Παρίσι: Ποιος είναι ο πραγματικός δολοφόνος των Κούρδων

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 25.12.22 ]

---

 Ο William M. δολοφόνησε τρεις ανθρώπους και τραυμάτισε πολλούς άλλους στο κουρδικό πολιτιστικό κέντρο Ahmet-Kaya, στην rue d'Enghien στο Παρίσι. Η γαλλική αστυνομία τον χαρακτήρισε ψυχασθενή και σταμάτησε την κράτησή του, στέλνοντάς τον για ιατρική περίθαλψη! Μόνο που τα θύματα του δολοφόνου δεν είναι τυχαία πρόσωπα: Είναι η γνωστή φεμινίστρια-ακτιβίστρια Emine Kara (πρόεδρος του κουρδικού γυναικείου κινήματος στη Γαλλία, που πολέμησε στη Συρία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, φωτογραφία) και ο τραγουδιστής Mir Perwer.

Γι’ αυτό η κουρδική κοινότητα της Γαλλίας (αριθμεί 250.000 μέλη) αρνείται να πιστέψει τη θέση της ρατσιστικής επίθεσης. Θυμίζουμε τη δολοφονία τριών ακτιβιστριών στις 9 Ιανουαρίου 2013 στη rue Lafayette, από πράκτορα του τουρκικού κράτους. Επιπλέον, η κουρδική κοινότητα δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα στόχος ακροδεξιού «ρατσισμού» (αυτό δήλωσε ως κίνητρο ο δολοφόνος). Γι’ αυτό οι χιλιάδες Κούρδοι που διαδήλωσαν το Σάββατο στην Place de la République στο Παρίσι, καταγγέλλουν ότι η επίθεση είχε πολιτικά κίνητρα, ότι «πρόκειται για τη συνέχιση της καταστολής που χτυπά τους Κούρδους στις χώρες καταγωγής τους αλλά και στην εξορία τους»(Le Monde). Η γαλλική αστυνομία φρόντισε να επιβεβαιώσει την καταγγελία αυτή ασκώντας άγρια βία εναντίον των Κούρδων διαδηλωτών.

Η τραγωδία του κουρδικού λαού

Κάποτε ήταν οι Εβραίοι, που υπέστησαν την «τελική λύση» του Χίτλερ, σήμερα είναι οι Κούρδοι, οι Παλαιστίνιοι, οι Ροχίνγκια κ.ά. που υφίστανται τις διώξεις του Ερντογάν, των ακροδεξιών του Ισραήλ, των φασιστών της Μιανμάρ. Λαοί εξόριστοι, που αναζητούν χώμα-πατρίδα να ριζώσουν.

Το φθινόπωρο του 2019, ο κουρδικός λαός γνώρισε ένα νέο δραματικό επεισόδιο με την αμφισβήτηση της συγκρότησης μιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας. Ο λαός που έδωσε το αίμα του για την ήττα του ισλαμικού χαλιφάτου προδόθηκε για μία ακόμα φορά. Στις 9 Οκτωβρίου, ο τουρκικός στρατός (η Τουρκία είχε συνεργαστεί με το Χαλιφάτο), υποστηριζόμενος από σύριους αντάρτες, εισέβαλε σε αυτή την περιοχή, η οποία είναι πολιτικά αυτόνομη από το 2013 και ονομάζεται Συριακό Κουρδιστάν ή Ροζάβα («Δύση» στα Κουρδικά).  Οι Κούρδοι είχαν ζητήσει από την Ουάσιγκτον να «αναλάβει την ηθική ευθύνη της» και «να σέβεται τις υποσχέσεις της», κατηγορώντας τις ΗΠΑ ότι τους έχει εγκαταλείψει, αποσύροντας τα στρατεύματά τους από τα σύνορα με την Τουρκία.

Στις 22 Οκτωβρίου οι Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοινώνουν στο Σότσι μια συμφωνία δέκα σημείων Τουρκίας-Ρωσίας για την επικύρωση της νέας διαμόρφωσης στη βορειοανατολική Συρία. Η Τουρκία, η οποία είχε ήδη καταλάβει την επαρχία του Αφρίν από τον Ιανουάριο του 2018, αναλαμβάνει τον έλεγχο μιας λωρίδας μήκους εκατό χιλιομέτρων και πλάτους τριάντα χιλιομέτρων. Οι Μονάδες Προστασίας του κουρδικού Λαού (YPG), η ένοπλη πτέρυγα του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), το ίδιο το συριακό παράρτημα του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) που δραστηριοποιείται στην Τουρκία, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν μέρος του συριακού εδάφους που έλεγχαν. 

Για άλλη μια φορά στη βασανισμένη ιστορία τους, οι Κούρδοι μαχητές απογοητεύτηκαν από τους πρώην συμμάχους τους. Αντιμέτωποι με τη νέα στρατιωτική κατοχή του Ερντογάν -η τρίτη στη Συρία από το 2016- η Ουάσιγκτον, το Παρίσι και το Βερολίνο διαμαρτυρήθηκαν για λίγο αλλά τελικά ενέδωσαν στον αφέντη της Άγκυρας. Οι Κούρδοι κύριες αιχμές του δόρατος του αγώνα κατά των δυνάμεων του χαλιφάτου, βρίσκονται απομονωμένοι και μόνιμα παραδομένοι στις συνδυασμένες ορέξεις της Άγκυρας, της Δαμασκού, της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Έτσι κλονίζεται για άλλη μια φορά το «παλιό όνειρο» του κουρδικού λαού να αποκτήσει ένα έθνος, ένα κράτος ή, τουλάχιστον, μια μορφή εδαφικής κυριαρχίας στα τεράστια εδάφη (500.000 km2) της Μέσης Ανατολής που εκτείνονται από το Μαχαμπάντ (Ιράν) μέχρι το Erbil (Ιράκ) και από το Diyarbakır (Τουρκία) μέχρι το Kamechliye (Συρία). Για σχεδόν έναν αιώνα, οι περιφερειακές συγκρούσεις και οι γεωπολιτικές εξελίξεις συνέχισαν να μετατοπίζουν το κέντρο βάρους του κουρδικού ζητήματος μεταξύ αυτών των τεσσάρων πόλων. Ο «κουρδικός ήλιος», αυτό το εμβληματικό ομοίωμα με τις 21 ακτίνες, λάβαρο ενός λαού χωρίς κράτος από τις αθετημένες υποσχέσεις των Συμμάχων μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είδε την πορεία του να περνά από τη μια χώρα στην άλλη. Το 1946, ανέβηκε στην Ανατολή, στο Ιράν, ακτινοβολώντας πάνω από την περήφανη αλλά βραχύβια Κουρδική Δημοκρατία του Μαχαμπάντ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στην Τουρκία, δημιουργήθηκε το ΡΚΚ, αρχικά με νόμιμη δράση και στη συνέχεια με την καταφυγή στη χρήση όπλων κατά της τουρκικής εξουσίας (1984). Μια επιλογή που έκανε γνωστή την κουρδική υπόθεση σε όλο τον κόσμο. Στη συνέχεια, η έδρα του αγώνα μεταφέρθηκε στο Ιράκ, όπου οι peshmergas – «αυτοί που δεν φοβούνται τον θάνατο» – ενσάρκωσαν την κουρδική αντίσταση και τον αλυτρωτισμό. Μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1991), δημιούργησαν την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιράκ-Κουρδιστάν (GRK). Το Bachour, ή το «Νότιο Κουρδιστάν», έγινε μια απτή πραγματικότητα. Ο δεύτερος πόλεμος του Κόλπου (2003), που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, άνοιξε το δρόμο για την αναγνώριση της KRG από το Σύνταγμα του Ομοσπονδιακού Κράτους του Ιράκ (2005). Για δύο δεκαετίες, η εμπειρία αυτής της περιφερειακής αυτονομίας επισκίασε τα «κουρδικά ζητήματα» των τριών άλλων «αδελφών» και γειτονικών Κουρδιστάν. Όμως, η δύναμη του κουρδικού ήλιου εξασθενεί ξανά. Η αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του Δημοκρατικού Κόμματος του Ιράκ Κουρδιστάν (PDK) και της οικογένειας Μπαρζανί (πατέρας, γιος και εγγονός) στη μεγάλη σκακιέρα του κουρδικού ζητήματος, καθώς και η αδιάκοπη αντιπαλότητα μεταξύ του PDK και της Πατριωτικής Ένωσης του Κουρδιστάν (PUK) διάβρωσαν το όνειρο.

Η κερδοσκοπία και ο αγώνας για τον πλουτισμό άλλαξαν τη θρυλική στρατιωτική ικανότητα των Κούρδων του Ιράκ. Σε μια δεκαετία, η κουρδική οντότητα είχε ευημερήσει, αλλά με τίμημα τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και τη διαφθορά στις τάξεις των τοπικών ελίτ. Σύμφωνα με τον αείμνηστο Κούρδο Πρόεδρο του Ιράκ, Τζαλάλ Ταλαμπανί (1933-2017), η αυτόνομη περιοχή είχε, «το 2017, δεκαεννέα δισεκατομμυριούχους σε δολάρια»… Το 2014, κατά τη διάρκεια των προελάσεων των τζιχαντιστικών στρατευμάτων του Ισλαμικού Κράτους, οι peshmergas είχαν μόνο 145.000 άνδρες στα όπλα, από τους 350.000 που ήταν εγγεγραμμένοι στις κουρδικές περιφερειακές φρουρές. Και η «πρωτεύουσα» Ερμπίλ όφειλε τη σωτηρία της στη δυναμική επέμβαση των πολιτοφυλακών σιιτών με επικεφαλής έναν Ιρανό στρατηγό. Τον Σεπτέμβριο του 2017, ο Μπαρζανί προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ήττα του ΙΚ στο Ιράκ και τη Συρία για να επιβάλει την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν μέσω δημοψηφίσματος (92,7 %  υπέρ της ανεξαρτησίας). Αλλά η κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης κήρυξε "παράνομο" το δημοψήφισμα. Η αποτυχία αυτής της προσπάθειας ανεξαρτησίας σήμανε το τέλος ενός κύκλου: την παραίτηση (το 2017) του Μπαρζανί. Έκτοτε, η κουρδική περιοχή του Ιράκ βρίσκεται σε μια επικίνδυνη σύγκρουση με την εξουσία της Βαγδάτης, με κίνδυνο να εξαφανιστεί το αυτόνομο καθεστώς της. 

Τα τελευταία δέκα χρόνια, το κέντρο βάρους του κουρδικού ζητήματος μετατοπίσθηκε προς τα δυτικά. Σε μια Συρία που σπαράσσεται από τον εμφύλιο πόλεμο από το 2011, η εμπειρία της Ροζάβα αναβίωσε το όνειρο της αυτονομίας. Από το 2013, αυτή η αυτονομία που απέκτησαν de facto οι Κούρδοι της Συρίας απέκτησε μια στέρεη εδαφική βάση (τα καντόνια του Αφρίν, του Κομπάνι και του Τζεζίρε) και ένα φιλόδοξο πολιτικό σχέδιο, τη δημιουργία μιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας, ένα έργο που εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από τον Murray Bookchin (1921-2006) που υιοθέτησε από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Abdullah Öcalan, ο ηγέτης του τουρκικού Κουρδιστάν που είναι σε φριχτή απομόνωση σε τουρκική φυλακή από το 1999. Η κουρδική «αναγέννηση» στη Συρία τροφοδοτήθηκε από τις στρατιωτικές νίκες που κέρδισαν τα τάγματα YPG (αποτελούμενα από γυναίκες και άνδρες) και οι μονάδες που συμμετέχουν στο FDS. Ο πόλεμος των Κούρδων κατά των δυνάμεων του IS προσέδωσε διεθνή πολιτική «ορατότητα» στην κουρδική υπόθεση.

Οι Κούρδοι όμως δεν παύουν ποτέ να διχάζονται. Η πολιτική άνοδος της Ροζάβα δεν ευχαρίστησε όλους τους ηγέτες της KRG. Ο Μπαρζανί (αναφερθήκαμε πιο πάνω στη διαφθορά του καθεστώτος του) ήταν εχθρικά διακείμενος στη Ροζάβα καθώς από το 2005 με την ανάπτυξη του εμπορίου, των εξαγωγών πετρελαίου από το ιρακινό Κουρδιαστάν και τις κατασκευαστικές δραστηριότητες, διαμορφώθηκε μια ισχυρή σχέση εξάρτησης μεταξύ Ερμπίλ και Άγκυρας. Στους διαδρόμους του κοινοβουλίου του GRK, η στρατηγική προέλαση του PYD στη Ροζάβα δημιουργούσε εκνευρισμό, σε σημείο που οι ηγέτες του PDK, που ήταν εχθρικοί προς το PKK, να αποκαλούν ανοιχτά τους ομοεθνείς τους «Κόκκινους Χμερ»!  

Αυτή η αντιπαλότητα δεν εμπόδισε τις κουρδικές δυνάμεις στη Συρία να επεκτείνουν τον εδαφικό τους έλεγχο πέρα ​​από τα τρία καντόνια της Ροζάβα, κατά μήκος του Ευφράτη, στη Ράκκα και στη συνέχεια στην Ντέιρ Εζ-Ζορ. Σε λιγότερο από τρία χρόνια (2014-2017), οι SDF κατάφεραν να ελέγξουν σχεδόν το ένα τρίτο του συριακού εδάφους, περιοχές πλούσιες σε ενεργειακούς πόρους (φράγματα, πετρέλαιο). Στα τέλη του 2017, ωστόσο, η προοπτική μιας ομοσπονδιακής ανασυγκρότησης της Συρίας εξακολουθούσε να απευθύνεται σε πολλούς παράγοντες. Ομολογουμένως, η απειλή αιωρούνταν (ήδη) να δουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να εγκαταλείπουν τους Κούρδους συμμάχους τους (στη μάχη κατά του IS), αλλά οι ηγέτες του PYD-PKK πόνταραν επίσης στον νέο ισχυρό παράγοντα στην περιοχή: τη Ρωσία του Πούτιν.

Τον Δεκέμβριο του 2017, αφού παρασημοφόρησαν αξιωματικούς των SDF στη Μόσχα, οι Ρώσοι στρατηγοί ανακοίνωσαν τη δημιουργία μιας «ενιαίας διοίκησης με τους Κούρδους» στις ανατολικές περιοχές της Συρίας. Όμως, λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2018, ο Ερντογάν βομβάρδισε το καντόνι του Αφρίν, με τη σιωπηρή συμφωνία του... Πούτιν. Τα τέλη του 2018, αποσύρονται οι Αμερικανοί και με την ανοχή του Πούτιν ο Ερντογάν εισβάλει στη Ροζάβα.

Από το 2012 έως το τέλος του 2019 , η κουρδική υπόθεση ήταν μια σκληρή διαδοχή στρατιωτικών άθλων και προδοσιών που προέρχονται από τον κυνισμό της ρεαλπολιτικ των περιφερειακών δυνάμεων (Ιράν, Τουρκία) και των υπερδυνάμεων (Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη, Ρωσία).

Στις αρχές Νοεμβρίου 2019, στο μικροσκοπικό εργαστήριό του στο Παρίσι, ο Μεχμέτ Κ., ένας 58χρονος Κούρδος ράφτης που ζει στη Γαλλία από την εξορία του από την Τουρκία (στα μέσα της δεκαετίας του 1980), κοιτάζει άναυδος και έξαλλος τις τηλεοπτικές εικόνες των προσφύγων από τη Ροζάβα που φεύγουν εξαιτίας της τουρκικής εισβολής: «Είναι η κοινή μας καταπίεση που, για πολύ καιρό, τροφοδοτεί τη φωτιά της υπόθεσης μας», μας λέει. Μια αιτία που τρέφεται από αυτή τη μοναδική ικανότητα των Κούρδων να παράγουν, επί δεκαετίες, μια ανεξάντλητη και αδάμαστη μαχητικότητα. Κάθε κουρδική περιοχή αναλαμβάνει τη σκυτάλη της αντίστασης όταν ηττάται η γειτονική. Επί έναν αιώνα, η μη αναγνώριση (εκτός KRG) της ταυτότητας, των πολιτιστικών και, κυρίως, των πολιτικών και εδαφικών δικαιωμάτων των Κούρδων συντηρούσε προφανώς την επανάληψη αυτής της παράδοσης. Αλλά δεν εξηγεί τα πάντα. Το δημογραφικό βάρος αυτού του λαού στον χάρτη της Μέσης Ανατολής είναι ένα άλλο ισχυρό κίνητρο: σύμφωνα με το Κουρδικό Ινστιτούτο του Παρισιού, οι Κούρδοι είναι περισσότεροι από 3,5 εκατομμύρια στη Συρία, 20 εκατομμύρια στην Τουρκία, περίπου 12 εκατομμύρια στο Ιράν και 8,5 εκατομμύρια στο Ιράκ… Ποια περιοχή του κόσμου θα μπορούσε να διεκδικήσει σταθερότητα παραβιάζοντας τα δικαιώματα περισσότερων από 44 εκατομμυρίων ανθρώπων; Όποια και αν είναι τα σενάρια που περιμένουν τη μελλοντική Συρία, την Τουρκία μετά τον Ερντογάν, το Ιράκ, ακόμη και το Ιράν, η Μέση Ανατολή είναι καταδικασμένη να διευθετήσει το κουρδικό ζήτημα.

*Πληροφορίες από τη Le Monde Diplomatique

ΗΠΑ: Πολεμικός ο προϋπολογισμός του 2023 για την άμυνα

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 16.12.22 ]

---

Ο προϋπολογισμός του αμερικανικού Πενταγώνου για το 2023 είναι κολοσσιαίος καθώς ανέρχεται στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια περίπου, ήτοι κατά 10% μεγαλύτερος από πέρυσι.

Οι ΗΠΑ δαπάνησαν 769 δισ. το τρέχον έτος, ενώ τον επόμενο χρόνο θα δαπανήσουν πάνω από 858 δισεκατομμύρια δολάρια.

Να σημειώσουμε ότι στον προϋπολογισμό του 2023 περιλαμβάνεται και η χορήγηση στρατιωτικής βοήθειας ύψους 10 δισ. δολαρίων και νέες πωλήσεις όπλων στην Ταϊβάν, η οποία έχει σχεδιασθεί να γίνει για την Κίνα ό,τι η Ουκρανία για τη Ρωσία!

Σ' αυτή την κατεύθυνση ασκούνται πιέσεις για αύξηση των αμυντικών δαπανών φιλικών χωρών προς τις ΗΠΑ, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία. 

Πολεμικός χαρακτηρίζεται και ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Γερμανίας για το 2023, ενώ η Ιαπωνία άλλαξε το αμυντικό της δόγμα και διπλασίασε τις αμυντικές δαπάνες της, αναπτύσσοντας παράλληλα τη συνεργασία της με τις ΗΠΑ προκειμένου να αποτρέψει την «άνευ προηγουμένου στρατηγική πρόκληση που εγείρει η Κίνα…».

Οι στρατιωτικές δαπάνες εκτοξεύονται πλέον σε δυσθεώρητα ύψη. Ο πόλεμος προετοιμάζεται.

 Και μένουν κάποιοι (όπως ο Μπέρνι Σάντερς) να φωνάζουν ότι πρέπει να δοθούν χρήματα για την υγειονομική περίθαλψη, τις θέσεις εργασίας, τη στέγαση και την εκπαίδευση και όχι για όπλα.

Πλην επί ματαίω…

Ποιοι σκότωσαν τον Παζολίνι;

 

[ ARTI news / Κόσμος / 16.12.22 ]

---

Ο φόνος του μεγάλου ποιητή, συγγραφέα και σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι το Νοέμβριο του 1975 παραμένει ανεξιχνίαστος. Σήμερα, η ιταλική κοινοβουλευτική επιτροπή κατά της μαφίας θεωρεί ότι η δολοφονία του Παζολίνι μπορεί να έγινε από μία συμμορία και να συνδέεται με κλοπή αποσπασμάτων (μπομπίνες) του κινηματογραφικού του έργου «Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα».

Η έρευνα έχει δείξει ότι ο Παζολίνι ενδέχεται να μετέβη στην παραθαλάσσια περιοχή της Ρώμης, Όστια, για να του επιστραφεί το υλικό που είχε κλαπεί και εκεί δολοφονήθηκε.

«Σε αυτή την ενδεχόμενη εξέλιξη φέρεται να εμπλέκεται και το οργανωμένο έγκλημα, όπως η ισχυρή συμμορία Μαλιάνα της Ρώμης», αναφέρει η κοινοβουλευτική επιτροπή της Ιταλίας.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι δολοφονήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1975 στην παραλία της Όστια, κοντά στη Ρώμη. Πατήθηκε πολλές φορές με το δικό του αυτοκίνητο, και μέρος του σώματός του κάηκε με βενζίνη μετά το θάνατό του. Το έγκλημα για πολύ καιρό θεωρήθηκε σαν φόνος εκδίκησης τύπου Μαφίας.

Ο Giuseppe (Pino) Pelosi (1958–2017), τότε 17 ετών, συνελήφθη να οδηγεί το αυτοκίνητο του Παζολίνι και ομολόγησε τον φόνο. Καταδικάστηκε το 1976. Το 2005, απέσυρε την ομολογία του, και υποστήριξε ότι άγνωστοι είχαν σκοτώσει τον Παζολίνι και ότι αναγκάστηκε να ομολογήσει γιατί υπήρχαν απειλές κατά του ίδιου και της οικογένειάς του. Η έρευνα σχετικά με τη δολοφονία Παζολίνι άρχισε εκ νέου μετά την αναίρεση του Πελόζι.

Ο θάνατος του Παζολίνι, πάντως, ήταν για πολλούς αριστερούς της εποχής μία πολιτική δολοφονία, πιθανώς από φασίστες που ενοχλήθηκαν από το περιεχόμενο της αντιφασιστικής ταινίας «Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα». Η εκδοχή αυτή συνδέεται με το γεγονός ότι η δολοφονία έγινε με πρωτοφανή αγριότητα. Θυμίζουμε ότι το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκήσιου ντε Σαντ και διαδραματίζεται στην Δημοκρατία του Σαλό, ένα εικονικό κρατίδιο που είχαν ιδρύσει οι φασίστες του Μουσολίνι κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι φασίστες ανακοινώνουν ότι θα αναλάβουν την διαπαιδαγώγηση 9 κοριτσιών και 9 αγοριών, και αφού τους παραλαμβάνουν με την συγκατάθεση των οικογενειών τους, τους μεταμορφώνουν σε δούλους. Είναι το πλέον αμφισβητούμενο έργο του Παζολίνι με σκηνές βίας, οργίων, σεξουαλικής υποταγής, βιασμού, ψυχρών βασανιστηρίων και δολοφονίας. Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες.

Περού: Οι φόνοι διαδηλωτών και η σιωπή των δυτικών μίντια

 

 Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 16.12.22 ]

---

Ένα ακροδεξιό πραξικόπημα έγινε στο Περού, ο αριστερός εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας φυλακίστηκε, ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα ζητάει την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας, διαδηλωτές δολοφονούνται και ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους. Κανένα δυτικό μέσο ενημέρωσης δεν αναφέρει τα γεγονότα, κανένας δυτικός ηγέτης δεν καταγγέλλει την παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων των Περουβιανών, άκρα του τάφου σιωπή. Κάποτε τα δυτικά μίντια δίνουν την εντύπωση ότι πραξικοπηματίας είναι ο φυλακισμένος νόμιμος πρόεδρος Καστίγιο!

Θυμίζουμε ότι το 2017, ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα συγκλόνισε τη χώρα καθώς η δεξιά κυβέρνηση επεδίωξε να μειώσει τον αριθμό των θέσεων δασκάλων προκειμένου να προσλάβει συμβασιούχους. Η δυσαρέσκεια ενάντια στη μεταρρύθμιση της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Pedro Pablo Kuczynski επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα και κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η κυβέρνηση υποχώρησε. Η απεργία του 2017 βοήθησε να σφυρηλατηθεί η πολιτική νομιμότητα του Καστίγιο, ο οποίος στήριξε την εκστρατεία του σε μια άλλη δομή: τους rondas campesina (αγροτικοί κύκλοι), που ήταν αρχικά οργανισμοί υπεύθυνοι για την αντιστάθμιση της απουσίας του κράτους στον τομέα της ασφάλειας και της δικαιοσύνης. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης μεταξύ του στρατού και του Φωτεινού Μονοπατιού, κατά τη δεκαετία του 1990, εξασφάλισαν ακόμη και την άμυνα των χωριών από τις εισβολές του ενός ή του άλλου από τους εμπόλεμους. Σε περιόδους ειρήνης ή όταν τα προβλήματα της παραβατικότητας υποχωρούν, οι rondas αποκτούν τον ρόλο της κοινωνικής αλληλεγγύης, βοηθώντας ένα μέλος της κοινότητας που δεν έχει αρκετά για να φάει ή δεν μπορεί να λάβει τη φροντίδα που χρειάζεται. Η Ronda είναι μια δημοκρατική, συμμετοχική και αυτοδιοικούμενη οργάνωση. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται σε γενική συνέλευση παρουσία όλης της κοινότητας. Εκλέγονται αντιπρόσωποι κάθε δύο χρόνια. Υπάρχουν επίσης εκλογές για την αποστολή αντιπροσώπων στις περιφερειακές και εθνικές αντιπροσωπείες.

Αυτές οι κοινοτικές ομάδες αυτοδιαχείρισης έδωσαν μορφή σε μερικούς από τους πιο ενεργούς αγωνιστικούς κύκλους στην εκστρατεία του Καστίγιο και συνέκλιναν με πολλές οργανώσεις πολιτών που δημιουργήθηκαν για να προσπαθήσουν να επιβιώσουν από την οικονομική καταστροφή που προκλήθηκε από την πανδημία Covid-19. Έτσι, ο Καστίγιο κατάφερε να πολιτικοποιήσει τα διάχυτα συναισθήματα του συνανήκειν.

Ο Καστίγιο παρουσιάστηκε με το κόμμα «Ελεύθερο Περού», που ιδρύθηκε το 2009 από τον Vladimir Cerrón, έναν γιατρό εκπαιδευμένο στην Κούβα. Το "Free Peru" αυτοπροσδιορίζεται όχι μόνο ως μαρξιστικό-λενινιστικό, αλλά και ως mariateguist, δηλαδή με αναφορά στον Περουβιανό διανοούμενο José Carlos Mariátegui (1894-1930), που υποστήριζε τον λατινοαμερικανικό σοσιαλισμό. Το 2019 το «Ελεύθερο Περού» ένωσε κάτω από την ίδια «σημαία» τα διάφορα ρεύματα της αριστεράς ενόψει των προεδρικών εκλογών. 

Το πρόγραμμα του Καστίγιο ήταν ασαφές. Μιλούσε για κρατικοποίηση των ενεργειακών πόρων, ενίσχυση του ρόλου του κράτους, αύξηση των προϋπολογισμών της παιδείας και της υγείας, αγροτική μεταρρύθμιση και σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης. Συσπείρωσε μαζί του τους δυσαρεστημένους με το σύστημα, αλλά σαγήνευε παράλληλα και τους μη δυσαρεστημένους. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Περουβιανών Σπουδών, το 25% του εκλογικού σώματος χρησιμοποίησε τον Καστίγιο για να αντιταχθεί στην επιστροφή του αυταρχικού νεοφιλελεύθερου καθεστώτος (του Φουτζιμορισμού).

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν σταμάτησαν ποτέ να ιπονομεύουν τον Καστίγιο με ψευδείς ειδήσεις, επιστρατεύοντας συχνά την τραυματική εμπειρία του Φωτεινού Μονοπατιού. Ο Καστίγιο έχει περιγραφεί ως τρομοκράτης, κομμουνιστής ή Τσαβίστα, ότι ήθελε να κολεκτιβοποιήσει την οικονομία, να απαγορεύσει τις εισαγωγές, να καταστρέψει την οικονομία και να βυθίσει το Περού στη δυστυχία. 

Το πρώτο υπουργικό συμβούλιο απαρτιζόταν από πολλές πολιτικές τάσεις, καθώς και μέλη κοινωνικών ή συνδικαλιστικών κινημάτων. Το σημαντικό υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης περιέρχεται σε συνδικαλιστή, ενώ αρκετά μέλη αριστερών κομμάτων έχουν τη θέση τους στην εκτελεστική εξουσία. Από οικονομικής πλευράς, η επιλογή του Pedro Francke στοχεύει να καθησυχάσει τις αγορές, όπως και η διατήρηση στη θέση (που κατέχει από το 2006) του προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας του μονεταριστή οικονομολόγου Julio Velarde.

Μόλις διορίστηκε η κυβέρνηση Καστίγιο, μια βίαιη εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης στόχευσε τον Υπουργό Εξωτερικών, Héctor Béjar, ο οποίος ήταν ακαδημαϊκός, μέλος του αντάρτικου τη δεκαετία του 1960, που φυλακίστηκε και στη συνέχεια αμνηστεύθηκε το 1970 προκειμένου να συμμετάσχει στην προοδευτική κυβέρνηση του Χουάν Βελάσκο Αλβαράδο (1968-1975). Ο Béjar επικρίθηκε για δηλώσεις που έκανε πολύ πριν από τις προεδρικές εκλογές, όπου υπενθύμισε τον ρόλο του περουβιανού ναυτικού στην κρατική τρομοκρατία, περίπου σαράντα χρόνια νωρίτερα! Η αντιπολίτευση εξαπολύει μύδρους και με την υποστήριξη του ναυτικού απαιτεί δημόσια συγγνώμη. Η πίεση που ασκεί ο στρατός στη νεαρή κυβέρνηση είναι τεράστια. Ο Béjar αναγκάζεται να παραιτηθεί, μόλις δεκαεννέα μέρες μετά τον διορισμό του. Αναμφίβολα δεν του συγχωρέθηκε η απόφασή του να ανακοινώσει, αμέσως μόλις ορκίστηκε, την αποχώρηση του Περού από τον  όμιλο «Lima», που συντονίζει την πολιτική των συντηρητικών κυβερνήσεων στην περιοχή με στόχο την ανατροπή του προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Ο αριστερός ακαδημαϊκός αντικαθίσταται από μια πιο συντηρητική προσωπικότητα, τον Óscar Maúrtua, διπλωμάτη καριέρας που έχει ήδη αναλάβει τη θέση στην κεντροδεξιά κυβέρνηση του Alejandro Toledo (2001-2006). Η μετριοπάθεια που επιδεικνύεται στον οικονομικό τομέα ο Καστίγιο και η εκδίωξη του Béjar υποδηλώνουν ότι η αλλαγή στο Περού δεν θα είναι εύκολη μπροστά σε μια ελίτ αποφασισμένη να πολεμήσει με κάθε μέσο.

Ήδη το Περού πλήττεται σκληρά από μια δημοκρατική, υγειονομική, οικονομική και κοινωνική κρίση. Το έργο του Καστίγιο είναι ακόμη πιο δύσκολο καθώς το Κοινοβούλιο είναι ισχυρό στο Περού. Το Ελεύθερο Περού και οι σύμμαχοί του, το Juntos por el Perú (Μαζί για το Περού) διαθέτουν μόνο 42 από τους 130 βουλευτές. Η εκτελεστική εξουσία λοιπόν θα πρέπει να κάνει συμμαχίες με κεντρώους αιρετούς. Σε μια χώρα όπου η αποπομπή του προέδρου από τους βουλευτές είναι κοινός τόπος, τέσσερις από αυτούς πλήρωσαν το τίμημα μεταξύ 2016 και 2020, ο Καστίγιο θα είναι ο πέμπτος.

Αλλά ο λαός αυτή τη φορά βγήκε στους δρόμους. Διαδηλωτές δολοφονούνται. Η δεξιά κατεβάζει στους δρόμους το στρατό, ενώ τα δυτικά μίντια -όταν δεν σιωπούν- παρουσιάζουν ως πραξικοπηματία τον Καστίγιο!

*Πληροφορίες από Le Monde Diplomatique

Γιατί η αγάπη για το Μαρόκο;

 Κι αυτό το Μουντιάλ είναι μία ακόμα τεράστια μπίζνα που επιτελείται σε στάδια θεμελιωμένα στα πτώματα 6.500 εργατών, στη διαφθορά πολιτικών και στελεχών της FIFA και της ΕΕ. Αλλά ιδού, μέσα από τη σήψη ξεπροβάλλει η ελπίδα, μέσα από ποτάμια πετροδόλαρων και βρωμιάς αναδύεται «το ποδόσφαιρο που μας έκλεψαν», το πάθος και τα αισθήματα λαϊκών ανθρώπων, ποδοσφαιριστών που ανεβαίνουν στις κερκίδες για να αγκαλιάσουν τους γονείς τους, που χορεύουν με τις μανάδες τους στον αγωνιστικό χώρο, Μαροκινών μεταναστών που πανηγυρίζουν γιατί αυτά είναι τα δικά τους παιδιά, είναι οι ίδιοι, είναι όλοι οι μετανάστες όπου Γης.

Οι ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας του Μαρόκου είναι τα παιδιά μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, που γνώρισαν τι σημαίνει ξενότητα, τι σημαίνει ξενοφοβία και ρατσισμός. Είναι τα παιδιά που οι μανάδες τους καθάριζαν σπίτια, οι πατεράδες τους ήταν πλανόδιοι μικροπωλητές και τα ίδια δούλευαν από μικρή ηλικία πλένοντας πιάτα ή κάνοντας διάφορες άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Αυτή είναι η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Μαρόκου, της οποίας 17 από τους 23 ποδοσφαιριστές της έχουν γεννηθεί εκτός Μαρόκου (οκτώ στη Γαλλία, πέντε στην Ολλανδία, δύο στην Ισπανία, ένας στο Βέλγιο και άλλος ένας στον Καναδά). Σ' αυτή την ομάδα μιλούν γαλλικά, ολλανδικά, γερμανικά, ισπανικά και αραβικά καθώς και τη βερβερική διάλεκτο των ιθαγενών της Βόρειας Αφρικής! Πρόκειται για μία «εθνική» ομάδα-κόσμος, της οποίας οι παίκτες πατούν στα χνάρια του Socrates(Βραζιλία), του Carlos Caszely(Χιλή), του Robbie Fowler(Βρετανία), του Μαραντόνα(Αργεντινή) και άλλων ποδοσφαιριστών που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων γιατί γεννήθηκαν από απόκληρους.

Γι΄αυτό ο Χακίμ αρνείται να πληρωθεί. Δεν έχει πληρωθεί ποτέ. Η συμφωνία του είναι όλα τα χρήματα που είναι να πάρει μέσω της ομοσπονδίας να πηγαίνουν στο προσωπικό της εθνικής ομάδας και σε φτωχές οικογένειες της πατρίδας.

Μία από τις πιο δυνατές εικόνες στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν αυτή του Χακίμι ο οποίος σκαρφάλωσε στις κερκίδες για να αγκαλιάσει και να φιλήσει τη μάνα του. Ο Μπουφάλ παίρνει τη δική του μάνα και χορεύουν στο κέντρο του γηπέδου.

Μια άλλη εικόνα ήταν αυτή του προπονητή Ουαλίντ Ρεγκραγκί καθώς αγκαλιάζει τη μάνα του Φατιμά, μετανάστρια στη Γαλλία, που δεν είχε βρεθεί ποτέ ξανά σε γήπεδο. Οι γονείς των ποδοσφαιριστών ταξίδεψαν στο Κατάρ με έξοδα της ομοσπονδίας του Μαρόκου μετά από πρόταση του Ρεγκραγκί. «Δεν μπορούμε να πετύχουμε χωρίς τους γονείς μας...», είπε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, ο οποίος διαδέχθηκε τον Βαχίντ Χαλίλχοζιτς στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας μόλις πριν τρεις μήνες!
Κάποιοι συνδέουν τις ιστορίες των ποδοσφαιριστών της εθνικής ομάδας του Μαρόκου με την αυξημένη εχθρότητα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στις χώρες φιλοξενίας τους, γεγονός που αποτυπώνεται στην άνοδο της ακροδεξιάς. Πολλοί είναι αυτοί που σημειώνουν ότι επί της ουσίας οι μετανάστες, που προέρχονται από χώρες της Αφρικής δεν ενσωματώθηκαν πλήρως ή δεν έγιναν αποδεκτοί από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με αποτέλεσμα να νιώθουν πάντα ισχυρό τον δεσμό με την χώρα καταγωγής τους. Δεν είναι τυχαίο ότι Μαροκινοί μετανάστες που πανηγυρίζουν για τις νίκες της εθνικής ομάδας τους δέχονται επιθέσεις από ακροδεξιούς και ρατσιστές.

Γι’ αυτό λέω ότι στο Μουντιάλ του Κατάρ από τη μια είναι ο Χακίμι, ο Ρεγκραγκί και οι άλλοι Μαροκινοί και απέναντι ο Νεϊμάρ, ο υποστηρικτής του Μπολσονάρου και οι άλλοι ακροδεξιοί. Αυτά σε συμβολικό επίπεδο. Γιατί και οι Μαροκινοί στο «γήπεδο» που ορίζουν οι μπιζναδόροι παίζουν. Αλλά να, συμβολίζουν την ελπίδα πως δεν χάθηκαν όλα, ότι «οι από κάτω» μπορούν να νικήσουν…

Η Καϊλή είναι η κορυφή του παγόβουνου

 «Αυτοί είναι οι σοσιαλιστές» πανηγυρίζει στον ΣΚΑΪ ο Κουμουτσάκος, ξεχνώντας ότι με την ίδια κατηγορία που διώκεται η Καϊλή, κατηγορείται και ο ομοϊδεάτης του πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, στελέχη του Λαϊκού Κόμματος, μεγαλοπαράγοντες της FIFA, και πολλοί άλλοι. Η «συμμορία» είναι μεγάλη και είναι αποτέλεσμα ενός συστήματος όπου ισχύει το δόγμα ότι «Όλα πωλούνται και ξεπουλιούνται, ακόμα και ο εαυτός» (Μαρκ Τουαίν), όπου επικρατεί η αντίληψη ότι όλα γίνονται με το χρήμα και για το χρήμα. Το χρήμα, λοιπόν, σε κάνει Καϊλή. Το χρήμα σε κάνει Σαρκοζί. Το χρήμα κερδίζει τις επιλογές (Μουντιάλ), το χρήμα κερδίζει και τις εκλογές. 

Σύμφωνα με την ομοσπονδιακή εισαγγελία του Βελγίου, οι ερευνητές υποπτεύονται ότι «μια χώρα του Κόλπου επηρεάζει τις οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πληρώνοντας σημαντικά χρηματικά ποσά ή προσφέροντας σημαντικά δώρα σε τρίτους με πολιτική θέση ή/και στρατηγική σημασία στο ευρωπαϊκό Βουλή». Όμως το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Η πολιτική αντιπροσώπευση εξαντλείται σήμερα στην εκπροσώπηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, λέει ο Νόαμ Τσόμσκι. Τις εκλογές τις κερδίζουν εκείνοι που καταφέρνουν να εξαγοράσουν τα «πακέτα ψήφων» των «από κάτω», σημειώνει ο Λέστερ Θόροου. Το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων», σημειώνει και ο πολύς Πωλ Κρούγκμαν. Και ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά (εξαγορά των πολιτικών). Γι’ αυτό κάποιοι αναζητούν τα αντίπαλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα πίσω από την σύλληψη της Καϊλή και των άλλων.

Η γαλλική εφημερίδα Le Monde γράφει ότι στο Μουντιάλ του Κατάρ έχουμε «τα επεισόδια μιας ατέλειωτης σύγκρουσης, που συνδυάζει λόμπι, κατασκοπεία, δολιοφθορά και διαφθορά. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αυτής της υπερπαραγωγής, του οποίου ο προϋπολογισμός ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, υπάρχει μια αρμάδα διπλωματών και συμβούλων του Κατάρ, που είναι αποφασισμένοι πάση θυσία να πετύχουν το Μουντιάλ «του» και εκείνοι των αντιπάλων του από τον Κόλπο, που κάνουν τα πάντα για να το αποτρέψουν.». Ποιοι είναι οι αντίπαλοι του Κατάρ στον Κόλπο; Το μυαλό όλων πηγαίνει αμέσως στην Σαουδική Αραβία, ο ηγεμόνας της οποίας επέλεξε, όχι τυχαία, να συναντηθεί αυτές τις μέρες, που γίνεται το Μουντιάλ, με τον ηγέτη της Κίνας. Είναι ο ίδιος που έχει  προκαλέσει την οργή του Τζο Μπάιντεν καθώς συντάχθηκε με τη Ρωσία, μειώνοντας την παραγωγή πετρελαίου, μια κίνηση που ενίσχυσε τον Βλαντιμίρ Πούτιν.  

Μην λησμονούμε επίσης ότι το Κατάρ κέρδισε με δεκατέσσερις ψήφους έναντι οκτώ τον κύριο ανταγωνιστή του για τη διοργάνωση του Μουντιάλ, που ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται για "A coup de brilliance", έλεγαν τότε οι υποστηρικτές του εμιράτου. «Περιμένετε», απαντούσαν οι αντίπαλοι, καθώς οι φήμες για δωροδοκίες φούντωναν.

Να το επαναλάβουμε, λοιπόν, η Καϊλή είναι η «κορυφή του παγόβουνου» της ατέλειωτης σύγκρουσης, που συνδυάζει λόμπι, κατασκοπεία, δολιοφθορά και διαφθορά στο πλαίσιο των γεωπολιτικών συμφερόντων του σύγχρονου (κατασκοπευτικού) καπιταλισμού.

Ας δούμε τα γεγονότα:

Τον Ιούλιο του 2022 η #Καϊλή αποθεώνει το «αγορασμένο και ματωμένο Μουντιάλ» του Κατάρ με τους 6.500 νεκρούς εργάτες. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου συλλαμβάνεται για διαφθορά και σύσταση συμμορίας. Τον Δεκέμβριο του 2010 ο Νικολά Σαρκοζί υμνεί τη «μείζονα στρατηγική και πολιτική επιλογή» να γίνει το Μουντιάλ σε «μια μουσουλμανική χώρα». Το ίδιο έκανε και στις 11 Δεκεμβρίου 2012, στο Doha Goals. Μια δεκαετία μετά, η γαλλική Δικαιοσύνη ερευνά το ρόλο του Νικολά Σαρκοζί, που κατηγορείται για «ενεργητική και παθητική διαφθορά», «ξέπλυμα μαύρου χρήματος» και χρηματισμό σχετικά με την επιλογή του Κατάρ να διοργανώσει το Μουντιάλ. Είναι περιττό να αναφερθούμε στο σκάνδαλο των δωροδοκιών των παραγόντων της FIFA. Η χώρα αυτή εξαγοράζει ό,τι κινείται (ιδιοκτήτης μεταξύ άλλων και της Παρί Σεν Ζερμέν των Μέσι, Νεϊμάρ, Εμπαπέ), γράφει η Le Monde.

Και δεν είναι μόνο η Καϊλή που χαρακτήρισε «μπούλινγκ» εναντίον του Κατάρ τις κατηγορίες για τον φρικτό θάνατο 6.500 εργατών στα εργοτάξια των σταδίων. Ο Μ. Πλατινί είχε κατηγορήσει ομοίως τους Βραζιλιάνους ότι περίμεναν το μουντιάλ για να διαδηλώσουν κατά της διοργάνωσης και για το θάνατο εργατών στα υπό ανέγερση στάδια! Το ίδιο και χειρότερα ο Edson Arantes do Nascimento, ο περίφημος Πελέ, ο πρέσβης του Μουντιάλ και της… Coca-cola, θεώρησε ότι είναι «νορμάλ» ο θάνατος ενός εργάτη στο υπό ανέγερση στάδιο του Σάο Πάολο (24/3/2014)!

Το «βρώμικο χρήμα» ξεπλένει τα πάντα!

Στο κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό πρότυπο, το χρήμα από μέσο έγινε σκοπός. Στον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο, ακόμα και στον κλασσικό αθλητισμό, παντού ο σκοπός είναι πλέον η νίκη-χρήμα. Το γυμνασμένο σώμα και δη το ντοπαρισμένο έγινε το «μέσο»! Το κέρδος, συνεπώς, ταυτίζεται πλέον με την αέναη και χωρίς όρια συσσώρευση. Κι όμως κάποτε ο καπιταλισμός είχε «ηθική», δηλαδή όρια. Τι συνέβη και αποσυνδέθηκε πλήρως η οικονομία από την «ηθική» παράδοσή της;

Σύμφωνα με τον Αμάρτυα Σεν και τον Σκοτ Μηκλ, η ηθική παράδοση της οικονομικής σκέψης ξεκινάει από τον Αριστοτέλη («Ηθικά Νικομάχεια») που συσχέτιζε το αντικείμενο των οικονομικών (τον πλούτο) με τους ανθρώπινους σκοπούς. Με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, όμως, η «ηθική» αυτή παράδοση απωθήθηκε υπέρ της «μηχανικής» παράδοσης που δεν αφορά τελικούς σκοπούς και ερωτήματα, όπως για το «πως μπορεί να αναπτυχθεί ο αγαθός άνθρωπος», αλλά ενδιαφέρεται μόνο για τα ζητήματα διαχείρισης. Τώρα, οι εργαζόμενοι είναι οι αναλώσιμοι της ιστορίας, μιας ιστορίας που είναι το ατέλειωτο χρονικό των θριάμβων των «πάνω». Τώρα όλα είναι χρήμα και θάνατος. Ο θάνατος χιλιάδων εργαζόμενων στα στάδια του Κατάρ, στα ορυχεία της Αφρικής, στις φάμπρικες παιδικής δουλείας της Ασίας, παντού…

Τα ακριβά ρούχα της αριστεράς

 Έχουν δίκιο οι δεξιοί που κορυβαντιούν για το «μπέρμπερι» και το Gant του Τσίπρα, για το… ρόλεξ του Κουτσούμπα και τα ρούχα της Μποφίλιου!

Είναι δυνατόν το «απλυταριό» της αριστεράς να οικειοποιείται τα αντικείμενα-σημεία-σημαίες της δεξιάς; Μπορεί ο μεγάλος αναρχικός Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι να φοράει παπιγιόν και οι «petroleuses» της Κομμούνας του Παρισιού γούνες; Οι κυρίες των "Βερσαλλιών", του Μεγάρου Μαξίμου και ο Feydeau θα εξανίστανται και θα ανατριχιάζουν εσαεί.

Στη μυθολογία της καταναλωτικής κοινωνίας η αγορά ενός ρούχου, ενός ρολογιού ή ενός αυτοκινήτου χρησιμεύει μεν σε κάτι αλλά λειτουργεί και ως κάτι άλλο, συνιστά στοιχείο κύρους, δηλαδή καλύπτει και κάτι άλλο πέρα από τη συγκεκριμένη ανάγκη. Μέσα από την διαδικασία αυτή εικονοποιείται και προσομοιώνεται η μεγιστοποίηση της ύπαρξης και η διαμόρφωση των κοινωνικών ομάδων. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για μία «ψευτο-άρση», για μία ψευδαίσθηση της διαφοράς, που όμως έχει πραγματικές κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες καθώς διαμορφώνει σύνολα («φυλές», target group) που αλληλοαναγνωρίζονται και αλληλοαποκλείονται μέσα από τα σημεία και τα σύμβολα: από εδώ οι «καλοντυμένοι» δεξιοί και από εκεί οι «λέτσοι και άπλυτοι» αριστεροί.  

Αίφνης, οι πρώην… άπλυτοι ανατρέπουν τα στερεότυπα και καταστρέφουν το σκηνικό. Φορούν ακριβά «ρούχα», φωτογραφίζονται στο Λονδίνο και δημιουργούν σύγχυση στην ταυτότητα και την «αλληλοαναγνώριση» των κοινωνικών και πολιτικών ομάδων, διεισδύοντας σ’ αυτές. Κι επειδή οι συντηρητικοί ξέρουν πολύ καλά ότι στην καταναλωτική κοινωνία «μιλάμε» αγοράζοντας αντικείμενα/σημεία, επιδιώκουν να περιχαρακώσουν την «παράταξή» τους από τον εισοδισμό των αντιπάλων, από την «μόλυνση» με τους άλλους, με εκείνους/ες που θέλουν να ανατρέψουν το νόμο της ανταλλακτικής αξίας, να εκτρέψουν τα αντικείμενα από την σημερινή τους εμπορευματική ταυτότητα και να αναπροσανατολίσουν τον άνθρωπο από μία ύπαρξη "ανταγωνιστικού λύκου", σε μία ύπαρξη ουσιαστικής αγάπης και ανθρωπιάς. Να ανατρέψουν με άλλα λόγια τα ιερά και τα όσια της καθεστηκυίας τάξης. Γι’ αυτό ο ορυμαγδός…

*Όχι, τα τρολ του Μαξίμου δεν γνωρίζουν από ποίηση για να ξέρουν αυτό που φέρεται να είπε ο Νίκος Εγγονόπουλος: «Είμαι φτωχός γι’ αυτό ψωνίζω ακριβά»!

«Ικμπάλ, ένα παιδί ενάντια στην παιδική εργασία»

 Στα 5 χρόνια του ήταν σκλάβος, στα 11 επαναστάτης, στα 12 χρόνια του τον δολοφόνησαν τ’ αφεντικά! Αυτή είναι η ιστορία του Ικμπάλ Μασίχ, του δωδεκάχρονου αγοριού από το Πακιστάν που έγινε το σύμβολο του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης της παιδικής εργασίας.

Ο Ικμπάλ από την ηλικία των 5 ετών και για 6 χρόνια δούλευε σαν σκλάβος -14 ώρες την ημέρα- στη γραμμή παραγωγής χαλιών στο Πακιστάν. Τα αφεντικά τον έδεναν με αλυσίδες για να μην το σκάσει και του έδιναν ελάχιστη τροφή, ενώ πολλές φορές τον κλείδωναν σε ένα σκοτεινό υπόγειο για τιμωρία. Το 1992, ψηφίστηκε νόμος στο Πακιστάν που καθιστούσε παράνομη την παιδική εργασία. Παρ’ όλα αυτά, τα αφεντικά συνέχιζαν να χρησιμοποιούν χιλιάδες παιδιά ως εργάτες-σκλάβους.

Ο Ικμπάλ μια μέρα το έσκασε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε τον εργοδότη του στην αστυνομία. Το αφεντικό όμως δωροδόκησε τους αστυνομικούς και το παιδί επέστρεψε στην κόλασή του. Μερικούς μήνες αργότερα, το έσκασε ξανά. Αυτή τη φορά πήγε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας, που τον βοήθησε να κερδίσει την ελευθερία του. Πήγε στο σχολείο και παράλληλα άρχισε να κάνει ομιλίες για τα παιδιά-σκλάβους. Χάρη στους αγώνες του υπολογίζεται ότι 3.000 παιδιά απελευθερώθηκαν από τη σκλαβιά. Αυτό δεν άρεσε τα αφεντικά της βιομηχανίας χαλιών, η οποία είχε υποστεί ισχυρό πλήγμα μετά τις αποκαλύψεις του για την παιδική δουλεία. Έτσι, στις 16 Απριλίου 1995, ο δωδεκάχρονος Μασίχ, ενώ έκανε ποδήλατο μαζί με τους φίλους του, δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι. Οι δολοφόνοι του δεν συνελήφθησαν ποτέ, αλλά εικάζεται ότι το συμβόλαιο θανάτου του προέρχονταν από τη «μαφία των χαλιών».

Η ιστορία του Ικμπάλ Μασίχ έχει αποτυπωθεί στο βιβλίο «Ικμπάλ, ένα παιδί ενάντια στην παιδική εργασία» που έχει γράψει ο συγγραφέας Φραντσέσκο Ντ’ Αντάμο.

*Θυμίζουμε ότι σε 100.000 περίπου ανέρχονται οι ανήλικοι που απασχολούνται ως πάμφθηνη εργατική δύναμη κυρίως στον Τουρισμό και στην Εστίαση στην Ελλάδα. Φέτος είχαμε αύξηση της παιδικής εργασίας κατά 94%! Σε βιοτεχνία ρούχων στο κέντρο της Αθήνας, στον Σταθμό Λαρίσης, δεκάδες παιδιά με καταγωγή από τη Νοτιοανατολική Ασία εντοπίστηκαν να εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες.

Ποδόσφαιρο εμπόρευμα

 Συγκρούσεις μεταξύ Μαροκινών μεταναστών και Βέλγων μετά την ήττα των δεύτερων από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου των πρώτων στο Μουντιάλ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν πανηγυρίζει φωνάζοντας “U-S-A U-S-A” μετά τη νίκη της εθνικής ομάδας της χώρας του επί της αντίστοιχης του Ιράν στην ίδια διοργάνωση. Γιατί άραγε ένα παιγνίδι προκαλεί τέτοια συναισθήματα και δημιουργεί τόσο έντονες εντάσεις;

Γιατί «Οι αθλητές αγωνίζονται παίζοντας, ενώ οι θεατές αγωνίζονται στα σοβαρά» έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Και για ποιο λόγο οι θεατές παίρνουμε στα σοβαρά τη θέαση ενός παιγνιδιού; Γιατί το θέαμα μας διεγείρει. Ο Ελίας Κανέτι συγκλονιζόταν από την ιαχή «γκοοοολ» στο στάδιο Πράτερ της Βιέννης. Γιατί η ομάδα γίνεται ο ταυτοτικός συλλογικός μας καθρέφτης, ο προνομιακός χώρος επιβεβαίωσης της συλλογικής μας ταυτότητας, του «Εμείς», των εθνικών νομιμοποιήσεων και διεκδικήσεων, των τοπικών και εθνικών ανταγωνισμών. Ο συλλογικός μας ναρκισσισμός διαμορφώνεται εδώ. Εδώ καλλιεργείται η «συλλογική αγάπη», αλλά και το «μίσος για τους άλλους, τους εκτός ομάδας», τους αντιπ-άλλους. Εδώ ενυπάρχει η λεκτική αντιπαράθεση και η αθώα καζούρα καθώς και ο «χουλιγκανισμός», εδώ συνυπάρχει η υγιής συλλογικότητα με την σάπια συλλογικότητα, η αθώα συλλογικότητα της αλάνας και η βάρβαρη συλλογικότητα στα αιματοβαμμένα γήπεδα της FIFA στο Κατάρ. Γιατί οι συλλογικότητες σαπίζουν όταν σ’ αυτές εισέρχεται το χρήμα, έλεγε η Σιμόν Βέηλ. Και το ποδόσφαιρο έγινε πλέον μια τεράστια μπίζνα που ο τελικός σκοπός του δεν είναι πια η χαρά του παιγνιδιού αλλά το κέρδος (η χαρά από σκοπός έγινε μέσο και το κέρδος σκοπός).

Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μας μιλούν για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν, λοιπόν, για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Τώρα μεγάλοι ποδοσφαιριστές τάσσονται στο πλευρό του ακροδεξιού Μπολσονάρου!

Σήμερα, το ποδόσφαιρο, αν και εξακολουθεί να είναι η χαρά των φτωχών, έγινε η δυστυχία πολλών ανθρώπων και μάλιστα μικρών παιδιών στην Ασία εκεί όπου κατασκευάζονται για ένα κομμάτι ψωμί οι μπάλες και άλλα αθλητικά προϊόντα καθώς και τα γήπεδα. Οι λαοί των χωρών, που διοργανώνουν τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, πληρώνουν ακριβά τη ζημιά (κατασκευή σταδίων, διαφθορά) με αύξηση φόρων, αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, περικοπές στην υγεία και την Παιδεία, με αλλαγές στις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις  κ.ά.. Γι’ αυτή την αδικία είχαν βγει στους δρόμους οι Βραζιλιάνοι, οι Γάλλοι και άλλοι. Και ασφαλώς δεν φταίει το ποδόσφαιρο ή ο αθλητισμός γι’ αυτό, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούνται από το πλανητικό κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και με τα φάρμακα, ή το νερό τα οποία από δημόσια αγαθά, από αξίες χρήσης έγιναν εμπορεύματα με ανταλλακτική αξία. Το ίδιο θα συμβεί σε λίγο και με τον αέρα που αναπνέουμε… Είναι ο καπιταλισμός που εμπορευματοποιεί τα πάντα και μολύνει με σήψη κάθε αθώα χαρά…

Η δίκη του ελληνικού (παρα)κράτους «θάβεται» στη σιωπή

 Ο πρόεδρος του δικαστηρίου που δικάζει την  ελληνική μαφία, παραιτήθηκε για λόγους «ευθιξίας». Τον εξανάγκασαν σε παραίτηση. Η δίκη που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνιο και στο εδώλιο βρίσκονται μαφιόζοι, αξιωματικοί της ΕΛΑΣ, δικηγόροι, λεσχιάρχες, επιχειρηματίες κ.ά., έχει «θαφτεί» στη σιωπή. Τα λαλίστατα για άλλες υποθέσεις (Πισπιρίγκου, Μίχος, Κιβωτός του κόσμου) Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν βρήκαν ούτε ένα δευτερόλεπτο για την αναφορά της είδησης. Η δίκη «θάβεται», ο πρόεδρος παραιτήθηκε, κωλυσιεργίες και στοιχεία (απομαγνητοφωνήσεις…) που δεν παραδίδονται στο δικαστήριο, απουσίες μαρτύρων, μαρτυρίες αστυνομικών υπαλλήλων του τύπου "εμείς απλά διαβιβάσαμε", καταδεικνύουν που οδεύει η υπόθεση!

Στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας που υπηρετούσαν σε εξαιρετικά κομβικές υπηρεσίες όπως η Αντιτρομοκρατική, η Ασφάλεια Αττικής, η Οικονομική Αστυνομία, η Διεύθυνση Αλλοδαπών, αλλά και σε Υποδιευθύνσεις και Τμήματα Ασφαλείας περιοχών που συγκέντρωναν μεγάλο αριθμό παράνομων καζίνο, οίκων ανοχής αλλά και μεγάλων κέντρων διασκέδασης, κάλυπταν τα μέλη του μαφιόζικου κυκλώματος έτσι ώστε να μην ελέγχονται ποτέ, ή να ειδοποιούνται για επικείμενους ελέγχους, όπως αναφέρεται στο πόρισμα της Δικαστικής Έρευνας.

Μόνο σε μία διετία καταγράφηκαν από την ΕΥΠ 350 οίκοι ανοχής, 250 «στούντιο» με ανάλογες υπηρεσίες και 300 παράνομα καζίνο, μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, οι ιδιοκτήτες των οποίων πλήρωναν από 300 μέχρι και 7.000 ευρώ το μήνα προκειμένου να έχουν την αστυνομική κάλυψη.
Σε ότι αφορά στην λειτουργία του κυκλώματος, στα έγγραφα της δικογραφίας αναφέρεται ότι μέλη του πλησίαζαν τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων και των επιχειρήσεων, τους πρόσφεραν την προστασία έναντι συγκεκριμένων αμοιβών, και στις περιπτώσεις που κάποιοι από αυτούς δεν δέχονταν, ενεργοποιούνταν οι επίορκοι αστυνομικοί που προχωρούσαν άμεσα σε ελέγχους και συλλήψεις.
Την συγκέντρωση των χρημάτων αυτών αναλάμβαναν συνεργάτες του μαφιόζου Δημήτρη Μάλαμα ο οποίος στην συνέχεια μοίραζε τα ποσά σε στελέχη των κρατικών υπηρεσιών που «κάλυπταν» τους πελάτες του κυκλώματος, αναφέρει το ίδιο έγγραφο.

Είναι γνωστό πως τη σχέση του κράτους και του παρα-κράτους, των επίσημων θεσμών με το έγκλημα την γνωρίζουν καλά οι αστυνομικοί συντάκτες. Αν μιλήσουμε, «Θα μας βρουν στο χαντάκι» είχε πει κάποτε γνωστός δημοσιογράφος. Στο «χαντάκι», τελικά, βρέθηκε ο Γιώργος Καραϊβάζ, που τόλμησε να πει: «…πως λειτουργεί το σύστημα. Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών ρομαντικών οδοιπόρων -κατά παράφραση του Ρουσσώ- που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα. Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.».

 «Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. εκτιμούν ότι πολλοί ποινικοί έχουν επαφή με αστυνομικούς, κρατικούς παράγοντες αλλά και πολιτικούς», γράφει ο αστυνομικός συντάκτης Βασίλης Λαμπρόπουλος στην ιστοσελίδα in.gr*.

Διεφθαρμένα στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας ‘ξέπλυναν’ με πλαστά έγγραφα(ταυτότητες) κακοποιούς από την Αλβανία με τζίρο που ξεπερνά τα 5.000.000 ευρώ. Στο κύκλωμα εμπλέκονται 9 αστυνομικοί από κεντρικά Αστυνομικά Τμήματα(Ασπρόπυργος, Ομόνοια, Καλλιθέα, Γλυφάδα, Βοιωτία…), υπάλληλοι ληξιαρχείων, πολιτική υπάλληλος του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη…(Στην δικογραφία περιλαμβάνονται 25 ακόμη αστυνομικοί που κατηγορούνται για συμμετοχή στο κύκλωμα)**.

Τα ίδια συνάγει κανείς αν διαβάσει το βιβλίο του Βασίλη Παλαιοκώστα «Μια φυσιολογική ζωή»(εκδόσεις των συναδέλφων). Ο Παλαιοκώστας μιλάει με ονόματα και διευθύνσεις. Καταγράφει τη διαφθορά ολόκληρου του συστήματος: αστυνομία-δικαιοσύνη(δικαστές και δικηγόροι)-φυλακές-πολιτικοί.

Θυμίζουμε ότι στο αστυνομικό τμήμα Ασπροπύργου είχαν γίνει πολλοί βασανισμοί μεταναστών. Το ίδιο και στην Ομόνοια (εδώ και βιασμοί). Θυμίζουμε ότι ένας αστυνομικός της ΔΙΑΣ τραυματίστηκε όταν όπως υποστήριξε ο ίδιος «περνούσε τυχαία» έξω από εταιρεία πετρελαιοειδών στην περιοχή της Βάρης όπου σημειώθηκε έκρηξη. Αστυνομικοί δουλεύουν ως φύλακες και σωματοφύλακες ιδιωτών αλλά και ως «μπράβοι» στο χώρο της νύχτας. Δύο αστυνομικοί βρίσκονταν «τυχαία» στον τόπο της δολοφονίας πασίγνωστου ανθρώπου της νύχτας στο Χαϊδάρι. Αστυνομικός εμπλέκεται σε δολοφονίες στη Ζάκυνθο. Θυμίζουμε, επίσης, ότι αστυνομικός συμμετείχε σε κύκλωμα trafficking και κρατούσε φυλακισμένη στην Ηλιούπολη 18χρονη, την οποία κακοποιούσε, βίαζε και εξέδιδε. Θυμίζουμε ακόμη την πανάκριβη "μερσεντέ" του αστυνομικού διευθυντή της Ρόδου...

Συμπέρασμα: η ταύτιση κράτους και παρακράτους γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, έτσι που το κράτος να ελέγχεται, τελικά, εξ ολοκλήρου από τις μαφίες.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση (συνεργασίας κράτους και παρακράτους) κινείται και η σύμπραξη ΕΥΠ με ιδιωτικές εταιρείες παρακολουθήσεων. Διαβάζουμε στο in.gr:

«…το Predator, «αξιοποιήθηκε» με όρους ΣΔΙΤ, δηλαδή σε μια συνεργασία τμήματα μέσα στην ΕΥΠ, αλλά όχι με τρόπο που να «χρεώνεται» άμεσα στην ΕΥΠ. Αυτό σήμαινε επίσης για όποιον μπορεί να καταλάβει ότι αυτός ο μηχανισμός δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο από πολιτικά παράκεντρα, αλλά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Άλλωστε, υπήρχαν και κόστη που έπρεπε να καλυφθούν.». Εδώ μιλάμε για την «υψηλή μάφια».

Και το ερώτημα εξακολουθεί: Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

 

*https://www.in.gr/2022/04/28/greece/o-agnostos-emfylios-polemos-diarkeias-stin-elliniki-mafia-kai-ta-60-thymata-tis/

**artinews.gr

«Η ελευθερία της αλεπούς στο κοτέτσι».

 «Εγώ είμαι φιλελεύθερος», είπε ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης σε τηλεοπτική εκπομπή, δικαιολογώντας την ελευθερία έκφρασης στην περίπτωση της «τραπ» μουσικής κι ας βρίθει αυτή σεξιστικών, ρατσιστικών και φασιστικού τύπου σχολίων, που αν δεν προτρέπουν, πάντως νομιμοποιούν την έμφυλη βία. Αυτό το θεωρεί ελευθερία ο Κυρ. Μητσοτάκης. Το ίδιο ισχύει και με την άποψή του για την ελευθερία του ελληνικού Τύπου. Θεωρεί «σκατά» τις κριτικές των Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα για την ανελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα. Γιατί πιστεύει ότι υπάρχει απόλυτη ελευθερία «να λέει ο καθένας ό,τι θέλει», συγχέοντας έτσι την ελευθερία της έκφρασης με την πληροφόρηση, δηλαδή με την ισότιμη διάδοση της άλλης άποψης, της αντίθετης με αυτή της κυβερνώσας παράταξης. Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα. Η διαφορετική άποψη εκφέρεται μεν, αλλά θάβεται. Τα «πετσωμένα» μίντια, αυτά που διαδίδουν τις κυβερνητικές θέσεις «πνίγουν» την διάδοση της άλλης άποψης. Ναι, υπάρχουν και έντυπα που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, αλλά η δύναμη διάδοσης της πληροφορίας εκ μέρους τους είναι ισχνότατη. Στον τηλεοπτικό χώρο η κατάσταση είναι ακόμα πιο ζοφερή. Όσο για τον χώρο των κοινωνικών δικτύων, αυτός είναι ο μόνος χώρος που δεν ελέγχεται απόλυτα από την κυβέρνηση, γι' αυτό έχει στρέψει εκεί το ενδιαφέρον της.

Ναι, λοιπόν, υπάρχει ελευθερία, όμως όταν έχουμε ελευθερία αλλά άνισες δυνάμεις, τότε επικρατεί ο ισχυρότερος. Αυτό έχει γενική ισχύ στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και περιγράφεται με την φράση «ελεύθερος ανταγωνισμός», ο οποίος στην πραγματικότητα όμως είναι «η ελευθερία της αλεπούς στο κοτέτσι».

Η πλήρης απόσυρση της κυβέρνησης από την εμπλοκή του Δημοσίου στην οικονομία, συμπεριλαμβανομένων των τομέων της ΥΓΕΙΑΣ, της εκπαίδευσης, της έρευνας επιδιώκει να "απελευθερώσει" εντελώς το πεδίο ώστε ολόκληρες περιοχές του κοινωνικού κράτους να γίνουν εκμεταλλεύσιμες από τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες(κλινικάρχες, σχολάρχες...). Έτσι, στο όνομα της δήθεν «δημοκρατικής αξίας» που ονομάζεται «ελευθερία» και πολιτικά "φιλελευθερισμός" (ενώ είναι καραμπινάτος νεοφιλελευθερισμός) απαλείφεται κάθε προστασία των εργαζομένων αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έτσι ώστε να γίνει εύκολο το έργο της «αλεπούς στο κοτέτσι». Η απορρύθμιση είναι ο σκοπός τους. Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών ομοίως. Αυτό συμβαίνει και σήμερα με το νομοσχέδιο για την ΥΓΕΙΑ και σε λίγο με το ΝΕΡΟ.

Όσο για τις υποκλοπές, οι μεγάλες εταιρείες και οι πολυεθνικές υιοθετούν σταδιακά όλα τα χαρακτηριστικά της εξουσίας των κρατών. Δίκτυα επικοινωνιών, δορυφορικές υπηρεσίες πληροφοριών, φακέλωμα προσώπων(κατασκοπευτικός καπιταλισμός), δικαστικοί θεσμοί, σύμφωνα με τους οποίους μία πολυεθνική μπορεί να σύρει ένα κράτος σ’ ένα ιδιωτικό διεθνές δικαστήριο. Το επόμενο βήμα γι’ αυτές τις πολυεθνικές οργανώσεις είναι να δημιουργήσουν στρατιωτική και αστυνομική εξουσία που να ταιριάζει με τη νέα τους δύναμη. Συνεπώς, η διαπλοκή ή αλλιώς η σύμπραξη κράτους και μεγα-εταιρειών (ΣΜΙΤ) κινείται σε αυτή την κατεύθυνση...

Η έμφυλη βία και η βία κατά των subaltern

 Που οφείλεται η έξαρση της έμφυλης βίας;

Η έμφυλη βία παροξύνεται στο βαθμό που οι άντρες αδυνατούν να αντιληφθούν τις συντελλούμενες αλλαγές, γράφει η γνωστή Γαλλίδα ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen. Οι άντρες που πριν θεωρούσαν κανονικότητα να έχουν την κοινωνική, φυσική και οικονομική υπεροχή, τώρα έχουν απωλέσει τις βεβαιότητές τους, πολύ περισσότερο όταν στον σημερινό κόσμο δεν είναι βέβαιοι για τη διατήρηση της εργασίας τους. Οι παλιές αναφορές έχουν χαθεί. Η πατριαρχική εξουσία –και οι αποφάσεις που αφορούν στα παιδιά- έγινε οικογενειακή. Οι άντρες με εύθραυστη ταυτότητα αισθάνονται τώρα ανασφαλείς, φοβούμενοι ότι χάνουν την «αρσενικότητά» τους στο πλαίσιο των πιο ισότιμων σχέσεων. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται από αυτούς ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, και επίσης ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης.

Από την πλευρά της, η Ινδή φιλόσοφος και καθηγήτρια συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Γκαγιάτρι Τσακραβόρτι Σπίβακ προσεγγίζει το πρόβλημα της έμφυλης βίας και το γυναικείο ζήτημα ως θέμα των ανθρώπων και των ομάδων, όπως οι μετανάστες, η εργατική τάξη, και γενικά το μετααποικιακό υποκείμενο, των υποδεέστερων, των «από κάτω», όλων όσοι περιθωριοποιούνται από τον κυρίαρχο δυτικό πολιτισμό.

Στο κείμενό της  «Can the subaltern speak?» η κεντρική ιδέα είναι η έλλειψη ορατότητας της γυναικείας αντίστασης. Λέει χαρακτηριστικά ότι οι πράξεις της γυναικείας αντίστασης πέφτουν συχνά στο κενό, καθώς δεν υπάρχει μια δομή για να τις υποδεχτεί και να τις αναγνωρίσει. Και αυτό θα συμβαίνει όσο «η αρρώστια της κοινωνικής τύφλωσης σχετικά με την έμφυλη ιεραρχία δεν θα θεραπεύεται», σημειώνει.

Η Σπίβακ αναλύει κριτικά τη γενεαλογία του έθνους-κράτους, και των πολιτικών και οικονομικών αιτίων της αποσάθρωσής του, προσεγγίζοντάς την από φεμινιστική, μετααποικιακή και αντικαπιταλιστική σκοπιά.

Σύμφωνα με την Σπίβακ, οι επιπτώσεις της αποικιοκρατίας δεν εξέλιπαν με την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας για πολλές πρώην αποικίες στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, καθώς οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές που εγκαθιδρύθηκαν με την αποικιοκρατία εξακολούθησαν να διαπερνούν την πολιτισμική, πολιτική και οικονομική ζωή των μετααποικιακών εθνών-κρατών. Η αναπαραγωγή των κοινωνικών και πολιτικών ανισοτήτων που ήταν κυρίαρχες κατά την αποικιοκρατία, συνεχίστηκαν και μετά. Επιπλέον, η ανάδυση των ΗΠΑ ως παγκόσμιας οικονομικής υπερδύναμης στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα επανασχεδίασε τους αποικιακούς χάρτες εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου, διατηρώντας την υποδεέστερη θέση των γυναικών του «Τρίτου Κόσμου».

Όπως ο Σαΐντ και ο Ντεριντά, η Σπίβακ εξετάζει ένα σώμα κειμένων, το οποίο εκτείνεται από τα βρετανικά αποικιακά αρχεία ως τις εξωτερικές πολιτικές των ΗΠΑ, τις εκθέσεις της ηλεκτρονικής χρηματιστηριακής αγοράς και τις εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας για το χρέος του «Τρίτου Κόσμου», και σε αυτό το πλαίσιο, επιχειρεί να αμφισβητήσει μερικές από τις κυρίαρχες ιδέες σχετικά με τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Απέναντι στην κυρίαρχη ιδέα πως η ταχύτητα και ευελιξία της τεχνολογίας επιτρέπουν την αποτελεσματική διακρατική κυκλοφορία ανθρώπων, χρήματος και πληροφοριών, αντιτείνει ότι αυτές οι διαδικασίες ρυθμίζονται επικερδώς από τα πλούσια βιομηχανικά έθνη-κράτη του «Πρώτου Κόσμου», ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε καθεστώς φτώχειας και καταπίεσης.

Για παράδειγμα, το κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας διατήρησε τελικά την υπάρχουσα ταξική δομή στην Ινδία, προσδίδοντας πολιτική και οικονομική εξουσία σε μια μικρή ομάδα της μορφωμένης μεσαίας τάξης, αποκλείοντας, εν μέρει ή πλήρως, το μεγαλύτερο και εξαθλιωμένο μέρος του αγροτικού πληθυσμού από τα οφέλη της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η Σπίβακ ταυτίζεται με τη σκέψη της Χάνας Άρεντ, όπως παρουσιάζεται στο δοκίμιο «Η παρακμή του έθνους-κράτους και το τέλος των δικαιωμάτων του ανθρώπου», όπου η φιλόσοφος στοχάζεται πάνω στη συνθήκη που παράγει ανιθαγενείς (stateless) ανθρώπους που μετατρέπονται σε ανθρώπινα όντα εν γένει, σε «απορρίμματα της γης», χωρίς δικαιώματα, χωρίς πολιτικές ιδιότητες, χωρίς γνώμη, χωρίς δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού και έκφρασης εντός ενός κοινού κόσμου, χωρίς δικαίωμα στη διαμονή, την εργασία, την ισότητα και την ελευθερία δράσης (όπως στον homo sacer του Αγκάμπεν). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο αγώνας κατά της έμφυλης βίας και την ισότητα των γυναικών συναντά τους αγώνες των άλλων «υποδεέστερων», την αντίσταση στη βία εναντίον των άλλων «από κάτω», των προσφύγων, των μεταναστών, των επισφαλώς εργαζομένων(πρεκαριάτο), των ανέργων, των ΛΟΑΤΚΙ…