Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα κυριαρχίας και αδικίας, είναι η διαρκής επιδίωξη της μεγιστοποίησης του κέρδους και της διαρκούς συσσώρευσης, που οδηγεί σε μεγαμονοπώλια τύπου Amazon, στην εξαΰλωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, στην αποψίλωση τεράστιων εκτάσεων τροπικών δασών, όπως του Αμαζονίου, είναι είναι ένα συνεχές στρίψιμο της βίδας με όλο και μεγαλύτερη δύναμη και ταχύτητα, επιδιώκοντας την εξάλειψη των «εμποδίων» που δεν επιτρέπουν τη συνεχή επιτάχυνση της εκμετάλλευσης, τη διαρκή αύξηση των κερδών.
Η κρίση για το κεφάλαιο είναι οι εργαζόμενοι που δεν δέχονται να σκύψουν το κεφάλι, που αντιδρούν, είναι οι άνθρωποι που βλέπουν την καταστροφή από την κλιματική αλλαγή και τις πανδημίες και ξεσηκώνονται. Γενικά, η «ανυπακοή» συνιστά τη σύγχρονη καπιταλιστική κρίση, την κρίση κυριαρχίας του κεφαλαίου. Κι αυτό επειδή οι κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν, δεν υποτάσσονται επαρκώς.
Η έλλειψη της υποταγής μας είναι η αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, υποστηρίζει ο John Holloway* και θέτει το πραγματικό δίλημμα: «…η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές… Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να ξεπεράσει τις κρίσεις του, τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια άλλη κρίση(σ.σ. μια άλλη οικονομική κρίση, μια άλλη υγειονομική κρίση) και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν είναι αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας. Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο, είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου […] Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.».
Έχουμε, λοιπόν, δύο επιλογές: Είτε θα επιλέξουμε την υποταγή στη λογική του κεφαλαίου, που οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε μέσα από τις ρωγμές της καπιταλιστικής κυριαρχίας τα αχαρτογράφητα μονοπάτια της επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου, ενός κόσμου της αλληλοβοήθειας, της ανθρωπιάς και της αγάπης.
*John Holloway,Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 2012 Leftforum.org , Rebel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου