Οι Μοντεμπούρ δεν είναι λύση (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Αναταραχή στη δεύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, τη Γαλλία. Η κυβέρνηση υποχρεώνεται σε παραίτηση από τον πρόεδρο Ολάντ και ο πρώην υπουργός Οικονομίας Αρνό Μοντεμπούρ ανακηρύσσεται σε «ήρωα της Αριστεράς» μετά την επίθεσή του στην καταστροφική πολιτική λιτότητας που επιβάλλει στην Ευρώπη η Γερμανία. Όμως, ο Μοντεμπούρ εκφράζει την Αριστερά όσο την εκφράζει και το ΔΝΤ, που έκανε λόγο από το τέλος του 2013 για λάθη στις εφαρμοζόμενες περιοριστικές πολιτικές. Εσχάτως, ακόμα και τα εργαλεία εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου προτύπου, όπως ο περίφημος οίκος αξιολόγησης Standard & Poor 's, επικρίνουν την υπερσυσσώρευση πλούτου και τις τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες, γιατί «μπλοκάρουν την ανάπτυξη»! Σε έκθεση της Standard & Poor 's αναφέρεται ότι το πρόβλημα της εισοδηματικής ανισότητας στις ΗΠΑ έχει ως συνέπεια οι πλουσιότεροι να δαπανούν μόνο ένα μικρό μέρος του πλούτου τους, ενώ ασκούν ισχυρή πίεση στους πολιτικούς για να μειώσουν τους φόρους τους. Στο κοινωνικό-πολιτικό πεδίο «αν εξακολουθήσει να διευρύνεται η εισοδηματική ανισότητα, οδεύουμε προς έναν ταξικό πόλεμο…», σημειώνει ο Πωλ Κρούγκμαν. Το πρόβλημα της άγριας νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης είναι ότι έχει αρχίσει να στρέφεται και εναντίον των «δικών της παιδιών». Το νεοφιλελεύθερο κανιβαλικό όργιο αφού εξαφάνισε τους «κάτω», τώρα τσακίζει και τους «πάνω». Συνεπώς, επιχειρείται η επιστροφή στο «συναινετικό καπιταλισμό», στον καπιταλισμό με κανόνες, που είναι η εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα επανισορροπήσει την τελματωμένη «ανάπτυξη», καθώς η μετατόπιση της κρίσης υπερσυσσώρευσης που προκάλεσε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο προς το Νότο (τον οποίο και κατέστρεψε) εξάντλησε τις δυνατότητές του. Ήδη η ύφεση στη Γερμανία αποδεικνύει ότι η γερμανική ανάπτυξη οφειλόταν στη ζήτηση των χωρών του μεσογειακού Νότου. Το χρέος των Νοτίων είναι το πλεόνασμα των Βορείων. Αλλά με το «θάνατο» του Νότου στο μέσο του ποταμού από το τσίμπημα της άγριας λιτότητας του γερμανικού σκορπιού, πνίγεται και ο σκορπιός. Οι διορθωτικές κινήσεις θα συνοδευτούν με νέες φράσεις και ευφημισμούς, όπως τα περίφημα «αθώα ψέματα» για τα οποία έγραψε ο παλαιός Τζών Κ. Γκαλμπραίηθ. Έτσι, σοσιαλδημοκράτες και κεντρώοι, ποταμίσιοι και ορεινοί υπό την αιγίδα της Standard & Poor 's, της Πασιονάριας Λαγκάρντ και του νέου Ροβεσπιέρου, Αρνό Μοντεμπούρ θα φορέσουν κόκκινους μανδύες και θα ηγηθούν του λαϊκού κινήματος και της… επανάστασης για την αναμόρφωση του ισχύοντος συστήματος. Έτσι για μία ακόμα φορά, όλα θα αλλάξουν για να παραμείνουν ίδια! Όμως τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι το κυρίαρχο σύστημα έχει αποτύχει. Ότι διανοίγονται ευκαιρίες για να μία άλλη προοπτική υπέρ των «κάτω», δηλαδή υπέρ της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων. Αρκεί να αποκαλυφθούν έγκαιρα και δυναμικά οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του συστήματος. Γιατί αν δεν ξεσκιστούν οι προσωπίδες και τα ψεύδη, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ουσιαστικά. Γιατί η λύση δεν μπορεί να βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην πείνα, στην εξαθλίωση και στην πνευματική τύφλωση. Η λύση δεν μπορεί να είναι ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του, δεν μπορεί να είναι ένα σύστημα που έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποδεικνύοντας ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη. Ναι, οι πάγοι λιώνουν, η φύση πεθαίνει, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται και μαζί ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν! Και επειδή κάποιοι προσεγγίζουν απομονωμένα τα θέματα, όπως οι πολεμικές συγκρούσεις, οι αντιθέσεις Γαλλίας-Γερμανίας, η πείνα στην Αφρική, η περιβαλλοντική καταστροφή αλλά και οι διαδηλώσεις στο Μιζούρι, θα πρέπει να πούμε μαζί με τον ιστορικό Ασνέρ ότι απαιτείται πλέον να σκεφτόμαστε «από κοινού πολέμους, επαναστάσεις και συγκρούσεις», και να συμπεριλάβουμε σε αυτά, με την έννοια της δομικής βίας, και τη βία που εμφιλοχωρεί στην ανισότητα και στη φτώχεια, αλλά και στη συστηματική παραπλάνηση. Χρειάζεται να αποκαλύπτονται κάθε φορά τα ψέματα που είναι κρυμμένα στις γενικεύσεις και στις συνδηλώσεις των λέξεων, όπου το ρήμαγμα των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία. Πρέπει να αποκαλύπτεται πως πίσω από τον μετα-νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή τον κοινωνικό καπιταλισμό, πίσω από την τυφλή ψευτο-ορθολογική αυτό-αναθέσμιση με την άνευ ορίων χρήση ψευτο-ορθολογικών μέσων («μεταρρυθμίσεις»!) κρύβεται η επίτευξη ενός μόνο σκοπού, η συνεχής αύξησης του πλούτου με όλο και λιγότερο κόστος. Γι’ αυτό μειώνονται οι εργαζόμενοι(απολύσεις), μειώνονται οι μισθοί(ανταγωνιστικότητα), καταστρέφεται η φύση αλλά και οι πολιτιστικές αξίες. Γι’ αυτό ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του δεν συνιστά λύση ούτε για τον άνθρωπο ούτε για την κοινωνία ούτε για τη φύση και τη ζωή πάνω στον πλανήτη. Γιατί η λύση ή θα είναι συνολική και θα αφορά τη δημιουργία μιας νέας ορθολογικότητας και ευαισθησίας ή η καταστροφή της ανθρώπινης ουσίας θα είναι ολική.

Παραλογισμός, κραχ και συναινετικός καπιταλισμός

Είναι ή δεν είναι παραλογισμός, όταν οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές που εξόπλισαν και στρατολόγησαν απ' όλο τον κόσμο προκειμένου να χτυπήσουν τον Άσαντ στη Συρία; Δεν είναι παραλογισμός να πολεμούν τη Χαμάς, την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν για να αποδυναμώσουν τον Αραφάτ; Αυτοί δεν γιγάντωσαν τους Ταλιμπάν για να αντιμετωπίσουν τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν; Το ίδιο δεν συνέβη και με τις συμμορίες της Λιβύης, οι οποίες από σκότωσαν τον Καντάφι τώρα συγκρούονται μεταξύ τους; Τώρα ενισχύουν τους νεοναζί στην Ουκρανία για να αντιμετωπίσουν τον Πούτιν που αμφισβητεί την ηγεμονία τους στην περιοχή. Δεν θ' αργήσει ο καιρός που οι ΗΠΑ θα βρουν και τους νεοναζί μπροστά τους. Την ίδια στιγμή ο Τζορτζ Σόρος και άλλοι μιλούν για ένα νέο πλανητικό χρηματιστηριακό κραχ, ενώ οι οίκοι αξιολόγησης ασκούν σφοδρή κριτική στις... νεοφιλελεύθερες πολιτικές, γιατί, όπως διατείνονται στις εκθέσεις τους, δημιούργησαν τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες! Εν τω μεταξύ η Ευρωζώνη τρίζει. Κάποιοι μιλούν για σύγκρουση όχι πλέον Βορρά-Νότου αλλά Βορρά-Βορρά. Οι πολιτικές εφεδρείες που θα επιστρατευθούν για τη επιστροφή στον "συναινετικό καπιταλισμό" άρχισαν ήδη να διαμορφώνονται με τους διάφορους Μοντεμπούρ. Μία ακόμα οβιδιακή μεταμόρφωση του συστήματος έχει ξεκινήσει.

Ποιος θα μιλήσει για τα γκέτο της ντροπής;

Όλοι ή σχεδόν όλοι εξεγειρόμαστε και αγανακτούμε για το ρατσισμό στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, για τους μετανάστες που υφίστανται τις δολοφονικές επιθέσεις μελών της Χρυσής Αυγής, της εγχώριας, δηλαδή, Κου Κλουξ Κλαν. Κανείς, όμως, δεν μιλά για το ρατσισμό αυτών που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή για "να καθαρίσουμε τη χώρα από τους Πακιστανούς"! Μα, πάνω απ' όλα, κανείς δεν μιλά για το ρατσισμό εναντίον των Ρομά, για τα γκέτο που υπάρχουν σε κάθε πόλη, στο Καματερό, στον Πύργο, στην Άρτα, παντού. Εδώ ο έλεγχος ανήκει σε μαφιόζικες συμμορίες που διακινούν ναρκωτικά και κλοπιμαία, που εκπαιδεύουν και εκμεταλλεύονται ομάδες μικρών παιδιών στην επαιτεία και στις κλοπές. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνει σχολείο, ενώ ο έλεγχος εντός των οικισμών-γκέτο είναι ανύπαρκτος. Κανείς δεν μιλάει, ούτε η συμπολίτευση ούτε η αντιπολίτευση, για τα γκέτο αυτά. Γιατί άραγε; Σύμφωνα με μία εκδοχή, υπάρχει μεγάλο οικονομικό συμφέρον καθώς εκεί "κρύβεται" το χρήμα της εγχώριας μαφίας, πριν διοχετευθεί και "ξεπλυθεί" σε άλλες δουλειές. Υπάρχει και πολιτικό συμφέρον, λένε κάποιοι, καθώς οι ψήφοι των Ρομά είναι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, που συνιστά κρίσιμο μέγεθος σε μία αμφίρροπη εκλογική αντιπαράθεση. Για μας το πρόβλημα ξεκινά από τον κοινωνικό αλλά και τον φυσικό αποκλεισμό, που υποχρεώνει μια ολόκληρη φυλή να επιδιώξει να επιβιώσει, όπως μπορεί. Σ' αυτό το περιβάλλον στρατολογούν οι κάθε λογής μαφιόζοι. Ποιος θα μιλήσει, λοιπόν, για τα σύγχρονα γκέτο της ντροπής; Ποιος θα μιλήσει για τα μικρά παιδιά που έχουν ως μοναδική εγκύκλιο παιδεία τους την... παραβατικότητα;

Ο φόβος σε κάνει ναζί [άρθρο στην Ελευθεροτυπία]

Η απόφαση του Ομπάμα να ξεκινήσει τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ για να «προλάβει μια γενοκτονία» μοιάζει με ποταπό εμπαιγμό όταν στη Γάζα συντελείται ήδη από το Ισραήλ μία γενοκτονία με τη στήριξη των ΗΠΑ. Ακόμη περισσότερο, ο ισχυρισμός είναι απολύτως ψευδής καθώς όλοι γνωρίζουν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν κόπτεται για τους ανθρώπους αλλά για την προστασία των πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τους υδρογονάνθρακες στην περιοχή του Κουρδιστάν. Κι αυτό δεν είναι παρά ο σύγχρονος ναζισμός, αφού εν προκειμένω ένα κράτος αυτο-νομιμοποιείται να έχει προτεραιότητα στις γεωπολιτικές επιλογές, στην κατοχή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στην κατάκτηση εδαφών και προπάντων στην καθυπόταξη άλλων λαών. Ο ναζισμός αυτής της μορφής ακολουθείται από τον κοινωνιολογικό ναζισμό, που εδράζεται στο φόβο. Οι άνθρωποι είναι καθηλωμένοι από το φόβο. Οι Έλληνες είναι καθηλωμένοι από την οικονομικό ναζισμό που επιβάλλουν οι Γερμανοί. Αυτή είναι η αιτία που δεν αντιδρούν. Το ακούς στις πόλεις και στα χωριά της Ελλάδας πως αυτός είναι ο λόγο της μη αντίδρασης των πολιτών στα απίστευτα μέτρα εξόντωσής τους. Η οικονομική κρίση και η πολιτική του χειρότερου που διαχέεται από τα ελεγχόμενα μιντιακά ολιγοπώλια αλυσοδένουν την ψυχή και διαταράσσουν την ορθή χρήση του νου. Έτσι, ακόμα κι αν τα χαράτσια τύπου ΕΝΦΙΑ προκαλούν πρωτοφανή αγανάκτηση, η πολιτική συμπεριφορά οδηγεί στο ρατσισμό και το φασισμό, καθώς ο φόβος και η προπαγάνδα προκαλούν μία παροξυστική παρέκκλιση της σκέψης, που κατευθύνεται σε ανορθολογικές ατραπούς. Ο φόβος, τελικά, σε κάνει φτωχό. Ο Κάφκα «μικραίνει» ο ίδιος, γίνεται κατσαρίδα για να ξεφύγει από το φόβο του παραλογισμού της εξουσίας. Ο πτωχός συρρικνώνεται(από το πτήσσω). Ο διεστραμμένος, αντιθέτως, επιδιώκει την σμίκρυνση των «άλλων» ώστε να τους φέρει στα μέτρα του και να τους λιώσει. Για να το πετύχει αυτό μεταμορφώνεται άλλοτε σε αλεπού, άλλοτε σε αρουραίο και πάντα σε χαμαιλέοντα. Είναι ο άνθρωπος των ρόλων και των περιστάσεων καθώς και των διαστροφικών τροπισμών. Είναι ο αριστοτελικός φασίστας, ο οποίος, αφού έχει βομβαρδίσει στη Γάζα μικρά παιδιά και ενήλικες αμάχους, επιστρέφει στο σπίτι του και χαϊδεύει με καντιανή τρυφερότητα το κεφάλι των παιδιών του. Ούτε τύψεις ούτε ενοχές. Πιστεύει ότι το καλό είναι το κακό που έχει νικήσει. Κλέψε, συκοφάντησε, ρουφιάνεψε, παραπλάνησε, φθόνησε, μίσησε, μηχανοράφησε, πρόδωσε, γλύψε, σκύψε, υπονόμευσε, διέσυρε, τρομοκράτησε, βασάνισε, δολοφόνησε -συμβολικά ή πραγματικά-, όλα τούτα κι άλλα πολλά του επιτρέπονται υπό τον όρο ότι θα «ξεπλυθούν» δίκην βρώμικου χρήματος στο χρηματιστήριο των αξιών της σύγχρονης χομπσιανής κοινωνίας, στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ που αποκαλείται «αποτελεσματική επιδίωξη του σκοπού». Το κακό, ακόμη και η κάθεξη του άλλου, του διπλανού είναι θεμιτή γιατί «έτσι είναι η ζωή»: «Ή αυτός ή εγώ». Σ’ ένα σύστημα που λειτουργεί με το νόμο του ισχυρότερου, του πιο πονηρού, οι «διεστραμμένοι ναρκισσιστές» είναι πανίσχυροι. Σε κοινωνίες όπου η επιτυχία του στόχου συνιστά τη μεγαλύτερη αξία, η εντιμότητα θεωρείται αδυναμία και η διαστροφή αποκαλείται ικανότητα! Έτσι, η διαστροφή γίνεται η βάση της λειτουργίας κάθε λογής μαφιόζικης εξουσίας και όλων των σύγχρονων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Γι’ αυτό το ζητούμενο, σήμερα, είναι η επανεύρεση της δημοκρατίας όπου θα ανθεί το κριτικό, στοχαστικό, δημοκρατικό άτομο, που είναι στις μέρες μας καθηλωμένο από τη δυναμική του ελέγχου μέσω του φόβου. Αλλιώς δεν θα υπάρχει προοπτική και το μέλλον θα είναι μία απλή προέκταση του παρόντος. Και χωρίς το άγνωστο του μέλλοντος είναι αδιανόητη η αλλαγή, η αυτονομία και η ανθρώπινη δημιουργικότητα. Γιατί η δημιουργία, σύμφωνα με τον Καστοριάδη «σημαίνει την ικανότητα να κάνεις να ξεπροβάλλει κάτι που δεν είναι δοσμένο, ούτε ικανό να παραχθεί, συνδυαστικά ή αλλιώς, μέσα από το δεδομένο». Χωρίς την ετερότητα του άγνωστου μέλλοντος και με την τεχνολογική «περίφραξή» του, το μόνο που μπορεί να υπάρξει είναι το τέλος του νοήματος και η αδιάλειπτη επέκταση του παρόντος, της καθεστηκυίας τάξης του και των ολοκληρωτισμών της. Η αντίσταση σ’ αυτή την πρακτική είναι οι συνεχείς νέες επινοήσεις και μετακινήσεις. Γιατί κανένα σύστημα επιτήρησης δεν μπορεί να ελέγξει την έκρηξη μιας νέας λέξης, την εκφορά μιας ολοφράσης, το ηχόχρωμα μιας κραυγής απελπισίας, το ονειρολόγημα πάνω σε μια ποιητική μεταφορά, την εσώτερη διάθεση αμφισβήτησης και ανατροπής. Τα συστήματα ελέγχου της «Κυβερνητικής» αδυνατούν να συντονιστούν με τους ποικίλους ρυθμούς των ανθρώπων, με την πληθύ των πολιτισμών τους, με το παλίμψηστο που είναι όλοι οι «άνεμοι» της ιστορίας της ανθρωπότητας. Γιατί κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά?" ( Ουίτμαν).

Πίσω από τις συγκρούσεις στο Μιζούρι

Διάβασα για την ταύτιση από το αμερικανικό κράτος των «μαύρων» Αμερικανών με το «έγκλημα» σύμφωνα με τον παλαίμαχο μασκετμπολίστα Τζαμπάρ. Πρόκειται για μία απλοϊκή αιτιολογία του φόνου του 18χρονου αφροαμερικανού από τους αστυνομικούς. Στην πραγματικότητα, η βαθιά ριζωμένη στην αμερικανική κοινωνία κουλτούρα του προτεσταντικού πουριτανισμού εξισώνει τη «φτώχεια» με την «αμαρτία», καθώς οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι από το Θεό να παραμείνουν φτωχοί γιατί δεν θ’ αντέξουν τους πειρασμούς του πλούτου! Συνεπώς, όχι μόνο οι «μαύροι» αλλά συνολικά οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι να κινούνται στο χώρο της «αμαρτίας» και του εγκλήματος. Η κόλαση είναι εδώ και κατοικείται από τους κάθε φορά νέους φτωχούς μετανάστες, καθώς η εγκληματικότητα δεν είναι παρά ένας αναγκαστικός ενδιάμεσος σταθμός, τον οποίο χρησιμοποιούν οι μετανάστες στο δρόμο τους προς την κοινωνική ενσωμάτωση. Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση οι «αποκλεισμένοι» εξέθεταν το μόνο κεφάλαιο που διέθεταν, τον εαυτό τους, και η πρωταρχική συσσώρευση δημιουργούνταν μέσω του εγκλήματος. Βέβαια, εδώ μιλάμε για τους μεμονωμένους φτωχοδιάβολους και όχι για το οργανωμένο έγκλημα, δηλαδή τη μαφία, που απέδειξε ότι η «αμαρτία» είναι πολύ παραγωγική! Είναι η στιγμή κατά την οποία, όπως σημειώνει ο Μαξ Βέμπερ, ο πλούτος στις ΗΠΑ «τείνει να συνενωθεί με καθαρά εγκόσμια πάθη, που συχνά πραγματικά του έδιναν το χαρακτήρα ενός σπορ. Κανένας δεν ξέρει ποιος θα ζει στο κλουβί αυτό στο μέλλον ή εάν στο τέλος αυτής της τρομακτικής εξέλιξης θα προβάλλουν εντελώς νέοι προφήτες, ή θα γίνει μια μεγάλη αναγέννηση παλαιών ιδεών, ή –εάν τίποτε δε γίνει από τα δύο- θα επέλθει μια μηχανοποιημένη απολίθωση, εξωραϊσμένη με ένα είδος σπασμωδικής σοβαροφάνειας. Γιατί στο τελικό στάδιο αυτής της εξέλιξης, θα μπορούσε αληθινά να λεχθεί: ειδικοί δίχως πνεύμα, ηδονιστές δίχως καρδιά∙ το μηδενικό αυτό φαντάζεται ότι πέτυχε ένα επίπεδο πολιτισμού, που δεν υπήρξε πριν ποτέ»! Μέχρι τώρα και παρά τους κοινωνικούς εμφυλίους μεταξύ των «κάτω», η κρίση ήταν διαχειρίσιμη λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Το «Εμείς ο λαός…», η φράση με την οποία αρχίζει το Αμερικανικό Σύνταγμα θα βασισθεί και πάλι στο αντίθετό του, δηλαδή στο σύστημα διαιρέσεων των «κάτω», που είναι η γνωστή αμερικανική «εφεύρεση». Μόνο που τώρα έχουμε μια αντίστροφή πορεία που καθιστά αδύνατη τη διαχείριση της κρίσης. Η προοπτική ανόδου των «κάτω» έχει εκλείψει τελεσίδικα. Επιπλέον, οι συνεχώς διογκούμενες ανισότητες διαλύουν τις «μεσαίες» τάξεις που συμπιέζονται προς τα κάτω, τείνοντας να συναντήσουν μια underclass, που περιλαμβάνει τους νέους αποκλεισμένους. Οι ανισότητες όμως δεν φαίνεται να συνιστούν επαρκή συνθήκη για να συστήσουν το πολιτικό Εμείς των «κάτω». Η ατέρμονη «πληθυντικότητα», άλλως πως η πολυδιάσπαση σε αλληλοσυγκρουόμενες εθνοτικές ομάδες-συμμορίες εμποδίζει τη σύνθεση μέσω της άρσης του ναρκισσισμού των μικρών πολιτισμικών διαφορών. Η «πληθυντικότητα» ως κεντρική πολιτική αφοπλίζει τους «κάτω» με τον σκόπιμο τονισμό των επί μέρους διαφορών (βάσει του γνωστού δικαιώματος στη διαφορά και των προνομίων που την επιβραβεύουν-affirmative action), φθάνοντας μέχρι το σημείο μιας επικίνδυνης πολυδιάσπασης και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Οι Αριστεροί νέο-πραγματιστές, όπως ο Ρόρτυ, αναζητούν μια «νέα (κεντρομόλο) εμπνέουσα αξία» που θα αναζωογονήσει τον αμερικανικό πατριωτισμό και θα συνέξει και πάλι την αμερικάνικη κοινωνία συνολικά. Δηλαδή τους «πάνω» με τους «κάτω». Για άλλους, τους συντηρητικούς και τους φονταμενταλιστές, το πρόβλημα είναι δημογραφικό και πολιτιστικό! Είναι, δηλαδή, οι ισπανόφωνοι και οι αφροαμερικανοί μετανάστες και ο κίνδυνος της απώλειας της κυριαρχίας των WASP’s. Σε κάθε περίπτωση, το φαινομενικά παράδοξο είναι πως η γενικευμένη αμφισβήτηση της ευρω-αμερικανικής ηγεμονίας των WASPs από τις διάφορες μη ευρωπαϊκές εθνότητες των ΗΠΑ (αφρο-αμερικανοί και ισπανόφωνοι) οδηγεί στη συνολική απόρριψη των ευρωπαϊκών οικουμενικών αξιών! Αυτό είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας επιβολής του συστήματος αξιών των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών ως κυρίαρχου και καθολικού στοιχείου της αμερικανικής ιστορικής ιδιαιτερότητας, αφού πάντα όποιος δεν το αποδέχεται καταδικάζεται στην πυρά του αντι-πατριωτισμού και του αντι-αμερικανισμού. Έτσι, οι «κάτω» μέσα από τον υπερτονισμό των διαφορών, την πολυδιάσπαση μέσω των εν μέρει φαινομενικά θετικών διακρίσεων και τη μανιχαϊστική στάση (που ενισχύεται από το σύνθημα «Kultur Klux Klan ή πολιτιστικός πλουραλισμός») συναντούν την πολιτική της Ουάσινγκτον. Η πολιτική της affirmative action επανέφερε την έννοια της «ράτσας» και το ρατσισμό από το παράθυρο, δηλαδή με φαινομενικά θετικό τρόπο μέσω των προνομίων του 10% (στους Μαύρους και εν γένει τους «μη λευκούς») αλλά και αρνητικό για τους λευκούς μη προνομιούχους, δηλαδή τους φτωχούς λευκούς και τους ασιατικής καταγωγής «κάτω», που αισθάνονται να αδικούνται και έτσι στρέφονται εναντίον των Μαύρων καθιστάμενοι ρατσιστές μέσω μιας κατευθυνόμενης κεντρικής πολιτικής. Ουσιαστικά έχουμε μία αντιστροφή των διακρίσεων –ο «Αποκλεισμός», όπως και το Κράτος, αποκτά πλέον αχρωματοψία (color-blind). Το αμερικανικό έθνος ενώνεται, ή ακριβέστερα δεν διασπάται, ακριβώς λόγω της… πολυδιαίρεσης μέσω του πολυπολιτισμού και των «θετικών διακρίσεων». Για όσους εκπλήσσονται από την αντίφαση, σημειώνουμε ότι και η affirmative action είναι ως εφαρμοσμένη πολιτική μία αντίφαση αφού είναι μία άρνηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης Ατομικότητας και προπάντων είναι μία διάκριση! Αλλά μέσω ανάλογων αντιφάσεων και το σύνθημα «είμαι Αμερικανός, Αντιφάσκω…» του ποιητή Ουόλτ Ουίτμαν, οι Αμερικανοί γίνονται και πάλι ο συνταγματικός «Εμείς ο λαός…»! Ο Άρθουρ Σλέσινγκερ θα μιλήσει για τον κίνδυνο «βαλκανοποίησης» των ΗΠΑ, ενώ ο Σάμουελ Χάντινγκτον θα πει πως παρακολουθούμε την «αποδυτικοποίηση» της Αμερικής. Ο φόβος αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας συνιστά την κρίση της. Αλλά ποια ήταν και είναι η κυρίαρχη αμερικανική πολιτιστική ταυτότητα; «Το προτεσταντικό πνεύμα και τον βρετανικού περιεχομένου πολιτισμό που, τον 17ο και 18ο αιώνα, διαμόρφωσαν την ηθική και πολιτική προσωπικότητα των ΗΠΑ». Συνεπώς, οι φόβοι είναι οι φόβοι των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών (WASPs), που σήμερα απειλούνται από τη δημογραφική τανάλια των μαύρων και των ασιατών από το ένα μέρος και των ισπανόφωνων μεταναστών από το άλλο. Η απειλή, για την ώρα τουλάχιστον, δεν είναι μόνο πολιτιστική αλλά και πολιτική αφού η ομαδική εγκατάσταση των ισπανόφωνων μεταναστών σε συγκεκριμένες πολιτείες επηρεάζει καθοριστικά τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας αλλά και πολιτιστική αφού μια ισπανόφωνη καθολική κουλτούρα απειλεί την αγγλοσαξονική των προτεσταντών βόρειο-αμερικανών. Στην πόλη Φέργκιουσον του Μιζούρι η πλειοψηφία είναι αφροαμερικανοί. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ παραμένουν ένα έθνος πολιτικό κατά «συμπερίληψη» (ανοιχτότητα-ανεκτικότητα) και εθνικό μέσω μιας σειράς αποκλεισμών (κλειστό). Συγκεκριμένα, η αμερικανική εθνική ταυτότητα και συνοχή δημιουργήθηκε ως ετεροκαθορισμός μέσω μιας διαρκούς εφεύρεσης αντιπάλων –εσωτερικών και εξωτερικών- αλλά και μέσω της αρχής του καλύτερου συνδυασμού των διαφόρων κόσμων. Αυτή η διαλεκτική του «ανοικτού-κλειστού», η διαλεκτική ή το σύνδρομο του στρειδιού αποτυπώθηκε πολιτικο-ιδεολογικά στη φαινομενική σύγκρουση των πολιτικών του εσωστρεφούς απομονωτισμού (φόβοι αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας) και της εξωστρεφούς τάσης για παγκόσμια ηγεμονία. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας πόλεμος, όπως αυτός στο Βιετνάμ, ενδεχομένως και του Ιράκ, είχε εσωτερικές αιτίες. Η σημερινή κρίση των ΗΠΑ μοιάζει να συνδέεται με τον χαρακτήρα ενός φαντασιακού έθνους που αιωρείται μεταξύ του πλουραλιστικού και πολυπολιτιστικού του πόλου και του πόλου της έκφρασης μιας ενιαίας και μονοσήμαντης εθνικής ταυτότητας. Αυτή η κρίση δεν ήταν ποτέ μοιραία αφού ήταν πάντα διαχειρίσιμη εκ των «άνω». Μάλιστα, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ένα μέσο των «πάνω» για να μεταθέτουν την κρίση στην περιφέρεια, αναπαράγοντας τις «εμφύλιες» αντιπαραθέσεις των κάτω σε δευτερεύοντα σε σχέση με την κεντρική σύγκρουση ζητήματα. Σήμερα, η τακτική της πολυδιάσπασης των «κάτω» που εφαρμόζεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εφαρμόζεται, όπως είδαμε, και στο διεθνές πεδίο μέσω της πολιτικής της λεγόμενης «αποσυσσωμάτωσης», όπως συμβαίνει με την τακτική των ΗΠΑ έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελέγχου της «νέας Ευρώπης» (βλέπε και την περίπτωση της Ουκρανίας και της Ευρωασιατικής Ένωσης). Αλλά η «αποσυσσωμάτωση» δεν είναι η μόνη ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ, είναι και η ανασυσσωμάτωση, η ανασύνθεση, ο συνδυασμός. Με άλλα λόγια, ό,τι απειλεί διαλύεται και ξαναγίνεται με τρόπο που θα το καθιστά ακίνδυνο ή ωφέλιμο για τα συμφέροντα των «πάνω» όσον αφορά το εσωτερικό και των ΗΠΑ γενικότερα όσον αφορά το εξωτερικό. Εδώ εξακολουθεί να ισχύει η άποψη του Μαρξ (Ιρλανδικό ζήτημα) ότι το στόμα των «κάτω» των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών «βουλώνει» με κομμάτια από την εκμετάλλευση των «άλλων», των «κάτω» των εξαρτημένων χωρών. Πηγή: (Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου, Homo Americanus, εκδόσεις Καστανιώτη)

Για τον Ρόμπιν Ουίλιαμς και τους θλιμμένους όλου του κόσμου

"...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά?" (Ου. Ουίτμαν)

Οι ελευθεριακοί της Καλαβρίας

Ένα σύγχρονο παράδειγμα πρακτικής αναρχικής παρέμβασης στην τοπική αυτοδιοίκηση Σπετσάνο Αλμπανέζε στην ιταλική περιφέρεια της Καλαβρίας: Ένα σύγχρονο παράδειγμα πρακτικής ελευθεριακής παρέμβασης στην τοπική αυτοδιοίκηση. Εκεί γεννήθηκε η Δημοτική Ομοσπονδία Βάσης: ως μια δομή αντιεξουσίας, μια αυτοδιαχειριζόμενη εναλλακτική, οριζόντιο όργανο αυτοκυβέρνησης απέναντι στην κάθετη θεσμική διαχείριση σε επίπεδο τοπικό και κοινωνικό. Το Σπετσάνο Αλμπανέζε δεν είναι μεγάλη πόλη: έχει 10.000 κατοίκους. Βρίσκεται στη (νότια) ιταλική περιφέρεια της Καλαβρίας, μια περιοχή πρώτιστα αγροτική, όπου όσοι κατέχουν κάποιο κομμάτι γης ζουν μετά δυσκολίας από την περιουσία τους καλλιεργώντας οπωροφόρα, ροδακινιές και ελιές, ενώ όσοι είναι ακτήμονες δουλεύουν στην πλειοψηφία τους ως «μαύροι» αγρεργάτες για μεγάλους γαιοκτήμονες ή στις μικρές μονάδες μεταποίησης και εμπορίας των αγροτικών προϊόντων. Πολλοί δουλεύουν και στον τομέα της οικοδομής. Ο τριτογενής τομέας είναι αρκετά αναπτυγμένος, ενώ δεν υπάρχει βιομηχανική παραγωγή. Τα τελευταία χρόνια δε, η ανεργία βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Η Δημοτική Ομοσπονδία Βάσης (Δ.Ο.Β.)είναι αποτέλεσμα της αδιάλειπτης δρασηριοποίησης των αναρχικών στην περιοχή – ανελλιπώς από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Εκείνη την περίοδο, οι αναρχικοί αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια πολιτική δουλειά προς την κατεύθυνση της δημιουργίας δομών βάσης αποτελούμενων από φοιτητές, ανέργους και εργάτες, οι οποίες ασχολούνταν ως επί το πλείστον με τοπικά ζητήματα που αφορούσαν την υγεία – περίθαλψη, τη χωροταξία – αστικοποίηση, τα εργασιακά και την οικολογία. Οι δομές αυτές, που είχαν τη μορφή επιτροπών, ενώθηκαν το 1979 σε μια πλατφόρμα ονόματι «Περιφερειακή Συνδικαλιστική Ένωση», που σύντομα ήρθε σε οξεία σύγκρουση με τη δημοτική αρχή εξαιτίας της αντιπληροφόρηση (επικοινωνία Δρόμου) που ανάπτυξε. Οι επιτροπές διερευνούσαν διάφορα τοπικά ζητήματα αναφορικά με τους τομείς στους οποίους κάθεμία δραστηριοποιούνταν και εξέθεταν συνεχώς και με στοιχεία τις περιπτώσεις διαφθοράς και τα σκάνδαλα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μετέφεραν στις πλατείες και στους δρόμους τον προβληματισμό για τις δημοτικές αποφάσεις, οργανώνοντας συναντήσεις με τους πολίτες μέσω σχετικών παρουσιάσεων για να καταγγέλλουν τις αδιαφανείς υποθέσεις διαχείρισης της δημοτικής αρχής. Για να καταπνίξουν τις πρωτοβουλίες αυτές των αναρχικών και προκειμένου να τους διασπάσουν ή να τους κάνουν να σωπάσουν, οι εκάστοτε δήμαρχοι χρησιμοποίησαν ποικίλα μέσα: εκβιασμούς, απειλές, πελατειακού τύπου υποσχέσεις σε μεμονωμένα άτομα, καταγγελίες για «κατάληψη δημόσιων χώρων» και της αίθουσας του δημοτικού συμβουλίου κ.ά. Στα 1992 όμως, έλαβε χώρα ένα γεγονός που είχε μεγάλο αντίκτυπο: η τοπική δικαστική αρχή καθαίρεσε τη διοικούσα δημοτική παράταξη λόγω της αποκάλυψης ενός σκανδάλου πρόσληψης κάποιου εκπαιδευτικού με αθέμιτο τρόπο. Αυτό ήρθε να εμπεδώσει στην αντίληψη του κόσμου την εγκυρότητα των σχετικών καταγγελιών και παρεμβάσεων των αναρχικών και δημιούργησε ισχυρά αισθήματα συμπάθειας αλλά και ενδιαφέρον για τις πρακτικές και τις ιδέες τους. Αποτέλεσμα ήταν να συγκληθεί μια περιφερειακή αναρχική συνδιάσκεψη με ευρεία παρουσία των πολιτών, από την οποία εν τέλει ζητήθηκε επίμονα να συγκροτήσει και να κατεβάσει στις δημοτικές εκλογές μια εναλλακτική λίστα υποψηφίων, απέναντι στην πολυετή, διεφθαρμένη διαχείριση των τοπικών Αρχών. Οι αναρχικοί, που έως τότε είχαν επανειλημμένα διεξαγάγει επίμονες εκστρατείες αποχής από τις εκλογές, δεν θέλησαν βέβαια ν’ ακολουθήσουν τις προτροπές του κόσμου προδίδοντας τις θέσεις τους αλλά απέφυγαν και να εμμείνουν σ’ αυτές σε μια αποκλειστικά ιδεολογική βάση. Έτσι, εκείνη τη χρονιά και μετά από πολλές συζητήσεις, αποφασίστηκε η ίδρυση της Δημοτικής Ομοσπονδίας Βάσης. Κι ενώ τα πολιτικά κόμματα προετοίμαζαν τις λίστες τους για να κυνηγήσουν τις ψήφους του κόσμου, οι αναρχικοί ξεκινούσαν να εξηγούν για μια ακόμα φορά τους λόγους για τους οποίους δεν συμμετείχαν στις εκλογές και παράλληλα πρότειναν μια δημοτική δομή βάσης ως εργαλείο αδιαμεσολάβητης δράσης για την επίλυση των προβλημάτων της πόλης και της περιφέρειας και ως εναλλακτική (αντι)πρόταση στη δημοτική Αρχή και στο θεσμικό συνδικαλισμό, με πρόσθετο στόχο την υπεράσπιση αλλά και προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των φοιτητών. Ουσιαστικά πρότειναν τη δημιουργία μιας αυτοοργανωμένης δομής αντιεξουσίας για όλους όσους ήθελαν να συναντηθούν, να ενωθούν, να διαβουλευτούν και να βρουν εναλλακτικές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα, σε μια ελευθεριακή «μεθοδολογική» βάση. Κατά τη διάρκεια των εκλογικών εκστρατειών των υπολοίπων, εκείνοι προωθούσαν την πρόταση για τη δημιουργία μιας δημοτικής ομοσπονδίας πολυθεματικών ομάδων και επιτροπών βάσης ως αντίπαλου δέους στους εκλεγμένους τοπικούς άρχοντες. Επί τούτου καλέστηκε μια γενική συνέλευση κατοίκων που είχε μεγάλη συμμετοχή και στην οποία πολλοί πολίτες δήλωσαν φίλα προσκείμενοι στην ιδέα και την πρακτική αυτή, όχι μόνο αναρχικοί ή συμπαθούντες αλλά και άτομα που, αν και δεν απείχαν από την εκλογική πρακτική, συμφωνούσαν και με την αναγκαιότητα συγκρότησης μιας Δημοτικής Ομοσπονδίας Βάσης με τέτοιο προσανατολισμό, καθώς δεν ήθελαν να δώσουν καμιά «εν λευκώ» εντολή στους υποψήφιους των κομμάτων κι ένιωθαν την ανάγκη να αυτοοργανωθούν σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σώμα για να τους ελέγχουν. Συνοπτικά λοιπόν, μ’ αυτό τον τρόπο γεννήθηκε η Δημοτική Ομοσπονδία Βάσης: ως μια δομή αντιεξουσίας, μια αυτοδιαχειριζόμενη εναλλακτική, ένα οριζόντιο όργανο αυτοκυβέρνησης απέναντι στην κάθετη θεσμική διαχείριση σε επίπεδο τοπικό και κοινωνικό. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η δραστηριοποίηση στην Δ.Ο.Β. δεν εξαρτήθηκε και δεν εξαρτάται από μια συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, και βέβαια όχι από το φύλο, την καταγωγή ή τη θρησκεία αλλά από τις ιδιότητες του εργαζόμενου, του ανέργου, του συνταξιούχου, του φοιτητή, του αγρότη και του πολίτη (αλλά και απλού κατοίκου) γενικότερα. Μοναδική προϋπόθεση για ν’ ανήκει κανείς σ’ αυτή είναι η αποδοχή από πλευράς του των ελευθεριακών αξιών και μέσων αγώνα και οργάνωσης, καθώς και της ιδέας και πρακτικής της αυτοδιαχείρισης. Η Δ.Ο.Β. δεν πρόσκειται σε κανένα κόμμα – στις εκλογές δε στηρίζει κανένα και δε συμμετέχει σ’ αυτές. Τα μέλη που κατέχουν κάποιο δημόσιο αξίωμα ή συμμετέχουν στις εκλογές δεν έχουν δικαίωμα να επιλέγονται στα (άμεσα ανακλητά και προσωρινά) εκτελεστικά όργανα της Δ.Ο.Β. Σήμερα, οι εργαζόμενοι που επιλέγουν να ανήκουν (και) στη Δ.Ο.Β. προέρχονται κατά βάση από τους τομείς της εκπαίδευσης, της διοίκησης, της αγροτιάς, της οικοδομής, της καθαριότητας και της πληροφορικής, ενώ υπάρχει κι ένας μη ευκαταφρόνητος αριθμός συνταξιούχων. Η Δ.Ο.Β. δομείται στη βάση επαγγελματικών κλάδων που διεκδικούν ενεργά στους χώρους εργασίας και σε «συνδικάτα πολιτών και κατοίκων» που δουλεύουν πάνω σε προβλήματα που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή, όπως τα περιβαλλοντικά – οικολογικά, αστεακά – χωροταξικά, ζητήματα υπηρεσιών που σχετίζονται με τα δημόσια αγαθά (υγεία – περίθαλψη, νερό, ρεύμα, ενέργεια) κ.α. Για όλ’ αυτά τα θέματα, οι ομάδες που συναπαρτίζουν τη Δ.Ο.Β. οργανώνουν συνελεύσεις όπου γίνονται δημόσιες συζητήσεις και καταλήγουν σε συνδιαμορφωμένες προτάσεις τις οποίες, θέλει δε θέλει, η εκλεγμένη δημοτική αρχή λαμβάνει υπόψη, αφού αμέσως μετά διαχέονται στις γειτονιές (και σε όλους τους εκάστοτε ενδιαφερόμενους, όπως και σε περιφερειακά οικιστικά σύνολα της επαρχίας της Κοζέντσα και της Περιφέρειας Καλαβρίας),προπαγανδίζονται και υποστηρίζονται ενεργά από πολλούς πολίτες – με διαδηλώσεις, παραστάσεις στο δημαρχείο, εφαρμογή συλλογικά αποφασισμένων, διαφορετικών από τις επιταγές των τοπικών αρχόντων, λύσεων επιμέρους προβλημάτων σε συνοικιακό επίπεδο κλπ. Ως δομή αυτοδιαχείρισης, η Δ.Ο.Β. δε λειτουργεί με διευθυντικά όργανα. Οι προτάσεις που γίνονται και οι αποφάσεις που λαμβάνονται διαμορφώνονται αμεσοδημοκρατικά και αυτόνομα στις συνελεύσεις κάθε ειδικής ομάδας που την απαρτίζει. Η γενική συνέλευση όλων των μελών της λαμβάνει χώρα μια φορά το χρόνο, και εκτάκτως όποτε κριθεί απαραίτητο για κάποιο λόγο, αφού το ζητήσουν κάποια μέλη ή κάποιες υποομάδες της. Σ’ αυτή τίθενται σε διαβούλευση οι επιμέρους αποφάσεις που παίρνουν οι επαγγελματικοί της κλάδοι κι εκείνοι των πολιτών/ κατοίκων. Επιλέγεται δια συμφωνίας μια επιτροπή που αναλαμβάνει να συντονίσει τις εκστρατείες προπαγάνδισης και διεκδίκησης και να εκτελέσει τις αποφάσεις που τελικά λαμβάνονται Γίνεται προσπάθεια να υπάρχει ομοφωνία ως προς αυτές, αν όμως δεν επιτευχθεί μετά από δύο ή τρεις, κοντινές χρονικά συναντήσεις, εγκρίνονται κατά πλειοψηφία. Η μειοψηφία έχει δικαίωμα να μην εκτελέσει τις αποφάσεις με τις οποίες διαφωνεί. Παρά ταύτα, δεν μπορεί και να εμποδίσει την εφαρμογή τους. Η διαφορά ανάμεσα στην Δ.Ο.Β. και τις θεσμικές – κατεστημένες δομές συνίσταται στο ότι οι δεύτερες εκχωρούν την εξουσία διαχείρισης των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων σε αντιπροσώπους που λειτουργούν μέσα σε ιεραρχικούς θεσμούς, με το ρόλο τους κατόπιν και στην καλύτερη περίπτωση, να περιορίζεται σε απόπειρες πίεσης προς αυτούς. Αντίθετα, η Δ.Ο.Β. αρνείται την ανάθεση της διοίκησης – διαχείρισης σε αντιπροσώπους. Αυτό συνεπάγεται βέβαια και διεκδικητικούς αγώνες, ταυτόχρονα όμως διατηρεί για τα μέλη και τη δυνατότητα να θέτουν αδιαμεσολάβητα σ’ εφαρμογή πειράματα αυτοδιαχείρισης σε όλους τους τομείς, με μακροπρόθεσμο στόχο την επίτευξη μιας καθολικά εφαρμοζόμενης κοινωνικής εναλλακτικής πρότασης, βασισμένης σε κοινοτιστικές, ομοσπονδιακές και ελευθεριακές αρχές και λειτουργίες. H Δ.O.B. δεν ανήκε ποτέ στις δομές αυτές που, με οποιαδήποτε μορφή (κόμματα, συνδικάτα, οργανώσεις, Μ.Κ.Ο.,lobby κλπ) υπερασπίζονται άκριτα το κοινωνικό κράτος έναντι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Γνωρίζει καλά πως τόσο το πρώτο όσο και η νεοφιλελεύθερη συνταγή, μεταξύ (πολλών) άλλων, τείνουν εκ φύσεως στην ιδιοποίηση των αγώνων και των οφελημάτων, στην εκμετάλλευση, τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις. Γι’ αυτό, προωθεί και κάνει πράξη την εναλλακτική της αυτοδιεύθυνσης: απέναντι δηλαδή στην ιδιωτική ή κρατική, εργοδοτική οργάνωση της εργασίας, προτάσσει την οργάνωσή της σε πλαίσια συλλογικά – συνεργατικά. Αυτό δε σημαίνει ότι αναφέρεται στους συνεταιρισμούς που φτιάχνονται και λειτουργούν εντός της κυρίαρχης καπιταλιστικής συνθήκης, οι οποίοι διέπονται από γιγαντισμό και χαρακτηρίζονται από τις προσωποπαγείς κομματικές θέσεις, την εκμετάλλευση της εργασίας (ιδίως των μεταναστών) και στην επιδίωξη κέρδους και πλουτισμού. Αντίθετα, αναφέρεται και πριμοδοτεί την ιδέα ενός συνεργατικού κινήματος επαγγελματικών δικτύων βασισμένων στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την ισότητα στην απόλαυση των καρπών του κοινού μόχθου, ή την κατανομή του ανάλογα με τις ανάγκες των ατόμων και των νοικοκυριών, βάσει κοινώς αποδεκτών κριτηρίων συμπεφωνημένων απ’ όλους σε δημόσιες, ανοιχτές διαβουλεύσεις. Έτσι, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες όπως οι παρακάτω: Όταν ο δήμαρχος δημοσιοποίησε την πρόθεσή του να ιδιωτικοποιήσει τις υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου και να απολύσει το σχετικό προσωπικό, η Δ.Ο.Β. συγκρούστηκε ανοιχτά μαζί του και παράλληλα έφτιαξε, με τη συμμετοχή των υπό απόλυση εργαζομένων, μια συνεργατική παραγωγής και υπηρεσιών που ονομάστηκε «Ουράνιο Τόξο». Η κοοπερατίβα απευθύνθηκε στους πολίτες για τη δημοσιοποίηση της ύπαρξής της και την ανάθεση εργασιών από μέρους τους με φθηνό αλλά αξιοπρεπές κόστος, απαρτίστηκε δε τόσο από τους εργάτες καθαριότητας όσο και από άνεργους νέους. Σήμερα λειτουργεί εύρυθμα καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα εργασιών που ξεκινούν από τους ελαιοχρωματισμούς και την ελαιοκομιδή και φτάνουν στις εργασίες τοπικής καθαριότητα Οι δημόσιες συνελεύσεις που κάλεσε η Δ.Ο.Β. έθεσαν υπό συζήτηση το θέμα της σπουδαιότητας και κυρίως του τρόπου διάθεσης των εσόδων από τα δημοτικά τέλη. Στόχος ήταν να διαμορφωθούν προτάσεις προς τη δημοτική αρχή και η τελευταία να πιεστεί για την εφαρμογή τους. Όπου αυτές δεν έγιναν δεκτές, πολλές συνοικιακές συνελεύσεις πολιτών αποφάσισαν την από κοινού άρνηση πληρωμής των δημοτικών τελών στους τομείς που αυτά θεωρήθηκαν μη αναγκαία ή υψηλά. Άλλες πρωτοβουλίες που πήρε η Δ.Ο.Β. έχουν συγκροτήσει συνελεύσεις στις οποίες κλήθηκαν να παρουσιαστούν δήμαρχοι και σύμβουλοι διαφορετικών δήμων της περιφέρειας της Καλαβρίας, για να κουβεντιάσουν με τους παρόντες πολίτες προτάσεις σχετικές με τη διαχείριση των υπηρεσιών, την τοπική παραγωγή και τα περιβαλλοντικά θέματα. Οι περισσότεροι παραβρέθηκαν και, καλοπροαίρετα ή όχι, άκουσαν άμεσα τη γνώμη και τις προτάσεις των κατοίκων, ενώ τους γνωστοποιήθηκε η διάθεση των τελευταίων για ανυπακοή σε σχετικές ενέργειές τους που θα έρχονταν σε αντίθεση μ’ αυτές. Για την κοινοτική διαχείριση των πηγών μεταλλικού νερού: Το πρόβλημα αυτό δεν ήταν καινούριο για το Σπετσάνο Αλμπανέζε. Το 1923 (!), ο δήμαρχος της εποχής παραχώρησε σε ένα ιδιώτη την εκμετάλλευση των πηγών μεταλλικού νερού που διαθέτει η περιοχή. Από τότε και μέχρι σήμερα, οι εκάστοτε δημοτικές αρχές αδιαφορούσαν για το θέμα, ενδιαφερόμενες περισσότερο για την είσπραξη των πενιχρών αποδόσεων κερδών προς το δήμο από τους ιδιώτες που πάντα εκμεταλλεύονταν το νερό, παρά για μια διαφορετική οπτική διαχείρισης του φυσικού αυτού πλούτου προς όφελος όλων. Πολλές φορές στο παρελθόν και με την επίμονη παρέμβαση της τοπικής ελευθεριακής ομάδας, οργανώθηκαν διαμαρτυρίες για να εκφραστεί η δυσφορία των κατοίκων για το ζήτημα. Όμως, πάντα αγνοούνταν από τη σύμπραξη του δήμου με τους ιδιώτες εκμεταλλευτές του νερού. Όταν δημιουργήθηκε η Δ.Ο.Β., ανακίνησε εντατικά το ζήτημα καλώντας και οργανώνοντας δημόσιες διαδηλώσεις σε όλη την επαρχία, εκθέσεις, διασκέψεις και συνελεύσεις, στις και από τις οποίες, προτάθηκε εν τέλει η δημοτικοποίηση των πηγών και η συλλογική τους διαχείριση από τους διάφορους δήμους της περιοχής με λογοδοσία στις επιτροπές κατοίκων. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται ακόμα κι εκείνο που μέχρι πρότινος ήταν δεδομένο, σήμερα αποτελεί διακύβευμα προς διεκδίκηση από τους οργανωμένους από τα κάτω κατοίκους. Μπορεί αυτή η εμπειρία να εφαρμοστεί σε μεγαλύτερες πόλεις; Είναι αναμφίβολα ευκολότερο για μια συλλογικότητα να έχει πληρέστερη εικόνα των προβλημάτων σε μια πόλη μικρή. Όπως φαίνεται από το απτό παράδειγμα του Σπετσάνο Αλμπανέζε, αρκεί να υπάρξει η πρωτοβουλία μιας μειοψηφικής αλλά οργανωμένης ομάδας, για να επηρεάσει το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. Σε μια μεγάλη πόλη όμως, η κατάσταση διαφέρει. Εκεί αποβαίνει δυσκολότερο για μια τέτοια ομάδα να έχει λεπτομερέστερη και σφαιρικότερη εικόνα της κοινωνικής προβληματικής και γενικά δυσχεραίνεται περισσότερο η απεύθυνση στο σύνολο του πληθυσμού. Αν όμως μια συλλογικότητα ή, ακόμα καλύτερα, πολλές τέτοιες, άρχιζαν να παρεμβαίνουν στα προβλήματα των επιμέρους συνοικιών – προαστίων, θα μπορούσαν αναμφισβήτητα, προϊόντος του χρόνου, να μεταφέρουν το Λόγο και την πρακτική τους σε όλους τους κατοίκους. Σε τελική ανάλυση, μια μικρή πόλη είναι σαν ένα προάστιο ενός μεγάλου αστικού κέντρου. Γι’ αυτό, το ξεκίνημα της δραστηριοποίησης σε μια χωροταξικά καθορισμένη ζώνη της πόλης με στόχο τη μετέπειτα επέκταση της δράσης και σε άλλες, θα μπορούσε να φέρει το ίδιο αποτέλεσμα μ’ αυτό της παρέμβασης σε μια κοινότητα 10.000 κατοίκων Όπως και να ‘χει, ένα υπαρκτό, ενεργό και «χειροπιαστό» παράδειγμα όπως του Σπετσάνο είναι η καλύτερη αρχή για να εμπνεύσει ανάλογη κινητοποίηση και σε άλλα μέρη. Έτσι, η εμπειρία της Δ.Ο.Β. της συγκεκριμένης πόλης υιοθετήθηκε και από τους κατοίκους μιας άλλης κωμόπολης της επαρχίας της Κοζέντσα, του Σαν Λορέντζο ντελ Βάλλο5 (3.500 κάτοικοι), όπου φτιάχτηκε μια ανάλογη πρωτοβουλία με το ίδιο όνομα, την οποία σήμερα προσεγγίζουν ποικίλες ομάδες πολιτών της επαρχίας που ενδιαφέρονται για την πρόταση που προωθεί. Η ίδια εμπειρία, και ιδίως η αποτελεσματικότητα που επέδειξε, άνοιξε τη σχετική συζήτηση και σε άλλες ιταλικές περιφέρειες, όπου λαμβάνουν χώρα πρωτοβουλίες που θέτουν επί τάπητος το ζήτημα του συγκεκριμένου προτάγματος. Είναι επίσης πολύ σημαντική η παρουσία της Δ.Ο.Β. του Σπετσάνο σε πανιταλικές (αλλά και και διεθνείς) συναντήσεις με θέμα τον ελευθεριακό κοινοτισμό/δημοτισμό, ενώ έχουν δοθεί πολυάριθμες συνεντεύξεις σε ποικίλα, αναρχικά και άλλα περιοδικά και επιθεωρήσεις, αναφορικά με την οργάνωση, τη δράση της και τα αποτελέσματά της. Το πρόταγμα του Κοινοτισμού Η οργάνωση από τα κάτω σε δημοτικό επίπεδο, ή αλλιώς ο κοινοτισμός, αντιπροσωπεύει μια ρεαλιστική πρόταση αυτοδιεύθυνσης σε μια κοινωνία όπου βασιλεύουν η ιεραρχία και, ως εκ τούτου, η κυριαρχία ορισμένων πάνω σε άλλους, ή των λίγων και προνομιούχων πάνω στους πολλούς. Σ’ ένα κοινοτιστικό κίνημα, η πρωτοβουλία ξεκινά από τη βάση, τόσο σε κλαδικό – επαγγελματικό όσο και σε χωροταξικό επίπεδο, θέτοντας ως μακροπρόθεσμο στόχο την οικοδόμηση μιας αυτοκυβερνώμενης κοινωνίας με οριζόντιες, ισότιμες σχέσεις, ικανής να αντικαταστήσει το κράτος μέσα από ένα δίκτυο αυτόνομων, οικονομικά αυτοδύναμων κοινοτήτων, οργανικά συνδεδεμένων μέσα σε μια (συν)ομοσπονδία βασισμένη στην αλληλεγγύη, την αλληλοκάλυψη και αλληλοβοήθεια. Ο Ελευθεριακός Κοινοτισμός, νοηματοδοτημένος στη βάση των παραπάνω πολιτικών και κοινωνικών μορφών και περιεχομένων, δεν αγνοεί την πραγματικότητα μέσα στην οποία προσπαθεί να αναπτυχθεί, τις αντιφάσεις και τα προβλήματά της (ως προβλήματα που οφείλονται στην υφιστάμενη, κυρίαρχη κοινωνική οργάνωση την οποία αντιμάχεται) αλλά εισάγει στο πεδίο ένα διαφορετικό κοινωνικό αγώνα προς υπεράσπιση των άμεσων συμφερόντων όλων των καταπιεσμένων. Στοχεύει στο να δώσει το έναυσμα για να ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά η ελεύθερη κοινωνία του αύριο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. (Πηγή Άπατρις)

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΜΕΣΑ

Ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία η σκανδαλώδης τροπολογία που αλλάζει το τοπίο στα ΜΜΕ επιτρέποντας τις συμπράξεις επιχειρήσεων του Κλάδου. Μέσω της τροπολογίας ευνοείται η δημιουργία ολιγοπωλίων στην Ενημέρωση με δραματικές επιπτώσεις στην απασχόληση, στο ασφαλιστικό σύστημα του κλάδου αλλά και στην ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας. Η συζήτηση στο Β' θερινό τμήμα της Βουλής πραγματοποιήθηκε εν μέσω μεγάλης έντασης μεταξύ των κομμάτων και συνοδεύτηκε από τις αποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Η κυβέρνηση απέσυρε από το αρχικό κείμενο μόνο τις διατάξεις για τον ελάχιστο αριθμό εργαζομένων που απαιτούνται σε κάθε Μέσο. Συγκεκριμένα αποσύρθηκαν οι ρυθμίσεις που προσδιόριζαν ότι στον ελάχιστο αριθμό εργαζομένων που απαιτούνται συνυπολογίζονται οι εργαζόμενοι σε επίπεδο ομίλου επιχειρήσεων ΜΜΕ. Παρέμειναν, όμως, οι διατάξεις σχετικά τη μετακίνηση εργαζομένων μεταξύ επιχειρήσεων του ίδιου ομίλου. Στη διάρκεια της συζήτησης ο υπουργός Επικρατείας, Δ. Σταμάτης, υποστήριξε ότι η κυβέρνηση εισάγει την τροπολογία αυτήν την στιγμή, ώστε να βάλει τάξη σε ένα χώρο που ταλανίζεται από προβλήματα εδώ και χρόνια και πριν την έναρξη της νέας περιόδου των ΜΜΕ. Πρόσθεσε ακόμα ότι «για πρώτη φορά μια κυβέρνηση τολμά να βάλει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων». Όσον αφορά την Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, όπου δεν υπάρχει εκτίμηση του οικονομικού κόστους από την τροπολογία λόγω έλλειψης απαιτούμενου χρόνου, ο Δ. Σταμάτης παρατήρησε ότι «όπως η αρνητική Έκθεση δεν εμποδίζει την ψήφιση, ούτε κι η Έκθεση που λέει ότι δεν μπορώ να υπολογίσω το κόστος το κάνει». Η υφυπουργός Επικρατείας, Σ. Βούλτεψη, τόνισε ότι «η πολυφωνία δεν εξαρτάται από την ύπαρξη ομίλων», ενώ έκρινε ότι σωστά αποσύρθηκαν οι διατάξεις που αποσύρθηκαν γιατί «πράγματι ενείχαν κινδύνους για αριθμό εργαζομένων». Παράλληλα, προανήγγειλε ότι «θα αναλάβω πρωτοβουλία για θεσμικά αιτήματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ». Σχετικά με την κατάργηση της πρόβλεψης για ανταλλαγή εργαζομένων στο εσωτερικό ομίλων, η υφυπουργός Επικρατείας επισήμανε ότι η απάλειψη δεν έχει νόημα καθώς οι ατομικές συμβάσεις ισχύουν σε όλα τα ΜΜΕ. Όσον αφορά την ΝΕΡΙΤ η Σ. Βούλτεψη υπερασπίστηκε τη μείωση της απαιτούμενης πλειοψηφίας για το διορισμό του Εποπτικού Συμβουλίου επικαλούμενη την αρνητική εμπειρία από το ΕΣΡ, ενώ επισήμανε ότι «η σύνθεση του Εποπτικού Συμβουλίου είναι αρθρωτή, μια κυβέρνηση δεν μπορεί να διορίσει όλα τα μέλη». Σημείωσε όμως ότι «είναι λάθος να ζητάς ανεξαρτησία με τα λεφτά του ελληνικού λαού». Η υφυπουργός Επικρατείας επέκρινε τα κόμματα της αντιπολίτευσης που αποχώρησαν από την διαδικασία παρατηρώντας ότι «όταν θέλεις να κάνεις μια συζήτηση μένεις και την κάνεις, είναι εύκολο το πεζοδρόμιο, το κοινοβούλιο είναι δύσκολο» θέτοντας το ερώτημα «γιατί ποτέ μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου δεν ακούγονται καταγγελίες για καναλάρχες;». Αποχώρησαν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζήτησαν την απόσυρση της τροπολογίας επικρίνοντας το γεγονός ότι κατατέθηκε εκπρόθεσμα και στο άσχετο νομοσχέδιο για την κύρωση της σύμβασης δωρεάς προς το Ογκολογικό Νοσοκομείο «Άγ. Ανάργυροι». Όταν έγινε εμφανές ότι η κυβέρνηση δεν επρόκειτο να αποσύρει την τροπολογία, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ανακοίνωσαν ότι αποχωρούν από την συζήτηση για να μην νομιμοποιήσουν αυτήν την εκτροπή. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Κουρουμπλής, μίλησε για «νέο συμβόλαιο διαπλοκής» κι «αποκορύφωμα του χορού των παραβάσεων του Κανονισμού της Βουλής» εκτιμώντας ότι η κυβέρνηση οδηγείται σε εκλογές. Ο Π. Κουρουμπλής τόνισε ότι «η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να έχει παρουσία στην συζήτηση τέτοιων τροπολογιών» κι ακόμα ότι «κάποια στιγμή όλα έχουν ένα όριο, δεν θα γίνουμε συνένοχοι». Παράλληλα, ο Π. Κουρουμπλής απευθύνθηκε στους βουλευτές της Ν.Δ. και τους ρώτησε γιατί «καταργείτε έναν νόμο για τον οποίο επαιρόταν η Ν.Δ. ότι συγκρούεται με την διαπλοκή και τους νταβατζήδες;». Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος, ζήτησε την απόσυρση των τροπολογιών για τα ΜΜΕ και για την ΝΕΡΙΤ κι επέκρινε την «κατ' εξακολούθηση προσπάθεια της κυβέρνησης να καταθέτει άσχετες τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια». Επί της ουσίας της τροπολογίας για τα ΜΜΕ ο Ν. Καραθανασόπουλος τόνισε ότι αυτή αλλάζει το τοπίο στα ΜΜΕ κι επιδεινώνει την θέση των δημοσιογράφων. Υπέρ το ΠΑΣΟΚ, επικριτική η αντιπολίτευση Όσον αφορά τα κόμματα που παρέμειναν στη συζήτηση, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Π. Ρήγας, επικαλέστηκε το «Δίκαιο της Ανάγκης» για να δικαιολογήσει την νομοθετική πρωτοβουλία, ενώ σχολίασε ότι πέρασαν οι «εποχές της ανεμελιάς», όταν η χώρα είχε δυσανάλογα πολλά ΜΜΕ σε σχέση με το μέγεθός της. Ο Τ. Κουίκ, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝ.ΕΛ., τάχθηκε υπέρ των διατάξεων σχετικά με την διαφημιστική αγορά, αλλά επέμεινε στην απόσυρση της διάταξης που επιτρέπει την ανταλλαγή εργαζομένων μεταξύ επιχειρήσεων ΜΜΕ που ανήκουν στον ίδιο όμιλο, διευκρινίζοντας ότι το κόμμα του ψηφίζει παρών. Τόσο ο Π. Ρήγας, όσο κι ο Τ. Κουίκ, ζήτησαν να ισχύσει η δυνατότητα μετατροπής ψυχαγωγικού σταθμού σε ενημερωτικό από την στιγμή που η τροπολογία προβλέπει και το αντίστροφο. Ο Μ. Αρβανίτης από την Χρυσή Αυγή σχολίασε ότι «ορθώς πράττει η κυβέρνηση κι εξυπηρετεί τα μεγαλοσυμφέροντα καναλαρχών κι εργολάβων, αυτοί είναι τα όργανά τους». Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΜ.ΑΡ., Δ. Αναγνωστάκης, στάθηκε ιδιαίτερα στο εκπρόθεσμο της τροπολογίας, καθώς αυτή κατατέθηκε μετά τη μια το μεσημέρι της Παρασκευής, 1 Αυγούστου υπογραμμίζοντας ότι «το Προεδρείο οφείλει να μην την εισαγάγει ως εκπρόθεσμη». Ο Δ. Αναγνωστάκης σχολίασε ότι η τροπολογία «ευνοεί τα μεγάλα μιντιακά συγκροτήματα». Επέκρινε ακόμα και την τροπολογία για την ΝΕΡΙΤ σημειώνοντας ότι αποτελεί «υπονόμευση της ανεξαρτησίας της δημόσιας τηλεόρασης» κι εκτιμώντας ότι «το Εποπτικό Συμβούλιο θα διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση». Ο Οδ. Βουδούρης εκπροσωπώντας τους Ανεξάρτητους Δημοκρατικούς Βουλευτές τόνισε ότι πραγματοποιείται «επί της ουσίας καταστρατήγηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας», μίλησε για «νομοσχέδιο - φύλλο συκής» και επεσήμανε ότι κατατέθηκε τροπολογία 22 σελίδων σε ένα νομοσχέδιο 7 σελίδων. Ακόμα αναρωτήθηκε «δύο χρόνια κυβερνάτε γιατί δεν το φέρατε;» και σχολίασε ότι «κάτι καινούργιο συμβαίνει, κάποιος ειδικός λόγος», απαντώντας ότι ίσως αυτός ο λόγος είναι το ενδεχόμενο των επερχόμενων εκλογών που θα γίνουν το φθινόπωρο. ΟΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΙ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ-ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ

Η απάντηση στους πλανητικούς τρομοκράτες (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Η Αργεντινή υπό χρεοκοπία, στην Παλαιστίνη ανθρώπινη φρικωδία. Όλα μοιάζουν με εκτελέσεις προς παραδειγματισμό! Οικονομική κρίση, ταραχές, βομβαρδισμοί δημιουργούν τις συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» που θα επιτρέψουν στους κύριους του κόσμου την εκ των υστέρων παρέμβαση και την εξαφάνιση της ήδη περιορισμένης δημοκρατίας στις σύγχρονες αποικίες. Οι πλανητικοί επικυρίαρχοι δεν διαχειρίζονται, πλέον, την τάξη, αλλά την αταξία την οποία αφήνουν να εξελιχθεί ή τη δημιουργούν προκειμένου να παρέμβουν. Η Ουκρανία είναι μία τέτοια περίπτωση καθώς τα συμβαίνοντα εκεί έχουν στόχο να τεθεί υπό έλεγχο η Ρωσία, ενώ η περίπτωση της Αργεντινής παρέχει επιχειρήματα για την κατατρομοκράτηση όσων επιχειρήσουν να αμφισβητήσουν τη νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, εν οις και η Ελλάδα. Είναι πασίδηλο ότι οι πραγματικές αποφάσεις λαμβάνονται έξω από τα εθνικά πολιτικά συστήματα. Ο παραδοσιακοί εκφραστές της εθνικής βούλησης αλλά και της θέλησης των «κάτω», τα συνδικάτα και τα αριστερά πολιτικά κόμματα έχουν απολέσει την αξιοπιστία τους και έχουν καταστεί μέλη ενός καρτέλ από υπόλοιπα ιδεολογιών, όπου κανείς δεν επιδιώκει πλέον να υπερβεί τον καπιταλισμό, αλλά να κάνει πιο μετριοπαθείς τις υπερβολές του. Βέβαια, εναλλακτικές λύσεις και δυνάμεις αντίστασης υπάρχουν, αλλά αποκρύπτονται. Τα μίντια της κυρίαρχης τάξης αποσιωπούν τις διαφορετικές φωνές, που αμφισβητούν το καθεστώς και το κοινωνικο-οικονομικό του μοντέλο, δηλαδή το αντιπροσωπευτικό σύστημα μιας εκλεγμένης αριστοκρατίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό αυτο-αναπαράγεται, στρατολογώντας από ορισμένους κοινωνικούς κύκλους. Αποκρύπτονται, συγχρόνως, οι στιγμές της «ουτοπίας», δηλαδή εκείνες οι οποίες κατά τη διαδικασία της αλλαγής δίνουν την ταυτότητα της κοινωνίας του μέλλοντος. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις, όπως η Βαρκελώνη του 1936, όπου επικρατούσε μια καλά οργανωμένη, συμμετοχική κοινωνία, «ελεγχόμενη από εκείνους που συμμετέχουν και όχι από εκείνους που δίδουν διαταγές από θέση ισχύος» . Μιλώ για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ να ανέλθει στην εξουσία και η οποία δεν θα αντέξει τις επιθέσεις των νεοαποικιοκρατών, αν δεν συνοδευτεί από μία νέα μορφή πολιτικής οργάνωσης και διαρκούς συμμετοχής, από μία νέα άνθιση της δημοκρατίας και του πολίτη. Σήμερα, η πολιτική απάθεια και ο κυνισμός είναι όρος λειτουργίας του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Η άποψη ότι η «ελευθερία των αγορών» είναι νόμος της φύσης και ότι τα πράγματα είναι «εκτός ελέγχου» εξυπηρετούν μόνο τον «σοσιαλισμό των... πλουσίων»! Αλλά οι αρχές του κλασικού φιλελευθερισμού αποκτούν τη σύγχρονη φυσική τους έκφραση όχι στη νεοφιλελεύθερη «θρησκεία» αλλά στις ιδέες και τις πρακτικές των εναλλακτικών κινημάτων. Στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», κάποιες εναλλακτικές απαντήσεις λένε «Διαλέξτε το σκοπό σας και πηγαίνετε εθελοντές σε μια ομάδα που ασχολείται με αυτόν...», βασιλικές οδοί δεν υπάρχουν(Ν. Τσόμσκι). Άλλοι, όπως ο Έντγκαρ Μορέν προτείνουν τη σύζευξη της ελευθεριακής ιδέας για το άτομο, της σοσιαλιστικής για την κοινωνία και της κομμουνιστικής για τη ζωή εν κοινωνία, στην οποία προστίθεται και η «οικολογία». Η ιδέα της σύνθεσης πηγάζει από την εξέγερση του Μάη του 1968, από τους εξεγερμένους νέους της αραβικής άνοιξης, τους Occupy Wall Street και τους διαδηλωτές της Βραζιλίας. Όμως, για να φθάσουμε στην αλλαγή κατεύθυνσης χρειαζόμαστε την πολιτική σκέψη. Οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι και τίποτα αξιόπιστο δεν προτείνεται ακόμη. Ο Μορέν μιλάει για «μεταμόρφωση» και όχι για επανάσταση για δύο λόγους: Η «μεταμόρφωση» περιλαμβάνει τόσο τη ρήξη όσο και τη «συνέχεια». Το μέλλον δεν είναι tabula rasa αλλά έχει ανάγκη απ’ όλους τους πολιτισμούς του παρελθόντος, απ’ όλες τις κατακτήσεις της σκέψης. Η επανάσταση, από την άλλη πλευρά, είναι τόσο πιο αυθεντική όσο είναι περισσότερο βίαιη. Η βία είναι ενίοτε αναπόφευκτη, αλλά είναι λάθος της σκέψης ότι είναι νόμιμη και αναγκαία, καθώς οδηγεί σε άλλες βιαιότητες. Άλλη πρόταση είναι αυτή των λατινοαμερικάνων. Στη Βολιβία, φερ’ ειπείν, αντιμετωπίζουν το μετα-νεοφιλελευθερισμό ως ένα στάδιο της μετάβασης προς τον μετα-καπιταλισμό, που θα γίνει από τις αυτόχθονες δυνάμεις και τα κοινωνικά κινήματα μέσα από ένα πλήθος νέων μορφών. Η πληθύς θα οργανώνεται σε ένα ευέλικτο δίκτυο, που θα είναι σταθερό και θα οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών, συμπεριλαμβάνοντας και τους «χωρίς σύνδεση», τους ανένταχτους. Αυτή η πληθυντική μορφή θα συνιστά ένα είδος άμεσης δημοκρατίας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να κινείται και ο Robert Hue που θεωρεί ότι «τα παραδοσιακά κόμματα θα πεθάνουν» κι ότι απαιτείται η συλλογική δημιουργία καινοφανών μορφών πολιτικής οργάνωσης που θα προσδώσουν ένα νέο νόημα στην πολιτική πράξη και στη συμμετοχή του πολίτη . Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι οι διεργασίες για τη δημιουργία νέων μορφών πολιτικής Πράξης έχουν ξεκινήσει και είναι οι απαντήσεις στην επιβολή του φόβου και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των «κάτω» από τους πλανητικούς ολιγάρχες.