Το χωριό Κωστακιοί

 Το χωριό Κωστακιοί έχει όνομα που συγκρατείται δύσκολα. Άλλοι το προφέρουν “κουστάκιι”, άλλοι “κωστακέους”, άλλοι “κωστάκη”, άλλοι “κουστακιούς” κ.ά. Εικάζεται ότι το όνομα Κωστακιοί προήλθε από το Κωστάκιοϊ, που σημαίνει το χωριό του Κώστα.

Ο Βρετανός διπλωμάτης και συγγραφέας Ουίλλιαμ Τέρνερ που επισκέφτηκε το χωριό το 1813 σημειώνει: “Μετά από δύο χιλιόμετρα..., ήρθαμε σε ένα άλλο χωριό με το όνομα Κουστακιούζ(Kustakyuse), το οποίο ήταν το πιο καθαρό, το πιο όμορφο, και ίσως να μην πω, το πιο αγγλικό, που είδα από τότε που έφυγα από τη χώρα μου. Τα σπίτια (περίπου σαράντα τον αριθμό) είχαν καλό μέγεθος και ήταν ασβεστωμένα, το καθένα με έναν μικρό περιφραγμένο κήπο, όπου καλλιεργούσαν σταφύλια, τομάτες, ροδάκινα κ.λπ.. Οι γυναίκες εργάζονταν και τα παιδιά έπαιζαν μπροστά στην πόρτα. Η εκκλησία ήταν όμορφη, και καθώς χτυπούσε η καμπάνα(ένας σπάνιος ήχος στην Τουρκία όπου απαγορεύονται), όταν πέρασα, όλα φαινόταν να συνωμοτούν για να μου δώσουν ιδέες για χαρά.”(Journal of a Tour in the Levant, William Turner, 1820). Επίσης, σε γράμμα του πατριάρχη Ιερεμία Α αναφέρεται: “Έν έτει άπο Χρίστον αχό [1670], λέγει τοΰτο, τον μηναν τον Οκτώβριον ήλθεν ο Ευγένιος ιερομόναχος άπο τους Κωστακέους είς το μοναστήριον είς την Καρακονησαΐαν(Κορωνησία) καί άνήγειρεν αυτήν, καί έκτισε τά κελλία καί έσυμμάζωξε μονάχους καί ιερομονάχους.», (Ανέκδοτον γράμμα του πατριάρχου Ιερεμίου του Α' περί της μονής Κορακονησίας, Ζακυθηνού Δ., Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντ. Σπουδών, τόμ. 13, 1937).

Οι Κωστακιοί είναι καμποχώρι του Δήμου Αρταίων με 2036 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011), και απέχει από την πόλη περίπου 3 χιλιόμετρα.

Οι Κωστακιοί μαζί με τα υπόλοιπα χωριά του κάμπου βρίσκεται σε μια τοποθεσία η οποία κατά την αρχαιότητα είχε κατοικηθεί από τους Δρύοπες, ένα θεσπρωτικό φύλο, οι οποίοι εκδιώχθηκαν το 625 π.Χ. από τους Κορίνθιους. Τα ευρήματα που έφερε στην επιφάνεια η αρχαιολογική έρευνα, πιστοποιούν την ύπαρξη οικιστικών θέσεων στην γύρω περιοχή. Οι ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν στη θέση Παλαιοκκλήσι Κωστακιών(κοντά στο κάμπους του πανεπιστημίου), έφεραν στο φως ψηφιδωτό δάπεδο Ρωμαϊκής περιόδου.

Σύμφωνα με τα αρχεία της Βενετίας, μας γίνεται γνωστό ότι το έτος 1697, οι Κωστακιοί μαζί με πολλά άλλα χωριά της Άρτας, κατέβαλαν φόρο στην Βενετική διοίκηση με αντάλλαγμα την προστασία από τις επιδρομές των πειρατών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Μανιάτη πειρατή Λιμπεράκη Γερακάρη, ο οποίος το 1696 λεηλάτησε την πόλη της Άρτας και τα καμποχώρια. Οι Αρτινοί έστειλαν επιστολή στον Δόγη της Βενετίας και τον ενημέρωσαν για την επιδρομή του Γερακάρη και ανάμεσα σε αυτούς που υπέγραψαν την επιστολή ήταν και ο ιερέας των Κωστακιών, Δημήτριος.

Ο Σπυρίδων Αραβαντινός («Ιστορία Αλή πασά του Τεπελενλή») αναφέρει ότι οι Κωστακιοί υπήρξαν τσιφλίκι του πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος είχε στην κατοχή του το μεγαλύτερο μέρος του κάμπου. Σύμφωνα με τον Κων.Διαμαντή («Η Άρτα και τα περίχωρα αυτής κατά τους χρόνους της επανάστασης»), οι Κωστακιοί ήταν ένας σημαντικός οικισμός με 90 οικογένειες την περίοδο που ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821

Ο Παναγιώτης Αραβαντινός στο έργο του «Χρονογραφία της Ηπείρου» μας ενημερώνει ότι, με βάση τον κατάλογο της απογραφής του 1845, οι Κωστακιοί, από πλευρά ιδιοκτησίας, άνηκαν στην κατηγορία «μουατζέλι» και κατοικούσαν στο χωριό 46 χριστιανικές οικογένειες. Η έκθεση του Ρωσικού Υποπροξενείου Άρτας, το 1877, μας πληροφορεί ότι στους Κωστακιούς κατοικούσαν 117 χριστιανικές οικογένειες και το χωριό αποτελούσε ιδιοκτησία του Κ. Καραπάνου.

Αναφορά στο χωριό κάνει και ο Ιφικράτης Κοκκίδης στο έργο του «Οδοιπορικά Ηπείρου και Θεσσαλίας» που εξέδωσε το ελληνικό Υπουργείο Στρατιωτικών (Αθήνα 1880) και μας δίνει την πληροφορία ότι στο χωριό κατοικούσαν περίπου 400 άνθρωποι. Στο «Δοκίμιον Ιστορικόν περί Άρτης & Πρεβέζης» (εκδ.1884) του Σεραφείμ Ξενόπουλου, μητροπολίτη Άρτας, γίνεται αναφορά στους Κωστακιούς. Σύμφωνα με αυτή την πηγή, την εποχή της επίσκεψης του Μητροπολίτη Άρτας, στο χωριό διέμεναν περίπου 80 οικογένειες. Οι κάτοικοι εκκλησιάζονταν στο ναό του Αγίου Νικολάου(σημερινό νεκροταφείο), στο μετόχι της Παναγίας της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, στο ναό του Αγίου Γεωργίου και στο παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας. Ο Ξενόπουλος μας πληροφορεί ακόμη ότι ένας κάτοικος των Κωστακιών, ο Χρηστάκης Ζυγούρης διετέλεσε προεστός του τμήματος Κάμπου το 1853. Ο Μητροπολίτης Άρτας αναφέρει επίσης ότι στο χωριό υπήρχε αλληλοδιδακτικό σχολείο όπου δίδασκε ένας δάσκαλος και φοιτούσαν 120 μαθητές, οι οποίοι μελετούσαν γεωγραφία, ιστορία, αριθμητική και θρησκευτικά.

Εξίσου σημαντική πηγή, είναι η Οθωμανική απογραφή του 1895 (Σαλναμές Ιωαννίνων για το οικονομικό έτος 1311[1895], έκδοση έβδομη). Σύμφωνα με το σχετικό οθωμανικό νόμο, που ίσχυε από το 1864, η πρωτογενής διαίρεση της αυτοκρατορίας ήταν το βιλαέτι («νομαρχία» ή «γενική διοίκηση»). Κάθε βιλαέτι χωριζόταν σε σαντζάκια και αυτά σε καζάδες. Σύμφωνa με αυτή την απογραφή, το χωριό ανήκε στον Καζά Λούρου, ο οποίος βρισκόταν στο σαντζάκι Πρεβέζης, το οποίο με τη σειρά του, ανήκε στο βιλαέτι Ιωαννίνων. Με βάση λοιπόν αυτή την απογραφή, στους Κωστακιούς κατοικούσαν 56 οικογένειες (χανέδες) με συνολικό πληθυσμό 283 άτομα (143 άνδρες, `40 γυναίκες).(Βικιπαιδεία)

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, το χωριό απελευθερώθηκε προσωρινά. Αλλά η ήττα είχε ολέθρια αποτελέσματα. Mετά την υποχώρηση του ελληνικού στρατού «Αι εν Ηπείρω καταστροφαί εκ μέρους των Γκέκηδων και Νιζάμιδων είνε απερίγραπτοι. Τα χωρία Βλαχέρνα, Γρεμνίτσα, Καστακί(σ.σ. εννοεί Κωστακιοί), Ράχι, εγυμνώθησαν. Η κατάφυτος πεδιάς από Νεοχώρι μέχρι Λούρου ποταμού εσπαρμένη εκ σίτου εθερίσθη υπό των Τούρκων…», γράφει η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (19 Ιουλίου 1897).  

Για τα εγκλήματα Οθωμανών στρατιωτών στους Κωστακιούς και άλλα χωριά της Άρτας το 1897, διαβάζουμε στην εφημερίδα "Σωτηρία" (Μάιος 1897, αριθμός φύλλου 78) διαβάζουμε: "Οι Τούρκοι στρατιώται Ασισιανοί και εξ Αδριανουπόλεως ελθόντες και εις χωρίον Κωστάκη(σ.σ. εννοεί Κωστακιοί ή Κωστάκιοϊ) ημίσειαν ώραν απέχον γεφύρας Αράχθου διέπραξαν φρικώδη και ανεκδιήγητα τερατουργήματα, βία ησέλγησαν επί 19ετούς Αγγελικής Πιτσελή και επί 50ετούς Μαρίας Γ. Χήρας και επί παίδων Γ. Γκολέμπα, Δ. Λουκα, Β. Βούκα, Β.Β. Παντελά. Χθες πάλιν επετέθησαν κατ' απομενουσών εν χωρίω 20 γυναικών, αίτινες απέφυγαν ατίμωσιν διότι αντισταθέντων ανδρών εύρον ευκαιρίαν, καίτοι διωκόμεναι να κρυβώσιν εις ελώδη μέρη(σ.σ. κατέφυγαν στο βάλτο). Εκ τοιαύτης αποτυχίας, οργή θηρίων εστράφη κατ’ αντισταθέντων ους δεινώς εκακοποίησαν εξ ων Κούτσικας και Β. Παπαδημητρίου διατρέχουσιν έσχατον κίνδυνον. Διέρρηξαν θύρας ναών αγίου Γεωργίου και Νικολάου(σ.σ. είναι εκκλησίες στους Κωστακιούς) και αφού εσύλησαν αυτούς ίθραυσαν αγίας εικόνας και εβεβήλωσαν ιερά θυσιαστήρια διά περιττωμάτων. Διήρπασαν άπαντα ζωα και παν ότι περιείχε εν τις οικίαις πλησίων χωρίων, τριων τετάρτων απεχώντων. Εντευθεν δέκα ομοια ανθρωπόμορφα τέρατα ητίμασαν μόνην εκεί ευρισκομένην γυναίκα 15ετή παρθένον γυναικαδέλφην Δ. Σακογιάννη υπό ομματα 70ετούς πατρός της δαρέντος ανηλεώς προηγουμένως καί δεθεντος. Αμφότεροι διατρέχουσιν έσχατον κίνδυνον.” (Artinews.gr).

Στην ίδια εφημερίδα διαβάζουμε: "Ως επληροφορήθημεν μετά την συνομολόγησιν της ανακωχής, τα Τουρκικά της ’Ηπείρου στρατεύματα, αφού κατέστρεψαν σχεδόν όλα τα πλούσια ελληνικά χωρία της ’Ηπείρου, προέβησαν και εις την έξ ολοκλήρου καταστροφήν του πλουσίου εις ελαιώνας κάμπου της 'Αρτης εκ του οποίου άλλα μεν δένδρα κατέστρεψαν δια πυρκαϊάς άλλα δε απέκοψαν. Aι εντεύθεν εις τους κατοίκους της Άρτης προξενηθείσαι ζημίαι υπολογίζονται ως αρκετά σημαντικαί".

Η οριστική απελευθέρωση των Κωστακιών έλαβε χώρα το διάστημα ανάμεσα στις 6 και 9 Οκτωβρίου 1912, όπου τα πρώτα ελληνικά στρατεύματα, πέρασαν τη γέφυρα της Άρτας και στις 2 το μεσημέρι απώθησαν τους Τούρκους και εδραιώθηκαν στο χωριό. 

*Φωτογραφίες: Ο κάμπος και το χωριό από το ύψος του λόγου της Περάνθης. Η παλιά πέτρινη εκκλησία(φωτ. με παπαγιώργη) γκρεμίστηκε. Το ίδιο και το παλιό σχολείο. Τελευταία έκοψαν και τα κωνοφόρα πεύκα. Η είσοδος και ο χώρος γύρω από την πανεπιστημιούπολη εξακολουθούν να είναι άθλια... Αβελτηρία...

Η αριστερά ενισχύει ακούσια την παραδοσιακή δεξιά στην Ευρώπη

 Οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία έδειξαν ότι ένα τεράστιο ποσοστό πολιτών (το 66%) απείχε από την εκλογική διαδικασία. Όσο για τα εκλογικά αποτελέσματα καθεαυτά, δείχνουν υποχώρηση της ακροδεξιάς Λεπέν, χωρίς να ενισχύεται ο Μακρόν, και “άνοιγμα του δρόμου για την ενίσχυση της παραδοσιακής δεξιάς” όπως εκτιμά το περιοδικό Courrier International στην ιστοσελίδα του. Η ίδια τάση διαμορφώνεται και στη Γερμανία, όπου παρατηρείται υποχώρηση της ακροδεξιάς και ενίσχυση του κόμματος της Α. Μέρκελ, ενώ καταποντίζεται το SPD. Όσο για το αριστερό Ντελίνκε παραμένει στα ίδια χαμηλά επίπεδα. 

Όπως σημείωνε αναλυτής στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η αριστερά, καταγγέλλοντας την ακροδεξιά, επί της ουσίας ωθεί τους οπαδούς της να ψηφίσουν τον πιο όμορο πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος στη Γαλλία είναι η “παραδοσιακή δεξιά”, στη Γερμανία το CDU, στην Ελλάδα η ΝΔ.

Η αριστερά συνεχίζει και σήμερα την ίδια πολιτική διαχωρισμού της ανήκουσας στο “δημοκρατικό τόξο” δεξιάς από την ακροδεξιά. Έτσι, πολιτικοί της δεξιάς, όπως η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Μητσοτάκης κ.ά. μπορούν να κινούνται σε όλο το φάσμα της «φαιάς περιοχής» από την άκρα δεξιά, την εναλλακτική δεξιά, τη ριζοσπαστική δεξιά, τη λαϊκή δεξιά, την ταυτοτική δεξιά, την εθνικιστική δεξιά, την ξενοφοβική δεξιά, ή ακόμα και την φιλελεύθερη «ακροκεντρώα» δεξιά, και να συλλέγουν από παντού. Τι συνέχει όλα αυτά τα υποσύνολα; Η μετανάστευση, τα ζητήματα ασφάλειας και η χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή δεξιά υπερασπίζεται σήμερα τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, κάτι που την φέρνει σε στενή επικοινωνία και συνεργασία με τις θεσμικές εκφράσεις όλων των χριστιανικών δογμάτων, δημιουργώντας έναν φονταμενταλισμό που καταλήγει στον τζιχαντισμό, δηλαδή σ' έναν κυριολεκτικά "ιερό πόλεμο" εναντίον των αλλόθρησκων, των ξένων, των προσφύγων, των μεταναστών! 

Η αριστερά από την πλευρά της χρησιμοποιεί μια αφηρημένη ρητορική περί οικουμενικότητας και αλληλεγγύης. Έτσι χάνει στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο. Η υποχώρηση αυτή με τη σύμπραξη των συστημικών μέσων μαζικής προπαγάνδας δημιουργούν την εντύπωση ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην κουλτούρα των κοινωνιών, διαμορφώνοντας το έδαφος για τον «εμφύλιο των κάτω», που είναι μία πολύ παλιά τεχνική μετάθεσης της σύγκρουσης από κεντρικά ζητήματα σε περιφερειακά, από την πραγματική αιτία της κοινωνικής έντασης που είναι ο καπιταλισμός, στην είσοδο των δήθεν «κακών» από την φυλετική, ιδεολογική-θρησκευτική και κοινωνική τους «κούνια» μεταναστών, που είναι δήθεν η αιτία των δεινών. Η αριστερά  αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική και ιδεολογική εξήγηση, να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι η αιτία της μετανάστευσης είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί που δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ή στον πάτο της Μεσογείου προκειμένου να πωλήσουν όπλα προκαλώντας πολέμους, για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων.

Η αριστερά, ελλείψει σύγχρονων πολιτικών ερμηνευτικών εργαλείων, αδυνατεί να εξηγήσει τις αντιθέσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τις διεθνείς ή εμφύλιες συγκρούσεις που προκαλούν την προσφυγιά, και να καταστήσει κατανοητό το γεωπολιτικό παίγνιο που λαμβάνει χώρα μεταξύ των πλανητικών υπερδυνάμεων. Μένει έκπληκτη και απαράσκευη μπροστά στην «επιστροφή των λαών», αδυνατώντας να πολιτικοποιήσει τα αυθόρμητα κινήματα, παρέχοντάς τους διάρκεια και πολιτική στόχευση...

http://artinews.gr/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%8D%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7.html

Ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών

 Δεν ήταν απάνθρωποι αλλοδαποί. Δεν ήταν φριχτοί ληστές, ήταν ο ημεδαπός σύζυγος.

Είναι η έμφυλη βία που παροξύνεται, καθώς οι φορείς της φαλλοκρατίας, οι άντρες της πατριαρχίας αδυνατούν να αντιληφθούν τις κοινωνικές αλλαγές, τις αλλαγές στις σχέσεις των δύο φύλων, τις αναφορές που έχουν χαθεί. Φοβούνται ότι χάνουν την «αρσενικότητά» τους, την ταυτότητά τους. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης.

Στο παραδοσιακό πατριαρχικό σχήμα, το να είσαι άντρας σήμαινε να είσαι ικανός να επιβάλλεσαι, να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματά σου, να είσαι γενναίος, δυνατός, κυρίαρχος και ενίοτε επιθετικός. Τα στερεότυπα αυτά είναι βαριά για να τα επωμίζεται κάποιος σε μία κοινωνία που αλλάζει. Φοβάται και νιώθει αδύναμος, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Εκείνοι που αδυνατούν να δεχθούν τις αλλαγές της κοινωνίας είναι οι μεγαλομανείς «ναρκισσιστικές προσωπικότητες», γράφει η ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen. Η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας(TPN) παρατηρείται κυρίως στους άντρες. Οι άντρες-νάρκισσοι αντιμετωπίζουν ωφελιμιστικά τις σχέσεις τους με τις γυναίκες: Θέλουν άμεση ευχαρίστηση, να αγαπώνται, να τους επιθυμούν και να τους θαυμάζουν, χωρίς να δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα. Εάν η ευχαρίστηση αμβλύνεται, αναζητούν μία άλλη «γυναίκα-τρόπαιο», προκειμένου να ανεβάσουν την αξία τους. Οι άντρες που θεωρούνταν δυνατοί αλλά τώρα αποδεικνύονται εύθραυστοι, νοσταλγούν την εποχή που ως «αρχηγοί της φαμίλιας» είχαν πλήρη εξουσία πάνω στη γυναίκα και τα παιδιά. Αυτοί είναι που τείνουν να ταυτίζονται με το πρότυπο της «θριαμβεύουσας αρσενικής δύναμης». 

Θα έλεγα, ότι αυτοί που οχυρώνονται πίσω από τις παλιές αναφορές και «αξίες», πίσω από την παράδοση της πατριαρχίας και τελικά του φασισμού, είναι αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ, είναι οι δολοφόνοι της Ελένης, είναι ο μανιάτης που δολοφόνησε τη «σύζυγό» του, είναι και ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών, είναι όλοι αυτοί που γυρεύουν τα παλιά τους προνόμια μέσα από τη φυσική και ψυχολογική βία. Είναι εν γένει οι γνωστοί “νοικοκυραίοι”, οι θεματοφύλακες της παράδοσης και της συντήρησης, αυτοί που είναι ικανοί να σκοτώσουν τον Άλλο, τη γυναίκα, τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό, καθώς θεωρούν ότι τους απειλεί, ότι τους ακυρώνει την ταυτότητα, την ίδια τους την ύπαρξη, αυτή που εδράζεται σε μια σάπια, παρωχημένη φαλλοκρατική εξουσία και κοινωνία. 

Ο φαλλοκράτης γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών δεν είναι η εξαίρεση, είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς συντηρητικής και πατριαρχικής κοινωνίας μας. Είμαστε, τελικά, εμείς. Ναι, εμείς που φρικιούμε...

http://artinews.gr/%CE%BF-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%BB%CF%85%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD.html

Όταν δεν «Σε βρίσκει η ποίηση»

 Εκεί πάνω «Σε βρίσκει η ποίηση»

 «Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά

αντικρίζεις…

για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ

και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου…

για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν

κατάλληλη τιμή…

για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού

ή που ήσαν σάπια απ' την αρχή και δεν το έβλεπες…

για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου

για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα

για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες 

ν´ αναλάβεις…

για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις

για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες

και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.», γράφει ο αγαπημένος Τίτος Πατρίκιος. Μόνο που σε λίγο δεν θα υπάρχουν άνθρωποι για να τους "βρίσκει η ποίηση".

Σήμερα, υπάρχει μόνο η "αντι-ποίηση" των πρωτοκόλλων της αποστειρωμένης εμπειρογνωμοσύνης, οι εγκλεισμοί και η ολοκληρωτική επιτήρηση, υπάρχει η νομιμοποίηση των εργασιακών κολαστηρίων, η επιστροφή στον Μεσαίωνα, η μετατροπή του εργαζόμενου σε κάτοικο ενός αποσπασματικού χωροχρόνου που κινείται με ταχύτατους ρυθμούς, και ο οποίος αδυνατεί να αναγνωρίσει στον εαυτό του μία φυσιογνωμία, μία ταυτότητα, που θα παθαίνει το σύνδρομο του χαμαιλέοντα πάνω στην σκωτσέζικη φούστα και θα σχοινοβατεί μεταξύ λογικής και τρέλας, μεταξύ νεύρωσης και ψύχωσης(boderline), μεταξύ ενός πραγματικού κι ενός ψεύτικου εαυτού (faux-self), έχοντας απολέσει τα όρια στην επιθυμία, τα σύνορα ανάμεσα στην ηδονή και την πραγματικότητα, που τον εκπαιδεύουν νυχθημερόν να θέλει τα πάντα, μόνο που τα πάντα είναι πάντα "αναμενόμενα", πάντα προσδοκώμενα. Κι αυτή η προσδοκία θα τρέφεται είτε από τις ψεύτικες αυτο-εικόνες στους "ναούς" των υπεραγορών είτε από τα likes στο Facebook, είτε από την εικονοποίηση των επιθυμιών (ονειροπόληση) μπροστά στην τηλεόραση και τις φιλτραρισμένες φωτογραφίες στο instagram. Οι εικόνες αιχμαλωτίζουν τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας, οι οποίες έτσι αναστέλλονται, καθώς "ζούμε" την εκπλήρωσή τους στη ζωή των τηλεοπτικών ηρώων. Ζούμε δια της ταύτισης, δι' αντιπροσώπου. Συχνά μάλιστα διαμαρτυρόμαστε ή και διαδηλώνουμε δι' αντιπροσώπου. Ακολουθούν τα ψυχοτρόπα. Η μεταφυσική αγωνία για την ύπαρξη και η αναζήτηση του νοήματος της ζωής θα διευθετούνται πλέον μ' ένα χάπι και μια οθόνη.  Αυτή η δυστοπία ολοκληρώνεται με την απόλυτη εμπραγμάτωση του ανθρώπου που τείνει να απορροφήσει ολοκληρωτικά το μυαλό, να εξαφανίσει την ψυχή και μαζί ότι είναι η "ποίηση", δηλαδή ότι είναι η μιλιά του ερωτικού ανθρώπου ως υποκειμένου της δαπάνης. Η υπερτροφία του Εγώ και η φαντασιωσική αναστολή δεν θα επιτρέπουν πια τον έρωτα. Μπορεί να "παίζει" κάποιος τον ερωτευμένο, όπως ο ήρωας του Ντιντερό, αλλά δεν θα είναι ικανός να αισθανθεί. Κι έτσι ανεπίμικτος θα οδεύει από ιδεοψυχαναγκασμούς σε παθολογικούς ναρκισσισμούς, σε ψευδείς εαυτούς και σε οριακές καταστάσεις, σύμφωνα με τις νέες "νοσογραφίες" των μηχανικών της ψυχής.

Σε λίγο, λοιπόν, δεν θα υπάρχουν άνθρωποι για να τους «βρίσκει η ποίηση», μόνο "νοήμονες μηχανές". Κι αν υπάρχουν κάποιοι διαφεύγοντες τολμητίες, αυτοί/ές θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα ρόμποκοπ της εξουσίας, τα ψυχιατρεία και τις φυλακές.

http://artinews.gr/%CE%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%82%CE%B5-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7.html

Η ακροδεξιά πίσω από το συνέδριο της γονιμότητας

 Σάλος για το συνέδριο σχετικά με τη γονιμότητα. Ένα διαφημιστικό βίντεο που αντιμετώπιζε τη γυναίκα σαν “αναπαραγωγική μηχανή” προκάλεσε τις δίκαιες αντιδράσεις. Την ίδια αγανάκτηση είχε προκαλέσει και η αφίσα με το έμβρυο που είχαν αναρτήσει προ καιρού στο Μετρό της Αθήνας 19 παραεκκλησιαστικές οργανώσεις υπό την αιγίδα της επίσημης εκκλησίας και του αρχιεπισκόπου. Αυτή τη φορά, το συνέδριο για την υπογονιμότητα περιβλήθηκε με το θεσμικό κύρος της Προέδρου της Δημοκρατίας(μετά τις αντιδράσεις απέσυρε την αιγίδα)! Όμως τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο σοβαρά από ένα σποτ και μια αιγίδα. Η υπογονιμότητα δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες της Δύσης. Είναι δείγμα της παρακμής της Γαλλίας, αλλά και της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ. Ο καθένας προσεγγίζει το φαινόμενο από τη δική του οπτική γωνία και τα δικά του ιδεολογικά ματογυάλια. Για τους Γάλλους στρατηγούς (που δημοσίευσαν κοινή επιστολή σ’ ένα συντηρητικό έντυπο) φταίνε οι μουσουλμάνοι μετανάστες που έχουν κατακλύσει τη χώρα και “αλλοιώνουν τον γαλλικό πολιτισμό”! Το ίδιο υποστηρίζουν και οι Έλληνες ακροδεξιοί. “Εσείς που μαλώνετε για το #συνεδριο και σκίζεται τα ρούχα σας για το δικαίωμα της γυναίκας στην καριέρα,είστε μάλλον οι ίδιοι οι οποίοι χαίρεστε με το "μπόλιασμα'της χώρας με τους λαθρομετανάστες. Είστε ίδιοι που ξεχνάτε ότι η γυναίκα και μητρότητα πηγαίνουν μαζί!”, γράφει στο τουίτερ ο Κυρ. Βελόπουλος(η ορθογραφία δική του). Για την παρακμή, λοιπόν, ευθύνονται οι... άλλοι, οι... εισβολείς “λαθρομετανάστες”. Την  ίδια άποψη έχει και το υπερδεξιό τμήμα της ΝΔ, ο Άδωνις, ο Βορίδης... «Έχουμε πέσει θύματα ομαδικής προσπάθειας αλλοίωσης της χώρας(σ.σ. από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες!)…», έλεγε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Α. Γεωργιάδης.

Οι διευθύνουσες ελίτ του κυρίαρχου πολιτισμού προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη γενικευμένη σηψαιμία του, με επιθέσεις των “λευκών τους ιδεών” σε ό,τι τους μοιάζει ως αιτία της σήψης! Γυναίκες που δεν θέλουν να είναι μητρογονικές μηχανές, γκέι, τρανς, Ζακί, αντιφασίστες, αλληλέγγυοι, αναρχικοί, Ρομά, υπερευαίσθητοι, ψυχικά νοσούντες, ξένοι, μετανάστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, συριζαίοι, κνίτες! Η ταυτότητα του εχθρού έχει ήδη περιγραφεί από τα εξωνημένα μίντια. Από εδώ οι “νοικοκυραίοι” κι από κει οι άλλοι. Ο μισητός Άλλος του ανθρώπου της τάξης είναι ο «κανονικός», ο νοικοκύρης που θα τσακίσει τον μη κανονικό Ζακ, είναι η χρυσαυγίτικη φονική μηχανή που θα σκοτώσει τον Λουκμάν, το φασιστικό τέρας που θα στρίψει το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου Φύσσα. Το χέρι του φονιά θα το οπλίσει η "δαιμονοποίηση του άλλου", τα πρωτοσέλιδα που γράφουν για "λαθραίους εισβολείς", η φοβική ρητορική των τηλε-κηρύκων της ακροδεξιάς, οι "χοίρινες" ύβρεις στην ελληνική Βουλή, ο πρόεδρος Τασούλας που αφού κλείσει τα μικρόφωνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα τρέξει να μιλήσει στο “συνέδριο γονιμότητας”, κ.ά.. Εχθροί τους είναι τα αντάρτικα της αντίστασης, οι καταλήψεις στις γειτονιές, οι πλατείες όπου συγκεντρώνονται οι νέοι και οι νέες, οι φρυκτωρίες του διαδικτύου, εκεί όπου αναπτύσσονται "σπιλιάδες" αντίστασης, ριπές πολιτιστικού ανέμου που αποδομούν τις καρικατούρες των εχθρών-δαιμόνων, που καταστρέφουν τα στερεότυπα, που δείχνουν ότι για την παρακμή του δυτικού πολιτισμού δεν ευθύνονται οι μετανάστες, δηλαδή τα θύματα, ούτε οι γυναίκες που αρνούνται να φέρουν στον κόσμο παιδιά, αλλά ο ίδιος ο δυτικός πολιτισμός και οι "αρχές" που τον κινούν: η εκμετάλλευση, η ανισότητα και η αδικία!

Αυτοί που κραυγάζουν υποκριτικά για τους μουσουλμάνους “εισβολείς”, κρύβουν ότι η Δύση έχει εισβάλει προ πολλού στις μουσουλμανικές χώρες, επιχειρώντας να επιβάλλει τη δική της καταναλωτική κουλτούρα, έτσι ώστε η τεράστια μουσουλμανική αγορά να ανοίξει στα δυτικά προϊόντα. Η διαφήμιση δίκην "θρησκείας" του δυτικού γούστου και της μόδας λειτουργεί κατά το ανάλογο των ιεραποστόλων στη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Στη σημερινή νεοαποικιοκρατία το ρόλο των καθολικών και προτεσταντών ιερέων θα τον παίξει η τηλεόραση και το διαδίκτυο.

Αυτοί που οιμώζουν, αποκρύπτουν ότι στην Αφρική μικρά παιδιά εργάζονται στα ορυχεία κολτανίου δυτικών συμφερόντων, ή πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα της Ασίας και της Αφρικής έναντι ευτελούς τιμήματος για να δουλέψουν στο «μεγαλύτερο εργοστάσιο του κόσμου»(Κίνα), ή στα ραφτάδικα του Μπαγκλαντές, ή ακόμα στις φυτείες κακάο και καφέ της Ακτής του Ελεφαντοστού. Αρνούνται να δουν ότι γυναίκες των ανατολικών χωρών, της Ασίας, της Αφρικής, πωλούνται σε προαγωγούς της Δύσης.    

 Και οι γυναίκες της Δύσης αντιμετωπίζονται με ανάλογο τρόπο. Καλούνται να απολογηθούν για το γεγονός ότι ασχολήθηκαν με την εκπαίδευσή τους και την καριέρα τους αντί να κάνουν παιδιά. Η γυναίκα παρουσιάζεται χωρίς ελευθερία βούλησης και ως ένα κομμάτι μιας αναπαραγωγικής διαδικασίας με επιπτώσεις στη... «δημοσιονομική» πολιτική της Ελλάδας! Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι που προέκυψε σήμερα, αλλά είναι μία πίστη που βασίζεται στο μύθο του προπατορικού αμαρτήματος, που, ενώ αρχικά ήταν μία παράβαση αλαζονείας και περιέργειας(γνώσης), στη συνέχεια έγινε ένα «σεξουαλικό έγκλημα» με στόχο τον έλεγχο της σεξουαλικότητας και του σώματος, όπου το μεγάλο θύμα είναι η γυναίκα, αυτή η μεγάλη «βουβή της ιστορίας».

Απέναντι στην αντίδραση των ακροδεξιών πολιτικών, των καθεστωτικών θεσμών και των στρατηγών(Γαλλία), που υποστηρίζουν τον παρηκμασμένο συστημικό πολιτισμό, αναπτύσσεται ένας νέος πολιτισμός που προτείνει μία κοινωνία της ισότητας, της δικαιοσύνης, της φιλίας, των ατομικών δικαιωμάτων και της ελεύθερης επιλογής και έκφρασης όλων των ταυτοτήτων, που προτείνει και εφαρμόζει τη δημοκρατική συλλογικότητα στο έδαφος της οποίας ανθίζει η Αγάπη, η ενεργητική πραότητα και η μεγάλη Ατομικότητα, η οποία καταφάσκει στο δρόμο και την περιπέτεια, όχι για να την κοπανήσει από τον εαυτό της, αλλά για να τον ξαναβρεί. Γιατί η πραγματική διέξοδος από τη σημερινή γενικευμένη κρίση είναι ένα άλλο πολιτισμικό μοντέλο, που φορέας του θα είναι ένας νέος άνθρωπος, οι νέες και οι νέοι που αγωνίζονται, και σήμερα είναι μειοψηφία, ενώ αύριο θα είναι η πλειοψηφία.

http://artinews.gr/%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82.html

Από το ποδόσφαιρο της αλάνας στο ποδόσφαιρο-μπίζνα

 Αρχίζει το Ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πως μπορεί να δώσει, άραγε, χαρά σ’ έναν άνεργο νέο ή ένα φτωχό το ποδόσφαιρο σήμερα; Η απάντηση παραπέμπει στην ιστορία του αθλήματος. Γιατί το ποδόσφαιρο αποτέλεσε χαρακτηριστικό στοιχείο της εργατικής ταυτότητας και κουλτούρας· προνομιακός χώρος επιβεβαίωσης των συλλογικών ταυτοτήτων, των εθνικών νομιμοποιήσεων και διεκδικήσεων, των τοπικών και εθνικών ανταγωνισμών. Στο παιχνίδι αυτό αντανακλάται ο κοινωνικός ή ο εθνικός ανταγωνισμός αλλά και η αμφισβήτηση των κοινωνικών ιεραρχιών και των συσχετισμών δύναμης. Στην Αγγλία οι ποδοσφαιρικές ομάδες ήταν βασικό σημείο της εργατικής ταυτότητας. Οι σπουδαστές στο Τορίνο, μεταξύ αυτών και ο Ανιέλι, όταν ίδρυσαν τη Γιουβέντους είχαν ως έμβλημά της το σύνθημα «Σοβαρότητα, απλότητα, εγκράτεια», δίνοντας ουσιαστικά την εικόνα ενός βιομηχανικού σχεδίου, όπως εξάλλου ήταν και το «You ’ll never walk alone» της Λίβερπουλ. Οι σπουδαστές στην Βαρκελώνη θα ιδρύσουν την «Μπάρτσα» η οποία θα καταστεί η σημαία των εθνοτικών διεκδικήσεων των Καταλανών κ. ο. κ.

Ο Ελίας Κανέτι συγκλονίζεται από την ιαχή «γκοοοολ» που ακούγεται από το στάδιο Πράτερ της Βιέννης. Ο συλλογικός ναρκισσισμός διαμορφώνεται εδώ. Η ομάδα γίνεται ο ταυτοτικός συλλογικός καθρέφτης. Η «ομαδική αγάπη» καλλιεργείται εδώ, όπως και το «μίσος για τους εκτός ομάδας», τους αντιπ-άλλους. Η σχέση μεταξύ του συλλογικού ναρκισσισμού και της εχθρικότητας μεταξύ των αντίπαλων ομάδων οδηγείται από μια προκατειλημμένη αντίληψη για την ομάδα που δήθεν απειλείται συνεχώς. Ο συλλογικός ναρκισσισμός σχετίζεται με την υπερευαισθησία στην πρόκληση αλλά και την πεποίθηση ότι μόνο η εχθρική εκδίκηση είναι η επιθυμητή και ικανοποιητική απάντηση. Από εδώ εκκινεί ο «χουλιγκανισμός».

Τελικά, ποια είναι η λειτουργία του ποδοσφαίρου; Είναι ιδεολογία και λαϊκή θρησκεία; «όπιο του λαού»; Ή απλώς κατοπτρίζει την κοινωνία; Μπορούμε να ισχυρισθούμε, σήμερα, ότι το ποδόσφαιρο καταλαμβάνει το συμβολικό χώρο που εκκενώθηκε από τις μεγάλες θρησκείες; Ότι είναι η παραμυθία στον χαοτικό κόσμο μας; Κατά την άποψη του Κριστιάν Μπρομπερζέ το ποδόσφαιρο «δεν είναι ούτε όπιο του λαού ούτε νοσταλγία μήτε αρχαϊκή εξανάσταση μήτε ταξική πρακτική... (αλλά) είναι η πολεμική συνύπαρξη αντιθετικών οπτικών», ένα είδος οικουμενικής αναφοράς, ένα από τα σπάνια στοιχεία μιας αρσενικής κουλτούρας, η οποία διαπερνά τις διάφορες περιοχές, τα έθνη, τις γενιές και υπό μία έννοια αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας.

Άλλοι κάνουν τη διάκριση των δύο παραγόντων του παιγνιδιού, των ποδοσφαιριστών από τους θεατές, το παιχνίδι που παίζεται στο γήπεδο από το «δράμα» που λαμβάνει χώρα στις κερκίδες. «Οι αθλητές αγωνίζονται παίζοντας, ενώ οι θεατές αγωνίζονται στα σοβαρά» έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Αλλά γιατί, άραγε, να παίρνουμε στα σοβαρά τη θέαση ενός παιγνιδιού; Γιατί το θέαμα μας διεγείρει. Μάλιστα, φωνάζοντας και χειρονομώντας ασκούμαστε σωματικά και ψυχικά, εκτονωνόμαστε, μόνο που αυτή η εκτόνωση δεν οδηγεί όπως στους αθλητές σε μια νέα σχέση με το σώμα μας, δηλαδή στον έλεγχο και στην αυτοσυγκράτηση, αλλά στη χειραγώγησή του, στην instrumentum regni. Η δική μας συμμετοχή στο παιγνίδι γίνεται στο... μιλητό, που τροφοδοτείται από τον Τύπο και την Τηλεόραση. Η αθλητική φλυαρία αυτού του είδους έχει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συζήτησης και μερικές φορές είναι το υποκατάστατό της. Στις χρονικές περιόδους, μάλιστα, που η πολιτική απαξιώνεται, τότε η ποδοσφαιρική και γενικότερα η αθλητική φλυαρία γίνεται και η ίδια πολιτική συζήτηση.

Και τώρα τι; Τώρα και πάντα το ποδόσφαιρο θα εξακολουθεί να είναι η χαρά των φτωχών στις αλάνες ή στις φαβέλες, αλλά θα είναι και η δυστυχία άλλων ανθρώπων και μάλιστα μικρών παιδιών στην Ασία εκεί όπου κατασκευάζουν μπάλες και αθλητικά προϊόντα για ένα κομμάτι ψωμί. Θα είναι «όπιο του λαού» αλλά και κολυμπήθρα εμβάπτισης στην τεράστια ηδονή να χαίρεσαι μαζί και να αντιλαμβάνεσαι απτά την ανωτερότητα του Εμείς από το Εγώ. Ενός «Εμείς» συνήθως σάπιου, βίαιου, χουλιγκανικού. Αυτές οι αντιθέσεις υπάρχουν εξαιτίας της συνύπαρξης τόσο της αξίας χρήσης του ποδοσφαίρου της αλάνας(που πλέον έγινε 5χ5 επί πληρωμή) όσο και της ανταλλακτικής αξίας του ποδοσφαίρου-εμπόρευμα.

Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μας μιλούν για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν, λοιπόν, για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Ακόμα και σήμερα στη λατινική Αμερική είναι ζωντανή μία άλλη προσέγγιση του ποδοσφαίρου. Μιλώ για τον ποδοσφαιρικό σύλλογο της Αργεντινής που φέρει το όνομα Che Guevara FC, που αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου. Γι’ αυτό όσοι μιλούν για «αντιποδοσφαιρική ρητορεία» και «αριστερή ενοχή» δεν είναι παρά οι οπαδοί του ποδοσφαίρου της FIFA και των πολυεθνικών, αυτοί που αρκούνται, προκειμένου να «σκάσει ένα χαμόγελο το χειλάκι τους», σε μία… χειραγωγημένη χαρά!

Ο μετασχηματισμός του ποδοσφαίρου και γενικά του αθλητισμού σε μέσο εκμετάλλευσης, σε μέσο για τη συσσώρευση κερδών μέσα από τα μεγάλα γεγονότα, έχει ως συνέπεια οι λαοί να πληρώνουν ακριβά τη ζημιά(κατασκευή σταδίων, διαφθορά) με αύξηση φόρων, με αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, με περικοπές στην υγεία και την Παιδεία, με αλλαγές στις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις  κ.ά.. Γι’ αυτή την αδικία διαδηλώνουν οι Βραζιλιάνοι, οι Γάλλοι και κάποτε οι Έλληνες. Και ασφαλώς δεν φταίει το ποδόσφαιρο ή ο αθλητισμός γι’ αυτό, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούνται από το πλανητικό κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και με το νερό, το οποίο από δημόσιο αγαθό, από αξία χρήσης γίνεται εμπόρευμα, ανταλλακτική αξία. Το ίδιο θα συμβεί σε λίγο και με τον αέρα που αναπνέουμε.

Τι σχέση έχει το ποδόσφαιρο που παίζεται στις αλάνες με το ποδόσφαιρο που παίζεται στα γήπεδα της FIFA; Καμία. Το σημερινό ποδόσφαιρο δεν είναι καθόλου «αθώο», είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ, καθώς εκμεταλλεύεται μικρά παιδιά, εργαζόμενους, ολόκληρες χώρες  προκειμένου να αποκομίσει κέρδη, πουλώντας χαρά, εκτόνωση, εφησυχασμό. Το ποδόσφαιρο, αυτό το ποδόσφαιρο,  παραπέμπει σε μία κατασκευασμένη Αυτοκρατορία-Αγορά των Αισθήσεων όπου ο πρωταγωνιστής πεθαίνει από στραγγαλισμό, όπως στην ταινία του Ναγκίσα Όσιμα, γιατί η υπέρτατη ηδονή του είναι συνυφασμένη με το θάνατό του. 

http://artinews.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BD%CE%B1.html

«Με βίασαν στον στρατό με εντολή αξιωματικού»

 Σοκ προκάλεσε η καταγγελία στρατιώτη ότι βιάστηκε από συνάδελφό του, κατ’ εντολή αξιωματικού. 

Ο βιασμός που καταγγέλλεται έγινε πριν περίπου 10 χρόνια, στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων, στο Μεγάλο Πεύκο. Η μήνυση που κατέθεσε ο 32χρονος στην Στρατιωτική Δικαιοσύνη στα τέλη του περασμένου Μαρτίου, στρέφεται εναντίον 6 προσώπων: του Λοχαγού (για ηθική αυτουργία στον βιασμό, καθώς αυτός ήταν που έδωσε την διαταγή). Τριών στρατιωτών που πήραν μέρος στην σεξουαλική κακοποίηση και δύο ψυχολόγων, οι οποίοι αν και μπορούσαν να αποτρέψουν τον βιασμό, δεν το έπραξαν. Σύμφωνα με την καταγγελία του 32χρονου, ο αξιωματικός ήθελε να τον εκδικηθεί επειδή είχαν λογοφέρει και διέταξε στρατιώτες να τον κακοποιήσουν σεξουαλικά, αφού προηγουμένως τον είχαν ναρκώσει στο ιατρείο της μονάδας.

 Το συμβάν αποδεικνύει ότι θεσμοί όπως ο στρατός και η αστυνομία, καλλιεργούν τη βία, τον φαλλοκρατισμό και τον σεξισμό, καθώς και τον «υπερανδρισμό». Δεν φθάνει δηλαδή να είναι κάποιος «άντρας», αλλά να είναι και κάτι παραπάνω από άντρας. Η κουλτούρα του ανδρισμού, μυθολογημένη κυρίως στις Ειδικές Δυνάμεις, εκτός από τον σεξισμό εναντίον των γυναικών και των ομοφυλόφιλων, ενεργοποιεί και την αποξένωση των "μειονοτικών" ανδρισμών. Γιατί δεν υπάρχουν μόνο οι «άντρες», αλλά και οι «υπεράνδρες» των ειδικών δυνάμεων!

Ο στρατός παρέχει τους μηχανισμούς δημιουργίας του ανδρισμού, ειδικά στα στρατόπεδα εκπαίδευσης και τις στρατιωτικές ακαδημίες, όπου οι νέοι άνδρες υφίστανται δοκιμασίες φυσικής και ψυχολογικής αντοχής. Οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτές- «αδελφή», «γκόμενα», ή απλά «γυναίκα»- υποδηλώνουν ότι δεν είσαι στρατιώτης αφού δεν είσαι άντρας! Αυτή η μέθοδος εκμεταλλεύεται το ρευστό χαρακτήρα των ψυχικών δομών των νεαρών στρατεύσιμων κηρύσσοντας με φανατικό ζήλο τη λατρεία του ανδρισμού. Οι εκπαιδευτές αντλούν από ολόκληρο το οπλοστάσιο των πατριαρχικών ιδεών για να μετατρέψουν τους στρατεύσιμους σε μηχανές μίσους και φαλλοκρατικής βίας.

Στη σύγχρονη ευρω/αμερικανική πατριαρχική έμφυλη τάξη η πιο ενδεικτική περίπτωση είναι η υποταγή των ομοσεξουαλικών ανδρών στους ετεροσεξουαλικούς. Οι ομοφυλόφιλοι άντρες τοποθετούνται, εξαιτίας της καταπίεσης που υφίστανται, στο χαμηλότερο επίπεδο της έμφυλης ιεραρχίας ανάμεσα στους άνδρες. Ο βιασμένος στρατιώτης κατά διαταγή του λοχαγού εκπαιδευτή των Ειδικών Δυνάμεων στο Μεγάλο Πεύκο «ταπεινώθηκε» στο χαμηλότερο επίπεδο της ανδρικής ιεραρχίας. Έτσι, ακόμη και ο ανδρισμός ετεροφυλόφιλων στρατεύσιμων αποβάλλεται από τον κύκλο της νομιμοποίησης, όταν υπάρχει σύγχυση με το θηλυκό στοιχείο("γυναικωτός").

Παραδόξως, εδώ συμβαίνει ό,τι και με τους άντρες της Κου Κλουξ Κλαν στην Αμερική. Οι ρατσιστές κυνηγούσαν τους Αφροαμερικανούς και τους ομοφυλόφιλους, και αφού τους ξυλοφόρτωναν στη συνέχεια τους βίαζαν. Έτσι, αποδείκνυαν σύμφωνα με τον Χέγκελ ότι ήταν και οι ίδιοι ομοφυλόφιλοι(κατά «αντιθετικό προσδιορισμό», όπως σημείωνε ο Γερμανός φιλόσοφος).

Γενικά, στο στρατό καλλιεργούνται οι ιεραρχικές σχέσεις, οι νοοτροπίες και οι αξίες που έχει επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη. Η εκμηδένιση της προσωπικότητας, κάθε έννοιας ιδιαιτερότητας, ταυτότητας, ο ανταγωνισμός, το δίκαιο του ισχυρού, η πλήρης υποταγή του ατόμου σε ένα απρόσωπο-ισοπεδωτικό σύστημα, είναι δομικά στοιχεία του στρατιωτικού τρόπου οργάνωσης, που αναπαράγουν και ισχυροποιούν την εξουσιαστική-ιεραρχική δομή της αστικής κοινωνίας. Εδώ διαμορφώνεται και κοινωνικοποιείται το βίαιο άτομο και ο φασίστας "νοικοκυραίος" που θα σκοτώσει τον Ζακ...

Η σημασία των διαδηλώσεων

 Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, υπήρχε η πεποίθηση της από τα πάνω αλλαγής, η οποία θα λειτουργούσε ως Λυδία λίθος για την αλλαγή στην Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό νότο και ακολούθως σε όλη την Ευρώπη. Η «από τα πάνω» αλλαγή απέτυχε. Τώρα κάποιοι επανέρχονται ως εάν τίποτα να μην έχει συμβεί. Το ζήτημα, λένε, είναι να ξαναγίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ για να ακυρώσει τους αντιεργασιακούς νόμους και όχι οι διαδηλώσεις. Υποτιμούν, έτσι, τη σημασία των αγωνιστικών διαμαρτυριών, ότι η αλλαγή των συνειδήσεων επισυμβαίνει στη «φωτιά» του αγώνα, ότι η απάντηση στην πλαστογράφηση των γεγονότων από τα εξωνημένα μίντια είναι η σύγχρονη κινηματική οργάνωση, και ότι το προνομιακό πεδίο των «από κάτω» είναι ο «Δρόμος».

Είναι γνωστό ότι η πολιτική ανατροπή ή θα δημιουργήσει έναν άλλο τρόπο σκέψης και ένα νέο ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν(ως νέες συνήθειες) ή θα αποτύχει. Απαιτείται με άλλα λόγια, η δημιουργία μιας νέας κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη θα βιώνουν τα μέλη του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πυρήνα και το οποίο θα απαντά στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό –με την έννοια της εκτροπής- σύστημα νέων αξιών και κανόνων, που θα ενοφθαλμιστεί στην κοινωνία. Διαφορετικά, η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι παλιές παθογένειες αργά ή γρήγορα θα ενσκήψουν πιο δυνατές.

Ο Αντόνιο Γκράμσι στο βιβλίο του «Για τον Μακιαβέλι…» συνδέει δύο στοιχεία: το οικονομικό και το πνευματικό(πολιτιστικό), ως άρρηκτα συνυφασμένα με την πολιτική ηγεμονία. Το πολιτιστικό στοιχείο(έξεις, αξίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές, γούστο…) καθιστά την υποταγή των «από κάτω» «φυσική» και «ανώδυνη». Γι’ αυτό καμία «αλλαγή» δεν είναι δυνατή και διαρκής χωρίς μία νέα πολιτισμική μεταρρύθμιση, χωρίς μία νέα Συμβολική Τάξη, χωρίς η πολιτική ηγεμονία να συμπεριλαμβάνει και την πολιτιστική.

Ας δούμε τι συμβαίνει στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Εκεί μιλούν για τη μετάβαση στον «μετα-καπιταλισμό». Μια μετάβαση που θα γίνει από τις κοινωνικές δυνάμεις μέσα από ένα πλήθος μορφών συλλογικότητας. Οι συλλογικότητες αυτές οργανώνονται σ' ένα ευέλικτο δίκτυο, που είναι σταθερό και οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν και μεγάλο αριθμό πολιτών «χωρίς σύνδεση»(ανένταχτων) στη διαδικασία διαμόρφωσης μιας πληθυντικής μορφής άμεσης δημοκρατίας. Η πληθυντική οργάνωση σημαίνει ότι η κοινωνική οργή «μεταφράζεται σε μια πολλαπλότητα κραυγών»(Holloway), σ’ ένα σύμπλεγμα αντίστασης, που μετατοπίζεται συνεχώς, σε μία ετερογένεια συγκρούσεων, που αντιστοιχούν σε χιλιάδες μορφές αντίστασης και όχι μόνο στην «καθαρή» δυαδική αντιπαράθεση: κεφαλαίου-εργασίας. Αυτή την πολλαπλή αντίσταση των κοινωνικών κινημάτων πρέπει να φέρει στο φως η Αριστερά, όχι με πατερναλιστικό τρόπο αλλά με σεβασμό στις αποχρώσεις και το περιεχόμενο τους.

Η διαμαρτυρία του «Δρόμου» είναι μια απάντηση στην νέα πειθαρχική εξουσία, η οποία κατασκευάζει άτομα: «...είναι η ειδική τεχνική μιας εξουσίας που πορίζεται τα άτομα και ως αντικείμενα και ως όργανα για την άσκησή της…»(Φουκώ). Η νέα πειθαρχία στηρίζεται πρώτα απ' όλα σε μια κατανομή των ατόμων στο χώρο. Για το λόγο αυτό εφαρμόζει διάφορες τεχνικές: Απαιτεί πολλές φορές την περίφραξη, τον καθορισμό ενός χώρου διαφορετικού από τους άλλους, ενός χώρου περιχαρακωμένου(σχολεία, στρατώνες, εργοστάσια-ΤΩΡΑ και τα ΣΠΙΤΙΑ, αλλά και τα δωμάτια των απομονωμένων νοσούντων μέσα στα ίδια σπίτια). Οι ανέλεγκτοι χώροι των «καταλήψεων» εγκαταλελειμμένων κτιρίων σφραγίζονται. Αυτό που διακρίνει τη νέα περιχαράκωση του χώρου, είναι ότι αποκλείει παντελώς τις ομαδοποιήσεις(σ.σ.δωμάτια-κελιά, απόσταση υγιεινομικής ασφάλειας). Απαγορεύεται η περιπλάνηση, η ομαδοποίηση, η επικίνδυνη συναδέλφωση. Κάθε στιγμή οφείλουν να επισημαίνονται οι απουσίες, να διακόπτονται οι άχρηστες επικοινωνίες, κάθε στιγμή η συμπεριφορά του καθενός πρέπει να αξιολογείται, να κυρώνεται.

Η νέα πειθαρχία οργανώνει ένα χώρο απομονωμένο, ένα χώρο που απαγορεύει την άμεση επαφή, την παρέα, την ομάδα, την συναδέλφωση, την αγκαλιά, τον έρωτα… Όλα εξ αποστάσεως(τηλέ-), όλα online, χωρίς άμεση επαφή. Γι’ αυτό είναι κρίσιμος ο έλεγχος των διαύλων επικοινωνίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Γι' αυτό αναπτύσσσονται μηχανισμοί ελέγχου της «αλήθειας και του ψεύδους». Για την ακρίβεια, πρόκειται για μηχανισμούς που θα παράγουν «το αληθές και το ψευδές», την μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Γι’ αυτό θέλουν να καταργήσουν τις διαδηλώσεις. Αλλά αυτό, παραδόξως, θέλουν και κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί»! Μόνο που είναι "δεξιοί" αλλά δεν το ξέρουν...

http://artinews.gr/%CE%B7-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD.html

Ανακαλύπτοντας και πάλι το... κέντρο

 Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις το 2015, δεν χρειάστηκε να απευθυνθεί σε κάποιο πολιτικό «κέντρο». Οι εκλογείς το ψήφισαν για το ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμά του. Σήμερα, η Κουμουνδούρου ανακάλυψε εκ νέου την παλιά αρχή της πολυσυλλεκτικότητας των πολιτικών κομμάτων, τον χώρο του «κέντρου» και το περίφημο κοινωνικό αντίστοιχο, που είναι η "μεσαία τάξη". Ποιοι, άραγε, απαρτίζουν το περίφημο «κέντρο»; ποιοι είναι οι... μεσαίοι; Είναι προφανώς οι «νοικοκυραίοι». Γι’ αυτούς μιλούσε ο Αλ. Τσίπρας όταν δήλωνε από το βήμα της Βουλής: «κι εμείς(σ.σ. όπως η ΝΔ) στους νοικοκυραίους απευθυνόμαστε»! Αλλά ποιοι είναι οι νοικοκυραίοι; Είναι αυτοί που φοβούνται για την «ασφάλειά» τους, που σκοτώνουν των Ζακ, που κυνηγούν τους γκέι, που «…ναυαγήσαν μέσα στο κοστούμι τους, μες στη βαθιά τους πολυθρόνα…που πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ένα κουπάκι του καφέ, σ’ ένα κουτάλι του γλυκού», όπως λέει ο ποιητής*.

Αυτή που «μιλάει» ξανά είναι η ηττημένη σοσιαλδημοκρατία. Κάποιοι από τους «παλιούς των ημερών» επανέρχονται, μιλώντας για τον «πράσινο καπιταλισμό»! Δεν αναφέρουν την ιδεολογική και πολιτική θέση του καθενός, για το αν "βλέπει" κανείς τον κόσμο από "κάτω" ή από "πάνω", από τη θέση των φτωχών, των υποτιμημένων, των απόκληρων, των αφανών και του τεράστιου πρεκαριάτου, ή από τη θέση των ισχυρών. Θεωρούν ότι εκφράζουν και τους μεν και τους δε. Αυτό υποδηλώνει η τοποθέτηση στο «κέντρο». Μόνο που αυτό δεν είναι δυνατό. Κι όποιος επικαλείται κάτι τέτοιο, απλά ψεύδεται.  

Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι η αριστερά δεν μπορεί να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς. Ότι δεν μπορεί να αγνοεί ότι η ουσιαστική πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία, όχι μόνο όταν τσακίζεις την κρατική εξουσία, αλλά, κυρίως, όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση των οργάνων της καθώς και το κοινωνικό περιεχόμενό της. Το θέμα δηλαδή δεν είναι μόνο αν έχεις την κυβέρνηση και όχι την  εξουσία, αλλά να ξέρεις και τι να κάνεις την εξουσία και υπέρ ποιων να τη χρησιμοποιείς.

Δεν έχουμε αλλαγή όταν έχουμε τις ελίτ(με δεξιό ή αριστερό μανδύα) στην εξουσία. Δεν έχουμε, προπάντων αλλαγή, όταν δεν αλλάζει η συμβολική τάξη, δηλαδή ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά, τη ζωή μας, τον τρόπο που κάνουμε «συνήθεια» τους περιορισμούς και τους κανόνες. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης, όταν δεν επαναξιώνονται οι αρχές και οι χαρές του Εμείς και της αυτοδιαχείρισης.

Για να μην χαθεί, λοιπόν, η αριστερά στους λαβύρινθους της αστικής εξουσίας, οφείλει να αναπτύξει το λόγο και την ποίησή της στο «Δρόμο», στα λαϊκά κινήματα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές όπου συναντώνται, ερωτεύονται και μιλούν για τα όνειρά τους τα νέα παιδιά, εκεί όπου δημιουργούνται οι νέες σχέσεις αλληλεγγύης, εκεί όπου αλλάζει ο τρόπος ζωής και ο συσχετισμός των αξιών, εκεί όπου απομειώνονται τα Εγώ και συντρίβεται ο ατομικισμός της νεοφιλελεύθερης χομπσιανής ζούγκλας. Εκεί όπου δημιουργείται η νέα αριστερά της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης… 

* Αργύρης Χιόνης «Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη» | Υάκινθος, 1986

Περιβάλλον: Ένα παγκόσμιο κίνημα τώρα, αύριο θα είναι αργά

 Οι καταστροφείς του περιβάλλοντος "γιορτάζουν" τη σωτηρία του! Καταστροφείς και... σωτήρες οι ίδιοι! Οι ίδιοι καταστρέφουν, οι ίδιοι προτείνουν μέτρα σωτηρίας. Μέτρα, όμως, σημαίνει όρια και ο μανιακός καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι πάγοι λιώνουν, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται και μαζί ένα δις άνθρωποι λιμοκτονούν, η πανδημία σκοτώνει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, όπως θα συμβεί και με τις επερχόμενες, αν δεν αντιδράσουμε, αν δεν ληφθούν μέτρα!

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής, γιατί είναι αυτός που την προκαλεί και η λύση είναι συνυφασμένη με το «θάνατό» του. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας (δηλαδή της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος) με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» κέρδους είναι μία πλάνη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο νέος κορονοϊός πλήττει ήδη ολόκληρη τη λογική του νεοφιλελευθερισμού. Η κρίση υπενθυμίζει ότι η κοινωνία είναι μια συλλογική οντότητα, που δεν λειτουργεί χωρίς συλλογικές δομές –δηλαδή χωρίς δημόσιες υπηρεσίες. Η διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών Υγείας από τον Μακρόν και τον Μπολσονάρου μέχρι τον Μητσοτάκη, δεν είναι απλά μια «θεσμική δολοφονία», αλλά ένα έγκλημα κατά του Ανθρώπου, με το επικοινωνιακό προπέτασμα άφθονων ευφημισμών και υποκρισίας. Είναι αυτοί που χειροκροτούσαν τους «ήρωες» γιατρούς και νοσηλευτές κι ύστερα τους απολύουν(Καταραχιάς κ.ά.). Είναι οι ίδιοι που μιλούσαν για τη χρεοκοπία του εθνικού συστήματος Υγείας, ύστερα το δόξασαν, και τώρα το συκοφαντούν και πάλι. Είναι αυτοί που επιχειρούν να εκμεταλλευθούν την καταστροφή, τρομοκρατώντας και αστυνομοκρατώντας την κοινωνία, ενώ το σύστημά τους διαπλέκεται πλέον και συμπράττει με το οργανωμένο έγκλημα, όπως έγραψε ο δολοφονημένος δημοσιογράφος Γ. Καραϊβάζ και παραδέχθηκε ο υπουργός Προ.Πο..

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο νεοφιλελευθερισμός, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Είναι η κερδοσκοπία που μας εκθέτει στις πανδημίες λόγω της επιταχυνόμενης καταστροφής των οικοτόπων. Το 2016, το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρξε απότομη αύξηση των ζωονόσων. Το 31% των επιδημιών, όπως οι ιοί Ebola, Zika και Nipah, συνδέονται με την αποψίλωση των δασών και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Η γρίπη δεν είναι πλέον εποχική στις τροπικές περιοχές. Οι κλιματικές αλλαγές, που συνδέονται άμεσα με τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από την ανθρώπινη δραστηριότητα, αποτελούν τον πραγματικό πολλαπλασιαστή των απειλών. Η καταστροφή των οικοτόπων απειλεί την εξαφάνιση πολλών ειδών, μεταξύ αυτών είναι τα φαρμακευτικά φυτά και τα ζώα στα οποία βασίζεται η φαρμακοποιία. Όσο για τα είδη που επιβιώνουν, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να επιστρέψουν στις μειωμένες εκτάσεις των οικοτόπων που τους αφήνουν οι ανθρώπινοι οικισμοί. Η καταστροφή του τροπικού δάσους του Αμαζονίου από τον υπερνεοφιλελεύθερο φασίστα Μπολσονάρου είναι ένα απτό παράδειγμα της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας και των συνεπειών της. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι αυτά τα ζώα είναι ιδιαίτερα μολυσμένα με θανατηφόρα παθογόνα έτοιμα να μας μολύνουν. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα από τα μικρόβια αυτά ζουν στα ζώα χωρίς να τα βλάπτουν. Το πρόβλημα είναι αλλού: με την αποψίλωση, την αστικοποίηση και την εκβιομηχάνιση, προσφέρουμε σε αυτά τα μικρόβια τα μέσα για να φτάσουν στο ανθρώπινο σώμα.

Ο Πράσινος Καπιταλισμός

Μπορεί ο καπιταλισμός να επιτρέψει όρια και κανόνες, να γίνει… πράσινος; Μπορεί να θέσει όρια στην παραγωγή, να απαρνηθεί την απορρύθμιση και την κερδοσκοπία; Όχι. Το κέρδος και η μεγιστοποίησή του είναι το «οξυγόνο» του καπιταλισμού. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης είναι η «τροφή» του. Γι’ αυτό θα ζητάει συνεχώς κι άλλα δέντρα, κι άλλα δάση, κι άλλες αποψιλώσεις, κι άλλες ανεμογεννήτριες, κι άλλες ανθρώπινες ζωές. Γι’ αυτό θα συνεχίσει να περιορίζει τις δημόσιες υπηρεσίες, όπως στην Υγεία, ευνοώντας τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα. Θα αναπαράγει τις πανδημίες γιατί απ’ αυτές κερδίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Ναι, κερδίζουν από τον «θάνατο». Θα ζητάει κι άλλο «αίμα», νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέους φόρους, νέες απολύσεις, ενώ οι τράπεζες θα στέλνουν με τον κλητήρα το χαρτί της κατάσχεσης των σπιτιών. Μετά τον ιό έρχεται ο κοινωνικός μεσαίωνας με πρόσχημα τον «πράσινο» και τον «ψηφιακό» καπιταλισμό. 

Τα ερωτήματα που τίθενται, είναι: Μπορούμε ακόμα να τους πιστεύουμε; Είναι ικανοί να κάνουν κάτι διαφορετικό από μια κοινωνία που μετατρέπει σταδιακά τα ανθρώπινα όντα σε εναλλάξιμα μικρά γρανάζια σε έναν τυποποιημένο και χωρίς νόημα κόσμο; Το παράδειγμα της κερδοσκοπίας με τα εμβόλια δείχνει ότι ο καπιταλισμός αδυνατεί να δώσει λύση. Ο «πράσινος» Μπιλ Γκέιτς, η Μέρκελ κ.ά. απαγόρευσαν την δωρεάν ή έστω τη διάθεση χαμηλής τιμής εμβολίων! Η ανάθεση παραγωγής φθηνών μασκών οξυγόνου από τον Ομπάμα σε μια μικρή εταιρεία ακυρώθηκε όταν αυτή εξαγοράσθηκε από μία πολυεθνική προκειμένου η τελευταία να κρατήσει ακριβές τις τιμές. Έτσι φθάσαμε στην έλλειψη μασκών οξυγόνου εξαιτίας της οποίας χάθηκαν οι ζωές πολλών ασθενών του covid-19.  

Είναι πλέον πασίδηλο ότι η προστασία, η οικολογία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η υγεία συνδέονται και αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός αντι-καπιταλιστικού πολιτικού συνασπισμού ικανού να επιβάλει, εδώ και τώρα, ένα πρόγραμμα διατήρησης της «ζωής». Επιβάλλεται άμεσα ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής οικολογίας, που θα περιλαμβάνει και τη σχέση του ίδιου του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν θα είναι εκτός της φύσης (για να την ελέγχει και να την εκμεταλλεύεται) αλλά και εντός της φύσης, ώστε να αντιλαμβάνεται ότι οι πληγές που επιφέρει σ’ αυτή είναι κυριολεκτικά τραύματα πάνω στο δικό του «σώμα».