Το υπόβαθρο του μίσους της κυβερνώσας ισραηλινής δεξιάς (απόσπασμα άρθρου στην Ελευθεροτυπία της Δευτέρας)

...για μία ακόμη φορά οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα υποστηρίξουν μαζί με τον Ομπάμα το Ισραήλ και το δικαίωμά του να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Αλλά για μία ακόμα φορά υπάρχουν και εκείνοι που καταδικάζουν την ακραία βία και τη λειτουργία του Ισραήλ ως κοινού δολοφόνου. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Εβραίος διανοούμενος Daniel Salvatore Schiff, που καταδικάζει το μακελειό, καταγγέλλοντας την ισραηλινή δεξιά για προδοσία της ιστορίας του Ολοκαυτώματος προς χάρη γεωστρατηγικών συμφερόντων. Οι προσπάθειες, πάντως, να βρεις μια λογικοφανή αιτία για το μακελειό σαρκάζουν τη λογική. Οι Ισραηλινοί σκοτώνουν και πάλι, γιατί θεωρούν ότι απειλούνται. Τους απειλούν οι λέξεις του διάσημου Αμερικανο-Εβραίου Νόαμ Τσόμσκι και δεν του επιτρέπουν να εισέλθει στο Ισραήλ για να συμμετάσχει σε συνέδριο. Τους απειλούν όσοι αισθάνονται αλληλεγγύη στον πόνο των Παλαιστινίων που είναι αποκλεισμένοι στη Γάζα, και γι’ αυτό μακελεύουν τους ακτιβιστές που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια με πλοιάρια. Τους απειλούν τα σχολεία του ΟΗΕ, το νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου και το κτήριο των διεθνών μέσων ενημέρωσης που ισοπέδωσαν στην προηγούμενη επιδρομή τους. Και διερωτάται κανείς, γιατί αυτοί που απειλήθηκαν από την Τελική Λύση, την επιβάλλουν στους άλλους; Που εδράζεται ο απάνθρωπος φανατισμός εκείνων που οι ανιόντες τους τον υπέστησαν από τον Χίτλερ; Ιστορικά ο εβραϊκός φονταμενταλισμός δημιουργήθηκε το 1975 από την αντίδραση του Ισραήλ στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία καταγγελλόταν ο σιωνιστικός ρατσισμός. Στη βάση αυτή και με το σύνθημα «Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας» οι εξτρεμιστές του ριζοσπαστικού εθνικού θρησκευτικού κόμματος καλλιέργησαν μια νέα μορφή φανατισμού που εκτρεφόταν από την εντατικοποίηση της πνευματικής διάστασης του σιωνισμού, με αποτέλεσμα οι ισραηλινοί από εκλεκτός λαός του Θεού να γίνουν τα επίλεκτα θύματα όλου του κόσμου! Στη θυματοποίηση αυτή βασίζεται και η κατηγορία εναντίον του ίδιου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών από τον Ισραηλινό υπουργό πληροφοριών και διασποράς Youli Edelstein για «αντισημιτισμό»! Κι αυτό γιατί τα Ηνωμένα Έθνη… τόλμησαν να υιοθετήσουν την έκθεση της επιτροπής έρευνας για την πολύνεκρη εισβολή στη Γάζα τον Γενάρη του 2010 που μιλούσε για εγκλήματα πολέμου. Θυμίζουμε ότι το 1995, σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος Λικούντ έκαψαν μια κούκλα-ομοίωμα του Ράμπιν. Λίγο καιρό μετά ο Ράμπιν δολοφονήθηκε από οπαδό του ριζοσπαστικού εθνικού θρησκευτικού κόμματος! Ο φανατισμός αυτός, όταν βρίσκεται στην εξουσία, συνοδεύεται από έναν ορισμένο ολοκληρωτισμό, καθώς αναζητά με τίμημα ακόμη και την εξαφάνιση του Άλλου την Ενότητα, η οποία είναι πάντα «μονολιθική». Το ολοκληρωτικό καθεστώς, παρασυρόμενο από τη φρενίτιδα της βίας εντείνει τον τρόμο και τη βία με μια συνεχώς επιταχυνόμενη κίνηση που τείνει προς την «Αποκάλυψη». Υπάρχει, άραγε, τρόπος αντιμετώπισης του φανατισμού; Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου», «μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται». Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους» μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό το λόγο, το κίνημα κατά του πολέμου και η κουλτούρα της ειρήνης, δηλαδή η εκπαίδευσης στο σεβασμό και την κατανόηση του Άλλου, έχουν θεμελιώδη σημασία.

Όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Ένας 52χρονος που κρατούνταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, πέθανε. Πληροφορίες μιλούν και για αυτοκτονίες των έγκλειστων εκεί. Ποιος, άραγε, θα μιλήσει για τη ντροπή αυτή; Ποια οργάνωση και ποιο κόμμα απ' αυτά που ευαισθητοποιούνται για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα "φωνάξει". Γιατί είτε πεθαίνεις στη Γάζα είτε πνίγεσαι στη Μεσόγειο είτε παθαίνεις θερμοπληξία στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο θάνατος το ίδιο άδικος είναι. Ποιος λοιπόν;

Έτσι ελέγχουν την ψυχή μας

Σε όλους τους καιρούς δικαιώνουν το έγκλημα με το έγκλημα, κάνουν το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο, δήθεν οπαδοί του Διαφωτισμού στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων την ανεκτικότητα και το σεβασμό στην άλλη άποψη. Είναι οι λύκοι που αξιώνουν να κατηχούν το δάσος στο διηνεκές. Είναι αυτοί που υπηρετούν τη σύγχρονη «βιομηχανία της συνείδησης», η οποία δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει να καθορίζει και το πλαίσιό της. Ακόμα περισσότερο, είναι αυτοί που είναι στην υπηρεσία της «βιομηχανίας των συγκινήσεων», που έχει στόχο την πλήρη χειραγώγηση όχι μόνο του μυαλού αλλά και της ψυχής των ανθρώπων, δημιουργώντας «αυτόματους κοινωνικούς διακόπτες» διαρκούς επιτήρησης, οι οποίοι καθορίζουν την πολιτική θερμοκρασία της κοινωνίας. Εν προκειμένω επιχειρείται η εκτόνωση του ψυχικού άλγους και η κατάψυξη της συνείδησης των πολιτών, δημιουργώντας έναν τηλεκατευθυνόμενο, αυτοματοποιημένο άνθρωπο, που βγαίνει στο δρόμο με τα καλάζνικοφ στο Κίεβο και με τις πλαστικές σημαίες στην Αθήνα. Και για όσους επιχειρήσουν να αντιδράσουν, θα πούμε ότι η χειραγώγηση του «Δρόμου» έχει ήδη επισυμβεί στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στη Λιβύη, στην Ουκρανία, και πως σύμφωνα με το πρόγραμμα Minerva το αμερικανικό Πεντάγωνο χρηματοδοτεί τις έρευνες πανεπιστημίων των ΗΠΑ προκειμένου να μελετήσουν τα κοινωνικά κινήματα σε 58 χώρες και τους «μολυσματικούς κινδύνους» που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της πλανητικής υπερδύναμης. Το σκάνδαλο με την έρευνα στο facebook, όπου οι χρήστες χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα προκειμένου να ερευνηθούν οι συγκινησιακές αντιδράσεις τους, εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Οι έρευνες έχουν ανατεθεί σε τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών, όπως αυτό του πανεπιστημίου Cornell υπό τη διεύθυνση της Υπηρεσίας έρευνας της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ, στο οποίο επιδιώκεται να δημιουργηθεί ένα μοντέλο της «δυναμικής της κινητοποίησης και της μολυσματικότητας ενός κοινωνικού κινήματος». Γι’ αυτό το σκοπό κατασκοπεύουν τις ανταλλαγές μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα προκειμένου να ταυτοποιήσουν τα άτομα που κινητοποιούνται στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Σε ανάλογη έρευνα για τους «όρους γέννησης των πολιτικών κινημάτων που επιδιώκουν μια οικονομική και πολιτική αλλαγή ευρείας κλίμακας» προβαίνει το πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Επίσης, το πανεπιστήμιο του Μαίριλαντ έχει επιφορτιστεί να ερευνήσει τους κινδύνους κοινωνικής ανάφλεξης, που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή. Τέλος, αν και δεν υπάρχει τέλος, στο πρόγραμμα Minerva υπάρχει μία ερευνητική εργασία με τίτλο «ποιος δεν γίνεται τρομοκράτης και γιατί;», όπου εξομοιώνονται όλοι οι ακτιβιστές με τους οπαδούς της πολιτικής βίας. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τις παρακολουθήσεις του NSA δημιουργούν ένα οργουελικό περιβάλλον. Τα αποτελέσματα των ερευνών είναι αναγκαία για να ρυθμιστούν οι θερμοστάτες της κοινωνικής θερμοκρασίας ή για να ενεργοποιηθεί η καταστολή. Γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο έλεγχος των κοινωνικών διακοπτών(θεσμών) που θερμαίνουν ή καταψύχουν συνειδήσεις και συγκινήσεις, «φρενάροντας» τον πανικό του χρόνου. Γιατί στους κάτω η «στιγμή», το λεπτό είναι αιώνας. Έναν «αιώνα» περιμένουν οι μη έχοντες για να μπουν στα νοσοκομεία. Αυτοί οι πανικόβλητοι κάτοικοι του εφιαλτικού χρόνου επιβιώνουν μόνο με την καταφυγή στο φαντασιακό ενός υπερδιογκωμένου παρελθόντος, ή με την προσφυγή στη δράση, όπως κάνουν οι νέοι, που διαδηλώνουν για τη νίκη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ή όταν στήνουν το δικό τους μέλλον στην πλατεία Συντάγματος. Στην τελευταία περίπτωση, ο μη έλεγχος οδήγησε στην άγρια καταστολή. Αλλά ποιος δημιουργεί και ποιος διαχειρίζεται τον πολιτικό χρόνο; Στη δυτική πολιτική υπάρχει ο ψυχρός χρόνος της υπομονής(ή ανοχής) και ο θερμός χρόνος της σύγκρουσης και της ανατροπής. Ο θερμός χρόνος έχει ως καύσιμο ύλη του την οργή. Συνεπώς, η διαχείριση της οργής είναι υπόθεση του χρόνου. Γι’ αυτό πολλοί ηγέτες χρησιμοποίησαν το χρόνο(«χθες ήταν νωρίς, αύριο θάναι αργά») για να ερεθίσουν ακόμα περισσότερο την αγανάκτηση και να προκαλέσουν ανάφλεξη. Τον χρόνο(οργή) θέλουν να ελέγξουν οι Αμερικανοί επιδιώκοντας την «ψύχρανση» του πολιτικού χρόνου, το «πάγωμα» του θυμού με τον εκφοβισμό και την πολιτική του χειρότερου ή με την εκτόνωσή του μέσω εθνικών νικών! Αλλού, επιδιώκουν την υπερθέρμανσή του. Ο θερμοστάτης της οργής είναι η τηλοψία και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης καθώς μέσω αυτών ελέγχεται η ημερήσια (χρόνος) διάταξη των θεμάτων. Συνεπώς, ο εκδημοκρατισμός του χρόνου και των θεσμών-θερμοστατών (μίντια, κοινωνικά δίκτυα) είναι κυρίαρχο ζήτημα στη σημερινή δημοκρατία. Είναι αναγκαία μία «χρονοπολιτική», που θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί οι ετεροχρονίες και οι ανισότητες τσακίζουν την κοινωνική συνοχή και είναι ο λόγος της μη συναίσθησης του κοινού συμφέροντος αλλά και η αιτία της πολυδιάσπασης της «μεγάλης οργής», που καταλήγει στον εμφύλιο των «κάτω»(κοινωνικός αυτοματισμός) και στην ενίσχυση του φασιστικού φαινομένου.

Εγκληματικά-φασιστικά δίκτυα εναντίον έντιμων πολιτών

Είναι αδύνατο να εξηγήσεις με τη λογική τον παραλογισμό. Δεν μπορεί ούτε καν με «έλλογη λαβή», όπως κάνουν οι ψυχαναλυτές με το παραλήρημα. Μόνο η μεταφυσική και η διαίσθηση των αλλοπαρμένων και των αλαφροΐσκιωτων ίσως μπορέσει κάποτε να εκφράσει αυτό που συμβαίνει, σήμερα, στην Ελλάδα, όπου όλα -θεσμοί, κοινωνία και άνθρωποι- διαλύονται. Γιατί, που να ακουμπήσεις και από πού να κρατηθείς; Τα όρνεα έχουν ήδη επιπέσει χωρίς έλεος πάνω στο «πτώμα». Ενεχυροδανειστές, τοκογλύφοι και εν γένει μαυραγορίτες «τρώνε» κοψοχρονιά κινητά και ακίνητα, τιμαλφή και μη. Νέες οικονομικές δυνάμεις που δεν γνωρίζει κανείς από πού προέρχονται, εμφανίζονται. Ποιες είναι αυτές οι νέες οικονομικές δυνάμεις; Άγνωστο. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι αυτό που είπε η Α. Μέρκελ, ότι δηλαδή «μία χώρα που έχει χρέος 80% ή 90% δεν μπορεί να μιλάει για εθνική ανεξαρτησία». Η Ελλάδα, συνεπώς, είναι υπό πλήρη εξάρτηση. Άρα το πρόβλημά μας είναι και ζήτημα ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Είναι, επίσης, κοινωνικό και ανθρωπιστικό. Όμως, μία κοινωνία που είναι κοκαλωμένη από το φόβο της σαν τη νάγια την ορχούμενη, μπορεί μεν να διευκολύνει τους «πάνω» γιατί δεν ξεσηκώνεται, αλλά καμία οικονομία δεν αναπτύσσεται χωρίς την κινητοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας, χωρίς να υπάρχει κάτι, μία ιδέα, μία εμπνέουσα αξία, μια πίστη για τη λευτεριά, για το μέλλον των παιδιών μας, κάτι τέλος πάντων που να ενεργοποιεί τους ανθρώπους. Δυστυχώς, κανείς δεν εμπνέει. Δεν θα συμβεί τίποτα, αν οι ηγεσίες δεν συνεγείρουν τους ανθρώπους, αν δεν τους δώσουν ελπίδα. Βέβαια, υπάρχουν και οι άλλοι, που σκέφτονται με τον τρόπο των ολοκληρωτισμών, όπου οι άνθρωποι θεωρούνται εντελώς περιττοί, απολύτως άχρηστοι. Είναι οι μαφίες που κάνουν πόλεμο εναντίον των έντιμων. Μαθαίνω ότι εγκληματικά-φασιστικά δίκτυα χρησιμοποιούν ανεξάρτητους υποτίθεται θεσμούς, καταγγέλλοντας ανώνυμα τους «καθαρούς» υπαλλήλους,εκβιάζοντάς τους ή εξουδετερώνοντάς τους είτε με τη ρετσινιά είτε με δικαστικές διώξεις (άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας). Εδώ ισχύει ο Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος έλεγε: «…Είναι η βαρβαρότητα. Την βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του…». Ο ποιητής επιβεβαιώνεται. Ξέρετε ποιες επιστήμες έχουν πέραση στο Καίμπριτζ, στην Οξφόρδη και στα -αξιολογημένα ως καλύτερα- πανεπιστήμια των ΗΠΑ; Οι νευροεπιστήμες. Εκείνες δηλαδή που θα επιτρέπουν την πλήρη χειραγώγηση των ανθρώπων και των συναισθημάτων, σ’ ένα κόσμο όπου θα ισχύουν τόσο ο Χάξλεϊ όσο και ο Όργουελ.

Το ποδόσφαιρο που μας έκλεψαν

Κι όμως το ποδόσφαιρο δεν ήταν πάντα μία μπίζνα πλανητικής εμβέλειας. Κάποτε ήταν ένα παιγνίδι των φτωχών και, μάλιστα, ενταγμένο στην προοπτική της κοινωνικής αμφισβήτησης. Στο βιβλίο τους «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μας μιλούν γι’ αυτό, το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν, λοιπόν, για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Ακόμα και σήμερα στη λατινική Αμερική είναι ζωντανή μία άλλη προσέγγιση του ποδοσφαίρου. Μιλώ για τον ποδοσφαιρικό σύλλογο της Αργεντινής που φέρει το όνομα Che Guevara FC και αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου. Γι’ αυτό όσοι μιλούν για «αντιποδοσφαιρική ρητορεία» και «αριστερή ενοχή» δεν είναι παρά οι οπαδοί του ποδοσφαίρου της FIFA και των πολυεθνικών, αυτοί που αρκούνται, προκειμένου να «σκάσει ένα χαμόγελο το χειλάκι τους», σε μία… χειραγωγημένη χαρά!