Ποιος έχει δίκιο σ’ αυτόν τον πόλεμο;

 Ποιος έχει δίκιο σ’ αυτόν τον πόλεμο; Ο Πούτιν ή το ΝΑΤΟ; Εμείς λέμε εκ προοιμίου, πως δεν έχει κανείς τους. Και πως δίκιο έχει μόνο αυτό το παιδί που δεν θέλει να πεθάνει. 

Για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, βέβαια, έχουν δίκιο οι Ουκρανοί που αντιστέκονται στην εισβολή στη χώρα τους από τον «ιμπεριαλιστή», «δικτάτορα» και «αρχι-ολιγάρχη» Πούτιν. Από την άλλη πλευρά, ο Πούτιν θέτει θέμα ασφάλειας της Ρωσίας, που απειλείται από το ΝΑΤΟ με την ένταξη σ’ αυτό της Ουκρανίας, και, επίσης, θέμα «γενοκτονίας» των ρωσόφωνων στην Ανατολική Ουκρανία.

Ποια σφαγή, τάχα, είναι δίκαιη; Το ερώτημα έχει νόημα μόνο για τα συμφέροντα που διακυβεύονται και για εκείνους που τα εκπροσωπούν. Για τους λαούς, όμως, που σφάζονται δεν έχει κανένα νόημα. Τα συμφέροντα αυτά δεν είναι δικά τους, αλλά των πολυεθνικών και της πολεμικής βιομηχανίας καθώς και για το ποιος θα έχει την ηγεμονία στον πλανήτη.  

Σ' αυτόν τον πόλεμο συγκρούονται οι ΗΠΑ(ΝΑΤΟ) και ο άξονας Κίνας-Ρωσίας με διακύβευμα την πλανητική ηγεμονία.

Το πρόβλημα που καλούνται να διαχειριστούν εδώ και πολλά χρόνια οι Αμερικανοί είναι η παρακμή της αυτοκρατορίας τους που έχει πλέον εκρηκτικές συνέπειες και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Απέναντί τους σήμερα είναι η Κίνα, αλλά και η σύμμαχός της Ρωσία. Πριν χρόνια, ο Τσ. Κάπτσαν, διεθνολόγος και σύμβουλος του Κλίντον, έθετε το θέμα της παρακμής της αμερικανικής αυτοκρατορίας και πως η διάδοχή της θα ήταν η Κίνα. Προειδοποιούσε μάλιστα ότι ιστορικά, πάντα η μετάβαση από μία αυτοκρατορία σε μία άλλη γίνονταν με παγκόσμιο πόλεμο, με μοναδική εξαίρεση την μετάβαση από την βρετανική αυτοκρατορία στην αμερικανική. Βέβαια, ένας παγκόσμιος πόλεμος σήμερα με την ισχύ των πυρηνικών όπλων των αντίπαλων δυνάμεων θα σήμαινε ολοκληρωτική καταστροφή. Αντί λοιπόν ενός παγκόσμιου πολέμου οι αντίπαλοι επιλέγουν πολλούς "ελεγχόμενους πολέμους". Για έναν τέτοιο πόλεμο εκ μέρους της Ρωσίας στην Ουκρανία μίλησε (του "ξέφυγε") ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Μόνο που κι αυτοί οι πόλεμοι σημαίνουν ποτάμια αίματος, θάνατο και προσφυγιά για τους λαούς και κέρδη για τους ολιγάρχες και τις πολυεθνικές.

Το δόγμα των "ελεγχόμενων πολέμων" έχει ως στόχο τον μείζονα ζωτικό χώρο της αναδυόμενης πλανητικής υπερδύναμης. «Η αμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας (των ΗΠΑ) δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας νέος ηγεμόνας(Κίνα και Ρωσία) νικά κατά μέτωπο και αντικαθιστά τον παλαιό, αλλά «μπορεί και να σημαίνει, πιο περιορισμένα, ότι μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο και απαγορεύει στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο στον χώρο αυτό...», γράφει ο Π. Κονδύλης (Θεωρία του Πολέμου, σελ. 369). Γι' αυτό η Ουάσινγκτον επιχειρεί να περιορίσει τον «μείζονα χώρο» της "νέας αυτοκρατορικής δύναμης", που είναι η Κίνα και η σύμμαχός της Ρωσία.

Για τη διασφάλιση του μείζονα χώρου πέριξ της Ρωσίας "για λόγους ασφαλείας" μίλησε από την πλευρά του και ο Βλ. Πούτιν. Με άλλα λόγια, η αντίδραση του τελευταίου αφορά στην προσπάθεια των ΗΠΑ να περιορίσουν τον ζωτικό χώρο της Ρωσίας, ανατρέποντας όλα τα φιλορωσικά πολιτικά καθεστώτα των όμορων χωρών. Θυμίζουμε την υποστήριξη των Αμερικανών στους εθνικιστές και τους νεοναζί της Ουκρανίας σ' αυτό που οι δυτικοί αποκάλεσαν "εξέγερση" και ο Πούτιν "πραξικόπημα". Γι' αυτό ο Βλ. Πούτιν μιλάει για την "αποναζιστικοποίηση" της Ουκρανίας. Παραδόξως, όμως, οι νεοναζί σε όλο τον κόσμο, σήμερα, τάσσονται υπέρ του Ρώσου προέδρου! (Τρέλα!)

Ποιος να κατηγορήσει τους Ουκρανούς που παίρνουν τα όπλα για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους; Κανείς. Αλλά τι συνέβη και αυτοί οι άνθρωποι σκοτώνονται με τους Ρώσους που ζούσαν αδερφικά τόσα χρόνια; Ποιος έσπειρε το μίσος; «Αν μιλάτε για την Ουκρανία και τις ενέργειες της Ρωσίας για να προστατέψει τους κατοίκους του Ντονμπάς, μην ξεκινάτε από τον Φεβρουάριο του 2022. Η ιστορία ξεκινά το 2013.», δήλωσε η εκπρόσωπος του Πούτιν, Ζαχάροβα. Άραγε, η ιστορία του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας θα επαναληφθεί και στην Ουκρανία; Ενδεχομένως.

Οι άμεσες και οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των γεωπολιτικών ηγεμονικών παιγνίων είναι ολέθριες για τους λαούς. Περισσότερο κι από τις βόμβες που σκοτώνουν μια κι έξω, είναι οι βραδυφλεγείς «βόμβες μίσους» που δηλητηριάζουν τις ψυχές και κάνουν τους απλούς ανθρώπους να μακελεύονται μεταξύ τους. Θυμάμαι την κραυγή της Σέρβας Gaga Rositz σ’ ένα συνέδριο βαλκάνιων συγγραφέων στην Αρχαία Ολυμπία, καθώς οι παλιοί της φίλοι και ομότεχνοι, οι πρώην συμπατριώτες της από τη Λιουμπλιάνα δεν της απηύθυναν ούτε καν ένα βλέμμα χαιρετισμού: «Κάποτε ήμασταν συμπατριώτες, τώρα δεν λέμε καλημέρα… Όταν τη χώρα μου τη βομβάρδιζαν «γενναία» οι χώρες των μεγάλων γλωσσών… φοβόμουν μη σκοτώσουν το «Λόγο»… πρέπει να σηκώσουμε πάλι τις γέφυρες που μας ενώνουν» έλεγε με δάκρυα η Γκάγκα. Τώρα το ίδιο. Πάντα το ίδιο.

Γι’ αυτό ούτε Πούτιν ούτε ΝΑΤΟ, αλλά με το λαό της Ουκρανίας που σήμερα δοκιμάζεται οδυνηρά. Αλλά και με τους γενναίους Ρώσους και τις Ρωσίδες, που διαδηλώνουν κατά του πολέμου και ρίχνονται στη φυλακή από τα ρόμποκοπ του δικτάτορα Πούτιν. Αυτός ο πόλεμος δεν αφορά τους λαούς. Είναι μία σύγκρουση γεωπολιτικών συμφερόντων σε ενδοκαπιταλιστικό επίπεδο... 

 Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν υπάρχει ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης των πολεμικών σχεδίων των πολυεθνικών κατασκευής όπλων και των πολιτικών πλασιέ τους ή των ολιγαρχών νεοτσάρων. «Μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται», γράφει ο Κλαούζεβιτς. Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους» μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Μην πιστεύετε, λοιπόν, άκριτα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γιατί το κίνημα κατά του πολέμου και η κουλτούρα της ειρήνης, δηλαδή η εκπαίδευση στο σεβασμό και την κατανόηση του Άλλου, έχουν θεμελιώδη σημασία ως "αντίρροπες δυνάμεις". Γιατί κανένας πόλεμος δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη δική μας συνέργεια είτε ως θύτες -χειριστές όπλων- είτε ως θύματα – ως «κρέας» για τα κανόνια...