Γιατί πρέπει να βγούμε στο ΔΡΟΜΟ στις 28/2

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 17.02.25 ]

---

 Αυτό που ζούμε με το έγκλημα των Τεμπών και την προσπάθεια συγκάλυψής του είναι ένας ολοκληρωτισμός.

Αυτό που βιώνουν οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή υπό την ηγεσία ΤΡΑΜΠ-ΜΑΣΚ είναι ένας ολοκληρωτισμός που επιδιώκει να αποκτήσει την αξία υποδείγματος για ολόκληρο τον κόσμο.

Οι ΗΠΑ έχουν μία κυβέρνηση δισεκατομμυριούχων που βλέπουν τα πάντα ως «χρήμα», ως πλούτο, ως συσσώρευση. Ό,τι μπαίνει εμπόδιο στη συσσώρευση, κοινοβουλευτικοί θεσμοί, δικαστές, ΜΜΕ, εξαλείφεται. Τη διαδικασία συγκεντροποίησης της εξουσίας και τη δημιουργία ολοκληρωτικού καθεστώτος στις Ηνωμένες Πολιτείες, περιγράφει ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς σε άρθρο του. Σ’ αυτή τη γενικευμένη δυστοπία και τον εκφασισμό οι «από κάτω» αντί να αντιδράσουν, βρίσκονται σε μία αποχαύνωση, χαχανίζουν χωρίς να ξέρουν γιατί, και «σκορπίζονται» σε μια «διασκέδαση (από το σκεδάννυμι-σκόρπισμα) μέχρι θανάτου» που προκαλούν τα μμε των ολιγαρχών.

Το ολοκληρωτικό μοντέλο Τραμπ από τις ΗΠΑ εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, με στόχο να διαμορφώσει κοινωνίες τις οποίες θα ελέγχουν ισχυρά διευθυντήρια πολιτικών ηγετών και υπερπλούσιων με την συνεπικούρηση στρατιάς μάνατζερ που θα διευθύνουν τον πληθυσμό των «από κάτω» που θα εργάζονται και θα ζουν σαν σκλάβοι χωρίς να τους ασκείται κανένας καταναγκασμός, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. «Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες, στους δασκάλους και τους καθηγητές.» (έγραφε το 1962, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Αλντους Χάξλεϋ). Γι' αυτό στην Ελλάδα θέλουν να ελέγξουν τα σχολεία. Γι' αυτό θέλουν να δημιουργήσουν "Ωνάσεια".

Μας σκλαβώνουν κι εμείς διασκεδάζουμε με τη σκλαβιά μας. Οι δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ μας «διασκεδάζουν μέχρι θανάτου» όπως σημειώνει και ο Μπέρνι Σάντερς.

Ο Νιλ Πόστμαν στο βιβλίο του "Τηλεόραση, ο πολιτισμός του θανάτου" θεωρούσε την τηλεόραση κρίσιμο εργαλείο για τον πολιτισμό του νέου ολοκληρωτισμού. Κι αυτό γιατί η τηλεόραση είναι μία «μεταφορά» (metaphora), και η μεταφορική λειτουργία της συνίσταται στους συμβολισμούς των πληροφοριών της, τις πηγές, την ποιότητα και την ταχύτητα της ενημέρωσης και το περιβάλλον μέσα στο οποίο παράγονται οι ειδήσεις. Πάρτε παράδειγμα τα περίφημα βίντεο Καπερνάρου-Πορτοσάλτε.

Με την μεταφορική της λειτουργία η τηλεόραση ποιεί πολιτισμό, καθώς μεταβάλλει ριζικά τον τρόπο και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου, καθιστώντας τον «έναν πολιτισμό που απομυζούν τα χάχανα» και ο νηπιακός λόγος των δημόσιων συζητήσεων, έναν πολιτισμό συνεχών κύκλων ευτελούς ψυχαγωγίας.

Υφίστανται σήμερα οι πολιτισμοί-φυλακές και οι μηχανισμοί ελέγχου της σκέψης όπως ακριβώς τους περιέγραψε ο Όργουελ. Ο σύγχρονος πολιτισμός χαρακτηρίζεται από την υπερπληροφόρηση που «πνίγει» την αλήθεια μέσα στο «θόρυβο» και τη σύγχυση. Σήμερα, βασανιζόμαστε, όπως ο πληθυσμός στο «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του Χάξλεϋ, όχι γιατί γελάμε αντί να σκεφτόμαστε, αλλά γιατί δεν ξέρουμε ούτε γιατί γελάμε ούτε για ποιο λόγο έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε, γράφει ο Πόστμαν.

Γι’ αυτό δεν τους ενδιαφέρουν τα «ψέματα» που μας λένε κατάμουτρα. Δεν τους νοιάζει αν ο Πορτοσάλτε και ο Καπερνάρος είχαν το στικάκι με τα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας των Τεμπών πριν τα βρει ο administrator της εταιρείας στο καλάθι ανακύκλωσης! Στην σύγχυση ποντάρουν. Η σύγχυση σ’ έναν εγκέφαλο που έχει σταματήσει να σκέφτεται, έχει ως αποτέλεσμα να αποδέχεται ότι του «σερβίρουν». Το βίντεο αποκτά την αξία "αλήθειας". Όσο αληθινό είναι και το... σήριαλ Grand Hotel.

«Σκέπτομαι» έγραφε για τις ΗΠΑ ο Νόρμαν Μέιλερ (στη Μάγισσα τέχνη) ότι «αυτή η πλούσια και ισχυρή χώρα… ναι, αυτή η Αμερική, η τρομοκρατημένη, κάλλιστα χρειαζόταν την τηλεόραση - είμαι εδώ για να σε νεκρώσω, το χρειάζεσαι!».

Η απονέκρωση τώρα συμβαίνει παντού.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς μπορούμε να σωθούμε;

Η μόνη απάντηση είναι «ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης», αυτό «μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό.» Κι αυτό το είπε ο Χάξλεϋ το μακρινό 1962.

Γι’ αυτό στις 28 Φεβρουαρίου όλοι στο «ΔΡΟΜΟ»….

Ενάντια στο μπάζωμα της αλήθειας, ενάντια στο μπάζωμα της σκέψης, ενάντια στον ολοκληρωτισμό…

Ο μεσσιανισμός και οι μπίζνες της οικογένειας Τραμπ

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 12.02.25 ]

---

«Trump Imperator», ήταν ο τίτλος που χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα για να περιγράψει τις φιλοδοξίες του Ντόναλντ Τραμπ. Οι οποίες εκκινούν από την αγορά της Γροιλανδίας, την προσάρτηση του Καναδά, τα σχέδια για τη Διώρυγα του Παναμά και τη Λωρίδα της Γάζας.

Σύμφωνα με τους αναλυτές έχουμε μία μετατόπιση του δόγματος Τραμπ κατά τη δεύτερη θητεία του: Ο Τραμπ «γνωρίζει ότι ο θυμωμένος εθνικισμός, ο εθνικισμός της απόσυρσης στον εαυτό, με την οποία κέρδισε την επανεκλογή του, μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικός, όπως συνέβη κατά στην πρώτη του θητεία». Ισχυριζόμενος λοιπόν ότι εμπνέεται από τους ιδρυτές του αμερικανικού έθνους, και ειδικότερα από τον πρώην Ρεπουμπλικανό πρόεδρο William McKinley, προτείνει να ανοίξουν ξανά τα σύνορα (με την ιστορική έννοια ενός νέου μετώπου πρωτοπόρων) και να υπάρξει επανασύνδεση με το «πνεύμα της κατάκτησης» του αμερικανικού έθνους του 19ου αιώνα. Είναι δε «ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος σε περισσότερο από έναν αιώνα που θέλει να επεκτείνει την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών – συμπεριλαμβανομένου του πλανήτη Άρη», έγραψε πρόσφατα ο Economist.

Βλέπω τον σεξισμό, τον ρατσισμό και τον κυνισμό του Ντ. Τραμπ και θυμάμαι τον συγγραφέα του Μόμπι Ντικ, Χ. Μέλβιλ, που έγραφε «αρκεί να γράφεις σαν άντρας και θα γράφεις σαν Αμερικανός»! Όταν το είπα αυτό στον Παύλο Μάτεσι κατέβασε τον Μέλβιλ από την βιβλιοθήκη του. Ο ίδιος ο Μόμπι-Ντικ θα γίνει ο μύθος του αυτοκρατορικού μοντέλου των ΗΠΑ και θα συστήσει  μία «μαθητεία στον ιμπεριαλισμό». Ο Μόμπι-Ντικ θα εκφράσει σύμφωνα με τον Έντουαρντ Σαΐντ το πάθος «για την εξάλειψη κάθε συμβιβασμού, κάθε μέσης λύσης, κάθε επιλογής που δεν ταυτίζεται με την απόλυτη θέληση να κινηθείς, να προχωρήσεις». Να και πάλι η ανάπτυξη, η συνεχής ανάπτυξη, η συνεχής πτώση των συνόρων. Εδώ βρισκόμαστε πλέον στον αστερισμό της «απόλυτης βούλησης», της καθαρής Πράξης, στην καρδιά του Πραγματισμού και ενός Θεού της δύναμης, βρισκόμαστε στον αστερισμό της απόλυτης πεποίθησης, χωρίς αιτιολογία και απολογία, ότι το «μόνο μέγεθος είναι η ανάπτυξη» (Ουόλτ Ουίτμαν). 

Εν προκειμένω ισχύει ότι περιέγραψε στα τέλη του 19ου αιώνα ο Αμερικανός ιστορικός, Frederick J. Turner: «Η αμερικανική ανάπτυξη ήταν μία διαρκής επανέναρξη με τη συνεχή ανατροπή των συνόρων... Αυτή η διαρκής αναγέννηση, αυτή η ρευστότητα της αμερικανικής ζωής τροφοδοτούσε τις αμερικανικού τύπου κυρίαρχες δυνάμεις [...]. Τα σύνορα είναι η γραμμή της μέγιστης ταχύτητας μιας αποτελεσματικής αμερικανοποίησης». Σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο η «αναγέννηση» σημαίνει τη συνεχή επέκταση, την αδιάλειπτη «ανατροπή των συνόρων», την «αμερικανοποίηση» των πάντων, όπως τονίζει ο Turner.

Η »αμερικανοποίηση», η αποδοχή δηλαδή των αμερικανικών αξιών από ολόκληρο των κόσμο, συνιστά τον αμερικανικό μεσσιανισμό που εκκινεί από την ιδέα του περιούσιου λαού που διαπερνά ολόκληρη την αμερικανική ιστορία κι έγινε το λαϊτμοτίφ του αμερικανικού ονείρου. Ο Χέρμαν Μέλβιλ έγραφε το 1850 στο βιβλίο του White-jacket: or, the World in a Man-of-War (Λευκό-Δέρμα: ή ο κόσμος σ’ ένα πολεμικό ιστιοφόρο-ιδού και το αεροπλανοφόρο): «Εμείς οι Αμερικανοί είμαστε ο ξεχωριστός, ο περιούσιος λαός -το Ισραήλ της εποχής μας, φέρουμε την κιβωτό των Ελευθεριών του κόσμου… ο Θεός μας έδωσε, ως μελλοντική κληρονομιά, τις ευρείες επικράτειες των πολιτικών παγανιστών που θα έρθουν και θα τεθούν υπό τη σκέπη της κιβωτού μας…». Από τη μία, λοιπόν, οι πολιτικοί παγανιστές του… Θεού και από την άλλη η «κιβωτός των ελευθεριών», η ελευθερώτρια Αμερική… η ιδέα του «περιούσιου λαού» είναι «η κινητήρια δύναμη της αμερικανικής αυτοπεποίθησης» παρατηρεί ο Τσόμσκι, ο Ρίφκιν, όλοι. Μόνο ο Χ. Θορώ θα προβλέψει με οξυδέρκεια την εξέλιξη των ΗΠΑ, μιλώντας μέσω της παραβολής των δύο φυλών μυρμηγκιών, των κόκκινων και των μαύρων. Ο Θορώ επισημαίνει από το 1840 τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της αμερικάνικης πολιτικής αλλά και το περίφημο ιδεολογικό του περίβλημα, τον αμερικάνικο «πατριωτισμό» (το σημερινό MAGA του Τραμπ εκεί εδράζεται): «…είναι πατριώτες, μπορούν και θυσιάζουν το μεγάλο για το μικρό… Ο πατριωτισμός είναι ένα σκουλήκι που τους τρώει το κεφάλι…» έγραφε ο Θορώ επισήμαινε «Πόσο γελοία είναι η απαίτηση της Αγγλίας και της Αμερικής να μιλά ο κόσμος με τρόπο που να τον καταλαβαίνουν! Ούτε οι άνθρωποι ούτε τα μανιτάρια μεγαλώνουν έτσι». Ποιος ξέρει, όμως, σήμερα, τον Θορώ;                                

Και από την ιδεολογία στην Πράξη. Ή καλύτερα, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή του Πραγματισμού. Ο οποίος μαζί με  την πτώση των συνόρων και την επέκταση, σημαίνει και την συσσώρευση πλούτου. Όλα κινούνται με βάση το ΧΡΗΜΑ.

 Σήμερα ξέρουμε τον γαμπρό του Τραμπ, τον Τζάρεντ Κούσνερ, γιο ενός εργολάβου ακινήτων, που ήταν στενός φίλος του Νετανιάχου. Ο Κούσνερ είναι σύζυγος της  Ιβάνκας Τραμπ και τις παραμονές της οικονομικής κρίσης του 2007, ενώ ο πατέρας του εξέτιε ποινή φυλάκισης για παράνομη χρηματοδότηση, ψευδορκία, εκβιασμό και άλλα εγκλήματα, εκείνος ως υπεύθυνος της παραπαίουσας οικογενειακής επιχείρησης (με 1,8 δις δολάρια χρέος), θα τη σώσει με τη βοήθεια του Κατάρ.

Ο  πεθερός του Ντ. Τραμπ θα  του αναθέσει αμέτρητες αποστολές που εκτείνονται  από τη μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού συστήματος μέχρι το ζήτημα της οικονομικής καινοτομίας, συμπεριλαμβανομένης της διαχείρισης της κρίσης του Covid, των σχέσεων με το Μεξικό, την Κίνα και, τέλος, τον φάκελο της Μέσης Ανατολής. Οι αποστολές αυτές του επιτρέπουν να διατηρεί τις επιχειρηματικές του σχέσεις και να δημιουργεί εισοδήματα προς όφελος του προέδρου. Δημιούργησε προνομιακούς δεσμούς με τους δύο ισχυρούς ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων  Μοχάμεντ Μπεν Σαλμάν («MBS») και Μοχάμεντ Μπεν Ζάιεντ («MBZ»).  Έτσι ο «MBS» θα μπορεί να πει ότι «έχει» τον Κούσνερ, ενώ ο Τραμπ, αναφερόμενος στον Σαουδάραβα διάδοχο τον οποίο προστάτευσε παρά τον ρόλο του στην εκτέλεση και τον τεμαχισμό του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, δήλωσε: «Έσωσα το τομάρι του.»

Ο Κούσνερ συνέβαλε στις Συμφωνίες του Αβραάμ, που υπέγραψε το Ισραήλ από τον Σεπτέμβριο του 2020 με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Σουδάν και το Μαρόκο, και υποτίθεται ότι αποσκοπούν στην «αύξηση της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ευημερίας της περιοχής». Οι οποίες δεν είχαν καμία αναφορά σ το Παλαιστινιακό. Το «δόγμα Κούσνερ»  συνοψιζόταν στον αποκλεισμό των Παλαιστινίων από τις διαπραγματεύσεις, παρόλο που αποτελούν σχεδόν το μισό του πληθυσμού της ιστορικής Παλαιστίνης.

Η  Affinity Partners, η επενδυτική εταιρεία που δημιούργησε ο Κούσνερ στον απόηχο της ήττας του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του 2020, έλαβε 2 δισεκατομμύρια δολάρια από το κρατικό επενδυτικό ταμείο της Σαουδικής Αραβίας, που ελέγχεται από τον πρίγκιπα διάδοχο.

 Τον Φεβρουάριο του 2024, κατά τη διάρκεια των σφαγών και των καταστροφών που έγιναν στη Γάζα από τον ισραηλινό στρατό, ο Κούσνερ μοιράστηκε το «όραμά» του για το μέλλον της. Χαιρέτισε τις «πολύτιμες» δυνατότητες των «παραθαλάσσιων ακτών » της Γάζας και πρότεινε στο Ισραήλ να εκδιώξει τους αμάχους στο Νεγκέβ. Αυτός είχε την ιδέα για τη «Ριβιέρα της Ανατολής»!

Ο Friedman, ειδικός σε θέματα πτώχευσης, είδε το παλαιστινιακό ζήτημα ως διαδικασία εκκαθάρισης. Όπως εξηγεί, ο κόσμος δεν έχει καταλάβει τίποτα για τις διεθνείς σχέσεις, γιατί μόνο η «διπλωματία της βαριοπούλας», θα μπορούσε να οδηγήσει σε ειρήνη στη Μέση Ανατολή (όπως μεταφέρει ο Ιμπραήμ Ουάρντε, αναπληρωτής Καθηγητής στο Fletcher School of Law and Diplomacy, Tufts University (Μασαχουσέτη), στη Le Monde Diplomatique του Σεπτεμβρίου).

Τη  «διπλωματία της βαριοπούλας» την είδαμε στη Γάζα. Αν επεκταθεί σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τότε η «φωτιά» θα μας κάψει όλους.