Ο φασισμός δεν τελειώνει με μία δικαστική απόφαση

 Ο ναζισμός δεν τέλειωσε με τη δίκη της Νυρεμβέργης. Ο φασισμός δεν τελειώνει με μία δικαστική απόφαση, όσο σημαντική, όσο μεγάλο συμβολισμό κι αν έχει, όσο κι αν δικαιώνει αυτή τη μεγάλη μορφή, που ο πόνος την ανύψωσε και την έκανε μάνα όλων, τη Μάνα Φύσσα. Ο φασισμός θα εξακολουθεί να φύεται εκεί που ξεριζώνουν ανθρώπινες ψυχές, εκεί που ξηλώνουν τα παγκάκια για να μη βρουν ν’ ακουμπήσουν οι ξεριζωμένοι, θα υπάρχει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Καρά Τεπέ, της Αμυγδαλέζας, της Μαλακάσας, της νότιας Σαουδικής Αραβίας, της Λιβύης και της Λαμπεντούζα, στα κρατητήρια-κολαστήρια της Πέτρου Ράλλη, στις φυλακές, στα στρατόπεδα της ανεργίας, της αστεγίας και της εξαθλίωσης. Ο Φασισμός θα είναι και μετά τη δικαστική απόφαση στα χωράφια της Μανωλάδας, του Μαραθώνα, της Κρήτης και όλης της Ελλάδας, θα εξακολουθήσει να είναι εκεί που ακρωτηριάζονται τα όνειρα των νέων, εκεί που οι συνταξιούχοι περιμένουν να πάρουν τη γλίσχρα σύνταξή τους πριν πεθάνουν, στα μέσα μαζικής μεταφοράς όπου «παστώνονται» οι άνθρωποι κι ο κορονοϊός, εκεί όπου χειροκροτούν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές και με τα ίδια χέρια τους «δέρνουν», ο φασισμός θα εξακολουθήσει να είναι εκεί που αποκαλούν «αλήτες» τα παιδιά που διεκδικούν και αγωνίζονται, εκεί που στήνεται η μαύρη προπαγάνδα των «πετσωμένων» μίντια, εκεί όπου «αναπλαισιώνονται» οι εικόνες(φωτογραφίες ΑΠΕ, Γεωργιάδη) για να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συκοφαντηθούν οι αγώνες, ο φασισμός θα εξακολουθεί να υπάρχει στην επισφαλή εργασία, στο πρεκαριάτο, στην ουμπεροποιημένη οικονομία και την στρατιωτικοποιημένη κοινωνία. Αυτόν τον φασισμό δεν μπορεί να τον δικάσει κανένα δικαστήριο, μόνο οι πολίτες, μόνο η κοινωνία. Αυτόν τον φασισμό θα τον καταδικάσουν οι χιλιάδες στο Εφετείο, αλλά θα τον καταδικάζει καθημερινά κι ο καθένας στη ζωή του. Γιατί ο φασισμός ενδημεί στην καθημερινότητά μας, υπάρχει στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στον άδηλο και τον φανερό σεξισμό, στην ξενοφοβία, το ρατσισμό, στον νατιβισμό και τον εθνικισμό, ενυπάρχει στην άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα και την γλοιώδη ευταξία των «νοικοκυραίων», καθώς και στην αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος. 

Όλο αυτό το πολιτισμικό και πολιτικό πλαίσιο που το λέμε φασισμό, ακροδεξιά ή «νέα δεξιά» συμπληρώνεται με την εθνικιστική απόρριψη της παγκοσμιοποίησης και τη συνωμοσιολογική εναντίωση σε μερίδα του υπερεθνικού μεγάλου κεφαλαίου(Γκέητς, Σόρος κ.ά.), κάτι που του προσδίδει δήθεν αντικαπιταλιστικά και κατ’ επέκταση «φιλολαϊκά» χαρακτηριστικά, εξ ου και η διεισδυτικότητά του στα λαϊκά στρώματα. Ανάλογο "σελοφάν" λαϊκότητας είχε και ο «εθνικο-σοσιαλισμός».

Γενικά ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικο-θρησκευτικός φανατισμός και το πορνό έρχονται να καλύψουν το κενό του καταναλωτικού ευνουχισμού των εν δυνάμει φασιστών «νοικοκυραίων», έρχονται να αναπληρώσουν την απώλεια της καταναλωτικής ταυτότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χρυσαυγίτες σερφάρανε στα μπορδέλα της Αθήνας, ούτε είναι τυχαίες οι πορνογραφικές εκπομπές που παρουσιάζονται από τα καθεστωτικά μίντια σήμερα. Τελικά, όμως, η χαμένη ταυτότητα δεν θα βρεθεί στο ανερωτικό σεξ, ο φασίστας θα ματαιωθεί για μία ακόμη φορά, αλλά δεν θα ενδοβάλει τη βία της ματαίωσης, δεν θα αυτοκτονήσει, αντίθετα θα εξωτερικεύσει τη φονική του βία εναντίον των γυναικών, εναντίον των μεταναστών, εναντίον των αντιφασιστών, κατά της Ελένης, του Λουκμάν, του Παύλου, του Ζακ.

Η απάντηση σ’ αυτό το απάνθρωπο αξιακό μοντέλο είναι ένα νέο πρότυπο, ένας νέος τρόπος παραγωγής της προσωπικής και κοινωνικής ζωής, μια νέα συμβολική τάξη, μία νέα συλλογικότητα συνδυασμένη μ' έναν νέο ουμανισμό και μια νέα αγωνιστική αλληλεγγύη. Χρειάζεται να επανεφεύρουμε τον άνθρωπο και την κοινωνία, κυρίως τη δημοκρατία. Ο νέος δημοκρατικός τόπος θα είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, ενός νέου Εμείς, της Αλληλεγγύης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου, εκεί όπου εξαλείφεται ο μεγάλος φόβος και ανασυστήνεται ο χαμένος εαυτός, το θρυμματισμένο πρόσωπο του άνεργου, του απόκληρου, του πρόσφυγα, του επισφαλώς εργαζόμενου. Για να υπάρξει, όμως, ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης απαιτείται ένα κοινό πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο, που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών πολιτικών και κοινωνικών αποτελεσμάτων, απαιτείται δηλαδή μια νέα Αριστερά.

http://artinews.gr/%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B7.html