"Απείθεια", "ανυπακοή", "παράνομες μειοψηφίες", κραυγάζουν τα κυβερνητικά "ηχεία" για τους μαθητές/τριες που αγωνίζονται. Κι αισθάνεσαι ότι υπάρχει ελπίδα, ότι αυτή η κοινωνία έχει ακόμα αντιστάσεις, ότι έχει κύτταρα που αντιδρούν στην προϊούσα σηψαιμία της, ότι η επικυριαρχία των μαραγκιασμένων ψυχών των "νοικοκυραίων" και των πολιτικών εκπροσώπων τους μπορεί να ανατραπεί.
«Πολλά αιτήματα (των μαθητών) είναι δίκαια», γράφει ο αρθρογράφος των "Νέων", αλλά αυτοί που κλείνουν τα σχολεία είναι «Μια μειοψηφία μαθητών», γ’ αυτό δεν νομιμοποιούνται να τα κλείνουν! Όμως, όταν οι αγώνες είναι δίκαιοι, αυτό σημαίνει ότι είναι και αυτοδίκαια πλειοψηφικοί και νόμιμοι, καθώς αφορούν σχεδόν την ολότητα των ανθρώπων. Κάποιος μπορεί να στρέφεται ακόμα και εναντίον του νόμου, έλεγε ο Χάουαρντ Ζιν, αρκεί η πράξη του να συνάδει με την ευρύτερη έννοια της δικαιοσύνης. Τελεία και παύλα: ό,τι είναι δίκαιο, είναι και πλειοψηφικό.
Η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστές της επιχειρούν να καταστήσουν το ζήτημα των αγώνων των μαθητών από πολιτικό νομικό. Το δίκαιο έτσι των κινητοποιήσεων περιορίζεται στον "κορσέ" της νομιμότητας που ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Αλλά αυτοί που ξεσαλώνουν για τη νομιμότητα των καταλήψεων, είναι οι ίδιοι που σιωπούν εκκωφαντικά για τα κενά στην εκπαίδευση, για τον συνωστισμό στις σχολικές αίθουσες, για τις καθαρίστριες που λείπουν στα σχολεία, για το συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς, για τις μη προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού στα νοσοκομεία, για τα «δώρα» στους κλινικάρχες και τους μιντιάρχες, για την ανεργία και τη φτώχεια, δεν λένε κουβέντα για την αθώωση των μεγαλοκλεφτών, αντίθετα χαρακτηρίζουν «εχθρούς της Δημοκρατίας» τα παιδιά που σήκωσαν μία πέτρα για να πετροβολήσουν την αιτία που τους ακρωτηριάζει τα όνειρα, που στρέφονται εναντίον της κυβερνητικής, νεοφιλελεύθερης αντίληψης και πρακτικής που προτάσσει με κυνικό τρόπο την οικονομία έναντι της ζωής των ανθρώπων, έναντι της προστασίας της υγείας.
Όσο για την «απείθεια» των μαθητών στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος της «Καθημερινής», αλήθεια, δεν του μίλησε ποτέ κανείς για την Αντιγόνη; Κατηγορεί τους μαθητές για «ανυπακοή» και παράβαση της νομιμότητας, όπως ο Κρέοντας κατηγορούσε την Αντιγόνη για αμετροέπεια και «ιεροσυλία»!
Ο θεσμικά αμφισβητίας, οι μαθητές εν προκειμένω, παρόμοια με την Αντιγόνη, αφού πρώτα αποπειράται μάταια να κινητοποιήσει τους θεσμούς (εν προκειμένω την υπουργό Παιδείας), αποτολμά να παλέψει, επαληθεύοντας και πάλι με μια συμβολική πράξη (την κατάληψη του σχολείου) τις αρχές του θεσμού που οι κυβερνητικές πρακτικές, οι σύγχρονοι Κρέοντες έχουν ποδοπατήσει. Ο αμφισβητίας, ακόμα και ο ετερόδοξος, με τη συμπεριφορά του αμφισβητεί μαζί με την κοινωνική πραγματικότητα και την αναπαράσταση, την ιδέα που έχουν οι κυβερνώντες για τον εαυτό τους, ότι δηλαδή είναι τάχα «δημοκράτες». Πολύ περισσότερο, τους στερεί σιγά σιγά τη νομιμοποίηση της «πλειοψηφίας», που προσχωρεί στις απόψεις της μειοψηφίας που αγωνίζεται. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι οι μειοψηφίες είναι αυτές που είναι υπεύθυνες για όλους τους νεωτερισμούς, είναι αυτές που εισαγάγουν αυτό που αύριο θα γίνει πλειοψηφικό. Και υπ’ αυτή την οπτική προστατεύονται από τα δημοκρατικά συντάγματα.
Η αμφισβήτηση των νέων, όπως και κάθε ετεροδοξία, εισηγείται πάντα μια ηθική διάσταση εντός του κοινωνικο-πολιτικού πεδίου και γι’ αυτό μία όντως δημοκρατική κοινωνία έχει συμφέρον να δίνει χώρο στον «άτοπο λόγο» των αιρετικών της. Σε μία δημοκρατία, λέει ο Γ. Χάμπερμας, το Σύνταγμα ανέχεται ακόμη και τους «αντιπάλους» της δημοκρατίας. Οι «αντίπαλοι» αυτοί αύριο θα μπορούσαν να αποδειχθούν οι πραγματικοί φίλοι της Δημοκρατίας. Ένα ιστορικό παράδειγμα συνιστά η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία, ποιος, άραγε, είχε δίκιο η πλειοψηφία που τον ψήφισε ή η μειοψηφία που τον καταψήφισε και με όλες τις προσωπικές διακινδυνεύσεις και συνέπειες αντιστάθηκε στον ναζισμό;
Η «ανοιχτή κοινότητα» δεν υπόσχεται λέει ο Χάμπερμας μόνο «αλληλεγγύη και μη διακριτική συμπερίληψη, σημαίνει συγχρόνως το ίδιο δικαίωμα του καθενός για ατομικότητα και διαφορετικότητα», σημαίνει τα ίδια δικαιώματα για τους Άλλους, τις γυναίκες, τους έγχρωμους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους γκέι και τους αλλόφυλους, τους αλλόθρησκους...
Γι' αυτό η «δημοκρατία των νοικοκυραίων», δεν είναι Δημοκρατία! Γι' αυτό οι αγώνες των νέων είναι ενταγμένοι στην ανάγκη επανασύστασης μιας Δημοκρατίας που θα είναι πραγματική Δημοκρατία για ΟΛΟΥΣ...
http://artinews.gr/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου