«One Health»

 Η πανδημία του Covid19 έδειξε την στενή αλληλεπίδραση μεταξύ της υγείας των οικοσυστημάτων και της υγείας του ανθρώπου. Όσο καταστρέφουμε το περιβάλλον για το κέρδος τόσο καταστρέφουμε την ανθρώπινη υγεία. Με βάση αυτή τη διαπίστωση, ένας νέος όρος χρησιμοποιείται πλέον κατά κόρον από τους πολιτικούς σε όλο τον κόσμο, το «One Health», που στοχεύει σε μία ολιστική προσέγγιση της υγείας.

Η προσέγγιση «One Health» δεν είναι καινοφανής, γεννήθηκε στις αρχές του 2000 με σκοπό να εξετάσει τους δεσμούς αλληλεξάρτησης μεταξύ της υγείας των ανθρώπων και εκείνης των οικοσυστημάτων. 

Η ιδέα αυτή γίνεται σήμερα όλο και πιο δημοφιλής. Σε δήλωση που δημοσιεύθηκε στις 30 Μαρτίου, περίπου τριάντα αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, καθώς και ο γενικός διευθυντής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ), ζητούν να ληφθεί υπόψη η προσέγγιση «Μία Υγεία» στις πολιτικές των κρατών.

Όμως, όπως γράφει ο Stéphane Foucart στην εφημερίδα Le Monde, η χρήση του όρου από τους πολιτικούς γίνεται μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. «Η χρήση αυτής της έννοιας, στον πολιτικό λόγο, δεσμεύεται στην πραγματικότητα για πολύ λίγα πράγματα, και στην ουσία για τίποτα.», γράφει ο δημοσιογράφος, καθώς σήμερα δεν υπάρχει κανονιστική ή νομοθετική αντιστοίχιση με αυτήν την έννοια, ούτε υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο που να καθιστά το "One Health" ένα πραγματικά λειτουργικό εργαλείο.

«Στα χέρια της πλειονότητας των διευθυντικών στελεχών, το "One Health" θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, και χωρίς αμφιβολία για πάντα, ένα εργαλείο επικοινωνίας και όχι ένας μοχλός δράσης.», καταλήγει ο δημοσιογράφος.

Με άλλα λόγια, χρειάζεται οι πολίτες όλου του κόσμου να διεκδικήσουν το αυτονόητο, την προστασία του περιβάλλοντος ως άμεσα συνυφασμένη με την προστασία της υγείας των ανθρώπων.

Η λύση είναι η αντιμετώπιση των αιτιών και όχι των αποτελεσμάτων. Αναφέρομαι στον Μπιλ Γκέιτς που μίλησε για την ανάγκη υγειονομικής προετοιμασίας για την επόμενη πανδημία και όχι για τις δράσεις εκείνες που θα εξαλείψουν την οικολογική καταστροφή και κατ’ επέκταση τις πανδημίες.  

«Οι αδίστακτοι προελαύνουν…»

 Συνελήφθη σύμφωνα με τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες το «άγος», ο Μένιος Φουρθιώτης. Αυτό το «άγος», όμως, διαφήμιζαν μέχρι χθες τα κρατικά κανάλια και ο «Σκάι». Προφανώς κατόπιν εντολών. Η κριτική δεν είναι δική μας, αλλά της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ», που γράφει μεταξύ άλλων: «Κατηγγέλθη από πρώην Υπουργό ότι εισέβαλε στο γραφείο του και τον απείλησε προκειμένου να εξασφαλίσει ευνοϊκή χρηματοδότηση από το πρόγραμμα Συν-Εργασία… Φέρεται πώς κυκλοφορούσε με πλαστή ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ… διαφημίσεις της εφημερίδας του προεβάλλοντο διαρκώς μέχρι χθες από την ΕΡΤ και τον «Σκάι»… Επιστράτευσε δύο εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου…».

Δεν αναφέρει, όμως, η εφημερίδα για τη συνάντηση, τις χειραψίες και τις φωτογραφίες του Φουρθιώτη με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Δεν λέει για την χρηματοδότηση από την «λίστα Πέτσα» ανύπαρκτων ιστοσελίδων του συλληφθέντα. Δεν γράφει για τις σχέσεις του με τη ΝΔ, για τη γνωστή υπόθεση του Πολεμικού Μουσείου με στρατευμένο γιο βουλευτή της ΝΔ. Δεν αναφέρεται στις διασυνδέσεις με την κορυφή της εξουσίας. Βέβαια, η «Εστία» διαπιστώνει ότι «… η αποθράσυνσις έχει γίνει τάσις στην ελληνική κοινωνία και η σιωπή κανών…». Και ακόμη ότι «οι αδίστακτοι προελαύνουν…». Ποιοι είναι όμως οι «αδίστακτοι»(πέραν του Φουρθιώτη) που υπαινίσσεται η εφημερίδα και οι οποίοι συνιστούν «τάσι»; Γιατί δεν τους αναφέρει; Και ακόμη, γιατί δεν γράφει ποιος εξέθρεψε και συνεχίζει να εκτρέφει τους «αδίστακτους»;

Αν ο Μένιος Φουρθιώτης εκβίαζε με τόσο θράσος υπουργούς, τότε τι κάνουν οι «άλλοι αδίστακτοι», οι ισχυροί; Κάποτε ήταν γνωστή η «διαπλοκή» της πολιτικής με το επιχειρείν, σήμερα έχουμε τη διαπλοκή της πολιτικής με τις «μαφίες». Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η άμεση επιρροή της ιταλικής μαφίας στην πολιτική(βλέπε και υπόθεση Αντρεότι) είναι γνωστή. Όπως είναι γνωστή και η «συμφωνία» του πατέρα Κέννεντι με την αμερικανική μαφία προκειμένου να εκλεγεί ο γιος του Τζων στην προεδρία των ΗΠΑ.     

Στην Ελλάδα δεν είχαμε ανάλογο ιστορικό προηγούμενο. Τι συνέβη και μας προέκυψε; Ποιος φύσηξε αέρα στα πανιά των «αδίστακτων»; Ποιος τους επέτρεψε να μπαίνουν με μπράβους στα υπουργεία και να απειλούν υπουργούς; Ποιοι ανεβάζουν βουλευτές και δημάρχους της αρεσκείας τους; Ποιοι εκβιάζουν -ανοιχτά και μη- τις εξουσίες; Είναι πρόδηλο ότι έχουμε και στην Ελλάδα την ανάπτυξη της περίφημης «νόμιμης παρανομίας»(ρήση του Αλ Καπόνε), όπου το επιχειρείν κινείται στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Αυτό συμβαίνει με τη χρήση των περίφημων «νομικών παραθύρων» και τη μίσθωση για το σκοπό αυτό πανάκριβων δικηγορικών εταιρειών. Αυτό είναι το επιχειρείν σήμερα. Έτσι λειτουργεί ο ανταγωνισμός. Μετέρχεται αδίστακτα τα πάντα. Γι’ αυτό ανεβάζουν και στηρίζουν κυβερνήσεις που είναι «δικές» τους. Και γι’ αυτό οι κυβερνήσεις αυτές ως «αντίδωρο» τους «χρυσώνουν» με τα χρήματα των «λιστών», τους απαλλάσσουν από φόρους, τους δίνουν έργα, τους παρέχουν διευκολύνσεις και τους διαφημίζουν από τα κρατικά κανάλια… Ο Φουρθιώτης είναι αδίστακτος, όσο αδίστακτη είναι και η ΝΔ, η οποία τον εξέθρεψε. Και δεν είναι το μόνο της εκβλάστωμα. Οι ρίζες της διαπλοκής της δεξιάς πολιτικής (κυρίως στην ακροδεξιά έκφανσή της) με το «βαρύ έγκλημα» είναι ισχυρές και η σημερινή κυβέρνηση τις ενισχύει ακόμη περισσότερο…

Γι’ αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συγκεκριμένη λειτουργία και τις διασυνδέσεις της συνιστά κίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα…    

Η ακροδεξιά επιτίθεται

 Είκοσι βετεράνοι στρατηγοί και εκατοντάδες εν ενεργεία στρατιωτικοί στη Γαλλία ζητούν με κοινό άρθρο τους στο περιοδικό Valeurs Actuelles, την επιβολή στρατιωτικού νόμου προκειμένου να υπερασπιστούν τη χώρα από τους Μουσουλμάνους και «τη διάβρωση της κοινωνίας από τον Ισλαμισμό»! Η ακροδεξιά υποψήφια πρόεδρος της Δημοκρατίας Μαρίν Λε Πεν(το 2022 θα γίνουν οι εκλογές) έσπευσε να δηλώσει στο ίδιο περιοδικό ότι καλεί τους στρατιωτικούς που τάσσονται υπέρ της επιβολής στρατιωτικού νόμου να σταθούν στο πλευρό της «για να συμμετάσχετε στη μάχη που ανοίγεται»!

Η ίδια ισλαμοφοβική και ξενοφοβική ρητορική παντού. Είναι γνωστές οι κραυγές συντηρητικών και φασιστικών εντύπων αλλά και πολλών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος στην Ελλάδα ότι οι ξένοι, τους οποίους αποκαλούν «λαθροεισβολείς», επιτίθενται στην «πατρίδα, στο σπίτι, στα σχολεία, στην πίστη, στη γυναίκα, στα παιδιά μας, στον ευρωπαϊκό μας πολιτισμό». Ίδιες αντιλήψεις κυριαρχούν και σε θεσμούς, όπως η Εκκλησία. Ιεροκήρυκες της Κυριακής και άλλοι ιερωμένοι εκτοξεύουν απειλές και ξερνούν μίσος εναντίον κάθε «διαφορετικού», τη στιγμή που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν την Αγάπη και τη θυσία στ’ όνομά της. Είναι αυτοί που παρέχουν σ’ ένα "κοινό χωρίς ταυτότητα", έναν ξένο, έναν εχθρό, που θα τους προσδιορίσει, θα τους κάνει αναγνωρίσιμους και θα τους παράσχει έναν συνδετικό αρμό. Παγιδεύουν ψυχές, τις διαμορφώνουν και μετά τις στέλνουν στη «μάχη». Οι ίδιες ψυχοπαγίδες παντού: οι μετανάστες για τον Σαλβίνι, για τον Όρμπαν, τώρα για τους Γάλλους στρατιωτικούς και την Λεπέν. Ο Τραμπ «έφυγε» αλλά ο «τραμπισμός» είναι εδώ. Ο Τραμπ πρώτος ονόμασε την μετάβαση των μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες «εισβολή». «Είναι τρομακτικό ένα μέρος του πληθυσμού της χώρας να πιστεύει ότι είμαστε στα πρόθυρα μιας εισβολής από τρομοκράτες της Μέσης Ανατολής που χρηματοδοτούνται από τον Τζορτζ Σόρος…», έγραφε ο Νόαμ Τσόμσκι. Οι μετανάστες παρουσιάζονται ως τρομοκράτες από τη Μέση Ανατολή τους οποίους χρηματοδοτεί ο Σόρος! Τα ίδια επιχειρήματα και στην Ελλάδα, παντού!

Το ίδιο μήνυμα περί «εισβολέων» έδωσε και η Ευρωπαϊκή Ένωση όταν μίλησε για την ανάγκη «προστασίας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής», για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αξιών που ζητούν σήμερα και οι Γάλλοι στρατιωτικοί μαζί με την Λεπέν! Το ίδιο μήνυμα έστειλε και ο Έλληνας πρωθυπουργός όταν μίλησε για ομαλό ρυθμό εγκατάστασης ώστε να μην υπάρξει πληθυσμιακή αλλοίωση! Τον φόβο καλλιεργεί.

Στο έδαφος του φόβου και της δαιμονοποίησης γεννιούνται οι ρατσιστές και οι φασίστες, αυτοί που επειδή δεν μπορούν να δουν στον καθρέφτη τον εαυτό τους, θα επανασυνθέσουν τον ήδη αποδομημένο εαυτό τους μέσω του μίσους. Αυτοί θα σκοτώσουν τον Λουκμάν. Εδώ γεννιέται το είδος των πολιτών που αποκαλούνται «νοικοκυραίοι». Αυτοί σκότωσαν το Ζακ. Και οι δύο ομαδώσεις συναντήθηκαν στον σάπιο εθνικισμό. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα είναι ο νέος τους εχθρός, προκειμένου οι «κάτω» να μην βλέπουν ότι ο πραγματικός τους εχθρός είναι εδώ, είναι εκεί «πάνω», τους απομυζά και τους αφαιρεί δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αίμα, αρχίζοντας από τα εργασιακά δικαιώματα.

Οι μετανάστες είναι ο νέος «εχθρός λαός», ο εχθρός της κοινωνίας, ο εχθρός της δημοκρατίας σύμφωνα με την αντίληψη της αμυντικής δημοκρατίας. Στην τελευταία οι δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη περιορίζονται δήθεν από την πρακτική των «εχθρών» της δημοκρατίας. Κάποτε ένας τέτοιος «εχθρός λαός» ήταν η μισή Ελλάδα. Ακόμα παλαιότερα, τη θέση των σημερινών μεταναστών κατείχαν οι Έλληνες πρόσφυγες. Παραδόξως, μάλιστα, αυτοί που πανηγυρίζουν σήμερα για την αναγνώριση από τον Τζο Μπάιντεν της Γενοκτονίας των Αρμενίων από την Τουρκία, είναι οι ίδιοι, για την ακρίβεια οι επίγονοι των «επιστράτων», εκείνων που κυνηγούσαν τους πρόσφυγες του 1916 και του 1922 και τους αποκαλούσαν «τουρκόσπορους».  

Η ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε από στρατιωτικούς στο συντηρητικό γαλλικό έντυπο Valeurs Actuelles είναι «σκανδαλώδης» και «επικίνδυνη», «Όχι μόνο η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι προκλητική, αλλά είναι επίσης τόσο ακραία που συνορεύει με το παράλογο», γράφει ο δημοσιογράφος John Lichfield, που επισημαίνει τους δεσμούς που διατηρούν ορισμένοι υπογράφοντες, όπως ο πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος Christian Piquemal, με «ρατσιστικές ογανώσεις», όπως με τη γερμανική οργάνωση Pegida...

Ποιους αφορά ο «εμφύλιος» στο ποδόσφαιρο;

  Η Ευρώπη σε αναβρασμό. Πρωθυπουργοί κάνουν δηλώσεις, οπαδοί αγωνιούν, δημοσιολογούντες αναλύουν. Δεν πρόκειται για την πανδημία, μήτε για την κόπωση των πληθυσμών από τον εγκλεισμό, ούτε για την πείνα, τις ανισότητες, την ανεργία και την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά για το ποδόσφαιρο! «Σχίσμα» και «Εμφύλιος» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γράφουν οι εφημερίδες, καθώς οι δώδεκα μεγαλύτεροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι της Ευρώπης -για την ακρίβεια οι 12 «αθλητικές μεγα-εταιρείες»- συμφώνησαν να δημιουργήσουν έναν νέο «κλειστό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα».

Γιατί ο ορυμαγδός; Πρώτον, γιατί τα λεφτά είναι πολλά. Και δεύτερον, γιατί η κοινωνική βαρύτητα και η πολιτική «επιρροή» του αθλήματος είναι τεράστια. Αυτή η απλή και σαφής προσέγγιση είναι δυστυχώς ξένη προς μία ορισμένη ελληνική «αριστερά», που αντιμετωπίζει το γεγονός, όχι με οικονομικούς, αλλά με φροϋδικούς όρους: «Αν όμως επικρατήσει το «εγώ» των πανίσχυρων παραγόντων, τότε θα χάσουμε όλοι», γράφει «Η Εφημερίδα των Συντακτών» (20.4.2021)! Παραδόξως, η συντηρητική γαλλική εφημερίδα Le Monde κάνει μια πιο σοβαρή(και… αριστερή) προσέγγιση όταν γράφει ότι «Οι ιδρυτές της Superleague θέλουν να κερδίσουν περισσότερα. Περισσότερα λεφτά. Πάνω από τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ που διανέμονται κάθε σεζόν στο πλαίσιο του Champions League». Και πως πίσω από το σχέδιο βρίσκεται η αμερικανική επενδυτική μεγα-τράπεζα JP Morgan, που υπόσχεται άμεσα 3,5 δισ. Ευρώ, που θα φτάσουν τελικά τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Η εξέλιξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Προετοιμάζεται καιρό τώρα. Η πανδημία φαίνεται ότι επιτάχυνε τις αλλαγές, καθώς τα τηλεοπτικά δικαιώματα αποκτούν πλέον βαρύνουσα σημασία.

Ποιοι θίγονται από αυτή την εξέλιξη; Οι μικρότερες ποδοσφαιρικές εταιρείες και ο θεσμός που τις περιλαμβάνει, η UEFA, η οποία επικαλείται τη ρομαντική -μη εμπορική- πλευρά του ποδοσφαίρου. Ο πρόεδρός της, Σλοβένος Αλεξάντερ Σεφερίν θα πει σε συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα: «Αυτοί οι σύλλογοι δεν ενδιαφέρονται για τα γκολ, αλλά για τα αριθμητικά στοιχεία που έχουν εγγραφεί στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους…». Γενικά, η «λαϊκότητα» του αθλήματος προβάλλεται από τις εταιρείες, που υστερούν στον οικονομικό ανταγωνισμό.

Γεγονός, πάντως, είναι ότι η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου ενισχύεται πλέον παντού, καθώς μεγάλες επιχειρήσεις κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο λόγω της πανδημίας. Μερικοί, όπως ο  μεγαλομέτοχος της Amazon Τζεφ Μπέζος, τείνουν να «καταβροχθίσουν» τους μικρότερους ανταγωνιστές τους. Οι τελευταίοι ζητούν ρύθμιση για να μην πάνε όλα τα λεφτά στην «κορυφή» της πυραμίδας του πλούτου και να φορολογηθούν περισσότερο αυτοί που θα κερδίσουν περισσότερα, ώστε να επιδοτηθούν εκείνοι που θα πάθουν ζημιές. Και αυτοί επικαλούνται τους φτωχούς και τους άνεργους, όπως η UEFA τους «λάτρεις του ποδοσφαίρου»! Υπ' αυτή την οπτική, το «Τότε θα χάσουμε όλοι»(!) που γράφει η ΕφΣυν, δεν αφορά τους φιλάθλους, αλλά τις άλλες ποδοσφαιρικές εταιρείες, που τίθενται εκτός της ποδοσφαιρικής αγοράς. Όσο για το δικό μας ποδόσφαιρο, αυτό χάθηκε μαζί με τις αλάνες, από τότε που το παιγνίδι έχασε την αξία χρήσης του και έγινε εμπόρευμα. Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini γράφουν για το λαϊκό ποδόσφαιρο, που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση, οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα και σκοπός ήταν η χαρά της νίκης και όχι η συσσώρευση κερδών. Παρόλα αυτά, το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να ασκεί μια εκπληκτική γοητεία, ακόμη κι όταν ξέρουμε ότι πρόκειται για εμπόρευμα. Είναι αυτή η φοβερή ιαχή: «γκόοοολ», από χιλιάδες ανθρώπους στο στάδιο Πράτερ της Βιέννης, που συγκλόνισε τον Ελίας Κανέττι και τον οδήγησε να γράψει το κλασσικό πλέον πόνημά του: «Μάζα και εξουσία»! 

Ο ανταγωνισμός για τις νέες τεχνολογίες και η άγρια εκμετάλλευση στην Αφρική

 Η έλλειψη μικροτσίπ απειλεί πολλούς τομείς της παγκόσμιας οικονομίας*, ενώ ο ανταγωνισμός στον τομέα της ψηφιακής βιομηχανίας γιγαντώνεται. 

Τα μικροτσίπ είναι παντού: σε αυτοκίνητα, υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, ρολόγια, κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών, οικιακές συσκευές... Τον Ιανουάριο του 2021, σύμφωνα με το περιοδικό New Scientist, «οι πωλήσεις μικροτσιπ έσπασαν όλα τα ρεκόρ, ξεπερνώντας τα 40 δισεκατομμύρια δολάρια». Ωστόσο, σήμερα υπάρχει μια παγκόσμια έλλειψη που απειλεί τη δραστηριότητα ολόκληρων τομέων της οικονομίας. Τους τελευταίους μήνες, κατασκευαστές αυτοκινήτων (Ford, Toyota, Volkswagen κ.λπ.) έκλεισαν για το λόγο αυτό ορισμένα από τα εργοστάσιά τους. Η αγορά κονσολών βιντεοπαιχνιδιών και smartphone έχει πληγεί επίσης. Η αιτία σύμφωνα με το έντυπο είναι «Η πανδημία, ο εμπορικός πόλεμος [μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας], οι πυρκαγιές, η ξηρασία κ.ά., που συνέπεσαν με μια περίοδο έκρηξης στη ζήτηση». Είναι γνωστό ότι η βιομηχανία των μικροτσίπ καταναλώνει τεράστιες ποσότητες νερού. «Για να παράγει τα μικροτσιπ του, ο γίγαντας TSMC(Ταϊβάν) χρησιμοποίησε 63 εκατομμύρια τόνους νερού το 2019», αναφέρουν οι New York Times. Η TSMC ελέγχει περισσότερο από το ήμισυ της παγκόσμιας αγοράς προσαρμοσμένων τσιπ. Και διατηρεί σχεδόν το 90% της αγοράς για τις πιο προηγμένες φίρμες». Το νέο εργοστάσιό της, σύμφωνα με τους Financial Times, θα χρησιμοποιήσει «μια τεχνολογική διαδικασία που μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μόνο η TSMC και η Samsung Electronics στη Νότια Κορέα». Αυτά τα νέα τσιπ έχουν τεράστια πλεονεκτήματα, επειδή όσο μικρότερα είναι τα τρανζίστορ σε ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα, τόσο χαμηλότερη είναι η κατανάλωση ισχύος και τόσο μεγαλύτερη η ταχύτητα.

Αυτό που ενδιαφέρει, βέβαια, τους μεγάλους βιομηχανικούς ανταγωνιστές είναι η οικονομική(τεχνολογική) διάσταση του ανταγωνισμού και η αντίστοιχη γεωπολιτική. «Η Ταϊβάν βρίσκεται στο επίκεντρο της στρατιωτικής αντιπαλότητας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας στην Ανατολική Ασία», και το γεγονός ότι η TSMC, με τη δεσπόζουσα θέση της στην παγκόσμια αγορά ηλεκτρονικών, βρίσκεται εκεί, δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στη Δύση. Ήδη, στις 12 Απριλίου, ο Joe Biden συγκέντρωσε τα μεγάλα αφεντικά της ψηφιακής βιομηχανίας στον Λευκό Οίκο και είπε ότι πρόκειται να διαθέσει 50 δισεκατομμύρια δολάρια για τη δημιουργία υποδομών στον σχετικό τομέα. Όπως εκτιμά η Wall Street Journal, «μετά από δεκαετίες επέκτασης στην Ασία, για πολλές αμερικανικές εταιρείες », ίσως ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου βρίσκονται σε συνομιλίες με την Intel, τη μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής μικροτσιπ της Αμερικής και την TSMC [Taiwan Semiconductor Manufacturing Company] για την κατασκευή εργοστασίων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Κίνα από την πλευρά της κατηγορεί τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι είναι υπεύθυνες για την κρίση «που προκλήθηκε από τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της Huawei». Το Πεκίνο, το οποίο έχει συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες σε αυτόν τον τομέα, επενδύει σε μεγάλο βαθμό στις προηγμένες τεχνολογίες και επιδιώκει να προσελκύσει, σύμφωνα με τον  Duan Chuanmei, Ιάπωνες ειδικούς.

Αφρική: Γενοκτονία και παιδοκτονία

Κι αν για τους «από πάνω» το θέμα είναι γεωοικονομικό και γεωπολιτικό, στην Αφρική, εκεί απ’ όπου αντλούνται οι πρώτες ύλες για την κατασκευή των μικροτσίπ, η κρίση είναι ανθρωπιστική. Όπως έγραφε ο καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Κώστας Κάππας, στο artinews.gr**, το 2016, το κολτάνιο εξάγεται κυρίως από ορυχεία της Αφρικής: «Το Κολτάνιο είναι μαύρο μεταλλικό ορυκτό από το οποίο εξάγονται τα στοιχεία Νιόβιο και Ταντάλιο. Το Ταντάλιο χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών σε ηλεκτρονικά προϊόντα, τουρμπίνες και ιδίως στην παραγωγή κινητών τηλεφώνων. H ψηφιακή εποχή ήταν υπεύθυνη για την τρομακτική αύξηση των εντάσεων και της βίας στην ευρύτερη περιοχή και ιδίως στο ΒΑ Congo στην περιοχή Kivu. Η βία και οι σφαγές βρέθηκαν στο απόγειό τους(π.χ. σφαγές στην περιοχή Ituri, 1999 – 2003 και ηπιότερα έως σήμερα) ταυτόχρονα με την κατακόρυφη αύξηση παραγγελιών παγκοσμίως, του PlayStation-2. Η ζήτηση αυτή προκάλεσε την ταχύτατη άνοδο της τιμής του ορυκτού Κολτανίου … και την πτώση του, όταν λίγο αργότερα η τρέλα για Play Station καταλάγιασε. Με την αγαστή συνεργασία δυτικών εταιρειών και κρατών (λέγε με ‘διεθνή ιμπεριαλισμό’, σε πείσμα όσων αυταπατώνται ότι είτε ο ιμπεριαλισμός έπαψε να υπάρχει, είτε ο όρος είναι παρωχημένος) οι ντόπιοι πολέμαρχοι (από Congo και τα γειτονικά κράτη, Uganda, Burundi και Rwanda) μετέτρεψαν τα ερασιτεχνικά λαγούμια σε πραγματικά ορυχεία Κολτανίου, με στόχο την πληρωμή τους σε σκληρό δυτικό νόμισμα για την χρηματοδότηση των ιδιωτικών στρατών τους. Οι σκλάβοι που δουλεύουν εκεί σε άθλιες συνθήκες (το 90% των νέων της περιοχής Kivu, ακόμη και 6χρονα παιδιά), αμείβονται για 12ωρη βάρδια με 1 $, χωρίς εκπαίδευση και μέτρα ασφάλειας και συχνά υφίστανται βιασμούς από τους μεγαλύτερους. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι εξαθλιωμένοι αυτοί ‘μεταλλωρύχοι’ όντας πολύ μακριά από πηγές τροφής, επιζούν σκοτώνοντας την άγρια πανίδα και ιδίως τους ορεινούς γορίλλες οδηγώντας τους τελευταίους, σχεδόν στην εξαφάνιση…».

*www.courrierinternational.com/article/la-une-de-lhebdo-leconomie-mondiale-en-manque-de-puces

**Κώστας Κάππας: Σφάζουν μαύρα ανθρωπάκια για να έχουν PlayStation άσπρα ανθρωπάκια [Artinews.gr Κώστας Κάππας / Ελλάδα / 16.12.16 ]

Γιάνης Βαρουφάκης ή Μουχίκα;

 Διαβάζω την πρόταση του Γιάνη Βαρουφάκη για το «οικουμενικό βασικό εισόδημα», την ανάλυσή του για την «τεχνοφεουδαρχία», την κριτική του στον «εργατισμό» του ΚΚΕ και στην παρωχημένη αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για τον «νεοφιλελευθερισμό». «Δεν υπάρχει νεοφιλελευθερισμός», διατείνεται ο Βαρουφάκης, ούτε καν καπιταλισμός! Υπό μία έννοια έχει δίκιο. Τίποτα δεν υπάρχει. Ο Βιτγκενστάιν έλεγε ότι όλα είναι επινοήσεις. Ότι υπάρχουν μόνο τα παιχνίδια και οι παίχτες τους, οι κανόνες και οι εφαρμογές τους. Η μαθηματική λογική δεν είναι παρά μια επινόηση. Όλα είναι επινοήσεις «γλωσσικών παιγνιδιών». Ο Φρόιντ δεν ανακάλυψε το ασυνείδητο, απλώς εισήγαγε όρους όπως «ασύνειδες σκέψεις» και «ασύνειδα κίνητρα» στη γραμματική των ψυχολογικών μας περιγραφών. Ούτε ο Τζώρτζ Καντόρ ανακάλυψε την ύπαρξη ενός άπειρου πλήθους απειροσυνόλων, απλώς έδωσε νέο όνομα στη λέξη «άπειρο». Και το μόνο ερώτημα που τίθεται για τις εν λόγω «καινοτομίες» είναι αν είναι ή δεν είναι χρήσιμες· του Φρόιντ ήταν του Καντόρ όχι. Άραγε, Οι «επινοήσεις»(κωδικοποιήσεις) του Γιάνη είναι χρήσιμες; Κι αν ναι, για ποιόν; Σε ποιους απευθύνεται, ή όπως λέγαμε κάποτε, ποιο κατά τη γνώμη του είναι «το υποκείμενο της ιστορίας»;

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν απευθύνεται στην 37χρονη Andreia Venancio (El País Brasil), που ζει σε μια φαβέλα κοντά στο Σάο Πάολο και κουβαλάει νερό αμέτρητες φορές από τη δεξαμενή μέχρι το σπίτι για τις ανάγκες του νοικοκυριού της με τα πέντε παιδιά ηλικίας 5 έως 16 ετών. Δεν απευθύνεται στο θυματοποιημένο αλλά στο φιλόδοξο πρεκαριάτο, που ενδιαφέρεται «για την πάρτη του». Απευθύνεται στο νέο παιδί της φαβέλας του Σάο Πάολο ή του Μουμπάι, που «όνειρό του», όπως λέει πάντα ο Γ. Βαρουφάκης, είναι «Να πάει στη Silicon Valley, να εφεύρει το επόμενο καταπληκτικό app, να κάνει κι ένα start up, και να περιμένει να έρθει ο Elon Musk να του προσφέρει 50 εκατομμύρια δολάρια για να του εξαγοράσει την επιχείρησή του. Αυτό είναι το όνειρό του. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε όχι γιατί αυτό το όνειρο μπορεί ποτέ να ευοδωθεί – μπορεί να ευοδωθεί για ένα άτομο, για πέντε άτομα, αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι η έξοδος από την κρίση – αλλά επειδή, όταν μιλάμε εμείς σε αυτούς τους ανθρώπους, στους νέους ανθρώπους ιδίως, στα μέλη του πρεκαριάτου, τα οποία είναι θύματα της τεχνοφεουδαρχίας, έχει πολύ μεγάλη σημασία να μην απευθυνόμαστε σε αυτούς σα να είναι θύματα, κατατρεγμένοι, γης οι κολασμένοι, κλπ. Το αφήγημά μας πρέπει να είναι άλλο, να απευθύνεται στις ιδιωτικές τους, ίσως συμφεροντολογικές, φιλοδοξίες με τρόπο όμως που τους εισάγει στην κεντρική μας ιδέα: Μόνο μέσα από συλλογική πάλη μπορούν να κατακτήσουν τις θεσμικές, δομικές αλλαγές που θα καταστήσουν εφικτές τις φιλοδοξίες τους.». Ο Γιάνης Βαρουφάκης αγνοεί την ανάγκη ανατροπής της κυρίαρχης «συμβολικής τάξης», την ανατροπή της ναρκισσιστικής κοινωνίας που δοξάζει τους παθολογικά «νάρκισσους». Δεν βλέπει τους νέους πέρα από το περιβάλλον του. 

Τα όνειρα των νέων της φαβέλας του Σάο Πάολο, του Μπαγκλαντές και του γκέτο στο Ζεφύρι, δεν φθάνουν μέχρι τη Σίλικον Βάλεϊ. Το πολύ να φθάνουν μέχρι το Μαρακανά ή μια υψηλή θέση στη συμμορία διακίνησης ναρκωτικών. Αλλά και τα «όνειρα» για ένα start up δεν είναι όνειρα που θέλγουν τους νέους. Οι νέοι, σήμερα, θέλουν να ζήσουν, θέλουν να ερωτευθούν, να ταξιδέψουν, να γλεντήσουν. Δεν θέλουν το άχθος αλλά τη δημιουργία(η Χάνα Άρεντ έκανε τη διάκριση σε εργασία άχθους και εργασία δημιουργίας). Γι’ αυτό οι νέοι δεν εργάζονται όταν δεν γουστάρουν. Προτάσσουν την οικονομία του μοιράσματος και της αλληλεγγύης. Δεν καταναλώνουν αλλά συνεργάζονται και συνεισφέρουν. Μοιράζονται τις γνώσεις τους. Για την τροφή προτιμούν την αγορά από τα μαγαζιά συνεταιρισμένων αγροτών. Δεν θέλουν να δουλεύουν με τον εξαντλητικό τρόπο των γονιών τους και χωρίς καμία αναγνώριση. Δεν θέλουν το «Μπουλό, Μετρό, Ντοντό» (δουλειά, μετρό, ύπνος). Θέλουν να ζήσουν διαθέτοντας χρόνο για τον εαυτό τους, για να συναντηθούν με τους φίλους τους, για να διαβάσουν, να σκεφτούν, να ερωτευθούν, να ταξιδέψουν, να ονειρευτούν. Μισούν το «εγκεφαλικό κάψιμο» (burn out), τον άγριο ανταγωνισμό, την ανάγκη της συνεχούς αύξησης της αποδοτικότητας και τη φενάκη της αλήθειας από το ηλεκτρονικό-ψηφιακό θέατρο της ψευδαίσθησης. Απεχθάνονται τις «σκατένιες δουλειές»(“bullshit jobs”), τις γραφειοκρατικές δουλειές χωρίς καμία ή με ελάχιστη χρησιμότητα, και προτιμούν αυτές που έχουν νόημα και για τις οποίες θα είναι περήφανοι/ες. Απορρίπτουν την κοινωνία της κατανάλωσης και του κανιβαλισμού,  και ότι η συσσώρευση πλούτου τους κάνει δήθεν πιο αυτόνομους και πιο ελεύθερους. Γνωρίζουν ότι το παρόν σύστημα καταστρέφει τον πλανήτη. Εκτός από τους νέους που "βλέπει" ο βαρουφάκης, υπάρχουν και οι νέοι που προτείνουν τη συνεταιριστική οικονομία και τη συνεισφορά, που μοιράζονται αλληλέγγυα τις γνώσεις τους, και ακολουθούν εναλλακτικές καλλιέργειες μη εξάντλησης της γης, που αρνούνται το περίφημο «αυτοαναλωνόμενο πάθος». Έτσι, σιγά σιγά χάνουν τις καταναλωτικές συνήθειες. Κι αυτό τους δίνει το αίσθημα του αυτοελέγχου της ύπαρξής τους.

 Απέναντι στους πολιτικούς που προτείνουν μια κοινωνία του "Εαυτού" και της ναρκισσιστικής ατομικότητας, υπάρχει η κουλτούρα της συλλογικότητας, του μοιράσματος και της αλληλεγγύης, υπάρχουν τα παραδείγματα πολιτικών, όπως ο Χοσέ Μουχίκα, ο πάμπτωχος πρόεδρος της Ουρουγουάης(2010-2015), που δεν έπεσε στην παγίδα της εξουσίας και των συμβόλων της, που έμεινε με το ταπεινό φολκς βάγκεν του, ένα φτωχόσπιτο και τα σκυλιά του, μαθαίνοντάς μας την "ταπεινότητα ν' ακούς".

Υπερκαπιταλισμός και εργασιακός Μεσαίωνας

 «Φέτος, 135 χρόνια από την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του Σικάγο και την θυσία των εργατών που έβαλε την βάση για την θεσμοθέτηση ουσιαστικά της 8ωρης εργασίας, η κυβέρνηση με απύθμενο θράσος ετοιμάζεται να την καταργήσει, φέρνοντας νομοσχέδιο για 10ωρη εργασία και ταυτόχρονα νέο κτύπημα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και στα ασφαλιστικά δικαιώματά μας», αναφέρει η ανακοίνωση του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκμεταλλεύεται τις ειδικές συνθήκες της πανδημίας και με το σχέδιο 'Ελλάδα 2.0' επιχειρεί να ισοπεδώσει τα εργασιακά δικαιώματα.

Το σχέδιο Πισσαρίδη που εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, περιλαμβάνει τη γιγάντωση των «μεγάλων» επιχειρήσεων και την εξαφάνιση των μικρομεσαίων, την «ουμπεροποίηση» της εργασίας, το μοντέλο Πινοσέτ στις συντάξεις, την ιδιωτικοποίηση της υγείας, τη συντηρητική στροφή στην εκπαίδευση και την ενίσχυση της ιδιωτικής, τον αστυνομικό αυταρχισμό και τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Κι αυτό όταν ακόμα και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος, όπως «Η Καθημερινή» (2.9.2020), γράφει: "…τα κίνητρα μεγέθυνσης που ετοιμάζεται να θεσπίσει η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις εισηγήσεις της επιτροπής Πισσαρίδη… να μην οδηγήσει στο "να εξαφανιστούν οι μικροί"", που είναι η βάση της ελληνικής οικονομίας. Όμως, συμβαίνει ακριβώς αυτό. Και, επιπλέον, η κυβέρνηση επιβάλλει την "ουμπεροποίηση" της εργασίας.

Η «ουμπεροποίηση» της εργασίας αντιστοιχεί στις νέες μορφές οργάνωσης του κεφαλαίου; Το Uber ή το Lyft[Ανταγωνιστής της Uber στις Ηνωμένες Πολιτείες] είναι επιχειρήσεις που δεν κατέχουν ούτε ένα ταξί, δεν έχουν καν μισθωτούς οδηγούς: όλοι οι εργαζόμενοι εδώ είναι υπεργολάβοι. Όλοι είναι, όπως έλεγε ο πρωταγωνιστής του Κεν Λόουτς στην ταινία "Δυστυχώς απουσιάζατε", αυτοαπασχολούμενοι «συνέταιροι»! Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα, καμία ασφάλιση, καμία άδεια, κανένα ωράριο.

Βασικός στόχος αυτών των αλλαγών είναι η συγκέντρωση του κεφαλαίου και η απαλλαγή του από το "βάρος" της εργασίας, η οποία θα αγοράζεται ως χρόνος απασχόλησης (ανθρωποώρα!), καταργώντας κάθε ωράριο. Έτσι, οι μελλοντικές γενιές θα τροφοδοτούν με "αίμα" τον ψηφιακό Μινώταυρο μέσω της τηλε-εργασίας αλλά και της αναγκαστικής  πολύ-εργασίας. Κάποιος θα είναι εργαζόμενος βάουτσερ(τηλε-εργαζόμενος) το πρωί, αυτοαπασχολούμενος το απόγευμα, περιπατητής σκυλιών το σούρουπο, ντελίβερι το βράδυ. 

Επιπλέον, επιχειρήσεις στο εξωτερικό επιδιώκουν να εφαρμόσουν στους εργαζόμενους την τεχνολογία των μικροτσιπς. Πρόσφατα η Amazon επιχείρησε να επιβάλλει στους εργαζόμενους ένα «βραχιολάκι»(όπως οι φυλακισμένοι) με το οποίο θα τους ελέγχει αλλά και θα τους κατευθύνει!

Όλα αυτά γίνονται με τον έλεγχο του πιο πολύτιμου πόρου του εικοστού πρώτου αιώνα, πάνω στον οποίο στηρίζεται ο καπιταλισμός 2.0, και είναι το λογισμικό των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η ταξική σχέση (κεφαλαίου και εργασίας) επιχειρείται να αποδομηθεί αλλά και να αναδομηθεί μέσω της τεχνικής και των νέων μεθόδων οργάνωσης της εργασίας, αλλά και τη «στρατιωτική» οργάνωση της κοινωνίας (επιτήρηση με τη χρήση προσωπικών δεδομένων, χειραγώγηση με βάση ψυχογραφήματα και τον εθισμό στο διαδίκτυο κ.ά.). Γι’ αυτό σε ολόκληρο τον κόσμο, η πλευρά του κρατικού μηχανισμού που ενισχύεται περισσότερο είναι η κατασταλτική, αλλά και οι εταιρείες δεδομένων(επιτήρηση και χειραγώγηση). Οι συμφωνίες της Palantir και της Cisco με την ελληνική κυβέρνηση κινούνται σ' αυτή την κατεύθυνση.   

Είμαστε στην αυγή ενός «υπερκαπιταλισμού» όπου τα πάντα αλλάζουν, και ο οποίος ανοίγει το δρόμο σε νέους ολοκληρωτισμούς; Θα το αφήσουμε να συμβεί χωρίς καμία αντίδραση, χωρίς έναν σπασμό;

Ο ναρκισσισμός και η ταπεινότητα ν' ακούς

 «Ο πρόεδρος δεν χρειάζεται να ξέρει τα πάντα. Αλλά πρέπει να έχει την ταπεινότητα να συμβουλεύεται ανθρώπους που γνωρίζουν καλύτερα από αυτόν…». Λόγια του Ινάσιο Λούλα, του πρώην προέδρου της Βραζιλίας, στο DER SPIEGEL

Ο Λούλα φυλακίσθηκε με ψεύτικες κατηγορίες, οι οποίες στη συνέχεια κατέπεσαν. Αλλά έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή, του αφαιρέθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα και η δυνατότητα να αντιπαρατεθεί στον Μπολσονάρου, που έτσι βρήκε το δρόμο ανοιχτό προκειμένου να καταλάβει την εξουσία. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η συνέργεια των «αφεντικών», μερίδας της δικαιοσύνης, των μέσων ενημέρωσης και ενός ψυχοπαθούς νάρκισσου, ενός ακροδεξιού πολιτικού που παρουσιάστηκε ως μη πολιτικός, σπέρνοντας μίσος. Ο ναρκισσισμός του Μπολσονάρου, η έλλειψη ταπεινότητας, η αδυναμία του να «ακούσει», η υποτίμηση της πανδημίας, η περιφρόνηση της μάσκας, οδήγησε στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες Βραζιλιάνους, προκαλώντας μια πραγματική γενοκτονία. Μια γενοκτονία λόγω της ακραίας ιδεοληψίας και του αισθήματος μεγαλείου που σαν μελισσόκερο έκλεισε ερμητικά τα αυτιά του ακροδεξιού πολιτικού. Ο Μπολσονάρου, όπως και ο φίλος του Ντόναλντ Τραμπ, θεωρούσε τον εαυτό του (μέχρι πρόσφατα) «ειδικό» και μοναδικό. Η κυβέρνησή του απαρτίζεται από «Άριστους»(αν σας θυμίζει κάτι, σωστά σας θυμίζει), έχουν «κλας», γεννήθηκαν πλούσιοι, πήγαν στα καλύτερα σχολεία…

Η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι βασικό σύμπτωμα του ναρκισσισμού, καθώς ο νάρκισσος αδυνατεί να μπει στη θέση των άλλων και να τους καταλάβει. Αυτός είναι το μέτρο για όλα. Και ασφαλώς περιφρονεί όλους εκείνους που αρνούνται να του πλέξουν το εγκώμιο, να τον δοξάσουν. «Δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος». Όπως κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. Κάθε κριτική, πραγματική ή φανταστική, αντιμετωπίζεται ως μία απόρριψη. Λέει «ό,τι νάναι» προκειμένου να δικαιολογηθεί. Κλείνεται μέσα στα ψεύδη και ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. Μεταμφιέζει συνεχώς την πραγματικότητα και φτάνει στο σημείο να πείθεται και ο ίδιος ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ή ότι τουλάχιστον θα όφειλε να είναι.

Στον κόσμο των νάρκισσων οι κοινωνικοί κανόνες είναι επικεντρωμένοι στο "φαίνεσθαι". Γι’ αυτό εδώ διευκολύνεται η συκοφαντία και οι απάτες. Ο καθένας καλείται να κάνει την αυτοπροώθησή του, ακόμα και σε βάρος του άλλου, «σκοτώνοντάς» τον συμβολικά, δολοφονώντας τον χαρακτήρα του, την εικόνα του. Ενίοτε –όταν ο ναρκισσισμός υπερβαίνει ένα ορισμένο επίπεδο και γίνεται ψυχοπαθογενής- και πραγματικά.

Απέναντι σ’ αυτούς τους πολιτικούς και την κουλτούρα του άκρατου ατομικισμού και του παθολογικού ναρκισσισμού, η απάντηση είναι η κουλτούρα της συλλογικότητας, του μοιράσματος και της αλληλεγγύης. Είναι η ταπεινότητα και η ενσυναίσθηση. Είναι το παράδειγμα του Χοσέ Μουχίκα, του πάμπτωχου προέδρου της Ουρουγουάης, που δεν έπεσε στην παγίδα της εξουσίας και των συμβόλων της. Έμεινε με το ταπεινό φολκς βάγκεν του, ένα φτωχόσπιτο και τα σκυλιά του. Είναι «η ταπεινότητα» που επιτρέπει να ακούς, που λέει και ο Λούλα.

Οι λέξεις και το οκτάωρο

 Οι λέξεις δεν είναι παίξε γέλασε. Περιέχουν μία ουσία που προκαλεί εκρήξεις στα μυαλά. Γι' αυτό οι ποιητές από την αρχαιότητα, εξορίζονταν από την πόλη. Γι' αυτό τα ποιήματα ανέτρεπαν καθεστώτα. Γι' αυτό όταν τα ποιήματα γίνονται εξουσία, οι ποιητές αυτοκτονούν για να μην μεταλλαχθούν σε τεχνο-λόγους της εξουσίας. Ήδη μια ορισμένη λογοτεχνία έχει γίνει τεχνο-λογία στην υπηρεσία της εξουσίας, αλλάζοντας τις βαμμένες με το αίμα των εργατών λέξεις με ευφημισμούς. Ο "καπιταλισμός" ονομάστηκε τη δεκαετία του 1930, "ανάπτυξη", γράφει ο Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ στο βιβλίο του "Αθώα ψεύδη".

Τα ίδια "ψεύδη" δημιουργούν και σήμερα οι δημοσιολόγοι με ύφος λογοτεχνίζοντος "καθιστού γραφιά" της εποχής του Φαραώ. Τότε είχαν θεό τον Θωθ, τον κύριο του χρόνου, τώρα μια καρικατούρα "Μωυσή". Το θέμα, υποστηρίζουν, είναι η... ανάπτυξη, είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας και όχι αν το 8ωρο θα γίνει 10ωρο! Γράφουν για "φιλελευθερισμό" και εννοούν τον κανιβαλικό "νεοφιλελευθερισμό". Μιλούν για "πρόοδο" και εννοούν εκείνο το αρχαίο τοτέμ που ονομάζεται "κέρδος" και το οποίο πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων εργαζομένων. Μιλούν για "ασφάλεια", και η αστυνομία τους μας τσακίζει στις πλατείες, στους δρόμους, μέσα στα σπίτια μας. Τώρα μιλούν και για εργασιακή "ασφάλεια"(Flexicurity). Κι εμείς περιμένουμε εργασιακό Μεσαίωνα, εργασία χωρίς χρονικό όριο.

Κι εσείς "τι αντιπροτείνετε;", μας ρωτούν με άψογη δημοκρατική ευγένεια οι ναυαγισμένοι στη δερμάτινη πολυθρόνα τους μετανιωμένοι "ποιητές". Το "οκτάωρο" απαντούμε. 

Πέρασαν 135 χρόνια από τη ματωμένη Πρωτομαγιά στο Σικάγο.   

Κάτω τα ξερά σας από τα εργασιακά δικαιώματα. 

Κάτω τα χέρια από το 8ωρο 

John Holloway: Η μόνη εναλλακτική είναι να πούμε όχι

 Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα κυριαρχίας και αδικίας, είναι η διαρκής επιδίωξη της μεγιστοποίησης του κέρδους και της διαρκούς συσσώρευσης, που οδηγεί σε μεγαμονοπώλια τύπου Amazon, στην εξαΰλωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, στην αποψίλωση τεράστιων εκτάσεων τροπικών δασών, όπως του Αμαζονίου, είναι είναι ένα συνεχές στρίψιμο της βίδας με όλο και μεγαλύτερη δύναμη και ταχύτητα, επιδιώκοντας την εξάλειψη των «εμποδίων» που δεν επιτρέπουν τη συνεχή επιτάχυνση της εκμετάλλευσης, τη διαρκή αύξηση των κερδών. 

Η κρίση για το κεφάλαιο είναι οι εργαζόμενοι που δεν δέχονται να σκύψουν το κεφάλι, που αντιδρούν, είναι οι άνθρωποι που βλέπουν την καταστροφή από την κλιματική αλλαγή και τις πανδημίες και ξεσηκώνονται. Γενικά, η «ανυπακοή» συνιστά τη σύγχρονη καπιταλιστική κρίση, την κρίση κυριαρχίας του κεφαλαίου. Κι αυτό επειδή οι κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν, δεν υποτάσσονται επαρκώς.

Η έλλειψη της υποταγής μας είναι η αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, υποστηρίζει ο John Holloway* και θέτει το πραγματικό δίλημμα: «…η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές… Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να ξεπεράσει τις κρίσεις του, τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια άλλη κρίση(σ.σ. μια άλλη οικονομική κρίση, μια άλλη υγειονομική κρίση) και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν είναι αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας. Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο, είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου […] Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.».

Έχουμε, λοιπόν, δύο επιλογές: Είτε θα επιλέξουμε την υποταγή στη λογική του κεφαλαίου, που οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε μέσα από τις ρωγμές της καπιταλιστικής κυριαρχίας τα αχαρτογράφητα μονοπάτια της επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου, ενός κόσμου της αλληλοβοήθειας, της ανθρωπιάς και της αγάπης.

*John Holloway,Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 2012 Leftforum.org , Rebel

Τι τους χρειαζόμαστε τους εχθρούς;

 Χασισοπότες, μανιώδεις καπνιστές, κατσαριδόφιλοι, αναρχοάπλυτοι, μη κανονικοί, γκέι, Ζακί, αλληλέγγυοι, υπερευαίσθητοι, ψυχικά νοσούντες, ξένοι, μετανάστες! Η ταυτότητα του εχθρού έχει περιγραφεί από τα μίντια της συντήρησης. Ο εχθρός του «νοικοκύρη», ο μισητός Άλλος του ανθρώπου της τάξης μόλις έχει κατασκευασθεί. Είναι ο «κανονικός» που θα τσακίσει τον μη κανονικό Ζακ, είναι η χρυσαυγίτικη φονική μηχανή που θα σκοτώσει τον Λουκμάν, το φασιστικό τέρας που θα στρίψει το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου Φύσσα. Το χέρι του φονιά θα το οπλίσει η "δαιμονοποίηση του άλλου", τα πρωτοσέλιδα που γράφουν για "λαθραίους εισβολείς", η φοβική ρητορική των τηλε-κηρύκων της ακροδεξιάς, οι "χοίρινες" ύβρεις στην ελληνική Βουλή κ.ά.. Όμως, κάποτε, άηχα και περιθωριακά, αναπτύσσονται "σπιλιάδες" αντίστασης, ριπές πολιτιστικού ανέμου που αποδομούν τις καρικατούρες εχθρών-δαιμόνων, καταστρέφουν τα στερεότυπα, διατηρώντας παράλληλα την ετερότητα. Έχω στο νου μου την εκπομπή "Το Μαγικό των Ανθρώπων" (ΕΡΤ2) που δίνει φωνή στους "άλλους", όπως στον Mohammad Alasli, ένα νέο από την Συρία, ένα πονεμένο παιδί, που έφυγε από τη χώρα του όντας στο τελευταίο χρόνο της Νομικής, γιατί δεν ήθελε να σκοτώσει ή να σκοτωθεί στον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Έναν υπέροχο άνθρωπο, που έχει ενταχθεί πλήρως στην ελληνική κοινωνία, έχοντας τυλιγμένο στο λαιμό του το κασκόλ και τη μυρωδιά της μάνας του, που δεν θα ξαναδεί ποτέ. Κι όμως αυτό το θαυμάσιο παιδί κάποιοι το δείχνουν ως "εχθρό"!

Ποιος, αλήθεια, και γιατί χρειάζεται τους εχθρούς; Σε μια ομιλία που εκφώνησε ο Ουμπέρτο Εκο στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας, στις 15 Μαΐου 2008, εξηγούσε: "Πριν από μερικά χρόνια, στη Νέα Υόρκη, έπεσα σε έναν ταξιτζή με ένα όνομα που δύσκολα μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί, ο οποίος μου δήλωσε ότι είναι Πακιστανός. Με ρώτησε από ποια χώρα προερχόμουν, του είπα από την Ιταλία, με ρώτησε πόσοι είμαστε εμείς οι Ιταλοί και του προξένησε εντύπωση το ότι είμαστε τόσο λίγοι και το ότι η γλώσσα μας δεν είναι η αγγλική γλώσσα. Τέλος, με ρώτησε ποιοι είναι οι εχθροί μας. Στο δικό μου «παρακαλώ;» απάντησε υπομονετικά ότι ήθελε να μάθει με ποιους λαούς είμαστε εδώ και αιώνες σε πόλεμο για εδαφικές διεκδικήσεις, εθνικά μίση, συνεχείς παραβιάσεις συνόρων κ.ο.κ. Του είπα ότι δεν είμαστε σε πόλεμο με κανέναν. Υπομονετικά μου εξήγησε ότι ήθελε να μάθει ποιοι είναι οι ιστορικοί μας εχθροί, εκείνοι με τους οποίους αλληλοσκοτωνόμαστε. Του επανέλαβα ότι δεν έχουμε τέτοιους εχθρούς, ότι τον τελευταίο πόλεμο τον κάναμε πριν από πενήντα και πάνω χρόνια και τον αρχίσαμε με έναν εχθρό και τον τελειώσαμε με άλλον. Δεν έμεινε ικανοποιημένος. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένας λαός που δεν έχει εχθρούς; Κατέβηκα δίνοντάς του δύο δολάρια φιλοδώρημα, για να τον αποζημιώσω για τον ράθυμο πασιφισμό μας, και έπειτα μου ήρθε στον νου η απάντηση που έπρεπε να του είχα δώσει, δηλαδή ότι δεν είναι αλήθεια ότι οι Ιταλοί δεν έχουν εχθρούς. Δεν έχουν εξωτερικούς εχθρούς, και σε κάθε περίπτωση δεν είναι ποτέ σε θέση να συμφωνήσουν για να προσδιορίσουν ποιοι είναι αυτοί οι εχθροί, επειδή είναι συνεχώς σε πόλεμο μεταξύ τους. Η Πίζα εναντίον του Λιβόρνο, οι Γουέλφοι εναντίον των Γιβελίνων, οι Βόρειοι εναντίον των Νότιων, οι φασίστες εναντίον των ανταρτών, η μαφία εναντίον του κράτους, η κυβέρνηση εναντίον της δικαιοσύνης -και κρίμα που εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμη συμβεί η πτώση της δεύτερης κυβέρνησης Πρόντι, γιατί διαφορετικά θα είχα μπορέσει να του εξηγήσω καλύτερα τι σημαίνει να χάνεις έναν πόλεμο από φίλια πυρά."

"Ωστόσο, καθώς σκεφτόμουν καλύτερα αυτό το επεισόδιο, πείσθηκα ότι μία από τις κακοτυχίες της χώρας μας τα τελευταία εξήντα χρόνια ήταν ακριβώς το ότι δεν είχε αληθινούς εχθρούς. Η ενότητα της Ιταλίας επιτεύχθηκε χάρη στην παρουσία των Αυστριακών, ο Μουσολίνι μπόρεσε να απολαμβάνει τη λαϊκή συναίνεση επειδή μας προέτρεπε να εκδικηθούμε για την κολοβή νίκη, για τις ταπεινώσεις που υποστήκαμε στο Ντογκάλι και στην Αντουα και για τις εβραϊκές δημο-πλουτοκρατίες που μας επέβαλαν τις άδικες κυρώσεις. Δέστε τι έπαθαν οι Ηνωμένες Πολιτείες όταν χάθηκε η «αυτοκρατορία του Κακού» και διαλύθηκε ο μεγάλος σοβιετικός εχθρός. Κινδύνευαν να χάσουν την ταυτότητά τους, ώσπου ο Μπιν Λάντεν, ευγνώμων για τα ευεργετήματα που είχε δεχθεί όταν οι ΗΠΑ τον βοηθούσαν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, έβαλε το σπλαχνικό του χέρι στις Ηνωμένες Πολιτείες και έδωσε στον Μπους την ευκαιρία να δημιουργήσει νέους εχθρούς, επανεδραιώνοντας το συναίσθημα εθνικής ταυτότητας και την εξουσία του."

Αυτή την ανάγκη της ελληνικής δεξιάς για «εχθρούς» είχαμε στην περίπτωση του Μακεδονικού. Η Β. Μακεδονία δεν απειλούσε την Ελλάδα πραγματικά. Απειλούσε όμως την ταυτότητα των συντηρητικών Ελλήνων, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς «εχθρούς». Την ανάγκη αυτή είχε διαπιστώσει πρώτος ο αλεξανδρινός ποιητής που διερωτάτο: Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;   
"Το να έχουμε έναν εχθρό είναι σημαντικό, όχι μόνο για να ορίζουμε την ταυτότητά μας αλλά και για να προμηθευόμαστε ένα μέτρο για να μετράμε το δικό μας σύστημα αξιών". Ο καθαρός, γραβατωμένος νεοδημοκράτης ορκίζεται με θρησκευτικό όρκο και έχει μόνο σύζυγο, διακρινόμενος από τον συριζαίο που δεν φορά γραβάτα, ορκίζεται με πολιτικό όρκο και έχει σύντροφο!

Όταν ο εχθρός δεν υπάρχει, χρειάζεται να τον κατασκευάζουμε. Αυτό ξεκινά με τη διαδικασία παραγωγής και δαιμονοποίησης του άλλου, του διαφορετικού. Ένας κατ' εξοχήν διαφορετικός είναι ο ξένος. Ήδη στα ρωμαϊκά ανάγλυφα οι βάρβαροι εμφανίζονται γενειοφόροι και πλακουτσομύτες και το ίδιο το όνομα «βάρβαροι», όπως είναι γνωστό, υπαινίσσεται ένα ελάττωμα γλώσσας και επομένως σκέψης. Σήμερα, ο βάρβαρος είναι εκείνος που είναι "έξω", αλλά και αυτός που βρίσκεται ανάμεσά μας, ο μη ευρωπαίος μετανάστης, που κατά κάποιον τρόπο συμπεριφέρεται με τρόπο διαφορετικό ή μιλάει άσχημα τη γλώσσα μας, ο πονηρός και κατεργάρης, που πάντα είναι άπλυτος και βρομάει. Από τον Όμηρο ο Θερσίτης («στραβοκάνης και κουτσός από το ένα πόδι, οι ώμοι του γυρισμένοι προς τα μέσα, σμιγμένοι πάνω από το στήθος του και από πάνω είχε ένα μακρουλό κεφάλι, όπου φύτρωναν τρίχες αραιές») είναι κοινωνικά κατώτερος από τον Αγαμέμνονα ή από τον Αχιλλέα και γι' αυτό τους φθονεί. "Η μορφή του εχθρού δεν μπορεί να εξαλειφθεί από τις διαδικασίες του εκπολιτισμού. Η ανάγκη είναι συνυφασμένη ακόμα και με τον ήπιο άνθρωπο και φίλο της ειρήνης. Απλώς μετατοπίζεται τότε η εικόνα του εχθρού από έναν ανθρώπινο στόχο σε μια φυσική ή κοινωνική δύναμη, που κατά κάποιον τρόπο μας απειλεί και που πρέπει να νικηθεί, είτε αυτή είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση είτε η μόλυνση του περιβάλλοντος ή η πείνα στον Τρίτο Κόσμο. Αλλά έστω και αν αυτές είναι «ενάρετες» περιπτώσεις, ο Μπρεχτ μας θυμίζει ότι ακόμα και το μίσος για την αδικία αλλοιώνει το πρόσωπο.", επισημαίνει ο Έκο και συνεχίζει, τονίζοντας  "ότι το ηθικό αίτημα επιβιώνει όχι όταν υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχουν εχθροί αλλά όταν προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε, να μπούμε στη θέση τους. Δεν υπάρχει στον Αισχύλο μίσος για τους Πέρσες, αφού στην τραγωδία του αυτός ζει ανάμεσά τους και παρατηρεί από τη σκοπιά τους. Το να προσπαθούμε να κατανοούμε τον άλλο σημαίνει να καταστρέφουμε τα στερεότυπα χωρίς να αρνούμαστε ή να καταργούμε την ετερότητα. Αλλά οι μορφές κατανόησης του εχθρού χαρακτηρίζουν τους ποιητές, τους αγίους ή τους προδότες. Οι δικές μας βαθύτερες παρορμήσεις είναι πολύ διαφορετικές. Αν είναι έτσι, η κατασκευή του εχθρού πρέπει να είναι εντατική και συνεχής. Ένα αληθινά υποδειγματικό μοντέλο αυτής της κατασκευής μάς προσφέρει ο Τζορτζ Οργουελ στο «1984»: Όπως συνήθως, παρουσιάστηκε στην οθόνη το πρόσωπο του Εμμανουήλ Γκόλντσταϊν, του Εχθρού του Λαού. Σκόρπια σφυρίγματα αποδοκιμασίας ακούστηκαν από το ακροατήριο. Η μικρόσωμη κοκκινομάλλα γυναικούλα άφησε μια στριγκλιά φόβου ανάμεικτου με αη δία. Προτού περάσουν τριάντα δευτερόλεπτα Μίσους, το μισό ακροατήριο ξέσπασε σε έξαλλες κραυγές λύσσας. Στο δεύτερο λεπτό το μίσος εξελίχθηκε σε παραλήρημα. Το ακροατήριο αναπηδούσε πάνω στις καρέκλες και ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μπορούσε προσπαθώντας να πνίξει το βέλασμα που σε τρέλαινε από την τηλεοθόνη. Η μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα αναψοκοκκινισμένη ανοιγόκλεινε το στόμα της σαν ψάρι έξω από το νερό. Η μελαχρινή κοπέλα πίσω από τον Γουίνστον άρχισε να ξεφωνίζει: "Γουρούνι! Γουρούνι! Γουρούνι!"". Τα "γουρούνια" έχουν την τιμητική τους και στην ελληνική Βουλή εσχάτως). 

Τελικά, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εχθρούς; Ο Π. Κροπότκιν θα μας πει ότι "ένας κόσμος καλοσύνης είναι εφικτός". Ότι η φύση μας δεν στερείται ανταγωνιστικότητας, βιαιότητας ή αντικοινωνικών παθών αλλά ότι ο καλύτερος τρόπος τιθάσευσής τους είναι η εξέλιξη των πρακτικών της αλληλοβοήθειας που θα εμποδίσουν αυτά τα φυσικά πάθη από το να γίνουν συστηματικές πηγές κοινωνικής αδικίας. Συνεπώς, ένας κόσμος χωρίς εχθρούς είναι εφικτός...

*τα αποσπάσματα της ομιλίας του Εκο είναι από το Ludus Literarius

Νέοι και Δεξιά...

  Στην κυβερνώσα παράταξη αγωνιούν. Οι έρευνες επιβεβαιώνουν ότι η ΝΔ «καταγράφει πολύ χαμηλά ποσοστά στη νεολαία», επιβεβαιώνοντας «τη διαχρονική αδυναμία των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων να συνομιλήσουν με τις επόμενες γενιές», και πως «επί της ουσίας, μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους, που ο ένας δεν έχει επικοινωνία με τον άλλον», παρατηρεί σε σημείωμά του ο εκδότης της εφημερίδας «Παραπολιτικά», Γ. Κουρτάκης(3.4.2021). Και προτείνει: «Επιβάλλεται (σ.σ. οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις) να πάνε στους χώρους όπου συχνάζουν οι νέοι…»,  στα social media, στα σχολεία, στους εναλλακτικούς χώρους!

Αυτό, όμως, γίνεται ήδη! Η κυβέρνηση είναι εκεί. Βρίσκεται σ’ όλους τους χώρους όπου οι νέες και οι νέοι προσπαθούν να βρεθούν, να επικοινωνήσουν σ’ αυτόν το δύσκολο καιρό του εγκλεισμού, να βγάλουν το κεφάλι έξω, να πάρουν ανάσα, πλανταγμένοι/ες απ’ τη «φυλακή», από μια ζωή χωρίς νόημα και νήμα, χωρίς άγγιγμα κι επαφή, χωρίς ζώσα εμπειρία, χωρίς φιλί. Η κυβέρνηση είναι ήδη εκεί για να επιβάλει την «υγειονομική» βία των ΜΑΤ. Είναι εκεί με όλα τα «επιχειρήματα» της εξουσίας και της βιο-εξουσίας της, με τα κλομπ, το ξύλο ακόμα και σε 13χρονα παιδιά, το ξεγύμνωμα, τους εξευτελισμούς, τους βασανισμούς, τους λεκτικούς βιασμούς, τη λογοκρισία στα social Media, τον αυταρχισμό στα σχολεία.

Και είναι εκεί από πριν. Όταν προεκλογικά προπαγάνδιζε μέσω των φιλικών της μέσων ενημέρωσης την εκκαθάριση των Εξαρχείων, όχι από τους εμπόρους ναρκωτικών, αλλά από τους πρόσφυγες και τις συλλογικότητες αλληλεγγύης, από τους χώρους πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης, από τα παιδιά, που «δεν είναι σαν τα δικά μας», όπως έλεγε, ο συνήγορος του αστυνομικού που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Αυτά τα παιδιά «που δεν είναι φυσιολογικά», μπορούν οι μπάτσοι να τα δέρνουν, να τους τσακίζουν τα κόκκαλα, να τα αλυσοδένουν, να τα τυλίγουν με ψεύτικες κατηγορίες σε μια κόλλα χαρτί, να τα σκοτώνουν. Μόνο που ανάμεσα σ’ αυτά τα παιδιά βρίσκονται και τα δικά τους, απλά εκείνοι δεν το ξέρουν, γιατί δεν έχουν καμία επαφή ούτε με τα ίδια τους τα παιδιά και τις αγωνίες τους.

Αγνοούν την ευαισθησία της νιότης, έτσι παχύδερμα που έγιναν από το πολύ «Εγώ». Αδυνατούν να «δουν» και να παραδεχτούν ότι τα παιδιά τους απορρίπτουν τη δυστοπία που τους προτείνουν ως "νέα ανθρωπότητα".  Ότι αρνούνται έναν κόσμο αυτοαναφορικών νευρόσπαστων, όπου κανείς δεν αναγνωρίζει στον εαυτό του μια φυσιογνωμία, ένα Πρόσωπο, όντας συρρικνωμένοι σ’ ένα μόνο κομμάτι, μία λειτουργία, μια επί μέρους σκιά της σκιάς τους. Ότι αρνούνται μια (μη) κοινωνία νάρκισσων που πορεύονται μ’ έναν «ψευδή εαυτό», ανάμεσα στην νεύρωση και την ψύχωση(border-line).

Έχει δίκιο ο αρθρογράφος, πρόκειται για δύο διαμετρικά αντίθετους κόσμους, για δύο διαφορετικές θεάσεις τ’ «ουρανού», δύο διαφορετικές οπτικές για το μέλλον του ανθρώπου, για δύο διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Γι’ αυτό και η σημερινή εξουσία δεν έχει άλλο «επιχείρημα» πάρεξ τη βία, την κτηνώδη βία των σιδερόφρακτων φυλάκων της. Γι' αυτό και δεν μπορεί να έχει σχέση με το μέλλον. Ανήκει ήδη στο παρελθόν... 

*Η φωτογραφία είναι αρχείου

Πορνοβοσκοί, ναρκέμποροι και ΜΜΕ

 Οι διαδηλωτές στη Βιρμανία σηκώνουν ψηλά τα αυγά του Πάσχα, όπου έχουν γράψει μηνύματα όπως «Σώστε τη Βιρμανία», «Θέλουμε δημοκρατία». Αυτή η φωτογραφία λείπει από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ούτε κάποια από τις «δημοκρατικές» κυβερνήσεις της Δύσης εξέδωσε κείμενο καταδίκης για τη δολοφονία των 550 Βιρμανών δημοκρατών, ούτε και για τη στήριξη της αιματοβαμμένης χούντας από τον γαλλικό ενεργειακό κολοσσό, την TOTAL. Εκκωφαντική σιωπή. Η Βιρμανία, βλέπετε, δεν είναι Βενεζουέλα!

Στη Βουλγαρία επανεκλέγεται πρόεδρος ο Β. Μπορίσοφ, φίλος των δυτικών, ένας μαφιόζος που κοιμάται με το πιστόλι στο μαξιλάρι και τα 500δόλαρα των δωροδοκιών στο συρτάρι. Πλην όμως, η σιωπή κυριαρχεί και πάλι στη… δημοκρατική Δύση. Η Βουλγαρία δεν είναι Βολιβία!

Ο Όρμπαν εξακολουθεί να κυβερνάει αυταρχικά την Ουγγαρία, εκπροσωπώντας τους μαφιόζους, που κατοικούν στις ντάτσες των προαστίων της Βουδαπέστης, αλλά και γι’ αυτόν δεν μιλάει κανείς. Όπως και για τους μπάτσους του Πινιέρα που βιάζουν και δολοφονούν χιλιανές και Χιλιανούς. Άκρα του τάφου σιωπή από τα δημοκρατικά -κατά τα άλλα- μέσα ενημέρωσης!

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Aaron, ψευδώνυμο του Álvaro Malaquias Santa Rosa, 33 ετών, είναι ένας… θρησκευόμενος ναρκέμπορος που βασιλεύει στις φαβέλες, που βρίσκονται στα βόρεια του Ρίο. Εκατοντάδες «μάρτυρες-μαφιόζοι» του Ααρών στο ένα χέρι κρατούν την Τορά και στο άλλο τουφέκια έτοιμα να σκοτώσουν για να υπερασπιστούν τα καταστήματα ναρκωτικών που διευθύνει. Ο ναρκέμπορος, ο οποίος ακούει και στο όνομα Peixão [μεγάλο ψάρι], έχει τοποθετήσει σημαίες του Ισραήλ στις περιοχές που είναι υπό τον έλεγχό του, ιδρύει εκκλησίες και χειροτονεί πάστορες. Το αστέρι του Δαβίδ, το σύμβολο του Ιουδαϊσμού, είναι παρόν στους τοίχους των δρόμων και των δομών του Complexo de Israel, που ελέγχει. Μαφία και θρησκεία. Μαφιόζικη οικονομία, μαφιόζικη επιτήρηση και τιμωρία αλλά και έλεγχος στα μυαλά μέσω της θρησκείας. Ούτε και γι’ αυτόν μιλάει κανείς. Εξάλλου δεν είναι ούτε ο Λούλα ούτε ο Μοράλες!

Στην Ελλάδα, ένας πορνοβοσκός αποκτά κανάλια, εφημερίδες, δεκάδες επιχειρήσεις, με κρατική χρηματοδότηση(λίστα Πέτσα, κονδύλια υπ. Εργασίας) και δωρεάν αστυνομική φύλαξη από το κράτος(υπουργείο Χρυσοχοΐδη). Βέβαια, αυτός δεν χειροτονεί παπάδες(ή μήπως χειροτονεί; Ποιος αλήθεια έκλεισε τη συνάντηση με τον Ιερώνυμο και γιατί ο αρχιεπίσκοπος τον δέχτηκε;), αλλά «συλλαμβάνει» δημοσιογράφους και απειλεί με τους μπράβους του υπουργούς. Κι όμως κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό;

Αλλά για πορνοβοσκούς και ναρκέμπορους θα μιλάμε τώρα; … Δεν είναι δα και ο Μαδούρο, μήτε… κατάσκοπος του Ερντογάν!

Στη Βιρμανία βγήκαν τα τανκς. Εδώ δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη, καθώς έχουν υπό τον έλεγχό τους τα μέσα ενημέρωσης με τα οποία πετυχαίνουν την απομώρανση της κρίσης των πολιτών. Και όταν, ακόμα, κάποιες φορές σηκώνεται αχός διαμαρτυρίας από τα κοινωνικά δίκτυα, τότε πέφτει λογοκρισία και η φίμωση από τα «παιδιά» του Μοσχάτου…

Μίλησε κανείς για δημοκρατία;