Ο θάνατος καταλύει την εξουσία τους

Η πετριά στο κεφάλι της «συνήθειας»(habitus) ήταν γερή. Παντού συζητήσεις, αναλύσεις, συγχύσεις, έκπληξη, αλλά και φόβος. Τι θέλουν τα παιδιά; Το τέλμα του να δρούμε «ως εάν» να είμαστε δημοκράτες( ενώ φασίζουμε καθημερινά), «ως εάν» να έχουμε δημοκρατία (ενώ γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται πέραν των νόμιμων θεσμών-διαπλοκή), να μιλάμε για «ηθική απαξίωση», χωρίς να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, ε, λοιπόν, αυτή η κρούστα υποκρισίας αναδεύτηκε δυνατά. Ναι, τα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά ξέρουν τι δεν θέλουν. Δεν θέλουν ένα άθλιο παρόν κι ένα μαύρο μέλλον. Δεν θέλουν τον κόσμο της χομπσιανής ζούγκλας, όπου ο χαμένος δεν είναι μόνο ο τελευταίος, αλλά όλοι, πλην του πρώτου (σε μία ακραία συσσώρευση πλούτου, που παρά την κρίση συνεχίζεται). Οι νέοι δεν θέλουν να παίρνουν πτυχία, να τρέφουν φρούδες ελπίδες, καταλήγοντας στην ανεργία. Αρνούνται τα όρια στην ελευθερίας τους, ακόμη και στη διαμαρτυρία, αρνούνται να είναι ελεύθεροι άνεργοι, ελεύθεροι να αυτοκαταστρέφονται(ναρκωτικά), όταν κάποιοι διάγουν με πλήρη ελευθεριότητα και ασυδοσία. Ασφαλώς δεν είναι καλό κανείς να σπάει, να καίει, να καταστρέφει, δεν είναι καλό πράγμα η βία, αλλά η βία είναι παντού. Με την ακραία μορφή βίας που επιλέγουν οι νέοι είναι σαν να κραυγάζουν μήπως και τους ακούσουν οι βαρήκοοι. Εμείς, που τους αντιμετωπίζουμε σαν… παιδιά, που δεν νιώθουν, που δεν καταλαβαίνουν, που δεν έχουν κρίση. Ποιος θα ασχολούνταν με τις διαμαρτυρίες, αν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά διαδήλωναν ήσυχα, «γκαντιανά», μ’ ένα αναμμένο κεράκι στο χέρι; Κανείς. Ενδεχομένως, οι κάμερες να ζουμάριζαν σε κάποιο παιδικό πρόσωπο, πουλώντας συναίσθημα. Μόνο που τέτοιες διαδηλώσεις, -ακόμη και όσοι σπάνε τα πάντα(χούλιγκανς)- αφομοιώνονται εύκολα από την αγορά του θεάματος. «Η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική. Παράγει αυτούς τους άντρες κι αυτές τις γυναίκες. Είναι απαραίτητοι στο σύστημα που περιφρονούν… Αποτελούν εμπόρευμα στην παγκόσμια αγορά. Και υπάρχουν ακριβώς για να αναζωογονούν και να διαιωνίζουν το σύστημα» (Ντελίλο, «Κοσμόπολις»). Αλλά να, ένα αγόρι δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους». (Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2008 για το φόνο του Γρηγορόπουλου, τον φίλο του Ρωμανού).

Facebook: Το θέμα είναι πολιτικό και όχι νομικό

ο έλεγχος, η επιτήρηση, η λογοκρισία και η καταστολή καθώς και τα άλλα χαρακτηριστικά του «κυβερνοφασισμού», όπως οι ρατσιστικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων και τα περίφημα likes, δεν είναι ελληνικό, αλλά πλανητικό φαινόμενο. Είναι γνωστό το πρόγραμμα Minerva του αμερικανικού Πενταγώνου που χρηματοδοτεί τις έρευνες πανεπιστημίων των ΗΠΑ προκειμένου να μελετήσουν τα κοινωνικά κινήματα σε 58 χώρες καθώς και τους «μολυσματικούς κινδύνους» που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της πλανητικής υπερδύναμης. Το σκάνδαλο με την έρευνα στο facebook, όπου οι χρήστες χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα προκειμένου να ερευνηθούν οι συγκινησιακές αντιδράσεις τους, εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Επίσης, κατασκοπεύουν τις ανταλλαγές μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα προκειμένου να ταυτοποιήσουν τα άτομα που κινητοποιούνται στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Όλοι οι ενεργοί πολίτες, όλοι οι ακτιβιστές εξομοιώνονται με τους οπαδούς της πολιτικής βίας, με τους... τρομοκράτες. Αλλά και η βρετανική υπηρεσία GCHQ, όπως και η γερμανική BND, αντίστοιχες της αμερικανικής NSA, σύμφωνα με τον Ε. Σνόουντεν, μπορούν η κάθε μία ξεχωριστά να παρακολουθεί ολόκληρο τον πλανήτη. Αν, μάλιστα, τα δίκτυα αυτά λειτουργήσουν συμπληρωματικά, τότε ο Μεγάλος Αδελφός της Δύσης δεν είναι απλά εδώ, αλλά επιτηρεί κάθε τι που υπάρχει και κινείται πάνω στη γη. Όμως, η «επιτήρηση» είναι μία αμυντική λειτουργία. Ο Μεγάλος Αδελφός έχει ανάγκη και από τον Χάξλεϋ και δη τη βιομηχανία της συνείδησης. Γι’ αυτό οι πλανητικές δυνάμεις θα πρέπει να ελέγχουν όχι μόνο ό,τι λέγεται αλλά και να διαμορφώνουν αυτό που λέγεται. Να παράγουν και να αναπαράγουν τη συνείδηση των υπηκόων σύμφωνα με τα συμφέροντα μιας δράκας πολυμορφικών ολιγαρχών, έτσι ώστε ο λαός να μη μας «πιάσει από το λαιμό», όπως έλεγε εκείνος ο «πατέρας» του αμερικανικού έθνους. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για τη χρήση των προσωπικών δεδομένων, εννοούμε κυρίως αυτό.

Γενική Ανυπακοή ακόμα και απέναντι στον εαυτό μας

Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού». Λόγια ενός πρώην εργαζόμενου, πρώην οικογενειάρχη, πρώην ανθρώπου, νυν αόρατου. «Δεν ξέρετε τίποτα για την ανεργία» ξαναλέει. Η ζωή πια δεν τον γνωρίζει. Είναι άχρηστος, περιττός, διαφανής. Κι άλλοτε υπήρχε πείνα, κι άλλοτε υπήρχε ανεργία, αλλά η σημερινή δεν αντέχεται. Γιατί δεν έχεις να μοιραστείς την οδύνη σου με κανέναν. Και η τρέλα επισυμβαίνει όταν δεν έχεις κανένα να δεις το πρόσωπό σου, όταν κανείς δεν σε αναγνωρίζει, όταν σου ενδοβάλουν την ενοχή ότι φταις εσύ! Γιατί η τρέλα είναι αταξία οφειλόμενη στην απελπισία, καθώς δεν υπάρχει μία κοινότητα, ένα συνδικάτο, μια συντροφιά, που να είναι μαζί σου αλληλέγγυα στην αδικία, που να μπορεί να οργανώσει την οργή και να την κάνει πολιτική διεκδίκηση. «Γι’ αυτό σταμάτα την ποίηση», ηλίθιε. Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη και να λειτουργεί ανατρεπτικά. Οι λέξεις έγιναν κι αυτές εμπορεύματα για νάρκισσους. Γι αυτό τέρμα τα λόγια. Τώρα δράση. Με νέο λόγο, με νέες συλλογικότητες, νέα συνδικάτα, νέες αξίες, αληθινή συντροφικότητα. Οι νέοι φορείς θα υποδέχονται την οδύνη των αποκλεισμένων και θα την καθιστούν ενέργεια αλληλεγγύης και ανατροπής της σημερινής κατάστασης… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής ΤΕΙ Ηπείρου Οι φοιτητές αγωνίζονται για να μην απαξιωθεί η σχολή τους με σχεδόν «άμισθους-εθελοντές» καθηγητές. Να πως περιγράφουν τα παιδιά τον αγώνα τους. «Δίπλα στο ποτάμι οπου συμβιώνουμε τον τελευταίο καιρό δυναμώνει όλο και περισσότερο το αίσθημα της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας και προπαντός της κοινότητας, αφού το τμήμα μας δεν είναι απλώς ενα εκπαιδευτικό ίδρυμα, αλλά μια κοινότητα η οποία στηρίζει τον λόγο ύπαρξης της στην ιδεολογία και φιλοσοφία του τμήματος, αυτή που ζυμώνεται εδώ και 15 χρόνια και η οποία ενώνει τις φωνές μας στο τραγούδι, γεννώντας συναισθήματα τα οποία σφίγγουν τα χέρια μας στον χορό… Τα συναισθήματα αυτά δεν μετριούνται ούτε σε ποσοστά, ούτε σε πιστώσεις, πόσο μάλλον σε ευρώ. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανέναν να σιγάσει τα όργανα και τις φωνές μας! Συνεχίζουμε να δημιουργούμε και να μοιραζόμαστε…» ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ Ο ρατσισμός στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Η αθώωση των μπράβων. Χρειάστηκε να δολοφονηθεί ο Φύσσας για να ενεργοποιηθούμε εναντίον της Χρυσής Αυγής, της εγχώριας, δηλαδή, Κου Κλουξ Κλαν. Όταν δολοφονήθηκε ο νεαρός Πακιστανός στα Πετράλωνα δεν νοιάστηκε κανείς. Το ίδιο συμβαίνει με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας. Τον περασμένο Ιούλιο ένας 52χρονος που κρατούνταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, πέθανε. Κανείς δεν συγκινήθηκε. Κανείς δεν ντράπηκε. Καλούσαμε τότε τα κόμματα και τις οργανώσεις που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να "φωνάξουν". Κανείς. Και είχαμε πριν λίγες ημέρες άλλον ένα νεκρό. Και, επιτέλους, έβγαλε μία ανακοίνωση καταδίκης και διάλυσης του στρατοπέδου ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν αρκεί. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Γιατί είτε πεθαίνεις στο Κομπάνι είτε στο Σύνταγμα είτε στη Μεσόγειο είτε στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας, ο θάνατος το ίδιο άδικος είναι. ΜΕΡΚΕΛ-ΦΟΥΧΤΕΛ Το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη με οικονομικά «όπλα» αυτή τη φορά και χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. Υπενθυμίζουμε ότι το σχέδιο αυτό, που «θα έρθει σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα», αποκαλύπτει η πρώην φίλη της Γερμανίδας καγκελαρίου, η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)! Η παραπάνω πολιτική επιβάλλεται στη χώρα μας με τη Δαμόκλειο σπάθη των δημοσιονομικών κανόνων, δηλαδή της λιτότητας και της ανεργίας. Η επιβολή, μάλιστα, γίνεται και άκρως ταπεινωτική όταν την ασκούν «επιτόπια» οι διάφοροι Φούχτελ. Κάποιοι παρατήρησαν πως το να αντιταχθεί κανείς στην παγκοσμιοποίηση ισοδυναμεί με το να πάει κόντρα στο νόμο της βαρύτητας, "Οπότε ούτε συζήτηση: Κάτω ο νόμος της βαρύτητας!" Έτσι προχωράει η ανθρωπότητα… ΑΝΥΠΑΚΟΗ ο Αμάρτυα Σεν λέει πως «Η ιδέα του καπιταλισμού έπαιξε όντως σημαντικό ρόλο ιστορικά, αλλά σήμερα αυτή η χρησιμότητα δεν αποκλείεται να έχει σχεδόν εξαντληθεί». Εμείς, λέμε, ότι όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδηγεί και στην οικολογική, στην πολιτισμική και στην ανθρωπιστική καταστροφή. Συνεπώς, ή θα έχουμε την εξαφάνιση της ζωής ή τη ρήξη της ιστορικής συνέχειας της ανθρωπότητας έτσι όπως αυτή υφίσταται σήμερα. Γι’ αυτό η ανυπακοή πρέπει να είναι τέτοια που να αναγκάσει τους παγκόσμιους και τους εθνικούς καταστροφείς να δεχτούν ότι το καπιταλιστικό κέρδος δεν είναι πάνω από τη ζωή. Ανυπακοή, λοιπόν, στο μεγάλο αλλά και στο μικρό, καθημερινό φασισμό. Ανυπακοή στους «πάνω» που σκοτώνουν τη ζωή, αλλά ανυπακοή και στον κακό μας εαυτό, στους «κάτω» που σκέφτονται σαν τους «πάνω». Κι αυτό συμβαίνει από παλιά. Το είχε διαπιστώσει ένας πάμπλουτος όπως ο Λέων Τολστόι που έγραφε ότι «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους δηλαδή να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…»(Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα). Χωρίς, λοιπόν, να αλλάξουμε μυαλά, ανατροπή δεν γίνεται. Χρειάζεται ανατροπή στον καθημερινό πολιτισμό, στη συμπεριφορά μας, στον τρόπο δηλαδή που ενσωματώνουμε τους περιορισμούς και τους επιβεβλημένους κανόνες. Αλλά δυστυχώς, ο πολιτισμός, ενώ θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος ενός σχεδίου ανατροπής, υποτιμάται από την Αριστερά. Υποβαθμίζεται το γεγονός ότι μία ολόκληρη κοινωνία έχει εμποτιστεί από την κουλτούρα του καταναλωτισμού. ΟΥΟΛΤ ΟΥΙΤΜΑΝ κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά?"

Κατευθυνόμενος ρατσισμός, εμφύλιος των Κάτω και στρατηγική του χάους

Η αμερικανική δικαιοσύνη απάλλαξε τον αστυνομικό που σκότωσε τον 18χρονο αφροαμερικανό στο Φέργκιουσον και η Αμερική πήρε φωτιά. Ο ρατσισμός είναι εδώ, ακριβώς όπως τη δεκαετία του 1960, παρά το γεγονός ότι σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ είναι μαύρος. Μόνο που ο Μπαράκ Ομπάμα, αυτός που σήμερα κάνει έκκληση στην αμερικανική αστυνομία για αυτοσυγκράτηση είναι ένας «λευκασμένος» μαύρος μέσω της περίφημης affirmative action! Κατά τα άλλα ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει στις ΗΠΑ. Η κουλτούρα του προτεσταντικού πουριτανισμού εξισώνει τους μαύρους με το έγκλημα αλλά και τη «φτώχεια» με την «αμαρτία», καθώς οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι από το... Θεό να παραμείνουν φτωχοί γιατί δεν αντέχουν τους πειρασμούς του πλούτου! Συνεπώς, όχι μόνο οι «μαύροι» αλλά συνολικά οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι να κινούνται στο χώρο της «αμαρτίας» και του εγκλήματος. Η κόλαση είναι εδώ και κατοικείται από τους κάθε φορά νέους φτωχούς μετανάστες, καθώς η εγκληματικότητα δεν είναι παρά ένας αναγκαστικός ενδιάμεσος σταθμός, τον οποίο χρησιμοποιούν οι μετανάστες στο δρόμο τους προς την κοινωνική ενσωμάτωση. Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση οι «αποκλεισμένοι» εξέθεταν το μόνο κεφάλαιο που διέθεταν, τον εαυτό τους, και η πρωταρχική συσσώρευση δημιουργούνταν μέσω του εγκλήματος. Βέβαια, εδώ μιλάμε για τους μεμονωμένους φτωχοδιάβολους και όχι για το οργανωμένο έγκλημα, δηλαδή τη μαφία, που απέδειξε ότι η «αμαρτία» είναι πολύ παραγωγική! Είναι η στιγμή κατά την οποία, όπως σημειώνει ο Μαξ Βέμπερ, ο πλούτος στις ΗΠΑ «τείνει να συνενωθεί με καθαρά εγκόσμια πάθη, που συχνά του έδιναν το χαρακτήρα ενός «σπορ». Κανένας δεν ξέρει ποιος θα ζει στο κλουβί αυτό στο μέλλον ή εάν στο τέλος αυτής της τρομακτικής εξέλιξης θα προβάλλουν εντελώς νέοι προφήτες, ή θα γίνει μια μεγάλη αναγέννηση παλαιών ιδεών, ή –εάν τίποτε δε γίνει από τα δύο- θα επέλθει μια μηχανοποιημένη απολίθωση, εξωραϊσμένη με ένα είδος σπασμωδικής σοβαροφάνειας. Γιατί στο τελικό στάδιο αυτής της εξέλιξης, θα μπορούσε αληθινά να λεχθεί: ειδικοί δίχως πνεύμα, ηδονιστές δίχως καρδιά∙ το μηδενικό αυτό φαντάζεται ότι πέτυχε ένα επίπεδο πολιτισμού, που δεν υπήρξε πριν ποτέ»! Μέχρι τώρα και παρά τους κοινωνικούς εμφυλίους μεταξύ των «κάτω», η κρίση ήταν διαχειρίσιμη λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Το «Εμείς ο λαός…», η φράση με την οποία αρχίζει το Αμερικανικό Σύνταγμα θα βασισθεί και πάλι στο αντίθετό του, δηλαδή στο σύστημα διαιρέσεων των «κάτω», που είναι η γνωστή αμερικανική «εφεύρεση». Μόνο που τώρα έχουμε μια αντίστροφή πορεία που καθιστά αδύνατη τη διαχείριση της κρίσης. Η προοπτική ανόδου των «κάτω» έχει εκλείψει τελεσίδικα. Επιπλέον, οι συνεχώς διογκούμενες ανισότητες διαλύουν τις «μεσαίες» τάξεις που συμπιέζονται προς τα κάτω, τείνοντας να συναντήσουν μια underclass, που περιλαμβάνει τους νέους αποκλεισμένους. Οι ανισότητες όμως δεν φαίνεται να συνιστούν επαρκή συνθήκη για να συστήσουν το πολιτικό Εμείς των «κάτω». Η ατέρμονη «πληθυντικότητα», άλλως πως η πολυδιάσπαση σε αλληλοσυγκρουόμενες εθνοτικές ομάδες-συμμορίες εμποδίζει τη σύνθεση μέσω της άρσης του ναρκισσισμού των μικρών πολιτισμικών διαφορών. Η «πληθυντικότητα» ως κεντρική πολιτική αφοπλίζει τους «κάτω» με τον σκόπιμο τονισμό των επί μέρους διαφορών (βάσει του γνωστού δικαιώματος στη διαφορά και των προνομίων που την επιβραβεύουν-affirmative action), φθάνοντας μέχρι το σημείο μιας επικίνδυνης πολυδιάσπασης και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Οι Αριστεροί νέο-πραγματιστές, όπως ο Ρόρτυ, αναζητούν μια «νέα (κεντρομόλο) εμπνέουσα αξία» που θα αναζωογονήσει τον αμερικανικό πατριωτισμό και θα συνέξει και πάλι την αμερικάνικη κοινωνία συνολικά. Δηλαδή τους «πάνω» με τους «κάτω». Για άλλους, τους συντηρητικούς και τους φονταμενταλιστές, το πρόβλημα είναι δημογραφικό και πολιτιστικό! Είναι, δηλαδή, οι ισπανόφωνοι και οι αφροαμερικανοί μετανάστες και ο κίνδυνος της απώλειας της κυριαρχίας των WASP’s. Σε κάθε περίπτωση, το φαινομενικά παράδοξο είναι πως η γενικευμένη αμφισβήτηση της ευρω-αμερικανικής ηγεμονίας των WASPs από τις διάφορες μη ευρωπαϊκές εθνότητες των ΗΠΑ (αφρο-αμερικανοί και ισπανόφωνοι) οδηγεί στη συνολική απόρριψη των ευρωπαϊκών οικουμενικών αξιών! Αυτό είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας επιβολής του συστήματος αξιών των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών ως κυρίαρχου και καθολικού στοιχείου της αμερικανικής ιστορικής ιδιαιτερότητας, αφού πάντα όποιος δεν το αποδέχεται καταδικάζεται στην πυρά του αντι-πατριωτισμού και του αντι-αμερικανισμού. Έτσι, οι «κάτω» μέσα από τον υπερτονισμό των διαφορών, την πολυδιάσπαση μέσω των εν μέρει φαινομενικά θετικών διακρίσεων και τη μανιχαϊστική στάση (που ενισχύεται από το σύνθημα «Kultur Klux Klan ή πολιτιστικός πλουραλισμός») συναντούν την πολιτική της Ουάσινγκτον. Η πολιτική της affirmative action επανέφερε την έννοια της «ράτσας» και το ρατσισμό από το παράθυρο, δηλαδή με φαινομενικά θετικό τρόπο μέσω των προνομίων του 10% (στους Μαύρους και εν γένει τους «μη λευκούς») αλλά και αρνητικό για τους λευκούς μη προνομιούχους, δηλαδή τους φτωχούς λευκούς και τους ασιατικής καταγωγής «κάτω», που αισθάνονται να αδικούνται και έτσι στρέφονται εναντίον των Μαύρων καθιστάμενοι ρατσιστές μέσω μιας κατευθυνόμενης κεντρικής πολιτικής. Ουσιαστικά έχουμε μία αντιστροφή των διακρίσεων –ο «Αποκλεισμός», όπως και το Κράτος, αποκτά πλέον αχρωματοψία (color-blind). Το αμερικανικό έθνος ενώνεται, ή ακριβέστερα δεν διασπάται, ακριβώς λόγω της… πολυδιαίρεσης μέσω του πολυπολιτισμού και των «θετικών διακρίσεων». Για όσους εκπλήσσονται από την αντίφαση, σημειώνουμε ότι και η affirmative action είναι ως εφαρμοσμένη πολιτική μία αντίφαση αφού είναι μία άρνηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης Ατομικότητας και προπάντων είναι μία διάκριση! Αλλά μέσω ανάλογων αντιφάσεων και το σύνθημα «είμαι Αμερικανός, Αντιφάσκω…» του ποιητή Ουόλτ Ουίτμαν, οι Αμερικανοί γίνονται και πάλι ο συνταγματικός «Εμείς ο λαός…»! Ο Άρθουρ Σλέσινγκερ θα μιλήσει για τον κίνδυνο «βαλκανοποίησης» των ΗΠΑ, ενώ ο Σάμουελ Χάντινγκτον θα πει πως παρακολουθούμε την «αποδυτικοποίηση» της Αμερικής. Ο φόβος αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας συνιστά την κρίση της. Αλλά ποια ήταν και είναι η κυρίαρχη αμερικανική πολιτιστική ταυτότητα; «Το προτεσταντικό πνεύμα και τον βρετανικού περιεχομένου πολιτισμό που, τον 17ο και 18ο αιώνα, διαμόρφωσαν την ηθική και πολιτική προσωπικότητα των ΗΠΑ». Συνεπώς, οι φόβοι είναι οι φόβοι των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών (WASPs), που σήμερα απειλούνται από τη δημογραφική τανάλια των μαύρων και των ασιατών από το ένα μέρος και των ισπανόφωνων μεταναστών από το άλλο. Η απειλή, για την ώρα τουλάχιστον, δεν είναι μόνο πολιτιστική αλλά και πολιτική αφού η ομαδική εγκατάσταση των ισπανόφωνων μεταναστών σε συγκεκριμένες πολιτείες επηρεάζει καθοριστικά τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας αλλά και πολιτιστική αφού μια ισπανόφωνη καθολική κουλτούρα απειλεί την αγγλοσαξονική των προτεσταντών βόρειο-αμερικανών. Στην πόλη Φέργκιουσον του Μιζούρι η πλειοψηφία είναι αφροαμερικανοί. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ παραμένουν ένα έθνος πολιτικό κατά «συμπερίληψη» (ανοιχτότητα-ανεκτικότητα) και εθνικό μέσω μιας σειράς αποκλεισμών (κλειστό). Συγκεκριμένα, η αμερικανική εθνική ταυτότητα και συνοχή δημιουργήθηκε ως ετεροκαθορισμός μέσω μιας διαρκούς εφεύρεσης αντιπάλων –εσωτερικών και εξωτερικών- αλλά και μέσω της αρχής του καλύτερου συνδυασμού των διαφόρων κόσμων. Αυτή η διαλεκτική του «ανοικτού-κλειστού», η διαλεκτική ή το σύνδρομο του στρειδιού αποτυπώθηκε πολιτικο-ιδεολογικά στη φαινομενική σύγκρουση των πολιτικών του εσωστρεφούς απομονωτισμού (φόβοι αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας) και της εξωστρεφούς τάσης για παγκόσμια ηγεμονία. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας πόλεμος, όπως αυτός στο Βιετνάμ, ενδεχομένως και του Ιράκ, είχε εσωτερικές αιτίες. Η σημερινή κρίση των ΗΠΑ μοιάζει να συνδέεται με τον χαρακτήρα ενός φαντασιακού έθνους που αιωρείται μεταξύ του πλουραλιστικού και πολυπολιτιστικού του πόλου και του πόλου της έκφρασης μιας ενιαίας και μονοσήμαντης εθνικής ταυτότητας. Αυτή η κρίση δεν ήταν ποτέ μοιραία αφού ήταν πάντα διαχειρίσιμη εκ των «άνω». Μάλιστα, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ένα μέσο των «πάνω» για να μεταθέτουν την κρίση στην περιφέρεια, αναπαράγοντας τις «εμφύλιες» αντιπαραθέσεις των κάτω σε δευτερεύοντα σε σχέση με την κεντρική σύγκρουση ζητήματα. Σήμερα, η τακτική της πολυδιάσπασης των «κάτω» που εφαρμόζεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εφαρμόζεται, όπως είδαμε, και στο διεθνές πεδίο μέσω της πολιτικής της λεγόμενης «αποσυσσωμάτωσης», όπως συμβαίνει με την τακτική των ΗΠΑ έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελέγχου της «νέας Ευρώπης» (βλέπε και την περίπτωση της Ουκρανίας και της Ευρωασιατικής Ένωσης). Αλλά η «αποσυσσωμάτωση» δεν είναι η μόνη ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ, είναι και η ανασυσσωμάτωση, η ανασύνθεση, ο συνδυασμός. Με άλλα λόγια, ό,τι απειλεί διαλύεται και ξαναγίνεται με τρόπο που θα το καθιστά ακίνδυνο ή ωφέλιμο για τα συμφέροντα των «πάνω» τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό -στρατηγική του χάους ( Homo Americanus, εκδόσεις Καστανιώτη)

Η επίθεση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας και η Ελλάδα

Στον ελληνικό εμφύλιο πρωτοχρησιμοποιήθηκαν οι βόμβες ναπάλμ εναντίον του δημοκρατικού στρατού. Σήμερα χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά σε μία "αποικία" όπως η σημερινή Ελλάδα οι "βόμβες τρόμου", βόμβες με γόμωση ισχυρής ψυχολογικής βίας, ένα ιδιότυπο πολιτικό bullying εναντίον του ελληνικού λαού προκειμένου να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά εάν αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, η μεγάλη σύγκρουση λαμβάνει χώρα μεταξύ της νεοφιλελεύθερης Δύσης και του αρχαϊκού αυταρχισμού του Βλαδίμηρου Πούτιν που έχει γεωπολιτικές φιλοδοξίες πέραν του πλαισίου της νεοφιλελεύθερης πλανητικής ελίτ. Όχι πως ο Πούτιν είναι κάποιος δημοκράτης, αλλά το γεγονός και μόνο ότι κινείται εκτός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης τον καθιστά αντίπαλο. Και ο μεγάλος πόλεμος που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή μεταξύ Δύσης και Ρωσίας είναι οικονομικός. Για την ακρίβεια έχουμε την επίθεση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας στο πεδίο της οικονομίας. Πρώτα είχαμε την απίστευτη πτώση(χειραγώγηση) της τιμής του πετρελαίου και στη συνέχεια το χτύπημα από τις περίφημες αγορές στο ρούβλι (νομισματικός πόλεμος). Και όποιος θεωρήσει ότι όλα αυτά είναι εικοτολογίες ιδιού τι γράφουν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: «Η Ρωσία τιμωρείται για την εισβολή στην Ουκρανία και οι αγορές δεν πείθονται από τις γεωπολιτικές ψευδαισθήσεις του Πούτιν». Απ’ όλα αυτά κρατείστε ότι οι ΑΓΟΡΕΣ και η ΔΥΣΗ εκείνο που χτυπούν ακριβώς είναι οι γεωπολιτικοί στόχοι του Πούτιν. Είχαμε αξιολογήσει αυτή την επίθεση από την έναρξή της. Συγκεκριμένα στο τελευταίο άρθρο μας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με τίτλο "Τι κρύβεται πίσω από τη μείωση της τιμής του πετρελαίου" (1/11/2014) γράφαμε: "Η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή με τους ηρωικούς αριστερούς Κούρδους στο Κομπάνι να αντιστέκονται στους τζιχαντιστές, που εξόπλισαν και τώρα αντιμάχονται οι ΗΠΑ, η έκρυθμη, ακόμα, κατάσταση στην Ουκρανία και οι οικονομικές κυρώσεις των δυτικών εναντίον της Ρωσίας, η εκλογική ήττα των «αγορών» αλλά και των ευαγγελικών στη Βραζιλία, οι διαδηλώσεις στη Γαλλία για τη δολοφονία του 21χρονου ακτιβιστή Ρεμί Φρες και στην Ουγγαρία για τη φορολόγηση του ίντερνετ καθώς και οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ δημιουργούν ένα διεθνές περιβάλλον έντασης, ικανής να εκτινάξει στα ύψη την τιμή του πετρελαίου, όπως συνέβη άπειρες φορές στο παρελθόν. Παραδόξως, όμως, η τιμή του πετρελαίου (μπρεντ) έχει υποχωρήσει κατά 25% τους τελευταίους τρεις μήνες και στα 82,60 δολάρια το βαρέλι την περασμένη εβδομάδα, πιο χαμηλά και από το Νοέμβριο του 2010! Ορισμένες χώρες εξαγωγής κατηγορούν τη Σαουδική Αραβία, τον μεγαλύτερο εξαγωγέα στον κόσμο, ότι χειραγωγεί τις τιμές του πετρελαίου. Αλλά προς τι και ποιον εξυπηρετεί η χειραγώγηση; «Η μείωση των τιμών εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σαουδικής Αραβίας» υποστηρίζει ο Thomas Friedman, αρθρογράφος στους New York Times, και είναι ένας «πόλεμος με άλλα μέσα» εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν αλλά και της Βενεζουέλας. Κι αυτό γιατί η υλοποίηση των προϋπολογισμών των χωρών αυτών εξαρτάται κατά πολύ από τα έσοδα των εξαγωγών πετρελαίου (60% του Ιράν, πάνω από 50% της Ρωσίας) και έναν υπολογισμό της τιμής του πάνω από 100 δολάρια το βαρέλι. Ένας ανάλογος οικονομικός «πόλεμος» με τη σύμπραξη αμερικανών και σαουδαράβων έλαβε χώρα σύμφωνα με ρωσικές εφημερίδες, τη δεκαετία του 1980, προκαλώντας την κατάρρευση της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης και καθιστώντας τις ΗΠΑ νικήτριες του ψυχρού πολέμου. Σήμερα, οι ΗΠΑ, όπως δήλωσε ο Βλ. Πούτιν στην ομιλία του στο Κλαμπ Βαλντάι, επιδιώκουν να επιβάλλουν μία Νέα διεθνή Τάξη πραγμάτων, υποτάσσοντας το διεθνές δίκαιο σ’ έναν νομικό μηδενισμό, ενώ η αντικειμενικότητα και η δικαιοσύνη θυσιάζονται στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας. Αυθαίρετες ερμηνείες και αξιολογήσεις έχουν αντικαταστήσει τα νομικά πρότυπα, ενώ ο πλήρης έλεγχος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν το μαύρο άσπρο και οι θέσεις μιας χώρας, των ΗΠΑ και των συμμάχων της παρουσιάζονται ως άποψη του συνόλου της διεθνούς κοινότητας. Γι’ αυτό όσοι διατηρούν ψήγματα αξιών όπως εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία, που είναι αντίθετες στο κανιβαλικό σύστημα αξιών του νεοφιλελευθερισμού θα απομονώνονται και θα πλήττονται παντοιοτρόπως. Τα μέτρα που λαμβάνονται εναντίον όσων αρνούνται να συμμορφωθούν περιλαμβάνουν τη χρήση βίας, την οικονομική πίεση και την προπαγάνδα, καθώς και την παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις, δικαιολογώντας τις παράνομες δράσεις με βάση μία δήθεν «υπερ-νομική» νομιμοποίηση, επισημαίνει ο Βλ. Πούτιν. Ο οποίος επί της ουσίας ζητά την τήρηση του διεθνούς δικαίου γιατί έχει τεθεί εκτός του συστήματος της Νέας Διεθνούς Τάξης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Παρόλα αυτά, η Ρωσία θα πληγεί λιγότερο, επειδή έχει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων τα οποία στρέφει πλέον προς την ασιατική αγορά. Επίσης είναι γνωστή η συμφωνία ύψους 400 δις δολαρίων για την πώληση φυσικού αερίου στην Κίνα μέσω αγωγού και την παράδοση 38 δις κυβικών μέτρων ετησίως από το 2018. Υπάρχει επίσης συμφωνία για τη συνεργασία μεταξύ της Gazprom, της ομάδας Rosneft και της κινεζικής CNPC. Σε κάθε περίπτωση, ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος με τη μείωση των τιμών ενέργειας μπορεί θεωρητικά να αποβεί «θετικός» για την Ευρώπη και την Ελλάδα, καθώς το κόστος παραγωγής θα μειωθεί. Όμως σ’ έναν πόλεμο μεταξύ ελεφάντων την πληρώνουν συνήθως τα… βατράχια. Όπως συνέβη με τα ρωσικά αντίποινα εναντίον των ελληνικών γεωργικών προϊόντων μετά τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας από τους δυτικούς. Η κατάσταση θα γίνει πολύ χειρότερη αν η Μόσχα συμπράξει με το Πεκίνο, διαταράσσοντες τις δυτικές χρηματοπιστωτικές αγορές. Είναι γνωστό ότι η Κίνα κατέχει τεράστια ποσά αμερικανικών ομολόγων. Οι αναλυτές, μάλιστα, εκτιμούν πως αν συμβεί κάτι τέτοιο η οικονομική ύφεση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη θα είναι ανάλογη εκείνης του 2008. Σε ό,τι αφορά, τέλος, τη χώρα μας, η φαινομενική οικονομική ανάσα από τη μείωση της τιμής πετρελαίου και φυσικού αερίου θα εξανεμιστεί και πάλι από την χρηματοπιστωτική ζημιά. Το χειρότερο όλων, όμως, θα είναι το πλήγμα σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο υπέρ της Τουρκίας. Οι πανομοιότυπες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού και της εκπροσώπου του Λευκού Οίκου για τη «δίκαιη μοιρασιά» μεταξύ των δύο κοινοτήτων των εσόδων από την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της κυπριακής ΑΟΖ, παραβλέποντας προκλητικά τη διεθνή νομιμότητα, δείχνουν την κατεύθυνση των εξελίξεων και ότι το παιγνίδι έχει ήδη παιχθεί με εκκωφαντική την απουσία της χώρας μας."