Οι εκδηλώσεις του μικρομέγαλου Εγώ μας είναι αστείες μπροστά στην «ύβρι» που συντελείται στη Γάζα, όπου οι ισραηλινοί επιδίδονται σε νέες σφαγές νηπίων. Το Μ. Σάββατο σκότωσαν ένα ακόμη παιδί, την Μαριάμ Μααρούφ (χθες σκότωσαν άλλα τέσσερα, την ώρα που έπιναν το γάλα τους. Συνολικά 58 παιδιά δολοφονήθηκαν από το Γενάρη). Και κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν κραυγάζει. Συνηθίσαμε πια το αίμα και το έγκλημα (Απρίλης 2008)
Βλέπω, τα παιδιά με τις σφενδόνες να πέφτουν νεκρά από τις σφαίρες των σιδερόφρακτων Γολιάθ (Απρίλης 2018).
Βλέπω τον Πάπα Φραγκίσκο να βαφτίζει τον «ήρωα μετανάστη», τον Τζον Όγκα από τη Νιγηρία, που ακινητοποίησε τον ληστή. Ποια η επιβράβευση του Όγκα; Αντί του σεβασμού, η αφαίρεση της ταυτότητάς του. Τον έκαναν χριστιανό. Δείχνοντας έτσι ότι όποιος δεν είναι χριστιανός, όποιος δεν εντάσσεται στη δική τους πολιτιστική ταυτότητα είναι ξένος, είναι απόκληρος, είναι εχθρός… Το ίδιο πίστευαν και οι ναζί!
Βλέπω τα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης, τους άστεγους στις στοές, το άδειο βλέμμα του άνεργου, τα πνιγμένα παιδιά στη Λέσβο κι εκείνους που βρίσκουν καταφύγιο σε νάιλον σκηνές στους ελαιώνες. Τα όνειρα τους ψυγμένοι εφιάλτες. Τα ξέρω αυτά τα χώματα, αυτά τα όνειρα. Οι ίδιοι πλάνητες, τα ίδια φαντάσματα, όπως εκείνα στη Λεκάνη της Σκόνης (Dustbowl), στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930, μετά το μεγάλο κραχ. Όπως τότε έτσι και τώρα, τους βλέπω να στήνουν και να ξεστήνουν τις «Χούβερβιλς», τις κατασκηνώσεις των τσαντιριών, να τους κυνηγούν οι σερίφηδες, ο «κοινωνικός αυτοματισμός», η Κου Κλουξ Κλαν, που εδώ λέγεται Χρυσή Αυγή, αλλά και η δική τους εσωτερική μαφία.
Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 και του 2012 και του 2018 να πολιορκούν ξανά τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Να έρχονται από παντού. Να κυνηγιούνται από τους φασίστες. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη των χριστών, που θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, μία προσομοίωση, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ανθρώπων θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου, όταν τα φώτα κλείσουν.
Και, λες, αυτό είναι ο άνθρωπος;
Κι όμως, κάποτε τα φρούρια ταπεινώνονται και οι πανοπλίες πέφτουν. Κάποτε το Εγώ κενώνεται και πληρώνεται μεθυστικά από τον έρωτα για τον Άλλο. Κάποτε διακόσιοι σπόροι κερασιάς γονιμοποιούν την άβυσσο. Και τότε, αναφωνείς, ζήτω η άνοιξη, ζήτω το Πάσχα, ζήτω η ζωή που πεθαίνει χίλιες φορές κι ανασταίνεται άλλες τόσες.
