Ποιοι ψηφίζουν (ακρο)δεξιά;

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 27.06.23 ]

---

Ποιοι ψηφίζουν (ακρο)δεξιά στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ουγγαρία, σε όλη την Ευρώπη;

Πρώτα πρώτα η μαφία και οι άνθρωποί της.

«Ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται στις υπηρεσίες της μαφίας: Έμποροι ναρκωτικών, τσιγάρων, προϊόντων μαϊμού, όπλων, λαθρέμποροι και διακινητές πετρελαίου, πλυντήρια μαύρου χρήματος (κέντρα διασκέδασης, αλυσίδες φούρνων, μικρομάγαζα, τράπεζες, ποδοσφαιρικές ομάδες, πρατήρια καυσίμων…). Μια ολόκληρη παρα-οικονομία που διαπλέκεται με τη νόμιμη οικονομία. Μια «επιχειρηματική μαφία» που ελέγχει ποικίλες επιχειρήσεις, μίντια, δημοσιογράφους, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτικούς, κυβερνήσεις, που διαχειρίζεται, που οργανώνει, που συσσωρεύει, που υπαγορεύει νόμους, κάνει συμβιβασμούς, συμμετέχει σε διαπραγματεύσεις, οργανώνει διαμεσολαβήσεις, που λειτουργεί σαν ένα δεύτερο κράτος (ένα παρα-κράτος).

Οικονομία και παραοικονομία, κράτος και παρα-κράτος λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία: επιφανείς οικονομικοί παράγοντες αγκαλιά με μπράβους, νονούς της νύχτας, εμπόρους ναρκωτικών, παιδοβιαστές, προαγωγούς, αλλά και με πολιτικούς, δημοσιογράφους, την Εκκλησία, την αστυνομία, το κράτος. Η ελληνική κοινωνία «ζέχνει» πλέον μαφία τύπου Ιταλίας και οι μαφιόζικες «αρχές» γίνονται οι κυρίαρχες πολιτιστικές αξίες της. Ο πολιτισμός της Μαφίας, το συμβολικό της σύμπαν γίνεται κυρίαρχο.

Ο πολιτισμός της μαφίας αναφέρεται στις παραδοσιακές, λαϊκές αξίες που χρονολογούνται από πολύ παλιά και τις οποίες χρησιμοποιεί προσαρμόζοντάς τες στη δική της πραγματικότητα, στον δικό της σκοπό. Η ομερτά, η μπέσα, ο τσαμπουκάς, η μαγκιά, η δύναμη, η ματσίλα, ο ρατσισμός κ.ά. είναι η «μαφιόζικη ευαισθησία», οι αρχές της μαφίας που μετατρέπονται σε θετικές «αξίες», οι οποίες καλλιεργούνται και στην Ελλάδα (στον «κόσμο της νύχτας») αλλά και στους «οπαδικούς στρατούς» των ποδοσφαιρικών ομάδων. Τελευταία, οι αξίες αυτές καλλιεργούνται και μέσω της τραπ μουσικής στις μικρές ηλικίες. Η θεματολογία των τραπ κομματιών είναι κοινή σε όλο τον κόσμο: όπλα, ναρκωτικά, υπερτονισμένη σεξουαλικότητα και σεξισμός, ξεκάθαρη παραβατικότητα στο drill, τατουάζ παντού-σχέδια με μαχαίρια, νεκροκεφαλές, φίδια, νυχτερίδες, σκορπιούς, θολά μάτια κ.ά., βίντεο κλιπ με προβολή της βωμολοχίας, της σωματεμπορίας, της διάχυτης βίας, της διακίνησης ναρκωτικών και της χλιδής του υποκόσμου. Αυτή η θεματολογία θα γίνει πράξη στο σχολείο και στις νεανικές παρέες. Αυτή η κοινωνικοποίηση των «αξιών» της Μαφίας είναι ότι πιο επικίνδυνο. Σ’ αυτή οφείλεται η ακροδεξιά μετακίνηση και η φασιστικοποίηση των κοινωνιών. Γιατί αυτός είναι ο πολιτισμός της σύγχρονης αστικής τάξης.

Ο συγγραφέας Λεονάρντο Σκιάσια όριζε την Μαφία ως «ένα σύστημα που διαχειρίζεται τα συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης(...) που γεννιέται και αναπτύσσεται όχι στο κενό του κράτους, αλλά μέσα στο ίδιο το κράτος». Αυτή η Μαφία σήμερα δεν είναι απλώς μια παρασιτική μερίδα της αστικής τάξης, αλλά ολόκληρη η αστική τάξη που προωθεί έναν ιδιαίτερο πολιτισμό που παραπέμπει στο παρελθόν και τις βεβαιότητές του. Αυτός ο πολιτισμός ταυτίζεται πολιτικά με τη συντήρηση και την (ακρο)δεξιά…

Η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΩΝΕΙΑΣ

Το πελατειακό σύστημα εξακολουθεί να λειτουργεί αδιάλειπτα. Το βλέπεις στις προσλήψεις χιλιάδων αστυνομικών, στρατιωτικών κ.ά., στις μεταθέσεις, στα ατομικά επιδόματα αλλά και στις επιχειρηματικές επιδοτήσεις (τα χρήματα από το περίφημο σχέδιο ανάκαμψης είναι πολλά).

Επίσης, «…οι Έλληνες δεν αντιμετωπίζουν την διαφθορά μόνο ως πρόβλημα, αλλά ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζουν αν θέλουν να εξυπηρετούνται, ως ένα αναπόσπαστο συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής…», έγραφε πρόσφατα γνωστός αρθρογράφος (ΤΑ ΝΕΑ 4.5.2023).

Ναι, η διαφθορά αντιμετωπίζεται ως ένα «μη πρόβλημα», ως συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής! Και όταν η «διαφθορά» είναι «μη πρόβλημα» και συστατικό του τρόπου ζωής μας, τότε δεν υπάρχουν όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ηθικότητας και ανηθικότητας, γιατί όλα βυθίζονται στον απόλυτο σχετικισμό, όλα επιτρέπονται κι όλα αποενοχοποιούνται.

Έτσι, ο δημοκρατικός ανταγωνισμός αντί να βασίζεται σε προγραμματικές αρχές και το γενικό συμφέρον, βασίζεται σε μια πλειοδοσία στη διαφθορά και στα ειδικά συμφέροντα. 

Η «διαφθορά» αυτού του είδους δεν είναι στοιχείο μόνο του «ελληνικού τρόπου ζωής», όπως λέει ο αρθρογράφος των «Νέων», αλλά γενικό φαινόμενο του καπιταλιστικού μοντέλου. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, έγραφε προ καιρού ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί παντού «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Η διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα και για να λειτουργήσει χρειάζεται, επίσης, τη διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η εικονική «σχετική ισότητα». Αυτούς τους θεσμούς, το χρήμα τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας (σ.σ. κάθε συνειρμός είναι λογικός) μέσω των οποίων αμείβονται οι «δικοί» και τιμωρούνται οι «άλλοι». Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στα συστημικά κόμματα εξουσίας και στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ, πακέτα εργαζόμενων-ψηφοφόρων) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες...). Οι ίδιοι θεσμοί (πανεπιστήμια, ινστιτούτα, ΜΜΕ, ΜΚΟ) συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων που θα εκλαϊκεύει στα πετσωμένα μίντια και θα ενισχύει αντιλήψεις όπως τα περί "μη προβλήματος" της διαφθοράς, της μη χρησιμότητας του κοινωνικού κράτους, της ανάγκης μείωσης των μισθών και των συντάξεων, ή της φορολογικής ελάφρυνσης των επιχειρήσεων, της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, του Νερού, των πάντων, «ακόμα και της μάνας τους» που έλεγε ο Σαραμάγκου.

Κι όλα αυτά μέχρι να γίνουμε Χιλή (εννοώ τον ξεσηκωμό του κόσμου μετά την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και τις οδυνηρές συνέπειές του-φωτογραφία)…

Κάτι σοβαρό κρύβει η επίσκεψη των Ομπάμα στην Ελλάδα

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 21.06.23 ]

---

Διαβάζω το τουίτ του @Μπάρακ Ομπάμα: «Η Μισέλ και εγώ ξεκινήσαμε το @ObamaFoundation για να υποστηρίξουμε την επόμενη γενιά ηγετών που δημιουργούν βιώσιμες αλλαγές στις κοινότητές τους. Αυτή την εβδομάδα, θα είμαι μαζί με τους (υποψήφιους) ηγέτες του (ιδρύματος) Ομπάμα στην Ελλάδα, όπου θα μοιραστούμε ιδέες και θα ενδιατρίψουμε βαθύτερα στη δουλειά που κάνουν.»

Ίδρυμα Ομπάμα, λοιπόν, το οποίο «ετοιμάζει νέους ηγέτες», αυτούς που θα κυβερνήσουν εμάς και τα παιδιά μας τα επόμενα χρόνια. Πώς αλήθεια και σε ποιο επιστημονικό πλαίσιο γίνεται η εκπαίδευση αυτή; Ποιες είναι «οι βιώσιμες αλλαγές» που προωθεί το ίδρυμα, πώς τις εννοεί, και με ποια κριτήρια χαρακτηρίζονται «βιώσιμες»; Θα μπορούσαν άραγε να στρέφονται αυτές οι «αλλαγές» εναντίον των ΗΠΑ;

Το γεγονός και μόνο ότι ιδρύματα τύπου Ομπάμα εκπαιδεύουν τους "νέους ηγέτες" των πρώην αποικιών δείχνει πως δομεί και αναπτύσσει την μετα-αποικιακή πολιτική ο δυτικός αποικιοκρατικός κόσμος. Μια πολιτική που βασίζεται α πριόρι στην ‘κατωτερότητα’ των αποικιοκρατούμενων. Εμείς οι «υποδεέστεροι», λοιπόν, δεν ξέρουμε να «κυβερνηθούμε» και πρέπει να μας μάθουν την τέχνη της δικαυβέρνησης οι αναπτυγμένοι!

Αλλά από που προκύπτει αυτή η αντίληψη περί υπεροχής του δυτικού αποικιοκρατικού κόσμου έναντι του μη δυτικού στους τομείς του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της ανάπτυξης;

Όπως σημειώνει η καθηγήτρια του Κολούμπια Γκαγιάτρι Τσακραβόρτι Σπίβακ οι επιπτώσεις της αποικιοκρατίας δεν εξέλιπαν με την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας για πολλές πρώην αποικίες στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές που εγκαθιδρύθηκαν με την αποικιοκρατία εξακολούθησαν να υφίστανται και μετά στην πολιτισμική, πολιτική και οικονομική ζωή των μετααποικιακών εθνών-κρατών. Τα πολιτιστικά ιδρύματα των Μητροπόλεων: πολιτιστικά κέντρα, ιδιωτικά πανεπιστήμια, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα τύπου Ομπάμα, συστήματα υποτροφιών κ.ά. αναπαράγουν τις κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες που ήταν κυρίαρχες κατά την αποικιοκρατία προς όφελος των πρώην αποικιοκρατών (και νυν μετα-αποικιοκρατών). Επιπλέον, θεωρεί ότι η ανάδυση των ΗΠΑ ως παγκόσμιας οικονομικής υπερδύναμης στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, οδήγησε στον επανασχεδιασμό των αποικιακών χαρτών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου

 Η Σπίβακ στο κείμενό της «Can the subaltern speak?» δίνει έμφαση σε πολιτισμικά κείμενα ανθρώπων και ομάδων που συνήθως περιθωριοποιούνται από τον κυρίαρχο δυτικό πολιτισμό, όπως οι μετανάστες, η εργατική τάξη, οι γυναίκες και εν γένει το μετααποικιακό υποκείμενο. Η κεντρική ιδέα είναι ακριβώς η έλλειψη ορατότητας της αντίστασης αυτών των κοινωνικών ομάδων. Σε αυτό το πλαίσιο, επιχειρεί να αμφισβητήσει μερικές από τις κυρίαρχες ιδέες σχετικά με τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Απέναντι στην κυρίαρχη ιδέα πως η ταχύτητα και ευελιξία της τεχνολογίας επιτρέπουν την αποτελεσματική διακρατική κυκλοφορία ανθρώπων, χρήματος και πληροφοριών, αντιτείνει ότι αυτές οι διαδικασίες ρυθμίζονται επικερδώς από τα πλούσια βιομηχανικά έθνη-κράτη του «Πρώτου Κόσμου», ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού ζει υπό καθεστώς φτώχειας και καταπίεσης. Το status quo αυτό καλούνται να υπηρετήσουν οι «νέοι ηγέτες» που εκκολάπτονται στο Ίδρυμα Ομπάμα και σε άλλα παρόμοια «εκκολαπτήρια».

Σύμφωνα με τη Σπίβακ, το κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας διατήρησε τελικά την υπάρχουσα ταξική δομή στην Ινδία και αλλού, προσδίδοντας πολιτική και οικονομική εξουσία μόνο σε μια μικρή ομάδα της μορφωμένης μεσαίας τάξης («στους νέους ηγέτες»), αποκλείοντας, εν μέρει ή πλήρως, το μεγαλύτερο και εξαθλιωμένο μέρος του αγροτικού πληθυσμού της χώρας από τα οφέλη της εθνικής ανεξαρτησίας.

Γενικά, τα ιδρύματα τύπου Ομπάμα είναι ενταγμένα στο σύστημα της μετα-αποικιοκρατίας και της αναπαραγωγής της εθνικής εξάρτησης και των κοινωνικών ανισοτήτων….

Μια απο-αποικιακή προοπτική στοχεύει στην ανατροπή του αποικιακού φαντασιακού, στην αποδόμηση του τρόπου παραγωγής της γνώσης και των παιδαγωγικών πρακτικών που διαιωνίζουν τον ρατσισμό, τον αμερικανο-κεντρισμό ή τον ευρωκεντρισμό. Οι απο-αποικιακές προοπτικές στοχεύουν στα αλληλοσυνδεόμενα συστήματα κυριαρχίας και την «επιστημονική βία» τους που υπερασπίζεται τα κυρίαρχα στερεότυπα. Όπως έγραψε η Silvia Rivera Cusicanqui, «δεν μπορεί να υπάρχει λόγος απο-αποικιοποίησης, ούτε θεωρία απο-αποικιοποίησης, χωρίς πρακτική απο-αποικιοποίησης» (2012: 100). Η απο-αποικιοποίηση της εκπαίδευσης, επομένως, μπορεί να γίνει μόνο αντιμετωπίζοντας την αποικιοκρατία, την αυτοκρατορία, το ρατσισμό και την πατριαρχία με την «επανατοποθέτηση αυτών των φαινομένων ως βασικών δυνάμεων διαμόρφωσης του σύγχρονου κόσμου» (Bhambra et al., 2019). Αυτό σημαίνει να αναγνωρίσουμε ότι η ακαδημαϊκή γλώσσα είναι ένα όχημα αποικιακής δύναμης και ότι η «απο-αποικιοποίηση της εκπαίδευσης» συνολικά είναι ένας πρωταρχικός στόχος ελευθερίας...

Προσπάθεια «απόψυξης» των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 19.06.23 ]

---

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν είχε σήμερα συνάντηση με τον επικεφαλής της κινεζικής διπλωματίας Γουάνγκ Γι.  

Η επίσκεψη που είχε προγραμματιστεί για τον Μάρτιο ακυρώθηκε λόγω των διπλωματικών και εμπορικών εντάσεων μεταξύ Πεκίνου και Ουάσιγκτον. 

Κι ενώ κανείς δεν περίμενε μεγάλη πρόοδο καθώς υπάρχουν τόσα πολλά σημεία τριβής μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο εμπόριο και την Ταϊβάν, ξεκίνησε η διπλωματική «απόψυξη» των σχέσεων.

Η διήμερη επίσκεψη είναι το πρώτο ταξίδι Αμερικανού διπλωμάτη σε κινεζικό έδαφος εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια.

Ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών υπενθύμισε στον Αμερικανό ομόλογό του ότι οι σχέσεις μεταξύ Πεκίνου και Ουάσιγκτον ήταν «στο χαμηλότερο σημείο» από την αρχή της σύναψης διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών το 1979, σύμφωνα με σχόλια που μετέδωσε η κρατική τηλεόραση CCTV.

Το ζήτημα της Ταϊβάν είναι το θεμελιώδες για την Κίνα, και αγκάθι για τις σχέσεις Κίνας-ΗΠΑ. Η Κίνα θεωρεί την Ταϊβάν έδαφός της. Θυμόμαστε την ένταση που προκλήθηκε από την επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν πριν ένα χρόνο.

Η τελευταία επίσκεψη Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στην Κίνα χρονολογείται από τον Οκτώβριο του 2018, τότε ο υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Μάικ Πομπέο (κυβέρνηση Τραμπ), ο οποίος ήταν ο εγκέφαλος της σκληρής στρατηγικής αντιπαράθεσης με το Πεκίνο.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν διατήρησε αυτή τη σκληρή γραμμή, προχωρώντας ακόμη παραπέρα σε ορισμένους τομείς, όπως η επιβολή ελέγχων στις εξαγωγές για να περιοριστεί η αγορά και η κατασκευή τσιπ υψηλής τεχνολογίας από το Πεκίνο «που (δήθεν) χρησιμοποιούνται σε στρατιωτικές εφαρμογές». 

Αρκετά χρόνια πριν, ο Αμερικανός διεθνολόγος Τσαρλς Κάπτσαν* είχε γράψει για το τέλος της αμερικανικής εποχής και τη σύγκρουση των ΗΠΑ (της αυτοκρατορικής δύναμης που βρίσκεται σε παρακμή) και της Κίνας (της αναδυόμενης αυτοκρατορικής δύναμης).

Οι ΗΠΑ εξακολουθούν βέβαια να είναι η αυτοκρατορική υπερδύναμη, λόγω της στρατιωτικής τους υπεροπλίας, αλλά τα στοιχεία παρακμής είναι έκδηλα. Στο εσωτερικό η πολιτική σύγκρουση είναι σχεδόν «εμφυλιακή». Το αμερικανικό όνειρο, η «εμπνέουσα αξία» των Αμερικανών έχει χαθεί. Ο πόλεμος θεωρείται, όπως και μετά την πτώχευση του 1929, η λύση για την άρση του αδιεξόδου.

Πάντα η αλλαγή σκυτάλης γινόταν με πόλεμο γράφει ο Τσαρλς Κάπτσαν, με εξαίρεση την μεταβίβαση της «αυτοκρατορικής εξουσίας» από την Βρετανία στις ΗΠΑ. Για να αποφευχθεί μάλιστα ένας μεγάλος πόλεμος που θα έχει ολέθρια αποτελέσματα, ο Αμερικανός διεθνολόγος πρότεινε μια διευθέτηση με την Κίνα και μία ισορροπία δυνάμεων στους διεθνείς θεσμούς. Το ίδιο προτείνει, σήμερα, με αφορμή τη σύγκρουση των ΗΠΑ (δι’ αντιπροσώπου-Ουκρανία) με τη Ρωσία, ο Χ. Κίσσινγκερ. ‘Όμως ο Μπάιντεν επιλέγει την ελεγχόμενη σύγκρουση (αλλά πόσο άραγε μπορεί να είναι ελεγχόμενη;).

Σύμφωνα με την Priyamvada Gopal, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, «Μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα, αν ο κόσμος τα καταφέρει να φθάσει ως εκεί, το κέντρο της αυτοκρατορικής δύναμης θα έχει μετατοπιστεί εντελώς… το κέντρο βάρους του καπιταλισμού μετατοπίζεται προς τα νότια και εμφανίζονται παίκτες από τη Ρωσία και την Κίνα μέχρι την Ινδία».

Η ανάδυση των νέων παικτών στο γήπεδο του ιμπεριαλισμού σημαίνει άγριο ανταγωνισμό και πόλεμο. Εάν αυτό επισυμβεί, λόγω του υπάρχοντος πυρηνικού οπλοστασίου, ο επόμενος πόλεμος θα γίνει με ρόπαλα.

Υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί αυτή η καταστροφική εξέλιξη; Εμείς λέμε ότι πρέπει να ξεσηκωθούν οι λαοί. Μόνο που αυτό τώρα δεν είναι ορατό ούτε αρκετό. Εκείνο που φαίνεται σήμερα πιο ρεαλιστικό είναι η αντίδραση των ίδιων των καπιταλιστών, αφού η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική και θα αφορά και τους ίδιους.

Δεν είναι τυχαίο ότι πριν τον Μπλίνκεν, στις 16 Ιουνίου επισκέφθηκε την Κίνα ο Μπιλ Γκέιτς που δήλωσε ότι «Για τις αμερικανικές επιχειρήσεις, το κινεζικό δυναμικό παραμένει σημαντικό».

Σε ένα πλαίσιο, λοιπόν, έντασης μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, ο επιχειρηματικός κόσμος -δηλαδή οι μεγαλοκαπιταλιστές- προσπαθεί να εκτονώσει την κατάσταση, γράφει ο Philippe Escande, οικονομικός αρθρογράφος στη «Le Monde».

 

*Homo americanus, 2008

Την αλήθεια ρεεεε!

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 16.06.23 ]

---

Ποιος θα πει την αλήθεια για την τραγωδία; Την αναζητώ παντού. Η ιστοσελίδα της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica γράφει πως «Επιβεβαιώθηκε ότι οι νεκροί θα είναι σχεδόν 650». 650 ψυχές χάθηκαν άδικα.  

Λένε πως δεν δέχονταν τη βοήθεια. Ψέμα.

«Δεκαεννέα απελπισμένα τηλεφωνήματα σε 13 ώρες έστειλαν σε εθελοντές θαλάσσιων διασώσεων. Το τελευταίο στις 00.46 το βράδυ (ξημέρωμα) της Τετάρτης: «Γεια σου φίλε μου, το πλοίο που έστειλες είναι...». Η κλήση τελειώνει εκεί. Εκείνη τη στιγμή είχαν φτάσει τα πολυαναφερόμενα πλοία, δύο εμπορικά πλοία και μια κορβέτα του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος, αλλά - με πολύ επικίνδυνους ελιγμούς που κινδύνευαν να ανατραπούν…», γράφει η La Repubblica και συνεχίζει σε άλλο ρεπορτάζ:  

«…Όλοι όμως στέκονται δίπλα και περιμένουν το ψαροκάικο Adriana να περάσει τα σύνορα της ιταλικής περιοχής SAR το συντομότερο δυνατό και να γίνει ευθύνη κάποιου άλλου. Με τη δικαιολογία ότι για άλλη μια φορά, όπως και στο Cutro «κανείς δεν ζήτησε βοήθεια».

Η ίδια δικαιολογία πάντα, το ίδιο «ψέμα» «ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ»

Κι όμως είχαν προηγηθεί 19 απελπισμένα τηλεφωνήματα. H @alarm_phone είχε στείλει στις αρχές ηλεκτρονικά μηνύματα που αποδεικνύουν ότι οι επιβάτες του #shipwreck νοτιοδυτικά του #Pylos είχαν στείλει ένα SOS πολλές ώρες πριν βυθιστεί το σκάφος – αλλά οι εκκλήσεις τους αγνοήθηκαν.

Και αφού τους έπνιξαν, θα επαινέσουν τους άντρες και τις γυναίκες του λιμενικού που έσωσαν 100 ανθρώπους. Στη συνέχεια θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα και θα κηρύξουν εθνικό πένθος για τους 650 που χάθηκαν στο βυθό της Μεσογείου μαζί με την αλήθεια.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τις μεταναστευτικές τραγωδίες» γράφει η courrierinternational:

«Μετά από κάθε δράμα στη Μεσόγειο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εκφέρουν τις ίδιες πνιγηρές λέξεις, εκφράζουν τη λύπη τους και την αποφασιστικότητά τους να «πολεμήσουν ενάντια στους λαθρέμπορους». Προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν ότι είναι η σκλήρυνση των πολιτικών μας που, περιορίζουν την πρόσβαση στη Γηραιά Ήπειρο, αναγκάζει τους πρόσφυγες να καταφύγουν στους πιο επικίνδυνους τρόπους για να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τη δυστυχία», καταγγέλλει η βελγική εφημερίδα Libre.

Και οι ίδιες εκφράσεις λύπης πάντα, όπως «βαθιά θλίψη», «αποτροπή τέτοιων τραγωδιών», «καταπολέμηση της επιχείρησης των λαθρεμπόρων», «αυξημένη συνεργασία με τις χώρες αναχώρησης και διέλευσης». Προσθέστε λίγο πάθος, ένα θλιμμένο βλέμμα και μια σταθερή αλλά συμπονετική φωνή. Και το δάκρυ είναι έτοιμο. Δώστε τα μαντήλια στους πολίτες.

Γιατί μεταναστεύουν;

Η ξηρασία στην ανατολική Αφρική είναι φοβερή. Οι καλλιέργειες έχουν καταστραφεί και τα ζώα πεθαίνουν. Δεκατρία εκατομμύρια άνθρωποι στην Κένυα, τη Σομαλία και την Αιθιοπία κινδυνεύουν άμεσα. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Στο Σουδάν έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος.

Όχι, λοιπόν, δεν μεταναστεύουν για «καλύτερη ζωή» (κι αυτό θεμιτό είναι), όπως θα πουν οι «ξενοφοβικοί», αλλά για να επιβιώσουν, για να ξεφύγουν από το θάνατο.

Στην Αφρική και την Ασία «Η αποικιοκρατία συνεχίζεται με άλλες μορφές» και σήμερα, καθώς μπορεί να μην έχουμε κράτη που έχουν αποικίες, αλλά έχουμε μεγα-εταιρείες που κυριαρχούν σε διάφορες χώρες, όπως συνέβη με την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, λέει ο Σκωτσέζος ιστορικός και συγγραφέας Ουίλιαμ Ντάρλιμπλ στη LiFO:

«Είναι αξιοσημείωτο -λέει ο Ουίλιαμ Ντάρλιμπλ- ότι στην Ινδία δεν είχαμε μια αποικιακή δύναμη που κυριάρχησε αλλά μια εταιρεία, κάτι που φαντάζει πολύ σημερινό. Στην Αφρική (σήμερα), για παράδειγμα, δεν υπάρχουν πια αποικίες αλλά πολυεθνικές εταιρείες που κάνουν κουμάντο σε ολόκληρες χώρες.
Τον 19ο αιώνα, πάλι, ένα μεγάλο μέρος του Κογκό ανήκε στην Abir Congo Company που εκμεταλλευόταν τις φυτείες καουτσούκ σε μια τεράστια χώρα την οποία είχαν παραχωρήσει οι Μεγάλες Δυνάμεις στον Βέλγο βασιλιά Λεοπόλδο Β’. Οι ντόπιοι υποχρεώνονταν να εργάζονται ως σκλάβοι και, αν αντιδρούσαν ή δεν ήταν αρκετά παραγωγικοί, τους έκοβαν παραδειγματικά το ένα χέρι – μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Και πράγματι, ακόμα και σήμερα ξένες πολυεθνικές, κάποιες από τις οποίες διαθέτουν ένοπλους μισθοφόρους, λυμαίνονται τον πλούτο της Αφρικής. 

Λιβύη

Στη Ρουάντα έχει ιδρυθεί στρατόπεδο όπου απελαύνονται μετανάστες που είχαν μεταβεί στο Ηνωμένο Βασίλειο!

Η Λιβύη χρηματοδοτείται από την ΕΕ για να σταματάει τα κύματα μεταναστών που προέρχονται από την Αφρική αλλά και την Ασία.

Στη Λιβύη, σήμερα, ναι στον 21ο αιώνα, γίνεται δουλεμπόριο, αλλά οι Ευρωπαίοι κάνουν ότι δεν βλέπουν.

«800» λέει ο δημοπράτης. «900, 1000, 1.100» πουλήθηκε.

Αυτός που πουλήθηκε είναι ένας άνθρωπος….

Ένας άνθρωπος ρεεε….

Αυτός ο άνθρωπος θα προσπαθήσει να σπάσει τις αλυσίδες του κι ας χαθεί...

Αυτός που χάθηκε είναι ένας άνθρωπος, 650 άνθρωποι.

23.000 άνθρωποι, μια ολόκληρη πόλη είναι στο βυθό της Μεσογείου...

*Οι άνθρωποι στο λάκκο είναι σκλάβοι στη Λιβύη

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα καταγγέλλουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 20.06.23 ]

---

Παγκόσμια μέρα Προσφύγων σήμερα και η υποκρισία περισσεύει. Η τραγωδία ανοιχτά της Πύλου θα συγκινήσει για λίγο, αλλά θα ξεχαστεί, όπως ξεχάστηκε και το ναυάγιο με τους 1.100 νεκρούς ανάμεσα σε Λιβύη και Ιταλία το 2015.

Οι αιτίες που προκαλούν τον ξεριζωμό των ανθρώπων: οι πόλεμοι με ευθύνη και των Δυτικών, η πείνα και η δυστυχία σε χώρες παρά τον φυσικό τους πλούτο, η ξηρασία και η κλιματική κρίση που κάνει το βίο των ανθρώπων αβίωτο και τους οδηγεί να αναζητήσουν τη σωτηρία, θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ενώ οι δυτικές κυβερνήσεις θα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το προσφυγικό ως πρόβλημα που οφείλεται στους «διακινητές», τη δευτερογενή αιτία, ενώ οι πρωταρχικές αιτίες του ξεριζωμού για τις οποίες είναι υπεύθυνοι θα παραβλέπονται. Ακόμα χειρότερα, οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται ως «εισβολείς» και όχι ως θύματα και θα εφαρμόζονται εναντίον τους σκληρές κατασταλτικές πολιτικές.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να υπερηφανεύεται ότι την αντιμεταναστευτική πολιτική του θα χρησιμοποιήσουν αύριο ως πρότυπο και οι χώρες της βόρειας Ευρώπης καθώς και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μόνο που η πολιτική της πρώην και επόμενης ελληνικής κυβέρνησης καταγγέλλεται σφοδρά από μια σειρά οργανώσεις.  

Όπως γράφουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα: «Από το 2021, οι ελληνικές αρχές αντικαθιστούν τα RIC με Κλειστά Κέντρα Ελεγχόμενης Πρόσβασης (CCAC) στα ελληνικά νησιά. Αυτά τα κέντρα διαφημίστηκαν ως βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των μεταναστών, αλλά στην πραγματικότητα έχουν σχεδιαστεί για να περιορίσουν σημαντικά την κίνησή τους και για να τους κρατήσει εγκλωβισμένους σε άκρως περιφραγμένες εγκαταστάσεις σαν φυλακές»*.  Κι «Ενώ το κέντρο (CCAC) του Καρά Τεπέ στη Λέσβο συνιστά μια μικρή βελτίωση σε σχέση με το RIC της Μόριας, οι συνθήκες όμως παραμένουν και εκεί αναξιοπρεπείς και ανεπαρκείς.».

Το 2022, οι ιατρικές ομάδες των ΓΧΣ που δρούσαν λίγο έξω από το CCAC πραγματοποίησαν 489 ψυχιατρικές επισκέψεις συνολικά 110 ασθενών. Στα παιδιά, οι κύριες διαγνώσεις ήταν αυτοτραυματισμός, διαταραχή προσαρμογής και προκλητικά προσωπικά χαρακτηριστικά. Οι περιορισμοί που τίθενται στα CCAC, συμπεριλαμβανομένων των περιορισμών μετακίνησης, δημιούργησαν ένταση στις οικογένειες καθώς τα παιδιά δεν καταλάβαιναν γιατί δεν τους επετράπη να φύγουν από το κέντρο. Είχαν επίσης πολύ λίγες ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθούν. Οι γονείς είπαν στους ΓΧΣ ότι η κατάσταση των παιδιών τους βελτιώθηκε όταν βρίσκονταν έξω από το κέντρο, αλλά γίνονται περισσότερο επιθετικά ή αποτραβηγμένα όταν εγκλείονται και πάλι στο καμπ. Επιπλέον, υπήρχε μια αίσθηση ενοχής που εκφραζόταν από γονείς, ειδικά μητέρες, που είχαν δυσκολία στον έλεγχο των μικρών παιδιών – αυτό ήταν άμεση συνέπεια των συνθηκών διαβίωσης και της έλλειψης ομαλότητας που βιώνουν τα παιδιά…»

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα επισημαίνουν: Είμαστε «…ιδιαίτερα ανήσυχοι καθώς η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου χρησιμοποιεί ως πρότυπα για τη δική της πολιτική τις αντίστοιχες της Αυστραλίας και την de facto κράτηση στην Ελλάδα σε κέντρα μεγάλης κλίμακας». Με βάση την «πληθώρα ιατρικών στοιχείων καταδεικνύονται οι σοβαρές συνέπειες της κράτησης και είναι μια προειδοποίηση κατά της (επαν)εισαγωγής αυτών των σχεδίων στο Ηνωμένο Βασίλειο».

Στο ενημερωτικό σημείωμα αναφέρεται πως υπάρχουν σαφείς ιατρικές αποδείξεις ότι η κράτηση μεταναστών βλάπτει την ψυχική υγεία τους, έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις, ενώ τα παιδιά επηρεάζονται ιδιαίτερα (σ.σ. θυμόμαστε τα παιδιά στα νησιά που αρνούνταν να μιλήσουν, ή που ήθελαν να πεθάνουν). Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα λένε ότι η κράτηση και ο περιορισμός των παιδιών αποτελεί προσβολή για την υγεία, την ευημερία και την ασφάλειά τους και δεν υπάρχουν συνθήκες υπό τις οποίες αυτή η κράτηση να είναι αποδεκτή.

Ο πρόεδρος της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου, καθηγητής Κέβιν Φέντον, δήλωσε ότι τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα πως η κράτηση προκαλεί «τρομερή βλάβη» στη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών και έχει δια βίου συνέπειες.

*https://drive.google.com/file/d/1BRl6FdOLSRO4MfmRkgtbMCaLu9R9N9Yy/view (Το 4σέλιδο ενημερωτικό σημείωμα των ΓΧΣ δημοσιεύτηκε τον May 2023)

Ο Μεσσίας και η έκπτωση της πολιτικής

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 20.06.23 ]

---

Οι πιστοί της ΝΔ στην Πάτρα έστρωσαν το δρόμο στον πολιτικό τους «Μεσσία» με δάφνες και βάγια. Από τον Άγιο Παΐσιο και την παντόφλα του, στον Μητσο-Μεσσία και την έκπτωση της πολιτικής. 

Ο μεσσιανισμός -πολιτικός, θρησκευτικός, εθνικιστικός, τεχνολογικός…- στην κορύφωσή του. Σ' αυτό το έδαφος του ανορθολογισμού, των φτωχών πνευματικών αντισωμάτων και της έκπτωσης της πολιτικής θα αναπτυχθεί ο φονταμενταλισμός και ο συνομωσιολογικός τρόπος ερμηνείας της πραγματικότητας.

Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, λαμβάνει χώρα παντού και αν δεν προκαλείται, πάντως αξιοποιείται από την (ακρο)δεξιά. Τον Φεβρουάριο η πλατφόρμα UnHerd δημοσίευσε δεδομένα δημοσκοπήσεων που δείχνουν ότι το 15% των ανθρώπων «συμφωνεί απόλυτα» με τον ισχυρισμό ότι «ο κόσμος ελέγχεται από μία μυστική ελίτ», και ένα άλλο 23% θεωρεί ότι «μάλλον» αυτό συμβαίνει. Δηλαδή το 38% πιστεύει στις θεωρίες συνομωσίας. Αυτή «η παρανοϊκή, παραισθησιακή άποψη ενός σκληροπυρηνικού συνωμοσιολογικού κόσμου θολώνει τις πεποιθήσεις που έχει ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού» λέει ένας ειδικός*. Έτσι φουσκώνουν τα πανιά της (ακρο)δεξιάς παγκοσμίως.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται να αποτελούν μέρος ενός πολύ ευρύτερου φάσματος απόψεων – που τους ενώνει μια απέχθεια για το πολιτικό σύστημα (αντισυστημισμός) και η πεποίθηση ότι όλα τα θεσμικά όργανα είναι ανεπανόρθωτα διεφθαρμένα (αυτό είναι αληθές) και εντεταλμένα από αόρατες δυνάμεις (αυτό είναι αναληθές και αποπροσανατολιστικό).

Στο κλίμα αυτό ευδοκιμούν ο συναισθηματισμός, ο οπαδισμός και η «προσωπολατρεία». Άτομα με μη αναπτυγμένη διαλεκτική σκέψη νοηματοδοτούν την προσωπική και εθνική τους ζωή με την τυφλή πίστη σ’ ένα πρόσωπο–μεσσία. Μεσσίας ο Μπολσονάρου, μεσσίας ο Τραμπ, μεσσίας ο Όρμπαν, μεσσίας η Μελόνι, μεσσίας και ο Μητσοτάκης.

Ο Βραζιλιάνος δημοκράτης πάστορας Paulo Marcelo Schallenberger δήλωνε στην El País: «Το 2018, υπήρξε μια διαδικασία μυθοποίησης του Μπολσονάρου, από τους τηλεοπτικούς ιεροκήρυκες των Ευαγγελιστών που τον μετέτρεψαν σε μεσσία…».

 Ο Μπόρις Τζόνσον όταν ανήλθε στην εξουσία, τον Ιούλιο του 2019, παρουσιάστηκε ως «ο προνοητικός σωτήρας», γράφει ο The Guardian. Τώρα ο… μεσσίας αυτός «σχεδόν τελείωσε» μέχρι τον επόμενο.

Παντού, κάθε στιγμή, τα γεγονότα συνοδεύονται από θεωρίες συνωμοσίας και ψευδείς ειδήσεις, που δημιουργούν το άγχος της επικείμενης καταστροφής. Τα κοινωνικά δίκτυα γίνονται οι προφήτες της αποκάλυψης που ενεργοποιούν το μεγάλο φόβο. Από αυτόν τον ΦΟΒΟ θα μας λυτρώσει ο… Μεσσίας Μητσοτάκης. Πρώτα απ’ όλους τους «εκλεκτούς» οπαδούς και ψηφοφόρους του!

Ο μεσσιανισμός ακολουθείται από τον μανιχαϊσμό και την αντιπαλότητα του καλού απέναντι στο κακό. Έτσι οι «κακοί» της Ροδόπης και γενικά όσοι δεν ψηφίσουν Μητσοτάκη θα «πάθουν κακό»!

Μαζί με τον μεσσιανισμό έχουμε και τον βοναπαρτισμό (από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη) –σύμφωνα με τον Rene Remond- που είναι η πολιτική ιδεολογία που αξιοποιεί έναν εκλεγμένο ηγέτη «μεσσία» στον οποίο οι περιστάσεις επιτρέπουν να σώσει τη χώρα από την διάλυση και να δημιουργήσει μία συγκεντρωτική εκτελεστική εξουσία.

Αυτή τη συγκεντρωτική «επιτελική» εξουσία δημιούργησε στο Μαξίμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Στόχος η δημιουργία δικτύων στελεχών, τα οποία στρατολογούνται με βασικό κριτήριο να διάκεινται φιλικά προς τον Μητσοτάκη και όχι αναγκαία προς το κόμμα της ΝΔ. Στο Μαξίμου συγκεντρώνεται όλη η εξουσία, με μία πρωτοφανή επικοινωνιακή στήριξη από μέσα ενημέρωσης που έχουν προς τούτο χρηματοδοτηθεί ποικιλοτρόπως και αφειδώς (λίστα Πέτσα, κρατικές διαφημίσεις, χορηγίες Τραπεζών κ.ά.).

Ο δεξιός βοναπαρτισμός υιοθετεί ισχυρά τον αποκαλούμενο «δημοκρατικό ελιτισμό», που δεν θεωρεί σπουδαίο το ζήτημα της συμμετοχής των πολιτών στις επιλογές που αφορούν τη ζωή τους. Και τούτο γιατί θεωρεί ότι ο λαός ως πολιτικό σώμα είναι «ανώριμος». Γι’ αυτό, αδήλως εκτιμάται πως η αποχή του πληθυσμού, ή η εμπλοκή και αδρανοποίησή του μέσω εκβιαστικών διλημμάτων ή του εκφοβισμού είναι ένας ουσιώδης παράγοντας για την ορθή και σταθερή λειτουργία του συστήματος.

Για να επιτύχει η συνταγή του δεξιού «βοναπαρτισμού» ενισχύεται η δοσολογία του «ελιτισμού», ο έλεγχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η κυριαρχία επί της πνευματικής παραγωγής, που επιτρέπουν την πολιτική χειραγώγηση. Γι’ αυτό ο έλεγχος στη λειτουργία των ΜΜΕ είναι καίριας σημασίας.

Έτσι, η πολιτική εκπίπτει σε τεχνική της τάξης και της ασφάλειας.

Κατ’ επέκταση δημιουργείται ένα τέλειο σύστημα καταστολής (πνευματικό και σωματικό) που δημιουργεί την απόλυτα πειθαρχημένη μάζα, που είναι υπάκουη και χρήσιμη σαν στρατιωτική μονάδα. Το όραμά τους είναι η στρατιωτική οργάνωση της κοινωνίας που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως γρανάζια μιας μηχανής και που έχει σαν πλαίσιο αναφοράς όχι μόνο την "καθεαυτό παραγωγή" αλλά και την παραγωγή γνώσης και ταλέντων, την παραγωγή εκπαίδευσης, υγείας, ακόμα και την παραγωγή «καταστροφής»!

Αυτή η στρατιωτική πειθαρχική εξουσία δεν αλυσοδένει μόνο, αλλά κυρίως κατασκευάζει άτομα, καθώς «...είναι η ειδική τεχνική μιας εξουσίας που πορίζεται τα άτομα και ως αντικείμενα και ως όργανα για την άσκησή της…» (Φουκώ). Η εξουσία αυτή προβάλλει με τρόπους σεμνούς (σας θυμίζει κάποιον;) και μεθόδους ελάσσονες(σας ξαναθυμίζει κάποιους;), αντίθετα με τις προηγούμενες μεγαλοπρεπείς τελετουργίες της.

Η νέα πειθαρχία οργανώνει ένα χώρο απομονωμένο, ένα χώρο που απαγορεύει την άμεση επαφή, την παρέα, την ομάδα, την συναδέλφωση, τον συνδικαλισμό, την αγκαλιά, την αλληλεγγύη, τον έρωτα… Όλα κινούνται σε μία συνθήκη "μη επαφής", όλα εξ αποστάσεως(τηλέ-), όλα online, χωρίς άμεση επαφή. Γι’ αυτό είναι κρίσιμος ο έλεγχος των διαύλων επικοινωνίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Γι' αυτό αναπτύσσονται μηχανισμοί ελέγχου της «αλήθειας και του ψεύδους»(Facebook, τουίτερ…). Για την ακρίβεια, πρόκειται για μηχανισμούς που θα παράγουν «το αληθές και το ψευδές», την μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Τι μας μένει ως αντίδραση; Η καφκική συρρίκνωση ίσως να είναι ένας μηχανισμός προστασίας από το Μεγάλο Φόβο. Ο Κάφκα «κρύβεται» συρρικνούμενος, γίνεται κατσαρίδα: «Σαν άνθρωπος είμαι ένας, όμως ο φόβος μ’ έχει κόψει σ’ εκατό κομμάτια. Κι όσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος τόσο μαζεύομαι σ’ ένα μόνο κομμάτι. Κι ο φόβος δεν αφήνει όλα αυτά τα κομμάτια να συγκεντρωθούν, να γίνουν ένα», λέει κάποιος στον ψυχαναλυτή του**.

Ο άλλος τρόπος είναι ο αγώνας κι ας μη νικήσουμε ποτέ.

Μαζί με την ελπίδα ότι η δράση μας, η συνεχής μας κίνηση ίσως να λειτουργήσει σαν την μύγα μες στο γάλα, που καθώς χτυπιέται το πήζει το γάλα και έτσι κατορθώνει και ανεβαίνει στην επιφάνεια, στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

 *Μισέλ Φουκώ: «Ιστορία της τρέλας στην κλασική εποχή»

**Νίκος Σιδέρης: Ψιχία ψυχής

Observer: η Δύση πρέπει να αναγνωρίσει την ευθύνη της για την προσφυγική τραγωδία

 

[ ARTI news / Κόσμος / 17.06.23 ]

---

«Η φρίκη στη θάλασσα θα συνεχιστεί μέχρι η Δύση να αντιμετωπίσει τις ευθύνες της και να αναγνωρίσει το ρόλο της στη δεινή κατάσταση των προσφύγων.» γράφει η βρετανική εφημερίδα The Observer. Και συνεχίζει:

"Οι εθνικότητες των εκατοντάδων ανθρώπων που πνίγηκαν στην τελευταία, τρομερή μεταναστευτική τραγωδία στη Μεσόγειο, εξηγούν γιατί επιχείρησαν ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι. Πακιστανοί, Αιγύπτιοι, Σύριοι, Αφγανοί και Παλαιστίνιοι φέρεται να αποτελούσαν τους περισσότερους από τους περίπου 750 επιβάτες που στριμώχτηκαν στο σαπιοκάραβο που ξεκίνησε από το Τομπρούκ της Λιβύης και βυθίστηκε 50 μίλια από τις ακτές της Ελλάδας την περασμένη Τετάρτη.

Ο κατάλογος των χωρών προέλευσης είναι ένας δείκτης πόνου, για τον οποίο η ΕΕ, η Βρετανία και οι σύμμαχοί τους φέρουν μεγάλη ευθύνη. Η αποτυχία της Δύσης να σταματήσει τον πόλεμο του συριακού καθεστώτος εναντίον του λαού του οδήγησε στη μεταναστευτική κρίση του 2015-16, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Σύριοι αναζήτησαν ασφάλεια στην Ευρώπη. Αν και οι μάχες έχουν υποχωρήσει, πολλοί Σύριοι, συμπεριλαμβανομένων και των Παλαιστινίων που ζουν σε απελπιστικές συνθήκες σε στρατόπεδα στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα, εξακολουθούν να φεύγουν για να αποφύγουν τις εκδικητικές διώξεις του καθεστώτος της Συρίας ή για να εγκαταλείψουν μια ολοένα πιο αφιλόξενη Τουρκία.

Δεν μπορεί να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στο σκάφος επέβαιναν Αφγανοί. Η απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου και των ευρωπαϊκών χωρών μελών του ΝΑΤΟ να εγκαταλείψουν μαζί με τις ΗΠΑ το Αφγανιστάν το 2021 πυροδότησε μια προβλέψιμη κρίση. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι 28,3 εκατομμύρια άνθρωποι, τα δύο τρίτα του πληθυσμού του Αφγανιστάν, θα χρειαστούν επείγουσα ανθρωπιστική βοήθεια φέτος. Η δεσποτική κυριαρχία των Ταλιμπάν επιδεινώνει την κατάσταση. Δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι καταφεύγουν σε μέτρα απελπισίας.

Αυτό το επιχείρημα μπορεί να επεκταθεί περαιτέρω, για να συμπεριλάβει ανθρώπους από άλλες εξαθλιωμένες μετα-αποικίες στη Νότια Ασία, στο Κέρας της Αφρικής και στο Σαχέλ (σ.σ. θυμάστε τη συμφωνία που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη Γαλλία που προέβλεπε στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας στο Σαχέλ;). Η εξαθλίωση, η απελπισία και η χρόνια ανασφάλεια τροφοδοτεί τη μετανάστευση στις χώρες αυτές.

Η τραγωδία της περασμένης Τετάρτης έχει προκαλέσει έναν χείμαρρο κατηγοριών. Η ελληνική ακτοφυλακή επικρίνεται γιατί δεν έκανε περισσότερα ή δεν ενήργησε αρκετά γρήγορα για να βοηθήσει την πληγωμένη τράτα. Η επίσημη ιστορία του τι συνέβη στη θάλασσα φαίνεται να αλλάζει καθημερινά. Η ελληνική κυβέρνηση δέχεται ξανά πυρά, δεδομένης της πρόσφατα σκληρής αντιμεταναστευτικής στάσης της και προηγούμενων, συγκλονιστικών περιπτώσεων «απώθησης» σκαφών. Έχουν συλληφθεί αρκετοί φερόμενοι ως λαθρέμποροι. Οποιαδήποτε έρευνα πρέπει να είναι ενδελεχής και αμερόληπτη. Ωστόσο, δεν υπάρχει μυστήριο σχετικά με τις ρίζες της ατελείωτης μεταναστευτικής κρίσης.

Οι χώρες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, αποτυγχάνουν διαρκώς να αναπτύξουν μια ανθρώπινη, συνεκτική και αποτελεσματική προσέγγιση στις προκλήσεις που θέτει η παράτυπη μετανάστευση. Μετά την εισροή 2015-16, η Γερμανίδα Άνγκελα Μέρκελ έκανε μια εφάπαξ συμφωνία με την Τουρκία για να περιορίσει τις προσφυγικές ροές. Μια επακόλουθη συμφωνία με τη Λιβύη δεν σταμάτησε τις καταχρήσεις στα στρατόπεδα κράτησης ή τα νέα δρομολόγια. Οι Βρυξέλλες συζητούν τώρα να χρηματοδοτήσουν την Τυνησία. Από την πλευρά της, η Βρετανία έκλεισε μια συμφωνία με τη Ρουάντα, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.

Ωστόσο, συνολικά, οι προσπάθειες αποτροπής αυτών των επικίνδυνων ταξιδιών, στη Μεσόγειο και τη Μάγχη, είναι θεμελιώδεις, καθώς ο αριθμός των διελεύσεων και των θανάτων αυξάνεται συνεχώς. Υπάρχουν πολύ λίγες ασφαλείς, νόμιμες διαδρομές. Και ο διεθνής συντονισμός λείπει. Είναι αμφίβολο αν το νέο σύμφωνο για τη μετανάστευση και το άσυλο στην ΕΕ θα αλλάξει τα πράγματα. Οι αντιμεταναστευτικές κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Ουγγαρίας εξακολουθούν να αρνούνται μετά βδελυγμίας την παροχή βοήθειας προς τα κράτη της «πρώτης γραμμής» όπως είναι η Ιταλία και η Ελλάδα. Εν τω μεταξύ, η μετανάστευση γίνεται ξανά ένα καυτό πολιτικό ζήτημα καθώς τα ακροδεξιά κόμματα ενισχύονται σε όλη την Ευρώπη.

Οι βραχυπρόθεσμες διορθωτικές κινήσεις και οι λύσεις τύπου Ρουάντα δεν θα αποτρέψουν τις επόμενες τραγωδίες. Επείγει η ανάγκη αναγνώρισης των θεμελιωδών αιτιών προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις της μετανάστευσης στην πηγή. Αυτό πρέπει να σημαίνει διευρυμένη, συστηματική συνεργασία όπου είναι πολιτικά δυνατό με τις χώρες προέλευσης και διέλευσης. Σημαίνει προσφορά περισσότερης (όχι λιγότερης) αναπτυξιακής βοήθειας. Σημαίνει ότι η αναγνώριση της επισιτιστικής ανασφάλειας, της ανισότητας, των συγκρούσεων και της κλιματικής κρίσης –οι βασικοί μοχλοί της παράτυπης μετανάστευσης– είναι προβλήματα που η Δύση συνέτεινε στη δημιουργία τους."     Μτφ ΓΧΠ artinews.gr