ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

  “Η μητέρα μου ήταν το ισχυρό πρόσωπο στην οικογένεια”, γράφει ο Τ. Θεοδωρόπουλος(Καθημερινή 22.7.2021). Και συνεχίζει:  “Ως εκ τούτου, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη γενίκευση που ορίζει την ελληνική κοινωνία ως αμιγώς πατριαρχική.”. Έχει δίκιο ο Θεοδωρόπουλος, και στη δική μου οικογένεια η μητέρα μου και οι γιαγιάδες μου ήταν τα “ισχυρά πρόσωπα”. Αλλά μόνο στην οικογένεια. Έξω απ’ αυτή το ισχυρό πρόσωπο ήταν ο άνδρας.    “Και όταν διαβάζω κάποιους που προσπαθούν να αναγάγουν δύο ειδεχθείς δολοφονίες γυναικών(σ.σ. εννοεί της Καρολάιν και της Γαρυφαλιάς) στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας, δεν μπορώ να μην τους συγκρίνω με όσους κατηγορούσαν τον φιλελευθερισμό της ελληνικής οικονομίας για την κατάρρευση. Ποιος φιλελευθερισμός και ποια πατριαρχία;”, αναρωτιέται ο Θεοδωρόπουλος αμφιβητώντας την πατριαρχική δομή της ελληνικής κοινωνίας. Το "αμιγώς πατριαρχική" ως εκ θαύματος εξαφανίστηκε και γίνεται η φοβερή σύνδεση με τους επικριτές του “φιλελευθερισμού”,...

  Καταδικάστηκαν και σε δεύτερο βαθμό οι βασανιστές του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Όμως παραμένουν οι ιδέες τους, αυτές που τους οδήγησαν σε συμπεριφορές απάνθρωπες, αυτές που τρέφουν την κουλτούρα του τσαμπουκά, της αρρενωπότητας, της  «μικρής ατομικής τρομοκρατίας»,  η οποία λειτουργεί δίπλα στη «μεγάλη τρομοκρατία» του πολιτικού φασισμού. Το bullying, υπό μία έννοια, αποπολιτικοποιεί και συγκαλύπτει την κοινωνικοπολιτική και πολιτισμική διάσταση της γενικής βίας, συγκαλύπτει τον γενικευμένο πολιτικό φασισμό.  Τόσο η ατομική κοινωνική τρομοκρατία όσο και ο πολιτικός φασισμός χρειάζονται τη θεωρητική στήριξη των  ουσιοκρατικών φιλοσοφιών,  οι οποίες βοηθούν ενεργά στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που αποκλείει τον άλλον με βίαιο τρόπο. Βοηθούν ένα άδικο και βίαιο, φασιστικό σύστημα να αποδώσει σε μερικές συμπεριφορές και λόγους -με βάση ένα αυθαίρετο κριτήριο- το  στάτους του φυσιολογικού ή του κανονικού,  ενώ σε άλλες συμπεριφορές αποδίδ...

  «Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα.» Αυτή η φράση του Βασίλειου Μάγγου συνιστά τρόπο σκέψης και ζωής ενός ελεύθερου ανθρώπου.  Γιατί σε αυτή την μεταηρωική εποχή κάθε άνθρωπος οφείλει να αποτινάξει το φόβο και να μετατραπεί σε υποκείμενο. Στην «Φαινομενολογία του Πνεύματος»,  κύριος του εαυτού του είναι εκείνος που δεν φοβάται να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του,  που είναι πρόθυμος να πεθάνει για την ελευθερία του. Αντίθετα, ο σκλάβος τρέμει για τη ζωή του και δέχεται, προκειμένου να παραμείνει ζωντανός, το καθεστώς του δούλου. Η  δράση  είναι η θεραπεία για κάθε είδους φόβο. Όπου ως δράση εννοούμε την Κίνηση προς το αντικείμενο του φόβου. Το ζήτημα της ελευθερίας του πολίτη, λοιπόν, είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ο καθηγητής  David Runciman  (άρθρο στην The Gaurdian) θεωρεί ότι «οι μεγαλύτερες ερωτήσεις σε οποιαδήποτε δημοκρατία είναι πάντα για το πώς θα ασκούν οι κυβερνήσεις τις εξαιρετικές εξουσίες που τους δί...

  Συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας με πολλούς πολίτες τραυματίες έχουμε και στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, Βηρυτό. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται κι εκεί για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης καθώς και για την αύξηση στις τιμές των καυσίμων. Όμως ελάχιστοι μιλούν και ακόμα πιο λίγοι γράφουν γι αυτό. Στη Νότια Αφρική ανακοινώθηκαν επίσημα 72 νεκροί από συγκρούσεις διαδηλωτών (υποστηρικτών του φυλακισθέντος πρώην προέδρου Ζούμα) με την αστυνομία, αλλά κανείς δεν ανησυχεί για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκεί. Η Νότια Αφρική δεν είναι Κούβα! Όταν οι Χιλιάνοι βασανίζονταν, ή σκοτώνονταν εν ψυχρώ από την αστυνομία της δεξιάς κυβέρνησης, ούτε γάτα ούτε ζημιά για τις ΗΠΑ, όταν η αστυνομία της Βολιβίας με τη στήριξη των ΗΠΑ ανέτρεψε τον πρόεδρο Μοράλες της Βολιβίας, αυτό ήταν απολύτως δημοκρατικό! Κι όταν ο λαός της Βολιβίας επανεξέλεξε το κόμμα του Μοράλες, άκρα του τάφου σιωπή από τα δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης  όπως η The Washington Post του Τζε...

  Ο ήλιος έδυε στα ερείπια της Νικόπολης, έτσι όπως βλέπαμε από την Κορωνησία, το μικρό νησί στον Αμβρακικό. Στο βάθος αριστερά η Βόνιτσα, δεξιά η Σαλαώρα το λιμάνι του Ναπολέοντα Βοναπάρτη της Ηπείρου, και οι λιμνοθάλασσες. Ο κόλπος έδινε την αίσθηση του ατελούς κύκλου, όπως είναι κι η ζωή. Εδώ η ομορφιά δεν είναι θέμα φαντασίας μήτε γούστου, είναι απτή, πραγματική και επιβάλλεται στο βλέμμα. Πάντα τις στιγμές της απελπισίας γυρεύαμε την ισορροπία με αντίβαρο την ομορφιά. Γοργόνα του Αμβρακικού ήταν η δική μας ομορφιά:  “ μια γυναίκα στο ψαρόλαδο βαφτισμένη, βαμμένα τα βρεχάμενά της μοράβια. Καλαφατισμένη με πίσσα. Το σάλιο της αλμυρό. Τα μαλλιά της φύκια, πλοκάμια τα χέρια της. Νερένια τα μάτια της. Τα ποδάρια της... όχι να μην έχει. Έτσι όπως εκείνη στη γυάλα του Ακουάριουμ... Όχι πουθενά. Μονάχα στον ύπνο μου. Να τη λένε Θαλασσινή... ”1 .  Γι’ αυτή την άπιαστη, θαλασσινή ομορφιά κινήσαμε. Αυτή ήταν η ζωτική μας αρχή. Γι’ αυτή πήραμε το ρίσκο. Τι νόημα θ...

  Σαουθάμπτον. Το γλυπτό της γυμνής γυναίκας του Ροντέν και οι γλάροι. Τα φοβερά ιπτάμενα τέρατα με τις άγριες ανθρώπινες κραυγές. Η ομορφιά και ο τρόμος. Κάποτε νόμιζα πως οι γλάροι του βορρά ήταν επινόηση του Χίτσκοκ. Όμως The Birds είναι εδώ, ορατά, πραγματικά. Το θρίλερ δεν χρειαζόταν ο Χίτσκοκ να το ανακαλύψει, αρκούσε να το περιγράψει. Οι βόρειοι γλάροι, αυτοί οι ιπτάμενοι κανίβαλοι ήταν εδώ για να στοιχειώνουν τις νύχτες και τις μέρες των όντων που αποκαλούνται ακόμα άνθρωποι. Καμία σχέση με τους γλάρους του νότου. Το ίδιο και οι άνθρωποι, καμία σχέση με τους μεσογειακούς. Αίγινα-Αγκίστρι. Στο πλοίο της γραμμής ένα κορίτσι ταΐζει τους γλάρους. Απόδειξη ότι η συμφιλίωση του ανθρώπου με τη φύση και τη φύση του είναι δυνατή. Λονδίνο. Γυναίκες και άνδρες με μάτια στεγνά και λιμασμένα για επαφή. Ο Covid παρόξυνε το αίσθημα της μοναξιάς. Σε κοιτούν τόσο έντονα και αδιάκριτα, σαν τις εφιαλτικές κραυγές των τεράστιων γλάρων. Η ζωή ένας Τιτανικός. Κ...

  "Θυμάμαι το πάθος σου" μου είπε ο Θωμάς (Κοροβίνης). Ήταν η εποχή των παθών. Τότε που μαζί με τον Μαλλαρμέ, φωνάζαμε: Εμπρός ν’ αλλάξουμε τις λέξεις. Τότε που συνεπαρμένοι από τον Μαρξ, καλούσαμε: "Εμπρός ν’ αλλάξουμε τον κόσμο". Τότε που μεθούσαμε χωρίς αναπαμό με κρασί, με ποίηση, με έρωτα, με την ομορφιά, με οτιδήποτε. Ήταν τότε που ρίχναμε το μεθυσμένο καράβι μας στη θάλασσα, βρίζοντας όλες τις “νηφάλιες” αξίες των νοικοκυραίων και της κατεστημένης πνευματικής τάξης, ζητώντας «ο έρωτας να εφευρεθεί ξανά». Μέχρι που ο χρόνος μας επέρασε. Και η πόλη σαν την πουτάνα του Ρεμπό μας ξέρασε.  Και να τώρα, χωρίς πάθος, δεν βρίσκουμε πουθενά την πόλη μας. Η πόλη των άκρων, των ποιητών, του πάθους και των εξεγέρσεων δεν υπάρχει πια. «Τα άνθη του κακού», οι μποέμ, οι απάχηδες, οι πλάνητες, οι ποιητές του πλήθους, οι έρωτες και ο παροξυσμός των παθών, δεν υπάρχουν. Η μανάβισσα του Εμίλ στην κεντρική αγορά, εκείνη που «έφτιαχνε με τη βιτρίνα της μια μεγάλη γυμνή ηδονή» και...

  Οι φρικιαστικές αποκαλύψεις στον Καναδά συγκλονίζουν και δείχνουν το ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας και των άλλων χριστιανικών δογμάτων στην εξολόθρευση των αυτοχθόνων. Πολλοί μετά την ανακάλυψη των λειψάνων περισσότερων από χίλιων παιδιών αυτοχθόνων που θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους, μιλούν πλέον για γενοκτονία, που διαπράχθηκε σε χριστιανικά σχολεία με τη συνενοχή της κυβέρνησης του Καναδά. Στην περιοχή, όπου ανακαλύφθηκαν τα λείψανα των χιλίων παιδιών, λειτουργούσε καθολικό οικοτροφείο. Επί δεκαετίες, τα παιδιά των αυτοχθόνων που φιλοξενούνταν σε τέτοια εκκλησιαστικά ιδρύματα βίωναν έναν άνευ προηγουμένου εφιάλτη. Από τον 19ο αιώνα έως το 1970 λειτουργούσαν στη χώρα 139 καθολικά οικοτροφεία, φιλοξενώντας 150.000 παιδιά. Από αυτά, 6.000 εκτιμάται ότι πέθαναν, ενώ πολλά άλλα υπέστησαν άγριες κακοποιήσεις και ξυλοδαρμούς. Ο Jimmy Papatie, παιδί αυτοχθόνων από το δυτικό Κεμπέκ, ήταν 5 ετών όταν το καναδικό κράτος τον πήρε με τη βία απ...