Κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον του πλανήτη (Άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Χιλιάδες άνθρωποι και οικολογικές οργανώσεις διαδήλωσαν για την κλιματική αλλαγή, για τη σωτηρία του πλανήτη από την υπερθέρμανση, την όξινη βροχή, την ερημοποίηση, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και την εξαφάνιση των απειλούμενων ειδών. Μεταξύ των διαδηλωτών και ο Αλ Γκορ, ο οποίος, όμως, ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ δεν έκανε τίποτα για το περιβάλλον. Το ίδιο ισχύει και για τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο που δεν τήρησε ούτε κατ’ ελάχιστο τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, διαψεύδοντας όσους πίστεψαν σ’ αυτόν, όπως η Ναόμι Κλάιν. Η τελευταία αποκαλύπτει σε πρόσφατο βιβλίο της την υποκρισία πολιτικών ηγετών και οικολόγων, καταγγέλλοντας πως η μεγαλύτερη περιβαλλοντική οργάνωση στον κόσμο, η Nature Conservancy, εκμεταλλεύεται πηγάδια πετρελαίου σε μία προστατευμένη περιοχή στο Τέξας! Επίσης, από το 1990 που οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου άρχισαν να μιλούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, οι παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα αυξήθηκαν κατά 61%! Αλλά και οι σημερινές πολεμικές περιπέτειες στη Μέση Ανατολή γίνονται προς χάρη των πολυεθνικών του πετρελαίου, που αδιαφορούν πλήρως για το θάνατο και το χάος που προκαλούν. Για του λόγου το αληθές, η σημερινή ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή οφείλεται στην υπογραφή συμφωνίας για αναζήτηση υδρογονανθράκων το 2012 μεταξύ της ExxonMobil και του ηγέτη του ιρακινού Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρζανί και όχι με την κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ. Ο λόγος αυτής της κίνησης είναι η επιχείρηση δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, που θα είναι ο χωροφύλακας στην περιοχή των ΗΠΑ και Ισραήλ. Αυτή η εταιρική σχέση, λένε κάποιοι, θα μπορούσε να δημιουργήσει μια νέα ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Προς το παρόν, όμως, έχουμε ένα γενικευμένο χάος με τον διαμελισμό του αραβικού κόσμου σε εθνοτικές, θρησκευτικές ή φυλετικές ομάδες με στόχο την εκ νέου ανασύστασή του με βάση τον αμερικανο-ισραηλινό άξονα. Υπ’ αυτή την οπτική, οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους με τον αμερικανικό τους οπλισμό δεν είναι μία παρενέργεια της στρατηγικής του χάους των ΗΠΑ, αλλά ο κεντρικός μοχλός αυτής της στρατηγικής. Παρόλα αυτά, η Μέση Ανατολή είναι ένα επί μέρους θέατρο του γενικευμένου πολέμου που έχουν κηρύξει οι πετρελαϊκές εταιρείες εναντίον ολόκληρου του πλανήτη, επιδιώκοντας τη μέγιστη απόδοση κέρδους. Γι’ αυτό πολλοί επισημαίνουν μεταξύ αυτών και ο Αμάρτυα Σεν πως «Η ιδέα του καπιταλισμού έπαιξε όντως σημαντικό ρόλο ιστορικά, αλλά σήμερα αυτή η χρησιμότητα δεν αποκλείεται να έχει σχεδόν εξαντληθεί»(The New York Times). Εμείς, λέμε, ότι όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδηγεί και στην οικολογική, στην πολιτισμική και στην ανθρωπιστική καταστροφή. Συνεπώς, ή θα έχουμε την εξαφάνιση της ζωής ή τη ρήξη της ιστορικής συνέχειας της ανθρωπότητας έτσι όπως αυτή υφίσταται σήμερα. Γι’ αυτό η ανυπακοή πρέπει να είναι τέτοια που να αναγκάσει τους παγκόσμιους και τους εθνικούς καταστροφείς να δεχτούν ότι το κέρδος δεν είναι πάνω από τη ζωή. Ανυπακοή, λοιπόν, στο μεγάλο αλλά και στο μικρό, καθημερινό φασισμό. Ανυπακοή στους «πάνω» που σκοτώνουν τη ζωή, αλλά ανυπακοή και στον κακό μας εαυτό, στους «κάτω» που σκέφτονται σαν τους «πάνω». Αλλά η ανυπακοή είναι η άρνηση στο παλιό χωρίς να προτείνει κάτι νέο. Γι’ αυτό η μετάβαση θα είναι οδυνηρή, καθώς βεβαιότητες στις εποχές μεταξύ των εποχών δεν υπάρχουν. Γιατί όταν δεν υπάρχουν δρόμοι, τους δημιουργείς. Γι’ αυτό όλα είναι ανοιχτά. Και αυτή ή η άλλη έκβαση θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω». Οι τελευταίοι δρουν χωρίς αντίπαλο αφού ένα κίνημα των «πλανητικών κάτω» δεν υφίσταται ούτε είναι ορατό ακόμη. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός εξακολουθούν να δημιουργούν τις αποσσυσωματώσεις και τις πολυδιασπάσεις των «κάτω» σε εθνικό επίπεδο, ενώ καμία νέα αφήγηση δεν υπάρχει που να αντιπαρατίθεται ισχυρά στο αξιακό σύστημα των «πάνω», που είναι το μέγα-Εγώ και το Χρήμα. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, καθώς η προσπάθεια διαμόρφωσης κάτι τέτοιου σε εθνικό επίπεδο είναι σαν να προσπαθεί κανείς να ξεφύγει μόνος του από την παγκόσμια μαφία. Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ή η σημερινή κίνηση του καπιταλισμού προς την άβυσσο, στρατιωτικοποιώντας τις οικονομικές σχέσεις και σαρώνοντας το κράτος πρόνοιας, θα συνεχιστεί αδιατάρακτα. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που σημαίνει την επανένταξη του ανθρώπου στη φύση καθώς και ένα περιβαλλοντικό κριτήριο στη συσσώρευση.

Ακόμη κι αν χάσουμε, θα νικήσουμε

«Κάποιοι παρατήρησαν πως το να αντιταχθεί κανείς στην παγκοσμιοποίηση ισοδυναμεί με το να πάει κόντρα στο νόμο της βαρύτητας, Οπότε ούτε συζήτηση: Κάτω ο νόμος της βαρύτητας!» Λόγια του πρώην «υποδιοικητή Μάρκος». Ο Μάρκος περιγράφει τα επτά πεδία (συμβολικός αριθμός) της σημερινής ανεστραμμένης πραγματικότητας του Τέταρτου παγκοσμίου πολέμου: Ένα πεδίο είναι η συσσώρευση από τη μια πλούτου και από την άλλη φτώχιας στους δύο πόλους της διεθνούς κοινωνίας. Ένα άλλο είναι η πλήρης εκμετάλλευση του συνόλου του κόσμου. Το τρίτο είναι ο εφιάλτης ενός μέρους της ανθρωπότητας που είναι αναγκασμένο να περιπλανιέται. Το τέταρτο, η εμετική σχέση ανάμεσα στο έγκλημα και στην Εξουσία. Το πέμπτο είναι η βία του κράτους, έκτο η μεγαπολιτική και έβδομο ο πολύμορφος θύλακος της αντίστασης.... Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι μπορεί να ενώσει τις πολύμορφες αντιστάσεις; Μια καινούργια ιδέα της νεωτερικότητας, μια νέα, ουμανιστική ιδέα της προόδου και του τρόπου άσκησης της πολιτικής με βάση το «ηγούμαι υπακούοντας» είναι η απάντηση. Η ανυπακοή του ηγήτορα σημαίνει άμεση ανάκληση από τους εκπροσωπούμενους. Έτσι η λαϊκή κυριαρχία αναδομείται και μεταβάλλεται σε κανονιστική αρχή του δημόσιου βίου. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να δημιουργήσουμε τη δική μας αφήγηση, γιατί «Δεν είναι δικό μας το σπίτι του πόνου και της δυστυχίας. Μας το παρέστησε έτσι αυτός που μας κλέβει και μας εξαπατά... δεν είναι δική μας η γη του θανάτου και της αγωνίας. Δεν είναι δικός μας ο δρόμος του πολέμου. Δεν είναι δική μας η προδοσία και δεν χωρά στο βήμα μας η λησμονιά. Δεν είναι δικά μας το άδειο χώμα και ο κούφιος ουρανός». Ο λόγος είναι ποιητικός, γιατί ο κώδικας επικοινωνίας των πονεμένων ψυχών είναι η ποίηση. Γιατί η ποίηση αλλάζει το περιεχόμενο της «μεταφοράς» των λέξεων, κάνοντάς τες και πάλι αληθινές και όχι πολύσημες και αμφίσημες. Γιατί είναι ψέμα πως οι λέξεις δεν έχουν αφεντικά. «Ακόμη και αν χάσουμε, θα νικήσουμε...» λέει ο πρώην υποδιοικητής στον Μονταλμπάν. Γιατί, ακόμα και αν «Ορισμένες απαντήσεις απέτυχαν, εξακολουθούν όμως να ισχύουν οι ερωτήσεις»... Για την ώρα αυτό «που έχασαν (οι χωρικοί) είναι η απελπισία, η πικρία, η παραίτηση. Η φτώχια των ιθαγενών είναι πιο πλούσια από άλλες φτώχιες, επειδή τώρα έχει ελπίδα».

Αρκαδία: Περπατώντας στο δάσος όταν οι λύκοι δεν είναι 'δω...

Στο Σύνταγμα για τον Παύλο...

Άγιο Όρος και Βατικανό

Συνάδει η χριστιανική θρησκεία με τον σοσιαλισμό; Ναι, αν πρόκειται για τον χριστιανο-κοινωνισμό του Μαρίνου Αντύπα, που «έβλεπε» τον Χριστό σαν τον αντάρτη άγιο των αδικημένων και των αδυνάτων. «Άγιο» έβλεπε και τον Τσε Γκεβάρα στις «Στρατιές της νύχτας» ο Νόρμαν Μέηλερ. Και ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης βάσισε την επανάστασή του στο Μεξικό στη θρησκευτική παράδοση των χωρικών. Αλλά σήμερα για να υπάρξει συνέργια των κοινωνικών κινημάτων με την Εκκλησία, αυτή πρέπει να απεκδυθεί το εξουσιαστικό της κέλυφος, όπως λέει ο Ζίζεκ. Μπορεί να ενταχθούν σ’ αυτή τη λογική οι επισκέψεις του Τσίπρα στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό; Στην πρώτη περίπτωση, όπου υπάρχει η κουλτούρα της κένωσης του Εγώ και της πρωτοκαθεδρίας του Εμείς, ναι. Στη δεύτερη περίπτωση του μεγάλου αυγουστίνειου Εγώ, όχι. Ο ανατολικός χριστιανισμός δοξάζει τον φτωχό και την Αγάπη, ενώ η καθολική και η προτεσταντική του εκδοχή θεωρούν τη φτώχεια Αμαρτία! Η Αγάπη ενυπάρχει, ομοίως, στην ελληνική ταυτότητα. «Αγαπάς βαθειά σαν Έλληνας που είσαι» έγραφε ο Χ. Μίλλερ. Ε, λοιπόν, αυτή η Αγάπη, η μανική που έλεγε ο Κωστής Μοσκώφ, της κατάργησης του Εγώ, της κένωσής του με τον τρόπο των ασκητών, ο χριστιανικός κοινωνισμός του Χοϊδά και του Μ. Αντύπα, αυτή η ενεργός και αγωνιζόμενη αγάπη, η συμπάθεια, ως κοινό πάθος και πάνσοφος καημός των τραγουδιών μας, η αλληλεγγύη είναι ό,τι διακρίνει τον Έλληνα άνθρωπο. Αυτή την αυτόχθονη Αγάπη πρέπει να ξαναβρούμε σαν τρόπο ζωής αλλά και ως μορφή αντίστασης απέναντι στη δυτική αγοραία ατομικότητα και την οικονομική και πολιτισμική της αποικιοκρατία.

Συντηρούν την κρίση για να μας κρατούν στα γόνατα (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Ο Μπαράκ Ομπάμα βομβαρδίζει τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού κράτους», οι οποίοι, όμως, σκοτώνουν με αμερικανικά όπλα (τουφέκια Μ-16, ρουκέτες Μ-79, οχήματα Χάμβι) σύμφωνα με έρευνα της οργάνωσης Conflict Armament Research! Είναι αυτοί που οι Αμερικανοί στρατολόγησαν απ' όλο τον κόσμο προκειμένου να χτυπήσουν τον Άσαντ. Αλλά μήπως και τη Χαμάς δεν τη δημιούργησαν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί για να αποδυναμώσουν τον Αραφάτ; Το ίδιο ισχύει και για τους Ταλιμπάν που ενισχύθηκαν για να αντιμετωπίσουν τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Το ίδιο συνέβη με τις συμμορίες της Λιβύης, ενώ τώρα ενισχύουν και τους νεοναζί στην Ουκρανία προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον Πούτιν. Δεν θ' αργήσει ο καιρός που οι ΗΠΑ θα βρουν και τους νεοναζί μπροστά τους. Όλα αυτά εντάσσονται στην πολιτική της λεγόμενης «ανορθολογικής λογικής», της διαρκούς οικονομικής κρίσης και των πολλών μικρών πολέμων αντί ενός «μεγάλου». Οι Αμερικανοί δημιουργούν το χάος και την αταξία για να επιβάλλουν στη συνέχεια την τάξη με τους δικούς τους όρους. Στην ουσία ρίχνουν στη ζυγαριά το δικό τους συγκριτικό πλεονέκτημα που δεν είναι πια η οικονομία αλλά η στρατιωτική ισχύς. Αλλά και η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της ανορθολογικής λογικής. Ο Τζορτζ Σόρος και άλλοι, εν οις και οι… οίκοι αξιολόγησης μιλούν για ένα νέο πλανητικό χρηματιστηριακό κραχ λόγω των τεράστιων εισοδηματικών ανισοτήτων και της ανεργίας που αυτοί δημιούργησαν! Εν τω μεταξύ, η Ευρωζώνη τρίζει. Κάποιοι μιλούν για σύγκρουση όχι πλέον Βορρά-Νότου αλλά Βορρά-Βορρά. Κι όμως η Άγκελα Μέρκελ ζητωκραυγάζει υπέρ της λιτότητας, παρουσιάζοντας τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό της Γερμανίας. Για να αποδειχθεί ότι η κρίση -είτε στρατιωτική είτε οικονομική- είναι αναγκαία για να νομιμοποιούν την κατάσταση «έκτακτης» ανάγκης, δηλαδή την απομείωση της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων, στο όνομα της ασφάλειας, ενώ επί της ουσίας επιβάλλουν και διαιωνίζουν την οικονομική και πολιτική εξάρτηση χωρών, όπως η Ελλάδα. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση κυβερνάται σε περιβάλλον διαρκούς έκτακτης ανάγκης, καθώς η Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τη «βραχυπρόθεσμη νομισματική πολιτική» αλλά για το μεγάλο, μακροπρόθεσμο σχέδιο που είναι μία Ευρώπη υπό γερμανική ηγεμονία. Υπ’ αυτή την οπτική το Βερολίνο δεν επιδιώκει την επίλυση της κρίσης, αλλά τη διατήρησή της. Έτσι, μέσω του δημοσιονομικού ελέγχου, που προβάλλεται ως αναγκαίος μονόδρομος, καθίσταται δυνατή η «επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ, προπάντων στη νότια και στην ανατολική Ευρώπη»(Neue Zurcher Zeityng am Sonntag 27/11/2011). Το συμπέρασμα, συνεπώς, είναι ότι το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη με οικονομικά «όπλα» αυτή τη φορά και χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. Υπενθυμίζουμε ότι το σχέδιο αυτό, που «θα έρθει σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα», αποκαλύπτει η πρώην φίλη της Γερμανίδας καγκελαρίου, η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)! Η παραπάνω πολιτική επιβάλλεται στη χώρα μας με τη Δαμόκλειο σπάθη των δημοσιονομικών κανόνων, δηλαδή της λιτότητας, στην οποία «ορκίστηκε» και ο νέος επίτροπος της Κομισιόν, Μοσκοβισί! Η επιβολή, μάλιστα, γίνεται και άκρως ταπεινωτική όταν την ασκούν «επιτόπια» οι διάφοροι Φούχτελ. Αλλά και οι Έλληνες κυβερνήτες ακολουθούν στο εσωτερικό την ίδια ανορθολογική λογική και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας, αφήνοντας φερ’ ειπείν τις απεργιακές κινητοποιήσεις(εκπαιδευτικοί, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ) να εξελιχθούν και μετά να προχωρούν στην επιστράτευση, επιφέροντας ουσιαστικά την ακύρωση του δικαιώματος στην απεργία. Η βασική ιδέα σύμφωνα με τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση». Υπ’ αυτή τη φυσιοκρατική οπτική, βουλευτές της ΝΔ μιλούσαν για τη χρησιμότητα της δράσης των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Ακριβώς γι’ αυτό η ΧΑ χρησιμεύει στο σύστημα και χρησιμοποιείται απ’ αυτό. Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα ζει σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», στο όνομα της οποίας η κρατική εξουσία μπορεί να δρα σε καθεστώς ατιμωρησίας καθώς οι νομικοί περιορισμοί για τους «πάνω» αλλά και οι προστασίες των «κάτω» δεν ισχύουν πλέον. Ο νόμος, ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η… σωτηρία της χώρας. Τελικά, όμως, η Ελλάδα δεν σώζεται ούτε ως οικονομία ούτε ως ανεξάρτητη χώρα. Η λιτότητα αντί για φάρμακο αποδείχθηκε φαρμάκι, που εμβαθύνει και αναπαράγει την κρίση, κρατώντας τις περιφερειακές χώρες και τους λαούς τους στα γόνατα.

Απειλούν πάλι σχολές ΑΕΙ-ΤΕΙ με λουκέτο

Και με το φως του λύκου επανέρχονται προκειμένου να κλείσουν με αλλοπρόσαλα κριτήρια σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το κριτήριο του "λουκέτου" δεν είναι η "ζήτηση" (αριθμός φοιτητών) ούτε ο βαθμός εισαγωγής (βάση) στις σχολές αλλά ο αριθμός των διδασκόντων!Ε, λοιπόν, αν λείπουν καθηγητές, να προσλάβουν κι άλλους. Είναι τόσο απλό. Την προηγούμενη χρονιά το ΤΕΙ Ηπείρου είχε "κλείσει" λόγω έλειψης καθηγητών. Χρειάστηκαν, μάλιστα, διαμαρτυρίες (κλείσιμο του Ιδρύματος από τη διοίκησή του) και απώλεια μαθημάτων πολλών μηνών για να δεήσει το υπουργείο Παιδείας να επιτρέψει την πρόσληψη συμβασιούχων. Το δήθεν επιχείρημα για την άρνηση πρόσληψης είναι η... τρόικα. Τίποτα ψευδέστερο. Θυμόμαστε τι έγινε με τη σχολή Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής, (μία θαυμάσια σχολή), που εξαφανίστηκε στη δεύτερη λίστα προκειμένου να ικανοποιηθεί (με πελατειακά κριτήρια) μία άλλη περιοχή! Βέβαια για τις σχολές που δεν έχουν καθόλου φοιτητές δεν έχει κανείς αντίρρηση: Να κλείσουν. Ας σταματήσουν, όμως, τα παιγνίδια στις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους με στόχο την άγρα ψήφων ή την τυφλή υπακοή στα κελεύσματα της τρόικας. Σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ που είναι ζωντανές και χρήσιμες δεν πρέπει να κλείσουν επ' ουδενί. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε και τον κοινωνικό αυτοματισμό που αναπτύσσεται μεταξύ "μονιμων" και "συμβασιούχων" καθηγητών και ο οποίος καταλήγει στο να χαθούν στον τροϊκανό Καιάδα και οι "δύο κατηγορίες", αφού κλείνουν οι σχολές. Ας αντισταθούμε, λοιπόν, στον αλληλοκανιβαλισμό. Μόνο ενωμένοι θα σώσουμε τα πανεπιστήμια και την Ελλάδα. Το διαίρει και βασίλευε ευνοεί μόνο τους εγχώριους και εξωχώριους δυνάστες μας.