Η βιοπολιτική και η τρέλα στον Φουκώ

Στις 15 Οκτωβρίου 1926, γεννιέται στο Πουατιέ της Γαλλίας ο Μισέλ Φουκώ. Οι γονείς του είναι πλούσιοι και του χαρίζουν μια άνετη ζωή. Ωστόσο, ο ίδιος είναι δύσκολο και κλειστό παιδί που συχνά προβληματίζει την οικογένεια με τη συμπεριφορά του.

Μεγαλώνοντας επιλέγει να ακολουθήσει Κλασικές Σπουδές (μελέτη Λατινικών και Αρχαίων Ελληνικών) στο Κολλέγιο του Αγίου Στανισλάου, ενώ το 1946 εγγράφεται στην ENS για να σπουδάσει Φιλοσοφία και Ψυχολογία. Τα χρόνια της φοίτησής του αποδεικνύονται καταλυτικά, καθώς ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλία του, εκδηλώνει τάσεις αυτοκτονίας και πειραματίζεται με αλκοόλ και ναρκωτικά.

Το 1952 κατορθώνει να πάρει το πτυχίο του και αποφασίζει να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα. Χάρη στο λαμπρό του μυαλό εργάζεται με επιτυχία σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της Γαλλίας και της Σουηδίας αλλά και σε ψυχιατρικές κλινικές.  Όντας ανήσυχο πνεύμα, γράφει. Έργα του είναι μεταξύ άλλων τα Τρέλα και Παραλογισμός : Η ιστορία της τρέλας στην Κλασική Εποχή (1961), Επιτήρηση και Τιμωρία : Η γέννηση της φυλακής (1975), Η ιστορία της σεξουαλικότητας (1978-1984), Εξουσία, Γνώση και Ηθική (1987), Οι μη κανονικοί, Ουτοπίες και Ετεροτοπίες, Το μάτι της εξουσίας, Επίσκεψη στη φυλακή Attica...

http://www.artinews.gr/%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%8E.html

Έτσι εκπαιδεύουν στον ρατσισμό και το φασισμό

Ο άνεργος, ο φτωχός και ο νεόπτωχος δεν αντιδρούν, δεν αγανακτούν, αντίθετα η οργή σαπίζει εντός τους. Δεν υπάρχει πολιτικός θεσμός που να οργανώσει και να πολιτικοποιήσει την οργή, να την κάνει δύναμη, τέτοια που να αλλάξει το συσχετισμό των αισθημάτων και των δυνάμεων.

Έτσι, χωρίς οργανωμένο πλαίσιο, χωρίς ρέουσα πηγή, ο λόγος της αξιοπρέπειας και της ανυπακοής θολώνει και στερεύει. Η ποιητική γλώσσα, που κάποτε λειτουργούσε ως δύναμη εντροπίας, ωθώντας στην ανατροπή της κρατούσας συμβολικής τάξης, στην ανάδευση της ακινησίας και στην παρεμπόδιση της σήψης, που δημιουργούσε μια νέα κοινωνικότητα, μία νέα συλλογικότητα, αντλώντας από την ποιητικότητα των δρόμων, από τον τόπο της υπερωρίας των νέων και του  νέου λόγου, τώρα εξαντλείται στις αυτοεκδόσεις ποετάστρων ελάσσονος ποιότητας και μείζονος ναρκισσισμού.  

 Τα γράφω αυτά γιατί ναι, χρειαζόμαστε «κουράγιο», χρειαζόμαστε ελπίδα. Γιατί η λογοτεχνία είναι ένας τρόπος να ουρλιάζει κανείς βουβά, φουσκώνοντας το μεγάλο ποτάμι της αγανάκτησης για την κοινωνική αδικία. Γιατί η τέχνη δεν είναι μόνο για τους «χορτάτους», η λογοτεχνία δεν είναι μόνο μία τεχνο-λογία της εξουσίας...

http://www.artinews.gr/%CE%88%CF%84%CF%83%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C.html