Ο «Χαζός», ο «Κλόουν» και ο Δρόμος

 «Χαζός», «Κλόουν», «Σκάσε!», «Είσαι ο χειρότερος πρόεδρος που έχει γνωρίσει η Αμερική». Αυτές είναι μερικές από τις εκφράσεις-προσβολές που αντάλλαξαν ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζο Μπάιντεν την Τρίτη το βράδυ, κατά τη διάρκεια της πρώτης τους τηλεοπτικής αντιπαράθεσης ενόψει των προεδρικών εκλογών της 3ης Νοεμβρίου στις ΗΠΑ.

Ο Πρόεδρος Τραμπ μιλούσε απευθείας στον αντίπαλό του, προσπαθώντας να τον αποσταθεροποιήσει, ενώ ο Μπάιντεν μιλούσε απευθείας στην κάμερα προσπαθώντας να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους, γράφουν οι New York Times. Οι τοποθετήσεις των υποψηφίων για το σύστημα υγείας, την οικονομία και τον κορονοϊό κατέληγαν σε εκφράσεις του τύπου: "είσαι βλάκας", "είσαι ψεύτης"! 

Ο ίδιος ο συντονιστής - ο Chris Wallace του συντηρητικού καναλιού Fox News - έπρεπε να υψώσει πολλές φορές τη φωνή του για να καλέσει τους υποψηφίους (κυρίως τον Τραμπ) να τηρήσουν τους κανόνες. Για το CNN  ήταν ένα βράδυ «χάους». 

Ο Τραμπ παρέκαμπτε συχνά τις ερωτήσεις του συντονιστή Chris Wallace, αποφεύγοντας για παράδειγμα να καταδικάσει σαφώς τους ρατσιστές οπαδούς της «λευκής υπεροχής» ή να παραδεχτεί την επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Ισχυρίστηκε επίσης ότι έχει πληρώσει "εκατομμύρια δολάρια" σε φόρους το 2016 και το 2017, χαρακτηρίζοντας fake news την έρευνα των New York Times, που αποκάλυψαν το Σαββατοκύριακο ότι πλήρωσε 750$ σε φόρους, το έτος της εκλογής του και το επόμενο.

Για την Washington Post, μεταξύ «διαπληκτισμών» και «αδιάκοπων διακοπών», η επί της ουσίας συζήτηση πέρασε «σχεδόν απαρατήρητη». «Οι πιο έντονες αντιπαραθέσεις έγιναν σχετικά με την στρατηγική κατά της πανδημίας, τον έλεγχο της βίας και την αναγνώριση του αποτελέσματος των εκλογών», σημειώνει η El Pais, εκφράζοντας τη λύπη της για το γεγονός ότι οι «προσωπικές επιθέσεις» δηλητηρίασαν τη συζήτηση. Αλλά εδώ είναι το μυστικό. Ποτέ οι Αμερικανοί δεν ψήφισαν με βάση την πρωταρχική αντίθεση, αυτή δηλαδή μεταξύ του πλούτου και της φτώχειας. Πάντοτε η αντιπαράθεση γίνονταν για τις δευτερεύουσες αντιθέσεις: τη νομιμοποίηση ή όχι των εκτρώσεων, τη θεωρία της εξέλιξης, το μεταναστευτικό, τη φυλετική υπεροχή (λευκός ρατσισμός), την ασφάλεια, τον κομμουνισμό (γενικά την δαιμονοποιημένη εξωτερική απειλή) κ.ά.

Και οι δύο πολιτικοί εκφράζουν τα οικονομικά συμφέροντα των υπερπλούσιων οικονομικών και πολιτικών ελίτ των ΗΠΑ. Οι διαφορές τους βρίσκονται στις αποχρώσεις. Αλλά οι αποχρώσεις όταν πρόκειται για προσωπικότητες όπως ο Ντόναλντ Τραμπ και την πλανητική υπερδύναμη, καθίστανται σημαντικές.

Θυμίζουμε ωστόσο ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα, συνέβη και με τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ. Και εκείνος "άκουγε τις φωνές του Θεού", όπως ο Ντόναλντ Τραμπ. Κι εκείνος κυκλοφορούσε με τη Βίβλο και δόξαζε τον πάστορα που τον "έσωσε" από τον αλκοολισμό! Και οι δύο εκφράζουν πολιτικά τη φονταμενταλιστική βαθιά συντηρητική Αμερική των πανίσχυρων προτεσταντικών Εκκλησιών(υπάρχει και γραφείο τους μέσα στο Λευκό Οίκο).

Από την άλλη πλευρά (στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος) είναι οι Δημοκρατικοί: ο Ομπάμα, η Κλίντον, ο Μπάιντεν, που δεν φορούν την σκληρή μάσκα του Τραμπ, αλλά την... ευγενική, εκείνη που "σφάζει με χαμόγελο!". Όμως δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τα λόγια του Νόαμ Τσόμσκι ούτε του Μπέρνι Σάντερς για την επικινδυνότητα του Τραμπ. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την άνοδο της ακροδεξιάς στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο με την υποστήριξη της Ουάσινγκτον. Πολλοί δημοκρατικοί Αμερικανοί, όταν είδαν το Τζο Μπάιντεν στο ντιμπέιτ, είπαν: "θέλουμε τον Μπέρνι(Σάντερς)"! Τώρα όμως είναι αργά.

Παρόλα αυτά, η εκλογή του Τζο Μπάιντεν θα είναι μια νίκη του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού κινήματος στις ΗΠΑ. Γιατί αν κάτι ξεκίνησε να αλλάζει στη χώρα αυτή, αυτό είναι μέσα στην κοινωνία, στο δρόμο, στις αντιπαραθέσεις με τους μπάτσους του Τραμπ, στις αθλητικές εκδηλώσεις(μπάσκετ), στον πολιτισμό, στις συζητήσεις... Οι ίδιοι οι συστημικοί θεσμοί υποχρεώνονται τώρα να αναθεωρήσουν τη στάση τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους για τον δομικό ρατσισμό που καλλιεργούσαν σχετικά με την "υπεροχή των λευκών"(Los Angeles Times). Αυτή η κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική αλλαγή, που ξεκίνησε με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, καθιστά το "τηλεοπτικό θέατρο" των Τραμπ και Μπάιντεν εντελώς φθηνό και γελοίο...   

   http://artinews.gr/%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CE%BB%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BA%CE%B9-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82.html 

Η ελπίδα...

 Η ομορφιά διαδηλώνει στους δρόμους της Άρτας, τραγουδάει στα περίκλειστα σχολεία όλης της Ελλάδας, απαντάει στην ασχήμια στον Άλιμο, στις ύβρεις και τις σάπιες ψυχές στα Καμένα Βούρλα, μιλάει με λόγο καθαρό, σαφή, ορθολογικό.

«Ποιος σας υποκινεί;» ρωτάει το ενεργούμενο της λίστας Πέτσα και όλων των «λιστών».

«Η κυβέρνηση»! έρχεται σαν κεραυνός η πληρωμένη απάντηση. Αν κάποιος μας υποκινεί, είναι η ανεύθυνη πολιτική της κυβέρνησης, που μας στοιβάζει ανά 27 στις αίθουσες, που δεν διορίζει καθηγητές, που μας δίνει μάσκες σεντόνια, λέει με ήρεμο τόνο και όμορφο λόγο ο μαθητής Ξάνθος Γερμανάκος από το Πέραμα.

Είναι η ελπίδα που ανθίζει, στο Παγκράτι, στο Πέραμα, στην Άρτα, σε όλες τις γειτονιές. Είναι οι κοινότητες του αγώνα και της αλληλεγγύης, που απορρίπτουν τον πολιτισμό της κατανάλωσης, της εικόνας και της ναρκισσιστικής κοινωνίας. Είναι οι νέοι που έρχονται για να μας πουν ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται στη συσσώρευση πλούτου, ότι τα χρήματα δεν μας κάνουν περισσότερο ελεύθερους και αυτόνομους, ότι το παρόν σύστημα του κέρδους καταστρέφει τον πλανήτη και τον άνθρωπο. 

Προτάσσουν την οικονομία του μοιράσματος και της αλληλεγγύης*. Δεν καταναλώνουν αλλά συνεργάζονται και συνεισφέρουν. Μοιράζονται τις γνώσεις τους. Για την τροφή προτιμούν την αγορά από τα μαγαζιά συνεταιρισμένων αγροτών. Δεν θέλουν να δουλεύουν με τον εξαντλητικό τρόπο των γονιών τους και χωρίς καμία αναγνώριση. Δεν θέλουν το «Μπουλό, Μετρό, Ντοντό» (δουλειά, μετρό, ύπνος). Θέλουν να ζήσουν διαθέτοντας χρόνο για τον εαυτό τους, για να συναντηθούν με τους φίλους τους, για να διαβάσουν, να σκεφτούν, να ονειρευτούν. Απεχθάνονται τις «σκατένιες δουλειές»(“bullshit jobs”), τις γραφειοκρατικές χωρίς καμία ή με ελάχιστη χρησιμότητα, και προτιμούν αυτές που έχουν νόημα και για τις οποίες θα είναι περήφανοι/ες. Καταναλώνουν λιγότερο και αρνούνται την επιθυμία να θέλουν όλο και περισσότερο, το περίφημο «αυτοαναλωνόμενο πάθος»** του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Έτσι, σιγά σιγά οι καταναλωτικές συνήθειες εξαφανίζονται. Κι αυτό τους δίνει το αίσθημα του αυτοελέγχου της ύπαρξής τους.  

Οι κυβερνώσες ελίτ δεν φαίνονται ακόμα να επηρεάζονται από τη νέα κουλτούρα του μοιράσματος και της αλληλεγγύης. Αλλά έρχεται ο Jose Mujica, ο πρόεδρος της Ουρουγουάης(2010-2015) για να δώσει ένα νέο παράδειγμα, να καταγγείλει τη λογική του καταναλωτισμού και του καπιταλισμού, που έχει τεράστιο ανθρωπολογικό και περιβαλλοντικό κόστος. Αυτός ο πάμπτωχος πρόεδρος, ο πρώην Τουπαμάρο, με 12 χρόνια στη φυλακή, δεν έπεσε στην παγίδα της εξουσίας και μας λέει: «Μαθαίνουμε περισσότερα από την οδύνη και την μοναξιά παρά από την επιτυχία και την ευημερία […] αν δεν προσέξουμε, οι δημοκρατίες θα καταλήξουν να μοιάσουν στις μοναρχίες».

Γι’ αυτό η πραγματοποίηση του συνθήματος «κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά», είναι η απάντηση, είναι η νέα κουλτούρα, είναι ο ανθρώπινος τρόπος ζωής απέναντι στην απανθρωπιά και τη σήψη από μίσος. Γιατί ό,τι μοιράζεται είναι πιο όμορφο...   

 *Marie-France Hirigoyen, Les Narcisse ils ont pris le pouvoir, 2020, La Decouverte

**Ρίτσαρντ Σένετ, η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού (Σαββάλας)

http://artinews.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B11.html

«Κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά»

 Η απάντηση στο νεοφιλελεύθερο «Εγώ» του στενού κοινωνιολογικού ατομικισμού (τύπου Θάτσερ, που έλεγε ότι «Κοινωνία δεν υπάρχει, μόνο άτομα»), στον χυδαίο φιλοτομαρισμό των «νοικοκυραίων», στις σάπιες συλλογικότητες που έχουν ως αρμό το μίσος εναντίων ακόμη και ασυνόδευτων ανήλικων, είναι οι «κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά», αυτή είναι η απάντηση στο ξενοφοβικό και ρατσιστικό «μετα-Εμείς» των ακροδεξιών, σε ό,τι ξερνάει μίσος.

Σύμφωνα με την Σιμόν Βέιλ(L’ enracinement, folio essays, Gallimard, 1949) μία ανθρώπινη ύπαρξη έχει μία ρίζα από την πραγματική, ενεργητική και φυσική συμμετοχή της στην ύπαρξη μιας συλλογικότητας, που κρατάει ζωντανούς κάποιους θησαυρούς του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Η φυσική συμμετοχή σημαίνει αυτόματα τον τόπο, τη γέννηση, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον. Αλλά κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από ποικίλες ρίζες, όπως η ηθική, η πνευματική και διανοητική ζωή, διαμέσου των πεδίων των οποίων είναι φυσικό μέρος.

Η συλλογικότητα εισχωρεί στο μέλλον και συντηρείται όχι μόνο από τους ζωντανούς αλλά και από τα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο στους αιώνες που έρχονται. Η συλλογικότητα έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και συνιστά το μοναδικό όργανο διατήρησης των πνευματικών θησαυρών που συγκέντρωσαν οι νεκροί μας, το μοναδικό όργανο της μεταβίβασης-παράδοσης μέσω του οποίου οι νεκροί μπορούν να μιλήσουν στους ζωντανούς. Είναι το μοναδικό εγκόσμιο πράγμα που αποτελεί έναν άμεσο σύνδεσμο με τον αιώνιο προορισμό του ανθρώπου. 

Όμως μερικές συλλογικότητες –σάπιες συλλογικότητες- αντί να προσφέρουν τροφή, κανιβαλίζουν τις ψυχές. Εδώ έχουμε μία «κοινωνική ασθένεια»(σ.σ. η Βέιλ μιλάει για τους ναζί), και η πρώτη υποχρέωση είναι να επιχειρήσουμε τη θεραπεία της, ίσως και χειρουργικά.

Τέλος υπάρχουν οι νεκρές συλλογικότητες, που χωρίς να καταβροχθίζουν ψυχές, δεν προσφέρουν τίποτα. Αυτές οφείλουμε να τις αναζωογονήσουμε, ξαναζωντανεύοντας τις ρίζες.

Προσοχή, όμως, στο Χρήμα, γιατί καταστρέφει τις ρίζες παντού όπου εισχωρεί, αντικαθιστώντας όλα τα κίνητρα με την επιθυμία του «νικάν»(gagner). Επίσης, η αγάπη για το παρελθόν, την παράδοση θεωρείται πολλές φορές αντιδραστική. Η παράδοση, όμως, δεν είναι αντιδραστική αφ’ εαυτής. Εξάλλου η επανάσταση βασίζει όλο το σφρίγος της στην παράδοση. Μάλιστα, κάθε πολιτικός, δικαιοδοτικός και τεχνικός νεωτερισμός οφείλει να επιτρέπει στους ανθρώπους να ξαναβρούν τις ρίζες τους. Γι’ αυτό η καταστροφή του παρελθόντος είναι ίσως το πιο μεγάλο έγκλημα. Γι’ αυτό σήμερα η δηλητηρίαση της κοινωνίας έχει φθάσει μέχρι τη διαφθορά της δυστυχίας!

Οι ξεριζωμένες ψυχές περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω του λήθαργου και άλλοτε της βίας, όπως συνέβη με τους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, υποστηρίζει η Βέιλ. Η έννοια του ξεριζώματος παραπέμπει στην έννοια της αλλοτρίωσης και της ξένωσης, της αποανθρωποποίησης, όπως συμβαίνει με τους σημερινούς πρόσφυγες που ξεριζώνονται για να σωθούν, αλλά για να σωθούν πρέπει να ξαναριζώσουν. Αντί γι’ αυτό οδεύουν από εξορία σε εξορία, από ξερίζωμα σε ξερίζωμα…

Οι νεοφιλελεύθερες εξουσίες θέλουν τους πολίτες "απολιτικούς", ιδιώτες, χωρίς ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους, χωρίς ρίζες, χωρίς όνειρα και μέλλον, άμορφα άτομα, ξεμοναχιασμένους και γι' αυτό εύκολα χειραγωγήσιμους, όντα που ζουν εδώ και τώρα...

Γι’ αυτό η απάντηση σήμερα είναι αυτό που προτείνουν οι «αλληλέγγυοι», δηλαδή συλλογικότητες αλληλεγγύης, αγώνα και πολιτισμού παντού…

Μαθητής από το Πέραμα απαντά στα ψεύδη...

 «Τι πιστεύετε, είναι χαβαλέδες, είναι υποκινούμενοι, είναι η ηλικία; …» ρωτάει ο δημοσιογράφος Γ. Παπαδάκης την Γ.Γ. του υπουργείου Παιδείας Σ. Γκίκα. Όχι, δεν ρώτησε αν εφαρμόζονται επαρκή μέτρα υγειονομικής προστασίας για τους μαθητές/τριες και τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία, αν υπάρχει συνωστισμός στις αίθουσες. Όχι. Οι ερωτήσεις αυτές παρέλκουν!

Και όμως πριν, ακούστηκε ο καθαρός λόγος ενός μαθητή από το Πέραμα, με υπέροχα ελληνικά και σαφή αιτήματα. Θέλουμε 15 μαθητές σε κάθε αίθουσα και όχι 27. Θέλουμε εκπαιδευτικούς...

Ακούστηκε και ο λόγος της εξουσίας: «γλυκός» («τα παιδιά μας!» είπε η Γ.Γ. του υπουργείου Παιδείας) και, συγχρόνως, υπονομευτικός, συκοφαντικός: μιλούν για τα «Rafal»!

Η Εξουσία και το Iερατείο της, οι δημοσιογράφοι και οι μιντιοκράτες, κάνουν την αλήθεια του υπέροχου μαθητή να μοιάζει σαν μια στιγμή στην πορεία του επίπλαστου, καθιστούν το «αληθινό» γεγονός των δίκαιων αιτημάτων άλλοθι του ψεύδους τους. Επιχειρούν να απονομιμοποιήσουν τις μαθητικές συλλογικότητες και την δημοκρατικότητά τους.

Οι δημοσιογράφοι(υπάρχουν και οι εξαιρέσεις) και οι μιντιοκράτες αποτελούν το νέο ιερατείο της αλλοτρίωσης της γλωσσικής φύσης του ανθρώπου, όπου η εικόνα και το θέαμα(εμφαίνεσθαι) είναι ο τρόπος με τον οποίο πλέον επικοινωνούμε, γράφει ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν και ακόμα ότι «Το κράτος του θεάματος εξακολουθεί να αποτελεί ένα κράτος που δε βασίζεται στους κοινωνικούς δεσμούς, τους οποίους υποτίθεται ότι εκφράζει, αλλά μάλλον τη διάλυσή τους, την οποία ταυτόχρονα απαγορεύει»*.  

Διαλύουν  το συν-ανήκειν, δεν θέλουν τις συλλογικότητες, δεν θέλουν τις ταυτότητες, για την ακρίβεια τις κενώνουν από το περιεχόμενό τους, καθώς θέλουν άτομα απολιτικά, ιδιώτες, κατοίκους του ιδιωτικού τους μικρο-χώρου, του σπιτιού, του μικρομάγαζου, του μικροσυμφέροντος, τους θέλουν «νοικοκυραίους» μιας κενής ζωής, που γεμίζει από άηχες τεχνητές ψυχολογικές τρεμούλες, μια ζωή που θα ετεροπροσδιορίζεται από τον «άλλο», τον δήθεν «κακό άλλο», τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον ανέστιο, τον διαφορετικό, που τάχα συνιστά ό,τι μας απειλεί. Μόνο που η πραγματική απειλή είναι αόρατη, είναι αυτοί οι ίδιοι που κρατούν τα νήματα, αυτοί που χειραγωγούν το μυαλό, δημιουργώντας ψευδείς εικόνες(μισές, μονταρισμένες, σκηνοθετημένες), τις οποίες παρουσιάζουν ως αληθινές.

Κι όμως, ακούγεται ένας μαθητής από το Πέραμα, που τσακίζει την «εικόνα-μεταγλώσσα» του ψεύδους, και η ελπίδα ξανανθίζει…

*Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Μέσα χωρίς σκοπό, εκδόσεις νήσος

Τζόρτζιο Αγκάμπεν: Από τα στρατόπεδα των ναζί στα στρατόπεδα των προσφύγων

 Όταν οι μπουλντόζες σαρώνουν τα αποκαΐδια της Μόριας, αυτοί μιλούν για εξάλειψη της «Ντροπής», όταν οι έγκλειστοι καίνε την Μόρια, οι ίδιοι μιλούν για έγκλημα! Παράνοια; Όχι. Οι έγκλειστοι δεν έχουν το δικαίωμα της ανυπακοής ούτε της διαμαρτυρίας, δεν έχουν ούτε πολιτικά ούτε ατομικά δικαιώματα. Είναι «γυμνές ζωές», γράφει ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν στο βιβλίο του «Μέσα χωρίς σκοπό»(2020, εκδόσεις Νήσος), δείχνοντάς μας ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων δεν έχουν διαφορά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Γιατί «αν η ουσία του στρατοπέδου συγκέντρωσης συνίσταται στην υλοποίηση της κατάστασης εξαίρεσης και στη συνεπαγόμενη δημιουργία ενός χώρου για τη γυμνή ζωή ως τέτοια, θα πρέπει τότε να παραδεχτούμε, πρακτικά, ότι θα βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα στρατόπεδο κάθε φορά που δημιουργείται μια τέτοια δομή  (σ.σ. όπως των αιτούντων άσυλο, των προσφύγων κ.ά.), ανεξάρτητα από την έκταση των εγκλημάτων που διαπράττονται εκεί και οποιαδήποτε και αν είναι η μετωνυμία και η ειδική τοπογραφία της. Θα είναι ένα στρατόπεδο, όπως το γήπεδο ποδοσφαίρου στο Μπάρι, στο οποίο το 1991 η ιταλική αστυνομία στοίβαξε προσωρινά τους Αλβανούς παράνομους μετανάστες… όπως η χειμερινή πίστα ποδηλατοδρομίας στην οποία οι αρχές του Βισύ συγκέντρωσαν τους Εβραίους πριν τους παραδώσουν στους Γερμανούς ή το στρατόπεδο προσφύγων στα σύνορα με την Ισπανία όπου το 1939 πέθανε ο Αντόνιο Ματσάδο(σ.σ. αντιφασίστας Ισπανός ποιητής…», όπως οι «ζώνες παραμονής» στις οποίες κρατούνται αλλοδαποί που ζητούν να τους χορηγηθεί προσφυγικό άσυλο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η «κανονική τάξη έχει ανασταλεί».

Το στρατόπεδο  «είναι ένα κομμάτι της επικράτειας το οποίο τοποθετείται εκτός της κανονικής δικαιικής τάξης […] ένας χώρος εξαίρεσης όπου ο νόμος είναι πλήρως ανεσταλμένος […] και στον οποίο οι θηριωδίες που διαπράττονται, δεν εξαρτώνται από το νόμο, αλλά μόνο από τον πολιτισμό και την αίσθηση ηθικής της αστυνομίας, που ενεργεί προσωρινά ως κυρίαρχος…»! Γι αυτό τα πάντα είναι δυνατά και οποιαδήποτε πράξη εναντίον των εγκλείστων «δεν θα εμφανιζόταν πλέον ως έγκλημα». Το ξύλο και το ξεγύμνωμα των προσφυγόπουλων στη Σάμο δεν θεωρείται έγκλημα. Η στείρωση μεταναστριών(υστερεκτομή) στη Τζόρτζια των ΗΠΑ από τους γιατρούς της αστυνομικής υπηρεσίας μετανάστευσης δεν θεωρείται έγκλημα! (Ο Αγκάμπεν γράφει για τα στρατόπεδα «εθνικού βιασμού», που ούτε οι ναζί δεν εφάρμοσαν στην «τελική λύση», αλλά και για τα γκέτο στις ΗΠΑ που «αρχίζουν να μοιάζουν με στρατόπεδα»).  

«Το στρατόπεδο είναι ο χώρος που διανοίγεται όταν η κατάσταση εξαίρεσης ξεκινά να μετατρέπεται σε κανόνα». Η κατάσταση εξαίρεσης γίνεται εντός του ο κανόνας. Το «στρατόπεδο έχει εδραιωθεί στο εσωτερικό της Πόλης, «είναι ο νέος βιοπολιτικός Νόμος του πλανήτη», γράφει ο Αγκάμπεν. «Το πολιτικό σύστημα δεν οργανώνει πια μορφές ζωής και δικαιικούς κανόνες … αλλά περιέχει εντός του μια εκτοπισμένη τοπικότητα(σ.σ. το στρατόπεδο ή ένα γκέτο)… στην οποία κάθε μορφή ζωής και κάθε κανόνας είναι δυνατό να παγιδευτούν. Το στρατόπεδο, ως εκτοπισμένη τοπικότητα είναι ακόμα η κρυφή μήτρα της πολιτικής εντός της οποίας ζούμε…».

Και για όσους θέλουν να δουν τις ποικίλες μορφές "στρατοπέδων", στρατόπεδο είναι το Καρά Τεπέ, η Αμυγδαλέζα, η Μαλακάσα, αλλά και τα Εξάρχεια, ως εκτοπισμένη τοπικότητα, ως χώρος όπου έχει ανασταλεί το δίκαιο και κυριαρχεί η "ηθική", δηλαδή οι θηριωδίες της αστυνομίας, παρά τις εμμένουσες ηρωικές αντιστάσεις…

*Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Μέσα χωρίς σκοπό, εκδόσεις νήσος, 2020

Η Μόρια είναι παντού...

 «Μόρια: Με μπουλντόζες σβήνει η ντροπή» γράφουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ». «Πότε ξανά Μόρια» γράφει στο κύριο άρθρο της «Η Καθημερινή». Έτσι επιχειρεί η συντονισμένη επικοινωνιακή αγυρτεία να μεταστρέψει τις εντυπώσεις και η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη να ιδιοποιηθεί την "εξάλειψη της ντροπής" και να καταστήσει την καταστροφή της Μόριας έργο δικό της! Όμως σε όλους είναι γνωστό ότι η ντροπή εκπυρώθηκε, ότι το όνειδος πυρπολήθηκε από μερικούς νέους που έκαψαν την κόλασή τους. Τώρα οι μπουλντόζες της κυβέρνησης απλώς σαρώνουν τα αποκαΐδια της ντροπής. Κι ενώ οι κυβερνώντες και τα μιντιακά μεγάφωνά τους επιχαίρουν για το γεγονός, την ίδια στιγμή χαρακτηρίζουν εγκληματίες τους νεαρούς πρόσφυγες που έβαλαν φωτιά στο αίσχος, ψέγουν τον Α. Λιάκο που είχε το θάρρος να πει ότι θα έκανε το ίδιο, αφήνουν ατιμώρητους τους αστυνομικούς που έδειραν ανηλεώς και ξεγύμνωσαν προσφυγόπουλα(Σάμος), αφήνουν το όνειδος της πλατείας Βικτωρίας να θρέφεται με την απάνθρωπη, «μηταράκια» αδιαφορία κι έναν απίστευτο κυνισμό, διατηρούν τη φυλακή της Αμυγδαλέζας, την Μαλακάσα, τη ΒΙΑΛ. Αυτοί που μιλούν για "σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια" είναι οι ίδιοι οι οποίοι στηρίζουν την ξενοφοβία και τον ρατσισμό και διατηρούν την εξουσία τους δημιουργώντας στους νοικοκυραίους υπηκόους τους τον Μεγάλο Φόβο για τον Άλλο, για τον Αφγανό, τον Πακιστανό, για τον Λουκμάν, τον Παύλο Φύσσα, τον Ζακ… δικός τους είναι ο σεξισμός που θεωρεί όλες τις «γυναίκες πουτάνες εκτός από τη μάνα μας», αυτός που σκοτώνει την Ελένη, την κάθε Ελένη… δικοί τους οπαδοί είναι οι «πατριώτες» που θέλουν «φυσικούς κινητούς στόχους»…  δικά τους είναι και τα «μιντιακά ηχεία» που στρεψοδικούν ασύστολα και στήνουν "συρματοπλέγματα" μισαλλοδοξίας και αλλοφοβίας στα μυαλά των ανθρώπων…

Τώρα, «Η Καθημερινή» γράφει πως «πρέπει να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει ξανά Μόρια», ότι πρέπει να υπάρξει «ένας χώρος όπου θα ισχύουν η νομιμότητα και ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια»! Όμως η "νομιμότητα" είναι αυτή που ακυρώνει την "ανθρώπινη αξιοπρέπεια" των αιτούντων άσυλο, καθώς αυτοί είναι απογυμνωμένοι από κάθε δικαίωμα, από κάθε νομική προστασία, όντας "γυμνές ζωές".  Γι' αυτό η ντροπή δεν εξαλείφεται με την καταστροφή της Μόριας, αφού οι "γυμνές ζωές" είναι παντού. Είναι στην Μαλακάσα, όπου οι πρόσφυγες απαγχονίζονται. Είναι η φοβερή φυλακή της Αμυγδαλέζας για την οποία κανείς πλέον δεν μιλά. Είναι στα μικρά παιδιά που θέλουν να πεθάνουν. Και να, τώρα στήνουν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Καρά Τεπέ, στο Μαύρο Βουνό, σ’ εκείνο το παλιό πεδίο βολής που σαρώναμε ως φαντάροι με τα αρχαία Μ1 και όλους μαζί μάς «ξύριζε» ο άνεμος, μία απόλυτα κλειστή φυλακή, όπου δεν υπάρχει νερό, αποχέτευση, φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γενικά στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, όπου κανένας αιτών/ούσα άσυλο δεν έχει κανένα δικαίωμα, καθώς δεν αναγνωρίζεται ως ανθρώπινη οντότητα με πολιτικά και ατομικά δικαιώματα(homo sacer), και έχουν το απύθμενο θράσος να μιλούν για «νομιμότητα και σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια»! Θυμίζουμε ότι τα δικαστήρια των χωρών της Ευρώπης δέχονται ως αμάχητο το τεκμήριο των βασανιστηρίων κατά των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα και δεν τους επαναπροωθούν στη χώρα μας γιατί θεωρούν ότι κινδυνεύουν.

   Για να πάψει λοιπόν το όνειδος να καταργηθούν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, παλιά και νέα, όλες οι φυλακές προσφύγων. Να καταργηθούν όλες οι Μόριες και να δοθεί άσυλο αλλά και συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης σε όλους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες/στριες.

Πίσω από τη «μάσκα» της Δημοκρατίας κρύβεται η μιντιακή Ολιγαρχία

 Οι επικίνδυνες (πέραν του αστείου του πράγματος) μάσκες των μαθητών έδωσαν την ευκαιρία στους ‘αρνητές της μάσκας’ να ενισχύσουν τα παράλογα επιχειρήματά τους με πραγματικά περιστατικά. Ποιος ευθύνεται για το γεγονός; Η απάντηση είναι σαφής: Η κυβέρνηση και συγκεκριμένα το υπουργείο Υγείας, αλλά και το Παιδείας που όφειλε να προβεί σε έλεγχο, αφού υπήρχε ικανός χρόνος. Ακούγεται μάλιστα ότι υπήρξαν κατασκευαστές, που ανέφεραν αρμοδίως ότι οι προδιαγραφές δεν ήταν σωστές. Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, τα τηλεοπτικά κανάλια και ένιοι δημοσιογράφοι προσπαθούν να απορροφήσουν τους κραδασμούς, λειτουργώντας ως αμορτισέρ. Διακωμωδούν το γεγονός και δημιουργούν σύγχυση για το ποιος είναι υπεύθυνος, αφήνοντας υπόνοιες για τους κατασκευαστές!

Έτσι, για μία ακόμη φορά η κυβέρνηση βγαίνει αλώβητη, καθώς ισχύει αυτό που γράφει σήμερα ο διευθυντής της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας ΕΣΤΙΑ, Μ. Κοττάκης: «…η δημοσκοπική εικόνα (σ.σ. της κυβέρνησης) είναι αποτέλεσμα της μιντιακής κυριαρχίας της ΝΔ που υποβαθμίζει τα όποια λάθη… Ακόμη και το γεγονός ότι σατιρικές εκπομπές τύπου Ράδιο Αρβύλα ή Τσαντίρι καταργήθηκαν δεν είναι τυχαίο…». Αυτό που εξάγεται από τα γραφόμενα του Μ. Κοττάκη είναι ότι η ΝΔ ελέγχει σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης (πλην του διαδικτύου), φτάνοντας ως το σημείο να «εξαφανίζει» ακόμα και εκπομπές. Αυτό σημαίνει άρρηκτη σχέση με μιντιακά και κατ’ επέκταση οικονομικά συμφέροντα. Η περίφημη «Διαπλοκή» (όρο που χρησιμοποίησε πρώτος ο μακαρίτης Κων. Μητσοτάκης) ζει και βασιλεύει.

Αλλά αν τα οικονομικά συμφέροντα και τα μίντια ελέγχουν την κυβέρνηση, όπως διαπιστώσαμε και με την απολογία του πρωθυπουργού απέναντι σε γνωστό εκδότη στη ΔΕΘ, τότε το ερώτημα που τίθεται εύλογα είναι: «Έχουμε δημοκρατία ή ολιγαρχία;».

Ο Πωλ Κρούγκμαν μιλάει για ένα «δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας», που προμηθεύει στους υπάκουους πολιτικούς με τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ, δουλειές σε εταιρείες και πανεπιστήμια ) και το οποίο, αντιθέτως, διώκει και υπονομεύει τους ανυπάκουους. Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών που θα εκλαϊκεύουν και θα ενισχύουν αντιλήψεις όπως για την ανάγκη μείωσης των μισθών και των συντάξεων, ή για την ανάγκη ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων, της πάταξης της εγκληματικότητας που οφείλεται δήθεν στους μετανάστες, της ανευθυνότητας των αλληλέγγυων κ.ά. Οι «κάτω» θα πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία μέσω της διαμόρφωσης νέων ή ενίσχυσης παλιών στερεότυπων και του «φόβου».  Αυτή η «δημοκρατία» θέλει έναν «πολίτη» ιδιώτη, ένα νευρόσπαστο, μια μαριονέτα, ένα είδος άσκεφτου "νοικοκύρη" που τσακίζει το κεφάλι του Ζακ, έναν ηλίθιο φασίστα, έναν ρατσιστή μπάτσο που κόβει την ανάσα του Φλόιντ.

Απέναντι σ’ αυτή τη σιδερόφρακτη «μιντιακή ολιγαρχία» ορθώνεται το πνεύμα της αντίστασης που «είναι η πρώτη βάση όλων των δημοκρατιών», όπως λέει ο Μπ. Μπαντί (Le Monde), ορθώνεται η Αλληλεγγύη και ο Δρόμος, όπου ο ξένος, ο πρόσφυγας κι ο μετανάστης, η κακοποιημένη γυναίκα, οι ΛΟΑΤΚΙ, οι Ρομά, οι άνεργοι και οι άστεγοι, όλοι οι απόκληροι αγωνίζονται και με τον αγώνα τους «αποφυσικοποιούν» την αδικία, που υφίστανται(οι κυβερνώντες έχουν το θράσος με τη συνέργεια των μίντια να κηρύσσουν παράνομο τον αγώνα για την έξοδο από την κόλαση των αιτούντων άσυλο!). Πάνω απ' όλα, με την αντίδρασή τους κερδίζουν τουλάχιστον το Πρόσωπό τους, την αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη υπόστασή τους. Κι αυτό δεν είναι λίγο...

Ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι οπαδός του «ορθού λόγου»;

 Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υιοθετεί την ακροδεξιά ρητορική για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ο απαξιωτικός όρος «λαθρομετανάστες» χρησιμοποιείται πλέον επίσημα και συστηματικά από στελέχη της κυβέρνησης με συνέπεια ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής να... διαμαρτυρηθεί για την οικειοποίηση της δικής του πολιτικής και "γλώσσας"!

Η κυβέρνηση καλύπτει, επίσης, τους ακροδεξιούς ρατσιστές και φασίστες, που επιτίθενται στους τραγικούς πρόσφυγες της Λέσβου. Το χειρότερο, προσπαθεί να ενισχύσει την ακροδεξιά συνωμοσιολογία διοχετεύοντας δήθεν στοιχεία της ΕΥΠ για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού της Μόριας στην οποία εμπλέκει ΜΚΟ (του εξωτερικού!), πρόσφυγες (κατά κανόνα τους «κακούς» Αφγανούς) και αλληλέγγυους! Συνοπτικά, η κυβέρνηση επιδιώκει να διαμορφώσει το αφήγημα ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες καθοδηγούνται και κατευθύνονται από ξένα κέντρα κατά το ανάλογο του Έβρου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ενισχύει την ξενοφοβία, το ρατσισμό και τον συνωμοσιολογικό-μη ορθολογικό-ακροδεξιό τρόπο σκέψης.

Και αφού ποτίσει καλά το δέντρο του εθνικισμού (Μακεδονικό) και του ρατσισμού (προσφυγικό) για λόγους εκλογικής και πολιτικής σκοπιμότητας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα διακηρύξει στη Θεσσαλονίκη ότι είναι «φιλελεύθερος» και «οπαδός του ορθού λόγου»! Όμως δεν μπορείς να είσαι οπαδός του «ορθού λόγου» όταν πρόκειται για τις μάσκες και ανορθολογικός όταν πρόκειται για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δεν μπορείς τη μια να ζητάς να σκέφτονται οι άνθρωποι με όρους συνωμοσίας, όταν πρόκειται για τους μετανάστες, και συγχρόνως να είναι οπαδοί του ορθολογισμού, όταν πρέπει να σκεφτούν τον κορονοϊό.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης άγεται και φέρεται από τις διάφορες συνιστώσες της ΝΔ; Πώς εξηγείται η αιώρησή του ανάμεσα στον ορθό λόγο και τον σκοταδισμό; Αυτό συμπυκνώνεται στον περίφημο «ορθολογικό ανορθολογισμό» του Μπρεζίνσκι, όπου έχουμε πολιτικές που είναι ορθολογικά επεξεργασμένες και με μέθοδο εφαρμοσμένες, μόνο που είναι στην υπηρεσία των αριθμών και του οικονομικού οφέλους. Χθες μάθαμε, φερ’ ειπείν, ότι ο πρωθυπουργός κανοναρχεί την σκέψη και την πολιτική του με βάση τη «σχέση κόστους-οφέλους». Μόνο που για να εξαχθεί αυτή η λογιστική σχέση απαιτείται η αντικειμενοποίηση και η ποσοτικοποίηση των μεγεθών. Έτσι, ό,τι δεν είναι ορατό και απτό, όπως η ψυχή, το νόημα, η ανθρωπιά, δεν μπορούν να ζυγιστούν, γι’ αυτό μπαίνουν στη ζυγαριά «ισοδύναμα», αντικείμενα και σημεία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ισότητα των ανθρώπων έγινε με σημείο μέτρησης το φαγητό –ένα ή δύο ή περισσότερες μερίδες-, ενώ η αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη υπόσταση (την οποία διεκδικεί με ένταση ο πρόσφυγας της Λέσβου) αποκλείονται. Τόσο κόστος τόσο όφελος, λένε οι «εθνικοί λογιστές» μαζί και ο αρχιλογιστής Κυριάκος Μητσοτάκης, μόνο που έτσι η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά εξοστρακίζονται, καθώς είναι εκτός της λογι(στι)κής και της «πραγματικότητας» ως μη μετρήσιμα και συνεπώς υπαρκτά μεγέθη.  

Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται ο Τραμπ, ο Μπολσονάρου, ο Όρμπαν, ο Μακρόν, όλοι. Ό,τι αντιτίθεται στο οικονομικό όφελος, όπως η πανδημία και ο κορονοϊός, απλά δεν υπάρχουν! Έτσι «δολοφονείται η πραγματικότητα».

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον όπου αντί των ανθρώπων έχουμε αντικείμενα, οι άνθρωποι γίνονται λειτουργικοί, όπως τα αντικείμενα, ακριβώς «όπως το λυκόπαιδο που γίνεται λύκος για να ζήσει μαζί με τους λύκους»(Ζ. Μπροντριγιάρ). Δείτε το βλέμμα τους, είναι βλέμμα λύκου. Η σχέση κόστους-οφέλους συνιστά μία θεμελιώδη μετάλλαξη της οικολογίας του ανθρώπινου είδους, όπου όλα διέπονται από το νόμο της ανταλλακτικής αξίας. Αξίες χρήσης δεν υπάρχουν πια. Όλα πουλιούνται κι αγοράζονται. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, τα ποτάμια, οι θάλασσες, τα βουνά. Ακόμη και τα σκλαβοπάζαρα αναβιώνουν στη Λιβύη.

Ένας κανιβαλισμός με ορθολογικό σχέδιο, η παράνοια με ορθολογική εφαρμογή, μια μετα-φωτογραφία μπροστά από την συγκλονιστική φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, που θα σκοτώσει την αλληλεγγύη με σφαίρες υποκρισίας, αυτός είναι ο «ορθός λόγος» του κ. Μητσοτάκη.

Ποιος θα τον σταματήσει; Ποιος θα τους σταματήσει;

Ερντογάν, Τραμπ και η θωρία του τρελού

 Ιούλιος 2019,  μία από τις πρώτες ενέργειες του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του είναι η αναγνώριση του Χουάν Γκουαϊδό «ως μεταβατικού Προέδρου της Βενεζουέλας». Διαβάζοντας, σήμερα, για την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου στην Βενεζουέλα, αναρωτήθηκα, άραγε η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει να αναγνωρίζει ακόμη ως πρόεδρο της Βενεζουέλας τον Χουάν Γκουαϊδό;

Κατά τα άλλα, η… απομονωμένη Τουρκία, σύμφωνα με τα «μιντιακά ηχεία» της ελληνικής κυβέρνησης, βρίσκεται παντού, στη Συρία, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη, στη Βενεζουέλα, στην Ευρώπη.

Η απειλή της ΕΕ για την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για την παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας είναι τουλάχιστον ανεμική, αν όχι πομφόλυγας. Η Γερμανία δεν πρόκειται ποτέ να επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις στην Τουρκία λόγω των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων της στη χώρα αυτή. Η Τουρκία από την πλευρά της επισείει την δαμόκλειο σπάθη του προσφυγικού. Το δηλώνει ο εκπρόσωπος της τουρκικής κυβέρνησης και η δήλωση αυτή προωθείται άμεσα μέσα από μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, όπως  στο χθεσινό (4.9.2020) πρωτοσέλιδο της εφημερίδας της Ζυρίχης Neue Zürcher Zeitung ( NZZ), που αναφέρει ότι η προσφυγική κρίση του 2015 μπορεί να ξανασυμβεί!

 Την ίδια ώρα, η ιδεοληψία της κυβέρνησης της ΝΔ εξακολουθεί να βλέπει τον Μαδούρο ως το σκιάχτρο του σοσιαλιστικού αυταρχισμού(προκειμένου να εκθέσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις φιλικές σχέσεις μαζί του), η Δύση όμως έχει αλλάξει στάση –απομακρύνθηκε από τον Γκουαϊδό και προκρίνει συνεννόηση και δημοκρατικές εκλογές στη Βενεζουέλα. Η Τουρκία αξιοποιεί τάχιστα αυτή την αλλαγή στάσης. Η επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών στη Βενεζουέλα τον Αύγουστο ανέδειξε την Τουρκία σε διαμεσολαβητή στις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν μεταξύ τμήματος της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας (που δεν έχει σχέση πλέον με τον Γκουαϊδό) και της κυβέρνησης του προέδρου Μαδούρο( πληροφορίες από την ισπανόφωνη ιστοσελίδα της Deutsche Welle). Γιατί ο Ερντογάν καταφεύγει στην Βενεζουέλα του Μαδούρο; Μία επίπολαιη προσέγγιση θα καταλόγιζε στον Ερντογάν αλλαζονική μεγαλομανία και ναρκισσιστική παθολογία, στην πραγματικότητα, όμως, η Τουρκία προσβλέπει στον χρυσό της Βενεζουέλας, του οποίου είναι ο κύριος πελάτης, χωρίς να αμφισβητεί τη «νομιμότητα της προέλευσης και τους όρους εξαγωγής» του πολύτιμου μετάλλου, όπως σημειώνει η ιστοσελίδα της Deutsche Welle. 

Ίδια λογική Τραμπ-Ερντογάν

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι όντως πολιτική πλανητικής εμβέλειας με όρους όμως τουρκικών συμφερόντων και όχι ενίσχυσης της μεγαλομανίας του Ερντογάν και του οθωμανισμού. Και για να κατανοήσουμε τη λογικής της θα πρέπει να δούμε τις αναλογίες της με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος Τραμπ και ο πρόεδρος Ερντογάν έχουν «κοινή γλώσσα». Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Τουρκία δεν προτάσσουν την δύναμη της οικονομίας τους, που δεν είναι στην καλύτερη στιγμή τους, αλλά την στρατιωτική τους υπεροπλία. Η τακτική τόσο του Τραμπ όσο και του Ερντογάν είναι η λεγόμενη «λογική ανορθολογικότητα», ή αλλιώς η «θεωρία του τρελού», την οποία εφάρμοσαν οι Ρ. Νίξον-Χ. Κίσινγκερ εναντίον του Βιετνάμ(και ουσιαστικά κατά της Σοβιετικής Ένωσης). Μη λησμονούμε ότι ο Χ. Κίσινγκερ είναι και σημερινός άτυπος σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ. Γενικά, η «θεωρία του τρελού» έχει ως στόχο να καταστήσει απρόβλεπτη, παράλογη και ασταθή τη στάση των ΗΠΑ έτσι ώστε να αναγκάσει τον αντίπαλο να φοβηθεί και να διαπραγματευτεί.

Θυμίζουμε ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε κατά την επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον πως «αυτός είναι προβλέψιμος», θέλοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να εκθέσει τον Ερντογάν που είναι «απρόβλεπτος». Μόνο που το «απρόβλεπτο» του Ερντογάν είναι μία απολύτως νομιμοποιημένη και οικεία τακτική και για τον Τραμπ.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ αυξάνει πάντα την πίεση, και κανείς δεν ξέρει αν η κλιμάκωση της… λελογισμένης «τρέλας» του θα ξεφύγει από τα όρια, οδηγώντας σε ανεξέλεγκτες και πραγματικά τρελές και απίστευτα καταστροφικές καταστάσεις. Δεν είναι τυχαίος ο φόβος για πυρηνικό πόλεμο που εκφράζει ο Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι. Ανάλογος είναι και ο φόβο που προκαλείται από την κλιμάκωση του «απρόβλεπτου» του Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Παίζουν με το "φόβο". Εκβιάζουν επισείοντας τη δύναμη των όπλων τους, όπως οι μαφιόζοι τα αυτόματά τους. Το κακό είναι πως το «απρόβλεπτο» της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι λεπτομερώς σχεδιασμένο, ενώ η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έχει σχέδιο, είναι εντελώς «αντανακλαστική», κινείται δηλαδή αμυντικά και μόνο ως απάντηση στις τουρκικές «κινήσεις-προκλήσεις»…

Διανοούμενοι...

 

Ο διανοούμενος, γράφει ο Τ. Αντόρνο στα Minima Moralia, όταν βυθίζεται εντελώς στην υλική πρακτική και τα χρησιμοθηρικά-οικονομικά- οφέλη της, χάνει την ευαισθησία και το κριτικό του πνεύμα και «απειλείται από την επανάπτωση στον κυνισμό και τη βαρβαρότητα». Από την άλλη, εάν ο διανοούμενος ενασχολείται μόνο με τα λεγόμενα πνευματικά πράγματα, αποκομμένος από την οικονομική πραγματικότητα και την υλική αναπαραγωγή της ζωής του, κινδυνεύει να υποστασιοποιήσει ως απόλυτο το πνεύμα του κι έτσι από τον φετιχισμό του χρήματος να οδηγείται στο φετιχισμό της κουλτούρας. Γι’ αυτό οι διανοούμενοι βιώνουν έντονα την εξευτελιστική επιλογή που θέτει σε όλα τα μέλη του ο όψιμος καπιταλισμός και είναι: Ή να γίνεις «ενήλικος»-να ευθυγραμμιστείς με τις επιταγές της κυρίαρχης κουλτούρας- ή να μείνεις παιδί – δήθεν «ανώριμος», γραφικός και «τρελός».

Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, ο διανοούμενος; Ποια πρέπει να είναι η στάση του; Μεταξύ της μοναξιάς που συνεπάγεται η συμμαχία με τους μειονεκτούντες και της ευθυγράμμισης με τους «μονόδρομους» των ισχυρών, ο Ε. Σαΐντ επιλέγει τη συμπεριφορά του απρόβλεπτου, του ανοίκειου· απορρίπτει τους «ημέτερους», αυτούς που οι Γάλλοι ονομάζουν «τσοπανόσκυλα της εξουσίας»: με τις εκατό «δουλειές», το χαμηλό «πνευματικό κεφάλαιο», μία «ορατότητα» κερδισμένη στην σκηνή των μέσων μαζικής ενημέρωσης κι έναν «λόγο» δήθεν καταγγελτικό, με ολίγον Φρόιντ και πολλή «κυλόττα»· τους νέο-δογματικούς που πιστεύουν ότι το αδιανόητο, το ανήκουστο και το ανείπωτο έχουν εκλείψει και ότι η πραγματικότητα κινείται σ’ ένα καθορισμένο προ-οπτικό πεδίο, ότι το είναι ουσιώνεται ως επι-φαίνεσθαι και ο άνθρωπος ως στατιστικό δεδομένο.

Ο Ε. Σαΐντ τάσσεται αναφανδόν με τους «άλλους», αυτούς που επιλέγουν τη θέση όχι του «ημέτερου» αλλά του «ξένου», των οποίων κανένας κομματικός, οικονομικός ή εθνικός δεσμός δεν είναι ικανός να τους στομώσει το κριτήριο της αλήθειας, τον κοινωνικό ρόλο του «μη απρόσωπου επαγγελματία», αυτού δηλαδή που συνδέει τη δουλειά του με την κοινωνική διαδικασία και αμφισβητεί τις εικόνες, τις επίσημες εκδοχές των γεγονότων και τις δικαιολογίες της εξουσίας που έχουν ως στόχο τη συντήρηση του status quo και την εδραίωση της συναίνεσης στο πλαίσιο μιας γενικώς αποδεκτής προοπτικής της πραγματικότητας.

Ο ρόλος του διανοούμενου σήμερα, σύμφωνα με τον Ε. Σαΐντ, είναι να ανοίγει το δρόμο για «μια νέα ευαισθησία» απέναντι στη θέση των υποτιμημένων, των λησμονημένων και των αφανών…».

Προσφυγική κρίση

 «Το ζήτημα των προσφύγων δεν έχει επιλυθεί», γράφει στο πρωτοσέλιδό της η ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung ( NZZ ) στις 4 Σεπτεμβρίου Η εφημερίδα της Ζυρίχης υπενθυμίζει ότι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες ήρθαν στην Ευρώπη το 2015, «όπως ο Σύριος με την κόρη του» (φωτογραφία του αξέχαστου Γιάννη Μπεχράκη) που δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα. 

Πέντε χρόνια αργότερα, το σχεδόν πλήρες κλείσιμο της βαλκανικής διαδρομής μείωσε σημαντικά τις αφίξεις, αλλά «η Ευρώπη εξακολουθεί να αναζητά μια μόνιμη λύση», υπογραμμίζει η ελβετική εφημερίδα. Όχι, η εφημερίδα δεν αναφέρει ότι μία μόνιμη λύση θα ήταν να μην υποχρεώνονται οι άνθρωποι να ξεριζωθούν από τον τόπο τους, να φύγουν από τα σπίτια είτε λόγω των πολέμων που προκαλούν οι γεωπολιτικές συγκρούσεις των ισχυρών, είτε λόγω της απίστευτης φτώχειας, είτε λόγω της ξηρασίας (κλιματική αλλαγή).

Πάντως η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη για να αντιμετωπίσει μια νέα προσφυγική κρίση γράφει η εφημερίδα, την ώρα που η Τουρκία ρίχνει στο τραπέζι και πάλι το προσφυγικό, καθώς η κυβέρνηση Ερντογάν απειλεί ότι δεν θα τηρήσει τη συμφωνία με την ΕΕ, αν τις επιβληθούν κυρώσεις λόγω της παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Η εμπλοκή Ερντογάν γίνεται ακόμα μεγαλύτερη μετά την επέμβαση στη Λιβύη, μία άλλη περιοχή προέλευσης των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη.

Όσον αφορά τον ευρωπαϊκό οργανισμό Frontex, του οποίου το προσωπικό επρόκειτο να αυξηθεί, εξακολουθεί να έχει μόνο 1.500 μέλη και ο προϋπολογισμός του μειώθηκε.

Σύμφωνα με τον Ύπατο Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, σχεδόν 44.000 μετανάστες έφτασαν στις ευρωπαϊκές ακτές τους πρώτους οκτώ μήνες του έτους, ενώ το 1% απ’ αυτούς πνίγηκαν στη θάλασσα.

Αγωνίζεσθε;

Με συστήνουν. ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ. Φρικώδης απελπισία καθρεφτίζεται στο βλέμμα του άλλου. Στα μάτια του δεν έχω απολυθεί μόνο απ’ την εργασία μου, αλλά απ’ την ίδια τη ζωή. Με κοιτά με τρόμο, όπως κοιτούν έναν απέθαντο, έναν που ζει καθ’ υπερβολή και υπερωρία. Φτύνει κρυφά στον κόρφο του, με δαιμονοποιεί, με ξορκίζει και με εξορίζει στη σφαίρα του αόρατου, σ’ εκείνη τη μαύρη τρύπα όπου στοιβάζεται το καταραμένο απόθεμα της κοινωνίας, αυτό που είμαστε και το οποίο προσπαθούμε να αποφύγουμε, κλείνοντας σαν πίθηκοι τα μάτια. Διακρίνω το άγχος στο βλέμμα του. ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ, ένα αγχογόνο αντικείμενο, ούτε καν υποκείμενο, η μορφοποίηση του ακραίου σημερινού κακού, του απευκταίου, η εικόνα της εν ζωή κόλασης. Κανείς δεν βλέπει το πρόσωπό του στο πρόσωπό μου, έτσι καθώς είμαι πλέον απομειωμένος, απαξιωμένος, ταπεινωμένος.

Σκέφτομαι ότι υπό ορισμένες συνθήκες η έλλειψη του βλέμματος των άλλων και το σοκ της ξαφνικής μετάβασης από το φως της αναγνώρισης στο σκοτάδι της μη ορατότητας μπορεί να προκαλέσει διάταση ψυχής και ενδόρηξη. Ότι τη χαριστική βολή τη δίνουν οι όμοιοι. Ότι τόσο οι κουλάκοι του Τολστόι όσο και οι σημερινοί εργαζόμενοι σκέφτονται όπως τα αφεντικά. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι που νομιμοποιεί και διατηρεί το απάνθρωπο οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς του καπιταλισμού των κανιβάλων. Βρίσκουν, λοιπόν, και κάνουν. Γιατί κάποτε ο εργαζόμενος και πολύ περισσότερο ο άνεργος έβρισκε το απ-αλλοτριωμένο πρόσωπό του στα μάτια των ομοίων του, στους συντρόφους του στο συνδικάτο. Σήμερα, τα συνδικάτα ως ζωντανοί θεσμοί καθημερινής, αγωνιστικής διεκδίκησης και αναπαραγωγής της χαμένης ψυχής των εργαζομένων(απολυμένων και μη), δεν υπάρχουν. Έχουν καταστεί είτε σωματεία-σφραγίδες, τα οποία κατέχουν εξωνημένοι συνδικαλιστές-κομματάρχες είτε ιμάντες μεταβίβασης κομματικών και κυβερνητικών γραμμών. Τα εργατικά συνδικάτα δεν ανήκουν στους εργαζόμενους εδώ και πολύ καιρό. Γι’ αυτό πρέπει να ανακαταληφθούν με την προοπτική της διαρκούς κινητοποίησης και της ιδεολογικής και ψυχολογικής ανάταξης των «κάτω»…

Με συστήνουν: Απολυμένος. «ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΕ;» με ρωτάει, σφίγγοντάς μου ζεστά το χέρι, εκείνη. Αίφνης, το κάταγμα της ψυχής μου ανατάσσεται και ξαναβρίσκω τη φωνή μου…

Ναι, ο άνθρωπος ματώνει, αλλά από τις οδύνες του μπορεί να αναδυθεί ένας νέος κόσμος, «αναπαρθενεμένος», όπως λέει ο ποιητής.