Για τη 12χρονη του Κολωνού και τα παιδιά της ανάγκης

 

• ΑΡΧΙΚΗ
• ΕΛΛΑΔΑ
• ΚΟΣΜΟΣ
• ΗΠΕΙΡΟΣ
• ΔΙΑΣΠΟΡΑ
• ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 21.03.24 ]

---

Η 12χρονη του Κολωνού και τα ανήλικα κορίτσια του κυκλώματος πορνείας, τα παιδιά με τις σπαραγμένες σάρκες και τα καμένα όνειρα, τα παιδιά της φτώχιας και της ανάγκης από τη μια, και η «ηθική των κυρίων», των οικονομικών παραγόντων, των κομματικών στελεχών, των κρατικών αξιωματούχων, των βιαστών από την άλλη.

Οι «κύριοι» θα τη βγάλουν πάλι καθαρή! Η αστική δικαιοσύνη θα κάνει τα θύματα πιο θύματα, δηλαδή σχεδόν θύτες, ενταφιάζοντάς τα στη λογική της «συναίνεσης», ότι δήθεν «τα ήθελαν»!

Όμως ένα 12χρονο κορίτσι συναινεί στο βιασμό του, μόνο αν κάποιος/α έχει τη λογική του μαρκήσιου Ντε Σαντ και αποδέχεται την «ηθική του κυρίου». Μόνο όταν θεωρεί ότι ο βιασμός είναι μία πράξη επιβεβαίωσης του δικαιώματος του «κυρίου» στη ζωή και στο θάνατο των «από κάτω», όταν αποδέχεται την κοινωνία του εμπορεύματος και της πραγμοποίησης των ανθρώπων της φτώχιας και της ανάγκης, όταν θεωρεί τα κορίτσια του Κολωνού και τα προσφυγόπουλα του Μεταξουργείου αντικείμενα, δηλαδή «πράγματα» που έχουν χάσει την ανθρώπινη υπόστασή τους, και γι’ αυτό «δεν είναι παρά θύματα που συναινούν», αφού τα πράγματα δεν βιάζονται, μόνο αγοράζονται. Και σαν αντικείμενα-εμπορεύματα που είναι δεν έχουν άλλη ανταλλακτική αξία πέρα από αυτή της ικανοποίησης της διαστροφής του «κυρίου» τους, του αγοραστή τους.

Όποιος/α, λοιπόν, δέχεται αυτή την κοινωνία που παράγει πλούσιους και φτωχούς, ανθρώπους της επιθυμίας κι ανθρώπους της ανάγκης, την «ηθική του κυρίου» και την «ηθική του δούλου», αποδέχεται συγχρόνως ότι νόμιμα παράγει βιαστές και βιαζόμενους.   

Και επειδή η ηθική της δύναμης των «κυρίων» έχει ως πυρήνα της την «περιφρόνηση» εναντίον των «από κάτω», και η «μνησικακία» των «από κάτω» δεν είναι παρά ένα είδος απολίτικης περιφρόνησης εναντίον των «από πάνω». Αλλά το θέμα δεν είναι να μισείς, αλλά να αλλάξεις το σύστημα που «περιφρονεί» τον άνθρωπο και παράγει βιαστές. Οι μνησίκακοι δεν θέλουν έναν κόσμο χωρίς αφέντες και δούλους, αλλά να γίνουν οι ίδιοι αφέντες στη θέση του αφέντη τους, βιαστές στη θέση του βιαστή τους, καταπιεστές στη θέση του καταπιεστή τους, ρατσιστές στη θέση των ρατσιστών. Αυτός που μισεί διέπεται, με άλλα λόγια, από την κουλτούρα του «κυρίου».  Αυτός είναι ο λόγος που αναπαράγεται και διαιωνίζεται το κυρίαρχο σύστημα. Και για να το πούμε με τα λόγια του Τολστόι:  «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους δηλαδή να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…» (Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα).   

Η μεγάλη απεργία των εργατριών σαρδέλας το 1924

 

[ ARTI news / Κόσμος / 20.03.24 ]

---

Το Douarnenez (ή Finistère, δηλαδή Finis terrae, το «τέλος του κόσμου», όπως ονόμασαν οι Ρωμαίοι την περιοχή αυτή στα βορειοδυτικά της Γαλλίας) υπήρξε το κέντρο για την ανάπτυξη της κονσερβοποίησης ψαριών στην Ευρώπη. Εκεί το 1924, έλαβε χώρα ένα ιστορικό γεγονός, η απεργία των εργαζομένων στην κονσερβοποίηση της σαρδέλας Douarnenez. Πρόκειται για «Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της γυναικείας εργασίας στην Ευρώπη», γράφει η βρετανική εφημερίδα The Times. 

Στα τέλη Νοεμβρίου 1924, 2.100 εργαζόμενοι στα κονσερβοποιία της πόλης, από τους οποίους οι 1.600 ήταν γυναίκες, κατέβηκαν σε απεργία ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. «Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο κόλπος είχε γίνει η πρωτεύουσα της κονσερβοποίησης σαρδέλας ολόκληρου του κόσμου – οι σαρδέλες ανοίγονταν, καθαρίζονταν από τα εντόσθια και μουλιάζονταν σε άλμη και στη συνέχεια τηγανίζονταν, ενώ ακολουθούσε η κονσερβοποίηση. Οι κονσέρβες Douarnenez εξάγονταν σε όλο τον κόσμο. Η ζήτηση για εργατικό δυναμικό προκάλεσε την έκρηξη του αριθμού των κατοίκων της πόλης και η πυκνότητα του πληθυσμού της έγινε μια από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Οι συνθήκες εργασίας όμως σύντομα χειροτέρεψαν».

Τα εργοστάσια κονσερβοποιίας απασχολούσαν κυρίως γυναίκες, ενώ στο ψάρεμα παραδοσιακά απασχολούνταν άνδρες. Οι εργαζόμενες, «ντυμένες με μακριές, χοντρές φούστες και τσόκαρα […] εργάζονταν έως και δεκαοκτώ ώρες την ημέρα χωρίς διακοπή, επιστρέφοντας σπίτι τα μεσάνυχτα για να τους καλέσουν πίσω στις 4 π.μ. Τα πατώματα ήταν καλυμμένα με λάσπη και εντόσθια ψαριών, τα χέρια των γυναικών είχαν καταστραφεί από το αλμυρό νερό, ενώ οι τουαλέτες ήταν ανύπαρκτες... Όλα αυτά για 80 σεντς την ώρα», περιγράφουν οι Times.

Με επικεφαλής τους Penn Sardins, η απεργία εξαπλώθηκε σε όλα τα κονσερβοποιία της πόλης με το σύνθημα: "Pemp real a vo!" ” (“αμοιβή 1,25 φράγκα”). «…Οργανώθηκαν απεργιακά ταμεία και διανομές τροφίμων, ο κόσμος ένωσε τις δυνάμεις του για να αγοράσει χριστουγεννιάτικα δώρα για τα παιδιά των απεργών και οργανώθηκαν διαδηλώσεις. Η απεργία απέκτησε εθνικό χαρακτήρα.”

Στις 6 Ιανουαρίου 1925, μετά από σχεδόν ενάμιση μήνα απεργίας, τα αφεντικά αποδέχθηκαν τα αιτήματα των εργατριών/-ών. Ένα φράγκο την ημέρα για τις γυναίκες, 1,50 φράγκο για τους άνδρες και 50% αύξηση μετά από δέκα ώρες εργασίας. Μια ιστορική νίκη «που εξακολουθεί να τροφοδοτεί τους φεμινιστικούς αγώνες ακόμη και σήμερα ». 

Σήμερα, η Douarnenez έχει μόνο τρία κονσερβοποιία και δεν έχει γνωρίσει ποτέ παρόμοια απεργία. Ωστόσο, υπάρχουν και σήμερα συνθήματα στους τοίχους όπως «Η αλληλεγγύη σκοτώνει τον φασισμό» και «Υποστήριξη σε όλους τους μετανάστες», που δείχνουν ξεκάθαρα ότι η πολιτική δέσμευση παραμένει επίκαιρη εκεί», σημειώνει η εφημερίδα The Times.

https://www.courrierinternational.com/article/histoire-la-greve-des-sardinieres-de-1924-a-douarnenez-nourrit-encore-les-combats-feministes (ΓΧΠαπ)

ΜΟΙΡΑΣΟΥ / ΕΚΦΡΑΣΟΥ

Le Monde diplomatique: Αν οι μετανάστες αποφάσιζαν να φύγουν

 

[ ARTI news / Κόσμος / 20.03.24 ]

---

Στις 22 Ιανουαρίου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στο  ρατσιστικό ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Στους δρόμους του Βερολίνου και της Κολωνίας, οι διαδηλωτές εξέφρασαν την οργή τους μετά την αποκάλυψη από έναν ιστότοπο της μυστικής συνάντησης εκπροσώπων του ακροδεξιού αυτού κόμματος και των νεοναζί. Στην ημερήσια διάταξη της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στο Πότσδαμ τον Νοέμβριο του 2023, ήταν η μαζική απέλαση στη Βόρεια Αφρική αλλοδαπών ή Γερμανών ξένης καταγωγής – συνολικά δύο εκατομμυρίων ανθρώπων. Το AfD έκανε γνωστό μετά τις αντιδράσεις ότι δεν θα υποστηρίξει αυτό το σχέδιο που υποκινήθηκε από έναν Αυστριακό ακτιβιστή ταυτότητας, χωρίς όμως να απορρίπτει την αρχή της «μηδενικής μετανάστευσης».

Οι Φλαμανδοί εθνικιστές του Vlaams Belang επινόησαν τον όρο πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Στην Ολλανδία, ο Geert Wilders σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα υπουργείο αρμόδιο για αυτό το θέμα, όπως ακριβώς ο Éric Zemmour στη Γαλλία. Η Μαρίν Λεπέν κάνει κάτι διαφορετικό (από την απέλαση): αφαιρεί κάθε κοινωνική βοήθεια προς τους αλλοδαπούς, καθιστώντας αδύνατη τη ζωή τους, έτσι ώστε να τους υποχρεώσει να φύγουν ξανά (μόνοι τους) ή να τους αποτρέψει από το να έρθουν.

Οι υποστηρικτές της «μηδενικής μετανάστευσης» και οι υποστηρικτές της «επαναμετανάστευσης» (απέλασης), δεν ήταν ποτέ τόσο διχασμένοι στη Δύση, όπου η ακροδεξιά κάνει αισθητή την παρουσία της σε έναν αυξανόμενο αριθμό κυβερνήσεων. Η αύξηση της ξενοφοβίας μπορεί να φαίνεται παράδοξη αφού το ποσοστό γεννήσεων καταρρέει παντού και ο πληθυσμός γερνάει. Επίσης, οι ελλείψεις προσωπικού πλήττουν τις μεταφορές και τις κατασκευές, ενώ η εξειδίκευση των ευρωπαϊκών οικονομιών οδηγεί σε πιο εποχική και πιο επισφαλή εργασία, την οποία οι ντόπιοι εγκαταλείπουν. Στο παρελθόν, τα κράτη που αντιμετώπιζαν τέτοιου είδους δυσκολίες ήταν σε θέση να τις επιλύσουν φέρνοντας μετανάστες μαζικά μέσω συμβάσεων ή στέλνοντας στρατολόγους στις χώρες αναχώρησης. Η ξένη εργασία αποτελούσε τότε μια οικονομική μεταβλητή: οι κυβερνήσεις τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς άνοιγαν ή έκλειναν τα σύνορα όταν το έκριναν απαραίτητο.

Σήμερα κανένα γαλλικό κόμμα δεν θα διακινδύνευε να υποστηρίξει την άφιξη εργατών για να αντισταθμίσει τη γήρανση του πληθυσμού, καθώς θα κατηγορηθεί αμέσως ότι ευνοεί τον «μεγάλο αντικαταστάτη». Όμως τα νοσοκομεία συνεχίζουν να λειτουργούν γιατί η Γαλλία «εισάγει» Τυνήσιους γιατρούς, αλλά με πονηριά. Παρομοίως, το Ηνωμένο Βασίλειο εκδίδει διακριτικά δεκάδες χιλιάδες βίζες σε φροντιστές και εργάτες στη γεωργία, αλλά την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός Rishi Sunak σκοπεύει να απελάσει παράνομους μετανάστες στη Ρουάντα… ( 1 ). Ο Τζο Μπάιντεν ασκεί επίσης αυτού του είδους τα ακροβατικά. Ο Αμερικανός πρόεδρος καυχιέται ότι συνεχίζει την κατασκευή του τείχους (στα σύνορα με το Μεξικό) του προκατόχου του Ντόναλντ Τραμπ, ενώ την ίδια στιγμή χρησιμοποιεί ξένους για να καλύψει τις ανάγκες ορισμένων τομέων και για να μειώσει τους μισθούς...  ( 2 ).

Ο πανικός της ταυτότητας που έχει κυριεύσει τη Γηραιά Ήπειρο δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με τις «δυνατότητες υποδοχής» της. Το 2022, Οκτώ εκατομμύρια Ουκρανοί βρήκαν καταφύγιο στην Ευρώπη χωρίς πραγματικό πρόβλημα και χωρίς η ακροδεξιά να ζητά περιορισμό. Αλλά αυτοί ήταν λευκοί Χριστιανοί, γι' αυτό δεν ήταν ύποπτοι ότι θα «αντικαταστήσουν» κάποιον. Έτσι, ο δημόσιος λόγος για τη μετανάστευση ξεφεύγει πλέον από κάθε μορφή ορθολογισμού. Καμία συζήτηση για το οικονομικό μοντέλο που ευνοεί το φαινόμενο, καμία συζήτηση για την τριτογενοποίηση και την αποβιομηχάνιση των δυτικών οικονομιών, ούτε για τις διευρυνόμενες ανισότητες μεταξύ Βορρά και Νότου, κανένας προβληματισμός για τις γεωπολιτικές ή κλιματικές κρίσεις που προκαλούν τη μετακίνηση των πληθυσμών. Αντίθετα, ασταμάτητα προβάλλονται (ως φόβητρα) το Ισλάμ, η ανασφάλεια, «ο ρατσισμός εναντίον των λευκών», ο κοινοτισμός…

…Σήμερα, δεκάδες χιλιάδες αλλοδαποί κάθε χρόνο αποφασίζουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Τι θα γινόταν αν αυτό το κίνημα μεγάλωνε; Τι θα γινόταν αν οι ενδιαφερόμενοι, αντί να υποστούν τη συκοφαντία της δεξιάς και τις προσβολές μιας αριστεράς που περιορίζεται στην υπογραφή αναφορών, αποφάσιζαν να «μεταναστεύσουν ξανά»; Η χώρα θα βρισκόταν σε μεγάλη δυσκολία. Η αναμονή στα επείγοντα των νοσοκομείων θα διπλασιαζόταν. Τα σκουπίδια θα συσσωρεύονταν στους δρόμους. Η γαλλική τεχνολογία θα σταματούσε λόγω έλλειψης «ταλέντου» και δεν θα υπήρχαν εργάτες για τα χωράφια.,

Σίγουρα, μια απεργία μεταναστών εργαζομένων θα παρέλυε τη χώρα. Αλλά η επισφάλεια στέκεται εμπόδιο σε ένα τέτοιο κίνημα μεγάλης κλίμακας…

Benoît Bréville & Grégory Rzepski

(1) Εθνικό Γραφείο Ελέγχου (NAO), «Έρευνα στο κόστος της εταιρικής σχέσης ΗΒ-Ρουάντα», 1 Μαρτίου 2024 .  

(2)  « Διαρκώς αυξανόμενη μετανάστευση για την υποστήριξη των δυτικών οικονομιών»,  Les Échos, Παρίσι, 27 Φεβρουαρίου 2024.  

https://www.monde-diplomatique.fr/mav/194/BREVILLE/66699

(ΓΧπαπασω)

Ετοιμάζουν πόλεμο... να τους σταματήσουμε

 

• ΑΡΧΙΚΗ
• ΕΛΛΑΔΑ
• ΚΟΣΜΟΣ
• ΗΠΕΙΡΟΣ
• ΔΙΑΣΠΟΡΑ
• ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 22.03.24 ]

---

Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ετοιμάζονται για πόλεμο. Η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν έχει προγραμματίσει εξοπλισμούς ενός τρις δολαρίων. «…Έχουμε απεριόριστα χρήματα για βόμβες και τανκς. Αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τα χρήματα για να παρέχουμε υγειονομική περίθαλψη σε όλους τους ανθρώπους», λέει ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς. Και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες δήλωσε σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ότι «Είναι οδυνηρό να βλέπεις τις κυβερνήσεις να ξοδεύουν υπερβολικά χρήματα για εξοπλισμούς και να μειώνουν δραστικά τους προϋπολογισμούς που αφιερώνονται στην επισιτιστική ασφάλεια, στη δράση για το κλίμα και τη βιώσιμη ανάπτυξη γενικά».

Όλη η Ευρώπη κινείται στο δρόμο του πολέμου. Επιστροφή της υποχρεωτικής στράτευσης, δημιουργία εφεδρικών στρατών, αύξηση των πολεμικών δαπανών...

Στη Γερμανία, ξεκίνησε η συζήτηση για την επιστροφή της στράτευσης, σημειώνει το Der Spiegel. Στην Ολλανδία, το Υπουργείο Άμυνας προχωρά σε ενίσχυση του εφεδρικού στρατού. Στη Σουηδία κάθε νοικοκυριό έλαβε, όπως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ένα φυλλάδιο που υποδεικνύει στους πολίτες πώς να ενεργούν σε περίπτωση σύγκρουσης.

Οι 27 ηγέτες της ΕΕ που συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες, επικεντρώθηκαν εκτενώς στο ζήτημα της ενίσχυσης του ουκρανικού οπλοστασίου αλλά και της ενίσχυσης της ευρωπαϊκής πολεμικής (κατ’ ευφημισμό «αμυντικής») βιομηχανίας. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Charles Michel, ζήτησε «ριζοσπαστικά και συγκεκριμένα μέτρα» για να επανέλθει η οικονομία της ΕΕ «σε πολεμική βάση», σημειώνει η εφημερίδα Le Temps.

Ναι, προσανατολίζουν ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία σε «πολεμική βάση». Οι Είκοσι Επτά ζήτησαν προς τούτο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), τον χρηματοδοτικό φορέα της ΕΕ, να επεκτείνει τα δάνειά της στην πολεμική βιομηχανία προκειμένου να υποστηρίξει τον ευρωπαϊκό επανεξοπλισμό και το μέτωπο στη Ρωσία, αναφέρει η ευρωπαϊκή έκδοση του Politico. 

«Δεν θα γίνει πόλεμος στην Ευρώπη αύριο το πρωί. Αυτό όμως δεν απαγορεύει, αντιθέτως, υπαγορεύει την προετοιμασία για ένα τέτοιο ενδεχόμενο...», αυτό το μήνυμα έστειλε, την Πέμπτη 21 Μαρτίου, ο Josep Borrell, επικεφαλής της πολιτικής ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), κατά την άφιξή του στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, συνοψίζει η Le Soir.

Όλα τα σημάδια δείχνουν πως οδεύουμε σε μία γιγαντιαία πολεμική σύγκρουση, και ενδεχομένως σ’ έναν νέο φρικτό παγκόσμιο πόλεμο, τον τρίτο. Ο τέταρτος είναι βέβαιο ότι θα γίνει με ρόπαλα…

Υπάρχει, άραγε, τρόπος αντιμετώπισης των πολεμικών σχεδίων των πολυεθνικών κατασκευής όπλων και των πολιτικών πλασιέ τους; Υπάρχει τρόπος να αποσοβήσουμε την ολική καταστροφή; Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου», «μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται». Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους» στον πληθυσμό μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό το λόγο, το κίνημα κατά του πολέμου και η ανάπτυξη της κουλτούρας της ειρήνης, είναι πιο σημαντικά από ποτέ σήμερα.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Γιατί οι «αριστεροί» ψήφισαν ακροδεξιά;

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 14.03.24 ]

---

Και στην Πορτογαλία το ίδιο έργο: Η Αριστερά χάνει και η Δεξιά -κυρίως η ακροδεξιά- κερδίζει. Η μεγάλη υποχώρηση της Αριστεράς είναι το ένα θέμα. Το άλλο και σημαντικότερο είναι ότι οι αριστεροί ψηφοφόροι μετακινούνται σε «σκοτεινές» ακροδεξιές γειτονιές. Δεν το λέω εγώ, το διαπιστώνουν οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και τώρα οι Πορτογάλοι.

Για να έχουμε μια εικόνα: Στην Πορτογαλία, το κεντροδεξιό κόμμα της μέχρι πρότινος αντιπολίτευσης (Δημοκρατική Συμμαχία) κατέκτησε το 29,5% των ψήφων στις πρόσφατες εκλογές, το Σοσιαλιστικό κόμμα 28,6% (ηττήθηκε μετά από οκτώμισι χρόνια στην κυβέρνηση) και το ακροδεξιό κόμμα Chega από 7% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2022, τώρα σχεδόν τριπλασίασε το σκορ του φθάνοντας το 18% - ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο ψήφους και κυριαρχώντας στην περιοχή Αλγκάρβε.

Ο Armando Esteves Pereira γράφει γι’ αυτή τη θεαματική εξέλιξη: «Το (ακροδεξιό κόμμα) Chega καταλαμβάνει ένα χώρο που παραδοσιακά ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του PS (σοσιαλιστές). Πρόκειται για μία «ψήφο διαμαρτυρίας, της περιφέρειας, και όσων είναι θυμωμένοι και αηδιασμένοι με το σύστημα[…]», σημειώνει ο Pereira.

Αλλά γιατί η διαμαρτυρία εκφράστηκε με την ψήφο προς την ακροδεξιά; Για ποιο λόγο οι αριστεροί ψηφοφόροι της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και αλλού μετακινούνται στην ακροδεξιά; Το «κλειδί» της απάντησης βρίσκεται στην περίφημη ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Για την ακρίβεια, όπου η Αριστερά (σοσιαλδημοκρατία) κυβέρνησε, απλώς διαχειρίστηκε το σύστημα, χάνοντας την (όποια) ψυχή της, δηλαδή την ταυτότητά της, τον αντισυστημισμό της και τις διακηρύξεις της για ριζική αλλαγή υπέρ των μη προνομιούχων. Τελικά, το «κυβερνώσα», δηλαδή η «διακυβέρνηση» χωρίς την ριζική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου έγινε το τυρί της ποντικοπαγίδας. Η ΑΛΛΑΓΗ κατέληξε σε κάποιες μικροελαφρύνσεις και μια καλύτερη προστασία των εργαζομένων, χωρίς οι ολιγάρχες να υποστούν καμία συνέπεια. Το όραμα χάθηκε.

Τελικά, όπως σημειώνει ο Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς (artinews 11/7/2019): Η Αριστερά αποδέχτηκε την «κανονικότητα» του νεοφιλελεύθερου ατομικισμού και δεν απάντησε με ιδεολογικό και πολιτικό τρόπο στην ενίσχυση της συλλογικότητας, ούτε αντιλήφθηκε τον καίριο ρόλο της τηλεόρασης. Στη Βρετανία η πολιτική διαπάλη σήμερα «είναι ουσιαστικά η πάλη μεταξύ δύο κομμάτων της Δεξιάς», λέει ο Κεν Λοουτς. Όσο για την Αριστερά, «Το κόμμα που εκπροσωπούσε κάποτε την Αριστερά (το Εργατικό κόμμα της Βρετανίας) έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει καταλήξει να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν». Το Εργατικό κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι πλέον ένα συστημικό κόμμα. Το ίδιο συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ και το PS στην Πορτογαλία.

Η αντισυστημική ταυτότητα που απώλεσε η Αριστερά θα σπεύσει να την υιοθετήσει η ακροδεξιά τύπου Τραμπ, Όρμπαν, Μελόνι, Μιλέι κ.ά. Το παράδειγμα με την οδυνηρή και στο τέλος εξευτελιστική εξέλιξη στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι η αριστερά όταν γίνεται «κυβερνώσα» χάνει την ταυτότητά της, χάνει το Πρόσωπό της, αλλοιώνεται, γίνεται συστημική, γίνεται οικεία με το «κεφάλαιο», καθίσταται έτσι μια διαχειρίστρια του συστήματος, γι’ αυτό και οι αριστεροί ψηφοφόροι θεωρούν ότι προδόθηκαν εξ ου και ο θυμός (δεν λέει τυχαία ο Κασσελάκης «εγώ δεν θα σας προδώσω ποτέ». Μόνο που αυτό συνέβη άμα τη εμφανίσει του ανεξάρτητα των προθέσεων του). Γι’ αυτό οι «αριστεροί» ψηφοφόροι καταλήγουν στην δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά ψήφο. Ήδη είχαν εκπαιδευτεί στην οπαδική και χουλιγκανική πολιτική σκέψη, για την ακρίβεια τη «θυμική αντίδραση». Το «Μητσοτάκη Γαμ…» εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά στην χουλιγκανική "επαναστατικότητα" και στον ουγκανικό τρόπο πολιτικής σκέψης.

Γενικά, τα κόμματα της Αριστεράς δεν αποδέχτηκαν μόνο τον «νεοφιλελεύθερο ατομικισμό» που λέει ο θαυμάσιος Κεν Λόουτς, δέχτηκαν επίσης ότι υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια για ένα αντι-συστημικό μοντέλο και ότι αντ' αυτού πρέπει να δοθεί έμφαση στην καλύτερη λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, των αγορών και της δημοκρατίας προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανάπτυξη και η εξάλειψη των διακρίσεων και των ανισοτήτων. Με άλλα λόγια, δεν θέλουν πια να αλλάξουν το σύστημα αλλά να το μεταρρυθμίσουν. Έχει εδραιωθεί πια η πεποίθηση ότι η απόδραση από το καπιταλιστικό σύστημα είναι σαν να θέλεις να ξεφύγεις από μία παγκόσμια μαφία (όπως έλεγε έναν Αμερικανο-ινδός οικονομολόγος). Έτσι η ριζική αλλαγή εξορίστηκε στην περιοχή του ανέφικτου και του ανεδαφικού, δίνοντας τη θέση της στον «ρεαλισμό» και την «κυβερνησιμότητα».

Μαζί όμως με την «ουτοπία» τα αριστερά κόμματα έχασαν και την ψυχή τους, το κινούν αίτιο της πολιτικής και κοινωνικής ιδεολογίας τους, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για την απώλεια της ριζοσπαστικής τους ταυτότητας και σαφήνειας. Αυτός είναι ο λόγος που ηττώνται εκλογικά σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο. Η απουσία ενός ουτοπικού οράματος στο σύγχρονο πολιτικό λόγο της Αριστεράς έχει τροποποιήσει κατά τέτοιο τρόπο το ιδεολογικό έδαφος, ώστε τα αριστερά κόμματα σε όλο τον κόσμο να μετατοπίζονται προς το κέντρο. Η εγκατάλειψη του ουτοπισμού, της εμπνέουσας ιδέας έχει ωθήσει την αριστερά στην απώλεια του κινηματικού της χαρακτήρα και της ιδεολογικής και πολιτικής της δύναμης και τελικά στον εκφυλισμό της.

Η μεγάλη προδοσία της Αριστεράς στην Ελλάδα έγινε το 2015. Την περιγράφει εμβριθώς ο Αλαίν Μπαντιού: «Η μεγάλη διαφορά μεταξύ της κλασικής δεξιάς και της κλασικής αριστεράς είναι ότι η πρώτη πιστεύει πως το νέο πρέπει να αναδειχτεί εντός της ιστορικής αναγκαιότητας στην οποία οφείλουμε να υποτασσόμαστε –του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στη συγκεκριμένη περίπτωση–, ενώ η δεύτερη πρεσβεύει την αναζήτηση νέων τρόπων να υπάρξουμε μέσα σε αυτήν (σ.σ. την ιστορική αναγκαιότητα)». Ποιοι είναι οι νέοι τρόποι; Αυτή την απάντηση οφείλει να δώσει η αριστερά. «…Το συντριπτικό «όχι» στις απαιτήσεις των δανειστών στο ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του '15, π.χ., ήταν μια τέτοια ιστορική συγκυρία κατά την οποία η πιθανότητα μιας άλλης πολιτικής αμφισβήτησε ευθέως αυτό που παρουσιαζόταν ως αναγκαιότητα, γι’ αυτό και όλος ο κόσμος της Αριστεράς «κοιτούσε» τότε προς την Ελλάδα!» «(Στο δημοψήφισμα) …διακυβεύτηκε κάτι ευρύτερο που ξεπερνούσε τη μοίρα του ελληνικού λαού, ήταν μια διακήρυξη πολιτικής ανυπακοής που έκανε αίσθηση μεγάλη διεθνώς. Ναι, κι εγώ είχα συγκινηθεί βαθιά τότε, το ομολογώ! Η έκπληξη δεν ήταν το βάθος και η έκταση της τελευταίας κρίσης που ξεκίνησε με τη «φούσκα» της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ το 2008 και δέκα χρόνια μετά φαίνεται να κλείνει τον κύκλο της – όπως ξέρουμε και από τον Μαρξ, οι κρίσεις είναι ζωτικό και αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλισμού. Η έκπληξη ήταν η διατρανωμένη θέληση ενός λαού να πάρει το ρίσκο –γιατί για ρίσκο επρόκειτο και μάλιστα μεγάλο!– να αντιταχθεί στην ειμαρμένη της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης και της βίαιης λιτότητας, όπως αυτές εκπορεύονταν από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους «τοποτηρητές» του, όπως η Κομισιόν, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ.». Και συνεχίζει ο Μπαντιού: «Δεν υπήρχε καμία αναγκαιότητα εξόδου από την Ε.Ε. ούτε μπήκε τέτοιο δίλημμα από την τότε κυβέρνηση. Αυτή ήταν η ερμηνεία που είχε δώσει στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του '15 η Κομισιόν. Όμως η πραγματική του διάσταση συνίστατο στο ότι ναι, ακριβώς επειδή είμαστε πιστοί Ευρωπαίοι αρνούμαστε να αποπληρώσουμε το χρέος μας με τους ασφυκτικούς όρους που μας επιβάλλετε, πράγμα που κάνετε επειδή μας βρίσκετε μικρούς κι αδύναμους – και η Γαλλία π.χ. παρουσιάζει μεγάλο έλλειμμα, ποιος θα τολμούσε να απειλήσει το Παρίσι με εξοντωτικά μνημόνια και έξοδο από την Ε.Ε.;

Οι ίδιες οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε μια κωμωδία ακριβώς επειδή οι «θεσμοί» δεν ήθελαν καν να ακούσουν, απλώς αποφάσιζαν και διέταζαν. Η κυβέρνηση Τσίπρα έπρεπε να είχε ακολουθήσει τη λαϊκή εντολή στο όνομα της δυνατότητας, αμφισβητώντας αυτό που το σύστημα παρουσίαζε ως αδήριτη αναγκαιότητα. Να φερθεί όπως ο Μιραμπό το 1789, όταν ο βασιλιάς διέταξε τη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, αλλάζοντας έτσι τη ροή της Ιστορίας!» * Όταν ο Ανρί Εβράρ, στο όνομα του βασιλιά, διέταξε τους αντιπροσώπους της Εθνοσυνέλευσης να αποχωρήσουν, ο Μιραμπό φέρεται ότι του απάντησε με την περίφημη φράση «Κύριε, πηγαίνετε να πείτε στο αφεντικό σας πώς βρισκόμαστε εδώ με τη βούληση του λαού, και πως δεν θα φύγουμε παρά με τη δύναμη των όπλων». ([ ARTI news / Ελλάδα / 27.07.23)

Τότε χάθηκε το στοίχημα. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, το ίδιο συνέβη τηρουμένων των αναλογιών στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Πορτογαλία, παντού. Οι «ρεαλιστές αριστεροί» μην αντιλαμβανόμενοι ούτε μια ψίχα από τη σημαντική λειτουργία της «ουτοπίας» για την κινητοποίηση των ανθρώπων και ολόκληρης της κοινωνίας, εγκλωβίζονται σ’ έναν στείρο κυβερνητισμό και ενσωματώνονται στο σύστημα και σε μια συντηρητική διαχείριση, παρουσιάζοντας τις ελάχιστες και ήσσονος σημασίας μεταρρυθμίσεις ως επανάσταση!

Η απώλεια του ριζοσπαστισμού από την αριστερά, καλύπτεται από τον ριζοσπαστισμό της νέας δεξιάς (με ενσωματωμένη ή όχι την ακροδεξιά). Οι ‘αριστεροί’ ψηφίζουν ακροδεξιά ή απέχουν!

Υπάρχει ελπίδα ανάταξης; Ναι, αρκεί η Αριστερά να επανεύρει την «ψυχή» της και να συνειδητοποιήσει αυτό που έλεγε ο Χομπσμπάουμ, ότι η αλλαγή δεν μπορεί να επισυμβεί σε μία μόνο χώρα. Η αλλαγή ή θα είναι διεθνής (εν προκειμένω ευρωπαϊκή) ή δεν θα υπάρχει. Αρκεί να επανακτηθεί ο ου-τόπος, ο ορίζοντας-στόχος που θα συν-κινεί, η ιδέα-δημιουργός μιας νέας ταυτότητας –εδώ και τώρα-, ενός νέου Εμείς, όπου ο καθένας θα έχει ισότιμη θέση και ίδια δυνατότητα να ζει και να ανθίζει (από τώρα), που θα δημιουργεί ένα νέο τρόπο σκέψης που θα αποδομεί την φυσικοποίηση της βίας μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας. Γιατί η ουτοπία και το τσακισμένο Πρόσωπο ανατάσσονται εδώ και τώρα μέσα από τον Αγώνα. Γιατί η επανάσταση είναι τώρα και τώρα βιώνεται το αύριο…

Αφρική: αυτοί ευθύνονται για την πείνα

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 14.03.24 ]

---

Η χρηματιστηριακή αξία το 2021 των τριών μεγαλύτερων εταιρειών τεχνολογίας —Amazon, Apple και Microsoft— ξεπέρασε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (πάνω από 90%) των 193 κρατών μελών του ΟΗΕ εκείνη τη χρονιά.

Σύμφωνα με την έκθεση του Προγράμματος Ανάπτυξης του ΟΗΕ, που δημοσιεύτηκε χθες (13.3.2024) οι ανισότητες αυξάνονται καθώς σχεδόν το 40% του παγκόσμιου εμπορίου αγαθών συγκεντρώνεται σε τρεις ή λιγότερες χώρες. Οι ανισότητες μεγεθύνονται όσο μετακινούμαστε προς την Αφρική.

Με βάση τα τελευταία στοιχεία του 2022, οι 10 χώρες με τη χαμηλότερη ανάπτυξη είναι η Σιέρα Λεόνε, η Μπουρκίνα Φάσο, η Υεμένη, το Μπουρούντι, το Μάλι, το Τσαντ, ο Νίγηρας, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Νότιο Σουδάν και η Σομαλία. Όλες εκτός από την Υεμένη βρίσκονται στην Αφρική. Στην Αφρική περισσότεροι από ένας στους πέντε κατοίκους δεν τρώει καθόλου (έκθεση ΟΗΕ 2021). Την ίδια ώρα, που αυτήν την υπερπλούσια σε ορυκτό πλούτο ήπειρο την εκμεταλλεύονται πολυεθνικές εταιρείες που κάνουν κουμάντο σε ολόκληρες χώρες.

Ο ορυκτός πλούτος της Αφρικής οδεύει στην αυτοκινητοβιομηχανία και τα ηλεκτρικά οχήματα (μαγγάνιο, κοβάλτιο, λίθιο και νικέλιο). 

Τα ηλεκτρικά οχήματα απαιτούν έξι φορές μεγαλύτερη ποσότητα ορυκτών από τα συμβατικά οχήματα. Το ίδιο ισχύει και με τις ηλεκτρονικές συσκευές που έχουν ανάγκη το κολτάνιο, ένα μεταλλικό ορυκτό από το οποίο εξάγονται τα στοιχεία Νιόβιο και Ταντάλιο. Το Ταντάλιο χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών σε ηλεκτρονικά προϊόντα, τουρμπίνες και ιδίως στην παραγωγή κινητών τηλεφώνων. Με την αγαστή συνεργασία δυτικών εταιρειών και κρατών, οι ντόπιοι πολέμαρχοι (από το Congo και τα γειτονικά κράτη, Uganda, Burundi και Rwanda) μετέτρεψαν τα ερασιτεχνικά λαγούμια σε πραγματικά ορυχεία Κολτανίου, με στόχο την πληρωμή τους σε σκληρό δυτικό νόμισμα για την χρηματοδότηση των ιδιωτικών στρατών (συμμοριών) τους. Οι άνθρωποι των χωρών αυτών δουλεύουν εκεί κάτω από άθλιες συνθήκες (ακόμη και 6χρονα παιδιά) και αμείβονται για 12ωρη βάρδια με 1 $, χωρίς εκπαίδευση και μέτρα ασφάλειας, ενώ συχνά υφίστανται βιασμούς από τους μεγαλύτερους.

Η καταλήστευση των πόρων από τις δυτικές πολυεθνικές αλλά και τους Κινέζους, η εκμετάλλευση, η πείνα και η βία που υφίστανται οι νεαροί «μεταλλωρύχοι» τους εξαναγκάζουν σε φυγή. Από εδώ προκύπτει το κύμα μετανάστευσης από την Αφρική. Κι όμως ο πλούτος των χωρών αυτών θα μπορούσε να εξασφαλίσει στους πολίτες τους μια καλή ζωή…

Όμωςι οι πολυεθνικές και οι 2.153 δισεκατομμυριούχοι της υφηλίου που διαθέτουν πλέον περισσότερα χρήματα από ό,τι το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, καθώς και οι ντόπιες ελίτ (συνήθως συμμορίτες και στρατιωτικοί) της Αφρικής άλλα κελεύουν!   

David Grossman, «Το Ισραήλ βυθίζεται στην άβυσσο»*

 

[ ARTI news / Κόσμος / 06.03.24 ]

---

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στους «The New York Times», ο διάσημος Ισραηλινός συγγραφέας David Grossman εκφράζει την απόγνωσή του για την κατάσταση της ισραηλινής κοινωνίας και τον πόλεμο στη Γάζα. Μιλάει για τη δυνατότητα μιας «ηθικής, λογικής και ανθρώπινης επίλυσης» σε μια σύγκρουση που διαρκεί περισσότερο από έναν αιώνα. «Το τραύμα του να γίνουν πρόσφυγες είναι θεμελιώδες και πρωταρχικό τόσο για τους Ισραηλινούς όσο και για τους Παλαιστίνιους, και ωστόσο καμία πλευρά δεν είναι σε θέση να δει την τραγωδία της άλλης με λίγη κατανόηση — για να μην αναφέρουμε συμπόνια.» γράφει ο Grossman και καταλήγει: «Δεν είναι ώρα για μικροπολιτικές και κυνικές διπλωματίες. Αυτή είναι μια σπάνια στιγμή που ένα ωστικό κύμα όπως αυτό που ζήσαμε στις 7 Οκτωβρίου έχει τη δύναμη να αναδιαμορφώσει την πραγματικότητα. Δεν βλέπουν οι χώρες που συμμετέχουν στη σύγκρουση ότι οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι πλέον ικανοί να σωθούν;» "Υπάρχει η πιθανότητα για μια ριζικά διαφορετική πραγματικότητα. Ίσως η αναγνώριση ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και, επιπλέον, ότι δεν μπορούμε να διατηρήσουμε (σ.μ. οι Ισραηλινοί) την κατοχή επ' αόριστον, θα αναγκάσει και τις δύο πλευρές να αποδεχθούν μια λύση δύο κρατών…

Το artinews αναδημοσιεύει αποσπάσματα από το άρθρο.

«Καθώς το πρωί της 7ης Οκτωβρίου υποχωρεί σε απόσταση, η φρίκη φαίνεται να αυξάνεται. Ξανά και ξανά, εμείς οι Ισραηλινοί λέμε στον εαυτό μας τι έχει γίνει… Πώς για αρκετές ώρες τρομοκράτες της Χαμάς εισέβαλαν στα σπίτια Ισραηλινών, δολοφόνησαν περίπου 1.200 ανθρώπους, βίασαν και απήγαγαν, λεηλάτησαν και έκαψαν…

Έχω μιλήσει με Εβραίους που ζουν εκτός Ισραήλ, οι οποίοι είπαν ότι η σωματική —και πνευματική— ύπαρξή τους κατέστη ευάλωτη εκείνες τις ώρες. Αλλά περισσότερο από αυτό: Κάτι από τη δύναμη της ζωής τους είχε αφαιρεθεί, για πάντα […]

Κατά τη στιγμή της δημοσίευσης, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Υγείας της Γάζας που διοικείται από τη Χαμάς, περισσότεροι από 30.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί στη Λωρίδα της Γάζας από τις 7 Οκτωβρίου. Ανάμεσά τους πολλά παιδιά, γυναίκες και πολίτες, πολλοί από τους οποίους δεν ήταν μέλη της Χαμάς και δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στον κύκλο του πολέμου. Είναι οι «Μη εμπλεκόμενοι», όπως τους αποκαλεί το Ισραήλ, στη γλώσσα με την οποία τα έθνη σε πόλεμο εξαπατούν τον εαυτό τους για να μην αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις των πράξεών τους.

Ο διάσημος μελετητής της καμπάλα Γκέρσομ Σόλεμ επινόησε ένα ρητό: «Όλο το αίμα ρέει στην πληγή». Σχεδόν πέντε μήνες μετά τη σφαγή, έτσι νιώθει το Ισραήλ. Ο φόβος, το σοκ, η οργή, η θλίψη, η ταπείνωση και η εκδίκηση, οι ψυχικές ενέργειες ενός ολόκληρου έθνους - όλα αυτά δεν έχουν σταματήσει να ρέουν στην πληγή, στην άβυσσο της οποίας ακόμα πέφτουμε…

Δεν μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη τις σκέψεις μας για τα νεαρά κορίτσια και τις γυναίκες, καθώς και για τους άνδρες, όπως φαίνεται, που βιάστηκαν από επιτιθέμενους από τη Γάζα, δολοφόνους που κινηματογράφησαν τα εγκλήματά τους […]

Το τεράστιο μέγεθος των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου διαγράφει μερικές φορές τη μνήμη μας για όσα προηγήθηκαν. Και όμως οι ανησυχητικές ρωγμές εμφανίστηκαν στην ισραηλινή κοινωνία περίπου εννέα μήνες πριν από τη σφαγή. Η κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, προσπαθούσε να περάσει μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων που επεδίωκαν να αποδυναμώσουν σοβαρά την εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα θανατηφόρο πλήγμα στον δημοκρατικό χαρακτήρα του Ισραήλ. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες έβγαιναν στους δρόμους κάθε εβδομάδα, επί μήνες, για να διαμαρτυρηθούν για το σχέδιο της κυβέρνησης. Η ισραηλινή δεξιά (σ.μ. εννοεί η ακροδεξιά) υποστήριξε την κυβέρνηση. Ολόκληρο το έθνος πολώνονταν όλο και πιο πολύ. Αυτό που κάποτε ήταν μια νόμιμη ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς εξελίχθηκε σε ένα θέαμα βαθέως μίσους μεταξύ διαφορετικών φυλών. Ο δημόσιος λόγος είχε γίνει βίαιος και τοξικός. Ακούστηκε η διαπίστωση για χωρισμό της χώρας σε δύο ξεχωριστούς λαούς. Οι Ισραηλινοί ένιωθαν ότι τα θεμέλια του εθνικού τους σπιτιού κινδύνευαν να συντριβούν. […]

(Και ήρθε) Εκείνο το απαίσιο μαύρο Σάββατο… […]

…Η βαθιά απόγνωση που νιώθουν οι περισσότεροι Ισραηλινοί μετά τη σφαγή μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της εβραϊκής κατάστασης στην οποία βρεθήκαμε για άλλη μια φορά. Είναι η κατάσταση ενός διωκόμενου, απροστάτευτου έθνους. Ένα έθνος που, παρά τα τεράστια επιτεύγματά του σε τόσα πολλά πεδία, εξακολουθεί να είναι, βαθιά μέσα του, ένα έθνος προσφύγων, με την προοπτική να ξεριζωθεί ακόμη και μετά από σχεδόν 76 χρόνια κυριαρχίας…

Ακολουθεί μια άλλη σκέψη, σχετικά με αυτούς τους δύο βασανισμένους λαούς: Το τραύμα του να γίνουν πρόσφυγες είναι θεμελιώδες και πρωταρχικό τόσο για τους Ισραηλινούς όσο και για τους Παλαιστίνιους, και ωστόσο καμία πλευρά δεν είναι σε θέση να δει την τραγωδία της άλλης με λίγη κατανόηση — για να μην αναφέρουμε συμπόνια.

[…] Ποιοι θα είμαστε – Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι – όταν αυτός ο μακρύς, σκληρός πόλεμος τελειώσει; Όχι μόνο η μνήμη των θηριωδιών που επιβλήθηκαν από τον έναν στον άλλον θα παραμείνει μεταξύ μας για πολλά χρόνια, αλλά επίσης, όπως είναι σαφές σε όλους μας, μόλις η Χαμάς θα έχει την ευκαιρία, θα εφαρμόσει γρήγορα και πάλι τον στόχο της… το θρησκευτικό καθήκον να καταστρέψει το Ισραήλ.

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να υπογράψουμε μια συνθήκη ειρήνης με έναν τέτοιο εχθρό;

Και όμως τι επιλογή έχουμε;

Οι Παλαιστίνιοι θα κάνουν τον δικό τους απολογισμό. Ως Ισραηλινός ρωτάω τι είδους άνθρωποι θα είμαστε όταν τελειώσει ο πόλεμος. Πού θα κατευθύνουμε την ενοχή μας —αν είμαστε αρκετά θαρραλέοι να τη νιώσουμε— για όσα προκαλέσαμε σε αθώους Παλαιστίνιους; Για τα χιλιάδες παιδιά που έχουμε σκοτώσει. Για τις οικογένειες που καταστρέψαμε.

Και πώς θα μάθουμε, για να μην εκπλαγούμε ποτέ ξανά, να ζούμε μια γεμάτη ζωή στην κόψη του μαχαιριού; Πόσοι θέλουν να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στην κόψη του μαχαιριού; Και τι τίμημα θα πληρώσουμε για να ζούμε σε διαρκή εγρήγορση και καχυποψία, σε αέναο φόβο; Ποιος από εμάς θα πει ότι δεν θέλει —ή δεν μπορεί— να ζήσει τη ζωή ενός αιώνιου στρατιώτη, ενός Σπαρτιάτη;

Ποιος θα μείνει εδώ στο Ισραήλ; Αυτοί που θα μείνουν θα είναι μόνο οι πιο ακραίοι, οι θρησκευόμενοι φανατικοί, οι εθνικιστές, οι ρατσιστές; Είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε, παραλυμένοι, την σταδιακή βύθιση στην τραγική πληγή του Ιουδαϊσμού;

Αυτά τα ερωτήματα πιθανότατα θα συνοδεύουν το Ισραήλ για χρόνια. Υπάρχει, ωστόσο, η πιθανότητα για μια ριζικά διαφορετική πραγματικότητα. Ίσως η αναγνώριση ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και, επιπλέον, ότι δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την κατοχή επ' αόριστον, θα αναγκάσει και τις δύο πλευρές να αποδεχθούν μια λύση δύο κρατών…

Αυτή είναι επίσης η στιγμή για εκείνα τα κράτη που μπορούν να ασκήσουν επιρροή στις δύο πλευρές να χρησιμοποιήσουν αυτήν την επιρροή. Δεν είναι ώρα για μικροπολιτικές και κυνικές διπλωματίες. Αυτή είναι μια σπάνια στιγμή που ένα ωστικό κύμα όπως αυτό που ζήσαμε στις 7 Οκτωβρίου έχει τη δύναμη να αναδιαμορφώσει την πραγματικότητα. Δεν βλέπουν οι χώρες που συμμετέχουν στη σύγκρουση ότι οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι πλέον ικανοί να σωθούν; …

*Ο τίτλος είναι των New York Times. O David Grossman είναι συγγραφέας πολυάριθμων έργων μυθοπλασίας, μη μυθοπλασίας και παιδικής λογοτεχνίας. Η γραφή του έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 45 γλώσσες. Το μυθιστόρημά του «A Horse Walks into a Bar» κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Man Booker. (μτφ-επιλογή, Γιώργος Χ. Παπασώ)