Η ηθική του κυρίου

 Ο βιασμός του 12χρονου κοριτσιού από "καθώς πρέπει" νεοδημοκράτες κομματάρχες, ανθρώπους της εκκλησίας, αστυνομικούς και λοιπούς ευυπόληπτους πολίτες, ολοκληρώνεται με τον μιντιακό βιασμό του.

Η παράνομη δημοσιοποίηση της δικογραφίας και οι φωτογραφίες του βιασμένου παιδιού συνιστούν έναν δευτερογενή βιασμό. Δημοσιογράφοι, δικηγόροι, ψυχολόγοι και δικαστές, που συμμετέχουν στο «ριάλιτι», και όλοι όσοι/ες ανεχόμαστε το φρικτό θέαμα, είμαστε συνεργοί στον βιασμό της 12χρονης.

«Η βοσκή των φιλάργυρων αποτελείται από χρήμα κι από περιφρόνηση», έγραφε ο Μπαλζάκ. Η βοσκή των πλούσιων-βιαστών αποτελείται από χρήμα, περιφρόνηση και ναρκισσιστική διαστροφή, συμπληρώνω.

Ο βιασμός είναι μία πράξη επιβεβαίωσης του δικαιώματος του «κυρίου», του δικαιώματος στη ζωή και στο θάνατο των άλλων, των «από κάτω», των αδυνάτων.

Το αφεντικό-βιαστής (πραγματικά ή συμβολικά) θεωρεί ότι οι άλλοι του ανήκουν. Είναι ο κύριος στη ζωή και στο θάνατό τους. Θεωρεί ότι το κορίτσι, όπως κάθε άνθρωπος που η ανάγκη τον έχει καταστήσει αντικείμενο, δηλαδή πιο πράγμα από το πράγμα, «δεν είναι παρά ένα θύμα που συναινεί», και ότι σαν αντικείμενο που είναι, δεν έχει άλλη αξία χρήσης πέρα από αυτή της εκπόρνευσης. Έτσι ως «αντικείμενο-εμπόρευμα» πωλείται στην “αγορά”, στο διαδίκτυο, στους οίκους ανοχής.

Στη συνέχεια η πώληση θα ολοκληρωθεί στα παραδοσιακά μίντια ως φθηνό δραματοποιημένο αφήγημα. Εκεί εκτός από τους φυσικούς βιαστές, ενεργοποιούνται και άλλοι, όπως δικηγόροι, δημοσιογράφοι και συστημικά μίντια που συνεργούν για να ολοκληρωθεί το βασανιστήριο.

Έτσι, το κοριτσάκι με τις σπαραγμένες σάρκες, με παραβιασμένα όλα του τα ανοίγματα, θα αποδοθεί πίσω στην ορυκτή ζωή του, καθώς δεν είναι πλέον αντικείμενο, αλλά πέτρωμα. Η βασανισμένη σάρκα του δεν ανήκει πια στο ανθρώπινο είδος. Η ανθρώπινη διάστασή του έχει πυρποληθεί, έχει γίνει στάχτη, δεν ανατάσσεται.

Η «ηθική των κυρίων» για μία ακόμα φορά επικράτησε. Η ζωή των θυμάτων τους ανήκει, όπως ακριβώς ανήκε η ζωή των θυμάτων στον ντε Σαντ. Μόνο που και οι ίδιοι, όταν «ολοκληρώσουν» την πραγμοποίηση, όταν «ξυπνήσουν»  δίπλα στο παιδί που μόλις έχουν βιάσει και έχουν νεκρώσει την ψυχή του, δεν είναι πια άνθρωποι, είναι κτήνη. Ο παθολογικός ναρκισσισμός, η «ηθική του κυρίου», αυτή που μόλις ξέσκισε ένα παιδί, αποκτηνώνει και καταστρέφει και τους ίδιους.

Τελικά, το ισχύον οικονομικό και αξιακό σύστημα, αυτό που παράγει πλούσιους και φτωχούς, ανθρώπους της επιθυμίας κι ανθρώπους της ανάγκης, την «ηθική του κυρίου» και την «ηθική του δούλου», αυτό το σύστημα θα παράγει αδιαλείπτως βιαστές και θύματα, καθώς και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην «περιφρόνηση» και την «μνησικακία». 

Η ηθική της δύναμης των «κυρίων» έχει ως πυρήνα της την περιφρόνηση κατά των αδυνάτων. Αλλά και η «μνησικακία» των φτωχών και των απόκληρων δεν είναι παρά ένα είδος απολίτικης περιφρόνησης εναντίον των «από πάνω». Οι μνησίκακοι δεν θέλουν έναν κόσμο χωρίς αφέντες και δούλους, αλλά να γίνουν οι ίδιοι αφέντες στη θέση του αφέντη τους, βιαστές στη θέση του βιαστή τους, καταπιεστές στη θέση του καταπιεστή τους, ρατσιστές στη θέση των ρατσιστών που τους τσάκισαν. Διέπονται, με άλλα λόγια, από την κουλτούρα του «κυρίου». Και για να το πούμε με τα λόγια του Τολστόι: «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους δηλαδή να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…» (Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα). 

Ούτε κύριοι ούτε δούλοι, λοιπόν, ούτε θύματα ούτε θύτες, ούτε νάρκισσοι ούτε μνησίκακοι, ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, ούτε βιαστές ούτε βιασμένοι.

Στην προοπτική της αγωνιστικής διεκδίκησης του Προσώπου μας, δηλαδή της αξιοπρέπειάς μας, από τους «βιαστές από πάνω», οφείλουμε -κατά πως λέει ο Αλμπέρ Καμύ- να σταθούμε «σε ίση απόσταση από την αθλιότητα και τον ήλιο».

Ραπ του Λεξ vs τραπ του φασισμού

 «… Ζούμε τον έρωτα σε νοικιασμένα σπίτια

Που 'χουν κομμένα ρεύματα και απλήρωτα ενοίκια
Μικρά δωμάτια και όνειρα τεράστια.

Μεροκάματα του τρόμου,

εξώσεις πλειστηριασμοί...»,

είναι ο Λεξ που μιλάει σε 30.000 νέους και νέες στη Θεσσαλονίκη.

Στη σκηνή ανεβαίνουν απεργοί της Μαλαματίνας. Ακολουθεί το μήνυμα-καταγγελία για τον βιασμό της 19χρονης στο ΑΤ Ομόνοιας.  

Είναι η γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της πτώχευσης, των μνημονίων και της ανεργίας, του Παύλου Φύσσα, του Λουκμάν και του Ζακ, της πανδημίας, της ακρίβειας, η γενιά που υφίσταται την αστυνομοκρατία του Μητσοτάκη και φωνάζει «ΠΟΝΑΩ», η γενιά που βρίσκει στον Λεξ τον τρόπο να ξεσπάσει, γιατί δεν εμπιστεύεται πια την τρίτη ηλικία:  

«Δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε την τρίτη ηλικία
Μας κρίνουνε μ' ευκολία, κοιτάν με καχυποψία
Λες και τα χρόνια τους τους δώσανε τη δικαιοδοσία…».

-Μακριά, στην καντίνα της πύλης Ε1 στο λιμάνι του Πειραιά, στην Βεάκη στο Περιστέρι, στην Φυλής, δίπλα από τα αρχαία της Ελευσίνας νέοι και νέες μυούνται στην ΤΙΝΑ (there is no alternative) και στην τραπ του σεξισμού και του φασισμού:

 «Τη γαμάω μέσα στο Bentley / Φρέσκος σαν το Λουμίδη / Στο μουνί πατάω μπουνίδι / Swoop, swoop, swoop / Ρίχνω κλωτσίδι».  

«Καριόλα σε μισώ, να το ξέρεις, σου αξίζει μόνο αυτό, να υποφέρεις»! 

«Σκάσε πουτάνα μπουνιές μη σου βάλω / Κερνάνε γραμμές και γαμάνε ο ένας τον άλλο». «Ξέρω τι θέλεις ρε πουτάνα / Μεγιστάνα από αλάνα (μεγιστάνα από αλάνα) / Να ξέρει από gunia, να ξέρει τα αλάνια / Να ξέρει από χαβιάρι, να ξέρει από σαμπάνια».

-Απέναντι στον Λεξ η τραπ. Ο σεξιστικός, ο υβριστικός, ο ρατσιστικός, ο φασιστικός στίχος που τραγουδούν μικρά παιδιά και κανείς δεν αντιδρά. Είναι η μουσική του Μίχου, του «ανθρώπου» της εκκλησίας και της «πατρίδας», του παιδοβιαστή μπάτσου, του μπάτσου που βιάζει 19χρονες, που τσακίζει το κεφάλι της φοιτήτριας, που είναι προστάτης σε οίκους ανοχής και σωματοφύλακας νονών της νύχτας, είναι η μουσική του χρυσαυγίτη κυνηγού προσφύγων, είναι η μουσική του συστήματος...  

«Αν δε σε φάνε οι δρόμοι θα σε σκοτώσει η TV και τα FM», είναι η απάντηση του Λεξ:

 «Όλοι γύρω σου κοιτάνε σαστισμένοι
Όταν σε δεύτερα τριάντα αφήνεις πίσω ό,τι σε δένει
Πήρες χαμπάρι ότι ζεις στο περιθώριο…
Μια μέρα βροχερή με γλίτσα στο πεζοδρόμιο
Δε χανόμαστε, κρατάμε γερά
Γιατί ο δρόμος ανατρέφει τα σκληρότερα παιδιά…»

Η ραπ του Λεξ απέναντι στην τραπ του φασισμού. Εδώ δίνεται μια «μάχη», μία μάχη ηγεμονίας. Ποιο θα είναι το μουσικό και κατ’ επέκταση το ιδεολογικό αποτύπωμα που θα σταμπάρει αυτή την γενιά; 

«…Μην ρωτάς άμα το ζω, αδερφούλη το ζω
Με τσιγάρα και σφυρίχτρα λίγο πριν το σεισμό…», λέει ο Λεξ

Ναι, λοιπόν, βρισκόμαστε λίγο πριν το σεισμό…

Τι θα φέρει;

ΜΟΙΡΑΣΟΥ / ΕΚΦΡΑΣΟΥ

Γυμνές ζωές

 Γυμνοί, όπως οι μελλοθάνατοι του Άουσβιτς, «γυμνές ζωές», απογυμνωμένες από κάθε αξιοπρέπεια, πεταμένες στο ποτάμι. 

92 μετανάστες ξεγυμνωμένοι από τους φασίστες του Ερντογάν στον Έβρο.

Η φωτογραφία με τα γυμνά σώματα θα δημοσιευθεί παντού, θα φθάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έτσι, όμως, αυτοί που καταγγέλουν τους γυμνωτές-βασανιστές θα ολοκληρώσουν τον εξευτελισμό, καθιστώντας τον τέλειο!

Η ελληνική κυβέρνηση που με ανακοινώσεις και δηλώσεις καταγγέλει -δικαίως μεν- την Τουρκία για «εργαλειοποίηση του προσφυγικού», δεν προσφεύγει παρόλα αυτά στους διεθνείς οργανισμούς και τα φόρα, γιατί και η ίδια ακολουθεί ανάλογη τακτική. Γιατί και η ίδια απογυμνώνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες πραγματικά και συμβολικά. Γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στον Έβρο, στη Λέσβο, στην Χίο, στην Μαλακάσα, παντού, είναι χώροι όπου υλοποιείται η "γυμνή ζωή", η πλήρης απογύμνωση των προσφύγων από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

Γιατί το στρατόπεδο όπου συντελείται η "γυμνή ζωή" των μεταναστών «είναι -σύμφωνα με τον Αγκάμπεν- ένα κομμάτι της επικράτειας το οποίο τοποθετείται εκτός της κανονικής δικαιικής τάξης […] ένας χώρος εξαίρεσης όπου ο νόμος είναι πλήρως ανεσταλμένος […] και στον οποίο οι θηριωδίες που διαπράττονται, δεν εξαρτώνται από το νόμο, αλλά μόνο από τον πολιτισμό και την αίσθηση ηθικής της αστυνομίας…»! Γι’ αυτό εκεί τα πάντα είναι δυνατά και οποιαδήποτε πράξη εναντίον των εγκλείστων «δεν εμφανίζεται πλέον ως έγκλημα». Το ξύλο και το ξεγύμνωμα των προσφυγόπουλων στη Σάμο δεν θεωρείται έγκλημα. Η στείρωση μεταναστριών(υστερεκτομή) στη Τζόρτζια των ΗΠΑ από τους γιατρούς της αστυνομικής υπηρεσίας μετανάστευσης δεν θεωρείται έγκλημα! Οι «εθνικοί βιασμοί», που ούτε οι ναζί δεν εφάρμοσαν στην «τελική λύση», δεν θεωρείται έγκλημα.  

Γενικά, «Το πολιτικό σύστημα... περιέχει εντός του μια εκτοπισμένη τοπικότητα (σ.σ. στρατόπεδο ή γκέτο)… στην οποία κάθε μορφή ζωής και κάθε κανόνας είναι δυνατό να υπονομευτούν. Το στρατόπεδο, ως εκτοπισμένη τοπικότητα είναι ακόμα η κρυφή μήτρα της πολιτικής εντός της οποίας ζούμε…», γράφει ο Αγκάμπεν*.

Και για

όσους θέλουν να δουν τις ποικίλες μορφές "στρατοπέδων", τέτοια είναι το Καρά Τεπέ, η Αμυγδαλέζα, η Μαλακάσα, ο Έβρος, αλλά και τα Εξάρχεια, αυτή η εκτοπισμένη τοπικότητα, όπου έχει ανασταλεί το δίκαιο και κυριαρχεί η "ηθική" της αστυνομίας, δηλαδή οι θηριωδίες της.

Οι γυμνοί άνθρωποι, λοιπόν, και οι γυμνές ζωές υπάρχουν στον Έβρο, υπάρχουν στα Εξάρχεια, υπάρχουν παντού.

Ας μην υποκρίνονται...

*Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Μέσα χωρίς σκοπό, εκδόσεις νήσος, 2020

«...ΒΙΑΣΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ κ ΜΑΦΙΕΣ»

 Οι μπάτσοι στη ΓΑΔΑ έβρισαν την Έφη, την είπαν πουτάνα, την απείλησαν με βιασμό. Το 19χρονο κορίτσι στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας μπάτσοι το βίασαν φρικτά. Μπάτσος στην Ηλιούπολη, κρατούσε φυλακισμένη 18χρονη κοπέλα, την οποία κακοποιούσε, βίαζε και εξέδιδε. Μπάτσοι παρείχαν προστασία σε οίκους ανοχής (δικάζονται αυτό τον καιρό, αλλά άκρα του τάφου σιωπή από τα πετσωμένα μίντια). Μπάτσοι είναι οι σωματοφύλακες αρχινονών και μπράβοι της νύχτας(Χαϊδάρι).

Ποιο «θερμοκήπιο», άραγε, παράγει αυτούς τους βιαστές-μαφιόζους-φασίστες μπάτσους;

 «Παντού το δόγμα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είναι η επιβολή του «νόμου και της τάξης», παντού το μήνυμα στις κρατικές δυνάμεις καταστολής είναι το ίδιο: «Χτυπήστε. Εμείς θα σας καλύψουμε». Τα ξεγυμνώματα, η βία, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, ο εξευτελισμός, η τρομοκρατία κι ο φασισμός καλλιεργούνται στο θεσμικό και παραθεσμικό πλαίσιο του κρατικού μηχανισμού καταστολής, όπου συνυπάρχουν όπως γράφει το πανό των διαδηλωτών: «...ΒΙΑΣΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ κ ΜΑΦΙΕΣ».»* (Αστυνομική βαρβαρότητα στα Εξάρχεια [ ARTI news / Ελλάδα / 23.07.22 ])

Ναι, «Βιαστές, Μπάτσοι κ Μαφίες»: Ως γνωστόν διεφθαρμένα στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας ‘ξέπλυναν’ με πλαστά έγγραφα(ταυτότητες) κακοποιούς από την Αλβανία με τζίρο που ξεπερνά τα 5.000.000 ευρώ. Στο κύκλωμα εμπλέκονται αστυνομικοί από κεντρικά Αστυνομικά Τμήματα(Ασπρόπυργου, Ομόνοιας, Καλλιθέας, Γλυφάδας, Βοιωτίας…), υπάλληλοι ληξιαρχείων, πολιτική υπάλληλος του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και άλλοι.

Τη σχέση της αστυνομίας(παρα-αστυνομίας) με το έγκλημα την γνωρίζουν καλά οι αστυνομικοί συντάκτες. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αστυνομία έχουν τόση μεγάλη ισχύ οι φασιστικές ιδέες. Κανείς δεν τολμάει να μιλήσει. Αν μιλήσουμε, «Θα μας βρουν στο χαντάκι» μου είχε πει κάποτε γνωστός δημοσιογράφος. Στο «χαντάκι», τελικά, βρέθηκε ο Γιώργος Καραϊβάζ, που τόλμησε να πει: «…πως λειτουργεί το σύστημα. Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών ρομαντικών οδοιπόρων -κατά παράφραση του Ρουσσώ- που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα. Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.». 

Για να αποδειχθεί ότι είμαστε στο έλεος νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων και σε μία αιώρηση της εξουσίας μεταξύ μιας επίφασης δημοκρατίας και της εφαρμοσμένης βαρβαρότητας, που συγκαλύπτεται από τα εξωνημένα μέσα μαζικής "ενημέρωσης" και δημοσιογράφους, οι οποίοι (πλην εξαιρέσεων) αντί να ελέγχουν την εξουσία, είναι οι θεραπαινίδες της...

«Κοίτα τον εαυτό σου, ρε»!

 Μποτιλιάρισμα. Κανείς δεν αφήνει τη γυναίκα με το μικρό αμάξι από τον παράδρομο να περάσει. Μπαίνω μπροστά σε μία απαστράπτουσα μερσεντές και κάνω νόημα στον οδηγό να περιμένει λίγα δευτερόλεπτα. Η νεαρή γυναίκα περνάει ευγνωμονούσα. Αίφνης ο κύριος μερσεντές βγάζει το κεφάλι από το ανοιχτό παράθυρο και μου φωνάζει: «κοίτα τον εαυτό σου ρε»! Παγώνει το σύμπαν.

Ένας καταιγισμός εικόνων και αίματος κατακλύζει το κεφάλι μου: βλέπω το 12χρονο κοριτσάκι να βιάζεται μέσα σε μία απαστράπτουσα μερσεντές πίσω από το σταθμό των ΚΤΕΛ του Κηφισού. Παιδάκια 13 και 15 χρονών στα στενά της Ομόνοιας να πουλούν το σώμα τους για μισό καρβέλι ψωμί. Και χιλιάδες "κοίτα τον εαυτό σου, ρε" να προσπερνούν αδιάφοροι. Που να μπλέκουν.

«Κοίτα τον εαυτό σου ρεεεε»! Η ηχώ φθάνει ως τον Κολωνό και τις εσχατιές της εξαθλίωσης.

Θυμάμαι τον Κεν Λόουτς να λέει: «Μεγάλωσα τη δεκαετία του '40 και του '50 όταν η συνείδηση των ανθρώπων επέβαλε ότι καθένας έπρεπε να εργάζεται για το κοινό καλό. Αυτό δεν ισχύει πια. Όταν έφτασε η Μ. Θάτσερ και επέβαλε τη νεοφιλελεύθερη συνείδηση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τώρα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να αναζητήσετε τον εαυτό σας, να σκεφτείτε ότι είστε μόνοι, ότι πρέπει να φροντίσετε τον εαυτό σας. Να θεωρήσετε τους άλλους ως ανταγωνιστές, εχθρούς, να σκεφτείτε τι μπορείτε να κάνετε καλύτερα από αυτούς. Όταν μεγαλώναμε, είμαστε όλοι μαζί, τώρα είναι ο ατομικισμός που επικρατεί. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.».

«Κοίτα τον εαυτό σου, ρε»!

Ο ακραίος ατομικισμός, η ιδεολογία της δεξιάς, της Θάτσερ, του Μητσοτάκη, του Άδωνη.  

«Κοίτα τον εαυτό σου, ρε»!

Βαριά απάθεια, απόλυτη αδιαφορία για τον Άλλον, για το έγκλημα που συντελείται μπροστά σου, ριζικός ψυχωτικός αυτισμός. Οι ηθικές βάσεις της ανθρώπινης δέσμευσης λείπουν, δεν μας αφορά αυτό που συμβαίνει στους άλλους. Ενδιαφερόμαστε περισσότερο για μία νέα μάρκα αρώματος, τηλεόρασης ή παπουτσιών παρά για μία παγκόσμια καταστροφή, για την πείνα, την εξαθλίωση και την εκπόρνευση και τον βιασμό 12χρονων παιδιών. Βέβαια, υπάρχει η περιέργεια, υπάρχει μια κάποια συγκίνηση, αλλά είναι ταχύτατη, στιγμιαία. Ύστερα περνάμε σε κάτι άλλο: στην "κανονικότητα" της καθημερινής αγριότητας 

Αυτός ο παροξυσμός της αδιαφορίας είναι το καθολικό φαινόμενο της καπιταλιστικής κοινωνίας και του ακραίου, του άγριου ατομικισμού. Η συλλογικότητα αντικαταστάθηκε από έναν υπερδιογκωμένο και ταυτόχρονα αφελή ατομικισμό, που απεμπολεί κάθε μορφής κοινωνική δέσμευση, καθώς σημαίνει την απόσυρση του πολίτη από τη «μεγαλύτερη κοινωνία» και τον περιορισμό του στην πυρηνική οικογένεια. Κάθε συλλογική αξία και αναφορά απαλείφεται, καθιστώντας αδύνατη τη δημοκρατία και την ευγένεια ως καθημερινή πρακτική. Σ’ αυτό το έδαφος φύεται ο φόβος για τον Άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό, αφού ο καθένας έχει καταστεί «εξωτερικός» ως προς τον άλλο. Ο «άλλος» γίνεται πλέον η κόλασή μας. Ο ανταγωνισμός γίνεται αμείλικτος. Το κοινό μίσος και ο κοινός φόβος καθίστανται τα μόνα ενοποιητικά στοιχεία της καπιταλιστικής, νεοφιλελεύθερης κοινωνίας. 

«Κοίτα τον εαυτό σου, ρε»!

Δίπλα ξεσκίζεται ένα παιδί… ένας άνθρωπος

Εσύ, «Κοίτα τον εαυτό σου, ρε»!

Οι βιαστές έχουν κομματική ταυτότητα;

 Ο βιασμός της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη μπήκε στο αρχείο. Ο βιαστής της Αμαλίας αθωώθηκε καθώς το δικαστήριο παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση, θεώρησε πως η 11χρονη συναίνεσε στην ψυχική και σεξουαλική κακοποίησή της! Το ίδιο ισχυρίζεται και ο Μίχος για την 12χρονη στα Σεπόλια, θεωρώντας ότι το δικαστήριο θα αποδεχθεί τον αισχρό ισχυρισμό του.

Πολλοί εστιάζουν στην κομματική ταυτότητα του παιδοβιαστή. Όμως, όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, από τις γυναικοκτονίες ως τους παιδοβιασμούς, δεν είναι «προϊόντα» κομματικών ή παρωχημένων ιδεών που έρχονται από το φαλλοκρατικό παρελθόν και την ιστορία της πατριαρχίας, αλλά είναι και οι συνέπειες της κουλτούρας στην οποία επιδιώκει να βασισθεί η «νέα κοινωνία» της ψηφιακής εποχής.

Ο ψηφιακός καπιταλισμός δημιουργεί ένα ναρκισσιστικό πολιτιστικό περιβάλλον, που συνοδεύεται από την εντολή να καταναλώνεις, να απολαμβάνεις, να δοξάζεις την ατομικισμό στα κοινωνικά δίκτυα και να δοξάζεσαι, αναρτώντας φωτογραφίες (και αφηγήσεις autofiction) με πρόσωπα της εξουσίας, συμμετέχοντας σε τηλερεάλιτι, σε κοινωνικές και κομματικές εκδηλώσεις κ.ά.. «Οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται ένοχοι όχι επειδή παραβιάζουν ηθικές απαγορεύσεις, καθώς ενδίδουν σε παράνομες απολαύσεις, αλλά επειδή αδυνατούν να απολαύσουν»(Zizek, 2009: 158). Εδώ εκκολάπτεται ο διαστροφικός ναρκισσισμός του νέου ψηφιακού ανθρωπότυπου, που ενώ αναγνωρίζει τέλεια την οδύνη που προξενεί στον άλλο, αυτό τον αφήνει αδιάφορο, ή και τον κάνει να χαίρεται!  «Ο διαστροφικός νάρκισσος -λέει ο Γάλλος ψυχαναλυτής Paul-Claude Racamier - είναι εκείνος που πιστεύει ότι δεν οφείλει σε κανέναν. Και είναι διαστροφικός καθώς επιδιώκει να υποχρεώνει τους άλλους να πληρώνουν το τίμημα της ναρκισσιστικής (σ.σ. και της φαλλικής) του διόγκωσης» Με άλλα λόγια, ο διαστροφικός νάρκισσος έχει ανάγκη ως νάρκισσος ένα κοινό, και ως διαστροφικός μία λεία. Όσο για την ασυλία («συγκάλυψη») είναι βέβαιος ότι την έχει (Την έχει ο Γεωργιάδης, την έχουν οι βιαστές της Γεωργίας, την έχει ο Φουρθιώτης και ο Μίχος…).

Το σώμα είναι η έδρα της μεταμόρφωσης της νέας εποχής: Από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους τρόπους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις και τις διαστροφές. Σ’ αυτό το έδαφος καλλιεργείται η «θριαμβεύουσα αρσενική δύναμη» του Ντόναλντ Τραμπ, του Μπολσονάρου, του «νοικοκυραίου» που σκότωσε τον Ζακ, που δολοφόνησε την Ελένη, του Μίχου, του «μανιάτη» που δολοφόνησε τη σύζυγό του. Εδώ καλλιεργείται ο σεξισμός και ο νεο-φασισμός των «White collar psychopath». Εδώ «τρέφεται» το φαινόμενο της νέας δεξιάς, της λεγόμενης και μετα-φασιστικής. 

Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι τόσο η κομματική ταυτότητα των διαστροφικών εγκληματιών, αλλά είναι η νέα ατομικιστική ψηφιακή κουλτούρα του καπιταλισμού που επιβραβεύει τους ναρκισσιστές και νομιμοποιεί την διαστροφική τους απόλαυση. Από την κουλτούρα αυτή εμφορούνται οι οπαδοί της ΝΔ και των άλλων συντηρητικών κομμάτων καθώς και μεμονωμένα μέλη πολιτικών κομμάτων που θεωρούνται προοδευτικά (δες την περίπτωση Adrien Quatennens στη Γαλλία).

 *Σύμφωνα με τη σημαντική μελέτη του Γρηγόρη Λάζου, 1.200.000 άνδρες στην χώρα μας είναι περιστασιακοί πελάτες της πορνείας, ενώ 300.000 είναι συστηματικοί. Άλλες μελέτες δείχνουν ότι 3 στους 4 πελάτες αγνοούν, ή τους βολεύει να αγνοούν, ότι δεν είναι απλά πελάτες της πορνείας αλλά βιαστές(Το παραθέτει στο άρθρο του: «Βιαστής, όχι πελάτης» ο Κώστας Κάππας). Επίσης, τουλάχιστον 90% των αλλοδαπών εκδιδομένων γυναικών εκπορνεύονται με την βία από κυκλώματα trafficking, κάτω από το βλέμμα μπάτσων-προστατών, όπως αυτοί που δικάζονται αυτόν τον καιρό.

Το «σκάνδαλο Windrush»

 Το Windrush Secret είναι ένα συγκλονιστικό δράμα για το σκάνδαλο Windrush που ανεβαίνει σε θεατρικές σκηνές του Λονδίνου, με τρεις πρωταγωνιστές (έναν μαύρο διπλωμάτη, έναν ρατσιστή πολιτικό και έναν κυβερνητικό αξιωματούχο).

Το σκάνδαλο

Το «σκάνδαλο Windrush» πήρε το όνομά του από το πρώτο πλοίο που μετέφερε μετανάστες από την Καραϊβική στην Αγγλία, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι άνθρωποι αυτοί προσκλήθηκαν για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της χώρας μετά τον πόλεμο και τους δόθηκε η δυνατότητα να μείνουν επ’ αόριστον στη Βρετανία, δεδομένου ότι αρκετοί από αυτούς είχαν τη βρετανική υπηκοότητα καθώς είχαν γεννηθεί κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας.

Όμως εκείνοι που δεν ζήτησαν ποτέ την υπηκοότητα αντιμετωπίζονται σήμερα ως παράτυποι μετανάστες και απειλούνται με απέλαση αν δεν προσκομίσουν αποδείξεις για κάθε χρονιά που ζούσαν στη Βρετανία. Η βρετανική κυβέρνηση αναγνώρισε την αδικία και δήλωσε ότι σκοπεύει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, κυρίως βοηθώντας τους ανθρώπους αυτούς να βρουν τα απαραίτητα έγγραφα για τη νομιμοποίησή τους. Όμως το υπουργείο Εσωτερικών το 2010 αποφάσισε την καταστροφή ενός μέρους των αρχείων όπου καταγραφόταν η ημερομηνία άφιξης των μεταναστών στη Βρετανία. Έτσι οι μετανάστες δεν είχαν τρόπο να αποδείξουν τον χρόνο της έλευσής τους. Το πράγμα έγινε ακόμα χειρότερο όταν η Τερέζα Μέι που ήταν υπουργός Εσωτερικών από το 2010 μέχρι το 2016 επέβαλε στους μετανάστες να παρουσιάζουν αποδείξεις ότι ήταν μόνιμοι κάτοικοι, για κάθε χρονιά διαμονής τους στη Βρετανία, προκειμένου να τους επιτραπεί να εργαστούν, να νοικιάσουν διαμέρισμα ή να έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.

Η υπόθεση αυτή αφορά περίπου 57.000 ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι «Δούλεψαν για 40, 50 χρόνια, απέκτησαν παιδιά, εγγόνια, πλήρωναν φόρους και ξαφνικά, με μια γραφειοκρατική ρύθμιση ρουτίνας… το υπουργείο Εσωτερικών τους κατατάσσει αμέσως στους παράνομους», σχολίασε ο Σατμπίρ Σιχ, πρόεδρος της οργάνωσης αρωγής στους μετανάστες.

Το θεατρικό έργο

Το θεατρικό δράμα του Rodreguez King-Dorset για τον ρατσισμό και το σκάνδαλο Windrush ανέβηκε αρχικά ως ένα 20λεπτο έργο για παιδιά στο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο για την Ημέρα του Windrush στις 22 Ιουνίου πέρυσι. Ακολούθησε μια περίοδο έρευνας στα αρχεία του μουσείου σχετικά με κάρτες αποβίβασης την εποχή του Windrush και φωτογραφίες των νησιών που αυτή η γενιά άφησε πίσω της για μια νέα ζωή στη Βρετανία.

Το έργο είναι πλέον μια σκληρή, μεγάλης κλίμακας παραγωγή. Σε σενάριο, σκηνοθεσία και ερμηνεία του King-Dorset στο κέντρο τεχνών Watermans, το Windrush Secret διαδραματίζεται το 2018 και περιλαμβάνει τρεις άνδρες: έναν λευκό ηγέτη ενός ακροδεξιού κόμματος, έναν μαύρο διπλωμάτη από την Καραϊβική και έναν λευκό αξιωματούχο του Υπουργείου Εσωτερικών. Την ίδια μέρα, ο καθένας από τους τρεις κινητοποιεί ένα αόρατο κοινό για τους πολιτικούς του σκοπούς.

Ο Μάρκους Ράμσεϊ είναι ο διπλωμάτης, ο οποίος μιλά ενώπιον 100.000 ατόμων στην πλατεία του Κοινοβουλίου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική απέλασης Βρετανών από την Καραϊβική της τότε υπουργού Εσωτερικών Τερέζα Μέι. Η βρετανική αυτοκρατορία έχει το «Μαύρο γραμμένο στην καρδιά της», λέει, και μας αφηγείται μια σύντομη ιστορία για τις συνεισφορές ανδρών και γυναικών από την Καραϊβική στον βρετανικό στρατό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στη συνέχεια στην ανοικοδόμηση του έθνους, μεταπολεμικά.

Ο ακροδεξιός Τρέβορ Σμιθ, εν τω μεταξύ, μιλάει με οργή για την «μεταναστευτική κρίση» σε ένα πλήθος 300 ατόμων σε ένα κλαμπ του Γούλγουιτς. Αναφέρεται με θαυμασμό στη δουλεία, τον Χίτλερ και παραθέτει τις προσβλητικές περιγραφές του Μπόρις Τζόνσον για τους μαύρους, ενώ φωνάζει ότι και «οι ζωές των λευκών έχουν σημασία».

Ο τρίτος άνδρας, που έχει σπουδάσει στο Eton και στην Οξφόρδη, μιλάει ενώπιον μιας επίλεκτης επιτροπής της Βουλής των Κοινοτήτων. Η επιβολή της μετανάστευσης είναι μέρος της δουλειάς, λέει, και υπερασπίζεται την απόφαση της κυβέρνησης να απελάσει τους Βρετανούς με καταγωγή από την Καραϊβική, αφού δεν μπορούν να αποδείξουν το μεταναστευτικό τους καθεστώς, αν και αναγνωρίζει πώς καταστράφηκε η τεκμηρίωση από το Υπουργείο Εσωτερικών το 2010.

Αν και οι τρεις άνδρες είναι φανταστικοί, το υλικό για την ακρόαση της επιλεγμένης επιτροπής προέρχεται από επίσημα έγγραφα και άρθρα εφημερίδων. Ο King-Dorset πραγματοποίησε επίσης έρευνα για την ακροδεξιά ιδεολογία, συναντώντας μια ομάδα πρώην μελών ακροδεξιών οργανώσεων. 

Ο σκοπός του King-Dorset ήταν να δείξει τη διαδικασία και το πλαίσιο που επιτρέπει «να απανθρωποποιήσεις έναν άλλο άνθρωπο προκειμένου να νομιμοποιήσεις μια πράξη ή μια πολιτική». 

Υπάρχει ένα μυστικό στην καρδιά της παράστασης που οδηγεί τελικά τον ακροδεξιό χαρακτήρα να αμφισβητήσει τον εαυτό του. Ο King-Dorset θέλει να δείξει "τι συμβαίνει όταν καταλαβαίνεις ότι όλα όσα πίστευες ήταν λάθος…"

Το έργο έχει ανέβει σε διάφορους χώρους του Λονδίνου. Ο King-Dorset λέει ότι υπήρξε μια απίστευτη συγκινησιακή αντίδραση στην παράσταση, ειδικά από τα γυναικεία μέλη του κοινού της εποχής Windrush, καθώς ανακαλούνται συγκλονιστικές μνήμες.

*Πληροφορίες από τη Guardian

Η πείνα είναι ακραία βία

 «Θα βγάλω κάτι. Δεν πήρα την κάρτα». Με το κεφάλι σκυμμένο, βγάζει στον πάγκο ένα πακέτο μακαρόνια, μαζί και την αξιοπρέπειά της.

Οι σκιές που ψάχνουν στους κάδους μόλις πέφτει το σκοτάδι, εμφανίστηκαν και πάλι.

Το φάσμα της πείνας επιστρέφει…

Την ίδια στιγμή, κάποιοι, οι λίγοι, οι ίδιοι πάντα, καταληστεύουν την κοινωνία με τη συνέργεια της κυβέρνησης.

Κι όποιος τολμήσει να διεκδικήσει ξανά τη χαμένη του αξιοπρέπεια στο δρόμο, όποιος διαμαρτυρηθεί για την ακρίβεια και την αδικία, τσακίζεται από τα ΜΑΤ των Μητσοτάκη-Θεοδωρικάκου στο όνομα του νόμου και της απαγόρευσης «κατάληψης του οδοστρώματος»!  

Γι’ αυτούς δεν είναι βία η Πείνα, αλλά η «παρακώλυση των συγκοινωνιών». Δεν είναι ακραία βία να μην έχεις να πας γάλα στα παιδιά σου, αλλά είναι βία η κατάληψη του οδοστρώματος. Δεν είναι βία να σου κόβουν το ρεύμα, να σου παίρνουν το σπίτι, να σε πετάνε στο δρόμο, αλλά είναι βία να διαμαρτύρεσαι για την ληστεία…

Το ίδιο συμβαίνει παντού…

«Στις 5 και 6 Οκτωβρίου 1789, οι γυναίκες διαδηλώνουν στις Βερσαλλίες ενάντια στο υψηλό κόστος ζωής. Φέρνουν τον Βασιλιά, τη Βασίλισσα και τον Ντοφέν με τη βία στο Παρίσι και τους θέτουν υπό λαϊκό έλεγχο. Κάνετέ το και στις 16 Οκτωβρίου», έγραψε την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου στο Twitter, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, καλώντας τους Γάλλους να συμμετάσχουν μαζικά στη «μεγάλη πορεία» ενάντια στην ακρίβεια, την Κυριακή 16 Οκτωβρίου.

Η σύγκριση της διαδήλωσης με την απαρχή της Γαλλικής Επανάστασης τάραξε τους «πάνω» και την κυβέρνηση. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Olivier Véran τη χαρακτήρισε ως "μια συγκαλυμμένη προτροπή για κοινωνική βία".

Γι’ αυτούς η πείνα δεν είναι βία…

Γι' αυτό ο λόγος του Μελανσόν χαρακτηρίζεται «πέραν των ορίων», «τοξικός»!

Όχι, κύριοι, δεν είναι τοξικός, είναι ταξικός και αντανακλά την ακραία βία που βιώνει το 99% των πολιτών…

Ο γερμανικός χαρακτήρας

 Ποια ενωμένη Ευρώπη; Ποια αλληλεγγύη; «Ο καθένας μόνος του». Μόνες τους οι χώρες-μέλη της ΕΕ απέναντι στην ενεργειακή κρίση. Μόνη της η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία.

Για μία ακόμη φορά η ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ, η Γερμανία, αρνείται την ενιαία αντιμετώπιση της κρίσης και την επιβολή πλαφόν στο φυσικό αέριο. Για μία ακόμα φορά λειτουργεί εγωιστικά, ενισχύοντας με εκατοντάδες δις ευρώ τη δική της οικονομία, τους δικούς της υπερπλούσιους. Οι άλλες χώρες ας πάνε να πνιγούν!

Υπάρχει, άραγε, κάτι, ένας «γερμανικός χαρακτήρας», που επιβάλλει στην ηγεσία της Γερμανίας να λειτουργεί με αυτόν τον κυνικό, εγωιστικό, λογιστικό και απάνθρωπο τρόπο; Στο ερώτημα απαντά ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνιολόγους του προηγούμενου αιώνα, ο Γερμανός Norbert Elias(1897-1990).

Ο συλλογικός εθνικός ιδεαλισμός της Γερμανίας, που είναι μια ακραία μορφή συλλογικού ναρκισσισμού κατά τον Ελίας, τροφοδότησε την αγάπη για μια ιδεατή χώρα και το σχέδιο της οργάνωσης μιας αποικιακής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη. Πάνω σε αυτό το υπόβαθρο επικάθησε ο ναζισμός, πάνω σε αυτό το βάθρο εγκαταστάθηκε ο Χίτλερ ως «βροχοποιός» και «καινοτόμος πολιτικός σαμάνος». Εντούτοις, η «κατάρρευση των αναχωμάτων του πολιτισμού» μπορεί να προέκυψε επί εθνικοσοσιαλισμού, έλκει όμως την καταγωγή της από προϋπάρχουσες σταθερές όπως η πανεπιστημιακή κουλτούρα της δοξολογίας του στρατού, η εγκατάλειψη εκ μέρους της μεσαίας τάξης των ουμανιστικών αξιών χάριν του εθνικισμού, η υιοθέτηση μιας Realpolitik με ροπή προς τη φυσική βία, ο μερικός ή πλήρης αποκλεισμός κοινωνικών, πολιτικών και εθνοτικών συλλογικοτήτων (σοσιαλιστές, Εβραίοι) από το γερμανικό έθνος κ.ά..

Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγήσει κανείς και την κυνική απόπειρα εξοστρακισμού όποιου αμφισβητεί την γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ. Αυτό είναι το πολιτισμικό υπόβαθρο (ο εθνικός χαρακτήρας) σύμφωνα με τον Ν. Ελίας των Γερμανών (κυρίαρχη «Συμβολική Τάξη» την ονόμαζε ο Λε Γκοφ), που δεν αφήνει καθόλου χώρο για τον άλλο ή τους άλλους, ούτε τη δυνατότητα αναγνώρισης μιας άλλης εθνοτικής, φυλετικής, πολιτιστικής ή πολιτικής ταυτότητας. Ή δεχόσουν τη γερμανική στάση ή ήσουν εχθρός. Εδώ εδράζεται η αδιατάρακτη σκληρή αντιμετώπιση από τον Σόιμπλε της «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς, όπως και ο Άιχμαν σύμφωνα με την Χάνα Άρεντ, η γερμανική ηγεσία δεν μπορεί να κινητοποιήσει την κριτική της ικανότητα, δεν μπορεί να μπει ούτε καν στη θέση των «εταίρων» της, δεν μπορεί να συναισθανθεί την οδύνη τους. Πάνω απ’ όλους και όλα η γερμανική οικονομία. Πάνω από την εταιρική αλληλεγγύη, τα γερμανικά συμφέροντα. Πάνω από την «ευρωπαϊκή εταίρο» Ελλάδα, τα συμφέροντα των γερμανικών εργοστασίων στην Τουρκία.

Ο Ελίας αναφερόμενος στη Γερμανία του καιρού του, μιλάει για διάβρωση των αξιακών βεβαιοτήτων, την υποχώρηση των ουμανιστικών αξιών και τη ρήξη του κοινωνικού ιστού που έγιναν το διαβατήριο του Χίτλερ προς την εξουσία. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γερμανία και σε όλο τον κόσμο.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε μια οδυνηρή επανάληψη της ιστορίας ούτε σαν «αιώνια επιστροφή», ούτε σαν τραγωδία αλλά ούτε και σαν φάρσα.

Η ευχή, βέβαια, δεν αρκεί, χρειάζεται και ενεργή αντίσταση… 

Η «πειστική αποτροπή» της προσφυγιάς

 "Η πειστική αποτροπή σε επιχειρησιακό επίπεδο, αλλά και ποινικό, μπορεί να έχει αποτέλεσμα, ώστε να μη φθάνουν να ρισκάρουν τη ζωή τους στη θάλασσα απελπισμένοι άνθρωποι", γράφει στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα «Καθημερινή» (6.10.2022). Ως εάν η «πειστική αποτροπή» να είναι τα «τείχη», οι «επαναπροωθήσεις» και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων.

Μόνο που ο απελπισμένος, αυτός/ή που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, την πατρίδα τους, αυτοί/ές που ξεριζώνονται για να ξεφύγουν απ’ το θάνατο, δεν φοβούνται ούτε τείχη ούτε ξεγυμνώματα, ούτε ξύλο, ούτε pushback, ούτε τίποτα. Τα τεράστια τείχη που έφτιαξε ο Τραμπ και τα οποία ενισχύει σήμερα ο Μπάιντεν παρά τις αντίθετες προεκλογικές του θέσεις, δεν μπορούν να σταματήσουν τους απελπισμένους. Οι φυγάδες της κόλασης δεν έχουν άλλο δρόμο, σκάβουν, τρυπούν, κολυμπούν, προχωρούν μπροστά, πίσω είναι ο θάνατος.

Μια ουσιαστική και ανθρώπινη «πειστική αποτροπή» δεν είναι η αστυνόμευση των δυστυχισμένων, αλλά η εξάλειψη των αιτιών που τους επιβάλλει τον ξεριζωμό: Να σταματήσουν οι πόλεμοι. Να σταματήσει η πείνα. Να σταματήσει η άγρια εκμετάλλευση των χωρών της Αφρικής από τις πολυεθνικές της Δύσης. Να πάψει η σύγχρονη σκλαβιά στην Ασία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Είναι φοβερό να υπάρχουν σκλαβοπάζαρα τον 21ο αιώνα (Λιβύη). Να σταματήσει η περιβαλλοντική επιβάρυνση και η δημιουργία προσφύγων λόγω της κλιματικής κρίσης (αναγνώριση ως τέτοιων από τον ΟΗΕ).

Δεν υπάρχει άλλη «πειστική αποτροπή» πέρα από την εξάλειψη των αιτιών της προσφυγιάς.

Από το #metoo στην ιρανική εξέγερση

 Στις 5 Οκτωβρίου 2017 ξέσπασε η υπόθεση Weinstein και το hashtag #metoo σάρωσε τα κοινωνικά δίκτυα στο Χόλιγουντ και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο ως καταγγελία στην έμφυλη βία. 

Πώς ξεκίνησε και τι σημαίνει #metoo;

Η Αφροαμερικανή Tarana Burke, κοινωνική λειτουργός και γνωστή φεμινίστρια στις Ηνωμένες Πολιτείες, ίδρυσε το 2006 την ένωση Me Too ("κι εγώ") με σκοπό να καταγγείλει τη σεξουαλική βία εναντίον νεαρών μαύρων κοριτσιών. Το κίνημα #metoo θα λάβει παγκόσμια διάσταση από το φθινόπωρο του 2017.

Στις 5 Οκτωβρίου 2017, οι New York Times δημοσιεύουν μια έρευνα που αποκαλύπτει τη σεξουαλική παρενόχληση και βία που υπέστησαν πολλές γυναίκες από τον διάσημο παραγωγό ταινιών Χάρβεϊ Γουάινστιν.  

Στις 10 Οκτωβρίου, ο New Yorker δημοσίευσε με τη σειρά του ένα εκτενές άρθρο στο οποίο πολλές γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίδας ηθοποιού Asia Argento, δήλωσαν ότι είχαν βιαστεί από τον παραγωγό.

Στις 15 Οκτωβρίου, η Αμερικανίδα ηθοποιός Alyssa Milano έγραψε στο Twitter το "Me Too" και μίλησε για τη σεξιστική και σεξουαλική βία που είχε αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Μέσα σε λίγες ώρες, η έκφραση έγινε viral hashtag και χιλιάδες γυναίκες χρησιμοποιούν πλέον το #metoo για να καταγγείλουν τη σεξουαλική βία που είχαν υποστεί ή θα μπορούσαν να υποστούν.

Σήμερα, Ιρανές, Αμερικάνες, Λιβανέζες, Νοτιοαφρικάνες, Μεξικάνες, Κροάτισσες, Αιγύπτιες, Αλγερινές, Ελληνίδες, Αφγανές… Πνευματικές προσωπικότητες και ακτιβίστριες φεμινίστριες, δημοσιεύουν κείμενα για να υπερασπιστούν το δικαίωμα των γυναικών στο σώμα τους, το δικαίωμα τους να είναι ελεύθερες, και να καταγγέλλουν τις ανισότητες και την επισφάλεια που τις πλήττουν.

Πέντε χρόνια μετά το #MeToo, τρεις μήνες μετά την κατάργηση του δικαιώματος στην άμβλωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ενώ οι γυναίκες πραγματοποιούν μια μεγαλειώδη εξέγερση στο Ιράν, η παρατήρηση είναι η ίδια παντού: τα δικαιώματα των γυναικών υποχωρούν ή τίθενται υπό αμφισβήτηση από την εμπροσθοφυλακή τη Δεξιάς, δηλαδή την ακροδεξιά που ξεδιπλώνει έναν «πόλεμο κατά των γυναικών» και των ΛΟΑΤΚΙ+. «Ήρθε πάλι η ώρα του φόβου», γράφει η Αμερικανίδα μυθιστοριογράφος Siri Hustvedt. Στην Ελλάδα και παντού οι γυναικοκτονίες αυξάνονται. Αλλά να, στο Ιράν, μετά το φόνο της Mahsa Amini από την αστυνομία ηθών, η μεγαλειώδης εξέγερση των γυναικών συνεχίζεται. Το σύνθημα σύνθημα «Γυναίκα, ζωή, ελευθερία» που ακούστηκε πρώτα στο ιρανικό Κουρδιστάν και μετά στην Τεχεράνη, τώρα ακούγεται σε όλο τον κόσμο…

Στο Ιράν σήμερα, η εξέγερση είναι ταυτόχρονα φεμινιστική και πολιτική. «Είναι μέρος του ιστορικού αγώνα των Ιρανών γυναικών για τα δικαιώματά τους», γράφει η Shireen Karimi. Αυτή τη φορά, και αυτή είναι η διαφορά, οι άνδρες υποστηρίζουν ανοιχτά το κίνημα. Φοιτητές στα πανεπιστήμια ζητούν την ισότητα ανδρών-γυναικών και την αφαίρεση του χιτζάμπ. Οι γυναίκες διαδηλώνουν με γενναιότητα και πολλές, δυστυχώς, δολοφονούνται από το καθεστώς.

*Το τραγούδι του νεαρού τραγουδιστή Σέρβιν Χαϊπούρ, Baraye («Για...» τους λόγους της εξέγερσης), έχει γίνει ο ύμνος των διαδηλώσεων.  Την περασμένη Πέμπτη ο νεαρός τραγουδιστής είχε συλληφθεί. 

Οι απεργίες στη Βρετανία και ο Χάξλεϊ

 Η εθνική τελετουργία της κηδείας της βασίλισσας τελείωσε, το ίδιο και η συγκίνηση των Βρετανών για το θάνατό της. Επιστροφή τώρα στην σκληρή «κανονικότητα», στην ανεργία και την ακρίβεια. Αλλά και στο «δρόμο».

Οι Βρετανοί διαδηλώνουν την οργή τους στους δρόμους από το Λονδίνο μέχρι τη Γλασκώβη και το Μπέλφαστ. 50.000 σιδηροδρομικοί απεργούν μετά από δεκαετίες. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση της συντηρητικής πρωθυπουργού Λιζ Τρας ανακοινώνει τη μείωση των φόρων για τους πλούσιους! 

Θυμήθηκα τη συντριβή του μεγάλου κινήματος των ανθρακωρύχων από την Θάτσερ, καθώς και τη μοναξιά των απολυμένων εργαζόμενων στην είσοδο της Εθνικής Πινακοθήκης το 2012, που διαδήλωναν επί ματαίω το δικαίωμά τους για δουλειά. Κανείς δεν τους έβλεπε. Όπως και τώρα, ελάχιστοι μιλούν για τις μεγάλες διαδηλώσεις. Δεν πρέπει να μάθουν για τις αντιδράσεις των συναδέλφων τους οι εργαζόμενοι στη Γαλλία, στην Ελλάδα, παντού. Μια ολοκληρωτική «σιωπή» κυριαρχεί.

Ένα «ολοκληρωτικό κράτος θα είναι αυτό στο οποίο το ισχυρό διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών και της στρατιάς των μάνατζερ ελέγχουν έναν πληθυσμό σκλάβων χωρίς να χρειάζεται να ασκήσουν εξαναγκασμό, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μιντιάρχες και στους δασκάλους και καθηγητές.», έλεγε ο Άλντους Χάξλεϊ, το 1962. Γι' αυτό και τα μίντια "πετσώνονται" αφειδώς.

Τι απομένει;

«Μόνο ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό.», έλεγε πάλι ο Χάξλεϊ.

Γιατί ο φασισμός επανεμφανίζεται;

 Για τον ιστορικισμό η εμφάνιση του φασισμού είναι μια ακατανόητη οπισθοδρόμηση στον συνεχή αγώνα της ανθρωπότητας για περισσότερη δημοκρατία και ειρήνη. Αντίθετα για τον Βάλτερ Μπένγιαμιν πρόκειται για ένα ακόμα επεισόδιο, το πιο πρόσφατο και βίαιο της διαρκούς «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» που παραδοσιακά βιώνουν οι καταπιεσμένοι. Το λάθος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας ήταν ότι υιοθέτησε την αντίληψη της προόδου και της αδιάκοπης και αναπότρεπτης εξέλιξης της ανθρωπότητας. Σε αυτήν την εξέλιξη, καθώς και στην αντίληψη της προόδου μέσα σε έναν ομοιογενή και κενό χρόνο, ασκεί κριτική ο Μπένγιαμιν. Η αριστερά δέσμια αυτής της αντίληψης, δεν διείδε τον επερχόμενο όλεθρο, καθώς η βιομηχανική πρόοδος και οι τεχνολογικές καινοτομίες μπόρεσαν, τελικά, να συμβαδίσουν αρμονικά με το φασιστικό κίνημα και τη ναζιστική θηριωδία. 

Για τον Χομπσμπάουμ η άνοδος του φασισμού ήταν αποτέλεσμα των ανυπέρβλητων εσωτερικών αντιφάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία κατά τη διάρκεια της κρίσης του 1929 δημιούργησε τη μαζική ανεργία. Στο γερμανικό Ναζιστικό Κόμμα στα χρόνια της Ύφεσης τα περισσότερα μέλη του ήταν άνεργοι (Χομπσμπάουμ, 2010). Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ήρθε σε δεινή θέση τόσο εξαιτίας της Ύφεσης, όσο και γιατί η Κομιντέρν υποτίμησε τον κίνδυνο του εθνικοσοσιαλισμού και ακολούθησε πολιτική απομόνωσης απέναντι στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Κι αναρωτιέται κανείς: Μήπως το ίδιο συμβαίνει και σήμερα;

Στην Ιταλία και παντού η Αριστερά παρουσιάζεται διασπασμένη, την ώρα που η συνασπιμένη δεξιά με την ακροδεξιά ως εμπροσθοφυλακή, επελαύνει…

«ΑΕΚάραααα»!

 «ΑΕΚάραααα»! Η φωνή ακούγεται σε όλη τη γειτονιά στεντόρεια και κάποιες φορές παροξυσμική. Εγκαίνια του γηπέδου της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινούπολης με λάβαρα του Πόντου, ψεύτικα ολογράμματα, πυρίχειους χορούς και παπάδες, προεξάρχοντος του Πατριάρχη. Όσοι αεκτζήδες δεν ήταν στο γήπεδο, «ζούσαν» τη στιγμή μέσω της ΕΤ3, που μετέδιδε τον ενθουσιασμό από τις κερκίδες της «Αγιά Σοφιάς». Γιατί μια κοινωνία, όπως και μια συλλογικότητα, όπως μια ποδοσφαιρική ομάδα, χρειάζεται μια καταγωγή, ένα ιδεώδες, ένα τοτέμ, μια υπέρτατη αρχή, μια συνέχεια, μια αφήγηση, μια γενεαλογία, περισσότερο ή λιγότερο φανταστικές και τέλος μια εσωτερική ιεραρχία -το ιερό, το άβατο-, μια «Αγιά Σοφιά».

Η πίστη σε μια ποδοσφαιρική ομάδα καλύπτει οντολογικά και πολιτικά κενά, έγραφε ο Ρεζίς Ντεμπρέ. Ο άνθρωπος θέλει ένα αγκωνάρι για ν’ ακουμπάει στις δύσκολες στιγμές, αλλά και κάτι για να γεμίζει με νόημα την άδεια ζωή του, θέλει έναν τρόπο αποφυγής της τρέλας, υιοθετώντας μια μικροτρέλα, μια ελεγχόμενη «τρέλα», θέλει μία «αντιπυρά» για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες πυρκαγιές που τον πυρπολούν καθημερινά. Αντί για την κατάρρευση, λοιπόν, και το τίποτα που οδηγούν στον ριζικό ψυχωτικό αυτισμό «επιλέγουμε κάτι». Αυτό το κάτι τι μπορεί να είναι μία θρησκευτική, μία πολιτική πίστη, ή η πίστη σε μία ποδοσφαιρική ομάδα….

«ΑΕΚάραααα»! Η ιαχή από χιλιάδες οπαδούς ακούγεται ξανά και ξανά από τις οθόνες της τηλεόρασης. Θυμάμαι τον Ελίας Κανέτι να συγκλονίζεται όταν άκουγε την ιαχή «γκοοοολ» από το στάδιο Πράτερ της Βιέννης. Η ταυτότητα διαμορφώνεται εδώ. Η ομάδα γίνεται ο ταυτοτικός συλλογικός καθρέφτης. Ο συλλογικός ναρκισσισμός, η «ομαδική αγάπη» καλλιεργείται εδώ, όπως και το «μίσος για τους εκτός ομάδας», τους αντιπ-άλλους. Εδώ, αναπτύσσεται η υπερευαισθησία στην πρόκληση των "άλλων" και η πεποίθηση ότι μόνο η εκδίκηση συνιστά ικανοποιητική απάντηση. Από εδώ εκκινεί ο «χουλιγκανισμός». Εδώ καλλιεργείται και εκείνη η αρσενική κουλτούρα που διαπερνά τις διάφορες περιοχές, τα έθνη, τις γενιές. Από εδώ ξεκινά ο χουλιγκάνος αλλά και ο γυναικοκτόνος.

«ΑΕΚάρααα». Η μοναχική φωνή ακούγεται ξανά και ξανά, σε παροξυσμό πια. 

Το θέαμα μας διεγείρει, έγραφε ο Ουμπέρτο Έκο. Φωνάζοντας και χειρονομώντας ασκούμαστε σωματικά και ψυχικά, εκτονωνόμαστε, μόνο που αυτή η εκτόνωση δεν οδηγεί όπως στους αθλητές σε μια νέα σχέση με το σώμα μας, δηλαδή στον έλεγχο και στην αυτοσυγκράτηση, αλλά στη χειραγώγησή του, στην instrumentum regni. Η δική μας συμμετοχή στο παιγνίδι γίνεται στο... μιλητό, που τροφοδοτείται από τον Τύπο και την Τηλεόραση. Η αθλητική φλυαρία έχει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συζήτησης και μερικές φορές γίνεται το υποκατάστατό της.

«ΑΕΚάρααα»!

Ναι, το ποδόσφαιρο αποπροσανατολίζει. Ίσως αυτή η μπάλα, αυτές οι φανέλες να φτιάχτηκαν από τη δυστυχία μικρών παιδιών στην Ασία. Ναι, το ποδόσφαιρο είναι μέσο πολιτικής χειραγώγησης. Όμως, εξακολουθεί να είναι η χαρά των φτωχών στις αλάνες(όσες έχουν απομείνει), στις φαβέλες, ή στα 5χ5.

Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini γράφουν για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Ακόμα και σήμερα στη λατινική Αμερική είναι ζωντανή μία άλλη προσέγγιση του ποδοσφαίρου, που αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση του. Γι’ αυτό όσοι μιλούν για «αντιποδοσφαιρική ρητορεία» και «αριστερή ενοχή» δεν είναι παρά οι οπαδοί του ποδοσφαίρου της FIFA και των πολυεθνικών, αυτών που σε λίγο θα κάνουν την έναρξη του Μουντιάλ στο Κατάρ, στα γήπεδα που έχουν σκοτωθεί χιλιάδες εργάτες-σκλάβοι…

"ΑΕΚάραααα" ρε...