Σαν τον Σίσσυφο

Κορυβαντιούν, χτυπούν τα κλάξον των αυτοκινήτων, κραυγάζουν ύμνους εθνικούς με το πάθος (ενίοτε και τις «περικεφαλαίες») των χρυσαυγιτών, κατακεραυνώνουν όσους τολμούν να αρθρώσουν ενστάσεις, εκείνους που μιλούν για τους πεινασμένους, τους άνεργους, τους αόρατους. Οι καθαρίστριες και ό,τι κατά τη γνώμη τους αντιτίθεται στην ψυχική ανάταση που προσφέρει η εθνική ποδοσφαίρου, είναι μίζερο, κάποτε και αντεθνικό, καθώς πάει κόντρα στο κυρίαρχο… λαϊκό ρεύμα. Τι κι αν αναζητάς τροφή στους πράσινους κάδους και στις ελεημοσύνες, τι κι αν τα παιδιά σου φεύγουν μετανάστες, τι κι αν η αξιοπρέπειά σου στραπατσάρεται από την ανεργία, εσύ οφείλεις να χαίρεσαι. Αλλιώς, καταδικάζεσαι σε αιώνια «πνευματική δυσκοιλιότητα», εξοστρακισμένος στην περιοχή του δήθεν προοδευτικού! Τους θυμάμαι, είναι οι ίδιοι και με τα ίδια επιχειρήματα, είναι αυτοί οι οποίοι τη δεκαετία του 1990 μας κατακεραύνωναν, επειδή τολμούσαμε να αντιταχθούμε στην περίφημη «γκλαμουριά», στη δανεική υπερκατανάλωση και σ’ έναν επιφανειακό τρόπο ζωής όπου οι αξία του καθενός ήταν αντίστοιχη της περιοχής και του σπιτιού που κατοικούσε καθώς και της μάρκας του αυτοκινήτου που κυκλοφορούσε. Η ίδια ιδεολογία, οι ίδιες αξίες, αντί να απορριφθούν στη χωματερή της ιστορίας, καθώς είναι αυτές που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, επανέρχονται με τους ίδιους, παλιούς τους φορείς (οι πιο μορφωμένοι τους λένε και «ξενιστές»). Κι εμείς σαν το Σίσσυφο. Χαμένοι έτσι κι αλλιώς. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Αλλά εμείς, εκεί, σαν το Σίσσυφο να κουβαλάμε πάλι το βράχο στην κορυφή. Μέχρι ν’ αλλάξουμε πλαγιά…