Βλέπω τον πολιτικό καθώς αποθεώνεται από τους οπαδούς του και ο συνειρμός με οδηγεί στους Αζτέκους, που δόξαζαν τον αρχηγό τους όταν νικούσε και τον σκότωναν όταν ηττάτο. Κοιτάζω τη Ζωή –έχω γράψει τόσα υπέρ της-, και συλλογιέμαι ότι ο ναρκισσισμός, το πάσχειν από υπερβολικό εαυτό, το χαρακτηριστικό των Her Omnes, των «Κυρίων όλος ο Κόσμος» που θα έλεγε κι ο Κάφκα, οδηγεί στο μαρμάρωμα από τον κατοπτρισμό στο πλήθος-Μέδουσα. Η ασθένεια από υπερβολικό εαυτό οδηγεί σε μία σχιζοειδή κατάσταση, καθώς ο εαυτός καθίσταται ένας εξωτερικός λατρεμένος Άλλος.
Αλλά από τον υπερβολικό ναρκισσισμό προέρχεται και το μίσος των «μικρομεσαίων Εγώ» προς τους ομοίους τους (ομοϊδεάτες, συντρόφους, συγγενείς). Ο Γάλλος φιλόσοφος V. Jankelevitch σε ένα κείμενο του για τον «Εαυτό και τον Άλλο» (Berman, 1994), γράφει: «Είσαι σχεδόν σαν και μένα. Η ομοιότητα μεταξύ μας είναι τόσο εμφανής ώστε στα μάτια του κόσμου είσαι αδελφός μου. Όμως η αλήθεια είναι πως δεν είσαι αδελφός μου. Η ταυτότητα μου σε σχέση με εσένα έγκειται ακριβώς στα σημεία στα οποία είμαι διαφορετικός από εσένα. Δυστυχώς όσο πιο πολύ ομοιάζουμε, τόσο πιο δύσκολο είναι να διακρίνει κανείς τις ουσιαστικές μας διαφορές. Η ομοιότητα αυτή απειλεί να εξουδετερώσει κάθε τι που είναι ιδιαίτερο σε μένα. Συνεπώς πρόκειται για προσποίηση. Δεν έχω λοιπόν άλλη επιλογή από το να σε μισήσω. Καλλιεργώντας ένα μίσος και υποτίμηση προς εσένα, προστατεύω κάθε τι που είναι μοναδικό και ιδιαίτερο σε μένα»...
