Η βία είναι πολιτική αδυναμία

 Βλέπεις ένα παιδί της Παλαιστίνης να πετάει πέτρα στους σιδερόφρακτους Ισραηλινούς στρατιώτες και συμπαθείς τον αδύναμο που μάχεται για λευτεριά. Αντίθετα, αυτό δεν συμβαίνει με τις τυφλές δολοφονικές επιθέσεις της Χαμάς. Το ίδιο ισχύει και σε μια διαδήλωση, όταν ένα παιδί στέκεται απέναντι σ’ ένα ρόμποκοπ του Χρυσοχοΐδη. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο όταν μερικοί νεαροί διαπομπεύουν έναν ‘αδύναμο’ πρύτανη, ακόμη κι αν πρόκειται αποδεδειγμένα για έναν φασίστα. Η συμπεριφορά αυτή παραπέμπει σε ανάλογες πρακτικές του φασιστικού κράτους. Δεν έχει καμιά σχέση με τη λαϊκή «δύναμη», είναι μόνο δειλή βία.

Τη διάκριση μεταξύ βίας και δύναμης την έχει κάνει η Χάνα Άρεντ. Η δύναμη κατά την Άρεντ είναι «η δύναμη της σύνθεσης μέσω της ομιλίας και του πράττειν στους δημόσιους χώρους», ενώ αντίθετα η βία «αρχίζει εκεί που σταματάει ο λόγος». Η δύναμη είναι «ό,τι συντηρεί την ύπαρξη της δημόσιας σφαίρας, τον δυνητικό χώρο της εμφάνισης μεταξύ ενεργούντων και ομιλούντων ανθρώπων», και η ενεργοποίησή της συμβαίνει εκεί όπου η ομιλία και η πράξη δεν έχουν χωριστεί, όπου τα λόγια δεν είναι κενά και τα έργα δεν είναι βάναυσα. Όταν όμως «η δύναμη» χάνεται, ή όταν δεν υφίσταται ο δημόσιος χώρος διαλόγου και σύνθεσης, όταν δηλαδή έχουμε κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών από φασιστικά καθεστώτα και δικτατορίες, τότε τίποτα δεν μπορεί να αντισταθμίσει την απώλεια, ούτε η βία. Γιατί η βία δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δύναμη. Η βία είναι αδυναμία, η οποία ασκείται είτε από τους ισχυρούς που κατέχουν τα μέσα της βίας και επιθυμούν το μονοπώλιο της δύναμης είτε από τους «κάτω», τους απόκληρους των οποίων έχουν υπεξαιρέσει τη δύναμη του λόγου.

Είναι αλήθεια ότι σήμερα η φωνή των πολλών, ο λόγος τους επιχειρείται πολλαπλά να περιοριστεί, αλλά έχει ακόμη τρόπους να ακουστεί. Η μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Εφετείο κατά του φασισμού το αποδεικνύει. Αντίθετα, η ενέργεια της διαπόμπευσης του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, αν δεν είναι προβοκατόρικη, αποδεικνύει την απόλυτη πολιτική αδυναμία κάποιων να πείσουν με το λόγο τους.

«Ο τρόμος χωρίς την αρετή είναι ολέθριος» έλεγε ο Ροβεσπιέρος. Και η αρετή είναι η «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» που οι κατ’ αυτοπροσδιορισμό «αναρχικοί» έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Όχι, η πρακτική τους δεν βοηθά, ούτε συνιστά αλληλεγγύη, αντίθετα υπονομεύει το κίνημα των καταλήψεων, και σε κάθε περίπτωση είναι αποκρουστική στο βαθμό που παραπέμπει στην όμοια πρακτική των εξευτελισμών των ανθρωποφυλάκων του Χρυσοχοΐδη…   

Ο Μακρόν, το «Σαρλί εμπντό» και ο Ερντογάν προέρχονται από τον ίδιο φανατισμό

 Το γαλλικό περιοδικό «Σαρλί εμπντό» για μία ακόμα φορά δημιουργεί θέμα με τα σκίτσα του Μωάμεθ και τώρα του Ερντογάν. Κάποιοι θα μιλήσουν για την «ελευθερία της έκφρασης». Αλλά από ένα σημείο και μετά η ελευθερία αυτή συνιστά κατάχρηση, ανοιχτή προσβολή και ύβρη. Δυστυχώς, τα σκίτσα του γαλλικού περιοδικού δεν έχουν σχέση ούτε με το χιούμορ ούτε με την κριτική. Αντίθετα, επιδιώκουν ανοιχτά να προσβάλλουν, να θίξουν, να γελοιοποιήσουν. Ο δυτικός φονταμενταλισμός και ο φανατισμός της Ανατολής χρειάζονται το «Σαρλί Εμπντό» για να τους τροφοδοτήσει με μίσος.     

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Μία αμερικανική προτεσταντική Εκκλησία είχε ανακοινώσει ότι θα κάψει το κοράνι στις 11 Σεπτεμβρίου, ημέρα της επίθεσης στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. Οι μουσουλμάνοι αντέδρασαν καίγοντας το ομοίωμα του Αμερικανού θρησκευτικού ηγέτη της Εκκλησίας αυτής. Πουριτανοί προτεστάντες και φανατικοί μουσουλμάνοι «βράζουν» στον ίδιο φονταμενταλισμό.

Το ίδιο μίσος αγγίζει και την Ευρώπη. Μόνο που η φωτιά που "πήζει" τον φανατισμό στην τελευταία είναι η επιθετικότητα μέσω της «γελοιοποίησης» των μουσουλμάνων.  Είχε συμβεί και στην Αθήνα, όταν εκατοντάδες μουσουλμάνοι διαδήλωσαν στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας, σπάζοντας και καίγοντας, επειδή θεώρησαν ότι ένας αστυνομικός προσέβαλε το κοράνι. Για το βλέμμα ενός δυτικού ορθολογιστή αυτό μοιάζει παράλογο. Όμως η μουσουλμανική θρησκεία είναι τρόπος ζωής. Όπως ακριβώς τρόπος ζωής είναι ο χριστιανισμός για τους πολύ θρησκευόμενους. Η παραβίαση συνεπώς των συμβόλων αυτής της ζωής προκαλεί την εύλογη άμυνα. Παραδόξως, τόσο ο δυτικός φονταμενταλισμός όσο και η μουσουλμανικός φανατισμός είναι προϊόντα της δυτικής νεωτερικότητας και των μονοσήμαντων δογμάτων της (δες το σχετικό βιβλίο του Τζον Γκρέι). 

Οι δυτικές αξίες, που φαίνεται ότι αντιμάχονται τις ανατολικές, έχουν την ίδια βάση με αυτές. Ο ισλαμικός φονταμενταλιστικός μύθος έχει την ίδια αφετηρία με το μύθο για την αλλαγή του κόσμου που είναι η βάση των δυτικών πολιτισμικών και πολιτικών αξιών. Ο δυτικός φονταμενταλισμός όσο και η Αλ Κάιντα ή το Ισλαμικό Κράτος είναι προϊόντα της δυτικής νεωτερικότητας. Ο σημερινός ιδιότυπος και ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ισλάμ είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος. Γατί οι Αμερικανοί πιστεύουν με θρησκευτικό τρόπο πως η αμερικάνικη κοινωνία είναι το «μοναδικό βιώσιμο μοντέλο» ανθρώπινης ανάπτυξης. Αλλά και στην Ευρώπη υπάρχει ένας αντίστοιχος «θρησκευτικός τρόπος», που μπορεί να μην είναι προτεσταντικός αλλά υπερασπίζεται με θρησκευτικό φανατισμό τις «δυτικές αξίες», την «ελευθερία της έκφρασης» ακόμα κι αν προσβάλλει τον Άλλο! Η Δύση εκλαμβάνει τον εαυτό της ως το μοναδικό μοντέλο ενός οικουμενικού πολιτισμού. Μόνο που αυτό πίστευαν και οι ναζί, θεωρώντας πως όσοι δεν υπάκουαν σ' αυτή την αντίληψη έπρεπε να εξαφανιστούν(Τζούλια Κρίστεβα)!
Το γεγονός ότι τα δύο μοντέλα «φανατισμού» και «σωτηρίας του κόσμου» όχι μόνο αντιμάχονται αλλά έχουν και την ίδια ιδεολογική αφετηρία, φαίνεται και στη συνεργασία τους... Οι τζιχαντιστές του ISIS είναι νέοι που οι Αμερικανοί στρατολόγησαν προκειμένου να χτυπήσουν τον Άσαντ. Οι μιντιακοί στρατολογητές είναι οι ίδιοι που προετοίμασαν αυτόν τον πόλεμο, επικαλούμενοι δυτικές αξίες και νοήματα που υπάρχουν όσο και τα ανύπαρκτα χημικά του Άσαντ ή τα δήθεν όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν. Οι ίδιοι ενίσχυσαν την Αλ Κάιντα προκειμένου να χτυπήσει τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν, και η οποία στράφηκε στη συνέχεια εναντίον του Φρανκενστάιν δημιουργού της. Oι ίδιοι χρησιμοποιούν ή ανέχονται την στρατιωτική δραστηριότητα τον Ερντογάν (σύμμαχο του ISIS) στη Συρία, στη Λιβύη αλλά και στον Καύκασο. Δεν θα αργήσει η ώρα που ο νέος «δαίμονάς» τους θα είναι ο πρώην σύμμαχός τους, ο Ερντογάν.

Ο Ταγίπ Ερντογάν προετοιμάζει το έδαφος για να ηγηθεί ολόκληρου του Ισλάμ, να γίνει ο νέος Σαλαντίν. Απευθύνεται στους μουσουλμάνους σε μια γλώσσα που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι δυτικοί αναλυτές. «Αυτοί έχουν τα δολάριά τους, εμείς έχουμε τον Θεό μας», λέει, μιλώντας για την κατάρρευση της τουρκικής λίρας και το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Τουρκία. Στην ουσία ο Ερντογάν αντιπαραθέτει στις οικονομικές ή τις νομισματικές αξίες την πίστη μία μεταφυσική, τον θεό του Ισλάμ. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για την αντιπαράθεση δύο πίστεων. Όμως η δεύτερη πίστη είναι απολύτως μεταφυσική, ενώ η πίστη στο χρήμα είναι ένα συμπίλημα, μία υλική πίστη(που σχετίζεται με την πίστωση) και συγχρόνως μία μεταφυσική πίστη, που είναι ο φετιχισμός του χρήματος. Η δύναμη αυτής της διαλεκτικής εδράζεται στην καταγωγή της από την εποχή των Πατέρων του Αμερικανικού Έθνους, όπου η λογική (λόγος) και η αποκάλυψη(μεταφυσική) δεν αποκλείονται αμοιβαία αλλά διατάσσονται στην εθνική ιδέα. Γι’ αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη χώρα στην οποία ο φονταμενταλισμός πέτυχε να συγχωνευτεί με τη δημοκρατική ιδεολογία και να δημιουργήσει από αυτή μια πολιτική πίστη, την πίστη στην Αμερική. Έτσι, η πίστη στο θεό, η πίστη στη δημοκρατία, η πίστη στην Αμερική, όλα ισχύουν ως μία και ενιαία ομολογία πίστεως. Αντίθετα, ο Ερντογάν ομνύει σε έναν προνεωτερικό φονταμενταλισμό, όπου η πίστη στον θεό, έχοντας αποκλειστικά μεταφυσικά χαρακτηριστικά, αποκλείει τη δημοκρατία. Αλλά αυτό στα λόγια, γιατί στην πραγματικότητα και ο Ερντογάν ομνύει στο χρήμα. Η πίστη (ιδεολογία) είναι απλώς το «καύσιμο» που θα κινήσει τις λαϊκές μάζες για την επίτευξη αμιγώς υλικών(γεωοικονομικών) στόχων. Και αυτό ισχύει τόσο για τις ανατολικές όσο και για τις δυτικές ελίτ...

http://artinews.gr/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%82%CE%B1%CF%81%CE%BB%CE%AF-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C.html

Τζο Μπάιντεν ή Ντόναλντ Τραμπ;

 Στις 3 Νοεμβρίου, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι θα ψηφίσουν για τον ένοικο του Λευκού Οίκου. Τον Τραμπ ή τον Μπάιντεν. Αλλά δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί ψηφοφόροι που ενδιαφέρονται για τις εκλογές στην πλανητική υπερδύναμη. Πολλές χώρες, από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία, μέχρι την Ουγγαρία, την Τουρκία, την Ελλάδα και την Κίνα, το ενδιαφέρον είναι τεράστιο. Η Κίνα θα ήθελε να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται το αμερικανικό σκιάχτρο που ενσαρκώνει ο νυν πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ. Ο Ερντογάν επιθυμεί επίσης τον Τραμπ λόγω της προσωπικής σχέσης μαζί του. Αντίθετα, η Γερμανία θέλει τον Τζο Μπάιντεν. Ο καθένας ανάλογα με τα συμφέροντά του. Όμως, ισχύουν και τα παράδοξα, καθώς υπάρχουν και εκείνοι που ψηφίζουν υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ, στρεφόμενοι ενάντια στα πραγματικά συμφέροντά τους. Κι αυτοί είναι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι που ανήκουν στους «λευκούς της εργατικής τάξης»*. 

Σε μια αμερικανική πολιτεία, την πάμπτωχη και μολυσμένη από τις πετρελαιοκηλίδες Λουιζιάνα, η πλειοψηφία του πληθυσμού ψηφίζει τους Ρεπουμπλικάνους υποψήφιους, αυτούς που είναι εχθρικοί στις κοινωνικές παροχές και την προστασία του περιβάλλοντος**. Γιατί συμβαίνει το παράδοξο αυτό; Γιατί το ισχυρότατο ποσοστό του 40% του εκλογικού σώματος των ΗΠΑ και μάλιστα οι «από κάτω», εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να ψηφίζουν Ντόναλντ Τραμπ;

Σύμφωνα με την κοινωνιολόγο Άρλι Χόστσιλντ η προοπτική ανόδου των «κάτω», η «μηχανή ονείρων» που συνιστούσε το όραμα της κοινωνικής ανόδου των Αμερικανών έχει εκλείψει σήμερα τελεσίδικα. Οι συνεχώς αυξανόμενες ανισότητες διαλύουν τις «μεσαίες» τάξεις που συμπιέζονται προς τα κάτω. Αντί όμως η ενίσχυση των «από κάτω» να δημιουργήσει κι ένα ισχυρό «πολιτικό Εμείς», συμβαίνει το αντίθετο. Οι θετικές διακρίσεις (affirmative action), που αφορούν προνόμια για το 10% των «μη λευκών» Αμερικανών, λειτουργούν αρνητικά για τους φτωχούς λευκούς, που αισθάνονται να αδικούνται και έτσι στρέφονται εναντίον των Μαύρων, καθιστάμενοι ρατσιστές μέσω μιας κατευθυνόμενης κεντρικής πολιτικής. Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο Τραμπ για να προσελκύσει τους λευκούς εργαζόμενους και να απελευθερώσει τα ρατσιστικά τους στερεότυπα. Παρουσίασε ως «εχθρούς», όχι βέβαια το οικονομικό σύστημα που δημιουργεί τις τεράστιες ανισότητες, τσακίζοντας τη μεσαία τάξη και τους εργαζόμενους, αλλά τους Άλλους, τους Μαύρους, τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους ομοφυλόφιλους κ.ά. Αυτή η βαθειά κοινωνική διαίρεση ενισχύθηκε από την ακροδεξιά ρητορική του Τραμπ για τη δήθεν αλλοίωση της αμερικανικής ταυτότητας, αλλά και με το θετικό σύνθημα «να κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη». Ως εάν για την παρακμή των ΗΠΑ να ευθύνονται οι Αφροαμερικανοί, οι Λατίνος, οι μετανάστες και οι ομοφυλόφιλοι! Τελικά, ο Τραμπ (έχοντας ως συμμάχους οικονομικά συμφέροντα αλλά κυρίως την προτεσταντική ακροδεξιά) ανέβασε την «ιδεολογική» θερμοκρασία της πολυεθνικής και πολυφυλετικής αμερικανικής κοινωνίας, δημιουργώντας συνθήκες τήξης και αποσύνθεσης. Γι’ αυτό ο Τζο Μπάιντεν παρά το γεγονός ότι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ως προσωπικότητα, θεωρείται από το σύστημα χρήσιμος. Ο Μπάιντεν θα προσπαθήσει «…πολιτισμικά να ‘ρίξει’ τη θερμοκρασία. Χρειάζεται μια ειλικρινής προσπάθεια για να επουλωθεί η βαθιά διαίρεση του κοινωνικού συνόλου», λέει ο Τζορτζ Στεφανόπουλος στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή»(25/10/2020).

Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μετά τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ χρειάστηκε ο Μπαράκ Ομπάμα και μετά τον Ντόναλντ Τραμπ χρειάζεται ο Τζο Μπάιντεν. Κρίσιμη παράμετρος για τον Τραμπ θεωρείται η λανθασμένη διαχείριση εκ μέρους του της πανδημίας. Όμως η πανδημία, όπως γνωρίζουμε, «ωφέλησε» τον Ζαΐχ Μπολσονάρου στη Βραζιλία, όπως και άλλους ακροδεξιούς που χρησιμοποιούν την ίδια ρητορική με τον Τραμπ. Τι συνέβη στις ΗΠΑ; Απλά, οι Δημοκρατικοί αντίπαλοι του τωρινού προέδρου, με αιχμή του δόρατος σχεδόν το σύνολο των συστημικών ΜΜΕ, εκμεταλλεύτηκαν επικοινωνιακά πιο αποτελεσματικά την υγειονομική κρίση σε βάρος του.

Γενικά, η σημερινή κρίση των ΗΠΑ μοιάζει να συνδέεται με τον χαρακτήρα ενός φαντασιακού έθνους που αιωρείται μεταξύ του πολυπολιτιστικού του πόλου και του πόλου της έκφρασης μιας ενιαίας και μονοσήμαντης εθνικής ταυτότητας. Αυτή η κρίση δεν ήταν ποτέ μοιραία αφού ήταν πάντα διαχειρίσιμη από τα «πάνω». Στη διαχείριση αυτή σημαντικό ρόλο έπαιζε η «μηχανή ονείρων» της κοινωνικής ανόδου, η οποία, όμως σήμερα, έχει πάψει πια να λειτουργεί. Με τι θα αντικατασταθεί; Οι Αριστεροί νέο-πραγματιστές, όπως ο Ρ. Ρόρτυ, αναζητούν εδώ και χρόνια μια «νέα εμπνέουσα αξία» που θα αναζωογονήσει τον αμερικανικό πατριωτισμό και θα συνέξει και πάλι την αμερικάνικη κοινωνία συνολικά***. Αυτή την «εμπνέουσα αξία» τελικά την πρόσφερε ο Τραμπ με έναν αμιγώς ακροδεξιό "πατριωτισμό", προκαλώντας έναν «κοινωνικό εμφύλιο»! Ο Τζο Μπάιντεν, ο Σάντερς και ο Ομπάμα τι άραγε θα προσφέρουν; Πώς θα κατεβάσουν την «κοινωνική θερμοκρασία»; Το ερώτημα μένει να απαντηθεί. Η παρακμή και η «αποσυσσωμάτωση», πάντως, δεν είναι η μόνη ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ, είναι και η ανασυσσωμάτωση, η ανασύνθεση, ο συνδυασμός. Με άλλα λόγια, ό,τι απειλεί, διαλύεται και ξαναγίνεται με τρόπο που θα το καθιστά ακίνδυνο ή ωφέλιμο για τα συμφέροντα των «πάνω». Εδώ εξακολουθεί να ισχύει η άποψη του Μαρξ (Ιρλανδικό ζήτημα) ότι το στόμα των «κάτω» των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών «βουλώνει» με κομμάτια ψωμιού από την εκμετάλλευση των «άλλων», των «κάτω» των εξαρτημένων χωρών! Γι' αυτό τα σκελετωμένα παιδιά της Αφρικής και της Ασίας θα συνεχίσουν να μας εγκαλούν...

*Η Καθημερινή, συνέντευξη Τζορτζ Στεφανόπουλου, 25/10/2020

**www.monde-diplomatique.fr/2018/08/HOCHSCHILD/58963

***Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου, Homo Americanus, εκδόσεις Καστανιώτη, 2008

Να γιατί ασχολούμαστε με τη Βολιβία

 Διαβάζω για τις ιστοσελίδες στην πόλη Βέλες της Βόρειας Μακεδονίας που διαδίδουν τα «τρολς» και τα fake news κατά του Τζο Μπάιντεν και των Δημοκρατικών και υπέρ των Ρεπουμπλικάνων του Ντόναλντ Τραμπ. Από αυτή τη μικρή πόλη μιας μικρής βαλκανικής χώρας ξεκινά ο παγκόσμιος «λασποπόλεμος» του διαδικτύου εκ μέρους της αμερικάνικης δεξιάς. Αλλά εκτός από το νέο πεδίο, που είναι το διαδίκτυο, ο επικοινωνιακός πόλεμος συνεχίζει να λαμβάνει χώρα και στο παραδοσιακό πεδίο, που είναι ο Τύπος και τα τηλεοπτικά δίκτυα. Συνήθως ο πόλεμος μαίνεται σε όλα τα πεδία, αλλά τα μεγάλα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης προσδίδουν κύρος στην (παρα)πληροφορία, αν και πολλές φορές αποδεικνύονται πιο «ψεύτικα» από τα νέα μέσα.

Αναφέρομαι στην τεράστια προπαγάνδα από τα αμερικανικά ΜΜΕ εναντίον του Έβο Μοράλες στην Βολιβία για την δήθεν νοθεία εκ μέρους του των εκλογών του 2019. Τα μέσα αυτά μαζί με τις δυτικές κυβερνήσεις στήριξαν ουσιαστικά το πραξικόπημα της αστυνομίας και του στρατού στη Βολιβία, που εξόρισαν τον Μοράλες και του απαγόρευσαν τη συμμετοχή στις εκλογές. Ο λαός της Βολιβίας όμως τους διέψευσε με τον πλέον ηχηρό τρόπο, δίνοντας στο κόμμα του Μοράλες μεγάλη νίκη από τον πρώτο γύρο των προχθεσινών εκλογών.

Ό,τι συνέβη με τον Μοράλες είχε συμβεί πριν με τον μακαρίτη Τσάβες και πολύ περισσότερο με τον διάδοχό του στη Βενεζουέλα. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και οι δυτικές κυβερνήσεις υποστήριξαν έναν απίστευτο τύπο, τον Γκουαϊδό! Την ίδια στήριξη παρείχαν και στον πρόεδρο της Χιλής Πινιέρα, που εξαπέλυσε μια απίστευτη αστυνομική τρομοκρατία προκειμένου να καθυποτάξει το εκπληκτικό λαϊκό κίνημα της Χιλής. Τα σημερινά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στη Χιλή κατά του Συντάγματος Πινοσέτ, αποδεικνύουν ότι η αλήθεια για τη δημοκρατία και τη λαϊκή βούληση δεν έχει σχέση με ό,τι μας πληροφορούν τα συστημικά ΜΜΕ. Τα καθεστώτα της «ψευδούς πληροφόρησης» και της αστυνομοκρατίας «τρίζουν» επίσης στη Νιγηρία, στην Ινδονησία, παντού.

 Κάποια διεθνή συστημικά ΜΜΕ όπως οι New York Times, δημοσιεύουν ενίοτε αυτοκριτικά άρθρα προκειμένου να διασώσουν την χαμένη τους αξιοπιστία. Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 οι NYT περιέγραψαν την ψηφοφορία στη Βολιβία ως «δόλια» και ότι ο Μοράλες είχε «καταφύγει σε ψέματα, χειραγώγηση και παραποίηση για να εξασφαλίσει τη νίκη του». Στις 7 Ιουνίου 2020, οι New York Times πάλι, δημοσίευσαν ένα αυτοκριτικό άρθρο που συνδέει σιωπηρά τον Τύπο με τη στήριξη, τον Νοέμβριο του 2019, του πραξικοπήματος στη Βολιβία. 

Τι έγραψαν οι NYT;

Τα γεγονότα. Στις 20 Οκτωβρίου του 2019, το απόγευμα των προεδρικών εκλογών της Βολιβίας, τα «έξιτ πολ» δίνουν στον πρόεδρο Έβο Μοράλες 45,7% των ψήφων, έναντι 37,8% του αντιπάλου του Κάρλος Μέσα. Η διαφορά είναι μικρότερη από το 10%, οπότε η εκλογή πηγαίνει σε δεύτερο γύρο (το Σύνταγμα της Βολιβίας προβλέπει δύο γύρους, εκτός εάν ένας υποψήφιος κερδίσει πάνω από το 50% των ψήφων, ή περισσότερο από 40% με διαφορά τουλάχιστον 10% από τον δεύτερο). Τέσσερις ημέρες αργότερα, με την ανακοίνωση των επίσημων αποτελεσμάτων ο Μοράλες ανακηρύχθηκε νικητής με 47,08% των ψήφων, έναντι 36,51% του Μέσα. Η Ουάσιγκτον και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (OAS) εκφράζουν τις ανησυχίες τους ότι ορισμένες "παρατυπίες"  δείχνουν ότι ο Μοράλες ενορχήστρωσε μια μεγάλη εκλογική απάτη. Πολύ γρήγορα, η διαφορά εξηγήθηκε από την καθυστερημένη άφιξη των εκλογικών αποτελεσμάτων από το μακρινό Altiplano, που είναι ευνοϊκό λόγω των αυτόχθονων κατοίκων που είναι σε μεγάλο βαθμό ευνοϊκά διακείμενοι στον Μοράλες. Ωστόσο, ο OAS διατηρεί το κατηγορητήριο του, χωρίς να καταφέρει ποτέ να το αποδείξει. Η αντιπολίτευση της Βολιβίας βγαίνει στους δρόμους. Η αστυνομία κάνει πραξικόπημα. Σύσσωμος ο συστημικός διεθνής Τύπος καταγγέλλει απόπειρα εκλογικής απάτης από τον Μοράλες, η οποία «τώρα γνωρίζουμε ότι δεν έγινε ποτέ» γράφουν οι New York Times. Μόνο που το τελευταίο δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Όλος ο κόσμος ξέρει μόνο ότι ο Μοράλες διώκεται δικαστικά για εκλογική απάτη και ότι του έχει απαγορευθεί η κάθοδος στις εκλογές. Ασφαλώς τώρα, όλοι ξέρουν ότι το κόμμα του Μοράλες νίκησε, αλλά κανείς δεν θα μάθει ότι στη Βολιβία έγινε ένα πραξικόπημα στρατού και αστυνομίας με τη βοήθεια του διεθνούς Τύπου (από την Washington Post μέχρι την Le Monde) και ξένων κυβερνήσεων(όπως οι ΗΠΑ).

Ο διεθνής Τύπος γράφει ότι ο Μοράλες  υποχρεώθηκε σε "παραίτηση" όχι από την αστυνομία και το στρατό αλλά μετά από "τρεις εβδομάδες διαδηλώσεων" (Le Monde, 10 Νοεμβρίου 2019), μετά από μία «λαϊκή εξέγερση» (France Inter, 13 Νοεμβρίου). Σύμφωνα με την France Info, η ανατροπή του προέδρου Μοράλες χαιρετίστηκε "παντού στους δρόμους της Λα Παζ" με "τραγούδια και δάκρυα χαράς …”! 

 Και οι διανοούμενοι στο «κόλπο». Στη Γαλλία η Fabienne Sintes ερωτά την Christine Delfour, καθηγήτρια που ειδικεύεται στον ισπανικό και λατινοαμερικάνικο πολιτισμό και τον Hugo José Suárez, κοινωνιολόγο (13 Νοεμβρίου): " Είναι νόμιμη, η Jeanine Áñez ;" (η πρόεδρος που τοποθέτησε ο στρατός και η αστυνομία). «Ναι, ναι, ναι!», απαντά ο Suárez. Και ο στρατός; «Μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για συνταγματικό στρατό», λέει ο Σουάρεζ!

Αλλά και ο υποτιθέμενος αριστερός Τύπος έπεσε θύμα του γενικού κλίματος. Σύμφωνα με άρθρο του The Observer, «ο πρώην πρόεδρος –εννοεί τον Μοράλες- έπεσε (…) θύμα της άρνησής του να παραχωρήσει τα ηνία της εξουσίας» και η «βασιλεία» του είχε «σημάδια» προσωπολατρείας τύπου Κάστρο (17 Νοεμβρίου 2019).  Στο ίδιο μήκος κύματος και οι New York Times: «Αυτό που έριξε τον Μοράλες δεν ήταν η ιδεολογία του ή καμία ξένη παρέμβαση, όπως ισχυρίστηκε, αλλά η αλαζονεία του…» (11 Νοεμβρίου 2019).

Όλοι αυτοί οι τύποι και ο διεθνής Τύπος τώρα απορούν γιατί ασχολούμαστε με την… Βολιβία. 

http://artinews.gr/%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CE%B1.html

Ο Covid-19 ενισχύει τις υπερσυντηρητικές κυβερνήσεις

 Ο πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐχ Μπολσονάρου πλησίαζε το έτος 2020, το δεύτερο της εντολής του, μάλλον άσχημα. Παραδόξως, η υγειονομική κρίση, οι αναρίθμητες τραγωδίες και οι θάνατοι λόγω του κορονοϊού, τον ενδυνάμωσαν αντί να τον πλήξουν περισσότερο.

Βέβαια, δεν παρέμεινε παθητικός - ενήργησε αλλά με την λανθασμένη έννοια της λέξης, όπως εξάλλου έκανε και ο ομοϊδεάτης του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτός ο τρομακτικός ταραχοποιός, λοιπόν, έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Ο… καπετάνιος Μπολσονάρου ανεβαίνει στο άλογο σαν άλλος «Ψωμιάδης» και πηγαίνει στον πόλεμο, «πυροβολώντας» τους περιφερειακούς κυβερνήτες, τους δικαστές, το Κοινοβούλιο και απειλώντας τη χώρα με πραξικόπημα! Κι ενώ οι γιατροί προτείνουν την καραντίνα και την κοινωνική αποστασιοποίηση, αυτός υποχρέωσε σε παραίτηση δύο υπουργούς Υγείας και αντιμετωπίζει την πανδημία σαν μια «μικρή γρίπη», και ενθαρρύνει τους υποστηρικτές του να βγουν στους δρόμους και τις επιχειρήσεις να ανοίξουν ξανά παντού.

Προσπαθεί με κάθε τρόπο να συγκαλύψει τα επίσημα στοιχεία και να αποτρέψει οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο υγείας. Και πάρα το γεγονός ότι οι νεκροί είναι πλέον περισσότεροι από 50.000 και οι άρρωστοι ένα εκατομμύριο, αυτός δεν χαμπαριάζει! Ο Μπολσονάρου πάνω στο άλογο ή στο τζετ σκι, ποζάρει για selfies και πολλαπλασιάζει τους οπαδούς του! Η πανδημία αντί να του κάνει κακό, τον ενδυναμώνει πολιτικά. Ο Covid-19 είναι σύμμαχός του! Παράγει αυτό που λατρεύει περισσότερο από κάθε τι: Το χάος.

Όλες οι συντηρητικές –κυρίως οι ακροδεξιές- κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης τις ταραχές, την υγειονομική κρίση για να επιβάλλουν μέσω της αστυνομοκρατίας το δόγμα «νόμος και τάξη». Όταν δεν υπάρχουν «συμβάντα», τα κατασκευάζουν με τον «πολλαπλασιαστή ισχύος» και τον υπερτονισμό ασήμαντων γεγονότων από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης. «Οι κυβερνήσεις, σήμερα, λέει ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, δεν αποσκοπούν στη διατήρηση της τάξης αλλά στη διαχείριση της αταξίας. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων». Οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπουν τα πάντα, από τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και την αστυνομοκρατία μέχρι την καταστολή και τη σύλληψη 14χρονων μαθητών.

Ναι, σήμερα, αυτό που συμβαίνει στην Βραζιλία του Μπολσονάρου, συμβαίνει παντού. Έχουμε μία δημοκρατία υπό περιορισμό με το πρόσχημα της πανδημίας. Ο έλεγχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης και υπερτονισμός της κρίσης, δίνουν το δικαίωμα στους συνωμοσιολόγους να αρνούνται συνολικά την κρίση!

Η άγρια κρατική καταστολή συνοδεύεται και από πολιτικές συμμαχίες με καιροσκόπους της πολιτικής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντλεί από το ΚΙΝΑΛ, ο Μπολσονάρου επιδιώκει μέσω μυστικών διαπραγματεύσεων την πολιτική υποστήριξη του centrao(Κέντρο), αποτελούμενο από μισή δωδεκάδα catch-all καιροσκόπων, αναμεμειγμένων σε πολλές υποθέσεις διαφθοράς. Ο Μπολσονάρου τους προσέφερε καίριες διοικητικές θέσεις και ένα υπουργείο (αυτό της επικοινωνίας). Παρ’ ημίν, η διερώτηση Λοβέρδου αν το ΚΙΝΑΛ «συγκυβερνά με τη ΝΔ» μετά την σύμπλευση της Α. Διαμαντοπούλου με τη ΝΔ, καταδεικνύει ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν έναν ενιαίο τρόπο διακυβέρνησης… 

Συνένοχοι...

 Ήταν πριν οκτώ χρόνια (Σεπτεμβρίου 26, 2012), στον καιρό της τρόικας, της ανεργίας και της απελπισίας. Και τότε κάποιοι αγύρτες μιλούσαν για «ψεκασμούς» και προφητείες και «πουλούσαν» τις προλήψεις και τη δαιμονοληψία, τον σκοταδισμό και τη συνωμοσιολογία. Ήταν τότε που συλλαμβάνονταν ο «Γέροντας παστίτσιος» μετά από σχετική ερώτηση της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και τη συναίνεση σχεδόν όλων των συστημικών «ηχείων» της χώρας.

Η εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση είχε και συνενόχους, είχε μέσα ενημέρωσης, που την στήριξαν και «φασιστοτροφικά» οικονομικά συμφέροντα (στην ζώνη Περάματος κι αλλού)  που την υποστήριζαν. Είναι οι ίδιοι που τώρα κάνουν το «μαύρο άσπρο», φθάνοντας στο σημείο να συκοφαντούν τους πραγματικούς αντιπάλους της Χρυσής Αυγής, ακόμα και τα θύματά της.

Είναι οι εμετικοί φασιστέμποροι που διαδίδουν ότι η Μάνα Φύσσα "χάρηκε" γιατί δήθεν θα πάρει πολλά χρήματα αποζημίωση! Είναι οι αισχροί που θέλουν να αμαυρώσουν το σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, να σπιλώσουν το θαυμασμό του κόσμου για τη Μάνα-Κουράγιο, να υπονομεύσουν τους μελλοντικούς αντιφασιστικούς αγώνες με το σκουλήκι της υπόνοιας πως «όλα γίνονται για τα λεφτά»!

Θέλουν να χτυπήσουν την ανιδιοτέλεια και την αλληλεγγύη, που ανθίζουν ξανά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, περιορίζοντας τη φασιστική λογική των «νοικοκυραίων» στη γωνία.

Τους λέμε να μην ματαιοπονούν, με όλα τα κανάλια, με όλες τις εφημερίδες, με όλες τις πληρωμένες γραφίδες του κόσμου, με όλα τα χρήματα, δεν θα μπορέσουν ποτέ να λωβιάσουν την ανθρωπιά, αυτή που αγκαλιάζει τα προσφυγόπουλα, τους αναγκεμένους, τους ανέστιους.

Το μίσος και το χρήμα δεν θα νικήσουν ποτέ…       

Η «μετα-αλήθεια» της εξουσίας

 Τα νέα μέσα επικοινωνίας αλλάζουν τη ζωή μας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν τη δυνατότητα ελέγχου και επιτήρησης των χρηστών. Κάποιοι μιλούν για την «αλγοριθμική επικοινωνία» και τη χειραγώγηση των πολιτών-εκλογέων, άλλοι εστιάζουν στην «ναρκισσιστική κοινωνία» και άλλοι στη διαμόρφωση ενός «τυραννικού Εγώ» (Eric Sadin, L’ ere de l’ individu tyran).  

Το Brexit και η εκλογή Τραμπ είναι δύο συμβάντα που ευνοήθηκαν από την αυξημένη διάχυση ενός νέου «λόγου», ο οποίος παρουσιάζει τα γεγονότα χωρίς να υπολογίζει τη συνάφειά τους με την πραγματικότητα, αλλά έχοντας ως βασική επιδίωξη τον επηρεασμό των συνειδήσεων. Έτσι διαμορφώνεται ένα νέο καθεστώς της κοινής γνώμης, όπου εμφανίζονται οι έννοιες της «μετα-αλήθειας», των fake news  και του infox, που απηχούν με τις παράλογες συμπαραδηλώσεις τους έναν αυξημένο συλλογικό αποπροσανατολισμό. Σ’ αυτή τη «λογική», παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ μετά την ιστορική καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, η δήθεν συνέργεια της τελευταίας με τον ΣΥΡΙΖΑ! Η ΝΔ όχι μόνο αποποιήθηκε την όποια σχέση της λόγω κυρίως της πολιτικο-ιδεολογικής της συνάφειας με το νεοναζιστικό μόρφωμα, αλλά κατηγόρησε τον αντίπαλό της για «υπόγεια συνέργεια»! Η κυβερνητική προπαγάνδα χρησιμοποίησε προς τούτο όλη την «συνομωσιολογική» σκευή την οποία συναντάμε και στο οπλοστάσιο του Ντόναλντ Τραμπ  καθώς και όλων των άλλων ακροδεξιών ηγετών.  Βέβαια και στο χώρο της Αριστεράς είχαμε την προσπάθεια οικειοποίησης της μεγαλειώδους συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο, με την παραδοσιακή –πλην αστεία- «επακούμβηση» των πολιτικών οργανώσεων για την κατάληψη της κεντρικής θέσης στη συγκέντρωση και την "αριστερή γεωγραφία"!

Η μεγαλειώδης συγκέντρωση, όμως, ήταν το αποτέλεσμα της «μαζικής υπερθέρμανσης» της δημοκρατικής κοινής γνώμης, που επικοινωνεί με τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτή την «υπερθέρμανση» διάβασαν οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης Μητσοτάκη και διέταξαν τις αύρες εκτόξευσης νερού του Μ. Χρυσοχοΐδη να "κρυώσουν" τη... συγκέντρωση, πριν αυτή πάρει φωτιά. Ακολούθησε το μήνυμα Μητσοτάκη και η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αποφευχθεί η πολιτική κεφαλαιοποίηση της δικαστικής απόφασης από την Αριστερά. Έτσι, διαμορφώθηκε η «μετα-αλήθεια» σύμφωνα με την οποία η Χρυσή Αυγή πήγε στη φυλακή από τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη! Κατ' αυτό τον τρόπο, η συγκλονιστική εμπειρία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που έκλαιγαν στο άκουσμα της απόφασης του δικαστηρίου, καθώς αυτή λειτουργούσε και ως συμβολική νίκη, ακυρώθηκε σ’ ένα βαθμό ως προς την αφήγησή της.

Οι συστημικοί επικοινωνιολόγοι γνωρίζουν ότι το νέο σύγχρονο «πάθος» είναι η Έκφραση. Η Εμπειρία δεν αρκεί από μόνη της, χρειάζεται και η αφήγησή της για να ολοκληρωθεί. Γιατί η Εμπειρία συμβαίνει πλέον δύο φορές: Τη στιγμή που επισυμβαίνει πραγματικά και τη στιγμή της αφήγησής της μέσω των νέων μέσων επικοινωνίας. Η εμπειρία μόνο όταν δημοσιοποιείται αποκτά την πλήρη αξία της, αλλιώς είναι λειψή, ανολοκλήρωτη. Η αφήγηση της βιωμένης εμπειρίας ακόμα και τη στιγμή που συμβαίνει, μέσα από τα νέα μέσα(κινητό κ.ά.), «επιτρέπουν συνεχείς Καθάρσεις», σημειώνει ο Eric Sadin, για μια σειρά από σκληρές απογοητεύσεις και αποστερήσεις.  

Συνεπώς, τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνιστούν ένα νέο πεδίο ανταγωνισμού των "Πάνω" και των "Κάτω", της Εξουσίας που επιχειρεί να επιβάλλει μέσω αυτών την ενίσχυση της Επιτήρησης και του Ελέγχου των συνειδήσεων δια του αποπροσανατολισμού, και των Πολιτών που θα τα χρησιμοποιούν για να εμπλουτίζουν την Εμπειρία με τη δική τους Αφήγηση, δημιουργώντας τις προσωπικές και τις συλλογικές τους «καθάρσεις» και ενισχύοντας τη συλλογικότητα και την Αλληλεγγύη.  

http://artinews.gr/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82.html

Ο φασισμός δεν τελειώνει με μία δικαστική απόφαση

 Ο ναζισμός δεν τέλειωσε με τη δίκη της Νυρεμβέργης. Ο φασισμός δεν τελειώνει με μία δικαστική απόφαση, όσο σημαντική, όσο μεγάλο συμβολισμό κι αν έχει, όσο κι αν δικαιώνει αυτή τη μεγάλη μορφή, που ο πόνος την ανύψωσε και την έκανε μάνα όλων, τη Μάνα Φύσσα. Ο φασισμός θα εξακολουθεί να φύεται εκεί που ξεριζώνουν ανθρώπινες ψυχές, εκεί που ξηλώνουν τα παγκάκια για να μη βρουν ν’ ακουμπήσουν οι ξεριζωμένοι, θα υπάρχει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Καρά Τεπέ, της Αμυγδαλέζας, της Μαλακάσας, της νότιας Σαουδικής Αραβίας, της Λιβύης και της Λαμπεντούζα, στα κρατητήρια-κολαστήρια της Πέτρου Ράλλη, στις φυλακές, στα στρατόπεδα της ανεργίας, της αστεγίας και της εξαθλίωσης. Ο Φασισμός θα είναι και μετά τη δικαστική απόφαση στα χωράφια της Μανωλάδας, του Μαραθώνα, της Κρήτης και όλης της Ελλάδας, θα εξακολουθήσει να είναι εκεί που ακρωτηριάζονται τα όνειρα των νέων, εκεί που οι συνταξιούχοι περιμένουν να πάρουν τη γλίσχρα σύνταξή τους πριν πεθάνουν, στα μέσα μαζικής μεταφοράς όπου «παστώνονται» οι άνθρωποι κι ο κορονοϊός, εκεί όπου χειροκροτούν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές και με τα ίδια χέρια τους «δέρνουν», ο φασισμός θα εξακολουθήσει να είναι εκεί που αποκαλούν «αλήτες» τα παιδιά που διεκδικούν και αγωνίζονται, εκεί που στήνεται η μαύρη προπαγάνδα των «πετσωμένων» μίντια, εκεί όπου «αναπλαισιώνονται» οι εικόνες(φωτογραφίες ΑΠΕ, Γεωργιάδη) για να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συκοφαντηθούν οι αγώνες, ο φασισμός θα εξακολουθεί να υπάρχει στην επισφαλή εργασία, στο πρεκαριάτο, στην ουμπεροποιημένη οικονομία και την στρατιωτικοποιημένη κοινωνία. Αυτόν τον φασισμό δεν μπορεί να τον δικάσει κανένα δικαστήριο, μόνο οι πολίτες, μόνο η κοινωνία. Αυτόν τον φασισμό θα τον καταδικάσουν οι χιλιάδες στο Εφετείο, αλλά θα τον καταδικάζει καθημερινά κι ο καθένας στη ζωή του. Γιατί ο φασισμός ενδημεί στην καθημερινότητά μας, υπάρχει στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στον άδηλο και τον φανερό σεξισμό, στην ξενοφοβία, το ρατσισμό, στον νατιβισμό και τον εθνικισμό, ενυπάρχει στην άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα και την γλοιώδη ευταξία των «νοικοκυραίων», καθώς και στην αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος. 

Όλο αυτό το πολιτισμικό και πολιτικό πλαίσιο που το λέμε φασισμό, ακροδεξιά ή «νέα δεξιά» συμπληρώνεται με την εθνικιστική απόρριψη της παγκοσμιοποίησης και τη συνωμοσιολογική εναντίωση σε μερίδα του υπερεθνικού μεγάλου κεφαλαίου(Γκέητς, Σόρος κ.ά.), κάτι που του προσδίδει δήθεν αντικαπιταλιστικά και κατ’ επέκταση «φιλολαϊκά» χαρακτηριστικά, εξ ου και η διεισδυτικότητά του στα λαϊκά στρώματα. Ανάλογο "σελοφάν" λαϊκότητας είχε και ο «εθνικο-σοσιαλισμός».

Γενικά ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικο-θρησκευτικός φανατισμός και το πορνό έρχονται να καλύψουν το κενό του καταναλωτικού ευνουχισμού των εν δυνάμει φασιστών «νοικοκυραίων», έρχονται να αναπληρώσουν την απώλεια της καταναλωτικής ταυτότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χρυσαυγίτες σερφάρανε στα μπορδέλα της Αθήνας, ούτε είναι τυχαίες οι πορνογραφικές εκπομπές που παρουσιάζονται από τα καθεστωτικά μίντια σήμερα. Τελικά, όμως, η χαμένη ταυτότητα δεν θα βρεθεί στο ανερωτικό σεξ, ο φασίστας θα ματαιωθεί για μία ακόμη φορά, αλλά δεν θα ενδοβάλει τη βία της ματαίωσης, δεν θα αυτοκτονήσει, αντίθετα θα εξωτερικεύσει τη φονική του βία εναντίον των γυναικών, εναντίον των μεταναστών, εναντίον των αντιφασιστών, κατά της Ελένης, του Λουκμάν, του Παύλου, του Ζακ.

Η απάντηση σ’ αυτό το απάνθρωπο αξιακό μοντέλο είναι ένα νέο πρότυπο, ένας νέος τρόπος παραγωγής της προσωπικής και κοινωνικής ζωής, μια νέα συμβολική τάξη, μία νέα συλλογικότητα συνδυασμένη μ' έναν νέο ουμανισμό και μια νέα αγωνιστική αλληλεγγύη. Χρειάζεται να επανεφεύρουμε τον άνθρωπο και την κοινωνία, κυρίως τη δημοκρατία. Ο νέος δημοκρατικός τόπος θα είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, ενός νέου Εμείς, της Αλληλεγγύης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου, εκεί όπου εξαλείφεται ο μεγάλος φόβος και ανασυστήνεται ο χαμένος εαυτός, το θρυμματισμένο πρόσωπο του άνεργου, του απόκληρου, του πρόσφυγα, του επισφαλώς εργαζόμενου. Για να υπάρξει, όμως, ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης απαιτείται ένα κοινό πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο, που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών πολιτικών και κοινωνικών αποτελεσμάτων, απαιτείται δηλαδή μια νέα Αριστερά.

http://artinews.gr/%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B7.html

Πόλεμος 1897: Η πυρπόληση του κάμπου της Άρτας

 Οι πιέσεις των Τούρκων στον χριστιανικό πληθυσμό της Ηπείρου οδήγησε σε αποδημίες. Δεκαέξι από τις είκοσι οικογένειες της Κορωνησίας υποχρεώθηκαν να πάνε στην Βόνιτσα. Όπως γράφει η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ: «Από Καρακονήσια, νησίδιων εν τω Αμβρακικώ κόλπω, ανεχώρισαν εις Βόνιτσαν δεκαέξ οικογένειαι χριστιανικαί εκ των είκοσι εν συνόλω κατοικουσών εκεί εγκαταλείψασαι τας οικίας των εις τους Τούρκους. Ούτοι δε μετά διαρπαγήν αυτών συνέλαβον τας εναπομεινάσας τέσσαρας οικογενείας και τας εφυλάκισαν…»(27 Μαρτίου 1897).    

Στην Ήπειρο το 1897 υπήρχαν 15.000 Έλληνες στρατιώτες υπό την διοίκηση του Συνταγματάρχη Θρασύβουλου Μάνου έναντι 28.000 Οθωμανών με 48 πυροβόλα υπό τις διαταγές του Αχμέτ Χιφσί Πασά.

Το πρωί στις 6 Απριλίου/18 Απριλίου 1897, Κυριακή των Βαΐων το ατμόπλοιο «Μακεδονία» δέχτηκε καταιγιστικά πυρά στο στόμιο της Πρέβεζας και προσάραξε σε αβαθή προς το Άκτιο. Το συγκεκριμένο γεγονός σήμανε την έναρξη του πολέμου στο μέτωπο της Ηπείρου. Στην πόλη της Άρτας ο ελληνικός στρατός έλαβε θέση μάχης. Η 2η πεδινή πυροβολαρχία χτύπησε πρώτη το τουρκικό φρούριο στη θέση «Ιμαρέτ» και έλαβε άμεση απάντηση με καταιγισμό πυρών από τα 6 μεγάλα πυροβόλα, τα οποία έβαλλαν συντονισμένα κατά του Αμυντικού Στρατώνα Άρτας. Ανταλλαγή πυροβολισμών σημειώθηκε και στη γέφυρα της Άρτας αλλά και στην περιοχή της Κάτω Παναγιάς και της Περάνθης.

Στις 4 μ.μ. τα κανονιοφόρα του ελληνικού στόλου βομβάρδισαν το φρούριο της Σαλαώρας και κατέστρεψαν τα 2 πυροβόλα τύπου «Άρμστρονγκ». Οι Οθωμανοί της Σαλαώρας εγκατέλειψαν το φυλάκιο και υποχώρησαν μέσω Βίγλας και Ιμάμ Τσαούς προς την Φιλιππιάδα. Ο Ελληνικός στόλος κατέλαβε την Σαλαώρα.

Το βράδυ της 6ης Απριλίου, τοποθετήθηκε κινητή γέφυρα στο ύψος της Περάνθης και το πρωί της 7ης Απριλίου πέρασαν από αυτή, ένας λόχος Μηχανικού, ένας λόχος του 9ου Συντάγματος Πεζικού και 2 ίλες ιππικού και ύστερα από σφοδρή μάχη κατέλαβαν τα χωριά Νεοχώρι, Παχυκάλαμος και Ακροποταμιά, όπου οι Τούρκοι είχαν κατασκευάσει ορύγματα(το ίδιο και στα μετόπισθεν: Κωστακιούς και Χαλκιάδες). Οι Τούρκοι, τελικά, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τα γυναικόπαιδα της περιοχής, υποχώρησαν στο χωριό Μύτικα και οχυρώθηκαν στον Πύργο του Φουάτ Μπέη όπου υπήρχαν περίπου 1000 στρατιώτες. Το πρωί της 9ης Απριλίου, υπήρξαν πληροφορίες ότι οι Τούρκοι είχαν εγκαταλείψει τον Αρτινό κάμπο κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχαν κινηθεί προς τη γέφυρα του Λούρου και τη Φιλιππιάδα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ»: «Την πρωΐαν (10 Απριλίου) ο λοχαγός Μπεράτης απέστειλεν εις τον ταξίαρχον τον υπολοχ. Κωνσταντινούπουλον, ίνα αναφέρη αυτώ περί της ανάγκης της προχωρήσεως προς κατάληψιν της Φιλιππιάδος […] διατάξας να γνωρίση τούτο και στον εις Κωστακιούς ταγματάρχη Κουμουνδούρον… περί την μεσημβρίαν αφίκετο με το τάγμα του ο ταγματάρχης Κουμουνδούρος… (που βρισκόταν στους) Κωστακιούς, όπου διανυκτέρευσε παρακολουθούμενος και υπό του λοχαγού του πυροβολικού Μήτσου Γ. με έναν ουλαμόν υπό τον ανθυπολοχ. Γαλανόν, του ετέρου υπό τον ανυπολ. Καράκαλον διαμείναντος εν τη γεφύρα Άρτης…»

Στη συνέχεια η εφημερίδα αναφέρεται στη λεηλασία των περιουσιών των μουσουλμάνων της Φιλιππιάδας(σ.σ. Χαμιδιέ): «Οι αντάρται ευρόντες την ευκαιρίαν και ενωθέντες μετά των Χριστιανών κατοίκων και πολλών εκ των πλησιοχώριων χωρικών ελεηλάτησαν τας ιδιωτικάς περιουσίας και ήθελον καταδηώσει την πόλιν αν μη εγκαίρως κατέφθανεν ο λοχαγός Μπεράτης και ολίγον αργότερα ο ταγματάρχης Κουμουνδούρος με το τάγμα του… την 1μμ αφίκετο και ο ταξίαρχος Μπότσαρης». Το χάος ήταν τέτοιο που «δεν γνώριζε το σκυλί τον αφέντη του» γράφει η έκθεση του συνταγματάρχη Στράτου υπό τον τίτλο: «Η κατάληψις της Φιλιππιάδος», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ(Σάββατον, 12 Ιουνίου, 1899).

Οι Έλληνες προχώρησαν μέχρι τα Πέντε Πηγάδια όπου είχαν οχυρωθεί οι Τούρκοι αλλά μετά από αψιμαχίες στις 27 και νέες επιθέσεις στις 28 και 29 δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι αφού δεν έρχονταν ενισχύσεις. Στις 12 Μαΐου έγινε νέα Ελληνική επίθεση ενώ Ηπειρώτες εθελοντές προσπάθησαν να αποκόψουν την τουρκική φρουρά στην Πρέβεζα. Ο ελληνικός στρατός επιτέθηκε στις 13 Μαΐου κοντά στην Στρεβίνα με σκοπό να καταλάβει και να κρατήσει τη θέση, πράγμα που κατάφερε την επόμενη. Τελικά όμως οπισθοχώρησε στις 15 Μαΐου.

Οι κάτοικοι των χωριών του κάμπου βρίσκονταν στο έλεος όλων, όχι μόνο των Τούρκων αλλά και των Ελλήνων στρατιωτών. Η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (8 Μαΐου 1897) γράφει ότι «Πολλοί χωρικοί παραπονούνται εν Άρτη δια τους ίππους των οι οποίοι προσελήφθησαν εις τον στρατόν άνευ αποζημιώσεως και άνευ αποδείξεως… Λέγεται ότι πολλοί στρατιώται εφυγάδευσαν εις τας πατρίδας τους πολλούς τοιούτους ίππους».  

Όμως η μεγάλη συμφορά συνέβη μετά την υποχώρηση του ελληνικού στρατού. «Αι εν Ηπείρω καταστροφαί εκ μέρους των Γκέκηδων και Νιζάμιδων είνε απερίγραπτοι. Τα χωρία Βλαχέρνα, Γρεμνίτσα(σ.σ. εννοεί Γραμενίτσα), Καστακί(σ.σ. εννοεί Κωστακιοί), Ράχι, εγυμνώθησαν. Η κατάφυτος πεδιάς από Νεοχώρι μέχρι Λούρου ποταμού εσπαρμένη εκ σίτου εθερίσθη υπό των Τούρκων… Άρτα 16 Ιουλίου 1897», γράφει η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (19 Ιουλίου 1897).  

Κωστακιοί

Για τα εγκλήματα Οθωμανών στρατιωτών στους Κωστακιούς και άλλα χωριά της Άρτας το 1897, διαβάζουμε στην εφημερίδα "Σωτηρία" (Μάιος 1897*):

"Ως επληροφορήθημεν μετά την συνομολόγησιν της ανακωχής, τα Τουρκικά της ’Ηπείρου στρατεύματα, αφού κατέστρεψαν σχεδόν όλα τα πλούσια ελληνικά χωρία της ’Ηπείρου, προέβησαν και εις την έξ ολοκλήρου καταστροφήν του πλουσίου εις ελαιώνας κάμπου της 'Αρτης εκ του οποίου άλλα μεν δένδρα κατέστρεψαν δια πυρκαΐάς άλλα δε απέκοψαν. Aι εντεύθεν εις τους κατοίκους της Άρτης προξενηθείσαι ζημίαι υπολογίζονται ως αρκετά σημαντικαί".

Στην ίδια εφημερίδα "Σωτηρία" που κυκλοφόρησε στις 27 Μαΐου 1897 (αριθμός φύλλου 78) και υπό τον τίτλο "Αίσχη των Τούρκων εν Ηπείρω" διαβάζουμε: "Κατά τηλεγράφημα εξ Άρτης προς την κυβέρνησην μανθάνομεν...":

"Οι Τούρκοι στρατιώται Ασισιανοί και εξ Αδριανουπόλεως ελθόντες και εις χωρίον Κωστάκη(σ.σ. εννοεί Κωστακιοί ή Κωστάκιοϊ) ημίσειαν ώραν απέχον γεφύρας Αράχθου διέπραξαν φρικώδη και ανεκδιήγητα τερατουργήματα, βία ησέλγησαν επί 19ετούς Αγγελικής Πιτσελή και επί 50ετούς Μαρίας Γ. Χήρας και επί παίδων Γ. Γκολέμπα, Δ. Λουκα, Β. Βούκα, Β.Β. Παντελά. Χθες πάλιν επετέθησαν κατ' απομενουσών εν χωρίω 20 γυναικών, αίτινες απέφυγαν ατίμωσιν διότι αντισταθέντων ανδρών εύρον ευκαιρίαν, καίτοι διωκόμεναι να κρυβώσιν εις ελώδη μέρη(σ.σ. κατέφυγαν στο βάλτο). Εκ τοιαύτης αποτυχίας, οργή θηρίων εστράφη κατ’ αντισταθέντων ους δεινώς εκακοποίησαν εξ ων Κούτσικας και Β. Παπαδημητρίου διατρέχουσιν έσχατον κίνδυνον.

Διέρρηξαν θύρας ναών αγίου Γεωργίου και Νικολάου(σ.σ. είναι εκκλησίες στους Κωστακιούς) και αφού εσύλησαν αυτούς ίθραυσαν αγίας εικόνας και εβεβήλωσαν ιερά θυσιαστήρια διά περιττωμάτων. Διήρπασαν άπαντα ζωα και παν ότι περιείχε εν τις οικίαις πλησίων χωρίων, τριων τετάρτων απεχώντων. Εντευθεν δέκα ομοια ανθρωπόμορφα τέρατα ητίμασαν μόνην εκεί ευρισκομένην γυναίκα 15ετή παρθένον γυναικαδέλφην Δ. Σακογιάννη υπό ομματα 70ετούς πατρός της δαρέντος ανηλεώς προηγουμένως καί δεθεντος. Αμφότεροι διατρέχουσιν έσχατον κίνδυνον.

Δύο γυναίκες εκ Λελόβου (Θεσπρωτικό) έν θέσει Μαύρη εφόνευσαν αφού ητίμασαν τρεις νέους έκ Μετοχιού, ζεύξασαι εκ Σκάρας και δι αυτών μετενεγκούσαι εκ Στρεβίνας (Καμπή) εις Φιλιππιάδα αροβόσιτον, ον διήρπασαν.

Εν συνόλω δε καθ’ έκάστην πανταχόθεν καταγγέλλονται βεβηλώσεις ιερών ναών καί εικόνων, διαρπαγαί, ατιμώσεις παρθένων και παίδων. Παντού τελεία ερήμωσις και καταστροφή, τελούμενη υπό όμμα και διαταγάς αξιωματικού".

*ΟΙ ΓΑΡΙΒΑΛΔΙΝΟΙ

Στις 14 του Μάη, με το παλιό ημερολόγιο, έφτασε στην Άρτα η μία ομάδα από τους Ιταλούς σοσιαλιστές και αναρχικούς με το όνομα Γαριβαλδινοί ή «κόκκινα πουκάμισα»  (camicca rosa) ως εθελοντές στο πλευρό των Ελλήνων κατά των Τούρκων. Επικεφαλής τους ήταν ο συνταγματάρχης Μπερτιέ. Σύμφωνα με ιταλικές πηγές έχουμε δύο αντιφατικές πληροφορίες για την υποδοχή των Γαριβαλδινών. Η μία μας λέει, ότι οι Αρτινοί υποδέχτηκαν τους Γαριβαλδινούς με χαρές και ζητωκραυγές, ενώ η δεύτερη πηγή μας λέει, πως δεν ήταν λίγοι οι Αρτινοί, οι οποίοι εξαιτίας της έλλειψης ειδών πρώτης ανάγκης προσπαθούσαν να επωφεληθούν οικονομικά από τους Γαριβαλδινούς, πουλώντας σε αυτούς είδη σε υψηλές τιμές! Ο Φίλιππος Τρόγια , ένας 26χρονος από τη Ρώμη, γράφει σε επιστολή προς την μητέρα του, την επόμενη ημέρα από την μάχη του Γρίμποβου: «Είναι 5 μέρες που φύγαμε από την Αθήνα και τώρα βρισκόμαστε στην Άρτα. Ο πόλεμος σε εξέλιξη και τα σπίτια εγκαταλελειμμένα και οι λίγοι έμποροι μας εκμεταλλεύονται και κάνουν λεφτά. Το μεγαλύτερο μέρος είναι κλεισμένοι μέσα στα καταστήματά τους και για να μας ανοίξουν κτυπάμε τις πόρτες».

Ο συνταγματάρχης Μπερτιέ συνάντησε τον Θρασύβουλο Μάνο και του ζήτησε να εμπλακούν στην μάχη. Ο Μάνος γνωρίζοντας τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις τους είπε πως δεν χρειάζεται, γιατί σε λίγο η μάχη τελειώνει και οι ίδιοι είναι έτσι και αλλιώς κουρασμένοι από το ταξίδι και την πορεία στην βροχή και θα έπρεπε να ξεκουραστούν. Οι Γαριβαλδινοί την ώρα που συναντιόταν ο Μπερτιέ με τον Μάνο πέρασαν στην πρώτη γραμμή και έλαβαν αμέσως θέσεις μάχης απέναντι από το τουρκικό πυροβολικό. Στόχος τους ήταν να ρίξουν ένα μέρος των δυνάμεων τους στα νώτα του τουρκικού πυροβολικού και να το εξουδετερώσουν. Όμως ο Μπερτιέ έφερε την διαταγή της μη συμμετοχής και οι Ιταλοί εθελοντές επέστρεψαν στον καταυλισμό τους. Ο διμοιρίτης Αυρέλιο Ντράγκο, δημοσιογράφος και αργότερα Ιταλός γερουσιαστής, αγνόησε τις διαταγές και με 17 συντρόφους του πέρασαν στην πρώτη γραμμή. Εδώ διακρίθηκε ο νεαρός από την Ρώμη, ο Φιλίππο Τρόγια, που φορώντας το κόκκινο πουκάμισό του περνά στο ύψωμα του Γκριμπόβου, μπαίνει μπροστά και μάχεται όρθιος! Ο Εμμανουέλ Αλτιμπράντι, πολεμιστής και αυτός στο λόφο του Γρίμποβου, γράφει: «Ο Φίλιππος Τρόγια μόλις έφτασε πάνω στο ύψωμα του Γριμπόβου, πήγε στη πρώτη γραμμή και το κόκκινο πουκάμισο μαζί με τις πέτρες δημιουργούσαν ατμόσφαιρα φωτιάς. Ήσαν μια μεγάλη λαδιά από αίμα (πουκάμισο με χώμα). Έπεφταν οι Έλληνες κοντά σε αυτόν νεκροί τραυματίες, αυτός ακίνητος απαντούσε με τα όπλα. Τόσο ανδρεία είχε, που ένας Έλληνας αξιωματικός με το ζόρι τον τράβηξε κάτω.».

Οι Γαριβαλδινοί έβλεπαν απογοητευμένοι την οπισθοχώρηση των Ελλήνων από μία μάχη που κέρδιζαν. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Το απόγευμα της συνθηκολόγησης εγκατέλειψαν την Άρτα και διανυκτέρευσαν στο Μενίδι. Το πρωί της επόμενης μέρας βρέθηκαν περικυκλωμένοι από Έλληνες στρατιώτες που τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα με την αιτιολογία, ότι τα όπλα αυτά είχαν κλαπεί από τον ιταλικό στρατό και ήταν κτήμα της ιταλικής κυβέρνησης. Έπρεπε δε να πάνε στην Ζαβέρδα(Πάλαιρο Αιτωλοακαρνανίας), να επιβιβαστούν σε πλοία. Αυτό συμφωνήθηκε μεταξύ του υπουργού εξωτερικών της Ελλάδας και του πρέσβη της Ιταλίας στην Αθήνα. Οι αστικές κυβερνήσεις των δύο χωρών συνεννοήθηκαν τάχιστα για την αντιμετώπιση του κόκκινου «κινδύνου» που απειλούσε την εξουσία τους!

Πολλοί Ιταλοί παρέδωσαν τα όπλα τους και έφτασαν στην Ζαβέρδα, όπου μπήκαν σε πλοία με προορισμό την Κέρκυρα και από κει την Ιταλία. Ο Μπερτιέ και μια μικρή ομάδα αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα και ζήτησαν να πάνε πεζοί στην Αθήνα. Οι Έλληνες αξιωματικοί δέχθηκαν το αίτημα του Μπερτιέ. Εδώ, στη Ζαβέρδα σκοτώθηκε ο ήρωας του Γρίμποβου, ο νεαρός Φιλίππο Τρόγια…

http://artinews.gr/%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-1897-%CE%B7-%CF%80%CF%85%CF%81%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82.html

Καταλήψεις: Ό,τι είναι δίκαιο, είναι πλειοψηφικό

 "Απείθεια", "ανυπακοή", "παράνομες μειοψηφίες", κραυγάζουν τα κυβερνητικά "ηχεία" για τους μαθητές/τριες που αγωνίζονται. Κι αισθάνεσαι ότι υπάρχει ελπίδα, ότι αυτή η κοινωνία έχει ακόμα αντιστάσεις, ότι έχει κύτταρα που αντιδρούν στην προϊούσα σηψαιμία της, ότι η επικυριαρχία των μαραγκιασμένων ψυχών των "νοικοκυραίων" και των πολιτικών εκπροσώπων τους μπορεί να ανατραπεί.   

«Πολλά αιτήματα (των μαθητών) είναι δίκαια», γράφει ο αρθρογράφος των "Νέων", αλλά αυτοί που κλείνουν τα σχολεία είναι «Μια μειοψηφία μαθητών», γ’ αυτό δεν νομιμοποιούνται να τα κλείνουν! Όμως, όταν οι αγώνες είναι δίκαιοι, αυτό σημαίνει ότι είναι και αυτοδίκαια πλειοψηφικοί και νόμιμοι, καθώς αφορούν σχεδόν την ολότητα των ανθρώπων. Κάποιος μπορεί να στρέφεται ακόμα και εναντίον του νόμου, έλεγε ο Χάουαρντ Ζιν, αρκεί η πράξη του να συνάδει με την ευρύτερη έννοια της δικαιοσύνης. Τελεία και παύλα: ό,τι είναι δίκαιο, είναι και πλειοψηφικό.

Η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστές της επιχειρούν να καταστήσουν το ζήτημα των αγώνων των μαθητών από πολιτικό νομικό. Το δίκαιο έτσι των κινητοποιήσεων περιορίζεται στον "κορσέ" της νομιμότητας που ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Αλλά αυτοί που ξεσαλώνουν για τη νομιμότητα των καταλήψεων, είναι οι ίδιοι που σιωπούν εκκωφαντικά για τα κενά στην εκπαίδευση, για τον συνωστισμό στις σχολικές αίθουσες, για τις καθαρίστριες που λείπουν στα σχολεία, για το συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς, για τις μη προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού στα νοσοκομεία, για τα «δώρα» στους κλινικάρχες και τους μιντιάρχες, για την ανεργία και τη φτώχεια, δεν λένε κουβέντα για την αθώωση των μεγαλοκλεφτών, αντίθετα χαρακτηρίζουν «εχθρούς της Δημοκρατίας» τα παιδιά που σήκωσαν μία πέτρα για να πετροβολήσουν την αιτία που τους ακρωτηριάζει τα όνειρα, που στρέφονται εναντίον της κυβερνητικής, νεοφιλελεύθερης αντίληψης και πρακτικής που προτάσσει με κυνικό τρόπο την οικονομία έναντι της ζωής των ανθρώπων, έναντι της προστασίας της υγείας.

Όσο για την «απείθεια» των μαθητών στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος της «Καθημερινής», αλήθεια, δεν του μίλησε ποτέ κανείς για την Αντιγόνη; Κατηγορεί τους μαθητές για «ανυπακοή» και παράβαση της νομιμότητας, όπως ο Κρέοντας κατηγορούσε την Αντιγόνη για αμετροέπεια και «ιεροσυλία»!

Ο θεσμικά αμφισβητίας, οι μαθητές εν προκειμένω, παρόμοια με την Αντιγόνη, αφού πρώτα αποπειράται μάταια να κινητοποιήσει τους θεσμούς (εν προκειμένω την υπουργό Παιδείας), αποτολμά να παλέψει, επαληθεύοντας και πάλι με μια συμβολική πράξη (την κατάληψη του σχολείου) τις αρχές του θεσμού που οι κυβερνητικές πρακτικές, οι σύγχρονοι Κρέοντες έχουν ποδοπατήσει. Ο αμφισβητίας, ακόμα και ο ετερόδοξος, με τη συμπεριφορά του αμφισβητεί μαζί με την κοινωνική πραγματικότητα και την αναπαράσταση, την ιδέα που έχουν οι κυβερνώντες για τον εαυτό τους, ότι δηλαδή είναι τάχα «δημοκράτες». Πολύ περισσότερο, τους στερεί σιγά σιγά τη νομιμοποίηση της «πλειοψηφίας», που προσχωρεί στις απόψεις της μειοψηφίας που αγωνίζεται. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι οι μειοψηφίες είναι αυτές που είναι υπεύθυνες για όλους τους νεωτερισμούς, είναι αυτές που εισαγάγουν αυτό που αύριο θα γίνει πλειοψηφικό. Και υπ’ αυτή την οπτική προστατεύονται από τα δημοκρατικά συντάγματα.
Η αμφισβήτηση των νέων, όπως και κάθε ετεροδοξία, εισηγείται πάντα μια ηθική διάσταση εντός του κοινωνικο-πολιτικού πεδίου και γι’ αυτό μία όντως δημοκρατική κοινωνία έχει συμφέρον να δίνει χώρο στον «άτοπο λόγο» των αιρετικών της. Σε μία δημοκρατία, λέει ο Γ. Χάμπερμας, το Σύνταγμα ανέχεται ακόμη και τους «αντιπάλους» της δημοκρατίας. Οι «αντίπαλοι» αυτοί αύριο θα μπορούσαν να αποδειχθούν οι πραγματικοί φίλοι της Δημοκρατίας. Ένα ιστορικό παράδειγμα συνιστά η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία, ποιος, άραγε, είχε δίκιο η πλειοψηφία που τον ψήφισε ή η μειοψηφία που τον καταψήφισε και με όλες τις προσωπικές διακινδυνεύσεις και συνέπειες αντιστάθηκε στον ναζισμό;
Η «ανοιχτή κοινότητα» δεν υπόσχεται λέει ο Χάμπερμας μόνο «αλληλεγγύη και μη διακριτική συμπερίληψη, σημαίνει συγχρόνως το ίδιο δικαίωμα του καθενός για ατομικότητα και διαφορετικότητα», σημαίνει τα ίδια δικαιώματα για τους Άλλους, τις γυναίκες, τους έγχρωμους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους γκέι και τους αλλόφυλους, τους αλλόθρησκους...
Γι' αυτό η «δημοκρατία των νοικοκυραίων», δεν είναι Δημοκρατία! Γι' αυτό οι αγώνες των νέων είναι ενταγμένοι στην ανάγκη επανασύστασης μιας Δημοκρατίας που θα είναι πραγματική Δημοκρατία για ΟΛΟΥΣ...

http://artinews.gr/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C.html

Οι καταλήψεις εντάσσονται στην εκπαιδευτική διαδικασία

Ο κοινωνικός αυτοματισμός, ο εμφύλιος μεταξύ κοινωνικών ομάδων είναι από τις συνήθεις τακτικές και πρακτικές κάθε δεξιάς διακυβέρνησης. Αυτό καταδεικνύει η επιλογή της υπουργού Παιδείας Ν. Κεραμέως να αντιμετωπίσει τις καταλήψεις των σχολείων, στρέφοντας τους καθηγητές εναντίον των μαθητών με το «κόλπο» της τηλεδιδασκαλίας και της απουσίας. Αλλά εδώ εμφαίνεται και η δεξιά αντίληψη για την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία. Σύμφωνα μ’ αυτή ο εκπαιδευτικός δεν είναι παιδαγωγός, αλλά χωροφύλακας και μπόγιας! Είναι ο τιμωρός της βέργας και της διαρκούς απειλής του «χαλάσματος της διαγωγής»! Είναι ο από καθέδρας πομπός της αδιαπραγμάτευτης γνώσης, του δογματισμού και του φονταμενταλισμού των παπάδων-αγιατολάχ. Το σύνθημα του Τραμπ «να κάνουμε πάλι την Αμερική μεγάλη», στην Ελλάδα μεταφράζεται σε «νέα εθνική αυτοπεποίθηση», που χρειάζεται όχι τα πραγματικά «φώτα» της αρχαιότητας αλλά το νέο φωτισμό της Ακρόπολης ως θεάματος, κι έναν εκπαιδευτικό μεσαίωνα! Είναι η συντηρητική αντίληψη που συνοψίζεται στο να πάρει το παιδί ένα “χαρτί”, να πιάσει μια δουλειά. Αλλά έτσι η εκπαίδευση παύει να έχει σχέση με την παιδεία και την καλλιέργεια και περιορίζεται στην εκμάθηση κάποιας τεχνικής δεξιότητας.  

Όμως αυτή, όπως έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, δεν είναι εκπαίδευση. «Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση!» Και συνεχίζει: «Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν – και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες – την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά*». Υπ' αυτή την οπτική, η συμμετοχή των μαθητών/τριών στις καταλήψεις και στις διαδηλώσεις είναι ενταγμένη στην εκπαίδευσή τους. Είναι η συμμετοχή στις καταλήψεις και τον αγώνα για την προστασία της υγείας και της κάλυψης των εκπαιδευτικών κενών που τους εκπαιδεύει ως πολίτες και ως ανθρώπους. Αλλά η συμμετοχή στα κοινά σημαίνει συλλογικότητα, σημαίνει εκπαίδευση στο "Εμείς", κάτι που συνιστά "εστία αριστερής πολιτικής μόλυνσης" για τη Δεξιά! 

* Κορνήλιος Καστοριάδης, "Υστερόγραφο στην Ασημαντότητα. Είμαστε υπεύθυνοι για την Ιστορία μας", Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, 2000

http://artinews.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1.html