ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

«Δεν τον προλάβαμε…». Το άκουσα τόσες φορές... Μια φράση δηλωτική της συνάφειας του χρόνου με τη ζωή. Αλλά και με το χρήμα. Γιατί δεν είναι μόνο ο χρόνος χρήμα αλλά και το χρήμα χρόνος. Γιατί αν έχεις «χρήμα» παρακάμπτεις την φοβερή λίστα του δημόσιου νοσοκομείου «φακελώνοντας» ή πηγαίνοντας σε ένα ιδιωτικό. Κι όταν μιλώ για χρήμα δεν εννοώ μόνο το «ζωντανό» με το οποίο αγοράζεις χρόνο και ζωή(όχι πάντα-δεν αγοράζονται όλα ούτε πουλιούνται) αλλά και το «συμβολικό» χρήμα, ή κεφάλαιο, όπως… επιστημονικά λέγεται το «μέσο».   Η στέρηση, λοιπόν, χρημάτων και πρόσβασης, η ανεργία, η μη προοπτική, προπάντων ο «πανικός του χρόνου», εκεί στο κρεβάτι του αρρώστου, του δικού, καθιστά την οδύνη ανυπόφορη. Εδώ το δευτερόλεπτο γίνεται αιώνας και ο χρόνος βράχος και βρόγχος... http://www.artinews.gr/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85.html

Με αφορμή το γεγονός ότι σαν σήμερα το 1994 πέθανε στα 92 του χρόνια ο Καρλ Πόπερ αλλά και το άρθρο του φίλου Φοίβου Γκικόπουλου για "Το όπιο των διανοουμένων", θυμήθηκα την περίφημη "μονομαχία" του Πόπερ με τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν συναντώνται δύο κορυφαίοι διανοητές που σφράγισαν με το έργο τους τον 20ο αιώνα και είναι αποφασισμένοι να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον σε μια πρωτοφανή «φιλοσοφική» μονομαχία; Ο θρύλος -δηλαδή το σχοινί που έγινε τριχιά- θέλει τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και τον Καρλ Πόππερ να συναντώνται την 25η Οκτωβρίου 1946 στη Λέσχη Ηθικής Επιστήμης του Κέμπριτζ και υπό το βλέμμα του Μπέρτραντ Ράσελ και άλλων να εγκαταλείπουν τη λεκτική, φιλοσοφική διαμάχη τους και να έρχονται στα χέρια, κρατώντας μάλιστα πυρωμένες μασιές!...

Είναι γνωστή η υπόθεση της επικίνδυνης ουσίας γλυφοσάτη (glyphosate), καθώς από τον Μάρτιο του 2015 το Διεθνές Γραφείο Έρευνας για τον Καρκίνο (ΙΑRC)του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας διαπίστωσε ότι η γλυφοσάτη πιθανότατα γεννά καρκίνους στους ανθρώπους, γι’ αυτό και οφείλει να απαγορευτεί εντελώς. Η γλυφοσάτη είναι η δραστική ουσία του μεγαλύτερου σε πωλήσεις ζιζανιοκτόνου στον κόσμο, του Roundup της εταιρείας Monsanto...

Αυτός είναι ο κόσμος μας, αυτή είναι η «υποκρισία μιας δημοκρατίας που έχει μεθύσει από ελευθερία και ισότητα, την ίδια στιγμή που αποστρέφει το πρόσωπό της από λαμπρούς μαθητές των οποίων το μόνο σφάλμα είναι ότι ανήκουν στον απλό αγροτικό κόσμο, τη στιγμή που φυλακίζει τους φυγάδες, οι οποίοι διψούν για ελευθερία, και τους στέλνει στα κάτεργα όπου βασανιστές τυραννούν τα παιδιά…». Αυτά έλεγε ο Ζενέ στον αιώνα του, αυτά είχε υποστεί ο ίδιος ως νόθο παιδί, ακριβώς τα ίδια και χειρότερα ισχύουν τον 21ο αιώνα. Τώρα τα παιδιά παραμένουν εσαεί αόρατα, εξόριστα, ερημωμένα από την αγάπη που έχουν ανάγκη για ν’ ανθίσουν. Αυτός ο κόσμος, η Δύση, αυτή η δημοκρατία, η δυτική, μισεί τα παιδιά. Γι’ αυτό «…όταν βρεθείς εκεί ανάμεσα σ’ όλα τα παιδιά του θλιμμένου αμερικάνικου παράδεισου... θα δεις πως όλοι έχουν γίνει παράφρονες - ένα παρανοϊκό σύμπαν»(Κέρουακ). Αυτό είναι το σύμπαν των ψυχοτρόπων. Ψυχοτρόπα για τους «πάνω», ψυχοτρόπα και για τους «κάτω». Έτσι καταστέλλεται η νεανική οργή.  ...

Αρχαία Ολυμπία. 3 Σεπτεμβρίου 2003. Κυριακή. Συνέδριο λογοτεχνών των βαλκανικών χωρών. Όμορφη μέρα. Όλα είναι εν ειρήνη. Φαινομενικά. Γιατί η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε και μαζί οι πολύχρονοι δεσμοί συντρόφων και ομότεχνων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο μίσος από το μίσος των ομοίων. Ο Βασίλης Βασιλικός με πλησιάζει και μου ζητάει να πάμε μια βόλτα. Μου ανακοινώνει το θάνατο του Ηλία Πετρόπουλου. Η θλίψη είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο και τη φωνή του. Είναι ο διαχειριστής της διαθήκης του. Μου τη λέει: «Να κάψεις το κουφάρι μου και να ρίξεις τις στάχτες στον υπόνομο…». Ο άνθρωπος, ένα κουφάρι. Χους εις χουν, εκεί, στάχτες στον υπόνομο εδώ. Το ασύνηθες, ότι διαφεύγει από το «φυσικοποιημένο» σοκάρει. Αλλά η ανόργανη προοπτική του Ηλία Πετρόπουλου είχε την ίδια συνέπεια με την οργανική. Ανορθόδοξη: Με τα μέτρα των ανθρώπων και του πολιτισμού τους. Ορθόδοξη: Με τα μέτρα της φύσης και του Πετρόπουλου. Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο...

Η συζήτηση δεν είναι η λύση", δήλωσε ο Ντόναλντ Τράμπ, απαντώντας στις συνεχείς εκτοξεύσεις βαλλιστικών πυραύλων από τη Βόρεια Κορέα. Η πτήση πάνω από τη Β. Κορέα αμερικανικών αεροπλάνων ήρθε να καταδείξει ότι ο επικεφαλής του Λευκού Οίκου θα εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα. Η τακτική αυτή παραπέμπει στη λεγόμενη «λογική ανορθολογικότητα», ή αλλιώς στη «θεωρία του τρελού», που εφάρμοσαν οι Ρ. Νίξον-Χ. Κίσινγκερ εναντίον του Βιετνάμ(και ουσιαστικά κατά της Μόσχας).     Σχεδιασμένη από τον Ρίτσαρντ Νίξον και τον σύμβουλό του Χένρι Κίσινγκερ στη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, «η θεωρία του τρελού» είχε ως στόχο να καταστήσει απρόβλεπτη, παράλογη και ασταθή τη στάση των ΗΠΑ έτσι ώστε να αναγκάσει τον αντίπαλο να διαπραγματευτεί. Η τακτική αυτή θα μπορούσε να ταιριάζει απόλυτα στο νέο αμερικανικό πρόεδρο (και τον σύμβουλό του Χ. Κίσινγκερ), που αυξάνει την επίδραση της έκπληξης και του απρόβλεπτου στην γεωπολιτική σκακιέρα. Ο ηγέτης, όμως, της Β. Κορέας «αρνείται» να… ...

Το χέρι στην επιφάνεια της θάλασσας, χαιρετισμός στην άδικη ζωή. Ένα μικρό παιδί. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάνεται στη Μεσόγειο, χωρίς να βρεθεί ποτέ ο αίτιος. Και δεν υπάρχει μάνα να μοιρολογήσει, να ονοματίσει, να θρηνήσει. Αλλά το πένθος διαχέεται παντού μέσα από τις ηλεκτρονικές φρυκτωρίες και ο αναπεμπόμενος πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Και σένα που κλαις μπροστά στη φωτογραφία του κοριτσιού, εσένα που πενθείς για τα άγνωστα παιδιά που τάφηκαν στα νερά της Μεσογείου, για τους εσταυρωμένους στα πεζοδρόμια της ανεργίας, για τους ανέστιους στα χαρτόκουτα και στις τρώγλες της ανέχειας, για τους απελπισμένους κι όλους όσους ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή, εσένα σε κάνει αρχόντισσα ο πόνος και η αγωνιστική αλληλεγγύη, που αλλιώς τη λεν και τρυφερότητα. Ναι, το μοιρολόι είναι μοιρασμένος πόνος. Μόνο που αυτές οι ζωές χάθηκαν πολύ νωρίτερα. Τότε που τους ξερίζωναν την καρδιά, αναγκάζοντάς τους να φύγ...

Στη μνήμη του Παύλου Φύσσα Διακηρύττουν ότι η βία είναι παντού, ότι είναι εγγενής στον άνθρωπο και στη φύση, ότι βίος ίσον βία. Προβάλλουν ως επιχειρήματα τη βία του Χέγκελ, ως ιδρυτική δύναμη της ανθρώπινης ιδιότητας, την ακόρεστη libido dominandi του Μακιαβέλι, το βαμπιρικό τρόμο του θανάτου, την οντολογική βία του Χάιντεγκερ κ.ά. Λένε πως στην επιθυμία, στην αγωνία, στη χαρά και στην οδύνη, παντού βρίσκεται η βία σαν σκουλήκι μεσ’ στο μήλο. «Λειώσε πριν σε λειώσουν», το σύνθημά τους! Απέναντι σ' αυτούς τους κυνικούς, υπάρχουν και οι  πιο ήπιοι, οι ωφελιμιστές, αυτοί που θεωρούν ότι η βία εναντίον του Άλλου, πρέπει να είναι δημιουργική. Μόνο που χαρακτηρίζουν ως δημιουργική τη βία της ανάπτυξης που «μοιάζει με εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων(σκλάβων)», αλλά ουτοπική και αντιπαραγωγική τη βία που επιχειρεί «πρακτικές βελτιώσεις στην άθλια ανθρώπινη συνθήκη» των "κάτω". Το ίδιο άχρηστα θεωρούν και τα μεγάλα πολιτικά ορά...