Το ξερίζωμα είναι άγρια βία

Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγκ), ούτε για το Curiosity που αναζητά ζωή στον Άρη. Θα πούμε για τους δύο Πακιστανούς που βραβεύτηκαν μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών γιατί έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που βρέθηκαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στις γραμμές του τρένου. Θα αναφερθούμε, επίσης, αντιστικτικά για το έγκλημα μίσους στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου μία γυναίκα έσπρωξε στις γραμμές του τρένου έναν Ινδό γιατί όπως παραληρούσε, μισούσε τους «Ινδουιστές και τους Μουσουλμάνους». Τέλος, θα μιλήσουμε για τη μετανάστευση εκ νέου των Ελλήνων, για την απώλεια των ριζών μας, όπως είναι η ενεργητική συμμετοχή στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος αλλά και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Θα πούμε για την απώλεια της φυσικής συμμετοχής σε ό,τι σημαίνει ο τόπος μας, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι οι οικείες φωνές και οι εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. Τα ριζώματα κόβονται, σήμερα, καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να δώσει δουλειά στους νέους της. Γιατί ούτε το 2013 θα αντιμετωπιστεί η ανεργία, όπως δήλωσε ο υπουργός επί των Οικονομικών. Και το ξερίζωμα είναι ακόμη χειρότερη βία από την ανεργία. Γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων ψυχών είναι να περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω της απονέκρωσης των αισθημάτων και άλλοτε μέσω της βίας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άρχισε η ομαδική μετανάστευση. Κολίγοι και δουλπάροικοι,που ήταν στο έλεος των τσιφλικούχων, υπηρέτες οινοπαντοπωλείων, μικροϊδιοκτήτες, που δεινοπαθούσαν από τους τοκογλύφους έκοβαν τη ρίζα και έφευγαν. Το ταξίδι, όμως, απαιτούσε αρκετά χρήματα και οι πράκτορες ή οι τοκογλύφοι που θα δάνειζαν το απαραίτητο για τα ναύλα ποσό, ζητούσαν εξασφάλιση. Έτσι μικροκτηματίες μετανάστες υποθήκευαν τα κτήματά τους. Βέβαια και για τους τελείως φτωχούς και άκληρους υπήρχε ο τρόπος. Τους δέσμευαν με συμβόλαια εργασίας και έτσι ξεχρέωναν τα εισιτήριά τους, δουλεύοντας στους σιδηροδρόμους ή στα ορυχεία. Οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική. Γι’ αυτό έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έφευγαν με την ελπίδα να γυρίσουν σύντομα με χρήματα, για να ξεχρεώσουν το κτήμα τους, να κάνουν μια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν και βέβαια να γλιτώσουν από την πείνα και τη δυστυχία. Επίσης, το 1899 υπάρχουν στην Ελλάδα 12.580 ληστές. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης και η Κυβέρνησή του για να υπάρξει ... «αποσυμφόρηση» ενισχύει σιωπηρά την μετανάστευση των ληστών στην Αμερική. Το μέτρο σημειώνει επιτυχία και χιλιάδες ληστές ξενιτεύονται...»! Οι τελευταίοι θα ενισχύσουν το έγκλημα στις ΗΠΑ, πλαισιώνοντας τη μαφία. Σήμερα, αντιθέτως, φεύγουν από τη χώρα μας τα καλύτερα μυαλά, αυτά στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί η Ελλάδα για να βγει από την κρίση. Γι’ αυτό κάτι πρέπει να γίνει άμεσα για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων μας. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία ζωντανά τα προαισθήματα του ελληνικού μας μέλλοντος.

Αιθαλομίχλη παντού

Όχι, η Ελλάδα δεν θα είναι μόνο ένα εργασιακό Μπούχενβαλντ αλλά και ένας απέραντος θάλαμος αερίων, ένα Άουσβιτς. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Ξάνθη, έξω από τα σπίτια, μέσα στα σπίτια, αιθαλομίχλη παντού. Ό,τι δεν καίγεται το καλοκαίρι, γίνεται αποκαΐδι το χειμώνα. Μαζί καίγονται και οι άνθρωποι. Λες κι αναβιώνει ο λονδρέζικος Δεκέμβρης του 1952, όπου χιλιάδες πέθαναν από την αιθαλομίχλη, που προκαλούσαν τα τζάκια. Ένας κόσμος που κλαίει, ένας κόσμος που λοιμοκτονεί και χάνεται χωρίς ένα σπασμό. Κι απέναντι ένας κόσμος που γελά. Αυτόν τον κόσμο χαρτογράφησε το ινστιτούτο έρευνας της κοινής γνώμης Gallup, που ρωτά από το 2009 κάθε χρόνο τους πολίτες 150 χωρών «αν γέλασαν ή χαμογέλασαν χθες»! Ε, λοιπόν, οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι οι κάτοικοι των Φιλιππίνων. Γιατί τάχα; Γιατί είναι, σύμφωνα πάντα με το ινστιτούτο, Καθολικοί και οι Φιλιππίνες ήταν πρώην αποικία της Ισπανίας και των ΗΠΑ! Τουτέστιν, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη θλίψη, την κατάθλιψη(η Ελλάδα έχει θλίψη κατά 48-50%) και την κατάρρευση δεν μας απομένει παρά να δηλώσουμε υποταγή στους νέους αποικιοκράτες και, συγχρόνως, να γίνουμε Καθολικοί! Αυτές οι… επιστημονικές διαπιστώσεις μπορούν να εξαχθούν μόνο από κομπογιαννίτες της επιστήμης της στατιστικής και της κοινωνιολογίας. Το ίδιο ισχύει και για το περιοδικό Stern, το οποίο αποφαίνεται ότι «Την Ελλάδα διοικεί μία κάστα εκατομμυριούχων»! Αλήθεια, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και ολόκληρο τον κόσμο, μία δράκα από Μίδες δεν τον κυβερνούν; Προς τι, συνεπώς, η παραπάνω διαπίστωση; Μα για να εξαλειφθούν οι… διεφθαρμένοι Έλληνες πλούσιοι και να αντικατασταθούν από τους… αδιάφθορους Γερμανούς και άλλους νεοποικιοκράτες, οι οποίοι θα φέρουν το χαμόγελο στους Έλληνες, όπως συνέβη και με τους Φιλιππινέζους! Όχι, δεν είναι αλήθεια ότι «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ», Κεμάλ(σ.σ. από το ομώνυμο τραγούδι), αυτός ο κόσμος αλλάζει, πηγαίνοντας ολοταχώς προς τα πίσω, στο μεσαίωνα και στην πλήρη άρνηση του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού. Δες, τους νέους Καιάδες που γεμίζουν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα Γκουλάγκ ωχριούν μπροστά τους. Ο κόσμος έχει καταστεί μία απέραντη σκηνή αρχαίας τραγωδίας. Και εντός του υπάρχει ένας μικρόκοσμος που γελά και τον κυβερνά. Σε ό,τι μας αφορά, οι υπεύθυνοι της κατάντιας μας, αυτοί που έστησαν το παιγνίδι με την Αντιγόνη της Goldman Sachs, επιστρέφουν διαρκώς, διεκδικώντας μετά την καταστροφή και τη σωτηρία μας. Γι’ αυτό λέμε πως αυτός ο κόσμος θ’ αλλάξει πορεία, όταν ο άνθρωπος ξαναβρεί ότι η ουσία της ύπαρξης δεν είναι η άπληστη συσσώρευση πλούτου και η συνακόλουθη βία, αλλά το μοίρασμα του υπερβάλλοντος στο τραπέζι της γιορτής, εκεί που το περίσσιο θυσιάζεται προς χάριν των αδικημένων του κόσμου τούτου. Προπάντων, όταν οι «κάτω» ξυπνήσουν από τη νάρκη τους.

Εκ-ποίηση ψυχών

Πόνος, δυστυχία, θάνατος. Μία 90χρονη γυναίκα στην Άρτα καίγεται ζωντανή απ’ το μαγκάλι της. Φυσάει στις στοές, όπου βρίσκουν καταφύγιο οι ανέστιες ψυχές. Κι όμως «…με τα δάκρυά σου/θα φτιάξω φτερά» αναφωνεί ο ποιητής και ο φίλος από τις όχθες του Σηκουάνα μας δίνει κουράγιο, επιμένοντας πως «Η ποίηση θα σώσει τον κόσμο»! Παραβλέπει, όμως, ότι σήμερα εκλείπουν οι ποιητές που ξεσήκωναν τα κύτταρα και ανέτρεπαν τα καθεστώτα, καταγγέλλοντας «κάθε κενότητα (που) αναπαύεται ανώδυνα σε κατακτημένες αποσκευές». Τώρα, Τίποτα. Ούτε πάθη ούτε αδυσώπητα λεπίδια του πόθου ούτε αγάπες αλήτισσες. Τίποτα. Δεν υπάρχει ποίηση πια, μόνο η εκ-ποίηση από το ΤΑΙΠΕΔ της περιουσίας και της ταυτότητάς μας. Αλλά εκεί που περιμένεις πως το «τίποτα» θα ισοπεδώσει ανθρώπους και ψυχές, αίφνης «από’ να τίποτα γίνεται ο παράδεισος», στήνεται η γιορτή της αναγέννησης του ανθρώπου και ο φίλος αληθεύει. Γιατί οι άνθρωποι ξαναζούν «απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε μια θέση στη ζωή των άλλων» και η δυστυχία γίνεται ελαφρύτερη όταν μοιράζεται. Δύο ποτήρια μπρούσκο και το τραγούδι παροξύνει το χάος, ανακατεύει τη λάσπη του βυθού και μέσω των επαναδομημένων συναισθημάτων ανασυνθέτει τον κόσμο. Η ποίηση, έτσι, γίνεται βίωμα, επιβίωση και τρόπος ζωής. Όμως στη νεοπλατωνική εποχή μας οι ποιητές εξορίζονται από τους πειθαρχικούς μηχανισμούς των στρατιωτικοποιημένων νεοφιλελεύθερων κοινωνιών της αέναης κρίσης και της διαρκούς έκτακτης ανάγκης! Αντί για την ποίηση, κυριαρχεί η «εκποίηση», η θηλιά που αποκαλείται «ανάσα» και τα ψέματα που είναι κρυμμένα στις γενικεύσεις, στις συνδηλώσεις των λέξεων, εκεί όπου η καταλήστευση των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία. Παντού ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατικό φόβο, το φόβο της χρεοκοπίας, την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Πιο απάνθρωπος, εντέλει, κι από τον μισό μισθό, τη μισή σύνταξη, τη μισή αποζημίωση και τη μισή ζωή είναι ο εμπαιγμός των άνεργων νέων, των γυναικών και των γερόντων! Γιατί δεν είναι μόνο τα χρήματα που αφαιρούνται. Πάνω απ’ όλα αφαιρούν την αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη υπόσταση καθώς η ανέχεια αποανθρωποποιεί. Κι όμως, από μια σπίθα, από ένα ίχνος-μνήμης, από ένα τίποτα ξαναφτιάχνεται ο παράδεισος, όπου οι ψυχές ξανασυναντιώνται δημιουργώντας μία ισχυρή εκρηκτική ύλη. Αυτός ο εκρηκτικός μηχανισμός εξουδετερώνεται μέσω της τεχνητής, της ακίνδυνης δικτύωσης(της επιφανειακής ομαδοποίησης) σε σεξουαλικές, εθνοτικές, ποδοσφαιρικές, μουσικές, ενδυματολογικές και άλλες «φυλές». Αυτή η πολιτική και κοινωνική πολυδιάσπαση επιδιώκει την εξουδετέρωση της ισχύος της ποιητικής, οραματικής συνάντησης των «κάτω», της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Γι’ αυτό ακόμα και η μορφή της πατριωτικής οικειοποίησης του καταναλωτισμού, όπως στο «αμερικανικό όνειρο», έχει καταστεί μια τεράστια, εθνική κατάθλιψη. Απαιτείται, συνεπώς, η διαμόρφωση μιας νέας αξιακής πρότασης, μιας νέας διευρυμένης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας που θα λαμβάνει υπόψη της τόσο το χρόνο και τα όρια της φύσης όσο και τη βελτιστοποίηση της ποιότητας των συνθηκών ζωής του ανθρώπου, δηλαδή, μία ποιοτική και όχι ποσοτική ανάπτυξη, μία ανάπτυξη που θα προοιωνίζεται τον «παράδεισο» όλων και όχι μόνο των λίγων!

Ψυγμένα όνειρα

Βλέπω τους άστεγους στις στοές, το άδειο βλέμμα του άνεργου, τους πνιγμένους έφηβους στη Λέσβο κι εκείνους που βρίσκουν καταφύγιο σε νάιλον σκηνές στους πορτοκαλεώνες. Τα όνειρα τους ψυγμένοι εφιάλτες. Βλέπω στο πρόσωπό τους να κατοπτρίζεται το πορτοκαλί του καρπού, η αφρικανική σκόνη και το μαύρο της ψυχή τους. Οι ίδιοι πλάνητες, τα ίδια φαντάσματα, όπως εκείνα στη Λεκάνη της Σκόνης (Dustbowl), στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930, μετά το μεγάλο κραχ. Γιατί μετά το κράχ του χρηματιστηρίου συνέβη και το κραχ της φύσης με την παρατεταμένη ξηρασία και τις θύελλες σκόνης. Όπως τότε έτσι και τώρα, τους βλέπω να στήνουν και να ξεστήνουν τις «Χούβερβιλς», τις κατασκηνώσεις των τσαντιριών (σαν τη dogville του Φρίερς), να τους κυνηγούν οι σερίφηδες, ο «κοινωνικός αυτοματισμός», η Κου Κλουξ Κλαν, που εδώ λέγεται Χρυσή Αυγή, αλλά και η ντόπια ή η δική τους εσωτερική μαφία, να τους καταγγέλλουν στο τμήμα μετανάστευσης, αφού κάνουν τη δουλειά, ή να τους σκοτώνουν σαν τους αρουραίους και να μη το μαθαίνει κανείς. Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 και του 2012 να πολιορκούν ξανά τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Να έρχονται από παντού. Να κυνηγιούνται απ’ όλους, προπάντων από τους φασίστες. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη των χριστών, που με την πλήρη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία της βλακείας τους θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, μία προσομοίωση, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ανθρώπων θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου, όταν τα φώτα κλείσουν. Γι’ αυτό τα δάκρυα και τα αισθήματα διαρκούν όσο και τα χειραγωγημένα (στημένα) χειροκροτήματα που επιτάσσει ο τηλεοπτικός «εμψυχωτής». Και όταν η γέννηση της Ελπίδας επισυμβεί τότε οι κύριοι και οι δούλοι θα γιορτάσουν μαζί τη στιγμιαία αναπαράστασή της μέσα από την πράξη της ειλικρινούς ή της υποκριτικής φιλανθρωπίας. Γιατί όλα, σήμερα, έχουν καταστεί στιγμιαία, μιας χρήσης. Η ευαισθησία και η ανθρώπινη αλληλεγγύη μας θα ενεργοποιηθούν εκ νέου το Πάσχα. Ως τότε οι πάσχοντες χριστοί θα σταυρώνονται διαρκώς στους πορτοκαλεώνες της Άρτας και στα θερμοκήπια της Μανωλάδας. Ώσπου να ανθίσει το θαύμα και να ιδρυθεί και πάλι το συλλογικό όνειρο της ανθρωπιάς...

Αλλαγή ταυτότητας

Πέμπτη πρωί, στην παγωμένη πλατεία Ομονοίας της Αθήνας η φάτνη, οι μάγοι, οι άγγελοι και τα αλεξανδρινά σημαίνουν τη μεγάλη γιορτή. Πιο κει, ένας άστεγος μέσα σ’ ένα χαρτόκουτο πάνω στη σχάρα εξαερισμού του μετρό δηλοί την τραγική πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί Έλληνες. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος αυτός πριν ήταν «τζίτζικας ή μέρμηγκας», όπως κάποιοι επιμένουν, αναπαράγοντας τα στερεότυπα και τις φασιστικές γενικεύσεις γερμανικών και άλλων εντύπων, όμως σήμερα είναι ένας άνθρωπος που πονά, ένας άνθρωπος, που έχει την ανάγκη μας. Σε καμία περίπτωση, συνεπώς, δεν πρέπει να αλλοιωθεί το ελληνικό βλέμμα «συμπάθειας», επειδή κάποιος ήταν πριν τέττιγας! Εξάλλου στην Ελλάδα, όπως και σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο, ο μέρμηγκας και ο τζίτζικας συνυπάρχουν, η συσσώρευση και το ξόδεμα, η γιορτή βοηθούν ώστε να αποφευχθεί η βία της συσσώρευσης, καθώς μετασχηματίζεται σε δύναμη και εξουσία. Θυμίζουμε τις αρχαίες «χορηγίες», το «πότλατς» αλλά και τις θρησκείες, που έθεταν όρια στην υπερβολική συσσώρευση πλούτου. Αυτά τα όρια σήμερα έχουν εκλείψει και ζούμε στη βασιλεία της νεοφιλελεύθερης υπερσυσσώρευσης των μεγάλων μαύρων μυρμηγκιών κατά το πρότυπο του ηδονιστικού ασκητισμού των Γερμανών που έρχεται σε αντίστοιξη με την ηδονιστική εξωστρέφεια(Πράξη) των λαών της Μεσογείου. Σήμερα, λοιπόν, μας ζητούν να υιοθετήσουμε τον «αισχρό και σχοινοτενή στοχασμό πάνω στην υποκειμενική κατάσταση της ψυχής» του προτεσταντισμού(Χέγκελ) καθώς και μια ιδέα για την ελευθερία που έχει μόνο «εσωτερική αξία» και όπου η πλήρωση της ζωής θα επιδιώκεται «ένδοθεν» και όχι «έξωθεν». Εδώ βασίζεται η αυστηρή πειθαρχία των Γερμανών. Έτσι, το κεντρο-ευρωπαϊκό αισθητικό πρόσωπο θα προσπαθήσει να συνδυάσει ένα ψυχολογικό πρόσωπο χαμένο στην ατέλειωτη σχοινοτενή ενδοσκόπηση και ένα ασταθές κοινωνικό πρόσωπο, το οποίο θα υποτάσσεται στη «στρατιωτική πειθαρχία» της κοινωνίας του Μπίσμαρκ. Άραγε, η Ευρώπη θα ενοποιηθεί με βάση αυτή τη γερμανική ταυτότητα; Αν ισχύσει αυτό, τότε η πολιτική ηγεσία του Βερολίνου θα καταφέρει μέσω της οικονομικής κρίσης ότι δεν κατάφερε ο Χίτλερ με τα όπλα. Για όποιον δυσανασχετήσει με την αναλογία, τον παραπέμπουμε στην παρατήρηση της Τζούλιας Κρίστεβα σχετικά με τους ναζί. Οι ναζί, λοιπόν, «επειδή έχασαν την απόλυτα συμβολική, υψηλή και αφηρημένη έννοια της ανθρωπότητας (την αξίωση μιας διιστορικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας των λαών) και την αντικατέστησαν με μία τοπική, εθνική, ιδεολογική ένταξη, η αγριότητα έγινε το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα και μπόρεσε να ασκηθεί ενάντια σ’ εκείνους που δεν μοιράζονταν αυτή την ένταξη». Αυτή η αγριότητα έχει επιστρέψει, σήμερα, με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά. Η ελληνική κοινωνία είναι κυριολεκτικά βομβαρδισμένη και οι Έλληνες -κυρίως η μεσαία τάξη και οι «κάτω»- είναι οι ζωντανοί νεκροί, τα ζόμπι, στα οποία ισχύει η ίδια moral insanity, η ίδια «Ηθική Τρέλα», όπου δεν αλλοιώνεται η νοημοσύνη αλλά «οι δυνάμεις του συναισθήματος», οι οποίες εκδηλώνονται με διαταραχή στις πράξεις και με μανιοκαταθλιπτικές παρεκτροπές. Θα αφήσουμε να παγιωθεί αυτή η κατάσταση;

Κοστουμαρισμένες μηχανές

Τολμούν με περισσή αναλγησία να μιλούν για την αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος στα φτωχά και μεσαία νοικοκυριά κατά 49% και έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Με την ίδια ευκολία ανακρούουν πρύμναν. Είναι οι Her Omnes(οι κύριοι όλος ο κόσμος του Κάφκα), αυτοί που ζουν χωρίς να συλλογίζονται την τραγωδία των ανθρώπων. Είναι οι κοστουμαρισμένες μηχανές που αδυνατούν να βγουν για μια στιγμή έξω από τον υπερεγωτικό αυτισμό τους για να δουν το δράμα που προκαλούν σε εκατομμύρια ανθρώπους. Γι’ αυτούς έλεγε το 1958 η Χάνα Άρεντ πως «Αν αποδεικνυόταν αλήθεια πώς η γνώση και η σκέψη έχουν χωρίσει οριστικά, τότε θα γινόμαστε πράγματι ανίσχυροι δούλοι...». Ε, λοιπόν, είναι λάθος ότι οι περίφημοι τεχνοκράτες είναι απελευθερωμένοι από κάθε πολιτική και ιδεολογική δουλεία, αντιθέτως είναι «δούλοι» και υποτακτικοί του χρήματος και δη αυτό που αφορά το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα και την εξαρτημένη απ’ αυτό νεοφιλελεύθερη πολιτική εκδοχή του. Ο τεχνοκρατικός ορθολογισμός και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν αποχωριστεί πλήρως από εκείνη τη μορφή κριτικής σκέψης που έχει ως βασικό κριτήριο την καρδιά και την ανθρωπιά. Γι’ αυτούς όλοι κι όλα είναι data, πληροφορίες και αριθμοί. Ο κόσμος είναι ένα συνονθύλευμα από τεχνικά γεγονότα, από ασήμαντα τεχνικά στοιχεία. Η κουλτούρα της αγοράς είναι σ’ αυτούς ολοκληρωτική, καθώς τους εμποτίζει πλήρως. Αλλά το πρόβλημα προκύπτει όταν η μάσκα του γενικού συμφέροντος πέφτει και αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες υπηρετούν συμφέροντα. Και φαίνεται να επιβεβαιώνονται όσοι μιλούν για τους νέους ολοκληρωτισμούς, όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι «άχρηστοι», όπως στους παλιούς ολοκληρωτισμούς, αλλά εντελώς «περιττοί». Πως μπορεί αλήθεια να μιλάει με τέτοιο κυνισμό για τους τραγικά δεινοπαθούντες Έλληνες ο εγχώριος κ. Ζερβός αλλά και ο προκουράτορας Ράιχενμπαχ; Αυτή η νταηλίδικη απολυτότητα που διέπει τεχνοκράτες και πολιτικούς δεν μπορεί να έχει σχέση με τη δημοκρατία. Η δημοκρατία θα παραμένει ζητούμενο στο βαθμό που η τεχνική αντίληψη της οικονομίας και της πολιτικής θα καταστρέφει τη δημοκρατική ουσία τόσο της εθνικής όσο και της λαϊκής κυριαρχίας, διευρύνοντας το χάσμα μετά κυβερνώντων και κοινωνίας. Η οικονομία, ομοίως, αποδεσμευόμενη από κάθε πολιτικό περιορισμό, θα συνεχίσει να επιτρέπει στις περίφημες «αγορές» να αναγορεύονται σε ουσία και ρυθμιστές της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας! Μάλιστα, κάθε προσπάθεια επανεύρεσης της ολοκληρωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μοιάζει πλέον μάταιη. Γι’ αυτό χρειάζεται να επανεφεύρουμε την πολιτική, τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, ρυθμίζοντας με τέτοιο τρόπο την αλληλεξάρτηση ώστε να γίνεται σεβαστό το δικαίωμα της κάθε χώρας και της κάθε μιας ανθρώπινης ύπαρξης να συμμετέχει σ’ έναν ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο και όχι να είναι πειραματόζωο των ισχυρών.

Αυτιστική κοινωνία

Ένα αυτιστικό παιδί, ένας έφηβος, που συρρικνωνόταν σαν τις κατσαρίδες του Κάφκα για να περνά απαρατήρητος, οπλίζεται με τα όπλα της μάνας του, σκορπάει το θάνατο κι ύστερα σκοτώνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι ανάλογο συμβαίνει στις ΗΠΑ. Τώρα, απλώς, συνέβη στο Κονέκτικατ. Και μετά το θρήνο για τους μικρούς μαθητές και τους δασκάλους τους ακολουθεί το ίδιο κάθε φορά πελώριο γιατί. Οι πιο πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ομπάμα, μιλούν ξανά για την οπλοκατοχή και για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που κρύβονται πίσω από αυτή. Οι συντηρητικοί, αντίθετα, υποστηρίζουν πως η κατοχή όπλων είναι στοιχείο της αμερικανικής ταυτότητας και πως το όπλο δεν πυροβολεί μόνο του. Σε κάθε περίπτωση, είναι απόλυτα επικίνδυνο να υπάρχει όπλο δίπλα σε κάποιον που έχει «τρελαθεί». Αλλά τι τρέλανε το νεαρό; Τι τον έκανε να σπάσει τους τοίχους του αυτισμού του(τύπου Άσπεργκερ) και την κλειδωνιά του σχολείου με σφαίρες; Προσωπικά το αποδίδω στο γεγονός ότι βίωνε την αγωνία του τέλους του κόσμου μέσω της μητέρας του, η οποία συγκέντρωνε όπλα και τρόφιμα προς τούτο! Ο φονιάς κατά τη γνώμη του λύτρωσε και λυτρώθηκε, διαφεύγοντας από την αγωνία του μέσω του θανάτου και περνώντας από τον ένα κόσμο στον άλλο, ήτοι στο επέκεινα της χριστιανικής, προτεσταντικής και χιλιαστικής πίστης του. Είναι γνωστό ότι ο πρώτος «χιλιασμός», η πρώτη μαζική παράνοια για το τέλος του κόσμου εμφανίστηκε την πρώτη χιλιετία μετά τη γέννηση του Χριστού. Κι όμως, ενώ σήμερα ζούμε στην εποχή της επιστήμης και, υποτίθεται, του ορθολογισμού, επιστρέφουμε ξανά στο ανορθολογικό παρελθόν και στους… Μάγιας. Υστερία και εμπόριο. Κάποιοι ενισχύουν την παράλογη πίστη, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Για να δικαιωθούν αυτοί που θεωρούν ότι ζούμε στην εποχή του homo mente captus, του παράφρονος ανθρώπου, που συσσωρεύει πλούτο χωρίς όρια και εισάγει την ακραία αρνητικότητα, σύμφωνα με την οποία τα αινίγματα επιλύονται με βομβαρδισμούς ή με πυροβολισμούς. Με άλλα λόγια, τον τρόπο επίλυσης του προβλήματός του ο φονιάς τον βρήκε στο ίδιο του το σπίτι, στο περιβάλλον του και σ’ έναν κόσμο, που διέπεται από μία παροξυσμική αδιαφορία για τον άλλον, τον ιδιαίτερο(όλοι ανέχονταν το φονιά σαν να μην υπήρχε). Κι επειδή η αυτιστική ιδιαιτερότητά του δεν άντεχε το βλέμμα των άλλων, απελευθερώθηκε από τις αλυσίδες του εξωτερικού κόσμου, σπάζοντάς τες, σκοτώνοντας. Και στη ριζική αντίδραση του νεαρού και στην αντίδραση εκείνων, όπως η μητέρα του, που φοβούνται το τέλος του κόσμου υπάρχει η ίδια αφετηρία, η επιλογή μιας πίστης προκειμένου να αποφευχθεί ο ριζικός ψυχωτικός αυτισμός. Αυτό το κάτι τι, που μπορεί να είναι μία θρησκευτική ή μία πολιτική πίστη, είναι εμποτισμένο με την (υπερ)απόλαυση των βεβαιοτήτων, που καταστρέφει αλλά και σώζει. Η καταστροφή είναι η περίπτωση του φονιά, η σωτηρία είναι όλων των άλλων που αποκτούν νόημα μέσω της όποιας πίστης. Δεν θα άντεχα τη ζωή χωρίς την «επί του Όρους Ομιλία» έλεγε ο Κερτ Βόνεγκατ. Για τον Ντυρκέμ η «ιερότητα των προσώπων», τα ατομικά δικαιώματα και οι υποχρεώσεις έχουν γίνει σήμερα η σύγχρονη θρησκεία όπου «ο άνθρωπος είναι ταυτοχρόνως και πιστός και θεός». Αλλά αυτό είναι το αποκορύφωμα της ακραίας προτεσταντικής ατομικότητας που γεννήθηκε στα «γερμανικά δάση» και έχει εξαφανίσει ολοσχερώς τον άλλο άνθρωπο.

Ρινηλάτες του νέου κόσμου

Ακούω το λυγμό της μάνας που παρακαλάει για τα παιδιά της. Βλέπω το πρόσωπο της δυστυχίας που ουρλιάζει σ’ όλους τους καιρούς, κοιτάζω την έκλειψη της ανθρωπιάς, διαβάζω για το ζευγάρι των αυτόχειρων ηλικιωμένων που δεν ήθελε να γίνει βάρος, βλέπω τους απελπισμένους, τους εξόριστους από την ίδια την ουσία της ζωής, όσους είναι ήδη νεκροί πριν πεθάνουν. Ακόμη και ο πόνος έχει εξοριστεί. Κανείς δεν πονά, κανείς δεν συμπονά, κανείς δεν συμπάσχει πια. Όλοι ντρέπονται για τη φτώχεια που τους έχει επισυμβεί ή τους απειλεί. Ο φτωχός συνιστά αγχογόνο υποκείμενο και αποφεύγεται, απομονώνεται. Κι εκείνος βυθίζεται πιο βαθιά στη ντροπή, στην απελπισία και στον πόνο του. Κάποτε η φτώχεια αντέχονταν γιατί ήταν συνυφασμένη με την περηφάνια και την τιμιότητα, τώρα είναι συνδεδεμένη με την αποτυχία και γι’ αυτό γίνεται ντροπή και ενοχή. Κάποτε, υπήρχαν κοινωνικοί θεσμοί εξομάλυνσης του ατομικού πόνου. Η συλλογικότητα και η κοινωνική αλληλεγγύη αλάφραιναν την οδύνη της απώλειας αγαπημένων, αλάφραιναν και τη δυστυχία της ανέχειας. Ο φτωχός ποτέ δεν έχανε το πρόσωπο και την αξιοπρέπειά του. Ήταν φτωχός αλλά περήφανος. Η φτώχεια είχε τον ακριβό πολιτισμό της, ο οποίος τη δεκαετία του 1920 με τη μικρασιατική καταστροφή αλλά και το 1960 με την εσωτερική μετανάστευση έγινε ο κυρίαρχος πολιτισμός στον ελληνικό χώρο. Αυτός ο πολιτισμός τσακίστηκε όταν το 1981 εντάχτηκε στο κρατικό πελατολόγιο των επιχορηγήσεων και των αρπαχτών. Η φτώχεια από συνώνυμο της λεβεντιάς και της τιμιότητας έγινε συνώνυμο της ευήθειας και της αβελτηρίας. Φτωχός, στον καιρό του ΠΑΣΟΚ και κατά διαλείμματα της ΝΔ, έγινε πλέον ο ανίκανος, ο μη καπάτσος, ο ηλίθιος. Αυτόν τον κοινωνικό και πολιτισμικό εκφαυλισμό δημιούργησε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Αυτόν θέλουν τώρα να υπερβούν αυτοί που τον δημιούργησαν. Αλλά οι εργαζόμενοι παραμένουν εκτός. Τι χρειάζεται για να αλλάξει η Ελλάδα; Χρειάζεται ένα νέο όραμα, ένα νέο κοινωνικό πολιτισμό, που να εμπνέει τους πολίτες, δηλαδή μία πραγματικά κινητοποιό αξία. Γιατί ούτε ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός, ούτε να εμπνευσθεί, ούτε μία αλλαγή να διαρκέσει αν δεν έχει τη δική της ποίηση, το δικό της περιεχόμενο. Αλλά ποιος θα «τραγουδήσει» σήμερα τον πολιτισμό της φτώχειας και το προσφάϊσμα της ζωής, ποιος ποιητής, ποιος Δάντης θα μιλήσει γι’ αυτό το «χάνι του πόνου»; Ποιοι θα είναι οι ρινηλάτες του νέου κόσμου; Πως θα συναρτηθεί το Εμείς με την ελευθερία της ατομικής συλλογικότητας; Είναι αυτό δυνατό στον κόσμο που ζούμε, στον κόσμο όχι του Είναι αλλά του κατέχειν; Θα το ξαναπούμε: Είναι δυνατό, γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Η νέα διαπλοκή

«Έχουμε δημοκρατία, αφού έχουμε εκλογές» δήλωσε ο «πνευματικός» άνθρωπος στη δημόσια τηλεόραση και από το Πάνθεον του Παρισιού ακούστηκαν να τρίζουν τα κόκαλα του Ρουσσώ. Γιατί η ρουσωική θέση «για μία κυβέρνηση του λαού από το λαό για το λαό» στη σημερινή εποχή είναι μέγας μύθος. Σήμερα δεν εκλέγει ο λαός –για την ακρίβεια το εκλογικό σώμα- αλλά εκείνοι που καταφέρνουν να εξαγοράσουν τα «πακέτα ψήφων» των «κάτω», δηλαδή οι πλούσιοι. Αυτό δεν το λέμε εμείς, το γράφει ο Λέστερ Θόροου, σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον. Αν, συνεπώς, είχαμε μέχρι τώρα το περίφημο ελληνικό πελατειακό κράτος που δημιούργησε τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα με αντάλλαγμα την ψήφο των πολιτών-πελατών, σήμερα έχουμε την ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα ανάλογης πελατειακής λογικής, που ενισχύεται από την τεράστια ανεργία. Αυτή η λειτουργία αντιστοιχεί στην ολιγαρχία και όχι στη δημοκρατία. Αν, όμως, η παραπάνω είναι μία ένταση που δημιουργείται μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω», ανάλογες εμφύλιες εντάσεις, που παραπέμπουν σε έναν ιδότυπο κοινωνικό αυτοματισμό, σοβούν στο εσωτερικό τόσο των «πάνω» όσο και των «κάτω». Στους τελευταίους αναπτύσσεται μία άνευ προηγουμένου «ανθρωποφαγία», καθώς μία κοινωνική κατηγορία στρέφεται εναντίον της άλλης, ή ακόμη ολόκληρη η κοινωνία στρέφεται τεχνηέντως εναντίον μίας επαγγελματικής ομάδας στη λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτο»! Αλλά και στους «πάνω» αρχίζει να αναπτύσσεται μία ανάλογη εμφύλια σύγκρουση μεταξύ της παλιάς και της νέας διαπλοκής. Η πρώτη αναπτύχθηκε ως γνωστόν με τη βοήθεια των τεράστιων κρατικών επιχορηγήσεων(κοινοτικών κονδυλίων) αλλά και των τραπεζικών «θαλασσοδανείων», τα οποία τώρα δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσουν να δίνονται. Γι’ αυτό οι «παλαιοί διαπλεκόμενοι», διαπιστώνοντας ότι βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι, έχουν σηκώσει την επαναστατική παντιέρα εναντίον των εγχώριων τροϊκανών και της τρόικας, την οποία μέχρι σήμερα δόξαζαν! Από την άλλη πλευρά, όσοι μέχρι σήμερα αγωνίσθηκαν κατά της οικονομικο-μιντιακής και πολιτικής διαπλοκής επιχαίρουν γι’ αυτή την εξέλιξη, θεωρώντας ότι «ουδέν κακόν αμιγές καλού», αφού κατά τη γνώμη τους μαζί με τη δυστυχία των Μνημονίων επέρχεται και μία θετική εκκαθάριση του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού ελληνικού τοπίου. Φευ, όμως, μία νέα διαπλοκή διαμορφώνεται, πολύ χειρότερη της πρώτης, καθώς αυτή εξαρτάται από τον ξένο παράγοντα. Ήδη οι Γερμανοί με τους εδώ επιτετραμμένους τους (όπως ο Φούχτελ) αναπτύσσουν δίκτυα επιρροής στον δημόσιο(κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση), στον επιχειρηματικό, στον μιντιακό και στον πολιτικό τομέα. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μία νέα, ιδιότυπη κατάκτηση και πολιτική υποδούλωση, καθώς οι αποφάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου περιορίζονται σε ήσσονα ζητήματα, ενώ τα μέγιστα λαμβάνοντα στο Βερολίνο. Θυμίζουμε την ομολογία του υπουργού Οικονομικών ότι μόλις κατέβηκε από το βήμα της Βουλής τον πήρε αμέσως τηλέφωνο ο Σόιμπλε για να τον επιπλήξει για κάτι που είπε(επιμήκυνση)! Συνεπώς, το νέο πελατειακό σύστημα που αναπτύσσεται έχει σχέση με την εθνική εξάρτηση και αποκτά, όχι απλώς χαρακτηριστικά διαφθοράς, αλλά αντεθνικά. Η Ζήμενς, τα υποβρύχια, τα πούλμαν και τόσα άλλα σκάνδαλα θα ωχριούν μπροστά στα νέα(ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και φυσικού πλούτου), τα οποία θα έχουν τη νομιμοποίηση της «έκτακτης ανάγκης»και της εθελοδουλείας!

Πως η ανάγκη γίνεται Ιστορία

Μικρά παιδιά σε μία φαβέλα της Παραγουάης παίζουν Μπαχ με έγχορδα φτιαγμένα από σκουπίδια. Στο Όσλο διαδηλωτές κρατούν πυρσούς διαμαρτυρόμενοι για το Νόμπελ ειρήνης που δόθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χώρες της οποίας πωλούν όπλα, αλλά και για την Ελλάδα που δοκιμάζεται σκληρά. Στον Κηφισό, μία μαυροφορεμένη μάνα πουλάει χαρτομάντηλα. Και στην Πάργα κηδεύουν τον Άλκη Αλκαίο(κατά κόσμον Βαγγέλη Λιάρο). Αυτόν που είπε «πως η ανάγκη γίνεται ιστορία/πως η ιστορία γίνεται σιωπή»! Αυτόν που έζησε σαν νυχτωδία και «λυγμός στις πόλης τις στοές». Κι εμείς, νιώθουμε σαν στόχος, σαν «ένα πεδίο βολής φτηνό/που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» όταν ακούμε τον Βαυαρό πρωθυπουργόνα μιλά για «μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα»! Πάλι η ανταγωνιστικότητα, πάλι τα ίδια προσχήματα, τα ίδια ψεύδη, ότι δήθεν το κόστος εργασίας και το κοινωνικό κράτος ευθύνονται για την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, για το χρέος, ακόμη και για την ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας. Στην προπαγάνδα αυτή βασίζεται το νέο ευρωπαϊκό δόγμα που έχει ως προμετωπίδα του τα συνθήματα: «μειώστε τους μισθούς», «καταργήστε τα επιδόματα» -ακόμα και των ανέργων- «τσακίστε το κοινωνικό κράτος» -μειώστε μέχρι εξαφάνισης την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη-, μηδενίστε τις συντάξεις, φορολογείστε τις αποταμιεύσεις και τα ακίνητα των «κάτω» και γενικά ό,τι δεν δύναται να διαφύγει στους φορολογικούς παράδεισους και στις off shores. Τουτέστιν, για την κρίση ευθύνονται οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καθώς και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες! Όμως, η εργασία δεν είναι μόνο κόστος, είναι και πηγή, καθώς χωρίς αυτή δεν υπάρχει επιχείρηση, δεν υπάρχει προϊόν, δεν υπάρχει αγορά ούτε κατανάλωση. Ο μισθός, συνεπώς, ως ζήτηση είναι αυτός που κινεί την αγορά και μπορεί να δώσει την ώθηση εξόδου από την κρίση. Όμως, σύμφων με τη νεοφιλελεύθερη συνταγή, που μας επιβάλλεται, η οικονομία κινείται μέσω της άγριας φορολόγησης των «κάτω», της κατάργησης του κοινωνικού κράτους και προπάντων μέσω της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Έτσι, την οικονομική κρίση την πληρώνουν τα θύματά της, δηλαδή οι εργαζόμενοι. Μην ξεχνάμε ότι οι τελευταίοι είναι και οι μεγάλοι χαμένοι και κατά την περίοδο της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, όταν η παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική οικονομία επικράτησε της πραγματικής οικονομίας δημιουργώντας τη μεγάλη «φούσκα» που έχει πλέον σκάσει. Ο καπιταλισμός καζίνο που προκάλεσε τη σημερινή κρίση, είναι ο ίδιος που διαχειρίζεται και την έξοδο από αυτή, την οποία όμως επιδιώκει να επιτύχει με τους δικούς του άνισους όρους. Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι χάνουν διπλά. Αλλά η απαξίωση της εργασίας και η εξάχνωση της αγοραστικής δύναμης αυτών που πραγματικά καταναλώνουν έχει ως συνέπεια τη μη απορρόφηση της παραγωγής. Αυτή είναι η αιτία της εμβάθυνσης της ύφεσης και της αδυναμίας επανεκκίνησης της ανάπτυξης.

Η μικροφυσική της υπακοής

Ανέβηκε στην ταράτσα και πέταξε στην άσφαλτο το σώμα του. Άνεργος. Την αξιοπρέπεια και την ψυχή του την είχαν πετάξει προ πολλού στα μπάζα οι κυνικοί. Έμφοβοι άνθρωποι παντού, απελπισμένοι και καθηλωμένοι νέοι, κι όμως κανείς δεν αντιδρά. Κανένας σπασμός, ούτε καν αντανακλαστικός. Βλέμματα αδειανά μόνο. Και ο «τεχνοκράτης» με το αεράτο βάδισμα να επιπλήττει τους υπουργούς που συμπεριφέρονται, λέει, «σαν συνδικαλιστές»! Τι ήθελε άραγε να πει; Ότι τολμούν να αντιστέκονται στους «ηρώδειους» φορολογικούς παραλογισμούς του; Ή μήπως ότι δεν υπακούουν στον αυθέντη Σόιμπλε που δηλώνει παρά την ανθρωπιστική κρίση ότι θα πιέζει συνεχώς τους Έλληνες; Αυτοί που κυριαρχούν φαίνεται ότι έχουν χάσει απολύτως το στόχο, χτυπημένοι χαυνωτικά από την αυτοϊκανοποίηση της κυριαρχίας τους επί του ανθρώπου. Φαίνεται ότι οι νάρκισσοι της δύναμης και του χρήματος υποκαθιστούν τον Κόσμο(Σύμπαν) με τον μικρόκοσμό τους και το Παν με τα μικροπάθη τους. Γι’ αυτό έχουμε, πλέον, έναν κόσμο χωρίς άνθρωπο και έναν άνθρωπο χωρίς κόσμο, ζώντας τον πολιτισμό του στιγμιαίου, εκείνου που αναπτύσσεται και σαπίζει επιτόπου. Σ’ αυτή την επικρατούσα λογική οι πολλοί (οι σκλάβοι της εργασίας) είναι οι αναλώσιμοι της Ιστορίας, η οποία είναι το ατέλειωτο χρονικό θριάμβων των «εχόντων» στο μεγάλο συμπόσιο της κοινωνίας, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα αλληλοσπαρασσόμενα είδη στο μεγάλο συμπόσιο της ζούγκλας! Αυτή η αντίληψη σε συνδυασμό με τους διασπαστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό της κοινωνίας και την κατανάλωση φθόνου, φόβου, ρατσισμού, κομφορμισμού και της ακόρεστης επιθυμίας για κέρδος, δίνει τη χαριστική βολή στην πολιτική. Οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι και οι αδύνατοι εκλαμβάνονται ως βάρος, ως καταραμένο απόθεμα, ως λίπος-χρέος από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί η κοινωνία για να συνεχίσει να υφίσταται. Συνεχίστε, συνεπώς, να αφαιρείτε λίπος, κάντε τους φτωχούς να καταλάβουν ότι δεν είναι εκμεταλλευόμενοι, ότι είναι ξεπερασμένοι και αδέξιοι, ότι είναι τεμπέληδες και ότι η «σοφία» είναι ο κοινός νους που περιλαμβάνει τις δύο πνευματικότητες, αυτή του λογιστή κι εκείνη του εφόρου. Ό,τι υπερβαίνει αυτές τις δύο «πνευματικότητες» εξοβελίζεται ως ακαταλαβίστικος ελιτισμός, ως εμπόδιο στη ρευστότητα της αγοράς και τη μικροφυσική της υπακοής. Η μικροφυσική της υπακοής σημαίνει την προσαρμογή στη νόρμα ενός ανθρώπου που έχει καταστεί ένα πολύχρωμο ετερόκλητο μωσαϊκό, χωρίς συνδετικό, ενοποιό νόημα-ιστό και όπου κάθε η ψηφίδα έχει την αυτόνομη αξία χρήσης της, ως μέρος, ως δεξιότητα. Αυτός ο «άνθρωπος δεξιότητα ή εξάρτημα» (l’ home rouage) δεν έχει ψυχή! Η προσωπικότητα -η αξιοπρέπεια, η δικαιοσύνη, η εντιμότητα- δημιουργεί προβλήματα, τριβές, αφού προσδίδει νόημα στη λειτουργία της «μηχανής» και γι’ αυτό αφαιρείται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η κατάθλιψη και ο αυτοχειριασμός είναι η έσχατη πράξη άρνησης της απώλειας της αυτοεκτίμησης, η ύστατη αμυντική αντίδραση του κατακερματισμένου ανθρώπου μπροστά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής απώλειας του εαυτού. Κάποτε, ο ξευτιλισμένος εργαζόμενος έβρισκε την ισορροπία του, καταφεύγοντας στους οργανωμένους ομοίους του, στο σωματείο. Αλλά σήμερα τα συνδικάτα δεν αμφισβητούν. Η αμφισβήτηση λογίζεται ως αμετροέπεια, που δεν ερμηνεύεται πια ως «ιεροσυλία», αλλά σαν «παράνοια». Από εδώ αρχίζουν να εμφανίζονται ένα-ένα τα διαγνωστικά στοιχεία της «γραφικότητας» και της απονέκρωσης του κοινωνικού ιστού.

Αλλαγή βλέμματος

Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας τους Έλληνες έχει οικονομικές και πολιτικές συνέπειες. Πολιτικές γιατί αν η εικόνα είναι αρνητική, πλήττεται η αξιοπιστία μας. Οικονομικές, γιατί δεν γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα. Τώρα, όμως, σύμφωνα με Έλληνα οικονομολόγο του εξωτερικού, η Ελλάδα από θύτης μετατράπηκε στα μάτια των ξένων σε θύμα. Πως συνέβη αυτή η μεταβολή; Η δική μας εικόνα-εαυτός δε μπορεί να άλλαξε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Πως διαφοροποιήθηκε, λοιπόν, το βλέμμα των άλλων; Φαίνεται πως πολλοί, σιγά σιγά, αντιλαμβάνονται το μεγάλο παιγνίδι που παίζεται σε βάρος όχι μόνο του ελληνικού αλλά όλων των λαών από την χωρίς όρια και φραγμούς κερδοσκοπική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ο Eric Laurent στο βιβλίο του «Η κρυμμένη Όψη των τραπεζών» επισημαίνει ότι το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα(και όχι μόνο θα λέγαμε εμείς) διαμορφώνει μία νέα παγκόσμια τάξη, η οποία συνίσταται στην υποδούλωση των λαών ολόκληρου του πλανήτη(εν οις και του αμερικανικού) μέσω του δημόσιου χρέους. Οι τραπεζίτες αντί να συνιστούν μηχανισμό της πραγματικής οικονομίας έχουν μεταλλαχθεί σε σπεκουλαδόρους χωρίς κανόνες, όρια και έλεγχο. Αν προσέξει κανείς το ελληνικό χρέος θα διαπιστώσει ότι το μεγαλύτερο μέρος του αφορά σε τόκους. Αλλά αφού είναι πλέον σαφές ότι το πρόβλημα δημιουργείται από τους σπεκουλαδόρους Μίδες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, γιατί οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης διακυβεύουν τη ζωή των λαών τους και τη συνοχή των κοινωνιών τους και δεν επιβάλλουν τον έλεγχό τους επί των ολετήρων; Γιατί ελέγχονται ήδη ασφυκτικά από τους τελευταίους! Σ’ αυτό το πλαίσιο εμπλέκονται και οι μεγαλοϊδεατισμοί ή οι ιστορικές ρεβάνς, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, που εκμεταλλεύεται την κρίση των χωρών του ευρωπαϊκού νότου για τις ελέγξει οικονομικά και εθνικά. Συνεπώς, δεν πρέπει να αλλάξουμε εμείς εικόνα, αλλά, ενδεχομένως, οι άλλοι το βλέμμα τους. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μία γιγαντιαία μάχη αντι-μορφής, στην οποία θα κάνουμε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο ότι δεν ευθύνεται η μικρή Ελλάδα για ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στον κόσμο, αλλά η κερδοσκοπική απληστία των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και κάποιων κρατών. Η μη αποδοχή της μάσκας, η αποτίναξη του στίγματος του αναξιόπιστου τεμπέλη και των άλλων στερεότυπων συνιστά κυριολεκτικά ένα είδος απελευθέρωσης από τις αλυσίδες του εξωτερικού κόσμου, από το βλέμμα των άλλων, που μας τιμωρεί οικονομικά! Με άλλα λόγια, το θέμα δεν είναι να αλλάξουμε μόνο εικόνα ή το βλέμμα των άλλων, αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί οι ισχυροί του σημερινού κόσμου επιβάλλουν εικόνες-μορφές δίκην σιδηρών προσωπείων μόνο και μόνο επειδή έτσι καταφέρνουν να υποδουλώνουν καλύτερα και να κερδίζουν περισσότερα. Βέβαια, κάθε εποχή έχει το βλέμμα της, την αισθητική της, με την έννοια της ελληνικής Αίσθησης, δηλαδή μια συλλογική αισθαντικότητα που προσδιορίζεται από μια κλίμακα συγκινησιακών ολοκληρώσεων και μία συγκεκριμένη ιστορικά κλίμακα αξιών, αλλά σήμερα η μόνη κλίμακα αξιών που διαμορφώνει το βλέμμα είναι αυτή του χρηματιστηρίου και των επιτοκίων. Μπορεί να μεταβληθούν τα πράγματα και να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων; Ναι, αν οι «κάτω», αν το 99% των ανθρώπων πάψει να χειραγωγείται από τα μίντια και αρχίσει να σκέφτεται ξανά. Γιατί σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να κατευθύνω τη συνείδησή μου, να αντιλαμβάνομαι πως κάθε οπτική γωνία είναι κι ένας άλλος κόσμος.

Ο τρόμος του κενού

Οι πολιτικές και μιντιακές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας συνεχίζονται. Τώρα οι βόμβες-ενοχής και περιφρόνησης δεν έχουν σαν στόχο τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, αλλά τους «πάνω». Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις -μετά το Ρόιτερς σειρά έχουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς- στρέφονται, πλέον, εναντίον του εγχώριου κεφαλαίου και των Ελλήνων «ολιγαρχών», ως εάν η Ελλάδα να είναι μία χώρα που παραπέμπει στη μετασοβιετική Ρωσία! Το ελληνικό μεγάλο επιχειρηματικό κεφάλαιο αιφνιδιασμένο πλήρως, παραληρεί, πολλαπλασιάζοντας και υπερθεματίζοντας στην κριτική εκείνων τους οποίους κάποτε εξοστράκιζε με τη ρετσινιά του γραφικού. Τούτων δοθέντων, βέβαια, θα περίμενε κανείς ότι οι «πάνω» και οι «κάτω» θα αμύνονταν από κοινού και σε εθνική βάση απέναντι στον κοινό εξωτερικό εχθρό. Φευ, όμως, οι «πάνω» συνεχίζουν να απολύουν εργαζόμενους ή να επιδιώκουν την εξαφάνιση των επιχειρηματιών του ίδιου κλάδου, ενώ οι «κάτω» επιδίδονται σε μία πρωτοφανή «ανθρωποφαγία» μέσα από τον επιβληθέντα εντέχνως κοινωνικό αυτοματισμό. Τέλος, οι θεσμοί και πάνω απ’ όλα το κοινωνικό κράτος με πρώτες την Παιδεία και την Υγεία καταρρέουν. Η Ελλάδα μοιάζει με χώρα απελπισμένων ανθρώπων, ανθρώπων που δεν τολμούν να αντιδράσουν, δεν ονειρεύονται και είναι ευνουχισμένοι από κάθε ελπίδα. Κι αναρωτιέται κανείς, τι να προτείνει; Ποια ελπίδα να παράσχει; Να κοιτάξουμε τα ίδια πράγματα και να τα εκτιμήσουμε με διαφορετικό τρόπο, λένε κάποιοι. Μόνο που αυτό είναι τόσο ασαφές που υπό προϋποθέσεις οδηγεί στη μεταφυσική και στην πίστη σε προφήτες και αγύρτες. Ή μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι το χειρότερο είναι οι ενοχές που μας επιβάλλουν και να αντισταθούμε στον εξωτερικό εχθρό; Γιατί όταν κάποιος συγκρούεται με τον εαυτό του, με τις ενοχές του, μ’ αυτόν τον καρκίνο της συνείδησης, όταν αυτοαμφισβητείται, όταν φθάνει να πει «τόσες θυσίες, τόσο αίμα… για το τίποτα», τότε ο αυτοχειριασμός είναι η επόμενη κίνηση. Η λύση, συνεπώς, είναι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Όχι μόνο με τους Έλληνες αλλά με όλους τους ανθρώπους που κατοικούν σ’ αυτόν τον ωραίο τόπο που λέγεται Ελλάδα. Ναι, θα το ξαναπούμε, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μας είναι η «βαθιά Αγάπη» για τον Άνθρωπο γενικά, χωρίς καμία ρατσιστική διάκριση. Μ’ αυτό το συναίσθημα θα μπολιαστεί η ευθύνη μας για το μέλλον των παιδιών μας και αυτό το καθήκον θα δώσει νόημα στη ζωή μας, αποδιώχνοντας το horror vacui -τον τρόμο του κενού, του τίποτα- και δημιουργώντας την πεποίθηση ότι οι πράξεις(οι θυσίες μας εν προκειμένω) μπορούν να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο. Γιατί το σημερινό πρόβλημα, περισσότερο κι από το οικονομικό, είναι ανθρωπολογικό, είναι η πίστη ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι δεν υπάρχει μέλλον, ότι όλα βαίνουν προς το χειρότερο.

Μπήκαν στη χώρα οι εχθροί

Μπορεί η γερμανική ηγεσία της Ευρώπης να μη δέχτηκε την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η Ελλάδα όμως ανασχηματίζεται κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά με βάση τη νέα τάξη πραγμάτων. Η σχέση, πλέον, της Ελλάδας με την ευρωζώνη(δηλαδή το Βερολίνο) είναι όχι απλά σχέση εξάρτησης αλλά σχέση υποτέλειας(προτεκτοράτου). Γι’ αυτό μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας αναπτύσσεται ένα ανάλογο δίκτυο εξουσίας, επιρροής και επικοινωνίας στο πολιτικό, στο μιντιακό και στο οικονομικό πεδίο. Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα παρατηρείται ήδη η διάλυση παλαιών σχηματισμών και η εμφάνιση νέων μορφωμάτων με χαρακτηριστικό στοιχείο τον πολυκερματισμό των δυνάμεων, οι οποίες καλούνται να λειτουργούν πια ως εν δυνάμει συνασπισμοί κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι, αν έχουμε τους τρεις εταίρους στη σημερινή κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση έχουμε την εν δυνάμει συνεργασία σε αντιμνημονιακή βάση του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Συνεπώς, αναπτύσσεται και στην Ελλάδα το γερμανικό υπόδειγμα των «κυβερνητικών συνασπισμών», οι οποίοι στην ελληνική περίπτωση θα πρέπει να υπακούουν στα κελεύσματα του Βερολίνου. Η αναφορά του υπουργού Οικονομίας Γ. Στουρνάρα στην επίπληξη από τον Σόιμπλε σχετικά με τη δημοσιοποίηση της «επιμήκυνσης», φανερώνει όχι μόνο το βαθμό της εξάρτησης αλλά και την εθελοδουλεία των ημέτερων πολιτικών. Επίσης, στο οικονομικό και στο κοινωνικό πεδίο, εκτός από την εξαφάνιση των μεσαίων τάξεων (αυτήν της παραγωγής γνώσης αλλά και αυτή της υλικής παραγωγής), τώρα έχουν μπει στο στόχαστρο και μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου, που ενδεχομένως να αποτελούν εμπόδια στη γερμανική επιχειρηματική εισβολή στην Ελλάδα. Έτσι, λαμβάνει χώρα ένα κυνήγι μαγισσών μέσω των επιθέσων διεθνών μίντια(Ρόιτερ, Νιου Γιορκ Τάιμς)αλλά και μέσω των διαφόρων λιστών "φοροφυγάδων" όπου μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, και μάλιστα με τη χρήση του επικοινωνιακού «θορύβου» καθώς και της τεχνικής της «λάσπης στον ανεμιστήρα». Αυτή την πολιτική συνεπικουρούν και ελληνικές επιχειρηματικές δυνάμεις που ακολουθούν συνειδητά ή ασυνείδητα τα γερμανικά συμφέροντα, αναπτύσσοντας απόψεις όπως αυτή που αναφέρει ως αιτία για την ελληνική κρίση τη διαφθορά της «πολιτικής ελίτ(σ.σ. συλλήβδην)της Ελλάδας»(Σόιμπλε). Όμως, για την κρίση στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία ή στη Γαλλία, ποιος ευθύνεται, η ελληνική πολιτική ελίτ; Όχι βέβαια. Είναι, συνεπώς, πασίδηλο ότι οι επιθέσεις αυτές έχουν ως μοναδικό στόχο τη δημιουργία ενός πολιτικού και οικονομικού δικτύου που θα υπακούει στους εξουσιαστές της Ευρώπης. Το ίδιο ισχύει και στο μιντιακό τοπίο όπου σε λίγο θα υπάρξουν ανακατατάξεις καθώς τα τεράστια εκδοτικά τάνκερ, που επιβίωναν με «θαλασσοδάνεια», κινδυνεύουν να κοπούν στη μέση. Ποιος θα επιβιώσει; Εκείνοι που θα είναι συμβατοί με τη γερμανική εξουσιαστική λογική. Όλοι αυτοί θα δανειοδοτηθούν εκ νέου με «εξωτραπεζικά κριτήρια», ενώ οι υπόλοιποι θα χτυπηθούν αμείλικτα. Εν τω μεταξύ, στο κοινωνικό επίπεδο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού –ένας στους δύο πολίτες σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ- είναι στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχιας. Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 26% και η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται σκληρά καθώς η ανθρωπιστική καταστροφή είναι εντός των πυλών. Σ’ αυτό το περιβάλλον ποια πολιτική, οικονομική και μιντιακή τάξη –ακόμη κι αν υποστηρίζεται από τη Γερμανία- μπορεί να σταθεί;

Ενότητα με βάση το μίσος

«Ό,τι δε γίνεται εγκαταλείπεται». Αυτός είναι ο κανόνας του νεοφιλελεύθερου «πραγματισμού». Ούτε λόγια ούτε αξίες και πίστεις μήτε ρητορικές ακροβασίες, μόνο πράξεις και πειράματα. Το πείραμα της άγριας λιτότητας, που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, θα εφαρμοσθεί τώρα και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο, επενδεδυμένο με ευφημισμούς όπως η «νέα κοινωνική οικονομία της αγοράς» ή ακόμη «η ανθρώπινη οικονομία της αγοράς». Μόνο που οι άνθρωποι σ’ αυτή την κοινωνία λογίζονται είτε ως περιττοί είτε όπως εκείνη η καθαρίστρια, που μνημονεύει ο Κέινς και η οποία ήθελε να γράψουν στην επιτύμβια πλάκα της «επιτέλους, θα ξεκουραστώ»! Αλλά «Η κρίση είναι οι άλλοι», δηλαδή, όλοι εμείς του νότου, λέει η Μέρκελ, παραπέμποντας στη ρήση του Σαρτρ «ο άλλος είναι η κόλασή μου». Πάντως, η Γερμανία, σύμφωνα με την καγκελάριο, είναι παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης και σταθερότητας. Αποκρύπτει, όμως, το γεγονός ότι το έλλειμμα των νοτίων είναι ακριβώς το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας της. Αλλά αυτή η συλλογιστική είναι ηθικολογία για την κ. Μέρκελ που δεν διέπεται σύμφωνα με την καθηγήτρια Γερτρούδη Χέλερ από καμία αξία, από καμία ιδεολογία, από καμία ηθική. Η εποχή μας είναι μεταϊδεολογική και μεταηθική θα πουν και οι εγχώριοι ψιττακοί, και σημασία έχει το αποτέλεσμα. Κι όμως η γερμανική ηγεσία έχει μία πάρα πολύ μεγάλη πίστη, καθώς ομνύει από το πρωί μέχρι το βράδυ στα οικονομικά κέρδη. Πίστη, λοιπόν, στο κέρδος, στην ωφέλεια, στην πίστωση. Πίστη και πίστωση πάνε μαζί. Όμως, η πίστη στο χρήμα δεν λογίζεται ως ιδεολογία αλλά ως πραγματισμός. Εμείς θα λέγαμε ότι είναι η ψύχωση(πρωκτερωτισμό την είπε ο Φρόιντ) της αέναης συσσώρευσης. Μόνο που η συσσώρευση αυτή έχει όρια που τίθενται από τα αντίστοιχα όρια των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Όμως, οι παγκόσμιοι και οι περιφερειακοί ολιγάρχες του πλούτου δεν καταλαβαίνουν τίποτα ούτε από την καταστροφή της φύσης και του πλανήτη ούτε από την ανθρωπολογική καταστροφή των «κάτω». Για τους τελευταίους, παρόλα αυτά και σύμφωνα με τη Wall Street Journal υπάρχει το καταφύγιο στην πίστη του γέροντα Παΐσιου, δηλαδή η αποφυγή της τρέλας μέσω του ανορθολογισμού! Για μία ακόμη φορά βρισκόμαστε μπροστά στον Πραγματισμό και δη στον πολιτικό πραγματισμό της αμερικανικής θεσμικής σχολής, που νομιμοποιεί κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της ισορροπίας είτε γίνεται με «αθώες» είτε με «μη αθώες απάτες»(Κένεθ Γκαλμπραίηθ). Για την ιστορία ο Πραγματισμός έχει εισαχθεί στην Ευρώπη από τις ΗΠΑ. Σύμφωνα μ’ αυτόν ο κόσμος είναι ένα «δικτυακό άπειρο», ένας κόσμος-δίκτυο(Ουίλιαμ Τζέημς), που αποτελείται από διαφορετικές «γραμμές επιρροής», δηλαδή από μικρούς κόσμους, που είναι η βάση της δράσης των ατόμων. Με άλλα λόγια, ο Πραγματισμός εκκινεί από ένα κόσμο μικρόκοσμων, ένα κόσμο «θυλάκων». Μία κοινωνία συνεπώς απαρτίζεται από ένα πλήθος κόσμων-δικτύων, που αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοεξαρτώνται, αλλά επειδή ο καθένας ζει τη δική του ζωή ισχύει η αντίθεση: «Εμείς και οι άλλοι». Ο καθένας είναι «εξωτερικός» ως προς τον άλλο, εξ ου και το γεγονός ότι οι συγκρούσεις δεν είναι ατομικού χαρακτήρα αλλά και «εμφύλιοι» συλλογικής υφής –ήτοι μεταξύ ομάδων. Σ΄αυτό τον κόσμο των μικρόκοσμων ο ανταγωνισμός γίνεται αμείλικτος και το μίσος και το συμφέρον καθίστανται τα μόνα ενοποιητικά στοιχεία της κοινωνίας. Μόνο που οι συγκρούσεις αυτές σε έκρυθμες καταστάσεις, όπως η σημερινή κρίση, αντί να δημιουργούν μία νέα ισορροπία, δημιουργούν χάος.

Συσσώρευση και εξαθλίωση

Είναι φοβερό να βλέπεις τους ανάπηρους να καταθέτουν τα τεχνητά μέλη τους στον Άγνωστο Στρατιώτη. Είναι τρομερό σε μία Ελλάδα που φθίνει δημογραφικά να τιμωρούνται μέσω της φορολογίας όσοι γέννησαν παιδιά. Η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη του κράτους-πρόνοιας δεν υπάρχουν πια. Ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους βρίσκεται στο όριο της φτώχιας. Η Ελλάδα αποκτά πρωτιά πλέον στη δυστυχία. Το 31% των Ελλήνων, ήτοι 3,4 εκατομμύρια, βρίσκεται στο κατώφλι τις απελπισίας, ενώ το 21% ζει μ’ ένα πενιχρό εισόδημα. Τα στοιχεία είναι της Eurostat, αλλά η φτώχια δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα, καθώς έχει «χτυπήσει» και μεγάλες γερμανικές πόλεις. Συνεπώς, το πρόβλημα είναι γενικό. Όμως η λιτότητα δεν είναι κακή για όλους. Μπορεί οι πολλοί να οδηγούνται σε αργό και οδυνηρό «κοινωνικό θάνατο», αλλά οι λίγοι συσσωρεύουν όλο και περισσότερα. Η κρίση κατά συνέπεια δεν αφορά όλους. Για την ακρίβεια, η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, παρότι έχει επιβραδυνθεί, παραμένει θετική. Η συσσώρευση αυξάνεται αδιαλείπτως. Συνεπώς, δεν τίθεται εν αμφιβόλω το ισχύον οικονομικό σύστημα, αλλά το κράτος-πρόνοιας(κοινωνικά επιδόματα, εργασιακά δικαιώματα, συντάξεις) και η δημοκρατία. Τα τελευταία ήταν τα αντίβαρα στην υπερσυσσώρευση του πλούτου, που βασίσθηκε στη φορολόγηση των εχόντων και είχε ως στόχο την κοινωνική συνοχή και την ευρωπαϊκή δημοκρατία. Η μεγάλη αλλαγή που συντελείται σήμερα είναι η κατάργηση του κοινωνικού κράτους και η φτωχοποίηση των εργαζομένων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Με άλλα λόγια, το «χρέος» δεν είναι παρά μία εφεύρεση για την επιβολή των βάρβαρων πολιτικών λιτότητας. Ας σημειωθεί ότι το ελληνικό χρέος το 2010, όταν χρειάσθηκε να προσφύγουμε στην τρόικα, ήταν 116%, ενώ το 2020 –μετά τα αλλεπάλληλα άγρια μέτρα λιτότητας- θα είναι 124%! Στην περίπτωση της Ελλάδας στο παίγνιο προστίθενται και οι στόχοι του Βερολίνου να εξουσιάσει την Ευρώπη, διατηρώντας την κρίση και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το γεγονός όμως ότι η φτωχοποίηση χτυπά και τη Γερμανία καταδεικνύει ότι έχουμε να κάνουμε με μία συνολική πολιτική η οποία επιβάλλεται από την οικονομία(αγορές-χρηματοπιστωτικό σύστημα). Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική δεν επιτελείται παρά ως προσομοίωση και η δημοκρατία δεν είναι παρά μία επίφαση, καθώς στην πραγματικότητα έχουμε μία σκαστή ολιγαρχία του πλούτου. Άρα το ζητούμενο είναι χειραφέτηση της πολιτικής από την οικονομία και επανεύρεση της δημοκρατίας και των θεσμών του κράτους-πρόνοιας που λειτουργούσαν εξισορροπιστικά στην κοινωνία. Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας το πρόβλημα είναι και εθνικό αφού η ανεξαρτησία της έχει υποθηκευθεί στο όνομα της επιλογής του λιγότερου κακού. Αλλά τι είναι καλύτερο από την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία;

Η Νονά!

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωσε, χθες, ότι δεν αποκλείει ένα μελλοντικό «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Γιατί τότε δεν το έκανε τώρα, όπως πίεζε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Η απάντηση για πολλούς έχει σχέση με τις γερμανικές εκλογές που θα γίνουν το φθινόπωρο του 2013, και πως δεν πρέπει να φανεί στους Γερμανούς ψηφοφόρους ότι το σχέδιο του Βερολίνου για την Ελλάδα, δηλαδή η άγρια λιτότητα, έχει αποτύχει. Αυτή, όμως, είναι η επιφαινόμενη αλήθεια, πίσω από την οποία βρίσκεται η μεγάλη αλήθεια, το κρυφό σχέδιο. Με άλλα λόγια, η Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τη «βραχυπρόθεσμη νομισματική πολιτική» αλλά για το μεγάλο, μακροπρόθεσμο σχέδιο που είναι μία Ευρώπη υπό γερμανική ηγεσία. Υπ’ αυτή την οπτική το Βερολίνο δεν ενδιαφέρεται για την επίλυση της κρίσης, αλλά για τη διατήρησή της και μέσω του δημοσιονομικού ελέγχου, που προβάλλεται ως αναγκαίος μονόδρομος, να καθίσταται δυνατή η «επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ, προπάντων στη νότια και στην ανατολική Ευρώπη»(Neue Zurcher Zeityng am Sonntag 27/11/2011). Γι’ αυτό απορρίπτεται η έκδοση ευρωομολόγων, που θα λειτουργούσε αποφασιστικά στη ριζική αντιμετώπιση της κρίσης, και όχι γιατί «δεν υπάρχει πολιτική βούληση», όπως υποστηρίζει η Κριστίν Λαγκάρντ. Το συμπέρασμα, συνεπώς, είναι ότι το σύστημα Μέρκελ θέλει να κερδίσει χρόνο γιατί επιδιώκει να επιβάλλει μία «γερμανική Ευρώπη» χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. «Το σχέδιο θα έρθει ‘’σαν τον κλέφτη τη νύχτα’’», σημειώνει η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ, στέλεχος διαφόρων ομίλων και της Deutsche Bank, στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»(εκδ. Λιβάνης)! Ήδη το γερμανικό πολιτικό υπόδειγμα ενός «μεγάλου συνασπισμού εξουσίας» χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση εξάγεται ή επιβάλλεται στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, εν οις και η Ελλάδα. Επίσης, στη Γερμανία και παντού οι κυβερνήσεις λειτουργούν σε ένα είδος κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που έχει γίνει κανόνας, έτσι ώστε να παρακάμπτονται οι δημοκρατικοί και οι κοινοβουλευτικοί κανόνες. Γενικά, τα κρυφά deals και «Η παράκαμψη των κανόνων δικαίου, η καταστρατήγηση συμβάσεων και θεσμών σε επίπεδο ευρωζώνης είναι πρώτο δείγμα για την αξίωση της κυριαρχίας της(σ.σ. Μέρκελ) στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι στο μεταξύ και η ευρωπαϊκή Κομισιόν υποτάσσεται στις υπαγορεύσεις της Μέρκελ είναι μια απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του συστήματος Μ»(Γκ. Χέλερ, στο ίδιο). Το σύστημα Μ(έρκελ) φαίνεται ότι έχει προ πολλού περάσει τα σύνορα της Γερμανίας και εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη με κύριο μοτίβο την απόρριψη των αξιών και των δημοκρατικών κανόνων καθώς και τον απόλυτο σχετικισμό, που παραπέμπει στην περίφημη μετανεωτερικότητα αλλά και σε μια πολιτική που δεν λειτουργεί παρά ως προσομοίωση. Με άλλα λόγια, ακόμη και η Α. Μέρκελ κάνει ότι κυβερνά. Στην ουσία κυβερνούν οι τράπεζες και οι περίφημες αγορές. Όμως αυτή είναι μία αντιδημοκρατική εξέλιξη που μας οδηγεί πίσω στην οικονομική και πολιτική φεουδαρχία.