Η κυπριακή ΑΟΖ και το παζάρι της Άγκυρας

Γιατί τώρα; Αυτό το ερώτημα τίθεται σχετικά με τις προκλητικές κινήσεις των Τούρκων στην κυπριακή ΑΟΖ. Ως γνωστόν το ωκεανογραφικό “Barbaros” και δύο τουρκικά πολεμικά πλοία έχουν αγκυροβολήσει εκεί. Οι Τούρκοι κινούνται τώρα γιατί απλούστατα τώρα εξασφάλισαν τη συναίνεση των Αμερικανών. Το φυσικό αέριο που βρίσκεται στην κυπριακή ΑΟΖ είναι το αντάλλαγμα το οποίο εξασφάλισε από τις ΗΠΑ η Άγκυρα προκειμένου να παράσχει στα νατοϊκά αεροπλάνα διευκολύνσεις και τα αεροδρόμιά της για να χτυπηθούν οι τζιχαντιστές του «ισλαμικού χαλιφάτου». Κατά τη διάρκεια του παζαριού ο αμερικανός αντιπρόεδρος είχε κατηγορήσει την Τουρκία ως υπεύθυνη για τον εξοπλισμό και την προέλαση των τζιχαντιστών, αλλά στη συνέχεια υποχρεώθηκε να ζητήσει συγνώμη! Γιατί, ως γνωστόν, και οι Αμερικανοί όπως και οι λοιποί νατοϊκοί είχαν εξοπλίσει τους τζιχαντιστές εναντίον του σύρου προέδρου Άσαντ. Οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν μετά την ηρωική άμυνα των κούρδων της πόλης Κομπάνι στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας απέναντι στους ισλαμοφασίστες, ενώ τα τουρκικά τανκς ήταν παρατεταγμένα στα σύνορα, λίγα μέτρα από την πόλη, χωρίς να παρεμβαίνουν. Αντί, μάλιστα, να βοηθηθούν οι κούρδοι, τα αεροπλάνα της Άγκυρας βομβάρδιζαν τους κούρδους του PKK εντός του Ιράκ και συλλάμβαναν τους κούρδους που προσέτρεχαν προς βοήθεια στο Κομπάνι. Ήθελαν ανταλλάγματα από τους δυτικούς και τα πήραν. Τώρα ένα μεγάλο μέρος από την «πίττα» των υδρογονανθράκων νότια της Κύπρου τους έχει παραχωρηθεί. Έτσι, ενώ μέχρι τώρα ο Λευκός Οίκος δεν μιλούσε για «τα δίκαια αιτήματα και των δύο κοινοτήτων», καθώς υπάρχει μία κυπριακή κρατική οντότητα, τώρα μιλάει «για μία δίκαιη μοιρασιά» μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Ακριβώς αυτό είναι το κοινό σημείο των δηλώσεων Νταβούτογλου και της εκπροσώπου Τύπου του Λευκού Οίκου. Η Λευκωσία και η Αθήνα τρέχουν να σώσουν ό,τι σώζεται, είναι όμως αργά. Το παιχνίδι έχει παιχθεί. Όταν έπρεπε να κινηθούν ήταν απούσες και περί άλλα τύρβαζαν. Τώρα μιλούν για διπλωματικά αντίμετρα και την έγερση αρνησικυρίας για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Μόνο που η Άγκυρα δεν πολυνοιάζεται γι’ αυτό. Τουστέστιν, ντουφεκιές στον αέρα για να φανεί ότι κάτι κάνουν. Κατόπιν εορτής…

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ 10-12 το πρωί στο www.metadeftero.gr

Η αφορμή είναι μία αλλά τα αίτια πολλά.Εξ αφορμής αυτού,ο Γιώργος Παπασωτηρίου είναι στο http://www.metadeftero.gr κάθε Πέμπτη πρωί 10-12

Αλλαγή δεν γίνεται με τον ισχύοντα πολιτισμό (Άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Όσοι μιλούν για αισθητική, ας γνωρίζουν πως οι μύγες βλέπουν τον ιστό της αράχνης σαν αιτία της αιχμαλωσίας τους και όχι ως έργο τέχνης. Γι’ αυτό υπό ορισμένες προϋποθέσεις η αισθητικοποίηση της πολιτικής μπορεί να οδηγεί σε νέα μορφές ολοκληρωτισμού, καθώς θα εκλαμβάνει τις κραυγές των απόκληρων ως αντιβαίνουσες στην αστική αισθητική και ευγένεια! Όμως οι κραυγές των ανέργων ή των απλήρωτων εργαζομένων δεν είναι από αστική ανία, αλλά επειδή δεν αποδέχονται να είναι χωρίς εργασία, χωρίς τα αναγκαία για τη βιοτή, χωρίς πρόσωπο και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό κάθε αντίδραση είναι ένας σπασμός αντίστασης και ελπίδας. Όχι μόνο γιατί ελπίζουμε ότι θα γλυτώσουμε από τον κανιβαλισμό της αράχνης, αλλά και γιατί μέσα από την αγωνιστική διεκδίκηση ανασυστήνουμε το θρυμματισμένο μας πρόσωπο, επανακτούμε την αξιοπρέπειά μας. Ο θυμός και η βία μας, λοιπόν, στρέφονται εναντίον της αδηφάγου βουλημίας του δράκου της καπιταλιστικής συσσώρευσης αλλά και εναντίον των λογής μεγάλων και μικρών εξουσιών. Προπάντων εναντίον της αλαζονείας των νυν ή και κάποιων εκ των εν αναμονή κυβερνώντων, αυτών που έχουν απολέσει την επαφή με τους «κάτω». Μιλώ για την αλλοτρίωση που δημιουργεί σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους η εξουσία. Αυτή η διόλου μεταφυσική δύναμη που από-ανθρωπίζει κι εκείνους κι ετούτους. Αναφέρομαι στην άκρως επικίνδυνη υπεροψία της άγνοιας ή, ακόμα χειρότερα, της ημιμάθειας εκ μέρους των νέων πολιτικών αρχόντων αλλά και στην περίοδο «μετά» την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, όταν οι μεγάλες προσδοκίες που έχουν επενδυθεί από τους ρημαγμένους, από τους άνεργους, από τους ξεσπιτωμένους θα αδυνατούν να υλοποιηθούν. Αλλά τι σημαίνει, τάχα, αυτό; Ότι δεν πρέπει να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Ασφαλώς όχι. Σημαίνει απλώς ότι καμία ανατροπή, ακόμα και υπό ομαλές οικονομικές συνθήκες, δεν μακροημερεύει χωρίς αλλαγές στους θεσμούς και στην ισχύουσα συμβολική τάξη, δηλαδή στην παιδεία και στον πολιτισμό. Γιατί -το γράψαμε και θα το ξαναγράψουμε με αφορμή και το υπό έκδοση βιβλίο του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα- η πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία αλλά και όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση και το κοινωνικό περιεχόμενό της: «Έχουμε επανάσταση, όταν μεταβάλλεται η ταξική σύσταση των κοινοβουλίων, όταν τροποποιείται ο δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων… Έχουμε επανάσταση όταν η πειθαρχία, η συμβολική τάξη, η διδασκαλία στα εκπαιδευτικά κέντρα, τροποποιούνται και μετασχηματίζονται». Αλλά τι είναι η συμβολική τάξη; Θα το ξαναπούμε: Είναι ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά μας, τη ζωή μας, τον τρόπο που ενσωματώνουμε τους περιορισμούς και τους επιβεβλημένους κανόνες. Είναι ένας άλλος τρόπος σκέψης. Είναι η επαναξίωση δήθεν παρωχημένων αξιών, όπως η συλλογικότητα, ο κοινοτισμός, η αυτοδιαχείριση. Για να υπάρξει, συνεπώς, διατηρήσιμη ανατροπή απαιτείται η αλλαγή ολόκληρου του τρόπου ζωής μας, αλλαγή του συσχετισμού των αξιών μας, επιστροφή στο Εμείς και τη συν-πάθεια αλλά και θα απομείωση των ναρκισσισμών και της Εγω-πάθειάς μας. Αυτά σημαίνουν ένα νέο πολιτισμό που θα διέπει την καθημερινότητά μας. Αλλά δυστυχώς, ο πολιτισμός, ενώ θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος ενός σχεδίου ανατροπής, υποτιμάται από την Αριστερά. Υποβαθμίζεται το γεγονός ότι μία ολόκληρη κοινωνία που έχει εμποτιστεί από την κουλτούρα του αυτοαναλωνόμενου πάθους της δανεικής ευμάρειας, αδυνατεί να περιπέσει στην κουλτούρα της στέρησης χωρίς καν έναν σπασμό αντίδρασης. Η αντίδραση αυτή σήμερα έχει απορροφηθεί από την προσδοκία που έχει επενδυθεί στο ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή στην πρότερη κατάσταση, όχι μόνο της καταναλωτικής ευωχίας αλλά και της ορατότητας μέσω της κατανάλωσης προϊόντων κύρους. Γι’ αυτό γίνεται ένας συνωστισμός στις «πύλες» της Κουμουνδούρου και μία πραγματική σύγκρουση για την ανάγκη να εκπροσωπηθούν και οι «νέοι». Οι παλιοί, όμως, τα στελέχη του 4% δεν ανοίγουν τις πόρτες. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε μία μεταβατική κατάσταση στο κόμμα που πρόκειται να αναλάβει την εξουσία αλλά και μία πολιτιστική αναντιστοιχία καθώς μία κοινωνία που διέπεται από την κουλτούρα του αυτοαναλωνόμενου πάθους και τους κοσμοπολίτες ήρωες της καταναλωτικής κοινωνίας, καλείται να υιοθετήσει την κουλτούρα των χωρικών του «Μπάρμπα-Γκοριό» του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Αυτή η συνεχής αιώρηση και η διαρκής αλλαγή των τρόπων ζωής, όταν δεν τρελαίνει, δεν επιτρέπει τη δέσμευση ούτε σε θεσμούς ούτε σε πρόσωπα. Γιατί όταν κάποιος στέκει ακίνητος, δηλαδή δεσμεύεται με διάρκεια σε κάτι ή κάποιον, μένει εκτός. Γι’ αυτό η μαζική μετακίνηση των ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι θέμα «μόδας», όπως πιστεύουν κάποιοι, αλλά κάτι που είναι συμβατό με την κυρίαρχη συμβολική τάξη που μας θέλει αδέσμευτους και σε διαρκή κίνηση. Έτσι, όμως, κανένας πολιτικός οργανισμός και κανένας θεσμός δεν μπορεί να αποκτήσει ευστάθεια και ταυτότητα, οδηγώντας στην πολυδιάσπαση και συνακόλουθα στη χειραγώγηση.

Διατλαντική συμφωνία: Νέα μορφή υποδούλωσης των λαών (Ελευθεροτυπία Μάιος 2014)

Οι εικόνες ανθρώπων, που ποδοπατούνται για ένα μαρούλι, εγγράφονται ως στίγμα στη συλλογική μας συνείδηση. Αλλά το αίσθημα ντροπής οξύνεται, όταν οι κυβερνώντες με περίσσιο θράσος ζητούν την ψήφο μας στο όνομα της σταθερότητας, όταν μιλούν για μεταρρυθμίσεις και αλλαγή νοοτροπίας, αναπαράγοντας, ταυτόχρονα, με παροχές και δήθεν «κοινωνικά μερίσματα» το πελατειακό κράτος, όταν οιμώζουν, εκτοξεύοντας εθνικιστικές κορόνες για τη Θράκη, ενώ, συγχρόνως, αποκρύπτουν τον οδοστρωτήρα που αποκαλείται «Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συμφωνία», που συζητείται πέραν κάθε δημοκρατικής λογοδοσίας από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, με σκοπό την εξαέρωση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής ταυτότητας και των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ευαισθησιών των λαών. Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ) συζητείται από τον Ιούλιο του 2013 και προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υπαχθεί στους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου επί ποινή εμπορικών κυρώσεων για τη χώρα-παραβάτη ή τεράστιων αποζημιώσεων υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών. Οι τελευταίες θα μπορούν να σύρουν σε ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους προσανατολισμός θα έχει αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους, ή να ζητούν την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, που θεωρούν ότι τα μειώνει! Ασφάλεια τροφίμων, υγεία, προδιαγραφές τοξικότητας, αλλά και ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία των προσωπικών δεδομένων, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση, όλοι οι κλάδοι δημόσιου ενδιαφέροντος θα υποτάσσονται στη λογική της αγοράς και του εμπορίου. Ετσι, η πολιτική αρμοδιότητα των εθνικών Κοινοβουλίων θα περιορίζεται στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους για ήσσονα ζητήματα. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να αντισταθεί στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων, του νερού ή της δημόσιας περιουσίας. Πρόσφατα, ευρωπαϊκές εταιρείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού στην Αίγυπτο ή κατά του περιορισμού των τοξικών εκπομπών αερίων στο Περού. Επίσης, η καπνοβιομηχανία Philip Morris, έχοντας ενοχληθεί λόγω της αντικαπνιστικής νομοθεσίας σε Ουρουγουάη και Αυστραλία, έσυρε τις δύο χώρες σε ειδικό δικαστήριο. Δεν υπάρχει όριο στις κυρώσεις που μπορούν να επιβάλλουν τέτοια ειδικά δικαστήρια εις βάρος των κρατών και προς όφελος των πολυεθνικών. Πέρυσι, ο Ισημερινός καταδικάστηκε σε καταβολή του ποσού των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων, υπέρ πετρελαϊκής εταιρείας! Ηεπίθεση δεν θα είναι λιγότερο σαρωτική στο πεδίο της ιδιωτικής ζωής. Η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (Digital Trade Coalition, DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. Στο στόχαστρο έχουν μπει και οι προδιαγραφές ποιότητας στο πεδίο της διατροφής. Η αμερικανική βιομηχανία κρέατος επιδιώκει να επιτύχει την κατάργηση του ευρωπαϊκού κανονισμού που απαγορεύει την εισαγωγή κοτόπουλων, τα οποία έχουν απολυμανθεί με χλώριο, ή χοιρινού κρέατος με ρακτοπαμίνη. Η δικτατορία των «αγορών» δείχνει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό της στα ζητήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης των τοξικών ομολόγων, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές έχουν συμφωνήσει ότι η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει παρελθόν. Απορρύθμιση, λοιπόν, παντού. Ο νεοφιλελευθερισμός στην πιο ακραία, κανιβαλική του εφαρμογή. Ακόμη και η υποτυπώδης ρύθμιση (Βόλκερ) της Γουόλ Στριτ πρέπει να αρθεί σύμφωνα με την Deutsche Bank! Τα κράτη που θα υπογράψουν τη συμφωνία ΤΤΙΡ θα υποχρεωθούν όχι μόνο να υποτάξουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους στην εμπορευματική λογική, αλλά και να παραιτηθούν οποιουδήποτε δικαιώματος ελέγχου στους ξένους παρόχους υπηρεσιών. Τα περιθώρια για πολιτικές σε εθνικό πλαίσιο σε υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό ή μεταφορές θα εξανεμιστούν. Βέβαια, για να νομιμοποιήσουν την υποδούλωση θα τα ντύσουν όλα αυτά με ψεύδη, όπως «ανάπτυξη» και «εξάλειψη της ανεργίας». Βέβαια, πίσω από την αμερικανο-ευρωπαϊκή σύμπραξη υπάρχει ο γεωστρατηγικός στόχος διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας έναντι της Κίνας. Πρόκειται για την προσπάθεια ΗΠΑ-Ευρώπης να θωρακίσουν τα κέρδη τους σε τεράστιες ζώνες ελεύθερου εμπορίου όπου η πρόσβαση των κινεζικών προϊόντων θα καθίσταται σχεδόν απαγορευτική. Γι' αυτό υπογράφεται σύντομα ανάλογη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και 12 χωρών της Ασίας. Τι θέλουν, λοιπόν, από τους λαούς; Την πλήρη εξάλειψη της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων τους. Να γίνουν οι χώρες στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και πηγές πάμφθηνης ενέργειας για τις πολυεθνικές. Οι Ελληνες ψηφοφόροι θα αποδεχθούν αυτή την εξέλιξη; Θα ψηφίσουν ξανά ως ιδανικοί αυτόχειρες τους πολιτικούς εκπροσώπους των νεοαποικιοκρατών; Αν ναι, ας μην ισχυριστούν ότι δεν άκουσαν «...ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον» που «Ανεπαισθήτως τους έκλεισαν από τον κόσμον έξω», για να παραφράσουμε τα «Τείχη» του Αλεξανδρινού.

Αλληλεγγύη στο Κομπάνι: Εκεί που η αξιοπρέπεια αντιστέκεται μέχρι θανάτου.

Τα παρατεταγμένα τουρκικά τανκς στους λόφους στα βόρεια της κουρδικής πόλης Κομπάνι της Συρίας "παρακολουθούν" τη σφαγή των Κούρδων από τους μανιακούς τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους χωρίς να παρεμβαίνουν. Οι Κούρδοι σε όλες τις πόλεις της Τουρκίας διαδηλώνουν απέναντι σ’ αυτή την αδιαφορία για το μακελειό και συγκρούονται με τον στρατό του Ερντογάν και του Νταβούτογλου. Γιατί η Τουρκία δεν παρεμβαίνει; Γιατί το Κομπάνι ελέγχεται από Κούρδους, που είναι αριστεροί και μη ελεγχόμενοι, όπως συμβαίνει με τη συντηρητική, εξαρτώμενη από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ηγεσία των Κούρδων του Ιράκ. Το Κομπάνι είναι υπό τον έλεγχο του PYD (συγγενικής πολιτικής οργάνωσης με το PKK της Τουρκίας) και έχει σοσιαλιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο ότι στις περιοχές πέριξ του Κομπάνι, που έθεσε υπό τον έλεγχό του το PYD ύστερα από εξέγερση εναντίον του καθεστώτος Ασαντ, εφαρμόζονται μορφές κοινοτικής ιδιοκτησίας και λαϊκής αυτοδιοίκησης, ενώ έχουν συγκροτηθεί επιτροπές λαϊκής αυτοάμυνας, πράγματα που καθόλου δεν αρέσουν στους συντηρητικούς Κούρδους αλλά και στους Τούρκους. Οι φωτογραφίες με τις γυναίκες που μάχονται με τα καλάσνικοφ αλλάζουν τη δυτική φονταμενταλιστική συμβολική τάξη και τον οριενταλισμό, δηλαδή την οπτική των δυτικών, για τη δήθεν βάρβαρη Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό ο εχθρός δεν είναι εν προκειμένω οι σφαγείς τζιχαντιστές αλλά οι Κούρδοι αριστεροί του Κομπανί, οι οποίοι μετρούν τις λιγοστές σφαίρες τους, ενώ οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους μάχονται με τα άφθονα αμερικανικά πολεμοφόδια, που προμηθεύτηκαν μέσω Τουρκίας. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί, οι Αμερικανοί, Γερμανοί και Αγγλογάλλοι που δεν δίστασαν να στηρίξουν τις συμμορίες της Λιβύης και τους νεοναζιστές της Ουκρανίας, αυτοί που οιμώζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη σφαγή των δυτικών υπηκόων από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους, τώρα τους υποστηρίζουν γιατί «καθαρίζουν» το πεδίο από τους επικίνδυνους αριστερούς Κούρδους. Έτσι, το Κομπάνι «δεν είναι στρατηγικός μας στόχος» δηλώνουν οι Αμερικανοί, όταν ακόμα και για τον αποκεφαλισμό ενός δυτικού εκτοξεύουν μύδρους και απειλές. Ακόμα χειρότερα, την Τετάρτη, το επιτελείο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, χαρακτήρισε «τρομοκρατική οργάνωση» , τη συριακή πτέρυγα του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος (PYD). Σε σχετικό ανακοινωθέν, μάλιστα, το επιτελείο του τουρκικού στρατού πληροφόρησε ότι οι συνοριακές μονάδες του προχώρησαν στη σύλληψη μελών της συριακής πτέρυγας της «τρομοκρατικής» κουρδικής οργάνωσης. Ουσιαστικά, συνέλαβαν Τούρκους αλληλέγγυους προς τους Κούρδους του Κομπάνι που προσέτρεξαν για να τους ενισχύσουν, βάζοντας το κεφάλι τους στον τροβά. Όλα, λοιπόν, συμβαίνουν γιατί οι Κούρδοι του Κομπάνι είναι σοσιαλιστές και μη ελεγχόμενοι από τη Δύση. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους που θα περιλαμβάνει τις περιοχές των Κούρδων στο Ιράκ, στο Ιράν και στη Συρία. Οι Κούρδοι του Κομπάνι χαλάνε αυτό το σχέδιο. Το κουρδικό κράτος δεν το θέλει ούτε η Τουρκία. Γι’ αυτό η αντίθεσή της με τους Αμερικανούς. Η τουρκική πρόταση για ζώνη ασφαλείας βάθους 20 χιλιομέτρων είναι από το 2011 αλλά στην ουσία κρύβει την αντίθεση της Άγκυρας στη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα σύνορά της. Αλλά η Άγκυρα είναι φανατικά αντίθετη στους αριστερούς Κούρδους. Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση στην περιοχή είναι χαοτική (στρατηγική του χάους), όπου οι δυτικοί βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές, που οι ίδιοι εξόπλισαν εναντίον του Άσαντ, τους οποίους όμως στηρίζουν εναντίον των Κούρδων αριστερών αλλά όχι εναντίον των φιλοδυτικών Κούρδων. Όσο για τους Κούρδους, αυτοί ξεσηκώνονται στην Τουρκία, στο Ιράν και στην Ευρώπη, υποστηρίζοντας, το Κομπάνι. Στο πλευρό των Κούρδων αριστερών βρίσκονται οι σοσιαλιστικές δυνάμεις της Τουρκίας, η φιλελεύθερη μερίδα της κοινωνίας καθώς και η περίφημη δυναμική της Υπόθεσης Γκεζί. Ακόμη, οργανώσεις, οι οποίες διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο στην Υπόθεση Γκεζί κατεβαίνουν στους δρόμους. Η πανίσχυρη ομάδα φιλάθλων της Μπεσίκτας, «Τσαρσί» ξεκαθαρίζει ότι βρίσκεται στο πλευρό των Κούρδων. Όμως και στο εσωτερικό των Κούρδων έχει ξεσπάσει ένας άγριος εμφύλιος, καθώς από το βράδυ της περασμένης Τρίτης επικρατεί μεγάλη ένταση στο εσωτερικό της κουρδικής κοινότητας της Τουρκίας. Οπαδοί του αυτονομιστικού κινήματος ανταλλάσσουν αληθινά πυρά, σλόγκαν, πέτρες και υβριστικά σχόλια με τις συντηρητικές κουρδικές πολιτικές δυνάμεις. Έτσι, μετά τη σφαγή από τους τζιχαντιστές, ο κουρδικός εμφύλιος έχει ως στόχο να αποτελειώσει τους αριστερούς Κούρδους και να βάλει ταφόπετρα σε μία πανκουρδική προσέγγιση. Αλλά το αυτόνομο κουρδικό κίνημα αποκτά μια νέα διάσταση αυτή τη στιγμή. Ήδη εκατοντάδες πολίτες της Τουρκίας περνούν τα σύνορα και εντάσσονται στις δυνάμεις των Κούρδων του Κομπάνι.

Πατρίκ Μοντιανό: Αναζητώντας τη χαμένη αρμονία

Το νόημα της ζωής είναι η χαμένη αρμονία. Αλλά τι είναι η χαμένη αρμονία; Το «νυχτερινό ατύχημα» του Patrick Modiano (εκδόσεις Πόλις) είναι ένα felix culpa, ένα ευτυχισμένο λάθος, ένα κακό που βγαίνει σε καλό, μια αναζήτηση στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον που όλως τυχαίως καταλήγει στην αποκάλυψη της χαμένης αρμονίας, που δεν είναι παρά η Αγάπη, να έχεις ένα πρόσωπο να σ’ αγαπά και στο οποίο να μπορείς να δεις τον εαυτό σου, να έχεις έναν Έρωτα ως κινούν αίτιο της ύπαρξης. Για να συμβεί, όμως, η αποκάλυψη χρειάστηκε η βύθιση στην άκρα απελπισία, το σοκ από ένα ατύχημα, που θα μπορούσε να είναι και μία απόπειρα αυτοχειριασμού. Ο Modiano εγκύπτει στο κυρίαρχο πρόβλημα της εποχής που είναι η απουσία του πατέρα, της μητέρας, της οικογένειας, του κοινωνικού περιβάλλοντος, που είναι μοναξιά και η ερήμωση, ο θρυμματισμός του προσώπου, η ανυπαρξία του εδάφους όπου αναπτύσσονται οι ρίζες ενός νεανικού χαρακτήρα, ο αέρας (της Αγάπης) όπου αναπτύσσονται τα χαρακτηριστικά μιας νέας προσωπικότητας. Η μητέρα του πρωταγωνιστή είναι εξαφανισμένη, ο πατέρας είναι αυτός που καλεί την αστυνομία για να μαζέψει τον «αλήτη» γιο. Η εικόνα του πατέρα ανακαλείται από τον τελευταίο, αλλά υπάρχει λες κι ύστερα εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη συναισθημάτων που μοιάζουν με τη νοσταλγία μιας ανεπίδοτης αγάπης, με την ανάκληση ματαιωμένων αισθημάτων. Εντέλει, δεν υπάρχει καταγωγή, δεν υπάρχουν ρίζες, η νοσταλγία δεν έχει τόπο για να επιστρέψει, η «αιώνια επιστροφή» είναι αδύνατη, η αποπροσωποποίηση είναι τέλεια: «Από πολύ παλιά», λέει ο ήρωας, «ίσως και πριν ακόμα από την εφηβεία μου, είχα την αίσθηση ότι δεν καταγόμουν από πουθενά. Θυμόμουν ένα φυλλάδιο που ένας τύπος, με γκρίζα καμπαρντίνα και κοντή γενειάδα, μοίραζε ένα βροχερό απόγευμα στο Καρτιέ Λατέν. Ήταν ερωτηματολόγιο για μία έρευνα πάνω στη νεολαία. Οι ερωτήσεις μου είχαν φανεί περίεργες : ποια οικογενειακή δομή γνωρίσατε; Είχα απαντήσει: Καμία. Διατηρείτε έντονη εικόνα από τον πατέρα και τη μητέρα σας; Είχα απαντήσει: Συγκεχυμένη. Κρίνετε τον εαυτό σας καλό γιο (ή κόρη); Δεν υπήρξα ποτέ γιος. Με τις σπουδές που κάνετε, προσπαθείτε και να διατηρήσετε την εκτίμηση των γονέων σας και να προσαρμοστεί και στο κοινωνικό σας περιβάλλον; Ούτε σπουδές, ούτε γονείς, ούτε κοινωνικό περιβάλλον. Προτιμάτε να κάνετε επανάσταση ή να αγναντεύεται ένα όμορφο τοπίο; Να αγναντεύω ένα όμορφο τοπίο. Τι προτιμάτε; Το βάθος του πόνου ή την ελαφρότητα της ευτυχίας; Την ελαφρότητα της ευτυχίας. Θέλετε να αλλάξετε τη ζωή ή να ξαναβρείτε μία χαμένη αρμονία; Να ξαναβρώ μια χαμένη αρμονία. Αυτές οι δύο λέξεις με γοήτευαν, μα τι ακριβώς είναι μία χαμένη αρμονία; Μέσα σε κείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου Fremiet αναρωτιόμουν μήπως έψαχνα ν' ανακαλύψω, παρά την ανυπαρξία καταγωγής και την κατάσταση των παιδικών μου χρόνων, ένα σταθερό σημείο, κάτι το καθησυχαστικό, ένα τοπίο• μάλιστα : ένα τοπίο, που θα με βοηθούσε να σαι να σταθώ στα πόδια μου. Ίσως υπήρχε ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής μου που δεν το 'ξερα, ένας στέρεος πυθμένας κάτω από την κινούμενη άμμο. Και, για να το βρω, στήριζα τις ελπίδες μου στο πράσινο Φίατ και την οδηγό του». Η χαμένη αρμονία, λοιπόν, ήταν ένα τοπίο, ο καταγωγικός τόπος, η άγνωστη μητρίδα και η αβίωτη γενέθλια πατρίδα. Μία Αρκαδία που δεν έχει καμία σχέση με τη ρομαντική νοσταλγία ενός μη ανταγωνιστικού και αρμονικού ου-τόπου, αλλά με τη βιωμένη γνώση της ανεύρετης στον καιρό μας αγάπης. Γι’ αυτό το λόγο οι πίστεις σε πολιτικές βεβαιότητες και σε φιλοσοφικές Αρκαδίες απορρίπτονται μετά βδελυγμίας: «Θυμάμαι ότι, εκείνη την εποχή, υπήρχαν... κάτι γκουρού, κάτι πνευματικοί ταγοί και σέκτες όπου νεαροί της ηλικίας μου έψαχναν μία πολιτική θεωρία, ένα δόγμα άτεγκτο, ένα μεγάλο τιμονιέρη στον οποίο να αφοσιωθούν ψυχή τε και σώματι. Ακόμα δεν ξέρω πως μπόρεσε και ξέφυγα από αυτούς τους κινδύνους. Ήμουν το ίδιο ευάλωτος με τους άλλους. Τίποτα δεν με ξεχωρίζει στην πραγματικότητα από όλους εκείνους τους αποπροσανατολισμένους ακροατές που συνωστίζονταν γύρω από τον Μπουβιέρ. Είχα κι εγώ ανάγκη από βεβαιότητες. Τι θαύμα έγινε και δεν έπεσα στην παγίδα; Θα το οφείλω στην τεμπελιά και στην ανεμελιά, ίσως και σε ένα προσγειωμένο πνεύμα, που με προσέδενε σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Ναι: εκείνος ο άνδρας φορούσε ροζ γραβάτα και το άρωμα εκείνης της ημέρας είχε κάτι από τη μυρωδιά του κρίνου• η λεωφόρος Καρνό είναι κατηφορική. Έχετε παρατηρήσει πως, σε κάποιους δρόμους, το απόγευμα, ο ήλιος πέφτει κατευθείαν στα μάτια σας; Μ' έπαιρναν για ηλίθιο»! Τελικά υπάρχει σωτηρία; Μπορεί να βρεθεί η χαμένη αρμονία; Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως αυτή μπορεί να αναδυθεί μέσα από το άγγιγμα των ακροδακτύλων μιας γυναίκας στον καρπό του χεριού ενός άντρα, από μια ματιά συμπάθειας, από ένα ερωτικό βλέμμα, από την αγάπη. Μόνο που αυτός ο έρωτας για δύο του Modiano αν δεν είναι ένας εγωισμός εις διπλούν, είναι μια φαντασιωσική κατάσταση που δεν μπορεί να αναπληρώσει το νόημα της ζωής και τη χαμένη αρμονία. Οι νησίδες αρμονίας δεν αντέχουν το τσουνάμι των κανιβαλικών κοινωνικών σχέσεων της εποχής. Αλλά είναι κάτι. Ίσως ένα αντικαταθλιπτικό. Ίσως μια ανάμνηση της αρμονίας της φύσης που ήταν κάποτε και ο άνθρωπος.

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ στο metadeftero.gr

Από αύριο και κάθε Πέμπτη από τις 10 έως τις 12 το πρωί θα εκπέμπουμε από το metadeftero.gr ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ό,τι συμβαίνει γύρω μας, για τον άνεμο της ιστορίας που χορεύει το χορτάρι και πάει τη ζωή μας άλλοτε από δω κι άλλοτε από κει. Θα μιλάμε για τα γεγονότα της συγκυρίας, αλλά και για εκείνα που προηγήθηκαν, αναζητώντας τις αιτίες, που τα προκάλεσαν. Γιατί η αφορμή είναι μία αλλά τα αίτια πολλά. Γιατί ο πολιτισμός είναι «όπλο». "Όπλο" αφύπνισης αλλά και ύπνωσης, αλλαγής αλλά και διατήρησης της σαπισμένης καθεστηκυίας τάξης. Θα συζητάμε με φίλους, με όλες και όλους σας. Γι’ αυτό η επικοινωνία μας είναι αναγκαίος όρος γι’ αυτή την εκπομπή. Μπορείτε να μας στέλνετε, λοιπόν, τα μηνύματά σας ακόμα και αν είναι μακροσκελή. Ή μπορούμε να συζητάμε δημόσια από εκεί που βρίσκεστε μέσω SKYPE. Επικοινωνείστε μαζί μας στο e-mail: gpapaso@hotmail.com ή στο site του metadeftero.gr (Η εκπομπή θα επαναλαμβάνεται το Σάββατο 4-6 το απόγευμα.