμε από την οθόνη, αυτό το σύχρονο ναρκωτικό.

Μόνο που πρέπει να δηλώσουμε για μία ακόμα φορά ότι δεν φταίνε οι μηχανές για αυτή ή την άλλη χρήση που τους κάνουν οι άνθρωποι. Το ζήτημα είναι να διερευνύσουμε γιατί γίνεται αυτή και όχι άλλη χρήση τους. Θέτοντας έτσι το ερώτημα, ανακαλύπτουμε ότι το βασικό κίνητρο της συγκεκριμμένης λειτουργίας είναι το κέρδος. Το κέρδος είναι αυτό που «θέλει ένα δέντρο νεκρό παρά ζωντανό», λέει ένας ειδικός στο ντοκιμαντέρ. Το κέρδος είναι πίσω από την καταστροφή του τροπικού δάσους του Αμαζονίου από τον Μπολσονάρου. Το κέρδος είναι πίσω από την αποψίλωση των δασών, τις γεωτρήσεις, την καταστροφή της φύσης. Αλλά και πίσω από την καταστροφή της ίδιας της κοινωνίας και του ίδιου του ανθρώπου. Αυτός είναι ο πυρήνας που κινητροδοτεί το καπιταλιστικό σύστημα: το κέρδος.

Τεχνικές: Από τη μαγεία-ψευδαίσθηση ως τις νευροεπιστήμες

Οι θεωρίες συνωμοσίας, ο φανατισμός, η πόλωση, η περιχαράκωση κοινωνικών ομάδων με απρόσβλητα ψηφιακά τείχη έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένας διάλογος, καμία όσμωση, καμία σύνθεση, διευρύνουν τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις, οδηγώντας σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Ο δημόσιος χώρος ως πεδίο ειρηνικής διαμόρφωσης συναινέσεων και συνθέσεων δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια έχει αντικατασταθεί από αντίπαλες ομάδες φανατικών που μιλούν με τα «όπλα». Το χάσμα μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ έχει μεγαλώσει σημαντικά. Οι αντιπαραθέσεις είναι οξύτατες. Ο φανατισμός κυριαρχεί. Σ’ αυτή τη γενική διαπίστωση των «ειδικών» στο ντοκιμαντέρ, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι δεν πρόκειται για έναν γενικό εμφύλιο, αλλά για έναν «εμφύλιο των κάτω», για μία πολυδιάσπαση του πληθυσμού της κοινωνικής βάσης και όχι των «από πάνω». Αυτός ο εμφύλιος συμφέρει τους «πάνω» γιατί μπορούν να κυριαρχούν με βάση το «διαίρει και βασίλευε» και δεν πρόκειται για κάτι καινοφανές. Ο «εμφύλιος των κάτω» στις ΗΠΑ είναι μία υπόθεση αιώνων και τις αιτίες τις αποτυπώνει ρεαλιστικά στην ταινία «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» ο Μ. Σκορσέζε.        

Οι τεχνικές των «κοινωνικών δικτύων», της χειραγώγησης και του εθισμού υπηρετούν τη μεγιστοποίηση του κέρδους, που είναι, σήμερα, στον πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού. Εξάλλου, είναι η μητέρα του  νεοφιλελευθερισμού, η Μάργκαρετ Θάτσερ, που έλεγε το 1987, στο περιοδικό «Woman’s own»: «Τι είναι η κοινωνία; Δεν υπάρχει. Υπάρχουν άντρες, γυναίκες και οικογένειες…». Πολιτικός στόχος, λοιπόν, είναι η εξατομίκευση, ο ακραίος ατομικισμός, η καταστροφή της κοινωνίας, κάθε τι που είναι συλλογικό, έτσι ώστε να μην υπάρχουν ομαδοποιήσεις των «κάτω».   

Τα πρώην στελέχη υποστηρίζουν στο ντοκιμαντέρ ότι τα «κίτρινα γιλέκα» και η εξέγερση στο Χονγκ Κονγκ είναι κατευθυνόμενες εξεγέρσεις, αποτέλεσμα της χρήσης των «κοινωνικών δικτύων». Δεν μιλούν, όμως, για τη Χιλή και τη Βολιβία, ούτε για τους νέους και τις νέες που βγήκαν στους δρόμους στις ΗΠΑ διαμαρτυρόμενοι για τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ. Βέβαια στους δρόμους βγήκαν και οι νεοναζί οπαδοί του Τραμπ, οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας και οι αρνητές των εμβολίων και της μάσκας, για να αποδειχθεί ότι ο καθένας χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δίκτυα για λογαριασμό του, για την διάδοση των δικών του θέσεων. Οι «κάτω» μπορούν να ζητήσουν πλαίσιο ελέγχου της λειτουργίας των «μιντιακών κολοσσών», όπως κάνουν οι 1.600 υπάλληλοι της Google και οι 2.500 ακαδημαϊκοί που διαμαρτύρονται για την απόλυση της T. Gerbru, και ζητούν προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της επιστημονικής ακεραιότητας...

Αντίο σύντροφε (ο πολιτικός Ντιέγκο Μαραντόνα)

 Λάτρευε τον Τσε, τον Τσάβες, τον Λούλα, τον Φιντέλ Κάστρο, αγωνιζόταν για τους ανθρώπους των παραγκουπόλεων, εκεί όπου γεννήθηκε, ήταν το «χρυσό παιδί»( pibe de oro ), ο ιδιοφυής, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο θρύλος Diego Armando Maradona.

Ήταν προπονητής της ομάδας του Μεξικού Dorados de Sinaloa, όταν η μεξικανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία του επέβαλε πρόστιμο για παραβίαση της «πολιτικής και θρησκευτικής ουδετερότητας»! Κι αυτό γιατί κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου μετά από έναν αγώνα που κέρδισε η Dorados, ο Μαραντόνα αφιέρωσε «αυτόν τον θρίαμβο στον Νικολά Μαδούρο και σε όλους τους Βενεζουελάνους που υποφέρουν», κατηγορώντας τον Ντόναλντ Τραμπ για την κρίση στο Καράκας. «Οι σερίφηδες του πλανήτη είναι αυτοί οι Αμερικανοί που πιστεύουν ότι μπορούν να μας ποδοπατούν επειδή έχουν την πιο ισχυρή βόμβα στον κόσμο. Όχι, όχι. Αυτός ο τύραννος πρόεδρος εμάς δεν μπορεί να μας αγοράσει».

Κανείς δεν τόλμησε να κατηγορήσει τον Μαραντόνα για «αριστερό λαϊκισμό» παρότι δεν έκρυψε τη συμπάθειά του για τον «Τσαβισμό» καθώς και για τον λατινοαμερικάνικου τύπου σοσιαλισμό. Τον έχουμε δει πολλές φορές μαζί με τον Χούγκο Τσάβες, τον ιδρυτή της «βολιβιανικής επανάστασης» της Βενεζουέλας. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της «συνόδου κορυφής των λαών» που διοργανώθηκε στο Μαρ ντελ Πλάτα (Αργεντινή) τον Νοέμβριο του 2005. Πέρασε μια νύχτα στο "τρένο Alba" συντροφιά με τον Έβο Μοράλες και πολλούς ακτιβιστές που αντιτάχθηκαν στο σχέδιο δημιουργίας περιφερειακής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών που προωθούσε η Ουάσινγκτον. Ο Μαραντόνα είχε δηλώσει τότε: «Είμαι περήφανος, ως Αργεντινός, που μπόρεσα να επιβιβαστώ σε αυτό το τρένο για να εκφράσω την αντίθεσή μου σε αυτά τα ανθρώπινα σκουπίδια που εκπροσωπεί ο Μπους. Θέλω όλοι οι Αργεντινοί να καταλάβουν ότι αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπεια» . 

Ο ηγέτης της Βενεζουέλας θα τον προσκαλέσει στη σκηνή κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στις 4 Νοεμβρίου 2005 στο στάδιο Mar del Plata. «Ζήτω ο Μαραδόνα, ζήτω οι άνθρωποι!», φώναξε ο Τσάβες μαζί με το πλήθος. Μετά το θάνατο του Τσάβες το 2013, ο Μαραντόνα ζήτησε να συνεχιστεί η κληρονομιά του «El Comandante» και ο αγώνας του προκειμένου να «αλλάξει ο τρόπος σκέψης των Λατινο-Αμερικανών που ήταν υποταγμένος στις ΗΠΑ…».

Το 1987, στο αποκορύφωμα της δόξας του ο Μαραντόνα είχε ταξιδέψει στην Κούβα, όπου συνάντησε τον Φιντέλ Κάστρο. «Περάσαμε πέντε ώρες συζητώντας για τον «Τσε» (…) Είναι ο μόνος πολιτικός, που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποκαλέσουμε κλέφτη(…)Είναι επαναστάτης. Οι πολιτικοί έρχονται στην εξουσία με τα χρήματα, αυτός με το όπλο», είπε στον σκηνοθέτη Emir Kusturica. Αυτή η φιλία θα οδηγήσει σε πολλές διαμονές στο νησί, ιδίως για να θεραπευθεί από τον εθισμό του στην κοκαΐνη. Στην κηδεία του «líder máximo» το 2016 στην Αβάνα, ο Ντιέγκο θα θρηνήσει την απώλεια του «δεύτερου πατέρα» του.

Στον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, τον οποίο συναντά με την ευκαιρία του τελικού του Παγκόσμιου Κυπέλλου στη Ρωσία το καλοκαίρι του 2018, ο Μαραντόνα θα πει: «Στην καρδιά μου, είμαι Παλαιστίνιος». Το 2012, αναφερόμενος στον αγώνα των Παλαιστινίων ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, είχε δηλώσει: «Τους σέβομαι και τους καταλαβαίνω» και ότι «Αυτό που κάνει το Ισραήλ στους Παλαιστινίους είναι επαίσχυντο».

Όλες αυτές οι θέσεις δημιούργησαν σοκ στον κόσμο του ποδοσφαίρου, όπου οι περισσότεροι αθλητές σκέφτονται δύο φορές πριν δείξουν τις πολιτικές τους προτιμήσεις, με την πρόσφατη εξαίρεση αρκετών βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών - Neymar, Ronaldinho, Rivaldo, Cafu κ.α. – που υποστήριξαν δημόσια τον ακροδεξιό Jair Bolsonaro. Ο Μαραντόνα, αντίθετα, ήταν με τον πρώην σοσιαλιστή πρόεδρο Ιγκνάσιο Λούλα. 

Για τον Μαραντόνα «πολιτική ουδετερότητα» σημαίνει να σωπαίνεις στα εγκλήματα των ισχυρών εναντίον των λαών…

Ήταν αυτός που είπε: «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες, και μετά άκουσα τον Πάπα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!»

Στο βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» ο Εντουάρδο Γκαλεάνο έγραφε για τον Ντιέγο Μαραντόνα: "Ο μηχανισμός της εξουσίας τον είχε στο μάτι. Αυτός τους τα έσουρνε έξω από τα δόντια· αυτή η συμπεριφορά έχει το τίμημά της, η τιμή πληρώνεται τοις μετρητοίς και χωρίς έκπτωση." 

Δίκαια η Humanite αποχαιρετά τον Μαραντόνα με το πρωτοσέλιδο «Αντίο σύντροφε»… (ΓΧΠ)

Ο Μαραντόνα ήταν το ποδόσφαιρο που μας έκλεψαν

 Το ποδόσφαιρο δεν ήταν πάντα μία μπίζνα πλανητικής εμβέλειας. Κάποτε ήταν ένα παιγνίδι των φτωχών και, μάλιστα, ενταγμένο στην προοπτική της κοινωνικής αμφισβήτησης. Στο βιβλίο τους «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μιλούν γι’ αυτό, για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Στη χορεία αυτών των ποδοσφαιριστών, ίσως ο τελευταίος, είναι και ο Μαραντόνα. Οι άλλοι, όπως ο Νεϊμάρ, ψηφίζουν τώρα Μπολσονάρου.  

Ο Μαραντόνα ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος της λατινοαμερικάνικης προσέγγισης του ποδοσφαίρου, του ποδοσφαίρου της φαντασίας απέναντι στη δύναμη, του αντιεμπορικού ποδοσφαίρου απέναντι στο εμπόριο της FIFA και των πολυεθνικών. Στην Αργεντινή ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος τάσσεται κατά της εμπορευματοποίησης και φέρει το όνομα Che Guevara FC. Την εικόνα του οποίου είχε στο μπράτσο του ο Ντιέγκο.

Βλέπω τις χιλιάδες των Αργεντίνων να περνούν μπροστά από το φέρετρο του Μαραντόνα με τις κόκκινες σημαίες, με τα λάβαρα που έχουν την εικόνα του Τσε και τη δική του, κάποιοι σφίγγουν τις γροθιές, άλλοι σταυροκοπιούνται, κλαίνε, χειροκροτούν. Ο Μαραντόνα τους εξέφραζε όλους σε μια κατεύθυνση απελευθερωτική και εξόχως πολιτική. Έδινε δόσεις χαράς και αξιοπρέπειας στους φτωχούς, μια πρόγευση της μελλοντικής νίκης στους κοινωνικά αδικημένους. Η στάση του, μέσα κι έξω από τα γήπεδα, έκανε το ποδόσφαιρο να χάνει την χειραγωγητική του δύναμη, να ακυρώνει τις τεχνητές αντιθέσεις των «κάτω», να κινητοποιεί, να ενώνει, να απελευθερώνει…

Ύβρις...

 Ο αριθμός των νεκρών είναι μικρότερος από αυτόν του Βελγίου, ωρύεται ο υπουργός! Μόνο που ο δικός μας νεκρός δεν είναι αριθμός. Ο πόνος για τον αδερφό μας, τον Γιώργο, δεν χωρά στις στατιστικές αναλωσίμων του Άδωνη Γεωργιάδη! Η προπαγάνδα της κυβέρνησης, τελικά, συνιστά ύβρι και για τους νεκρούς που χάθηκαν και για την οδύνη των οικείων τους. Είναι ύβρις με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου η απόφανση ότι οι ΜΕΘ είναι άχρηστες και ότι οι ασθενείς φταίνε! Ότι οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν χρειάζονται, και ότι εμείς φταίμε που αρρωσταίνουμε.   

Είναι ύβρις ότι η τηλεκπαίδευση πέτυχε και η ψηφιακή επανάσταση συντελέστηκε! Είναι ύβρις οι πανηγυρισμοί από τα εξωνημένα «πέτσινα» μίντια! Όταν ένας πατέρας στην Κομοτηνή ζητάει από τον υπάλληλο της εταιρείας να μην κόψει αμέσως το ηλεκτρικό ρεύμα του σπιτιού του μέχρι να τελειώσει το μάθημά του το παιδί.

Όταν μία μητέρα κάθεται σ’ ένα πεζούλι σπιτιού στα Περιβόλια Ρεθύμνου, μπροστά από τις δύο κόρες της, κρατώντας στο ένα της χέρι το κινητό τηλέφωνο για τη μικρή και στο άλλο ένα άλλο κινητό για τη μεγάλη…

Είναι ύβρις, γιατί το πρόβλημα της τηλεκπαίδευσης δεν είναι μόνο ο σέρβερ της Cisco που "κρασάρει". Το μεγάλο θέμα είναι η αδυναμία στην πρόσβαση, είναι τα παιδιά που δεν έχουν λαπτοπ, τα παιδιά που δεν έχουν ρεύμα, τηλέφωνο και ιντερνετ. ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ!

Είναι το σύστημα, λοιπόν, που «κρασάρει». 

Είναι το σύστημα και οι πολιτικές που δημιουργούν ανισότητες και αναλώσιμους, από τις τρυφερές ακόμα ηλικίες… (ΓΧΠ)

Πισσαρίδης, «Black Mirror» και δημοκρατία

 Ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης προωθεί το σχέδιο που συνέταξε η ομάδα Πισσαρίδη για την ελληνική οικονομία. Μαζί του και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» (28.11.2020) γράφει πως το σχέδιο Πισσαρίδη είναι η "βάση στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση"! Αλλά ποιος είναι ο κ. Πισσαρίδης και ποια είναι η οπτική του;

Είναι γνωστό ότι οι δύο Αμερικανοί Ντάιμοντ και Μόρτενσεν καθώς και ο Βρετανο-Κύπριος Χριστόφορος Πισσαρίδης μοιράστηκαν το Νόμπελ οικονομίας για τη μελέτη τους σχετικά με την αγορά εργασίας και το φοβερό συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα επιδόματα εργασίας, τόσο μεγαλώνει η ανεργία και επιμηκύνεται η διάρκεια αναζήτησης εργασίας! Αν δεν αντιλαμβάνεστε αυτή τη λογική, μπορεί να σας βοηθήσει ο κ. Γεραπετρίτης σύμφωνα με τον οποίο όσες περισσότερες ΜΕΘ τόσο περισσότεροι θάνατοι από τον Covid19!

Η κυβερνητική πρόταση της επιτροπής Πισσαρίδη με την συνεπικουρία της «Καθημερινής» και του Κ. Σημίτη, είναι η «ουμπεροποίηση» της εργασίας, το μοντέλο Πινοσέτ στις συντάξεις, η ιδιωτικοποίηση της υγείας, η συντηρητική στροφή στην εκπαίδευση και η ενίσχυση της ιδιωτικής, ο αστυνομικός αυταρχισμός και ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης.

Η συντηρητική εφημερίδα «Η Καθημερινή» γράφει στο κύριο άρθρο της (2.9.2020): «…απαραίτητα τα κίνητρα μεγέθυνσης που ετοιμάζεται να θεσπίσει η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις εισηγήσεις της επιτροπής Πισσαρίδη… να ενθαρρυνθούν κάποιοι να μεγαλώσουν. Όχι να εξαφανιστούν οι μικροί». Δυστυχώς, όμως, θα συμβεί αυτό που απεύχεται η εφημερίδα. Η γιγάντωση των ισχυρών επιχειρήσεων γίνεται πάντα με την εξαφάνιση των μικρών επιχειρήσεων. Γι’ αυτό ο νεοφιλελευθερισμός ονομάστηκε και «κανιβαλικός καπιταλισμός».   

Αυτό το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρότυπο και η περαιτέρω «ισχυροποίηση των ισχυρών» εφαρμόστηκε στην Χιλή. Εκεί σχηματίστηκε η περίφημη ελίτ των δισεκατομμυριούχων και οι ανισότητες εκτοξεύθηκαν στα ύψη(0,46 στην κλίμακα INI).

Σύμφωνα με το πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP), το 2017, το 1% των Χιλιανών συγκέντρωσε το 33% του Εισοδήματος της χώρας. Μεταξύ αυτών, ο σημερινός πρόεδρος, Σ. Πινιέρα, του οποίου η περιουσία υπολογίζεται σε 2,8 δισ. Δολάρια. Η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ιδιαίτερα δαπανηρή. Το ίδιο ισχύει για την ιατρική περίθαλψη. Όσον αφορά στη δημόσια σύνταξη, το ποσό δεν φτάνει καν στο κατώτατο όριο του κατώτατου μισθού και πολλοί ηλικιωμένοι βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης. Αυτό το σύστημα συνταξιοδότησης προανήγγειλε και για την Ελλάδα, ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, Πατέλης.

Όσο για τους εργαζόμενους, η «ουμπεροποίηση» είναι η νέα εφεύρεση. Σ' αυτή οι εργάτες γίνονται δήθεν «συνεργάτες». Μόνιμη εργασία δεν υφίσταται. Όλοι μισθώνονται ως αυτοαπασχολούμενοι. Έτσι, ο καπιταλισμός απαλλάσσεται από τη μισθωτή εργασία! Το μέλλον που, όπως μας λένε, θα λειτουργεί με την "τεχνητή νοημοσύνη", θα στηρίζεται στα δεκάδες εκατομμύρια ανώνυμων εργατών, που θα είναι αυτοαπασχολούμενοι ή εργαζόμενοι με το κομμάτι, στριμωγμένοι σε αποθήκες, σε "κέντρα πληροφορίας", σε εργοτάξια συντονισμού και εποπτείας ψηφιακού περιεχομένου, σε ηλεκτρονικά sweatshops, σε ορυχεία λιθίου, σε βιομηχανικές φάρμες...  Οι εργαζόμενοι αυτοί δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα (η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ιδιωτική και πανάκριβη, η σύνταξη γίνεται κι αυτή ιδιωτική, άδεια δεν υπάρχει, ωράριο δεν υπάρχει, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται... εργασιακός μεσαίωνας!).

Η δημοκρατία στον «Black Mirror» 

Πολύ πριν τον Covid-19, ο Eric Schmidt διεξήγαγε μια επιθετική εκστρατεία λόμπινγκ και επικοινωνίας με στόχο την προώθηση του σχεδίου της κοινωνίας «Black Mirror» για το οποίο έλαβε εντολή εφαρμογής από τον Andrew Cuomo. Στην καρδιά αυτού του σχεδίου βρίσκεται η στενή σχέση μεταξύ του κράτους και μιας χούφτας από γίγαντες της Silicon Valley – που θα αναλάβουν με μεγάλο κέρδος τα δημόσια σχολεία, τα νοσοκομεία, τα ιατρικά γραφεία, την αστυνομία και το στρατό…

Πολλοί φοβόμαστε ότι και στην Ελλάδα οι περίφημοι «ισχυροί» που θα ενισχυθούν σύμφωνα με τις προτάσεις της επιτροπής Πισσαρίδη θα είναι οι τεχνολογικοί πολυεθνικοί κολοσσοί και τα εγχώρια τμήματά τους, που θα αναλάβουν την εκπαίδευση, την υγεία, την αστυνομία κ.ά. Ήδη έγινε η πρώτη συμφωνία με την Microsoft.

Η τεχνολογία είναι σίγουρα ο βασικός τομέας της οικονομικής ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια. Το ερώτημα όμως είναι: αυτή η τεχνολογία θα υπόκειται στους κανόνες της δημοκρατίας και της δημόσιας εποπτείας, ή θα υπόκειται στην κατάσταση εξαίρεσης, χωρίς να μπορούμε να θέσουμε κρίσιμα ερωτήματα για το πως θα διαμορφώσουν τη ζωή μας τις επόμενες δεκαετίες; Τίθεται, δηλαδή, ζήτημα υπεράσπισης της δημοκρατίας τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο... 

Hirigoyen: Για την έμφυλη βία...

 Διαβάζοντας στο βιβλίο της ψυχιάτρου Marie-France Hirigoyen, Les Narcisse, το κεφάλαιο για τον ναρκισσισμό στην καθημερινή ζωή και την αλλαγή στις σχέσεις ανδρών και γυναικών, θεώρησα σκόπιμο να μοιραστώ μερικές παρατηρήσεις που θεώρησα σημαντικές:  

Η σεξιστική και σεξουαλική βία υπήρχαν πάντα, αλλά η κοινωνία έκλεινε τα μάτια, μέχρι που οι γυναίκες έμαθαν να την καταγγέλλουν στα κοινωνικά δίκτυα. Πίσω από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τις επιθέσεις, δεν υπάρχει το σεξ αλλά η εξουσία. Η κοινωνία μας ήταν πάντα ευμενώς διακείμενη στους δυνατούς, και, όπως η εξουσία ήταν μέχρι σήμερα κατεχόμενη ουσιωδώς από τους άντρες, επιτρέπονταν σ’ αυτούς όλες οι καταχρήσεις χωρίς μία γυναίκα να μπορεί να τις καταγγείλει... το διαδικτυακό μοίρασμα των εμπειριών της σεξουαλικής παρενόχλησης, μαζί με τις πιο οικείες εκμυστηρεύσεις, συχνά επώνυμες, προσέδωσαν μία πλανητική διάσταση στο φαινόμενο και επέτρεψε το πέρασμα από την ατομική στην συλλογική συνείδηση… (σ. 181)

Αν και δεν είναι ακόμα η περίπτωση, μία κουλτούρα ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών κάνει προοδευτικά την είσοδό της στα ήθη. Είναι η έναρξη μιας διαδικασίας που οφείλει να καταλήξει σε μία αλλαγή των συμπεριφορών αλλά και της ίδιας της δομής της κοινωνίας.

Όμως η έμφυλη βία παροξύνεται στο βαθμό που οι άντρες αδυνατούν να αντιληφθούν τις αλλαγές. Όπως γράφει η Hirigoyen, οι άντρες που πριν θεωρούσαν κανονικότητα να έχουν την κοινωνική, φυσική και οικονομική υπεροχή, τώρα έχουν απολέσει τις βεβαιότητές τους, πολύ περισσότερο όταν στον σημερινό κόσμο δεν είναι βέβαιοι για τη διατήρηση της εργασίας τους. Οι παλιές αναφορές έχουν χαθεί. Η πατριαρχική εξουσία –και οι αποφάσεις που αφορούν στα παιδιά- έγινε οικογενειακή. Οι άντρες με εύθραυστη ταυτότητα αισθάνονται τώρα ανασφαλείς, φοβούμενοι ότι χάνουν την «αρσενικότητά» τους στο πλαίσιο των πιο ισότιμων σχέσεων. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται από αυτούς ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, και επίσης ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης.

Στο παραδοσιακό σχήμα, το να είσαι άντρα σήμαινε να είσαι ικανός να επιβάλλεσαι, να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματά σου, να είσαι γενναίος, δυνατός και ενίοτε επιθετικός. Ένας άντρας, επομένως, οφείλει να είναι κυρίαρχος, να ελέγχει. Αλλά τα στερεότυπα αυτά είναι βαριά να τα επωμίζεται σε μία κοινωνία που ζητάει όλο και περισσότερα, κι έτσι δεν αισθάνεται ότι τα αντέχει. Φοβάται και νιώθει αδύναμος. Εκείνοι που αδυνατούν να δεχθούν τις αλλαγές της κοινωνίας είναι οι μεγαλομανείς «ναρκισσιστικές προσωπικότητες». Η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας(TPN) παρατηρείται κυρίως στους άντρες.

Οι άντρες-νάρκισσοι αντιμετωπίζουν ωφελιμιστικά τις σχέσεις τους με τις γυναίκες: Θέλουν άμεση ευχαρίστηση, να αγαπώνται, να τους επιθυμούν και να τους θαυμάζουν, χωρίς να δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα. Εάν η ευχαρίστηση αμβλύνεται, αναζητούν μία άλλη «γυναίκα-τρόπαιο», προκειμένου να ανεβάσουν την αξία τους. Οι άντρες που θεωρούνταν δυνατοί αλλά τώρα αποδεικνύονται εύθραυστοι, νοσταλγούν την εποχή που ως «αρχηγοί της φαμίλιας» είχαν πλήρη εξουσία πάνω στη γυναίκα και τα παιδιά. Αυτοί είναι που τείνουν να ταυτίζονται με πρότυπο τη «θριαμβεύουσα αρσενική δύναμη» όπως αυτή τουο Ντόναλντ Τραμπ. Θα έλεγα, ότι αυτοί που οχυρώνονται πίσω από τις παλιές αναφορές και «αξίες», πίσω από την παράδοση της πατριαρχίας και τελικά του φασισμού, είναι οι «νοικοκυραίοι» που σκότωσαν τον Ζακ, είναι οι δολοφόνοι της Ελένης. είναι ο μανιάτης που δολοφόνησε τη «σύζυγό» του, είναι αυτοί που γυρεύουν τα αρχαία τους προνόμια μέσα από τη φυσική και ψυχολογική βία, αυτοί που αισθάνονται εντός τους «αδύναμοι» και επιδιώκουν με τη βία να ελέγξουν και να καθυποτάξουν τη σύντροφό τους.

Πίσω, βέβαια, από την κυριαρχία των αντρών πάνω στις γυναίκες, βρίσκεται η κυριαρχία των ισχυρών αντρών πάνω σε όλες και όλους τους άλλους, με κοινωνικοικονομικά κριτήρια –χρώμα δέρματος, θρησκεία, σεξουαλικός προσανατολισμός. Εάν η εξουσία αλλάξει χέρια, δεν αποκλείεται οι γυναίκες-νάρκισσοι να μπορέσουν να αναπαράξουν τα ίδια σχήματα κυριαρχίας πάνω σε άλλες γυναίκες ή σε άλλους άντρες… Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα συμβεί...   

*Η μετάφραση είναι ελεύθερη...              

Πανδημία ανισότητας για ζώντες και τεθνεώτες

 «Πιστεύεις στην άλλη ζωή;» με ρώτησε. «Όχι, μάνα. Αλλά θα είμαστε αιώνια μαζί. Αγκαλιά. Χώμα με χώμα». Γέλασε και μου έσφιξε το χέρι. «Θα φύγω ευτυχισμένη», είπε. Τώρα βλέπω την αγωνία του μοναχικού θανάτου, την ανάγκη για έναν αποχαιρετισμό των αγαπημένων, τη φρικτή μοναξιά, που είναι πιο οδυνηρή κι απ’ το θάνατο.

Ζώντες και τεθνεώτες. Οι δεύτεροι θαμμένοι σ’ έναν απολυμασμένο τάφο, οι πρώτοι εγκλεισμένοι σ’ ένα απολυμασμένο δωμάτιο. Κανένας άνθρωπος δεν αντέχει αυτή τη ζωή κι αυτό το θάνατο. Γι’ αυτό η οργή παροξύνεται. Οι αδικίες και οι ανισότητες σ’ αυτό το περιβάλλον δεν αντέχονται παρά τις προσπάθειες εξομάλυνσης από τα «μιντιακά γάγγλια» της κυβερνητικής προπαγάνδας. Μπροστά στο θάνατο η δυνατότητα απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών από το κυρίαρχο σύστημα ακυρώνεται.

Κανείς δεν αντέχει τέτοιο άδικο. Να χάνεται οδυνηρά μια ζωή γιατί δεν υπάρχει κρεβάτι στο νοσοκομείο. Κανείς δεν μπορεί την αδικία για κάποιους να αναζητείται φάρμακο στην Αμερική και οι άλλοι άνθρωποι να πεθαίνουν μόνοι τους, στο σπίτι, χωρίς κανείς να τους αναζητεί.

Η πανδημία αναδεικνύει τον ακραίο ταξικό διαχωρισμό ως προς την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, αυτό που οι «από πάνω» απέκρυπταν με την εικονική πραγματικότητα μιας δήθεν ισότητας που διαμόρφωναν οι τηλεοπτικοί τους σκηνοθέτες. Η πανδημία δεν «χτυπάει» το ίδιο όλους. Το χτύπημα είναι άνισο. «Χτυπάει» πιο πολύ τους «κάτω». Μάλιστα, τους πλήττει διπλά, είτε σκοτώνοντάς τους μέσω του Covid19 και της αδυναμίας πρόσβασης στο σύστημα υγείας είτε μέσω της οικονομικής ύφεσης.

Η ύφεση «δεν επιμερίζεται ισότιμα», αλλά επιδεινώνει τη θέση των πιο αδύναμων. Έχουμε, με άλλα λόγια, και μια πανδημία οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι, το μεγάλο πλήθος των «κάτω», είναι αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση -την απώλεια κερδών των «πάνω», η οποία αποκαλείται «ύφεση»- με νέα ανεργία, νέα πείνα, νέα εξαθλίωση.

Όμως η «πανδημία ανισότητας» δεν προέκυψε από τον covid-19, υπήρχε! Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος και όχι ενός τυχαίου -πλην προβλέψιμου- γεγονότος, ενός ιού δηλαδή που ξέφυγε από τις νυχτερίδες και μέσω ενός μυρμηγκοφάγου-ξενιστή μετακόμισε στον άνθρωπο! Προβάλλοντας τις ανισότητες μόνο ως απόρροια της πανδημίας επιδιώκουν να δείξουν ότι δήθεν δεν χρειάζεται να αλλάξουμε το σύστημα που δημιουργεί την πανδημία ιών και ανισοτήτων με την καταστροφή του περιβάλλοντος και της φυσικής ζωής, αλλά, απλώς, να «ασφαλιστούμε» από την επίθεση του «αόρατου εχθρού». Να δημιουργήσουμε, δηλαδή, αποστειρωμένα μπούνκερς και «πανοπλίες» απρόσβλητες από τους ιούς κι ένα κράτος που θα παρέχει "ασφάλεια". Να προσφέρουμε ασφάλεια στο «ανασφαλές πλήθος», αποστειρώνοντας τα πάντα, τόσο τη ζωή όσο και το θάνατο, όπως λέει η καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Κεντ, Αλμπένα Αζμάνοβα: «Είναι λάθος να επικεντρωνόμαστε στις ανισότητες» και στη μεγαλύτερη φορολογία των πλούσιων, το θέμα «είναι η ασφάλεια», λέει! Και ο Ρεμπώ θα απαντούσε στην καθηγήτρια:

«Εμπρός! Στον ζυγό. Υποταγή, ερημιά, πλήξη και θυμός. Ακούω, τίνος να γίνω μισθοφόρος; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Πείτε μου, ποιο εικόνισμα να καταστρέψω; Τίνος να ραγίσω την καρδιά; Από ποιο ψέμα να πιαστώ; Πάνω σε ποιο αίμα να πατήσω;»

Αυτόν τον άνθρωπο, αυτή την κοινωνία, αυτόν τον κόσμο θέλουν, τα νεοφιλελεύθερα βαμπίρ της Ελλάδας και όλου του πλανήτη…

http://artinews.gr/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B5%CF%8E%CF%84%CE%B5%CF%82.html

Σκληρός νόμος, αλλά όχι για όλους

 Ο νόμος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά είναι νόμος. Οι διαδηλώσεις απαγορεύτηκαν, συνεπώς όσοι διαδήλωσαν έπρεπε να παταχθούν. Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της αστυνομικής βαρβαρότητας εναντίον των διαδηλωτών για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Μάλιστα, ψέγουν και τον... υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχ. Χρυσοχοΐδη, γιατί «αναλαμβάνει ρόλους που δεν του ανήκουν, όπως το να απαγορεύει συγκεντρώσεις ή να τις επιτρέπει εφόσον πληρούν κάποιες δικές του προϋποθέσεις»(Μ. Μητσός, ΤΑ ΝΕΑ 19/11/2020). Η μομφή συνίσταται στο γεγονός ότι ο υπουργός επίτρεψε τις εκδηλώσεις στο ΕΑΤ ΕΣΑ παρά την απαγόρευση, ενώ δεν συνέβη το ίδιο στα Προπύλαια! Ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται, υποστηρίζουν. Η λογική των επικριτών της αριστεράς και του… Χρυσοχοΐδη, είναι η απαρέγκλιτη τήρηση του νόμου.

Είναι αλήθεια ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Η βασική μεροληπτική λειτουργία των νόμων έχει σχέση με τη δύναμη του χρήματος. Ο νόμος για αυτόν που έχει τη δυνατότητα να πληρώνει «ακριβούς» δικηγόρους παύει να είναι «σκληρός»! Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό: H περίφημη μεγατράπεζα Goldman Sachs είχε δημιουργήσει ένα μυστικό παράρτημα, το Multi-Strategy Investing(MSI), το οποίο είναι εξειδικευμένο να παρακάμπτει τους νόμους(όπως ο νόμος Volcker για τα όρια στο prop trading). Εδώ έχουμε την κρίση του λεγόμενου «συνταγματικού σφάλματος», δηλαδή τις ερμηνείες και τα λεγόμενα «παραθυράκια», που αναζητά η MSI και τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία, καθώς και η «αντιδημοκρατική πρακτική» παράκαμψης του πνεύματος του νόμου. Έτσι, καταλήγουμε στην αντιπαράθεση των συνταγματολόγων και τη λεγόμενη ερμηνεία του σύγχρονου «συνταγματισμού» όπου υπάρχει η «κυβέρνηση των νόμων» σε αντίθεση με την «κυβέρνηση των ανθρώπων». Κατ’ αυτόν τον τρόπο η δημοκρατία χάνει το πολιτικό της περιεχόμενο και γίνεται «νομοκρατία», καθώς αυτό το πεδίο ελέγχεται απόλυτα από τους «πάνω». Αλλά κι όταν υπάρχει το ενδεχόμενο οι «πάνω» να χάσουν το παιγνίδι στο πεδίο της νομικής αντιπαράθεσης, τότε καταφεύγουν στην «κατάσταση της εξαίρεσης»(όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα με πρόσχημα άλλοτε την οικονομική και άλλοτε την υγειονομική κρίση). Σύμφωνα με αυτή, το κράτος μπορεί να σταθεί τόσο εντός όσο και έξω από τη νομική τάξη ταυτόχρονα.

Εν προκειμένω δεν μιλούμε για τα «παραθυράκια» και τον περίφημο «συνταγματισμό»(δηλαδή τις διαφορετικές ερμηνείες του συντάγματος) αλλά για το παράδοξο, η κρατική εξουσία ως κυριαρχία να παρέχει τα θεμέλια της έννομης τάξης και, ακριβώς λόγω αυτού του γεγονότος, να έχει επίσης την εξουσία να την αναστέλλει(όπως γίνεται με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου). Πρόκειται για την αναστολή του κανονικού νομικού συστήματος και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία έχει καταστεί πλέον διαρκής. Ακριβώς αυτή η κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα της ατιμωρησίας, καθώς η «νομιμότητα» λειτουργεί σε μια ζώνη ακαθοριστίας στην οποία οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί παύουν να ισχύουν. Έτσι, κάτι μπορεί να είναι ανήθικο αλλά και νόμιμο συγχρόνως. Όπως στην περίπτωση εκείνων που υφάρπαξαν άπειρα τραπεζικά «θαλασσοδάνεια» με την εγγύηση του διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος και του Δημοσίου. Αυτών οι οποίοι, αντί να υποστούν τον έλεγχο και την φορολογική τιμωρία, μένουν στο απυρόβλητο.

Γι’ αυτό λέμε ότι το ανώτατο κριτήριο της νομιμότητας δεν είναι ο νόμος αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη. Κι αν δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι δικαιοσύνη, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι δίκαιοι οι νόμοι που περικόπτουν και ξαναπερικόπτουν τις συντάξεις των φτωχών, είναι άδικο το νέο εργασιακό δίκαιο, είναι εντελώς άδικο το νέο πτωχευτικό δίκαιο, είναι ζωντανός θάνατος οι απολύσεις και η ανεργία, είναι απόλυτη αδικία η εσωτερική υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας των «κάτω»…

Τέλος, επαναλαμβάνεται και πάλι η άθλια πλην μάταιη προσπάθεια να αναβιώσουν την προπαγάνδα «περί των δύο άκρων» με την εξομοίωση των νεοναζί συνωμοσιολόγων, σκοταδιστών που διαδήλωσαν στο Βερολίνο κατά των μέτρων και της μάσκας, με τους διαδηλωτές στην Ελλάδα που διαδήλωσαν, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, την επέτειο του Πολυτεχνείου(φωτογραφία στην 1η σελίδα της «Καθημερινής» και ανάλογη αναφορά του Μ. Μητσού στα «Νέα» 19/11/2020). Εδώ επιχειρείται η κατασυκοφάντηση αυτών που τηρούν τους κανόνες υγειονομικής προστασίας αλλά αρνούνται την εκμετάλλευση της κατάστασης από τους «από τα πάνω» για την εγκαθίδρυση της νέας βιο-εξουσίας τους, όλων όσοι δεν αποδέχονται τα κυβερνητικά ψεύδη για το σύστημα Υγείας που έμεινε αθωράκιστο, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς που δεν… «γεννιούνται» πια, για την αυξανόμενη ανεργία, για τα επιδόματα-εμπαιγμό, για τον πολιτισμό που εγκαταλείφθηκε, για την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, για το ξεσπίτωμα των ανθρώπων, για την… «ποιοτική μετάβαση στο θάνατο», που δεν είναι ίδια για τον άνδρα με νοητική υστέρηση και τη νεκρή μάνα του με αυτή του αρχιεπισκόπου που φιλοξενείται σε ειδική μονάδα στον Ευαγγελισμό!  

Ο Πολάκης...

 Από τη μια οι ανορθολογικοί αρνητές της μάσκας και οι ακούσιοι σύμμαχοί τους εξ "αριστερών", από την άλλη οι νέοι και οι νέες της Πάτρας και των «πλατειών» που ναι μεν αποδέχονται το πρόβλημα, αλλά διακρίνουν πίσω από την καραντίνα την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας νέας βιο-εξουσίας, που οδηγεί  στη  “… μετάλλαξη της ψυχικής ζωής (που) προεικονίζει πιθανώς μια νέα ανθρωπότητα που θα έχει ξεπεράσει τη μεταφυσική αγωνία και την έγνοια του νοήματος για το ον», όπως γράφει η Τζούλια Κρίστεβα στις «Νέες αρρώστιες της ψυχής». Ακριβώς σ' αυτή τη δυστοπία, σ' αυτή τη "νέα ανθρωπότητα" αντιδρούν οι νέες και οι νέοι. Γι’ αυτό και η άγρια επίθεση και βία της αστυνομίας των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη.

Στη βία των ΜΑΤ της βιοεξουσίας έρχεται να προστεθεί ως ακούσιος σύμμαχος και ο πρώην υπουργός Παύλος Πολάκης. Ο Πολάκης δεν βγήκε στο δρόμο να διαδηλώσει στη νέα βιο-εξουσία, αλλά ως κλασσικός παθολογικός νάρκισσος προβάλει την… αντρειοσύνη του απέναντι στον «ιό», δημοσιοποιώντας μια φωτογραφία του γύρω από ένα τραπέζι με φαγητά και φίλους του! «Εμείς θα το γλεντιζομε κι όπου το βγάλει η βράση ή που θα σιάξει η δουλειά ή που θα σιοχαλασει», γράφει ο πρώην υπουργός στο Facebook. Στη συνέχεια βέβαια θα ανακρούσει πρύμναν, λέγοντας ότι πριν είχε κάνει το τεστ! Οι άλλοι όμως; Και ποιο μήνυμα στέλνει ο πρώην υπουργός; Αναμφίβολα, θέλει να διαμηνύσει ότι δεν θα μας αλλάξει τη ζωή η πανδημία, όμως ταυτίζεται –ακούσια- με τους αρνητές της μάσκας, ρίχνοντας νερό στο μύλο των επικοινωνιολόγων του Μαξίμου και της νέας βιο-εξουσίας.

Πήγε στο τραπέζι ο Πολάκης, το γλέντισε, γιατί άραγε θέλησε να μας κάνει γνωστή την εμπειρία του αυτή; Γιατί Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάθε απλός χρήστης των κοινωνικών δικτύων, θεωρεί μη σημαντική την στιγμή που έζησε αν δεν την κοινοποιήσει. Η ζώσα εμπειρία δεν υπάρχει πια ως σημαντική χωρίς την δημοσιοποίησή της. «Η έκθεση στα Μίντια  και τα κοινωνικά δίκτυα, το να εμφανιζόμαστε «γυμνοί» χωρίς να κρύβουμε τίποτα, είναι αναγκαία, αλλιώς δεν υπάρχουμε», γράφει η ψυχίατρος M-F Hirigoyen. Αν αυτό ισχύει για τους απλούς χρήστες των social media, ισχύει στο πολλαπλάσιο για τους πολιτικούς που χρειάζονται την κάμερα του κινητού(ή της τηλεόρασης), όπως ο Νάρκισσος τον «καθρέφτη» του. Οι πολιτικοί, αν δεν προβάλλονται στα παλιά και τα νέα μίντια, αισθάνονται ότι «δεν υπάρχουν». Το ίδιο ισχύει και για τους απλούς χρήστες. Ο ναρκισσισμός τροφοδοτείται δυνατά και πολλές φορές από «καλοήθης» γίνεται «κακοήθης». Στην δεύτερη περίπτωση εμπίπτουν οι μεγαλομανείς νάρκισσοι.  

«Ο μεγαλομανής νάρκισσος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους. Είναι εγωκεντρικός, μιλά υπερβολικά για τα «κατορθώματά του» και τα «υπέροχα» σχέδιά του…   Όλα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτόν/ην.». Θεωρεί ότι είναι καλύτερος από τους άλλους, είναι πιο ωραίος, πιο έξυπνος, πιο σπουδαίος από εκείνους κι εκείνες που τους περιβάλλουν. Τους λείπει η ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ και τείνουν στην ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ. Είναι οι νέοι «ήρωες»!

Οι «κακοήθεις» νάρκισσοι "εξ αριστερών" κάνουν τεράστια πολιτική ζημιά, καθώς «θολώνουν» την κριτική στις καταστάσεις που βιώνουμε και στη νέα βιο-εξουσία. Το κάνουν βέβαια χωρίς να το θέλουν, αλλά το κάνουν…