Μια απάντηση στον Τ. Θεοδωρόπουλο: Οι γυναικοκτονίες δεν είναι φυσικό φαινόμενο

 “Η μητέρα μου ήταν το ισχυρό πρόσωπο στην οικογένεια”, γράφει ο Τ. Θεοδωρόπουλος(Καθημερινή 22.7.2021). Και συνεχίζει:  “Ως εκ τούτου, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη γενίκευση που ορίζει την ελληνική κοινωνία ως αμιγώς πατριαρχική.”. Έχει δίκιο ο Θεοδωρόπουλος, και στη δική μου οικογένεια η μητέρα μου και οι γιαγιάδες μου ήταν τα “ισχυρά πρόσωπα”. Αλλά μόνο στην οικογένεια. Έξω απ’ αυτή το ισχυρό πρόσωπο ήταν ο άνδρας.  

 “Και όταν διαβάζω κάποιους που προσπαθούν να αναγάγουν δύο ειδεχθείς δολοφονίες γυναικών(σ.σ. εννοεί της Καρολάιν και της Γαρυφαλιάς) στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας, δεν μπορώ να μην τους συγκρίνω με όσους κατηγορούσαν τον φιλελευθερισμό της ελληνικής οικονομίας για την κατάρρευση. Ποιος φιλελευθερισμός και ποια πατριαρχία;”, αναρωτιέται ο Θεοδωρόπουλος αμφιβητώντας την πατριαρχική δομή της ελληνικής κοινωνίας. Το "αμιγώς πατριαρχική" ως εκ θαύματος εξαφανίστηκε και γίνεται η φοβερή σύνδεση με τους επικριτές του “φιλελευθερισμού”, όπου συγχέεται -ακούσια ή εκούσια- ο δημοκρατικός φιλελευθερισμός με τον νεοφιλελευθερισμό της Θάτσερ και της Σχολής του Σικάγου.

Ισχύει η θέση του Θεοδωρόπουλου ότι δεν υπάρχει πατριαρχία στην ελληνική κοινωνία; Κατηγορηματικά όχι. Για την ακρίβεια, η ισχύς των γυναικών στο σπίτι επιβεβαιώνει απόλυτα ότι η πατριαρχική δομή και αντίληψη επικρατούν στην ελληνική κοινωνία. Όπως δείχνει το ειδικό Ευρωβαρόμετρο 465 για την ισότητα των δύο φύλων στην Ευρώπη, οι Έλληνες σε ποσοστό 69% συμφωνούν με τη θέση ότι ο πιο σημαντικός ρόλος για μία γυναίκα είναι να φροντίζει το σπίτι της και την οικογένεια. Στον αντίποδα βρίσκεται το αντρικό στερεότυπο όπου "ο πιο σημαντικός ρόλος ενός άνδρα είναι να βγάζει λεφτά". Οι Έλληνες υποστήριξαν αυτή την άποψη σε ποσοστό 65%.

Το σχήμα: γυναίκες ισχυρές στο σπίτι και οι άντρες “να φέρνουν τα λεφτά”, εξακολουθεί να ισχύει και συνιστά το θεμέλιο λίθο της πατριαρχίας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό αρχίζει, όμως, να αλλάζει. Οι άντρες που αδυνατούν να αντιληφθούν τις κοινωνικές αλλαγές, τις αλλαγές στις σχέσεις των δύο φύλων, τις αναφορές που έχουν χαθεί, φοβούνται ότι χάνουν την «αρσενικότητά» τους, την ταυτότητά τους. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης. Στο παραδοσιακό πατριαρχικό σχήμα, το να είσαι άντρας σήμαινε να είσαι ικανός να επιβάλλεσαι, να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματά σου, να είσαι γενναίος, δυνατός, κυρίαρχος και ενίοτε επιθετικός. Τα στερεότυπα αυτά είναι βαριά για να τα επωμίζεται κάποιος σε μία κοινωνία που αλλάζει. Φοβάται και νιώθει αδύναμος, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Εκείνοι που αδυνατούν να δεχθούν τις αλλαγές της κοινωνίας είναι οι μεγαλομανείς «ναρκισσιστικές προσωπικότητες», γράφει η ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen. Η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας(TPN) παρατηρείται κυρίως στους άντρες. Οι άντρες που θεωρούνταν δυνατοί, τώρα αποδεικνύονται εύθραυστοι και νοσταλγούν την εποχή που ως «αρχηγοί της φαμίλιας» είχαν πλήρη εξουσία πάνω στη γυναίκα και τα παιδιά, τότε που το πρότυπο της «θριαμβεύουσας αρσενικής δύναμης» ίσχυε.

Ο Τ. Θεοδωρόπουλος δεν μπορεί να δει ότι το πρόβλημα οφείλεται στις αλλαγές και την αδυναμία προσαρμογής των φαλλοκρατών ανδρών που βλέπει η Marie-France Hirigoyen. Γι’ αυτόν “η όλη συζήτηση περί «γυναικοκτονίας» έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Δίνει διέξοδο στον καταπιεσμένο φεμινιστικό λυρισμό...”. Με άλλα λόγια, κάποιες γυναίκες ξεσηκώνουν τον κόσμο για να εκτονώσουν τον καταπιεσμένο φεμινιστικό λυρισμό τους. Την ίδια πάνω κάτω αντίληψη έχει και ο Ερντογάν και γι’ αυτό απέσυρε την Τουρκία από την σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (διεθνή σύμβαση για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών). Αλλά ο Θεοδωρόπουλος γενικεύει την επίθεση, υποστηρίζοντας ότι οι φεμινίστριες στοχεύουν στη θυματοποίηση και “η θυματοποίηση βολεύει τους επαγγελματίες των δικαιωμάτων.". Να και οι "πληρωμένοι", οι επαγγελματίες, αυτοί που τα παίρνουν, που "ψωμίζονται" απ' αυτό, υπονοεί ο χυδαίος Θεοδωρόπουλος! Για να ρίξει και τη χαριστική του βολή: Αυτοί, οι επαγγελματίες των δικαιωμάτων, αποκρύπτουν, γράφει, "...το γεγονός ότι η βία έχει γίνει ενδημικό φαινόμενο ακόμη και στις προσωπικές σχέσεις.”. Φοβερό επιχείρημα. Τρομερή απόκρυψη! Δεν φταίει για τις γυναικοκτονίες η πατριαρχική δομή της κοινωνίας, δεν φταίνε τα φαλλοκρατικά στερεότυπα, δεν ευθύνεται ο κακοήθης ναρκισσισμός(η νέα ονομασία του αρρωστημένου ατομικισμού, που θρέφει ο κανιβαλικός νεοφιλελευθερισμός), ούτε η αδυναμία των ανδρών να δεχθούν τις αλλαγές, φταίει η έξαρση της “βίας” γενικώς και αορίστως, της “βίας” που ενέσκηψε δίκην φυσικού φαινομένου! Τι ύψος σκέψης!

Όσο για τον όρο “γυναικοκτονία”, επιχειρεί να καταστήσει αυτό το είδος ανθρωποκτονίας ένα διακριτό αδίκημα. Παλιότερα οι δολοφονίες γυναικών συγκαλύπτονταν πίσω από τα λεγόμενα εγκλήματα "τιμής, ή τα "εγκλήματα πάθους’’(“τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα...”!). Ο χαρακτηρισμός της δολοφονίας επομένως ως γυναικοκτονία συνιστά πράξη αντίστασης στην απόκρυψη μιας κοινωνικής πραγματικότητας, ξεσκεπάζει τη συνενοχή των σεξιστικών κοινωνιών μας και αποκαλύπτει αυτούς που οχυρώνονται πίσω από γενικεύσεις και μεταφυσικές αναφορές, αυτούς που επιμένουν στην απόλυτη εξατομίκευση της κάθε εγκληματικής ενέργειας, προσπαθώντας να διαμορφώσουν μεγάλα ψεύδη πάνω σε μισές αλήθειες, προκειμένου να υπεραμυνθούν του status quo, των κατεστημένων συντηρητικών  αρχών και αξιών, των φαλλοκρατικών στερεοτύπων. Μόνο που τα στερεότυπα αυτά θα συνεχίσει να τα αμφισβητεί με όλο και μεγαλύτερη δύναμη η ίδια η κοινωνία. Γιατί η Ελένη Τοπαλούδη, η Καρολάιν, η Γαρυφαλλιά, η Δήμητρα, η Ελένη στην Κέρκυρα, αλλά και ο Βαγγέλης στα Γιάννενα, ο Ζακ στην Αθήνα δεν είναι φαινόμενα μιας μεταφυσικής ενδημικής βίας κι ενός “φεμινιστικού λυρισμού”, είναι τα θύματα των φαλλοκρατικών στερεοτύπων μιας βαθιά ανταγωνιστικής, νεοφιλελεύθερης, πατριαρχικής κοινωνίας, της κοινωνίας μας...

Το bullying είναι η «μικρή ατομική τρομοκρατία» του φασισμού

 Καταδικάστηκαν και σε δεύτερο βαθμό οι βασανιστές του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Όμως παραμένουν οι ιδέες τους, αυτές που τους οδήγησαν σε συμπεριφορές απάνθρωπες, αυτές που τρέφουν την κουλτούρα του τσαμπουκά, της αρρενωπότητας, της «μικρής ατομικής τρομοκρατίας», η οποία λειτουργεί δίπλα στη «μεγάλη τρομοκρατία» του πολιτικού φασισμού. Το bullying, υπό μία έννοια, αποπολιτικοποιεί και συγκαλύπτει την κοινωνικοπολιτική και πολιτισμική διάσταση της γενικής βίας, συγκαλύπτει τον γενικευμένο πολιτικό φασισμό. 

Τόσο η ατομική κοινωνική τρομοκρατία όσο και ο πολιτικός φασισμός χρειάζονται τη θεωρητική στήριξη των ουσιοκρατικών φιλοσοφιών, οι οποίες βοηθούν ενεργά στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που αποκλείει τον άλλον με βίαιο τρόπο. Βοηθούν ένα άδικο και βίαιο, φασιστικό σύστημα να αποδώσει σε μερικές συμπεριφορές και λόγους -με βάση ένα αυθαίρετο κριτήριο- το στάτους του φυσιολογικού ή του κανονικού, ενώ σε άλλες συμπεριφορές αποδίδει το χαρακτηρισμό: «αποκλίνον-παθολογικό». Διακρίνουν τα άτομα σε αυτά που αναγνωρίζονται ως «πραγματικά» ανθρώπινα υποκείμενα, και άρα άξια να είναι ισότιμα μέλη της πολιτικής κοινότητας, και σε αυτά που θεωρούνται μη-ανθρώπινα, δηλαδή «παρεκκλίνοντα». Εδώ έχουμε τον homo sacer, τον δούλο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που δεν προστατεύεται από κανένα νομικό πλαίσιο και ο καθένας μπορεί να τον σκοτώσει χωρίς νομικές συνέπειες. Αυτό συμβαίνει σήμερα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Με βάση αυτή τη διάκριση κάποιοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζονται ως ισότιμοι, αλλά ως ένα είδος «παρία», περιττού (σ.σ. στην έννοια του «περιττού» βασίζεται ο ολοκληρωτισμός σύμφωνα με την Χάνα Άρεντ), «απογυμνωμένου» από κάθε δικαίωμα, από κάθε πολιτική και νομική προστασία.

Κάποιοι υποτηρίζουν πως είναι θέμα εκπαίδευσης. Ότι δηλαδή η εκπαίδευση θα πρέπει να αμφισβητήσει τις κανονιστικές μορφοποιήσεις και ιδιότητες που έχουν ταξινομηθεί στην κατηγορία «διαφορετικοί», «παρεκκλίνοντες», και να άρει το βίαιο αποκλεισμό από το κοινωνικό γίγνεσθαι που υφίστανται τα άτομα επειδή, δήθεν, ο τρόπος ζωής τους «παρεκκλίνει» από το -οριζόμενο αυθαίρετα από τις σχέσεις εξουσίας- «κανονικό» ή «φυσιολογικό». Αντί, δηλαδή, η εκπαιδευτική διαδικασία να νομιμοποιεί δομές εξουσίας που δεν αναγνωρίζουν όλα τα ανθρώπινα όντα ως ίσα, πρέπει να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση μιας νέας ηθικής, η οποία θα προκρίνει τον σεβασμό στον Άλλο και την άρνηση κάθε είδους βίαιου αποκλεισμού με επίγνωση του ρόλου που διαδραματίζουν οι σχέσεις εξουσίας στη διαμόρφωση των υποκειμένων. Όμως δεν είναι θέμα μόνο εκπαίδευσης.

Είναι και θέμα της κυρίαρχης Συμβολικής Τάξης. Μιας κατάστασης δηλαδή που διαπερνά τα πάντα, τον τρόπο ζωής, τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο που κανείς τρώει, κάθεται, ντύνεται, κοιμάται ή κάνει σεξ, τον τρόπο που οδηγεί, που συναλλάσσεται... Είναι θέμα συνεπώς Πολιτισμού και Πολιτικής. Είναι ο φασισμός του viril και της δύναμης των φαρμακοδιεγερμένων μούσκλων των γυμναστηρίων, αυτών που παραπέμπουν στην εκπαίδευση της Χρυσής Αυγής, το φασισμό του φαλλού, όπως εκδηλώνεται με τον ακραίο ατομικό ή συλλογικό ναρκισσισμό και συμβολίζεται με τα ξυρισμένα κεφάλια των φασιστοειδών, τον φαλλοκρατικό φασισμό του "μάτσο", που σκοτώνει τη γυναίκα του, τον φασισμό που τσακίζει το κεφάλι του διαφορετικού Ζακ, που βασανίζει τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, που αποκλείει τον αδύνατο, που διαμορφώνει μία κανονιστική αντίληψη για το τι και πως πρέπει να είναι το ανθρώπινο σώμα, πως πρέπει να είναι το "ανθρώπινο". Αυτός ο κοινωνικός και πολιτιστικός φασισμός είναι ο μεγάλος κίνδυνος των σημερινών κοινωνιών, καθώς προτείνει ως στοιχείο κοινωνικής συνοχής το μίσος και όχι την Αγάπη και την Αλληλεγγύη. Που δεν αυτοπροσδιορίζεται θετικά, αλλά ετεροπροσδιορίζεται αρνητικά από το μίσος για τον άλλον.  

Υπ' αυτή την οπτική, ένας εναλλακτικός προοδευτικός πολιτικός φορέας οφείλει να δημιουργήσει με θετικό τρόπο τις συνθήκες μιας νέας συμβολικής κοινωνικής τάξης και ατομικής πράξης. Αυτό που θα τον καθιστά αξιόπιστο δεν είναι μόνο η καταγγελία του αντιπάλου, που υπηρετεί την κοινωνία του μίσους, της ατομικής ή της γενικευμένης κρατικής τρομοκρατίας και της αδικίας, αλλά και η θετική πρακτική της αλληλεγγύης προς όλους τους αδικημένους αδιακρίτως. Kαμία «αλλαγή» δεν είναι δυνατή και διαρκής χωρίς μία νέα πολιτισμική μεταρρύθμιση, χωρίς μία νέα ατομική και κοινωνική Συμβολική Τάξη, χωρίς η πολιτική ηγεμονία να συμπεριλαμβάνει και την πολιτιστική. O ου-τόπος, είναι το μέλλον που κατοικεί στα όνειρα και στα παραμύθια, στη μουσική, στην αρχιτεκτονική, στη φιλοσοφία, με άλλα λόγια στην ύπαρξη εντός μας μιας άρνησης, της άρνησης του παρόντος που μας εξωθεί στο μίσος, και μιας θέσης ότι μπορούμε να υπάρξουμε ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ σε μια κοινωνία καθολικής αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης. Ο φορέας της αλλαγής για να είναι πειστικός θα πρέπει να προεικονίζει τον ανθρωπότυπο της νέας κοινωνίας, αυτόν που διαμορφώνεται από τώρα μέσα στη διαδικασία του συλλογικού πράττειν, εκεί όπου δημιουργούνται οι σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης και αγάπης χωρίς διακρίσεις (γιατί και οι φασίστες αγαπιούνται μεταξύ τους!)...    

«Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα»

 «Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα.» Αυτή η φράση του Βασίλειου Μάγγου συνιστά τρόπο σκέψης και ζωής ενός ελεύθερου ανθρώπου. 

Γιατί σε αυτή την μεταηρωική εποχή κάθε άνθρωπος οφείλει να αποτινάξει το φόβο και να μετατραπεί σε υποκείμενο. Στην «Φαινομενολογία του Πνεύματος», κύριος του εαυτού του είναι εκείνος που δεν φοβάται να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του, που είναι πρόθυμος να πεθάνει για την ελευθερία του. Αντίθετα, ο σκλάβος τρέμει για τη ζωή του και δέχεται, προκειμένου να παραμείνει ζωντανός, το καθεστώς του δούλου. Η δράση είναι η θεραπεία για κάθε είδους φόβο. Όπου ως δράση εννοούμε την Κίνηση προς το αντικείμενο του φόβου.

Το ζήτημα της ελευθερίας του πολίτη, λοιπόν, είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ο καθηγητής David Runciman (άρθρο στην The Gaurdian) θεωρεί ότι «οι μεγαλύτερες ερωτήσεις σε οποιαδήποτε δημοκρατία είναι πάντα για το πώς θα ασκούν οι κυβερνήσεις τις εξαιρετικές εξουσίες που τους δίνουμε. Και πώς θα ανταποκριθούμε όταν τις εφαρμόσουν». Αυτά μπορεί να ήταν μέχρι τώρα θεωρητικά ζητήματα, αλλά τώρα τα ζούμε, επισημαίνει ο Runciman. Και συνεχίζει: Σήμερα, όπως έγραφε ο Χόμπς, «η εξουσία του πολιτικού καθεστώτος είναι να έχει τη δύναμη ζωής και θανάτου πάνω στους πολίτες. Ο μόνος λόγος που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε κάποιον αυτή την εξουσία είναι επειδή πιστεύουμε ότι είναι το τίμημα που πληρώνουμε για τη συλλογική μας ασφάλεια. Αλλά σημαίνει επίσης ότι αναθέτουμε αποφάσεις για τη ζωή και το θάνατο σε ανθρώπους που τελικά δεν μπορούμε να ελέγξουμε.» Εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο, ο έλεγχος της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Αυτό δεν αφορά μόνο την δράση των δυνάμεων της κρατικής καταστολής, αλλά και την «αυθαιρεσία της ατομικής πολιτικής κρίσης». Όταν δηλαδή ένας πολιτικός, όπως ο Χρυσοχοΐδης, ή ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου, δεν «βλέπει» την πραγματικότητα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, όταν η κρατική βία στην πιο άγρια μορφή της θεωρείται κανονικότητα, τότε "μπάτσοι-δολοφόνοι" θα σκοτώνουν παντού: στη Χιλή, στο Παρίσι, στη Μινεάπολη, στο Χονγκ Κονγκ, στο Βόλο, στην Αθήνα...

Γι' αυτό «Ο αγώνας… κατά της αυταρχικής σκληρότητας θα διαμορφώσει το μέλλον όλων μας. Είμαστε πολύ μακριά από τον τρομακτικό και βίαιο κόσμο από τον οποίο ο Χομπς προσπάθησε να ξεφύγει σχεδόν πριν από 400 χρόνια. Αλλά ο πολιτικός μας κόσμος είναι ακόμα αυτός που Χομπς θα αναγνώριζε», σημειώνει ο Runciman.

Συνεπώς, ο αγώνας κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας είναι αγώνας για τη δημοκρατία και τον κόσμο μας, την ίδια την κοινωνία και τη ζωή μας. Και όπως έγραφε ο Βασίλειος Μάγγος, ο ίδιος ο αγώνας, ανεξάρτητα από την έκβασή του, δίνει περιεχόμενο και ποιότητα στη ζωή του καθενός.

Γι’ αυτό: «Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα» 

Η αλήθεια για την Κούβα

 Συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας με πολλούς πολίτες τραυματίες έχουμε και στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, Βηρυτό. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται κι εκεί για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης καθώς και για την αύξηση στις τιμές των καυσίμων. Όμως ελάχιστοι μιλούν και ακόμα πιο λίγοι γράφουν γι αυτό. Στη Νότια Αφρική ανακοινώθηκαν επίσημα 72 νεκροί από συγκρούσεις διαδηλωτών (υποστηρικτών του φυλακισθέντος πρώην προέδρου Ζούμα) με την αστυνομία, αλλά κανείς δεν ανησυχεί για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκεί. Η Νότια Αφρική δεν είναι Κούβα!

Όταν οι Χιλιάνοι βασανίζονταν, ή σκοτώνονταν εν ψυχρώ από την αστυνομία της δεξιάς κυβέρνησης, ούτε γάτα ούτε ζημιά για τις ΗΠΑ, όταν η αστυνομία της Βολιβίας με τη στήριξη των ΗΠΑ ανέτρεψε τον πρόεδρο Μοράλες της Βολιβίας, αυτό ήταν απολύτως δημοκρατικό! Κι όταν ο λαός της Βολιβίας επανεξέλεξε το κόμμα του Μοράλες, άκρα του τάφου σιωπή από τα δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης  όπως η The Washington Post του Τζεφ Μπέζου ιδιοκτήτη της Amazon. Στην Αϊτή όπου ο κόσμος λιμοκτονεί και βρίσκεται στο έλεος συμμοριών και ο πρόεδρός της δολοφονείται στην κρεβατοκάμαρά του, όλα είναι στο πλαίσιο της δημοκρατίας! Όταν οι Κολομβιανοί διαμαρτυρήθηκαν εναντίον του δεξιού προέδρου Ιβάν Ντουκέ και δεκάδες από αυτούς σκοτώθηκαν από την αστυνομία, ήταν απλώς… Τρίτη. Όταν όμως οι Κουβανοί διαμαρτύρονται, τότε οι ΗΠΑ θυμούνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα! Και κανείς δεν θυμάται ότι οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτές που παραβιάζουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα στο στρατόπεδο της κόλασης του Γκουαντάναμο που είναι κουβανικό έδαφος. Κανείς δεν θυμάται το εμπάργκο που επέβαλαν στη χώρα από το 1962 και ότι η κρίση στην Κούβα είναι αποτέλεσμα του οικονομικού στραγγαλισμού λόγω του εμπάργκο και της πανδημίας, αφού η μοναδική της ανάσα είναι ο τουρισμός. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Κούβα είχαμε 1.450 νεκρούς από την πανδημία ενώ στην Ελλάδα με σχεδόν τον ίδιο πληθυσμό 3.000, και ότι εκεί παράγουν δύο αποτελεσματικότατα εμβόλια για τον κορονοϊό.

Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και φαγητό. Είδαμε γιατί. Κι αλλού συμβαίνει: οι κάτοικοι της Αϊτής λιμοκτονούν, αλλά δεν ξεσηκώνεται κανείς. Γιατί άραγε μόνο στην Κούβα; Γιατί η Κούβα έχει ένα συμβολικό και ουσιαστικό βάρος. Γιατί η Ουάσινγκτον (το ίδιο με τον Τραμπ και ο Μπάιντεν) θεωρεί ότι πίσω από τις ανατροπές των ακροδεξιών, φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική βρίσκεται η Κούβα! Ο Μπάιντεν επιχειρεί να επαναφέρει το δόγμα της “εισαγωγής δημοκρατίας” με τον τρόπο του Μπ. Ομπάμα και όχι του του Τζ. Μπους τζούνιορ. Όχι δηλαδή με βόμβες και πραξικοπήματα αλλά αξιοποιώντας τις τοπικές πολιτικές δυνάμεις, τη δυσαρέσκεια του πληθυσμού και το “δρόμο”. Η μέθοδος έχει εφαρμοστεί στην "Αραβική Άνοιξη" και στην Ουκρανία. Στη δεύτερη, τον Δεκέμβριο του 2013 ο πρώην υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, Τζον Μακ Κέιν, δήλωνε τη στήριξη της χώρας του στη νεοναζιστική, παραστρατιωτική οργάνωση «Σβόμποντα», προκειμένου να ανατραπεί ο αυταρχικός πλην εκλεγμένος πρόεδρος τη Ουκρανίας, Γιανουκόβιτς, που ήταν φιλικά προσκείμενος στη Ρωσία. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ότι πίσω από την οργάνωση των «εξεγέρσεων» στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Τυνησία, τη Συρία, τη Γεωργία, την Κιργιζία και την Ουκρανία βρίσκονταν η οργάνωση που διαχειρίζεται «Το Πρόγραμμα των Δημοκρατιών σε Μετάβαση» και βασίζεται στην USAID (Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης).  

Στην Βραζιλία, επίσης, χρησιμοποιήθηκε ο «δρόμος»: οι διαδηλώσεις, τα ΜΜΕ, τα υπαρκτά και μη υπαρκτά σκάνδαλα, καθώς και η δικαιοσύνη, προκειμένου να φυλακιστεί ο Λούλα και να βρεθεί στην προεδρία ο ακροδεξιός Μπολσονάρου. Συνέβη στην Βενεζουέλα, όπου ο Γουαϊδό, ένας τυχάρπαστος και με αποδεδειγμένες επαφές με ναρκεμπόρους «πολιτικός» ελέω Λευκού Οίκου, δεν τα κατάφερε, γιατί ο στρατός και η αστυνομία της χώρας δεν παραδόθηκαν στη CIA. Συνέβη στη Βολιβία. Στο Ιράν επίσης.

Στην Κούβα η επιχείρηση οργανώθηκε κυρίως μέσω του Διαδικτύου και περιλάμβανε μια πλημμύρα στο Twitter από hashtags, όπως το #SOSCuba και το #SOSMatanzas (το όνομα της επαρχίας που επλήγη περισσότερο από το covid). Το Φεβρουάριο δημιουργήθηκε το τραγούδι-σύνθημα "πατρίδα και ζωή", ενώ χιλιάδες λογαριασμοί δημιουργήθηκαν στο τουίτερ την προηγούμενη εβδομάδα. Στο παιγνίδι και τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία με ψευδείς ειδήσεις και πολλές φωτογραφίες που δείχνουν μια «θάλασσα ανθρώπων», αλλά στην πραγματικότητα είτε είναι παλαιότερες είτε είναι από συγκεντρώσεις φιλοκυβερνητικών. 

«Η αλήθεια είναι ότι αν κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν την Κούβα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν είναι να σταματήσουν τον αποκλεισμό της, όπως απαιτούν οι περισσότερες χώρες του κόσμου», δήλωσε ο Μεξικανός πρόεδρος Andres Manuel Lopez Obrador. Αυτή είναι η αλήθεια, αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την Κούβα (και για άλλες περιοχές που έχουν πληγεί από την πανδημία), οφείλει να ζητήσει να αρθεί το εμπάργκο και να σταλεί ανθρωπιστική βοήθεια. Δυστυχώς, όμως, η πολιτική του Τζο Μπάιντεν, όπως και των προκατόχων του, δεν έχει ανθρωπιστικά κίνητρα αλλά υπακούει στα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.

*This is how America feels about Cuba. Just a reminder. Το σκίτσο και η λεζάντα είναι από το New American Left @newleftpress

Για ένα like

 Ο ήλιος έδυε στα ερείπια της Νικόπολης, έτσι όπως βλέπαμε από την Κορωνησία, το μικρό νησί στον Αμβρακικό. Στο βάθος αριστερά η Βόνιτσα, δεξιά η Σαλαώρα το λιμάνι του Ναπολέοντα Βοναπάρτη της Ηπείρου, και οι λιμνοθάλασσες. Ο κόλπος έδινε την αίσθηση του ατελούς κύκλου, όπως είναι κι η ζωή. Εδώ η ομορφιά δεν είναι θέμα φαντασίας μήτε γούστου, είναι απτή, πραγματική και επιβάλλεται στο βλέμμα.

Πάντα τις στιγμές της απελπισίας γυρεύαμε την ισορροπία με αντίβαρο την ομορφιά. Γοργόνα του Αμβρακικού ήταν η δική μας ομορφιά: “μια γυναίκα στο ψαρόλαδο βαφτισμένη, βαμμένα τα βρεχάμενά της μοράβια. Καλαφατισμένη με πίσσα. Το σάλιο της αλμυρό. Τα μαλλιά της φύκια, πλοκάμια τα χέρια της. Νερένια τα μάτια της. Τα ποδάρια της... όχι να μην έχει. Έτσι όπως εκείνη στη γυάλα του Ακουάριουμ... Όχι πουθενά. Μονάχα στον ύπνο μου. Να τη λένε Θαλασσινή...”1. Γι’ αυτή την άπιαστη, θαλασσινή ομορφιά κινήσαμε. Αυτή ήταν η ζωτική μας αρχή. Γι’ αυτή πήραμε το ρίσκο. Τι νόημα θα είχε ο έρωτας χωρίς την περιπέτεια και το ρίσκο του χαμού. Γι’ αυτό κι ο Τζόυς αρνήθηκε τη γενέθλια "ροχαλοπράσινη θάλασσά" του και κατέβηκε στο νότο. Μόνο εδώ ο έρωτας τελειό-νει στο θάνατο, μόνο εδώ κενώνεται από το Εγώ ο εαυτός  για να “πετάξει”. Εδώ “είναι σαν να κόβεται ο κόσμος στα δύο: από τη μια, το αναπόφευκτο της Μοίρας από την άλλη, το αλάθητο μιας μαργαρίτας...”2.  

Η ομορφιά δημιουργείται, τώρα, από την αισθητική χειρουργική των σωμάτων. Η μόνη αστική ομορφιά είναι αυτή που δημιουργείται από τη χειρουργική του πράσινου, η μόνη γνώμη είναι αυτή που δημιουργείται από την αισθητική χειρουργική των δημοσκοπήσεων, με τη γενετική μηχανική φθάνουμε και στην αισθητική χειρουργική του ανθρώπινου είδους. Η Αμερική διαχέεται πλέον παντού. Αυτοί που γλίτωσαν από τα ναρκωτικά, από το ρατσισμό, την πολιτική βία, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη σταυροφορία του Woodstock, από τον Ρήγκαν, τον Μπους, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον Τραμπ, αλλά κι από τους αντιρατσιστικούς και τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες, όλοι αυτοί είμαστε, πλέον, μια φυλή νάρκισσων που σερφάρει στο διαδίκτυο, που ζει και πεθαίνει για ένα like... Κάποτε, παίρναμε τα όπλα και πεθαίναμε μόνο για την ομορφιά...

 1 Νίκος Καββαδίας

 2 Οδυσσέας Ελύτης

Οι γλάροι...

 Σαουθάμπτον. Το γλυπτό της γυμνής γυναίκας του Ροντέν και οι γλάροι. Τα φοβερά ιπτάμενα τέρατα με τις άγριες ανθρώπινες κραυγές. Η ομορφιά και ο τρόμος. Κάποτε νόμιζα πως οι γλάροι του βορρά ήταν επινόηση του Χίτσκοκ. Όμως The Birds είναι εδώ, ορατά, πραγματικά. Το θρίλερ δεν χρειαζόταν ο Χίτσκοκ να το ανακαλύψει, αρκούσε να το περιγράψει.

Οι βόρειοι γλάροι, αυτοί οι ιπτάμενοι κανίβαλοι ήταν εδώ για να στοιχειώνουν τις νύχτες και τις μέρες των όντων που αποκαλούνται ακόμα άνθρωποι. Καμία σχέση με τους γλάρους του νότου. Το ίδιο και οι άνθρωποι, καμία σχέση με τους μεσογειακούς.

Αίγινα-Αγκίστρι. Στο πλοίο της γραμμής ένα κορίτσι ταΐζει τους γλάρους. Απόδειξη ότι η συμφιλίωση του ανθρώπου με τη φύση και τη φύση του είναι δυνατή.

Λονδίνο. Γυναίκες και άνδρες με μάτια στεγνά και λιμασμένα για επαφή. Ο Covid παρόξυνε το αίσθημα της μοναξιάς. Σε κοιτούν τόσο έντονα και αδιάκριτα, σαν τις εφιαλτικές κραυγές των τεράστιων γλάρων. Η ζωή ένας Τιτανικός. Κατάθλιψη και αλκοόλ. Αλκοόλ και κατάθλιψη. Κι ανάμεσα στα δύο, το μεθυσμένο, ζωώδες σεξ, μία απελπισμένη συνάντηση που καταλήγει σε μία αυτοϊκανοποίηση εις διπλούν.

Όλα μια τρέλα, μία αγωνιώδης σύγκρουση που μόνο ο Σαλβαδόρ Νταλί θα μπορούσε να αποδώσει, στο όνειρο που βλέπει ο Γκρέγκορι Πεκ στη Νύχτα Αγωνίας.

Τελικά, όποιος καταφέρνει να βγει από όλη αυτή τη δυστοπία ακέριος, γίνεται ένας κανίβαλος της οικονομικής αυτοκρατορίας του Σίτι και των νησιών Κέιμαν, ικανός να πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων ανέργων στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Αφρική, στην Κίνα, στην Ινδία, στο Μπαγκλαντές, παντού.  

"Δεν είναι όλοι έτσι", με συγκρατεί ο Αλέξανδρος από τη διολίσθηση στην απελπισία.

Όχι, δεν είναι όλοι έτσι. Το κορίτσι που μια μέρα έβαλε ξαφνικά τα κλάματα στη στάση του λεωφορείου, βλέποντας την αγριότητα γύρω της, δεν είναι έτσι. Τα παιδιά που ακόμα ονειρεύονται και ερωτεύονται, δεν είναι έτσι. Όμως σε λίγο θα απαγορεύουν και τον έρωτα. Θα απαγορεύουν να γεννιούνται παιδιά χωρίς τον έλεγχο των γονιδιακών εργαστηρίων. Ο ανθρωπολογικός τύπος, που αισθάνεται, συναισθάνεται και κυρίως σκέφτεται, θα τεθεί εκτός νόμου… 

Αλλά να, μία κοπέλα ξεφεύγει από τον βιαστή πα-τέρα της και τον μπάτσο νταβατζή της...

Και λέω πως ναι, υπάρχει ελπίδα... 

Η εποχή του πάθους

 "Θυμάμαι το πάθος σου" μου είπε ο Θωμάς (Κοροβίνης).

Ήταν η εποχή των παθών.

Τότε που μαζί με τον Μαλλαρμέ, φωνάζαμε: Εμπρός ν’ αλλάξουμε τις λέξεις.

Τότε που συνεπαρμένοι από τον Μαρξ, καλούσαμε: "Εμπρός ν’ αλλάξουμε τον κόσμο".

Τότε που μεθούσαμε χωρίς αναπαμό με κρασί, με ποίηση, με έρωτα, με την ομορφιά, με οτιδήποτε.

Ήταν τότε που ρίχναμε το μεθυσμένο καράβι μας στη θάλασσα, βρίζοντας όλες τις “νηφάλιες” αξίες των νοικοκυραίων και της κατεστημένης πνευματικής τάξης, ζητώντας «ο έρωτας να εφευρεθεί ξανά».

Μέχρι που ο χρόνος μας επέρασε. Και η πόλη σαν την πουτάνα του Ρεμπό μας ξέρασε.

 Και να τώρα, χωρίς πάθος, δεν βρίσκουμε πουθενά την πόλη μας.

Η πόλη των άκρων, των ποιητών, του πάθους και των εξεγέρσεων δεν υπάρχει πια.

«Τα άνθη του κακού», οι μποέμ, οι απάχηδες, οι πλάνητες, οι ποιητές του πλήθους, οι έρωτες και ο παροξυσμός των παθών, δεν υπάρχουν.

Η μανάβισσα του Εμίλ στην κεντρική αγορά, εκείνη που «έφτιαχνε με τη βιτρίνα της μια μεγάλη γυμνή ηδονή» και τα χείλια της τοποθετούσαν εκεί «τα κεράσια, κόκκινα φιλιά», που «άφηνε να κυλάει λίγο από το κόκκινο αίμα της στις φλέβες των φραγκοστάφυλων», χάθηκε μέσα στην αχλύ του χρόνου.

Τα πάθη έχουν εκτοπισθεί, εδώ και καιρό. Κι όταν κάποτε, μαζί με τα νέα παιδιά, βγαίνουν μυστικά από την παρανομία τους τα βράδια στις πλατείες, καταδιώκονται από τους χωροφύλακες.

Ό,τι έχει διάρκεια, ό,τι έχει ευστάθεια, ό,τι συνταράσσει συθέμελα απαγορεύεται. Γι' αυτό όλα τώρα γεννιούνται και σαπίζουν επί τόπου.

Ο κόσμος έχει αλλάξει, εξοστρακίζοντας μια ορισμένη αντίληψη για τον άνθρωπο, καθώς και μας που εξακολουθούμε να επιμένουμε…

 

Καναδάς: Φρίκη από τη δολοφονία χιλιάδων παιδιών αυτοχθόνων

 Οι φρικιαστικές αποκαλύψεις στον Καναδά συγκλονίζουν και δείχνουν το ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας και των άλλων χριστιανικών δογμάτων στην εξολόθρευση των αυτοχθόνων. Πολλοί μετά την ανακάλυψη των λειψάνων περισσότερων από χίλιων παιδιών αυτοχθόνων που θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους, μιλούν πλέον για γενοκτονία, που διαπράχθηκε σε χριστιανικά σχολεία με τη συνενοχή της κυβέρνησης του Καναδά.

Στην περιοχή, όπου ανακαλύφθηκαν τα λείψανα των χιλίων παιδιών, λειτουργούσε καθολικό οικοτροφείο. Επί δεκαετίες, τα παιδιά των αυτοχθόνων που φιλοξενούνταν σε τέτοια εκκλησιαστικά ιδρύματα βίωναν έναν άνευ προηγουμένου εφιάλτη. Από τον 19ο αιώνα έως το 1970 λειτουργούσαν στη χώρα 139 καθολικά οικοτροφεία, φιλοξενώντας 150.000 παιδιά. Από αυτά, 6.000 εκτιμάται ότι πέθαναν, ενώ πολλά άλλα υπέστησαν άγριες κακοποιήσεις και ξυλοδαρμούς.

Ο Jimmy Papatie, παιδί αυτοχθόνων από το δυτικό Κεμπέκ, ήταν 5 ετών όταν το καναδικό κράτος τον πήρε με τη βία από την οικογένειά του. «Κολλήσαμε στο φόρεμα της μητέρας μου. Δύο αστυνομικοί ήρθαν και άρπαξαν τα χέρια μου για να με αναγκάσουν να καθίσω σε ένα λεωφορείο... όλα τα παιδιά έκλαιγαν. Θέλαμε να βγούμε έξω από τα παράθυρα, αλλά δεν ξέραμε πώς», λέει ο Papatie. Οι γονείς που προσπάθησαν να εμποδίσουν την απαγωγή των παιδιών τους, ξυλοκοπήθηκαν άγρια με μπαστούνια. «Φοβόμουν, το άγνωστο. Έκλαιγα, δεν ήξερα πού μας πήγαιναν. Παρακολουθούσα ανά πάσα στιγμή για να δω αν ο πατέρας μου θα έρθει να με πάρει πίσω », συνεχίζει ο Jimmy Papatie. Λίγο αργότερα έφθασε στο οικοτροφείο αυτοχθόνων του Saint-Marc-de-Figuery, που διοικούνταν από ανθρώπους της Καθολικής Εκκλησίας. Ήταν η «αρχή της κόλασης»...

Τις τελευταίες μέρες στον Καναδά έχουν σημειωθεί εμπρησμοί σε καθολικές εκκλησίες, αφού οι αποκαλύψεις δημιουργούν οργισμένες αντιδράσεις. Η κοινότητα των αυτοχθόνων ζητάει από τον Πάπα να απολογηθεί και κάνουν λόγο για γενοκτονία.

Υπενθυμίζουμε και την γενοκτονία των Ινδιάνων. Από 19 εκατομμύρια που ήταν οι Ινδιάνοι, θα μείνουν το 1919 μόνο 400.000. Ο David Stannard στο βιβλίο του, American Holocaust, κάνει λόγο για 100 εκατομμύρια ανθρώπους που εξοντώθηκαν συνολικά, μεταξύ αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας Ιθαγενών υπολογίζονται στα 28 εκατομμύρια.

Αυτός είναι ο χριστιανικός πολιτισμός, άγριος, φονικός, φρικαλέος, στην υπηρεσία του κράτους, των κονκισταδόρες, των δουλοκτητών και αργότερα των δικτατόρων. ΓΧΠ