Λάθος μήνυμα

Θα μπορούσαν να πουν: "κάναμε λάθος", το μήνυμα δεν ήταν σαφές και δημιούργησε σύγχυση. Αντ' αυτού, οχυρώθηκαν στο καβούκι τους, σηκώντας το λάβαρο της αντίστασης με σύνθημα: "όσοι ασκούν κριτική στο σποτ, είναι με τους άλλους"! "όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας"! Λογική Τζορτζ Μπους τζούνιορ και Ντόναλντ Τραμπ! Αφορισμοί και «αναλυτική ένδεια» (ίσως και πολιτική) που επιχειρείται να αναπληρωθεί με τα τρολ, εξυπνακίστικες ατάκες και πολάκια αψάδα. Σ' αυτή τη λογική κινείται και το σποτ. Σ' αυτό το έδαφος καλλιεργείται ο λόγος και η αισθητική του. Γι’ αυτό και ο υποτιθέμενος ριζοσπαστισμός τους ταυτίζεται, γενικά, με την τυφλή λεκτική επιθετικότητα και όποιον πάρει ο χάρος. Γι’ αυτό ο πιο καθαρός στόχος τους είναι ο Μητσοτάκης. Μόνο που η εμμονική μονοσήμαντη και πολλές φορές απολιτική στόχευση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, φτάνει στο απίστευτο σημείο να καθιστά συμπαθή τόσο τον Μητσοτάκη όσο και τον… Μωυσή.  

Τα κυβερνητικά πολιτικά κόμματα(δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά) έχουν μία πολυσυλλεκτική, ψηφοθηρική προσέγγιση και αυτό καθορίζει και την πολιτική επικοινωνία τους. Γι’ αυτό δεν έχουν σαφήνεια στα πολιτικά τους μηνύματα. Αυτά πρέπει να απευθύνονται σε όλο και πιο πολλούς. Γι' αυτό δεν υπάρχει αποσαφήνιση της κοινωνικής(ταξικής) ταυτότητας των «στόχων». Η πολυσυλλεκτική, αταξική προσέγγιση των πολιτικών κομμάτων της δεξιάς και της «κυβερνητικής αριστεράς» έχει ως αποτέλεσμα την συνύπαρξη και των πάνω και των κάτω, και των εργοδοτών και των εργαζομένων, κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, την ίδια «κομματική εκκλησία». Έτσι προέκυψε η συλλογική ευθύνη, ο συμφυρμός, το «όλοι ίδιοι είναι» και το «μαζί τα φάγαμε»! Αυτό είναι το πραγματικό υπόβαθρο των γενικεύσεων. Ανάλογος συμφυρμός υπάρχει και στους κοινωνικούς θεσμούς. Δικηγόροι-εργοδότες είναι στον ίδιο Σύλλογο με τους 460 δικηγόρους-εργαζομένους τους, που δουλεύουν 12ωρο και αμείβονται με 480-750 ευρώ το μήνα. Δημοσιογράφοι-εκδότες είναι στο ίδιο σωματείο, την ΕΣΗΕΑ, με τους δημοσιογράφους-εργαζομένους τους. Το καταστατικό της Ένωσης των δημοσιογράφων (ΕΣΗΕΑ), απαγορεύει την συνύπαρξη εργαζομένων και εργοδοτών, εκδοτών και δημοσιογράφων. Το αίτημα για την εκκαθάριση του μητρώου της ΕΣΗΕΑ εκκρεμεί καιρό τώρα. Συνεπώς, η σύγχυση που δημιούργησε το σποτ (συμπερίληψη όλων των δημοσιογράφων ως εξωνημένων), ισχύει πριν και μετά από το σποτ.

Αλλά έρχεται η στιγμή, που κάποιοι εξανίστανται. Όχι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», λένε. Κάποιοι το λένε υποκριτικά(Πορτοσάλτε και όμοιοι), άλλοι ειλικρινά. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να οργανώνουν την άμυνά τους με τον ίδιο τρόπο που κάνουν και την επίθεσή τους, "βαρώντας στο σωρό" και τσουβαλιάζονται αδιακρίτως Πορτοσάλτε και Ακρίτα! Αλλά αυτό δεν συνιστά αναλυτική φτώχια, είναι πολιτική ευήθεια. Τελεία και παύλα: Είναι λάθος. Ακόμη χειρότερα, είναι λάθος ότι δεν έχει γίνει τίποτα για να πάψει η συνύπαρξη με τους «εξωνημένους»(οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα), δηλαδή με τους εργοδότες-εκδότες. Δεν κάναμε τίποτα για να μη σκεφτόμαστε όπως αυτοί. Ευθυνόμαστε που το πρότυπο για τα νέα παιδιά είναι οι "μεγαλο-δημοσιογράφοι" κολαούζοι της εξουσίας. Η ευθύνη και η αδυναμία αποτυπώνονται στις εκλογές στα σωματεία. Η Αριστερά που κάποτε οι ιδέες της γίνονταν "υλική δύναμη", γιατί ήταν ελκυστικές, τώρα απογοητεύει με τη ρηχότητά της. 

Συμπερασματικά, πίσω από το λάθος μήνυμα υπάρχει όχι μόνο η ένδεια των πολιτικών αναλυτικών εργαλείων της "κυβερνητικής αριστεράς", αλλά και η αδυναμία της να προτείνει μια άλλη συμβολική τάξη, άλλα πρότυπα και αξίες. Γι’ αυτό υπάρχει ασάφεια στο στόχο. Μιλούν για δημοσιογράφους, αλλά στην πραγματικότητα αναφέρονται στους δημοσιογράφους-εκδότες(εργοδότες), ή σε κάποιους «μεγαλο-δημοσιογράφους», αυτούς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, αφήνοντας στην περιφρόνηση τόσο τον "Δρόμο" ως μορφή πολιτικής επικοινωνίας όσο και την μεγάλη πλειονότητα του δημοσιογραφικού πρεκαριάτου. Οι τελευταίοι, είναι «αόρατοι», όχι μόνο για την Δεξιά αλλά και για την «κυβερνητική αριστερά». Γι' αυτό οι γενικεύσεις δεν έχουν απλώς εγγραφεί στη συνείδηση όλων των πολιτών, αλλά έχουν φθάσει και στο σημείο να «φυσικοποιηθούν», να καταστούν "η φυσική τάξη των πραγμάτων". Γι' αυτό μια τέτοια «αριστερά», όχι μόνο δεν έχει μέλλον, αλλά συνεισφέρει και στην ενίσχυση της συντήρησης...

Ένα σποτ, 20 εκ. ευρώ και ευαισθησία αλα καρτ

Το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκ. ευρώ που μοίρασε αδιαφανώς η κυβέρνηση στα φιλικά της μέσα ενημέρωσης προκάλεσε αντιδράσεις. Η βασική κατηγορία είναι ότι γενικεύει, ότι βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους δημοσιογράφους. Προσωπικά δεν διέκρινα κάτι τέτοιο. Αντίθετα, είναι σαφής η αναφορά στους «μεγαλοδημοσιογράφους». Ενδεχομένως, όμως, να ενόχλησε η έναρξη του μηνύματος με την εξευτελιστική αντίδραση της «δημοσιογράφου» στην «βροχή» των χαρτονομισμάτων του Μωυσή-Μητσοτάκη! Ίσως να είναι λάθος η επικέντρωση στους δημοσιογράφους και όχι στα "μεσα", δηλαδή τους ιδιοκτήτες τους. Σε κάθε περίπτωση, είναι προς τιμή των δημοσιογράφων ότι ενοχλήθηκαν, αν και δεν υπήρξε ανάλογη αντίδραση από κάποιους (π.χ. στην εφημερίδα Τα ΝΕΑ) και για την σκανδαλώδη επιχορήγηση των ανύπαρκτων σάιτ καθώς και για την μη δημοσιοποίηση των ποσών, που δόθηκαν, από την κυβέρνηση.    

Αλήθεια, αν το σποτ ξεκινούσε με τη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ ότι «Η σύγχρονη δημοσιογραφία... δικαιώνει την ύπαρξή της χάρη στη δαρβίνεια αρχή της επιβίωσης των πιο χυδαίων», θα διαφωνούσαν; Ή μήπως δεν είναι αλήθεια ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι-εργοδότες παρά το ασυμβίβαστο; Ότι στο χώρο επικρατεί μία κατάσταση ανταγωνισμού που παραπέμπει σε εργασιακή ζούγκλα, και σχεδόν κατευθυνόμενη ενημέρωση;

Ασφαλώς, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Εν προκειμένω ισχύει ότι με τον υψηλόβαθμο και τον χαμηλόβαθμο κλήρο του 18ου αιώνα, καθώς από τη μια πλευρά υπάρχουν 100 μεγαλοδημοσιογράφοι με τις πολλές  δουλειές και από την άλλη το πολυπληθές δημοσιογραφικό προλεταριάτο. Από τη μια χιλιάδες εργαζόμενοι με μικρή βαρύτητα κι από την άλλη «η δικτυωμένη και συμπαγής ελίτ» των αρθρογράφων και των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης που είναι μια δράκα. Αν κάποιοι, δημοσιογράφοι κολακεύονται όταν επισκέπτονται τα κότερα και τα σαλόνια της οικονομικής και πολιτικής ελίτ και νομίζουν ότι ανήκουν κι αυτοί στο σαλόνι των Γκερμάντ, ε, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι κόλακες, κουλάκοι, κολαούζοι και εκμαυλισμένοι.

Ας μη βάζουμε,λοιπόν, στο ίδιο τσουβάλι τους «πάνω» και τους «κάτω», δημιουργώντας όχι μόνο σύγχυση αλλά και αδικία, αδικώντας πρωτίστως τους «κάτω», καθώς εκείνοι που ωφελούνται –και κρύβονται- με την γενίκευση είναι οι «πάνω», οι "μεγαλο-δημοσιογράφοι", οι μεγαλο-εκδότες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Και οι "μεγαλο-" βρίσκονται παντού, σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε κοινωνική κατηγορία. Προπάντων, οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» υπάρχουν σε όλα τα πρυτανεία, δεξιά κι αριστερά.

 Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι γενικώς οι δημοσιογράφοι, ή γενικώς κάποιοι «κακοί» εκδότες, αλλά εκείνοι οι «50 άνδρες και γυναίκες», που ελέγχουν πάνω από τις μισές πληροφορίες και ιδέες(Μπεν Μπαγκντικιάν), και τις οποίες είναι ικανοί να τις στέλνουν σε εκατομμύρια ανθρώπους, διαμορφώνοντας το γούστο τους και την εικόνα τους για τον κόσμο, δηλαδή την κουλτούρα και την ιδεολογία τους. Γι’ αυτό, οι θιγόμενοι από τις γενικεύσεις, ας υπερασπιστούν την ακεραιότητά τους, ασκώντας κριτική σε μια ουσιώδη παθογένεια της σύγχρονης δημοκρατίας, που είναι η ολιγοπωλιακή ενημέρωση και η συγκέντρωση στα χέρια ενός μόνο επιχειρηματία πολλών μίντια. 

Εντέλει, είναι αλήθεια ότι το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκ. ευρώ της κυβέρνησης προς τα μίντια, πάσχει στη στόχευση και απέτυχε από το γεγονός και μόνο ότι δημιούργησε σύγχυση, αλλά αυτό δεν "ξεπλένει" την παθογένεια παρά τις φωνές των ευαίσθητων αλα καρτ...

Τα «παράξενα φρούτα» εμφανίστηκαν ξανά στα δέντρα των ΗΠΑ

THE SILENT MAJORITY IS STRONGER THAN EVER!! «Η σιωπηλή πλειοψηφία είναι πιο δυνατή από ποτέ» δήλωσε με μήνυμα στο τουίτερ ο Ντόναλντ Τραμπ, δίνοντας σήμα στους ακροδεξιούς οπαδούς του να αναλάβουν δράση.

Ένα συλλαλητήριο αλληλεγγύης προς το Black Lives Matter έληξε επεισοδιακά σε μία κωμόπολη του Οχάιο όταν υποστηρικτές του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ εμφανίστηκαν με όπλα για να χτυπήσουν τους αντιρατσιστές διαδηλωτές.

Ακόμα χειρότερα, τα «παράξενα φρούτα» του αντιρατσιστικού τραγουδιού της δεκαετίας του 1930 που αποτυπώνει τις αγριότητες της Κου Κλουξ Κλαν στην Αμερική, εμφανίζονται και πάλι.

Κρεμασμένος σε δέντρο βρέθηκε και δεύτερος νεαρός Αφροαμερικανός στην Καλιφόρνια. Πρόκειται για τον 24χρονο Ρόμπερτ Φούλερ από το Πάλμντεϊλ (περίπου 80 χιλιόμετρα από το Λος Άντζελες). Ο θάνατός του καταγράφηκε την ώρα που γίνονταν μαζικές κινητοποιήσεις σε όλες τις ΗΠΑ εναντίον του ρατσισμού και της αστυνομικής βαρβαρότητας μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ την 25η Μαΐου. Είχε προηγηθεί ο θάνατος του Μάλκολμ Χαρς, 37 ετών, που βρέθηκε κρεμασμένος σε καταυλισμό αστέγων στη Βίκτορβιλ, στην Καλιφόρνια, την 31η Μαΐου.

Και στις δύο περιπτώσεις η αστυνομία μίλησε αρχικά για «αυτοκτονίες»! Μετά τις διαμαρτυρίες άλλαξε γνώμη και δόθηκε εντολή για να διενεργηθεί νεκροψία-νεκροτομή.

Οι θάνατοι των δύο Αφροαμερικανών που βρέθηκαν να κρέμονται από δέντρα μέσα σε 10 ημέρες και σε ακτίνα 80 χιλιομέτρων ενέτεινε την οργή για τη σπουδή της αστυνομίας να χαρακτηρίσει και τις δύο υποθέσεις αυτοκτονίες.

Τα αγάλματα των ρατσιστών, τα βασιλικά κτήματα στο Τατόι και η Ιστορία

Τα «αγάλματα» του δουλέμπορου στο Μπρίστολ, του αιματοβαμμένου αποικιοκράτη Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου του Β΄, των δημάρχων και αστυνομικών μελών της Κου Κλουξ Κλαν στις ΗΠΑ, όλα γκρεμίζονται από την οργή των αντιρατσιστών. Οι ακροδεξιοί από την πλευρά τους σπεύδουν να «υπερασπιστούν» τα αγάλματά τους! Ο καθείς και τα μνημεία του. Ο καθένας και οι ιστορικές αναφορές του.

Έτσι και η εφημερίδα «Καθημερινή» σήμερα (16.6.2020) γράφει στο κύριο άρθρο της για «Αγάλματα και ανάκτορα», θεωρώντας το γκρέμισμα των αγαλμάτων των δουλεμπόρων, των δουλοκτητών και των αποικιοκρατών ως ««εκκαθάριση» της ιστορίας μέσω βανδαλισμού». Εδώ συγχέονται, εκούσια ή ακούσια, τα αγάλματα, δηλαδή τα μνημεία με την Ιστορία. Ο Ντόλτον, ο Λεοπόλδος και ο Χίτλερ είναι ιστορικά πρόσωπα. Αυτό δεν σημαίνει ότι και τα «αγάλματά» τους είναι προέκταση αυτή της ιστορικότητας. Αντίθετα, αυτά σημαίνουν και συμβολίζουν κάτι για τους μετέπειτα, τους τωρινούς, για τους ακροδεξιούς οπαδούς της «υπεροχής των λευκών», για τους νεοναζί ρατσιστές και εθνικιστές, για τους φασίστες. Για τους υπόλοιπους σημαίνουν 20.000 μαύρους σκλάβους στο βυθό του Ατλαντικού, σημαίνουν δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς του δεύτερου πολέμου, το Ολοκαύτωμα, τους δολοφόνους του Τζορτζ Φλόιντ, τα «παράξενα φρούτα» στα δέντρα του αμερικανικού νότου που «καλλιεργούσε» και συνεχίζει να «καλλιεργεί» η Κου Κλουξ Κλαν.

Και από τα «αγάλματα» των δουλεμπόρων που γκρεμίζουν οι αντιρατσιστές, η «Καθημερινή» θα κάνει το «άλμα της τίγρης» στη λογική και θα επιπλήξει για την «πολιτική προκατάληψη» που οδήγησε στην «εγκατάλειψη του βασιλικού κτήματος του Τατοΐου». Γιατί τα αγάλματα των δουλεμπόρων και τα βασιλικά κτήματα είναι στοιχεία της Ιστορίας και ως τέτοια πρέπει να «διασωθούν», υποστηρίζει η εφημερίδα.

Καμιά αντίρρηση! Μόνο που δίπλα από τις πολυτελέστατες άμαξες και τα άλλα «βασιλικά μνημεία χλιδής» να τοποθετηθούν και οι φωτογραφίες άστεγων και λιμοκτονούντων Ελλήνων, των εργατών στα ορυχεία του Λαυρίου, της ευθύνης του βασιλιά για την χρεοκοπία. Να «διασωθεί», λοιπόν, όλη η ιστορία του βασιλικού θεσμού, με τον διχασμό, τις πολιτικές εμπλοκές, τις εθνικές καταστροφές, τις δικτατορίες…    

 Αν δεν υπάρξει μια ολιστική, επιστημονική και δημοκρατική αντιμετώπιση της Ιστορίας, σε συνδυασμό και με τους γιορτασμούς για τα 200 χρόνια από το 1821, τότε αυτό θα σημάνει μια «αναθεώρηση της ιστορίας» με όρους της Δεξιάς. Θα είναι δηλαδή ένα εγχείρημα αλλαγής του νοήματος της παράδοσης και αναδόμησης της αφήγησης του παρελθόντος, δίνοντας στα διάφορα στοιχεία του μια νέα συμβολική βαρύτητα και, ανασυνθέτοντάς τα, ώστε να τα κάνει αναγνώσιμα –και αναγνωρίσιμα- με τρόπο που να νομιμοποιούνται οι διάφοροι στόχοι των επικυρίαρχων ελίτ, δηαδή της Δεξιάς.

 Η προσπάθεια αναθεώρησης της Ιστορίας, φανερώνει το σημερινό αδιέξοδο της συντηρητικής παράταξης και το βραχυκύκλωμα του «ενεστώτος και του παρελθόντος χρόνου», όπως έλεγε ο Μπένγιαμιν, το οποίο οδηγεί στον «καταναγκασμό της επανάληψης». Μόνο που η επανάληψη της διχαστικής τραγωδίας μπορεί να είναι, όχι φάρσα, αλλά μια ασύλληπτη στις συνέπειές της νέα τραγωδία…

Η δεξιά πολιτική χρειάζεται το σεξισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό

 Η δεξιά πολιτική χρειάζεται και μία δεξιά κουλτούρα, που θα τη νομιμοποιεί. Έχει ανάγκη τα μέσα εκείνα που θα καλλιεργήσουν την κουλτούρα της. Μέσα ενημέρωσης, σχολείο, εκκλησία, αλλά και τα "άσυλα" των ισχυρών, είναι τα θεσμικά πεδία παραγωγής και διάδοσης της συντηρητικής κουλτούρας. Η λειτουργία της Εκκλησίας με τις κοινωνικές δομές που ελέγχει, η επιχείρηση οπισθοδρόμησης του σχολείου με το νέο νόμο, αλλά και η σκανδαλώδης χρηματοδότηση των "δεξιών" μέσων ενημέρωσης, σ' αυτό αποσκοπούν. 

Παραδοσιακές αστικές αξίες ενισχύονται, ενώ άλλες ανατρέπονται. Παράδειγμα, το τεκμήριο της αθωότητας όπου ο καθένας είναι "αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου", ως θεμελιώδες δικαιοδοτικό κριτήριο, ανατρέπεται, ενώ προβάλλεται η αυτοδικία, ως μέσο επίλυσης των διαφορών. Οι (ακρο)δεξιοί νοικοκυραίοι παίρνουν το νόμο στα χέρια τους δίκην Κου Κλουξ Κλαν. Από τον Παύλο Φύσσα και τον Λουκμάν ως τον Ζακ και τις επιθέσεις εναντίον των προσφύγων ή τις "εκστρατείες" στον Έβρο και τα νησιά, οι δεξιοί νοικοκυραίοι δικάζουν και εκτελούν. Η δικαιοσύνη παρέλκει! Είναι οι ίδιοι που φασίζουν και κανιβαλίζουν, που καλλιεργούν την ματσίλα και τον σεξισμό, που σκοτώνουν για ψύλλου πήδημα, που μισούν για να υπάρχουν. Είναι οι ίδιοι που καταδικάζουν μία γυναίκα πριν δικασθεί. Είναι οι ίδιοι που πριν λίγο έχυναν το φαρμάκι τους εναντίον του θύματος, με βρωμερά σεξιστικά υπονοούμενα για τα «πολυτελή ταξίδια» και τις «πανάκριβες τσάντες» της. Διαβάστε, παρακαλώ, πρωτοσέλιδους τίτλους: «Συνελήφθη η αρρωστημένη μασκοφόρος με το βιτριόλι»(STAR), «Φίλη ‘οχιά’ της έλιωσε το πρόσωπο»(ESPRESSO), «Η τηλεκάρτα ‘μίλησε’ για το βιτριόλι(Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), «Ημίτρελο ξέκ@λο έλιωσε την Ιωάννα»(Μακελειό). Από φυλλάδες γνωστές για τον σεξισμό, την ξενοφοβία και την χυδαιότητά τους μέχρι την σοβαρή εφημερίδα «Καθημερινή», η απόφαση έχει εκδοθεί. Τα «δικαστήρια» των έντυπων ΜΜΕ «μίλησαν». Θα ακολουθήσει η αναπαραγωγή στις ηλεκτρονικές εκδόσεις των ίδιων εντύπων και θα ακολουθήσουν οι χιλιάδες αναδημοσιεύεις και τα σχόλια των συντηρητικών αναγνωστών τους. Τα έντυπα και οι αντίστοιχες ηλεκτρονικές εκδόσεις τους δίνουν τον τόνο στο διαδίκτυο, δημιουργούν το νοσηρό περιβάλλον, και αυτά όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται από την πολιτεία, αλλά επιχορηγούνται κιόλας! Όχι, εδώ δεν ισχύουν τα face news του κυβερνητικού εκπροσώπου!  

Είναι τα ίδια μέσα ενημέρωσης που έγραφαν ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα «μολύνουν» τον ελληνικό πολιτισμό, ότι τους στέλνει σκόπιμα ο Ερντογάν για να μας μολύνουν με κορονοϊό. Είναι οι ίδιοι που γράφουν πως «Ο εφιάλτης(του κορονοϊού) ξεχύνεται από τα τσαντήρια» των Ρομά! Είναι οι διασπορείς του μεγάλου φόβου και της συνωμοσιολογίας, που δίνει επιχειρήματα στους «νοικοκυραίους». Η κυβέρνηση πολιτεύεται στην ίδια κατεύθυνση με αυτά, επιμένοντας πως τα στρατόπεδα προσφύγων είναι επικίνδυνα και γι’ αυτό παρατείνει την καραντίνα, ενώ την ίδια σστιγμή η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα υποστηρίζουν ότι ο εγκλεισμός είναι πιο επικίνδυνος. Είναι η ίδια η κυβέρνηση που επιτείνει την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης λόγω της ξενοφοβικής της αντίληψης. Είναι η ίδια που δίνει το σύνθημα των επιθέσεων των νοικοκυραίων. Όχι, αυτή δεν είναι μια νέα συντηρητική αντίληψη και πολιτική. Το ίδιο συνέβαινε και το 1780. Όπως σημειώνει ο Μ. Φουκώ: «μια επιδημία εξαπλώθηκε στο Παρίσι: η προέλευσή της αποδιδόταν στην μολυσματική ασθένεια από το Hopital General(σ.σ. κέντρο με χιλιάδες άστεγους, άεργους, φτωχούς, ασθενείς)…». Οι «έγκλειστοι» θεωρούνταν φορείς της μόλυνσης, γι’ αυτό οι παριζιάνοι αστοί θέλησαν να κάψουν το κέντρο. Ακριβώς ό,τι συμβαίνει αιώνες μετά και στην Μαλακάσα, στη Μόρια, στη Χίο, στα Γιαννιτσά, παντού.

Τα στρατόπεδα των προσφύγων, οι φυλακές και τα γκέτο των Ρομά, καθώς και κάποιες περιοχές όπως τα Εξάρχεια, προβάλλονται από τα δεξιά έντυπα ως «η γενέθλια γη του κακού»! Ο ρατσισμός και το μίσος εναντίον του διαφορετικού, εναντίον του Άλλου, καλλιεργούνται στο έδαφος αυτού του φόβου. Σ’ αυτό το έδαφος οι μανιασμένοι «νοικοκυραίοι» θα τσακίσουν τον Ζακ. Μια ανάλογη κουλτούρα θα γεμίσει με περιφρόνηση το μυαλό και με μίσος την καρδιά του μπάτσου που θα πατήσει με το γόνατό του επί 8 και πλέον λεπτά το λαιμό του Τζορτζ Φλόιντ. Είναι η ίδια κουλτούρα που δεν ακούει την έκκληση: "Κύριε, δεν μπορώ να αναπνεύσω". Είναι η ίδια κουλτούρα που αγνοεί ότι 20.000 πρόσφυγες βρίσκονται στο βυθό της Μεσογείου, όσοι και οι σκλάβοι του δουλέμπορου Μπόλτον, που χάθηκαν στον Ατλαντικό. Είναι η ίδια κουλτούρα που πέταξε από τα βράχια την Ελένη Τοπαλούδη, η ίδια που θρέφει το τέρας του εθνικισμού.

Η δεξιά κουλτούρα κατοικεί σήμερα στο μέγαρο Μαξίμου, είναι η κυβερνώσα δεξιά πολιτική, που καταργεί το πανεπιστημιακό άσυλο αλλά διατηρεί "τα άσυλα" της ανομίας, παρέχοντας "ασυλία" σε ορισμένους ισχυρούς(κύριο άρθρο "Καθημερινής", 12.6.2020). Είναι αυτή που διατηρεί τους "θυλάκους ανομίας", αυτή στηρίζει τους Μπέους, εμβληματικά πρόσωπα του πολιτισμού της. Είναι αυτή που επίσημα επιδιώκει να επιρρίψει τις ευθύνες της ανθρώπινης δυστυχίας στα θύματα, στα θύματα της καταλήστευσης της ελληνικής οικονομίας, στα θύματα της εκμετάλλευσης, στα θύματα των πολέμων. Είναι αυτή που μιλάει για «ατομική ευθύνη» προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες της, για να αποπροσανατολίσει από τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων. Γιατί δεν είναι ο άνεργος υπεύθυνος για την ανεργία του, δεν είναι ο πρόσφυγας υπεύθυνος για το ξερίζωμά του, δεν είναι ο νέος επιστήμονας υπεύθυνος για την μετανάστευσή του…

Όχι, για την 22χρονη Νεσλιχάν Κιοσέ, την πρώτη γυναίκα επαγγελματία οδηγό στο Αστικό ΚΤΕΛ Κομοτηνής, δεν θα διαβάσετε τίποτα στις χυδαίες, φασιστικές φυλλάδες ή στις φυλλάδες της "σοβαρής" Δεξιάς. Η Νεσλιχάν, αυτή η σπουδαία γυναίκα, δεν είναι γι’ αυτές ούτε πρότυπο αλλά ούτε ελληνίδα, επειδή είναι μουσουλμάνα! Η ιδεολογία της "καθαρότητας" των ρατσιστών του αμερικανικού νότου είναι εδώ και κυβερνά. Το κυβερνητικό στέλεχος Σοφία Νικολάου χαρακτήρισε πρόσφατα σε Επιτροπή της Βουλής, βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου: «Τούρκο Βουλευτή Ξάνθης…»!

Ναι, ο σεξισμός, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία είναι τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της δεξιάς κουλτούρας και αυτή θα αναπαράγουν τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί που εκφράζουν και εκπροσωπούν αυτόν τον χώρο. Ας μη γενικεύουμε λοιπόν. Γιατί η γενίκευση είναι ο τρόπος επιχειρηματολογίας των (ακρο)δεξιών. Δεν φταίνε τα «εργαλεία», εν προκειμένω τα social media, δεν φταίνε τα "οχήματα" για τις ρατσιστικές αντιλήψεις και την φασιστική ιδεολογία που τα φορτώνουν…  

Εφ όπλου ποίηση

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω»!

Το λένε οι Αφροαμερικανοί κάτω από το γόνατο του συστημικού ρατσισμού και της κρατικής βίας, το λένε οι πρόσφυγες κάτω από το νερό της Μεσογείου, το λένε οι χωρίς προστασία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη φτωχοί που ο covid-19 τους τσακίζει τα πνευμόνια, το λένε οι άνεργοι και τα μαύρα παιδιά στα ορυχεία κολτανίου της Αφρικής…

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω» λένε και τα κάτισχνα παιδιά της Υεμένης, τα παιδιά-σκλάβοι στους λάκκους της Λιβύης και στις ραπτομηχανές του Μπαγκλαντές και του Ζάρα, το λένε οι αυτόχθονες στην Βραζιλία, στην Κολομβία, στη Βολιβία που δολοφονούνται κάθε μέρα από τους Μπολσονάρου…

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω», λένε οι γυναίκες της Χιλής, λέει όλος ο κόσμος…

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω».

Η κραυγή γίνεται εξέγερση

Εξέγερση παντού, εξέγερση σε όλα και για όλα.

Εξαναστάσεις πληθυντικές, τόσες όσες και οι ερωτήσεις, όσες και τα χρώματα, όσες και οι κραυγές.

Πολύμορφες αντιστάσεις που αναζητούν κάτι για να τις ενώσει, μια καινούργια ιδέα της νεωτερικότητας, μια νέα, ουμανιστική ιδέα της προόδου και του τρόπου άσκησης της πολιτικής, μια νέα αφήγηση που δεν θα είναι της εξουσίας και των ελίτ,

μια αφήγηση, που θα λέει ότι «Δεν είναι δικό μας το σπίτι του πόνου και της δυστυχίας. Μας το παρέστησε έτσι αυτός που μας κλέβει και μας εξαπατά... δεν είναι δική μας η γη του θανάτου και της αγωνίας. Δεν είναι δικός μας ο δρόμος του πολέμου… Δεν είναι δικά μας το άδειο χώμα και ο κούφιος ουρανός».  

«Όπλο μας οι Λέξεις» (Our Word is Our Weapon) έγραφε ο υποδιοικητής Γκαλεάνο(πρώην Μάρκος). Ανάσα μας οι λέξεις, όπλο μας η ποίηση λέμε εμείς.

Εφ’ όπλου ποίηση, λοιπόν. 

*Για τον Τσε Γκεβάρα

Ο Κρούγκμαν, ο ρατσισμός του Τραμπ και οι... αθώοι Δημοκρατικοί

Ο Πωλ Κρούγκμαν γράφει στη στήλη του στην εφημερίδα The New York Times ότι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες οι ελίτ του πλούτου έχουν εργαλειοποιήσει τον ρατσισμό. Μέχρι την άνοδο του Τραμπ αυτό γινόταν με την τήρηση των προσχημάτων. Επί της προεδρίας του τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Το φθινόπωρο, γράφει ο Κρούγκμαν, ο επικεφαλής του συνδικαλιστικού οργάνου των αστυνομικών της Μινεάπολης, Μπομπ Κρολ, μίλησε σε συγκέντρωση του Ντόναλντ Τραμπ και ευχαρίστησε τον Αμερικανό πρόεδρο γιατί έβαλε τέλος στην «καταπίεση της αστυνομίας» από τον Μπαράκ Ομπάμα και επέτρεψε στους αστυνομικούς «να βάζουν χειροπέδες στους εγκληματίες και όχι στους εαυτούς τους». Αυτό παραπέμπει και σε αναλογίες στα καθ’ ημάς: «Δεν περάσαμε και πάρα πολύ καλά οι αστυνομικοί… δεν αισθανόμασταν ότι έχουμε πολιτική κάλυψη…» από την προηγούμενη κυβέρνηση, ανέφερε ο αντιπρόεδρος της πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών (ΠΟΑΣΥ) Σταύρος Μπαλάσκας(ΣΚΑΪ 9/7/2019).

Με την άνοδο των Τραμπ, Μπολσονάρου και άλλων (ακρο)δεξιών στην εξουσία, από τις ΗΠΑ, τη Βραζιλία, τη Χιλή, τη Βολιβία, τη Γαλλία ως το Χονγκ Κονγκ και την Ελλάδα έχουμε την απελευθέρωση της θεσμικής κρατικής βίας, έχουμε μία «αστυνομία με λυμένα χέρια» κι έναν φαύλο κύκλο άγριας καταστολής.

«Πώς φθάσαμε ως εδώ;» αναρωτιέται ο Κρούγκμαν, και απαντάει ο ίδιος: «Η κεντρική ιδέα της αμερικανικής πολιτικής τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες είναι ότι οι ελίτ του πλούτου έχουν εργαλειοποιήσει τον ρατσισμό για να κερδίσουν πολιτική ισχύ, με την οποία κάνουν τους ήδη πλούσιους ακόμη πλουσιότερους εις βάρος των εργαζομένων.»

Στον οικονομικό και εργασιακό τομέα, ο Τραμπ δεν προσέφερε τίποτα στους λευκούς εργαζόμενους που τον υποστηρίζουν. Το μόνο που πρόσφερε είναι «Βασικά, επιβεβαίωση και αίσθηση ανωτερότητας στο έδαφος της φυλετικής εχθρότητας. Πουθενά δεν φαίνεται αυτό καθαρότερα απ’ ό,τι στη σχέση του με την αστυνομία», γράφει ο Αμερικανός οικονομολόγος. Και συνεχίζει:

«Αν ο πολιτικός προσανατολισμός καθοριζόταν μόνο από το οικονομικό συμφέρον, θα περίμενε κανείς οι αστυνομικοί να ψηφίζουν Δημοκρατικούς… Όμως, πολλοί αστυνομικοί και τα συνδικάτα τους παραμένουν σθεναροί υποστηρικτές του Τραμπ και δεν κρύβουν το γιατί: Νιώθουν ότι ο Τραμπ θα τους υποστηρίξει ακόμη και αν, ή, ίσως ειδικά αν κακοποιούν φυλετικές μειονότητες.». Πίσω από αυτό το επιχείρημα ο νομπελίστας οικονομολόγος επιχειρεί να αποδώσει την ευθύνη για τον ρατσισμό και την αστυνομική αυθαιρεσία αποκλειστικά στον Τραμπ και στους Ρεπουμπλικάνους. Όμως και επί Ομπάμα είχαμε ανάλογα φαινόμενα(δολοφονία Έρικ Γκάρνερ). Ο ρατσισμός στις ΗΠΑ έχει μεγάλη ιστορία, που δεν εξαντλείται στα τελευταία 40 χρόνια, ούτε στον Τραμπ, όπως υποστηρίζει ο Κρούγκμαν.  

 Η ιστορία του ρατσισμού στις ΗΠΑ

Οι αμερικανικές πολιτικές και κοινωνικές ελίτ θεωρούσαν πάντα ότι αποτελούσαν μια ανώτερη ράτσα. Το πρώτο ξενοφοβικό κόμμα ήταν το Know Nothing που ιδρύθηκε το 1850 στη Νέα Υόρκη και είχε ως σύνθημα: «Η Αμερική στους Αμερικανούς», πίσω από το οποίο υποκρύπτονταν οι ξενοφοβικές τάσεις των Αμερικανών «αυτοχθόνων»(λευκοί οι οποίοι γεννήθηκαν στην Αμερική) που ορκίζονταν να χρησιμοποιούν όλη τους την επιρροή για την είσοδο στις υπεύθυνες θέσεις των «αυτοχθόνων Αμερικανών, αποκλείοντας κάθε ξένο και κάθε κάτοικο αλλότριας καταγωγής».  

Η «ράτσα» των Αγγλοσαξόνων επανεφευρέθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από συγγραφείς όπως Ουόλτερ Σκοτ και ο Τόμας Καρλάιλ, ενώ σχηματοποιήθηκε από ιστορικούς όπως ο Τζορτζ Μπάνκροφτ και «βιολογοποιήθηκε» από εθνολόγους και φρενολόγους! Έτσι, η ανωτερότητα της «φυλής» των προτεσταντών αγγλοσαξόνων θα αποκτήσει ψευδο-επιστημονική νομιμοποίηση μέσω του περίφημου «κοινωνικού δαρβινισμού». Η αρχή της φυσικής επιλογής θα επεκταθεί και στην ανθρώπινη κοινωνία, νομιμοποιώντας τη βία των ισχυρών.

Έτσι, η «ράτσα» των αγγλοσαξόνων εκλαμβάνεται ως εκείνη που είναι έκδηλα προικισμένη για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Αντίθετα, οι κατώτερες ράτσες θεωρούνται ότι είναι απροσάρμοστες στη δημοκρατία και «αποκλεισμένες από το μαγικό κύκλο της σαξονικής ελευθερίας. Αυτές υπάρχουν μόνο για είναι εκμεταλλεύσιμες μέχρι τελευταίας ρανίδας»[1].  

Πίσω από το μύθο του αμερικανικού εμφυλίου –τον επονομαζόμενο και «πόλεμο των πλουσίων»- για την υποτιθέμενη απελευθέρωση των Μαύρων σκλάβων και πίσω από τις φυλετικές και θρησκευτικές συγκρούσεις των «κάτω» βρίσκεται ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας και η αναζήτηση φθηνής εργασίας από τους επιχειρηματίες του βιομηχανοποιημένου βορρά.

Η ιδεολογία του κοινωνικού δαρβινισμού (κατώτεροι λαοί που δεν δύνανται να αυτοκυβερνηθούν) θα συνοδεύσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, νομιμοποιώντας την κατάκτηση της Χαβάης, της Κούβας, του Πόρτο Ρίκο, των Φιλιππίνων.

Την ίδια εποχή, τέλος του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, θα αναπτυχθεί και ο Πραγματισμός, η κατ’ εξοχήν αμερικανική φιλοσοφία. Ένας από τους ιδρυτές του, ο Τζ. Ντιούι (ιδρυτής της σχολής αστικής κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου του Σικάγου) θα αντιπροτείνει απέναντι στην απόλυτη «καθαρότητα» των WASPs και την πολιτική της απόλυτης αφομοίωσης («εκατό τις εκατό Αμερικανοί»),  την ήπια ενσωμάτωση των ξένων, βασισμένη στον αυτοπροσδιορισμό και την ανοχή. Υπ’ αυτή την οπτική το έθνος είναι ένα σύνθετο σύνολο που απορροφά ό,τι «καλύτερο και πιο χαρακτηριστικό» παράγουν οι μετανάστες.  Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα ο Έμερσον θα απαντήσει στους νατιβιστές, που καταδίκαζαν τους μιγάδες και τους μικτούς γάμους, λέγοντας ότι η φύση αγαπά τις διασταυρώσεις.

Τελικά, η αντιπαράθεση μεταξύ δύο μεταναστευτικών ρευμάτων είναι η μεγάλη αμερικανική εφεύρεση, που ισχύει και σήμερα, αλλά όχι με τη δυναμική του παρελθόντος. Μάλιστα, ο περίφημος «κοινωνικός αυτοματισμός» που ισχύει από την εποχή του Γούντροου Ουίλσον επιχειρεί να απονομιμοποιήσει ιδεολογικά το δίκαιο των εργατικών αγώνων, δικαιώνοντας τους απεργοσπάστες νέους μετανάστες!

Γενικά, οι «κάτω» θα κατατρύχονται από μία σειρά εμφύλιων αντιπαραθέσεων μέχρι και σήμερα, που δεν θα τους επιτρέπει να δημιουργήσουν ένα «πολιτικό Εμείς» με βάση την κεντρική αντίθεση, που είναι οικονομική. Έτσι, η πολιτική αντιπαράθεση θα γίνεται με βάση τις υποδεέστερες αντιθέσεις, που θα διασπούν τους «κάτω» και θα τους ενώνουν με τους «από πάνω». Τέτοιου είδους αντιθέσεις είναι «οι αμβλώσεις», «οι εμβολιασμοί», «η θεωρία του Δαρβίνου», «η υπεροχή των λευκών» κ.ά.

Ο εξωτερικός εχθρός

Μία από τις μεγάλες εφευρέσεις είναι και ο «εξωτερικός εχθρός» που ενώνει τις ελίτ με τους «κάτω», συνιστώντας το κριτήριο του αμερικάνικου Πατριωτισμού. Οι εφευρέσεις των εχθρών στηρίχθηκαν αρχικά στη θρησκεία, ενώ στη συνέχεια εμπλουτίστηκαν με μία σειρά δήθεν επιστημονικών ανακαλύψεων που νομιμοποιούσαν το ρατσισμό, όπως ο «κοινωνικός δαρβινισμός». Έτσι, οι εχθροί απέκτησαν εθνο-φυλετικά χαρακτηριστικά(ρατσισμός). Τέλος, ο συνταγματικός Πατριωτισμός θα γίνει η ιδιότυπη πολιτική «θρησκεία» των ΗΠΑ, οπότε οι εχθροί θα λάβουν στο εσωτερικό τα χαρακτηριστικά του αντι-πατριώτη (προδότη) και στο εξωτερικό του αντι-αμερικανού.  

Ο νέος «αντι-πατριωτισμός» σύμφωνα με τον Τραμπ προέρχεται από τη «ριζοσπαστική αριστερά». Η Σοβιετική Ένωση μπορεί να κατέρρευσε, αλλά ο «μπολσεβικισμός» είναι εδώ για να τροφοδοτήσει τη νέα Κου Κλουξ Κλαν, το «νέο πατριωτισμό» των νεοναζί και το νέο μακαρθισμό με το κυνήγι των «αντιπατριωτών», δηλαδή των «αριστερών».

Οι αθώοι… Δημοκρατικοί

«Επί χρόνια οι Ρεπουμπλικανοί εκμεταλλεύονται τις φυλετικές εντάσεις για να κερδίζουν εκλογές παρότι η ατζέντα τους βλάπτει τους εργαζομένους. Αλλά τώρα ο Τραμπ ωθεί αυτή την κυνική στρατηγική προς την αποθέωσή της», γράφει ο Κρούγκμαν. Η διαφωνία μας με τον αμερικανό οικονομολόγο είναι ότι υπερτονίζει την ευθύνη του Τραμπ και «αθωώνει» του Δημοκρατικούς για τη στρατηγική των «φυλετικών εντάσεων». Όμως, και οι μεν και οι δε επωφελούνται από τις αντιθέσεις και τη διάσπαση των «κάτω». Απλώς, όταν καμιά φορά ενώνονται, τότε ασκείται ανοιχτά η πιο άγρια κρατική βία. Πολλοί μιλούν για την προφητεία του Τζόκερ, αλλά και η ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» αποτυπώνει απολύτως την στρατηγική του «εμφυλίου των από κάτω», του διαίρει και βασίλευε στις ΗΠΑ. Όσο οι «συμμορίες» των «κάτω» αλληλοσκοτώνονται, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όταν όμως ενώθηκαν, τότε επενέβη ο στρατός.

Ο Πωλ Κρούγκμαν φοβάται: «Αν ο Τραμπ ενθαρρύνει τη βία και μιλάει για στρατιωτικές λύσεις απαντώντας σε κατά κανόνα ειρηνικές διαδηλώσεις, τι θα κάνει, αυτός και οι υποστηρικτές του, αν διαπιστώνει ότι κινδυνεύει να χάσει τις εκλογές του Νοεμβρίου;» αναρωτιέται.

Την απάντηση στον Κρούγκαν δίνει η δημοσιογράφος Helen Buyniski, η οποία αναφερόμενη στην απειλή χρησιμοποίησης του στρατού από τον Τραμπ, γράφει: «Η εφημερίδα The New York Times χύνει τώρα δάκρυα για τον φασισμό - (αλλά αυτό δεν συμβαίνει) όταν οι σελίδες της έχουν χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή συναίνεσης για τους πολέμους στο εξωτερικό…». Αυτό δεν είναι το αποκορύφωμα της υποκρισίας; Διερωτάται η δημοσιογράφος και καταλήγει: «Η μαζική βία είναι αποδεκτή μόνο όταν συμβαίνει σε πολίτες εκτός των ΗΠΑ.»!

---

[1] R. Knox: The Races of Men

*Πληροφορίες από Homo Americanus, 2008

Δεν είναι ο Τραμπ τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη

Είναι «ένας αμόρφωτος ηλίθιος», είναι ένας «τρελός», κάποιοι τον παρομοιάζουν και με τον Χίτλερ. Είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Όμως δεν είναι ο Ντ. Τραμπ «ηλίθιος», εμάς μάλλον περνούν για ηλίθιους! Γιατί μέσω της «τρελοποίησης» του προέδρου των ΗΠΑ επιχειρούν να ξεπλύνουν μια συγκεκριμένη πολιτική, αυτή που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός, και ασκείται σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Το ίδιο έλεγαν και για τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ, όταν θέλησε να επιβάλλει τη «δημοκρατία» στο Ιράκ με το περίφημο δόγμα «σοκ και δέος», σκοτώνοντας περίπου 300.000 ιρακινούς. 

Όμως, ούτε ο Μπους ούτε ο Τραμπ είναι τρελοί. Η Τζ. Κ. Όουτς στο έξοχο πολιτικό μυθιστόρημά της «Πίσω από τους καταρράκτες» σημειώνει πως  ο «κάτω κόσμος» βιώνει ένα ολοκαύτωμα, όχι από παράφρονες, αλλά από ορθολογικούς υπολογιστές: «Δεν μπορούσες να ισχυριστείς ότι οι Ναζί ήταν παράφρονες, γιατί τα στοιχεία δείχνουν ότι ήταν απόλυτα, υπολογιστικά λογικοί. Στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά πάντως λογικοί». Αυτό είναι και ο Τραμπ, στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά λογικός. Αυτό συμπυκνώνεται και στον περίφημο «ορθολογικό ανορθολογισμό» του Μπρεζίνσκι, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική γιατί η κατηγορία της «τρέλας» συνιστά άλλοθι για συγκεκριμένες πολιτικές που είναι ορθολογικά επεξεργασμένες και με μέθοδο εφαρμοσμένες.    

Η θέσπιση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τις επιχειρήσεις από την κυβέρνηση Τραμπ δεν ήταν καθόλου «τρελή» (μισό τρισεκατομμύριο δολάρια κέρδισαν οι Αμερικανοί υπερπλούσιοι όπως ο Μπέζος, ο Ζούκεμπεργκ κ.ά., εν μέσω υγειονομικής κρίσης), η απομείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση των ανισοτήτων καθώς και η ενίσχυση του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού, δεν ήταν αποτέλεσμα της «τρέλας» του Τραμπ, αλλά μιας πολιτικής που εφαρμόζεται σε αδρές γραμμές, εκτός από τις ΗΠΑ, και στην Βραζιλία, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελλάδα.

Στην Χιλή και σε άλλες χώρες κατά την προ του κορονοϊού περίοδο οι κοινωνίες είχαν εκραγεί. Οι ακραίες ανισότητες, όπου κάποιοι υπερπλούτιζαν και οι πολλοί εξαθλιώνονταν, η ουμπεροποίηση της οικονομίας και η εξαέρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και η γιγάντωση της κρατικής βίας, δημιούργησαν τις συνθήκες βρασμού και το καπάκι, λόγω της εξάλειψης τρόπων αποσυμπίεσης, τινάχτηκε στον αέρα. Στις ΗΠΑ αυτό συνέβη εν μέσω κορονοϊού, γιατί ακριβώς η υγειονομική κρίση αποκάλυψε με δραματικό τρόπο τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η αφορμή. Ο covid-19 χτύπησε κυρίως τους «από κάτω», τους Αφροαμερικανούς, τους Λατίνους, τους ασιάτες. Κι αυτούς όχι όλους. Δεν είναι όλοι οι Αφροαμερικανοί δυσανεκτούντες. Δεν ανήκει στους «από κάτω» ο Μπ. και η Μ. Ομπάμα. Ανήκουν στο 10% της «θετικής διάκρισης» που «λευκαίνει» και ενσωματώνει στους «πάνω» τα καλύτερα μυαλά των «κάτω», αφαιρώντας έτσι την αιχμή του δόρατος και τη δυνατότητα απόκτησης πολιτικής συνείδησης από τους τελευταίους.  

 Δεν είναι ο Τραμπ λοιπόν τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη. Κι αυτή η απανθρωπιά κατοικεί σε όλες τις πολιτικές που θέτουν το κέρδος(όχι την οικονομία, αλλά το κέρδος) πάνω από τον άνθρωπο. Την εφαρμοσμένη πολιτική επιδιώκει να νομιμοποιήσει μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Για τον Τραμπ και όλους τους οπαδούς της καπιταλιστικής συνθήκης, όλα στη ζωή είναι η επιδίωξη απόκτησης Δύναμης μέσω του Χρήματος: «Ο μόνος φιλαράκος είναι η κονόμα. Τα φράγκα! Τα χοντρά φράγκα! Χρήμα ίσον δύναμη. Δύναμη ίσον να τη σκαπουλάρεις με το φόνο. Φόνος ίσον ζωή. Όθεν, μη γαμάς τα μυαλά σου», γράφει ο Χένρι Μίλερ από τα μέσα του περασμένου αιώνα! Αυτή είναι η ζωή στην Αμερική και παντού. Εδώ, όλα έχουν ένα κοινό κέντρο αναφοράς, την αγορά, όπου όλα πωλούνται και ξεπωλιούνται, ακόμα και ο εαυτός. Για «…το καινούργιο πωλητήριο που θα με πουλάει στον ίδιο μου τον εαυτό…», μιλούσε και ο Μαρκ Τουαίν. Εδώ ο Μπέλοου θα πει: «Η φύση ξέρει μόνο ένα πράγμα κι αυτό είναι το παρόν... σαν ένα γιγάντιο κύμα... γεμάτο θάνατο και ζωή...». Η Αμερική είναι το παρόν. Όλα συμπυκνώνονται στον πραγματισμό του παρόντος, σε μία στιγμή, σε ένα κύμα, μία μόδα. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, που μ’ ένα τρόπο μπορούν να θέσουν κάποια όρια. Γι’ αυτό σκότωσε, εδώ και τώρα, πριν σε σκοτώσουν, όπως στη φύση, όπως στη σύγχρονη χομπσιανή ζούγκλα, όπου ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος! Εδώ ο ψυχωτικός μπάτσος θα βρει το χώρο δράσης του. Μόνο που η ψύχωση γίνεται κανονικότητα, αφού σχεδόν όλοι οι μπάτσοι είναι ψυχωτικοί! Δείτε πως σπρώχνουν τον 75χρονο. Δείτε πως πυροβολούν τον άνθρωπο πάνω στο αναπηρικό καρότσι. Πως πυροβολούν στο πρόσωπο έναν 20χρονο φοιτητή από το πανεπιστήμιο του Τέξας. Συνεχίζουν να πατούν στο λαιμό ανθρώπους. Συνεχίζουν να σκοτώνουν. 

Η κουλτούρα της αγοράς είναι εδώ και είναι ολοκληρωτική. Ακόμα και όταν κάποιοι αντιστέκονται στο τέλος κι αυτοί ενσωματώνονται. Γιατί το σύστημα έχει ανάγκη από τους άντρες και τις γυναίκες που το περιφρονούν καθώς μέσα από την αντίστασή τους αναζωογονείται και διαιωνίζεται. Αλλά να, ένας 46χρονος Μαύρος άνδρας, ο Τζορτζ Φλόιντ, δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους»(Ντελίλο, Κοσμόπολις). Και τότε το σύστημα ρηγματώνεται… Τότε έρχονται αυτά τα παιδιά που απαιτούν «δικαιοσύνη», που δεν θέλουν να είναι μια παύλα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, που μιλούν για ανθρωπιά.

«Έκλυτος καλύτερα παρά ενάρετος από συμμόρφωση ή φόβο», θα πει ο Ν. Χώθορν, αντιδρώντας στον σκοτωμένο Ινδιάνο, τον κρεμασμένο Μαύρο ή στο θέαμα της "μάγισσας" που την καίνε μπροστά στο παιδί της. Αυτός ο φόβος είναι που έχει καταλυθεί σήμερα, ξεγυμνώνοντας το καθεστώς από την πανοπλία του...

Ο Τραμπ υπόσχεται τώρα «ίση δικαιοσύνη»!

Ο Πρόεδρος Τραμπ μετά τους λεονταρισμούς για την χρησιμοποίηση του στρατού εναντίον των διαδηλωτών και την απομόνωση ακόμα και από τους δικούς του, αλλάζει πλέον σκοπό. Τώρα μιλάει στους Αμερικανούς για ενότητα γύρω από την ανάγκη για «ίση δικαιοσύνη βάσει του νόμου». Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Υπάρχει τάχα και άνιση δικαιοσύνη; Και όμως η απάντηση είναι καταφατική. Η δικαιοσύνη "βάσει του νόμου" είναι άνιση. Γιατί κάθε νόμος συμπυκνώνει έναν συγκεκριμένο συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων. Και ο συσχετισμός αυτός στο Κογκρέσο είναι σε βάρος των Αφροαμερικανών, σε βάρος των ισπανόφωνων, των άστεγων, των ανέργων, των φτωχών, γενικά των "από κάτω". Η διαπίστωση αυτή έχει γενική ισχύ στον καπιταλιστικό κόσμο. Δείτε το νέο νόμο της ελληνικής κυβέρνησης για το Περιβάλλον. Ποιους ευνοεί; Αυτούς που θέτουν το κέρδος(που κατ’ ευφημισμό αποκαλούν ανάπτυξη) πάνω από το Περιβάλλον, πάνω από την ίδια τη ζωή. Άρα, ο νόμος τον οποίο επικαλείται ο Τραμπ δεν συνεπάγεται αυτοδίκαια και τη δικαιοσύνη. Ο δολοφόνος του Τζορτζ Φλόιντ δεν θα είχε διωχθεί εάν δεν είχε δημοσιοποιηθεί το έγκλημα και πολύ περισσότερο αν δεν είχε συμβεί η εξέγερση. Αλλά η απόκρυψη και η διαστρέβλωση των πραγματικών περιστατικών είναι το ένα σκέλος, το άλλο είναι η δυνατότητα των «από πάνω» να «ακυρώνουν» ακόμα και νόμους που κατά κάποιο τρόπο τους περιορίζουν.       

Πριν κάποια χρόνια η περίφημη μέγα-τράπεζα Goldman Sachs είχε δημιουργήσει ένα μυστικό παράρτημα, το Multi-Strategy Investing(MSI), το οποίο ήταν εξειδικευμένο στο να παρακάμπτει τους νόμους(όπως ο νόμος Volcker για τα όρια στο prop trading). Το MSI και τα ανάλογα νομικά τμήματα των μεγάλων οικονομικών ιδρυμάτων έχουν ως αντικείμενο να αναζητούν το λεγόμενο «συνταγματικό σφάλμα», δηλαδή να γυρεύουν τις ερμηνείες και τα λεγόμενα «παραθυράκια», που θα παρακάμπτουν το πνεύμα του νόμου. Κατ' αυτόν τον τρόπο η δικαιοσύνη ελέγχεται απόλυτα από τους «πάνω» και παύει να είναι "ίση". Αντιθέτως είναι άνιση και ταξική!

Αλλά κι όταν υπάρχει το ενδεχόμενο οι «πάνω» να χάσουν το παιγνίδι, τότε καταφεύγουν στην «κατάσταση της εξαίρεσης» σύμφωνα με την οποία το κράτος μπορεί να σταθεί τόσο εντός όσο και έξω από τη νομική τάξη ταυτόχρονα. Έτσι έχουμε τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τις σκανδαλώδεις απευθείας αναθέσεις. Εν προκειμένω δεν μιλούμε για τα «παραθυράκια» και τον περίφημο «συνταγματισμό»(δηλαδή τις διαφορετικές ερμηνείες του συντάγματος) αλλά για το παράδοξο, η κρατική εξουσία ως κυριαρχία να παρέχει τα θεμέλια της έννομης τάξης και, ακριβώς λόγω αυτού του γεγονότος, να έχει επίσης την εξουσία να την αναστέλλει. Πρόκειται για την αναστολή του κανονικού νομικού συστήματος και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία έχει καταστεί πλέον διαρκής. Ακριβώς αυτή η κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα της ατιμωρησίας, καθώς η «νομιμότητα» λειτουργεί σε μια ζώνη ακαθοριστίας στην οποία οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί παύουν να ισχύουν. Έτσι, κάτι μπορεί να είναι παράνομο αλλά και νόμιμο συγχρόνως. Το φαινόμενο αυτό στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα το αποκαλούσαν "νόμιμη παρανομία". Κάτι ανάλογο έχουμε και στην Ελλάδα με αυτούς που υφάρπαξαν άπειρα τραπεζικά «θαλασσοδάνεια» με την εγγύηση του διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος και του Δημοσίου, και οι οποίοι σήμερα απαλλάσσονται από τις διώξεις μετά τη διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ στη Βουλή. Γι’ αυτό το ανώτατο κριτήριο της νομιμότητας δεν είναι ο νόμος αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη. Μόνο που η δικαιοσύνη αυτή, η «ίση δικαιοσύνη», που υποσχέθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι μία φενάκη, ένα τεράστιο ψέμα, αφού πάσχει από ταξική μεροληψία υπέρ των "από πάνω", υπέρ των υπερπλούσιων WASP's, των μεγα-τραπεζών και των πολυεθνικών.   

ΗΠΑ: Οι μεγιστάνες και τα τζάμια

---

Πιο πλούσιοι κατά μισό τρισ. δολάρια βρέθηκαν εν μέσω πανδημίας οι Αμερικανοί μεγιστάνες, όπως ο ιδιοκτήτης της Amazon.com Τζεφ Μπέζος, του Facebook Inc Μαρκ Ζάκερμπεργκ, της Tesla Inc Ίλον Μασκ κ.ά.. Το συμπέρασμα αυτό εξάγεται από έκθεση που δημοσιοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών (IPS).

Την ίδια στιγμή η ανεργία αγγίζει το πρωτοφανές ποσοστό για τις ΗΠΑ του 25% και καλπάζει προς τα 40 εκ. ανέργους.

Τα στοιχεία «μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε πιο διχασμένοι, οικονομικά και φυλετικά, από οποιαδήποτε άλλη στιγμή εδώ και δεκαετίες», σχολίασε ο Τσακ Κόλινς, ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης. 

Αυτή είναι μια ηχηρή απάντηση σ' αυτούς που εξισώνουν τα σπασμένα τζάμια και τις λεηλασίες με τον συστημικό ρατσισμό, με το φόνο του Τζορτζ Φλόιντ, αλλά και με τη βία της ανεργίας, της πείνας, της μη πρόσβασης στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη βία να μην έχεις σπίτι, στη βία να μην έχεις νερό. 

 Είναι η απάντηση στους απογόνους των δουλοκτητών βαμβακοπαραγωγών του αμερικανικού νότου, όπως ο ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Tom Cotton, που ισχυρίζονται ότι «Οι ταραχές δεν έχουν καμία σχέση με τον Τζορτζ Φλόιντ»(άρθρο στους The New York Times) και ότι αυτές τις κάνουν «μηδενιστές εγκληματίες» που αναζητούν «τη συγκίνηση της καταστροφής». Οι χιλιάδες διαδηλωτές είναι σύμφωνα με τον Cotton «μηδενιστές» που ηδονίζονται από την καταστροφή! Βέβαια, όπως γράφει, υπάρχουν και οι «ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες» που διεισδύουν στις διαδηλώσεις «για να εκμεταλλευτούν το θάνατο του Φλόιντ». Η ρητορική αυτή δεν είναι περιθωριακή, είναι η κυβερνητική πολιτική που κατοικεί στο Λευκό Οίκο, είναι η πολιτική που θέτει πάνω απ' όλα την οικονομία, δηλαδή το κέρδος, και η οποία μεταλαμπαδεύεται στην ακροδεξιά όλου του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι η είδηση πως ο Φλόιντ είχε προσβληθεί από τον covid-19 μεταδόθηκε από το NBC για να γίνει "επιχείρημα" από τους φασίστες όλου του πλανήτη.   

Σ' αυτούς απαντάει ο Αμερικανός σχεδιαστής μόδας Marc Jacobs που λέει: «Ποτέ μην τους αφήσετε να σας πείσουν ότι ένα σπασμένο τζάμι μιας περιουσίας είναι βία. Η πείνα είναι βία. Το να μην έχεις σπίτι είναι βία. Ο πόλεμος είναι βία. Το να ρίχνεις βόμβες σε ανθρώπους είναι βία. Ο ρατσισμός είναι βία. Η ανωτερότητα της λευκής φυλής είναι βία. Το να μην έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι βία. Το να μολύνεις το νερό για το κέρδος είναι βία. Οι περιουσίες μπορούν να αντικατασταθούν, οι ανθρώπινες ζωές όχι»

Η έξωση...

Ακούω κάποιους να μιλούν για τις περιορισμένες συνέπειες του αυθορμητισμού και των αυθόρμητων κινημάτων, όπως αυτό στις ΗΠΑ. Ναι, χωρίς πολιτική οργάνωση της οργής, αυτή δεν διαρκεί. Όμως, δεν θα ξεχάσω αυτό που συνέβη στον Ελίας Κανέττι καθώς παρακολουθούσε από το πεζοδρόμιο μία πορεία διαμαρτυρόμενων εργατών στη Φρανκφούρτη: «όταν ενέδωσα και βρέθηκα πραγματικά μέσα στη μάζα, είχα την αίσθηση ότι επρόκειτο για κάτι το οποίο στη φυσική είναι γνωστό ως βαρύτητα… κι αυτό που συνέβαινε μέσα στη μάζα, μια απόλυτη αλλαγή συνείδησης, ήταν τόσο καθοριστικό όσο και αινιγματικό», γράφει ο Κανέττι. Από εδώ ξεκινά η εν-σωμάτωση στη συλλογικότητα. Από εδώ εκκινεί η πολιτική συνείδηση (per se) και η πολιτική οργάνωση. Αυτό συμβαίνει σήμερα στις ΗΠΑ.

Τι γίνεται, όμως, όταν αποκλείεσαι από το «σώμα»; Όταν σου κάνουν έξωση από τη ζωή; Τι αισθάνονται αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι της φωτογραφίας, που έχουν υποστεί το ξερίζωμα μία φορά από την πατρίδα τους, που τώρα υφίστανται την έξωση από το νέο σπίτι τους, που αποβάλλονται διαρκώς σαν «ξένα σώματα»; 

Εκεί είναι οι Αφροαμερικανοί και οι ισπανόφωνοι, είναι οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι άνεργοι, εδώ είναι οι πρόσφυγες, οι Λουκμάν, οι Ζακ, οι Ελένες, οι άνεργοι, οι ανένταχτοι, οι εκτός, οι αποκλεισμένοι από κάθε «σώμα».  Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, αν δεν οργανωθούν πολιτικά, αν δεν συστήσουν το δικό τους «σώμα», διεκδικώντας την ένταξή τους, την αποδοχή από το σώμα που τους απορρίπτει, τότε θα εξωθηθούν στο μόνο «κόσμο» που τους απομένει, στον κόσμο της παρανομίας, της παραβατικότητας και του εγκλήματος. Εκεί θα τους οδηγήσει το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ξεμοναχιασμένου όντος, του χωρίς πατρίδα, χωρίς κοινωνία, χωρίς σπίτι, χωρίς ένα «συλλογικό σώμα», χωρίς ένα απάγκιο, χωρίς ανθρωπιά.  

Αυτό το βλέπει μία μερίδα της δεξιάς (Η Καθημερινή), δεν το βλέπει όμως η ακροδεξιά και οι Μηταράκηδες, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που τον τοποθέτησε εκεί.

Κι όταν ξεσπάσει ο θυμός, κανένας Χρυσοχοΐδης δεν θα μπορέσει να τον αντιμετωπίσει, όσες αύρες και νέα χημικά κι αν αγοράσει.

Ο Τραμπ και η Βίβλος

Παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας, παρά την κάθοδο της εθνοφρουράς, παρά την άγρια βία των δυνάμεων καταστολής, ογκώδεις και μαχητικές διαδηλώσεις γίνονται σε όλες τις ΗΠΑ. Ο Λευκός Οίκος πολιορκείται από χιλιάδες διαδηλωτές.

Ο Τραμπ φωτογραφίζεται με τη βίβλο στο χέρι. Η κίνηση δεν είναι τυχαία. Η θρησκεία στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει έντονη πολιτική εμπλοκή. Στη συνέχεια ο Αμερικανός πρόεδρος ψελλίζει ότι έχει κάνει περισσότερα για τη μαύρη κοινότητα από κάθε άλλον πρόεδρο. Μετά αγριεύει και ζητάει από τους κυβερνήτες να λάβουν περισσότερα μέτρα καταστολής, αλλιώς θα φέρει το στρατό. Πανικός. Διαταραχή. Ο έλεγχος έχει χαθεί. Χρησιμοποιούν ακόμη και την μικρή κόρη του Τζορτζ Φλόιντ για να σταματήσουν το «ποτάμι». Όμως αυτό δεν σταματά πλέον.

Το αυθόρμητο κίνημα αρχίζει να αποκτά διάρκεια. Μέρος του συστήματος -ακόμη και πολυεθνικές- είναι με το μέρος των διαδηλωτών και εναντίον της ακροδεξιάς ρητορικής και πρακτικής του Ντόναλντ Τραμπ. Γιατί είναι ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος που με το λόγο και τη στάση του άτυπα νομιμοποίησε τον θεσμικό ρατσισμό, τη βία και τους νεοναζί οπαδούς του.

 «Η καρδιά μου πονάει ως άνθρωπος» λέει ένας εθνοφρουρός. Κάποιοι αστυνομικοί και εθνοφρουροί γονατίζουν, όπως οι διαδηλωτές. Αυτοί που λένε ότι «οι μπάτσοι είναι πάντα μπάτσοι» και διαφωνούν με την προβολή των εικόνων των αστυνομικών που αγκαλιάζονται με διαδηλωτές, δεν καταλαβαίνουν την ιδεολογική ήττα και την πολιτική απονομιμοποίηση της κρατικής βίας, όταν ένας «θεσμικός βιαστής», ένας μπάτσος, ένας εθνοφρουρός, καταγγέλλει με τη στάση του την καταστολή, δηλαδή την πολιτική Τραμπ. Αντίθετα, αυτή είναι η καλύτερη απάντηση στην επιχειρηματολογία του Αμερικανού προέδρου για τους «κακούς αντιφασίστες», για τους δήθεν κλέφτες, για τους ταραξίες, τους αναρχικούς και τους κακοποιούς! Είναι η καλύτερη απάντηση στις βίαιες εικόνες που προβάλλουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης προκειμένου να ενισχύσουν την επιχειρηματολογία του Ντόναλντ Τραμπ και να κρύψουν τις ογκώδεις διαδηλώσεις.  Η συστημική ενημέρωση παρά τη φοβερή δύναμή της ηττήθηκε και πάλι από τον «Δρόμο» και τα κοινωνικά δίκτυα (γι’ αυτό στην Ελλάδα η επόμενη κυβερνητική πρωτοβουλία θα είναι ο έλεγχος των social media-ΤΑ ΝΕΑ 2/6/2020).

Βέβαια, η απορατσιστικοποίηση του κράτους και της κοινωνίας των ΗΠΑ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο ρατσισμός είναι εγγεγραμμένος ανεξίτηλα στην προτεσταντική εκδοχή της Βίβλου, με την οποία φωτογραφήθηκε ο Τραμπ, αφού τραμπούκισε πρώτα χιλιάδες διαδηλωτές. Εδώ η φτώχεια θεωρείται "αμαρτία", αντιστρέφοντας πλήρως το αρχικό μήνυμα του χριστιανισμού. Ο Τραμπ και οι επικοινωνιολόγοι του προωθούν την εικόνα των λευκών προτεσταντών, των περίφημων WASP's, αυτών που στο ένα χέρι κρατούσαν τη Βίβλο και στο άλλο το σπαθί, όπως γράφει ο Ν. Χώθορν. Ναι, το μέλλον στη ρητορική και πρακτική της σύγχρονης (ακρο)δεξιάς σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν της "καθαρότητας", των αποκλεισμών, του πουριτανισμού και του πιο άγριου ρατσισμού. Η άτυπη νομιμοποίηση του ρατσισμού και της βίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, είναι αυτή που έβαλε φωτιά στο ήδη συσσωρευμένο μπαρούτι της οργής. Οποιοιδήποτε συνειρμοί με εγχώριες καταστάσεις είναι λογικοί...    

Strange Fruit

 Strange Fruit... τα «περίεργα φρούτα» εξακολουθούν να καλλιεργούνται, οι μαύροι με το παραμορφωμένο στόμα και τα βγαλμένα μάτια εξακολουθούν να κρέμονται στα δέντρα, στα δέντρα που έχουν αίμα στις ρίζες και τα φύλλα…

Η Billie Holiday τραγουδάει, διστάζει, συγκινείται, η κυτταρική μνήμη ξυπνάει, ξεσπάει. Τα δάκρυα χαράζουν το πρόσωπό της, όπως τα λόγια την ψυχή της.  Strange fruit… Ένας θρήνος, για τα θύματα της άγριας ρατσιστικής βίας των λευκών προτεσταντών της Κου Κλουξ Κλαν, το πρώτο μοιρολόι της μαύρης απελπισίας.

Strange Fruit… Ο ύμνος των μαύρων, η κραυγή για όλα τα θύματα του ρατσισμού.

Είναι οι στίχοι που έγραψε ο δάσκαλος από το Μπρονξ, του Abel Meeropol κοιτάζοντας αυτή τη φωτογραφία με τα κορμιά του Thomas Shipp και του Abram Smith να αιωρούνται άψυχα από ένα δέντρο στο Marion της Indiana στις 7 Αυγούστου του 1930. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, η ανάσα ενός ακόμη μαύρου, του Τζορτζ Φλόιντ κόβεται φρικτά, όχι από ένα σκοινί, αλλά από το γόνατο ενός μπάτσου ρατσιστή.  

Έναν αιώνα μετά η «παράξενη και πικρή σοδειά» εξακολουθεί να καλλιεργείται.

Και η Billie Holiday συνεχίζει να τραγουδάει: It is a strange and bitter crop.

Περίεργος Καρπός

Δέντρα του Νότου κρατούν έναν περίεργο καρπό

Αίμα στα φύλλα κι αίμα στις ρίζες

Μαύρα κορμιά να αιωρούνται στο Νότιο αεράκι

Ένας περίεργος καρπός να κρέμεται απ' τα λευκά δέντρα

 

Μία βουκολική σκηνή βγαλμένη απ' τον γενναίο Νότο

Δυο μάτια πρησμένα κι ένα στόμα στραβό

Μυρωδιά από μανόλια γλυκιά και φρέσκια

Και ξαφνικά, μια οσμή από καμένη σάρκα

 

Τούτος είναι καρπός για να τον κατασπαράξουν τα κοράκια

Για να τον μαζέψει η βροχή, για να τον ρουφήξει ο αέρας

Για να τον σαπίσει ο ήλιος, για να τον ρίξουν τα δέντρα

Τούτη είναι μία σοδειά περίεργη και πικρή

http://artinews.gr/strange-fruit1.html

Η κρίση των ΗΠΑ και η Kultur Klux Klan

Ένας ακόμα Αφροαμερικανός, ο Τζωρτζ Φλόιντ, δολοφονήθηκε με φρικτό τρόπο από έναν λευκό αστυνομικό. Ήταν το Νοέμβριο του 2014 όταν η αμερικανική δικαιοσύνη απάλλαξε τον αστυνομικό που σκότωσε έναν 18χρονο Αφροαμερικανό στο Φέργκιουσον του Μιζούρι και οι ΗΠΑ πήραν φωτιά. Ο ρατσισμός εξακολουθεί να είναι εδώ, αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι είναι αυτό που τον αναπαράγει;

Ο ρατσισμός είναι βαθιά ριζωμένος όχι μόνο στην κοινωνική αλλά και στην πολιτική και, κυρίως, στην πολιτιστική παράδοση των ΗΠΑ. Η κουλτούρα του προτεσταντικού πουριτανισμού εξισώνει τους Αφροαμερικανούς με το έγκλημα αλλά και τη φτώχεια με την «αμαρτία», καθώς σύμφωνα με την προτεσταντική κατήχηση οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι από το... Θεό να παραμείνουν φτωχοί γιατί δεν αντέχουν τους πειρασμούς του πλούτου! Συνεπώς, όχι μόνο οι «μαύροι» αλλά συνολικά οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι να κινούνται στο χώρο της «αμαρτίας» και του εγκλήματος(οι θεωρίες του φασίστα εγκληματολόγου Λομπρόζο είναι ανάλογες). Η κόλαση είναι εδώ και κατοικείται από τους κάθε φορά νέους φτωχούς μετανάστες, καθώς η εγκληματικότητα δεν είναι παρά ένας αναγκαστικός ενδιάμεσος σταθμός, τον οποίο χρησιμοποιούν οι μετανάστες στην προσπάθεια να επιβιώσουν και στο δρόμο τους προς την κοινωνική ενσωμάτωση. Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση οι «αποκλεισμένοι» εκθέτουν το μόνο κεφάλαιο που διαθέτουν, τον εαυτό τους, το σώμα τους. Βέβαια, εδώ μιλάμε για τους μεμονωμένους φτωχοδιάβολους και όχι για το οργανωμένο έγκλημα, δηλαδή τη μαφία, ούτε για τη «νόμιμη παρανομία» των μεγαλοεπιχειρηματιών τύπου Ροκφέλερ. Γι' αυτούς η «αμαρτία» είναι μία ακόμα πολύ παραγωγική και κερδοφόρα διαδικασία! Εδώ, όπως σημειώνει ο Μαξ Βέμπερ, ο πλούτος «τείνει να συνενωθεί με καθαρά εγκόσμια πάθη, που συχνά του έδιναν το χαρακτήρα ενός «σπορ»... Στο τελικό στάδιο αυτής της εξέλιξης, θα μπορούσε αληθινά να λεχθεί: ειδικοί δίχως πνεύμα, ηδονιστές δίχως καρδιά∙ το μηδενικό αυτό φαντάζεται ότι πέτυχε ένα επίπεδο πολιτισμού, που δεν υπήρξε πριν ποτέ»!

Μέχρι τώρα και παρά τους κοινωνικούς εμφυλίους μεταξύ των «κάτω», η κρίση στις ΗΠΑ ήταν διαχειρίσιμη λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Το «Εμείς ο λαός…», η φράση με την οποία αρχίζει το Αμερικανικό Σύνταγμα θα βασισθεί και πάλι στο αντίθετό του, δηλαδή στο σύστημα διαιρέσεων των «κάτω», που είναι αμερικανική «εφεύρεση». Μόνο που τώρα έχουμε μια αντίστροφη πορεία που καθιστά αδύνατη τη διαχείριση της κρίσης. Η προοπτική ανόδου των «κάτω» έχει εκλείψει τελεσίδικα. Επιπλέον, οι συνεχώς διογκούμενες ανισότητες διαλύουν τις «μεσαίες» τάξεις που συμπιέζονται προς τα κάτω, τείνοντας να συναντήσουν μια underclass, που περιλαμβάνει τους νέους αποκλεισμένους. Οι ανισότητες όμως δεν φαίνεται να συνιστούν επαρκή συνθήκη για να συστήσουν το πολιτικό Εμείς των «κάτω». Η ατέρμονη «πληθυντικότητα», η πολυδιάσπαση σε αλληλοσυγκρουόμενες εθνοτικές ομάδες-συμμορίες εμποδίζει τη σύνθεση. Η «πληθυντικότητα» ως κεντρική πολιτική αφοπλίζει τους «κάτω» με τον σκόπιμο τονισμό των επί μέρους διαφορών (βάσει του γνωστού δικαιώματος στη διαφορά και των προνομίων που την επιβραβεύουν-affirmative action), φθάνοντας μέχρι το σημείο μιας επικίνδυνης πολυδιάσπασης και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού.

Οι νέο-πραγματιστές, όπως ο Ρόρτυ, αναζητούν μια «νέα (κεντρομόλο) εμπνέουσα αξία» που θα αναζωογονήσει τον αμερικανικό πατριωτισμό και θα ενισχύσει τη συνοχή της αμερικανικής κοινωνίας. Δηλαδή τους «πάνω» με τους «κάτω». Για άλλους, τους συντηρητικούς και τους φονταμενταλιστές, το πρόβλημα είναι δημογραφικό και πολιτιστικό! Το πρόβλημα, δηλαδή, είναι οι ισπανόφωνοι και οι αφροαμερικανοί μετανάστες και ο κίνδυνος της απώλειας της κυριαρχίας των WASP’s, των λευκών. Σε κάθε περίπτωση, το φαινομενικά παράδοξο είναι πως η γενικευμένη αμφισβήτηση της πολιτισμικής ηγεμονίας των WASPs από τις διάφορες μη ευρωπαϊκές εθνότητες των ΗΠΑ (αφρο-αμερικανοί και ισπανόφωνοι) οδηγεί στη συνολική απόρριψη των ευρωπαϊκών οικουμενικών αξιών! Αυτό είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας επιβολής του συστήματος αξιών των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών ως κυρίαρχου στοιχείου της αμερικανικής ιστορικής ιδιαιτερότητας, αφού πάντα όποιος δεν το αποδέχεται καταδικάζεται στην πυρά του αντι-πατριωτισμού και του αντι-αμερικανισμού. Έτσι, οι «κάτω» μέσα από τον υπερτονισμό των διαφορών, την πολυδιάσπαση μέσω των εν μέρει φαινομενικά θετικών διακρίσεων και τη μανιχαϊστική στάση (που ενισχύεται από το σύνθημα «Kultur Klux Klan ή πολιτιστικός πλουραλισμός») συναντούν την πολιτική της Ουάσινγκτον.

Η πολιτική της affirmative action(θετική διάκριση) επανέφερε την έννοια της «ράτσας» και το ρατσισμό από το παράθυρο, δηλαδή με φαινομενικά θετικό τρόπο μέσω των προνομίων του 10% (στους «μη λευκούς») αλλά και αρνητικό για τους λευκούς μη προνομιούχους, δηλαδή τους φτωχούς λευκούς και τους ασιατικής καταγωγής «κάτω», που αισθάνονται να αδικούνται και έτσι στρέφονται εναντίον των αφροαμερικανών, καθιστάμενοι ρατσιστές μέσω μιας κατευθυνόμενης κεντρικής πολιτικής. Ουσιαστικά έχουμε μία αντιστροφή των διακρίσεων –ο «αποκλεισμός», όπως και το Κράτος, αποκτά πλέον αχρωματοψία (color-blind). Το αμερικανικό έθνος ενώνεται, ή ακριβέστερα δεν διασπάται, ακριβώς λόγω της… πολυδιαίρεσης μέσω του πολυπολιτισμού και των «θετικών διακρίσεων». Για όσους εκπλήσσονται από την αντίφαση, σημειώνουμε ότι και η affirmative action είναι ως εφαρμοσμένη πολιτική μία αντίφαση αφού είναι μία άρνηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης Ατομικότητας και προπάντων είναι μία διάκριση! Αλλά μέσω ανάλογων αντιφάσεων και το σύνθημα «είμαι Αμερικανός, Αντιφάσκω…» του ποιητή Ουόλτ Ουίτμαν, οι Αμερικανοί γίνονται και πάλι ο συνταγματικός «Εμείς ο λαός…»! Βέβαια, ο Άρθουρ Σλέσινγκερ θα μιλήσει για τον κίνδυνο «βαλκανοποίησης» των ΗΠΑ, ενώ ο Σάμουελ Χάντινγκτον θα πει πως παρακολουθούμε την «αποδυτικοποίηση» της Αμερικής.

Ο φόβος αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας συνιστά την σημερινή κρίση της. Αλλά ποια ήταν και είναι η κυρίαρχη αμερικανική πολιτιστική ταυτότητα; Όπως προείπαμε: «Το προτεσταντικό πνεύμα και ο βρετανικού περιεχομένου πολιτισμός που, τον 17ο και 18ο αιώνα, διαμόρφωσαν την ηθική και πολιτική προσωπικότητα των ΗΠΑ». Συνεπώς, οι φόβοι είναι οι φόβοι των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών (WASPs), που σήμερα απειλούνται από τη δημογραφική τανάλια των αφροαμερικανών και των ασιατών από το ένα μέρος και των ισπανόφωνων μεταναστών από το άλλο. Η απειλή δεν είναι μόνο πολιτιστική αλλά και πολιτική αφού η ομαδική εγκατάσταση των ισπανόφωνων μεταναστών σε συγκεκριμένες πολιτείες επηρεάζει καθοριστικά τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας αλλά και πολιτιστική αφού μια ισπανόφωνη «χριστιανο-καθολική» κουλτούρα απειλεί την προτεσταντική.

Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ παραμένουν ένα έθνος πολιτικό κατά «συμπερίληψη» (ανοιχτότητα-ανεκτικότητα) και εθνικό μέσω μιας σειράς αποκλεισμών (κλειστό). Συγκεκριμένα, η αμερικανική εθνική ταυτότητα και συνοχή δημιουργήθηκε ως ετεροκαθορισμός μέσω μιας διαρκούς εφεύρεσης αντιπάλων –εσωτερικών και εξωτερικών- αλλά και μέσω της αρχής του καλύτερου συνδυασμού των διαφόρων κόσμων. Αυτή η διαλεκτική του «ανοικτού-κλειστού», η διαλεκτική ή το σύνδρομο του στρειδιού αποτυπώθηκε πολιτικο-ιδεολογικά στη φαινομενική σύγκρουση των πολιτικών του εσωστρεφούς απομονωτισμού (φόβοι αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας) και της εξωστρεφούς τάσης για παγκόσμια ηγεμονία. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας πόλεμος, όπως αυτός στο Βιετνάμ, ενδεχομένως και του Ιράκ, είχε εσωτερικές αιτίες.

Η σημερινή κρίση των ΗΠΑ μοιάζει να συνδέεται με τον χαρακτήρα ενός φαντασιακού έθνους που αιωρείται μεταξύ του πλουραλιστικού και πολυπολιτιστικού του πόλου και του πόλου της έκφρασης μιας ενιαίας και μονοσήμαντης εθνικής ταυτότητας. Αυτή η κρίση δεν ήταν ποτέ μοιραία αφού ήταν πάντα διαχειρίσιμη εκ των «άνω». Μάλιστα, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ένα μέσο των «πάνω» για να μεταθέτουν την κρίση στην κοινωνική περιφέρεια, αναπαράγοντας τις «εμφύλιες» αντιπαραθέσεις των κάτω σε δευτερεύοντα σε σχέση με την κεντρική σύγκρουση ζητήματα. Σήμερα, η τακτική της πολυδιάσπασης των «κάτω» που εφαρμόζεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εφαρμόζεται, όπως είδαμε, και στο διεθνές πεδίο μέσω της πολιτικής της λεγόμενης «αποσυσσωμάτωσης», όπως συμβαίνει με την τακτική των ΗΠΑ έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελέγχου της «νέας Ευρώπης» (βλέπε και την περίπτωση της Ουκρανίας και της Ευρωασιατικής Ένωσης). Αλλά η «αποσυσσωμάτωση» δεν είναι η μόνη ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ, είναι και η ανασυσσωμάτωση, η ανασύνθεση, ο συνδυασμός. Με άλλα λόγια, ό,τι απειλεί διαλύεται και ξαναγίνεται με τρόπο που θα το καθιστά ακίνδυνο ή ωφέλιμο για τα συμφέροντα των «πάνω» τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό σύμφωνα με τη στρατηγική του χάους.

 *Homo Americanus, 2008