Έτσι ελέγχουν την ψυχή μας

Σε όλους τους καιρούς δικαιώνουν το έγκλημα με το έγκλημα, κάνουν το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο, δήθεν οπαδοί του Διαφωτισμού στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων την ανεκτικότητα και το σεβασμό στην άλλη άποψη. Είναι οι λύκοι που αξιώνουν να κατηχούν το δάσος στο διηνεκές. Είναι αυτοί που υπηρετούν τη σύγχρονη «βιομηχανία της συνείδησης», η οποία δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει να καθορίζει και το πλαίσιό της. Ακόμα περισσότερο, είναι αυτοί που είναι στην υπηρεσία της «βιομηχανίας των συγκινήσεων», που έχει στόχο την πλήρη χειραγώγηση όχι μόνο του μυαλού αλλά και της ψυχής των ανθρώπων, δημιουργώντας «αυτόματους κοινωνικούς διακόπτες» διαρκούς επιτήρησης, οι οποίοι καθορίζουν την πολιτική θερμοκρασία της κοινωνίας. Εν προκειμένω επιχειρείται η εκτόνωση του ψυχικού άλγους και η κατάψυξη της συνείδησης των πολιτών, δημιουργώντας έναν τηλεκατευθυνόμενο, αυτοματοποιημένο άνθρωπο, που βγαίνει στο δρόμο με τα καλάζνικοφ στο Κίεβο και με τις πλαστικές σημαίες στην Αθήνα. Και για όσους επιχειρήσουν να αντιδράσουν, θα πούμε ότι η χειραγώγηση του «Δρόμου» έχει ήδη επισυμβεί στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στη Λιβύη, στην Ουκρανία, και πως σύμφωνα με το πρόγραμμα Minerva το αμερικανικό Πεντάγωνο χρηματοδοτεί τις έρευνες πανεπιστημίων των ΗΠΑ προκειμένου να μελετήσουν τα κοινωνικά κινήματα σε 58 χώρες και τους «μολυσματικούς κινδύνους» που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της πλανητικής υπερδύναμης. Το σκάνδαλο με την έρευνα στο facebook, όπου οι χρήστες χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα προκειμένου να ερευνηθούν οι συγκινησιακές αντιδράσεις τους, εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Οι έρευνες έχουν ανατεθεί σε τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών, όπως αυτό του πανεπιστημίου Cornell υπό τη διεύθυνση της Υπηρεσίας έρευνας της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ, στο οποίο επιδιώκεται να δημιουργηθεί ένα μοντέλο της «δυναμικής της κινητοποίησης και της μολυσματικότητας ενός κοινωνικού κινήματος». Γι’ αυτό το σκοπό κατασκοπεύουν τις ανταλλαγές μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα προκειμένου να ταυτοποιήσουν τα άτομα που κινητοποιούνται στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Σε ανάλογη έρευνα για τους «όρους γέννησης των πολιτικών κινημάτων που επιδιώκουν μια οικονομική και πολιτική αλλαγή ευρείας κλίμακας» προβαίνει το πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Επίσης, το πανεπιστήμιο του Μαίριλαντ έχει επιφορτιστεί να ερευνήσει τους κινδύνους κοινωνικής ανάφλεξης, που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή. Τέλος, αν και δεν υπάρχει τέλος, στο πρόγραμμα Minerva υπάρχει μία ερευνητική εργασία με τίτλο «ποιος δεν γίνεται τρομοκράτης και γιατί;», όπου εξομοιώνονται όλοι οι ακτιβιστές με τους οπαδούς της πολιτικής βίας. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τις παρακολουθήσεις του NSA δημιουργούν ένα οργουελικό περιβάλλον. Τα αποτελέσματα των ερευνών είναι αναγκαία για να ρυθμιστούν οι θερμοστάτες της κοινωνικής θερμοκρασίας ή για να ενεργοποιηθεί η καταστολή. Γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο έλεγχος των κοινωνικών διακοπτών(θεσμών) που θερμαίνουν ή καταψύχουν συνειδήσεις και συγκινήσεις, «φρενάροντας» τον πανικό του χρόνου. Γιατί στους κάτω η «στιγμή», το λεπτό είναι αιώνας. Έναν «αιώνα» περιμένουν οι μη έχοντες για να μπουν στα νοσοκομεία. Αυτοί οι πανικόβλητοι κάτοικοι του εφιαλτικού χρόνου επιβιώνουν μόνο με την καταφυγή στο φαντασιακό ενός υπερδιογκωμένου παρελθόντος, ή με την προσφυγή στη δράση, όπως κάνουν οι νέοι, που διαδηλώνουν για τη νίκη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ή όταν στήνουν το δικό τους μέλλον στην πλατεία Συντάγματος. Στην τελευταία περίπτωση, ο μη έλεγχος οδήγησε στην άγρια καταστολή. Αλλά ποιος δημιουργεί και ποιος διαχειρίζεται τον πολιτικό χρόνο; Στη δυτική πολιτική υπάρχει ο ψυχρός χρόνος της υπομονής(ή ανοχής) και ο θερμός χρόνος της σύγκρουσης και της ανατροπής. Ο θερμός χρόνος έχει ως καύσιμο ύλη του την οργή. Συνεπώς, η διαχείριση της οργής είναι υπόθεση του χρόνου. Γι’ αυτό πολλοί ηγέτες χρησιμοποίησαν το χρόνο(«χθες ήταν νωρίς, αύριο θάναι αργά») για να ερεθίσουν ακόμα περισσότερο την αγανάκτηση και να προκαλέσουν ανάφλεξη. Τον χρόνο(οργή) θέλουν να ελέγξουν οι Αμερικανοί επιδιώκοντας την «ψύχρανση» του πολιτικού χρόνου, το «πάγωμα» του θυμού με τον εκφοβισμό και την πολιτική του χειρότερου ή με την εκτόνωσή του μέσω εθνικών νικών! Αλλού, επιδιώκουν την υπερθέρμανσή του. Ο θερμοστάτης της οργής είναι η τηλοψία και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης καθώς μέσω αυτών ελέγχεται η ημερήσια (χρόνος) διάταξη των θεμάτων. Συνεπώς, ο εκδημοκρατισμός του χρόνου και των θεσμών-θερμοστατών (μίντια, κοινωνικά δίκτυα) είναι κυρίαρχο ζήτημα στη σημερινή δημοκρατία. Είναι αναγκαία μία «χρονοπολιτική», που θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί οι ετεροχρονίες και οι ανισότητες τσακίζουν την κοινωνική συνοχή και είναι ο λόγος της μη συναίσθησης του κοινού συμφέροντος αλλά και η αιτία της πολυδιάσπασης της «μεγάλης οργής», που καταλήγει στον εμφύλιο των «κάτω»(κοινωνικός αυτοματισμός) και στην ενίσχυση του φασιστικού φαινομένου.