Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2023

Και μετά τον Μητσοτάκη τι;

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 20.09.23 ]


«Εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη» λέει ο ένας, «εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη» λέει η άλλη. Και μετά τι;

Τι θα συμβεί όταν φύγει ο Μητσοτάκης; Ποια πολιτική θα αντικαταστήσει την πολιτική του;

Ή μήπως η αλλαγή είναι απλώς υπόθεση αλλαγής μάνατζερ, υπόθεση ικανότητας του διαχειριστή;

Αν είναι έτσι, να αφαιρέσουμε το πρόσημο «Αριστερά». Παρέλκει.   

Δεν έχουμε Αριστερά όταν έχουμε διαχείριση του συστήματος, δεν έχουμε αλλαγή όταν στην εξουσία έχουμε τις ίδιες ελίτ. Δεν έχουμε πραγματική αλλαγή όταν δεν αλλάζει η ταξική σύνθεση της εκπροσώπησης σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ριζικά η πολιτική. Προπάντων δεν έχουμε αλλαγή, όταν δεν αλλάζει ο τρόπος παραγωγής, αλλά και ο τρόπος σκέψης, όταν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι υπερσυντηρητικό, όταν τα μίντια είναι ελεγχόμενα από τους ολιγάρχες...

Αριστερή πολιτική δεν είναι η επιλογή μεταξύ του άγριου νεοφιλελευθερισμού και ενός δίκαιου καπιταλισμού, γιατί τέτοιος δεν υπάρχει

Η επιλογή είναι μεταξύ του καπιταλισμού και της ανθρωπότητας.

Η εμπειρία των «αριστερών» κυβερνήσεων έδειξε ότι δεν μπόρεσαν να αλλάξουν σημαντικά τη δυναμική του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να καταλήξουν να εφαρμόζουν μέτρα που αρχικά καταδίκαζαν. Οι «αριστερές» κυβερνήσεις έκαναν κάποιες μικρές βελτιώσεις στις ζωές των πολλών, αλλά επί της ουσίας άφησαν άθικτη τη συσσώρευση του κεφαλαίου, που αντεπιτέθηκε με τις πολιτικές του δυνάμεις και τα μίντια, εξαφανίζοντας παντού την κυβερνώσα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. 

Τελικά, η απογοήτευση του κόσμου τον οδήγησε σε «ουρανοκατέβατους σωτήρες» αλλά και στην δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά.

Γι’ αυτό πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή. Να αναρωτηθούμε που είναι το λάθος.

Να ξαναδούμε τον τρόπο παραγωγής, την αγορά, την «ανάπτυξη» ή όπως αλλιώς λέγεται ο καπιταλισμός, να ξαναδούμε εκείνο το ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων-εργαζομένων, όπως έλεγε ο Μαρξ.

Να ξαναδούμε τη μορφή της κοινωνικής οργάνωσης στην οποία ζούμε και που μας ωθεί στην εξαφάνιση. 

Ότι αυτή η μορφή κοινωνικής οργάνωσης βασίζεται στο κεφάλαιο και στο χρήμα.

Γι’ αυτό η Αριστερά, αν θέλει να υπάρξει, πρέπει να προβάλει και πάλι αυτό που φαίνεται αδύνατο, την κατάργησή τους…

Οι «θύρες» της μαφίας και του φασισμού

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 26.09.23 ]


Η θύρα 7 του Ολυμπιακού τιμά το δολοφονημένο στέλεχος της Greek Mafia Βασίλη Ρουμπέτη! Θυμίζουμε ότι ο Βασίλης Ρουμπέτης είχε καταδικαστεί για τη δολοφονία οπαδού του Παναθηναϊκού στην Παιανία, ήταν διαπιστευμένος στο Καραϊσκάκη και σε φωτογραφίες εμφανίζεται να συνοδεύει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού. Παράλληλα, συμμετείχε στην Greek mafia και κυκλοφορούσε με θωρακισμένη Mercedes που ανήκε στον Σκάι του Αλαφούζου!

Η θύρα 13 του Παναθηναϊκού άνοιξε χθες πανό συμπαράστασης στους δολοφόνους του Μιχάλη Κατσουρή, τους Κροάτες της Bad Blue Boys, τους νεοναζί οπαδούς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Το πανό έγραφε «free the boys»!  

 Η Μαφία και οι Νεοναζί δεν είναι απλά συγκοινωνούντα δοχεία αλλά έχουν νόμιμο θεσμικό χώρο, τους «συνδέσμους οπαδών», όπου προσηλυτίζουν και εκπαιδεύουν τα μέλη τους. Μπράβοι και στελέχη της Μαφίας είναι συγχρόνως και στελέχη των συνδέσμων των ποδοσφαιρικών ομάδων καθώς και μέλη φασιστικών οργανώσεων.

Όπως γράφαμε πρόσφατα στο artinews: «Ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται στις υπηρεσίες της μαφίας: Έμποροι ναρκωτικών, τσιγάρων, προϊόντων μαϊμού, όπλων, λαθρέμποροι και διακινητές πετρελαίου (όλο το δίκτυο λαθρεμπορίας από τα διυλιστήρια, τα διεθνή ύδατα μέχρι τα βενζινάδικα), πλυντήρια μαύρου χρήματος (κέντρα διασκέδασης, αλυσίδες φούρνων, μικρομάγαζα, τράπεζες, ποδοσφαιρικές ομάδες, πρατήρια καυσίμων…) αλλά και παράνομος τζόγος, πορνεία. Μια ολόκληρη παρα-οικονομία που διαπλέκεται με τη νόμιμη οικονομία. Μια «επιχειρηματική μαφία» που ελέγχει ποικίλες επιχειρήσεις, μίντια, δημοσιογράφους, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτικούς, κυβερνήσεις… Στο περιβάλλον αυτό αναπτύσεται και ο νεοφασισμός.

Η ελληνική κοινωνία «ζέχνει» πλέον μαφία τύπου νότιας Ιταλίας και μαφιόζικες «αρχές» που ταυτίζονται με αυτές των φασιστών. Η βία και η δύναμη, η αυτοδικία και το χρήμα, η ματσίλα και ο τσαμπουκάς, η μαγκιά και η ομερτά είναι ο πολιτισμός της Μαφίας, είναι το συμβολικό της σύμπαν, αλλά και το σύμπαν του φασισμού που έχει γίνει κανονικότητα στους «οπαδικούς στρατούς» και κατ' επέκταση σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Οι αξίες της μαφίας και του φασισμού καλλιεργούνται από τις πιο μικρές ηλικίες μέσω της τραπ μουσικής. Η θεματολογία των τραπ κομματιών είναι κοινή σε όλο τον κόσμο: όπλα, ναρκωτικά, υπερτονισμένη σεξουαλικότητα και «ματσίλα», ξεκάθαρη παραβατικότητα στο drill, τατουάζ παντού-σχέδια με μαχαίρια, νεκροκεφαλές, φίδια, νυχτερίδες, σκορπιούς, θολά μάτια κ.ά., βίντεο κλιπ με προβολή της βωμολοχίας, της σωματεμπορίας, του σεξισμού, της διάχυτης βίας, της διακίνησης ναρκωτικών και της χλιδής του υποκόσμου. Αυτή η θεματολογία θα γίνει πράξη στο σχολείο και στις νεανικές παρέες, στα μπαρ, στις "θύρες" των ποδοσφαιρικών ομάδων, στις σχολές πολεμικών τεχνών κ.ά.. 

Η κοινωνικοποίηση των «αξιών» της Μαφίας και του νεοφασισμού έχει ως πολιτική συνέπεια την μετακίνηση των κοινωνιών προς την ακροδεξιά και το φασισμό.

Αυτός είναι ο πολιτισμός της σύγχρονης αστικής τάξης.

Γιατί όπως σημείωνε ο συγγραφέας Λεονάρντο Σκιάσια η Μαφία είναι «ένα σύστημα που διαχειρίζεται τα συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης(...) που γεννιέται και αναπτύσσεται όχι στο κενό του κράτους, αλλά μέσα στο ίδιο το κράτος»…

Το ίδιο και ο νεοφασισμός...


Από τον υπέροχο Γκάτσμπι στον Στέφανο Κασσελάκη

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 26.09.23 ]


Ένας άγνωστος νέος με ισχνό πολιτικό λόγο, εκτός των αριστερών κωδίκων, με μία εκστρατεία λίγων ημερών κατέλαβε την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο νέο-νάρκισσος, ο «αυτοδημιούργητος» υπέροχος Γκάτσμπι των κοινωνικών δικτύων αντιπαρατέθηκε στους «βαρώνους» των μηχανισμών, στους παραδοσιακούς νάρκισσους που συντηρούν (όταν δεν λειτουργούν υπονομευτικά) την ακινησία προκειμένου να διατηρούν τις πολιτικές τους «θέσεις» (τις κομματικές βαρωνίες), και τους νικά κατά κράτος. Αυτό μέχρι σήμερα συνέβαινε μόνο στην (ακρο)δεξιά (Τραμπ, Μπολσονάρου, Όρμπαν…). Τώρα συμβαίνει και στην «αριστερά»(εντός εισαγωγικών).

Ο νέος επικοινωνιακός και μεταπολιτικός πολιτισμός παρουσιάζει τον Έλληνα πολιτικό εκπρόσωπό του.

Ο νέο-νάρκισσος δεν καθρεφτίζεται στα κομματικά κάτοπτρα, αλλά στα «κάτοπτρα» των κοινωνικών δικτύων, εκφράζοντας την ναρκισσιστικοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας. «Δεν είμαι φαινόμενο, είμαι η φωνή της κοινωνίας» είπε στην επινίκια δήλωσή του ο κ. Κασσελάκης. Μόνο που δεν είναι η «φωνή» αλλά η εικόνα της ναρκισσιστικής μας κοινωνίας, θα διόρθωνα.

Οι συνέπειες του ναρκισσισμού (άλλοι μιλούν για υπερ-ατομικισμό) είναι εμφανείς πλέον παντού. Για να «επιτύχεις» επαγγελματικά, πολιτικά ή στην ιδιωτική σου ζωή, πρέπει να εκτεθείς, να προβάλλεις το εικονοποιημένο αφήγημά σου μέσω των κοινωνικών δικτύων, του τικ-τοκ, της τηλεόρασης κ.α..

Όλα είναι επικεντρωμένα στο ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ, στην ΕΙΚΟΝΑ, την οποία όχι μόνο ο πολιτικός αλλά και ο καθένας οφείλει να αυτοπροωθήσει, ακόμα και σε βάρος της αλήθειας, ακόμα και σε βάρος του άλλου…

Ο κοινωνικός ανταγωνισμός, η σύγκριση, η αναγνώριση και το κύρος, μετρώνται πλέον με τον αριθμό των Likes και των «φίλων» ή των «ακολούθων».  Εσχάτως και των ψήφων.

Ο 35χρονος  πολιτικός  ψηφίζεται  όχι μόνο από αυτούς/ες που θέλουν να τιμωρήσουν τους υπονομευτές του Τσίπρα, αλλά και  από εκείνους/ες που επιδιώκουν  το «ξεμπλοκάρισμα» της πολιτικής διαδικασίας από τους παραδοσιακούς κομματικούς μηχανισμούς και τους βαρώνους τους.  Δείχνει  δηλαδή ότι κάθε συριζαίος μπορεί να γίνει «αρχηγός»  μέσω των κοινωνικών δικτύων και πέραν των κομματικών μηχανισμών.

Υπ’ αυτή  την οπτική ο νεαρός πολιτικός (και μαζί βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας) «ξεμπλοκάρει» το πολιτικό σύστημα, εκφράζοντας έτσι την προϊούσα «ναρκισσιστικοποίηση της κοινωνίας».

Ο καθένας τώρα μπορεί να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ  αλλά και της ΝΔ, υπερνικώντας την κομματική γραφειοκρατία. Το ναρκισσιστικό «όνειρο» είναι εδώ, όπως και ο μύθος του american dream όπου ο καθένας μπορεί να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ (αρκεί βέβαια να βρει κάποια πολλά εκατομμύρια δολάρια στο δρόμο, όπως έλεγε ένας Αμερικανός υποψήφιος πρόεδρος)

Οι ΠΑΝΩ και οι ΚΑΤΩ ΝΑΡΚΙΣΣΟΙ

Στο βιβλίο «Homo americanus» επισημαίνω ότι στις ΗΠΑ έχουμε δύο «επιστροφές»:

Οι Δημοκρατικοί επιστρέφουν στην δεκαετία του 1960, στην εποχή της μεγάλης κινητικότητας των μεσαίων τάξεων, προκειμένου να αντλήσουν από εκεί πολιτικά επιχειρήματα.

Αντίθετα, οι Ρεπουμπλικάνοι επιστρέφουν στη δεκαετία του 1920, την εποχή του υπέρμετρου πλουτισμού και του «υπέροχου Γκάτσμπι». Ο τελευταίος -τηρουμένων των αναλογιών- με τη βοήθεια των νέων μέσων επικοινωνίας εκφράζει τον παθολογικό ναρκισσισμό ενός νέου ανθρωπότυπου. Για την ακρίβεια δύο ανθρωπότυπων: Του ανθρωπότυπου που αντιστοιχεί στα διευθυντικά στελέχη (των CEO, chief executive officer, ιδιοκτήτες-μεγαλομέτοχοι των μεγα-εταιρειών) και των πολιτικών ηγετών, δηλαδή των «πάνω». Ενώ από την άλλη πλευρά είναι οι «κάτω», το μεγάλο πλήθος των μικρομεσαίων αλλά και των εξαθλιωμένων ομοίως νάρκισσων στην αθλιότητά τους, καθώς επιθυμούν κι αυτοί να είναι "βασιλιάδες", όπως εκείνοι του Ζενέ, που αντί κορώνας βάζουν στο κεφάλι τη μασέλα τους!

Οι “πάνω” είναι οι Her Omnes (οι Κύριοι Όλος ο Κόσμος), όπως αποκαλούσε ο Φρ. Κάφκα τα τεράστια Εγώ, τα κοσμο-εγώ. Είναι αυτοί για τους οποίους μιλάει και ο Ντελίλο στο μυθιστόρημα: Κοσμόπολις, (εκδόσεις Εστία). Είναι ο Έρικ, ο πολυεκατομμυριούχος χρηματιστής, του οποίου ο Εαυτός ισούται με όλον τον κόσμο: Πίστευε, ότι «Με το θάνατό του δεν θα τελείωνε ο ίδιος. Θα τελείωνε ο κόσμος»! Ο Έρικ είναι όπως τα τεράστια κελύφη, τα ακόρεστα Εγώ, που ότι κι αν κατασπαράζουν παραμένουν αδειανά. Μπορεί να ικανοποιήσει, όπως στο «Παιγνίδι του καλαμαριού», κάθε του επιθυμία, ακόμα και να σκοτώσει, βάζοντας τους άλλους να αλληλοσκοτωθούν. Αλλά επειδή ακριβώς μπορεί να ικανοποιεί κάθε του επιθυμία, δεν έχει πλέον επιθυμία, κανένα παιγνίδι δεν τον συγκινεί, καθώς πάσχει από έλλειψη συγκίνησης, από απώλεια νοήματος, γι’ αυτό και από έλλειψη ορίων και ηθικής. Γι’ αυτό καταστρέφει για τη νίκη, για το παιγνίδι.

Αυτοί είναι οι «θρύλοι», που έχουν ανατραφεί από λύκους, με μόνη πίστη τους την «πληροφόρηση» (τα data) και το Χρήμα. Όλα γι’ αυτούς είναι μετατρέψιμα σε κυματιστές αράδες πληροφοριών και Χρήμα. Το σώμα, η ψυχή, όλα συρρικνώνονται σε μία δομή πληροφοριών. Όλα πωλούνται κι αγοράζονται. Το παν είναι η σκέψη, το παιγνίδι με τη σκέψη, η σκέψη έξω από τα όρια, η επίθεση στα όρια της αντιληπτικής ικανότητας, η σπέκουλα στο κενό, το παιγνίδι στο χάος, ένα  «Squid Game», ένα στοίχημα, και τελικά το χρήμα…

Σ’ αυτό το περιβάλλον διαμορφώνονται οι «μεγα-νάρκισσοι», οι παθολογικοί νάρκισσοι. Αυτοί που χρειάζονται οι σύγχρονες επιχειρήσεις και εσχάτως και τα πολιτικά κόμματα. Είναι οι «αυτοδημιούργητοι» νέοι «Γκάτσμπι», αυτοί που θυσιάζουν την αληθινή τους προσωπικότητα και αναπτύσσουν ένα «faux self», έναν προσωπικό μηχανισμό που υιοθετεί συμπεριφορές, που η επιχείρηση ή οι πολίτες (οπαδοί) περιμένουν απ’ αυτούς. Μαθαίνουν να βιώνουν την εργασία σαν σπορ, όπου το ουσιώδες είναι η νίκη, με μόνο στόχο να νικήσουν τον αντίπαλο, προσαρμοζόμενοι σαν τον χαμαιλέοντα, υπερβαίνοντας διαρκώς τα όριά τους, κινούμενοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, φθάνοντας στο σημείο να ξεχάσουν ακόμα και την αληθινή προσωπικότητά τους και να γίνουν «άλλοι», αυτοί που θέλουν οι επιχειρήσεις και το άτεγκτο «πνεύμα» της οικονομικής αλλά και της πολιτικής αγοράς, αυτοί/ες που θέλει η κοινωνία, εν πολλοίς η σημερινή ναρκισσιστική κοινωνία με τα προφασιστικά χαρακτηριστικά της.

Γιατί αυτή η κοινωνία είναι πια έτοιμη να δεχθεί τον φασισμό όπως έγραφε παλιότερα για τις ΗΠΑ ο Νόρμαν Μέηλερ στο βιβλίο του "Μάγισσα τέχνη": «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό». Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα αλλά και για πολλές άλλες χώρες, όπου αναπτύσσεται τόσο ο μεταπολιτισμός της Εικόνας όσο και η μεταπολιτική του φόβου...


Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2023

Ο όχλος των κοινωνικών δικτύων

 


[
 Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 23.09.23 ]


Δεν μιλούν στο όνομα του κόμματος και των αποφάσεών του. Αυτών που ψηφίζονται στα συνέδρια ή λαμβάνονται από τα συλλογικά θεσμικά όργανα. 

Μιλούν μόνο για τις δικές τους προτάσεις, για τα δικά τους σχέδια, τις προσωπικές τους πολιτικές, τις δικές τους αποφάσεις.

Αυτοί διαμορφώνουν το «πολιτικό σχέδιο», αυτοί καθορίζουν, αυτοί αποφασίζουν!

"Εγώ είμαι το κόμμα", Moi, je suis le parti

Αυτοί είναι οι σωτήρες και οι μεσσίες, ενώ το κόμμα είναι ο οπαδός που ακολουθεί επευφημώντας και ενίοτε στρώνοντας με βάγια το δρόμο του Μεσσία (για τον Μητσοτάκη στην Πάτρα)!

Εδώ έχουμε τον vulgus (όχλο) και όχι τον populus (λαό) -διάκριση του Χέγκελ. Η δεύτερη κατηγορία δημιουργείται εκεί που λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, εκεί όπου υπάρχει δημόσιος χώρος και αναπτύσσεται ο δημόσιος διάλογος και τα ατομικά συμφέροντα μπορούν να διυλίζονται, να συνθέτονται και να μετασχηματίζονται σε γενικό συμφέρον. Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε τον βουλευόμενο και βουλόμενο λαό, το populus.

 Γενικά, όταν ο πληθυσμός δεν έχει τον τρόπο (θεσμούς) να γίνει λαός, να μετασχηματιστεί δηλαδή σε μία βουλευόμενη οντότητα που εκφράζεται και βούλεται, τότε παραμένει vulgus. Η κατάσταση αυτή ενισχύεται στο νέο «δημόσιο χώρο» των κοινωνικών δικτύων, καθώς οι αλγόριθμοι όχι μόνο αποκλείουν τον δημόσιο διάλογο, την αντιπαράθεση και τη σύνθεση, αλλά και παγιώνουν και ενισχύουν τις πολώσεις, οδηγώντας σε συνεχείς διαιρέσεις-διασπάσεις.

Οι αλγοριθμικές «φούσκες» απλουστεύουν μέχρι εκχυδαϊσμού καθώς δεν μπορούν να διαμορφωθούν με βάση σύνθετα πολιτικά και ιδεολογικά σχέδια και συνήθως εστιάζουν σε πρόσωπα. Θέλουν «ταμπέλες» και απλοϊκά κριτήρια. Δεν είναι τυχαίο ότι το προσωπικό πρόσημο του κάθε μονομάχου (υποψήφιου/ας αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ) είναι η δυνατότητά του να νικήσει στην αρένα τον Κυριάκο Μητσοτάκη! Με βάση αυτό το στοιχείο, στις ηλεκτρονικές εξέδρες ο όχλος παραληρεί με πρωτοφανή λεκτική αγριότητα.

Ζούμε στην «εποχή του τυραννικού Εγώ», του ατόμου ως μοναδικού σημείου αναφοράς και των κοινωνικών δικτύων που ενισχύουν τον ατομικισμό (τώρα λέγεται ναρκισσισμός) καθώς και την ατομική ευθύνη, δημιουργώντας τον «ολοκληρωτισμό της αλγοριθμικής φούσκας»!

Το διαδίκτυο ενώ δίνει την αίσθηση του δημόσιου χώρου, στην πραγματικότητα είναι ένας μερικός δημόσιος χώρος των ομοίων (ένα υποσύνολο) και όχι ο γενικός δημόσιος χώρος όπου συναντώνται οι διαφορετικές απόψεις. Αντίθετα, κάθε τι διαφορετικό μοιάζει οχυρωμένο στη δική του «φούσκα των ομοίων», αποκλείοντας ή ελαχιστοποιώντας τη δυνατότητα επίτευξης της σύνθεσης των διαφορετικών θέσεων και απόψεων. Από εδώ εκκινεί η ενίσχυση της ρητορικής του φανατισμού και του μίσους.

Από αυτή την οπτική γωνία, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έγινε δεκτή η πρόταση για προσφυγή στον παραδοσιακό θεσμό του Συνεδρίου, όπου οι αντίθετες απόψεις θα συγκρούονταν και ενδεχομένως να υπήρχε μια δυνατότητα σύνθεσης, και επιλέχθηκε πρώτα η άμεση προσφυγή στην εκλογή προέδρου. Το κενό της ύπαρξης θεσμού αντιπαράθεσης-σύνθεσης καλύφθηκε από τον «δημόσιο χώρο» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο οποίος όχι μόνο αδυνατεί να συνθέσει, αλλά αντίθετα ενισχύει τις αντιθέσεις στις πιο απλοϊκές και πολλές φορές χυδαίες και απολιτικές εκδοχές τους. Εν πολλοίς οι ψηφιακές «φούσκες» συγκρούστηκαν ανηλεώς με κερδισμένο μέχρι στιγμής τον υποψήφιο με τα πιο "δεξιά" χαρακτηριστικά.

Το σύνδρομο της φούσκας δημιουργεί συνεχείς διαιρέσεις, καθώς κάθε διαφορετική άποψη αποκτά τη δική της φούσκα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις μειονοτικές ομάδες στους προτεσταντικούς κλάδους.

Μάλιστα, ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών (ίδιον των σχηματισμών της Αριστεράς) ενισχύεται από την αλγοριθμική «φούσκα», δημιουργώντας τη φοβερή ρητορική του μίσους των ομοίων, την οποία περιγράφει εύστοχα ο Ζοζέ Σαραμάγκου.

Για να μην έχουμε λοιπόν vulgus αλλά populus απαιτείται η ενεργοποίηση του πληθυσμού μέσα από δημοκρατικούς θεσμούς διαβούλευσης, που δεν θα λειτουργούν σαν αποστειρωμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά θα αναπτύσσουν την «ποίησή» τους μέσα στην πολιτική Πράξη, στη δράση, στο δρόμο, στις γειτονιές, εκεί όπου δημιουργούνται οι νέες σχέσεις αλληλεγγύης, εκεί όπου αλλάζει ο τρόπος ζωής και ο συσχετισμός των αξιών, εκεί όπου δημιουργείται η κοινωνική αριστερά της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και μιας νέας συλλογικότητας, εκεί όπου αρθρώνεται ο πολιτικός λόγος που βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και δεν τον αντιμετωπίζει ως «πράγμα».   

Η αριστερά δεν μπορεί να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς. 

Γι’ αυτό απαιτείται μια νέα στάση απέναντι στα κοινωνικά δίκτυα που να μην ενισχύει το Vulgus.

Αυτό δεν σημαίνει τον εκτοπισμό του ορθού λόγου και της «μηχανής», αλλά τον αυστηρό περιορισμό τους στα εδάφη που τους αναλογούν, δηλαδή σε μια λελογισμένη χρήση τους που δεν θα υποκαθιστά τους παραδοσιακούς αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς. «Ναι», λοιπόν, στη «μηχανή» που απελευθερώνει από το άχθος και την ανάγκη, αλλά όχι στο ρομπότ που «απολύει» και στον λογάριθμο που υποδουλώνει προκαλώντας έναν διότυπο «εμφύλιο των κάτω».

Γιατί ο ζωτικός χώρος του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του Εγώ, που λαμβάνει φοβερές διαστάσεις μέσω των κοινωνικών δικτύων, ούτε η αφηρημένη και καταναγκαστική απόλυτη κυριαρχία της συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη στην οποία συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια και η αλληλεγγύη. «Μόνο η παραδοχή αυτής της αρχής θα μας επιτρέψει να θεμελιώσουμε αυθεντικές κοινότητες, αντί για κοινωνικές μηχανές» όπως έλεγε ο Ε. Σάμπατο. 


Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2023

Arundhati Roy: η φασιστικοποίηση της Ινδίας θα επηρεάσει ολόκληρο τον κόσμο

 


[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 15.09.23 ]


Η Σουζάνα Αρουντάτι Ρόι, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο θεός των μικρών πραγμάτων» τιμήθηκε με το 45ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Δοκιμίου (Azadi – Liberté, Fascisme, Fiction). Κατά την ομιλία παραλαβής του βραβείου στις 12 Σεπτεμβρίου κατήγγειλε την φασιστικοποίηση της Ινδίας από το κόμμα του Ναρέντρα Μόντι, του Ινδού πρωθυπουργού που είδαμε πρόσφατα σε θερμές χειραψίες με τον Τζο Μπάιντεν αλλά και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Σύμφωνα με την Ρόι ο Μόντι είναι φασίστας και η Ινδία έχει εκπέσει από τον «πλειοψηφισμό» στον φασισμό.

Στην Ινδία επιβάλλεται ο «φασισμός της πλειοψηφίας», των εθνικιστών Ινδουιστών σε βάρος των άλλων μειονοτήτων, ο φασισμός των εθνικιστών Ινδού του Μόντι, του πάμπλουτου Αντάνι και των ελεγχόμενων εκατοντάδων μεγάλων μέσων ενημέρωσης εναντίον των μουσουλμάνων και των χριστιανών καθώς και όλων όσοι είναι πολιτικά απέναντι στον Μόντι.

Τα τελευταία 20 χρόνια, η ελεύθερη αγορά και ο φασισμός καθώς και ο λεγόμενος ελεύθερος Τύπος, συζεύχθηκαν για να φέρουν την Ινδία σε μία κατάσταση που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ονομαστεί δημοκρατία, λέει η Ρόι.

«Δεν φοβόμαστε πια μόνο τους ηγέτες μας, αλλά ένα ολόκληρο τμήμα του πληθυσμού. Η κοινοτοπία του κακού, η κανονικοποίηση του είναι πλέον έκδηλη στους δρόμους, στις αίθουσες διδασκαλίας, σε πάρα πολλούς δημόσιους χώρους. Ο συστημικός τύπος, τα εκατοντάδες 24ωρα ειδησεογραφικά κανάλια τροφοδοτούν τον «φασιστικό πλειοψηφισμό»». 

Τι είναι ο φασιστικός πλειοψηφισμός; Είναι ο φασισμός της πλειοψηφίας η οποία στην Ινδία είναι Ινδουιστές. Είναι όταν τα δικαιώματα της μειοψηφίας ή των μειονοτήτων είτε δεν προστατεύονται είτε καταστρατηγούνται από την πλειοψηφία… Γι’ αυτό ενδέχεται να οδηγηθούμε στην βαλκανοποίηση της Ινδίας, εκτιμά η συγγραφέας…

Τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους συνέβησαν δύο πράγματα που καταδεικνύουν τα παραπάνω, λέει η Ρόι. Το BBC μετέδωσε ένα ντοκιμαντέρ σε δύο μέρη με τίτλο India: The Modi Question, και λίγες μέρες αργότερα, είχαμε την έκθεση Hindenberg. Μια λεπτομερή έκθεση των συγκλονιστικών εγκλημάτων της μεγαλύτερης εταιρείας της Ινδίας - τον όμιλο Adani.

Η έρευνα BBC-Hindenburg παρουσιάστηκε από τα ινδικά μέσα ενημέρωσης ως μια επίθεση αντίστοιχη μεταφορικά με εκείνη στους «δίδυμους πύργους», οι οποίοι στην Ινδία θεωρείται ότι είναι ο ​​πρωθυπουργός Narendra Modi και ο μεγαλύτερος βιομήχανος της Ινδίας, ο Gautam Adani. 

Το φιλμ του BBC κατηγορεί τον Μόντι για συνέργεια σε μαζικές δολοφονίες

Η έκθεση Hindenburg κατηγορεί τον Adani ότι έκανε «τη μεγαλύτερη απάτη στην εταιρική ιστορία». 

Στις 30 Αυγούστου, ο Guardian και οι Financial Times δημοσίευσαν άρθρα βασισμένα σε ενοχοποιητικά έγγραφα που ελήφθησαν από το Σχέδιο Αναφοράς Οργανωμένου Εγκλήματος και Διαφθοράς που τεκμηριώνουν περαιτέρω την Έκθεση Hindenburg.

Οι ινδικές υπηρεσίες έρευνας και τα περισσότερα ινδικά μέσα ενημέρωσης δεν είναι σε θέση να ερευνήσουν ή να δημοσιεύσουν αυτές τις ιστορίες. Όταν το κάνουν τα ξένα μέσα ενημέρωσης, τότε είναι εύκολο, στην τρέχουσα ατμόσφαιρα ψευδο-υπερεθνικισμού, να την παρουσιάσουν ως επίθεση στην ινδική κυριαρχία.

Το πρώτο επεισόδιο της ταινίας του BBC The Modi Question αναφέρεται στο πογκρόμ κατά των Μουσουλμάνων του 2002 στην πολιτεία Γκουτζαράτ, όπου οι Μουσουλμάνοι θεωρήθηκαν ως υπεύθυνοι για το κάψιμο ενός λεωφορείου στο οποίο κάηκαν ζωντανοί 59 Ινδουιστές προσκυνητές. Ο Μόντι είχε διοριστεί –όχι εκλεγεί– μόλις λίγους μήνες πριν από τη σφαγή. 

Ακολούθησε η «σφαγή της Gulbarg» στην οποία δολοφονήθηκαν 60 άτομα, συμπεριλαμβανομένου του πρώην βουλευτή Ehsan Jaffri που τεμαχίστηκε και κάηκε ζωντανός. Ο Jaffri ήταν πολιτικός αντίπαλος του Μόντι και είχε αγωνιστεί εναντίον του στις πρόσφατες εκλογές. Ήταν μια από τις πολλές παρόμοιες φρικιαστικές σφαγές που έγιναν εκείνες τις μέρες στο Γκουτζαράτ.

Ένα άλλο έγκλημα ήταν ο ομαδικός βιασμός της 19χρονης Μπιλκίς Μπάνο και η δολοφονία 14 μελών της οικογένειάς της, συμπεριλαμβανομένης της 3χρονης κόρης της. Τον περασμένο Αύγουστο, την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, ενώ ο Μόντι μίλησε στο έθνος για τη σημασία των δικαιωμάτων των γυναικών, η κυβέρνησή του, την ίδια μέρα, έδωσε χάρη στους βιαστές-δολοφόνους της Μπιλκίς και της οικογένειάς της που είχαν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη… τώρα είναι ελεύθεροι. Τους υποδέχτηκαν με γιρλάντες έξω από τη φυλακή και είναι πλέον αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας που μοιράζονται τη σκηνή με πολιτικούς του κυβερνητικού κόμματος BJP σε δημόσιες εκδηλώσεις.

Η ταινία του BBC αποκάλυψε μια εσωτερική έκθεση που είχε αναθέσει το βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών τον Απρίλιο του 2002, που μέχρι στιγμής δεν είχε δημοσιοποιηθεί. Η διερευνητική έκθεση υπολόγιζε ότι «τουλάχιστον 2.000» άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί. Ονόμασε τη σφαγή ένα προσχεδιασμένο πογκρόμ που έφερε «όλα τα χαρακτηριστικά της εθνοκάθαρσης». Η αστυνομία είχε λάβει εντολή να αποσυρθεί. Η έκθεση έριξε την ευθύνη καθαρά στον Μόντι. Μετά το πογκρόμ του Γκουτζαράτ, οι ΗΠΑ αρνήθηκαν στον Μόντι τη χορήγηση βίζας. Ο Μόντι κέρδισε τρεις συνεχόμενες εκλογές και παρέμεινε πρωθυπουργός του Γκουτζαράτ μέχρι το 2014. Η απαγόρευση χορήγησης βίζας ανακλήθηκε αφότου έγινε πρωθυπουργός. (Προχθές ο Μπάιντεν επισκέφθηκε στον Μόντι στο σπίτι του).

Η κυβέρνηση Μόντι έχει απαγορεύσει την ταινία. Όλες οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης συμμορφώθηκαν με την απαγόρευση και αφαίρεσαν όλους τους συνδέσμους και τις αναφορές σε αυτήν. Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την κυκλοφορία της ταινίας, τα γραφεία του BBC περικυκλώθηκαν από την αστυνομία και εισέβαλαν εκεί υπάλληλοι της εφορίας.

Ο όμιλος Adani

Η έκθεση Hindenburg κατηγορεί τον όμιλο Adani ότι εμπλέκεται σε ένα «σύστημα χειραγώγησης μετοχών και λογιστικής απάτης», το οποίο – μέσω offshore – υπερεκτίμησε τεχνητά τις βασικές εισηγμένες εταιρείες του και διόγκωσε την καθαρή θέση του προέδρου του. Σύμφωνα με την έκθεση, επτά από τις εισηγμένες εταιρείες του Adani είναι υπερτιμημένες κατά περισσότερο από 85%. 

Ο Μόντι και ο Adani γνωρίζονται εδώ και δεκαετίες. Η φιλία τους εδραιώθηκε μετά το πογκρόμ του Γκουτζαράτ το 2002.

Εκείνη την εποχή, μεγάλο μέρος της Ινδίας, συμπεριλαμβανομένης της εταιρικής Ινδίας, καταδίκασε με τρόμο την σφαγή και τους μαζικούς βιασμούς μουσουλμάνων που οργανώθηκαν στους δρόμους των πόλεων και των χωριών του Γκουτζαράτ από ινδουιστές. Ο Gautam Adani στάθηκε στο πλευρό του Modi, δημιουργώντας μια μικρή ομάδα βιομηχάνων και επιχειρηματιών. Αυτοί κατήγγειλαν τους επικριτές του Μόντι και τον υποστήριξαν. Έτσι γεννήθηκε αυτό που έγινε γνωστό ως το μοντέλο «ανάπτυξης» του Γκουτζαράτ: ο βίαιος ινδουιστικός εθνικισμός που καλύπτεται από εταιρικά σχήματα και χρήματα.

Το 2014, μετά από τρεις θητείες ως πρωθυπουργός του Γκουτζαράτ, ο Μόντι εξελέγη πρωθυπουργός της Ινδίας. Πέταξε για την τελετή της ορκωμοσίας του στο Δελχί με το ιδιωτικό τζετ του Adani. Στα εννέα χρόνια της θητείας του Μόντι, ο Adani έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου. Η περιουσία του αυξήθηκε από 8 δισεκατομμύρια δολάρια σε 137 δισεκατομμύρια δολάρια. Μόνο το 2022, κέρδισε 72 δισεκατομμύρια δολάρια, που είναι περισσότερα από τα συνολικά κέρδη των μεγαλύτερων εννέα δισεκατομμυριούχων του κόσμου μαζί. Ο Όμιλος Adani ελέγχει τώρα δώδεκα ναυτιλιακά λιμάνια που αντιπροσωπεύουν τη διακίνηση του 30% των εμπορευμάτων της Ινδίας, επτά αεροδρόμια που διακινούν το 23% των επιβατών αεροπορικών εταιρειών της Ινδίας και αποθήκες που συγκεντρώνουν συλλογικά το 30% των σιτηρών της Ινδίας. Κατέχει και εκμεταλλεύεται σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που είναι οι μεγαλύτεροι παραγωγοί ιδιωτικής ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.

Ναι, ο Gautam Adani είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και το BJP, το κόμμα του Μόντι, είναι το πλουσιότερο κόμμα, όχι μόνο της Ινδίας, αλλά ίσως και όλου του κόσμου. 

Το 2016 το BJP εισήγαγε το σχέδιο των εκλογικών ομολόγων για να επιτρέψει στις εταιρείες να χρηματοδοτούν πολιτικά κόμματα χωρίς να δημοσιοποιούνται οι ταυτότητές τους. Έχει γίνει το κόμμα με μακράν το μεγαλύτερο μερίδιο εταιρικής χρηματοδότησης. Φαίνεται σαν οι δίδυμοι πύργοι (Αντάνι και Μόντι) να έχουν ένα κοινό υπόγειο.

Η Φτώχεια και η ελευθεροτυπία

Σε έκθεση της Oxfam το πλούσιο 10% του ινδικού πληθυσμού κατέχει το 77% του συνολικού εθνικού πλούτου. Το εβδομήντα τρία τοις εκατό του πλούτου που δημιουργήθηκε το 2017 πήγε στο πλουσιότερο 1%, ενώ 670 εκατομμύρια Ινδοί που αποτελούν το φτωχότερο μισό του πληθυσμού σημείωσαν αύξηση μόνο κατά 1% στο εισόδημά τους. 

Έτσι, ενώ η Ινδία αναγνωρίζεται ως οικονομική δύναμη με τεράστια αγορά, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ζει σε συντριπτική φτώχεια.

Εκατομμύρια ζουν με μερίδες φαγητού που παραδίδονται σε πακέτα με το πρόσωπο του Μόντι τυπωμένο πάνω τους. 

Η Ινδία είναι μια πολύ πλούσια χώρα με πολύ φτωχούς ανθρώπους. Μια από τις πιο άνισες κοινωνίες στον κόσμο. 

Για τις εκθέσεις της, η Oxfam India έχει δεχθεί επιδρομές. Η Διεθνής Αμνηστία και μια σειρά από άλλες ενοχλητικές ΜΚΟ στην Ινδία έχουν παρενοχληθεί προκειμένου να κλείσουν.

Τίποτα από αυτά δεν έχει ενοχλήσει τους ηγέτες των δυτικών δημοκρατιών. Μέσα σε λίγες μέρες μετά την δημοσιοποίηση των ερευνών Χίντενμπουργκ-BBC, ο πρωθυπουργός Μόντι είχε «θερμές και παραγωγικές» συναντήσεις με τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, και ανακοίνωσαν ότι η Ινδία θα αγόραζε 470 αεροσκάφη Boeing και Airbus. Ο Μπάιντεν είπε ότι η συμφωνία θα δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ. Κι επειδή τα Airbus κινούνται με κινητήρες Rolls Royce, ευχαριστημένος είναι και ο πρωθυπουργός του ΗΒ, Rishi Sunak…

Οι Μπάιντεν, Μακρόν και άλλοι γνώριζαν για τον ρόλο του Μόντι στο πογκρόμ του Γκουτζαράτ, την ραγδαία διαδικασία διαχωρισμού και γκετοποίησης των μουσουλμάνων, το κάψιμο εκατοντάδων εκκλησιών από Ινδουιστές, ήξεραν για το κυνηγητό πολιτικών της αντιπολίτευσης, φοιτητών, ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικηγόρους και δημοσιογράφους, μερικοί από τους οποίους έχουν καταδικαστεί σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης, γνώριζαν για τις επιθέσεις σε πανεπιστήμια από την αστυνομία και ινδουιστές εθνικιστές, την επανεγγραφή των εγχειριδίων ιστορίας, την απαγόρευση ταινιών, το κλείσιμο της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ινδία, η επιδρομή στα γραφεία του BBC στην Ινδία, οι ακτιβιστές, οι δημοσιογράφοι και οι κυβερνητικοί κριτικοί που τοποθετήθηκαν σε μυστηριώδεις λίστες απαγόρευσης πτήσεων και η πίεση στους ακαδημαϊκούς...

Θα γνώριζαν ότι η Ινδία κατατάσσεται τώρα στην 161η από τις 180 χώρες στον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου, ότι πολλοί από τους καλύτερους Ινδούς δημοσιογράφους έχουν εκδιωχθεί από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και ότι οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν σύντομα να υποβληθούν σε ένα λογοκριτικό ρυθμιστικό καθεστώς στο οποίο ένα όργανο που διορίζεται από την κυβέρνηση θα έχει την εξουσία να αποφασίζει εάν οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης και τα σχόλια σχετικά με την κυβέρνηση είναι ψευδείς ή παραπλανητικές. Και ο νέος νόμος πληροφορικής που έχει σχεδιαστεί για να φιμώσει τη διαφωνία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…

Όσοι φαντάζονται ότι η διάλυση της δημοκρατίας στην Ινδία δεν πρόκειται να επηρεάσει ολόκληρο τον κόσμο, πρέπει όντως να έχουν αυταπάτες.

Για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η Ινδία εξακολουθεί να είναι δημοκρατία – αυτά είναι μερικά από τα γεγονότα που συνέβησαν τους τελευταίους μήνες. Αυτό εννοούσα όταν είπα ότι έχουμε περάσει σε μια διαφορετική φάση. Ο καιρός των προειδοποιήσεων έχει τελειώσει και πρέπει να φοβόμαστε τα τμήματα του λαού όσο φοβόμαστε τους ηγέτες μας: Στη Μανιπούρ όπου μαίνεται εμφύλιος πόλεμος, η αστυνομία, η οποία είναι εντελώς κομματική, παρέδωσε δύο γυναίκες σε έναν όχλο για να παρελάσουν γυμνές σε ένα χωριό και στη συνέχεια να βιαστούν ομαδικά. Μία από αυτές παρακολούθησε τον νεαρό αδερφό της να δολοφονείται μπροστά στα μάτια της. Γυναίκες που ανήκουν στην ίδια κοινότητα με τους βιαστές έχουν σταθεί στο πλευρό των βιαστών και έχουν υποκινήσει ακόμη και τους άνδρες τους σε βιασμούς", λέει η Ρόι.

«China +1». 

Η σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας για την ηγεμονία στον κόσμο είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ο «αμερικανικός αιώνας» είναι πλέον σε παρακμή. Το δολάριο ως νόμισμα- παγκόσμιος μπαλαντέρ τίθεται σοβαρά υπό αμφισβήτηση. Οι ΗΠΑ επέβαλε στους G7 τη στρατηγική για να διαμορφωθούν οι «μικρές Κίνες» (φθηνό εργατικό δυναμικό, ελαχιστοποιημένα εργασιακά δικαιώματα), ώστε να μεταφερθούν εκεί οι δυτικές βιομηχανίες από την Κίνα. Παράλληλα, τίθεται σε εφαρμογή το στρατηγικό πρόγραμμα «China +1». Τον πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ θα αναλάβει η Ινδία με την τεράστια αγορά του 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων και το τεράστιο και φθηνό εργατικό δυναμικό.

«Οι παγκόσμιες δυνάμεις επιλέγουν να δώσουν στον Μόντι όλο το οξυγόνο που χρειάζεται για να καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό και να κάψει την Ινδία. Για μένα, αυτό είναι μια μορφή ρατσισμού. Ισχυρίζονται ότι είναι δημοκράτες, αλλά είναι ρατσιστές. Δεν πιστεύουν ότι οι «αξίες» τους πρέπει να ισχύουν για τις μη λευκές χώρες» καταλήγει η Ρόι. 

Η Αριστερά της άμεσης δημοκρατίας

 


Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 14.09.23 ]

Ξανά και ξανά πρέπει να δηλώνουμε το αυτονόητο, πως η λύση της κρίσης, της όποιας κρίσης, δεν μπορεί να βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην πείνα, στην εξαθλίωση και στην πνευματική τύφλωση. Η λύση δεν μπορεί να είναι ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του, δεν μπορεί να είναι ένα σύστημα που έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποδεικνύοντας ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη. Οι πάγοι λιώνουν, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται, εκδηλώνονται πρωτοφανείς φωτιές και πλημμύρες, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν!

Οι πρόσφυγες της κλιματικής κρίσης είναι εδώ, ξεκινούν από την Αφρική, αλλά και από τη Θεσσαλία. Γι’ αυτό πρέπει να διαμορφώσουμε μία νέα οπτική που θα συμπεριλαμβάνει στην συστημική δομική βία: Την οικονομική υπερεκμετάλλευση-υπερσυσσώρευση, την περιβαλλοντική καταστροφή, τη βία που εμφιλοχωρεί στην ανισότητα και στη φτώχεια, την πείνα στην Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική, τους πρόσφυγες της κλιματικής κρίσης, τις πολεμικές συγκρούσεις, τις αυτοκρατορικές αντιθέσεις ΗΠΑ-Κίνας, αλλά και την συστηματική παραπλάνηση των μίντια (παλιών και νέων).

Χρειάζεται να αποκαλύπτονται κάθε φορά τα ψέματα που είναι κρυμμένα στις γενικεύσεις, στους ευφημισμούς και στις συνδηλώσεις των λέξεων, όπου το ρήμαγμα των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία. Να αποκαλύπτεται πως πίσω από τον μετα-νεοφιλελευθερισμό, πίσω από την ψευτο-ορθολογική αναθέσμιση («μεταρρυθμίσεις»!) κρύβεται η επίτευξη ενός μόνο σκοπού, η συνεχής αύξηση του πλούτου με όλο και μικρότερο κόστος, με όλο και μικρότερους μισθούς, με περισσότερες ώρες εργασίας, με όλο και υψηλότερα κέρδη, όλο και μεγαλύτερη λιτότητα.

Γι’ αυτό λέμε ότι το οικονομικό υπόδειγμα που βασίζεται στην μεγαλύτερη απόδοση, στο υψηλότερο κέρδος, δηλαδή ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του δεν συνιστά λύση ούτε για τον άνθρωπο ούτε για την κοινωνία ούτε για τη φύση και τη ζωή πάνω στον πλανήτη.

Η λύση ή θα είναι συνολική και θα αφορά τη δημιουργία ενός νέου οικονομικού μοντέλου, μιας νέας ορθολογικότητας και ευαισθησίας ή η καταστροφή θα είναι ολιστική.

Στη Λατινική Αμερική αντιμετωπίζουν τον μετα-νεοφιλελευθερισμό ως ένα στάδιο της μετάβασης προς τον μετα-καπιταλισμό, που θα γίνει από τις αυτόχθονες δυνάμεις και τα κοινωνικά κινήματα μέσα από ένα πλήθος νέων μορφών. Η πληθύς θα οργανώνεται σε ένα ευέλικτο δίκτυο, που θα οδηγεί σε νέες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών, συμπεριλαμβάνοντας και τους «χωρίς σύνδεση», τους ανένταχτους. Αυτή η πληθυντική μορφή θα συνιστά ένα είδος άμεσης δημοκρατίας (με τη βοήθεια και των νέων τεχνολογιών).

Απαιτείται, λοιπόν, η δημιουργία καινοφανών αμεσοδημοκρατικών μορφών πολιτικής οργάνωσης που θα προσδώσουν ένα νέο νόημα στην πολιτική πράξη και στη συμμετοχή του πολίτη, ένα νέο νόημα στη συρρικνωμένη δημοκρατία και στα δικαιώματα των «κάτω». Μια δημοκρατία που θα επαναορίσει το κοινωνικό συμβόλαιο, επιδιώκοντας την ισότητα υλική και άυλη (οικονομική ισότητα, ισότητα στην πρόσβαση και στο πνευματικό κεφάλαιο, ισότητα στο χρόνο...).

Μπορεί άραγε η Αριστερά, σήμερα, να εμβαθύνει σε μια δημοκρατία με τα παραπάνω χαρακτηριστικά και να την καταστήσει μια νέα εμπνέουσα αξία; ...

15-7-2019

Για ποια δημοκρατία μιλούν;

  [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /  artinews.gr / 23.11.24 ] Ρευστοποίηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαγραφή του πρώην πρω...