Τα ψηφιακά "πανοπτικά" και ο νέος ολοκληρωτισμός

Χειρότερη και από το ψεύδος είναι η μισή αλήθεια. Ναι, δεν υπάρχουν «ψεκασμοί», αλλά οι… «συνομωσίες» περισσεύουν, όπως και η βαριάς μορφής α-νοησία, τύπου Πάγκαλου. Γιατί η σύγκριση της παρακολούθησης των Αμερικανών από την ελληνική ΕΥΠ με την παρακολούθηση ολόκληρου του κόσμου από την NSA παραπέμπει στο ανέκδοτο με τον ελέφαντα και το μυρμήγκι. Κι εδώ είναι καταφανές ότι το μεγαλομανές, παχύσαρκο μυρμήγκι παρίστανε τη δεκαετία του 1990 τον ελέφαντα! Δεν εμμένω, όμως, ούτε στο παράνομο της πράξης ούτε στην αβελτηρία του συμψηφισμού, αλλά ούτε και στο «ξέπλυμα», όπως θεωρούν πολλοί, της παρανομίας των ΗΠΑ. Γιατί θεωρώ ότι πίσω από τη δήθεν α-νοησία ή τη δήθεν συνήθη κατασκοπεία κρύβεται η ανάπτυξη ενός νέου παγκόσμιου ολοκληρωτισμού κι ενός μετανεωτερικού, ψηφιακού φασισμού. Ο Μεγάλος Αδελφός, είναι τα δορυφορικά αλλά και τα επίγεια «πανοπτικά» σε χώρες και κοινωνίες που τείνουν να αναδομηθούν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας με τους ομαδικούς τάφους-Καιάδες για τους άνεργους και τους απόκληρους. Έχουμε ξαναγράψει (τον περασμένο Ιούνιο) ότι η υπόθεση της παρακολούθησης εκατοντάδων εκατομμυρίων χρηστών του διαδικτύου έγινε (και γίνεται) από την αμερικανική υπηρεσία NSA, η οποία δημιουργήθηκε από τον Τρούμαν το 1952 προκειμένου να συλλέγει πληροφορίες στρατιωτικού χαρακτήρα. Υπενθυμίζουμε τα χιλιάδες διαβαθμισμένα έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν από το Wikileaks , αποδεικνύουν πως οι Αμερικανοί διπλωμάτες λειτουργούν και ως κατάσκοποι, αφού καλούνται να προμηθεύσουν την υπηρεσία IC(Intelligence Community),που περιλαμβάνει 17 μυστικές υπηρεσίες μεταξύ των οποίων τη CIA και την NSA,με δεδομένα που αφορούν ακόμα και το DNA αλλοεθνών διπλωματών! Όσοι εκπλήσσονται με την υπόθεση NSA ξεχνούν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα ψήφισε διάταξη για τον έλεγχο του διαδικτύου (αποκάλυψη των New York Times το 2010). Σύμφωνα με αυτή επιβλήθηκε σε όλες τις ιδιωτικές εταιρίες επικοινωνίας να είναι συμβατές με τα συστήματα παρακολούθησης των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας. Συνεπώς, η Microsoft, το Google, το Yahoo, το Facebook, το Skype, ακόμα και το Blackberry διαφοροποίησαν τον τρόπο λειτουργίας τους έτσι ώστε το FBI και η NSA να μπορούν να ακούν και να βλέπουν ό,τι επικοινωνείται σ’ αυτά. Μέχρι πρότινος παρεχόταν η δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να ελέγχουν μέσω ειδικών «παραθύρων» τους χρήστες του διαδικτύου. Αλλά ο έλεγχος κινούνταν στα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Γι’ αυτό η κυβέρνηση Ομπάμα νομιμοποίησε απολύτως την παρακολούθηση. Η NSA επιτηρεί, τώρα, τους πάντες και τα πάντα χάρη στο δίκτυο δορυφόρων, τις θυγατρικές της υπηρεσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη και τους σέρβερ των μεγάλων ιντερνετικών δικτύων. Η NSA, μάλιστα, είχε εμπλακεί και στην υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών στην Ελλάδα. Και τότε αλλά και όταν οι γερουσιαστές Widen και Udall υπέβαλαν ερωτήσεις για τις παρακολουθήσεις από την NSA οι απαντήσεις της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν αρνητικές. Το ίδιο έλεγαν και οι εταιρείες. Η Microsoft, μάλιστα, διαφήμιζε την ασφάλεια των δεδομένων των πελατών της. Κι όμως οι παρακολουθήσεις γίνονταν κανονικά και με το νόμο! Έτσι, για μία ακόμη φορά τίθεται το θέμα της ελευθερίας στις επικοινωνίες αλλά και της παραβίασης του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων(για τα οποία τόσο κόπτονται κατά τα άλλα οι Αμερικανοί), καθώς και για το αν η πληροφορική θα καταστεί στα χέρια των παγκόμσιων ολιγαρχών ένας νέος ολοκληρωτισμός.

Εντολή από τα υπόγεια του Μαξίμου

Η εντολή από τα υπόγεια του Μαξίμου για άρθρα και φωτογραφίες από την είσοδο του παιδιού του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο δόθηκε από τη Δευτέρα. Για «ξεκάρφωμα» θα βγάλουν το Σάββατο, που κυκλοφορούν οι κυριακάτικες εφημερίδες, στη σέντρα και τα παιδιά και άλλων πολιτικών που πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Στόχος, βέβαια, είναι να αποδομηθεί το λαϊκό πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα. Είχε προηγηθεί το… πιλοτικό εγγυημένο εισόδημα για να αναδείξει το λαϊκό προφίλ της κυβέρνησης και να αποπροσανατολίσει από τα νέα μέτρα(περικοπές συντάξεων και εφάπαξ, μόνιμο χαράτσι στα ακίνητα με φόρο ακόμα και για τα μαντριά κ.ά.). Η χυδαιοποίηση, όμως, αυτή της πολιτικής επικοινωνίας και ο εκτοπισμός του πολιτικού επιχειρήματος από τη ποταπή εντύπωση οδηγεί στην εκτύφλωση και στο φασισμό, καθώς απευθύνεται στο ένστικτο του πολίτη και όχι στη λογική και πολύ περισσότερο στην κριτική σκέψη του. Μάλιστα, η μορφή αυτή της χυδαίας προπαγάνδας απευθύνεται στους πλέον ακαλλιέργητους πολίτες που δεν έχουν άλλο τρόπο να κρίνουν ειμή μόνο αναζητώντας στο δικό τους κόσμο τα σημεία προσανατολισμού τους, ώστε μέσω της ταύτισης να νοηματοδοτήσουν τα πρόσωπα της πολιτικής. Να, λοιπόν, ποιοι εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού, να ποιοι καλλιεργούν το φασισμό. Όσο για την ίδια την πολιτική, αυτή γίνεται παράσταση και ακολουθία προσποιήσεων, μία ατέρμονη προσομοίωση όπου με την κατάλληλη σκηνοθεσία δημιουργούνται οι εντυπώσεις νοήματος εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά μόνο ιριδίζουσες σαπουνόφουσκες. Η προβολή της ιδιωτικής ζωής, μάλιστα, κρίνεται αναγκαία για να εξαχθούν συμπεράσματα και να καλυφθεί το κενό ουσίας της δημόσιας εικόνας και της αδυναμίας αντιπαράθεσης με πολιτικά επιχειρήματα. Αυτό το κενό της πραγματικής πολιτικής δίνει δουλειά στους εντεταλμένους σκηνοθέτες του φόβου και των φαντασμάτων(δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, εικονολήπτες, ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης), οι οποίοι με διάφορα τεχνάσματα μεταθέτουν το πεδίο της αντιπαράθεσης στο επίπεδο των ενστίκτων και των συναισθημάτων. Να γιατί έριξαν «μαύρο» στην ΕΡΤ. Να γιατί έκλεισαν τις περισσότερες εφημερίδες και κατέστησαν άνεργους όσους ενοχλούν. Γιατί πρέπει να ελέγχουν απόλυτα την πλύση εγκεφάλου. Γιατί πρέπει να αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα, από τα νέα μέτρα, τα οποία κατά παλαιότερη δήλωσή τους δεν θα ψήφιζαν ποτέ(αυτό έλεγαν στα προηγούμενα "νέα μέτρα"). Αλλά αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτισμός και φασισμός, τότε τι είναι;

Η αλήθεια για την κρίση

Δημοσίευμα της εφημερίδας Wall Street Journal(στην ηλεκτρονική της έκδοση) αναφέρει ότι η αμερικανική τράπεζα JPMorgan Chase συνήψε συμφωνία με το υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών για να πληρώσει το ποσό των 13 δισεκ. δολαρίων προκειμένου να αποφύγει μια σειρά διώξεων, που συνδέονται με την κρίση των παραγώγων των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου (subprime). Τι καταλαβαίνει ο μη ειδικός από αυτή τη διατύπωση για το κολοσσιαίο πρόστιμο που επιβλήθηκε στην τράπεζα, την οποία διευθύνει ο Ελληνο-αμερικανός Τζέιμι Ντάιμον; Απολύτως τίποτα. Ας εξηγήσουμε, λοιπόν, ότι με τη συμφωνία θα διευθετηθούν οι προσφυγές στις οποίες έχει προχωρήσει η FHFA(η κανονιστική αρχή για τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ) που κατηγορεί την JP Morgan ότι εξαπάτησε τους οιονεί δημόσιους οργανισμούς αναχρηματοδότησης Fannie Mae και Freddie Mac, πουλώντας τους παράγωγα ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων πριν από την κρίση. Με άλλα λόγια, η τράπεζα κορόιδεψε κόσμο και κοσμάκη, ληστεύοντάς τους στην κυριολεξία. Για την ακρίβεια οι τράπεζες έδωσαν πρώτα φτηνό χρήμα(δάνεια) στους αγοραστές κατοικιών, ενώ στη συνέχεια πούλησαν τα δάνεια υψηλού κινδύνου –δηλαδή τη φούσκα- σε άλλους πελάτες τους με το δέλεαρ ότι θα κερδίσουν από την αύξηση των επιτοκίων. Αλλά όταν αυξήθηκαν τα επιτόκια, οι δανειολήπτες, που αγόρασαν τις κατοικίες, δεν μπόρεσαν να πληρώσουν λόγω της πολύ μεγάλης αύξησης, αλλά και οι αγοραστές παραγώγων δεν μπορούσαν να τα μεταπωλήσουν πουθενά. Έτσι, η μόνη κερδισμένη ήταν η τράπεζα, που τώρα διώκεται. Μπορεί να φανταστεί κανείς το ύψος της ληστείας όταν το ύψος του προστίμου είναι 13 δις δολάρια. Αρκεί να αναφέρουμε το ανάλογο της London Whale-της φάλαινας του Λονδίνου-, όπου το πρόστιμο ήταν 1 δις δολάρια, αλλά οι απώλειες των επενδυτών 6 δις δολάρια. Το κέρδος, συνεπώς, -μείον το πρόστιμο- ανέρχεται σε 5 δις! Καθόλου άσχημα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα 13 δις δολάρια δεν είναι τίποτα, αφού μόνο το τετράμηνο Ιουνίου-Σεπτεμβρίου τα κέρδη της JPMorgan Chase ανήλθαν στα 5,8 δισ. δολάρια! Τα παραπάνω ενισχύουν την άποψη εκείνων που θεωρούν ότι η σημερινή κρίση δεν είναι οικονομική αλλά κρίση της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου σε ελάχιστα χέρια. Είναι, με άλλα λόγια, κρίση του τρόπου διανομής του πλούτου. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με έκθεση υπηρεσίας της Credit Suisse, τη δεκαετία από το 2000 έως το 2010 ο παγκόσμιος πλούτος διπλασιάστηκε. Αντίθετα, σύμφωνα με έκθεση του διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σε 22 χώρες της ΕΕ, των βαλκανίων και της ανατολικής Ευρώπης, από το 2009 μέχρι το 2012 αυξήθηκε κατά 75% ο αριθμός των ανθρώπων που εξαρτώνται από την τροφή που τους διανέμει ο οργανισμός. Επομένως, η αιτία της σημερινής ανθρωπολογικής καταστροφής δεν είναι κάποια οικονομική κρίση, αλλά η κρίση του μοντέλου διανομής του πλούτου. Η τρελή κούρσα για κέρδη οδήγησε στη μείωση του κόστους σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής, και ιδίως στους μισθούς και στις θέσεις εργασίας. Οι τράπεζες δημιούργησαν από την πλευρά τους το χρήμα-Monopoly, ενθαρρύνοντας τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τα νοικοκυριά να δανειστούν, οδηγώντας το χρέος τους πέρα από κάθε λογική. Δεν είμαστε, λοιπόν, εμείς που ευθυνόμαστε για τον υπερδανεισμό, αλλά η απάτη των τραπεζών. Μάλιστα, κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω από το παιγνίδι αυτό. Τόσο οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες όσο και οι «κάτω» ήταν και είναι καταδικασμένοι να «τρώνε» τα σκουπίδια των τραπεζών, με το χρέος και τους τόκους να τους απογυμνώνουν όλο και περισσότερο. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ομόλογα, διάσωση των τραπεζών, υπερχρέωση των ίδιων των περιφερειακών κρατών στα ίδια χρηματοπιστωτικά μεγα-ιδρύματα και καταδίκη τους σε ένα όλο και μεγαλύτερο φορτίο χρέους, που οδηγεί σε νέες, ιδιαίτερα επώδυνες πολιτικές λιτότητας για την πλειονότητα των ανθρώπων, με απώλεια των όποιων περιουσιακών τους στοιχείων(χαράτσια), αυξήσεις φόρων και περικοπές του κοινωνικού κράτους. Παρόλ’ αυτά, όπως δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας, το χρέος συνεχίζει να διογκώνεται προς όφελος των πιστωτών, καθώς από το 120% του ΑΕΠ που ήταν το χρέος πριν 3,5 χρόνια, σήμερα ανήλθε στο 180% παρά την αιματηρή φορολογία, τις τεράστιες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, στην απομείωση του κοινωνικού κράτους, την τεράστια ανεργία και το «κούρεμα»! Φαίνεται πως το χάσμα που χωρίζει εκείνους που απολαμβάνουν τον αυξημένο πλούτο και εκείνους που δεν έχουν πλέον τίποτα θα συνεχίσει να μεγαλώνει μέχρις ότου οι δεύτεροι να εξαφανιστούν εντελώς, αφού η άβυσσος επεκτείνεται μόνο προς τη δική τους πλευρά. Η υπερσυγκέντρωση του κεφαλαίου και του παραγόμενου πλούτου οξύνει, επίσης, την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης και απειλεί τη δημοκρατία. Όλα σχεδόν τα κόμματα –άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο- αδυνατούν να εφαρμόσουν οποιαδήποτε εναλλακτική λύση αναδιανομής του πλούτου. Αυτό στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες που είναι στη μέγγενη της τρόικα είναι απαγορευμένο επί ποινή «χρηματοδοτικού θανάτου», δημιουργώντας όχι απλώς ένα πολιτικό πρόβλημα αλλά και ένα τεράστιο ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Για να επιτευχθεί αυτός ο διπλός ζυγός απαιτείται η συνέργια με τους εξωχώριους «δανειστές» κι ενός τμήματος της εσωτερικής μεγαλο-επιχειρηματικής τάξης, των μέσων μαζικής αποκοίμησης και των πολιτικών που όλοι αυτοί ελέγχουν. Τελικά, τα θύματα αυτής της κατάστασης, απογοητευμένα καθώς είναι, βρίσκουν καταφύγιο σε περιφερειακά και ενίοτε φασιστικά κόμματα, όπως αυτό της Χρυσής Αυγής ή του Εθνικού Μετώπου(Λε Πεν) στη Γαλλία. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι παρά ένας ακόμα αποπροσανατολισμός, ήτοι μία κατασκευασμένη εφεδρεία των «πάνω», αλλά και μία εκδηλωμένη άμεση απειλή κατά της δημοκρατίας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε την «τύφλωση». Αντίθετα, πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό κίνημα που θα προτάξει την αλλαγή του μοντέλου διανομής του πλούτου τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας όσο και μεταξύ των κρατών του βορρά και του νότου.

Επανόρθωση λάθους άλλων

Αγαπητοί φίλοι, επειδή σε πολλές ιστοσελίδες και ιστότοπους αναδημοσιεύεται το άρθρο "Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών" με την αναγραφή ότι αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι δεν ανήκω πλέον στο δυναμικό της εφημερίδας(απολυμένος) και το μόνο "βήμα" δημοσίευσης των άρθρων μου είναι το ιστολόγιό μου και μόνο αυτό. Σας ευχαριστώ θερμά...

Δεν είναι όλα "βία"

Eπειδή κάποιοι/ες μιλούν για αισθητική, ας γνωρίζουν πως οι μύγες βλέπουν τον ιστό της αράχνης σαν αιτία της αιχμαλωσίας τους και όχι ως έργο τέχνης. Ας γνωρίζουν, κυρίως, ότι ο φασισμός ταυτίζεται με την αισθητικοποίηση της πολιτικής, την οποία επικαλούνται, και πως οι κραυγές μας δεν είναι από αστική ανία, όπως της κάθε μαντάμ Μποβαρύ, αλλά επειδή δεν αποδεχόμαστε την ακύρωση της ύπαρξής μας, επειδή είμαστε χωρίς εργασία, χωρίς τα αναγκαία για τη βιοτή, χωρίς πρόσωπο και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό η αντίδρασή μας είναι ένας σπασμός αντίστασης, είναι ένας σπασμός φρίκης και ελπίδας. Γιατί ελπίζουμε ότι θα γλυτώσουμε, ότι η αράχνη δεν θα μας κατασπαράξει. Ο θυμός και η βία μας, λοιπόν, στρέφονται εναντίον του κανιβαλισμού της νεοφιλελεύθερης αράχνης, της αδηφάγου βουλημίας του δράκου της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η κραυγή μας είναι η άρνηση ενός κόσμου που μας αρνείται. Όμως, η κραυγή χωρίς πράξη «ξινίζει». Και αν η αισθητικοποίηση ως πολιτική πρακτική οδηγεί στο φασισμό, η τυφλή βία ως απολιτική πράξη, ενισχύει τη λογική τού «δεν γίνεται τίποτα», πως όλα αλλάζουν αλλά τα ίδια μένουν. Στην υπηρεσία αυτής της λογικής-ιδεολογίας βρίσκονται οι «τεχνο-λόγοι» της εξουσίας. Αυτοί που ανακατεύουν σε μία χύτρα γεμάτη ψεύδος έναν κύβο αλήθειας, αξιοποιώντας το ιδιαίτερο γνώρισμα του καπιταλισμού, ότι δηλαδή το πρόσωπο που κρατάει το όπλο(το μονοπώλιο της κρατικής βίας) παρουσιάζεται ξεχωριστά από το πρόσωπο που κάνει τη ληστεία(π.χ. τις τράπεζες και τα δεκάδες δις ευρώ που μας κλέβουν…). Απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή βία που ασκείται απ’ όσους κατέχουν τα μέσα της βίας και επιθυμούν το μονοπώλιο της δύναμης, αντιπαρατάσσεται η «βία» των Απελπισμένων από τους οποίους έχει υπεξαιρεθεί η δύναμη των δημοκρατικών και εργασιακών τους δικαιωμάτων. Η απώλεια αυτής της δύναμης, η δαιμονοποίηση και απονομιμοποίηση της αμφισβήτησης στη λογική της διαρκούς Έκτακτης Ανάγκης (χρεοκοπία) γεννά τον πειρασμό της υποκατάστασής της από τη βία. Υπ’ αυτή την οπτική η «ήπια βία» καθίσταται μία μορφή άμυνας σε μία πολιτική μαζικού εκφοβισμού. Το πρόβλημα, άρα, είναι η απονομιμοποίηση των ήπιων «συγκρούσεων» και η μη ουσιαστική απάντηση στα κοινωνικά αιτήματα που αρθρώνονται εκεί, γεγονός που οδηγεί τελικά στην τυφλή βία. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να προβούμε στη διάκριση μεταξύ «σύγκρουσης-βίας»(Said Bouamama), που παραπέμπει στη διάκριση της Χάνας Άρεντ σε «δύναμη-βία». Η δύναμη κατά την Άρεντ είναι «η δύναμη της σύνθεσης μέσω της ομιλίας και του πράττειν στους δημόσιους χώρους», ενώ αντίθετα η βία «αρχίζει εκεί που σταματάει ο λόγος» αλλά και ο δια-λογος καθώς δεν αρκεί η χρήση των λέξεων, αφού αυτές όταν «χρησιμοποιούνται για πολεμικούς σκοπούς παύουν να είναι ομιλία, γίνονται κλισέ»• ο λαϊκισμός συνεπώς, που είναι ο κυρίαρχος λόγος της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είναι κι αυτός μορφή βίας. Διευκρινίζεται, παρ’ όλα αυτά, ότι και στην πολιτική σύνθεση, όταν αυτή συνιστά και εξισορρόπηση δυνάμεων, δύνανται να ενυπάρχουν «σπέρματα» βίας αλλά αυτό δεν είναι βία, διότι η βία δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τη δημόσια σφαίρα. Αντιθέτως, η δύναμη είναι «ό,τι συντηρεί την ύπαρξη της δημόσιας σφαίρας, τον δυνητικό χώρο της εμφάνισης μεταξύ ενεργούντων και ομιλούντων ανθρώπων», και η ενεργοποίησή της συμβαίνει εκεί που η ομιλία και η πράξη δεν έχουν χωριστεί, όπου τα λόγια δεν είναι κενά και τα έργα δεν είναι βάναυσα. Όταν όμως «η δύναμη» χάνεται, ή όταν δεν υφίσταται ο δημόσιος χώρος διαλόγου και σύνθεσης, τότε τίποτα δεν μπορεί να αντισταθμίσει αυτή την απώλεια, ούτε η βία. Διότι η βία δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δύναμη. Με άλλα λόγια, η βία δεν είναι παρά αδυναμία, που ασκείται είτε από τους ισχυρούς που κατέχουν τα μέσα της βίας και επιθυμούν το μονοπώλιο της δύναμης είτε από τους «κάτω», από τους απόκληρους των οποίων έχουν υπεξαιρέσει τη δύναμη του λόγου τους.

Οι δαίμονες της δεξιάς

Και με το φως του λύκου επανέρχονται οι «τηλεοπτικοί παιδαγωγοί» του σημίτειου εκσυγχρονισμού και της γκλαμουριάς, της απύθμενης βλακείας και του ρατσιστικού λόγου, αυτοί με την κοπρολαγνική λογόρροια και το βλέμμα που στάζει αίμα. Και απέρχονται οι αιρετικοί, οι υποδειγματικοί, οι εξαιρέσεις, όπως ο Φίλιππος Συρίγος, χωρίς κανείς να θυμάται την επίθεση εναντίον του στην Καλλιθέα από τους ποδοσφαιρικούς ανιόντες της Χρυσής Αυγής. Απήλθε και η απολυμένη εργαζόμενη στην ΕΤ3 μέσα στη σιωπή των καθεστωτικών μίντια. Χανόμαστε «άκλαυτοι», όπως και τα δεκάδες πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο των τεσσάρων πολιτισμών και της μεγάλης, σύγχρονης βαρβαρότητας. Μόνο η εγχώρια διαπλοκή δεν χάνεται και επανέρχεται με νέο σφρίγος , σχεδιάζοντας κεντροαριστερά αναχώματα με τα πολιτικά μπάζα της διαλυμένης σοσιαλδημοκρατίας. Αυτής που μας οδήγησε ως εδώ. Όλα για να μην προκύψει ο δαίμων-Τσίπρας, στο όνομα του οποίου οι κυρίες των ευγενών προαστίων αναφωνούν με πνιγμένες κραυγούλες αναγούλας. Είναι γνωστό πως η δαιμονοποίηση του αντιπάλου προηγείται του πολέμου. Θυμηθείτε τον Μιλόσεβιτς, τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Καντάφι, τον Άσαντ. Η δαιμονοποίηση του… Τσίπρα, συνεπώς, παραπέμπει στην απειλή «εμφυλίου πολέμου». Όχι ότι στην Ελλάδα θα έχουμε πραγματικό πόλεμο αλλά όλες εκείνες τις συνθήκες, το κλίμα, που θα επιτρέψει στην εξουσία να χτυπήσει ως «άκρο» τους άνεργους, τους φτωχούς, τους απελπισμένους, αυτούς που θα τολμήσουν να αντιδράσουν έστω με μία κραυγή, μ’ έναν σπασμό οδύνης στο ζωντανό τους θάνατο. Οι ανυπάκουοι απόκληροι θα είναι οι νέοι δαίμονες. Αυτοί είναι τα φαντάσματα που στοιχειώνουν την ευζωία της μεγαλοαστικής τάξης, των διαπλεκόμενων ολιγαρχών, της δεξιάς και των εξωχώριων αυθεντών…

Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών

Μας καλούν να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Ποιό είναι το κριτήριο της ανταγωνιστικότητάς μας; Ας πούμε ότι πρέπει να παράξουμε αραβόσιτο σε χαμηλότερη τιμή από το καλαμπόκι των ΗΠΑ. Τι κάνουμε γι’ αυτό; Μειώνουμε το κόστος εργασίας, εξανεμίζοντας κυριολεκτικά τους μισθούς ή το κέρδος των παραγωγών(αγροτών). Παρά ταύτα, το ελληνικό καλαμπόκι παραμένει πιο ακριβό από το αμερικάνικο, γιατί η αμερικανική βιομηχανία αραβοσίτου ευνοείται από κρατικές επιδοτήσεις έτσι ώστε να μπορεί να πουλά το καλαμπόκι σε τιμές χαμηλότερες ακόμα και από το κόστος παραγωγής. Ασφαλώς ένα μεγάλο θέμα είναι και το πανάκριβο ευρώ, αλλά όπως βλέπουμε δεν είναι μόνο αυτό αλλά και οι κρατικές πολιτικές από αυτούς που ομνύουν στο νεοφιλελευθερισμό και στην μη παρέμβαση του κράτους, όταν πρόκειται για τους άλλους, όταν οι τελευταίοι επιχειρούν να προστατευθούν από ανάλογες επιθέσεις με δασμολογικά αναχώματα(δες εν προκειμένω τις χώρες της Αφρικής που αγοράζουν καλαμπόκι από τις ΗΠΑ γιατί το δικό τους είναι πιο ακριβό, καθώς είναι λιγότερο αποδοτικό και μη επιδοτούμενο!). Τα εμπόδια των δασμών καταρρίπτονται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, που επιδεικνύουν ως μέγιστο ιδεολογικό επιχείρημα το νεοφιλελεύθερο «ευαγγέλιο» του κάθε Χάγιεκ. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι αγρότες της Αφρικής αλλά και της Ελλάδας βάζουν λουκέτο, αφού δεν μπορούν να καλύψουν ούτε το κόστος παραγωγής. Έτσι ακόμα και μήλα, πορτοκάλια ή λεμόνια θα τα εισάγουμε στην Ελλάδα από τη νότια Αμερική. Ποιος ωφελείται απ’ όλα αυτά; Οι μεγάλες αγροτικές βιομηχανίες και οι εγχώριοι μεσάζοντες-έμποροι. Αλλά αν αυτό συμβαίνει στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας, τη χαριστική βολή θα τη δώσει η κερδοσκοπία επί των τιμών των προϊόντων στα διεθνή χρηματιστήρια, όπου γίνεται η διαπραγμάτευση συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης. Έτσι, αφού καταστράφηκε η εγχώρια παραγωγή, η τιμή του εισαγόμενου καλαμποκιού θα είναι τόσο μεγάλη ώστε να είναι απαγορευτική η αγορά του από τον πληθυσμό που θα υποσιτίζεται, αλλά και το κράτος που θα πτωχεύει. Αφού τα πράγματα φτάσουν σ’ αυτό το σημείο, θα έρθουν και θα μας πουν «ίσως έχετε ακόμη μία ευκαιρία. Έχετε ένα σωρό πρώτες ύλες, όπως πετρέλαιο, αέριο… Και όπως γνωρίζετε και οι ίδιοι, δεν έχετε την τεχνογνωσία ούτε τα οικονομικά μέσα για να αξιοποιήσετε τον ορυκτό σας πλούτο. Εμείς όμως ξέρουμε μερικούς εξαιρετικούς διεθνείς ομίλους που θα ήταν πρόθυμοι... Σας προτείνουμε λοιπόν να χορηγήσετε στις εταιρείες αυτές την άδεια εκμετάλλευσης για τις επόμενες δεκαετίες, εσείς θα πάρετε κάτι ψίχουλα από όλο αυτόν τον πλούτο και με τα ψιχουλάκια αυτά θα μπορέσετε να συνεχίσετε να μας αποπληρώνετε το χρέος…»! Αυτά γράφει ο Dirk Muller στο βιβλίο του «Σύγκρουση». Αξίζει να σημειωθεί ότι το μερίδιο που ζητάει η Ελλάδα από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχεται μόνο στο 20% της παραγωγής, δηλαδή ψίχουλα, όταν οι γειτονικές χώρες λαμβάνουν το 50%! Τι λέει, λοιπόν, ο Μίλλερ; Ότι είναι βλακώδες να ζητούν οι συμπατριώτες του την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όταν υπάρχει τόσος πλούτος που μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο συγγραφέας, μάλιστα, αναφέρεται στην ολέθρια τεχνική του «φράκινγκ», της νέας, ολέθριας τεχνικής που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ για να εξορύξουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το «φράκινγκ» είναι μία μέθοδος εξόρυξης με τη χρήση ενός πεπιεσμένου μείγματος χαλαζιακής άμμου, νερού και χημικών. Με το μείγμα αυτό που διοχετεύεται σε μεγάλο βάθος, τα πετρώματα διασπώνται βίαια(πρόκειται για ένα είδος φουρνέλου στα έγκατα της γης) και το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο απελευθερώνονται. Η χρήση των χημικών καθιστά τη μέθοδο καταστροφική για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία. Αν αυτή εφαρμοστεί στη Μεσόγειο, αυτή θα γίνει μία νεκρή θάλασσα. Η θάλασσα-μήτρα τόσων πολιτισμών δεν θα υπάρχει πια. Οι ΗΠΑ βέβαια και η βιομηχανία της έχουν ωφεληθεί από το φθηνό κόστος της ενέργειας. Ήδη, όπως πολλές επιχειρήσεις φεύγουν από την Ελλάδα προς την Βουλγαρία, ομοίως πολλές βιομηχανίες έχουν μετακομίσει από την Ευρώπη για τις ΗΠΑ ή την Ασία. Τι θέλουν, λοιπόν, από την Ελλάδα; Να γίνει ένα Μπούχενβαλντ καταναγκαστικής εργασίας για τους Έλληνες και μία πηγή πάμφθηνης ενέργειας(φυσικό αέριο, πετρέλαιο) για τους βορειο-ευρωπαίους, πρωτίστως τους Γερμανούς. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται η υπακοή και η συνεργασίας της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης καθώς και η στρατιωτικοποίηση (τύπου Μπίσμαρκ) της κοινωνίας...

Το αντιφασιστικό προσωπείο της κυρίαρχης τάξης

Ο φασισμός αποκρύπτει τη χρεοκοπία του συστήματος. Το ίδιο συνέβαινε πάντα κατά τις περιόδους κρίσης. Ποιος είναι ο σημερινός κοινός τόπος της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής; Ότι οι «λαθρομετανάστες» είναι το αίτιο της ανεργίας και της κοινωνικής κρίσης. Μη λησμονούμε ότι τη θέση των σημερινών μεταναστών κατείχαν, παλαιότερα, οι Έλληνες πρόσφυγες. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, αλλά και εναντίον των Ελλήνων των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Κρήτη. Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι». Οι παρακρατικοί αυτοί εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων. Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών». Oι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαιναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη». Ομοίως απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο(ανάλογο αυτού που φόρεσαν οι ναζί στους Εβραίους)ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς! Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», καθώς το τελευταίο έβλεπε στο πρόσωπο των πρώτων τον προηγούμενο εαυτό του. Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία αρχαία μέθοδος για να μετατίθεται η σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της στη δευτερεύουσα. Η νομιμοποιητική βάση του «κοινωνικού πολέμου» είναι ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Στην πραγματικότητα, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν εξιλαστήριο θύμα, σαν ένα αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψει τη χρεοκοπία του. Στην περίπτωση, όμως, της Χρυσής Αυγής έχουμε μία αντιμετώπιση κατά το ανάλογο των ΗΠΑ. Εκεί η κυρίαρχη ελίτ, οι περίφημοι ληστοβαρώνοι –βιομήχανοι και τραπεζίτες- που δρούσαν στη βάση της «νόμιμης παρανομίας», αφού χρησιμοποίησαν τη Μαφία για να τσακίσουν τις απεργίες των εργατών και να διαλύσουν τα συνδικάτα με τις «ραπτομηχανές Σικάγου»(τα αυτόματα όπλα των μαφιόζων), στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον της. Αυτό επεδίωξαν και στο Πέραμα κάποιοι εγχώριοι εφοπλιστές μέσω της ΧΑ. Η Μαφία, όπως και η Χρυσή Αυγή, κατείχε την «αγορά της αμαρτίας»(μαστροπεία, προστασία, διακίνηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τζόγος…). Στην Αμερική οι νόμιμοι ληστοβαρώνοι έβαλαν στο μάτι την επικερδέστατη αγορά της Μαφίας. Στην Ελλάδα, όπου η ΧΑ έχει μικτά χαρακτηριστικά(Μαφίας και Κου Κλουξ Κλαν) οι λόγοι είναι πρωτευόντως πολιτικοί. Και στις δύο χώρες οι θεσμοί(αστυνομία, πολιτοφυλακή, θρησκευτικές οργανώσεις) συνδέονται ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις παρακρατικές οργανώσεις. Αλλά, όπως στις ΗΠΑ η Μαφία και η ΚουΚλουξΚλαν απορροφήθηκε από το σύστημα, έτσι θα συμβεί και στην Ελλάδα. Ενίοτε δε και ανάλογα με τις συνθήκες το «φασιστικό» φαινόμενο θα αφήνεται να εκδηλωθεί, αποκτώντας ξανά τα αυτόνομα και τρομοκρατικά χαρακτηριστικά του έτσι ώστε να αποτρέπει την αγανάκτηση του πληθυσμού να κινείται προς μία πραγματικά αντισυστημική κατεύθυνση. Όταν, όμως, θα τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου, θα χτυπιέται στο κεφάλι. Τότε η κυρίαρχη τάξη θα παρουσιάζεται με το δήθεν αντιφασιστικό προσωπείο της, «ξεπλένοντας» τη φασιστική πρακτική της(ανεργία, εξαθλίωση, στέρηση ανθρώπινων δικαιωμάτων). Εκτός και αν κρίνει, όπως στην Ιταλία(οι μεγαλογαιοκτήμονες) και στη Γερμανία(οι μεγαλοβιομήχανοι), διαφορετικά…