Γερμανία: Η άνοδος των ναζιστών

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr / 24.02.25 ]

---

Σε ανάλυσή του στον ιστότοπο taz, o πολιτικός επιστήμονας Κάι Αρτσχάιμερ αναφέρει την δυσαρέσκεια των Γερμανών ως την αιτία που οδήγησε στη χρεοκοπία των αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και την άνοδο του ναζιστικού κόμματος AfD.

Ο Αρτσχάιμερ θεωρεί ότι «Η δυσπιστία, η δυσαρέσκεια και η αδιαφορία ως θεμελιώδη προβλήματα της γερμανικής δημοκρατίας είναι σε μεγάλο βαθμό δομικά και καθόλου νέα»*. «Ήδη από το 1992, η Εταιρεία για τη Γερμανική Γλώσσα (Gesellschaft für Deutsche Sprache) επέλεξε την «πολιτική απογοήτευση» (Politikverdrossenheit) ως λέξη της χρονιάς.»

Ο Αρτσχάιμερ θεωρεί ως βασική αιτία της αδιαφορίας και της απαρέσκειας της κοινωνίας των πολιτών απέναντι στα πολιτικά κόμματα, τον πολυκερματισμό τους αλλά και τη συνακόλουθη παρακμή των συνδικαλιστικών οργανώσεων (αλλά και των εκκλησιών!). Στο παρελθόν, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ήταν σε θέση –όχι πάντα, αλλά συχνά– να λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας. Αυτό τώρα δεν συμβαίνει. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, σχεδόν το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού (κυρίως άντρες, συχνά σε χειρωνακτικές εργασίες) ανήκε σε μία συνδικαλιστική οργάνωση. Σήμερα είναι το ένα ένατο. Παρόλο που οι καιροί δεν ήταν καθόλου πολιτικά ήρεμοι, το 1976 ένα μεγάλο κεντροαριστερό κόμμα, ένα μεγάλο κεντροδεξιό κόμμα και ένα μικρό φιλελεύθερο κόμμα κατάφεραν να κερδίσουν το 99% των ψήφων, και νομιμοποιούνταν να ισχυρίζονται «ότι αντιπροσώπευαν επαρκώς τον «λαό»». Σήμερα δεν υπάρχει η σύνδεση κομμάτων και κοινωνίας και ο πολυκερματισμός των κομμάτων εμποδίζει τη δημιουργία συμμαχιών. Αλλά κι όταν δημιουργούνται συμμαχίες, αυτές είναι αδύνατον να εφαρμόσουν μακροπρόθεσμες πολιτικές και συνεκτικά προγράμματα.  

Επιπλέον, υπάρχουν και άλλα δομικά προβλήματα που είναι εμφανή από τη δεκαετία του 1990  …οι πολιτικοί βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση όπως ποτέ άλλοτε από ένα ψηφιακό σύστημα κοινωνικών μέσων που λειτουργεί με βάση ένα ολοένα και πιο σύντομο, αρνητικό, συναισθηματικό περιεχόμενο προκειμένου να προσελκύσει επαρκώς την προσοχή και επομένως διαφημιστικά έσοδα… Υπό αυτές τις συνθήκες, η πολιτική πολύ συχνά δρα σπασμωδικά και επικεντρώνεται υπερβολικά σε βραχυπρόθεσμες αντιδράσεις απέναντι στα μέσα ενημέρωσης και στις δημοσκοπήσεις. Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι και τα σχέδια παραμερίζονται, όπως και οι προσπάθειες να πειστεί ο πληθυσμός για την αναγκαιότητά τους. Αυτό έχει λειτουργικές συνέπειες. Κανένα από τα πρώην κυρίαρχα κόμματα δεν τολμά να πει ανοιχτά σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία ότι το παλιό οικονομικό μοντέλο της Γερμανίας δεν ταιριάζει πλέον στον αλλαγμένο σημερινό κόσμο, σημειώνει ο Αρτσχάιμερ. Ο Αρτσχάιμερ (συνέχεια ο συνειρμός με οδηγεί στο Αλτσχάιμερ) δεν μας λέει ποιο είναι το οικονομικό μοντέλο που «ταιριάζει στον αλλαγμένο σημερινό κόσμο». Απλά σημειώνει ότι «…η επιθυμία τους (των Γερμανών) για αλλαγή (είναι) μεγάλη. Υπάρχει, ωστόσο, διαφωνία σχετικά με την κατεύθυνση…». ΑΛΛΑΓΗ για ΠΟΙΟΝ; Και ΠΩΣ; είναι το ερώτημα.

 Ο Αρτσχάιμερ δεν απαντά, αλλά υπονοεί. Ήδη γνωρίζουμε ότι ο Μερτς θα μειώσει τη φορολογία των υπερπλούσιων. Το ίδιο που κάνει και ο Τραμπ. Σ’ αυτή την περίπτωση το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι «από κάτω» αλλά και οι «μεσαίοι», καθώς ωφελούνται οι ελάχιστοι ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ δισεκατομμυριούχοι.

Πως μπορούν να απαντήσουν οι «από κάτω» αλλά και οι ενδιά-μεσοι σε μια τέτοια πολιτική; Η μόνη απάντηση είναι «ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης», αυτό «μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό.» έλεγε ο Χάξλεϋ από το μακρινό 1962, πριν εμφανιστούν οι Μασκ και Τραμπ. Γι’ αυτόν τον ολοκληρωτισμό μπροστά στον οποίο όλοι οι προηγούμενοι θα ωχριούν καθώς «οι άνθρωποι ελλείψει κριτικής σκέψης θα γίνουν δούλοι των δημιουργημάτων τους» μιλούσε και η Χάνα Άρεντ

Ο Αρτσχάιμερ δεν είναι τόσο ριζοσπάστης ώστε να μιλά για "αυτοοργάνωση" όπως ο Χάξλεϋ. Προτείνει όμως να ενεργοποιήσουμε την ΚΟΙΝΩΝΙΑ των ΠΟΛΙΤΩΝ, «…αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο εκκίνησης» γράφει. Μέσω της συμμετοχής σε συλλογικότητες, σε πρωτοβουλίες και ομάδες δράσης, «σε συνδικάτα –και ναι, αν καταφέρουμε να το κάνουμε, ακόμα και στα δημοκρατικά κόμματα– όλοι μπορούν να κάνουν κάτι για αυτές τις συνθήκες...».

Και σε μας, αυτό θεωρώ ότι πρέπει να είναι το πολυσήμαντο και βαρυσήμαντο μήνυμα της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ των ΠΟΛΙΤΩΝ στις 28 Φλεβάρη…

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πάνε μαζί

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ… Με την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Τα ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, Το ΣΥΛΛΟΓΟ των ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ των ΘΥΜΑΤΩΝ των ΤΕΜΠΩΝ 

ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ τις ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ στο ΦΑΣΙΣΜΟ

*(https://taz.de/Bundestagswahl-2025/!6056807/)

Τέμπη: Η συγκάλυψη του εγκλήματος αποκαλύπτει το πρόβλημα δημοκρατίας

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 22.02.25 ]

---

Έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Βρίσκονται σε έξαλλη κατάσταση. Φωνάζουν. Αλυχτούν. Αρνούνται να παραδεχτούν το έγκλημα των Τεμπών, την συγκάλυψη, την φωνή του 71% των Ελλήνων. Η Μαρία Καρυστιανού φταίει, λένε. Η Αντιπολίτευση φταίει. Όπως και η «συμμορία» όπως την αποκαλούν, του διαδικτύου.

Όσοι στεκόμαστε με αναρτήσεις στο πλάι της Μαρίας Καρυστιανού και των συγγενών των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, είμαστε «συμμορίτες»! Δεν απομένει παρά να αποστείλουν τον «εθνικό στρατό» των τρολ για να μας επιτεθεί. Ίσως και τα ΜΑΤ. Ήδη απειλούν για να σκιαχτούμε. Παίρνουν τηλέφωνα αχάραγα, με «απόκρυψη» και το κλείνουν.

Αν πέσει ο Μητσοτάκης θα υπάρξει χάος, δεν υπάρχει εναλλακτική, ωρύεται ο πρώην τηλε-βιβλιοπώλης. Απειλούν με νεκρούς στις διαδηλώσεις. Ψεύδονται, συκοφαντούν, απειλούν. Νομίζουν ότι θα εκφοβίσουν. Τελικά όμως αυξάνουν την οργή.

Απευθύνονται στο ακροατήριό τους. Ζητούν από τους οπαδούς της ΝΔ να αντιδράσουν. Καλούν σε «εμφύλιο» στο σπίτι, στα καφενεία, παντού! Μόνο που και οι ίδιοι οι οπαδοί τους τους γυρίζουν την πλάτη.

Υποστηρίζουν ότι ο λαός «κατευθύνεται» από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Έτσι ξέρουν να σκέφτονται. Στα μεγάλα συμφέροντα και την χειραγώγηση μέσω των «πετσωμένων» μίντια στήριξαν τη διακυβέρνησή τους. Δημιουργώντας το περίφημο «επιτελικό κράτος» που μετεξελίχθηκε σ’ ένα συγκεντρωτικό, αυταρχικό κράτος, στηριγμένο στις ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ και τους ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ, στην ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΑΡΧΩΝ, στον ΕΛΕΓΧΟ της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ μέσω του διορισμού της «κεφαλής» της, στον ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ και την ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ. Τώρα νομίζουν ότι η αιτία του προβλήματος είναι η κακή λειτουργία του «επιτελικοί κράτους». Γι’ αυτό θέλουν να επαναφέρουν τον Γεραπετρίτη στο Μαξίμου. Ίσως να επαναφέρουν και τον Δημητριάδη ή κάποιον σαν κι αυτόν.

Όμως η αιτία είναι το ίδιο το «επιτελικό κράτος», η συγκεντρωτική μορφή αυτή διακυβέρνησης η οποία στην πολιτική επιστήμη αποκαλείται ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΣ.

Ο βοναπαρτισμός –σύμφωνα με τον Rene Remond- είναι ένα από τα τρία ρεύματα της δεξιάς, που αρνείται την διαίρεση σε πολιτικά κόμματα για χάρη της επιβεβαίωσης της εθνικής ενότητας. «Αν πέσει ο Μητσοτάκης, δεν υπάρχει εναλλακτική» λένε οι υπουργοί του Μητσοτάκη. «Τότε να καταργήσουμε τις εκλογές» λέει ακόμα και ο φιλοκυβερνητικός δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ.  Η πολιτική ιδεολογία του «βοναπαρτισμού» αναπτύσσεται γύρο από  έναν ηγέτη, τον "μεσσία" (έτσι δεν έλεγαν τον Κυρ. Μητσοτάκη;) που θα… σώσει τη χώρα, δημιουργώντας μία συγκεντρωτική εκτελεστική εξουσία, το περίφημο «επιτελικό κράτος».

Η συγκεντρωτική εξουσία του Μαξίμου επιδιώκει τη δημιουργία δικτύων στελεχών, τα οποία στρατολογούνται με βασικό κριτήριο να διάκεινται φιλικά προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και όχι αναγκαία προς το κόμμα της ΝΔ. Στο Μαξίμου συγκεντρώνεται όλη η εξουσία, με μία πρωτοφανή επικοινωνιακή στήριξη από μέσα ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται αφειδώς (λίστα Πέτσα, κρατικές διαφημίσεις, χορηγίες Τραπεζών κ.ά.).

Ο δεξιός βοναπαρτισμός υιοθετεί ισχυρά τον αποκαλούμενο «δημοκρατικό ελιτισμό», που δεν θεωρεί σπουδαίο το ζήτημα της συμμετοχής των πολιτών στις επιλογές που αφορούν τη ζωή τους. Θεωρεί ότι ο λαός ως πολιτικό σώμα είναι «ανώριμος». «…Δεν θα βαράμε προσοχή στους πολίτες…» λέει ο Βορίδης. Γι’ αυτό, η αδρανοποίηση των πολιτών μέσω εκβιαστικών διλημμάτων ή του εκφοβισμού είναι ουσιώδης παράγοντας για την ορθή και σταθερή λειτουργία του συστήματος. Με δύο λόγια οι ελιτίστικες θεωρίες στηρίζονται σε δύο βασικές υποθέσεις σύμφωνα με τις οποίες κάθε πληθυσμός είναι στην πραγματικότητα ανίκανος και κατά δεύτερον, «άξεστος» και εξημμένος, χωρίς συνοχή και κανόνες, τείνοντας να καταστρέψει το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς!

Θυμίζω πως για τα λάθη διαχείρισης της πανδημίας έφταιγαν οι πολίτες (ατομική ευθύνη), για το χιονιά έφταιγαν οι οδηγοί που δεν είχαν αλυσίδες, για τις φωτιές παρομοίως οι πολίτες που δεν έκοψαν τα ξερόχορτα κ.ο.κ.

Για να επιτύχει η συνταγή του «βοναπαρτισμού» ενισχύεται η δοσολογία του «ελιτισμού», ο έλεγχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης καθώς και η κυριαρχία επί της πνευματικής παραγωγής, που επιτρέπουν τον αποπροσανατολισμό και εντέλει την πολιτική χειραγώγηση. Γι’ αυτό ο έλεγχος στη λειτουργία των ΜΜΕ είναι καίριας σημασίας.

Συμπερασματικά, επιμένω ότι η μόνη δυνατή απάντηση στην πολιτική χειραγώγηση του ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΥ είναι ο «Δρόμος» (και με την πολιτική και με την επικοινωνιακή έννοια του όρου).

Όσο για το «επιτελικό κράτος», είναι σωστή η διαπίστωση ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθαυτό το επιτελικό κράτος, αλλά γενικά το «αστικό κράτος», συμπεριλαμβανομένων των θεσμών του (όπως είναι και η ελεγχόμενη μέσω του διορισμού της «κεφαλής» της από την κυβέρνηση ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ), το οποίο είναι ταξικά μεροληπτικό,  βραχυκυκλώνοντας κάθε αλλαγή του ταξικού προσανατολισμού της διακυβέρνησης. Αυτός είναι ο λόγος που οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα αφομοιώθηκαν, τελικά, στο κυρίαρχο σύστημα, οδηγώντας στο φαινόμενο του pasokification καθώς του syrizofication, δηλαδή στον πλήρη εκφυλισμό της σοσιαλδημοκρατίας, που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον βοναπαρτισμό του Κυρ. Μητσοτάκη ο οποίος από bonapartisme soft έγινε απίστευτα σκληρός βοναπαρτισμός …

Γιατί πρέπει να βγούμε στο ΔΡΟΜΟ στις 28/2

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 17.02.25 ]

---

 Αυτό που ζούμε με το έγκλημα των Τεμπών και την προσπάθεια συγκάλυψής του είναι ένας ολοκληρωτισμός.

Αυτό που βιώνουν οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή υπό την ηγεσία ΤΡΑΜΠ-ΜΑΣΚ είναι ένας ολοκληρωτισμός που επιδιώκει να αποκτήσει την αξία υποδείγματος για ολόκληρο τον κόσμο.

Οι ΗΠΑ έχουν μία κυβέρνηση δισεκατομμυριούχων που βλέπουν τα πάντα ως «χρήμα», ως πλούτο, ως συσσώρευση. Ό,τι μπαίνει εμπόδιο στη συσσώρευση, κοινοβουλευτικοί θεσμοί, δικαστές, ΜΜΕ, εξαλείφεται. Τη διαδικασία συγκεντροποίησης της εξουσίας και τη δημιουργία ολοκληρωτικού καθεστώτος στις Ηνωμένες Πολιτείες, περιγράφει ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς σε άρθρο του. Σ’ αυτή τη γενικευμένη δυστοπία και τον εκφασισμό οι «από κάτω» αντί να αντιδράσουν, βρίσκονται σε μία αποχαύνωση, χαχανίζουν χωρίς να ξέρουν γιατί, και «σκορπίζονται» σε μια «διασκέδαση (από το σκεδάννυμι-σκόρπισμα) μέχρι θανάτου» που προκαλούν τα μμε των ολιγαρχών.

Το ολοκληρωτικό μοντέλο Τραμπ από τις ΗΠΑ εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, με στόχο να διαμορφώσει κοινωνίες τις οποίες θα ελέγχουν ισχυρά διευθυντήρια πολιτικών ηγετών και υπερπλούσιων με την συνεπικούρηση στρατιάς μάνατζερ που θα διευθύνουν τον πληθυσμό των «από κάτω» που θα εργάζονται και θα ζουν σαν σκλάβοι χωρίς να τους ασκείται κανένας καταναγκασμός, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. «Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες, στους δασκάλους και τους καθηγητές.» (έγραφε το 1962, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Αλντους Χάξλεϋ). Γι' αυτό στην Ελλάδα θέλουν να ελέγξουν τα σχολεία. Γι' αυτό θέλουν να δημιουργήσουν "Ωνάσεια".

Μας σκλαβώνουν κι εμείς διασκεδάζουμε με τη σκλαβιά μας. Οι δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ μας «διασκεδάζουν μέχρι θανάτου» όπως σημειώνει και ο Μπέρνι Σάντερς.

Ο Νιλ Πόστμαν στο βιβλίο του "Τηλεόραση, ο πολιτισμός του θανάτου" θεωρούσε την τηλεόραση κρίσιμο εργαλείο για τον πολιτισμό του νέου ολοκληρωτισμού. Κι αυτό γιατί η τηλεόραση είναι μία «μεταφορά» (metaphora), και η μεταφορική λειτουργία της συνίσταται στους συμβολισμούς των πληροφοριών της, τις πηγές, την ποιότητα και την ταχύτητα της ενημέρωσης και το περιβάλλον μέσα στο οποίο παράγονται οι ειδήσεις. Πάρτε παράδειγμα τα περίφημα βίντεο Καπερνάρου-Πορτοσάλτε.

Με την μεταφορική της λειτουργία η τηλεόραση ποιεί πολιτισμό, καθώς μεταβάλλει ριζικά τον τρόπο και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου, καθιστώντας τον «έναν πολιτισμό που απομυζούν τα χάχανα» και ο νηπιακός λόγος των δημόσιων συζητήσεων, έναν πολιτισμό συνεχών κύκλων ευτελούς ψυχαγωγίας.

Υφίστανται σήμερα οι πολιτισμοί-φυλακές και οι μηχανισμοί ελέγχου της σκέψης όπως ακριβώς τους περιέγραψε ο Όργουελ. Ο σύγχρονος πολιτισμός χαρακτηρίζεται από την υπερπληροφόρηση που «πνίγει» την αλήθεια μέσα στο «θόρυβο» και τη σύγχυση. Σήμερα, βασανιζόμαστε, όπως ο πληθυσμός στο «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του Χάξλεϋ, όχι γιατί γελάμε αντί να σκεφτόμαστε, αλλά γιατί δεν ξέρουμε ούτε γιατί γελάμε ούτε για ποιο λόγο έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε, γράφει ο Πόστμαν.

Γι’ αυτό δεν τους ενδιαφέρουν τα «ψέματα» που μας λένε κατάμουτρα. Δεν τους νοιάζει αν ο Πορτοσάλτε και ο Καπερνάρος είχαν το στικάκι με τα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας των Τεμπών πριν τα βρει ο administrator της εταιρείας στο καλάθι ανακύκλωσης! Στην σύγχυση ποντάρουν. Η σύγχυση σ’ έναν εγκέφαλο που έχει σταματήσει να σκέφτεται, έχει ως αποτέλεσμα να αποδέχεται ότι του «σερβίρουν». Το βίντεο αποκτά την αξία "αλήθειας". Όσο αληθινό είναι και το... σήριαλ Grand Hotel.

«Σκέπτομαι» έγραφε για τις ΗΠΑ ο Νόρμαν Μέιλερ (στη Μάγισσα τέχνη) ότι «αυτή η πλούσια και ισχυρή χώρα… ναι, αυτή η Αμερική, η τρομοκρατημένη, κάλλιστα χρειαζόταν την τηλεόραση - είμαι εδώ για να σε νεκρώσω, το χρειάζεσαι!».

Η απονέκρωση τώρα συμβαίνει παντού.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς μπορούμε να σωθούμε;

Η μόνη απάντηση είναι «ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης», αυτό «μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό.» Κι αυτό το είπε ο Χάξλεϋ το μακρινό 1962.

Γι’ αυτό στις 28 Φεβρουαρίου όλοι στο «ΔΡΟΜΟ»….

Ενάντια στο μπάζωμα της αλήθειας, ενάντια στο μπάζωμα της σκέψης, ενάντια στον ολοκληρωτισμό…

Ο μεσσιανισμός και οι μπίζνες της οικογένειας Τραμπ

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 12.02.25 ]

---

«Trump Imperator», ήταν ο τίτλος που χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα για να περιγράψει τις φιλοδοξίες του Ντόναλντ Τραμπ. Οι οποίες εκκινούν από την αγορά της Γροιλανδίας, την προσάρτηση του Καναδά, τα σχέδια για τη Διώρυγα του Παναμά και τη Λωρίδα της Γάζας.

Σύμφωνα με τους αναλυτές έχουμε μία μετατόπιση του δόγματος Τραμπ κατά τη δεύτερη θητεία του: Ο Τραμπ «γνωρίζει ότι ο θυμωμένος εθνικισμός, ο εθνικισμός της απόσυρσης στον εαυτό, με την οποία κέρδισε την επανεκλογή του, μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικός, όπως συνέβη κατά στην πρώτη του θητεία». Ισχυριζόμενος λοιπόν ότι εμπνέεται από τους ιδρυτές του αμερικανικού έθνους, και ειδικότερα από τον πρώην Ρεπουμπλικανό πρόεδρο William McKinley, προτείνει να ανοίξουν ξανά τα σύνορα (με την ιστορική έννοια ενός νέου μετώπου πρωτοπόρων) και να υπάρξει επανασύνδεση με το «πνεύμα της κατάκτησης» του αμερικανικού έθνους του 19ου αιώνα. Είναι δε «ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος σε περισσότερο από έναν αιώνα που θέλει να επεκτείνει την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών – συμπεριλαμβανομένου του πλανήτη Άρη», έγραψε πρόσφατα ο Economist.

Βλέπω τον σεξισμό, τον ρατσισμό και τον κυνισμό του Ντ. Τραμπ και θυμάμαι τον συγγραφέα του Μόμπι Ντικ, Χ. Μέλβιλ, που έγραφε «αρκεί να γράφεις σαν άντρας και θα γράφεις σαν Αμερικανός»! Όταν το είπα αυτό στον Παύλο Μάτεσι κατέβασε τον Μέλβιλ από την βιβλιοθήκη του. Ο ίδιος ο Μόμπι-Ντικ θα γίνει ο μύθος του αυτοκρατορικού μοντέλου των ΗΠΑ και θα συστήσει  μία «μαθητεία στον ιμπεριαλισμό». Ο Μόμπι-Ντικ θα εκφράσει σύμφωνα με τον Έντουαρντ Σαΐντ το πάθος «για την εξάλειψη κάθε συμβιβασμού, κάθε μέσης λύσης, κάθε επιλογής που δεν ταυτίζεται με την απόλυτη θέληση να κινηθείς, να προχωρήσεις». Να και πάλι η ανάπτυξη, η συνεχής ανάπτυξη, η συνεχής πτώση των συνόρων. Εδώ βρισκόμαστε πλέον στον αστερισμό της «απόλυτης βούλησης», της καθαρής Πράξης, στην καρδιά του Πραγματισμού και ενός Θεού της δύναμης, βρισκόμαστε στον αστερισμό της απόλυτης πεποίθησης, χωρίς αιτιολογία και απολογία, ότι το «μόνο μέγεθος είναι η ανάπτυξη» (Ουόλτ Ουίτμαν). 

Εν προκειμένω ισχύει ότι περιέγραψε στα τέλη του 19ου αιώνα ο Αμερικανός ιστορικός, Frederick J. Turner: «Η αμερικανική ανάπτυξη ήταν μία διαρκής επανέναρξη με τη συνεχή ανατροπή των συνόρων... Αυτή η διαρκής αναγέννηση, αυτή η ρευστότητα της αμερικανικής ζωής τροφοδοτούσε τις αμερικανικού τύπου κυρίαρχες δυνάμεις [...]. Τα σύνορα είναι η γραμμή της μέγιστης ταχύτητας μιας αποτελεσματικής αμερικανοποίησης». Σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο η «αναγέννηση» σημαίνει τη συνεχή επέκταση, την αδιάλειπτη «ανατροπή των συνόρων», την «αμερικανοποίηση» των πάντων, όπως τονίζει ο Turner.

Η »αμερικανοποίηση», η αποδοχή δηλαδή των αμερικανικών αξιών από ολόκληρο των κόσμο, συνιστά τον αμερικανικό μεσσιανισμό που εκκινεί από την ιδέα του περιούσιου λαού που διαπερνά ολόκληρη την αμερικανική ιστορία κι έγινε το λαϊτμοτίφ του αμερικανικού ονείρου. Ο Χέρμαν Μέλβιλ έγραφε το 1850 στο βιβλίο του White-jacket: or, the World in a Man-of-War (Λευκό-Δέρμα: ή ο κόσμος σ’ ένα πολεμικό ιστιοφόρο-ιδού και το αεροπλανοφόρο): «Εμείς οι Αμερικανοί είμαστε ο ξεχωριστός, ο περιούσιος λαός -το Ισραήλ της εποχής μας, φέρουμε την κιβωτό των Ελευθεριών του κόσμου… ο Θεός μας έδωσε, ως μελλοντική κληρονομιά, τις ευρείες επικράτειες των πολιτικών παγανιστών που θα έρθουν και θα τεθούν υπό τη σκέπη της κιβωτού μας…». Από τη μία, λοιπόν, οι πολιτικοί παγανιστές του… Θεού και από την άλλη η «κιβωτός των ελευθεριών», η ελευθερώτρια Αμερική… η ιδέα του «περιούσιου λαού» είναι «η κινητήρια δύναμη της αμερικανικής αυτοπεποίθησης» παρατηρεί ο Τσόμσκι, ο Ρίφκιν, όλοι. Μόνο ο Χ. Θορώ θα προβλέψει με οξυδέρκεια την εξέλιξη των ΗΠΑ, μιλώντας μέσω της παραβολής των δύο φυλών μυρμηγκιών, των κόκκινων και των μαύρων. Ο Θορώ επισημαίνει από το 1840 τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της αμερικάνικης πολιτικής αλλά και το περίφημο ιδεολογικό του περίβλημα, τον αμερικάνικο «πατριωτισμό» (το σημερινό MAGA του Τραμπ εκεί εδράζεται): «…είναι πατριώτες, μπορούν και θυσιάζουν το μεγάλο για το μικρό… Ο πατριωτισμός είναι ένα σκουλήκι που τους τρώει το κεφάλι…» έγραφε ο Θορώ επισήμαινε «Πόσο γελοία είναι η απαίτηση της Αγγλίας και της Αμερικής να μιλά ο κόσμος με τρόπο που να τον καταλαβαίνουν! Ούτε οι άνθρωποι ούτε τα μανιτάρια μεγαλώνουν έτσι». Ποιος ξέρει, όμως, σήμερα, τον Θορώ;                                

Και από την ιδεολογία στην Πράξη. Ή καλύτερα, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή του Πραγματισμού. Ο οποίος μαζί με  την πτώση των συνόρων και την επέκταση, σημαίνει και την συσσώρευση πλούτου. Όλα κινούνται με βάση το ΧΡΗΜΑ.

 Σήμερα ξέρουμε τον γαμπρό του Τραμπ, τον Τζάρεντ Κούσνερ, γιο ενός εργολάβου ακινήτων, που ήταν στενός φίλος του Νετανιάχου. Ο Κούσνερ είναι σύζυγος της  Ιβάνκας Τραμπ και τις παραμονές της οικονομικής κρίσης του 2007, ενώ ο πατέρας του εξέτιε ποινή φυλάκισης για παράνομη χρηματοδότηση, ψευδορκία, εκβιασμό και άλλα εγκλήματα, εκείνος ως υπεύθυνος της παραπαίουσας οικογενειακής επιχείρησης (με 1,8 δις δολάρια χρέος), θα τη σώσει με τη βοήθεια του Κατάρ.

Ο  πεθερός του Ντ. Τραμπ θα  του αναθέσει αμέτρητες αποστολές που εκτείνονται  από τη μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού συστήματος μέχρι το ζήτημα της οικονομικής καινοτομίας, συμπεριλαμβανομένης της διαχείρισης της κρίσης του Covid, των σχέσεων με το Μεξικό, την Κίνα και, τέλος, τον φάκελο της Μέσης Ανατολής. Οι αποστολές αυτές του επιτρέπουν να διατηρεί τις επιχειρηματικές του σχέσεις και να δημιουργεί εισοδήματα προς όφελος του προέδρου. Δημιούργησε προνομιακούς δεσμούς με τους δύο ισχυρούς ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων  Μοχάμεντ Μπεν Σαλμάν («MBS») και Μοχάμεντ Μπεν Ζάιεντ («MBZ»).  Έτσι ο «MBS» θα μπορεί να πει ότι «έχει» τον Κούσνερ, ενώ ο Τραμπ, αναφερόμενος στον Σαουδάραβα διάδοχο τον οποίο προστάτευσε παρά τον ρόλο του στην εκτέλεση και τον τεμαχισμό του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, δήλωσε: «Έσωσα το τομάρι του.»

Ο Κούσνερ συνέβαλε στις Συμφωνίες του Αβραάμ, που υπέγραψε το Ισραήλ από τον Σεπτέμβριο του 2020 με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Σουδάν και το Μαρόκο, και υποτίθεται ότι αποσκοπούν στην «αύξηση της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ευημερίας της περιοχής». Οι οποίες δεν είχαν καμία αναφορά σ το Παλαιστινιακό. Το «δόγμα Κούσνερ»  συνοψιζόταν στον αποκλεισμό των Παλαιστινίων από τις διαπραγματεύσεις, παρόλο που αποτελούν σχεδόν το μισό του πληθυσμού της ιστορικής Παλαιστίνης.

Η  Affinity Partners, η επενδυτική εταιρεία που δημιούργησε ο Κούσνερ στον απόηχο της ήττας του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του 2020, έλαβε 2 δισεκατομμύρια δολάρια από το κρατικό επενδυτικό ταμείο της Σαουδικής Αραβίας, που ελέγχεται από τον πρίγκιπα διάδοχο.

 Τον Φεβρουάριο του 2024, κατά τη διάρκεια των σφαγών και των καταστροφών που έγιναν στη Γάζα από τον ισραηλινό στρατό, ο Κούσνερ μοιράστηκε το «όραμά» του για το μέλλον της. Χαιρέτισε τις «πολύτιμες» δυνατότητες των «παραθαλάσσιων ακτών » της Γάζας και πρότεινε στο Ισραήλ να εκδιώξει τους αμάχους στο Νεγκέβ. Αυτός είχε την ιδέα για τη «Ριβιέρα της Ανατολής»!

Ο Friedman, ειδικός σε θέματα πτώχευσης, είδε το παλαιστινιακό ζήτημα ως διαδικασία εκκαθάρισης. Όπως εξηγεί, ο κόσμος δεν έχει καταλάβει τίποτα για τις διεθνείς σχέσεις, γιατί μόνο η «διπλωματία της βαριοπούλας», θα μπορούσε να οδηγήσει σε ειρήνη στη Μέση Ανατολή (όπως μεταφέρει ο Ιμπραήμ Ουάρντε, αναπληρωτής Καθηγητής στο Fletcher School of Law and Diplomacy, Tufts University (Μασαχουσέτη), στη Le Monde Diplomatique του Σεπτεμβρίου).

Τη  «διπλωματία της βαριοπούλας» την είδαμε στη Γάζα. Αν επεκταθεί σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τότε η «φωτιά» θα μας κάψει όλους.