[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 25.05.23 ]
«Μεγάλωσα τη δεκαετία του '40 και του '50 όταν η συνείδηση των ανθρώπων επέβαλε ότι καθένας έπρεπε να εργάζεται για το κοινό καλό. Αυτό δεν ισχύει πια. Ήρθε η Μ. Θάτσερ και επέβαλε τη νεοφιλελεύθερη συνείδηση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τώρα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να αναζητήσετε τον εαυτό σας, να σκεφτείτε ότι είστε μόνοι, ότι πρέπει να φροντίσετε τον εαυτό σας. Να θεωρήσετε τους άλλους ως ανταγωνιστές, εχθρούς, να σκεφτείτε τι μπορείτε να κάνετε καλύτερα από αυτούς. Όταν μεγαλώναμε, είμαστε όλοι μαζί, τώρα είναι ο ατομικισμός που επικρατεί. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.». Λόγια του Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς (artinews 11/7/2019).
Η Αριστερά αποδέχτηκε την «κανονικότητα» του νεοφιλελεύθερου ατομικισμού και δεν απάντησε με ιδεολογικό και πολιτικό τρόπο στην ενίσχυση της συλλογικότητας, δεν αντιλήφθηκε τον καίριο ρόλο της τηλεόρασης.
Ότι η τηλεόραση συνιστά μία «μεταφορά»(metaphora)*, και ως τέτοια λειτουργεί ως μία τεχνο-λογία της εξουσίας, που κατασκευάζει και διαδίδει τα αφηγήματα της. Ότι η μεταφορική λειτουργία της τηλεόρασης ποιεί όχι μόνο την "πραγματικότητα" αλλά μεταβάλλει ριζικά και τον τρόπο και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου. Γι’ αυτό η εξουσία φροντίζει να ελέγχει τους “κοινωνικούς διακόπτες”(ΜΜΕ) με τις σκανδαλώδεις χρηματοδοτήσεις. Τα μέσα μαζικής προπαγάνδας λειτουργούν κυριολεκτικά ως θερμοστάτες της κοινωνικής θερμοκρασίας που άλλοτε δημιουργούν συνθήκες υπερθέρμανσης και άλλοτε συνθήκες κατάψυξης. Γιατί η στρατηγική του συναισθήματος είναι βασική στην βιοπολιτική.
Η τηλεόραση «έχει νεκρώσει την κοινωνία...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό», έλεγε ο Χένρι Μέηλερ για τη χώρα του. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα σήμερα!
Τα δύο πρόσωπα της δεξιάς
Στην Ελλάδα τείνει να συμβεί ό,τι και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου έχουμε ουσιαστικά δύο δεξιές παρατάξεις. Ο Μακρόν και η Λεπέν στη Γαλλία. Οι συντηρητικοί και οι εργατικοί στο Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά. Η μία δεξιά κινείται στο πλαίσιο της ΕΕ και λαμβάνει όλες τις στρατηγικές αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου στο πλαίσιο των Βρυξελλών, ενώ η δεύτερη είναι σταθερά προσκολλημένη σε παραδοσιακές δομές εξουσίας: ορθόδοξη εκκλησία, εθνικιστικές οργανώσεις κ.ά.. (Οι δύο δεξιές λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία).
Στη Βρετανία η πολιτική διαπάλη «είναι ουσιαστικά η πάλη μεταξύ δύο κομμάτων της Δεξιάς», λέει ο Κεν Λοουτς.
Όσο για την Αριστερά, «Το κόμμα που εκπροσωπούσε κάποτε την Αριστερά έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει καταλήξει να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν». Το εργατικό κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα συστημικό κόμμα στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Η τάση και στην Ελλάδα είναι η δημιουργία τηρουμένων των αναλογιών μιας παντοδύναμης ευρωπαϊκής δεξιάς (που εκφράζεται από 2-3 κόμματα) και μιας εθνικιστικής και ρατσιστικής δεξιάς, που εκφράζεται από τους πολιτικούς σχηματισμούς δεξιά της ΝΔ (Βελόπουλος, "Νίκη"...).
Η απάντηση της Αριστεράς
Η απάντηση της Αριστεράς είναι ο ΔΡΟΜΟΣ.
Ο Δρόμος είναι η δράση απέναντι στα Funds και τα κοράκια που σπάνε τις πόρτες των υποθηκευμένων σπιτιών, είναι η συλλογική αλληλεγγύη στις γειτονιές, εκεί όπου ενδημεί η ανεργία, η ανέχεια και η εξαθλίωση. Μέσα από την αγωνιστική αλληλεγγύη δημιουργείται η αριστερά της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης…
Αυτή είναι η απάντηση στον ακραίο ατομικισμό της Θάτσερ, του Μητσοτάκη, του Άδωνη και του φιλόπτωχου ταμείου της εκκλησίας που ταπεινώνει τον λήπτη και διαφθείρει τον δότη.
Στη συλλογική δράση ανασυστήνονται οι ηθικές βάσεις της ανθρώπινης δέσμευσης, έτσι ώστε να μας αφορά αυτό που συμβαίνει στον άλλον, να μας αφορά η παγκόσμια καταστροφή, η πείνα, η εκπόρνευση και ο βιασμός 12χρονων παιδιών, ο θάνατος δεκάδων νέων στο βωμό του κέρδους.
Η συλλογική δράση είναι η απάντηση στον παροξυσμό του φιλοτομαρισμού και της αδιαφορίας που είναι το καθολικό φαινόμενο της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η συλλογική πράξη, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, παντού, είναι η απάντηση στην απεμπόληση κάθε μορφής ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής δέσμευσης, αυτής που υπερψηφίζει τον πολιτικό πάτρωνα ο οποίος διόρισε τον ανίκανο σταθμάρχη στη Λάρισα, που επιβραβεύει τους θύτες, που εξακολουθεί να ψηφίζει με κριτήριο το ατομικό ρουσφέτι, αυτό που σκότωσε 57 ανθρώπους...
Η απάντηση της Αριστεράς περνάει μέσα από την αναδημιουργία συλλογικών δομών αλληλέγγυας πολιτικής δράσης και πολιτισμού, μέσα από οργανώσεις νέων, μέσα από συνδικάτα που δεν περιορίζονται στην αναπαραγωγή της εξουσίας καρεκλοκένταυρων, μέσα από υγιείς παραδοσιακές συλλογικότητες, όπως όριζε το "υγιές" η χριστιανομαρξίστρια Σιμόν Βέιλ...
Η απάντηση βρίσκεται στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: στη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα. Όχι τον εκτοπισμό του ορθού λόγου και της μηχανής, αλλά στον αυστηρό περιορισμό στα εδάφη που τους αναλογούν. Όχι στην αφηρημένη κυριαρχία της συλλογικότητας, αλλά σε εκείνη η ενδιάμεση ζώνη στην οποία συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια. Μόνο η παραδοχή αυτής της αρχής θα μας επιτρέψει να θεμελιώσουμε αυθεντικές κοινότητες, αντί για κοινωνικές μηχανές.
Συνεχίζεται...
*Νιλ Πόστμαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου