Αγαπάμε τα χταπόδια, τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης, τα σκυλιά, τις φάλαινες και όλα τ’ άλλα ζώα, όχι μόνο γιατί πονούν, αλλά και γιατί αγαπάμε τον άνθρωπο στην ενότητά του με τη φύση, γιατί αγωνιζόμαστε για την προστασία του περιβάλλοντος από την ξέφρενη καταστροφική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τους νεοφιλελεύθερους κανίβαλους, γιατί ο αγώνας για τα δικαιώματα των ζώων και η προστασία του περιβάλλοντος είναι αλληλένδετα.
Η ενότητα του ανθρώπου με τη Φύση χάθηκε όταν ο άνθρωπος αποστασιοποιήθηκε από αυτή για να την εκμεταλλευθεί, γράφει ο Κ. Παπαϊωάννου. Έτσι όμως αποστασιοποιήθηκε κι από τη φύση του. Η ισορροπία και η αρμονία χάθηκαν. Η φύση έγινε, πλέον, αντικείμενο παράστασης, επιστημονικής γνώσης και τεχνικής εκμετάλλευσης. Το είναι του ανθρώπου τέθηκε ως υπερκείμενο απέναντι στον κόσμο, ο οποίος γίνεται πλέον αντιληπτός ως ένα σύστημα αντικειμένων που είναι ουσιαστικά ξένα προς τον άνθρωπο.
Πριν η ύπαρξη δεν ήταν προβληματική: ο άνθρωπος αναγνώριζε τη φυσική του θέση. Τώρα τίθεται πέρα και πάνω από τη φύση και τη φύση του. Η εντροπία αυτή δημιουργεί τις χαοτικές καταστάσεις στη φύση αλλά και τις μεγαλομανιακές και ναρκισσιστικές ψυχώσεις στον άνθρωπο. Η φύση αμύνεται, μεταφορικά και κυριολεκτικά, επιτιθέμενη στην γενεσιουργό αιτία της καταστροφής της, τον άνθρωπο.
Αγαπάμε, λοιπόν, τα ζώα, γιατί αγαπάμε τη φύση και τη ζωή, γιατί στρεφόμαστε ενάντια στη βασική αιτία της καταστροφής που είναι η καπιταλιστική λογική της εκμετάλλευσης των πάντων στο όνομα του κέρδους, αυτού του «ειδωλολατρικού θεού» που «πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων»,
γιατί αναζητάμε τη χαμένη ισορροπία μας, την ενότητά μας δηλαδή με τη Φύση και τη φύση μας.
*Το σκίτσο παριστάνει ένα χταπόδι να... μαθαίνει γράμματα σε πνιγμένο προσφυγόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου