ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Για εργασιακό μεσαίωνα μιλούν οι εργαζόμενοι. Ο μεσαίωνας είναι επιχειρηματικός και όχι εργασιακός δηλώνει με τη σειρά του ο πρόεδρο του ΣΕΒ. Ποιος έχει δίκιο; Και οι μεν και οι δε. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βιώνει ένα γενικευμένο μεσαίωνα. Αλλά γίνεται να χάνουν όλοι; Ασφαλώς όχι. Κερδίζουν τα ξένα και εγχώρια κερδοσκοπικά κεφάλαια. Κερδίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Κερδίζουν οι «μεγάλοι». Και χάνουν οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι της πραγματικής οικονομίας. Γιατί στην πραγματική ζωή η κρίση φαντάζει σαν εκείνο το αδηφάγο κίτρινο στόμα του Pac-Man που καταβροχθίζει τα πάντα, χωρίς τίποτα να μπορεί να το συγκρατήσει. Κι αν δει κανείς τα πράγματα από πιο κοντά και πιο συγκεκριμένα, θα διαπιστώσει ότι από την κρίση θα επιβιώσουν οι πιο δυνατοί και θα χαθούν οι πιο αδύνατοι τόσο σε συλλογικό(μικρές οικονομίες) όσο και σε ατομικό επίπεδο(εργαζόμενοι, μικρομεσαίες επιχειρήσεις). Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά γιατί το πρόβλημα είναι εγγενές στο σύστημα. Δεν είναι τυχαίο, συνεπώ...

Ένα στέλεχος της «Μπούντεσμπανκ» εκδίδει βιβλίο με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς για τους Εβραίους, τους Τούρκους και τους Άραβες. Ένας «υπερ-ορθόδοξος» ραβίνος, ο Ο. Γιοσέφ στο κήρυγμά του επιτίθεται εναντίον του Μαχμούντ Αμπάς και όλων των Παλαιστινίων. Στις ΗΠΑ, μπροστά στο μνημείο του Αβραάμ Λίνκολ -εκεί όπου ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε στις 28 Αυγούστου 1963 το περίφημο «Έχω ένα όνειρο…»- και ενώπιον δεκάδων χιλιάδων υπερ-συντηρητικών Αμερικανών ο σχολιαστής του FOX NEWS, Γκλεν Μπεκ, και η Σάρα Πέιλιν κατηγορούν τον Ομπάμα για ρατσισμό εναντίον των λευκών! Το μίσος, λοιπόν, παντού. Ο ρατσισμός παντού. Αλλά από τι τρέφεται το μίσος του τραπεζικού στελέχους, του ραβίνου, του Μπεκ και της Σάρας Πέιλιν; «Το μίσος, όπως και η αγάπη, τρέφονται με τα πιο μικρά πράγματα…» σημείωνε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Πρόκειται άραγε περί αυτού; Εν προκειμένω όχι. Εδώ δεν ισχύει η περίπτωση του Μερσώ(Α. Καμύ) που θα επανασυνθέσει τον αποδομημένο λόγω του ξεριζωμού και της μοναξιάς εαυτό του μέσα από το μίσος...

Γαλλίας να σταματήσει την απέλαση των Ρομά. Παραδόξως, όμως, η κυβέρνηση Σαρκοζί ικανοποιεί τη βούληση της πλειοψηφίας των Γάλλων πολιτών, αφού σύμφωνα με δημοσκόπηση ένας στους δύο εξ αυτών συμφωνεί με την πολιτική του διωγμού. Ακόμα και χριστιανικές οργανώσεις αντιτάσσονται στις απελάσεις. Αλλά το πλέον παράδοξο είναι όταν οι Γάλλοι εξεγείρονται εναντίον της Ιρανικής δικαιοσύνης που καταδίκασε μία Ιρανή σε λιθοβολισμό. Πως μπορεί, όμως, να είναι κανείς επιλεκτικά ευαίσθητος; Πρόκειται για υποκρισία; Θυμάμαι την κ. Μπους όταν επιχείρησε να διοργανώσει βραδιά ποίησης στο Λευκό Οίκο, ενώ η αμερικανική αεροπορία βομβάρδιζε γυναικόπαιδα στη Βαγδάτη. Θυμάμαι τους ναζί να βασανίζουν Εβραίους και Τσιγγάνους κι ύστερα να διαβάζουν Γκαίτε ή χαϊδεύουν τρυφερά τα παιδιά τους. Υποκρισία; Όχι. Απλώς οι «άλλοι» ήταν κατώτερα πλάσματα, ήταν res, ήταν «ξένοι». Όπως οι δούλοι επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ποιος, όμως, είναι ο «ξένος» σήμερα; Όλοι μας. Παραδόξως, το ξένο μας κατοικεί, είναι η κρυμμένη πλ...

Και απέναντι στο Μνημόνιο τι αντιπροτείνετε; Το ερώτημα διατυπώνεται συχνά από τους φίλα προσκείμενους στην κυβέρνηση, υποδηλώνοντας τη θέση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κι όμως, η αντιπρόταση έρχεται από τον φίλο του πρωθυπουργού, τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος στο βιβλίο του «Ο θρίαμβος της απληστίας» μιλάει για το αυτονόητο, σημειώνοντας ότι μόνο μία πολιτική των δημοσίων επενδύσεων(κεϋνσιανή σχολή) και των δημόσιων δαπανών προσανατολισμένων προς τους καταναλωτές και δη προς εκείνους που έχουν την πιο μικρή αγοραστική δύναμη, δηλαδή προς τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, θα επιτρέψει την έξοδο από την κρίση. Γιατί η κρίση είναι κρίση ζήτησης και μόνο το κράτος μπορεί να δράσει για να την αναθερμάνει, επανακινώντας έτσι και την οικονομία. Γνωστά πράγματα και σε μη οικονομολόγους. Τι κάνει, όμως, το Μνημόνιο και η κυβέρνηση; Τσακίζει τη ζήτηση και την αγορά, μειώνοντας δραστικά μισθούς και συντάξεις. Μάλιστα, θα εξακολουθήσει να κινείται στην ίδια κατεύθυ...

Ο Λεβιάθαν της κρίσης θέλει ανθρωποθυσίες. Θέλει αυτόχειρες όπως ο 35χρονος κρητικός που δεν άντεξε τα χρέη του. Θέλει ανέργους κι αόρατους. Όπως εκείνοι που δεν κατοικούν στην πασιφαή Σελήνη αλλά στη σκοτεινή πλευρά της. Θέλει κι αυτούς που μας οδήγησαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι οποίοι σε λίγο θα αναφωνήσουν με περισσό θράσος «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», κηρύσσοντας τον… αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας! Θέλει και τους «αργούς αναγνώστες» που θα βγάζουν βόλτα τα βιβλία τους όπως οι μποέμ των αρχών του 20ου αιώνα στο Παρίσι, που έβγαζαν στα βουλεβάρτα τις χελώνες τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ιδεολογικό δόγμα της ταχύτητας και της συνεχούς επιτάχυνσης. Τώρα μόλις δικαιώθηκαν και οι μποέμ και όλοι όσοι υποστήριζαν ότι η συνεχής επιτάχυνση οδηγεί κατ’ ευθείαν στην άβυσσο. Γιατί και η φύση και ο άνθρωπος –ως ανήκων στη φύση- θέλουν το χρόνο τους. Γι’ αυτό η διαρκώς επιταχυνόμενη ανάπτυξη οδηγεί στην απονέκρωση, στο φαύλο κύκλο του θανάτου. Συνεπώς, όταν μιλάμε για ανάπ...

Ο καθηγητής οικονομικών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης Πώλ Κρούγκμαν είναι ήδη γνωστός στους Έλληνες. Κατά την άποψη του Κρούγκμαν, σήμερα, επαναλαμβάνονται τα γεγονότα της δεκαετίας του 1930. Τότε, η κρίση οδήγησε στον πόλεμο· τώρα, ο Κρούγκμαν ελπίζει ότι η κρίση θα οδηγήσει στην ειρήνη, αρκεί «να υιοθετηθούν ριζικές λύσεις», δηλαδή ο έλεγχος της ροής των κεφαλαίων. Ωστόσο, και αυτή η λύση δεν θεωρεί ότι καθιστά τις «αναδυόμενες» χώρες-αγορές λιγότερο ευάλωτες αλλά, όμως, υπάρχει η δυνατότητα θωράκισης, αρκεί αυτοί οι οποίοι διευθύνουν την παγκόσμια οικονομία να μην σκέφτονται όπως οι ομόλογοί τους τα χρόνια του 1930, ότι δηλαδή η ευημερία έρχεται μόνο με τη νομισματική σταθερότητα. Όπως δηλαδή κάνει και η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα με την επιβολή της άποψης των Γερμανών σχετικά με τη δημοσιονομική πειθαρχία. «Επιτέλους, πρέπει να γνωρίζουμε να θέτουμε τη βασική ερώτηση: που είναι η ζήτηση; ποιος θα αγοράσει; ποιος θα επενδύσει; Σήμερα, η παγκόσμια οικονομία έχει ένα πρόβλημ...

Την ώρα που ο πρωθυπουργός και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έδιναν μία κακοσκηνοθετημένη παράσταση αισιοδοξίας, μιλώντας για την επίτευξη των πρώτων μεγάλων στόχων, την εγκατάλειψη του φαύλου κύκλου και την εισαγωγή της ελληνικής οικονομίας στον… ενάρετο κύκλο, την ώρα που οι κυρίες της κρατικής ραδιοτηλοψίας μετέδιδαν έμπλεες ενθουσιασμού τα θετικά νέα της έγκρισης της δεύτερης δόσης του δανείου από την τρόικα, την ίδια ώρα η υπερεθνική «δύναμη κατοχής» -αφού αυτή αποφασίζει για τα καίρια και τα μεγάλα- άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο της λήψης και νέων μέτρων, διαψεύδοντας την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της, που έλεγαν πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Εν άλλοις λόγοις, η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων μέτρων λιτότητας που επέβαλε το περίφημο μνημό-νιο, αντί να οδηγήσει σε αναθεώρησή του, οδηγεί σε σκληρότερα μέτρα, που θα αποτελειώσουν τους καταναλωτές, την αγορά –συγκεκριμένα τους μικρομεσαίους- και εντέλει την Ελλάδα. Για «σπιράλ θανάτου» γράφει το γερμανικό περιοδικό «Ντερ ...

Την ώρα που ο 56χρονος Γερμανός Κλάους Ερνστ, ο πρόεδρος του κόμματος «Η Αριστερά» και βουλευτής στην ομοσπονδιακή Βουλή στο Βερολίνο καθώς και μεγαλοστέλεχος του συνδικάτου μετάλλου ΙG Μetall στη Βαυαρία, ανοίγει την πόρτα της Πόρσε του στην καλλίπυγο ξανθιά, ένας 52χρονος άνεργος από την βόρεια Ιταλία βγάζει στο σφυρί το νεφρό του, ζητώντας 100.000 ευρώ ή μία μόνιμη δουλειά. Πριν λίγο καιρό, ένας άλλος άνεργος στην Οζάκα της Ιαπωνίας, 49 χρονών αυτός, πέθανε από πείνα, γιατί η αξιοπρέπειά του δεν του επέτρεψε να ζητήσει τροφή. «Η ζωή δεν με γνωρίζει πια» λέει ο κι ο Έλληνας 54χρονος άνεργος, μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος αυτός. Ο τελευταίος μου μιλάει για το άστρο νετρονίων, το μάγναστρο, που ανακάλυψαν χθες οι αστρονόμοι. Αλλά και για το δίλημμα των άστρων να γίνουν σουπερνόβα ή μαύρες τρύπες. Γιατί αν υπάρχει «υπερκαινοφανής θάνατος» γιατί να μην υπάρχει και υπερκαινοφανής ζωή; Ρωτάει. Δυστυχώς, όμως, η φαντασία και η σκέψη έχουν πάψει από καιρό να πυρώνουν τα πάθη και την ποίηση κι έτσ...

Βαρύγδουποι οι τίτλοι για την έλευση του Ισραηλινού πρωθυπουργού στην Αθήνα. Κάποιοι, μάλιστα, επιχειρώντας να ενισχύσουν το διεθνές προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου μίλησαν για «αλλαγή ισορροπιών» στην περιοχή, προβάλλοντας συγχρόνως το «τελεσίγραφο» Ομπάμα προς Ερντογάν. Αλλά φευ, το ultimatum, για το οποίο έγραψε πρώτη η νεοφιλελεύθερης απόχρωσης εφημερίδα Financial Times, δεν υπήρξε ποτέ. Άρκεσε, όμως, για να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα ενίσχυσης της εικόνας του Έλληνα πρωθυπουργού αλλά και του διεθνώς απομονωμένου Ισραηλινού ομολόγου του, μετά τη φονική επίθεση των ισραηλινών κομάντος στη νηοπομπή με την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους της Γάζας. Ακόμη και εκείνες οι ελληνικές εφημερίδες που είδαν πίσω από την επίσκεψη κάποια «παιχνίδια» της Ουάσινγκτον, κάνουν λάθος. Οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δεν διαταράχθηκαν ούτε όταν η εθνοσυνέλευση της δεύτερης δεν επέτρεψε τη διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφός της προκειμένου αυτά να εισβάλλουν τ...