Η έξοδος από την κρίση των κοινωνικών αξιών (από την Ελευθεροτυπία)

Περίπου διακόσια δισεκατομμύρια ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, 19,3 δισ. το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας. Κι όμως οι κυβερνώντες της δεύτερης έχουν το θράσος να μιλούν για επιτυχία, για πλεόνασμα 500 εκατομμυρίων ευρώ που θα μοιραστεί δίκην, λέει, «κοινωνικού μερίσματος», ενώ πρόκειται για μια χυδαία μορφή ελεημοσύνης, που αφαιρεί ό,τι απέμεινε από την αξιοπρέπεια των εξαθλιωμένων, για τη χαριστική βολή στη δημοκρατία, που έγινε δημοκρατία της εξαίρεσης, δηλαδή κατά διαρκή εξαίρεση μη δημοκρατία, ή αλλιώς δημοκρατία των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, δημοκρατία του φόβου, του ζόφου και της διαφθοράς, καθώς επιχειρείται με μισό δισεκατομμύριο ευρώ και μερικές πεντάμηνες συμβάσεις εργασίας για ανέργους να στομωθεί η αγανάκτηση, να εξαγοραστεί η ψήφος στις εκλογές του Μαΐου, συνεχίζοντας τη χυδαία πολιτική του πελατειακού κράτους. Θα μας μιλήσουν και για την ανάκαμψη, για τη λιτότητα που αποδίδει, για την «αλληλεγγύη των συσσιτίων» της ταπείνωσης, χωρίς να πουν για το μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις, για τις «μικροδουλειές» μερικές ώρες την εβδομάδα, για τους νέους με τα πολλά προσόντα που μεταναστεύουν. Δεν θα μας πουν τίποτα για την τραγική μάνα της Κρήτης η οποία πριν πέσει από τα τείχη του Ηρακλείου έγραψε: «Κόρη μου, συγγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα». Γιατί εκτός από την ωμή και απροκάλυπτη βία της πτώχευσης και της ανεργίας, έχουμε και τη συμβολική βία, αυτή που είναι ανεπαίσθητη και αφανής και κάνει τα θύματα να ενδοβάλλουν το θυμό τους, να τον μεταβάλλουν σε ενοχή κι ύστερα σε συνενοχή και, τέλος, σε συναίνεση στο βιασμό τους. Ακολουθεί ο ακρωτηριασμός των επιθυμιών, η αυτοεγκατάλειψη, η αδράνεια και η αποπολιτικοποίηση. Υπ' αυτή την οπτική έχουμε μία εκούσια συμμόρφωση και ενδεχομένως και μία συνέργεια καταπιεστών και καταπιεζομένων. Γιατί οι πιο κραυγαλέες μορφές ανισοτήτων κι εκμετάλλευσης διαιωνίζονται στον κόσμο χάρη σε συμμαχίες της εξουσίας με τους εκμεταλλευόμενους. Αλλά και όταν οι απελπισμένοι επιθυμούν την αλλαγή, την αντιλαμβάνονται ως επιστροφή στην πρότερη κατάσταση του δανεικού καταναλωτισμού. Γιατί η προηγούμενη συμβολική τάξη, όπου η αναγνώριση των ανθρώπων γινόταν με βάση το μέγεθος της καταναλωτικής τους δαπάνης, δεν έχει αντικατασταθεί από κάτι άλλο, δηλαδή από νέα αξιολογικά κριτήρια αναγνώρισης. Γι' αυτό οι πολίτες δέχονται την ισχύουσα κατάσταση κρίσης ως μεταβατική, τέτοια δηλαδή που θα επιτρέψει την επιστροφή τους στο προηγούμενο καθεστώς δανεικής ευμάρειας και όχι σε μια ποιοτικά νέα πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική κατάσταση. Σ' αυτό βασίζεται ο πολιτικός εκμαυλισμός, η συνέχιση της διαφθοράς των «κάτω» μέσω του... πλεονάσματος. Αλλά και οι πολιτικοί σχηματισμοί, που πρεσβεύουν την αλλαγή, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο πολιτικο-οικονομικό αλλά και πολιτισμικό. Αδυνατούν να καταλάβουν τη σημασία της συμβολικής τάξης. Οτι δηλαδή η πολιτική αλλαγή ή θα διαμορφώσει έναν άλλο τρόπο σκέψης και συναισθηματικής συναίνεσης (συνανήκειν), νέους κανόνες και αξίες που θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις) ή θα αποτύχει. Η συλλογικότητα και η αλληλοβοήθεια μέσω του συν-πάσχειν είναι τα παλιά αξιακά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας -τουλάχιστον των «κάτω»-, τα οποία πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου. Σημαντικό ρόλο σ' αυτό θα διαδραματίσουν, εκτός από τους πολιτικούς, οι άνθρωποι του πολιτισμού, που χθες γιόρτασαν την ημέρα της ποίησής τους. Μόνο που η ποίηση αυτή δεν ακούει την απελπισία που ουρλιάζει δίπλα της, δεν ακούει τον άνεργο νέο που λέει «Η ζωή δεν με γνωρίζει». Οι άνθρωποι του πολιτισμού, σήμερα, στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι τεχνο-λόγοι της εξουσίας, νομιμοποιητές των συμμαχιών θυμάτων και θυτών, στιχοπλόκοι άηχων συναισθηματικών τρέμουλων. Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη, να προκαλεί εμμανείς συγκρούσεις, λειτουργώντας ανατρεπτικά. Οι λέξεις έπαψαν να είναι «πρόκες», να είναι φορείς ιδεών και αντικαταστάθηκαν από εικόνες-εμπορεύματα. Τελικά, το έγκλημα του ανθρώπου είναι η εξάλειψη του βάσκανου εδάφους της γοητείας μέσω της θετικοποίησης του κόσμου, της πρόσδοσης σ' αυτόν ενός μονοσήμαντου νοήματος, όπως συμβαίνει με την κοινωνία της ολικής εμπορευματοποίησης. Κι όμως, η αντίσταση θάλλει στις ρωγμές της απελπισίας, καθώς άνθρωποι απ' όλες τις γωνιές της Ισπανίας συγκεντρώνονται ύστερα από πορεία πολλών ημερών στη Μαδρίτη, διεκδικώντας αξιοπρέπεια, ελευθερία, ελπίδα, ανατρέποντας αυτό που μοιάζει αυτονόητο και φυσικό, δηλαδή την απάθεια και την υποταγή. Η πολιτική ανυπακοή και ο αγώνας σημαίνουν ήδη την επανοικειοποίηση της απολεσθείσας αξιοπρέπειας και την ανασύσταση του χαμένου προσώπου. Γιατί η σύγχρονη καταπίεση επιδιώκει να κάνει αόρατους τους καταπιεσμένους, να τους πείσει ότι τίποτα δεν γίνεται, να τους απελπίσει, να τους αποπολιτικοποιήσει. Γιατί η αφαίρεση της αξιοπρέπειας οδηγεί σε εργαζομένους χωρίς πρόσωπο, που νομιμοποιούν το «τίποτα δεν γίνεται», όπως συμβαίνει με τους εργαζομένους της παλιάς ΕΡΤ που πήγαν στη ΝΕΡΙΤ, πράξη που επιδοκιμάζουν, παραδόξως, και κόμματα της Αριστεράς!

Εξωνημένοι ποετάστροι

«Όταν πια δε θα ’χουμε άλλο αίμα, τότε θ’ αρχίσει το ποίημα» γράφει ένα πανό, παραπέμποντας σε μία βαμπιρική αντίληψη της ποίησης. Ως εάν η ποίηση να είναι εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων. Και πορεύονται οι ποιητές εν μέσω εκκωφαντικών ήχων, μην ακούγοντας τον άνεργο που τους λέει «Η ζωή δεν με γνωρίζει». Δεν ακούν τους εργαζόμενους, τους νέους, άνεργοι ένας στους δύο, που τους καταγγέλλουν ότι «σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί». Δεν υποφέρουν πλέον οι ποιητές, δεν ζουν ποιητικά, δεν ερωτεύονται σαν τον ερωτευμένο Σίσυφο, που θέλει να κάνει στην αγαπημένη του ό,τι η Άνοιξη στις κερασιές. Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη, να προκαλεί εμμανείς συγκρούσεις και να λειτουργεί ανατρεπτικά. Στην κλασική αρχαιότητα έλεγαν πως «Μόνο τα παραληρηματικά λόγια του ποιητή ερμηνεύουν τη φωνή του θεού». Η ποίηση, η «μεταφορά» ήταν η άρρητη «φωνή του θεού που μιλάει»! Γι’ αυτό η σύγκρουση μεταξύ φιλοσοφίας και ποίησης δεν ήταν μόνο η γνωστή αντιπαράθεση του Απολλώνειου και του Διονυσιακού στοιχείου, αλλά και η αντίληψη για τη ζωή, το ζήτημα της κοινωνικής και πολιτικής τάξης. Γι' αυτό ο Πλάτωνας δεν ήθελε τους ποιητές, αυτούς τους ανατροπείς της καθεστηκυίας τάξης, στην Πόλη του. Άρα ετίθετο και θέμα εξουσίας. Φαντάζεστε τους ποιητές στην εξουσία; Δυστυχώς, σήμερα, εξορίσαμε τελεσίδικα και την πραγματική ποίηση και τους πραγματικούς ποιητές. Η λογοτεχνία έγινε μία τεχνολογία της εξουσίας. Και οι ποιητές σιτίζονται στα πρυτανεία των κρατικών και των ιδιωτικών επιχορηγήσεων. Οι λέξεις έπαψαν να είναι «πρόκες», να είναι φορείς ιδεών και δεν γεννούν πια (με τη μεταφορική τους διάσταση), ως τελεστές γοητείας, νέες ιδέες. Οι λέξεις αντικαταστάθηκαν από τις εικόνες και όλα έγιναν εμπορεύματα. Κι όμως, ο άνθρωπος δεν άρχισε να κατασκευάζει τα πράγματα με προορισμό ένα κόσμο της ανταλλακτικής αξίας, αλλά για να τα «γοητεύσει», να τα εκτρέψει από την ταυτότητά τους. Υπ’ αυτή την έννοια η γοητεία αναφέρεται στα πάντα και όχι μόνο στην ανταλλαγή ανάμεσα στα φύλα. Η γοητεία είναι μία πρόκληση, είναι το θαυμάζειν, είναι μία μορφή που πάντα τείνει να διαταράξει την ταυτότητα και το νόημα της ζωής κάποιου, ακόμα και το habitus, δηλαδή τις συνήθειες των ανθρώπων. Τελικά, το προπατορικό έγκλημα του ανθρώπου είναι η εξάλειψη του βάσκανου εδάφους της γοητείας μέσω της θετικοποίησης του κόσμου, της πρόσδωσης σ’ αυτόν ενός μονοσήμαντου νοήματος, όπως συμβαίνει με την κοινωνία της ολικής εμπορευματοποίησης. Γι’ αυτό «Προτίμησα να ζω ποιητικά παρά να γράφω ποιήματα» γράφει ο Νίκος από το Παρίσι. Και τρέχει παντού όπου η χρεία των ανθρώπων τον καλεί.

"Κόρη μου, συγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα"

"Κόρη μου, συγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα". Από το σημείωμα της 50χρονης που έπεσε από τα τείχη του Ηρακλείου. Κι όμως τα άθλια, συστημικά " μιντιακά ηχεία" θα μας πουν ούτε λίγο ούτε πολύ πως η γυναίκα... λαϊκίζει. Άλλες αλεξίπονες ψυχές θα μιλήσουν για ψυχολογικές αιτίες. Αλήθεια, που είναι οι θεσμοί, που είναι τα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ των εξωνημένων, που είναι αυτοί που υποτίθεται πως εκπροσωπούν τους απελπισμένους; Ποιος, επιτέλους, θα οργανώσει τη φοβερή οργή εναντίον των επικυρίαρχων τρομοκρατών και βασανιστών; Ε, λοιπόν, η ψήφος είναι κάτι τι, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται οργάνωση, αυτή είναι η απάντηση στην ανεργία, στην εξαθλίωση και στην ψυχική μας εξόντωση από τους εξωχώριους και εγχώριους ολιγάρχες. Όχι, δεν πρέπει να χαθούμε έτσι, χωρίς ένα στεναγμό, χωρίς ένα σπασμό. Ας αντιδράσουμε, όπως πρέπει, δηλαδή δυναμικά. Έτσι κι αλλιώς η τύχη που μας επιφυλάσσουν είναι ο Καιάδας. Κι εκεί στην Κουμουνδούρου, τα κομματικά στελέχη ας αφιππεύσουν από την ολέθρια ευήθη αλαζονεία τους, ας απεκδυθούν το κυβερνητικό ύφος, ας αφυπνίσουν εντός τους εκείνες τις πλευρές της αριστερής παράδοσης, όπου δεν έχει θέση ο ναρκισσισμός και η ιδιοτέλεια, εμβαπτίζοντας το Εγώ σε πράξεις αλληλεγγύης και συνδρομής των πιο αδικημένων, των συντετριμμένων, κάνοντάς το να ανθίσει από ανθρωπιά. Γιατί περισσότερο και από την πείνα είναι το τσάκισμα της ψυχής μας από την αδικία που δεν αντέχεται...

Αναστολή λειτουργίας του ΤΕΙ Ηπείρου. Ποιοί "σκοτώνουν" τα παιδιά μας;

Είχαμε γράψει για την αγωνία των φοιτητών του ΤΕΙ Ηπείρου. Για το ιδιότυπο λοκ άουτ από τον υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο, που δεν υπογράφει για την πρόσληψη καθηγητών παρά το γεγονός ότι το ίδιο το Ίδρυμα μπορεί να προχωρήσει σε προσλήψεις, χρησιμοποιώντας τα αποθεματικά του. Ή μήπως τα αποθεματικά θα πάνε υπέρ πίστεως στο μνημόνιο, στην τρόικα και στο πλεόνασμα; Οι τοπικοί φορείς, οι κάτοικοι, οι βουλευτές τι κάνουν; Για την ώρα έχουμε λάβει μόνο την καταδίκη από τη βουλευτή και υποψήφια περιφερειάρχη Όλγα Γεροβασίλη. Σ' αυτή επισημαίνεται ότι "Η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και δη της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην χώρα μας φαίνεται ότι αποτελεί πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης. Βαδίζουμε ήδη στο εαρινό εξάμηνο του Ακαδημαικού έτους 2013-14 και η μεγάλη έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού οδήγησε το ΤΕΙ Ηπείρου σε αναστολή της λειτουργίας μετά απο ομόφωνη απόφαση της Συνελευσής του. Η μη έγκριση προσλήψεων Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού καθιστά πρακτικά αδύνατη τη λειτουργία των τμημάτων του ΤΕΙ Ηπείρου με τραγικές συνέπειες για τους σπουδαστές του Ιδρύματος, για τους οποίους καθυστερεί η πρόοδος και η ολοκλήρωση των σπουδών τους, αλλά και για τις οικογενειές τους που προσπαθούν με τα μειωμένα -πλέον- εισοδηματά τους να στηρίξουν οικονομικά την εκπαίδευση των παιδιών τους. Απαιτούμε άμεσα την στελέχωση του ΤΕΙ Ηπείρου με το απαιτούμενο προσωπικό και τον τερματισμό των προσπαθειών υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και της στοχευμένης υποβάθμισης των Περιφερειακών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.ΤΕΙ Ηπείρου Η Ήπειρος στηρίζει και στηρίζεται στο Πανεπιστήμιο και στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό της Ίδρυμα προκειμένου να μετριάσει τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης ,που την κατατάσουν στις φτωχότερες περιφέρειες της Ευρώπης, αλλά και να δείξει -γι άλλη μια φορά- τον δρόμο για την ανάπτυξη μέσα απο σωστή εκπαίδευση και μόρφωση των νέων ανθρώπων".

Θέλουν να περιορίσουν το ποτάμι της οργής στην καθεστωτική κοίτη(άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Ο ματωμένος ευρωβουλευτής καταγγέλλει την αστυνομία, αλλά τα λαλίστατα κατά τα άλλα κυβερνητικά «ηχεία» καθεύδουν. Στη σκηνή του θεάτρου, αντίθετα, ένας νέος πολιτικός (δημοσιογράφος της τηλοψίας) τυγχάνει ευρύτατης τηλεοπτικής κάλυψης. Μιλάει για ιδέες. Στην πραγματικότητα προβάλλει τον εαυτό του ως «ιδέα»! Η φιλοδοξία του συναντάται με την επιδίωξη της καθεστηκυίας τάξης να χειραγωγήσει και να περιορίσει στην κοίτη της την οργή των εξαθλιωμένων, κυρίως των νέων ανέργων. Το καινούργιο πολιτικό μόρφωμα επιχειρεί να επιτύχει εκεί που απέτυχαν τα άλλα πολιτικά σχήματα(«58», «Ελιά»). Έτσι, διαμορφώνεται μία συνδυασμένη λειτουργία εκμαυλισμών και εκφοβισμών, που παράγει την παραπλάνηση, ή τη συμμόρφωση και την υποταγή, νοθεύοντας σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας και επιβάλλοντας μία εικονική και συμβολική πολιτική που ως στρατηγική μορφή επικοινωνίας δεν αποσκοπεί στο περιεχόμενο αλλά στο φενακισμό των αισθήσεων και των συνειδήσεων. Εδώ η πολιτική καθίσταται παράσταση και ακολουθία προσποιήσεων όπου με την κατάλληλη σκηνοθεσία δημιουργούνται οι εντυπώσεις νοήματος εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά μόνο ιριδίζουσες σαπουνόφουσκες. Σ’ αυτό το περιβάλλον σύγχυσης ο πολίτης καλείται να βρει τη σχέση της πραγματικής πολιτικής και της παράστασης, προσφεύγοντας στο νόμο των πιθανοτήτων και βασιζόμενος σε διάφορες πληροφορίες, που διοχετεύονται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Με άλλα λόγια η όποια απόφασή του βρίσκεται ανάμεσα στην ορθολογική κρίση και τη ζαριά, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το παιγνίδι του «στοιχήματος». Μέσω αυτής της διαδικασίας οι πολίτες κατηγοριοποιούνται: Πρώτον, στους οπαδούς που αντλούν από το απόθεμα αφοσίωσης στο κόμμα και παρακολουθούν το θέαμα χωρίς να επηρεάζεται η σταθερή τους απόφαση. Δεύτερον, στους «ευαίσθητους ορθολογιστές» που υποστηρίζουν την ηθική της πολιτικής και οι οποίοι απαυδισμένοι από τη σκηνοθεσία καταφεύγουν στην αποχή και την ψήφο με «σφιγμένα δόντια». Και, τέλος, στους ανυποψίαστους που αποτελούν την πλειονότητα και οι οποίοι αναζητούν στο δικό τους κόσμο ζωής τα σημεία προσανατολισμού, ώστε μέσω της ταύτισης να νοηματοδοτήσουν τα θεάματα και τα πρόσωπα της πολιτικής. Στον Σταύρο Θεοδωράκη, συνεπώς, που είναι ένας αυτοδημιούργητος από την Αγία Βαρβάρα, θα αναζητήσουν το πρόσωπο που είναι πιο κοντά τους και με το οποίο θα ταυτιστούν. Γι’ αυτό το λόγο οι «σκηνοθέτες-σύμβουλοι» θα υποκαταστήσουν τον πολιτικό ορθολογισμό με τις προθέσεις, την ηθική και την αξιοπιστία με το λαϊκό παρελθόν του νέου πολιτικού. Όλα αυτά έχουν ως προϋπόθεση τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Γι’ αυτό επεβλήθη το «μαύρο» στην ΕΡΤ, γι’ αυτό το «σβήσιμο» των αντιμνημονιακών ΜΜΕ, γι’ αυτό και τα θαλασσοδάνεια στα μνημονιακά. Γι’ αυτό τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν επιβληθεί προ πολλού στην πολιτική διαδικασία. Γι’ αυτό και οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα, όπως επισημαίνει ο Νόαμ Τσόμσκι, καθώς η αντιπροσώπευση εξαντλείται στην εκπροσώπηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Ο οικονομικός και πολιτικός νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί ήδη παντού. Ο Λέστερ Θόροου, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω». Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής (μεγαλο-συνασπισμικής) διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η «σχετική ισότητα» και η αντικατάστασή τους μ’ ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας μέσω των οποίων αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες. Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας(θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες). Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους ανυπάκουους. Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, της ανάγκης μειώσεως των μισθών και των συντάξεων, ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά. Οι «κάτω» θα πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία μέσω της συμβολικής τάξης και της συνήθειας (habitus), όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους άσκεφτου ατόμου. Συνεπώς, ο σημερινός κατακτητής είναι τα πλανητικά καρτέλ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Αυτοί και οι εντόπιοι τοποτηρητές τους είναι οι αντίπαλοι του 99% των Ελλήνων, των Ιταλών, των Ισπανών, των Πορτογάλων. Σ’ αυτούς και στους εγχώριους τοποτηρητές τους θα απευθυνθεί το ηχηρό «Όχι στην ολιγαρχία» των πολιτών της Ευρώπης στις εκλογές του Μαΐου.