Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2024

Γυναικοκτονία: Η ιστορία του όρου

 

[ ARTI news / Κόσμος / 15.12.24 ]


Στα άρθρα που αφιερώθηκαν για τη δολοφονία της ηθοποιού Marie Trintignant την 1η Αυγούστου 2003 από τον Bertrand Cantat, παρέχεται μια ιδέα για τις αλλαγές που έγιναν στη διαχείριση της βίας κατά των γυναικών από τα μέσα ενημέρωσης. Η ηθοποιός πέθανε από εγκεφαλικό οίδημα, το οποίο δημιουργήθηκε από το ξύλο μέχρι θανάτου από τον μουσικό σύντροφό της. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είχαν αγνοήσει το ιστορικό βίας του δράστη. Αντίθεται ξεψάχνισαν την ερωτική ζωή του θύματος, καταλογίζοντας πολλά εναντίον της. Μια γενιά αργότερα, το καλοκαίρι του 2023, αυτή η υπόθεση έγινε αντικείμενο σημαντικής αναμόχλευσης που κατέληξε σε ένα media mea culpa. «Εκείνη την εποχή, οι όροι ‘ζήλεια’ και ‘εγκλήματα πάθους’ αναφέρονταν με τέτοιο τρόπο που να δικαιολογούν το δράμα», παραδέχονταν οι δημοσιογράφοι στις ειδήσεις της τηλεόρασης France 2, στις 31 Ιουλίου 2023… (με μπάνερ: «Μια γυναικοκτονία που δεν έχει πει ακόμα το όνομά της.»)

Πριν καθιερωθεί στον χώρο των μέσων, η λέξη γυναικοκτονία έκανε ένα μακρύ ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο. Οι ιστορικοί Lydie Bodiou και Frédéric Chauvaud βρήκαν το πρώτο ίχνος του όρου στη γαλλική γλώσσα τον 17ο αιώνα, στο έργο Les Trois Dorotées, ou Le Jodelet souffleté, του θεατρικού συγγραφέα Paul Scarron. «Εκεί τα μάτια σου δουλεύουν για την γυναικοκτονία», λέει ένας χαρακτήρας για να περιγράψει τη στάση ενός άνδρα που είναι έτοιμος να κακομεταχειριστεί τη γυναίκα του. «Για να καταλαβαίνουν οι θεατές τη λέξη αυτή θα  έπρεπε να χρησιμοποιείται», αναφέρουν οι δύο ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Πουατιέ.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο όρος εμφανίστηκε με την πένα της δημοσιογράφου Hubertine Auclert… η Auclert έδωσε στη «γυναικοκτονία» τη σύγχρονη σημασία της…  Ο όρος εξαφανίστηκε και επανεμφανίστηκε εβδομήντα χρόνια αργότερα, με αφορμή τη διεξαγωγή του διεθνούς φόρουμ για Εγκλήματα κατά των Γυναικών. Το γεγονός αυτό ήταν εμβληματικό του «δεύτερου κύματος» φεμινιστικών κινημάτων –και επικεντρώθηκε περισσότερο στη σεξουαλικότητα και την ενδοοικογενειακή βία, ενώ το πρώτο εστίαζε στην ψηφοφορία–… Το φόρουμ πραγματοποιήθηκε από τις 4 έως τις 8 Μαρτίου 1976 στις Βρυξέλλες, όπου συγκεντρώθηκαν σχεδόν δύο χιλιάδες ακτιβίστριες από την Ευρώπη, τη Βόρεια και τη Λατινική Αμερική, τη Μοζαμβίκη, την Υεμένη και άλλες σαράντα περίπου χώρες. «Δεν είναι ένα νομικό ίδρυμα αλλά ένα δικαστήριο απόψεων, κατά το ανάλογο του δικαστηρίου για το Βιετνάμ στο οποίο προήδρευσαν οι [φιλόσοφοι] Bertrand Russell και Jean-Paul Sartre», σημειώνει η Milène Le Goff, επιμελήτρια μιας έκθεσης αφιερωμένης σε αυτό το γεγονός στο πανεπιστήμιο γυναικών των Βρυξελλών.

Στο φόρουμ γινόταν λόγος για εγκλήματα που έγιναν με σεξουαλικά μέσα, για τον μη μεικτό χαρακτήρα των διοικητικών οργάνων, για τη διπλή καταπίεση του να είσαι γυναίκα και μετανάστρια και πολλά άλλα που διαμόρφωσαν τη φεμινιστική ατζέντα των επόμενων δεκαετιών. Η Simone de Beauvoir χαιρέτισε αυτό το φόρουμ ως την «αρχή μιας ριζικής αποαποικιοποίησης των γυναικών ». Σε μια επιστολή, η φιλόσοφος έγραψε: «Μιλήστε η μία στην άλλη, μιλήστε στον κόσμο, ρίξτε φως στις επαίσχυντες αλήθειες που η μισή ανθρωπότητα προσπαθεί να κρύψει.» […]

Το 1992, το βιβλίο Femicide: The Politics of Woman Killing (Twayne Publishers) παρείχε την πρώτη θεωρητικοποίηση της έννοιας (γυναικοκτονία). «Είναι η δολοφονία μιας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα», γράφει στην εισαγωγή η Diana EH Russell, η οποία συνεπιμελείται αυτό το πρωτοποριακό βιβλίο με τη Βρετανίδα εγκληματολόγο Jill Radford. Το κεφάλαιο «Σεξιστική τρομοκρατία κατά των γυναικών», που έγραψε η Ράσελ μαζί με την Τζέιν Καπούτι, προσφέρει ένα ευρύ νόημα της έννοιας γυναικτονία: «Η γυναικοκτονία βρίσκεται στο άκρο μιας συνέχειας ενός αντιγυναικείου τρόμου, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης ποικιλίας σεξουαλικής και σωματικής βίας, όπως ο βιασμός, τα βασανιστήρια, η σεξουαλική σκλαβιά, (…) η αναγκαστική ετεροφυλοφιλία, η αναγκαστική στείρωση, η καταναγκαστική μητρότητα (η ποινικοποίηση της αντισύλληψης και της άμβλωσης), ο υποσιτισμός των γυναικών σε ορισμένους πολιτισμούς…»… ο όρος  περιλαμβάνει όλες τις μορφές βίας που οδηγούν στον πρόωρο θάνατο των γυναικών, για κοινωνικούς και μη φυσικούς λόγους.

Το έργο βρίσκει ιδιαίτερη απήχηση στην Κεντρική Αμερική. Στο Μεξικό, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Ciudad Juárez, μια συνοριακή πόλη με το Τέξας, ήταν το σκηνικό μαζικών κακοποιήσεων κατά των γυναικών. Πολύ συχνά, τα θύματα είναι εργάτριες σε maquiladoras, εργοστάσια υπεργολαβίας χαμηλού κόστους για την αμερικανική αγορά. Οι αστικοί θρύλοι λένε ότι ήταν έργο εμπόρων οργάνων, ή των καρτέλ, ή σατανιστών. «Πολλές γυναίκες πεθαίνουν περιμένοντας το λεωφορείο, όπου εθεάθησαν για τελευταία φορά ενώ ένα όχημα κυκλοφορούσε εκεί κοντά. Η διάταξη των παπουτσιών και του σώματός τους δίνει τη δυνατότητα για  κάθε είδους εικασίες…», ανέφερε ο ρεπόρτερ Sergio González Rodríguez το 2002 στο Huesos en el desierto (Οστά στην έρημο, Éditions de l'Ogre, 2023).

Ενώσεις όπως το Nuestras hijas de regreso a casa («Φέρτε τις κόρες μας πίσω στο σπίτι») έχουν κρατήσει μητρώο αυτών των νεκρών γυναικών από το 1993. «Εκείνη την εποχή, δεν μιλούσαμε για γυναικοκτονίες στο Μεξικό», θυμάται η κοινωνιολόγος Julia Estela Monárrez Fragoso, από το Colegio de la Frontera Norte στο Juárez... Για να ξεκινήσει την έρευνά της, η ερευνήτρια ξεκινά βγάζοντας ορισμένα φεμινιστικά κείμενα από τη βιβλιοθήκη της, όπως το The Age of Sex Crime, της Jane Caputi (Women's Press, 1987). Το 1998, η Fragoso σχημάτισε μια ομάδα στο πανεπιστήμιό της για να εμβαθύνει αυτή τη συλλογιστική. «2.526 περιπτώσεις (γυναικοκτονιών) έχουν καταγραφεί στη βάση δεδομένων από το 1993», μας λέει, τον Αύγουστο του 2023.

 « Πολλά θύματα (γυναικοκτονιών) ήταν κάτω των 17 ετών, μελαμψές, που ζούσαν σε φτωχογειτονιές. Τα σώματά τους δείχνουν ίχνη βασανιστηρίων και σεξουαλικού ακρωτηριασμού.» Το πέρασμα στη θανατηφόρα πράξη δεν αποσκοπεί μόνο στην αφαίρεση της ζωής, αλλά και στη βεβήλωση, στον εξευτελισμό, με άλλα λόγια στην πραγματοποίηση «υπερ-δολοφονιών». «Δεν είναι μόνο το βιολογικό σώμα της γυναίκας που δολοφονείται, είναι και αυτό που αντιπροσωπεύει, η πολιτισμική κατασκευή του σώματός της.» Αναδεικνύει επίσης τη γυναικοκτονία των στιγματισμένων επαγγελμάτων, όπως σερβιτόρων, εργατριών του σεξ και υπαλλήλων σε αίθουσες μασάζ. Οι γυναίκες αυτές θεωρείται ότι «Αποκλίνουν από τον κανόνα του «θηλυκού», είναι «κακές» γυναίκες, που καταλαμβάνουν απαγορευμένους χώρους.» […]

Στην ισπανόφωνη σφαίρα, χρησιμοποιείται η λέξη feminicidio, μια παραλλαγή που παραπέμπει στη «θηλυκοκτονία». Η μετάφραση feminicidio έγινε δημοφιλής τη δεκαετία του 1990 από τη Μεξικανή ακαδημαϊκό και πολιτικό Marcela Lagarde y de los Ríos. Όλα ξεκινούν, για άλλη μια φορά, από την ανάγνωση της ανθολογίας των Russell και Radford, την οποία ανακάλυψε ενώ έκανε έρευνα πεδίου στο Ciudad Juárez. «Αυτό το βιβλίο με βοήθησε πολύ, μου επέτρεψε να καταλάβω ότι επρόκειτο για εγκλήματα φύλου που προσαρμόστηκαν στην αρχιτεκτονική των σχέσεων εξουσίας που υφίστανται οι γυναίκες από τους άνδρες», εξηγεί. Διευρύνει τον αρχικό ορισμό, για να τον συμπληρώσει με την έννοια της ατιμωρησίας, επισημαίνοντας την ευθύνη της Πολιτείας ως ένοχης αδράνειας.

Μεταξύ γυναικοκτονίας και «θηλυκοκτονίας», τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) προτιμούν να μην αποφασίζουν και πολύ συχνά συνδυάζουν τους δύο όρους στις δημοσιεύσεις τους. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν αναγνωρίσει την ιδέα από το συμπόσιο της Βιέννης το 2012, στο οποίο προσκλήθηκε η Νταϊάνα Ράσελ. Ωστόσο, έχει καθιερωθεί μια ταξινόμηση, για να ξεχωρίσει τις «οικείες» και τις «μη οικείες» γυναικοκτονίες, αλλά και να αναγνωρίσει αυτές που διαπράττονται στο όνομα της «τιμής»…  

Στη Γαλλία, ο όρος εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2010, … η δολοφονία δύο Γαλλίδων φοιτητριών στην Αργεντινή τον Ιούλιο του 2011, της Κασσάντρε Μπουβιέ και της Χούρια Μουμνί έκαναν πεζοπορία όταν τις απήγαγαν, τις βίασαν και τις δολοφόνησαν. Ο πατέρας της Cassandre, ο Jean-Michel Bouvier, κάνει εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης για να αναγνωριστεί η γυναικοκτονία. Σε μια στήλη στη Le Monde (5 Οκτωβρίου 2011), έγραψε: «Η συμπερίληψη του εγκλήματος της γυναικοκτονίας στο ποινικό δίκαιο της χώρας μου είναι τώρα το Άγιο Δισκοπότηρο των γηρατειών μου.» «Ας αναγνωρίσουμε τη γυναικοκτονία» στον ποινικό κώδικα ζητά ο σύλλογος Dare feminism (OLF) το 2014. Η πρωτοβουλία προκαλεί μικρή ανταπόκριση, αλλά δημιουργεί προηγούμενο στη γαλλική συζήτηση. Το επόμενο έτος, το 2015, η λέξη «γυναικοκτονία» μπήκε στο λεξικό Le Robert. Το βρίσκουμε όλο και πιο τακτικά στα πρωτοσέλιδα του γαλλικού Τύπου. «Εντοπίσαμε περίπου εκατό άρθρα [που το αναφέρουν] το 2017, σε σύγκριση με περισσότερα από 3.200 το 2022»…

Τα κοινωνικά δίκτυα παίζουν ρόλο ενισχυτή. Στη δεκαετία του 2010, πολλά hashtag  έφεραν  την καταπολέμηση της σεξιστικής και σεξουαλικής βίας στο πολιτικό προσκήνιο. Το #MeToo ξεσπά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το φεμινιστικό κίνημα της Λατινικής Αμερικής εξαπλώνεται και στην Ευρώπη με το #NiUnaMenos, «Ούτε μία λιγότερη». Αυτή η κραυγή είναι δανεισμένη από έναν στίχο της Susana Chávez, Μεξικανής ποιήτριας και ακτιβίστριας που δολοφονήθηκε το 2011, στο Ciudad Juárez, από μια ομάδα εφήβων... Ένα άλλο παράδειγμα: στη Χιλή, η κολεκτίβα Las Tesis δημιουργεί χορογραφίες για τη διάδοση φεμινιστικών μηνυμάτων. Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από τα γραπτά της Βραζιλιάνο-Αργεντινής ανθρωπολόγου Rita Laura Segato. Τα μέλη του Las Tesis φωνάζουν «El violador eres tú», με μαύρα πανιά στα μάτια και χτυπώντας τα πόδια τους στο έδαφος, σε ένα viral βίντεο που θα παιχτεί σε όλο τον κόσμο. Στη Γαλλία, πραγματοποιείται μια δράση «Ο βιαστής είσαι εσύ!» Ο δολοφόνος είσαι εσύ!» πραγματοποιείται τον Νοέμβριο του 2019 στην Place du Trocadéro, από μέλη των συλλογικοτήτων Collages Féminicides και #NousToutes. Παράλληλα με αυτά τα δύο κινήματα, που συμβάλλουν στην ένταση των κινητοποιήσεων κατά των γυναικοκτονιών στη Γαλλία, ανώνυμες ακτιβίστριες οργανώνουν εθελοντικά μια καταμέτρηση μέσω μιας σελίδας στο Facebook των «Γυναικοκτονιών από συντρόφους ή πρώην συντρόφους» από το 2016. Κάθε δυόμιση μέρες, κατά μέσο όρο, υπάρχει μια αναγγελία για  νέο θάνατο.

…από το 2006 έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 2.346 γυναικοκτονίες σε συζυγικό πλαίσιο (δηλαδή, κατά μέσο όρο, 146 ανά έτος)...

Μετά την αναθεώρηση του ποινικού κώδικα το 1994, ένας σύζυγος ή σύντροφος που σκοτώνει τη σύντροφό του αντιμετωπίζει ισόβια κάθειρξη. Το 2006, το πεδίο εφαρμογής επεκτάθηκε σε πρώην συνεργάτες. Στη συνέχεια, ο νόμος της 27ης Ιανουαρίου 2017 δημιούργησε μια επιβαρυντική περίσταση που συνδέεται με εγκλήματα και αδικήματα που βλάπτουν το θύμα λόγω του φύλου του, του σεξουαλικού του προσανατολισμού ή της πραγματικής ή υποτιθέμενης ταυτότητας φύλου, της λεγόμενης «μη οικείας» γυναικοκτονίας.

Τα τελευταία χρόνια, τα μέτρα που ενθαρρύνονται από τις δικαστικές πολιτικές δίνουν έμφαση στην πρόληψη της βίας, συμπεριλαμβανομένης της θανατηφόρου βίας, και όχι απλώς στην καταστολή. Για τον νομοθέτη, πρόκειται για τη διευκόλυνση ή την εξασφάλιση της διαδικασίας χωρισμού: με τη συσκευή ‘Σοβαρού Κινδύνου’ (Τηλέφωνο που προκαλεί την επέμβαση της αστυνομίας) και το βραχιόλι κατά της συμφιλίωσης, καθώς και η εντολή προστασίας, που δημιουργήθηκε το 2010 και καθιστά δυνατή τη στέγαση ενός θύματος πριν ο σύζυγος ή ο πρώην σύντροφος δικαστεί. [...]

Πέρα από τους «βίαιους θανάτους εντός του ζευγαριού», ο στατιστικός και αστυνομικός μηχανισμός δεν μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε λεπτομερώς τις συνθήκες άλλων γυναικτονιών, ιδίως εκείνων που ονομάζονται «εκτός του οικογενειακού πλαισίου»  ανθρωποκτονίες γυναικών. Για να αντισταθμιστεί αυτή η έλλειψη, μια οργάνωση για την καταπολέμηση των γυναικοκτόνων (Inter Orga Féminicides) οργανώνει μια παγκόσμια καταμέτρηση από τον Ιανουάριο του 2023, με βάση την παρακολούθηση του Τύπου, αλλά και την ανατροφοδότηση από οργανώσεις πεδίου, όπως το Parapluie rouge, μια ομοσπονδία για τα δικαιώματα των εργατριών του σεξ, Acceptess-T για τρανς άτομα ή Les Dévalideuses για αναπηρίες. Πρόκειται επίσης για τον εντοπισμό των εξαναγκαστικών αυτοκτονιών (μια έννοια που αναγνωρίζεται από το νόμο μετά την απόπειρα γυναικοκτονίας…).

Le Monde diplomatique -Laurène Daycard -Επιλογή, απόδοση στα ελληνικά Γιώργος Χ. Παπ.


Καταγγέλλουν την Apple για μαύρη αγορά και εγκλήματα πολέμου

 

[ ARTI news / Κόσμος / 17.12.24 ]


Οι ακροδεξιοί κραυγάζουν στα κοινωνικά δίκτυα εναντίον των μεταναστών που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και έρχονται στην Ελλάδα και αλλού, λες και ο ξεριζωμός των ανθρώπων γίνεται χάριν γούστου. Λέγαμε προ ημερών για πολλοστή φορά  ότι οι Αφρικανοί έρχονται στην Ευρώπη γιατί στην πατρίδα τους κινδυνεύουν από τις ένοπλες συμμορίες που χρηματοδοτούν οι πολυεθνικές της Δύσης αλλά και η Κίνα. Σήμερα, λοιπόν, το Reuters δημοσιεύει την καταγγελία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό εναντίον της Apple  και των θυγατρικών της  στη Γαλλία και το Βέλγιο, κατηγορώντας την ότι προμηθεύεται από την μαύρη αγορά ορυκτά από το Κονγκό (κασσίτερο, ταντάλιο και βολφράμιο), των λεγόμενων ορυκτών 3Τ που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων. Η διακίνηση των ορυκτών αυτών στην μαύρη αγορά γίνεται από ένοπλες συμμορίες που ελέγχουν τα ορυχεία στο Κονγκό και εμπλέκονται σε σφαγές αμάχων, μαζικούς βιασμούς, λεηλασίες και άλλα εγκλήματα. Όπως καταγγέλλουν ο ΟΗΕ και πολλές ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι νομικοί  που εκπροσωπούν το Κονγκό υποστηρίζουν ότι η Apple χρησιμοποιεί ορυκτά που λεηλατούνται από το Κονγκό και ξεπλένονται μέσω διεθνών αλυσίδων εφοδιασμού, κάτι που, όπως λένε, καθιστά την εταιρεία συνένοχη σε εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα στο Κονγκό.

«Είναι σαφές ότι ο όμιλος Apple, η Apple France και η Apple Retail France γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αλυσίδα εφοδιασμού ορυκτών τους βασίζεται σε συστημικές αδικοπραγίες», αναφέρει η καταγγελία εναντίον της γαλλικής θυγατρικής.

Σε παράλληλες καταγγελίες που υποβλήθηκαν στην εισαγγελία του Παρισιού και σε βελγικό ανακριτικό γραφείο τη Δευτέρα, το Κονγκό κατηγορεί τις τοπικές θυγατρικές Apple France, Apple Retail France και Apple Retail Belgium για μια σειρά αδικημάτων.

Αυτά περιλαμβάνουν την απόκρυψη εγκλημάτων πολέμου και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, κλεπταποδοχή και διενέργεια παραπλανητικών εμπορικών πρακτικών για να διασφαλιστεί ότι οι αλυσίδες εφοδιασμού των καταναλωτών είναι καθαρές.

Ο ανταγωνισμός για ορυκτά είναι ένας από τους κύριους λόγους των συγκρούσεων, καθώς οι ένοπλες συμμορίες στις χώρες της Αφρικής συντηρούνται και αγοράζουν όπλα με τα έσοδα από τις εξαγωγές ορυκτών, που συχνά διακινούνται λαθραία μέσω της Ρουάντα.

Από τη δεκαετία του 1990, πολλά ορυχεία  του Κονγκό στα ανατολικά έχουν καταστραφεί από τις μάχες μεταξύ ένοπλων ομάδων, που υποστηρίζονται από τη γειτονική Ρουάντα, και τον στρατό του Κονγκό.

Εκατομμύρια άμαχοι έχασαν τη ζωή τους ή εκτοπίστηκαν...

(Τη φωτογραφία του 2019 με τα δεκάδες καμένα πτώματα Κογκολέζων από ένοπλη συμμορία μας λογόκρινε το Fb) 

Πληροφορίες από https://www.reuters.com/sustainability/society-equity/congo-files-criminal-complaints-against-apple-europe-over-conflict-minerals-2024-12-17/?utm_medium=Social&utm_source=twitter


Η ΚουΚλουξΚλαν του διαδικτύου επιτίθεται...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / artinews / 14.12.24 ]


Ένα 11χρονο κορίτσι, η Γιασμίν, ήταν η μόνη που επέζησε από 45 πρόσφυγες που επέβαιναν σε μία βάρκα η οποία ανατράπηκε 10 μίλια μακριά από το νησί της Λαμπεντούζας.

Η δημοσιοποίηση του τραγικού γεγονότος από τον Ιάσονα Αποστολόπουλο στο X (πρώην τουίτερ) προκάλεσε ορυμαγδό εμετικών σχολίων από φασίστες και ρατσιστές.

«Γιατί φεύγουν; Να μείνουν στη χώρα τους» λέει κάποιος από τους πλέον μετριοπαθείς.

Αλήθεια, γιατί φεύγουν οι άνθρωποι από τα σπίτια τους, γιατί ξεριζώνονται;

Ας μάθουν λοιπόν οι κουκουλοφόροι της ΚουΚλουξΚλαν του διαδικτύου ότι στην Αφρική περισσότεροι από ένας στους πέντε κατοίκους της δεν τρώει καθόλου (έκθεση ΟΗΕ 2021). Την ίδια ώρα που αυτήν την υπερπλούσια σε ορυκτό πλούτο ήπειρο την εκμεταλλεύονται πολυεθνικές εταιρείες. Ο ορυκτός πλούτος της Αφρικής οδεύει στην αυτοκινητοβιομηχανία, τα ηλεκτρικά οχήματα, στις ηλεκτρικές συσκευές, τα κινητά κ.ά. (μαγγάνιο, κοβάλτιο, λίθιο και νικέλιο).

Η καταλήστευση των πόρων από τις δυτικές πολυεθνικές αλλά και τους Κινέζους, η εκμετάλλευση, η βία από ένοπλες συμμορίες που εξοπλίζουν οι πολυεθνικές και η πείνα που υφίστανται οι Αφρικανοί τους εξαναγκάζουν σε φυγή. Από εδώ προκύπτει το κύμα μετανάστευσης. Κι όμως ο πλούτος των χωρών αυτών θα μπορούσε να εξασφαλίσει στους ανθρώπους μια καλή ζωή…

Αλλά που οφείλεται το κύμα παραπλάνησης, ξενοφοβίας και φασισμού στο διαδίκτυο;

Είναι γνωστό ότι παντού, τα fake news, οι επιθέσεις των ακροδεξιών, ακόμα και τα δήθεν χιουμοριστικά «μιμίδια», αυτό το φθηνό και χυδαίο χιούμορ, έχουν εξελιχθεί, με τα χρόνια, σε στρατηγικό πυλώνα της επικοινωνίας της ακροδεξιάς, καθώς επιτρέπουν στους ακροδεξιούς να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, αλλά και να στέλνουν μηνύματα υπό το κάλυμμα της ειρωνείας. Το κύμα των «μιμιδίων» ακολουθούν και καλλιτέχνες είτε της μάτσο Τραπ είτε του «λαϊκίστικου» θεάτρου φάρσας, τύπου Σεφερλή.

Από τιην πρώτη εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ οι υποστηρικτές του χρησιμοποίησαν κατά κόρο τα μιμίδια. «Η κουλτούρα των meme δεν είναι από μόνη της πολιτική, αλλά επιδιώκουμε να την οικειοποιηθούμε» λέει ο Maxime Dafaure, διδακτορικός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Gustave-Eiffel στο Παρίσι, ειδικός στο alt-right.

Το διαδίκτυο λοιπόν είναι ο νέος «δημόσιος χώρος» που έχει καταληφθεί από την ακροδεξιά, χωρίς καμία σοβαρή αντίσταση, δημιουργώντας τις συνθήκες επικράτησης της ρητορικής μίσους κατά των ξεριζωμένων.

*Η ΚουΚλουξΚλαν του διαδικτύου θα σταθεί στο τατουάζ δήθεν της Γιασμίν (που όμως ήταν της διασώστριας) προκειμένου να αποδομήσει την τραγική είδηση...


ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ του ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ με Διαδικτυακά σκουπίδια

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / artinews / 18.12.24 ]


Στην τηλεόραση επιχειρούν να αναλύσουν τον παροξυσμό της εφηβικής βίας, τις παραβατικές συμπεριφορές των νέων. Μιλούν για το «brain rot», τη φράση της χρονιάς που αναφέρεται στο «κάψιμο του εγκεφάλου», δηλαδή στην «επιδείνωση της ψυχικής ή πνευματικής κατάστασης ενός ατόμου από την υπερκατανάλωση διαδικτυακών ‘σκουπιδιών’». Αλλά ποιος τροφοδοτεί με διαδικτυακά σκουπίδια τους νέους; Ποιος δημιουργεί τον εθισμό και την εξάρτηση των χρηστών και για ποιο σκοπό; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά προκαλούν αμηχανία στους ‘αστέρες' της τηλοψίας. Κανείς δεν τολμά να πει ότι πίσω από τα likes κρύβονται οι νευροεπιστήμες και οι πρακτικές χειραγώγησης γούστων, τρόπων σκέψης και συμπεριφορών, με ουσιαστικό παντοτινό στόχο το ΚΕΡΔΟΣ. Πίσω λοιπόν από τους «χάκερς των ανθρώπινων εγκεφάλων» μέσω των Likes, θα βρείτε το ΧΡΗΜΑ. Οι κερδοσκόποι χρησιμοποιούν τεχνικές εθισμού και πλήρους ελέγχου των χρηστών. Όπως ένας τοξικομανής παίρνει το ναρκωτικό του έτσι και ο χρήστης του διαδικτύου παίρνει τα Likes του. Η ίδια περιοχή του εγκεφάλου ενεργοποιείται, από εκεί ξεκινά το συνολικό «κάψιμο». Στο βιβλίο The Hacking of the American Mind, ο νευροεπιστήμονας Robert Lustig δείχνει ότι τα «φιλοδωρήματα» των κοινωνικών δικτύων ενεργοποιούν την έκκριση της ντοπαμίνης, ενός νευροδιαβιβαστή συνδεδεμένου με την άμεση ευχαρίστηση και την ανταμοιβή. Όμως, αυτό που οδηγεί στην αύξηση της ντοπαμίνης προκαλεί άμεσα ή έμμεσα την πτώση της σεροτονίνης, του νευροδιαβιβαστή που εμπλέκεται στο αίσθημα της πληρότητας και της ευτυχίας.

Αυτοί οι ψυχο-φυσικοί μηχανισμοί έχουν εργαλειοποιηθεί από τους γίγαντες του Web (το GAFAM: Google, Apple, Facebook, Amazon, Microsoft) που τους χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν την προσοχή και την εξάρτηση(εθισμό) των χρηστών. Γι’ αυτό οι ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΙ συγκεντρώνουν και προτάσσουν τις ιστοσελίδες και τα πρόσωπα με την μεγαλύτερη «ορατότητα», στους οποίους κάνουν συνέχεια προσφορές. Ακολούθως, καθώς μπορούν να γνωρίζουν τις συνήθειές μας χάρη στα cookies που εγκαθιστούν, μας προτείνουν χωρίς διακοπή σελίδες που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις «ειδήσεις της επικαιρότητας».

Ο εθισμός στο διαδίκτυο αλλάζει τη χημεία του εγκεφάλου και επηρεάζει τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη των εφήβων αναφέρουν ερευνητές του University College του Λονδίνου που διαπίστωσαν ότι οι επιδράσεις ήταν εμφανείς σε πολλαπλά νευρωνικά δίκτυα. Παρατηρήθηκε δε ολική μείωση της λειτουργικής συνδεσιμότητας σε τμήματα του εγκεφάλου που εμπλέκονται στην ενεργό σκέψη καιτο δίκτυο εκτελεστικού ελέγχου. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι αλλαγές αυτές σχετίζονται με εθιστικές κινήσεις και αλλαγές στη συμπεριφορά, την ψυχική υγεία, την ανάπτυξη, την πνευματική ικανότητα και τον σωματικό συντονισμό.

«Η εφηβεία είναι ένα κρίσιμο στάδιο της ανάπτυξης. Κατά τη διάρκειά της, οι άνθρωποι βιώνουν σημαντικές αλλαγές στη βιολογία, τη γνωστική ικανότητα και την προσωπικότητα. Ως αποτέλεσμα, ο εγκέφαλός τους είναι ιδιαίτερα ευάλωτος στον εθισμό στο διαδίκτυο» εξηγεί ο Μαξ Τσανγκ, επικεφαλής της έρευνας.

«Τα ευρήματα της μελέτης μας δείχνουν ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δυνητικά αρνητικές συμπεριφορικές και αναπτυξιακές αλλαγές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή των εφήβων. Για παράδειγμα, μπορεί να δυσκολεύονται να διατηρήσουν σχέσεις και κοινωνικές δραστηριότητες, να λένε ψέματα για τη διαδικτυακή τους δραστηριότητα και να παρουσιάζουν διαταραχές στη διατροφή και τον ύπνο τους».

Η εξάρτηση της ανθρώπινης ύπαρξης από τις νέες τεχνολογίες αυξάνεται ολοένα και περισσότερο και τείνει να συμβεί αυτό που προέβλεψε η Χάνα Άρεντ όταν έλεγε πως αν η γνώση διαχωριστεί από την κριτική σκέψη τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να γίνει δούλος των δημιουργημάτων του. Μόνο που αυτό δεν γίνεται αυτόματα και με αόριστο τρόπο, αλλά είναι αποτέλεσμα ενεργειών των κατόχων των νέων τεχνολογικών μέσων που δημιουργούν και παράγουν εθισμό ελέγχοντας έτσι τη σκέψη και τις συμπεριφορές με απώτερο πλην βασικό στόχο το ΚΕΡΔΟΣ.

Και πώς απαντάμε εμείς σε όλο αυτό; Με μία πραγματικά δημοκρατική πολιτική στάση που θα εστιάζει στην προαγωγή της γνώσης και της κριτικής σκέψης, στην κριτική συνείδηση και τη διαρκή επιλογή εναλλακτικών λύσεων, στην καταγραφή της θεωρίας μαζί με ό,τι αντιστέκεται, στην ενίσχυση της πεποίθησης για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας μη καταπιεστικής ανθρώπινης κοινότητας, μιας κοινωνίας όχι των ανισοτήτων, όχι του ελέγχου, του φόβου και του μίσους, αλλά της αγωνιστικής αλληλεγγύης και της αγαπητικής συνύπαρξης. Όπου αγάπη δε θα σημαίνει κένωση από Εγώ, αλλά εκχώρηση χώρου για τον Άλλο και τους άλλους, δηλαδή μια νέα κουλτούρα του Εμείς. Γιατί, όπως έλεγε ο Alain Badiou, «…η αγάπη δεν είναι σύμβαση μεταξύ δύο ναρκισσιστών. Είναι μια κατασκευή που αναγκάζει τους συμμετέχοντες να ξεπεράσουν τον ναρκισσισμό. Για να διαρκέσει η αγάπη κάποιος πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό του... Απαιτεί δουλειά... Η αγάπη είναι τόσο συνάντηση όσο και κατασκευή. Είναι ένα σχέδιο συν-κατασκευής. Είναι η γέννηση της συν-δυνατότητας. Είναι μια διαδικασία αλήθειας». Αυτή η αγάπη αναπτύσσεται από τους μικρούς διαπροσωπικούς πυρήνες μέχρι τις ευρύτερες κοινωνικές συλλογικότητες, εκεί όπου ο αγώνας για μία κοινωνία χωρίς αδικημένους και απόκληρους είναι κοινός, εκεί όπου ο παθολογικός ναρκισσισμός δεν έχει θέση, εκεί όπου βιώνεται η ασύγκριτη χαρά ενός κόσμου που ξέρει να μοιράζεται...


Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2024

Έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας για τη Διαφθορά στο Ευρωκοινοβούλιο

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / artinews.gr / 12.12.24 ]


Σύμφωνα με έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας που δημοσιεύεται σήμερα Πέμπτη, το 30% των 720 βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (σχεδόν το 1/3) έχουν εκτός από τον παχυλό μισθό τους και παράπλευρο εισόδημα που προέρχεται από τα διάφορα λόμπι. Η υπόθεση Καϊλή και το περίφημο Qatargate δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.

Τα ευρήματα της Διεθνούς Διαφάνειας ΕΕ δείχνουν ότι οι ευρωβουλευτές εργάζονται για τα λόμπι γαιοκτημόνων, αυτοκινητοβιομηχανιών και μεγάλων χρηματοπιστωτικών εταιρειών (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες κ.ά.).

Οι ευρωβουλευτές που εισπράττουν χρήματα από λόμπι μεγάλων οικονομικών συμεφρόντων, ανήκουν κυρίως στον συντηρητικό χώρο. Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται ο Gheorghe Piperea (Ρουμανία/Ευρωπαίοι Συντηρητικοί) ο οποίος αποκομίζει περίπου 657.000 ευρώ ετησίως. Τον ακολουθούν στην κατάταξη ο Γάλλος γιατρός Λοράν Καστίγιο και ο Ιταλός Ρομπέρτο ​​Βανάτσι. 

Η έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας περιγράφει περιπτώσεις όπως του Stefan Köhler (Γερμανία/Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) και της Christine Singer (Γερμανία/Ακροδεξιά), οι οποίοι κερδίζουν πολλές χιλιάδες ευρώ τον μήνα από την Ένωση Αγροτών (μεγάλοι γαιοκτήμονες) της Βαυαρίας, ενώ συμμετέχουν στις Επιτροπές Γεωργίας και Περιβάλλοντος του Κοινοβουλίου.

Ο Filip Turek (Τσεχία/Patriots) δηλώνει αποδοχές 10.000 ευρώ το μήνα ως σύμβουλος σε αυτοκινητοβιομηχανία – τομέας για τον οποίο μιλάει πολύ και στο έργο του ως ευρωβουλευτής, έχοντας παρέμβει για το θέμα κατά τη διάρκεια πρόσφατης ολομέλειας του Κοινοβουλίου. 

Η Monika Hohlmeier (Γερμανία/Λαϊκό Κόμμα) κερδίζει περίπου 75.000 ευρώ ετησίως από την πολυεθνική εταιρεία γεωργίας και ενέργειας BayWa.

Ο Charles Goerens (Λουξεμβούργο/Ανανέωση Ευρώπης) κερδίζει 43.000 ευρώ ως ανεξάρτητος διαχειριστής στο Foyer Finance, το οποίο κατέχει μερίδια σε εταιρείες επενδύσεων και ασφαλιστικών εταιρειών, αλλά σημειώνει ότι συμμετέχει σε κοινοβουλευτικές επιτροπές που ασχολούνται με τη γεωργία και τις συνταγματικές υποθέσεις, και όχι στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Τον περασμένο Μάιο, ο Λιθουανός ευρωβουλευτής Viktor Uspaskich βρέθηκε στην κορυφή της κατάταξης, δηλώνοντας ετήσια κέρδη 3 εκατομμυρίων ευρώ από μια εταιρεία με σημαντικά ρωσικά εμπορικά συμφέροντα. Ο Ουσπάσκιτς δεν είναι πλέον ευρωβουλευτής μετά τις εκλογές του Ιουνίου και τον Αύγουστο έγινε στόχος ποινικής έρευνας για δόλιες πληρωμές αξίας άνω των 500.000 ευρώ.

Είναι φανερό ότι οι συντηρητικοί Ευρωβουλευτές εκπροσωπούν τα μεγάλα συμφέροντα και όχι τους «από κάτω». Το ίδιο συμβαίνει παντού. Η διαφορά έγκειται στο ότι στις ΗΠΑ οι δεκάδες χιλιάδες «λομπίστες», εκπρόσωποι μεγάλων εταιρειών, είναι θεσμικοί (νόμιμοι), κατοικοεδρεύουν μάλιστα στο Κογκρέσο. Στην Ευρώπη όμως τα λόπμι λειτουργούν  παράτυπα αλλά και με διάφορες νομότυπες μορφές.

Δεν συνιστά αποκάλυψη ότι στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο οι "λομπίστες" προσπαθούν με κάθε τρόπο να επηρεάσουν τους βουλευτές και τους "εισηγητές" των γνωμοδοτικών (αρχικά) εκθέσεων που έρχονται στην Ολομέλεια και διαμορφώνουν την κοινοτική νομοθεσία, καθώς πίσω από μια τροπολογία πολλές φορές μπορεί να κρύβονται δισεκατομμύρια. Οι μυημένοι στην γραφειοκρατία της ΕΕ γνωρίζουν ότι το ισχυρότερο λόμπι είναι εκείνο των φαρμακοβιομηχανιών. Τον μεγαλύτερο αριθμό "διαπιστευμένων" εκπροσώπων στα κοινοτικά όργανα (που αποκαλούνται κομψά "Ομάδες Πίεσης") διατηρούν η Novartis, η Roche και η Pfizer. Οι «λομπίστες» αυτοί ζουν και εργάζονται στο τρίγωνο Βρυξέλλες-Λουξεμβούργο-Στρασβούργο. Η εντολή που τους έχει δοθεί είναι να μην υπάρξει καμία απόφαση ενάντια στα συμφέροντα των εταιρειών τους.

 Σε μία Έκθεση που δημοσίευσαν η Health Action International και η Corporate Europe Observatory (CEO), δύο ανεξάρτητοι οργανισμοί που μελετούν θέματα λόμπι και δημοκρατίας αλλά και την πρόσβαση στην υγεία, υποστηρίζεται ότι κάθε χρόνο το φαρμακευτικό λόμπι δαπανά 40 εκατομμύρια ευρώ μόνο στις Βρυξέλλες για να επηρεάσει αποφάσεις.

Το Uber Files μια έρευνα για τις μαζικές προσπάθειες lobbying του γίγαντα των μεταφορών UBER από το 2013 έως το 2017, αποκαλύπτει πως η εταιρεία απέκτησε πρόσβαση σε παγκόσμιους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων του τότε αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, του τότε Γάλλου υπουργού Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν, του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπένζαμιν Νετανιάχου και άλλων.

Αυτή είναι η ΕΕ. Αυτή είναι η "δημοκρατία" τους...

  Πληροφορίες από https://www.euronews.com/my-europe/2024/12/12/revealed-highest-earners-new-european-parliament-lobbying-piperea-weber-uspaskich-turek και artinews.gr


Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2024

Το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο για τη «νέα Μέση Ανατολή»

 


Γιώργος X. Παπασωτηρίου / artinews.gr/ 09.12.24 ]

«Ο Άσαντ ήταν ένας βάναυσος δικτάτορας. Θα είναι καλύτεροι οι νέοι ηγέτες της Συρίας;», ρωτούν οι Los Angeles Times. Για το «άμεσο μέλλον», η εφημερίδα προβλέπει «ένα ασταθές και δυνητικά βίαιο μείγμα ανταγωνιστικών ομάδων, (και) έντονες διαμάχες εξουσίας...». Αλλά "Μέχρι που θα φτάσει το ντόμινο;" ρωτά ο αρχισυντάκτης της λιβανέζικης εφημερίδας «L'Orient-Le Jour». Ο επόμενος στόχος θα είναι το Ιράν; Μετά τη δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα στις 27 Σεπτεμβρίου, ο Μπ. Νετανιάχου μίλησε για «μια ευκαιρία να επιφέρει ένα τελειωτικό χτύπημα στο Ιράν». Επί μήνες, ο Νετανιάχου προτρέπει την αμερικανική κυβέρνηση να χτυπήσει το Ιράν και να διαλύσει το πυρηνικό του οπλοστάσιο, γράφει ο Amos Harel στην ισραηλινή εφημερίδα Ha'Aretz. Ο Νετανιάχου μιλάει για μια «νέα Μέση Ανατολή» προσθέτει η εφημερίδα. Σειρά λοιπόν θα έχει το Ιράν; Όμως το Ιράν δεν είναι ούτε Χεζμπολάχ ούτε Συρία του Άσαντ.

Εκτός από τον Νετανιάχου και την ακροδεξιά του Ισραήλ, τη «νέα Μέση Ανατολή» ονειρεύονται και οι Σαουδάραβες και λοιποί πάμπλουτοι «δημοκράτες» (!) της περιοχής, οι οποίοι σε συνεργασία με Αμερικανούς και Ισραηλινούς επιχειρηματίες σχεδιάζουν την «ανοικοδόμηση της νέας Μέσης Ανατολής».

Πίσω απ’ όλα σε τελική ανάλυση υπάρχει το χρήμα. Σε κύριο άρθρο της, η Washington Post επιχειρεί να δικαιολογήσει «γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να βοηθήσουν στην οικοδόμηση μιας νέας Συρίας». Η εφημερίδα σημειώνει ότι θα ήταν λάθος «να υποθέσουμε ότι τώρα όλα είναι καλύτερα από τον  Άσαντ». Επειδή όμως θα χρειαστεί διεθνής βοήθεια για την ανοικοδόμηση της χώρας, η Post προτείνει τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν ως μοχλός κατά της Hayat Tahrir Al-Sham, της ομάδας των τζιχαντιστών που ανέτρεψε τον Άσαντ και εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατική από τις αμερικανικές αρχές. Άραγε θα μπορέσει το δολάριο θα ελέγξει τους τζιχαντιστές; Δύσκολο. Θυμίζουμε ότι οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν κατά την προηγούμενη σύγκρουση από την Τουρκία με αντάλλαγμα πάμφθηνο πετρέλαιο.

Το αμερικανικο-ισραηλινό σχέδιο «για υποστήριξη της Συρίας» επισημαίνει το CNN είναι να βοηθηθεί η μετάβαση και να αποτραπεί η επιστροφή του Ισλαμικού Κράτους. Ήδη ο αμερικανικός στρατός πραγματοποίησε δεκάδες αεροπορικές επιδρομές την Κυριακή εναντίον περισσότερων από εβδομήντα πέντε στόχων της τρομοκρατικής ομάδας. Αναμένεται κι ένας «βομβαρδισμός» με δολάρια για να ελεγχθούν οι τζιχαντιστές της  Hayat Tahrir Al-Sham.

Αλλά πέρα από το ολιστικό σχέδιο για μια «νέα Μέση Ανατολή» και το χτύπημα κατά του Ιράν, οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί του Νετανιάχου έχουν να αντιμετωπίσουν και τον Ντ. Τραμπ που το πρωί της Κυριακής στο δίκτυό του Truth Social, με κεφαλαία γράμματα έγραψε για τη Συρία, απευθυνόμενος στον Μπάιντεν: «Αυτός δεν είναι ο αγώνας μας. Αφήστε το να συμβεί. Μην εμπλακείτε» Γι’ αυτό κάποιοι συμβουλεύουν τις αραβικές χώρες να «πείσουν τον  απρόθυμο Τραμπ να εμπλακεί σε μια απελευθερωμένη Συρία» γράφει το Politico. Μάλιστα, ο ιστότοπος προσφέρει μια εναλλακτική προσέγγιση προκειμένου να πεισθεί ο Τραμπ δίνοντας έμφαση στα χρήματα που θα μπορούσαν να κερδίσουν οι αμερικανικές εταιρείες που θα συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση!

Θα εμπλέξουν τελικά τον Τραμπ στην πολεμική περιπέτεια εναντίον του Ιράν με δέλεαρ τα δολάρια; Οι New York Times γράφουν για τους "τεράστιους νέους κινδύνους" και κυρίως τον πυρηνικό κίνδυνο. Πρωτίστως το εν εξελίξει αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο στη Μέση Ανατολή δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής. Ήδη ο λαός της Παλαιστίνης υφίσταται μια φοβερή γενοκτονία...

Η στρατηγική Τραμπ...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / artinews.gr/ 08.12.24 ]


«Αυτός δεν είναι δικός μας πόλεμος» διεμήνυσε ο Ντ. Τραμπ αναφερόμενος στην επίθεση τζιχαντιστών και ανταρτών εναντίον του Άσαντ στη Συρία. Η δήλωση αυτή συνιστά ρήξη με την ιδέα των ΗΠΑ ως αυτοκρατορικής δύναμης που εγγυάται με τη στρατιωτική της δύναμη την ασφάλεια των συμμάχων της, γράφει το Politico. Εύλογα όμως θα πει κανείς ότι ο Άσαντ (πληροφορίες αναφέρουν ότι έφυγε από τη Συρία) είναι περισσότερο σύμμαχος της Ρωσίας και του Ιράν και λιγότερο των ΗΠΑ. Όμως οι τζιχαντιστές δεν συνιστούν «εχθρό» των ΗΠΑ και το Ισραήλ; Αυτός δεν ήταν και ο λόγος της στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ στην προηγούμενη σύγκρουση, όπου πανηγύρισαν την νίκη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους; Πώς εξηγείται η επιλογή από τον Τραμπ της Tulsi Gabbard ως επικεφαλής της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών, η οποία έχει ταχθεί υπέρ του Μπασάρ αλ Άσαντ, και ταυτόχρονα η απόσυρση του αμερικανικού ενδιαφέροντος από τη Συρία; Κάποιοι ερμηνεύουν την απόσυρση αυτή ως ρήξη του Τραμπ με τον "αμερικανικό αιώνα" και ως εγκατάλειψη των πυλώνων της αμερικανικής αυτοκρατορίας (Politico).   

Ποιοι είναι οι πυλώνες της αμερικανικής αυτοκρατορίας; Μια οικονομική τάξη βασισμένη σε κανόνες όπως ότι το δολάριο είναι παγκόσμιος ανταλλάκτης, το παγκόσμιο νόμισμα, και θεσμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο ΟΟΣΑ κ.ά. που ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Άλλος πυλώνας είναι είναι η εγγύηση της ασφάλειας των συμμάχων με την αμερικανική στρατιωτική ισχύ. Οι ΗΠΑ διαθέτουν 750 βάσεις σε όλο τον κόσμο. Η Pax Americana υπόσχεται προστασία, αλλά απαιτεί οι «προστατευόμενοι» να υπακούουν στους όρους των Αμερικανών. Επίσης η  εξαγωγή πολιτισμού και τεχνογνωσίας λειτουργεί ως «ήπια δύναμη» διαμορφώνοντας την «εικόνα» της αμερικανικής δημοκρατίας όπου ο καθένας μπορεί να βρει την «ευτυχία» (ο όρος υπάρχει στο αμερικανικό Σύνταγμα). Αυτό ήταν το «αμερικανικό όνειρο», που όμως σήμερα δεν ισχύει. Γι’ αυτό πολλοί ζητούν μια νέα «εμπνέουσα αξία». Για τον Τραμπ η αξία αυτή είναι το MAGA (Make America Great Again). Αυτό  σημαίνει ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τις αυτοκρατορικές επιδιώξεις των ΗΠΑ. Απλά θα κινηθεί με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι προκάτοχοί του, και δη διττά: Θα κάνει πιο προσεκτικές επιλογές εμπλοκής σε στρατιωτικές συγκρούσεις (υπενθυμίζουμε ότι και ο Μπάιντεν εγκατέλειψε το Αφγανιστάν στα χέρια των Ταλιμπάν), αλλά και με μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική συμμετοχή των συμμάχων των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Αυτό το διεκδίκησε και στην προηγούμενη θητεία τους. Επίσης θα ενισχύσει τα αμερικανικά σύνορα τόσο απέναντι στους ανταγωνιστές με δασμούς (ο Χάουαρντ Λούτνικ, που επιλέχθηκε για υπουργός Εμπορίου, είναι υπέρ μιας επιθετικής πολιτικής δασμών) όσο και με ενίσχυση του τείχους για να ελέγξει τους μετανάστες. Σχετικά με το μεταναστευτικό, τα μεγάλα κονδύλια για την ενίσχυση του τείχους κατά την προηγούμενη θητεία Τραμπ δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα.

Στο οικονομικό πεδίο, τα μεγάλα θύματα της πολιτικής Τραμπ θα είναι οι μικρές και πιο αδύναμες χώρες, που θα υποχρεωθούν να ακολουθούν τις επιταγές του Λευκού Οίκου με το πιστόλι στον κρόταφο. Οι μεγαλύτερες οικονομικά χώρες επιχειρούν ήδη να ξεφύγουν από την εμπορική και νομισματική μέγγενη των ΗΠΑ δημιουργώντας τη συμμαχία των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ιράν και ΗΑΕ). Ο Ντόναλντ Τραμπ αισθάνθηκε την απειλή και διεμήνυσε ότι θα επιβάλει δασμούς 100% στα προϊόντα των χωρών αυτών αν δημιουργήσουν ή υποστηρίξουν ένα εναλλακτικό νόμισμα αντί του δολαρίου. Ένα άλλο παγκόσμιο νόμισμα θα ήταν καταστροφή για τις ΗΠΑ καθώς θα ανατρέψει το σύστημα του Bretton Woods, που ιδρύθηκε το 1944, και συνέδεσε όλα τα νομίσματα με το δολάριο. Η σύνδεση αυτή δημιούργησε τον κύκλο υψηλής ανάπτυξης και χαμηλού πληθωρισμού στις ΗΠΑ. Με την εξαγωγή δολαρίων, οι Ηνωμένες Πολιτείες ουσιαστικά αντάλλαξαν έντυπο χαρτί με αγαθά και υπηρεσίες από άλλες χώρες, δίνοντάς τους οικονομικό πλεονέκτημα. Το σύστημα επέτρεψε στις ΗΠΑ να εκτυπώνουν και να κυκλοφορούν δολάρια παγκοσμίως χωρίς φόβο υποτίμησης του νομίσματος. Επιπλέον τα δάνεια από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα συνοδεύονταν με όρους σύμφωνα με τους οποίους οι δανειζόμενες χώρες υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν εργολάβους, αγαθά και υπηρεσίες των ΗΠΑ, δημιουργώντας έτσι ευκαιρίες εξαγωγής για τις αμερικανικές επιχειρήσεις. Γενικά, το μεταπολεμικό σύστημα δημιούργησε ακμάζουσες αγορές για τις αμερικανικές εξαγωγές.

Σήμερα, η οικονομική ισχύς των ΗΠΑ έχει μειωθεί. Η Κίνα είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής. Η απόσυρση των μεγάλων δυτικών βιομηχανιών από την Κίνα και το σχέδιο του Μπάιντεν να δημιουργήσει πολλές «μικρές Κίνες» σε άλλες χώρες δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Το σχέδιο Τραμπ για την επιβολή τιμωρητικών δασμών, την σύγκρουση με τις BRICS και την εμπλοκή των συμμάχων στα «έξοδα» των στρατιωτικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ, δεν γνωρίζουμε κατά πόσο θα υλοποιηθούν. Βέβαιο πάντως είναι πως θα έχουμε ανακατατάξεις σε όλα τα επίπεδα. Ήδη ο Ίλον Μασκ επιτίθεται πολιτικά στην κυβέρνηση της Βρετανίας γιατί είναι στη φυλακή μετά από δικαστική απόφαση ένας ακροδεξιός ακτιβιστής! Την ίδια στιγμή εκφράζει τη στήριξή του στον επίσης ακροδεξιό Φάρατζ. Η ενίσχυση της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο είναι στην ατζέντα της διακυβέρνησης Τραμπ με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται για όλον τον κόσμο...

*Με πληροφορίες από το Politico


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2024

Η κρίση στη Γαλλία...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 05.12.24 ]


Πενήντα ημέρες πριν ο Τραμπ εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο ο πλανήτης συνταράσσεται. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η Γενοκτονία στη Γάζα, η επίθεση των τζιχαντιστών στη Συρία, το πραξικόπημα οπερέτα στη Νότια Κορέα, η κρίση χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών που η εκτίναξη του πληθωρισμού το αύξησε κατά 1,4 τρισεκατομμύρια δολάρια (μόνο από τα επιτόκια) σύμφωνα με τη «Διεθνή Έκθεση Χρέους» της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η κρίση χρέους ουσιαστικά συνιστά έναν τρόπο απομύζησης των φτωχών χωρών από τις πλουσιότερες, αλλά πλήττει και τις πλούσιες χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, που είναι οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ.

Έτσι η αντίθεση βορρά-νότου γίνεται και αντίθεση βορρά-βορρά. Πρόκειται με άλλα λόγια για τις εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις των πλούσιων καπιταλιστικών χωρών μεταξύ τους. Η Γαλλία που έκανε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του περασμένου καλοκαιριού και ετοιμάζεται να δεχθεί 50 αρχηγούς κρατών για τα εγκαίνια της επαναλειτουργίας της Παναγίας των Παρισίων (είχαν καεί πριν 5,5 χρόνια), πλήττεται από μία μεγάλη πολιτική κρίση αλλά και μία κρίση χρέους. 

Στο Παρίσι, η υπερψήφιση της πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης Μπαρνιέ στρέφεται ευθέως εναντίον του προέδρου Μακρόν και των επιλογών του και αυτόματα επιδεινώνει την κρίση χρέους καθώς η πολιτική αστάθεια λειτουργεί ως «εφε» ανάφλεξης των επιτοκίων και διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η ευθύνη για την κρίση καταλογίζεται στον Μακρόν που παρέκαμψε την Αριστερά και συνεργάστηκε με την Λεπέν για να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση Μπαρνιέ. Σε άρθρο με τίτλο «Ο Μακρόν, στο μαντρί της Λεπέν», η ισπανική εφημερίδα El País γράφει: «Από όλες τις πιθανές πλειοψηφίες για σχηματισμό κυβέρνησης, ο Εμανουέλ Μακρόν επέλεξε να απορρίψει τον αριστερό συνασπισμό που είχε κερδίσει τις εκλογές (το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, με 182 βουλευτές) και εμπιστεύτηκε την κυβέρνηση στον Μισέλ Μπαρνιέ (του συντηρητικού κόμματος Les Républicains με μόλις 60 βουλευτές). Η κυβέρνηση Μπαρνιές ήταν βιώσιμη μόνο με τη ρητή υποστήριξη του μπλοκ των Μακρονιστών και μια σιωπηρή συμφωνία με την ακροδεξιά» της Λεπέν.

Τι θα γίνει τώρα μετά την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ; Πολλά σενάρια είναι πιθανά. Η βελγική εφημερίδα Le Soir γράφει ότι ο Εμανουέλ Μακρόν θα αναζητήσει  νέο πρωθυπουργό με τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά που θα σχηματίσει μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας η οποία θα κινείται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος».

Ο Γάλλος πρόεδρος θα μπορούσε επίσης να εκχωρήσει στον εαυτό του πλήρεις εξουσίες βάσει του άρθρου 16 του Συντάγματος. Αλλά αυτό δεν είναι πολύ δυνατό σενάριο γιατί κάτι τέτοιο θα μοιάζει με το πραξικόπημα στη Νότια Κορέα. Επίσης, «Μια παραίτηση του Εμανουέλ Μακρόν θα ήταν πραγματικός σεισμός για τη Γαλλία, […] κανένας πρόεδρος της πέμπτης δημοκρατίας δεν έχει παραιτηθεί, με εξαίρεση τον Σαρλ ντε Γκωλ» μετά τον ξεσηκωμό Μάη του 1968, αναφέρει το Politico.

«Προς το παρόν, το πιο πιθανό σενάριο είναι αυτό της διαρκούς παράλυσης», εκτιμά η ισπανική εφημερίδα El Confidencial. 

Η κατάσταση δεν προμηνύεται καλεί γράφει το Stern, γιατί ο Μακρόν «προκαλεί όλο και περισσότερο θυμό».

Αλλά και η στρατηγική της Λεπέν πάσχει γράφει η εβδομαδιαία βρετανική εφημερίδα The Spectator καθώς «μπορεί η τακτική της Μαρίν Λεπέν να της επιτρέψει να κερδίσει τις επόμενες προεδρικές εκλογές, αλλά είναι μια πολιτική καμένης γης».

Όσο για την Αριστερά: Ο Γενικός γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Fabien Roussel, κάλεσε τον Εμανουέλ Μακρόν «να στρίψει αριστερά και να διορίσει μια κυβέρνηση ικανή να οικοδομήσει πλειοψηφίες»! Ο δε Olivier Faure, πρώτος γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, κάλεσε από το France 2 τον Εμανουέλ Μακρόν «να ακούσει επιτέλους τους Γάλλους», «να αποδεχτεί την ιδέα ότι υπάρχει ένας αριστερός πρωθυπουργός ανοιχτός στη συναίνεση». 

Αλλά τι θα μπορούσε να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση στη Γαλλία σήμερα; Πώς θα αντιμετωπίσει την κρίση χρέους; Πώς θα διαχειριστεί την κρίση στις χώρες της Σαχέλ (Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρας αλλά και στο Τσαντ και τη Σενεγάλη)  που ζητούν την αποχώρηση των γαλλικών βάσεων και των γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων από εκεί; (Θυμίζουμε τη στρατιωτική συμφωνία Μακρόν-Μητσοτάκη που προέβλεπε και συμμετοχή του ελληνικού στρατού στις χώρες της Σαχέλ στο πλευρό των Γάλλων και ότι ο ανταγωνισμός των πλούσιων χωρών στην Αφρική είναι τρομερός, πάντα σε βάρος των λαών της ηπείρου αυτής!). Ή μήπως μια αριστερή γαλλική κυβέρνηση θα λειτουργήσει υπέρ των «από κάτω» στη Γαλλία, αλλά ως ιμπεριαλιστικό κράτος στην Αφρική και αλλού; Αυτή η διχοστασία είναι που ξεφτιλίζει συνεχώς την αριστερά. Γι’ αυτό είχε δίκιο ο Μπάουμαν που έλεγε ότι σήμερα «μια επανάσταση ή θα είναι διεθνής ή δεν θα υπάρξει».


Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2024

Ποιοι βρίσκονται πίσω από την επίθεση στη Συρία;

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / artinews.gr / 02.12.24 ]


Πώς ξύπνησε ξαφνικά ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία; Ποιοι είναι οι «επαναστάτες» που επιτίθενται στον Άσαντ;

Της επίθεσης φαίνεται να ηγείται η ένοπλη ομάδα Hay'at Tahrir el-Cham, η Levant Liberation Organization, γνωστή με τα αρχικά HTC, η οποία μέχρι το 2016, ήταν το συριακό παράρτημα της Αλ Κάιντα. Η ομάδα αυτή «εκσυριανίστηκε», ελέγχοντας την περιοχή του Ιντλίμπ, στη βορειοδυτική Συρία, το τελευταίο προπύργιο των τζιχαντιστών και των ανταρτών μετά την ήττα τους από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ και των συμμάχων του. Η περιοχή που ήταν υπό τον έλεγχο της κουρδικής Ροζάβα, καταλήφθηκε από την Τουρκία με τη βοήθεια των ανταρτών (συριακός απελευθερωτικός στρατός) και των τζιχαντιστών. Η ίδια συμμαχία HTC και Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού δρα και στην τωρινή επίθεση εναντίον του Άσαντ. Στις εικόνες που μεταδίδονται βλέπουμε μαχητές με καινούργιες στολές, με βαριά όπλα και οχήματα, που δείχνουν σημαντική προετοιμασία και υποστήριξη. Όλοι θεωρούν ότι ο εξοπλισμός προέρχεται από την Τουρκία, η οποία εξακολουθεί να δραστηριοποιείται σε αυτό το τμήμα της Συρίας, έστω και αν αυτό γίνεται μόνο για να αντιμετωπίσει τους Κούρδους της Συρίας και της Τουρκίας.

Γιατί άραγε η επίθεση έγινε  τώρα; Εδώ η απάντηση δείχνει προς την πλευρά του Ισραήλ το οποίο στην τρέχουσα συγκυρία έχει συμφέρον να αποδυναμώσει τη λιβανική Χεζμπολάχ και το Ιράν, τους δύο από τους βασικούς υποστηρικτές του Μπασάρ αλ Άσαντ.

Αυτή η νέα περιφερειακή κατάσταση με τα διάφορα συμφέροντα περιφερειακών και διεθνών δυνάμεων (Ισραήλ-ΗΠΑ, Τουρκία, τοπικές ομάδες) να συνενώνονται συγκυριακά, έχει επιτρέψει αυτήν την επίθεση εναντίον του Άσαντ η οποία περιπλέκει μια ήδη πολύπλοκη σκακιέρα. Έχουν οι υποστηρικτές του Άσαντ σήμερα τα μέσα και τη θέληση να τον σώσουν ξανά; Η Ρωσία είναι απασχολημένη στην Ουκρανία. Αλλά και το Ισραήλ, πόσο θα ωφεληθεί από το ενδεχόμενο οι νέοι «κύριοι» της Συρίας να είναι οι τζιχαντιστές;

Ο Ron Ben Yishai, στρατιωτικός σχολιαστής της εφημερίδας «Yediot Aharonot», σημειώνει ότι «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι σουνίτες αντάρτες τζιχαντιστές, που επιτίθενται στον Μπασάρ Αλ Άσαντ, είναι τουλάχιστον εξίσου επικίνδυνοι με τους σιίτες τζιχαντιστές που υποστηρίζονται από το Ιράν». Εάν το συριακό καθεστώς πέσει, το Ισραήλ μπορεί να απειληθεί σε μέρος των βόρειων συνόρων του από τους τζιχαντιστές, καταλήγει.

Θυμίζουμε ότι ολόκληρη η Δύση έχει κάνει μία τεράστια εκστρατεία εναντίον της Αλ Κάιντα και των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Στρατού, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να πανηγυρίζει για την ήττα των φανατικών ισλαμιστών. Και τίθεται το ερώτημα: Οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν τώρα στους τζιχαντιστές να επικρατήσουν; Αν λάβουμε υπόψη το προηγούμενο με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν όπου οι ΗΠΑ τους παρέδωσαν τη χώρα, κάτι ανάλογο δεν αποκλείεται και στη Συρία.

Αλλά τον πρώτο λόγο εδώ τον έχει το Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο ότι η επίθεση ξεκίνησε την ημέρα της εκεχειρίας με την Χεζμπολάχ. Ισραηλινοί στρατιωτικοί σχολιαστές πιστεύουν ότι, αρχικά, αυτή η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του συριακού καθεστώτος θα αναγκάσει το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, να στείλουν ενισχύσεις στη Συρία, κάτι που θα τους εκτρέψει από τον Λίβανο και θα μειώσει τον κίνδυνο συγκρούσεων με το Ισραήλ στη χώρα αυτή. «Το Ιράν και η Χεζμπολάχ θα είναι όλο και πιο απασχολημένοι σε άλλο μέτωπο», λέει ένας Ισραηλινός διπλωμάτης. Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε επίσης να προκαλέσει επιβράδυνση στις παραδόσεις όπλων στη λιβανική Χεζμπολάχ μέσω Συρίας. «Η  επίθεση των τζιχαντιστών αποτελεί ένα πολύ σκληρό πλήγμα κατά της στρατηγικής περικύκλωσης του Ισραήλ που ανέπτυξε το Ιράν», σημειώνει επίσης ένας αξιωματούχος του υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ.

Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν στρατηγικοί στόχοι πίσω από την επίθεση του Ισραήλ, αλλά και άλλων χωρών, όπως η Τουρκία.

Αναλυτές μέσων ενημέρωσης που πρόσκεινται στον Ερντογάν καταγράφουν τα κέρδη που θα μπορούσε να αποκομίσει η Τουρκία από την επίθεση, αναγκάζοντας τον Άσαντ να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα προκειμένου να πείσουν τα εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες που βρίσκονται στην Τουρκία να επιστρέψουν στη Συρία. Επίσης, να αποδυναμώσουν τις κουρδικές δυνάμεις και να τις εκδιώξουν από τα τουρκοσυριακά σύνορα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Σύριοι αντάρτες που υποστηρίζονται από την Τουρκία συγκρούονται συνεχώς με κουρδικές δυνάμεις τις τελευταίες ημέρες. Το Χαλέπι το ελέγχουν οι τζιχαντιστές εκτός από τις γειτονιές των Κούρδων στπ βορρά της πόλης. Έτσι ο Ερντογάν που παρουσιάζεται ως διαπρύσιος επικριτής του Ισραήλ μοιάζει να γίνεται σύμμαχός του καθώς τα συμφέροντά του από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικούς στόχους, συμπίπτουν με αυτά του Νετανιάχου.  


Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2024

H δεξιά και η ακροδεξιά έχουν καταλάβει τα κοινωνικά δίκτυα

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / artinews.gr

/ 26.11.24 ]


Ο Călin Georgescu, ένας ακροδεξιός σταρ του TikTok, που επαινεί τους φασίστες ηγέτες της Ρουμανίας κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο και είναι υπέρ του Πούτιν, προηγείται της κούρσας των προεδρικών εκλογών στη χώρα του. 

Την ίδια στιγμή ο πιο πλούσιος άνθρωπος του πλανήτη, υπουργός προσεχώς του Τραμπ  και ιδιοκτήτης της διαδικτυακής πλατφόρμας X, Έλον Μασκ, επιτέθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο χαρακτηρίζοντας το «τυραννικό αστυνομικό κράτος» και ζητώντας εκ νέου εκλογές στη χώρα αυτή, γιατί όπως είπε: «Ο λαός της Βρετανίας έχει χορτάσει από ένα τυραννικό αστυνομικό κράτος». Θυμίζουμε ότι οι εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο έγιναν μόλις τον προηγούμενο Ιούλιο! Ο Μασκ κατηγόρησε τη βρετανική κυβέρνηση για ένα σύστημα δικαιοσύνης που λειτουργεί με «δύο μέτρα και δύο σταθμά», μεταχειριζόμενη τους λευκούς πιο σκληρά, όπως ισχυρίζεται. Με άλλα λόγια κατηγορεί την βρετανική κυβέρνηση για ρατσισμό εναντίον των λευκών (!), και συγκεκριμένα για την καταδίκη και φυλάκιση του ακροδεξιού Βρετανού ηθοποιού Τόμι Ρόμπινσον, ο οποίος παραδέχτηκε ότι παραβίασε μια δικαστική απόφαση που του επιβλήθηκε μετά τη διάδοση συκοφαντικών και ψευδών ισχυρισμών μέσω ενός βίντεο για έναν μαθητή Σύρο πρόσφυγα. Ο Μασκ μοιράστηκε με τα 200 εκατομμύρια ακολούθους της ιδιόκτητης πλατφόρμας του X, το ξενοφοβικό και ρατσιστικό βίντεο του Ρόμπινσον, επιδοκιμάζοντάς το, γράφει το Politico.

Η αυτοπροβολή του Μασκ και των ιδεών του στο Χ χρειάζονται διερεύνηση, λένε δεκάδες βουλευτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αποτελεί σημαντικό κίνδυνο. Αλλά η έρευνα μάλλον θα αργήσει και η προβολή των ακροδεξιών ιδεών του Μασκ θα συνεχιστεί αδιατάρακτα παράγοντας τα ολέθρια αποτελέσματά της.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Μασκ και το X το πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί στο διαδίκτυο πολλές πλατφόρμες που κυριαρχούνται από τη δεξιά και την ακροδεξιά, γράφουν οι «The New York Times». Εκατοντάδες χιλιάδες δημοσιεύσεις που επαινούν τον εκλεγμένο πρόεδρο Τραμπ έχουν κατακλύσει το Truth Social, το κοινωνικό δίκτυο που κατέχει ο ίδιος ο νέος πρόεδρος. Οι αναφορές για τις μελλοντικές ενέργειες της νέας κυβέρνησης έχουν πολλαπλασιαστεί στο X του Μασκ, ενώ οι Gab, Parler και άλλες ακροδεξιές πλατφόρμες έχουν πλημμυρίσει από χιλιάδες μιμίδια που δοξάζουν τον Τραμπ.

Η «αριστερά» (σύμφωνα με τους NYT) δεν έχει ανάλογο χώρο στη διάθεσή της. Πριν από τις εκλογές, η Meta και οι πλατφόρμες της (Instagram, Threads και Facebook) δεσμεύτηκαν να κρατήσουν αποστάσεις από την πολιτική αντιπαράθεση. Πέρα όμως από αυτή, είναι γνωστή η υπερσυντηρητική πολιτική στάση του Facebook, ιδίως στο θέμα της Γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το Ισραήλ.  

«Όσον αφορά τα κοινωνικά δίκτυα, έχει γίνει προφανές ότι η αριστερά και οι Δημοκρατικοί δεν έχουν τους ίδιους χώρους έκφρασης για να προωθήσουν τις ιδέες τους», σχολιάζει ο Phillip Walzak, πολιτικός σύμβουλος στη Νέα Υόρκη.

Οι αμερικανικές εκλογές καταδεικνύουν την μεγάλη στροφή των κοινωνικών δικτύων προς την δεξιά και την ακροδεξιά. Βέβαια, η στροφή αυτή δεν έγινε από μόνη της, αλλά μετά από τις τεράστιες επενδύσεις σε αυτά δισεκατομυριούχων όπως οι Τραμπ, Μασκ και άλλοι. Οι επενδύσεις συνεχίζονται και πέραν του διαδικτύου, όπως στα παραδοσιακά ΜΜΕ (κυρίως στην τηλεόραση). Δεν είναι τυχαίο ότι «Το βασικό κριτήριο» των επιλογών των μελών της νέας αμερικανικής κυβέρνησης από τον Ντ. Τραμπ είναι να «γράφουν» και να τα «λένε» στην τηλεόραση, σημειώνει η γαλλική Le Monde. Ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει έμπειρους ανθρώπους που θα δώσουν την παράσταση επί σκηνής, που θα υπερασπιστούν τη διοίκησή του χωρίς ενδοιασμούς, γράφει η εφημερίδα. Το κριτήριο αυτό αποκαλύπτει ότι η πολιτική δεν είναι για τους ακροδεξιούς παρά μία παράσταση, ένα θέατρο. Οι «πολιτικοί-actors» καλούνται να περάσουν τον δήθεν αντισυστημισμό τους και τις φασιστικές ιδέες τους όπως τον περίφημο «combat culturel», την «πολιτιστική μάχη» υπέρ του "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" και της «υπεράσπισης του δυτικού τρόπου ζωής και του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού» από τους "εισβολείς πρόσφυγες"! 

Αυτά αναπαράγονται, τηρουμένων των αναλογιών, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και των παραδοασιακών μέσων ενημέρωσης, παντού...


Γυναικοκτονία: Η ιστορία του όρου

  [   ARTI news   /   Κόσμος   / 15.12.24 ] Στα άρθρα που αφιερώθηκαν για τη δολοφονία της ηθοποιού Marie Trintignant την 1η Αυγούστου 2003 ...