Εωράκαμε τις ομάδες εφόδου του διαδικτύου

 Το artinews.gr είναι μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα που δεν χρηματοδοτείται από πουθενά. Στηρίζεται στα άρθρα μιας ομάδας φίλων και των αναγνωστών της, που συμμερίζονται τις ίδιες ή παραπλήσιες απόψεις για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Πολλές φορές τα κείμενα που φιλοξενεί, λογοκρίνονται από εντεταλμένες «ομάδες εφόδου»(οργανωμένες συνήθως από πολιτικά κόμματα, στα "υπόγεια" των οποίων εδρεύουν) και τους «χωρο-φύλακες» του facebook. Τι κάνουν οι ομάδες αυτές; Κάνουν αναφορές στο Facebook και συκοφαντούν ένα μέσο, χαρακτηρίζοντας μία είδησή του ψευδή, ή ότι συνιστά κείμενο "μίσους"! Έτσι, το κείμενο του artinews.gr με τίτλο «Εωράκαμεν τους ληστάς»(Παλαιός πρωτοσέλιδος τίτλος εφημερίδας και εύρημα του Κωστή Παπαγιώργη) θεωρήθηκε ότι δημιουργεί "μίσος" και "παραβιάζει τους όρους της κοινότητας". Όμως το κείμενο αυτό δεν είχε κανένα χαρακτηρισμό και συνιστά μόνο μία έμμεση κριτική στην ελληνική αστυνομία, παραπέμποντας στην ιστορική έκθεση του ανθυπαστυνόμου Πετράκη. Βέβαια, έχει και μία φωτογραφία στην οποία αστυνομικός «κλωτσάει» άστεγο. Αλλά αυτή είναι πραγματική. Επειδή όμως δεν μπορούν να "χτυπήσουν" τη φωτογραφία, χτυπούν το κείμενο αναφέροντας ότι τάχα εγείρει αισθήματα «μίσους». Μίσους εναντίον ποιου; ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ! Μόνο η αστυνομία θα είχε ενδιαφέρον να «σβήσει» αυτό το κείμενο(και τη φωτογραφία) και ασφαλώς η κυβέρνηση των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη, που στήριξαν την προεκλογική τους εκστρατεία στην "ασφάλεια".

Τι κάνει, λοιπόν, το Facebook; Από τη στιγμή που τα "ro-bots" (συνήθως των κομμάτων) με τους εκατοντάδες ψεύτικους λογαριασμούς, αρχίσουν να κάνουν μαζικά αναφορές για ένα κείμενο, τότε ο αλγόριθμος του Facebook κρίνει με βάση τον αριθμό(ποσότητα) και αποδέχεται τα "αιτήματά" τους, κατεβάζοντας το κείμενο, ή μπλοκάροντας το λογαριασμό(προφίλ). Πριν λίγο καιρό η σελίδα στο fb του artinews.gr είχε "περιορισμένη διανομή" των κειμένων της λόγω υποβάθμισης "της ποιότητάς" της( εξαιτίας πλήθους αναφορών για δήθεν fake news), στη συνέχεια μπλοκαρίστηκε γιατί δήθεν "παρατηρήθηκε δραστηριότητα αγνώστων" και τώρα ότι το κείμενό του προκαλεί "μίσος"! Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο αλγόριθμος του Facebook δεν έχει άλλο τρόπο να κρίνει εκτός από τον αριθμό των αναφορών. Όταν οι αναφορές είναι πολλές, τότε κατεβάζει ένα κείμενο. Αλλά επειδή έχουν συμβεί πολλά, το Facebook δεν στηρίζεται μόνο στον αλγόριθμο, έχει και τους μη αλγοριθμικούς "χωρο-φύλακες".    

Πώς λειτουργούν οι “χωρο-φύλακες” αυτοί; Υπάρχει η αυτοτελής επιτήρηση τόσο από τους “800 λογοκριτές του Μοσχάτου”(στο artinews.gr παραθέτουμε το σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Η Καθημερινή») όσο και από τα περίφημα Ellinika Hoaxes. Για τα τελευταία μπορείτε να διαβάσετε σχετικό παλαιότερο ρεπορτάζ από «Το Κουτί της Πανδώρας». Το  Facebook φαίνεται πως έκανε τη γκάφα να αναθέσει σε έναν ναρκαλιευτή του Στρατού και έναν επισμηνία τον έλεγχο εγκυρότητας και αξιοπιστίας δημοσιογραφικών ερευνών. Ας δούμε όμως την ιστορία της ιστοσελίδας Ellinika Hoaxes η οποία έχει παραδεχθεί πως η ίδια δημοσίευσε Fake News! Το χειρότερο όμως είναι ότι χαρακτηρίζει ως fake news, αληθινά γεγονότα. Τα EllinikaHoaxes εμφανίστηκαν πριν από χρόνια στο διαδίκτυο ως ένα μικρό μπλογκ. Το 2017, η Athens Voice ανακοίνωσε πως το συγκεκριμένο site ανήκει σε αυτή και αποτελεί κομμάτι της δράσης της. Είναι γνωστό σε όλους πως το συγκεκριμένο έντυπο έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό και προωθεί συστηματικά θέσεις της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Επίσης, τα ιδρυτικά μέλη των Ellinika Hoaxes αποτελούν ένας απόστρατος ναρκαλιευτής, ένας επισμηνίας, ένας δημοσιογράφος στην Athens Voice, ένας web developer, ένας συνεργάτης αμυντικών περιοδικών κ.ά.

Το Facebook -ακόμη και αν δεν υπάρχουν άλλες σκοπιμότητες- ανέθεσε σε άσχετους ανθρώπους, χωρίς εμπειρία, γνώση και ειδίκευση  να κρίνουν ειδήσεις, γεγονότα και δημοσιογράφους. Πολλές φορές, η τεχνική τους για να χαρακτηρίσουν ένα άρθρο ψευδές είναι η φωτογραφία. Μόνο τη φωτογραφία μπορούν να ελέγξουν. Έτσι, αν η φωτογραφία δεν είναι πραγματική, τότε και το άρθρο είναι ψευδές, ακόμα και αν το άρθρο είναι "γνώμης" και η φωτογραφία δεν έχει καμία σχέση με το άρθρο! Έχει λογοκριθεί άρθρο γιατί εικονογραφούνταν με πίνακα του Μοντιλιάνι! 

Τελικά, επειδή τα social media και το διαδίκτυο συνιστούν πλέον μέρος του σύγχρονου "δημόσιου χώρου", πρέπει να ρυθμιστούν με όρους Δημοκρατίας. Δεν μπορεί η λειτουργία τους να επαφίεται ούτε στους γίγαντες του διαδικτύου ούτε στην επικράτηση του οικονομικά και πολιτικά ισχυρότερου, που επιβάλλει πρωτόγνωρες μορφές λογοκρισίας. Το αίτημα για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ είναι επίκαιρο όσο ποτέ... 

*Η φωτογραφία είναι της εφημερίδας "Η Καθημερινή" από το Μοσχάτο 

Τα «γκαζάκια»

 Θέλουν να εξηγήσουν τα «γκαζάκια» και τα αποδίδουν στη σύγκρουση των γενεών! Φταίνε λένε «οι πάνω των 50 ετών», δηλαδή οι γονείς, που θέλουν να επιστρέψει ο κόσμος στο πριν, ενώ οι νέοι θέλουν να αποδράσουν από τον κόσμο αυτόν. Κατά τη γνώμη τους, οι νέες και οι νέοι του εγκλεισμού θέλουν να ξεφύγουν γενικώς από τον πατέρα τους και τη μάνα τους, και ότι η αντίδραση απέναντι σ΄αυτούς γίνεται. Κι όμως η αλήθεια είναι άλλη. Οι νέες και οι νέοι στρέφονται εναντίον αυτών που θέτουν πάνω από τις ανθρώπινες ζωές το κέρδος, που βρίσκουν την ευκαιρία να «τσιμεντώσουν» τις οάσεις της καλλιτεχνικής τους αυτενέργειας, που μανταλώνουν τις καταλήψεις της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, που τσακίζουν με τα ανδρείκελά τους κάθε έκφραση αντίθεσης στην καταστροφή της φύσης, στον παροξυσμό της συνεχούς επιτάχυνσης, που οδηγεί στην άβυσσο.

Οι νέοι και οι νέες αντιδρούν γιατί διακρίνουν πίσω από τα περιοριστικά μέτρα και την αστυνομοκρατία την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας νέας βιο-εξουσίας. Αντιδρούν γιατί δεν δέχονται τα κυβερνητικά ψεύδη για το σύστημα Υγείας που έμεινε αθωράκιστο, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς που δεν… «γεννιούνται», για την αυξανόμενη ανεργία, για τα επιδόματα-εμπαιγμό, για τον πολιτισμό που εγκαταλείφθηκε, για την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, για το ξεσπίτωμα των ανθρώπων, για την «ποιοτική μετάβαση στο θάνατο»! 

Οι νέες και οι νέοι δεν δέχονται την μετανεωτερικότητα ενός κόσμου του εγκλεισμού, χωρίς άγγιγμα, χωρίς αγκαλιά, χωρίς χορό, χωρίς τραγούδι, χωρίς έρωτα. Δεν δέχονται μια ζωή όπου η vita contemplativa δεν έχει τη vita activa για να τροφοδοτηθεί. Δεν δέχονται δηλαδή μια ζωή χωρίς μνήμες, χωρίς τελικά ψυχή. Δεν δέχονται το «τσιμέντωμα» της εξόδου στο φως και την εκμετάλλευση της κατάστασης για να θεσπίσουν εργασιακούς μεσαίωνες, ασκώντας άγρια βία παντού, κλείνοντας τις «φωλιές» πολιτισμού και αλληλεγγύης στις γειτονιές. Κι όταν αυτό συμβαίνει κατ' εξακολούθηση και κυνικά, τότε η έσχατη αντίδραση είναι το passage a l’ acte, είναι το γκρέμισμα των τσιμεντόλιθων του «Εμπρός», είναι οι συγκεντρώσεις στις πλατείες, είναι το τραγούδι στα Προπύλαια: «El pueblo unido jamas será vencido»(Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος), είναι οι διαδηλώσεις κατά της αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια, είναι τα τρικάκια, είναι τα γκαζάκια…

Σ' αυτή τη δυστοπία, σ' αυτή τη "νέα ανθρωπότητα", οι νέες και οι νέοι αντιδρούν. Και η αντίδραση αυτή θα είναι το ακρογωνιαίο «λιθάρι» της μνήμης της δικής τους γενιάς, πάνω στο οποίο θα χτίσουν την ταυτότητά τους και τη ζωή τους.

«Τα κτίρια ανήκουν σε όσους στεγάζουν μέσα τα όνειρά τους»

 «Τα κτίρια ανήκουν σε όσους στεγάζουν μέσα τα όνειρά τους», γράφει το πανό. «Γκρεμίζουμε τους τοίχους που θέλουν μια κοινωνία-νεκροταφείο, δεν θα μας χτίσετε ζωντανούς», «Όσα λουλούδια και να κόψετε η άνοιξη θα έρθει!», διαβάζω στο twitter.

 Νέες και νέοι, όμορφα παιδιά, με μουσικές και τραγούδια σπάνε τις τσιμεντωμένες πόρτες του θεάτρου Εμπρός. Τα χάλκινα μουσικά όργανα ηχούν και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αληθεύει και πάλι καθώς λέει πως στη ζωή υπάρχουν «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων»: μία είναι η στρατιωτική μπάντα που παίζει μια μουσική με βάρβαρο χαρακτήρα, ρυθμίζοντας το βήμα των ανθρώπων ώστε να είναι ομοιόμορφο. Η άλλη, είναι μία ορχήστρα «αισθησιακή και σαγηνευτική», ευαίσθητη, ανθρώπινη, που ηχεί τις χαρές του ατόμου μέσα στον έρωτα και στην ομάδα. Η πρώτη είναι η ορχήστρα των φασιστών, ενώ η δεύτερη είναι των ανθρώπων που επιμένουν να αγαπούν, είναι η ορχήστρα των χρωμάτων και των ερώτων.

Ο καθένας ας διαλέξει ποια ορχήστρα θέλει ν' ακολουθήσει...

Η ιδεολογία του ακροδεξιού Νετανιάχου δεν περιλαμβάνει την ειρήνη

 Γιατί τώρα; Γιατί η όξυνση της ισραηλινής βαρβαρότητας εναντίον των Παλαιστινίων;

Η απάντηση είναι μία: οι εκλογές. Οι Ισραηλινοί καλούνται να εκλέξουν νέο κοινοβούλιο στις 17 Σεπτεμβρίου και η δεξιά, που κυβερνά, παίζει στο πεδίο που γνωρίζει καλύτερα και είναι το δικό της: εθνικισμός, φανατισμός, θυματοποίηση, εποικισμός.

Εδώ και πολύ καιρό το ακροδεξιό κόμμα Likud, παρότι είναι μειοψηφία, έχει σταδιακά καθιερωθεί ως η κύρια πολιτική δύναμη του Ισραήλ. Είτε πρόκειται για τον Menachem Begin (ο πρώτος που νίκησε την αριστερά), είτε για τον Yitzhak Shamir(του επικεφαλής μιας τρομοκρατικής οργάνωσης), είτε για τον Benjamin Netanyahu, τον σημερινό πρωθυπουργό. Όλοι τους είναι υποστηρικτές του εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών.

Στις 17 Μαΐου 1977, το Εργατικό Κόμμα χάνει τις εκλογές και, για πρώτη φορά μετά τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ, η εξουσία πέρασε στη δεξιά αντιπολίτευση. Το Likud είναι στην κυβέρνηση. Ο Menachem Begin, ο νέος πρωθυπουργός, θέλει την προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών. Είναι ένθερμος υποστηρικτής του Gush Emounim («το μπλοκ της πίστης»), της θρησκευτικής σιωνιστικής οργάνωσης που στοχεύει στην ανάπτυξη του εποικισμού στη Δυτική Όχθη. Ο πρώτος «εποικισμός» γίνεται στα ονόματα. Δεν πρέπει πλέον να λέμε «Δυτική Όχθη», αλλά «Ιουδαία και Σαμάρεια». Ο όρος "αποικίες" απαγορεύεται. Ούτε πρέπει να μιλάμε για "οικισμούς», αλλά για εβραϊκές «τοποθεσίες»…

Και η ισραηλινή αριστερά, που ονειρεύονταν τον σοσιαλισμό, που είναι; Κομμάτια κι αποσπάσματα, μια πλειοψηφία που χάνεται στον ναρκισσισμό των μικρών διαφορών της (σύνηθες στην αριστερά), αφήνοντας το δρόμο ανοιχτό στους φασίστες…

*Οι πληροφορίες είναι από την Le Monde Diplomatique

Για ποιο λόγο γράφουμε;

 Ένα βιβλίο που έχει γραφεί το 1948 και εξακολουθεί να έχει ακέραια την αξία του ακόμη και σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι ένα σημαντικό βιβλίο. Αναφέρομαι στη μελέτη του Ζαν-Πωλ Σαρτρ με τον τίτλο-ερώτημα: «Τι είναι λογοτεχνία;» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Ο Σαρτρ θέτει μια σειρά ερωτήματα, όπως «τι σημαίνει γράφω;», «Για ποιο λόγο γράφουμε;», «για ποιον γράφουμε;» για να καταλήξει στην «κατάσταση του συγγραφέα το 1947», στην κατάσταση δηλαδή της λογοτεχνίας τότε και ίσως και σήμερα και αν αυτή έχει ακόμη λόγο ύπαρξης, ή αν «πεθαίνει».

Ουσιαστικά ο Γάλλος φιλόσοφος θέτει το ζήτημα της «στρατευμένης τέχνης». Για το θέμα της στράτευσης έχουν μιλήσει πολλοί με κορυφαίους τον Μπουρντιέ και τον Αντόρνο. Μάλιστα, ο πρώτος, αναφερόμενος στο περίεργο ον που έχει κεφάλι διανοούμενου και σώμα γκαρσονιού, έχει επικρίνει τη θέση του Σαρτρ ότι ο λογοτέχνης πρέπει να λαμβάνει θέση μεταξύ των καταπιεστών και των καταπιεζόμενων. Αλλά τι λέει ο Σαρτρ όταν αναρωτιέται «Γιατί γράφουμε»; Ο «στρατευμένος» πεζογράφος ξέρει ότι «ο λόγος είναι δράση, γι’ αυτό ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος της δράσης, της «δευτερεύουσας δράσης, που θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει δράση δια της αποκάλυψης». Και επειδή οι λέξεις είναι «πιστόλια γεμάτα σφαίρες», ο συγγραφέας μιλώντας, δηλαδή γράφοντας πυροβολεί στόχους. Ή να το πούμε αλλιώς, η λογοτεχνία είναι ένα «πιστόλι» γεμάτο λέξεις. Και με τις λέξεις πυροβολεί στόχους. Ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι; Οι αποκαλύψεις της αδικίας, που έτσι δίνουν υπόσταση στη δικαιοσύνη. Κοντολογίς, ο συγγραφέας δρα γράφοντας για να αλλάξει τον κόσμο. Εδώ ο Σαρτρ αναφέρεται στη μόνη κατά τη γνώμη του λογοτεχνία που έχει λόγο ύπαρξης, τη λογοτεχνία της Πράξης. Άρα η λογοτεχνία της Πράξης έχει ως καθήκον να αποκαλύψει τον πραγματικό κόσμο και να τον υπερβεί, να τον αλλάξει.

Ο μαρξιστικός Πραγματισμός του Σαρτρ συναντά τον αμερικάνικο Πραγματισμό ως προς την κοινή τους αφετηρία τον Χέγκελ, χωρίς όμως να έχει καμία σχέση μαζί του. Ο Σαρτρ σημειώνει αυτή τη διαφορά, γράφοντας για τους Αμερικανούς συγγραφείς ότι ήταν άνθρωποι στους οποίους «υπερχείλιζαν τα αισθήματα και οι εντυπώσεις» έτσι όπως ήταν «χαμένοι σε μια αχανή ήπειρο, όπως εμείς ήμασταν χαμένοι στην Ιστορία». Οι Αμερικανοί μπορούσαν να έχουν πραγματικές διαφυγές με την επέκτασή τους στη Δύση, ενώ η Ευρώπη ασφυκτιώντας πλέον βρέθηκε αντιμέτωπη με άλλου είδους «διαφυγές», τις ιστορικές συγκρούσεις και τις επαναστάσεις (σύμφωνα με την προσέγγιση του Χέγκελ). Για τον Σαρτρ «Η επιτυχία του Φώκνερ, του Χεμινγουέι, του Ντος Πάσος… ήταν η αντανακλαστική άμυνα μιας λογοτεχνίας που, όταν ένιωσε να απειλείται, επειδή οι τεχνικές και οι μύθοι της δεν θα τις επέτρεπαν πλέον να αντιμετωπίσει την κατάσταση, μπολιάστηκε με αλλοδαπές μεθόδους, έτσι ώστε να επιτελέσει τη λειτουργία της κάτω από τις νέες συνθήκες». Οι Αμερικανοί «είχαν προκρίνει τον λογοτεχνικό ιδεαλισμό και μας παρουσίαζαν τα γεγονότα μέσω μιας προνομιούχας υποκειμενικότητας, ενώ εμείς (σ.σ. οι Ευρωπαίοι) είχαμε επιλέξει τον ιστορικό σχετικισμό» που μέσα από την ισότητα όλων των υποκειμενικοτήτων «οδηγούσε από τον απόλυτο υποκειμενισμό, στον δογματικό ρεαλισμό». Οι Αμερικανοί δικαιολογούσαν «το τρελό εγχείρημα της αφήγησης» υπενθυμίζοντας συνεχώς σ’ αυτή είτε με ρητό είτε με υπαινικτικό τρόπο «την ύπαρξη ενός δημιουργού». «Εμείς (οι Ευρωπαίοι)… θέλαμε να διώξουμε τη Θεία Πρόνοια από τα έργα μας, όπως την είχαμε διώξει από τον κόσμο μας». «Η πραγματιστική αλήθεια αντικατέστησε την εξ αποκαλύψεως αλήθεια» λέει ο Σαρτρ, συναντώντας «απ’ έξω» τους Αμερικάνους πραγματιστές, όπως ο Τζέημς και ο Ντιούι. Μέσα απ’ όλα αυτά, δηλαδή την με ιδιότυπο τρόπο εκκοσμικευμένη λογοτεχνία, ο συγγραφέας δεν είναι παρά ένας διαμεσολαβητής μεταξύ των ανθρώπων (καταπιεστών και καταπιεζόμενων) και η στράτευσή του είναι η διαμεσολάβηση. Εδώ παρατίθεται το παράδειγμα του Αμερικανού, μαύρου συγγραφέα Ρίτσαρντ Ράιτ (1908-1960), ενός «νέγρου» από το Νότο των ΗΠΑ που μετακόμισε στο Βορρά. Η ανθρώπινη συνθήκη δίνει στον Ράιτ και το θέμα του βιβλίου του (Black Boy) όπου αποκαλύπτει την «αποξένωση της μαύρης φυλής μέσα στους κόλπους της αμερικανικής κοινωνίας». Αλλά σε ποιους απευθύνεται ο Ράιτ; Ασφαλώς όχι, λέει ο Σαρτρ, στους λευκούς ρατσιστές ούτε στους μαύρους του Νότου που είναι αναλφάβητοι, απευθύνεται στους καλλιεργημένους μαύρους του Βορρά και στους καλής πρόθεσης λευκούς Αμερικανούς» (διανοούμενους κ.ά.). Ο Ράιτ γίνεται η συνείδηση των μαύρων και «η κίνησή του με την οποία υψώνεται για να φθάσει από το άμεσο στην αναστοχαστική συνειδητοποίηση της κατάστασής του είναι κίνηση όλης της φυλής του». Ο Ράιτ όμως απευθύνεται και στους Λευκούς με στόχο να τους κάνει «να αναλογιστούν τις ευθύνες τους», ή ακόμα να τους προκαλέσει ντροπή. Έτσι εδώ υπάρχει ένα «ταυτόχρονο διπλό αίτημα» (Μπωντλαίρ). Ο Ράιτ σημειώνει ο Σαρτρ γράφοντας για «ένα διχασμένο κοινό, μπόρεσε να διατηρήσει και ταυτόχρονα να ξεπεράσει αυτό το διχασμό: τον μετέτρεψε σε πρόφαση για ένα έργο τέχνης».

Ο συγγραφέας λοιπόν είναι ο διαμεσολαβητής, η γέφυρα όχι για να διατηρήσει το στάτους κβο του διχασμού αλλά για να τον υπερβεί, να τον αλλάξει. Υπ’ αυτή την οπτική ακόμη και ο κυνισμός του Ουίτμαν «Είμαι Αμερικανός, άρα αντιφάσκω» υποδηλώνει τον κυνισμό ως άμυνα απέναντι στην ντροπή, στοιχεία και τα δύο μιας απολεσθείσας ισορροπίας, ή αλλιώς της δυστυχισμένης συνείδησης που προκύπτει από τη γνώση. Εδώ ο συγγραφέας διακινδυνεύει, διότι η κοινωνία δεν επιθυμεί να την παρουσιάσουν όπως πραγματικά είναι αλλά όπως νομίζει ότι είναι. Θέλει δηλαδή έναν καθρέφτη που να κολακεύει και να συμφωνεί με τη γνώμη που έχει η ίδια για τον εαυτό της. Γι’ αυτό οι καλοί λογοτέχνες είναι οι αποτυχημένοι εμπορικά. Τα έργα του αστού συγγραφέα είναι «πίνακες απογραφής της αστικής περιουσίας, εκθέσεις ψυχολογικής πραγματογνωμοσύνης, που τείνουν αδιαφοροποίητα να θεμελιώσουν τα δικαιώματα της ελίτ και να καταδείξουν τη σοφία των θεσμών- εγχειρίδια πολιτισμένης συμπεριφοράς». Αν η λογοτεχνία καταλήγει ο Σαρτρ «ήταν αναγκασμένη να μεταστραφεί σε καθαρή προπαγάνδα ή σε καθαρή ψυχαγωγία, η κοινωνία θα περιέπιπτε και πάλι στο βούρκο του αδιαμεσολάβητου, δηλαδή στη ζωή χωρίς μνήμη των υμενοπτέρων και των γαστερόποδων».

Ο Αντόρνο και ο Σαΐντ

Ο διανοούμενος, γράφει από την πλευρά του ο Τ. Αντόρνο στα Minima Moralia, όταν βυθίζεται εντελώς στην υλική πρακτική και τα χρησιμοθηρικά-οικονομικά- οφέλη της, χάνει την ευαισθησία και το κριτικό του πνεύμα και «απειλείται από την επανάπτωση στον κυνισμό και τη βαρβαρότητα». Από την άλλη, εάν ο διανοούμενος ενασχολείται μόνο με τα λεγόμενα πνευματικά πράγματα, αποκομμένος από την οικονομική πραγματικότητα και την υλική αναπαραγωγή της ζωής του, κινδυνεύει να υποστασιοποιήσει ως απόλυτο το πνεύμα του κι έτσι από τον φετιχισμό του χρήματος να οδηγείται στο φετιχισμό της κουλτούρας. Η εξευτελιστική επιλογή που θέτει σε όλα τα μέλη του ο όψιμος καπιταλισμός: Ή να γίνεις «ενήλικος»-να ευθυγραμμιστείς- ή να μείνεις παιδί- γραφικός και «τρελός»- έξω από ατομικές, ωφελιμιστικές σκοπιμότητες, βιώνεται έντονα από τους ανθρώπους της διανόησης.

Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ο διανοούμενος; Ποια πρέπει να είναι η στάση του; Μεταξύ της μοναξιάς που συνεπάγεται η συμμαχία με τους μειονεκτούντες και της ευθυγράμμισης με τους «μονόδρομους» των ισχυρών, ο Ε. Σαΐντ επιλέγει την εξορία στους οργεώνες του περιθ-ωρίου, τη σχοινοβασία του «μέσα-έξω», τη συμπεριφορά του απρόβλεπτου, του ανοίκειου· απορρίπτει τους «ημέτερους», αυτούς που οι Γάλλοι ονομάζουν «τσοπανόσκυλα της εξουσίας»: με τις εκατό «δουλειές», το χαμηλό «πνευματικό κεφάλαιο», μία «ορατότητα» κερδισμένη στην σκηνή των μέσων μαζικής ενημέρωσης κι έναν «λόγο» δήθεν καταγγελτικό, με ολίγον Φρόιντ και πολλή «κυλόττα»· τους νέο-δογματικούς που πιστεύουν ότι το αδιανόητο, το ανήκουστο και το ανείπωτο έχουν εκλείψει και ότι η πραγματικότητα κινείται σ’ ένα καθορισμένο προ-οπτικό πεδίο, ότι το είναι ουσιώνεται ως επι-φαίνεσθαι και ο άνθρωπος ως στατιστικό δεδομένο. Ο Ε. Σαΐντ τάσσεται αναφανδόν με τους «άλλους», αυτούς που επιλέγουν τη θέση όχι του «ημέτερου» αλλά του «ξένου», των οποίων κανένας κομματικός, οικονομικός ή εθνικός δεσμός δεν είναι ικανός να τους στομώσει το κριτήριο της αλήθειας, τον κοινωνικό ρόλο του «μη απρόσωπου επαγγελματία», αυτού δηλαδή που συνδέει τη δουλειά του με την κοινωνική διαδικασία και αμφισβητεί τις εικόνες, τις επίσημες εκδοχές των γεγονότων και τις δικαιολογίες της εξουσίας που έχουν ως στόχο τη συντήρηση του status quo και την εδραίωση της συναίνεσης στο πλαίσιο μιας γενικώς αποδεκτής προοπτικής της πραγματικότητας. Ο ρόλος του διανοούμενου σήμερα, σύμφωνα με τον Ε. Σαΐντ, είναι να ανοίγει το δρόμο για «μια νέα ευαισθησία» απέναντι στη θέση των υποτιμημένων, των λησμονημένων και των αφανών…».

 

Τα ψέματα των Ισραηλινών

 Οι μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες διαμαρτύρονται για τα ψέματα των Ισραηλινών. Τους έδωσαν, λέει, την «είδηση» ότι ο στρατός τους θα εισβάλει στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά αυτό ήταν απόλυτα ψευδές. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί τους πίστεψαν;

Είναι φανερό ότι οι δημοσιογράφοι των δυτικών μέσων ενημέρωσης είτε διάκεινται θετικά προς τους Ισραηλινούς είτε κρατούν ίσες αποστάσεις στη διαμάχη τους με τους Παλαιστίνιους, αντιλήφθηκαν εν προκειμένω ότι οι Ισραηλινοί τους χρησιμοποίησαν κυριολεκτικά. Η δημοσίευση της δήθεν εισβολής έστειλε τους μαχητές της Χαμάς στα τούνελ, όπου οι Ισραηλινοί πύραυλοι τους τσάκισαν. Τα ελληνικά μίντια, ακολουθώντας κι αυτά τα ψεύδη του εκπροσώπου του στρατού του Ισραήλ, αναφέρθηκαν στην καταστροφή των υπόγειων τούνελ των Παλαιστινίων, που ήταν λέει γεμάτα πυρομαχικά! Μόνο που τα τούνελ ήταν και γεμάτα μαχητές. Στη συνέχεια οι πύραυλοι του Ισραήλ έκαναν σκόνη τα γραφεία των μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων με τη δικαιολογία(ένα ακόμη ψέμα) ότι εκεί ήταν τα γραφεία της Χαμάς.

Αλλά τα ψέματα των Ισραηλινών δε σταματούν εδώ. Η γαλλική εφημερίδα Le Monde γράφει ότι οι ισραηλινές δυνάμεις καταστολής χτυπούν τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές όχι με πλαστικές, αλλά με «αληθινές» σφαίρες.  Για την ακρίβεια «Η ισραηλινή αστυνομία πυροβολεί με χαλύβδινες σφαίρες τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές, καλυμμένες με λαστιχένιο περίβλημα.». Τον Φεβρουάριο του 2020, ένα παιδί εννέα ετών, χτυπήθηκε στο κεφάλι από μια τέτοια "λαστιχένια" σφαίρα καθώς πήγαινε στο σχολείο, και έχασε το αριστερό του μάτι. Η εσωτερική έρευνα της ισραηλινής αστυνομίας αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για αυτήν την τραγωδία, δηλώνοντας ότι το παιδί χτυπήθηκε «από μια πέτρα και όχι από μια λαστιχένια σφαίρα». Σύμφωνα με την Le Monde, ισραηλινό δικαστήριο παραδέχτηκε ότι πράγματι ήταν μια «λαστιχένια σφαίρα» και όχι μια πέτρα, η οποία προκάλεσε, τρία χρόνια νωρίτερα, τον θάνατο ενός 10χρονου κοριτσιού σε ένα χωριό στη Δυτική Ιερουσαλήμ. Αρκεί, σε κάθε περίπτωση, να χαράξουμε την επιφάνεια του καουτσούκ για να εμφανιστεί από κάτω το μέταλλο, καταλήγει η γαλλική εφημερίδα. Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, η ατιμωρησία είναι σχεδόν εγγυημένη για όσους πυροβολούν με πραγματικές σφαίρες.

Ψέματα, μίσος, φανατισμός, σφαίρες και πύραυλοι. Οι Ισραηλινοί ακροδεξιοί του Νετανιάχου νομίζουν ότι έτσι θα απαλλαγούν από τους εχθρούς τους. Μόνο που θα πρέπει με αυτή τη λογική να εξολοθρεύσουν όλους όσοι δεν εντάσσονται στο δικό τους ιδεολογικό και αξιακό σύστημα, δηλαδή όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, κατά ειρωνεία της ιστορίας, ακριβώς το ίδιο πίστευε και ο Χίτλερ όταν έριχνε στους θαλάμους αερίων τους προγόνους τους.

Ο Ζιαάντ Ματζέντ, ένας Γαλλο-Λιβανέζος πολιτικός επιστήμονας σημειώνει ότι το Ισραήλ έγινε «κράτος απαρτχάιντ» εξαιτίας του «αποικισμού στρατιωτικά κατεχόμενων εδαφών έξω από τα σύνορα του αρχικού έθνους-κράτους» και την άνοδο της ακροδεξιάς στην εξουσία.

Οι ναύτες της Κροστάνδης

 Όπως γράφει ο Charles Jacquier στη Le Monde Diplomatique, εκτός από την 150η επέτειο της Κομμούνας του Παρισιού, το έτος 2021 σηματοδοτεί την 100ή επέτειο μιας άλλης Κομμούνας: εκείνη της Κροστάνδης, του λιμανιού που φιλοξενεί τον ρωσικό στόλο της Βαλτικής, του οποίου οι ναυτικοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917.

Σύμφωνα με τον Μάρεϋ Μπούκτσιν οι ναύτες της Κροστάνδης είχαν εξεγερθεί ως αποτέλεσμα της στενής επαφής τους με τους ξεσηκωμένους εργάτες του Πέτρογκραντ. «Τα αιτήματα των ναυτών της Κροστάνδης αποτελούσαν το ελάχιστο όριο για να διασωθεί η επανάσταση από την γραφειοκρατική παρακμή και την οικονομική κατάρρευση. Με την εξέγερση αυτή, οι 'μάζες' είχαν το θάρρος να ξαναμπούν στην ιστορική σκηνή, όπως το έκαναν 4 χρόνια νωρίτερα, στην αρχή της Ρωσικής επανάστασης, πριν οι μπολσεβίκοι κυριαρχήσουν επάνω στην επανάσταση». Και ακόμα, «Η ιστορία της Κροστάνδης, δεν ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο, αλλά ήταν το πιο δραματικό στην ιστορία της αντιπαράθεσης των αναρχικών με το μπολσεβίκικο καθεστώς. Ο μήνας του μέλιτος κατά τον οποίο οι αναρχικοί πολεμούσαν μαζί με τους μπολσεβίκους, κράτησε μόνο λίγους μήνες».   

Η ναυτική βάση της Κροστάνδης, βρίσκονταν στο νησί Κότλιν, το οποίο απέχει λίγα μίλια από την πόλη Πέτρογκραντ (Αγία Πετρούπολη). Το νησί είχε σημαντική οχύρωση. Οι ναύτες είχαν ταχθεί με το μέρος των μπολσεβίκων κατά την επανάσταση του 1917 (Οκτωβριανή). Το χειμώνα του 1920-1921 η οικονομική κατάσταση ήταν απελπιστική: κατάρρευση της παραγωγής, λιμός, ελλείψεις. Τον Φεβρουάριο του 1921, ξέσπασαν απεργίες σε αρκετές πόλεις - Πέτρογκραντ (πρώην Αγία Πετρούπολη), Μόσχα… - που κατεστάλησαν βίαια. 

Μια αντιπροσωπία από τους ναύτες της Κροστάνδης, στις 28 Φεβρουαρίου 1921, με επικεφαλής τον Στεπάν Πετριτσένκο, επικεφαλής του πολεμικού πλοίου Πετροπαβλόφσκ, ετοίμασε και παράδωσε στο Σοβιέτ της Κροστάνδης μια λίστα με 15 αιτήματα, όπως το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, το δικαίωμα της συνάθροισης, την απελευθέρωση της οικονομίας και την κατάργηση του μονοπωλίου της εξουσίας από τους μπολσεβίκους.

Την 1η Μαρτίου πραγματοποιήθηκε συνέλευση του Σοβιέτ της Κροστάνδης, για να συζητηθούν τα αιτήματα των ναυτών και σε αυτή παρευρέθηκαν 16 χιλιάδες άνθρωποι. Η συνέλευση αποδέχτηκε τα αιτήματα ομόφωνα, εκτός από τις τρεις ψήφους των παρόντων ηγετών των μπολσεβίκων. Την επόμενη μέρα, δημιουργήθηκε μια προσωρινή επαναστατική επιτροπή για να οργανώσει τη ζωή και την άμυνα της πόλης.

Στις 4 Μαρτίου, ο Λένιν και ο Τρότσκι κατηγόρησαν τους ναύτες για «ανταρσία». Η προσπάθεια διαμεσολάβησης των Αμερικανών αναρχικών ρωσικής καταγωγής Emma Goldman και Alexander Berkman απέτυχε. Από την πλευρά τους, οι εξεγερμένοι διακηρύσσουν: "Ο σκοπός μας είναι δίκαιος. Ενάντια στα κόμματα, υπερασπίζουμε τη δύναμη των Σοβιέτ. Θέλουμε να εκλέγονται ελεύθερα οι εκπρόσωποι του λαού. Τα Σοβιέτ, που καταλήφθηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρέμεναν πάντα κωφά στις ανάγκες και τα αιτήματά μας"(1).  

Με επικεφαλής τον Τρότσκι ο Κόκκινος Στρατός στις 7 Μαρτίου άρχισε τον βομβαρδισμό του νησιού από το Πέτρογκραντ. Στις 16 Μαρτίου, έγινε η τελική επίθεση. Στις 18 Μαρτίου, η εξέγερση είχε κατασταλεί. Ο Τρότσκι αποκλήθηκε «Galliffet of Kronstadt», από το όνομα του στρατηγού Gaston de Galliffet, του σφαγέα της Κομμούνας του Παρισιού. Η εξέγερση της Κροστάνδης είχε μεγάλο αντίκτυπο στην ΕΣΣΔ. Υποστηρίζεται πως ενέπνευσε τον Λένιν προκειμένου να εφαρμόσει την Νέα Οικονομική Πολιτική η οποία βοήθησε στην οικονομική αναζωογόνηση της χώρας, όμως δεν συνοδεύτηκε και από φιλελευθεροποίηση της πολιτικής ζωής.

Η ιστορία αυτή είναι γνωστή χάρη στις μελέτες που πραγματοποιήθηκαν, μεταξύ άλλων, από τους Ida Mett, Voline και Alexandre Skirda, καθώς και από ερευνητές όπως ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Paul Avrich, ο τροτσκιστής ιστορικός Jean-Jacques Marie ή AS Poukhov(που υπερασπίζεται την επίσημη εκδοχή). Το πληρέστερο βιβλίο στα γαλλικά σχετικά με το θέμα, θεωρείται αυτό του Skirda  (2). Ο Skirda έχει μεταφράσει κορυφαίους μάρτυρες, όπως ο Στέπα Πετρινίνκο, και χρησιμοποιεί επίσης το έργο των Ρώσων ιστορικών που δημοσιεύθηκαν τα έτη 1990-2000.

( 1 )  Αναφέρεται στο Cronstadt 1921. Χρονικό με πολλές φωνές της εξέγερσης των ναυτικών και της καταστολής του, κείμενα που συγκεντρώθηκαν και σχολιάστηκαν από τον Étienne Lesourd, Les Nuits Rouges, Παρίσι, 2021, 212 σελίδες, 12,50 ευρώ.

( 2 )  Alexandre Skirda, Kronstadt 1921. Free Soviets Against Party Dictatorship, Spartacus, Paris, 2017. Ο Skirda είναι επίσης μεταφραστής και διευθυντής έργου της συλλογής Efim Yartchouk, Kronstadt στη Ρωσική Επανάσταση, ακολουθούμενη από τον φάκελο της εξέγερσης. 1921, Noir et Rouge, Παρίσι, 2018, το οποίο περιέχει μια βασική χρονολογία γεγονότων μεταξύ 22 Φεβρουαρίου και 18 Μαρτίου 1921.

( 3 )  Paul Avrich, Les Anarchistes russes, Nada, Paris, 2020, 432 pages, 22 euro.

https://www.monde-diplomatique.fr/2021/05/JACQUIER/63051

Οι «Πατριώτες Εκατομμυριούχοι» διαδηλώνουν έξω από το σπίτι του Τζεφ Μπέζος

 Οι εκατομμυριούχοι διαδηλώνουν, ζητώντας μεγαλύτερη φορολογία των πιο πλούσιων! Η διαμαρτυρία έγινε τη Δευτέρα 17 Μαΐου στη Νέα Υόρκη, έξω από το σπίτι του Jeff Bezos, διευθύνοντος συμβούλου της Amazon.

Πρόκειται για τους αποκαλούμενους «Πατριώτες Εκατομμυριούχους», που η περιουσία τους υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο δολάρια και οι οποίοι κινητοποιούνται για να ζητήσουν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να τους υποχρεώσει να πληρώσουν περισσότερους φόρους. Όπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα The Guardian, περίπου τριάντα μέλη αυτής της οργάνωσης συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα 17 Μαΐου, στη Νέα Υόρκη, μπροστά από ένα διαμέρισμα που ανήκει στον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Amazon, τον πολυ-δισεκατομμυριούχο Jeff Bezos. «Καταλήγουμε μια χούφτα πλούσιων και πολλών φτωχών. Δεν λειτουργεί έτσι. Δεν χτίζουμε μια βιώσιμη κοινωνία έτσι», δηλώνει ο Morris Pearl, ο πρόεδρος της οργάνωσης των εκατομμυριούχων, στη The Guardian. 

Τι κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά τα δήθεν «ευαίσθητα» και «πατριωτικά»;

Τεράστιες επιχειρήσεις κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο, ενώ ελάχιστοι όπως ο μεγαλομέτοχος της Amazon Τζεφ Μπέζος, γίνονται ακόμα πλουσιότεροι. Από αυτή την τεράστια αύξηση του πλούτου δεν επωφελούνται όλοι οι ζάπλουτοι. Κάποιοι κερδίζουν πολλά και κάποιοι άλλοι καταστρέφονται. Έχουμε δηλαδή μία περαιτέρω συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Κοντολογίς, οι «ζάπλουτοι» ζητούν μια ρύθμιση στο εσωτερικό τους, για να μην πάνε όλα τα λεφτά στην «κορυφή» της πυραμίδας του πλούτου και να φορολογηθούν περισσότερο αυτοί που κερδίζουν περισσότερα. Με άλλα λόγια, πίσω από την "διαμαρτυρία" κρύβονται τα μεγάλα συμφέροντα που απειλούνται να κανιβαλιστούν από τα πιο μεγάλα. Γιατί ο καπιταλισμός, ενίοτε, τρώει και τα παιδιά του…    

Ήδη η διοίκηση του Μπάιντεν σχεδιάζει να αυξήσει τον εταιρικό φόρο, από 21% σε 28%. Ακόμα και ο Τζεφ Μπέζος είναι υπέρ του μέτρου, αλλά η εταιρεία του διακρίνεται για τις πρακτικές φοροδιαφυγής. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που παρουσιάστηκαν τον Φεβρουάριο από το Ινστιτούτο Φορολογίας και Οικονομικής Πολιτικής, η Amazon φορολογήθηκε μόνο το 2020 με 9,4%, δηλαδή πολύ λιγότερο από το ήμισυ του νόμιμου ποσοστού που είναι το 21%.

Η ιδεολογία του ακροδεξιού Νετανιάχου δεν περιλαμβάνει την ειρήνη

 Γιατί τώρα; Γιατί η όξυνση της ισραηλινής βαρβαρότητας εναντίον των Παλαιστινίων;

Η απάντηση είναι μία: οι εκλογές. Οι Ισραηλινοί καλούνται να εκλέξουν νέο κοινοβούλιο στις 17 Σεπτεμβρίου και η δεξιά, που κυβερνά, παίζει στο πεδίο που γνωρίζει καλύτερα και είναι το δικό της: εθνικισμός, φανατισμός, θυματοποίηση, εποικισμός.

Εδώ και πολύ καιρό το ακροδεξιό κόμμα Likud, παρότι είναι μειοψηφία, έχει σταδιακά καθιερωθεί ως η κύρια πολιτική δύναμη του Ισραήλ. Είτε πρόκειται για τον Menachem Begin (ο πρώτος που νίκησε την αριστερά), είτε για τον Yitzhak Shamir(του επικεφαλής μιας τρομοκρατικής οργάνωσης), είτε για τον Benjamin Netanyahu, τον σημερινό πρωθυπουργό. Όλοι τους είναι υποστηρικτές του εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών.

Στις 17 Μαΐου 1977, το Εργατικό Κόμμα χάνει τις εκλογές και, για πρώτη φορά μετά τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ, η εξουσία πέρασε στη δεξιά αντιπολίτευση. Το Likud είναι στην κυβέρνηση. Ο Menachem Begin, ο νέος πρωθυπουργός, θέλει την προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών. Είναι ένθερμος υποστηρικτής του Gush Emounim («το μπλοκ της πίστης»), της θρησκευτικής σιωνιστικής οργάνωσης που στοχεύει στην ανάπτυξη του εποικισμού στη Δυτική Όχθη. Ο πρώτος «εποικισμός» γίνεται στα ονόματα. Δεν πρέπει πλέον να λέμε «Δυτική Όχθη», αλλά «Ιουδαία και Σαμάρεια». Ο όρος "αποικίες" απαγορεύεται. Ούτε πρέπει να μιλάμε για "οικισμούς», αλλά για εβραϊκές «τοποθεσίες»…

Και η ισραηλινή αριστερά, που ονειρεύονταν τον σοσιαλισμό, που είναι; Κομμάτια κι αποσπάσματα, μια πλειοψηφία που χάνεται στον ναρκισσισμό των μικρών διαφορών της (σύνηθες στην αριστερά), αφήνοντας το δρόμο ανοιχτό στους φασίστες…

*Οι πληροφορίες είναι από την Le Monde Diplomatique

Λευτεριά στην Παλαιστίνη

 «Μιλάτε μόνο για το Ισραήλ και όχι για τη Χαμάς», λένε οι συνήθεις ισαποστάκηδες, μπροστά από το φέρετρο του παιδιού από την Παλαιστίνη, που εξακολουθεί να χαμογελά. Ο Ισραηλινός στρατός χτυπά και πάλι Παλαιστίνιους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, καθώς συγκεντρώνονται γύρω από το τέμενος Αλ Άκσα, έναν από τους ιερότερους τόπους του ισλάμ, για να προσευχηθούν. Ισραηλινοί έποικοι ξεσπιτώνουν, στην περιοχή του Σεΐχ Τζαρά, οικογένειες Παλαιστινίων. Δεκάδες οι νεκροί. Εκατοντάδες οι τραυματίες. Η διεθνής κοινή γνώμη σιωπά. Κανείς δεν μιλά. Μόνο ο Γκουτιέρες, ο ΓΓ του ΟΗΕ, για την ακρίβεια ο εκπρόσωπός του κάτι ψέλλισε για σεβασμό των ειρηνικών συναθροίσεων.

Αίφνης, η σιωπή σπάει με πάταγο. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αφυπνίζονται. Οι περιγραφές τους αναφέρουν «κόλαση στο Ισραήλ». Και νομίζεις πως το πρόβλημα είναι η Χαμάς και οι ρουκέτες της και όχι ότι η Παλαιστίνη είναι υπό ισραηλινή κατοχή, ότι ξεσπιτώνουν τους Παλαιστίνιους, ότι ξεριζώνουν τα λιόδεντρά τους, ότι τους απαγορεύουν να προσευχηθούν. Κάποιοι τολμούν να πουν με θράσος: «Εσείς που φωνάζατε ‘οι ναζί στη φυλακή’, γιατί τώρα δεν λέτε τίποτα για τη Χαμάς». Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι υπέρ των Παλαιστινίων και κατά του Ισραήλ τάσσονται μόνο οι αριστεροί, υπαινισσόμενοι "αντισημιτισμό". Το ίδιο επικοινωνιακό παιγνίδι πάντα. Γι’ αυτό διαβάστε τα λόγια Ισραηλινών δημοκρατών και όχι τα δικά μας:

Δεν είναι η πρώτη φορά. Στη Γάζα, «οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις έσφαζαν ανελέητα… Αν υπήρχε η οποιαδήποτε δυσφορία, ήταν γιατί οι στρατιώτες δεν μπορούσαν να γιορτάσουν το Σέντερ»(εβραϊκό πάσχα του 2018). Και είναι ένας Ισραηλινός που τα λέει αυτά, ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Χααρέτζ», Γκίντεον Λέβι. Ως συνήθως, «τα μήντια προσέφεραν την απόλυτη υποστήριξή τους. Το Ισραήλ είχε υποστεί μία ακόμα πλύση εγκεφάλου και κάθισε στο εορταστικό τραπέζι ικανοποιημένο» συνεχίζει ο Λέβι και καταλήγει: «Ο θάνατος Παλαιστινίων γίνεται αποδεκτός στο Ισραήλ πιο εύκολα και από τον θάνατο κουνουπιών. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φτηνό στο Ισραήλ από το παλαιστινιακό αίμα».  

Επίσης, ο Εβραίος διανοούμενος Daniel Salvatore Schiff είχε καταγγείλει την ισραηλινή δεξιά για προδοσία της ιστορίας του Ολοκαυτώματος για χάρη γεωστρατηγικών συμφερόντων. Οι προσπάθειές τους να στηρίξουν με λογικοφανή επιχειρήματα το μακελειό -κάθε φορά- σαρκάζουν τη λογική. Οι Ισραηλινοί σκοτώνουν γιατί θεωρούν ότι απειλούνται. Τους απειλούν ακόμα και οι λέξεις του διάσημου Αμερικανο-Εβραίου διανοούμενου Νόαμ Τσόμσκι. Τους απειλούν όσοι αισθάνονται αλληλεγγύη στον πόνο των Παλαιστινίων που είναι αποκλεισμένοι στη Γάζα, και γι’ αυτό μακελεύουν τους ακτιβιστές που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια με πλοιάρια. Τους απειλούν τα σχολεία του ΟΗΕ, το νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου και το κτήριο των διεθνών μέσων ενημέρωσης που ισοπέδωσαν σε προηγούμενη επιδρομή τους. Και διερωτάται κανείς, γιατί αυτοί που απειλήθηκαν από την Τελική Λύση, την επιβάλλουν στους άλλους; Που εδράζεται ο απάνθρωπος φανατισμός εκείνων που οι ανιόντες τους τον υπέστησαν από τον Χίτλερ; Ιστορικά ο εβραϊκός φονταμενταλισμός δημιουργήθηκε το 1975 από την αντίδραση του Ισραήλ στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία καταγγελλόταν ο σιωνιστικός ρατσισμός. Στη βάση αυτή και με το σύνθημα «Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας» οι εξτρεμιστές του ριζοσπαστικού εθνικού θρησκευτικού κόμματος καλλιέργησαν μια νέα μορφή φανατισμού που εκτρεφόταν από την εντατικοποίηση της πνευματικής διάστασης του σιωνισμού, με αποτέλεσμα οι ισραηλινοί από εκλεκτός λαός του Θεού να γίνουν τα επίλεκτα θύματα όλου του κόσμου!

Γι’ αυτό ένας ακόμη Εβραίος, ο μεγάλος συγγραφέας Πρίμο Λέβι, που γνώρισε τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτός που προσέφερε το αίμα του για τους πληγωμένους ισραηλινούς του πολέμου των έξι ημερών, το 1967, καταδίκασε με κατηγορηματικό τρόπο την εισβολή των ομοεθνών του στον Λίβανο. Η ρομαντική εικόνα, που τροφοδοτούνταν από τους σοσιαλιστές Εβραίους του 19ου αιώνα, για το κράτος του Ισραήλ έχει διαψευστεί πλήρως. Η δισχιλιετής οδύσσεια των Εβραίων μαρτύρων αντί για τη «χώρα της επαγγελίας» κατέληξε κατά ειρωνικό τρόπο σε μία άτεγκτη πολεμική μηχανή, που θεωρεί ότι έχει απέναντί της όλο τον κόσμο!

Στη θυματοποίηση αυτή βασίζεται και η κατηγορία εναντίον του ίδιου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών από τον Ισραηλινό υπουργό πληροφοριών και διασποράς Youli Edelstein για «αντισημιτισμό»! Κι αυτό γιατί τα Ηνωμένα Έθνη τόλμησαν να υιοθετήσουν την έκθεση της επιτροπής έρευνας για την πολύνεκρη εισβολή στη Γάζα τον Γενάρη του 2010 που μιλούσε για εγκλήματα πολέμου. Θυμίζουμε ότι το 1995, σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος Λικούντ έκαψαν μια κούκλα-ομοίωμα του Ράμπιν. Λίγο καιρό μετά ο Ράμπιν δολοφονήθηκε από οπαδό του ριζοσπαστικού εθνικού θρησκευτικού κόμματος! Ο φανατισμός αυτός, όταν βρίσκεται στην εξουσία, συνοδεύεται από έναν ορισμένο ολοκληρωτισμό, καθώς αναζητά με τίμημα ακόμη και την εξαφάνιση του Άλλου την Ενότητα, η οποία είναι πάντα «μονολιθική». Το ολοκληρωτικό καθεστώς, παρασυρόμενο από τη φρενίτιδα της βίας εντείνει τον τρόμο και τη βία με μια συνεχώς επιταχυνόμενη κίνηση που τείνει προς την «Αποκάλυψη».

 Εμείς, ναι, είμαστε με τους Παλαιστίνιους, γιατί είμαστε μονόπλευρα υπέρ του αδυνάτου, υπέρ της ελευθερίας και του σεβασμού στην διιστορική αξιοπρέπεια των λαών. Αν οι Ισραηλινοί ήταν στη θέση των Παλαιστινίων θα ήμασταν υπέρ τους, όπως όταν διώκονταν από τους ναζί. Βεβαίως, και δεν είμαστε με τη Χαμάς και τις τρομοκρατικές ενέργειές της. Αλλά αυτές δεν νομιμοποιούν το Ισραήλ να έχει ένα λαό σκλαβωμένο. Δεν μπορούμε να εξισώσουμε τον ισχυρό με τον αδύνατο, τον Γολιάθ με τον Δαβίδ. Γιατί «Το να επιμένεις να διατηρείς την ισχύ σου, το να αρνείσαι να προσαρμόσεις την ταυτότητά σου και σε ένα βαθμό (όταν επιδιώκεις) να ρυθμίσεις κι άλλες σημαίνει πως εμμένεις στη διατήρηση του προβλήματος»(Ρόμπερτ Κούπερ). Το Ισραήλ θα ήθελε ειλικρινά λύση του προβλήματος αν παραιτούνταν από την ισχύ του (πολεμική, δημογραφική ή όποια άλλη). Αντ’ αυτού επιδιώκει μία λύση βάζοντας στη ζυγαριά τη δύναμή του και συγχρόνως θέλει να το βλέπουμε με… ισοδύναμο δίκιο. Αυτό όμως συνιστά μόνιμη αδικία, που όταν συνοδεύεται από ανθρώπινο αίμα, συνιστά έγκλημα…
Είμαστε, λοιπόν, με τους Παλαιστίνιους, γιατί είναι σκλαβωμένοι. Είναι ένας λαός υπό κατοχή. Γι’ αυτό η λύση είναι μία: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»……

Ποιος καλλιεργεί το νεο-σεξισμό και τον μετα-φασισμό;

 Ο 22χρονος επίδοξος βιαστής, ο πατέρας που βιάζει την 12χρονη κόρη του, ο παίκτης του Big Brother που προβάλλει αναίσχυντα την κουλτούρα του βιασμού, ο φασίστας Μπολσονάρου που λέει σε μια γυναίκα μέλος του Κογκρέσου της Βραζιλίας ότι δεν θα την βίαζε γιατί «δεν το άξιζε»! Η τηλεοπτική κάμερα που κυνηγάει τα οπίσθια της παίκτριας, αλλά και τους καλογυμνασμένους μυς του παίκτη, προσφέροντας «τροφή» στην αρρενωπότητα και τα φαλλοκρατικά στερεότυπα. Οι «Μηχανές» της κουλτούρας του σεξισμού δουλεύουν κάθε βράδυ, παράγοντας αυτά τα αγόρια και αυτά τα κορίτσια που «παίζουν» στο «μπάτσελορ», στο «big brother», στο survivor κ.ά., και διαμορφώνοντας αυτά που τα «βλέπουν». «Επιλέγουν τους υποψήφιους παίκτες με βάση το κριτήριο των κακομαθημένων παιδιών στα οποία οι γονείς τους δεν έθεσαν ποτέ κανένα όριο, που επικεντρώνονται μόνο στον εαυτό τους, επιδεικνύοντας έναν εγωισμό χωρίς όρια, και που είναι ικανοί να ‘πουλήσουν’ όσο γίνεται πιο ακριβά κάθε τι που κάνουν (σ.σ. ή λένε), περιφρονώντας πλήρως τους άλλους… Σ’ αυτούς τους «ήρωες» καθένας που έχει παθολογικά ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά θα μπορούσε εύκολα να ταυτισθεί. Οι έφηβοι, που είναι πιο χειραγωγήσιμοι, κινδυνεύουν να θεωρήσουν αυτές τις συμπεριφορές ως κανονικότητα και να λειτουργήσουν ανάλογα», γράφει η Γαλλίδα ψυχίατρος M-F. Hirigoyen*. 

Συνεπώς, τις μεγαλύτερες ευθύνες για την παραγωγή του σεξισμού τις έχει το μιντιακό σύστημα, που επιλέγει αυτά τα σκουπίδια που όζουν, «προβάλλοντας» την κουλτούρα του βιασμού, του σεξισμού, αλλά και του φασισμού, προκειμένου να ανεβάσει την τηλεθέαση και το εμπορικό κέρδος. Το κέρδος είναι η «καρδιά» του συστήματος. Αυτή το ωθεί. Για να επιβεβαιωθεί ο Μ. Φουκό που υποστήριζε ότι το σώμα «είναι άμεσα βυθισμένο σε ένα πολιτικό πεδίο», ότι οι σχέσεις εξουσίας (εν προκειμένω της βιο-εξουσίας) ασκούν πάνω στο σώμα μια άμεση επιρροή «το περικυκλώνουν, το σημαδεύουν, το χειραγωγούν, το βασανίζουν, το εξαναγκάζουν σε εργασίες, το υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν από αυτό κάποια σημάδια». Η εξουσία αυτή πλέον δεν σκοτώνει αλλά «περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη», ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες και κατ’ επέκταση τις ανάγκες. «Σεξουαλικότητα, εργασία, όνειρο, ενδυμασία, πόλεμος, χειρονομία, γέλιο…» όλα είναι σώμα, ή αλλιώς εν-σωματωμένοι τρόποι έκφρασης του ανθρώπου.

Αλλά όταν λέμε “σώμα”, τι εννοούμε; Η πόλη είναι ένα σώμα πολιτών, το ίδιο κι ένα κόμμα, το αυτό και η κοινωνία. Είτε, λοιπόν, εν-σωματώνεσαι στο ευρύτερο, συλλογικό σώμα ως σώμα μερικό, ατομικό, είτε μένεις εκτός. Με άλλα λόγια, είτε δέχεσαι τις κυρίαρχες ιδέες αυτής της κοινωνίας, τη συμβολική τάξη της, το σεξισμό και τον φαλλοκρατισμό της, ή γίνεσαι «αρρενωπός» άντρας, ή τίθεσαι εκτός, στο περιθώριο. Εκεί που είναι οι Ζακ, οι Ελένες, οι Μαρίες. 

Όμως, προσοχή, όλα αυτά δεν είναι παρωχημένες ιδέες που έρχονται από το φαλλοκρατικό μας παρελθόν και την ιστορία της πατριαρχίας, αλλά είναι η κουλτούρα στην οποία επιδιώκει να βασισθεί η «νέα κοινωνία» της ψηφιακής εποχής. Γιατί το σώμα είναι η έδρα της μεταμόρφωσης της νέας εποχής. Από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους τρόπους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις. Σ’ αυτό το έδαφος καλλιεργείται η «θριαμβεύουσα αρσενική δύναμη» του Ντόναλντ Τραμπ, του Μπολσονάρου, του «νοικοκυραίου» που σκότωσε τον Ζακ, που δολοφόνησε την Ελένη, που βίασε την 12χρονη κόρη του, του «μανιάτη» που δολοφόνησε τη σύζυγό του. Εδώ καλλιεργείται ο ο νέος σεξισμός και ο νεο-φασισμός. Εδώ «τρέφεται» το φαινόμενο της νέας δεξιάς, της λεγόμενης και μετα-φασιστικής δεξιάς.

*Les Narcisse μετάφραση ΓΧΠ    

Η ήττα της αριστεράς των «πλατειών» και η νέα αριστερά

 Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο ηγέτης του Podemos και εταίρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση της Ισπανίας, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την πολιτική μετά την ήττα της αριστεράς στις περιφερειακές εκλογές. Η ισπανική δεξιά των σκανδάλων και της χρεοκοπίας επανέρχεται, φορώντας το «τραμπικό», δήθεν αντισυστημικό της προσωπείο.

Οι πολιτικοί και οι πολιτικές δυνάμεις, που γεννήθηκαν από το «Δρόμο», από τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, από το μεγάλο κίνημα των «πλατειών» (Αθήνα, Μαδρίτη, Occupy Wall Sreet), χάθηκαν στους λαβύρινθους του συστήματος, κατασπαράχθηκαν από το Μινώταυρο της εξουσίας. Από τη στιγμή που εγκατέλειψαν την κινηματική τους δράση, που απεκδύθηκαν τα λαϊκά τους σύμβολα, την εναλλακτική και την ελπίδα της ουτοπίας στο όνομα του ρεαλισμού, όταν στο νερωμένο κρασί δεν έμεινε σταγόνα κρασί, όταν υιοθέτησαν συστημικούς, δηλαδή «δεξιούς τρόπους», όταν τελικά το «αλλιώς» έγινε μια «αριστερή δεξιά» ή μια «δεξιά της αριστεράς», τότε οι πολίτες τους τιμώρησαν και ένα μέρος τους (εκλογικά κρίσιμο) στράφηκε στην δήθεν αντισυστημική «τραμπική δεξιά». Η συνέχεια είναι γνωστή: στο όνομα του αντιφασισμού και του «αντιτραμπισμού», ακόμα και αριστεροί θα ψηφίσουν τη «δημοκρατική δεξιά» για να… φύγουν οι φασίστες(Τραμπ) ή για να μην έρθουν στην εξουσία(Λε Πέν)!  

Γιατί απέτυχε το αριστερό εγχείρημα στον ευρωπαϊκό νότο; Γιατί το στραγγάλισε η «γερμανικής» κατασκευής μέγγενη της ΕΕ. Γιατί η αριστερά δεν μπορεί να κυβερνά σε μία μόνο χώρα για πολύ. Γιατί, όπως αποδείχθηκε και με τη σοσιαλδημοκρατία, η αριστερά δεν μπορεί να λειτουργεί ως «ΜΚΟ» ούτε να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς, εκεί όπου κυριαρχεί ο λόγος των οργανικών διανοουμένων της συντήρησης. Γιατί αγνοήθηκε σκανδαλωδώς ότι η ουσιαστική πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία, όχι μόνο όταν τσακίζεις την κρατική εξουσία(ως μηχανισμός έχει τη σχετική αυτονομία της), αλλά και όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση των οργάνων της καθώς και το κοινωνικό περιεχόμενό της. Το θέμα δηλαδή δεν είναι μόνο αν έχεις την κυβέρνηση και όχι την  εξουσία, αλλά να ξέρεις και τι να κάνεις την εξουσία. «Έχουμε επανάσταση, όταν μεταβάλλεται η ταξική σύσταση των Κοινοβουλίων, όταν τροποποιείται ο δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων... Έχουμε επανάσταση όταν η πειθαρχία, η συμβολική τάξη, η διδασκαλία στα εκπαιδευτικά κέντρα τροποποιούνται και μετασχηματίζονται», έγραφε ο Λινέρα για τη Βολιβία. Εκεί όπου, παρά τα λάθη, η αριστερά άντεξε, γιατί είχε οργανωθεί σε βάθος μέσα στην κοινωνία, και ανέτρεψε τόσο στο «δρόμο» όσο και στην κάλπη το πραξικόπημα που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ.

Δεν έχουμε αλλαγή όταν έχουμε και πάλι τις ελίτ(με δεξιό ή αριστερό μανδύα) στην εξουσία. Δεν έχουμε, προπάντων αλλαγή, όταν δεν αλλάζει η συμβολική τάξη, δηλαδή ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά, τη ζωή μας, τον τρόπο που κάνουμε «συνήθεια» τους περιορισμούς και τους κανόνες. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης, όταν δεν επαναξιώνονται οι αρχές και οι χαρές του Εμείς και της αυτοδιαχείρισης.

Για να συμβεί η αλλαγή απαιτούνται λαϊκά κινήματα, που δεν θα λειτουργούν σαν αποστειρωμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά θα αναπτύσσουν την «ποίησή» τους μέσα στην πολιτική Πράξη, στη δράση, στο δρόμο, τον οποίο ποτίζουν σήμερα με το αίμα τους οι εργαζόμενοι νέοι, στις γειτονιές όπου συναντώνται και ερωτεύονται τα νέα παιδιά, εκεί όπου δημιουργούνται οι νέες σχέσεις αλληλεγγύης, εκεί όπου αλλάζει ο τρόπος ζωής και ο συσχετισμός των αξιών, εκεί όπου απομειώνονται οι ναρκισσισμοί και οι μεγάλες Εγω-πάθειες. Εκεί όπου δημιουργείται η νέα αριστερά της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης…