Ένας χρόνος διακυβέρνησης Μπάιντεν και η πολιτική πόλωση

 Ο ένας χρόνος της διακυβέρνησης Μπάιντεν σημαδεύτηκε από την αποτυχία των Δημοκρατικών να άρουν τον κανόνα που προβλέπει ενισχυμένη πλειοψηφία 60 ψήφων (είναι γνωστός με τον όρο filibuster) προκειμένου να περάσει το νομοσχέδιο για τις εκλογές. Δύο μέλη των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο – ο Τζο Μάντσιν και η Κίρστεν Σίνεμα – συντάχθηκαν με τους ρεπουμπλικάνους και καταψήφισαν στο νομοσχέδιο. Το νομοσχέδιο αυτό που είχε τίτλο Freedom to Vote Act («νομοθετική πράξη περί ελευθερίας της ψήφου») είναι η απάντηση στην ψήφιση νομοθετικών μέτρων περιορισμού της ψήφου (κυρίως των Αφροαμερικανών και των Λατίνων) στην οποία προχώρησαν δεκαεννέα πολιτείες των ΗΠΑ, που ελέγχονται από τους Ρεπουμπλικάνους. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν εξέφρασε τη «βαθιά απογοήτευσή του», δεσμευόμενος ταυτόχρονα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα. Μπορεί όμως;

«Ο Μπάιντεν είναι, όπως ήταν ο Ομπάμα, παγιδευμένος από κάθε είδους συστήματα και κέντρα εξουσίας που τον κάνουν περισσότερο διακοσμητικό. Νομίζω ότι η Ελίζαμπεθ Γουόρεν ή ο Μπέρνι Σάντερς θα είχαν παρουσιάσει ένα πολύ πιο δραστήριο, μαχητικό στυλ, και αυτό ίσως να είχε βοηθήσει. Δεν ξέρω πώς θα πάει η υπόλοιπη θητεία του Μπάιντεν, αλλά είμαι σε κατάσταση τρόμου. Εάν οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν ξανά την πλειοψηφία στη Βουλή και στη Γερουσία, κάτι που είναι πολύ πιθανό, τότε όλα τα στοιχήματα είναι κλειστά.», λέει η συγγραφέας Margo Jefferson*.

Η επίσης συγγραφέας Joyce Carol Oates, που είχε δηλώσει ότι θα έφευγε από τις ΗΠΑ, αν νικούσε ο Τραμπ, είπε χαρακτηριστικά πως με τον Μπάιντεν «είμαστε ευγνώμονες σαν κακοποιημένες σύζυγοι, απλά επειδή επιζήσαμε»

Για την πλειοψηφία των Αμερικανών, το πρώτο έτος του Μπάιντεν, λέει η Joyce Carol Oates, ήταν πολύτιμο για το ότι δεν ήταν το πέμπτο έτος του Τραμπ, γιατί επιζήσαμε από τα τραυματικά χρόνια της προεδρίας του. Οποιαδήποτε δυσαρέσκεια ή απογοήτευση από τον Τζο Μπάιντεν χαρακτηρίζεται αμέσως από μια χειρονομία παραίτησης… «αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο Τραμπ!»

«Ποτέ δεν είχα δει τέτοια απελπισία μεταξύ φίλων, συναδέλφων στο πανεπιστήμιο, φοιτητών και αγνώστων, όπως τις εβδομάδες πριν τις εκλογές του 2020 – την αίσθηση ότι, αν επανεκλεγόταν ο Τραμπ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα γίνονταν ακατοίκητες, μια πολιτεία λευκού εθνικισμού που θα μοιάζει με τη Νότια Αφρική, με μια διεφθαρμένη δεξιά άρχουσα τάξη που τυραννά έναν μεγάλο, ποικιλόμορφο και πολιτικά κατακερματισμένο πληθυσμό. Δυστυχώς για τον Τζο Μπάιντεν, όπως και για όλους εμάς, το πρώτο έτος του Μπάιντεν έχει κυριαρχηθεί από το δεύτερο, παρατεταμένο έτος της πανδημίας του Covid-19, που απλώνεται μπροστά μας σαν ένας εφιάλτης... Και από τη δόλια στρατηγική των Ρεπουμπλικανών –κυνική, κακόβουλη, σε ορισμένες πλευρές άκρως επιτυχημένη– της αντίθεσης στα μέτρα δημόσιας υγείας, όπως στον εμβολιασμό και τις μάσκες προστασίας, προκειμένου να «κάνουν τον Μπάιντεν να φαίνεται κακός», με αποτέλεσμα να επικρατήσει η πανδημία, όπως μια κυλιόμενη τοξική ομίχλη πάνω από τη χώρα. Η πολιτική ενέργεια, που θα μπορούσε να κατευθυνθεί αλλού, αναλίσκεται συνεχώς στον Covid-19. Πρόκειται για μια τεράστια μαύρη τρύπα που απορροφά την υπομονή και την καλή θέληση του εκλογικού σώματος.

Οι νεότεροι Αμερικανοί, αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, επικρίνουν όλο και περισσότερο τον Μπάιντεν επειδή επιδιώκει πάντα να συμβιβάζεται με την αντιπολίτευση(τους ρεπουμπλικάνους). Η καρδιά τους είναι μαζί με τον Μπέρνι Σάντερς... (Η νεαρή κόρη ενός φίλου μου, υποστηρικτή του Μπέρνι Σάντερς, έκλεισε με τα χέρια της τα αυτιά της όταν ζήτησα τη γνώμη της για τον πρώτο χρόνο του Τζο Μπάιντεν ως προέδρου). Οι υποστηρικτές του Τραμπ, από την άλλη πλευρά, πιστεύουν απόλυτα στο «μεγάλο ψέμα», ότι δήθεν ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές του 2020, και όχι ο Μπάιντεν– και είναι τόσο αποφασισμένοι να ανατρέψουν τον Μπάιντεν που είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν να πεθάνουν, αρνούμενοι να εμβολιαστούν ή να λάβουν προφυλάξεις για τον Covid. Έχουμε μια λυσσαλέα πολιτική πόλωση στις ΗΠΑ.

Ο Τζο Μπάιντεν μειονεκτεί, επειδή σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, είναι χαμηλών τόνων…. Τον εμποδίζει η ίδια του η φύση: ελπίζει να ενώσει, όχι να διχάσει, να «πλησιάσει» όλους τους Αμερικανούς με πολιτικές γενναιοδωρίας και χωρίς αποκλεισμούς· αυτό δεν είναι συναρπαστικό για τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία λαχταρούν την αναταραχή και βρίσκουν την ικανότητα, την ειλικρίνεια και την ενσυναίσθηση βαρετά. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η αγανάκτηση και η παραπληροφόρηση είναι αυτά που τραβούν την προσοχή του πλήθους, όχι η επιμέλεια, η σκληρή δουλειά, η ακεραιότητα. Η αμερικανική δημοσιογραφία καθοδηγείται από την κυνική παροιμία: «Το αίμα που ρέει, οδηγεί»…

Ωστόσο, ο Τζο Μπάιντεν πιθανότατα θα επικρατήσει, με τον πεισματικά ιδεαλιστικό χαρακτήρα του, και θα εκτιμηθεί, όπως ο Τζίμι Κάρτερ, ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και ο Χάρι Τρούμαν, όπως οι πρόεδροι που υποτιμήθηκαν στην εποχή τους, αλλά εκτιμήθηκαν εκ των υστέρων.», καταλήγει η Όουτς

*Με αφορμή την πρώτη επέτειο από την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν, η εφημερίδα The Observer  ζήτησε από Αμερικανούς συγγραφείς να κάνουν μια αρχική αξιολόγηση της προεδρίας του. 

Οι βιαστές...

 «Αστόπαιδα», «γόνοι καλών οικογενειών», με δωρεές στον «υψηλό» πολιτισμό, βιάζουν μία αναίσθητη κοπέλα. Η χημεία έρχεται να καλύψει την συναισθηματική αναπηρία τους και την ομοίως ανάπηρη σεξουαλική απόληξή τους. Ο βιασμός τους απαιτεί την χημική λιβιδική διέγερση του βιαστή και την χημική αναισθησία της βιασμένης. Η ριζική τους χυδαιότητα δεν χρειάζεται ούτε τον έρωτα ούτε τη σαγήνη, μόνο το γυμνό κρέας, τη χυδαία εκδοχή μιας αναίσθητης κούκλας, ένα τέχνημα, ένα «τεχνολογικό προϊόν ενός μηχανοστασίου σωμάτων», που διακινούν τα κυκλώματα trafficking στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, τη Μύκονο και το Αμπού Ντάμπι.

Το χρήμα τους «καίει» τα σύμβολα της γοητείας και τα τελετουργικά του έρωτα, καταστρέφει το παιχνίδι, και στη θέση των ερωτικών υποκειμένων δεν απομένουν τίποτ’ άλλο πάρεξ χαίνουσες σχισμές και ακρωτηριασμένοι φαλλοί, που επιχειρούν να καλύψουν με το χρήμα και τη χημεία την αναπηρία τους. Η αναγωγή ενός ατόμου μόνο στο σώμα του είναι, σύμφωνα με τον επιζώντα του στρατοπέδου συγκέντρωσης Primo Levi, ο απώτερος στόχος της ναζιστικής εξουσίας. Η λιβιδική ζωή της εξουσίας έχει ως απώτατη ηδονή την πλήρη υποταγή των άλλων.

Οι βιαστές της Θεσσαλονίκης παραπέμπουν τόσο στον ντε Σαντ όσο και στην ταινία Salo του Παζολίνι, καθώς εκπροσωπούν την οικονομική εξουσία που ρυμουλκεί και τις άλλες τρεις: την δικαστική, την θρησκευτική και την πολιτική.

Βιαστές νάρκισσοι γόνοι «καλών οικογενειών»

 Ο «διαστροφικός ναρκισσισμός» είναι μία διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας, η οποία είναι ακραία και επικίνδυνη.

Η έννοια του διαστροφικού ναρκισσισμού καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1986 από τον Γάλλο ψυχαναλυτή Paul-Claude Racamier. Οι διαστροφικοί νάρκισσοι αναγνωρίζουν τέλεια την οδύνη που προξενούν στον άλλο, αλλά τους αφήνει αδιάφορους, ή τους κάνει να χαίρονται. 

Ο ορισμός του διαστροφικού νάρκισσου από τον Ρακαμιέ είναι ο εξής: «Ο διαστροφικός νάρκισσος είναι εκείνος που πιστεύει ότι δεν οφείλει σε κανέναν. Και είναι διαστροφικός καθώς επιδιώκει να υποχρεώνει τους άλλους να πληρώνουν το τίμημα της ναρκισσιστικής του διόγκωσης και της ασυλίας των συγκρούσεών του.» Με άλλα λόγια, ο διαστροφικός νάρκισσος έχει ανάγκη ως νάρκισσος ένα κοινό, και ως διαστροφικός έχει ανάγκη τη λεία. Όσο για την ασυλία («συγκάλυψη») είναι βέβαιος ότι την έχει.

Οι ναρκισσιστικές διαστροφές αποκρύπτονται πίσω από μία κουρτίνα γοητείας και κοινωνικού καθωσπρεπισμού. Η μεγαλομανία δεν είναι εμφανής καθώς κρύβεται πίσω από μια καλή εικόνα με έναν τόνο ηθικοπλαστικό, ενώ δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό. Στην πραγματικότητα λειτουργούν σαν τα λαμπερά φώτα που γοητεύουν τα μελλοντικά θύματά τους.

Το 1941 ο Αμερικανός ψυχίατρος Hervey Milton Cleckley περιέγραψε στο βιβλίο του The Mask of Sanity (η μάσκα της υγείας), τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχοπαθητικής προσωπικότητας. Έκανε το πορτρέτο συμπαθητικών ανθρώπων, γοητευτικών, έξυπνων, που εμπνέουν εμπιστοσύνη, αλλά με μία μεγάλη συναισθηματική ψυχρότητα και μία εξαιρετική ικανότητα να χειραγωγούν τον άλλο, κάτι που είναι κοντά στη ναρκισσιστική διαστροφή.

Οι διεστραμμένοι νάρκισσοι προκαλούν μεγάλες βλάβες, η προσωπικότητά τους λειτουργεί σχιζοειδώς, δεν υποφέρουν την οικογενειακή αρμονία και στρέφουν τα πρόσωπα το ένα εναντίον του άλλου…

Οι διαστροφικοί νάρκισσοι δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους και αποδίδουν όλες τις αποτυχίες τους στους άλλους. Αμύνονται με τον μηχανισμό της προβολής και επιρρίπτουν στον άλλο όλα όσα αρνούνται να δουν στους ίδιους. Όταν τείνουν να αποκαλυφθούν, μεταβάλλονται σε θύματα.

Οι διαστροφικοί νάρκισσοι έχουν στρατηγικές, ξέρουν ακριβώς τι κάνουν και υπολογίζουν τα πάντα στην παραμικρή λεπτομέρεια. Είναι υπολογιστές, γι’ αυτό ανελίσσονται στο πεδίο της εξουσίας. Είναι ικανοί στο να ψεύδονται, χωρίς να έχουν ενδοιασμούς, και είναι κοινωνικοί, κάτι που τους οδηγεί γρήγορα σε κοινωνική και υλική επιτυχία. Οι Αμερικανοί τους ονομάζουν «White collar psychopath» ή «successful psychopath».

Το 1979 ο κοινωνιολόγος Ρισάρ Σενέτ σημείωνε: «Δεδομένης της τεράστιας αύξησης των ψυχικών διαταραχών ναρκισσιστικού χαρακτήρα, εκπλήσσει ότι οι ψυχαναλυτές δεν αναζήτησαν, αν η κοινωνία στην οποία ζούσε αυτό το Εγώ δεν υπέθαλπε την εμφάνιση των συμπτωμάτων αυτών.» Οι καπιταλιστικές κοινωνίες προωθούν ένα ναρκισσιστικό πολιτιστικό περιβάλλον, μαζί με την εντολή να καταναλώνεις, να δοξάζεις την ατομικισμό στα κοινωνικά δίκτυα, στα τηλερεάλιτι, στην εκπαίδευση.

Η ατομικιστική κουλτούρα ενισχύεται από το γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα επιβραβεύει τους ναρκισσιστές και ενισχύει τα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά του καθενός. Επίσης, τα ναρκισσιστικά άτομα, όντας εξαιρετικοί «ινφλουένσερ», ενισχύουν ακόμα περισσότερο τον ναρκισσισμό τους. Στην «ναρκισσιστική κοινωνία» τα χαρακτηριστικά του διαστροφικού ναρκισσισμού θεωρούνται ότι είναι θετικά προσόντα για να «επιτύχει» κάποιος και όχι αρνητικά. Από εδώ αρχίζει και η "νομιμοποίηση" των κάθε λογής εγκλημάτων.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι βιαστές της Θεσσαλονίκης είναι προβεβλημένοι γόνοι «καλών οικογενειών» και «πετυχημένοι» επιχειρηματίες!

Τα ψεύδη του Κυρ. Μητσοτάκη

 «Έχουμε πλουραλισμό στην ενημέρωση, δείτε τους τίτλους των εφημερίδων» είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν μας είπε όμως πόσα τηλεοπτικά κανάλια είναι ανεξάρτητα; Είπε ο κ. Μητσοτάκης πως η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Δεν μας είπε όμως ποιος διορίζει την ηγεσία της; Δεν υπάρχει ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τη στιγμή που εξαρτάται η επιλογή της ηγεσίας της από την Εκτελεστική Εξουσία. Δεν υπάρχει ανεξάρτητη ενημέρωση, όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή ελέγχεται από τις λίστες Πέτσα, από τις κρατικές επιχορηγήσεις και από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

 Τα τελευταία αγοράζουν μίντια (ο Μαρινάκης, ο Βαρδινογιάννης, ο Σαββίδης, ο Μυτιληναίος, ο Μελισσανίδης…)  και εμμέσως πολιτικούς, καθώς χρηματοδοτούν την εκστρατεία τους, τους εξασφαλίζουν χώρο και χρόνο στα μίντια, που κατέχουν, υποχρεώνουν τους εργαζόμενους στις δουλειές τους, τους οπαδούς των ομάδων τους, τους πολίτες αναγνώστες ή τηλεθεατές, που επηρεάζουν, να τους ψηφίζουν.

Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν είναι άμεσα κερδοφόρο σήμερα. Όλα τα μίντια «μπαίνουν μέσα»(όχι μόνο τα κομματικά κ. Μητσέ) και επιβιώνουν με την χρηματοδότηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, προκειμένου να λειτουργούν ως μοχλοί πίεσης για να επηρεάζουν τις κυβερνητικές-κρατικές αποφάσεις υπέρ των στόχων τους. ΄

Όχι αυτό δεν είναι Δημοκρατία είναι Ολιγαρχία.

«Ίσως είμαι λίγο ντεμοντέ, αλλά πιστεύω ότι όταν μιλάς για δημοκρατία, αυτό σημαίνει ένα άτομο, μία ψήφος. Δεν σημαίνει ότι οι δισεκατομμυριούχοι αγοράζουν εκλογές…», γράφει στο τουίτερ ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς. Κι όμως έτσι είναι, οι υπερπλούσιοι αγοράζουν εκλογές.

Οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα, επισημαίνει εδώ και πολλά χρόνια ο Νόαμ Τσόμσκι, γιατί η αντιπροσώπευση εξαντλείται μόνο στην εκπροσώπηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Έτσι, η ρουσωική θέση «για μία κυβέρνηση του λαού από το λαό για το λαό» στη σημερινή εποχή είναι μέγας μύθος, καθώς δεν εκλέγει ο λαός –για την ακρίβεια το εκλογικό σώμα- αλλά εκείνοι που καταφέρνουν να εξαγοράσουν τα «πακέτα ψήφων» των «κάτω», δηλαδή οι πλούσιοι. Αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά ο Λέστερ Θόροου, καθηγητής και σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον.

Το ίδιο λέει και ο οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, που σημειώνει ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Για το σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα δεν διώχθηκε κανένας. Μόνο οι… δημοσιογράφοι. Το ίδιο και για τη Zimens, για τα C4Ι κ.ά. Θυμίζουμε τα 16 δις (οι λίστες "Πέτσα" δεν είναι νέο φαινόμενο) που μοιράστηκαν στα μέσα ενημέρωσης, στα ενοίκια προεκλογικών κέντρων, στο εκλογικό υλικό, στις μετακινήσεις οπαδών και ψηφοφόρων, στην εξαγορά διαμορφωτών της κοινής γνώμης (διανοούμενων και δημοσιογράφων αρθρογράφων) κ.ά.

Αλλά η διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα και για να λειτουργήσει χρειάζεται, επίσης, τη διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η εικονική «σχετική ισότητα». Αυτούς τους θεσμούς, το χρήμα (η διαφθορά) τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας μέσω των οποίων αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες. Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στα συστημικά κόμματα εξουσίας και στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις των πολιτικών σε πανεπιστήμια, εταιρείες...).

Οι ίδιοι θεσμοί (πανεπιστήμια, ινστιτούτα, ΜΜΕ, ΜΚΟ) συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων που θα εκλαϊκεύουν και θα ενισχύουν αντιλήψεις όπως τα περί της αχρηστίας του κράτους και κυρίως του κοινωνικού κράτους, της ανάγκης μείωσης των μισθών και των συντάξεων, ή της φορολογικής ελάφρυνσης των επιχειρήσεων κ.ά. Η διαφθορά των διανοουμένων αυτών ενίοτε αποκαλύπτεται, όπως στην περίπτωση της ΑΣΟΕΕ, και τότε η αποφορά είναι αβάσταχτη.

Το πολιτικό σύστημα, συνεπώς, αντλεί κατ’ επίφαση τη δημοκρατική νομιμοποίησή του από τους πολλούς, ενώ στην πραγματικότητα νομιμοποιείται από την υλική στήριξη των υπερπλούσιων. Το ιδεολογικό προκάλυμμα αυτής της προσομοιωμένης δημοκρατίας είναι η άποψη πως ο πλούσιος (Ροβινσώνας) και ο φτωχός εργαζόμενος (Παρασκευάς) αντί να βλάπτουν ο ένας τον άλλο, μπορούν να συνεννοούνται για να χρησιμοποιήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ιδιαίτερες ικανότητές τους! Εδώ εδράζεται ο μύθος της «σχετικής ισότητας». Σημαντικός είναι ο ρόλος των διανοούμενων για τη διαμόρφωση αυτής της ψευδούς εικόνα, καθώς επικαλούνται αδιαλείπτως τη δημοκρατία, όπως ο Ταρτούφος τα ονόματα των αγίων, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ισότητα επιλογών ανάμεσα στους "από κάτω" και στους "από πάνω"! Στην πραγματικότητα έχουμε μία Δημοκρατία για τους ισχυρούς και Ολιγαρχία για τους αποκλεισμένους, για τους άνεργους, τους ανέστιους, τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους επισφαλώς εργαζόμενους(πρεκαριάτο).

Τελικά από τη «δημοκρατία του standing», από τη δημοκρατία της αέναης ανάπτυξης, της ευφορικότητας και της θέσης ότι δια της ποσότητας θα επέλθει η αυτόματη εξίσωση και η ευημερία για όλους, βρισκόμαστε ενώπιον της «δημοκρατίας του φόβου», της «δημοκρατίας» της έκτακτης ανάγκης, της δημοκρατίας της καθήλωσης, της "έξωθεν δημοκρατίας" για τους πολλούς και ενός κόσμου όπου ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ ισχύουν ταυτόχρονα.

Η αδυναμία της αριστεράς να αναλύσει τα νέα δεδομένα και η αποδοχή από τη σοσιαλδημοκρατία αυτού του συστημικού ολιγαρχικού πλαισίου έχει ως αποτέλεσμα οι αποκλεισμένοι να καταφεύγουν στο μόνο χώρο που παρουσιάζεται ως αντισυστημικός, στην ακροδεξιά. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ προηγήθηκαν.

Μπορεί, άραγε, να υπάρξει μία άλλη προοπτική από αυτή της ολιγαρχικής δημοκρατίας και τη ροπή της προς το φασισμό;

Θα το ξαναπούμε, αν ο Μάης του 1968 ήταν μία αντίδραση στην επιχείρηση αλλαγής των πολιτιστικών κωδίκων, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Τότε είχαμε την αναγνώριση του ατόμου μέσα από την ηθική της συλλογικής Πράξης για έναν καλύτερο κόσμο. Σήμερα, έχουμε την αμυντική δράση απέναντι στην προσπάθεια εξαφάνισης της δημοκρατίας, των ουσιαστικών πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων καθώς και της ανοιχτής συλλογικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας. Γι’ αυτό το «γ@μιεσαι Μ…» δεν συνιστά απάντηση στην αλλαγή πολιτιστικών κωδίκων, απλά αναδεικνύει την αδυναμία της αριστεράς να αντιδράσει μ' ένα νέο ουμανιστικό λόγο, που θα την καθιστά διακριτή ελπίδα για το μέλλον...

Ο Ερίκ Καντονά καταγγέλει

 Το Μουντιάλ στο Κατάρ είναι το αθλητικό γεγονός του 2022. Μόνο που αυτό θα γίνει σε ποδοσφαιρικά γήπεδα που ποτίστηκαν με το αίμα χιλιάδων μεταναστών εργατών. Σε 6.500 ανέρχονται οι νεκροί εργαζόμενοι μέχρι τώρα σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς. Γι’ αυτό ο παλαίμαχος Γάλλος ποδοσφαιριστής Ερίκ Καντονά δήλωσε πως είναι υποκριτικό να μιλάμε για «γιορτή» του ποδοσφαίρου, και ότι δεν πρόκειται να δει τα παιγνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Σε παλαιότερο ρεπορτάζ του Guardian αποκαλύφθηκαν οι άθλιες συνθήκες ζωής και δουλειάς των ξένων εργατών -κυρίως από την Ινδία, το Νεπάλ, τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες- που απασχολούνται στις κατασκευές του Κατάρ. Αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας 60-70 ώρες την εβδομάδα, αμείβονται με 250 ευρώ το μήνα, και δεν έχουν, καν, το δικαίωμα να παραιτηθούν και να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αφού οι εργοδότες τους παρακρατούν τα διαβατήριά τους.

Η δυσωδία των πετροδολαρίων

 Είναι περιττό να αναφερθούμε στο σκάνδαλο των δωροδοκιών των παραγόντων της FIFA προκειμένου να αναλάβει το Κατάρ το Μουντιάλ. Ότι η χώρα αυτή εφαρμόζει την πιο σκοταδιστική Σαρία. Ότι παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξαγοράζει ό,τι κινείται (ιδιοκτήτης μεταξύ άλλων και της Παρί Σεν Ζερμέν).

Τα ίδια βέβαια γίνονταν και στα άλλα Μουντιάλ. Γνωστές οι δωροδοκίες στελεχών, όπως ο Μ. Πλατινί, που κατηγόρησε τους βραζιλιάνους ότι περίμεναν το μουντιάλ για να διαδηλώσουν κατά της διοργάνωσης μετά το θάνατο εργατών! Το ίδιο και χειρότερα ο Edson Arantes do Nascimento, ο περίφημος Πελέ, πρέσβης του Μουντιάλ και της Coca-cola, που θεώρησε ότι είναι «νορμάλ» ο θάνατος ενός εργάτη στο υπό ανέγερση στάδιο του Σάο Πάολο (24/3/2014)!

 Σε όλες τις χώρες όπου έλαβαν χώρα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, είχαμε κέρδη για τις πολυεθνικές και τη FIFA και τεράστια αύξηση του χρέους για τις χώρες φιλοξενίας. Στη Νότια Αφρική όπου έγινε το 2010 το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου, το δημόσιο χρέος από 50,3 δις εκτινάχθηκε στα 97 δις ευρώ. Η Βραζιλία ξεκίνησε με πρόβλεψη λειτουργικών εξόδων 800 εκ. και έφθασε τα 2,6 δις. Παράλληλα το δημόσιο (δηλαδή οι βραζιλιάνοι φορολογούμενοι) επιβαρύνθηκε με 13 δις για την κατασκευή των σταδίων. Το Μαρακανά, το στάδιο των γιγαντιαίων τελετών πέρασε στις 13/5/2013 από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Η κοινοπραξία που το ανέλαβε αποτελείται από τη βραζιλιάνικη εταιρεία Odebrecht (την ίδρυσε Γερμανός μετανάστης, το 1944), που ειδικεύεται στα πετροχημικά, την άμυνα, την τεχνολογία και τα logistics, τον δισεκατομμυριούχο Eike Batista (Ομοίως γερμανικής καταγωγής) και την AEG administracao de Estadios do Brasil, θυγατρική της πολυεθνικής Anschutz company που διαχειρίζεται 120 πάρα πολύ μεγάλα στάδια σε ολόκληρο τον κόσμο. Αρκεί να αναφερθεί πως η κατασκευή της «Κορίνθιανς αρένα», 70.000 θέσεων, από 153 εκ. έφθασε στα 450 εκ.! Το ίδιο συνέβη με τις μεταφορές (μετρό, τραμ, λεωφορειακές γραμμές, οδικό δίκτυο), που κόστισαν 3,7 δις ευρώ και προκάλεσαν την αύξηση των εισιτηρίων και κατ’ επέκταση την αφορμή για τις ταραχές. Προηγήθηκαν οι απαλλοτριώσεις και οι μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και μετακινήσεις πληθυσμών κατά το ανάλογο του Πεκίνου. Το Σεπτέμβριο, μάλιστα, του 2011 κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στις φαβέλες σκοτώθηκαν 800 άνθρωποι.  

«Πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο»

Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μας μιλούν για τις ρίζες της χειραγώγησης, για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν, λοιπόν, για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Αυτή την εκδοχή του ποδοσφαίρου, αυτήν την παράδοση συνεχίζει σήμερα ο Ερίκ Καντονά.

Τελικά, αυτή είναι η διαφορά με το "παλιό" ποδόσφαιρο, αυτό δεν έχει ανταλλακτική αξία, ενώ στα υπερσύγχρονα γήπεδα του Μουντιάλ το παιγνίδι είναι εμπόρευμα. Γιατί δεν είναι, πλέον, η χαρά της νίκης ο σκοπός, αλλά το χρήμα, η συσσώρευση κερδών. Και τα χρήματα πηγαίνουν στη FIFA, στη ΔΟΕ και στο πλανητικό κεφάλαιο.

Ποια σχέση, λοιπόν, έχει το ποδόσφαιρο που παίζεται στις αλάνες (τώρα κι αυτές έγιναν 5χ5 επί πληρωμή) με το ποδόσφαιρο που παίζεται στα γήπεδα της FIFA; Ποια σχέση έχει η καζούρα του νικητή προς τον ηττημένο και οι τεράστιες συμβολικές(εθνικές) ή οικονομικές επενδύσεις που γίνονται στο παγκόσμιο κύπελλο; Είναι γνωστό ότι στους αγώνες αυτούς παρουσιάζονται τα νέα σύμβολα, οι νέες φανέλες, τα νέα αθλητικά είδη των μεγάλων πολυεθνικών αλλά και τα νέα πρότυπα. Θα είχε ενδιαφέρον η μελέτη των στρατηγικών προώθησης προτύπων (Ρονάλντο, Νεϊμάρ, Μέσι, Εμπαπέ) και των τρόπων ζωής και στυλ, που θα μιμηθούν σε λίγο οι νέοι σε ολόκληρο τον κόσμο.

Γι’ αυτό εμείς είμαστε πάντα με το joga bonito (ωραίο παιγνίδι) στις αλάνες, που γίνεται ακόμη πιο ωραίο όταν ανατρέπει ακριβοπληρωμένες «παράγκες». Είμαστε με τον Ερίκ Καντονά…

Οι ΗΠΑ σε κρίση...

 Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Quinnipiac, το 58% των Αμερικανών θεωρεί ότι το πολιτικό καθεστώς των ΗΠΑ θα καταρρεύσει, ενώ το 37% θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα είναι αρκετά ισχυρό για να ξεπεράσει τις βαθιές διαφορές στην αμερικανική κοινωνία, αναφέρει το περιοδικό Forbes. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη τη στιγμή που ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δεχόταν ένα μπαράζ επιθέσεων από τον ηγέτη των Ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία Μιτς Μακ Κόνελ, ο οποίος απέρριψε την προσπάθεια του Μπάιντεν να αλλάξει τους κοινοβουλευτικούς κανόνες που θα επέτρεπαν την ψήφιση στη Γερουσία δύο νόμων οι οποίοι προστατεύουν τα εκλογικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών.

Είχε προηγηθεί η «πύρινη ομιλία», σύμφωνα με τους Los Angeles Times και της Washington Post, του Τζο Μπάιντεν που έθεσε τις διαχωριστικές γραμμές της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, ξεκινώντας από τον Martin Luther King και τον ακροδεξιό ρατσιστή George Wallace, και φθάνοντας στον Αβραάμ Λίνκολν και τον Τζέφερσον Ντέιβις.

Τι περιλαμβάνουν οι δύο νόμοι; Ο πρώτος νόμος, ο νόμος John Lewis Voting Rights Advancement Act , προς τιμήν του πρώην γερουσιαστή και των ακτιβιστών για τα πολιτικά δικαιώματα, θα παρείχε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση μεγαλύτερο έλεγχο στις εκλογικές διαδικασίες που εφαρμόζουν οι πολιτείες, εξηγεί η Wall Street Journal. Ο δεύτερος νόμος για την ελευθερία της ψήφου θα καθιστά αργία την ημέρα των εκλογών (Τρίτη) και θα επέτρεπε την ταχυδρομική ψηφοφορία σε ολόκληρη τη χώρα.

Όπως επισημαίνει το Atlanta Journal-Constitution, οι Ρεπουμπλικάνοι αντιτίθενται σε αυτά τα νομοσχέδια, «κατηγορώντας τους Δημοκρατικούς ότι προσπαθούν να αλλάξουν τους νόμους ώστε να παραμείνουν στην εξουσία». Όμως η εφημερίδα τονίζει ότι οι Δημοκρατικοί έχουν αναλογιστεί επακριβώς αυτούς τους νέους κανόνες αφού οι Ρεπουμπλικανικές πολιτείες, συμπεριλαμβανομένης της Τζόρτζια, εισήγαγαν εκλογικούς νόμους που περιορίζουν την ψηφοφορία.

Δεκαεννέα πολιτείες συνολικά έχουν ήδη εγκρίνει μια τέτοια περιοριστική νομοθεσία ήδη από τις προεδρικές εκλογές του 2020, λέει το ABC  News. Το κανάλι σημειώνει ότι «πολλοί από αυτούς τους νόμους άλλαξαν μετά από τους ισχυρισμούς του πρώην προέδρου (Τραμπ) για εκτεταμένη απάτη».

Τα νομοσχέδια θα εξεταστούν στις 17 Ιανουαρίου, ημέρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχουν, όμως, πολύ λίγες πιθανότητες να περάσουν με την τρέχουσα σύνθεση της Γερουσίας, που περιλαμβάνει 50 Δημοκρατικούς και 50 Ρεπουμπλικάνους. Έτσι, για μια ακόμη φορά, η κυβέρνηση Μπάιντεν κινδυνεύει να μην πετύχει έναν από τους στόχους της.

Η Wall Street Journal αναφέρει ότι ο ένοικος του Λευκού Οίκου έχει στραφεί σε αυτούς τους εκλογικούς νόμους επειδή η προεδρία του περνάει «δύσκολες στιγμές», καθώς δεν μπορεί να προχωρήσει την ατζέντα του (στην υγεία, στην εκπαίδευση κ.ά.). Αυτός είναι ο λόγος που ο Μπάιντεν θέλει να άρει τον κανόνα του filibuster, «έναν μηχανισμό που επιτρέπει σε έναν γερουσιαστή να μπλοκάρει έναν νόμο που δεν θα λάβει 60 ψήφους», σημειώνει το Vox. Ο Μπάιντεν υποστήριζε τον κανόνα, αλλά η συστηματική αντίθεση των Ρεπουμπλικανών στις πρωτοβουλίες του τον έπεισε να δράσει, σημειώνει ο ιστότοπος.

Για να αλλάξει, όμως, αυτόν τον κανόνα, χρειάζεται την υποστήριξη όλων των γερουσιαστών του Δημοκρατικού κόμματος και δεν την έχει. Κάποιοι (όπως οι Kaine, Manchins, Sinemas κ.ά.) δεν δέχονται την αλλαγή. Γι' αυτό ο Μπάιντεν με το συμβολικό ταξίδι στην Ατλάντα, «μια πόλη στην καρδιά  του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα»(CNN), επιδιώκει να ασκήσει πίεση στους αρνητές του κόμματός του αλλά και σε ορισμένους Ρεπουμπλικάνους. Όμως δεν φαίνεται ικανός να αλλάξει τους συσχετισμούς, με συνέπεια να μην μπορεί να εφαρμόσει την ατζέντα του, δηλαδή να κυβερνήσει!

Δεν είναι τυχαίο ότι ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς καλεί σε μία πίεση από τα «κάτω». Καλεί τους εργαζόμενους να οργανωθούν στα συνδικάτα και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, καταγγέλλοντας τις απολύσεις αλλά και αποκαλύπτοντας τα υπερκέρδη και την απληστία των υπερπλούσιων.  «Είμαι αλληλέγγυος με τους 8.400 απεργούς εργάτες στο Kroger στο Κολοράντο. Εάν η Kroger έχει την πολυτέλεια να πληρώσει τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια και να ξοδέψει 1 δισεκατομμύριο δολάρια για επαναγορές μετοχών, τότε μπορεί να αντέξει οικονομικά να πληρώνει στους εργαζομένους της καλύτερους μισθούς και επιδόματα, με ασφαλείς συνθήκες εργασίας.», γράφει στο τουίτερ ο Μπέρνι Σάντερς.

Συμπέρασμα: Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία κρίσιμη καμπή, καθώς η ρήξη είναι ορατή τόσο στην κοινωνία όσο και στο πολιτικό σύστημα.

Τι συμβαίνει στο Καζακστάν;

 Λουτρό αίματος στο Καζακστάν. Δεκάδες διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από την αστυνομία τη νύχτα της Τετάρτης προς Πέμπτη, καθώς προσπαθούσαν να καταλάβουν διοικητικά κτίρια.

Το κίνημα οργής, που ξεκίνησε την Κυριακή στις επαρχίες λόγω της αύξησης των τιμών του φυσικού αερίου, στη συνέχεια εξαπλώθηκε στη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το Αλμάτι, όπου οι διαδηλωτές κατέλαβαν διοικητικά κτίρια και για λίγο το αεροδρόμιο. Εικόνες στα κοινωνικά δίκτυα έδειχναν σκηνές χάους, ενώ ακούγονταν πυρά από αυτόματα όπλα. Τοπικά μέσα ενημέρωσης και μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέφεραν ότι οι διαδηλωτές προχώρησαν στη συνέχεια στην προεδρική κατοικία στην πόλη, την οποία πυρπόλησαν, μαζί με το κτίριο της διοίκησης της πόλης και έναν τηλεοπτικό σταθμό.

Η Ρωσία και οι σύμμαχοί της (CSTO) ανακοίνωσαν την αποστολή μιας «συλλογικής ειρηνευτικής δύναμης», μετά από αίτημα του προέδρου Kassym-Jomart Tokayev.  

Ως αποτέλεσμα του χάους, το ουράνιο, του οποίου το Καζακστάν είναι ένας από τους κύριους παραγωγούς παγκοσμίως, είδε την τιμή του να αυξάνεται, ενώ οι τιμές των μετοχών των εθνικών εταιρειών κατέρρευσαν στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Να σημειωθεί ότι η χώρα είναι ένα από τα προπύργια του Bitcoin, το οποίο επίσης γνωρίζει πτώση.

Η οργή των διαδηλωτών στρέφεται κυρίως ενάντια στον πρώην Πρόεδρο Nursultan Nazarbaïv, 81 ετών, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα από το 1989 έως το 2019 και ο οποίος θεωρείται ο μέντορας του σημερινού προέδρου Τοκάγιεφ. Ο Ναζαρμπάγιεφ, σύμμαχος του Πούτιν, διατήρησε τον τίτλο του προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας και του «ηγέτη του έθνους»(«Elbasy»).

Ο Ναζαρμπάγιεφ

Μετά από είκοσι οκτώ χρόνια στην ηγεσία της χώρας, ο Ναζαρμπάγιεφ συνεχίζει να την ελέγχει μέσω των θεσμών στους οποίους ηγείται: του Συμβουλίου Ασφαλείας, του προεδρικού κόμματος Νουρ Οτάν και του «γραφείου του πρώτου προέδρου». Η μεγαλύτερη κόρη του, η Dariga Nazarabayeva, προήδρευε στη Γερουσία μέχρι τις αρχές Μαΐου 2020 και ο γαμπρός του, Timur Kulibayev, ηγείται της εταιρείας Samruk-Kazyna, η οποία συγκεντρώνει όλες τις μεγάλες δημόσιες εταιρείες (ενέργεια, ηλεκτρική ενέργεια, σιδηρόδρομοι κ.λπ.). Δεν είναι τυχαίο ότι οι αυξήσεις των τιμών στο φυσικό αέριο ήταν ο πυροκροτητής των αντιδράσεων.

Ο Τοκάγιεφ διακηρύσσει μια «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, που υποτίθεται ότι κινείται ισότιμα ανάμεσα στη Ρωσία, την Κίνα και τη Δύση. Όμως, παραμένει, στην πράξη, σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο της Μόσχας. Η οικονομία επωφελήθηκε ελάχιστα από την ενσωμάτωση στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση και οι εθνικές επιχειρήσεις αντιμετώπισαν τον ανταγωνισμό από τις αντίστοιχες ρωσικές. Παράλληλα, υπέστησαν, λόγω της σύνδεσης με τη ρωσική οικονομία, τις παράπλευρες συνέπειες των δυτικών κυρώσεων που επιβλήθηκαν στη Ρωσία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014. Σε στρατηγικό επίπεδο, η εξάρτηση από τις ρωσικές τεχνολογίες έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, μειώνοντας περαιτέρω την αυτονομία της χώρας.

Ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2020 η Le Monde diplomatique αναφερόταν στον κίνδυνο έκρηξης του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος κατά το πρότυπο της «Αραβικής Άνοιξης». 

Στο Καζακστάν αναδύονται κοινωνικοπολιτικά δύο κόσμοι: Στις πόλεις, αναδύεται ο ακτιβισμός γύρω από τον πολεοδομικό σχεδιασμό και τα περιβαλλοντικά ζητήματα (κυκλοφορία αυτοκινήτων, διαχείριση απορριμμάτων, κόστος που σχετίζεται με την ηλεκτρική ενέργεια και τη θέρμανση, την αστική πυκνότητα, κ.λπ.). νΟι Νέοι από τα αστικά μεσαία στρώματα κινητοποιήθηκαν την άνοιξη του 2019 για να διαμαρτυρηθούν για την αλλαγή του ονόματος της πρωτεύουσας Αστάνα σε Nursultan – από το μικρό όνομα του Nazarbayev - και να απαιτήσουν ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Όμως το κίνημα κατεστάλη γρήγορα, με πολλές συλλήψεις και καταδίκες. Το κίνημα αυτό σταδιακά αναδιοργανώθηκε γύρω από το Oyan, Qazaqstan ("Ξύπνα, Καζακστάν") - μια αναφορά δανεισμένη από τον ποιητή Mirjakip Dulatuli, έναν από τους ιδρυτές, στις αρχές του 20ου αιώνα, του εθνικιστικού κινήματος Alash Orda ("Η ορδή του Αλάς"). Επίσης, υπάρχουν, πολιτικοποιημένοι νέοι που ακολουθούν το πρότυπο του φυλακισμένου Ρώσου κυβερνομαχητή Alexeï Navalny, καλλιτέχνες, ζωγράφοι και ράπερ, δημοφιλείς αστέρες του YouTube από το Καζακστάν, LGBT + ακτιβιστές, ακόμη και οικολόγοι που διαμαρτύρονται για τη δημιουργία ενός χιονοδρομικού κέντρου στα βουνά, στο Kok Zhailau, κοντά στο Αλμάτι. Αυτή η δυναμική απεικονίζει και εκφράζει το αίτημα για συμμετοχή στη δημόσια ζωή.

Γεωπολιτική

Το Καζακστάν θεωρείται κρίσιμης οικονομικής και γεωπολιτικής σημασίας για τη Ρωσία.

Η κρίση στο Καζακστάν συμπίπτει με την κρίση των σχέσεων της Ρωσίας με την Ουκρανία, που έγινε κρίση Ρωσίας-ΗΠΑ.

Στο Καζακστάν επαναλαμβάνεται ό,τι συνέβη στην Ουκρανία. Τον Δεκέμβριο του 2013 ο πρώην υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, Τζον Μακ Κέιν, δήλωνε τη στήριξη της χώρας του στη νεοναζιστική, παραστρατιωτική οργάνωση «Σβόμποντα», προκειμένου να ανατραπεί ο επίσης αυταρχικός πλην εκλεγμένος πρόεδρος τη Ουκρανίας, Γιανουκόβιτς, που ήταν φιλικά προσκείμενος στη Ρωσία. Κανείς δεν έμαθε ότι πίσω από την οργάνωση των «εξεγέρσεων» της Αραβικής Άνοιξης (Αίγυπτος, Τυνησία, Λιβύη, Συρία), ή αυτών στη Γεωργία, στην Κιργιζία, Ουκρανία, τη Βολιβία κ.ά. βρίσκονταν η οργάνωση που διαχειρίζεται «Το Πρόγραμμα των Δημοκρατιών σε Μετάβαση» και η οποία στηρίζεται από την USAID (Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης).  

Και στο Καζακστάν έχουμε την εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας του πληθυσμού από την αυταρχική διακυβέρνηση των Ναζαρμπάγιεφ και Τοκάγιεφ. Η αμερικανική στρατηγική της λεγόμενης «αποσυσσωμάτωσης» έχει ήδη εφαρμοστεί στην περίφημη "Αραβική Άνοιξη", στην Ουκρανία και ενδεχομένως τώρα στο Καζακστάν.

Πρόκειται για την επέμβαση στο εσωτερικό άλλων χωρών από τις ΗΠΑ με βάση το δόγμα «εισαγωγής της δημοκρατίας» μέσω του «Δρόμου» και την εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας του πληθυσμού. Παντού έχουμε αναπαραγωγές της στρατηγικής αυτής με στόχο την εξάλειψη των μη φιλικών και των «δυσάρεστων» κυβερνήσεων: υποκινημένες διαδηλώσεις, συντονισμένη και πολλαπλή χειραγώγηση από τα μέσα ενημέρωσης, δήθεν αγωνιώδεις κραυγές για σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αναζήτηση της διεθνούς καταδίκης και ενίοτε της ένοπλης επέμβασης (το τελευταίο εγκαταλείφθηκε μετά την παταγώδη αποτυχία στο Αφγανιστάν).

Στο Καζακστάν έχουμε ξανά το ίδιο έργο με αυτό της Ουκρανίας…

Τα καθεστώτα της περιοχής έχουν δύο επιλογές: του διαλόγου και της δημοκρατίας, και αυτόν της καταστολής. Οι επιλογές αυτές θα εξαρτηθούν και από την εξέλιξη του περιφερειακού γεωπολιτικού παιγνίου των ισχυρών δυνάμεων στην περιοχή.