Γουόλιν εναντίον Ζίζεκ

Ε, όχι να παρουσιάζεται ως "προοδευτικός" ο Ρίτσαρντ Γουόλιν! Τον Γουόλιν τον γνωρίσαμε από το βιβλίο του «Η γοητεία του ανορθολογισμού» (εκδόσεις Πόλις). Είναι αυτός, που έκανε τη σύνδεση των Ευρωπαίων και κυρίως των Γάλλων φιλοσόφων και διανοουμένων με τις πνευματικές καταβολές των φιλοσόφων του φασισμού και του ναζισμού καθώς και του νεοφασισμού. Σύμφωνα με τον Γουόλιν ο ευρωπαϊκός αντιαμερικανισμός της εποχής του Μπους έχει ως αφετηρία του το φασισμό και το ναζισμό στη βάση της άρνησης του Διαφωτισμού. Έτσι, διανοούμενοι όπως ο Μποντριγιάρ, ο Φουκώ, ο Ντεριντά, ο Λυοτάρ κατηγορούνται εμμέσως ή αμέσως ως κρυπτοφασίστες, ή ανοιχτά ως φασίστες. Θα παραβλέψουμε το γεγονός ότι η επιχειρηματολογία του Γουόλιν εστιάζει την ανάπτυξη των ιδεών ως εάν όλα τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα να προέκυψαν από αυτές και θα περιοριστούμε στο «δια ταύτα», δηλαδή στο «Συμπέρασμα» που έχει ως υπότιτλο «’’Τόπος καταστροφής’’: Η εικόνα της Αμερικής στη σύγχρονη σκέψη». Ενώ δηλαδή η πρόθεση του Γουόλιν είναι η απάρνηση του Ορθού Λόγου και του Διαφωτισμού από την ευρωπαϊκή μετανεωτερική σκέψη, στο τέλος μας «σκάει το παραμύθι», αφού αναδεικνύεται ως στόχος του η υπεράσπιση της εικόνας της Αμερικής, δηλαδή των ΗΠΑ, από τους Ευρωπαίους διανοούμενους. «Η Αμερική έχει στοιχειώσει την ευρωπαϊκή σκέψη από παλιά. Στη σκέψη των Ευρωπαίων έπαιρνε συχνά τη μορφή ενός εφιαλτικού οράματος, μιας απεικόνισης της μελλοντικής παρακμής της Ευρώπης. Αυτές οι εικόνες, ωστόσο, αποκαλύπτουν περισσότερα για την κατάσταση της ευρωπαϊκής σκέψης παρά για την ίδια την Αμερική. Προδίδουν τις αγωνίες και τις εμμονές των Ευρωπαίων λογίων και διανοουμένων σε σχέση με τη νεωτερικότητα, την ‘’πρόοδο’’ και το απειλητικό φάσμα του εκδημοκρατισμού» σημειώνει ο Γουόλιν και συνεχίζει «οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής αντίδρασης (σ.σ. οι αντι-Διαφωτιστές) πίστευαν ότι συκοφαντώντας τη νεότευκτη δημοκρατία θα ενίσχυαν τη θέση του Κόμματος της Τάξης στο εσωτερικό της χώρας τους». Ο αντι-αμερικανισμός των Ευρωπαίων αντιδραστικών εκδηλώθηκε επίσης με την είσοδο της Αμερικής στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο υπό «τη σημαία του διεθνισμού του Γουίλσον», μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και, κυρίως, τη δεκαετία του 1960, όταν «αναδύθηκε μια νέα γενιά σφοδρών πολέμιων της δημοκρατίας, κυρίως στη Γαλλία». Ποιοι ήταν αυτοί οι αντι-αμερικανοί, αντι-δημοκράτες, αντι-Διαφωτιστές και αντι-ορθολογιστές σύμφωνα με τον Γουόλιν; Ήταν ο Φουκώ, ο Ντερριντά, ο Λυοτάρ και ο Μποντριγιάρ! «Οι αντιλήψεις του αντι-Διαφωτισμού, που περιορίζονταν μέχρι τότε στην παράταξη της ευρωπαϊκής δεξιάς, εμπότισαν το λόγο της μεταμοντέρνας αριστεράς» που από την εστίαση της σε συγκεκριμένη κριτική, όπως η κοινωνική ανισότητα, υιοθέτησε μια «ολιστική κριτική» με στόχους τον ορθό λόγο, τον ανθρωπισμό και τη νεωτερικότητα. Ο Γουόλιν προσπαθεί να στηρίξει την άποψή του για τις «ποικίλες παρανοήσεις για την Αμερική που εκφράζουν την ευρωπαϊκή αγωνία και παράνοια» (sic) κάνοντας διάφορα άλματα από το 1770 στο 1990! Έτσι, αναφέρεται ένας κάποιος Jean Cau, του οποίου η συμβολή στην ευρωπαϊκή σκέψη ήταν η υπαλληλική του σχέση ως γραμματέας του Ζαν Πωλ Σαρτρ και ο οποίος χαρακτήρισε τη Ντίσνεϋλαντ ως «πολιτιστικό Τσερνομπίλ…», ενώ για τον Γουόλιν είναι «ένα σχετικά αθώο πάρκο ψυχαγωγίας»! Αλλά το μπρος-πίσω συνεχίζεται. Ο συγγραφέας διακρίνει τους Ευρωπαίους προοδευτικούς όπως ο Βολταίρος, ενώ παραδόξως ο Χέγκελ στον οποίο καταφεύγει ο Ρίτσαρντ Ρόρτυ αγνοείται. Αυτοί δηλαδή που «σαγηνεύτηκαν από τις αμερικανικές επαγγελίες περί ίσων ευκαιριών και δημοκρατικής συμμετοχής» καθώς και της αυτοδιαχείρισης (ιδού και ο σοσιαλισμός) σε αντίθεση με «ηγετικές μορφές της αντίδρασης –Ζοζέφ ντε Μαιστρ, Λουί Μπονάλ, Αρτύρ ντε Γκομπινώ, Όσβαλντ Σπένγκλερ και Μάρτιν Χάιντεγκερ- (που) είδαν την Αμερικανική Επανάσταση ως έναν πολιτικό αδελφό της Γαλλικής, και κατά συνέπεια ως μία ακραία έκφραση της πολιτικής νεωτερικότητας –του ατομικισμού, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του φιλελευθερισμού- που έπρεπε να συντριβεί με τις καθαρτήριες μεθόδους της αντεπαναστατικής βίας». Οι σημερινοί «αντιδραστικοί» και αντι-αμερικανοί, σύμφωνα με τον Γουόλιν, προβάλλουν την «πολιτική της διαφοράς» και κατά παράδοξο τρόπο «οι αναπαραστάσεις της Αμερικής που προέβαλε κάποτε ο ευρωπαϊκός αντι-Διαφωτισμός σήμερα προβάλλονται και ανακυκλώνονται από την πολυπολιτισμική αριστερά». Ο συγγραφέας δεν έχει άδικο όταν κατηγορεί αυτούς που ασκούν κριτική στις ΗΠΑ όχι γι’ αυτό που κάνουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Αλλά σ’ αυτόν τον τυφλό (φονταμενταλιστικό) αντι-αμερικανισμό συγκαταλέγει τους πάντες, ακόμη και όσους ασκούν κριτική στις ΗΠΑ όχι γι’ αυτό που είναι αλλά γι’ αυτό που κάνουν. Ο Γουόλιν δεν εξετάζει αν άλλαξε ρότα η Αμερική, αν έχει κάποια σχέση ο Μπους με τον Ουάσινγκτον ή τον Φρ. Ρούζβελτ, αν η συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία είναι διαφορετική, αν οι ΗΠΑ της πολιτιστικής και πολιτικής γοητείας είναι πλέον μια χώρα των ακραίων ανισοτήτων, μια χώρα που επιβάλλει τη… δημοκρατία, βομβαρδίζοντας τα κεφάλια των ανυπάκουων, μια χώρα που απαγορεύει το δικαίωμα στη διαφορά αφού «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Σύμφωνα με την άποψή του η «κακή εικόνα της Αμερικής» σε ολόκληρο τον κόσμο οφείλεται στους Ευρωπαίους διανοούμενους που παλαιόθεν «μισούν» ή φθονούν τις ΗΠΑ ισχυρίζεται ο Γουόλιν και πολλοί άλλοι! Έτσι από τον αντιδραστικό για την εποχή του Μαιστρ πηγαίνουμε στον αντι-αμερικανό Μποντριγιάρ, τους οποίους ο Γουόλιν επιχειρεί να συνδέσει. Μόνο που δεν ήταν μόνο ο κόμης Γκομπινώ που χαρακτήριζε τους οικονομικούς μετανάστες που πήγαιναν στις ΗΠΑ «μη Άριους» και «αποβράσματα της Ευρώπης» αλλά και οι πρώτοι αμερικανοί έποικοι-αριστοκράτες, οι περίφημοι Wasp’s, οι νατιβιστές, οι αμερικανοποιοί και οι επίσημες πολιτικές αποκλεισμών, όσοι με ποικίλους τρόπους καταδίωκαν ή εκμεταλλεύονταν τους οικονομικούς μετανάστες, προσπαθώντας να τους ενσωματώσουν με τις μεγάλες εκστρατείες προσηλυτισμού, τις «μεγάλες αφυπνίσεις» αλλά και να τους καταδιώξουν τόσο με την Κου Κλουξ Κλαν όσο και τη Μαφία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπους ζήτησε μια νέα μεγάλη αφύπνιση, ενώ σηκώνει τείχη στα σύνορα με το Μεξικό καθώς η συνοχή της αμερικανικής κοινωνίας εκτιμάται ότι απειλείται σήμερα από τους ισπανόφωνους μετανάστες. Ο Γκομπινώ «ήταν ένας αριστοκράτης ρατσιστής», λέει ο Γουόλιν. Τότε ο Μπους τι είναι; Οι νεκροί του Ιράκ και οι πνιγμένοι της Νέας Ορλεάνης «κραυγάζουν» την απάντηση. Ποια σχέση έχει η σημερινή Αμερική με τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου, των ατομικών δικαιωμάτων των ίδιων των Αμερικανών; Ποια σχέση έχει η σημερινή Ατομικότητα στις ΗΠΑ σε σχέση με την αρχική απελευθερωτική ατομικότητα; Αλλά για να καταλάβουμε για ποιον Ορθολογισμό μιλάει ο συγγραφέας αρκεί να πούμε ότι αναφέρει τον Αύγουστο Κοντ, τον «ιδρυτή της θετικιστικής θρησκείας της ανθρωπότητας», με ιερατεία-διανοουμένων και άλλα, ως τον υπερασπιστή του Ορθού Λόγου! Από την άλλη πλευρά ο Νίτσε θεωρείται ο πατέρας του φασισμού και του αντι-αμερικανισμού. Αλλά ο Νίτσε αποτελεί και την πηγή της κατ’ εξοχήν αμερικανικής φιλοσοφίας που είναι ο Πραγματισμός και στον οποίο καταφεύγουν οι αμερικανοί προοδευτικοί όπως ο Ρόρτυ, επιζητώντας την ανεύρεση μιας νέας εμπνέουσας αξίας που θα συνεγείρει από το κώμα τις ΗΠΑ! Όμως, ο στόχος του Γουόλιν είναι συγκεκριμένος, είναι να πλήξει τον αντι-αμερικανισμό, ο οποίος κατά τη γνώμη ταυτίστηκε στο φαντασιακό των Ευρωπαίων με τον αντικαπιταλισμό, τον αντιορθολογισμό, τον φασισμό και τον αντισημιτισμό για να αποτελέσει έτσι το «σοσιαλισμό των ηλιθίων» (αυτό το ακούσαμε και στην Ελλάδα ως επιχείρημα των υποστηρικτών των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ). Για να καταλήξει η όλη πραγματεία στον Μποντριγιάρ και στο βιβλίο του «Η Αμερική». Εδώ υπάρχει μια επιδερμική (η βαρύτητα και η επιτάχυνση γίνονται αντιληπτές ως ειρωνεία για τους… παχύσαρκους Αμερικανούς) και εντελώς στρεβλή αντιμετώπιση του Μποντριγιάρ. Ακόμη και εκεί που ο Γάλλος διανοούμενος θαυμάζει την Αμερική, το κάνει «δήθεν», σύμφωνα με τον Γουόλιν. Η «αδράνεια» που προτείνει ο Μποντριγιάρ αλλά και Αμερικανοί ως αντίδραση στη συνεχιζόμενη επιτάχυνση (όπου ο άκρατος καταναλωτισμός κάνει τα πάντα μιας χρήσης, αλλά κυρίως χάνεται η δυνατότητα της συνειδητοποίησης) καθώς και ότι η επανάσταση δεν μπορεί να έλθει από πουθενά, εκτός από ένα τυχαίο γεγονός και την καταστροφή, είναι νιχιλισμός και αντιδραστική ματαιότητα, διατείνεται ο Γουόλιν. Αλλά το ίδιο δεν λένε ο Σουμπέτερ, ή ο Λέστερ Θόροου με τη «δημιουργική καταστροφή», το ίδιο δεν λέει και ο Ντελίλο στο μυθιστόρημα «Κοσμόπολις»; Ο τελευταίος «αντιδραστικός» για τον Γουόλιν είναι ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, αφού τόλμησε να πει ότι με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου «η Αμερική πήρε αυτό που φαντασιωνόταν», ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική έγινε μπούμερανγκ. Το ίδιο όμως δεν έλεγαν και οι εξεγερμένοι νέοι της Αμερικής που ξεσηκώθηκαν σύμφωνα με τη Χάνα Άρεντ γιατί άκουγαν το «τικ τακ» της ατομικής βόμβας, το ίδιο δεν έλεγε ο Γκίνσμπεργκ αλλά και σημερινοί διανοούμενοι του αμερικανικού κατεστημένου; Αλλά και αυτοί σύμφωνα με τον Γουόλιν είναι αντι-αμερικανοί του εσωτερικού, που είναι ακόμη χειρότερη διότι συνιστά και προδοσία, αφού είναι «αντι-πατριωτικός»! Σημείωση: το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Homo Americanus, που εκδόθηκε το 2008

Έτσι κάνουν αόρατη την αντίδραση

Ανεργία, φτώχεια, πόνος, μα και αγανάκτηση παντού. Αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται; Στο ερώτημα ενυπάρχει ήδη η παραδοχή ότι παρά την φορομπηχτική πολιτική, παρά την άγρια λιτότητα, όλοι μένουν απαθείς, αποδεχόμενοι τα πάντα σαν τα θύματα του ντε Σαντ, που συναινούν στο βασανισμό τους. Έτσι, ο Στουρνάρας μπορεί να λέει, νομίζοντας χωρίς συνέπειες, ότι στην Ελλάδα δεν είναι μεγάλη η φορολογία και ο Σαμαράς ότι οι πολίτες, η σιωπηρή πλειοψηφία επιδοκιμάζει την πολιτική του. Κι όμως, η αντίδραση είναι τρομερή. Μόνο που είναι υπόγεια, αόρατη, γιατί η σύγχρονη καταπίεση κάνει αόρατους τους καταπιεσμένους. Εξάλλου, η μη ορατότητα της αντίστασης αποτελεί μια απαράγραπτη πτυχή της κυριαρχίας. Γι' αυτό οι όποιοι αδέκαστοι δημοσιογράφοι φιμώνονται δια της ανεργίας. Οι "φωνές", όπως η ΕΡΤ, παθαίνουν "αιφνίδιο θάνατο", οι πανεπιστημιακοί, όπως ο Γιώργος Κατρούγκαλος, επιχειρείται να απαξιωθούν. Και μένουν μόνο οι εξωνημένοι, οι μισθοφόροι με τις τρεις δουλειές -οι δύο απ' αυτές "μαύρες"! Παρόλ' αυτά, η εξέγερση υπάρχει σαν μη ενεργό ηφαίστειο, που αν δεν εκραγεί, αν δεν «ξυπνήσει» θα βιωθεί σαν ματαίωση και θα καταστεί νεύρωση κι ύστερα ψύχωση, μία μαζική κατάθλιψη. Μια, δηλαδή, ψυχική κατάσταση που οδηγεί κατευθείαν στο φασισμό τύπου Χρυσής Αυγής. Η εξέγερση, συνεπώς, που υπνώττει μέσα μας γίνεται καθαρτική, μόνο όταν εκραγεί, καθώς τότε μόνο επανοικειοποιείται τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, ανασυστήνοντας το κατακερματισμένο και αφανές πρόσωπό μας. Αλλά και στο βαθμό που έχουμε ορατότητα, δηλαδή μία «ανοιχτή αγωνιστικότητα», αυτό δεν σημαίνει και ουσιαστική αντίθεση στον καπιταλισμό. Είναι απλά μόνο ο καπνός που βγαίνει από το ηφαίστειο. Γι’ αυτό χρειάζεται "φωτιά", χρειάζεται αφύπνιση,δηλαδή συνείδηση. Απαιτείται η πολιτική οργάνωση της απελπισίας και της εξέγερσης...

Γιατί υπάρχει και φιλότιμο

1. Ένας Έλληνας υπουργός δέχεται την επίπληξη ομολόγου του άλλης χώρας, του Γερμανού Σόιμπλε, σχετικά με τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους και τη δέχεται σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ο ίδιος υπουργός ομολόγησε, χθες, ότι και άλλες χώρες υφίστανται ανάλογο έλεγχο με αυτόν της τρόικας επί της Ελλάδας, δικαιολογώντας και νομιμοποιώντας ουσιαστικά την άρση της εθνικής μας κυριαρχίας, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου. Το πρόσχημα της σύγχρονης εθελοδουλείας είναι η οικειοθελής ένταξη της Ελλάδας και των άλλων χωρών στην ευρωζώνη. Η ένταξη, όμως, αυτή έγινε στη βάση της ισότητας και όχι της υποτελείας στη Γερμανία. Αλλά για να πέσουμε στα γόνατα μπροστά στη Μέρκελ και στον Σόιμπλε χρειάζονται άνθρωποι που να θεωρούν την πολιτική της υποτέλειας, ως ρεαλιστική πολιτική! Γι’ αυτό ο Etienne de la Boetie έλεγε από το 1549 ότι «Οι τύραννοι είναι μεγάλοι, επειδή εμείς είμαστε στα γόνατα»(Περί εθελοδουλείας). Και δεν γράφουμε το όνομα του Στουρνάρα, γιατί είναι όλοι οι υπουργοί, ολόκληρη η κυβέρνηση εθελόδουλη. 2. Δημοσιογράφοι αφού «έγλειψαν» αρκούντως και με το αζημίωτο το ΠΑΣΟΚ, εγγεγραμμένοι στις περίφημες, μαύρες «λίστες πληρωμών», αφού μεταπήδησαν στη συνέχεια στη ΝΔ και στα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, στη συνέχεια επανήλθαν στο ΠΑΣΟΚ και αφού πέρασαν, ακολούθως, ένα διάστημα στις «αυλές» του Πανταγιά, του Ρουσόπουλου αλλά και του ΓΑΠ, τώρα φλερτάρουν, εντατικά, το ΣΥΡΙΖΑ. Υπηρέτες και αυλοκόλακες παντός καιρού. Αλλά και οι πολιτικοί τους οποίους υπηρετούν δεν διαφέρουν και πολύ, καθώς και αυτοί σιτίζονται με περισσή σπουδή στα πρυτανεία των διαφόρων οικονομικό-μιντιακών συμφερόντων. 3. Και οι θεσμοί στο ίδιο μήκος κύματος. Ο κόσμος καίγεται και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ καθεύδουν. Το ίδιο και η Ένωση Συντακτών. Πότε, άραγε, η ΕΣΗΕΑ θα ζητήσει τα ονόματα των δημοσιογράφων που εργάζονται στο Δημόσιο, ειδικότερα στα υπουργεία; Πότε θα ελέγξει το ασυμβίβαστο σύμφωνα με το οποίο ένας δημοσιογράφος που κάνει εργατικό ρεπορτάζ δεν μπορεί να εργάζεται, να πληρώνεται δηλαδή και από το υπουργείο Εργασίας; Πόσοι δημοσιογράφοι του πολιτικού ρεπορτάζ εργάζονται στα γραφεία Τύπου των κομμάτων, δημόσιων οργανισμών, διαφόρων πολιτικών αλλά και τραπεζών; Εμείς, πάντως, επιμένουμε πως η έμπρακτη αποκατάσταση της ηθικής και της αλληλεγγύης είναι η «ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ», ότι η τήρηση της δεοντολογίας και της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ είναι ζήτημα αξιοπρέπειας για όλους τους εργαζόμενους στα Media. Γιατί υπάρχει και φιλότιμο...

Συντηρούν την κρίση για να μας έχουν στα γόνατα

Η κρίση και η συνεπαγόμενη κατάσταση ανάγκης(διαρκής εξαίρεση) με το νομιμοποιητικό επιχείρημα της ασφάλειας (σ.σ. στην Ελλάδα γίνεται συνεχώς επίκληση της αποφυγής της χρεοκοπίας) είναι ο νέος τρόπος διακυβέρνησης είπε, μεταξύ άλλων, ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν στο αμφιθέατρο του «Αθήνα 9,84»(16.11.2013). Ο στόχος είναι, πλέον, τα αποτελέσματα και όχι τα αίτια. Αφήνουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις(διοικητικοί υπάλληλοι ΑΕΙ, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ) να εξελιχθούν και μετά τους επιστρατεύουμε, ακυρώνοντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Σύμφωνα με τον Αγκάμπεν η βασική ιδέα είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση». Υπ’ αυτή τη φυσιοκρατική οπτική, ο βουλευτής της ΝΔ Ταμήλος είχε δίκιο για τη χρησιμότητα της δράσης των νεοναζιστών της ΧΑ. Αλλά και η δράση των τρομοκρατών είναι υπ’ αυτή την έννοια χρήσιμη. «Οι κυβερνήσεις, σήμερα, λέει ο Αγκάμπεν, δεν αποσκοπούν στη διατήρηση της τάξης αλλά στη διαχείριση της αταξίας. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων». Οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπουν τα πάντα, από τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου μέχρι τις αναδρομικές περικοπές των συντάξεων. Ναι, σήμερα, έχουμε μία δημοκρατία υπό περιορισμό. Η υπόθεση, φερ’ ειπείν, της λίστας Λαγκάρντ και η απόδοση δικαιοσύνης προσκρούει στην «έκτακτη ανάγκη». Στην ανάγκη, δηλαδή, μη αποσταθεροποίησης της τρικομματικής πριν και δικομματικής τώρα κυβέρνησης, καθώς υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας(η οποία καταρρέει διαρκώς). Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα ζει σε κατάσταση εξαίρεσης, στο όνομα της οποίας η κρατική εξουσία μπορεί να δρα σε καθεστώς ατιμωρησίας καθώς οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί και οι προστασίες των «κάτω» δεν ισχύουν πλέον. Ο νόμος, ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η σωτηρία της χώρας. Μόνο που η Ελλάδα δεν σώζεται ούτε ως οικονομία ούτε ως έθνος. Αυτή η αντίφαση είναι αποτέλεσμα της εξάρτησης της Ελλάδας, η οποία διαφεύγει της προσοχής του Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Η κρίση και η κατάσταση εξαίρεσης δεν αφορά μόνο στον εσωτερικό μηχανισμό διακυβέρνησης της Ελλάδας αλλά και στον τρόπο της εξάρτησής της. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση κυβερνάται σε περιβάλλον «διαρκούς εξαίρεσης», καθώς η Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τη «βραχυπρόθεσμη νομισματική πολιτική» αλλά για το μεγάλο, μακροπρόθεσμο σχέδιο που είναι μία Ευρώπη υπό γερμανική ηγεσία. Υπ’ αυτή την οπτική το Βερολίνο δεν επιδιώκει την επίλυση της κρίσης, αλλά για τη διατήρησή της. Έτσι, μέσω του δημοσιονομικού ελέγχου, που προβάλλεται ως αναγκαίος μονόδρομος, καθίσταται δυνατή η «επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ, προπάντων στη νότια και στην ανατολική Ευρώπη»(Neue Zurcher Zeityng am Sonntag 27/11/2011). Ήδη στη χώρα μας το θέμα του «δημοσιονομικού κενού» είναι στην ημερήσια διάταξη. Γι’ αυτό απορρίπτεται η έκδοση ευρωομολόγων, που θα λειτουργούσε αποφασιστικά στη ριζική αντιμετώπιση της κρίσης, και όχι γιατί «δεν υπάρχει πολιτική βούληση», όπως υποστηρίζει η Κριστίν Λαγκάρντ. Το συμπέρασμα, συνεπώς, είναι ότι το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. Κι αν κάποιος νομίζει ότι αυτά είναι δικές μας συνομωσιολογικές εικασίες, «Το σχέδιο θα έρθει ‘’σαν τον κλέφτη τη νύχτα’’», σημειώνει η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)! Και η Χέλερ δεν είναι τυχαία, ήταν πρώην φίλη της γερμανίδας καγκελαρίου, στέλεχος διαφόρων χρηματοπιστωτικών ομίλων και της Deutsche Bank. Άρα, η κρίση είναι ο νέος τρόπος για να κρατούν τα έθνη και τους λαούς στα γόνατα.

Η κραυγή των ξεσπιτωμένων

Το κεφάλαιο τη στιγμή της κρίσης επιζητεί τη δική του ελευθερία, την απεξάρτησή του από το βάρος των «σιχαμερών και αχάριστων» εργαζομένων(ρομποτική). Η ουτοπία του κεφαλαίου είναι το κυνήγι του στόχου των αλχημιστών να δημιουργήσουν χρήμα από το χρήμα, την ακατάπαυστη βία της πίστωσης και του χρέους. Η βία αυτή εφαρμόζεται, σήμερα, στην Ελλάδα, καθώς μας αναγκάζουν να πληρώνουμε τα χρέη των τραπεζιτών και συγχρόνως να χάνουμε τα σπίτια μας από τις τράπεζες! Γι' αυτό οι βασικές αντιστάσεις προέρχονται από τους ξεσπιτωμένους, από τους απόκληρους, από τους μετανάστες, από τους άνεργους. Γιατί αν με την εργασία του ο άνθρωπος αποξενώνεται από τη δραστηριότητά του(από το προϊόν που παράγει), από τον εαυτό του, από την ανθρώπινη ουσία του, με τη μη εργασία(ανεργία) αποξενώνεται από τους άλλους, από τον κόσμο, καθιστάμενος απόκληρος, αποκλεισμένος από τους ανθρώπους και την ανθρωπιά. Το ξεσπίτωμα δίνει τη χαριστική βολή, προκαλεί τον απόλυτο θάνατο.Γιατί αν η μέγιστη βία θεωρείται η πραγμοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης, η μετατροπή του εργαζόμενου από υποκείμενο σε αντικείμενο-πράγμα, ο άνεργος κι ο άστεγος δεν είναι ούτε καν πράγμα, είναι ένα τίποτα. Τα «τίποτα», είναι αυτοί τους οποίους ορίζει το κράτος, τους προσδιορίζει, τους ταξινομεί, τους διακρίνει ανάλογα με την απόχρωση του δέρματος, τους ταυτοποιεί σε πολίτες και μη, σε εργαζόμενους και άνεργους, σε ιθαγενείς και μη, σε γυναίκες και άντρες(σεξισμός). Κι είναι το κράτος, που διαμορφώνει τα βιολογικά κριτήρια του homo sacer, του έγχρωμου, του μετανάστη, της βιασμένης γυναίκας, των οποίων ο φόνος μένει πάντα ατιμώρητος. Η «κραυγή» όλων των παραπάνω χρωματίζεται πάντα από αυτό ενάντια στο οποίο κραυγάζει. Η άρνηση συνεπάγεται πάντα μια υπαγωγή στο αρνηθέν. Η κραυγή μας ενάντια στην καταπίεση διαμορφώνεται από την καταπίεση, από την εξουσία που την αναπαράγει. Αλλά η κραυγή μας για την κατάλυση της ανθρωπιάς, για την ταπείνωση του Προσώπου, για την αφαίρεση της αξιοπρέπειας σημαίνει, συγχρόνως, την προβολή μιας συγκεκριμένης ανθρωπιάς, σημαίνει τη χειραφέτηση και την υπέρβαση της ξενότητας και της ξένωσης μέσα από τη διαδικασία του αγώνα και του συλλογικού πράττειν. Εκεί όπου δημιουργούνται οι σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης, αγάπης. Οι όροι, δηλαδή, μιας νέας συμβολικής τάξης, η οποία είναι υπό διαμόρφωση, προεικονίζοντας το είδος της κοινωνίας(μετα-καπιταλιστική τη λένε στη Βολιβία) για την οποία παλεύουμε. Κι όλο αυτό συνοψίζεται στον αγώνα για αξιοπρέπεια, που σημαίνει την άρνηση να αποδεχθούμε την ταπείνωση, την καταπίεση, την κατάλυση της ανθρωπιάς.

Το παράδειγμα της Κ.

Έβλεπα να συνθλίβουν τη βουλευτή ανάμεσα στα κάγκελα και θυμήθηκα την ερώτησή της όταν ένα ζεστό βράδυ στο Παγκράτι με σύστησαν με την ιδιότητα του άνεργου: «Αγωνίζεσθε;» μου είπε. Κατά τη γνώμη της ο αγώνας είναι η απάντηση στο ζωντανό θάνατο της ανεργίας, στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Γιατί μέσα από το συλλογικό πράττειν, μέσα από τη συντροφικότητα και τη φιλία ανασυστήνεται το ταπεινωμένο Πρόσωπο και ανασταίνεται η ψυχή. Κάποτε η ανασύσταση του τσακισμένου εαυτού λάμβανε χώρα στο πλαίσιο των συνδικάτων. Τώρα οι συνδικαλιστές είναι εξωνημένοι κι αναξιόπιστοι, λιωμένοι και ακυρωμένοι ακόμη κι από μία δυνατή βροχή, όπως συνέβη προχθές. Το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους θεσμούς, στα πολιτικά κόμματα, τα οποία είναι σχηματισμοί στελεχών. Και τα στελέχη δεν ανοίγουν τις «πόρτες» στην αγκομαχούσα κοινωνία, δεν δημιουργούν τις αγωνιστικές συνθήκες αλλαγής του συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών αξιών, υπέρ της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς, γιατί απλώς θέλουν να ελέγχουν εσαεί το «μαγαζί», συντηρώντας, ιδιοτελώς οι περισσότεροι, τη μικροεξουσία τους. Γι’ αυτό οι πολίτες δεν τους εμπιστεύονται. Γι’ αυτό τα δύο εκατομμύρια άνεργοι δεν εντάσσονται στις γραμμές του αγώνα και παραμένουν παροπλισμένοι, ζωντανοί νεκροί. Γι’ αυτό οι συγκεντρώσεις είναι «χθαμαλές». Κι έρχεται μία βουλευτής να δείξει τον ουσιαστικό τρόπο του αγωνιστικώς πολιτεύεσθαι, κερδίζοντας την ψυχή και το μυαλό του κόσμου, δηλαδή την εμπιστοσύνη του. Γι’ αυτό δέστε την. Τον δικό της τρόπο δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν οι καθεστωτικοί. Γιατί αυτή ανήκει στην πολιτική φυλή των «υποδειγματικών», αυτών που παίρνουν μαζί τους την κοινωνία και την βγάζουν από τον αρμόβουρκο.

Η νομιμότητα των "πάνω" είναι η αδικία για τους "κάτω"

H περίφημη Goldman Sachs κινείται στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Προκειμένου να εξασφαλίζεται αυτή η σχοινοβασία η τράπεζα έχει δημιουργήσει ένα μυστικό παράρτημα, το Multi-Strategy Investing(MSI), το οποίο είναι εξειδικευμένο να παρακάμπτει τους νόμους(όπως ο νόμος Volcker για τα όρια στο prop trading). Δεν είναι τυχαίο ότι και η πολιτική αντιπαράθεση προσανατολίζεται πλέον στο νομικό πεδίο και γίνεται με νομικούς όρους, όπως στην Ελλάδα σήμερα. Έτσι, έχουμε τη λεγόμενη ερμηνεία του σύγχρονου «συνταγματισμού» όπου υπάρχει η «κυβέρνηση των νόμων» σε αντίθεση με την «κυβέρνηση των ανθρώπων». Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε την κρίση του «συνταγματικού σφάλματος», δηλαδή τις ερμηνείες και τα λεγόμενα «παραθυράκια», που αναζητά η MSI καθώς και την «αντιδημοκρατική πρακτική», δηλαδή μία λειτουργία που παρακάμπτει το πνεύμα του νόμου. Εν προκειμένω, η δημοκρατία χάνει το πολιτικό της περιεχόμενο και γίνεται «νομοκρατία», καθώς αυτό το πεδίο ελέγχεται απόλυτα από τους «πάνω». Αλλά κι όταν υπάρχει το ενδεχόμενο οι «πάνω» να χάσουν το παιγνίδι στο πεδίο της νομικής αντιπαράθεσης, τότε καταφεύγουν στην «κατάσταση της εξαίρεσης»(επίσης όπως συμβαίνει στην Ελλάδα) σύμφωνα με την οποία το κράτος μπορεί να σταθεί τόσο εντός όσο και έξω από τη νομική τάξη ταυτόχρονα. Εν προκειμένω δεν μιλούμε για τα «παραθυράκια» και τον περίφημο «συνταγματισμό»(δηλαδή τις διαφορετικές ερμηνείες του συντάγματος) αλλά για το παράδοξο, η κρατική εξουσία (μαζί με την τροϊκανή) ως κυριαρχία να παρέχει τα θεμέλια της έννομης τάξης και, ακριβώς λόγω αυτού του γεγονότος, να έχει επίσης την εξουσία να την αναστέλλει(όπως γίνεται με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου). Πρόκειται για την αναστολή του κανονικού νομικού συστήματος και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία έχει καταστεί πλέον διαρκής. Ακριβώς αυτή η κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα της ατιμωρησίας, καθώς η «νομιμότητα» λειτουργεί σε μια ζώνη ακαθοριστίας στην οποία οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί παύουν να ισχύουν. Έτσι, κάτι μπορεί να είναι ανήθικο αλλά και νόμιμο συγχρόνως. Όπως στην περίπτωση εκείνων που ρήμαξαν τα κοινοτικά κονδύλια και υφάρπαξαν άπειρα τραπεζικά «θαλασσοδάνεια» με την εγγύηση του διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος και του Δημοσίου. Αυτών οι οποίοι, αντί να υποστούν τον έλεγχο και την φορολογική τιμωρία, μένουν στο απυρόβλητο αλλά και συνεχίζουν να πλουτίζουν ακόμη στον καιρό της κρίσης. Γι’ αυτό λέμε ότι το ανώτατο κριτήριο της νομιμότητας δεν είναι ο νόμος αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη. Κι αν δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι δικαιοσύνη, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι δίκαιοι οι νόμοι που περικόπτουν και ξαναπερικόπτουν τις συντάξεις των φτωχών, δεν είναι δίκαιο το νέο εργασιακό δίκαιο που είναι δίκαιο κατεχόμενης χώρας, ότι είναι απόλυτη αδικία η εσωτερική υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας των «κάτω», πως είναι ζωντανός θάνατος οι απολύσεις και η ανεργία… Για ποια παραβίαση της νομιμότητας μιλούν, λοιπόν, αυτοί που καταβυθίζουν το λαό στην έσχατη ένδεια κι απελπισία; Παραβιάζουμε λέει τη νομιμότητα! Μόνο που τους νόμους οι ίδιοι τους θεσπίζουν.

Κι όμως, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ νίκησαν

Το παράδειγμα της ΕΡΤ δείχνει το δρόμο για τις εναλλακτικές μορφές του πράττειν, για τη διαμόρφωση μέσα στη διαδικασία της ανυπακοής μιας νέας πρότασης, νέων μορφών κοινωνικών σχέσεων, της αυτοδιαχείρισης , της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της φιλίας, της αγάπης, μα πάνω απ’ όλα της αξιοπρέπειας και της άνθισης του Προσώπου, όλων αυτών που αντιβαίνουν στην κυρίαρχη καπιταλιστική λογική του κέρδους, του κυνισμού, του απύθμενου εγωτισμού, του κανιβαλισμού, της βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του εμφυλίου των «κάτω». Οι εναλλακτικές μορφές αγώνα δεν επιδιώκουν απλώς τη νίκη, να νικήσουν, δηλαδή, την κυβέρνηση, ή τον κάθε κεφαλαιοκράτη εργοδότη, θέλουν, συγχρόνως, να μετασχηματίσουν την κοινωνική εμπειρία, να αλλάξουν τη συμβολική τάξη, τον Τρόπο σκέψης και ζωής, να αποτελέσουν, με άλλα λόγια, τον προάγγελο της νέας κοινωνίας, δημιουργώντας τώρα τις κοινωνικές σχέσεις του μέλλοντος. Γιατί όπου ο αγώνας γίνεται με τους όρους του κεφαλαίου(κοινωνικές σχέσεις κυριαρχίας), τότε χάνουμε ακόμα κι όταν φαίνεται ότι κερδίζουμε. Υπ’ αυτή την οπτική ο πεντάμηνος αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι νικηφόρος, γιατί έδειξε ότι υπάρχουν μορφές κοινωνικής οργάνωσης, όπου ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και οι σχέσεις του είναι αχρείαστες και άχρηστες. Έδειξε ότι μπορούμε να κινηθούμε εκτός του καπιταλιστικού πλαισίου και, συνεπώς, εκτός της διαπλοκής με το κεφάλαιο. Ο αγώνας στην ΕΡΤ απέδειξε, τέλος, ότι το κίνημα της ανυπακοής δεν υπάγεται σε μία πολιτική της οργάνωσης αλλά σε μία πολιτική των συμβάντων. Η αγωνιστική αυτή διαδικασία παραπέμπει στις γιορτές, όχι εκείνων όπου θυσιάζεται το περίσσιο, σώζοντας από τη βία της συσσώρευσης, αλλά εκείνων των πανηγυριών όπου η ψυχή των ανυπότακτων διονυσιάζεται, γυρεύοντας σε «Ψυχή βαθιά» το θυσιαστήριο περίσσευμά τους.

Φάτε... Wi Fi

Οι «πάνω», αυτιστικοί κι ανάλγητοι, με νευρικό σύστημα που έχει χάσει τη δυνατότητα να αισθάνεται πέρα από τον μικρόκοσμό τους, προτείνουν σ' ένα πλήθος που πένεται, που δεν έχει ελπίδα και προοπτική,Wi Fi! Είναι τάχα ηλίθιοι; Όχι. Απλώς αδυνατούν να "δουν" την Ολότητα. Γιατί η εκ μέρους των μεγαλοαστών θέαση της κοινωνίας στην ολότητά της θα σήμαινε την άρνηση του εαυτού τους, την απάρνηση της κυριαρχίας τους, τον αυτοχειριασμό τους, την ιστορική εξαφάνισή τους.Γι' αυτό αντιμετωπίζουν την κρίση, όχι ως στιγμή ρήξης, αλλά ως στιγμή αναγέννησης του καπιταλισμού -της νεοφιλελεύθερης, χρηματοπιστωτικής κοπής. Σ' αυτή τη λογική ο θάνατος των "κάτω", συμβολικός(ανεργία) και πραγματικός(αυτοκτονίες), δεν είναι παρά μία "δημιουργική καταστροφή", ενώ οι νέες τεχνολογίες είναι ο βασικός συντελεστής της καπιταλιστικής αναγέννησης. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η πρόταση για το... Wi Fi του Αντώνη Σαμαρά! Το λένε εδώ και πολλά χρόνια στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το έλεγε ο μακαρίτης Μιχάλης Δερτούζος(ΜΙΤ), όταν πρότεινε ένα νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας σ’ έναν κόσμο όπου το χάσμα πλούσιων και φτωχών θα έχει διευρυνθεί! Ο Έλληνας που ήθελε να αναζωογονήσει την επανάσταση της πληροφορικής(πρόγραμμα oxyzen) μιλούσε για «την ανταλλαγή χρόνου» μεταξύ εκείνων που έχουν κι εκείνων που δεν έχουν χρόνο! Αυτή η επικοινωνία των δύο κόσμων με την ανισότητα στο... χρόνο δεν έχει επιτευχθεί ακόμα, ούτε γνωρίζουμε αν θα συμβεί ποτέ. Μόνο που οι νεόπτωχοι, ή οι νέο-δουλοπάροικοι με λαπ-τοπ και ίντερνετ δεν διαφέρουν σε πολλά από τους άνεργους και τους δυσανεκτούντες των προηγούμενων εποχών. Ενδεχομένως η μόνη διαφορά να είναι ότι τώρα μπορούν να διαμαρτύρονται και ηλεκτρονικώς εναντίον των πολιτικών. Συνεπώς, στον καιρό της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της «νέας οικονομίας των πληροφοριών» οι αλλαγές δεν είναι ποιοτικές αλλά ποσοτικές. Γιατί ο περίφημος νέος κόσμος των νέων τεχνολογιών δεν είναι τόσο η πλεύση στον κυβερνοχώρο όσο η μεγέθυνση, η ενίσχυση του οπτικού πάχους των εμφανίσεων του πραγματικού κόσμου. Με άλλα λόγια, η εικονική στρέβλωσή του και η μέσω αυτής οπτική παραπλάνηση. Έτσι, ο μεγάλος οπτικός υπέρ-ορίζοντας των νέων τεχνολογιών καθίσταται ο τόπος κάθε εικονοποίησης (στρατηγικής, οικονομικής, πολιτικής) και είναι αυτός που καθιστά δυνατή την ανάπτυξη ενός ολισμού που θα ανανεώσει τους ολοκληρωτισμούς του παρελθόντος.

Ο εμφύλιος των φανατικών πέραν της προβοκάτσιας

Η αστυνομία ρίχνει τόνους χημικά στην πλατεία Συντάγματος των Αγανακτισμένων. Πολλοί έχουμε συγκεντρωθεί στην αρχή της Ερμού. Αίφνης, μία ομάδα κουκουλοφόρων σπάζει τα τζάμια του Μακντόλαντ. Αντιδρούμε. Θεωρούμε ότι η ενέργειά τους νομιμοποιεί την κρατική καταστολή. Η ομάδα κάνει πίσω. Ένας νεαρός απολογείται: "μόνο τις καρέκλες θέλουμε να πάρουμε". Τότε επεμβαίνει κραυγάζοντας ένας σαραντάρης "Μη σταματάτε, έχουμε πόλεμο". Οι νεαροί επανέρχονται δριμύτεροι, ο λόγος της άναρθρης βίας, που σκέφτεται μόνο με σφυριές και σφαίρες, καθώς αδυνατεί να αποδυθεί σε εμβαθύνσεις για τα αίτια της κρίσης (οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής) και να ενδυθεί έναν επεξεργασμένο πολιτικό λόγο με στόχους και πρόγραμμα, επεκράτησε. Αλλά σ' αυτό το πεδίο η υπεροπλία ανήκει στα ΜΑΤ. Και το κίνημα των Αγανακτισμένων ηττήθηκε κατά... κράτος. Το ίδιο και τώρα που η αγανάκτηση τείνει να πολιτικοποιηθεί, την ώρα που η απελπισία τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά επικίνδυνα για την καθεστηκυία τάξη, αρχίζει ο "εμφύλιος των φανατικών" είτε με το φόνο του Παύλου Φύσσα από τους χρυσαυγίτες είτε με το φόνο των χρυσαυγιτών από τους "τρομοκράτες". Το εύκολο είναι να δούμε την προβοκατόρικη πτυχή του θέματος, καθώς οι ωφελημένοι από το φαύλο κύκλο του αίματος είναι οι εγχώριοι και οι εξωχώριοι δυνάστες του ελληνικού λαού. Αλλά πέραν της "προβοκάτσιας" υπάρχει και η πραγματική κατάσταση της βίας, που ευδοκιμεί στο έδαφος του φανατισμού. Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα τόσο των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής όσο και των "αριστερών τρομοκρατών" θα διαπιστώσει εύκολα ότι είναι μνημεία κυνισμού και ρηχότητας. Κοινό σημείο του φανατισμού και των δύο πλευρών είναι η προσπάθεια νομιμοποίησης της απαιδευσιάς τους μέσω της δήθεν επαναστατικής αλλά και της μαφιόζικης πρακτικής τους(προκρούστεια λογική και μανιχαϊστικός λόγος του μαύρου-άσπρου). Η σκέψη και των δύο μερών τροχοδρομείται εύκολα στις γραμμές του "μίσους". Το μίσος των μεν αφορά τους ξένους(η ηθική αυτή αποκαλείται "ανήθικη ηθική" καθώς περιλαμβάνει μόνο τους Έλληνες)αλλά και αυτούς που υπερασπίζονται τους ξένους-μετανάστες και τους απόκληρους. Η απάντηση του "αριστερού φανατισμού" για το φόνο του Παύλου Φύσσα στο Νέο Ηράκλειο έγινε με τον τρόπο των φασιστών, αφού αυτός είναι ο μόνος πολιτικός λόγος που κατέχουν(χωρίς να αποκλείω την προβοκάτσια). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, όμως, και η ευρωπαϊκή παράδοση που νομιμοποιεί την τρομοκρατία και σύμφωνα με την οποία ο αποκλεισμένος, ο απόκληρος είναι συγχρόνως θύτης και θύμα. Ακριβώς όπως «Οι νταβάδες στο Μετρέ είναι θεότητες του κακού και απόλυτα θύματα»(Ζενέ). Εδώ εδράζεται η κουλτούρα του μίσους των αποκλεισμένων που θα θεωρητικοποιηθεί από τη «λόγια αριστερά» της Ευρώπης. Από εδώ απορρέει η αποθέωση του «κακού», που δεν είναι παρά η κόλαση των απόκληρων όπως την έχει οριοθετήσει η αστική ηθική, το αστικό, κυρίαρχο, κανονιστικό «καλό». Σ’ αυτή τη λογική, το «κακό» θα γίνει η ηθική των μειοψηφιών, ενώ η οργάνωση της «πειθαρχικής κοινωνίας» ως αποτέλεσμα του Διαφωτισμού θα συγκεντρώσει τα πυρά της κριτικής. Αλλά το μίσος των απόκληρων για τους αστούς, αυτό που αργότερα θα χαρακτηριστεί «ταξικό μίσος» υπάρχει ήδη στον πυρήνα του φασισμού. Γι’ αυτό η μαρξιστική αριστερά θα κρατήσει μόνο το οργανωμένο «ταξικό μίσος», απορρίπτοντας τη λόγια εκδοχή και τους λαϊκούς φορείς του, χαρακτηρίζοντάς τους «λούμπεν». Αυτή είναι η λεπτή διαφορά(η νόμιμη οργάνωση της αγανάκτησης και του μίσους) που διαχωρίζει τον εξωκοινοβουλευτικό "αριστερό φανατισμό" από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Αυτό δεν θέλει να το αντιληφθεί για μικροπολιτικούς λόγους η "αυλή" του Α. Σαμαρά. Ο τελευταίος είδε πολύ αργά, αν και πάλι όχι καθαρά λόγω των εκλεκτικών συγγενειών, τον κίνδυνο από τη νομιμοποιημένη κοινοβουλευτικά οργάνωση του φανατισμού και της βίας μέσω του νεοναζιστικού εγκληματικού μορφώματος της ΧΑ. Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά το πολιτικό αποτέλεσμα-έκτρωμα της αδυναμίας της ΝΔ να ενσωματώσει πολιτικά την απελπισία των πιο ακραίων και λούμπεν στοιχείων της. Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ελέγχει τον "φανατισμό" μόνο σε επίπεδο στελεχών και όχι στο πεδίο της -έτσι κι αλλιώς- ανύπαρκτης οργάνωσης της λαϊκής του βάσης. Γι' αυτό το λόγο, η άριστα οργανωμένη υπό μορφή δικτύων ΧΑ είναι η μόνη που παρεμβαίνει στο εσωτερικό της κοινωνίας, ενώ τα άλλα κόμματα έχουν πάψει προ πολλού να έχουν οργανωμένη παρέμβαση. Γι' αυτό ο κίνδυνος από τη ΧΑ ήταν και εξακολουθεί να είναι μεγάλος καθώς η κατασταλτική αντιμετώπισή της(φυλακίσεις) και πολύ περισσότερο οι δολοφονίες της προσδίδουν το "φωτοστέφανο" του αντισυστημικού κόμματος. Πως, λοιπόν, μπορεί να αντιμετωπιστεί ο νεοναζισμός; Ασφαλώς, όχι με φόνους που όχι μόνο είναι απαράδεκτοι αλλά και την ενισχύουν. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, είναι ο πολιτικός. Όταν δηλαδή οι πολιτικοί σχηματισμοί θα μπορέσουν να εκφράσουν τους καταδικασμένους της κρίσης, όταν θα καταφέρουν να οργανώσουν πολιτικά την οργή, ακόμα και το "μίσος" τους, μετουσιώνοντάς τα σε κριτικό λόγο, σε ανθρωπιστική(για όλους) αγωνιστική Πράξη και όχι σε βία και αίμα. Εν προκειμένω, ο λόγος και ο ρόλος της Αριστεράς(εφόσον αντιπροσωπεύει τους "κάτω" και όχι τους "πάνω") είναι καθοριστικός...