Ο ήλιος έδυε στα ερείπια της Νικόπολης, έτσι όπως βλέπαμε από την Κορωνησία, το μικρό νησί στον Αμβρακικό. Στο βάθος αριστερά η Βόνιτσα, δεξιά η Σαλαώρα το λιμάνι του Ναπολέοντα Βοναπάρτη της Ηπείρου, και οι λιμνοθάλασσες. Ο κόλπος έδινε την αίσθηση του ατελούς κύκλου, όπως είναι κι η ζωή. Εδώ η ομορφιά δεν είναι θέμα φαντασίας μήτε γούστου, είναι απτή, πραγματική και επιβάλλεται στο βλέμμα.
Πάντα τις στιγμές της απελπισίας γυρεύαμε την ισορροπία με αντίβαρο την ομορφιά. Γοργόνα του Αμβρακικού ήταν η δική μας ομορφιά: “μια γυναίκα στο ψαρόλαδο βαφτισμένη, βαμμένα τα βρεχάμενά της μοράβια. Καλαφατισμένη με πίσσα. Το σάλιο της αλμυρό. Τα μαλλιά της φύκια, πλοκάμια τα χέρια της. Νερένια τα μάτια της. Τα ποδάρια της... όχι να μην έχει. Έτσι όπως εκείνη στη γυάλα του Ακουάριουμ... Όχι πουθενά. Μονάχα στον ύπνο μου. Να τη λένε Θαλασσινή...”1. Γι’ αυτή την άπιαστη, θαλασσινή ομορφιά κινήσαμε. Αυτή ήταν η ζωτική μας αρχή. Γι’ αυτή πήραμε το ρίσκο. Τι νόημα θα είχε ο έρωτας χωρίς την περιπέτεια και το ρίσκο του χαμού. Γι’ αυτό κι ο Τζόυς αρνήθηκε τη γενέθλια "ροχαλοπράσινη θάλασσά" του και κατέβηκε στο νότο. Μόνο εδώ ο έρωτας τελειό-νει στο θάνατο, μόνο εδώ κενώνεται από το Εγώ ο εαυτός για να “πετάξει”. Εδώ “είναι σαν να κόβεται ο κόσμος στα δύο: από τη μια, το αναπόφευκτο της Μοίρας από την άλλη, το αλάθητο μιας μαργαρίτας...”2.
Η ομορφιά δημιουργείται, τώρα, από την αισθητική χειρουργική των σωμάτων. Η μόνη αστική ομορφιά είναι αυτή που δημιουργείται από τη χειρουργική του πράσινου, η μόνη γνώμη είναι αυτή που δημιουργείται από την αισθητική χειρουργική των δημοσκοπήσεων, με τη γενετική μηχανική φθάνουμε και στην αισθητική χειρουργική του ανθρώπινου είδους. Η Αμερική διαχέεται πλέον παντού. Αυτοί που γλίτωσαν από τα ναρκωτικά, από το ρατσισμό, την πολιτική βία, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη σταυροφορία του Woodstock, από τον Ρήγκαν, τον Μπους, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον Τραμπ, αλλά κι από τους αντιρατσιστικούς και τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες, όλοι αυτοί είμαστε, πλέον, μια φυλή νάρκισσων που σερφάρει στο διαδίκτυο, που ζει και πεθαίνει για ένα like... Κάποτε, παίρναμε τα όπλα και πεθαίναμε μόνο για την ομορφιά...
1 Νίκος Καββαδίας
2 Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου